Viernes 5 de agosto. 6:00 pm

Luchas y actualidad del Pueblo Kurdo

Viernes 5 de agosto. 6:00 pm

La Redada Miscelánea Cultural (Cl. 17 #2-57)Bogotá

Comité de Solidaridad Kurdistán-Bogotá

Grupo Libertario Vía Libre

Στις 19 Ιούλη 2022 συμπληρώθηκαν 86 χρόνια από την Ισπανική Επανάσταση. Κάθε χρόνος που περνά είναι μια νέα ευκαιρία για να αναλογιστούμε τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μιας τόσο μεγάλης στιγμής στην ιστορία. Όταν μελετάμε την ιστορία ως επαναστάτες, συνήθως λαμβάνουμε υπόψη την ισορροπία δυνάμεων, τους οικονομικούς παράγοντες, τις ιδεολογίες, τις οργανώσεις, την κουλτούρα και τις συνθήκες στις οποίες συμβαίνει κάτι. Αλλά μερικές φορές, ιδιαίτερα σημαντικά μαθήματα γίνονται ξεκάθαρα όχι όταν αναλύονται οι μεγάλες αφαιρέσεις (abstractions), αλλά οι ιδέες συγκεκριμένων μορφών που δραστηριοποιούνται σε καθοριστικές (ή σημαντικές) περιστάσεις.

Ο Josep Rebull, το POUM και η Ισπανική Επανάσταση

Στις 19 Ιούλη 2022 συμπληρώθηκαν 86 χρόνια από την Ισπανική Επανάσταση. Κάθε χρόνος που περνά είναι μια νέα ευκαιρία για να αναλογιστούμε τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μιας τόσο μεγάλης στιγμής στην ιστορία. Όταν μελετάμε την ιστορία ως επαναστάτες, συνήθως λαμβάνουμε υπόψη την ισορροπία δυνάμεων, τους οικονομικούς παράγοντες, τις ιδεολογίες, τις οργανώσεις, την κουλτούρα και τις συνθήκες στις οποίες συμβαίνει κάτι. Αλλά μερικές φορές, ιδιαίτερα σημαντικά μαθήματα γίνονται ξεκάθαρα όχι όταν αναλύονται οι μεγάλες αφαιρέσεις (abstractions), αλλά οι ιδέες συγκεκριμένων μορφών που δραστηριοποιούνται σε καθοριστικές (ή σημαντικές) περιστάσεις.

Χάρη, σε μεγάλο βαθμό, στο έργο του εξαιρετικού ιστορικού Agustin Guillamon, η φιγούρα του Josep Rebull έχει διασωθεί από την αφάνεια. Μαχητής του Partido Obrero de Unificación Marxista (Εργατικό Κόμμα Μαρξιστικής Ενοποιησης - POUM) και του τοπικού Πυρήνα 72 της Βαρκελώνης, ο Rebull διαδραμάτισε ένα μοναδικό και κρίσιμο ρόλο στην οργάνωση και στην εξέγερση κατά τη διάρκεια των «Ημερών του Μάη».

Ο Rebull ήταν ιδρυτικό μέλος του POUM, όταν η οργάνωσή του η Izquierda Comunista de España (Κομμουνιστική Αριστερά της Ισπανίας - ICE) συγχωνεύθηκε με το Μπλοκ Εργατών και Αγροτών (BOC).

Η Ισπανική Επανάσταση ξέσπασε ως μια από τις πιο εμπνευσμένες στιγμές στην ιστορία. Ως απάντηση σε ένα φασιστικό πραξικόπημα, οι εργάτες ανέλαβαν την πρωτοβουλία να εισάγουν και επεκτείνουν την οικονομική κολεκτιβοποίηση και την εγκαθίδρυση διαφόρων βαθμών εργατικής αυτοδιοίκησης. Ωστόσο, η επανάσταση δεν έλυσε μια θεμελιώδη αντίφαση: ο σκελετός του αστικού κράτους έμεινε όρθιος.

Η ηγεσία των επαναστατικών δυνάμεων, η αναρχοσυνδικαλιστική Confederacion Nacional Trabajador (Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας - CNT), η Federacíon Anarquista Iberica (Αναρχική Ομοσπονδία Ιβηρικής - FAI) και το POUM συνεργάστηκαν με τα αστικά Ρεπουμπλικανικά κόμματα αντί να τα διαλύσουν. Η νέα Κεντρική Επιτροπή των Αντιφασιστικών Πολιτοφυλακών (CCMA) αντιπροσώπευε όχι μόνο τις προλεταριακές δυνάμεις, αλλά και τους Ρεπουμπλικάνους της μεσαίας τάξης καθώς και το Partito Socialista Unificat de Catalunya (Ενοποιημένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Καταλωνίας - PSUC) απόλυτα πιστό στη Σοβιετική Ένωση. Ήταν κάτω από τη σημαία του αντιφασισμού και της επιθυμίας του να κερδηθεί ο πόλεμος που το κράτος ανοικοδομήθηκε σιγά-σιγά.

Μέχρι τον Μάη του 1937, πολλά από τα κέρδη της επανάστασης είχαν ξεθωριάσει. Η κολεκτιβοποίηση στην πόλη δεν ήταν μόνο περιορισμένη, αλλά το κράτος προσπάθησε ακόμη και να αναλάβει τον έλεγχο των κολεκτιβοποιημένων βιομηχανιών και να επιβάλει σε αυτές διορισμένη διαχείριση. Επιπλέον, η ελεύθερη αγορά τροφίμων και προμηθειών είχε επανεισαχθεί στη Βαρκελώνη από τον κομμουνιστή Σύμβουλο της Generalitat (1) Juan Commorea, οδηγώντας σε εκτίναξη των τιμών από μικροπαραγωγούς και σχεδόν λιμοκτονία για πολλές οικογένειες της εργατικής τάξης. Στην ύπαιθρο, οι μικροαγρότες είχαν ενθαρρυνθεί να επιστρέψουν σε ατομικές γεωργικές πρακτικές και να εγκαταλείψουν τις εκτεταμένες κοινοτικές πρακτικές. Οι διάφορες δημοκρατικές πολιτοφυλακές των προλεταριακών πολιτικών οργανώσεων συντάχθηκαν σε έναν «τακτικό στρατό» σε μεγάλο βαθμό υπό τη διοίκηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, εξαλείφοντας κάθε αυτονομία και ταξικό έλεγχο.

Στις 3 Μάη, αστυνομικοί της καταλανικής κυβέρνησης εισέβαλαν στο τηλεφωνικό κέντρο της Βαρκελώνης που διαχειρίζονταν συλλογικά οι εργαζόμενοι της CNT, πυροδοτώντας ανοιχτή εξέγερση. (2) Γρήγορα υψώθηκαν οδοφράγματα γύρω από τη Βαρκελώνη από τη βάση των CNT-FAI και POUM στη μία πλευρά και των Ρεπουμπλικανών και των Κομμουνιστών από την άλλη.

Κατά τη διάρκεια πολλών ημερών έντονων μαχών, οι επαναστάτες για άλλη μια φορά ουσιαστικά κατέκτησαν την πόλη. Κάτι σαν συνασπισμός είχε αναπτυχθεί γύρω από τη FAI της Βαρκελώνης (σε αντίθεση με τις «ανώτερες επιτροπές» της FAI), τις Επιτροπές Άμυνας, την οργάνωση «Φίλοι του Ντουρρούτι» (FoD) και την Τοπική Επιτροπή του POUM της Βαρκελώνης. (3) Ενώ όλες αυτές οι ομάδες είχαν ασαφείς ιδέες για το πώς να προχωρήσουν, άρχισαν να παραπαίουν μετά από αρκετές ημέρες οδομαχιών.

Μεταξύ των αναρχοσυνδικαλιστών ο Rebull σημείωσε:

«Οι επιτροπές της Βαρκελώνης όχι μόνο το υποστήριξαν, αλλά και προσπάθησαν να το συντονίσουν σε στρατιωτικό επίπεδο. Αλλά χωρίς να έχουν ήδη συμφωνήσει σε ρεαλιστικούς πολιτικούς στόχους, δεν θα μπορούσαν να το κάνουν αυτό. Παγιδευμένοι μεταξύ της βούλησης της βάσης και της συνθηκολόγησης των ανώτερων επιτροπών, οι αμφιβολίες και οι αμφιταλαντεύσεις αυτών των επιτροπών οδήγησαν στην πράξη σε μια σειρά από διφορούμενες οδηγίες».

Όσον αφορά την ηγεσία του κόμματός του ο Rebull ήταν ακόμη πιο καυστικός:

«Όλη η αξία για την ανάληψη δράσης ανήκει στις κατώτερες επιτροπές και στη βάση του κόμματος. Η ηγεσία δεν επεξεργάστηκε ούτε ένα μανιφέστο ή φυλλάδιο για να προσανατολίσει το ένοπλο προλεταριάτο».

Τελικά οι επαναστάτες υποχώρησαν, ενθαρρυμένοι στο να διατηρήσουν την «αντιφασιστική ενότητα» από την ηγεσία όλων των ριζοσπαστικών κομμάτων. Αλλά στην πραγματικότητα δεν είχαν σαφήνεια, πεποίθηση και εμπιστοσύνη στην ευρεία υποστήριξη των πράξεών τους. Ακόμα κι αν οι CNT-FAI-POUM είχαν καταλάβει τη Βαρκελώνη, θα ήταν μόνοι όχι μόνο στην Ισπανία, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Οι απόψεις του Rebull για την πορεία δράσης κατά τη διάρκεια της εξέγερσης ήταν μοναδικές και άξιες εξερεύνησης. Πριν από τον Μάη, ο Rebull ήταν ήδη επικριτής της πορείας δράσης του POUM. Είχε κατηγορήσει την ηγεσία του κόμματος για συνεργασία στην CCMA, ακολουθώντας τη στρατηγική του Λαϊκού Μετώπου (5) και κάνοντας γραφειοκρατικούς ελιγμούς που εμπόδιζαν τη δημοκρατία του κόμματος.

Αντίθετα, η τοπική οργάνωση της Βαρκελώνης, της οποίας ηγέτης ήταν ο Rebull, είχε ζητήσει ένα «Επαναστατικό Εργατικό Μέτωπο» που θα ενίσχυε τα εργατικά σώματα της βάσης ως όργανα εξουσίας. Αυτές αποτελούνταν σε μεγάλο βαθμό από τις «Περιπολίες Ελέγχου», τις μετονομασμένες σε Επιτροπές Άμυνας της CNT, που οργανώθηκαν σε περιφερειακή βάση, επιτροπές στο χώρο εργασίας και στις αγροτικές περιοχές τα τοπικά συμβούλια αντιπροσώπων. Μέχρι τις Ημέρες του Μάη, το συγκεκριμένο μοντέλο θα περιλαμβάνει επίσης τους ενεργούς αντιπροσώπους που εκπροσωπούν τα διάφορα οδοφράγματα γύρω από τη Βαρκελώνη.

Υπεύθυνος για τον Τύπο του POUM, ο Rebull αναγνώρισε ότι το περιθωριακό μαρξιστικό κόμμα του δεν θα ήταν σε θέση να κινητοποιήσει σημαντικούς αριθμούς στο δρόμο. Έτσι ο Rebull συναντήθηκε με τον Jamie Balius, τον δημοσιογράφο γνωστό ως τη φωνή των «Φίλων του Ντουρρούτι». Πρότεινε οι «Φίλοι του Ντουρρούτι» και ο Πυρήνας 72 να εκδώσουν ένα κοινό φυλλάδιο. Ωστόσο, δεδομένου του οριακού μεγέθους του Πυρήνα 72 αποφασίστηκε να μην ακολουθηθεί αυτή η πορεία δράσης. Οι «Φίλοι του Ντουρρούτι» είχαν ήδη εξοργίσει αρκετά την ηγεσία της CNT - δεν υπήρχε λόγος να χωρίσει ο Πυρήνας 72 από το POUM.

Αντίθετα, ο Rebull άνοιξε το τυπογραφείο του POUMs στους «Φίλους του Ντουρρούτι» για να τυπωνουν τα φυλλάδιά τους και τους καταλόγους των αιτημάτων που προκάλεσαν τέτοιο σάλο στα οδοφράγματα. Ο Rebull επέστρεψε στην προσπάθεια να πείσει την ηγεσία του POUM ότι με αποφασιστική δράση οι επαναστάτες θα μπορούσαν ακόμα να κερδίσουν τη Βαρκελώνη.

Όχι μόνο θα μπορούσαν να έχουν πάρει ορισμένα βασικά κτίρια, οι αναρχικές μάζες ήταν ήδη στους δρόμους, αλλά «[το POUM] θα μπορούσε να είχε οργανώσει μια Κεντρική Επιτροπή Άμυνας, βασισμένη σε εκπροσώπους από τα οδοφράγματα. Γι’ αυτό θα ήταν αρκετό να είχε γίνει πρώτα μια συνέλευση αντιπροσώπων από το POUM και μερικά οδοφράγματα των CNT-FAI, από τα οποία θα εκλεγόταν μια επιτροπή για τον συντονισμό μιας πραγματικής ενότητας των επαναστατικών δυνάμεων. Αυτές θα σχηματίζονταν «μέσω της δημιουργίας Επιτροπών Άμυνας στους χώρους εργασίας και στους στρατώνες.» Εδώ, τουλάχιστον στη Βαρκελώνη, θα ήταν η βάση μιας πραγματικής εργατικής εξουσίας.

Καμία από αυτές τις συστάσεις δεν ελήφθη υπόψη. Στο άρθρο του για τη δυαδική εξουσία, ο Rebull διευκρίνισε το μάθημα που έγινε εμφανές στους Ισπανούς επαναστάτες:
«Αν κοιτάξετε την πραγματικότητα, πρέπει να αναγνωρίσετε την ανάγκη του να καταστρέψετε το αστικό κράτος και να το αντικαταστήσετε με ένα νέο όργανο που δεν θα έχει τίποτα κοινό με το κράτος των εκμεταλλευτών».
Όχι μόνο ότι το καπιταλιστικό κράτος δεν είχε συντριβεί, αλλά το POUM, όπως πολλοί από τους αναρχικούς, δεν κατάλαβε πώς να κρατήσει ζωντανές τις μορφές της δυαδικής εξουσίας καθώς οι προλεταριακές δυνάμεις ετοιμάζονταν για μια δεύτερη αντιπαράθεση με το κράτος.

Έτσι, ήταν στα τέλη Μάη, που ο Rebull έπρεπε να παραδεχτεί ότι «η μόνη ομάδα που προσπάθησε να αναλάβει ρόλο πρωτοπορίας ήταν οι “Φίλοι του Ντουρρούτι”». Ήταν επίσης αρκετά οξυδερκής ώστε να καταλάβει ότι το POUM θα έπρεπε να είχε αρχίσει να λειτουργεί υπόγεια, φοβούμενος τις επικείμενες διώξεις. Κατά ειρωνικό τρόπο, η ηγεσία του POUM (όπως και οι ηγέτες της CNT) κήρυξαν τα γεγονότα του Μάη ως «νίκη», καθώς οι εργάτες έδειξαν ότι εξακολουθούσαν να είναι αυτοί που κατείχαν τη λειτουργία της Ισπανίας.

Μέσα σε λίγες εβδομάδες, το POUM θα κηρυσσόταν παράνομο, θεωρούμενο από τους κομμουνιστές ως πράκτορες των φασιστών. Οι ηγέτες τους, όπως ο Andres Nin, συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν.

Ευτυχώς ο Rebull κατάφερε να δραπετεύσει στη Γαλλία, όπου έζησε μέχρι τα 90 του και παρέμεινε μέλος του POUM στην εξορία. Ο Rebull ήταν ένας από τους πολλούς ακτιβιστές και ριζοσπάστες που προσπάθησαν να συνειδητοποιήσουν τις δυνατότητες της Ισπανικής Επανάστασης, όχι μόνο με συνθήματα αλλά συγκεκριμένες προτάσεις.

Σημειώσεις
1.Η καταλανική περιφερειακή κυβέρνηση.

2.Όπως αναφέρθηκε από τον Agustin Guillamón και τον Danny Evans, αυτή η εξέγερση δεν ήταν καθαρά αυθόρμητη. Υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις ότι η FAI της Βαρκελώνης, πολλά συνδικάτα και Επιτροπές Άμυνας είχαν δημιουργήσει μια μυστική επαναστατική επιτροπή με αποστολή την προετοιμασία της ανατροπής της Generalitat. Επικεφαλής αυτής της επιτροπής ήταν ο Julian Merino, γραμματέας τόσο της FAI της Βαρκελώνης όσο και της Ένωσης Εργαζομένων στις Μεταφορές. See https://journals.sagepub.com/doi/full/10.1177/02656914221103464

3.Υπάρχει κάτι σαν ένας κοινός μύθος ότι οι «Φίλοι του Ντουρρούτι» και στη συνέχεια ο Rebull, επηρεάστηκαν από τον τροτσκισμό. Στην πρώτη περίπτωση αυτό είναι κατηγορηματικά αναληθές. Μια γενναιόδωρη εκτίμηση των μελών υποδηλώνει ότι οι Μπολσεβίκοι-Λενινιστές είναι γύρω στους 12. Ο τροτσκισμός ήταν απίθανο να γίνει δημοφιλής εναλλακτική σε μια χώρα όπου η πλειοψηφία του εργατικού κινήματος ήταν καλά εκπαιδευμένη στη μπολσεβίκικη καταστολή των εργατών σε γεγονότα όπως η Κρονστάνδη.
Ενώ ο Rebull σίγουρα γνώριζε και αναγνώριζε τον Τρότσκι ως σημαντικό μαρξιστή, εντούτοις δεν προσχώρησε ποτέ στους τροτσκιστές, αλλά ήρθε πιο κοντά στην ιταλική Αριστερά στην εξορία.

4.Αυτά τα αποσπάσματα είναι από το άρθρο του Rebull The 1937 "May Days" στη Βαρκελώνη, που είναι διαθέσιμο στη διεύθυνση https://en.internationalism.org/internationalreview/200101/10395/1937-may-days-barcelona Μια εκτεταμένη και βελτιωμένη μετάφραση είναι διαθέσιμη στο βιβλίο του Agustin Guillamón Insurrection ως παράρτημα.

5.Το Λαϊκό Μέτωπο είναι μια στρατηγική συμμαχία μεταξύ προλεταριακών και αστικών δυνάμεων για την υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας.
Δεν μπορούμε παρά να σημειώσουμε τους αντιπροσώπους του χώρου εργασίας και το οδόφραγμα ήταν μια σαφώς μπακουνινιστική θέση. Στη συνάντηση μεταξύ των Μπολσεβίκων-Λενινιστών και του FoD συζητήθηκε μια παρόμοια άποψη για τη βάση της εργατικής αντιεξουσίας.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην αγγλική γλώσσα εδώ: https://www.redblacknotes.com/2022/07/19/josep-rebull-the-poum-and-the-spanish-revolution/?fbclid=IwAR2YaRInE_CpugV1J7eYtBKjY35T8Shga7JP3tsvDnxTr_LqO...bltXQ Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.

As far as I can tell, Ukrainian anarchists have in fact followed Malatesta’s approach. Virtually the whole country has risen up to oppose the invasion. There is voluntary organizing throughout the nation, both military and providing social services, despite chaos and destruction. Ukrainian anarchists have not made fools of themselves by opposing the resistance of the people. Instead they have merged with the broader movement of Ukrainians. Some have provided non-military services through mutual aid groups, such as food distribution. Others have formed a military unit composed of anarchists and anti-fascists. Although they have a good deal of autonomy, they coordinate with the Territorial Defense Forces.

Malatesta on War and National Self-Determination: Lessons for Anarchists Considering the Ukrainian War

There is a debate among anarchists in the U.S. and internationally about the proper approach to the Ukrainian war with the Russian state. Some (such as myself) express solidarity with the Ukrainian people against the invasion by the Russian Federation. (The “Ukrainian people” are mostly the working class, lower middle class, farmers, and the poor.) Others reject support for the Ukrainians. Ukraine, they point out, has a capitalist economy, has a state, is a nation, and gets aid from U.S. imperialism and its NATO allies (all of which is true).

Both sides have been known to cite the Italian anarchist, Errico Malatesta (1853-1932). He was a younger friend and comrade of Bakunin and Kropotkin, regarded as “founders” of anarchism. “Malatesta, whose sixty-year career is little known outside of Italy, stands with Michael Bakunin and Peter Kropotkin as one of the great revolutionaries of international anarchism.” (Pernicone 1993; p. 3)
Since the Russian military invaded Ukraine, I have engaged in many Internet debates with opponents of support for the Ukrainian people (not the state but the people). Some arguments have been with state socialists who are essentially on the side of the Russian invaders. Virtually no anarchists, however, have illusions in Putin’s Russia. (Nor do they have illusions in the benevolence of U.S. imperialism, unlike most liberals.) Yet many anarchists reject any support for the Ukrainian people, treating them as no better than the Russian invaders. (For my view, see Price 2022.)

A few writers have posted references to Malatesta’s opposition to World War I, claiming that this shows that a leading anarchist was opposed to “war” as such. During the First World War, most anarchists opposed both sides, but a minority supported the Allies. This minority included Kropotkin, the most respected anarchist thinker of his time! Malatesta wrote rebuttals to these pro-war anarchists. (See “Anarchists Have Forgotten Their Principles,” and “Pro-Government Anarchists,” in Malatesta 2014.)

He wrote, “[Anarchists] have always preached that the workers of all countries are brothers, and that the enemy—the ‘foreigner’—is the exploiter, whether born near us or in a far-off country…..We have always chosen our…companions-in-arms, as well as our enemies, because…of the position they occupy in the social struggle, and never for reasons of race or nationality. We have always fought against patriotism…and we were proud of being internationalists….Now…the most atrocious consequences of capitalist and State domination should indicate, even to the blind, that we were in the right….” (Malatesta 2014; p. 380)

But in the same work, he wrote, “I am not a ‘pacifist.’… The oppressed are always in a state of legitimate self-defense, and have always the right to attack the oppressors….There are wars that are necessary, holy wars, and these are wars of liberation, such as are generally ‘civil wars’—i.e., revolutions.” (same; p. 379)
In other words, all sides of a war among oppressors were to be opposed—such as the First World War between blocs of imperialist states (France-Britain-Russia-and later the U.S. vs. Germany-Austria-Turkey). But wars of the oppressed against oppressors were wars of liberation, to be supported. Nor did Malatesta limit this to class wars, such as revolutions by slaves, peasants, or modern workers. (This is sometimes expressed as “No War but Class War!”) He also included wars by oppressed nations.

Malatesta on National Liberation

In 1911, the Italian state, in competition with the Turkish empire, sought to conquer parts of north Africa. Malatesta denounced “the loot-and-pillage war that the Italian government meant to wage on the people of Libya.” (same; p. 353) But he did not condemn both sides.

“If, by some misfortune, a clash were to erupt between one people and another we stand with the people that are defending their independence…. It is the Arabs’ revolt against the Italian tyrant that is noble and holy….We hope that the Italian people…will force a withdrawal from Africa upon its government; if not, we hope the Arabs may succeed in driving it out,” (same; p. 357) He did not support the politics of the Arabs’ rulers; but he was in solidarity with the Arab people and wanted them to drive out the Italian imperialists.

Another example: In 1900, Malatesta spent a brief period in Cuba. It was not that long after the Cuban War of Independence which had driven out the Spanish colonizers. In his talks (reprinted in Malatesta 2019; pp. 218—237) he praised the Cuban anarchists who participated in the national struggle; he praised the Cuban workers who fought for their freedom; he warned of the establishment of a new state with its capitalist backers; and he warned of the U.S. imperialists taking the place of the Spanish.

“Permit me to send a greeting to the brave Cuban workers, white and black, born here or elsewhere….I have long admired the selflessness and heroism with which they fought for their country’s freedom….” (same; p. 231)

“…My comrades’ thoughts on the issue of [Cuban] independence…. Anarchists, being the enemies of all governments and claiming the right to live and grow in total freedom for all ethnic and social groups, as well as for every individual, must necessarily oppose any actual government and side with any people that fights for their freedom.” (same; p. 233)

“We anarchists want Cuba’s freedom, just as we want that of all peoples: we want true freedom though. And for this we have fought and will continue to fight.” (same; p. 234)

Malatesta was fully aware of the limitations of Cuban independence. “Cubans have managed to reap very little from the expulsion of the Spanish government because the Spanish capitalists who exploit them remain here…[and] they remain subject to other capitalists, Cubans [and] Americans….” (same; p. 233) He warned that a new, capitalist, state was being formed, under the protection of the U.S.

Even within those limitations, he felt that the struggle had not been in vain. “There is something, though, that the Cubans have achieved, and that is the awareness that, having managed to drive Spanish rule out of Cuba by force, they will obtain by force whatever they aim for.” (same; p. 226) That is, they learned the possibility of revolution. The fight for full freedom in Cuba was not over. “The struggle will have only just begun and it will be necessary to continue it, unrelenting and without mercy, against every government and every exploiter.” (same; p.236)

Malatesta had an approach, a method of organizing. (See Price 2019.) Calling himself a “revolutionary anarchist-socialist,” he advocated that anarchists should participate in every popular movement for improving people’s lives, no matter how limited. At the same time, he advocated that revolutionary anarchists who agreed with each other should organize themselves to promote anarchism as a program and a vision within broader movements. He advocated that anarchists participate in unions, union-organizing, and strikes. But he opposed dissolving the anarchist movement into the labor movement (as he believed some anarcho-syndicalists proposed). Instead he wanted anarchist groups to be inside and outside the unions.

Similarly, he wanted Italian anarchists to participate in the anti-monarchist movement. He proposed to ally with the left wing of the movement, which was in favor of a popular revolution to overthrow the archaic Italian king. Malatesta was prepared to form a coalition with social democrats (mostly Marxists) who hoped to replace the king with an elected parliament, in which they hoped to gradually move toward state socialism. Also with radical republicans, who just wanted to create a parliamentary democracy. In the course of a popular revolution, he hoped that the anarchists would be able to take it further than their allies originally wanted.

“By taking part in the [anti-monarchist] insurrection…and playing as large a part as we can, we would earn the sympathy of the risen people and would be in a position to push things as far as possible….We must cooperate with the republicans, the democratic socialists, and any other anti-monarchist party to bring down the monarchy; but we must do so as anarchists, in the interests of anarchy, without disbanding our forces or mixing them in with others’ forces and without making any commitment beyond cooperation on military action,” (same; pp. 161-2) Italian anarchists and syndicalists attempted to carry out this approach in the fight against the rise of Fascism.

Malatesta’s method was summarized by a younger revolutionary, Eugenio Pellaco: “Wherever the people are to be found, that is where the anarchist must be, ready to propagandize and fight….” (Pernicone 1993; p. 273)

Malatesta vs. Lenin on National Self-Determination

Malatesta’s views on national self-determination (or wars of national liberation) can be put in a broader context. A great many anarchists regard a recognition of the reality that nations exist—and that some are oppressed by others—is the same as “nationalism.” But national oppression is an objective problem (the denial of a people’s freedom to chose their own economic and political society). “Nationalism” is one program for dealing with the problem.

Anarchists reject the nationalist program. It calls for the unity of all classes within the nation, under the leadership of capitalist rulers, establishing a state, and denying the common interests of the workers of the oppressed nation with workers in other countries. Nor does it work. Even if the oppressed nation wins its political independence, it will still be dominated by the world market which is ruled by the big capitalist economies (imperialism). Politically it will still be dominated by the big states with their huge military forces. Anarchist-socialists believe that the only final solution to national oppression (that is, achieving real national liberation) is through an international revolution of the world’s working class and all oppressed people, establishing world-wide anarchy. Which is not the same as nationalism.

Many anarchists ignorantly believe that “national self-determination” is a Leninist concept. Actually it is one of the basic bourgeois-democratic demands raised in the great bourgeois-democratic revolutions of Britain (1640), the U.S. (1776), France (1789), and others. These included freedom of speech, of the press, of assembly, of religion, as well as land to those who use it, the right to bear arms, habeus corpus, the election of officials, no discrimination on the basis of race, gender, religion, nationality, and so on. Of course, the capitalist class has never upheld its own democratic program in any consistent way; the implementation of these demands has always depended on the struggles of the exploited and oppressed against the ruling classes.

Lenin’s idea was for his party to do more than fight for improved workers’ wages and working conditions. It should defend the bourgeois-democratic rights of all oppressed, no matter how close or distant to the workers’ class struggle. This included big groups such as the peasants, or women—and nations oppressed by the Czarist empire or by other imperialisms. He also advocated supporting smaller groups such as censored writers, conscripted soldiers, religious minorities, etc.
The problem with Lenin’s program was not that it was too democratic!! The problem was that its democracy was only instrumental. Its aim was to get his party into centralized state power. Lenin was for land to the peasants, as a step toward the merger into large-scale state farms—supposedly voluntary, although that is not how Stalin or Mao carried it out. Similarly, if the socialists in the imperialist country supported the rights of workers in an oppressed country, then supposedly these workers would eventually trust the socialists and be willing to voluntarily merge—again, not how it worked out in practice (as in Ukraine).

By supporting national self-determination, Lenin hoped to eventually get to a merged, homogenized, and centralized one-world state—a true monstrosity. Anarchists are also internationalists, seeking the end of national states. But they are also decentralists and pluralists. They work toward a world of many cultures, interacting through federations and networks—with no country dominating any other. This is the fundamental basis of anarchist support for national self-determination.

Ukraine

What light do Malatesta’s views cast on the Ukrainian war? Certainly he would oppose an inter-imperialist war between Russia and the U.S.A. and its NATO allies—if it ever got to that—just as he denounced World War I. The war between the Russian state and the people of Ukraine is another matter. Russia is an imperialist aggressor. Ukraine is a weak, poor, and non-imperialist (if still capitalist) country.

As Malatesta shows, it is a distortion to say that real anarchists do not support oppressed peoples (nations, countries) against imperial oppressors. It is true that the Ukrainian people are not anarchists or socialists; they accept their state and capitalism. Does that mean that anarchists should punish them by refusing to defend them when attacked by a strong enemy which massacres their people and smashes their cities?

It is true that the Ukrainians have taken arms from the only source available, namely Western imperialists. This does not change the basic nature of the war—but the Ukrainians should be careful and not trust the U.S. Its government might betray them easily if its leaders thought it was worth it. (The Cubans got aid against Spain from the U.S. In itself this was not unprincipled. Their mistake was to not prepare to resist the U.S. as the war ended.)

As far as I can tell, Ukrainian anarchists have in fact followed Malatesta’s approach. Virtually the whole country has risen up to oppose the invasion. There is voluntary organizing throughout the nation, both military and providing social services, despite chaos and destruction. Ukrainian anarchists have not made fools of themselves by opposing the resistance of the people. Instead they have merged with the broader movement of Ukrainians. Some have provided non-military services through mutual aid groups, such as food distribution. Others have formed a military unit composed of anarchists and anti-fascists. Although they have a good deal of autonomy, they coordinate with the Territorial Defense Forces.

Some anarchists in other countries have criticized them for cooperating with the state. Of course it would be better if they could form a large scale anarchist militia or guerrilla force. But given the limitations of the anarchist groupings, this seems a reasonable tactic for now. Following Malatesta’s approach, participation in the nation-wide effort to beat back the Russian invaders may make it possible for anarchists to have a wider influence in the future Ukraine.

References
Malatesta, Errico (2019) (Davide Turcato, Ed.) (Paul Sharkey, Trans.). Malatesta in America 1899—1900. The Complete Works of Errico Malatesta; Vol. IV. Chico CA: AK Press.
Malatesta, Errico (2014) (Davide Turcato, Ed.) (Paul Sharkey, Trans.). The Method of Freedom; An Errico Malatesta Reader. Oakland CA: AK Press.
Pernicone, Nunzio (1993). Italian Anarchism, 1864—1892. Princeton NJ: Princeton University Press.
Price, Wayne (2022). “Defend Ukraine! Revolutionary Opposition to Russian and U.S. Imperialism!” https://www.anarkismo.net/article/32559?search_text=Wayne+Price
Price, Wayne (2019). “The Revolutionary Anarchist-Socialism of Errico Malatesta” https://www.anarkismo.net/article/31632?search_text=Wayne+Price

*Written for Black Flag (UK).

Nuevamente el pueblo ecuatoriano ha tomado las calles y las rutas. La Confederación de Naciones Indígenas del Ecuador (CONAIE) inició movilizaciones el 13 de junio en todo el territorio exigiendo el cumplimiento de una plataforma de 10 puntos básicos que hacen a exigencias sentidas por los y las de abajo. Luego de más de un año de diálogo infructuoso con el gobierno y de demandas insatisfechas, la CONAIE retoma la lucha.

Con el correr de los días se suman más sectores sociales: estudiantes, docentes, el conjunto de trabajadores y población en general. Cientos de miles participan de diversas marchas y de la toma de la Casa de la Cultura, edificio que previamente había sido ocupado por la policía. El gobierno de Lasso decretó el Estado de Excepción, el cual tuvo que retirar por la presión del pueblo movilizado. Sin embargo, la represión ha sido feroz: varios muertos, heridos, detenidos, desaparecidos en todo el país. Varios testimonios indican que los niveles represivos han sido de los más altos en la historia del país. El Ejército está en las calles junto a la policía.

Ante tanta represión, el pueblo ha redoblado la lucha. Se manifiesta con total firmeza la continuidad de las movilizaciones y la búsqueda de una salida política y negociada al conflicto, atendiendo las demandas populares.

Esta no es la primera vez que el pueblo de Ecuador se moviliza con tanta fuerza. Ya lo hecho en varias ocasiones y ha enfrentado políticas y gobiernos neoliberales con anterioridad. De hecho, varios de esos gobiernos cayeron a causa de la movilización popular, la cual ha adquirido como en esta ocasión, ribetes de revuelta social. Bucaram, Mahuad y Lucio Gutiérrez fueron derrocados por las protestas de este mismo pueblo que no tolera despojo y que no se lo escuche. En 2019, el pueblo de Ecuador hizo retroceder el aumento del combustible que imponía el gobierno anterior, liderado por Lenin Moreno.

Esta lucha es parte del ciclo de protestas en nuestro continente, que se inició con intensas y masivas movilizaciones en Puerto Rico, Haití, Ecuador, Chile y Colombia. Este ciclo aún continúa abierto y tiene un nuevo capítulo en este nuevo levantamiento del pueblo ecuatoriano liderado por sus organizaciones sociales más representativas. Estas movilizaciones son continuidad de aquellas de 2019.

Ante el saqueo de las políticas neoliberales que se imponen en el continente y se profundizan, la única alternativa de los pueblos latinoamericanos es ganar las calles y profundizar la lucha. Saludamos al hermano pueblo de Ecuador y su valeroso ejemplo, su coraje y su rebeldía, y especialmente su grado de organización y coordinación del movimiento popular, nucleando a varias expresiones del mismo en las calles tras un mismo objetivo.

En estos momentos el movimiento indígena ecuatoriano realiza un “acuerdo de paz” con el gobierno de Lasso, previa aceptación de dicho gobierno a negociar y a bajar aún más los combustibles, uno de los principales reclamos populares que dieron inicio a las protestas. ¡¡La lucha paga!! ¡¡Sólo el pueblo salva al pueblo!!

¡¡VIVA LA LUCHA DEL PUEBLO ECUATORIANO!!
¡¡ABAJO EL NEOLIBERALISMO!!
¡¡ARRIBA LOS Y LAS QUE LUCHAN!!

COORDINACIÓN ANARQUISTA LATINOAMERICANA (CALA)

☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU)
☆ Coordinación Anarquista Brasilera (CAB)
☆ Federación Anarquista de Rosario – Argentina- (FAR)

ORGANIZACIONES HERMANAS

☆ Federación Anarquista Santiago -Chile- (FAS)
☆ Organización Anarquista de Córdoba -Argentina- (OAC)
☆ Organización Anarquista de Tucumán -Argentina- (OAT)
☆ Organización Anarquista de Santa Cruz -Argentina- (OASC)
☆ Grupo Libertario Vía Libre (Colombia)

Cuando los pueblos se levantan son imparables y son capaces de cambiar la historia. Estos sucesos de repiten cada cierto tiempo y ponen en cuestión el desarrollo normal del “sentido común” capitalista de que no hay alternativa. ¡Claro que la hay! La acción de los pueblos rebeldes, que pusieron sus cuerpos para derrotar regímenes autoritarios, dictaduras o golpes de estado, demuestra la importancia del poder popular y la preparación revolucionaria para que se produzcan grandes transformaciones sociales.

El 19 de julio se celebran los aniversarios de la Revolución Española de 1936 y el de la Revolución de Rojava de 2012. Los dos procesos indican la tremenda capacidad de los pueblos, si bien nuestra tradición reivindica la Revolución de 1936 por estar impulsada por aquella gente que profesaban nuestras mismas ideas.

[English]