Foglio telematico di lotta Alternativa Libertaria sui Referendum dell’8-9 Giugno su lavoro e cittadinanza

Foglio telematico di lotta Alternativa Libertaria sui Referendum dell’8-9 Giugno su lavoro e cittadinanza

Clicca qui sotto per scaricarlo:

https://alternativalibertaria.org/wp-content/uploads/2025/05/foglio-alternativa-libertaria-giugno-2025-scheda.pdf

Puoi scaricarlo nella sezione "la nostra stampa" del nostro sito

Esce il numero 35 de Il Cantiere!

In questo numero:

Dal 25 Aprile al Primo Maggio- Alternativa Libertaria/FdCA – pag. 3

“La Guerra” – Le Formiche – Boris Vian- pag. 5

Le contraddizioni del sistema economico capitalistico sono un puzzle irrisolvibile – Cristiano Valente – pag. 7

Se otto ore vi sembran poche – Tommaso Santino – pag.11

Lo Statuto dei Lavoratori – Carmine Valente – pag.14

Lo scontro tra potenze capitaliste e l’accaparramento delle risorse minerarie del Congo – Virgilio Caletti e Lino Roveredo – pag.16

La caccia agli stranieri: la situazione in Francia – Plateforme Communiste Libertaire – pag.19

Un profilo storico dell’anarcosindacalismo in Germania a cura di David Bernardini – L’anarcosindacalismo in Germania – Gerhard Wartemberg – pag. 22

Il totalitarismo nella storia del novecento: la lettura di Gunther Anders – Roberto Manfredini – pag. 25

Barcellona, Maggio 1937: La borghesia e gli stalinisti uccidono la rivoluzione – Fontenis – Berneri- pag. 27

Poesia – L’Angolo delle Brigate – a cura di Rosa Colella – pag. 31

Puoi scaricare il pdf nella sezione “La nostra stampa” del sito!

Ο δρόμος μπροστά μας είναι φτιαγμένος από τις επιλογές και τους αγώνες που αναλαμβάνουμε σήμερα, γιατί τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε διαμορφώνουν τον κόσμο που δημιουργούμε. Ξεκινά με την αναγνώριση ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε έτσι και ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε έτσι. Η εργατική τάξη έχει ήδη τη δύναμη να αλλάξει τα πάντα. Αυτή η δύναμη αυξάνεται μόνο όταν οργανωνόμαστε συνειδητά, συλλογικά και από τα κάτω.

Γιατί χρειαζόμαστε μια επανάσταση

Επανάσταση είναι ο πλήρης μετασχηματισμός του τρόπου με τον οποίο ζούμε, εργαζόμαστε και σχετιζόμαστε μεταξύ μας. Οι περισσότερες επαναστάσεις είναι πολιτικές επαναστάσεις.

Αναδιατάσσουν το ποιος μας κυβερνά, αλλά αφήνουν ανέγγιχτες τις βαθύτερες δομές της καταπίεσης. Μια κοινωνική επανάσταση προχωράει παραπέρα, αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο λαμβάνονται οι αποφάσεις, μοιράζονται οι πόροι και κατανέμεται η εξουσία.

Μια κοινωνική επανάσταση περιγράφει την εργατική τάξη που παίρνει τον συλλογικό έλεγχο της παραγωγής, της διανομής και της καθημερινής ζωής. Είναι οι άνθρωποι της δουλειάς που παίρνουν τώρα τις αποφάσεις, στους χώρους εργασίας και στις κοινότητές τους. Είναι ένας κόσμος χτισμένος με βάση την αρχή: από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του.

Για κάποιους, αυτό ακούγεται ουτοπικό. Αλλά αυτό που είναι πραγματικά ουτοπικό είναι η πεποίθηση ότι μπορούμε να ψηφίσουμε ή να μεταρρυθμιστούμε για να ξεφύγουμε από ένα σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση.

Ο καπιταλισμός δεν είναι προβληματικός

Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που βασίζεται στην ανισότητα, τον εξαναγκασμό και την ατελείωτη ανάπτυξη. Η βία του είναι τόσο θεαματική όσο και καθημερινή: βόμβες που πέφτουν σε ένα μέρος, πείνα σε ένα άλλο, ειδοποιήσεις έξωσης που στέλνονται σιωπηλά με email ενώ τα σπίτια μένουν άδεια.

Ο καπιταλισμός δεν χρειάζεται να είναι κακοδιαχειρισμένος για να καταστρέψει ζωές. Δεν μπορεί να γίνει πράσινος, ηθικός ή δίκαιος. Δεν μπορεί να σταματήσει τη λεηλασία της γης, της εργασίας, του πλανήτη, γιατί δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς λεηλασία: λίθιο από αποικιοκρατούμενα εδάφη, εργασία από εξαντλημένα σώματα.

Οι μεταρρυθμίσεις δεν αρκούν

Κάθε μεταρρύθμιση που κερδίσαμε, έπρεπε να την αποσπάσουμε από τα χέρια του κεφαλαίου. Είναι παραχωρήσεις, όχι δώρα, που επιβάλλονται από τον οργανωμένο, διαρκή αγώνα της εργατικής τάξης. Όταν αυτός ο αγώνας εξασθενεί, το κεφάλαιο παίρνει πίσω όλα όσα το αναγκάσαμε να παραχωρήσει.

Γι' αυτό υποστηρίζουμε τις μεταρρυθμίσεις αλλά απορρίπτουμε τον ρεφορμισμό. Η πεποίθηση ότι αυτό το σύστημα μπορεί σταδιακά να μετατραπεί σε κάτι δίκαιο είναι παγίδα. Αγωνιζόμαστε για μεταρρυθμίσεις όχι για να μπαλώσουμε τον καπιταλισμό, αλλά για να χτίσουμε την εμπιστοσύνη, την οργάνωση και τη δύναμη μέσα στην εργατική τάξη, ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε και να διαλύσουμε το ίδιο το σύστημα.

Το κεφάλαιο δεν θα φύγει ήσυχα

Η άρχουσα τάξη θα αντισταθεί σε οτιδήποτε απειλεί τον έλεγχό της με όλη τη βία που μπορεί να συγκεντρώσει. Θα εγκαταλείψουν κάθε δημοκρατικό πρόσχημα και θα απελευθερώσουν την πλήρη δύναμη του κράτους για να προστατεύσουν τον πλούτο τους. Αν αυτό σημαίνει να κλείσουν τα κοινοβούλια, να υποστηρίξουν φασιστικά πραξικοπήματα ή να πνίξουν στο αίμα μαζικά κινήματα, δεν θα διστάσουν.

Αυτό δεν συνοδεύεται πάντα από σφαίρες. Το κεφάλαιο λιμοκτονεί επίσης για να υποταχθεί μέσω κυρώσεων, παγίδων χρέους και οικονομικών αποκλεισμών. Όταν διακυβεύεται το κέρδος, κανένας νόμος, σύνταγμα ή εκλογή δεν είναι ιερός.

Η ιστορία το αποδεικνύει αυτό. Από τη Χιλή μέχρι την Ινδονησία και την Αυστραλία, τη στιγμή που ένα κίνημα γίνεται πραγματική απειλή για το κεφάλαιο, οι μάσκες πέφτουν.

Στη Χιλή, ο Σαλβαδόρ Αλιέντε προσπάθησε να φέρει τον σοσιαλισμό μέσω της κάλπης. Γι' αυτό τον αντιμετώπισαν με τανκς και πυροβολισμούς. Η CIA υποστήριξε ένα πραξικόπημα, ο στρατός κατέλαβε την εξουσία και χιλιάδες εργάτες και φοιτητές συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν. Τα όνειρα ενός «δημοκρατικού» σοσιαλισμού θάφτηκαν σε μαζικούς τάφους.
Στην Ινδονησία, οι ΗΠΑ εξόπλισαν και υποστήριξαν το στρατό του στρατηγού Suharto, καθώς αυτός πραγματοποίησε μια από τις πιο φρικιαστικές σφαγές του 20ού αιώνα. Πάνω από ένα εκατομμύριο κομμουνιστές, συνδικαλιστές και οποιοσδήποτε ήταν ύποπτος για συμπάθεια προς αυτοούς σφαγιάστηκαν για να προστατευθούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οι Αυστραλοί διπλωμάτες και πολιτικοί είχαν πλήρη επίγνωση της κλίμακας της βίας. Την επαίνεσαν ως «μεγάλη νίκη», ενώ παρείχαν προπαγάνδα, πληροφορίες και διπλωματική κάλυψη στο καθεστώς.
Στην ίδια την Αυστραλία, διατηρήθηκε το ίδιο μοτίβο. Ακόμη και οι ήπιες μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης Whitlam προκάλεσαν πανικό. Οι επενδύσεις στέρεψαν, τα μέσα ενημέρωσης έγιναν εχθρικά και ο συνήθως τελετουργικός Γενικός Κυβερνήτης παρενέβη για να απολύσει την κυβέρνηση Whitlam.

Γιατί λοιπόν επανάσταση;

Κανένας νόμος δεν μπορεί να καταργήσει τον καπιταλισμό. Κανένα κόμμα δεν μπορεί να μας βγάλει από την κλιματική κατάρρευση. Καμία γραφειοκρατία δεν μπορεί να διαλύσει το σύστημα που δημιούργησε αυτή την κρίση.

Χρειαζόμαστε μια επανάσταση όχι επειδή είμαστε ιδεαλιστές, αλλά επειδή είμαστε ρεαλιστές. Η φτώχεια, ο ιμπεριαλισμός και η οικολογική κατάρρευση δεν είναι σφάλματα του συστήματος. Είναι το σύστημα.

Η επανάσταση δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά μια διαδικασία ρήξης και ανοικοδόμησης. Αν θέλουμε έναν κόσμο οργανωμένο γύρω από τη ζωή αντί για το κέρδος, πρέπει να οικοδομηθεί από την αρχή, μέσω της συλλογικής δύναμης της εργατικής τάξης.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μπορούμε να το κάνουμε αυτό χρησιμοποιώντας το κράτος, αλλά το κράτος δεν είναι ουδέτερο. Ξανά και ξανά, οι αριστεροί που εισέρχονται στο κράτος βρίσκουν τον εαυτό τους να συντρίβεται, να συνεταιρίζεται ή να μετασχηματίζεται. Ακόμη και εκείνοι με ειλικρινείς προθέσεις αλλάζουν από τους ίδιους τους θεσμούς που ήλπιζαν να χρησιμοποιήσουν. Όσο περισσότερο απορροφώνται οι ριζοσπάστες, τόσο περισσότερο μοιάζουν με αυτό στο οποίο κάποτε αντιτάχθηκαν.

Τα μέσα διαμορφώνουν τους σκοπούς. Δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τις ταξικές δομές για να οικοδομήσετε μια αταξική κοινωνία.

Ο δρόμος μπροστά μας είναι φτιαγμένος από τις επιλογές και τους αγώνες που αναλαμβάνουμε σήμερα, γιατί τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε διαμορφώνουν τον κόσμο που δημιουργούμε. Ξεκινά με την αναγνώριση ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε έτσι και ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε έτσι. Η εργατική τάξη έχει ήδη τη δύναμη να αλλάξει τα πάντα. Αυτή η δύναμη αυξάνεται μόνο όταν οργανωνόμαστε συνειδητά, συλλογικά και από τα κάτω.

*Το κείμενο είναι από το πρώτο τεύχος του Picket Line, οργάνου της Anarchist Communist Federation (ACF). Σε ηλεκτρονική μορφή βρίσκεται εδώ: https://ancomfed.org/2025/04/why-we-need-a-revolution/ Μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.

Comunicato per il 1 maggio 2025 di Alternativa Libertaria/FdCA

Il Primo Maggio non può essere relegato ad una vuota ricorrenza, una generica “festa del lavoro”, ma è necessario ricordare le sue origini autenticamente operaie e internazionaliste, per recuperare e riproporre quei contenuti di unità, di speranza e di emancipazione che hanno caratterizzato la storia del proletariato mondiale.
Non possiamo scordare che le origini e la storia del Primo Maggio sono legate alla lotta per la conquista delle otto ore di lavoro giornaliere, una lotta iniziata a partire dal 1866 nei paesi più industrializzati d’Europa e negli Stati Uniti d’America. E venti anni dopo, nel 1886, proprio a Chicago, durante le giornate di lotta iniziate il 1° Maggio per la riduzione della giornata lavorativa, la polizia sparò sui lavoratori davanti ad una fabbrica causando morti e feriti. Successivamente fu messa in atto una provocazione, durante una manifestazione di protesta contro l’eccidio, con gravi incidenti causati dalla polizia e l’esplosione di una bomba; fatti questi che, grazie alle dichiarazioni di falsi testimoni portarono alla condanna a morte di cinque dirigenti sindacali e la condanna di altri tre a molti anni di galera.

Questi sindacalisti, tutti anarchici, tutti lavoratori immigrati (eccetto Albert Parsons che era nato in Usa), completamente innocenti rispetto alle accuse precostituite mosse nei loro confronti, furono impiccati l’11 novembre del 1887 nonostante le vaste proteste nel paese: così vennero assassinati August Spies, Adolph Fischer, George Engel, Albert Parsons, mentre Louis Lingg sin suicidò in carcere prima dell’esecuzione; Samuel Fielden, Oscar Neebe e Michael Schwab ebbero la condanna commutata in molti anni di prigionia.

Ma le lotte per la riduzione dell’orario di lavoro, dopo un iniziale sbandamento seguito ai fatti di Chicago ed alla conseguente repressione, ripresero con maggior forza, e in uno storico congresso svoltosi a Parigi nel 1889 fu decisa una giornata di protesta internazionale per il 1° Maggio dell’anno successivo in ricordo dei “Martiri di Chicago” e per rivendicare le otto ore di lavoro.

Successivamente, grazie alle sempre più vaste mobilitazioni della classe operaia, nei primi anni del ‘900 ci furono significative riduzioni dell’orario di lavoro in diversi paesi, mentre la conquista delle otto ore divenne generalizzata nell’industria europea tra il 1917 ed il 1919 anche per la spinta data al proletariato dalla rivoluzione russa.

Ma rievocare il Primo Maggio oggi non può risolversi in una celebrazione istituzionale, completamente scissa dal conflitto tra capitale e lavoro e da tutte le resistenze attuali, e per questo vogliamo ricordare anche quella dei popoli palestinese e curdo; quella contro le basi militari e il dilagare del militarismo nella società; quella contro la produzione ed il commercio delle armi, quella contro tutte le guerre dell’imperialismo. Vogliamo ricordare la resistenza dei giovani che protestano contro l’inquinamento e contro la precarietà lavorativa; delle donne in lotta per la difesa dei loro diritti in una società maschilista e patriarcale; dei lavoratori e delle lavoratrici che lottano contro i licenziamenti, per un salario dignitoso, per la sicurezza nei luoghi di lavoro e per una migliore qualità della vita; delle persone migranti che fuggono dalle guerre e dalla miseria in cerca di un futuro migliore; quella di tutti gli individui che si battono contro il risorgente fascismo, contro ogni frontiera (perché “nostra patria è il mondo intero”), per una natura ed una umanità liberata dallo sfruttamento capitalistico in tutte le sue forme; contro il razzismo, la repressione; contro ogni oppressione politica e statale.

In ogni circostanza, viva la resistenza al capitalismo !

Ma con l’introduzione sempre più spinta di nuove tecnologie, con l’affacciarsi dirompente di quella che va sotto il nome di intelligenza artificiale, risulta sempre più urgente e necessario riprendere la battaglia per una generalizzata riduzione dell’orario di lavoro, con vertenze che vadano oltre i confini nazionali, per un salario medio atto a contrastare il dumping sociale almeno all’interno del vecchio continente. È necessario lottare con determinazione per raggiungere l’obbiettivo di una drastica riduzione dell’orario di lavoro e per forti aumenti salariali.

Per questo il Primo Maggio evidenzia ancora la sua grande attualità, per poter raggiungere fondamentali obbiettivi immediati e proseguire verso la liberazione di tutte le classi sfruttate ed oppresse. Ed allora, ieri come oggi, come domani:

Viva il Primo Maggio Internazionalista!

Puoi scaricarlo nella sezione "la nostra stampa" del nostro sito

Esce il numero 34 de Il Cantiere!

In questo numero:

“L’inverno del nostro scontento” – AL/FdCA- pag.3

Referendum – AL/FdCA – pag.5

I dazi al tempo di Trump – Mario Salvadori – pag.7

Pendolari Roma Nord, muoversi è un diritto – Marco Veruggio – pag.9

La scrittura e la storia di classe in America – Roberto Manfrendini – pag.11

L’educazione come pratica della libertà – Paola Perullo – pag.13

Siria, un crogiolo possibile? – Virgilio Caletti- Lino Roveredo – pag. 15

Contro la barbarie delle guerre imperialiste. – AL/FdCA – pag. 19

Kronstadt – Emma Goldman – pag. 21

Prove per la rivoluzione: dallo spazio scenico alla vita reale. Cenni per affacciarsi al Teatro dell’Oppresso- Ilaria paradiso– pag. 24

“Guardie e ladri” – Natale Salvo – pag.27

Jaime Castillo Pedruzzi- Storia di un guerrigliero latino-americano – Isabella Lorusso – pag. 28

Poesia – L’Angolo delle Brigate – a cura di Rosa Colella – pag. 31

Puoi scaricare il pdf nella sezione “La nostra stampa” del sito!