user preferences

Upcoming Events

Iberia

No upcoming events.
Ιβηρική / Αναρχική Ιστορία / Κριτική / Παρουσίαση Wednesday August 02, 2023 21:41 byΑργύρης Αργυριάδης

Η αφορμή γι’ αυτή την παρουσίαση στάθηκε το αίτημα από ένα σύντροφο για ένα ιστορικό κείμενο που θα έγραφε, να του βρω ένα απόσπασμα για το ξημέρωμα της 19 Ιουλίου στην Βαρκελώνη. Την στιγμή εκείνη που χτυπούν απελευθερωτικά για μια και μόνο στιγμή, οι σειρήνες των εργοστασίων και οι Ισπανοί προλετάριοι ξεκινούν την δική τους έφοδο στον ουρανό. Φυσικά ο νους μου έτρεξε στο κλασσικό έργο του Χ.Μ. Εντσεσμπέργκερ με τον αντίστοιχο τίτλο, το οποίο θεωρώ απαραίτητο να έχει διαβάσει κάποιος πριν αρχίσει την παρούσα εργασία του Μιγκέλ Αμορός σχετικά με τον αναρχικό επαναστάτη Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι, γιατί είναι γενικότερο και αναφέρει αρκετά στοιχεία για το Ισπανικό αναρχικό κίνημα και θα βοηθήσει περισσότερο στην κατανόηση του «Λαβύρινθου».

Eξ-ερευνώντας τον Ισπανικό Εμφύλιο - «Ο Ντουρούτι στο λαβύρινθο»

Βιβλιοπαρουσίαση: Αργύρης Αργυριάδης

Όπως έχω επισημάνει και σε άλλα κείμενα για τον Ισπανικό εμφύλιο, ως συμβάν θα συνεχίζει να μας απασχολεί για δεκαετίες ακόμα. Οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι που αυτό το σύντομο καλοκαίρι της Αναρχίας παραμένει διαχρονικό έως τις μέρες μας.
Η αφορμή γι’ αυτή την παρουσίαση στάθηκε το αίτημα από ένα σύντροφο για ένα ιστορικό κείμενο που θα έγραφε, να του βρω ένα απόσπασμα για το ξημέρωμα της 19 Ιουλίου στην Βαρκελώνη. Την στιγμή εκείνη που χτυπούν απελευθερωτικά για μια και μόνο στιγμή, οι σειρήνες των εργοστασίων και οι Ισπανοί προλετάριοι ξεκινούν την δική τους έφοδο στον ουρανό. Φυσικά ο νους μου έτρεξε στο κλασσικό έργο του Χ.Μ. Εντσεσμπέργκερ με τον αντίστοιχο τίτλο, το οποίο θεωρώ απαραίτητο να έχει διαβάσει κάποιος πριν αρχίσει την παρούσα εργασία του Μιγκέλ Αμορός σχετικά με τον αναρχικό επαναστάτη Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι, γιατί είναι γενικότερο και αναφέρει αρκετά στοιχεία για το Ισπανικό αναρχικό κίνημα και θα βοηθήσει περισσότερο στην κατανόηση του «Λαβύρινθου».

Σύμφωνα με τον Ερίκο Μαλατέστα, «επανάσταση σημαίνει, με την ιστορική έννοια της λέξης, η ριζική αναμόρφωση των θεσμών που πετυχαίνεται γρήγορα με τη βίαιη εξέγερση του λαού ενάντια στην υφιστάμενη εξουσία και στα προνόμια. Κι είμαστε επαναστάτες κι εξεγερμένοι, γιατί δεν θέλουμε απλώς να βελτιώσουμε τους τωρινούς θεσμούς, αλλά να τους καταστρέψουμε εντελώς, καταργώντας κάθε μορφή, κυριαρχίας ανθρώπου από άνθρωπο και κάθε είδος παρασιτισμού πάνω στην ανθρώπινη εργασία, κι επειδή θέλουμε να το πετύχουμε αυτό όσο το δυνατό πιο γρήγορα και επειδή πιστεύουμε ότι οι θεσμοί που γεννήθηκαν απ’ τη βία διατηρούνται με βία και δεν θα υποκύψουν παρά μόνο μπροστά σε μια ισοδύναμη βία».

Η Ισπανική επανάσταση αφορά αυτό ακριβώς και η μελέτη του συγγραφέα ακολουθώντας τον Ντουρούτι βάζει ξεκάθαρα αυτά τα ζητήματα. Πώς δηλαδή συμπεριφέρθηκε το συνδικάτο της CNΤ αλλά και η φυσική ηγεσία της FAI κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Με βάση την αντεπίθεση στην Σαραγόσα αρχικά αλλά και την μάχη της Μαδρίτης, ο συγγραφέας δείχνει ξεκάθαρα το χάσμα που υπήρχε ανάμεσα στους μαχητές όπως ο Ντουρούτι που επεδίωκαν τόσο την νίκη επί του φασισμού αλλά και την ταυτόχρονη δημιουργία του κοινωνικού μετασχηματισμού εγκαθιστώντας διαμέσου του κολεκτιβισμού τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό. Σε αντίθεση με τα τεκταινόμενα των στελεχών και των παρατρεχάμενων τους στα μετόπισθεν.

Έτσι έρχονται στην επιφάνεια σημαντικές αντιφάσεις και εγείρονται σοβαρά ερωτήματα για ζητήματα τα οποία πέρα από την ιστορική τους καταγωγή διεκδικούν ολοφάνερα απαντήσεις και επεξεργασίες. Ένα από αυτά, κατά την γνώμη μου, είναι η αδυναμία της CNT να προχωρήσει στο καθοριστικό βήμα την στιγμή που είχε την απαραίτητη δύναμη τουλάχιστον στην Βαρκελώνη. Η παρουσία του Γκαρσία Ολιβέρ παραμένει αμφιλεγόμενη κατά την άποψή μου διότι αν και αρχικά βρισκόταν πολύ κοντά σε αυτή του Ντουρούτι, δηλαδή στην εγκαθίδρυση του ελευθεριακού κομμουνισμού, οι προσωπικές του επιδιώξεις τον οδήγησαν στην συνέχεια να εκπέσει και να γίνει σκιά του συνδικαλιστικού εαυτού του, αποδεχόμενος ασήμαντες θέσεις και να προβεί την διαιώνιση μιας συμμαχίας που μόνο προς όφελος της χειραφέτησης των Ισπανών εργατών και εργατριών δεν ήταν.

Σε λυκοσυμμαχία με την αριστερά και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, η FAΙ και τα στελέχη της, αντί να καταργήσουν και να καταστρέψουν την εξουσία που ως Αναρχικοί όφειλαν να πράξουν στάση εκπίπτοντες, αντίθετα επέλεξαν κάτι το «διαλλακτικότερο» και προσηματικά αντιεξουσιαστικότερο, να προβούν στην μη κατάληψή της, αφήνοντάς την να υπάρχει και αναπόφευκτα να συνδιαλαγούν μαζί της, με ολέθρια αποτελέσματα. Φυσικά, αυτός ο αντιεξουσιασμός δεν τους εμπόδισε να πάρουν ασήμαντες και συχνά ανύπαρκτες - άνευ ουσίας και περιεχομένου θέσεις στις κυβερνήσεις του λαικού μετώπου. Με τον τρόπο αυτό έδωσαν την δυνατότητα να συγκροτηθούν εντός του αντιστεκόμενου στους φασίστες του Φράνκο δημοκρατικού στρατοπέδου όλες εκείνες οι δυνάμεις που προτιμούσαν να ηττηθεί η κοινωνική επανάσταση. Ενδεικτικά η στρατιωτικοποίηση και η Μπολσεβικοποίηση.

Τα στελέχη της CNT FAI με την πάροδο του χρόνου και την συνεχή έκβαση της ήττας ειδικά μετά τον θάνατο του Ντουρούτι να βάλουν πολύ νερό στο Καταλανικό κρασί τους και να εκπέσουν αρχικά με πρόσχημα τον αντιφασισμό πρώτα στην νίκη επί του πολέμου, φτάνοντας έτσι στο τέλος του εμφυλίου λίγο πριν την ήττα να υπερασπίζονται πατριωτικές θέσεις ή εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες του Ισπανικού λαού με βερμπαλισμούς που δεν αρμόζουν σε Αναρχικούς.
Γι’ αυτό και το βιβλίο αυτό αξίζει να διαβαστεί, όχι για να χαϊδέψει τα αυτιά, αλλά επειδή είναι ένα τραχύ μα εξαιρετικά ενδιαφέρον ανάγνωσμα που αναγκάζει τον αναγνώστη να αναθεωρήσει τις βεβαιότητές του, όχι όμως για να απογοητεύσει και να αποστρατεύσει τους κοινωνικούς δράστες ή να υπονομεύσει την ανάγκη επαναστατικής οργάνωσης.

Θα διαφωνήσω κάθετα με τον απαράδεκτο Ισχυρισμό του Γκαρθία Ολιβέρ ότι ο Αναρχισμός είναι ο αναποτελεσματικότερος για την χειραφέτηση των ανθρώπων. Διότι η ζωή και η πράξη του Ντουρούτι τον διαψεύδει. Αντίθετα, οι αναρχικοί που συνδιαλέγονται με την εξουσία και αστικοποιούνται, όπως έγινε στην Βαρκελώνη, παίρνοντας θέσεις και ζώντας μια κατά τα άλλα εύκολη ζωή στα μετόπισθεν σε σχέση με αυτούς που πολεμήσαν στην πρώτη γραμμή είναι οι αναποτελεσματικότεροι να δράσουν προς την πραγματική χειραφέτηση και απελευθέρωση του ανθρώπου μιας και υποκύπτουν στην χειρότερη για τους Αναρχικούς αμαρτία: την Εξουσία.

Κατά την άποψή μου, η όλη έρευνα του Αμορός δείχνει ότι στο Αναρχικό κίνημα της εποχής του Ισπανικού εμφυλίου υπήρξαν δυο χαρακτηριστικές τάσεις: Αυτή που ήθελε να πεθάνει αγωνιζόμενη για τις ιδέες και τα ιδανικά της όπως ο Ντουρούτι και οι μαχητές του. Και στον αντίποδα αυτή που δεν ήθελε ούτε καν έστω να ζήσει με αυτές συνδιαλεγόμενοι και κάνοντας τον έναν πίσω από τον άλλο συμβιβασμούς που την απομάκρυναν από την ΙΔΕΑ της Αναρχίας.

Κλείνοντας αυτή την σύντομη παρουσίαση, θα ήθελα να επισημάνω ότι η είσοδος σε κάθε περιβάλλον λαβυρίνθου προϋποθέτει ως βασικό κανόνα ασφαλείας την χρήση του ανάλογου μίτου της Αριάδνης ώστε να μην χαθεί κανείς στις εξουσιαστικές, αριστερές, δημοκρατικές και πατριωτικές παρακάμψεις που οδηγούν στην αναπόφευκτη ήττα και το πολιτικό αδιέξοδο.

Ξετυλίγοντας την ζωή, το έργο και την καθαρότητα του αγώνα του Ντουρούτι ο οποίος μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε σταθερός στην Ιδέα για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό. Αν και δεν μαθαίνουμε από ποιον προήλθε η σφαίρα που σταμάτησε την ζωή του Ντουρούτι και συνάμα το μεγαλύτερο Ελευθεριακό πείραμα, αλλά μπορούμε να συνάγουμε ότι όλα τα παραπάνω συνέβαλαν προς αυτό.

Είναι σημαντικό δε σε μια εποχή, αναθεωρητισμού των γεγονότων το βιβλίο αυτό μας δείχνει πώς επιχειρήθηκε και ακόμα επιχειρείται η διαστρέβλωση του λόγου και του αγώνα όχι μόνο του Ντουρούτι αλλά και των υπόλοιπων αγωνιστών προς όφελος μια υποτιθέμενης ταξικής συμφιλίωσης που τους συμπεριλαμβάνει όλους. Απέλπιδα προσπάθεια που δεν θα περάσει.

Ιβηρική / Ιστορία (γενική) / Γνώμη / Ανάλυση Saturday July 22, 2023 20:14 byΑργύρης Αργυριάδης

Πολλά έχουν γραφτεί για τον Ισπανικό εμφύλιο και θα συνεχίζονται να λέγονται διότι υπάρχουν ακόμα πολλές ιστορίες να ειπωθούν, αλλά και γιατί δεν έχουν εξεταστεί επαρκώς. Πολλές φορές άγνωστες πτυχές, όχι τόσο προσιτές στο ευρύ κοινό δεν αναδεικνύονται ή παραλείπονται λόγω της ιδιαιτερότητας και της εξειδίκευσής τους. Μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση είναι η υγειονομική περίθαλψη κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.

Η υγειονομική φροντίδα στον Ισπανικό εμφύλιο - Μια σύντομη αναφορά

Πολλά έχουν γραφτεί για τον Ισπανικό εμφύλιο και θα συνεχίζονται να λέγονται διότι υπάρχουν ακόμα πολλές ιστορίες να ειπωθούν, αλλά και γιατί δεν έχουν εξεταστεί επαρκώς. Πολλές φορές άγνωστες πτυχές, όχι τόσο προσιτές στο ευρύ κοινό δεν αναδεικνύονται ή παραλείπονται λόγω της ιδιαιτερότητας και της εξειδίκευσής τους. Μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση είναι η υγειονομική περίθαλψη κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσω να κάνω μια σύντομη αναφορά.

Αν ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ο πρώτος μεγάλος πόλεμος στον οποίο οι απώλειες που προκλήθηκαν από άμεση στρατιωτική δράση ήταν περισσότερες από αυτές που προκλήθηκαν από ασθένεια, ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί ότι ήταν ο πρώτος στον οποίο οι απώλειες αμάχων ξεπέρασαν αυτές των μαχητών.

Οι συμπάθειες της εργατικής τάξης ήταν συντριπτικά προς τις διάφορες αριστερές ομάδες αλλά και τους αναρχικούς που αποτελούσαν την δημοκρατική πλευρά. Αυτό ίσχυε γενικά για τα αγγλόφωνα έθνη. Πολλοί συγγραφείς και διανοούμενοι ήταν μεταξύ εκείνων από όλα τα κοινωνικά στρώματα και από πολλές χώρες που πήγαν στην Ισπανία για να ενταχθούν στον Ρεπουμπλικανικό στρατό, σε αντίθεση με έναν μικρό αριθμό που, μερικές φορές υποκινούμενος από θρησκευτικό ζήλο, προσφέρθηκε εθελοντικά στους Εθνικιστές. Μεταξύ των πρώτων ήταν πολλοί γιατροί και νοσοκόμες, οι οποίοι συχνά υπηρέτησαν με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες ή με τις μονάδες ασθενοφόρων που είχαν δημιουργηθεί από την Ισπανική Επιτροπή Ιατρικής Βοήθειας ή με τον Ρεπουμπλικανικό στρατό.

Η εξέγερση που ξεκίνησε με το στρατιωτικό πραξικόπημα στο οποίο οι εθνικιστικές δυνάμεις υπό τον στρατηγό Φραντσίσκο Φράνκο, απέκτησαν σύντομα τον έλεγχο σημαντικών περιοχών της χώρας. Στον αντίποδα η δημοκρατική κυβέρνηση (Ρεπουμπλικάνοι) απάντησε συγχωνεύοντας την πολιτοφυλακή και τους ξένους εθελοντές σε έναν λαϊκό στρατό. Τι συνέβη όμως στον ιατρικό κλάδο;

Εκτός από την οργανωμένη στρατιωτική ιατρική, η οποία υποστήριξε σχεδόν εξ ολοκλήρου τους εθνικιστές από την αρχή, οι πολίτες γιατροί στην πλειονότητά τους συνέχισαν να ασκούν το επάγγελμά τους όπου κι αν βρίσκονταν κατά το ξέσπασμα των εχθροπραξιών, αδιαφορώντας για τις πολιτικές πεποιθήσεις των ασθενών τους. Αρκετοί δε εκτελέσθηκαν ως «ύποπτοι» από τους εθνικιστές επειδή θεωρείτο ότι ήταν Ελευθεροτέκτονες, αλλά και από το δημοκρατικό στρατόπεδο επειδή θεωρούνταν Καθολικοί. Στο σημείο αυτό θέλω να επισημάνω ότι η διάκριση μεταξύ στρατιωτικής και πολιτικής ιατρικής είναι θολή και μπερδεμένη ειδικά στην δημοκρατική πλευρά γιατί τα κινητά νοσοκομεία του στρατού στην πρώτη γραμμή δέχονταν άρρωστους και τραυματισμένους πολίτες και οι τραυματίες στρατιώτες συχνά αναπτύσσονταν για να φυλάξουν πολιτικά νοσοκομεία.

Δεν χωράει αμφιβολία, όμως, ότι οι μεγαλύτερες πρόοδοι στην ιατρική πρακτική που προέκυψαν στον πόλεμο σχετίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου με τη ρεπουμπλικανική πλευρά. Οι Ρεπουμπλικάνοι γνώρισαν τον πρώτο μαζικό αεροπορικό βομβαρδισμό αμάχων πληθυσμών. Επιπλέον, η Βαρκελώνη και η Μαδρίτη, τα δύο κέντρα με τις ισχυρότερες παραδόσεις επιστημονικών επιτευγμάτων στη χώρα, παρέμειναν στα χέρια της κυβέρνησης μέχρι τα τελευταία στάδια του πολέμου.

Οι τέσσερις κύριοι τομείς στους οποίους προχώρησε η ιατρική επιστήμη κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου είναι η θεραπεία τραυμάτων, η ανάπτυξη τραπεζών αίματος, η αντιμετώπιση ιατρικών ασθενειών (ειδικά σε σχέση με τον υποσιτισμό) και η οργάνωση ιατρικής υποστήριξης στις ένοπλες δυνάμεις.

Η διαχείριση των σοβαρών τραυματισμών συνδέεται άμεσα με το όνομα του Josep Trueta Raspall, ο οποίος στο ξέσπασμα του πολέμου είχε μόλις διοριστεί καθηγητής και επικεφαλής τμήματος χειρουργικής στο Hospital de la Santa Creu i Sant Pau στη Βαρκελώνη. Τον Μάρτιο του 1938, ιταλικά αεροσκάφη με βάση τη Μαγιόρκα βομβάρδιζαν τη Βαρκελώνη κάθε δύο ώρες για τρεις ημέρες, και το νοσοκομείο της Trueta φρόντισε 2200 θύματα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Κατάγματα των μακριών οστών είχαν τρομακτικά ποσοστά γάγγραινας, ακρωτηριασμού και θανάτου.
Υπήρχαν τέσσερις βασικές αρχές της μεθόδου που επινόησε ο Trueta για τη διαχείρισή τους.
1.Άμεση χειρουργική επέμβαση: εφόσον ήταν δυνατόν, η χειρουργική επέμβαση λάμβανε χώρα εντός οκτώ ωρών, επομένως η οργάνωση της μεταφοράς στα χειρουργικά κέντρα ήταν ζωτικής σημασίας. Η χειρουργική επέμβαση συνίστατο σε καθαρισμό, με εκτομή όλων των νεκρών, μολυσμένων ή κατεστραμμένων ιστών και μυών, αλλά συνάμα και τη διατήρηση του δέρματος και των οστών όπου ήταν δυνατόν.
2.Καθαρισμός της πληγής: αυτό γινόταν με σαπούνι και νερό και μια βούρτσα νυχιών, με λίγο βάμμα ιωδίου. Αν και ο πόλεμος συνέπεσε με την εισαγωγή σουλφοναμιδίων, ο Trueta φαίνεται να χρησιμοποίησε σουλφανιλαμίδη μόνο στην μειοψηφία περιπτώσεων.
3.Επίδεση τραυμάτων: με στεγνή, αποστειρωμένη γάζα.
4. Αντιμετώπιση καταγμάτων: Ακινητοποίηση σε γύψο μέχρι να γίνει ένωση. Ο γύψος άλλαζε μόνο εάν γινόταν υγρός και μαλακός ή δύσοσμος.
Ως αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής ήταν ότι σε σύνολο 1073 τραυματιών υπήρχαν μόνο έξι θάνατοι και 976 «καλά αποτελέσματα» όσον αφορά τη διατήρηση και τη λειτουργία των άκρων, μια δραματική βελτίωση σε σχέση με το παρελθόν. Το έργο του έφερε επανάσταση στην ορθοπεδική πρακτική και έσωσε αμέτρητεςα ζωές στις πολεμικές συγκρούσεις που ακολούθησαν διεθνώς.
Εκτός από την τραυματολογία υπήρξε αναμφισβήτητη πρόοδος στη τεχνική της μετάγγιση αίματος. Και εδώ οι μέθοδοι έκυψαν από τους βομβαρδισμούς της Βαρκελώνης και της Μαδρίτης και τις μάχες γύρω από τη Μαδρίτη. Ο Καναδός κομμουνιστής χειρουργός Norman Bethune και ο γενικός ιατρός Reginald Saxton, έκαναν ηρωικές προσπάθειες για να διασφαλίσουν ότι αίμα ήταν διαθέσιμο για επείγουσα χρήση στα νοσοκομεία της πρώτης γραμμής των Ρεπουμπλικανών αλλά και για την ασφαλή χορήγησή του. Όμως, ήταν ο Καταλανός Frederico Durán Jordá, ο οποίος αντιλήφθηκε πρώτος την κρίσιμη σημασία της ύπαρξης μεγάλων αποθεμάτων αίματος από την αρχή των εχθροπραξιών και μέχρι το καλοκαίρι του 1938 ήταν υπεύθυνος μιας ιδιαίτερα αποτελεσματικής υπηρεσίας αιμοδοσίας στη Βαρκελώνη με κατάλογο περίπου 14.000 δωρητών, αριθμός που υπερδιπλασιάστηκε μέχρι το τέλος του πολέμου. Συνολικά συγκεντρώθηκαν περίπου 9000 λίτρα κατά τη διάρκεια του πολέμου και οι δωρητές έλαβαν πιστοποιητικά που τους επέτρεπαν σε επιπλέον τροφή. Επιπλέον, ο Durán μπόρεσε να κάνει εξετάσεις για σύφιλη και ελονοσία, και μάλιστα απέκτησε μια συσκευή ακτίνων Χ για να αποφύγει τη χρήση ατόμων με φυματίωση ως δότες. Με την τεχνική που ανέπτυξε ο Durán δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση σε μια αμπούλα που είχε σχεδιάσει για να αποφεύγει τη διεπαφή αίματος-αέρα και έτσι να ελαχιστοποιεί την αιμόλυση λόγω της ανακίνησης που ήταν αναπόφευκτη κατά τη μεταφορά.
Η Ισπανία την εποχή εκείνη δεν θεωρείται αναπτυγμένη χώρα και η ελονοσία φαίνεται να ήταν η κύρια ιατρική κατάσταση που οδήγησε στην εισαγωγή ασθενών στην πρώτη γραμμή. Ωστόσο, φαίνεται ότι υπήρξαν εκπληκτικά λίγες μεγάλες επιδημίες ασθενειών μέχρι τα τέλη του πολέμου. Αλλά μετά την πτώση της Βαρκελώνης, η υγεία του πληθυσμού της Καταλονίας ήταν δεινή, με εκτεταμένες διατροφικές ελλείψεις. Αλλά και στην Μαδρίτη τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα με 300-400 θανάτους από την πείνα καθημερινά. Αξίζει να σημειωθεί ότι το νικοτινικό οξύ ήταν πολύ αποτελεσματικό για τις εγκεφαλικές εκδηλώσεις της πελλάγρας και ότι η παραισθησία-σύνδρομο αιτιοκρατίας που προκαλείται από ανεπάρκεια θειαμίνης (αργότερα ονομάστηκε «κάψιμο ποδιών» από τους Ευρωπαίους αιχμαλώτους των Ιαπώνων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου) ήταν πολύ συχνή.

Γίνεται πλέον εμφανές ότι η ιατρική δραστηριότητα άνθισε στη συγκριτικά φιλελεύθερη ατμόσφαιρα των μεγάλων Ρεπουμπλικανικών πόλεων κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Η εθνικιστική πλευρά δεν έχει να υποδείξει αντίστοιχα επιτεύγματα αν και στο τέλος ήταν αυτή που επικράτησε. Αν και νικήσανε με την στρατιωτική τους δύναμη, η παρακαταθήκη που έμεινε είναι αυτή των «ηττημένων». Ο ισπανικός εμφύλιος αποτέλεσε την σύγκρουση δυο τελείως αντίθετων κόσμων και η υγειονομική περίθαλψη δεν θα μπορούσε ως πρακτική να μην ακολουθήσει αντίθετο δρόμο.

Χρέος όλων μας είναι να φροντίσουμε η παρακαταθήκη όχι μόνο να παραμείνει ζωντανή, αλλά να υπερασπισθεί τα επιτεύγματά της από την παραπληροφόρηση και των αναθεωρητισμό που επικρατεί στη σημερινή εποχή.

iberia / história do anarquismo / resenha Tuesday March 21, 2023 01:34 byThiago Lemos Silva

Apresentação ao livro Neno Vasco por Neno Vasco: fragmentos autobiográficos de um anarquista

Vislumbrei a porta de entrada deste trabalho – originalmente defendido como dissertação de Mestrado junto ao Programa de Pós-Graduação em História da UFU (SILVA, 2012) – em fins dos anos 2000. Na ocasião, a convivência com colegas e professores do Núcleo de Estudos e Pesquisa em História Política (Nephispo), [1] do Instituto de História da UFU, me estimulou sobremaneira a escolher o tema da minha monografia no Curso de História do Unipam (SILVA, 2007), que versou sobre as relações tecidas entre o movimento anarquista e o movimento operário no contexto da chamada Primeira República Brasileira.

No referido trabalho de final de curso, busquei discutir a posição assumida pelos anarquistas face ao boom das organizações sindicais criadas e mantidas pelo jovem proletariado brasileiro, compostas por trabalhadores imigrantes e nacionais. Afinal, havia uma expectativa de levar a cabo sua resistência contra o nascente capitalismo industrial que impunha duras condições de vida à classe operária, tais como baixos salários, longas jornadas diárias, condições inadequadas de trabalho e, aliado a isso, uma superexploração da mão de obra infantil e feminina. [2]

A atuação do anarquista português Neno Vasco, [3] considerado na época o “expositor mais lúcido” (FAUSTO, 1997, p. 89) do sindicalismo revolucionário brasileiro, tornou-se então, o meu “fio de Ariadne”. Embora não se tratasse de uma biografia, a análise sobre sua trajetória ajudou a compreender melhor a experiência histórica da qual ele fez parte. Diferentemente, o trabalho que resultou em minha dissertação de Mestrado – aqui substancialmente revisto e ampliado – teve como objetivo escrever uma biografia de Neno Vasco.

Meu propósito neste livro é perscrutar fragmentos da autobiografia de Neno Vasco. Para tanto, trago à tona suas crônicas publicadas entre os anos de 1901 e 1920 em alguns dos principais títulos da imprensa anarquista e operária transatlântica. Em maior medida, trabalho com periódicos brasileiros e portugueses, tais como: O Amigo do Povo (1902-1904) e A Lanterna (1909-1916), de São Paulo; A Voz do Trabalhador (1908-1915) e A Guerra Social (1911-1912), do Rio de Janeiro; A Vida (1905-1910) e A Aurora (1910-1920), do Porto. A Obra (1898-1906); A Greve (1908); A Sementeira (1909-1918) e A Batalha (1919-1927), de Lisboa, fecham este roteiro. Em menor medida, trabalho igualmente com periódicos argentinos, franceses, espanhóis e italianos, tais como La Protesta (1897-1926), de Buenos Aires; Le Temps Nouveaux (1898-1914), de Paris, Tierra y Libertad (1910-1919), de Barcelona, e Volontà (1913-1914), de Ancona.

Ainda que sua escrita cronística estivesse prioritariamente voltada para informar e debater com seu público leitor a respeito da luta cotidiana levada a cabo pelo movimento anarquista e operário em diferentes países da Porta da América e da Porta da Europa, ela também possibilitou ao nosso biografado uma forma de escrita de si, ou seja, um tipo de escrita que assume a subjetividade como:

[...] dimensão integrante de sua linguagem, construindo sobre ela a “sua verdade”. Ou seja, toda essa documentação de “produção do eu autoral” é entendida como marcada pela busca de um “efeito de verdade” [...], que se exprime pela primeira pessoa do singular [...] do indivíduo que assume sua autoria. Um tipo de texto em que a narrativa se faz [...] de maneira que nessa subjetividade se possa assentar sua verdade, sua legitimidade como “prova”. Assim, a autenticidade da escrita de si torna-se inseparável de sua sinceridade (GOMES, 2004, p. 14-15).

Isso permitiu, por sua vez, a este biógrafo encontrar uma chave para abrir não apenas as portas da história do movimento anarquista e operário em ambos os continentes, mas também, e, sobretudo, as portas da sua história de vida.

Ao fim e ao cabo do processo de seleção e análise da documentação, me vi às voltas sobre como escrever este trabalho. Ao bio-grafar Neno Vasco tenho consciência de que eu passarei a ordenar, por meio da escrita, o desenrolar da sua vida, gesto a partir do qual esta se transformará em objeto e/ou tema histórico. Esse gesto a que faço alusão passa pela construção dos documentos, que o biógrafo seleciona e ordena segundo os seus próprios critérios, colocando em evidência a sua subjetividade. Diante desse fato, aparentemente banal, mas de fundamental importância, Cláudia Poncioni, ao reconstituir o trajeto de pesquisa que efetuou ao longo de sua escrita sobre a vida do socialista francês Louis Léger Vauthier, apresenta as seguintes questões, que faço minhas:

Evocar uma vida não seria forçosamente empobrecê-la? A simplificação, o ordenamento que a redação de um texto lógico impõe não seriam intrinsecamente redutores? Como dar conta de toda a complexidade, de todas as contradições, sonhos, esperanças, decepções, desgraças, sofrimentos de uma vida? Como escrever uma vida com tinta, se ela é feita de sangue? (PONCIONI, 2012, p. 417).

Questões importantes, que, caso não forem enfrentadas de modo sério, tendem a repetir os equívocos dos trabalhos (vinculados a uma historiografia tradicional) baseados em uma história meramente cronológica, factual e narrativa sobre a vida dos “grandes homens”, produzindo desse modo um resultado artificial e distante da complexidade que encerra a vida humana. Portanto, não basta reunir documentos, ordená-los, refletir sobre eles e apresentar conclusões. É preciso também dar vida, o que exige uma dose certa de imaginação.

Tal atitude leva, segundo Poncioni, o biógrafo a se aproximar do romancista e dele pegar algumas técnicas emprestadas, tais como o estilo, a necessidade dos detalhes e dos episódios na criação de um conjunto que apareça verossímil, ainda que os fatos narrados sejam verdadeiros. É claro, contudo, que a adoção de tais recursos não se dá de forma mecânica, uma vez que esse processo pressupõe que os acontecimentos evocados sejam transformados e que o método estético de representação do real seja quase tão importante quanto o próprio relato.

A narrativa do livro foi tramada de modo a pinçar alguns dos fragmentos autobiográficos de Neno Vasco. Esses fragmentos, uma vez reunidos, procuram criar mais um mosaico do que um quadro. A alusão às duas metáforas me pareceu sugestiva para pensar a composição desta pesquisa. Ao invés de criar um quadro total e fechado, que retratasse todo o rosto de Neno, optei, antes, por montar um mosaico lacunar e aberto, que enfocasse alguns dos seus tantos perfis, cujos contornos tentei delinear ao longo de três capítulos.

Fiel a essa perspectiva teórico-metodológica, procurei, inspirado pelos trabalhos do artista gráfico holandês Maurits Cornelis Escher, construir os três capítulos que seguem como um dos seus mosaicos, em que os fragmentos são colados e colocados em uma perspectiva enigmática, como se formassem um imenso labirinto que dá acesso às múltiplas portas da história de uma vida.

Notas:

[1] O Nephispo surgiu com o propósito de discutir as relações tecidas entre razão, sentimentos e sensibilidades no processo de ressignificação da História Política. Nesse sentido, este núcleo sempre abrigou pesquisas e pesquisadores sobre anarquismo. Não por acaso, quando da sua criação, em 1994, contou com a presença do anarquista Jaime Cubero, então secretário do Centro de Cultura Social de São Paulo, que foi convidado para palestrar sobre “Razão e paixão na experiência anarquista”. Ver: Cubero (1998). Nos anos de 2010 e 2011, a professora Jacy Alves de Seixas, coordenadora do referido núcleo, organizou as jornadas de discussão “Noitadas Anarquistas”, voltadas para o debate e a reflexão sobre a história e historiografia do anarquismo e sua contemporaneidade.

[2]Trata-se de uma pesquisa realizada em jornais, revistas, panfletos e brochuras da época, pertencentes à minha então orientadora Antoniette Camargo de Oliveira. Oliveira tomou contato com esse material, quando foi bolsista de Iniciação Científica, com o projeto Dicionário Histórico-Biográfico do(s) anarquismo(s) no Brasil, entre 1998 e 1999, sob orientação das professoras Christina Roquette da Silva Lopreato e Jacy Alves de Seixas. Para saber mais sobre esse projeto: Ver: Fonseca (2006).

[3] Neno Vasco, pseudônimo de Gregório Nazianzeno Moreira de Queirós Vasconcelos, nasceu em Penafiel, norte de Portugal, em 09 de maio de 1878 e faleceu em 15 de setembro de 1920 em São Romão do Coronado, perto do Porto. Neno Vasco passou a utilizar esse pseudônimo somente após o seu ingresso no movimento anarquista e operário em Portugal, por volta de 1900.

Referências:

CUBERO, Jaime. Razão, paixão e anarquismo. Revista Libertárias. São Paulo, n. 4, 1998.

FAUSTO, Boris. Trabalho urbano e conflito social. São Paulo: Difel, 1997.

FONSECA, Virginia. Anarquismo reconstruído. Minas Faz Ciência. Belo Horizonte, n. 24, 2006.

GOMES, Castro Ângela de. Escrita de si, escrita da História: a título de prólogo. In: Ângela de Castro Gomes (org.). Escrita de si, escrita da História. Rio de Janeiro: Editora FGV, 2004.
LOPREATO, Christina da Silva Roquette; SEIXAS, Jacy Alves (org.). Dicionário histórico-biográfico do(s) anarquismo(s) no Brasil. Uberlândia: Mimeo, 2000.

PONCIONI, Cláudia. Bio-grafar, escrever vidas? In: SEIXAS, Jacy Alves; CERASOLI, Josiane; NAXARA, Márcia (org.). Tramas do político: linguagens, formas, jogos. Uberlândia: EDUFU, 2012.

SILVA, Thiago Lemos. Fragmentos biográficos de um anarquista na Porta da Europa: a escrita cronística como escrita de si em Neno Vasco. 2012. 138 f. Dissertação (Mestrado em História) – Universidade Federal de Uberlândia, Uberlândia, 2012.

SILVA, Thiago Lemos. Alcances e limites da ação sindical: ecos da crítica de Errico Malatesta no movimento anarquista brasileiro. 2007. 40 f. Monografia (Graduação em História) – Centro Universitário de Patos de Minas, Patos de Minas, 2007.

Ιβηρική / Αναρχική Ιστορία / Γνώμη / Ανάλυση Monday March 13, 2023 19:28 byΑργύρης Αργυριάδης

Μερικές σημειώσεις εξ αφορμής της ταινίας για τον αναρχικό αντιφασίστα αντάρτη «Κίκο Σαμπατέ» που προβάλλεται αυτές τις μέρες (Φεβρουάριος 2023) στην Ισπανία. Ο αναρχικός Francesc Sabaté Llopart, γνωστότερος ως “El Quico”, συμμετείχε στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, στην αντιναζιστική αντίσταση στη Γαλλία αλλά και στον ένοπλο αγώνα κατά του Φράνκο. Ο Sabaté αποτέλεσε τον κατ’ εξοχήν δημόσιο κίνδυνο για το καθεστώς του Φράνκο πραγματοποιώντας αρκετές δολοφονίες φασιστών και ένοπλες ληστείες για τη χρηματοδότηση της αντίστασης.

Μερικές σημειώσεις εξ αφορμής της ταινίας για τον αναρχικό αντιφασίστα αντάρτη «Κίκο Σαμπατέ» που προβάλλεται αυτές τις μέρες (Φεβρουάριος 2023) στην Ισπανία.

Ο αναρχικός Francesc Sabaté Llopart, γνωστότερος ως “El Quico”, συμμετείχε στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, στην αντιναζιστική αντίσταση στη Γαλλία αλλά και στον ένοπλο αγώνα κατά του Φράνκο. Ο Sabaté αποτέλεσε τον κατ’ εξοχήν δημόσιο κίνδυνο για το καθεστώς του Φράνκο πραγματοποιώντας αρκετές δολοφονίες φασιστών και ένοπλες ληστείες για τη χρηματοδότηση της αντίστασης.

Μαζί με άλλους αναρχικούς αντάρτες όπως ο Ramon Vila Capdevila -γνωστός και ως “Caraquemada” (“Καμένο πρόσωπο”)-, ο Jose Lluis Facerias -γνωστός και ως “Face”- ή ο Francisco Denis Diez -γνωστός και ως “Catala”-, πολέμησε μέχρι το τέλος πριν σκοτωθεί σε μάχη στην Sant Celoni της Καταλονίας. Αν και μπορεί να πέθανε η μνήμη του συνεχίζει να παραμένει και να εμπνέει.

Με τη ζωή του -πραγματικά κινηματογραφική- έζησε το όνειρο, την προδοσία και την ήττα αλλά ποτέ δεν παραδόθηκε, πιστός πάντα στην Ιδέα της Αναρχίας. Ο Σαμπατέ λίγο μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, επιστρέφει στη Βαρκελώνη δημιουργώντας επαφές και χτίζοντας την αντίσταση κατά του Φράνκο. Προκειμένου να χρηματοδοτήσει τα όπλα, τα οχήματα, τον εκτυπωτικό εξοπλισμό και τις επιχειρησιακές βάσεις που θα χρειάζονταν οι αντιστασιακές ομάδες πραγματοποίησε μια σειρά ληστειών αρχικά σε πλούσιους υποστηρικτές του Φράνκο. Σε μια από αυτές ο Σαμπατέ άφησε ένα σημείωμα που έγραφε:

«Δεν είμαστε ληστές, είμαστε μαχητές της ελευθεριακής αντίστασης. Αυτά που μόλις πήραμε θα βοηθήσουν σε μικρό βαθμό να ταΐσουμε τα ορφανά και πεινασμένα παιδιά των αντιφασιστών που εσείς και οι όμοιοί σας πυροβολήσατε. Είμαστε άνθρωποι που ποτέ δεν παρακαλούσαμε και ποτέ δεν θα παρακαλέσουμε γι’ αυτό που μας ανήκει. Όσο έχουμε τη δύναμη να το κάνουμε, θα αγωνιζόμαστε για την ελευθερία της ισπανικής εργατικής τάξης. Όσο για σένα, Garriga, αν και είσαι δολοφόνος και κλέφτης, σου τη χαρίσαμε, επειδή εμείς ως ελευθεριακοί εκτιμούμε την αξία της ανθρώπινης ζωής, κάτι που ποτέ δεν κατάλαβες ούτε πρόκειται να καταλάβεις.»

Τον Φεβρουάριο του 1949, μαζί με μια άλλη ένοπλη ομάδα αντίστασης την “Los Maños”, συνεργάζονται για να δολοφονήσουν τον Eduardo Quintela, αστυνομικό διευθυντή της Βαρκελώνης. Οι ομάδες, κάνοντας την έρευνά τους, παρατήρησαν ότι ο Quintela ακολουθούσε πάντα την ίδια διαδρομή από το σπίτι του προς το αρχηγείο της αστυνομίας με το γκρι χρώματος αυτοκίνητό του, το οποίο έφερε τα επίσημα διακριτικά του. Οι ομάδες εκπόνησαν προσεκτικά το σχέδιό τους που θα λάμβανε χώρα το μεσημέρι στις 2 Μαρτίου 1949.

Στη 1.55 το γκρίζο αυτοκίνητο, πλησίαζε την ενέδρα που είχε περίτεχνα στηθεί. Ο El Quico έβγαλε το πολυβόλο του και βγήκε στη μέση του δρόμου, ισορρόπησε με τα πόδια ορθάνοιχτα και άνοιξε πυρ κατά του αυτοκινήτου που πλησίαζε. Γεμάτο από τις σφαίρες του πολυβόλου του, το αυτοκίνητο σταμάτησε και δύο άνδρες πήδηξαν έξω σε μια μάταιη προσπάθεια να ξεφύγουν. Ο Sabaté, με το όπλο στο γοφό, έτρεξε στο αυτοκίνητο για να ελέγξει την ταυτότητα των θυμάτων. Ο Quintela δεν ήταν εκεί!

Αντ’ αυτού, το αυτοκίνητο περιείχε δύο ηγέτες των Φαλαγγιστών: Manuel Pinol Ballester και Jose Tella Bavoy. Ο πρώτος, μαζί με τον σοφέρ, σκοτώθηκε αμέσως- ο δεύτερος, αν και τραυματισμένος, αφέθηκε να διαφύγει.

Οι ενέργειες του Σαμπατέ ως αντάρτη σύντομα του απέδωσαν ιδιαίτερη φήμη που συχνά σήμαινε ότι συχνά το μόνο που χρειαζόταν να πει ήταν “Soy el Quico!”. (“Είμαι ο el Quico”) για να καταλάβουν οι άνθρωποι με ποιον είχαν να κάνουν και να ενεργήσουν αναλόγως. Κάτι τέτοιο συνέβη το 1955, όταν φτάνοντας στη Βαρκελώνη στις 29 Απριλίου μαζί με τέσσερις συντρόφους, έπρεπε να βρουν τα απαραίτητα έσοδα για να εξοπλιστούν, να κινηθούν κοκ. Έτσι, για να λύσουν αυτό το πρόβλημα, στις 3 Μαΐου, ο Sabaté και ένας φίλος μπήκαν σε ένα κατάστημα υφασμάτων με ένα μεγάλο καλάθι αγορών και ζήτησαν τον διευθυντή. Με το που εμφανίστηκε ο Σαμπατέ του ανακοίνωσε τις περίφημες λέξεις – “Soy el Quico!””. Χωρίς να διστάσει τότε, ο διευθυντής παρέδωσε ό,τι είχε: 4.000 πεσέτες. Με αυτά τα χρήματα, η ομάδα προετοιμάστηκε για ενέργειες προκειμένου να χρηματοδοτήσει τις δραστηριότητες του ισπανικού Ελευθεριακού Κινήματος. Δεν ξέχασαν όμως το δάνειο που έλαβαν από το κατάστημα αφού έστειλαν στον διευθυντή μια επιταγή για τις 4.000 πεσέτες που τους είχε «δανείσει».

Όμως ο Σαμπατέ δεν περιορίσθηκε στις ληστείες αλλά και στην προπαγάνδιση της αντίστασης ενάντια στο καθεστώς. Η ομάδα του βρήκε αρκετούς έξυπνους τρόπους γιαυτό. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση μιας επίσκεψης του Φράνκο στην Φράνκο στη Βαρκελώνη. Ο Σαμπατέ νοίκιασε ένα ταξί με ηλιοροφή και είπε στον οδηγό ότι εργαζόταν για το Υπουργείο Πληροφοριών, διανέμοντας επίσημα φυλλάδια προς τιμήν του δικτάτορα. Καθώς έκαναν το γύρο της Βαρκελώνης, ο Ελ Κίκο εκτόξευσε τα φυλλάδιά του από το ταξί. Σύντομα ο κόσμος εξεπλάγη ευχάριστα όταν είδε ότι, αντί για επίσημη προπαγάνδα, επρόκειτο στην πραγματικότητα για χιλιάδες ανατρεπτικά φυλλάδια, γραμμένα τόσο στα ισπανικά όσο και στα Καταλανικά, που έπεφταν από τον ουρανό και υπογράφονταν ότι προέρχονταν από το “Ελευθεριακό Κίνημα – Επιτροπή Σχέσεων”.

Ο Σαμπατέ έζησε καθ’ ολοκληρίαν την μεγαλύτερη περιπέτεια που είναι ο αγώνας για την Ελευθερία, παραμένοντας πιστός στην «ΙΔΕΑ» μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο αγώνας ενάντια στον φασισμό δεν τελείωσε με την ήττα των Αναρχικών στον Ισπανικό εμφύλιο, αλλά συνεχίσθηκε για δεκαετίες αργότερα γράφοντας ξεχωριστές σελίδες για τον αγώνα του ανθρώπου ενάντια στην Εξουσία. Η ιστορία του Σαμπατέ και των αναρχικών συντρόφων του είναι μερικές από αυτές.

Ιβηρική / Αναρχική Ιστορία / Γνώμη / Ανάλυση Sunday January 01, 2023 17:35 byΟύτε Θεός Ούτε Αφέντης

Ramon Acin Aquilue - Μπακουνικός αναρχικός και καλλιτέχνης
Επιμέλεια κειμένου: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης

Ramon Acin Aquilue - Μπακουνικός αναρχικός και καλλιτέχνης

Επιμέλεια κειμένου: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης

Ο Ramon Acin Aquilue γεννήθηκε στη Huesca της Aragon (Αραγονία) το 1887. Ήταν μπακουνικός αναρχικός και σπούδασε στο Instituto Huesca όπου ξεκίνησε μια διαρκή φιλία με τον Felipe Alaiz (ο οποίος αργότερα θα ήταν ο βιογράφος του).

Στη γενέτειρά του το 1915-1920 ήταν μέλος μιας ομάδας (μέλη της οποίας ήταν και οι Bel, Alaiz, Samblancat και Maurín) και γύρω στο 1920 εξασφάλισε μια θέση ως καλλιτέχνης σκίτσων στην Huesca, την πόλη όπου πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του και όπου απέκτησε σημαντικό κύρος ως πρόσωπο που σκέφτεται για το μέλλον και ως λάτρης του πολιτισμού.

Υπήρξε ζωγράφος, σκιτσογράφος, γλύπτης, γελοιογράφος, δημοσιογράφος, ειρηνιστής, υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ζώων, χορτοφάγος, φίλος του Federico Garcia Lorca και του Gomez de la Serna, οραματιστής για μια παιδαγωγική αναγέννηση... αυτά και πολλά άλλα ήταν ο Ramon Acin Aquilue, ένας ελεύθερος άνθρωπος που δύσκολα θα μπορούσε να κάνει κάτι κακό.

Ήταν δάσκαλος στο Huesca Magisterio School, ενώ παρέδιδε και ιδιωτικά μαθήματα σχεδίου στο σπίτι του σε παιδιά που δεν είχαν οικονομικές και άλλες δυνατότητες. Ήταν επίσης μεγάλος λάτρης της τυπογραφίας Freinet, με την οποία οι μαθητές της εποχής μπορούσαν να ερμηνεύσουν τα δικά τους βιβλία. Με την παιδαγωγική του προθυμία, έγινε εφευρέτης μιας και σχεδίασε ένα τραπέζι με αναπηρικό καροτσάκι που κρίθηκε χρήσιμο για τη διδασκαλία του σχεδίου.

Ως μέλος της CNT γνώρισε διώξεις, φυλακίσεις και εξορία. Εκπροσώπησε τα συνδικάτα της Άνω Αραγονίας σε πολυάριθμες ολομέλειες και συνέδρια (συμμετέχοντας στην προπαγανδιστική ομάδα του συνεδρίου της La Comedia) και στους “μαθητές” του περιλαμβάνονται οι Encuenta, Viñuales και Ponzán.

Κατέλαβε μια θέση κάποιου επιπέδου στον κόσμο του πολιτισμού: οι εικόνες του εκτέθηκαν στη γκαλερί Dalmau της Βαρκελώνης, όπου φιλοτέχνησε ακόμα μερικά θαυμάσια γλυπτά, ενώ είχε σχέδια για τη σύσταση ενός εργατικού μουσείου στην Αραγονία. Ως καλλιτέχνης λάτρευε τις αρχαιότητες, αλλά και σύγχρονες τέχνες και χρησιμοποίησε μια λαχειοφόρο αγορά για τη χρηματοδότηση της ταινίας του Μπουνιουέλ “Las Hurdes”.

Συνέβαλε σημαντικά στον Τύπο, κυκλοφορώντας αρκετά περιοδικά σε όλη την περιοχή της Αραγονίας, όπως τα “Mañana”, “Floreal”, “Revista de Aragón” και “Claridad”. Επίσης κυκλοφόρησε μια σειρά αφορισμών του προς τιμήν του ήρωά του, Salvador Seguí (που πέθανε το 1923) που έγιναν διάσημοι.

Μια εμβληματική εικόνα του είναι το κλουβί του με ένα χάρτινο φιόγκο μέσα - αποφάσισε να απελευθερώσει το πουλί και να το αντικαταστήσει με μια χάρτινη φιγούρα λόγω του πάθους του για την ελευθερία.

Οι ιδέες του και ο τρόπος κατανόησης της ζωής εκ μέρους του τον έβαλαν σε μπελάδες. Φυλακίστηκε πολλές φορές και η συμμετοχή του στην εξέγερση της Jaca τον Δεκέμβρη του 1930 τον ανάγκασε να εξοριστεί στο Παρίσι. Ακόμη και μετά την ανακήρυξή της, η ΙΙ Δημοκρατία τον φυλάκισε ξανά για την αλληλεγγύη του στις τότε μεγάλες εργατικές απεργίες. Εκείνη την περίοδο έγραψε κάποιες απλές αλλά συναισθηματικές γραμμές στις κόρες του Sol και Katia: «... όσοι είμαστε εδώ φυλακισμένοι μας έφεραν γιατί θέλουμε τα παιδιά και οι γονείς τους και όλοι να ζήσουν πιο ευτυχισμένα και καλύτερα … όλοι να περνούν το καλοκαίρι τους σε όμορφα μέρη που σήμερα μπορούν να τα απολαύσουν μόνο εκείνοι που έχουν πολλά χρήματα και αυτό δεν πρέπει να συμβαίνει … πολλοί διαμαρτύρονται και ένας Galán σκοτώθηκε”. Να σημειωθεί εδώ ότι ο ίδιο ήταν φίλος του Galán και έκανε ό,τι μπορούσε για να αποτρέψει την εξέγερση στην Jaca, αλλά απέτυχε και έτσι υποχρεώθηκε εμμέσως να καταφύγει στην εξορία στη Γαλλία (Δεκέμβριος 1930-Απρίλιος 1931).

Στον Acin μπορούν να δοθούν αρκετοί χαρακτηρισμοί, αλλά όσοι έχουν εντρυφήσει στο έργο και την προσωπικότητά του μένουν με ένα βασικό χαρακτηριστικό: ήταν «καλός άνθρωπος».

Ο Acin ήταν μεγάλος “καλλιεργητής” της φιλίας. Αν και ήταν επιστήθιος φίλος του Lorca, του Buñuel, του Indalecio Prieto και άλλων εξεχουσών φυσιογνωμιών της εποχής, πάντα καυχιόταν ότι ο καλύτερός φίλος του ήταν ο Juan Arnalda, ένας τσαγκάρης από την Huesca. Με την κατάληψη της Huesca από τυς φασίστες, ο Acin με τον Arnalda κρύφτηκαν τον Ιούλη του 1936 στο σπίτι του πρώτου στην οδό Cortes, σε μια τρύπα πίσω από μια ντουλάπα. Ωστόσο, πριν συλληφθεί, ο Acin διευκόλυνε τη διαφυγή του Arnalda. Το πρώτο σπίτι στο οποίο επιτέθηκαν οι φασίστες ήταν αυτό του Acín, στις 6 Αυγούστου 1936. Αλλά επειδή δεν βρήκαν τον ίδιο άρχισαν να δέρνουν την σύζυγό του. Ο Ramón αναγκάστηκε να βγει γρήγορα από την κρυψώνα του για να υπερασπιστεί την συντρόφισσά του Conchita και έτσι συνελήφθη. Το ίδιο βράδυ εκτελέστηκε μαζί με άλλα 130 άτομα στο νεκροταφείο της πόλης. Στις 23 Αυγούστου εκτέλεσαν και την συντρόφισσά του Conchita Monrás, μαζί με άλλα 138 άτομα.

Ταινία κινουμένων σχεδίου μεγάλου μήκους που αφηγείται τη σχέση του Ramón Acín και του Buñuel και τη συνεργασία τους στο ντοκιμαντέρ Las Hurdes, "Land without bread”, βρίσκεται εδώ: https://youtu.be/glMRQtbxrOs

*Για το κείμενο χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες από σημείωμα του Paco Barreira και την Ιστορική Εγκυκλοπαίδεια του Ισπανικού Αναρχισμού του Miguel Iñiguez.

**Στην ιστοσελίδα μας υπάρχει ένα προγενέστερο βιογραφικό σημείωμα για τον Ramon Acin εδώ: https://ngnm.vrahokipos.net/index.php?option=com_content&view=article&id=1735:ramon-acin&catid=19&Itemid=175

image ramon_acin_aquilue1.jpg 0.06 Mb image ramon_acin_aquilue2.jpg 0.02 Mb

This page has not been translated into 한국어 yet.

This page can be viewed in
English Italiano Català Ελληνικά Deutsch



Iberia

Fri 29 Mar, 06:47

browse text browse image

lavirinthos.jpeg image«Ο Ντουρούτι στο λ&#... Aug 02 21:41 by Αργύρης Αργυριάδης 0 comments

health_spain.jpg imageΥγειονομική φρον... Jul 22 20:14 by Αργύρης Αργυριάδης 0 comments

postneno.jpg imageNeno Vasco por Neno Vasco: fragmentos autobiográficos de um anarquista Mar 21 01:34 by Thiago Lemos Silva 1 comments

quico_sabate.jpg imageΣαμπατέ: Aντίστασ ... Mar 13 19:28 by Αργύρης Αργυριάδης 0 comments

ramon_acin_aquilue.jpg imageRamon Acin Aquilue - Μπακουνικός &#... Jan 01 17:35 by Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης 1 comments

abel_paz.jpg image“Ταξίδι στο παρελ ... Dec 22 17:11 by Kουρσάλ 0 comments

916965959_955959769947953945_947953945_964959957_960945960960959965769_964959965_953963960945957953954959965769_945957945961967953963956959965769.jpg imageΟ «παππούς» του ισπ&... Sep 09 20:48 by Dmitri (edit.) 0 comments

josep_rebull.jpg imageJosep Rebull, POUM και Ισπανική ... Aug 02 20:00 by Tommy Lawson 1 comments

screenshot_20220728_at_184806_federacio769n_anarquista_rosario_far_rosario__instagram_photos_and_videos.png image19 de Julio: Cuando el pueblo se levanta, escribe la historia Jul 29 02:16 by Varias organizaciones anarquistas 66 comments

19_july.png imageJuly 19: When the people rise up, they write history Jul 29 02:10 by Various anarchist organisations 4 comments

tyl.png imageFrom libertarian communism to corporate socialism Dec 20 22:58 by Miguel G. Gómez 10 comments

arton4281_1.jpg imageΗ μη επέμβαση και &#... Sep 04 21:00 by Camillo Berneri* 0 comments

lisboa.jpg imageΔιακήρυξη Αρχών Aug 05 22:09 by Dmitri (transl.) 0 comments

ethelontes.jpg imageΑναρχικοί εθελον... Jul 29 20:19 by Γιάννης Καστανάρας* 0 comments

dcla_catala.jpg imageDeclaració anarquista internacional: a 85 anys de la revolució espanyola. Jul 23 22:06 by Organitzacions anarquistes 0 comments

spain.jpg imageAWSM Statement on 85th Anniversary of the Spanish Revolution Jul 20 11:28 by AWSM 0 comments

espana36.jpg image85 χρόνια από την Ισ... Jul 19 20:06 by αναρχοκομ. οργανώσεις 0 comments

text1907 di Fulvio Caporale Jun 15 06:13 by Lucio Di Stefano 0 comments

salvador.jpg imageBook Review: ‘Salvador Puig Antich’ Mar 28 12:25 by LAMA 0 comments

embat_1.jpg imageΟ βασιλιάς είναι ... Feb 21 19:26 by Embat 0 comments

embat.jpg image[Embat] The King has no clothes. The authoritarian drift of the state Feb 20 17:28 by Embat 0 comments

eua7ar_xaaal7of_1.jpg imageEl Rei està nu. La deriva autoritària de l’estat espanyol Feb 20 08:02 by Embat 1 comments

eua7ar_xaaal7of.jpg image[Embat] El Rey está desnudo. La deriva autoritaria del estado español Feb 19 15:57 by Embat 0 comments

.jpg imageΗ Αναρχική Κομμο`... Oct 06 19:29 by Percy Hill* 0 comments

tne_three_roses.jpg imageΤα τρία τριαντάφ`... Sep 20 19:19 by Dmitri (translation, editing) 0 comments

patxi.jpg imageCarta Abierta al Movimiento Independentista Catalán Jun 09 10:19 by Diarmuid Breatnach 0 comments

eucorona.jpg imageEl Tribunal Constitucional alemán, contra Europa May 14 18:16 by José Luis Carretero Miramar 0 comments

gripeespaola.jpg imageThe 1918 flu pandemic in the CNT media Apr 29 02:44 by Miguel G. BlackSpartak 2 comments

cnt_covid.png image¡Por Nuestra Seguridad, Sólo Actividades Esenciales! Apr 24 01:42 by CNT 0 comments

gripeespaola_1.jpg imageL’epidèmia de Grip de 1918 als Mitjans de la Confederació Apr 19 01:31 by Miguel G. BlackSpartak 0 comments

more >>
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]