user preferences

Recent articles by B.X.K.
This author has not submitted any other articles.
Recent Articles about Ινδονησία / Φιλιππίνες / Αυστραλία Αγώνες Ιθαγενών

Indigenous struggles against capitalism in Australia Aug 31 21 by Black Flag Sydney

Free West Papua Nov 14 19 by Melbourne Anarchist Communist Group (MACG)i

Invasion Day 2019 Jan 26 19 by Melbourne Anarchist Communist Group

Η απόλυτη σιωπή

category Ινδονησία / Φιλιππίνες / Αυστραλία | Αγώνες Ιθαγενών | Γνώμη / Ανάλυση author Thursday July 24, 2008 09:09author by B.X.K. Report this post to the editors

Η γενοκτονία των ιθαγενών της Αυστραλίας Β’

Δημοσιεύτηκε στο τεύχος 15, Δεκέμβρης 2000, του περιοδικού «Δρόμοι Πολιτικής και Κοινωνικής Κριτικής».

Η αφύπνιση των ιθαγενών

Το 1970, την ίδια εποχή που σταματά η νόμιμη αρπαγή των παιδιών των ιθαγενών από το κράτος και μόλις τρία χρόνια από την - κατόπιν δημοψηφίσματος - παραχώρηση της αυστραλιανής υπηκοότητας στους ιθαγενείς (1967), κάποια πράγματα δείχνουν να αλλάζουν στη χώρα: Η συμμετοχή της Αυστραλίας στον πόλεμο του Βιετνάμ γεννά ένα αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα που, επηρεασμένο από το απελευθερωτικά κινήματα των έγχρωμων λαών στον αποκαλούμενο «Τρίτο Κόσμο», αρνείται τα ρατσιστικά ιδεολογήματα της «Λευκής Αυστραλίας» και συμβάλλει ουσιαστικά στην αφύπνιση και την αυτο-οργάνωση των ιθαγενών.

Στις οργανωμένες πλέον διεκδικήσεις των ιθαγενών πρωταγωνιστεί η γη. Η «Γη του Κανενός», που οι άποικοι οικειοποιήθηκαν λες και πάτησαν το πόδι τους σε μια ερημική ήπειρο χωρίς κατοίκους. Το 1972 ο πρωθυπουργός των Εργατικών Γκαφ Ουίτλαμ, εγκαινιάζει τη θητεία του με μια συμβολική κίνηση: Παραδίδει σε έναν από τους ηγέτες των ιθαγενών της - πλέον απομακρυσμένης από τις μεγάλες πόλεις των λευκών - περιοχής της Βόρειας Επαρχίας μια χούφτα κοκκινόχωμα λέγοντας: Εμείς όλοι, οι Αυστραλοί, μειώνουμε τους εαυτούς μας όταν αρνούμαστε στους Αβοριγίνες τη δίκαιη θέση τους σε αυτό το έθνος», επιστρέφοντάς τους με τον τρόπο αυτό μέχρι και τα δύο τρίτα της κλεμμένης γης.

Διαβάζουμε στο «Aboriginal, Η λευκή Αυστραλία έχει μια μαύρη ιστορία’: «...από τα γενικότερα σημαινόμενα της ύπαρξης των Αβοριγίνων για τη λευκή αυστραλιανή κοινωνία, το αμεσότερο και επιτακτικότερο ζήτημα που αναδεικνύουν οι διεκδικήσεις τους είναι αυτό που ο μαύρος επαναστάτης Μάλκολμ Χ θεωρούσε το καθαυτό ριζοσπαστικό αίτημα των αποικιοκρατούμενων κοινοτήτων: τη γη.

Και η γη είναι ένα ζήτημα εξαιρετικής σημασίας στην Αυστραλία, παρότι πρόκειται για μια αχανή και αραιοκατοικημένη χώρα. Και αυτό διότι μεγάλες εκτάσεις που θα μπορούσαν να είναι και αδιάφορες ως ημιερημικές ή πολύ απομακρυσμένες από τις πόλεις, κρύβουν για τους καπιταλιστές πλούσια κοιτάσματα ορυκτών υλών (όπως πετρέλαιο, χρυσό, ουράνιο) και εντάσσονται στα μακρόπνοα, μεγαλεπήβολα και πολυδάπανα εξορυκτικά σχέδια των πολυεθνικών. Άλλωστε, η εξορυκτική βιομηχανία είναι η πλέον αναπτυσσόμενη και η κυριότερη εξαγωγική δραστηριότητα της αυστραλιανής οικονομίας και ο τομέας που προσελκύει γιγαντιαίες επενδύσεις από τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και τη Δυτ. Ευρώπη. Έτσι, λοιπόν, οι ιστορικές διεκδικήσεις των Αβοριγίνων μεγάλων εδαφικών εκτάσεων, παρά τους μικρούς αριθμούς τους που απέμειναν ως περιορισμένοι θύλακες μέσα στην πλημμυρίδα των Ευρωπαίων αποίκων, ουσιαστικά έρχονται σε αντιπαράθεση με όλο το πολιτικοοικονομικό και κοινωνικό οικοδόμημα που κληροδότησε στην Αυστραλία η αποικιοκρατία δύο αιώνων».

Οι ιθαγενείς της Βόρειας Επαρχίας οργανώνουν κατά τόπους συμβούλια γης, που αναλαμβάνουν τη διαχείριση των εκτάσεων, ξεκινώντας νέες – και φυσικά σκληρές γι’ αυτούς - διαπραγματεύσεις με τις μεταλλευτικές εταιρείες για τα δικαιώματα εκμετάλλευσης και εξόρυξης. Φυσικά, το συντριπτικό μέρος των εκτάσεων δεν έχει επιστραφεί ακόμα και πολλές φυλές ιθαγενών στην υπόλοιπη χώρα ξεκινούν δικαστικούς αγώνες μακρόχρονους και δύσκολους, που συνεχίζουν ακόμα και σήμερα. Ακούγεται τρελό σε εμάς τους δυτικούς, αλλά οι ομαδικές διεκδικήσεις γης από τους ιθαγενείς της Αυστραλίας που φτάνουν στα δικαστήρια των λευκών δεν βασίζονται στη λογική της ιδιοκτησίας. Ο Silas Roberts, πρώτος πρόεδρος του Συμβουλίου των Βορείων Περιοχών (Northern Land Council), εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τη γη οι ιθαγενείς της Αυστραλίας: «Οι Αβοριγίνες έχουν μια ειδική σύνδεση με οτιδήποτε φυσικό, θεωρούν τους εαυτούς τους κομμάτι της φύσης. Βλέπουμε τα φυσικά πράγματα ως δικό μας κομμάτι. Όλα τα πράγματα που βλέπουμε στη γη είναι εν μέρει ανθρώπινα. Όλα αυτά τα μαθαίνουμε μέσα από την ιδέα των ονείρων. Με το όνειρο εννοούμε την πίστη μας ότι πολύ παλιά αυτά τα πλάσματα ξεκίνησαν την ανθρώπινη κοινωνία. Έφτιαξαν όλα τα φυσικά πράγματα και τα τοποθέτησαν στη θέση τους. Αυτά τα πλάσματα των ονείρων ήταν συνδεδεμένα με ειδικά μέρη και ειδικούς δρόμους ή μονοπάτια. Σε πολλές περιπτώσεις τα πλάσματα αυτά μεταμορφώθηκαν σε περιοχές στις οποίες το πνεύμα τους ζει ακόμα. Οι άνθρωποι μου το πιστεύουν αυτό και το πιστεύω κι εγώ. Οτιδήποτε πει οποιοσδήποτε δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την πίστη μου. Αυτή είναι η ιστορία μου και η ιστορία κάθε αληθινού Αβορίγινα... Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι που ανήκουν σε μια συγκεκριμένη περιοχή είναι πραγματικά κομμάτι της και αν η περιοχή αυτή καταστραφεί θα καταστραφούν κι αυτοί. Στα ταξίδια μου στην αυστραλιανή ενδοχώρα γνώρισα πολλούς Αβοριγίνες από άλλες περιοχές που έχουν χάσει την κουλτούρα τους. Σε όλες τις περιπτώσεις είχαν χάσει τη γη τους και χάνοντας τη γη τους έχουν χάσει ένα κομμάτι από τους εαυτούς τους». Φυσικά, στα αυστραλιανά δικαστήρια όλα αυτά ακούγονται ως γραφικά ιστορήματα χωρίς καμιά νομική ισχύ παρά με ένα κάποιο λαογραφικό ενδιαφέρον.

Κι όμως, το 1992 το ανώτατο δικαστήριο της χώρας θα εκδώσει μια απόφαση που κάνει πάταγο, τη Mabo Act, ή οποία επιστρέφει στον Έντι Μάμπο, ένα νησιώτη του στενού του Τόρες, τη γη των προγόνων του, αναγνωρίζοντας για πρώτη φορά το «Native Title» - το δικαίωμα της φυλής στην ιδιοκτησία των προγονικών εδαφών. Η απόφαση, που ουσιαστικά ακυρώνει δύο αιώνες βρετανικής νομολογίας, θα δεχτεί έντονες αντιδράσεις, καθώς μια τυχόν γενίκευση της και σε άλλες περιπτώσεις ιθαγενών θα μπορούσε να πλήξει ανεπανόρθωτα τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Γι’ αυτόν το λόγο, ο πρωθυπουργός Πολ Κίτινγκ θα προτείνει στους αυτόχθονες ένα δρόμο συμβιβασμού, προσφέροντάς τους κάποιες πενιχρές αποζημιώσεις για τα εδαφικά τους δικαιώματα στη γη που χρησιμοποιείται από τις εξορυκτικές επιχειρήσεις, καθώς και μια απροσδιόριστη ‘δέσμη μέτρων κοινωνικής δικαιοσύνης»...

Φυσικά, παρά τα όποια μέτρα εξαγγέλλονται μέχρι σήμερα, τα στοιχεία είναι συντριπτικά. Η προσδοκία ζωής ενός ιθαγενή είναι είκοσι χρόνια μικρότερη από την αντίστοιχη ενός λευκού, η παιδική θνησιμότητα τέσσερις φορές μεγαλύτερη, το ποσοστό ανεργίας τρεις φορές υψηλότερο, το μέσο εισόδημα λιγότερο από το μισό, το ποσοστό φυλακίσεων και αυτοκτονιών πέντε φορές μεγαλύτερο... χωρίς να υπολογίζουμε την αργή αυτοκτονία ενός ολόκληρου λαού με αλκοόλ και της νεολαίας με το petrol snuffing (εισπνοή αναθυμιάσεων βενζίνης). Οι λίγοι εναπομείναντες ιθαγενείς έχουν ουσιαστικά δυο επιλογές: ή θα αφανιστούν ή θα αφομοιωθούν. Όσο για κάποιες «μικρές ομάδες εξτρεμιστών» - όπως τις αποκαλούν κυβερνητικοί παράγοντες - που με την ευκαιρία της λήξης της Ολυμπιάδας ζήτησαν την αποχώρηση όλων των Βρετανών από τη χώρα, η απάντηση της κυβέρνησης ήταν σε επίπεδο ουσίας απλή: ή απόλυτη σιωπή.

Σύντομο χρονολόγιο

1606: Ολλανδός θαλασσοπόρος Βίλελμ Γιάντς φτάνει στη σημερινή Αυστραλία και την ονομάζει Νέα Ολλανδία.

1642-44: Ο Άμπελ Τάσμαν φτάνει στις νότιες ακτές της σημερινής Τασμανίας, την οποία βαφτίζει Γη Βαν Ντάμιεν.

1768-1779: Το συνεχή ταξίδια Βρετανών θαλασσοπόρων, με πρώτο τον Τζέιμς Κουκ, οριστικοποιούν την εικόνα μιας ξεχωριστής ηπείρου, που θα ονομαστεί Αυστραλία.

1788: Η Μεγάλη Βρετανία – που από την αμερικανική επανάσταση του 1776 έχει χάσει τις αποικίες της Νέας Αγγλίας - ξεκινάει συνεχόμενες αποστολές καταδίκων, δημιουργώντας, μια τεράστια σωφρονιστική αποικία. Στις 26 Ιανουαρίου του ίδιου έτους εγκαθίσταται στο Τζάκσον Μπει του σημερινού Σίδνεϊ ο πρώτος κυβερνήτης, σερ Άρθουρ Φίλιπ. Αντίσταση των ιθαγενών.

1783: Πρώτη εγκατάσταση ελεύθερων μεταναστών (Βρετανών και Ιρλανδών). Ιδρύεται η πρώτη επίσημη Αποικία της Νέας Νοτίου Ουαλίας.

1799: Ενδυνάμωση της αντίστασης των ιθαγενών με επεισόδια στην Παραμάτα και το Χόκσμπουρι.

1804: Δύο χρόνια μετά την κατάληψη της Γης Βαν Ντάμιεν από τους Βρετανούς, οι εκεί άποικοι εξουσιοδοτούνται να σκοτώνουν ιθαγενείς.

1820-1850: Εποχή Σκουότερς (καταληψιών γης). Αρπαγή τεράστιων εκτάσεων γης και μετατροπή τους σε βοσκοτόπια με την παράλληλη βίαιη προώθηση των ιθαγενών στο εσωτερικό της Αυστραλίας. «Αριστοκρατία της γης».

1824: Οι συγκρούσεις των λευκών με τους ιθαγενείς στην περιοχή του Μπάθαρστ απειλούν την εγκατάσταση των λευκών. Κήρυξη στρατιωτικού νόμου.

1837: Επιτροπή βουλευτών στην Αγγλία κάνει λόγο για «γενοκτονία στους αντίποδες».

1840: Σταματάει οριστικά η μεταφορά κατάδικων από την Αγγλία.

1851: Ανακάλυψη χρυσού στην Αυστραλία. «Εποχή των χρυσοθήρων». Ραγδαία αύξηση της μετανάστευσης (αύξηση. του λευκού πληθυσμού από τις 300.000 στο 1.000.000), του εμπορίου, των συγκοινωνιών και της εξορυκτικής βιομηχανίας. Ανάδειξη της «αριστοκρατίας του χρήματος».

1865: Νομοθετική πράξη αναμόρφωσης: Κάθε παιδί ιθαγενούς μητέρας θεωρείται εγκαταλελειμμένο και ως εκ τούτου μπορεί να σταλεί στο αναμορφωτήριο ή σε «βιομηχανικό σχολείο»...

1888: Πρώτη εμφάνιση του όρου «πολιτική για μια λευκή Αυστραλία».

1897: Η Νομοθετική πράξη για την προστασία των Αβοριγίνων και την απαγόρευση πώλησης οπίου, που προβλέπει τη δυνατότητα ουσιαστικής ανάληψης της κηδεμονίας νεαρών Αβοριγίνων από κρατικούς υπαλλήλους, συντελεί στη διάλυση του τελευταίου πυρήνα αντίστασης των ιθαγενών, αυτού της οικογένειας.

1901: Ένωση των βρετανικών αποικιών της Αυστραλίας (Κοινοπολιτεία της Αυστραλίας).

1910: Έναρξη του οργανωμένου παιδομαζώματος: Τα παιδιά των ιθαγενών αποσπώνται βίαια οπό τις οικογένειες τους. Τα «σκουρόχρωμα» θα καταλήξουν σε διαφόρων ειδών ιδρύματα, τα «ανοιχτόχρωμα» σε ορφανοτροφεία ή θα δοθούν για υιοθεσία σε άτεκνες οικογένειες λευκών.

1914: Ενώ ο αριθμός των εποίκων φτάνει πια τα 5.000.000, ο αριθμός των εναπομεινάντων ιθαγενών υπολογίζεται σε μόλις 40 με 50.000 άτομα.

26.1.38: Το Συνέδριο Αυστραλών Αβοριγίνων στο Σίδνεϊ εγκαινιάζει ένα μακρύ κύκλο αντιδράσεων των ιθαγενών απέναντι στην ανισότητα και την αδικία.

1938: Στα πλαίσια του εορτασμού των 150 χρόνων από την ίδρυση της Νέας Νότιας Ουαλίας, οι αρχές χρησιμοποιούν με τη βία τους εναπομείναντες ιθαγενείς της περιοχής για τις ανάγκες της αναπαράστασης των .σφαγών που ακολούθησαν την εισβολή των λευκών.

1939: Η νομοθετική πράξη για τη διατήρηση και προστασία των Αβοριγίνων ορίζει ως νόμιμο κηδεμόνα κάθε ιθαγενούς που δεν έχει συμπληρώσει το 21ο έτος ηλικίας το διευθυντή της ρεζέρβας διαμονής.

1957: Πρώτος εορτασμός της Εθνικής Ημέρας των Αβοριγίνων.

1961: Ιδρύεται στην Καμπέρα Αυστραλέζικο Ινστιτούτο Σπουδών για τους Αβοριγίνες.

1962: Με τροποποίηση του κοινοπολιτειακού εκλογικού νόμου δίνεται για πρώτη φορά δικαίωμα ψήφου στους ελάχιστους εναπομείναντες – πλέον – ιθαγενείς.

1965: Με τη Νομοθετική Πράξη Υποθέσεων των Αβοριγίνων και των Κατοίκων των Νησιών Τόρες Στρέιτ οι διευθυντές των ρεζερβών χάνουν το δικαίωμα της κηδεμονίας πάνω στα ανήλικα μέλη των ιθαγενών, διατηρούν όμως το δικαίωμα της μετακίνησής τους κατά βούληση.

Γύρος της Ελευθερίας: Μεγαλειώδης διαδήλωση στις δυτικές περιοχές της Νέας Νότιας Ουαλίας ενάντια σης διακρίσεις και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των ιθαγενών.

Ιούλης 1965 – Αύγουστος 1966: Επιτροπή διαιτησίας θεσπίζει ίσους μισθούς για τους ιθαγενείς που εργάζονται στην κτηνοτροφία Οι βιομηχανίες αντιδρούν άμεσα με μαζικές απολύσεις ιθαγενών αλλά και με την εκδίωξή τους από τους παραδοσιακούς τους χώρους διαμονής.

1971: Στην Αδελαΐδα ο Χάρολντ Τόμας σχεδιάζει τη σημαία των Αβοριγίνων. Τον επόμενο χρόνο η σημαία θα φτύσει στην πρεσβεία των Αβοριγίνων στην Καμπέρα, όπου και θα μετατραπεί σε σύμβολο ενότητας για όλους τους ιθαγενείς της ηπειρωτικής χώρας.

1975: Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, της Αυστραλίας ψηφίζει νόμο για την άρση των φυλετικών διακρίσεων.

1976: Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Αυστραλίας ψηφίζει νόμο που αναγνωρίζει τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα 11.000 ιθαγενών.

1988: Κατά τη διάρκεια των εορτασμών για τα 200 χρόνια από την εισβολή των λευκών, δεκάδες χιλιάδες ιθαγενείς από την ηπειρωτική χώρα αλλά και από τα νησιά Τόρες Στρέιτ μαζί με λευκούς υποστηρικτές των αιτημάτων τους πραγματοποιούν μεγαλειώδη πορεία στους δρόμους του Σίδνεϊ, γιορτάζοντας την επιβίωσή τους. 1994: Η διάσκεψη για την επιστροφή στους δικούς τους, ιθαγενών που έχουν απαχθεί οπό τους λευκούς σε νεαρή ηλικία, συγκεντρώνει στο Ντάργουιν εξακόσιους, Αβοριγίνες-θύματα του παιδομαζώματος.

1997: Δημοσίευση της έκθεσης «Bringing Them Home».

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]