Αναρχοκομμουνισμός στις κοινότητες

Ιταλία / Ελβετία | Αναρχικό κίνημα | Ανακοίνωση Τύπου Saturday December 08, 2007 18:21 by Federazione dei Comunisti Anarchici - FdCA - Anarkismo internazionale at fdca dot it

2ο Εθνικό Εργαστήριο της FdCA

Greek translation of «2nd National FdCA Workshop on Anarchist Communist Work in the Community - final statement»

Η FdCA οργάνωσε το 2ο Εθνικό Εργαστήριο για την αναρχική κομμουνιστική δουλειά στην τοπική κοινότητα, στις 18 Νοέμβρη 2007, στο Laboratorio Sociale («Κοινωνικό Εργαστήριο») «La Talpa» στη Ρώμη. Στο Εργαστήριο συζητήθηκε η αναρχική κομμουνιστική τακτική στην τοπική κοινότητα και το παρακολούθησαν μέλη της FdCA καθώς και άλλοι σύντροφοι από διάφορες περιοχές της χώρας (Abruzzi, Λάτσιο, Λομβαρδία, Marches, Τοσκάνη και Σικελία).

. Αυτό που ακολουθεί είναι το συμπέρασμα του Εργαστηρίου.

«Υποστηρίζοντας την αντίσταση στην πολιτική του καπιταλισμού της επίθεσης και εκμετάλλευσης της υπαίθρου και οικοδομώντας την ελευθεριακή εναλλαγή».

Η καπιταλιστική εκμετάλλευση της υπαίθρου συνεχίζεται αδυσώπητη, έχοντας επιπτώσεις στις πόλεις και κωμοπόλεις μας. Η περιβαλλοντική και δομική εκμετάλλευση συνεχίζεται σε όλη την έκταση του επαρχιακού δικτύου και επίσης των γύρω περιοχών.

Η έκτακτη ανάγκη κατοικίας, η περιβαλλοντική υποβάθμιση και η καταστροφή της επαρχίας ως αποτέλεσμα της δράσης ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων και επιχειρησιακών καρτέλ καθώς και του μιλιταρισμού, λεηλατούν τη γη και τους δημόσιους πόρους, συμβάλλοντας σε βαθιές αλλαγές που πραγματοποιούνται στη σχέση μεταξύ του ρυθμού ζωής μας και της χρήσης της γης, στη σχέση μεταξύ της οικονομικής αυτονομίας των εργαζομένων, των πολιτών και των κατοίκων και της ευκαιρίας του να αποκτήσουμε πρόσβαση στα κοινά αγαθά και τις υπηρεσίες που ιδιωτικοποιούνται όλο και περισσότερο και αποσπώνται από τον συλλογικό έλεγχο της κοινωνίας.

Όσο χαμηλότερη είναι η δύναμη της προσπάθειας απόκτησής τους εκ μέρους μας μαζί με την επακόλουθη άνοδο των αναγκών των εργαζομένων και των οικογενειών τους, τόσο πιο απρόσιτα γίνονται τα δικαιώματά μας, οι υπηρεσίες και τα σχέδιά μας για μια καλύτερη ζωή, εκτός αν είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το κόστος των θυσιών και του οικονομικού εκβιασμού.

Αυτή η επίθεση στις συνθήκες διαβίωσής μας, αυτή η συλλογική εξασθένηση, μπορεί μόνο να είναι επιτυχής εάν αποτελεί μέρος μιας γενικότερης πολιτιστικής και πολιτικής εξασθένησης με σκοπό να διαχωριστούν τα κοινά μας συμφέροντα για να κονιορτοποιηθεί η θέλησή μας για συμμετοχή και να εξυψωθεί ο ατομικισμός σε βάρος της αλληλεγγύης.

Κατά συνέπεια, υποβαλλόμαστε στις ασταμάτητες, συχνά ρατσιστικές, εκστρατείες των ΜΜΕ που κηρύσσουν την ανάγκη για επιπρόσθετη ασφάλεια, καταβάλλοντας προσπάθεια να αποδοθεί κάθε επίπληξη για την κοινωνική δυσαρέσκεια σε ορισμένα τμήματα του λαού, ειδικότερα στους μετανάστες, με στόχο τη διαμάχη μεταξύ τους.

Αυτή η επίθεση εκ μέρους του καπιταλισμού γίνεται ολοένα ευκολότερη από το γεγονός ότι η καθεστωτική αριστερά, που αναστατώνεται εσωτερικά από την κρίση ταυτότητάς της και της υποταγής της και στην αντιπολίτευση και την κυβέρνηση, είναι και απροετοίμαστη και καιροσκοπική. Αυτή η κατάσταση καταπολεμείται μόνο μερικώς από τα διάφορα κινήματα που αρχίζουν στις περισσότερες περιπτώσεις σε τοπικό επίπεδο, αλλά συχνά κατορθώνουν να συνδεθούν με άλλα κινήματα σε τέτοια έκταση ώστε ν’ αποκτήσουν αντίκτυπο σε εθνικό επίπεδο.

Εντούτοις η κοινωνική αντιπολίτευση, δείχνει μια εκπληκτική ικανότητα δράσης και στις πόλεις - όπου η δυσαρέσκεια είναι πιο εμφανής – καθώς και σ’ εκείνα τα μέρη της χώρας όπου η αυξανόμενη μιζέρια αποκρύπτεται ακόμα ώς έναν ορισμένο βαθμό. Βασίζεται σε αιτήματα για την ικανοποίηση των υλικών αναγκών και για δικαιώματα όπως το δικαίωμα στην κατοικία, την υγειονομική περίθαλψη και ουσιαστικές υπηρεσίες για τον καθένα, συμπεριλαμβανόμενων και των μεταναστών. Καταδεικνύει μια συχνά πεισματώδη εμμονή στην επιδίωξη της ικανοποίησης των βασικών αναγκών, με τη βοήθεια της υπομονετικής εργασίας που στοχεύει στην αναδιαμόρφωση των ατομικών δικαιωμάτων σε συλλογικά δικαιώματα, τα οποία δεν περιορίζονται σε οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα και που υπερβαίνουν τα διάφορα απλά αιτήματα.

Η υπεράσπιση της υπαίθρου και των φυσικών της πόρων από τις τρελές προσταγές του καπιταλισμού, που περιέχει βέβαια τον κίνδυνο υπεράσπισης απλώς της κατάστασης ως έχει, αποτελεί ένδειξη ανάπτυξης των ανησυχιών για την ευημερία των κοινών μας πόρων καθώς και μια αυξανόμενη απόρριψη της «ανάπτυξης» που αυτήν την περίοδο εφαρμόζεται σε μας, μιας ανάπτυξης που δεν εγγυάται την υγεία όλων, ενδιαφερόμενη μόνο για τη δημιουργία κέρδους από τους λίγους.

Όλη αυτή η κίνηση πρέπει να υποστηριχτεί με την πολιτιστική και πολιτική δουλειά που μπορεί να αντιπαλέψει την αυξανόμενη άνοδο της Δεξιάς και των επακόλουθων ιδεών και πρακτικών ρατσιστικής, φυλετικής και αυτονομιστικής βίας, μέσω της οποίας θα μπορούσαμε πάρα πολύ εύκολα να καταπνίξουμε το κοινό αίσθημα και να δημιουργήσουμε εμπόδια μεταξύ των εργαζομένων διαφορετικής προέλευσης. Ο αντιφασισμός δεν πρέπει να περιορίζεται στις ελάχιστες επίσημες τελετές και γεγονότα που διοργανώνονται από το κράτος: πρέπει να αποκτήσει μια νέα πολιτική πιεστικότητα σ’ έναν συνεχή αγώνα ενάντια στον απολυταρχισμό, έναν αγώνα που για να είναι επιτυχής πρέπει να τόσο ευρύς όσο και ενωτικός σαν ένα μέτωπο εάν είναι δυνατό. Ίσης σπουδαιότητας είναι και η υπεράσπιση της κοσμικής κοινωνίας και η απόρριψη των θρησκευτικών, πολιτιστικών και εθνικιστικών ταυτοτήτων, η συγκρότηση χώρων όπου οι άνθρωποι να μπορούν να απολαμβάνουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ελευθερία και όπου οι συλλογικές αποφάσεις να είναι ικανές να βοηθήσουν στην επανοικοδόμηση ενός κοινωνικού ιστού που να χαρακτηρίζεται από ελευθερία, αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια.

Αντιμετωπίζοντάς τα, όλα αυτά μπορεί να φαίνονται διαφορετικά σε κάθε περιοχή, αλλά στην πραγματικότητα είναι απλώς οι διαφορετικές πτυχές της ίδιας μάχης, μια μάχη που επιδιώκει να επανακτήσει την ταξική αυτονομία και να ενθαρρύνει έναν ελευθεριακό προγραμματισμό για το μέλλον, τη μόνη εναλλακτική λύση στην αδελφοκτόνα βαρβαρότητα στην οποία σερνόμαστε από τον καπιταλισμό μέσω της διαίρεσης, της καταστολής και του βομβαρδισμού από τα ΜΜΕ.

Επομένως, η δουλειά μας ως μαχητών της FdCA καθώς και ως αναρχικών και ελευθεριακών αγωνιστών, θα πρέπει να στοχεύσει στα:

· Επιδίωξη του προσδιορισμού και ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής και ταξικής φύσης πολλών από τους αγώνες μας στα πλαίσια της κοινότητας, επισήμανση της ταξικής φύσης της πολιτικής εκμετάλλευσης και διαχείρισης της γης που θεσπίζεται από διάφορες εξουσίες, ανάπτυξη εναλλακτικών μορφών διαχείρισης της γης βασισμένες στην καθιέρωση και ικανοποίηση των πραγματικών αναγκών, με την άμεση συμμετοχή των άμεσα ενδιαφερόμενων στον προγραμματισμό.

· Επιδίωξη της εγγύησης της οριζόντιας και σε επίπεδο βάσης φύσης των κινημάτων, αντιδρώντας στην επιρροή των λόμπι και την τάση αντιπροσώπευσης που οδηγούν μόνο σε νέες ηγεσίες και στην αλλαγή μιας ομάδας πολιτικών ηγετών με μια άλλη, πολιτικών που έχουν χρησιμοποιήσει τα κινήματα αυτά ως αφετηρία της πολιτικής τους σταδιοδρομίας.

· Επιδίωξη της ομοσπονδιοποίησης των αγώνων, ανάπτυξη αυτοδιευθυνόμενων δομών και κινημάτων, επιδιώκοντας νέες συμμαχίες που θα εξασφαλίζουν τη μέγιστη δυνατή πρωτοβουλία σε επίπεδο βάσης.

Για την ελευθεριακή εναλλαγή

Η FdCA ευχαριστεί τους συντρόφους του Laboratorio Sociale «La Talpa» στη Ρώμη για τη φιλοξενία και για την πολύτιμη συμβολή τους στην όλη συζήτηση.

* Δημοσιεύτηκε στο www.anarkismo.net Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 30 Νοέμβρη 2007.