Καταψηφίστε τον Howard!

Ινδονησία / Φιλιππίνες / Αυστραλία | Διάφορα | Γνώμη / Ανάλυση Friday November 23, 2007 10:54 by Melbourne Anarchit Communist Group - Anarkismo macg1984 at yahoo dot com dot au

Καλή ιδέα, αλλά ποιον να ψηφίσουμε;

Άρθρο του MACG για τις ομοσπονδιακές εκλογές του Σαββάτου, 24 Νοέμβρη στην Αυστραλία, που δημοσιεύεται στο Νο 4 (Νοέμβρης-Δεκέμβρης 2007) του δελτίου «The Anvil» («Το Αμόνι»).

Ο John Howard, αρχηγός του Φιλελεύθερου Κόμματος (Liberal Party) και πρωθυπουργός της Αυστραλίας, βρίσκεται στα μαχαίρια με τους εργαζόμενους και το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει είναι να χάσει τις εκλογές στις 24 Νοέμβρη. Και όπως και η υπόλοιπη εργατική τάξη, θα ήμασταν ευχαριστημένοι να τον δούμε να φεύγει. Και εάν υπάρχει περίπτωση να καταποντιστεί το Φιλελεύθερο Κόμμα, τόσο το καλύτερο.

Ωστόσο, υπάρχει ένα πρόβλημα με τη στρατηγική του «Καταψηφίστε τον Howard». Γιατί πρέπει να ψηφίσεις έναν συγκεκριμένο υποψήφιο ή κόμμα, όχι ενάντιά του, κι έτσι το να καταψηφίσεις τον Howard πρέπει να ψηφίσεις κάποιον άλλο και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τον επικυρώσεις ως την υπεύθυνη κυβέρνηση της Αυστραλίας. Ας το εξετάσουμε, λοιπόν, λεπτομερώς.

Το όχημα που οδηγεί την προεκλογική κούρσα είναι, φυσικά, το Εργατικό Κόμμα (Australian Labor Party – ALP). Αντί να εξιστορήσουμε εδώ την φρικιαστική του ιστορία, θα επικεντρωθούμε ακριβώς στο παρόν και θα προειδοποιήσουμε ότι το παρελθόν του δεν πρέπει να χρωματίζεται με μια ρόδινη νοσταλγία. Γιατί, το παρόν του, εντούτοις, είναι κι αυτό αρκετά άσχημο.

Τι κάνει ο Kevin Rudd, ο τωρινός ηγέτης του ALP; Ενεργεί σαν να ήταν ακριβώς ο ηγέτης ενός Ερασιτεχνικού Φιλελεύθερου Κόμματος (σ.τ.μ.: στα αγγλικά Amateur Liberal Party, τίτλος που παραπέμπει ακριβώς στα αρχικά ALP, αποτελώντας λογοπαίγνιο), αυτό κάνει! Εκτός από ελάχιστες επιλεγμένες πολιτικές θέσεις, ο Kevin Rudd συμπαρατάσσεται ολοκληρωτικά με τον Howard. Ουσιαστικά, κάθε φορά που ο Howard δηλώνει κάτι αντιδραστικό, έρχεται αμέσως ο Rudd και λέει: «Συμφωνούμε απόλυτα. Η πολιτική μας είναι ίδια». Υποστήριξη των πλούσιων ιδιωτικών σχολείων; Απόλυτη συμφωνία. Κατασκευή μιας περιβαλλοντικά καταστρεπτικής μονάδας πολτοποίησης χαρτιού; Απόλυτη συμφωνία. Φυλάκιση των προσφύγων; Απόλυτη συμφωνία. Εισβολή στα εδάφη των ιθαγενών κοινοτήτων στην Βόρεια Αυστραλία (Northern Territory), κλέβοντας τη γη τους, περικόπτοντας όλα τα κοινωνικά τους επιδόματα και σπιλώνοντας ολόκληρο τον ιθαγενή πληθυσμό ως βιαστές παιδιών; Απόλυτη συμφωνία. Και ο κατάλογος συνεχίζεται…

Η πιο αντιδημοφιλής νομοθεσία της κυβέρνησης είναι η Work Choices και το ALP υπόσχεται να διατηρήσει το μεγαλύτερο μέρος της. Ουσιαστικά, οι μόνες αλλαγές που προτείνουν είναι μια σταδιακή κατάργηση των AWAs (Australian Workplace Agreements – σ.τ.μ.: συμβάσεις που συνάπτουν οι εργαζόμενοι με τους διάφορους εργοδότες σε ατομική βάση, χωρίς την μεσολάβηση των συνδικάτων όπως γινόταν πριν ψηφιστεί η νομοθεσία, κάτι που αποτελεί βασική παράμετρο της νέας αυτής νομοθεσίας) και μια μερική επανεισαγωγή της προστασίας κάθε εργαζόμενου ενάντια σε ενδεχόμενη άδικη απόλυση (unfair dismissal). Κατά ουσιαστικό τρόπο, το δικαίωμά μας στην απεργία καταντά βασικά άχρηστο, ενώ η αντισυνδικαλιστική Australian Building and Construction Commission (Αυστραλιανή Επιτροπή Οικοδόμησης και Κατασκευών – σ.τ.μ.: κυβερνητική υπηρεσία επιφορτισμένη με την τήρηση και εφαρμογή της νομοθεσίας Work Choices στον χώρο των οικοδομών και κατασκευών, η οποία αποτελείται από γραφειοκράτες και αντισυνδικαλιστικά στοιχεία, συστάθηκε δε επειδή το αντίστοιχο συνδικάτο είναι ίσως το μεγαλύτερο και μαχητικότερο στα πλαίσια του γενικότερου συνδικαλιστικού κινήματος της Αυστραλίας) παραμένει στη θέση της.

Τέλος, στο ζήτημα του πολέμου στο Ιράκ καθώς και όσον αφορά τα γενικότερα παγκόσμια περιβαλλοντικά ζητήματα (σ.τ.μ.: να σημειωθεί ότι η Αυστραλία είναι και παραμένει η μία από τι τρεις ηγέτιδες χώρες της «συμμαχίας καλής θέλησης» στο Ιράκ, μαζί με την Αγγλία και τις ΗΠΑ, ενώ είναι μία από τις ελάχιστες χώρες που δεν έχουν υπογράψει το Πρωτόκολλο του Κιότο), οι διαφορές μεταξύ Liberal και Labor είναι κατά πολύ λιγότερες από τις ομοιότητες - και οι δύο υποστηρίζουν τον ιμπεριαλιστικό «πόλεμο ενάντια στον τρόμο» και στηρίζονται στην ελεύθερη αγορά και τον «καθαρό άνθρακα» για να σώσουν τον πλανήτη από την αύξηση της θερμοκρασίας λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου.

Πολλοί εργαζόμενοι έχουν αποσύρει την υποστήριξη τους προς το ALP και έχουν αρχίσει να υποστηρίζουν τους Πράσινους (The Greens), οι οποίοι, ενώ είναι καλύτεροι από το ALP στα ανωτέρω ζητήματα, εντούτοις, έχουν κι αυτοί τα δικά τους προβλήματα. Επειδή υποστηρίζουν ακόμα τον καπιταλισμό, οι «λύσεις» που προτείνουν στα προβλήματα του κόσμου θα πρέπει να εκπληρωθούν από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Κάποιος θα πρέπει να «πληρώσει» την ογκώδη μείωση των εκπομπών αερίων ώστε να σταματήσει η αύξηση της θερμοκρασίας σε παγκόσμιο επίπεδο λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου, για παράδειγμα. Κάτω από τον καπιταλισμό, λοιπόν, η εργατική τάξη είναι αυτή που θα πληρώσει το λογαριασμό, δεδομένου ότι οι επιχειρήσεις έχουν τη δύναμη να αποφύγουν ή να καλύψουν τις δαπάνες. Κατά συνέπεια, ο καπιταλισμός δεν μπορεί να παίξει κανέναν ρόλο στο βιώσιμο μέλλον, έτσι οι Πράσινοι, παρά τις προθέσεις τους, σπέρνουν επικίνδυνες αυταπάτες.

Και, τέλος, οι ψηφοφόροι σε μερικές εκλογικές περιφέρειες θα είναι σε θέση να βρουν και έναν σοσιαλιστή υποψήφιο (σ.τ.μ.: Στις εκλογές σε μερικές περιφέρειες κατέρχεται και η Socialist Alliance – Σοσιαλιστική Συμμαχία – η οποία αποτελεί συνασπισμό οργανώσεων και ομάδων της άκρας αριστεράς, κυρίως του τροτσκιστικού χώρου, με προεξάρχοντα το Democratic Socialist Perspective - DSP). Από την άποψη των ζητημάτων που εξετάστηκαν εδώ, είναι συνήθως παρόμοιοι με τους Πράσινους. Η μεγαλύτερη εξαίρεση είναι τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, στα οποία οι σοσιαλιστές είναι πιο συνεπείς αντιμιλιταριστές. Η σημαντική διαφορά τους είναι ότι, αντίθετα από τους Πράσινους, οι σοσιαλιστές προτάσσουν τον σοσιαλισμό ως τελευταία λύση. Αλλά όμως, το πρόβλημα είναι ότι με το να ψηφίσετε κάποιον σοσιαλιστή υποψήφιο δεν μπορείτε να εκπροσωπηθείτε στο Κοινοβούλιο. Γιατί ένας «σοσιαλισμός από τα πάνω» δεν θα ήταν καν σοσιαλισμός. Οι νέοι άρχοντες θα φορούσαν κυβερνητική στολή, θα διπλασίαζαν την εξουσία και θα ήσαν υπόλογοι μόνο στους εαυτούς τους.

Τότε, τι πρέπει να γίνει; Πρέπει να αναγνωρίσουμε εδώ ότι η ερώτηση «ποιον να ψηφίσουμε;» είναι μια λανθασμένη ερώτηση. Η άρχουσα τάξη δεν θα αφεθεί ποτέ να καταψηφιστεί. Ο καπιταλισμός και τα αφεντικά του είναι παγκόσμια και θα συνεχίσουν να επιτίθενται στους μισθούς, τα δικαιώματα και τις συνθήκες ζωής και να ξεσχίζουν τον πλανήτη σε μια ατελείωτη αναζήτηση κερδών. Και τελικά, όποιον και να ψηφίσουμε θα χρησιμοποιήσει τις ψήφους αυτές ενάντιά μας, απαιτώντας νομιμότητα για τα αντεργατικά τους σχέδια.

Οι εργαζόμενοι πρέπει, αντίθετα, να ρωτήσουν τους εαυτούς τους «τι πρέπει να κάνουμε;». Πρέπει να οικοδομήσουμε την αντίσταση στην κυβέρνηση σε επίπεδο βάσης (οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα βρίσκεται στην κυβέρνηση), με την οργάνωση στις κοινότητές μας, στους δρόμους μας και, πιο σημαντικά, στους εργασιακούς μας χώρους. Περαιτέρω, πρέπει να μάθουμε το νόμο της αλληλεγγύης, που μια ζημιά στον έναν είναι ζημιά σε όλους (an injury to one is an injury to all) και να οργανωθούμε με βάση το ομοσπονδιακό σύστημα και την άμεση δημοκρατία.

Εμείς, η εργατική τάξη, είμαστε η εναλλακτική λύση. Βραχυπρόθεσμα, η πάλη σε επίπεδο βάσης είναι η μόνη μέθοδος με την οποία μπορούμε να έχουμε πραγματικά κέρδη κάτω από οποιαδήποτε κυβέρνηση. Μακροπρόθεσμα, το κίνημα που θα οικοδομήσουμε θα κάνει μια επανάσταση και οι αξίες στις οποίες θα την στηρίξουμε θα γίνουν οι αξίες του νέου κόσμου, μιας αταξικής κοινωνίας ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

Ας ψηφίσουμε για μας!

* Ελληνική μετάφραση «ούτε θεός-ούτε αφέντης», 23 Νοέμβρη 2007.