Ο πόλεμος, οι ισλαμιστές κι εμείς

Μέση Ανατολή / Αραβία / Ιράκ | Ιμπεριαλισμός / Πόλεμος | Γνώμη / Ανάλυση Tuesday August 22, 2006 14:28 by Dmitri (OAE, MACG, personal capacity) - Anarkismo outetheos at yahoo dot com dot au

Απόψεις και προτάσεις

Η πιο αποτελεσματική αλληλεγγύη είναι η ανάπτυξη του ταξικού επαναστατικού αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα μέσα στην ίδια μας τη χώρα.

Γνωρίζουμε όλοι ότι, εδώ και μερικές βδομάδες γινόμαστε μάρτυρες μιας ακόμα πολεμικής σύρραξης στην πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής και, συγκεκριμένα, μιας άνευ προηγουμένου ισραηλινής επίθεσης στο Λίβανο, μέσω της οποίας έχει καταστραφεί το σύνολο ή, έστω, ένα μεγάλο μέρος της υποδομής της χώρας, οι νεκροί, στην πλειοψηφία τους άμαχοι, χιλιάδες και πολλές χιλιάδες οι τραυματίες, πλέον του ενός εκατομμυρίου σχεδόν οι πρόσφυγες και όλα τα επακόλουθα ενός πολέμου.

Γνωρίζουμε, επίσης, ότι, διάφορες αναρχικές, αναρχοκομμουνιστικές και αναρχοσυνδικαλιστικές, ομάδες, ομοσπονδίες κ.λπ. εξέδωσαν ανακοινώσεις με τις οποίες καταδικάζουν και στέκονται εναντίον κάθε πολεμικής σύρραξης και των επακόλουθών της, καλώντας, ταυτόχρονα, σε άμεση δράση εναντίον κάθε κράτους, κάθε εμπλεκόμενου που προωθεί τα συμφέροντά του στη Μέση Ανατολή. Στην ιστοσελίδα www.anarkismo.net δημοσιεύτηκαν ήδη ανακοινώσεις, αλλά και κείμενα, της Ομοσπονδίας Κομμουνιστών Αναρχικών Ιταλίας (FdCA), αναρχικών από το Ισραήλ όπως του Ιλάν Σαλίφ και της Τάνυα Ράινχαρτ, της γαλλικής αναρχοκομμουνιστικής ομοσπονδίας Alternative Libertaire, της Ομοσπονδίας Αναρχικών Ελλάδος (ΟΑΕ) καθώς και της λιβανέζικης ομάδας Comuniste Alternative Libertaire (Κομμουνιστική Ελευθεριακή Εναλλαγή).

Στις ανακοινώσεις και τα κείμενα αυτά, αφού καταδείχθηκε η εναντίωση των οργανώσεων αυτών στη σιωνιστική ισραηλινή επίθεση και τα παρεπόμενά της, επιχειρήθηκε και μια εναντίωση σε οργανώσεις τύπου Χεζμπολάχ ή και άλλες πολιτικές δυνάμεις (συμπεριλαμβανομένων και κάποιων «κομμουνιστικών» κομμάτων – σε όλο το κείμενο χρησιμοποιώ τα εισαγωγικά γιατί, πολύ απλά, δεν τους θεωρώ και δεν τους δίνω κανένα δικαίωμα να αποκαλούνται κομμουνιστές αφού δεν είναι), εξαιτίας των θέσεων και της όλης τους στάσης στη διάρκεια της επίθεσης στο Λίβανο.

Ως αναρχοκομμουνιστές, είμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε προσπάθεια ενός λαού να αυτοκαθοριστεί εθνικά. Άλλωστε, ένας από τους κλασικούς του αναρχισμού, ο Μιχαήλ Μπακούνιν, συνηγόρησε, όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και πρακτικά, υπέρ αυτού του καθορισμού. Επιπρόσθετα, αρκετοί ήταν οι αναρχικοί εκείνοι οι οποίοι από ανέκαθεν συμμετείχαν σε παρόμοια κινήματα και εξεγέρσεις στην Ευρώπη και αλλού και, μάλιστα, αρκετοί έδωσαν και τη ζωή τους ακόμα ή «πλήρωσαν» τη δράση τους αυτή με φυλακίσεις και άλλες διώξεις.

Ενώ, όμως, είμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε προσπάθεια ενός λαού να αυτοκαθοριστεί εθνικά, δεν σημαίνει ότι είμαστε και διατεθειμένοι να συνηγορήσουμε στην ίδρυση κάποιου κράτους ή άλλου παρόμοιου μορφώματος. Γιατί, πολύ απλά, άλλο εθνικός αυτοκαθορισμός και άλλο ίδρυση ή συγκρότηση κράτους. Από την άποψη αυτή, υποστηρίξαμε και στο παρελθόν, όπως υποστηρίξαμε και πρόσφατα και θα υποστηρίξουμε και στο μέλλον, τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού να αυτοκαθοριστεί εθνικά και πολιτιστικά απέναντι στον ισραηλινό κατακτητή. Δεν υποστηρίξαμε και δεν πρόκειται ποτέ να υποστηρίξουμε, όμως τις οποιεσδήποτε ΟΑΠ (ή PLO), Χαμάς κ.λπ., γιατί ως εξουσιαστικά δομημένες οργανώσεις, που χρησιμοποιούν, μάλιστα, τον ισλαμισμό στον αγώνα τους εναντίον της ισραηλινής κατοχής είναι όχι μόνο ξένες προς εμάς και τα πιστεύω μας, αλλά ξένες και προς τον ίδιο το στόχο ενός ολόκληρου λαού, παρά το ότι – και οφείλουμε να το παραδεχτούμε - ακολουθούνται και υποστηρίζονται από ένα μεγάλο μέρος, την πλειοψηφία αυτού του λαού.

Ως αναρχοκομμουνιστές, δεν είμαστε διατεθειμένοι, στο όνομα ενός στείρου και μονόπλευρου αντι-ιμπεριαλισμού, να υποστηρίξουμε, άκριτα και χωρίς ανάλυση και εμβάθυνση στα γεγονότα και τις παραμέτρους τους, οποιονδήποτε διακηρύσσει ότι πολεμά τον οποιονδήποτε κατακτητή, ακόμα και αν ισχυρίζεται ότι έχει καλές και αγνές προθέσεις.

Όπως έγραψα και αλλού πρόσφατα, οι αναρχοκομμουνιστές δεν έχουν (και δεν πρέπει να έχουν) ηθικούς ή άλλους φραγμούς στην υπεράσπιση της γνήσιας λαϊκής αντίστασης εναντίον κάθε εισβολέα, κατακτητή ή εκμεταλλευτή, στο δρόμο για μια αταξική κομμουνιστική κοινωνία. Και με βάση αυτό, ακόμα και αν γνωρίζουμε ότι οι λεγόμενες φονταμενταλιστικές ισλαμικές οργανώσεις της Μέσης Ανατολής μάχονται σαν ίσον προς ίσον εναντίον των ισραηλινών φασιστών σιωνιστών, ακόμα και αν χαίρουν της εκτίμησης και υποστήριξης μεγάλων τμημάτων των κοινωνιών τους, δεν θα μπορούσαμε να τις υποστηρίξουμε. Γιατί, πολύ απλά, εμάς δεν μας ενδιαφέρει ένας μονόπλευρος, κοντόφθαλμος αντι-ιμπεριαλισμός του στυλ «πρέπει να υποστηρίξω τον εχθρό του εχθρού που σ΄ αυτή τη φάση είναι φίλος μου και αργότερα βλέπουμε». Αυτή είναι η παγίδα στην οποία πέφτουν από μόνες τους οι διάφορες αριστερές οργανώσεις, στη θανάσιμη αγωνία τους να επιτύχουν την όσο «επαναστατική» γίνεται ανάλυση, να αποδείξουν ότι σώνει και καλά η εδώ και δεκαετίες αποτυχημένη και χρεοκοπημένη κοινωνική τους απεύθυνση εξακολουθεί να ισχύει, ότι ο κατ’ ευφημισμόν «κομμουνιστικός» τους κόσμος που ξεχαρβαλώθηκε και μας άφησε καιρούς και χρόνους ανεπιστρεπτί είναι το μόνο «επαναστατικό» μοντέλο», συμμαχώντας ακόμα και με το διάολο…

Αλλά το πόσο προοδευτικές, αντιστασιακές ή επαναστατικές είναι όλες αυτές οι ισλαμικές φονταμενταλιστικές οργανώσεις μπορεί να αποδειχθεί περίτρανα από τα όσα συνέβησαν σε διάφορες ισλαμικές χώρες τις τελευταίες δεκαετίες. Στο Ιράν, οι Αγιατολάχ του Χομεϊνί με πρόσχημα την ανατροπή και τον αγώνα εναντίον του καθεστώτος του σάχη, εκμεταλλεύτηκαν ξεδιάντροπα τον αυτόνομο επαναστατικό αγώνα του λαού και κάθισαν στο σβέρκο του επιβάλλοντάς του σαρίες και άλλους φριχτούς ισλαμικούς νόμους. Στο Αφγανιστάν, οι Ταλιμπάν που αποτελούσαν την κύρια δύναμη αντίστασης στο σοβιετόφιλο καθεστώς, εγκαθίδρυσαν ένα δικτατορικό θεοκρατικό καθεστώς τα αποτελέσματα του οποίου τα γνωρίζουμε όλοι. Στο Ιράκ παρά το ότι το Μπάαθ υπήρξε «προοδευτικό» κόμμα, με προγράμματα καταπολέμησης του αναλφαβητισμού και της ανεργίας στις γυναίκες και διάφορα άλλα, αμέσως μετά τον Πόλεμο του Κόλπου και στο όνομα της όποιας εθνικής ενότητας, κατήργησε τους ίδιους του τους νόμους και τα προγράμματα και, χρησιμοποιώντας τη θρησκεία, εγκαθίδρυσε στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας μια θρησκευτικο-αστυνομική τρομοκρατική εξουσία.

Μας κατηγορούν διάφοροι αριστεροί, αλλά και μερικοί που αρέσκονται στο να αυτοαποκαλούνται «αναρχικοί, ότι δεν υποστηρίζουμε την Χεζμπολάχ και ότι η εναντίωσή μας και σ’ αυτήν την ίδια στιγμή που εναντιωνόμαστε και στους σιωνιστές φασίστες εισβολείς, μας κάνει να παίρνουμε ίσες αποστάσεις και από τα δύο αντιμαχόμενα μέρη, κάτι που, κατ’ αυτούς, μας κατατάσσει στην πλευρά των ισχυρότερων, δηλαδή των σιωνιστών (!). Κατηγορούν, επίσης, Ισραηλινούς αναρχικούς, ότι όντας απλοί ειρηνιστές που διοργανώνουν χλιαρές διαδηλώσεις εναντίον του τείχους στη Λωρίδα της Γάζας και αλλού, αυτόματα είναι φιλοσιωνιστές (!). Μας κατηγορούν, ακόμα, ότι διακηρύσσουμε ότι η όλη επίθεση και πολεμική σύρραξη έχει και θρησκευτικά κίνητρα και ότι οι αναλύσεις μας είναι υπεραπλουστευτικές ή απλώς για τα… σκουπίδια (!).

Ο ένας λόγος γιατί δεν υποστηρίζουμε τη Χεζμπολάχ εξηγήθηκε στα προηγούμενα λεγόμενά μας. Επιπλέον, δεν αρνούμαστε και παραδεχόμαστε τη μεγάλη απήχηση που έχει η οργάνωση αυτή σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα του Λιβάνου. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η Χεζμπολάχ, εκτός από την ένοπλη αντίσταση στους Ισραηλινούς, έχει συγκροτήσει ένα ευρύ δίκτυο οικονομικής και κοινωνικής υποστήριξης του λιβανέζικου λαού (όπως έχει κάνει και η Χαμάς στον παλαιστινιακό λαό). Αλλά δεν πιστεύουμε ότι αυτό την καθιστά αυτόματα και επαναστατική οργάνωση. Άλλωστε, μια οργάνωση τόσο πλατιά και πολύμορφη που σέβεται τον εαυτό της και τις μελλοντικές της επιδιώξεις έχει υποχρέωση να κάνει ό,τι κάνει εάν θέλει να αποκτήσει πλήρως τον έλεγχο της χώρας. Βέβαια, δεν αρνούμαστε σε οποιαδήποτε οργάνωση το δικαίωμα να αντιστέκεται εναντίον κάθε εισβολέα και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η Χεζμπολάχ βοήθησε τα μέγιστα στην εκδίωξη του σιωνιστή εισβολέα από το Λίβανο στο παρελθόν. Ωστόσο, όλα αυτά, αλλά και οι λόγοι που εκθέσαμε πριν, μας κάνουν να πιστεύουμε ότι η Χεζμπολάχ είναι μια καθαρά εξουσιαστική οργάνωση, μια οργάνωση η οποία χρησιμοποιεί, μάλιστα, την ισλαμική θρησκεία, με την οποία διαπαιδαγωγεί καθημερινά τα μέλη και τους μαχητές της καθώς και τις τοπικές κοινωνίες που ελέγχει. Η διαπαιδαγώγηση αυτή είναι ξεκάθαρη και στηρίζεται στο δόγμα «πολεμάμε εμείς οι γνήσιοι μουσουλμάνοι, οι άνθρωποι του θεού, εναντίον των άπιστων Ιουδαίων». Ή μήπως είναι διαφορετικά; Παρά το ότι, ίσως, όπως λέγεται, η Χεζμπολάχ είναι πιο προοδευτική σε σχέση με τις άλλες φονταμενταλιστικές οργανώσεις της περιοχής, παρά το ότι ίσως επιτρέπει ένα ποσοστό συμμετοχής γυναικών ή έχει μια γυναίκα μέλος του ανώτερου οργάνου της (όπως γράφτηκε κάπου), υπάρχει κάποια αντίθετη γνώμη ότι εάν ανελάμβανε την πολιτική διακυβέρνηση του Λιβάνου δεν θα εγκαθίδρυε ένα στυγνό θεοκρατικό καθεστώς;

Για τους αναρχοκομμουνιστές δεν μπαίνει ζήτημα (και δεν πρέπει να μπαίνει) πόσο κοσμικό είναι ένα θεοκρατικό καθεστώς, από τη στιγμή που σε οποιαδήποτε περίπτωση ο οποιοσδήποτε ισλαμικός νόμος χρησιμοποιείται για να κάμψει και να τσακίσει κάθε αντίθετη και κάθε διαφορετική φωνή. Ή μήπως όλες οι φονταμενταλιστικές οργανώσεις, είτε πρόκειται για σιίτες είτε για σουνίτες είτε για οποιαδήποτε άλλη αίρεση του ισλάμ, δεν κάνουν ό,τι κάνουν στο όνομά του;

Μας κατηγορούν διάφοροι αριστεροί και διάφοροι «κομμουνιστές», οι οποίοι ακολουθούν, όπως είπαμε και πριν, ένα μονόπλευρο και κοντόφθαλμο αντι-ιμπεριαλισμό, που δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του ούτε καν ένα χιλιοστό, υποστηρίζοντας, μάλιστα, τα τοπικά «Κομμουνιστικά» Κόμματα, τα οποία δεν στηρίζονταν καν στην εργατική τάξη, στο προλεταριάτο των χωρών τους, αλλά πότε στους μεσοαστούς και πότε σε ύποπτες εξωτερικές δυνάμεις και «συμμάχους» για να αποδείξουν τα αναπόδεικτα. Για παράδειγμα, το «Κομμουνιστικό» Κόμμα του Ιράκ έφτασε στο σημείο να συμμετάσχει ακόμα και στην αμερικανοκίνητη κυβέρνηση ανδρεικέλων, ενώ η απομάκρυνσή του από τα αγωνιζόμενα στρώματα του ιρακινού λαού είναι καθοριστική. Το «Κομμουνιστικό» Κόμμα Λιβάνου ποτέ δεν είχε την παραμικρή επαφή με τις μάζες, οι θέσεις του ήταν πάντα ευκαιριακές και η επιρροή του πάντα μηδαμινή. Η ίδια πάνω-κάτω κατάσταση επικρατεί και με τα «Κομμουνιστικά» Κόμματα και των άλλων χωρών της περιοχής. Έτσι, πέρα από τους κάθε είδους ισλαμιστές οι οποίοι μάχονται, ο καθένας για το δικό του συμφέρον, ισραηλινούς, αμερικανούς και άλλους, δεν υπάρχει καμία άλλη υπολογίσιμη λαϊκή οργάνωση ή συσπείρωση στην οποία πρέπει να στηριχτούμε και να υπολογίζουμε. Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού έχουν ποτιστεί από το όπιο της θρησκείας που καθορίζει τα πάντα σχεδόν. Πώς λοιπόν η άποψη ότι τα κίνητρα του πολέμου αυτού είναι και θρησκευτικά είναι υπεραπλουστευτική; Μακριά, επίσης, από μας απόψεις περί «σύγκρουσης πολιτισμών» από φιλοσόφους του είδους του Χάντινγκτον, εφόσον συνεχώς αναφερόμαστε στην ταξική και επαναστατική κοινωνική πάλη στις κοινωνές αυτές.

Θα πρέπει, όμως, να σημειώσουμε ότι ούτε πρέπει να πιστεύουμε σε απλουστεύσεις του τύπου «επειδή δεν είμαστε φονταμενταλιστές η Χεζμπολάχ είναι το ίδιο κακή όσο και η άλλη πλευρά» δηλαδή οι σιωνιστές. Πρέπει ως αναρχοκομμουνιστές, να πάμε πέρα από απλουστεύσεις και δοξασίες του παρελθόντος που κάποιοι από μας τις ακολουθούμε μέχρι σήμερα. Αυτό είναι σίγουρο και αναπόφευκτο καθώς η κατάσταση περιπλέκεται περισσότερο στη Μέση Ανατολή, με την υποτιθέμενη ειρήνευση και την αρχή της αποστολής «ειρηνευτικής» δύναμης. Γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι η κατάσταση στη Μ. Ανατολή ήταν πάντα ένας λαβύρινθος και ποτέ κανείς δεν μπορεί να έχει μια συγκεκριμένη και μόνο άποψη. Ειδικά στην περίπτωσή μας, που το αναρχικό κίνημα είναι αρκετά αδύνατο ή και ανύπαρκτο στις χώρες αυτές και η οποιαδήποτε αντίσταση στο σιωνισμό και ιμπεριαλισμό έχει πολλά πρόσωπα και πολλές τάσεις, δεν μπορούμε να πιστεύουμε ότι επανάσταση και αντι-ιμπεριαλισμός πάνε κατ’ ανάγκη μαζί σε όλες τις περιπτώσεις, κάτι που πιστεύουν αρκετοί αριστεροί, αλλά και μερικοί αναρχικοί.

Πιστεύω, όμως, ότι πέρα από όλα όσα ειπώθηκαν εδώ, οι αναρχοκομμουνιστές έχουμε μεγάλο πρόβλημα κατανόησης της κατάστασης στη Μέση Ανατολή και ένας από τους (σοβαρούς) λόγους γι’ αυτό είναι η έλλειψη επαρκούς γνώσης για τα εκάστοτε τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή. Στην περίπτωση της Ελλάδας, ενώ αυτή είναι τόσο κοντά στη Μέση Ανατολή, ειδικά οι ελλαδίτες αναρχικοί έχουν παντελή άγνοια ακόμα και της ύπαρξης ελευθεριακών ομάδων σε χώρες όπως ο Λίβανος ή, ενδεχομένως, και άλλων χωρών (όπως το Ιράν). Κι αυτό προέρχεται και από το πρόβλημα της γλώσσας εκατέρωθεν. Η πλειοψηφία των εκεί συντρόφων, όσων υπάρχουν τέλος πάντων, δεν γνωρίζουν αγγλικά ή άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, το ίδιο και πολλοί (οι περισσότεροι) από μας. Αυτό δημιουργεί άγνοια για το τι υπάρχει και δρα. Κι αυτό ήταν ένα από τα αιώνια προβλήματα του αναρχικού κινήματος, το ότι δηλαδή δεν έχουμε στις ομάδες και ομοσπονδίες μας αρκετούς συντρόφους (ή και καθόλου) που να γνωρίζουν μια άλλη γλώσσα, οπότε, όχι μόνο μια απλή επαφή, αλλά και η κατανόησή μας για το &