Πορτραίτα αναρχικών της Αυστραλίας

Ινδονησία / Φιλιππίνες / Αυστραλία | Αναρχική Ιστορία | Κριτική / Παρουσίαση Tuesday August 01, 2006 14:22 by Dmitri (personal capacity) - Anarkismo outetheos at yahoo dot com dot au

Παρουσίαση μερικών αγωνιστών της Αυστραλίας

Αντόνιο (Τόνι) Χιμένεζ (1935-1990), Μπόρις Φραντεσκίνι (1914-1986), Bernard O’Dowd (1866-1953)

Αντόνιο (Τόνι) Χιμένεζ (1935-1990) Ο Αντόνιο Χιμένεζ γεννήθηκε στις 13 Ιούνη του 1935 στη Μαδρίτη της Ισπανίας και το 1960 ήρθε στην Αυστραλία ως μετανάστης για μια καλύτερη ζωή.

Αρχικά, στράφηκε στο Κουίνσλαντ, όπου εργάστηκε στην κοπή ζαχαροκάλαμων και, αργότερα, πήγε στο νότο, στο Γούλονγκονγκ της Νέας Νότιας Ουαλίας (NSW), όπου εργάστηκε ως μεταλλεργάτης για μερικούς μήνες. Έπειτα πήγε στα Snowy Mountains, όπου εργάστηκε στην κατασκευή του εκεί φράγματος μέχρι το 1966. Εκεί συνάντησε κάποιους Ισπανούς μετανάστες εργάτες, από τους οποίους μερικοί ήσαν αναρχοσυνδικαλιστές και μυήθηκε έτσι στις αναρχοσυνδικαλιστικές ιδέες. Από τότε έγινε αταλάντευτος αναρχοσυνδικαλιστής μαχητής και οραματιστής. Πήγαινε συχνά στο Σίδνεϊ και μερικές φορές έμενε εκεί, όπου συνάντησε τη μετέπειτα συντρόφισσά του Βίκι (με την οποία έπειτα απέκτησαν δύο γιους).

Αποφάσισε να εγκατασταθεί οριστικά στο Σίδνεϊ. Πήρε μέρος σε αναρίθμητους εργατικούς και τοπικούς, μικρούς και μεγάλους αγώνες. Για 7 χρόνια εργάστηκε στις εργασίες επέκτασης του αεροδρομίου της πόλης, στο Botany Bay, όπου αναδείχτηκε σε εκπρόσωπο του συνδικάτου Australian Workers Union (AWU), ένα από τα μαχητικότερα εργατικά συνδικάτα στην Αυστραλία αυτή την εποχή.

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70, συμμετείχε στο Spanish Democratic Centre of Sydney (Ισπανικό Δημοκρατικό Κέντρο Σίδνεϊ), μια συσπείρωση Ισπανών μεταναστών που αγωνιζόταν ενάντια στη δικτατορία του Φράνκο. Η εν λόγω οργάνωση, την ίδια εποχή, από κοινού με φορείς της ελληνικής παροικίας οργάνωσε διαμαρτυρίες και διάφορες εκδηλώσεις και ενάντια στην δικτατορία των συνταγματαρχών της Ελλάδας.

Ο Αντόνιο δεν έχανε την ευκαιρία, σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις, να διακινεί μεγάλους αριθμούς αναρχικών προκηρύξεων, εντύπων και φυλλαδίων, από τα οποία πολλά τα χρηματοδοτούσε ο ίδιος για να κυκλοφορήσουν. Διατηρούσε, επίσης, αλληλογραφία με διάφορες ομάδες, έντυπα και συντρόφους από διάφορες χώρες και κρατούσε ένα αρχείο αναρχικών εντύπων και άλλων εκδόσεων.

Το 1977 συμμετείχε στο σχέδιο ανεύρεσης χρημάτων για να ιδρυθεί ένα αναρχικό βιβλιοπωλείο στο Σίδνεϊ, ένα σχέδιο που ήταν επιτυχές και γέννησε το αναρχικό βιβλιοπωλείο Jura, που υπάρχει μέχρι σήμερα. Έγινε δραστήριο μέλος της ομάδας του βιβλιοπωλείου για τα επόμενα 13 χρόνια, μέχρι το θάνατό του τον Ιούνη του 1990. Την ίδια εποχή, ο Αντόνιο Χιμένεζ ήταν ιδρυτικό μέλος της (πρώτης χρονικά) Αναρχοσυνδικαλιστικής Ομοσπονδίας Αυστραλίας (ASF).

Η ομάδα της (δεύτερης του 2000) ASF Σίδνεϊ, «κληρονόμησε» το αρχείο του Αντόνιο, αλλά με τη διάλυσή της, περίπου ένα χρόνο μετά, δεν ξέρουμε πού βρίσκεται το αρχείο αυτό.

Μπόρις Φραντεσκίνι (1914-1986)

Ο Μπόρις Φραντεσκίνι γεννήθηκε το 1914 στις ΗΠΑ, από γονείς Ιταλούς αναρχικούς μετανάστες. Σε ηλικία 7 χρόνων επέστρεψε στην Ιταλία με την οικογένειά του.

Το 1927 εξαιτίας της ολοένα και αυξανόμενης καταστολής στην Ιταλία που είχε άμεση σχέση με την άνοδο του φασισμού, η οικογένεια μετανάστευσε στην Αυστραλία.

Αρχικά, ο Μπόρις εργάστηκε στη μικρή φάρμα λαχανικών που είχε φτιάξει ο πατέρας του, στο Narre Warren της Βικτώριας και, αργότερα, ως ξυλοκόπος και τουβλάς, για να καταλήξει στο επάγγελμα του μαρμαρά.

Κατά τις δεκαετίες ’30 και ’40, ο Μπόρις συμμετείχε ενεργά στους κύκλους των Ιταλών αναρχικών στη Μελβούρνη. Υπήρχε τότε μια δυνατή αναρχική ομάδα Ιταλών μεταναστών, η οποία δραστηριοποιούνταν κυρίως ανάμεσα στην ιταλική παροικία. Η ομάδαποστήριξε, επίσης, με κάθε τρόπο αναρχικούς και από το εξωτερικό οι οποίοι ήσαν καταδιωκόμενοι, κυρίως από το καθεστώς της Ισπανίας, αλλά και από την Ιταλία. Όταν πέθαναν μερικοί μεγαλύτεροι και πεπειραμένοι αναρχικοί σύντροφοι, ο Μπόρις μετατράπηκε στη φυσιογνωμία-κλειδί της ιταλικής αναρχικής δραστηριότητας στη Μελβούρνη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στο διάστημα 1950-1965 υπήρχε μια δυνατή αναρχική ομάδα Ιταλών στη Μελβούρνη, περίπου 30 ανθρώπων, από τους οποίους οι περισσότεροι ήσαν αναρχικοί που είχαν μεταναστεύσει στην Αυστραλία και ελάχιστοι γεννημένοι εδώ. Αλλά, δυστυχώς, η ομάδα αυτή δραστηριοποιούνταν σε μια σχετική απομόνωση καθώς ήταν δραστήρια μόνο στους κόλπους της μεγάλης ιταλικής παροικίας και όχι στη γενικότερη αυστραλιανή κοινωνία. Μιλούσαν ελάχιστα την αγγλική γλώσσα, ενώ, από την άλλη, δεν υπήρχε την εποχή αυτή αναρχικό κίνημα στην Αυστραλία, πέρα από μεμονωμένες περιπτώσεις και η τρίτη γενιά Ιταλοαυστραλών δεν ενδιαφερόταν για τον αναρχισμό.

Η ομάδα έκανε μηνιαίες συνελεύσεις και συγκέντρωνε χρήματα για τον ιταλικό αναρχικό Τύπο στην Ιταλία. Κάποια στιγμή συγκέντρωσαν κάποιες χιλιάδες δολάρια και τα έστειλαν σε ιταλικές αναρχικές εφημερίδες. Βοηθούσαν παντοιοτρόπως αναρχικούς από το εξωτερικό, ειδικότερα Ισπανούς που δραπέτευαν από το καθεστώς του Φράνκο και έρχονταν στην Αυστραλία.

Από το 1965 και έπειτα ο αριθμός των μελών της ομάδας ελαττώθηκε. Μερικοί, γέροι πια, πέθαναν, μερικοί επέστρεψαν στην Ιταλία και με το θάνατο του Μπόρις Φραντεσκίνι, το 1986, μόνο τέσσερα μέλη απέμειναν στην ομάδα, οι Αμέντου Κεσσαρόνι, Τζακ Φαρέλλο, Ραφαέλε Τούρκο και Μπρούνο Βανίνι. (σ.σ.: Ο Μπρούνο Βανίνι ήταν ο τελευταίος επιζών της ομάδας και πέθανε και αυτός περίπου 3 χρόνια πριν).

Αν και η ομάδα αυτή είχε σχέσεις και επαφές με Ισπανούς και Βούλγαρους αναρχικούς και στην Αυστραλία και στο εξωτερικό, μόλις ελάχιστα χρόνια πριν απέκτησε μια κάποια επαφή με το αυστραλιανό αναρχικό κίνημα και αυτό επιτεύχθηκε το 1985-1986, με την οργάνωση των εορτασμών και εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια αναρχισμού στην Αυστραλία, που έγιναν στα τέλη Απρίλη με αρχές Μάη του 1986 στη Μελβούρνη. Στις 3 Μάη 1986, ο Μπόρις Φραντεσκίνι, παρά τη σοβαρή κατάσταση της υγείας του, πήρε μέρος στις εκδηλώσεις και μίλησε για τους Ιταλούς αναρχικούς της Μελβούρνης και την ιστορία τους.

Λίγο αργότερα, τον ίδιο χρόνο, πέθανε.

Bernard O’Dowd (1866-1953)

Γεννήθηκε στο Beaufort της Βικτώριας το 1866 και στην παιδική του ηλικία υπήρξε παιδί-φαινόμενο για την εξυπνάδα και τα αναγνώσματά του (διάβαζε σοβαρή λογοτεχνία σε ηλικία 8 χρόνων).

Πολύ νέος εργάστηκε ως δάσκαλος σε ένα καθολικό σχολείο στην επαρχιακή πόλη της Βικτώριας Ballarat απ’ όπου απολύθηκε ως «αιρετικός». Έπειτα άνοιξε το δικό του σχολείο στο Beaufort.

Το 1886 σε ηλικία 20 χρόνων, εγκαταστάθηκε στην πόλη της Μελβούρνης όπου βρήκε εργασία ως βοηθός βιβλιοθηκαρίου στο Supreme Court of Victoria (Ανώτατο Δικαστήριο Βικτώριας), εργαζόμενος ως κυβερνητικός υπάλληλος μέχρι το 1935.

Το 1886 έγινε μέλος του Melbourne Lyceum (Λύκειο Μελβούρνης), το εκπαιδευτικό και κοινωνικό τμήμα του Australian Secoular Society (ASA - Αυστραλιανού Λαϊκού Συνδέσμου). Το 1888 μερικοί αναρχικοί, μέλη του ASA - οι οποίοι ήταν και ιδρυτές και μέλη της πρώτης αναρχικής ομάδας στην Αυστραλία, της Melbourne Anarchist Club (Αναρχική Λέσχη Μελβούρνης) - εκδιώχτηκαν ή αποχώρησαν από το Σύνδεσμο. Ο O’Dowd, το 1988, πριν εκδιωχθούν οι αναρχικοί, είχε γίνει εκδότης του εκφραστικού οργάνου του Lyceum «Tetor». Να πούμε ότι οι αναρχικοί Μόντυ Μίλλερ, Απαμ, Μπρουκχάουζ και Νίκολς ήσαν οι ιδρυτές του Lyceum μαζί με μερικούς άλλους ριζοσπάστες της εποχής.

Μετά το σχίσμα στην οργάνωση αυτή (και μετά τη διάλυση του Melbourne Anarchist Club), ο O’Dowd έγινε φίλος και συνεργάτης του Αυστραλού αναρχοκομμουνιστή Jack Andrews και οι δύο τους, μαζί με άλλα δύο άτομα, άρχισαν το 1987 την έκδοση της αναρχικής ριζοσπαστικής εφημερίδας «Tocsin». Συνέχισε να συνεργάζεται με την εφημερίδα αυτή ως εκδότης, συντάκτης και οικονομικός υποστηρικτής, μέχρι το θάνατο του Jack Andrews το 1903.

Παράλληλα, στο διάστημα αυτό των έξι χρόνων εναντιώθηκε δημόσια στην ίδρυση της αυστραλιανής κοινοπολιτείας (1901) – που την είδε ως μελλοντικό εχθρό των δικαιωμάτων των εργαζομένων και προειδοποίησε για τις αυξημένες εξουσίες του γενικού κυβερνήτη της χώρας. Εναντιώθηκε, επίσης, στον πόλεμο των Μπόερς, δημοσιεύοντας το 1902 ένα σχετικό με τον πόλεμο αυτό φυλλάδιο, με τίτλο «Conscience and Democracy» («Συνείδηση και Δημοκρατία»), ενώ έγραψε και ένα μεγάλο αριθμό μαχητικών ριζοσπαστικών ποιημάτων.

Βέβαια, έγραφε ποίηση από πολύ νωρίς. Στο διάστημα δε 1903-1921 ήταν που έστρεψε τη δραστηριότητά του κυρίως στην ποίηση και κυκλοφόρησε έξι ποιητικές συλλογές («Dawnward» 1903, «The Silent Land» 1906, «Dominion of the Boundary» 1907, «The Seven Deadly Sins» 1909, «The Bush» 1912 και «Alma Venus» 1921. To 1909 κυκλοφόρησε ένα φυλλάδιο, με τίτλο «Militant Poetry» («Μαχητική Ποίηση»), όπου παροτρύνει για μια επαναστατική ποίηση «εφόσον η εποχή μας είναι επαναστατική και επειδή ο ποιητής είναι ο πατέρας ή η μητέρα μιας σοφής επανάστασης…), όπως τόνιζε.

Παντρεύτηκε και απέκτησε πέντε γιους. Το 1920 χώρισε από τη σύζυγό του για να ζήσει με την Marie Pitt, ποιήτρια και εκδότρια τότε του περιοδικού «Victorian Socialist», με την οποία έζησε μέχρι το θάνατό της το 1948. Και οι δύο έγιναν μέλη της Unitarian Church (Ενωτική Εκκλησία), πιστεύοντας στο Χριστό ως αναρχικό, όπως έλεγαν.

Αν και η ζωή του Bernard O’Dowd μοιράστηκε ανάμεσα στην κυβερνητική του εργασία και στις ριζοσπαστικές του ιδέες και δραστηριότητες, στο Αυστραλιανό Βιογραφικό Λεξικό αναφέρεται ότι «η αισιοδοξία του για την ανθρώπινη τύχη ποτέ δεν σταμάτησε να υπάρχει», ενώ μετά το θάνατό του, σε ηλικία 87 χρόνων το 1953, αναφέρεται ότι «προσπάθησε να επιβεβαιώσει τις σχεδόν θρησκευτικές του απόψεις διαμέσου του αναρχικού κομμουνισμού».