Προβοκατορολογίας το ανάγνωσμα

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Αναρχικό κίνημα | Γνώμη / Ανάλυση Thursday March 30, 2023 17:22 by Μ.

Όλο το προηγούμενο διάστημα το διαδίκτυο «πνίγηκε» από φωτογραφίες που οι επαγγελματίες προβοκατορολόγοι κυκλοφόρησαν, οι οποίες τάχα απεδείκνυαν ότι οι συγκρούσεις στο πλαίσιο των μεγάλων διαδηλώσεων για το κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη ήταν «στημένες» και απέρρεαν από μια «προσχεδιασμένη προβοκάτσια».

Προβοκατορολογίας το ανάγνωσμα

Όλο το προηγούμενο διάστημα το διαδίκτυο «πνίγηκε» από φωτογραφίες που οι επαγγελματίες προβοκατορολόγοι κυκλοφόρησαν, οι οποίες τάχα απεδείκνυαν ότι οι συγκρούσεις στο πλαίσιο των μεγάλων διαδηλώσεων για το κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη ήταν «στημένες» και απέρρεαν από μια «προσχεδιασμένη προβοκάτσια».

Ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου διαλόγου περιστράφηκε μετά από χρόνια εκ νέου γύρω από ερωτήματα σχετικά με την προέλευση των διαδηλωτών που αντιπαρατέθηκαν με τους κρατικούς φρουρούς, γύρω από την καταδίκη των γεγονότων και την εξοργιστική, από μεριάς προβοκατορολόγων μεταβίβαση της ευθύνης για την καταστολή στους διαδηλωτές, για την χρησιμότητα ή μη των «επεισοδίων» κλπ. Ως είθισται το συμπέρασμα το οποίο ήθελαν να διατρανώσουν, είναι ότι τέτοια γεγονότα αποδυναμώνουν τις διαδηλώσεις, αφού η διάλυση τους, η οποία πιστώνεται στους διαδηλωτές που συγκρούονται και όχι στους μπάτσους, το κράτος και την κυβέρνηση, οδηγεί σε απομαζικοποίηση. Μια τέτοια απόφανση είναι τουλάχιστον «πλυντηριακή» για τους βασανιστές των κρατικών μηχανισμών και είναι αυτού του είδους οι αποφάνσεις που τελικά λειτουργούν αποπροσανατολιστικά και διχάζουν τον κόσμο των διαδηλώσεων. Κατ’ ουσίαν οι προβοκατορολόγοι είναι αυτοί που ενώ από την μια βγάζουν λάδι τους κρατικούς μηχανισμούς και φορτώνουν στο αναρχικό κίνημα, το οποίο ταυτίζεται με «σκοτεινά κέντρα», την ευθύνη για την κρατική καταστολή, από την άλλη διασκορπίζουν την ματαιότητα και δημιουργούν κλίμα που προετοιμάζει την απομαζικοποίηση. Στην προκείμενη βέβαια, όσοι μίλησαν για «απομαζικοποίηση» εν αρχή με τις συγκρούσεις της 5ης Μαρτίου, τρεις μέρες μετά, στην απεργία της 8η Μάρτη, οι εκτιμήσεις τους ξεφτιλίστηκαν.

Οι «τρανταχτές αποδείξεις» των συνομωσιολόγων που κυκλοφόρησαν ήταν φωτογραφίες που έδειχναν διαδηλωτές με καλυμμένα πρόσωπα και από δίπλα διάφορες συκοφαντικές επιγραφές που μιλούσαν για «ασφαλίτες», «προβοκάτορες» και «παρακρατικούς». Σε άλλες φωτογραφίες φαίνονταν πραγματικοί ασφαλίτες και φασίστες οι οποίοι εμφανίζονταν μέσα από τις γραμμές της αστυνομίας σε διαδηλώσεις του παρελθόντος, όπου εκεί φυσικά δεν είχαν ως ρόλο να επιτεθούν στα αδέρφια τους αλλά να συνδράμουν επικουρικά στο κατασταλτικό τους έργο. Εντούτοις, οι φωτογραφίες αυτές δεν αναφέρονταν στο παρελθόν αλλά εμφανίζονταν ως «νέες» και ως αποδεικτικά τεκμήρια που υποτίθεται επιβεβαίωναν πως τα πρόσωπα που απεικονίζονταν, ήταν και τα πρόσωπα που συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής στο πλαίσιο των τελευταίων διαδηλώσεων. Για ακόμη μια φορά έστησαν μεθοδικά μια ολόκληρη εκστρατεία συκοφάντησης με την διασπορά ψεύτικων εικόνων για την διαμόρφωση ενός αντιεξεγερτικού και αντιαναρχικού κλίματος, ούτως ώστε να καταδικαστούν οι «προβοκάτορες» και να ελεγχθούν, οριοθετηθούν και προσδιοριστούν οι διαδηλώσεις με τέτοιον τρόπο, ώστε αυτές και ο απόηχος τους, να μην δημιουργήσουν τίποτα παραπάνω, παρά ένα κεφάλαιο προς αξιοποίηση στις επερχόμενες εκλογές από μεριάς σοσιαλδημοκρατίας και εξωκοινοβουλευτικών αβανταδόρων, για την «ανατροπή του Μητσοτάκη».

Το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν θα πρέπει να ερμηνεύσουμε τα παραπάνω ως κάποιο «σκοτεινό σχέδιο» ή απλά «αφέλεια». Γιατί, πρόκειται για συκοφαντίες και μάλιστα συκοφαντίες προφανέστατες που επιχειρούν οι εμπνευστές τους να τεκμηριώσουν με προφανή ψεύδη. Αναμφίβολα θα πρέπει να προβληματιστούμε αλλά όχι να εγκλωβιστούμε σε συνωμοσιολογικές εικασίες και να ψάξουμε μυστηριώδη κέντρα απ’ όπου εκπορεύονται αυτές οι γελοιότητες. Ας αφήσουμε την συνωμοσιολογία στους αυθεντικούς της φορείς είτε αυτοί είναι ακροδεξιοί, είτε (στα καθ’ ημάς) βιοκλεισούρες και πέριξ. Εμείς ας ασχοληθούμε με την πραγματική υπόσταση στην βάση μιας καθαρής θέασης και μελετώντας τις καταστάσεις αποκαθαρμένα από την αναζήτηση αινιγματικών μυστηρίων.

Καταρχάς οι αντιλήψεις αυτές δεν γεννήθηκαν τώρα αλλά είναι καλά ριζωμένες σε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας και δυστυχώς σταθήκαμε από ανήμποροι έως αδιάφοροι να τις ξεριζώσουμε τα προηγούμενα χρόνια. Δεν είναι αυθύπαρκτες και δεν ανάβλυσαν από αυθόρμητα συμπεράσματα ανθρώπων που διαφώνησαν σε κάποια ορισμένη περίοδο με την εκδήλωση συγκρούσεων με τις δυνάμεις καταστολής. Έχουν φορείς προέλευσης αυτές οι αντιλήψεις που δεν είναι ούτε «σκοτεινοί» ούτε «αόρατοι». Τα πρωτεία στην προβοκατορολογία κατέχουν οι σταλινικοί του ΚΚΕ από την εποχή που χαρακτήριζαν τους εξεγερμένους καταληψίες του πολυτεχνείου του 73’ ως «πράκτορες της CIA». Δεν άλλαξαν όμως πολλά από τότε μέχρι σήμερα. Τις ίδιες θεωρήσεις διοχετεύουν τα καθοδηγητικά όργανα του κόμματος στα μέλη και τα μέλη με την σειρά τους, διαποτίζουν με αυτές τον δημόσιο διάλογο. Οι πολιτικές σκοπιμότητες αυτών των θεωρήσεων από μεριάς του κόμματος είναι πολύ συγκεκριμένες αλλά δεν θα σχολιαστούν στο παρόν.

Έπονται οι υπόλοιποι της αριστεράς, ιδίως της κομμουνιστικής και δευτερεύοντος της σοσιαλδημοκρατικής, που πάντα αναπαρήγαγαν και διαιώνιζαν αυτές τις συνομωσίες. Τις περισσότερες φορές τα παραληρήματα προβοκατορολογίας αποτέλεσαν μάλιστα και το σημείο σύνδεσης τους με το ΚΚΕ, το σημείο ένωσης σταλινικών και οπορτουνιστών απέναντι στον αναρχισμό και τους εκπροσώπους του. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μπορούμε να θυμηθούμε στα γεγονότα της απεργιακής κινητοποίησης της 20ης Οκτωβρίου 2011 όταν το ΚΚΕ περιφρούρησε την βουλή από την οργή των διαδηλωτών και εισέπραξε τα εύσημα από το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος. Δεν ήταν μόνο η Νέα Δημοκρατία και το ακροδεξιό ΛΑΟΣ που συνεχάρην τις σταλινικές ορδές. Ήταν και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που με ανακοίνωση της δήλωσε: «η επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων κατά της διαδήλωσης στο Σύνταγμα ξεδιπλώθηκε με τη χρησιμοποίηση της δολοφονικής επίθεσης τυχοδιωκτικών ομάδων, που βρίσκονταν για άλλη μια φορά σε διατεταγμένη υπηρεσία, ενάντια στη περιφρούρηση του ΠΑΜΕ και σε άλλους διαδηλωτές» [1]. Σύμφωνα λοιπόν με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι χιλιάδες αγωνιστών/τριων που συγκρουστήκαμε τότε με την περιφρούρηση του ΠΑΜΕ ήμασταν «τυχοδιωκτικές ομάδες σε διατεταγμένη υπηρεσία»! Τύφλα να έχουν οι μικροτσιπάκηδες και οι μασωνολόγοι!

Δεν είναι όμως η μόνη ανακοίνωση. Τον Νοέμβριο του 2017 το κατειλημμένο πολυτεχνείο βρέθηκε υπό πολιορκία τόσο από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις κομματικές τους νεολαίες (ΚΝΕ-ΕΑΑΚ κλπ) όσο από μια μερίδα ατόμων και ομάδων του δικού μας χώρου. Τελικά, με πρωτοβουλία μιας ομάδας «αναρχικών και κομμουνιστών» που έβγαλε τα κάστανα απ’ την φωτιά για την καθεστωτική αριστερά, αναλαμβάνοντας την εκκένωση και την παράδοση του πολυτεχνείου στις αστικοδημοκρατικές εθνικές φιέστες η κατάληψη έληξε. [2]. Με μια ανάλογη ανακοίνωση τότε, το ΝΑΡ και η ΝΚΑ έγραψαν για το κατειλημμένο πολυτεχνείο τα ακόλουθα: «Άξιος ο μισθός τους! Την καλύτερη υπηρεσία προσφέρουν στα αφεντικά τους που δεν είναι άλλος από το κράτος, την κυβέρνηση και την Αμερικάνικη Πρεσβεία.» [3]. Έτσι, σύμφωνα με το πιο «ριζοσπαστικό» κομμάτι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως είθισται να προβάλλεται, οι καταληψίες του πολυτεχνείου ήταν μισθοφόροι πληρωμένοι από την Αμερικανική Πρεσβεία!

Θα μπορούσαν να παρατεθούν δεκάδες παραδείγματα από το παρελθόν αλλά ας αρκεστούμε σε αυτά, τα οποία είναι επαρκώς ενδεικτικά και τεκμηριώνουν ότι οι φυσικοί, πρωτογενείς φορείς της προβοκατορολογίας δεν είναι «σκοτεινά» κέντρα αγνώστου προέλευσης, αλλά συγκεκριμένα πολιτικά κέντρα της κομμουνιστικής αριστεράς. Από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έως τους μουλούδες και άλλα γκρουπούσκουλα. Όλοι αυτοί, οι ιστορικοί εχθροί του αναρχικού κινήματος, οι πρεσβευτές της «δικτατορίας του προλεταριάτου» είτε ως τιμητές των γκούλαγκ και των δολοφονιών των αντιφρονούντων στα πάλαι ποτέ καθεστώτα του υπαρκτού, είτε ως αναθεωρητικές ουρές της σοσιαλδημοκρατικής, κυβερνώσας αριστεράς. Η ρίζα του κακού βρίσκεται σε αυτούς, οι θεωρίες περί προβοκατόρων προέρχονται πάντα από αυτούς.

Τα ίδια κέντρα «προβοκατορολογίας» λειτούργησαν και τις μέρες αυτές. Με πρώτο το ΚΚΕ που απ’ την Κυριακή 5 Μαρτίου ξεκίνησε την ενορχήστρωση του βρώμικου σχεδίου συκοφάντησης. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο Σύλλογος Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας που ελέγχεται από το κόμμα, ο οποίος έγραψε πως μετά τις συγκρούσεις μέλη του εντόπισαν αυτοκίνητο που επέβαιναν ματατζήδες και…κουκουλοφόροι και μετέφεραν εύφλεκτο υλικό, ολοκληρώνοντας την καταγγελία καλώντας την κυβέρνηση «να μαζέψει τους μηχανισμούς της»! Ακολούθησαν ως είθισται οι υπόλοιποι εκ της «εξωκοινοβουλευτικής» οι οποίοι κατά την διάρκεια των συγκρούσεων ήταν και προκλητικότατοι, έβγαζαν βίντεο, ύβριζαν χυδαία και σε ορισμένα παραδείγματα χρειάστηκε η απόσπαση των κινητών τους και η επιστροφή τους μετά την διαγραφή των καταδοτικών καταγραφών. Για την ιστορία ανάλογα συνέβησαν και στην απεργιακή κινητοποίηση του Νοεμβρίου στην κάτω πλευρά του Συντάγματος και συγκεκριμένα με μέλη του ΣΕΚ.

Οι αντιρρήσεις που υπάρχουν ως προς τις συγκρούσεις, αντί να εκφράζονται ως τέτοιες, δηλαδή ως τακτικές διαφωνίες και ως διαφωνίες επί των πρακτικών, καταλήγουν τις πιο πολλές φορές να διαιωνίζουν τις προερχόμενες από την αριστερά προβοκατορολογίες. Θα πρέπει όμως να υπογραμμίσουμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που τις μέρες αυτές αναπαράγουν τις συκοφαντικές προσβολές, που παρουσιάζουν διαδηλωτές ως «ασφαλίτες» και «προβοκάτορες» δεν είναι οργανωμένα μέλη κομμάτων, πόσο μάλλον στελέχη των ηγεσιών τους. Πολλοί που τα αναπαράγουν είναι ακόμα και άνθρωποι που διάκεινται φιλικά προς την αναρχία. Είναι άνθρωποι που πρέπει να τους απευθυνθούμε και όχι να τους απαξιώσουμε. Ασφαλώς δεν είναι αυτοί που δημιούργησαν το ψευδές υλικό που διακινείται και οι ίδιοι άκριτα αναπαρήγαγαν. Αν θέλουμε να βρούμε τους πολιτικούς υπευθύνους, τα πολιτικά «κέντρα» διασποράς προβοκατορολογίας, ήδη περιγράψαμε ποια είναι. Η ιδεολογική και πολιτική διαπάλη επί του ζητήματος των συγκρούσεων στις διαδηλώσεις, δεν μπορεί να περιοριστεί στην απόκρουση της συνωμοσιολογίας αλλά να φτάσει στην ρίζα, στο υπόβαθρο της αντιπαράθεσης: στην χρησιμότητα ή μη των συγκρούσεων.

Για να φτάνει κανείς να αποδέχεται ότι οι διαδηλωτές που συγκρούονται με τους κρατικούς μηχανισμούς είναι πληρωμένοι πράκτορες, προβοκάτορες και ασφαλίτες, θα πρέπει να έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν ένα τέτοιο αφήγημα να γίνει πιστευτό. Θα πρέπει να έχει πειστεί πρώτα και κύρια ότι οι συγκρούσεις συμφέρουν το κράτος και την εκάστοτε κυβέρνηση, για να μπορέσει και να αποδεχτεί κάτι τέτοιο. Αν βγάλουμε από την εξίσωση τους σταλινικούς και τους οπορτουνιστές των οποίων η προβοκατορολογία κρύβει πολιτικές σκοπιμότητες, η πραγματικότητα είναι πως η πλειοψηφία όσων διατείνονται ότι οι μαζικές διαδηλώσεις «διαλύονται» λόγω των «στημένων επεισοδίων» είναι άνθρωποι που σπανίως διαδηλώνουν και η γνώση τους είναι ελάχιστη για το τι πραγματικά συμβαίνει. Ίσως κάποιοι εξ’ αυτών να διδάχτηκαν απ’ την πρόσφατη απεργία, με την απρόκλητη επίθεση των κατασταλτικών δυνάμεων στο μπλοκ της ΣΒΕΟΔ και κατ’ επέκταση σε ολόκληρη την διαδήλωση, η οποία σε έναν βαθμό αναχαιτίστηκε επιθετικά από εκείνους που κατηγορούνται ως «προβοκάτορες».

Εμείς οι αναρχικοί που έχουμε καταπιεί τους δρόμους και έχουμε διοργανώσει και συμμετάσχει σε αναρίθμητες διαδηλώσεις σε αντίθεση με τους ανθρώπους που περιστασιακά διαδηλώνουν και μιλούν για «προβοκάτσιες» καταπίνοντας αμάσητα τις θεωρίες των προαναφερθέντων, όχι μόνο γνωρίζουμε πολύ καλύτερα τι ισχύει και τι δεν ισχύει, αλλά είμαστε και οι κατ’ εξοχήν αρμόδιοι για να το εξηγήσουμε. Εδώ ωστόσο ξεκινάει ένα πρόβλημα. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να εξοργιζόμαστε απέναντι σε θεωρίες που μας ταυτίζουν με «σκοτεινούς μηχανισμούς» τόσο από πολιτικής άποψης όσο και από αξιακής. Δεν γίνεται δηλαδή με τόσες συλλήψεις, τόσους αιχμαλώτους, τόσους βασανισμένους, να έρχονται και να μας υβρίζουν από πάνω. Αλλά η οργή πρέπει να κατευθύνεται, με πολιτικούς όρους προς τους φορείς αυτών των απόψεων και όχι σε αυτούς, που πολύ προβληματικά τις αναπαράγουν. Αν θέλουμε οι μαχητικές πρακτικές να κοινωνικοποιηθούν δεν θα πρέπει να τις αντιλαμβανόμαστε ως ξεκομμένες ιδιοκτησιακές μας πρακτικές βλέποντας τες έξω από την ταξική και κοινωνική πάλη, σαν ένα πεδίο δικής μας σύγκρουσης με τους ένστολους φρουρούς, το οποίο δεν χωράει κανέναν. Με αυτό τον τρόπο αντίληψης καταλήγουμε αυτοαναφορικά να περικλείνουμε την μαχητική πλευρά της κοινωνικής αντίστασης ως υπόθεση αποκλειστικά δική μας και να βλέπουμε εχθρικά όποιον διαφωνεί ή δεν την αντιλαμβάνεται. Και νομοτελειακά επιτείνουμε τόσο την αυτοπεριθωριοποίηση μας όσο και την συνθήκη της πλήρους αποξένωσης του αναρχικού κινήματος από ευρύτερες κοινωνικές και ταξικές δυνάμεις.

Ακόμη και κατά την διάρκεια των συγκρούσεων, είναι λανθασμένο να μην μιλάμε, επί τόπου, με τον κόσμο που «διαμαρτύρεται». Έτσι αφήνουμε ένα κομμάτι, κυρίως νεολαιίστικο, να τον υβρίζει χυδαία και απολίτικα όπως σε πολλά παραδείγματα συνέβη στις 5 και 8 του Μάρτη, αλλά που και πάντα συνέβαινε. Όσο δύσκολο κι αν είναι ένα τέτοιο εγχείρημα μέσα σε ένα πλαίσιο μάχης, άλλο τόσο αναγκαίο είναι. Πολλοί το κάνουμε, πάντα το κάναμε. Είναι διαφορετική φυσικά η αναγκαία διακοπή της καταδοτικής καταγραφής των συγκρούσεων από κομματικά μέλη και διαφορετικό να αντιμετωπίζουμε συλλήβδην ως εχθρό όποιον διαμαρτύρεται προς την λάθος πλευρά.

Δομικότερα, θα πρέπει να εκτοπίσουμε όλη αντίληψη που μας διακατέχει διαχρονικά για τις απεργίες, τις μαζικές διαδηλώσεις, τα μεγάλα ραντεβού, σύμφωνα με την οποία αρκεί κάποιο μπλοκ στην ουρά, μερικές ετοιμασίες μπουκαλιών και λίγες προπαγανδιστικές αφίσες ή διαδικτυακά καλέσματα. Μόνοι μας περιθωριοποιούμαστε είτε ως οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις είτε ως μάχιμες ορδές. Αν θέλουμε πρωταγωνιστικό πολιτικό ρόλο κι αν θέλουμε την πλατιά κοινωνική υιοθέτηση μαχητικών πρακτικών θα πρέπει να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Από την προετοιμασία, την οργάνωση και την προπαγάνδιση των διαδηλώσεων σε κάθε γειτονιά και κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε χώρο σπουδών, μέσα από τις πολιτικές και ταξικές μας οργανώσεις, έως την μαχητική οργάνωση, σχεδιασμένα και μέσα από την δημιουργία υποδομών δράσης και αυτοάμυνας. Αν θέλουμε την μετατόπιση των αντιλήψεων ως προς τις συγκρούσεις στο πλαίσιο των μεγάλων κοινωνικών και ταξικών διαδηλώσεων θα πρέπει να αντιπαρατεθούμε πολιτικά με τους φορείς της προβοκατορολογίας αλλά και να πείσουμε τον κόσμο για την σημασία της έμπρακτης αντίστασης.

Ως προς το τελευταίο, το πιο σημαντικό είναι οι οργανωμένες δυνάμεις του αναρχισμού να συμπεριλάβουμε στην κοινωνική και ταξική μας απεύθυνση τα ζητήματα αυτά και να διαχύσουμε, συστηματικά και με πολιτική σοβαρότητα, την αλήθεια. Να μιλήσουμε για τον κοινωνικό χαρακτήρα των συγκρούσεων, την αναγκαιότητα τους για την αναχαίτιση της κρατικής καταστολής και την αμφισβήτηση της κρατικής παντοδυναμίας, την χρήση της βίας ως αντιστασιακή αυτοάμυνα ή δευτερογενής επίθεση στην προηγηθείσα κρατική και καπιταλιστική βία. Να μιλήσουμε, στην βάση ζωντανών παραδειγμάτων, για την σημασία των μαχητικών αγώνων, για την αύξηση της αποτελεσματικότητας τους όταν συμπεριλαμβάνουν αντιστασιακές πρακτικές, για την αναγκαιότητα της αυτοπροστασίας και της μαχητικής οργάνωσης των μεγάλων διαδηλώσεων κ.λ.π.

Θα πρέπει, τέλος, να αλλάξουμε την αντίληψη μας για τα «μεγάλα ραντεβού» και να πάψουμε τον αυτοεγκλωβισμό μας είτε ως το μάχιμο κομμάτι στην ουρά της αριστεράς είτε ως περιθωροποιημένο στοιχείο αποκομμένου πυροκροτητή. Θα πάψουμε να είμαστε ουρές όταν ένα πλατύ μέτωπο αναρχικών δυνάμεων, ταξικών σωματείων βάσης, φοιτητικών σχημάτων, από τα κάτω κοινωνικών φορέων θα διαρρήξει οριστικά τις σχέσεις με τις προσυγκεντρώσεις των Χαυτείων και θα στήσει μαζικές, μαχητικά οργανωμένες και πλατιά προπαγανδισμένες ανεξάρτητες διαδηλώσεις. Ας παραμείνουν τα Χαυτεία στις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και τους εξωκοινοβουλευτικούς νεροκουβαλητές τους, η Κλαυθμώνος στις εργοδοτικές ηγεσίες του ξεπουλημένου συνδικαλισμού και η Ομόνοια στους σταλινικούς. Κι ας επιχειρήσουμε να φύγουμε απ’ τις ουρές και το περιθώριο τους τόσο για λόγους αγωνιστικής αξιοπρέπειας (δεν γίνεται να είμαστε ουρά των συκοφαντών μας) όσο και για λόγους αποτελεσματικού διαχωρισμού απ’ τις δυνάμεις της αστικής διαχείρισης και των «δικτατοριών του προλεταριάτου» έτσι ώστε να αποκτήσουμε σαφή πολιτική διακριτότητα και να παραταχτούμε στον δρόμο και παντού ως το αντίπαλο δέος του συστήματος, των υποψήφιων διαχειριστών του και των γραφικών αγκιτατόρων που προσμένουν την ανάσταση της μαμάς ρωσίας.

Μ.

anarchism.espivblogs.net

Παραπομπές
1) https://athens.indymedia.org/post/1344914/
2) https://athens.indymedia.org/post/1580079/
3)https://narnet.gr/articles/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CE%B5%CF%85%CE%B8%CF%8D%CE%BD%CE%B7...CF%82