user preferences

Εξαναγκασμός ή κοινωνική ευθύνη

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Λαϊκοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση author Friday July 16, 2021 21:13author by Γιάννης Βολιάτης* Report this post to the editors

Απέναντί μας θα έχουμε τόσο το Κράτος και το Κεφάλαιο, με τα σχέδιά τους περί κοινωνικού ελέγχου, με την δολοφονική διαχείριση της πανδημίας, όσο και όλους όσους αναπαράγουν δεισιδαιμονίες και θεωρίες συνωμοσίας, ενώ ποντάρουν στον φόβο και στην ημιμάθεια, στην σύγχυση που έχει επιφέρει στην κοινωνία η κρατική διαχείριση, ώστε να βγουν στην επιφάνεια.
Να αντιπαλέψουμε τον εξαναγκασμό και τον διαχωρισμό, μακριά από -και αντίθετα με- τον σκοταδισμό.
.jpg

Περί εμβολιασμών: Με τον εξαναγκασμό ή με την κοινωνική ευθύνη;

Γιάννης Βολιάτης*

Ένας σημαντικός διάλογος φαίνεται να έχει ανοίξει μέσα στο ευρύτερο επαναστατικό και ριζοσπαστικό κίνημα στην χώρα μας (και όχι μόνο), με αφορμή τις αποφάσεις της Κυβέρνησης Μητσοτάκη σχετικά με τον λεγόμενο εξαναγκασμό, την υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών για τον Covid-19, αρχικά σε συγκεκριμένους επαγγελματικούς κλάδους, με προφανέστατη προοπτική όμως να επεκταθεί το ζήτημα σε πολλές πτυχές της καθημερινότητας, επηρεάζοντας άμεσα ή έμμεσα την ζωή και την εργασία.

Είναι δε ένας διάλογος ο οποίος τείνει να διαχωρίσει το κίνημα σε στρατόπεδα, αναλόγως της στάσης του καθενός απέναντι στο ζήτημα. Ευτυχώς όμως -αλλά και δυστυχώς ταυτόχρονα- μέσα από τον διαχωρισμό αυτόν φαίνεται πως αναδεικνύονται και ευρύτερες λογικές, που δεν έχουν να κάνουν απαραίτητα με τον εξαναγκασμό καθ’αυτόν, αλλά γενικότερα με το ζήτημα των εμβολιασμών. Αυτοί οι διαχωρισμοί αναδεικνύουν και όρια σε μια πιθανή συνεργασία και συμβίωση κομματιών του κινήματος και μετά το πέρας της πανδημίας, καθώς αποκαλύπτουν άκρως αντιθετικές λογικές. Έτσι, τα “στρατόπεδα” που χωρίζονται ουσιαστικά δεν είναι δύο -δηλαδή οι “υπέρ” και οι “κατά” του μέτρου- αλλά πολλαπλά. Από την μία, αυτό συμβαίνει επειδή σχεδόν κανείς δεν είναι υπέρ του ίδιου του εξαναγκασμού, από την άλλη, επειδή όσοι είναι κατά του εξαναγκασμού, διαχωρίζονται κι αυτοί μεταξύ τους στο θέμα του εμβολίου γενικότερα, αλλά και της έμφασης που δίνουν σε αυτόν, ειδικότερα ως μέτρο πρόληψης ή μέτρο άσκησης “βιοεξουσίας” και “βιοπολιτικής”.

Θα αποπειραθώ εδώ να καταθέσω μια άποψη η οποία βασίζεται σε δυο πυλώνες, τους οποίους θα προσπαθήσω να εξηγήσω μέσα στο άρθρο: Την αντίθεση στον εξαναγκασμό, αλλά και την πεποίθηση πως, έστω και υπό τις σημερινές καπιταλιστικές συνθήκες στις οποίες αναπτύσσεται η τεχνοεπιστήμη, είναι αναγκαίος ο ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΟΣ εμβολιασμός όσων από εμάς μπορούμε, ώστε να προστατέψουμε τους εαυτούς μας και κυρίως τους ασθενέστερους συνανθρώπους μας.

Η υποκρισία της Κυβέρνησης και οι ευθύνες της για την παρούσα κατάσταση

Έχουμε μιλήσει πάρα πολλές φορές μέσα από αυτό το site σχετικά με τις ευθύνες της Κυβέρνησης μέσα στην πανδημία, για τον τρόπο που διαχειρίστηκε την δημόσια υγεία, για το πως χρησιμοποίησε τα lockdown ώστε να περάσει διάφορα μέτρα κλπ. Ήμασταν -κι εγώ προσωπικά- από αυτούς που, όσο βάζαμε το κομμάτι της αυτοπροστασίας και της κοινωνικής ευθύνης πρώτο, σε σχέση με θέματα που αφορούσαν τις λεγόμενες ατομικές μας ελευθερίες και την διασκέδασή μας, άλλο τόσο βάζαμε το κομμάτι της αναγκαιότητας της μαζικής αντίστασης και της παρουσίας μας στον δρόμο, σε θέματα που αφορούσαν το εργασιακό, την απαγόρευση των διαδηλώσεων κλπ. Υπήρχε δηλαδή μια ιεράρχηση προτεραιοτήτων, που δομήθηκε έτσι, ώστε και να συμβαδίζει από την μια με την πάγια άποψη ότι η κοινωνική -και όχι ατομική- ευθύνη ξεκινάει από την δική μας συνειδητή επιλογή να είμαστε υπεύθυνοι απέναντι στους γύρω μας, αλλά και από την άλλη, με το ότι δεν μπορεί κανείς -καμία κυβέρνηση, κανένα κράτος- να παίξει παιχνίδια πάνω στην πλάτη της εργατικής τάξης και του κινήματος, προφασιζόμενος μέτρα και lockdown, την ίδια ώρα που έχει κάνει τα πάντα ώστε να προωθήσει την υποβάθμιση της δημόσιας υγείας και το αβαντάρισμα του ιδιωτικού τομέα, μετρώντας χιλιάδες νεκρούς εκτός ΜΕΘ.

Έτσι και τώρα λοιπόν θα το ξαναπώ: Κάποια μέτρα αυτο-προστασίας τα πήραμε και θα τα παίρναμε έτσι κι αλλιώς, ακόμη κι αν δεν μας εξανάγκαζε η Κυβέρνηση και το Κράτος. Θα τα παίρναμε με βάση την λογική και με βάση τα μέχρι στιγμής γνωστά δεδομένα σχετικά με το πως διασπείρεται η ασθένεια.

Σε αυτό το κομμάτι επίσης έχει τεράστια ευθύνη το Κράτος, καθώς με τις αλλοπρόσαλλες οδηγίες, που αλλάζανε χαρακτήρα και κατεύθυνση κάθε λίγο και λιγάκι, με τις παλινωδίες σε σχέση με τα μέτρα (καλή η μάσκα – όχι κακή η μάσκα, μικρή μάσκα – μεγάλη μάσκα…) και το πως χειρίστηκε κομμάτι της εργασίας και της αναπαραγωγής του κεφαλαίου (στις πλατείες και στις διαδηλώσεις κολλάει, στα εργοστάσια και τα σούπερ μάρκετ δεν κολλάει και τόσο, στα αστικά ΣΙΓΟΥΡΑ δεν κολλάει!) μετέτρεψε μεγάλο κομμάτι των από-τα-κάτω σε σκεπτικιστές απέναντι σε οποιοδήποτε μέτρο, ακόμη κι αν είχε λογική, ενώ, όπως ήταν αναμενόμενο, θέριεψε τα συνωμοσιολογικά σενάρια και έφερε στο επίκεντρο περιθωριακές θεωρίες και “κινήματα”, όπως αυτά των αντιεμβολιαστών. Φυσικά, γιατί να σε πιστέψει χωρίς κανέναν ενδοιασμό ο οποιοσδήποτε άνθρωπος, σε σχέση με την αξία του εμβολίου, όταν τον έχεις φλομώσει στο ψέμα και την ανειλικρίνεια εδώ και ενάμιση χρόνο; Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για εμβόλια που δημιουργήθηκαν σε χρόνο πολύ μικρότερο του κανονικού και με χίλιες επιφυλάξεις ακόμη και από τις ίδιες τις εταιρίες ως προς τις δικές τους ευθύνες. Όλα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά να συμβαίνουν. Τα ακούω και τα κρίνω αναλόγως.

Οι αρνητές και οι αντιεμβολιαστές

Μέσα στην πανδημία, κι ενώ μετρούσαμε ήδη εκατοντάδες -αν όχι χιλιάδες- νεκρούς από τους πρώτους κιόλας μήνες, είδαμε να ξεπετάγονται και οι αρνητές του κορωνοϊού, οι οποίοι κατά κύριο ανήκουν στην χαρακτηριστική αυτή κοινωνική μειοψηφία των “ψεκασμένων”, των συνωμοσιολόγων. Μειοψηφία που προέρχεται παραδοσιακά από την ακροδεξιά σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Προσοχή, δεν μιλάω εδώ για τον κάθε έναν που έχει αμφιβολίες σχετικά με τα εμβόλια. Μιλάω για τους από τα πριν και συνειδητούς αρνητές – συνωμοσιολόγους. Τους ορίτζιναλ “ψέκες”. Αυτούς που φοβούνται το τσιπάκι του Μπιλ Γκέιτς και το Χάραγμα του Αντιχρίστου.

Δίπλα σε (ή μάλλον για να ακριβολογούμε, παράλληλα με) αυτούς όμως, είδαμε δυστυχώς να κάνουν δυναμικά την εμφάνισή τους κομμάτια του (πολύ) ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, με δημόσιο λόγο που αρνιόταν την πανδημία, που την υποβάθμιζε σε “γριπούλα”, καλούσε σε αψήφιση ΟΛΩΝ των μέτρων αυτο-προστασίας, ακόμη και αυτών που, όπως είπαμε, μια οποιαδήποτε κοινωνία θα έπαινε και χωρίς τον εξαναγκασμό του οποιουδήποτε κράτους (“μάσκα χαμηλά, δικά μας παιδιά”), ενώ έκανε και επίθεση στους γιατρούς (!) που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της καταπολέμησης της ασθένειας, χαρακτηρίζοντάς τους μάλιστα “μπάτσους”. Ένα επιχείρημα που βάσισαν στο ότι το Κράτος έκανε χρήση των μισθωμένων “επιστημόνων” της κακιάς ώρας, όπως ο Τσιόδρας, για να φοβίζει ουσιαστικά την κοινωνία με ανακοινώσεις, διατάγματα και αποφάσεις στα κανάλια κάθε λίγο και λιγάκι, οι οποίες ήταν από πολύ λίγο έως και καθόλου κατανοητές στο κοινωνικό σύνολο. Έτσι, όλοι οι γιατροί, οι “άσπρες ρόμπες”, έγιναν αμέσως “Τσιόδρες”.

Την κατεύθυνση αυτή στον λόγο τους την διατήρησαν και για μια σειρά άλλων θεμάτων που άπτονταν της πανδημίας, με αποκορύφωμα (κατ’εμέ) τις ημέρες των μαθητικών καταλήψεων, οι οποίες έλαβαν χώρα μαζικά με αιτήματα για καλύτερη προστασία των μαθητών, περισσότερα υγειονομικά μέτρα και λιγότερους μαθητές ανά τάξη, μέσα σε όλα τα άλλα. Τις ημέρες λοιπόν εκείνες, αυτό που βρήκε να πει το εν λόγω κομμάτι του αντι-εμβολιαστικού σήμερα, αντι-covid τότε, κινήματος ήταν το αντιδραστικό “Έχουμε κι εμείς ένα αίτημα: 35 μαθητές ανά τάξη!”, χλευάζοντας ουσιαστικά το αίτημα των ίδιων των μαθητών για αποσυμφόρηση. Μέχρι εκεί έφτασαν.

Γιατί τα αναφέρω όμως αυτά; Πάλι με αυτούς τους λίγους και γραφικούς τα βάζω, θα μου πει κάποιος. Έλα όμως που ο σημερινός αντι-εμβολιαστικός λόγος έχει προσαρτήσει πολλά από αυτά τα επιχειρήματα. Έλα που φτιάχτηκε ολόκληρο μπλοκ το οποίο συνδύασε την ορίτζιναλ, ντούρα “ψέκα”, με τον λόγο περί “βιοεξουσίας” και “βιοπολιτικής” -έννοιες καθόλα υπαρκτές και βάσιμες μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Και φυσικά με την απλόχερη βοήθεια του Κράτους, μέσω των προαναφερθέντων ευθυνών του, που μετέτρεψαν πολλούς ανθρώπους σε σκεπτικιστές αρχικά και αντιεμβολιαστές στην συνέχεια.

Περί κοινωνικής ευθύνης και εμβολιασμού

Δεν θα κάνω εδώ καμία τεράστια ιστορική ανάλυση για τον ρόλο των εμβολίων στην ιστορία και το πως βοήθησαν τον άνθρωπο να ξεπεράσει τεράστιες πανδημίες, να προλάβει άλλες. Αυτά είναι γνωστά. Άλλωστε, όπως πολύ σωστά επεσήμανε και ο γιατρός Π. Παπανικολάου, Γ.Γ. της ΟΕΝΓΕ, ασθένειες πολύ συχνές κατά το παρελθόν και μάλιστα θανατηφόρες, όπως η πολιομυελίτιδα, η διφθερίτιδα, η ευλογιά κλπ, δεν τις περάσαμε και δεν θα τις περάσουμε πιθανότατα ποτέ, ακριβώς επειδή μικροί εμβολιαστήκαμε εναντίον τους.

Όπως βέβαια από την άλλη, πολύ γνωστή είναι και η πορεία τις επιστήμης από μια πιο “ουδέτερη” λειτουργία της (αν την είχε ποτέ), σε εργαλείο του Κεφαλαίου και των Εξουσιών για αποκόμιση κέρδους, ακόμη και την άσκηση “βιοπολιτικής” και “βιοεξουσίας”, τον κοινωνικό έλεγχο κλπ. Και φυσικά, αν ξεκινούσα να μιλάω για την επίδραση που έχει στο ζωικό και φυσικό κόσμο η φαρμακοβιομηχανία, θα έπρεπε να γράψω ολόκληρη μπροσούρα.

Θα μείνω στο προκείμενο.

Ξεκινώντας, να πω ότι η δωρεάν πρόσβαση στην υγεία και την κοινωνική πρόνοια δεν μας χαρίστηκαν από κανέναν. Ειδικά σήμερα, με τον πληθυσμό στα 8 δις σχεδόν και την παραγωγή να οδεύει προς την γενικευμένη ρομποτοποίηση, μια χαρά θα βόλευε ένα πλήρως ξεχαλίνωτο καπιταλιστικό σύστημα, χωρίς καμία κοινωνική αντίσταση απέναντί του, να αφήσει αρκετά εκατομμύρια ανθρώπους να πεθάνουν. Ο λόγος που δεν συμβαίνει αυτό είναι η διαλεκτική σχέση μεταξύ των συμφερόντων του Κεφαλαίου και των κοινωνικών αντιστάσεων. Η μη θέληση των καταπιεστών για πλήρη και εμφανή όξυνση της αντιπαράθεσης με τους καταπιεσμένους, που θα έφερνε γενικευμένες εξεγέρσεις και -ίσως- επαναστάσεις.

Είναι λοιπόν άτοπο να πει κάποιος πως η μαζική -όχι καθολική ακόμη- πρόσβαση στα εμβόλια συμβαίνει μόνο επειδή οι εξουσιαστές το επιθυμούν και έχουν ένα κρυφό σχέδιο που θα μας αλλοιώσει το DNA ή κάτι τέτοιο.

Ποια θα πρέπει όμως να είναι η δική μας στάση;

Καταρχήν, πρέπει να ξεπεράσουμε το σύνδρομο της αντιδραστικότητας. Δηλαδή, να μην αντιμετωπίζουμε το οτιδήποτε προκρίνει και αποφασίζει το Κράτος και η Εξουσία μια δεδομένη στιγμή, ως ντε φάκτο εχθρικό, από άποψη περιεχομένου. Αντίθετα, πρέπει να κατανοούμε τις διαδικασίες πίσω από τις οποίες πάρθηκαν αυτές οι αποφάσεις. Να κατανοούμε πως η όλη στρατηγική του Κεφαλαίου και του Κράτους εκπορεύονται μεν από την ομαλή λειτουργία της αγοράς και την απρόσκοπτη αναπαραγωγή του στο διηνεκές, αλλά, όπως είπαμε και παραπάνω, μέσα σε αυτή την διαδικασία Κράτος και Κεφάλαιο μπορεί να επεξεργαστούν φαινομενικά “φιλολαϊκές” στρατηγικές ώστε να προστατευθούν μακροπρόθεσμα από μια δυσάρεστη κατάσταση, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι έχουν και κάποιο άλλο “σκοτεινό σχέδιο”. Απλά να κάνουν παραχωρήσεις για τον άλφα ή βήτα λόγο. Επίσης, πρέπει να καταλάβουμε ότι οι οργανωμένες κοινωνίες, όπως π.χ. τα κράτη, βασίζονται και επάνω σε “κοινωνικά συμβόλαια”, τα οποία μπορεί στο σύνολό τους να εκχωρούν σε μια θεσπισμένη αρχή την εγγύηση της εφαρμογής τους με αντάλλαγμα την κοινωνική συνοχή και την παραχώρηση κάποιων ελευθεριών από τους πολίτες, αλλά από άποψη περιεχομένου δεν είναι όλα παράλογα ή αρνητικά. Ακόμη κι αν, ως μορφή, μπορεί να διαστρεβλώνονται μέσα στο υπάρχον κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο.Αντίστοιχα “συμβόλαια” μπορεί να θεσπίζαμε μεταξύ μας, χωρίς την παρέμβαση κανενός από-τα-πάνω, σε μια κοινωνία αυτο-θέσμισης και αυτο-οργάνωσης.

Πάρτε για παράδειγμα τον Κ.Ο.Κ.: Αν λάβουμε ως δεδομένο ότι υπάρχουν αυτοκίνητα (ακόμη κι αν σε μια ελεύθερη κοινωνία μπορεί να υπάρχουν από λιγότερα έως ελάχιστα, να λειτουργούν και να παράγονται με εντελώς διαφορετικό τρόπο, να είναι κοινό κτήμα), τότε καλώς ή κακώς πρέπει να βρούμε έναν κοινό κώδικα ώστε να κυκλοφορούν όλα παράλληλα, χωρίς να φοβόμαστε ότι θα πεθάνει κάθε μέρα κι από ένας άνθρωπος σε τροχαίο.

Αντίθετα, κομμάτι του κινήματος που σήμερα έχει στρέψει τον λόγο του συνολικά ενάντια στα εμβόλια (με την πρόφαση της αντίθεσης στον εξαναγκασμό), το οποίο έχει ακριβώς εγκολπώσει αυτή την ψυχολογία απολίτικης αντιδραστικότητας, χωρίς στιβαρά κοινωνικά και ταξικά κριτήρια, θα ήταν έτοιμο μέχρι και να αφοδεύσει σε πεζοδρόμια, να κατουρήσει σε δημόσιες βρύσες και συντριβάνια, να δουλέψει χωρίς καμία προστασία σε κουζίνες εστιατορίων και ταβερνών, νοσώντας από κάποιο μεταδοτικό νόσημα, γρίπη κλπ, αρκεί να έβγαινε αύριο – μεθαύριο ο Μητσοτάκης ή ο οποιοσδήποτε εξουσιαστής και να έλεγε πως κάτι τέτοιο απαγορεύεται ρητά. Κατά πάσα πιθανότητα είμαι υπερβολικός, αλλά είμαι πολύ κοντά στο να το πιστέψω, με βάση τα όσα βλέπω και διαβάζω τις τελευταίες ημέρες εδώ κι εκεί στον δημόσιο λόγο.

Μετά λοιπόν από αυτή την τεράστια παρέκβαση, θα πρέπει να πω το εξής:

Ως αναρχικοί, είμαστε κομμάτι της εργατικής τάξης, των καταπιεσμένων. Με βάση αυτή μας την ιδιότητα λοιπόν θα πρέπει να βγούμε και να προτρέψουμε τους συν-ανθρώπους μας να εμβολιαστούν. Αυτό θα πρέπει να γίνει δομώντας ακριβώς μια κουλτούρα κοινωνικής συνεθύνης ανάμεσα στους καταπιεσμένους και όχι υπακούοντας σε κάποιον εξαναγκασμό.

Όταν εμβολιαζόμαστε δεν είμαστε φυσικά για πάντα σώοι και ασφαλείς από μια ασθένεια. Ωστόσο, αποκτούμε αντισώματα. Τα αντισώματα, από την μια, βοηθούν εμάς να μην νοσήσουμε από την ασθένεια, ακόμη κι αν ο ιός εισέλθει στον οργανισμό μας, ενώ από την άλλη, σε περίπτωση που αυτό συμβεί, ελαχιστοποιούν και το υιικό φορτίο που μπορεί να εξέλθει από εμάς προς άλλους. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για την προστασία των γύρω μας, καθώς αποδυναμώνεται ο ιός μέσα μας και σε περίπτωση που τον μεταδώσουμε σε κάποιον τρίτο, είναι πολύ λιγότερες οι πιθανότητες να τον επηρεάσει. Σε περίπτωση δε που και αυτός ο τρίτος είναι εμβολιασμένος, τότε σχεδόν εκμηδενίζονται οι πιθανότητες νόσησης.

Ωστόσο, επειδή δεν μπορεί κάθε συνάνθρωπός μας να εμβολιαστεί, καθώς αρκετοί έχουν απαγορευτικά θέματα υγείας, είναι πολύ σημαντικό να εμβολιαστούμε όλοι οι υπόλοιποι, ώστε να χτιστεί ένα τοίχος ανοσίας γύρω από αυτούς, δηλαδή ένας τρόπος να αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο ο ιός, ώστε ακόμη κι αν κολλήσει κάποιος ανεμβολίαστος, να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες να αρρωστήσει βαριά ή να πεθάνει. Εξάλλου, δεν είμαστε όλοι ντούροι και υγιείς σωματικά. Υπάρχουν και αυτοί που είναι από την φύση τους ασθενείς σωματικά ή είναι μεγάλης ηλικίας και μπορεί να κινδυνεύουν ακόμη και μετά τον εμβολιασμό, αν εισέλθει ο ιός στον οργανισμό τους. Για όλους αυτούς λοιπόν, οφείλουμε να εμβολιαστούμε κι εμείς.

Όλα αυτά είναι πολύ απλά πράγματα και είναι απορίας άξιο ότι χρειάζεται εν έτει 2021 να τα εξηγούμε -και μάλιστα σε ανθρώπους του κινήματος. Ωστόσο, δεν πρέπει να βαφτίζουμε “ψεκασμένο” και “αντιεμβολιαστή” τον κάθε έναν που δεν θέλει να εμβολιαστεί, καθώς υπάρχουν δεκάδες παράγοντες που μπορεί να τον αποτρέπουν, πέραν της δικής του υγείας. Ήδη αναφέραμε την πραγματικά σκληρή προσπάθεια που κατέβαλε το Κράτος ώστε να κάνει τους ανθρώπους καχύποπτους, μέσα από τις παλινωδίες του.

Επιπρόσθετα σε αυτό, κάποιος μπορεί να είχε στο κοντινό του περιβάλλον κάποιον άνθρωπο που είχε επιπλοκές ή/και απεβίωσε μετά το εμβόλιο. Αλήθεια, τι συμβαίνει με αυτό; Δεν υπάρχουν θύματα από τα εμβόλια;

Φυσικά και υπάρχουν. Κάθε φάρμακο που εισάγουμε στον οργανισμό μας μπορεί να έχει εν δυνάμει επιπλοκές. Άλλωστε, κάθε σκεύασμα αναφέρει τις πιθανές παρενέργειες αναλυτικά και αναλόγως προτρέπει ή αποτρέπει τον ασθενή από το να το λάβει. Τις περισσότερες φορές βέβαια όλα αυτά τα αγνοούμε, τα θεωρούμε “ψιλά γράμματα”, εκτός κι αν εκ των προτέρων γνωρίζουμε ότι μπορεί να είμαστε αλλεργικοί σε κάποια ουσία και να κινδυνεύσουμε πραγματικά. Δεν είναι λίγες όμως οι περιπτώσεις που άνθρωποι “την πατάνε” από εντελώς συνηθισμένα φάρμακα. Γιατί πολύ απλά έτσι λειτουργεί το πράγμα.

Παρ’ όλα αυτά, μιλώντας για ένα εμβόλιο (ή μάλλον για πολλά επάνω στην ίδια ασθένεια) που έχει χορηγηθεί σχεδόν σε 2 δις ανθρώπους, έστω και με την μια μόνο δόση (συνολικά 3,42 δις δόσεις έχουν χορηγηθεί έως σήμερα, 12,1% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι πλήρως εμβολιασμένοι) τα περιστατικά και οι θάνατοι από παρενέργειες παραμένουν ελάχιστα και είναι σε αρμονία με τα ποσοστά παρενεργειών οποιουδήποτε άλλου φαρμάκου ή εμβολίου. Χαρακτηριστικά, στις ΗΠΑ, σε μετρήσεις των τελευταίων 6 μηνών, παρατηρήθηκε ποσοστό θανάτου από παρενέργειες των εμβολίων ύψους 0.0017% επί των εμβολιασμένων, σύμφωνα με το Vaccine Adverse Event Reporting System (VAERS), δηλαδή την αρμόδια υπηρεσία που καταγράφει αυτά τα νούμερα. Και αυτό είναι πραγματικά ευτυχές, αν αναλογιστεί κανείς ότι -πράγματι- δημιουργήθηκαν και αδειοδοτήθηκαν σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα από το μέσο φαρμακευτικό σκεύασμα. Κάτι που ελπίζουμε να είναι κατανοητό πως εν μέρει έγινε και για λόγους κερδών των φαρμακευτικών, αλλά και λόγω της επείγουσας κατάστασης.

Να είμαστε σίγουροι πάντως πως, αν αύριο λαμβάναμε μαζικά 2 δις άνθρωποι κάποιο συγκεκριμένο φάρμακο, ακόμη και το πιο συνηθισμένο σκεύασμα που κάποιοι μπορεί να χρησιμοποιούν σχεδόν καθημερινά (παυσίπονα π.χ.), σίγουρα θα είχαμε θύματα και θανάτους από παρενέργειες αναμεταξύ μας. Η μαζική φύση του εμβολιασμού για τον Covid-19 και το όλο σούσουρο, ο θόρυβος δηλαδή που δημιουργείται γύρω από αυτόν, είναι οι κύριοι παράγοντες που έχουν οδηγήσει στο να πολλαπλασιάζεται ο φόβος γύρω από τις παρενέργειες των εμβολίων.Όπως φυσικά και η μάχη των εταιριών γύρω από την καλύτερη πατέντα, η δεδομένη ακαταλληλότητα (πάλι σε λογικά και όχι καθολικά πλαίσια) κάποιων εμβολίων σε σχέση με κάποιες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και ο “πόλεμος των δόσεων”, στον οποίο επιδόθηκαν αρκετά “ανεπτυγμένα” (σίγουρα όχι στην κοινωνική αλληλεγγύη) κράτη του Δυτικού κόσμου, προκειμένου να εξασφαλίσουν παραπάνω δόσεις από το ένα ή το άλλο εμβόλιο -κάτι που πάλι έχει να κάνει και με τα συγκεκριμένα συμφέροντα της μιας ή της άλλη μερίδας του κεφαλαίου.

Ωστόσο, επειδή οι θάνατοι ανθρώπων δεν είναι απλά αριθμοί και ένα κοντινό αρνητικό βίωμα αρκεί για να αποτρέψει ακόμη και έναν υγιή νέο άνθρωπο από το να εμβολιαστεί, θα πρέπει να ξανατονίσουμε πως είναι πολύ σημαντικό να μην αντιλαμβανόμαστε όλους όσους δεν θέλουν -ακόμη- να εμβολιαστούν ως “ψέκες”. Αυτό που πρέπει να κάνουμε ως αναρχικό κίνημα, λαμβάνοντας υπόψιν ΟΛΑ όσα αναφέραμε παραπάνω σε σχέση και με τα σχέδια της εξουσίας κλπ, είναι να ενημερώνουμε ολοκληρωμένα τους συνανθρώπους μας και να προσπαθούμε να διαλύσουμε την ψεύτικη προπαγάνδα που τους περιτριγυρίζει. Είτε αυτή προέρχεται από το κράτος και την προσπάθειά του να μας πείσει πως είναι ο “προστάτης” μας, ο “πατερούλης” μας και ο εγγυητής της κοινωνικής υγείας, είτε φυσικά προέρχεται από ψεκασμένους και αντιεμβολιαστές κάθε είδους.

Να προσπαθήσουμε δηλαδή ακριβώς να δομήσουμε το αίσθημα της κοινωνικής και ταξικής συνευθύνης, το αίσθημα του “καθήκοντος” απέναντι στα ασθενέστερα κομμάτια της τάξης μας και της κοινωνίας. Και όσον αφορά τον επιχειρούμενο εξαναγκασμό, να αντισταθούμε και σε αυτόν, έχοντας όμως όλα τα απαραίτητα φίλτρα που θα μας επιτρέψουν να διαχωρίσουμε την θέση μας από αυτή των αντιεμβολιαστών. Και εξηγώ παρακάτω…

Περί εξαναγκασμού και κοινωνικής ευθύνης

Η αντίθεση στον εξαναγκασμό του εμβολίου είναι για εμένα κάτι το απολύτως απαραίτητο. Ουσιαστικά, η κυβέρνηση όχι απλά θέλει να θεσπίσει διαχωρισμούς μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων στα μαγαζιά, στο εμπόριο και την διασκέδαση, αλλά να επεκτείνει το μέτρο αυτό και στους εργαζόμενους σε συγκεκριμένους -αρχικά- εργασιακούς χώρους, όπως π.χ. η υγεία και η εστίαση, με όσους δεν υπακούσουν να έχουν να αντιμετωπίσουν πειθαρχικά μέτρα, ποινικές ευθύνες και την απόλυση.

Ουσιαστικά δηλαδή, το Κράτος δεν βγαίνει -ακόμη- ευθέως να πει πως θα παίρνει τους ανεμβολίαστους από τα σπίτια τους και θα τους εμβολιάζει με το ζόρι, ωστόσο θα τους στερήσει de facto τα μέσα για την επιβίωσή τους, ωθώντας τους σε έναν -όχι και τόσο- έμμεσο εξαναγκασμό.

Γιατί πρέπει να εναντιωθούμε σε αυτό ως αναρχικοί; Καταρχήν γιατί οποιαδήποτε εξαναγκαστική πράξη που επιβάλλεται από τα πάνω είναι εχθρική ως προς τις ιδέες μας. Δεν πρόκειται δηλαδή για μια απόφαση που έχουμε συναποφασίσει όλοι μαζί ως κοινωνία και ζητάμε από μια μικρή μερίδα που διαφωνεί να την τηρήσει ή να πάρει τα εναλλακτικά μέτρα εκείνα που η ίδια θεωρεί απαραίτητα και καλύτερα, χωρίς να σαμποτάρει την κοινή, συλλογική απόφαση. Αντίθετα, πρόκειται για έναν ωμό εκβιασμό. Ως προς αυτό, δεν πρέπει να μας αφορά ακόμη σε αυτό το σημείο του κειμένου το περιεχόμενο του εκβιασμού αυτού, αλλά η μορφή. Και η μορφή που θα λάβει χώρα αυτό το μέτρο μας βρίσκει κάθετα αντίθετους.

Επιπλέον, ο εξαναγκασμός από την φύση του είναι αντίθετος με την όλη λογική της κοινωνικής αλληλεγγύης και συνευθύνης που αναφέραμε ότι πρέπει να προτάξουμε ως αναρχικοί. Είναι μια διαδικασία που διαλύει την όποια απόπειρα για δημιουργία τέτοιου κλίματος, αφού η όποια απαγόρευση και ο όποιος διαχωρισμός “χτυπάει” στα πιο αντιδραστικά ένστικτα του ανθρώπου και τον κάνει να αμφισβητεί ακόμη και τον ορθολογισμό του περιεχομένου μιας απόφασης –θεωρητικά την προστασία των κοινωνικά ασθενέστερων και την απόπειρα να χτιστεί μια κάποια ανοσία– και όχι μόνο την μορφή που θα έχει αυτή-δηλαδή ο εξαναγκασμός.

Επιπρόσθετα, ακόμη και από άποψη περιεχομένου, τέτοιου είδους νόμοι τείνουν να είναι “οριζόντιοι” και να μην λαμβάνουν υπόψιν όλες τις παραμέτρους που αναφέραμε παραπάνω: Το μερικώς δικαιολογημένο σκεπτικισμό, τα κοντινά βιώματα, τον φόβο λόγω ευπαθούς φύσης κλπ. Μια τέτοια συνθήκη δηλαδή θα πάρει αμπάριζα και όλους τους παραπάνω.

Τέλος, κάτι πολύ σημαντικό: Τέτοιου είδους εξαναγκαστικοί νόμοι τείνουν να χρησιμοποιούνται ως πειράματα για μελλοντικές στρατηγικές του Κεφαλαίου. Σήμερα δηλαδή μπορεί μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού να συναινέσει στον εξαναγκασμό ως μορφή, με το σκεπτικό ότι πρόκειται περί γενικότερα ενός σωστού και λογικού περιεχομένου. Αύριο-μεθαύριο όμως Κράτος και Κεφάλαιο μπορεί να δομήσουν μια νέα “κανονικότητα” για ένα οποιοδήποτε θέμα (εργασιακό, κοινωνικό κλπ), να το επιβάλλουν, μέσω των ΜΜΕ και της πλύσης εγκεφάλου στην κοινωνία ως εξίσου λογικό και σωστό και στην συνέχεια να το εφαρμόσουν εξαναγκαστικά.

Ένα συνεπές αναρχικό κίνημα λοιπόν θα έπρεπε να προτάξει την αντίθεση στον εξαναγκασμό, όχι όμως άνευ όρων και σίγουρα όχι παράλληλα με τους διάφορους “ψεκασμένους” και αντιεμβολιαστές. Αντίθετα, θα πρέπει να έχει ως βάση ανάλυσης όλα τα παραπάνω που αναφέραμε, με πρώτο και κύριο πρόταγμα την ανάγκη για μαζικό ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΟ εμβολιασμό, ως κομμάτι της κοινωνικής μας ευθύνης απέναντι στους ασθενέστερους. Και αφού θα έχουμε προτάξει κάτι τέτοιο, πολύ εύκολα θα μπορέσουμε να διαχωρίσουμε το δικό μας κίνημα από όλους τους τραγικούς και αντικοινωνικούς γελωτοποιούς και να επικεντρώσουμε ξεκάθαρα πλέον στο κομμάτι που ο εξαναγκασμός θα λειτουργήσει αποκλειστικά ως εργαλείο του Κράτους και του Κεφαλαίου για να διαιρέσουν την τάξη μας, να μας ελέγξουν και να πειραματιστούν επάνω μας γι τα μελλοντικά τους σχέδια.

Αντίθετα, δυστυχώς, το μεγαλύτερο κομμάτι όσων ανήκουν στο κίνημα και αντιδρούν στον εξαναγκασμό και τον διαχωρισμό, δεν έχει καθόλου αυτά τα κριτήρια. Αντ’ αυτού, γίνεται λόγος περί “δικαιώματος του καθενός στο σώμα του” και στην “αυτοδιάθεση“. Αυτά φυσικά και είναι πολύ σημαντικά ζητήματα, όταν όμως αφορούν και επηρεάζουν πραγματικά μόνο το ίδιο το άτομο. Κανείς δεν (πρέπει να) μπορεί να σου επιβάλλει ή να σε συμβουλέψει πως θα ντυθείς, πως θα φερθείς, με ποι@ θα κάνεις έρωτα, αν θα πάρεις ναρκωτικά, φάρμακα -και τι είδους, πως θα ζήσεις την ζωή σου -όσο φυσικά δεν είσαι βλαπτικός για τους γύρω σου. Το “my body my choise” ισχύει σε κάθε περίπτωση για όλα τα παραπάνω. Το ότι “σοκάρεται η κοινωνία” και λοιπές μαλακίες των πουριτανών και των συντηρητικών δεν είναι κάτι που μας αφορά, καθώς με απτό, υλικό, πραγματικό τρόπο, ο μοναδικός που (πρέπει να) επηρεάζεται από όλα τα παραπάνω είσαι εσύ. Και αν κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, τότε δεν φταίει το ίδιο το υποκείμενο αλλά οι κοινωνικές νόρμες. Για τις οποίες εν πολλοίς χεστήκαμε.

Τα πράγματα όμως εδώ είναι εντελώς διαφορετικά, καθώς δεν έχουμε να κάνουμε με μια απλή ασθένεια, αλλά με μια μεταδοτική και μάλιστα θανατηφόρα. Όσον αφορά το γεγονός του αν εσύ γουστάρεις ή όχι να νοσήσεις, μέχρι εκεί πάμε καλά. Μπορείς να είσαι όσο ανεύθυνος θέλεις μόνος σου ή στον στενό κύκλο των ανθρώπων που μπορεί να έχετε συναποφασίσει να ζείτε και να αναπαράγεστε κοινωνικά όλοι μαζί, χωρίς δεσμεύσεις και προφυλάξεις. Όταν όμως έρχεσαι έμμεσα ή άμεσα σε επαφή με άλλους ανθρώπους, που δεν έχουν πάρει την ίδια με εσένα/εσάς συναινετική απόφαση μη προφύλαξης, τότε οφείλεις να είσαι υπεύθυνος. Γιατί, όπως ξανά είπαμε, μπορεί εμείς να είμαστε νέοι και ακμαίοι και ακόμη κι αν κολλήσουμε τον ιό να μην έχουμε και μεγάλο ζήτημα, η γιαγιά όμως ή ο ευπαθής, με τους οποίους μπορεί να έρθουμε σε επαφή σε χώρους μαζικής συνάθροισης, πιθανότατα να έχουν σοβαρό ζήτημα, αν άθελά μας, ως φορείς του ιού τους κολλήσουμε.

Το γεγονός ότι η κύρια ευθύνη για την εξέλιξη της πανδημίας και τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων βαραίνει το Κράτος και την διαχείριση που έκανε εν μέσω πανδημίας, αυτό πια το έχουμε πει χίλιες φορές και δεν χρειάζεται να το ξαναεπαναλάβουμε. Και φυσικά, έχουμε αναδείξει πολλάκις ως αντίφαση και ως αποποίηση ευθυνών από την μεριά του Κράτους την απόπειρα να ρίξει όλο το βάρος στους ίδιους τους πολίτες, με το γελοίο κατασκεύασμα της “ατομικής ευθύνης” και μόνο. Όλα τα παραπάνω όμως δεν σημαίνουν σε καμία περίπτωση πως, επειδή την μερίδα του λέοντος στις ευθύνες την έχει το Κράτος, εμείς με την σειρά μας θα αποποιηθούμε οποιαδήποτε δική μας ευθύνη, την ίδια ώρα μάλιστα που μεγάλη μερίδα του κινήματος χρησιμοποιεί το επιχείρημα της “αυτοδιάθεσης του καθενός στο σώμα του”, όπως είδαμε παραπάνω.

Και φυσικά, όταν μιλάμε για μια απολύτως δική μας απόφαση να μην εμβολιαστούμε (ενώ δεν συντρέχουν λόγοι υγείας πάντα), δεν μπορούμε να μιλάμε με έννοιες όπως “υγειονομικό απαρτχάιντ” και άλλα τέτοια φρικιαστικά. Είδα ανθρώπους του κινήματος να παρομοιάζουν τον διαχωρισμό ανάμεσα σε εμβολιασμένους και ανεβολίαστους στα μαγαζιά κλπ, με καταστάσεις του -όχι και τόσο μακρινού- παρελθόντος, όπως ο διαχωρισμός των μαύρων από τους λευκούς στα ΜΜΜ, στις τουαλέτες, σε κάθε έκφραση της κοινωνικής ζωής στις ΗΠΑ π.χ., πριν το κίνημα για τα δικαιώματα των αφροαμερικάνων ξεσπάσει σαν κύμα οργής και φέρει την όποια αλλαγή. Διάβασα άλλους να παρομοιάζουν την συνθήκη αυτή με τα “κλειστά κλαμπ” της αστικής τάξης, στα οποία απαγορεύονταν οι εργάτες. Και αναρωτιέμαι: Δεν κατανοεί ο κόσμος που τα γράφει και τα αναπαράγει όλα αυτά πως προβαίνει σε μια αισχρή σχετικοποίηση μιας δομικής συστημικής καταπίεσης, με μια ελεύθερη επιλογή, η οποία έχει φυσικά κάποιες επιπτώσεις; Λέτε οι αφροαμερικάνοι να διαχωρίζονταν από τους λευκούς και να περιθωριοποιούνταν επειδή το επέλεξαν; Ή μήπως οι εργάτες δεν θα ήθελαν κι αυτοί αν μπορούσαν να γευτούν λίγη από την πολυτέλεια των “κλειστών κλαμπ” των προνομιούχων τάξεων; Μα τι επιχειρήματα χρησιμοποιούμε επιτέλους;

Έλα όμως που είναι μέσα από τέτοια εντελώς ατομικιστικά ιδεολογήματα, τα οποία δεν λαμβάνουν υπόψιν τους καθόλου τον κοινωνικό παράγοντα, που η “αντίθεση στον εξαναγκασμό του εμβολιασμού” μετατρέπεται στην αντιδραστική “αντίθεση στον εμβολιασμό” σκέτο. Καθώς, κανένα από αυτά τα υποκείμενα -ομάδες ή άτομα- που αναπαράγουν δημόσια αυτού του είδους τον λόγο, δεν μπορούν ειλικρινά να απαντήσουν στο ερώτημα: “Ναι, αλλά εφόσον δεν έχεις κανένα πρόβλημα υγείας που να σε αποτρέπει, γιατί δεν εμβολιάζεσαι, ώστε να προστατεύσουμε και τους γύρω μας“; Η απάντηση θα περιστρέφεται πάντα γύρω από αυτό το λανθασμένο -στην συγκεκριμένη περίπτωση- ιδεολόγημα της ατομικής επιλογής, της αυτοδιάθεσης στο σώμα μας, την ίδια ώρα που κανείς τους δεν θα δεχτεί να αναλάβει το -απειροελάχιστο, έστω, σε σχέση με την κρατική ευθύνη- βάρος των δικών τους, προσωπικών ευθυνών σε περίπτωση μετάδοσης του ιού.

Ε, λοιπόν, όχι. Με τέτοιου είδους επιχειρήματα δεν θεωρώ πως μπορούμε να κάνουμε χωριό ως αναρχικοί, ως κομμάτι των καταπιεσμένων. Είναι ανάγκη, το επαναλαμβάνω, να αντιταχθούμε ενεργητικά στον εξαναγκασμό του εμβολιασμού και τον διαχωρισμό, για όλους τους λόγους που ανέφερα παραπάνω, προτάσσοντας πρώτα και κύρια όμως την κοινωνική ευθύνη, την συνεθύνη όλων μας, την ανάγκη να προστατέψουμε τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας μας, μέσα και από τον μαζικό ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΟ εμβολιασμό.

Απέναντί μας θα έχουμε τόσο το Κράτος και το Κεφάλαιο, με τα σχέδιά τους περί κοινωνικού ελέγχου, με την δολοφονική διαχείριση της πανδημίας, όσο και όλους όσους αναπαράγουν δεισιδαιμονίες και θεωρίες συνωμοσίας, ενώ ποντάρουν στον φόβο και στην ημιμάθεια, στην σύγχυση που έχει επιφέρει στην κοινωνία η κρατική διαχείριση, ώστε να βγουν στην επιφάνεια.

Να αντιπαλέψουμε τον εξαναγκασμό και τον διαχωρισμό, μακριά από -και αντίθετα με- τον σκοταδισμό.

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε εδώ: https://www.alerta.gr/archives/20184?fbclid=IwAR1MY9Q6dfLmkIX4WrW7_5sjzc1tl09uHnvWRYm2ALlNiJGCdnQUhYrA1eE

Related Link: https://www.alerta.gr
This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]