user preferences

Όλοι οι καιροί είναι καιροί αγώνα!

category Διεθνή | Λαϊκοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση author Friday May 01, 2020 18:45author by Αναρχοκομμουνιστικές οργανώσεις - Anarkismo Editorial Group Report this post to the editors

"Η Πρωτομαγιά πρέπει να είναι ένα σύμβολο της διεθνούς αλληλεγγύης - δηλαδή μιας αλληλεγγύης που δεν περιορίζεται στο πλαίσιο του εθνικού κράτους, το οποίο ταιριάζει πάντα με τα συμφέροντα των προνομιούχων μειονοτήτων αυτής της ίδιας χώρας. Μεταξύ των εκατομμυρίων εργαζομένων που υπομένουν τον ζυγό της δουλείας, υπάρχει ενότητα στα κοινά συμφέροντα, ανεξάρτητα από τη γλώσσα που μιλούν και την κατάσταση υπό την οποία γεννήθηκαν. Αλλά μεταξύ των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευόμενων μιας χώρας, υπάρχει ένας συνεχής πόλεμος που δεν μπορεί να επιλυθεί με καμία αρχή εξουσίας και έχει τις ρίζες του στα αντίθετα συμφέροντα των διαφόρων τάξεων. Κάθε εθνικισμός είναι μια ιδεολογική μεταμφίεση των πραγματικών γεγονότων: μπορεί κάποτε να σύρει τις μεγάλες μάζες στους ψεύτικους εκπροσώπους της, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να καταργήσει την κτηνώδη πραγματικότητα των πραγμάτων αυτού του κόσμου“.
(Rudolf Rocker, 1936).
926e37bb36aa45b4bad1b6dba47d66f9.jpeg

Ανάλυση για την κατάσταση με αφορμή την 1η Μάη

"Η Πρωτομαγιά πρέπει να είναι ένα σύμβολο της διεθνούς αλληλεγγύης - δηλαδή μιας αλληλεγγύης που δεν περιορίζεται στο πλαίσιο του εθνικού κράτους, το οποίο ταιριάζει πάντα με τα συμφέροντα των προνομιούχων μειονοτήτων αυτής της ίδιας χώρας. Μεταξύ των εκατομμυρίων εργαζομένων που υπομένουν τον ζυγό της δουλείας, υπάρχει ενότητα στα κοινά συμφέροντα, ανεξάρτητα από τη γλώσσα που μιλούν και την κατάσταση υπό την οποία γεννήθηκαν. Αλλά μεταξύ των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευόμενων μιας χώρας, υπάρχει ένας συνεχής πόλεμος που δεν μπορεί να επιλυθεί με καμία αρχή εξουσίας και έχει τις ρίζες του στα αντίθετα συμφέροντα των διαφόρων τάξεων. Κάθε εθνικισμός είναι μια ιδεολογική μεταμφίεση των πραγματικών γεγονότων: μπορεί κάποτε να σύρει τις μεγάλες μάζες στους ψεύτικους εκπροσώπους της, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να καταργήσει την κτηνώδη πραγματικότητα των πραγμάτων αυτού του κόσμου“.
(Rudolf Rocker, 1936).

1. Η παγκόσμια κατάσταση

Η πανδημία Covid-19 έχει έρθει σε μια εποχή αποδυνάμωσης της παγκοσμιοποίησης, με ισχυρές δυσλειτουργίες στους μηχανισμούς χρηματοδότησης, διαχείρισης και επικοινωνίας εντός του καπιταλιστικού συστήματος, αμφισβήτηση των γενικών κριτηρίων της κυβερνητικής διαχείρισης και κρίση της ιμπεριαλιστικής ηγεμονίας, που συνοδεύεται από εμβάθυνση των εντάσεων μεταξύ των μεγάλων γεωστρατηγικών δυνάμεων.

Μέχρι που η κρίση υγείας τις σταμάτησε, οι λαϊκές εξεγέρσεις μεγάλης σημασίας επιβεβαιώθηκαν ενάντια στο σύστημα. Αυτές οι εξεγέρσεις θέτουν υπό αμφισβήτηση την πολιτική διαχείριση των κυρίαρχων τάξεων σε κάθε κοινωνικό σχηματισμό και τις επιχειρησιακές τους στρατηγικές. Η κρίση στην υγεία έπληξε επίσης πολύ σκληρά το σύστημα κυριαρχίας. Όντας ένας εξωτερικός παράγοντας της λειτουργίας του παγκόσμιου συστήματος, αποκαλύπτει τις προβλέψιμες διαρθρωτικές, στρατηγικές και λειτουργικές αδυναμίες και ελλείψεις του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και επιταχύνει την υποβάθμιση της κρατικής διακυβέρνησης.

Για το λόγο αυτό, σε διάφορες χώρες, έχουμε δει πώς οι κυβερνήσεις, ειδικά στη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν ανακαλέσει τα αρχικά τους σχέδια - δηλαδή, επιτρέποντας την επέκταση της μετάδοσης και των μαζικών θανάτων, προκειμένου να δημιουργηθεί μια ασυλία αγέλης στον πληθυσμό. Αυτή η στρατηγική, σε συνδυασμό με την υποβάθμιση των συστημάτων δημόσιας υγείας και τα σκληρότερα χτυπήματα στα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα, θα μπορούσε να οδηγήσει σε πραγματική κοινωνική σφαγή. Με την απόρριψη αυτού, μπορεί να θεωρηθεί ότι οι βρετανικές και αμερικανικές αστικές τάξεις σηματοδότησαν ένα πολιτικό βήμα προς τα πίσω μπροστά σε αυτό που θα μπορούσε να προκαλέσει κάποια κοινωνική αναταραχή.

Έτσι, η κρίση υγείας ενεργεί ως ένας παράγοντας που εκθέτει και ενισχύει τις αδυναμίες, τις ανισορροπίες και τους παράγοντες κατάρρευσης του συστήματος και ταυτόχρονα αποτελεί μια πιθανή συστημική καινοτομία, έναν νέο κεντρικό παράγοντα δυσλειτουργίας και αποκλεισμού. Εν ολίγοις, η πανδημία εμβαθύνει έναν κύκλο οικονομικών και κοινωνικών κρίσεων, οι οποίες ήταν ήδη έτοιμες να εκραγούν, και αναδιαρθρώνει το παιχνίδι των κυρίαρχων μπλοκ στην προσπάθειά τους να ελιχθούν και να διαχειριστούν την έξοδο τους από αυτήν την κρίση υγείας.

Η ικανότητα των διαφόρων γεωστρατηγικών μπλοκ να αντιμετωπίσουν την κατάσταση και να την ξεπεράσουν αυτή τη στιγμή, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει στην παράλυση της παγκόσμιας οικονομίας, φαίνεται να διαφέρει. Ως εκ τούτου, η επιτάχυνση της αντιπαράθεσης μεταξύ Κίνας και Ηνωμένων Πολιτειών και η διαμόρφωση της πάλης για την εξουσία στο νέο της κύκλο θα συνοδεύεται από μια άνευ προηγουμένου επίθεση, σε όλο τον πλανήτη, ενάντια στις συνθήκες διαβίωσης των λαϊκών τάξεων, ενάντια στα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, ενάντια σε όλα τα χειραφετητικά κέρδη που έχουν κατακτηθεί και ενισχυθεί, ή έχουν τουλάχιστον διατηρηθεί και παραμείνει κατά την τελευταία ιστορική περίοδο.

Οι παρεμβάσεις για την απεμπλοκή από την κρίση και την επανέναρξη της παγκόσμιας οικονομίας συνεπάγονται μια τεράστια κίνηση χρηματοοικονομικών πόρων που θα δημιουργήσουν χρέος, πολιτικές λιτότητας, νέες επιθέσεις κατά των δημόσιων υπηρεσιών και μια στρατηγική προσπάθεια αύξησης της εκμετάλλευσης, του ελέγχου και της κυριαρχίας ενάντια στις λαϊκές τάξεις. Πρέπει να σημειωθεί ότι η παγκόσμια αγορά επηρεάζεται σαφώς από αυτήν την οικονομική κρίση -τόσο σε υλικό όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο- και δεν πρέπει να εκπλαγούμε από την ενδεχόμενη οικονομική περιφερειοποίηση διαφόρων κρατών και δυνάμεων. Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να θεωρήσουμε ότι η παγκοσμιοποίηση θα συνεχίσει να είναι ο κεντρικός παράγοντας της παγκόσμιας οικονομίας και ότι η ένταση της εκμετάλλευσης θα είναι καθοριστικό στοιχείο στη διαμόρφωσή της στον επόμενο κύκλο.

Σε παγκόσμια κλίμακα, το επίπεδο του χρέους είναι υπερδιπλάσιο της παγκόσμιας παραγωγής. Αυτή η κρίση θα μπορούσε επίσης να χρησιμεύσει για να ρευστοποιήσει τα χρέη ή να τα εισπράξει μέσω μιας αναδρομικής πληρωμής, ή να επανασχεδιάσει το μεγάλο διεθνές οικονομικό καζίνο.

1.1. Η κατάσταση στην Ευρώπη

Όσον αφορά την ευρωπαϊκή ήπειρο, πρέπει να εκτιμήσουμε τις αποφάσεις της Ευρωομάδας ως μια μερική προσπάθεια να διευκολυνθεί η λιτότητα του προϋπολογισμού, μέσω της αύξησης του χρέους και της κοινωνικοποίησης του κόστους -αύξηση, για παράδειγμα, του ανώτατου ορίου των δαπανών για την υγεία και, πιο συγκεκριμένα, αυτών που αφορούν τρέχουσα κρίση Covid-19- και μέσω της στήριξης των εθνικών οικονομιών προκειμένου να μετριαστούν οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης που προκαλείται από την κρίση της υγείας. Αυτή η παρέμβαση περιορίζεται προφανώς από το καπιταλιστικό πλαίσιο που πρέπει να διατηρηθεί.

Θα πρέπει να αποτρέψουμε την προβλεπόμενη επίθεση εναντίον των συνθηκών διαβίωσης, των μισθών και του εισοδήματος των λαϊκών τάξεων, καθώς και την εφαρμογή πολιτικών μοντέλων ελέγχου, κοινωνικών περιορισμών και περιορισμών χώρου και μορφών δράσης των κρατικών συσκευών και των καπιταλιστικών οργάνων διοίκησης. Θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις διαφαινόμενες υπερβολικά αυταρχικές μετατοπίσεις όσον αφορά τον κοινωνικό έλεγχο καθώς αυξάνεται επικίνδυνα η πιθανότητα αυτή λόγω της έκτακτης ανάγκης στην κρίση υγείας και καθώς μειώνεται ο αντίκτυπος της κοινωνικής δράσης και των αιτημάτων.

1.2. Η κατάσταση στην Τουρκία

Όπως και παντού αλλού, το ξέσπασμα του κορονοϊού -σε συνδυασμό με τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος και τις ανεπαρκείς πολιτικές του κράτους- δημιουργεί μια μεγάλη κρίση στην Τουρκία. Σε αυτήν την περίοδο, όταν επηρεάζονται όλοι οι τομείς της κοινωνικής ζωής, το κράτος αγνοεί εκείνους που διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο και καταπιέζονται λόγω της επιδημίας, ενώ αυτή η «καταπολέμηση» της επιδημίας συνίσταται κυρίως στη λήψη προστατευτικών μέτρων για τα πιο προνομιούχα τμήματα της κοινωνίας.

Εκατοντάδες χιλιάδες, πιθανώς εκατομμύρια, άνθρωποι απολύονται ή καταδικάζονται σε λιμοκτονία λόγω άδειας άνευ αποδοχών, ως αποτέλεσμα το κλείσιμο των επιχειρήσεων πό πρακτικές lockdown και τη διακοπή κάθε οικονομικής δραστηριότητας.

Οι περισσότεροι από τους εργαζόμενους που εξακολουθούν να εργάζονται κατά τη διάρκεια της πανδημίας -συμπεριλαμβανομένων εκείνων στα σούπερμαρκετ και μεγάλα καταστήματα λιανικής, και ιδίως των εργαζομένων στον τομέα της υγείας, που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αυτής της ασθένειας- δεν διαθέτουν επαρκή προστατευτικό εξοπλισμό.

Και πάλι, το πολιτικό και οικονομικό φάσμα δεν ασχολείται με το αν τα φτωχά στρώματα της κοινωνίας είναι σε θέση να καλύψουν ακόμη και τις πιο βασικές τους ανάγκες. Οι εκστρατείες υπό την ηγεσία του κράτους που του επιτρέπουν να προσποιείται ότι νοιάζεται για τους φτωχούς χρηματοδοτούνται από τους φόρους που αυτοί οι ίδιοι πληρώνουν εδώ και χρόνια. Φυσικά, το φιλανθρωπικό έργο δεν μπορεί να καλύψει τις πραγματικές ανάγκες: χρησιμεύει για την αναπαραγωγή και τη διατήρηση μιας σχέσης εξάρτησης παρά για την εξάλειψη των οικονομικών αδικιών.

Υπό αυτές τις συνθήκες, αντιμετωπίζοντας ένα ογκώδες και αδαές κράτος, η αυτοοργάνωση των ανθρώπων από τα κάτω, η δράση των τοπικών κοινοτήτων, έρχεται να συμμετάσχει στο παιχνίδι για την αντιμετώπιση των ζωτικών αναγκών κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης του κορονοϊού και την καταπολέμηση των πολιτικών της κυβέρνησης.

1.3. Η κατάσταση στη Λατινική Αμερική

Η Λατινική Αμερική διέρχεται μια περίεργη κατάσταση. Χώρες με προηγούμενες οικονομικές κρίσεις -όπως η Αργεντινή- ή με κοινωνικές εξεγέρσεις όπως η Χιλή και άλλες, όπου νέες δεξιές κυβερνήσεις ανήλθαν πρόσφατα στην κυβερνητική εξουσία, όπως η Ουρουγουάη, όλες μοιράζονται ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά. Παραδείγματα: η αύξηση της επισφάλειας, οι απολύσεις, η ασφάλιση ανεργίας και η πείνα που πλήττει ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού. Το Περού και η Αργεντινή βρίσκονται σε πλήρες lockdown και στρατιωτικοποίηση της κοινωνικής ζωής, όπως και η Χιλή και η Παραγουάη όπου εφαρμόζονται απαγορεύσεις κυκλοφορίας. Στην Ουρουγουάη, εφαρμόζεται κοινωνική απομόνωση, παρ’ ότι δεν υπάρχει υποχρεωτικός αποκλεισμός και σιγά-σιγά υπάρχουν σχέδια επανέναρξης της οικονομικής δραστηριότητας.

Στη Βραζιλία, η κατάσταση γίνεται όλο και πιο περίπλοκη κάθε μέρα. Βρισκόμαστε σε ένα σενάριο στο οποίο, αφενός, οι συνθήκες διαβίωσης γίνονται ολοένα και πιο επισφαλείς, με την ανεργία να αυξάνεται, το κόστος ζωής να εκτινάσεται και χιλιάδες άτυπους και επισφακείς εργαζόμενους που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την καθημερινή τους διατροφή κα, αφετέρου, μια κυβέρνηση που δρα για να καταστήσει τα μέτρα κοινωνικής απομόνωσης πιο ευέλικτα, θέτοντας σε κίνδυνο χιλιάδες εργαζόμενους. Το επιχείρημα είναι ότι η οικονομία δεν μπορεί να σταματήσει, όπως σε πολλές χώρες της περιοχής.

Η φόρμουλα είναι απλή. Χωρίς μια πολιτική ελάχιστου εισοδήματος που εγγυάται πραγματικά τα προς το ζην των ανέργων, των άτυπων και των αυτοαπασχολούμενων εργαζομένων, έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να παραμείνει σε κοινωνική απομόνωση, ο Μπολσονάρο και η πολιτική του εγγυώνται τις προϋποθέσεις διλήμματος που πρέπει να επιλέξουν οι λαϊκές τάξεις, δηλαδή μεταξύ του κινδύνου για την υγεία τους ή της πείνας. Έτσι, απομακρύνεται από οποιαδήποτε ευθύνη, επιτίθεται στους κυβερνήτες των Πολιτειών που υπερασπίζονται το lockdown ως μέτρο για την πρόληψη της κατάρρευσης του δημόσιου συστήματος υγείας και δημιουργεί το τέλειο σενάριο για να συνεχίσει το υπερ-νεοφιλελεύθερο συντηρητικό του έργο. Στη διαμάχη εξουσίας μεταξύ εκείνων στην κορυφή, ο Μπολσονάρο προωθεί το χάος και την κρίση ως τεχνική διακυβέρνησης. Γι’ αυτόν, η υγεία και τα εγγυημένα δικαιώματα δεν έχουν καν σημασία, ούτε η επικείμενη κατάρρευση του συστήματος δημόσιας υγείας. Δεν ενεργεί για να αποφύγει μια κρίση υγείας, κοινωνικής ή οικονομικής, το προωθεί για να κυβερνά πιο αποτελεσματικά και να επιβάλλει ένα υπερ-νεοφιλελεύθερο, πατριαρχικό, συντηρητικό και ρατσιστικό σχέδιο.

Σε γενικές γραμμές, αυτή η κρίση επέτρεψε στις κυβερνήσεις να εφαρμόσουν διαφορετικά λαϊκιστικά μέτρα, αλλά σχεδόν όλες εφαρμόζουν ταυτόχρονα ισχυρές πολιτικές καταστολής και κοινωνικού ελέγχου ακροδεξιάς υφής. Γενικά, τα κέρδη των εταιριών δεν διατρέχουν κίνδυνο και, επιπλέον, προτείνονται μέτρα που επιτρέπουν στην αστική τάξη να «επανενεργοποιήσει» την οικονομία στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης λογικής. Το εξωτερικό χρέος των χωρών της Λατινικής Αμερικής είναι πιθανό να αυξηθεί, και σε αυτό πρέπει να προστεθεί η πτώση της διεθνούς τιμής του πετρελαίου που πλήττει αρκετές χώρες της περιοχής, όπως η Βενεζουέλα, ο Ισημερινός, η Κολομβία, το Μεξικό, η Βραζιλία κ.λπ. Ορισμένες από αυτές τις χώρες έχουν ήδη καταργήσει σοβαρά τον τομέα του πετρελαίου τους ή αντιμετωπίζουν διάφορες δυσκολίες. Μπορεί να δούμε στο επόμενο μέλλον την πτώση των τιμών ορισμένων πρώτων υλών, ειδικά στις εξαρτημένες καπιταλιστικές ζώνες, ενώ οι αντίστοιχες τιμές άλλων προϊόντων, όπως δημητριακών, ενδέχεται να αυξηθούν έντονα. Αυτό θα έχει αρνητικό αντίκτυπο στις οικονομίες της Λατινικής Αμερικής και η κρίση θα βαρύνει αφάνταστα στις λαϊκές τάξεις.

Από την άλλη πλευρά, οι ΗΠΑ, οι οποίες έχουν σοβαρά εσωτερικά προβλήματα με αυτήν την κρίση, δεν θέλουν να χάσουν τον έλεγχο στην «αυλή» τους και επιδιώκουν να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν μια συγκεκριμένη πολιτική οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας στην περιοχή προκειμένου να διατηρήσουν την κοινωνική συνοχή και τον έλεγχο. Φυσικά, αυτό εξυπηρετεί επίσης αρκετές τοπικές κυβερνήσεις, εκείνες οι οποίες είναι κυρίως ευθυγραμμισμένες με τις ΗΠΑ

1.4. Οι ασιατικές χώρες ως παράδειγμα των προσπαθειών μαζικού κοινωνικού ελέγχου

Είναι επίσης σημαντικό να ληφθεί υπόψη το τι συμβαίνει στην Ασία, κυρίως στην περίπτωση της Κίνας και της Νότιας Κορέας, όπου εφαρμόζονται ακραίοι μηχανισμοί κοινωνικού ελέγχου, βασισμένοι στην τεχνολογία. Σ΄ αυτές οι κοινωνίες έχει αναπτυχθεί ένα τεράστιο πανοπτικόν, αλλά όπου η επιτήρηση είναι αποτελεσματική και σταθερή και επιδιώκεται κοινωνική πειθαρχία σε μεγάλη κλίμακα. Αυτό το μοντέλο κοινωνικού ελέγχου φαίνεται να «εξάγεται» στον κόσμο υπό τον τίτλο «ξέρουμε πώς να περιορίσουμε την πανδημία». Στην πραγματικότητα, είναι μια συνταγή για τη συγκράτηση πληθυσμών.

1.5. Η κατάσταση των γυναικών

Αυτή η κρίση υγείας επηρέασε επίσης βαθιά τις γυναίκες, ιδίως όσες προέρχονται από λαϊκό υπόβαθρο. Τα μέτρα lock down έχουν προκαλέσει αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας και των γυναικοκτονιών. Εξάλλου, έχει επιδεινώσει την εκμετάλλευση των γυναικών στην εργασία, τόσο στην οικιακή σφαίρα -μη αμειβόμενη οικιακή εργασία και φροντίδα- όσο και στη μισθωτή σφαίρα, καθώς οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στους τομείς που θεωρούνται πλέον απαραίτητοι σε αυτή την κρίση (υγεία, κοινωνική εργασία, μεγάλη λιανική, βιομηχανία επεξεργασίας τροφίμων…).

Ο μεγάλος αριθμός απολύσεων και η ευελιξία της εργασίας καθιστούν ακόμη πιο επισφαλές το ήδη χαμηλό εισόδημα των μισθωτών γυναικών. Ένα μεγάλο μέρος των μονογονεϊκών οικογενειών με επικεφαλής γυναίκα είναι φτωχές, δεδομένης της ικανότητάς τους να παράγουν εισόδημα μέσω αμειβόμενης εργασίας και χαμηλών κοινωνικών παροχών. Αυτό επιδεινώνεται από την απλήρωτη οικιακή εργασία και φροντίδα. Πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι στη Λατινική Αμερική, ο μεγάλος αριθμός γυναικών και παιδιών σε κοινοτικές πρωτοβουλίες όπως κουζίνες σούπας ή λαϊκά δίκτυα εφοδιασμού υποδηλώνουν αυτήν τη σοβαρή κατάσταση.

Η κρίση του κεφαλαίου προυποθέτει την ανάγκη ενίσχυσης άλλων χώρων κυριαρχίας. Οι επόμενοι μήνες θα είναι κρίσιμοι για την ανάλυση των επιπτώσεων που μπορεί να έχουν η εμβάθυνση της πατριαρχικής βίας σε όλους τους τομείς.

Εν κατακλείδι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή η γενικευμένη επίθεση βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Εάν επιβεβαιωθούν οι φόβοι κοινωνικοποίησης των απωλειών -δηλαδή, για να μας κάνουν να πληρώσουμε αυτήν την κρίση- η τελευταία δεν θα μπορούσε να περιοριστεί και να ρυθμιστεί και τα αποτελέσματα θα ήταν μάλλον πιο βάναυσα και πιο πυκνά. Ωστόσο, η επίθεση αυτή αναμ.ενεται να εκδηλωθεί, αλλά ενδέχεται να προκύψει, ταυτόχρονα, μια πιθανή οργανωμένη απάντηση από το στρατόπεδό μας, ευελπιστώντας στην ένταση των κοινωνικών αγώνων. Πολλά πράγματα εξαρτώνται από το πώς ο ηγεμονικός πυρήνας των κυβερνώντων τάξεων αξιολογεί την κατάσταση, τι αποτελεί κίνδυνο για το καπιταλιστικό σύστημα καθώς και τις δυνατότητες κοινωνικής εξέγερσης.

2. Η Αριστερά

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο προοπτικής, πρέπει να μελετήσουμε την πολυπλοκότητα της στιγμής για την Αριστερά και τις δυνατότητες ενός συγκεκριμένου οπισθοδρομικού κινήματος, είτε πρόκειται για ρεφορμιστικό είτε επαναστατικό σις προθέσεις του ή τουλάχιστον ριζοσπαστικό. Αλλά χωρίς αμφιβολία, μπορούν να ανοίξουν δυνατότητες για την ανάπτυξη μιας αποφασιστικής μαχητικής πρακτικής με έναν χειραφετητικό τόνο σε κοινωνικό επίπεδο και μια ριζοσπαστική κριτική του συστήματος. Χωρίς υπερβολή, οι κυρίαρχες δυνάμεις στο ακόμα αυτοαποκαλούμενο φάσμα της Αριστεράς είναι σοσιαλ-φιλελεύθερες/«προοδευτικές». Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απλώς άμεσες δυνάμεις ελέγχου και παρέμβασης στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Έχουν ένα τακτικό (ή βραχυπρόθεσμο) χώρο ελιγμών σε συνδυασμό με έναν δευτερεύοντα ρόλο, με στρατηγική υποταγή στη βούληση των κυβερνώντων τάξεων. Αυτές οι δυνάμεις γνωρίζουν ότι εάν θέλουν να διατηρήσουν την ολοκλήρωσή τους εντός του κρατικού μηχανισμού, εντός των κέντρων εξουσίας, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης, ακόμη και αν έπρεπε να υποταχθούν στη δεξιά πτέρυγα, μπορούν να εξαφανιστούν ή να παραμείνουν σε μια περιθωριακή θέση στο πολιτικό φάσμα. Αυτό είναι το δίλημμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και των προοδευτικών της Λατινικής Αμερικής, για παράδειγμα.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προσαρμόζονται συνεχώς μεταξύ της στρατηγικής τους υποταγής και μιας σύντομης αλλά υποχρεωτικής ευαισθησίας στα κοινωνικά κινήματα και τη δράση διαφορετικών δυνάμεων που υπερβαίνουν τον σοσιαλφιλελευθερισμό και τον προοδευτισμό, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αντιπροσωπεύουν μια δράση πιο ρεφορμιστικού τύπου, δεδομένου ότι σκοπεύουν να διατηρήσουν την εκλογική τους βάση.

Ένα άλλο κεντρικό χαρακτηριστικό της διαμάχης εξουσίας στην Ευρώπη είναι η γενική εξέλιξη της ρεφορμιστικής Αριστεράς, η οποία βρισκόταν ήδη σε κρίση, ή τουλάχιστον σε ανισορροπία, πριν εμφανιστεί ο κορονοϊός. Αυτές οι δυνάμεις κυμαίνονται από τον Jeremy Corbyn του Εργατικού Κόμματος στο Ηνωμένο Βασίλειο έως τον Pablo Iglesias του Κόμματος Podemos στην Ισπανία, και μοιράζονται μια κοινή κρατιστική και κυβερνητική προσέγγιση όσον αφορά τις πολιτιστικές, πολιτικές και στρατηγικές τους πολιτικές. Στην κεντρική τους αντίληψη όλα τα μέσα δράσης τους τοποθετούνται στο πλαίσιο του κρατικού μηχανισμού και, ως εκ τούτου, αναγνωρίζουν την εκλογική δράση ως το κεντρικό στοιχείο της αντίστασής τους ενάντια στα κυρίαρχα μπλοκ. Ακόμη και πριν από την κρίση του Covid-19, ήταν ήδη προφανής μια τάση ανασύνθεσης, απορρόφησης και αναβλάθμισής τους ως μέρος των βασικών δυνάμεων του σοσιαλφιλελευθερισμού.

Μεταξύ άλλων, αυτές οι αριστερές δυνάμεις έδειξαν ότι δεν είναι ικανές ούτε και πραγματικά πρόθυμες να αντιταχθούν στην ανάπτυξη των ακροδεξιών δυνάμεων και την αυξανόμενη κοινωνική αποδοχή τους, ούτε καν σε πολιτιστικό επίπεδο. Αυτό δεν είναι κάτι νέο για μας και πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο φασισμός υπήρξε ιστορικά ένα εργαλείο που χρησιμεύει στον καπιταλισμό για τη διαιώνισή του σε στιγμές κρίσης.

Οπότε, ας παραθέσουμε τις παραμέτρους μιας πραγματικής αντίστασης στον νεοφιλελευθερισμό -θα μπορούσαμε μάλλον να τις πούμε επαναστατικές- που έχουν ξεχαστεί εντελώς από τις δυνάμεις του κοινωνικου ανταγωνισμού, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις. Είναι καθήκον μας να επανοικοδομήσουμε αυτόν τον χώρο, τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.

3. Στοιχεία αντίστασης

Στην τρέχουσα κατάσταση, το στρατόπεδο της αντίστασης είναι περίπλοκο και έχει πολύ έντονες εσωτερικές αντιφάσεις, με διαφορετικές κοινωνικές, πολιτιστικές και πολιτικές ρίζες.

Αυτό το στρατόπεδο περιλαμβάνει μια διάχυτη λαϊκή αντίσταση, αλλά αντιμετωπίζει επίσης μια σημαντική αποδιοργάνωση σε διάφορους τομείς. Επικρατεί ένας συλλογικός φόβος ή παραίτηση καθώς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν πιέσεις από τηνεργοδισία με κίνδυνο να χάσουν τη δουλειά ή το εισόδημά τους. Η υγειονομική περίθαλψη, η διακοπή μη ουσιαστικών δραστηριοτήτων και πολλά άλλα επιτεύγματα για εμάς και τους συναδέλφους μας έχουν κερδηθεί χάρη στην αυτοοργάνωση στα συνδικάτα και τις οργάνωσεις του αγώνα μας. Αυτή η αντίσταση διαμορφώνεται επίσης μερικές φορές σε νεοδημιουργημένες λαϊκές οργανώσεις ή σε διαδικασίες αναζωογόνησης οργανώσεων από προηγούμενες παραδόσεις.

Στο στρατόπεδο της αντίστασης, μπορεί κανείς να βρει ρεύματα και δυνάμεις που προέρχονται από πολύ διαφορετικούς ορίζοντες αυτού που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ελευθεριακή δυναμική, βασισμένη στην υπεροχή της πολιτικής δράσης των μαζών. Το στρατόπεδο αντίστασης συνορεύει με τη ρεφορμιστική Αριστερά. Αυτό συνεπάγεται πολλές αμφισημίες. Αυτό το στρατόπεδο περιλαμβάνει ρεύματα και οργανώσεις με μια κρατικιστική αντίληψη, ο προσανατολισμός των οποίων στο συνολικό αγώνα -αν και μερικές φορές μοιράζεται κάποιους τόνους υπέρ της αυτοδιαχείρισης και της λαϊκής δράσης από τα κάτω- είναι πολιτικάντικος, εύθραυστος και επιρρεπής στον αυταρχισμό.

Είμαστε μια αγωνιζόμενη δύναμη στο αρχιπέλαγος των αντιστάσεων και ταυτόχρονα μια σημαντική δημιουργική βάση λαϊκής εξουσίας, αυτοδιεύθυνσης και άμεσης δημοκρατίας - δηλαδή για την πολιτική διαδικασία που συνεπάγεται μια μόνιμη προόδο προς τον ελευθεριακό κομμουνισμό / σοσιαλισμό.

Σε αυτήν την κατάσταση, όπου συγκλίνουμε με άλλες δυνάμεις στον αγώνα, επιδιώκουμε να οικοδομήσουμε και να ενεργοποιήσουμε διαδικασίες πολιτικής δουλειάς, πάντα από τις λαϊκές κοινωνικές βάσεις στις πρακτικές τους, στα αιτήματα και τις φιλοδοξίες τους. Μέσα στις λαϊκές οργανώσεις μας και μέσω της ικανότητάς μας να παλεύουμε, προωθούμε ό,τι ευνοεί και προϋποθέτει την ταξική ανεξαρτησία και τη λαϊκή αυτονομία, χτίζουμε τη χειραφετητική δύναμη, προωθούμε την λαϊκή εκείνη εξουσία που ξεφεύγει από τα τερτίπια και τις κυβερνητικές στρατηγικές στον καπιταλισμό.

4. Άξονες αντίστασης

- Προώθηση και ενίσχυση των χώρων αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας των λαϊκών τάξεων από το επίπεδο γειτονιάς έως τους διεθνείς χώρους, για να σπάσει η λογική ότι το κράτος μας προστατεύσει. και για τη δημιουργία της λαϊκής οργάνωσης από τα κάτω.
- Αποκατάσταση και ενίσχυση στρατηγικών συμμαχιών και αγώνων με άλλες πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις. Ειδικά στο κοινωνικό επίπεδο, με την προώθηση τιυ αναρχοσυνδικαλισμού ή του εναλλακτικού συνδικαλισμού και σε άμεση συνεργασία με κινήσεις για στέγαση, επαρκείς δημόσιες υπηρεσίες (υγεία, εκπαίδευση, κοινωνικές υπηρεσίες), αντιρατσισμό, φεμινισμό, δικαιώματα μεταναστών, οικολογία...
- Προετοιμασία, από κοινού με αυτές τις οργανώσεις, πλάνων υπέρ των λαϊκών τάξεων και σχεδίων λαϊκού αγώνα μετά το τέλος της απομόνωσης. Ακόμα, προώθηση δράσεων που κυμαίνονται από θορυβώδεις διαδηλώσεις έως απεργίες ενοικίου και άλλες.
- Υπεράσπιση των χώρων που επιτρέπουν την πολιτική δράση και την αυτοοργάνωση ενάντια στις αυταρχικές πολιτικές και τα μέτρα κατά της ελευθερίας μας τώρα και μετά την περίοδο του lockdown.
- Απαίτηση για προστατευτικές συνθήκες μεγάλου βεληνεκολυς στην εργασία, ειδικά στους τομείς της υγείας, των τροφίμων, των μεταφορών, των δημόσιων υπηρεσιών κ.λπ.
- Αντιμετώπιση των ντιρεκτίβων και του λόγου της εξουσίας επικρίνοντας τις λανθασμένες αποφάσεις της ή τις αποφάσεις που περιορίζουν τις ελευθερίες, τα κοινωνικά δικαιώματα και τη ζωή, τις περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες (ειδικά στον τομέα της υγείας) που μας κάνουν πιο ευάλωτους στον ιό και αυξάνουν τη θνησιμότητα.
- Αντιμετώπιση της ρητορικής μίσους των ακροδεξιών δυνάμεων, οι οποίες επιδιώκουν να διαιρέσουν τις λαϊκές τάξεις μέσω μηχανισμών μαζικής χειραγώγησης.
- Αμφισβήτηση της παραγωγικότητας, της καταστροφής του περιβάλλοντος, της κακοποίησης των ζώων και της εκτεταμένης και βιομηχανικής γεωργίας. Εν ολίγοις, ολόκληρου τιυ καπιταλιστικού συστήματος.
- Γενίκευση της χρήσης του δικαιώματος εξαίρεσης σε περίπτωση κινδύνου στην εργασία ή της χρήσης του δικαιώματος απεργίας όταν είναι απαραίτητο.
- Κοινωνικοποίηση της φαρμακευτικής βιομηχανίας και του συστήματος υγείας και όλων των βασικών σχετικών υπηρεσιών.
- Ανανέωση και ενίσχυση του πολιτικού ορίζοντα της παραγωγής υπό τον έλεγχο των εργαζομένων.
- Ενίσχυση του συντονισμού, της συζήτησης και του κοινού έργου του οργανωμένου αναρχισμού σε πολιτικό επίπεδο, και μέσω της κοινωνικής μας δραστηριοποιησης, προωθώντας τον ταξικό συνδικαλισμό και άλλα επαναστατικά projects σε διεθνές επίπεδο.

Για τις λαϊκές τάξεις, όλοι οι καιροί είναι καιροί αγώνα!

Ενάντια στη λιτότητα ας οικοδομήσουμε τη λαϊκή εξουσία!

Για τον ελευθεριακό σοσιαλισμό!

ARRIBA LAS Y LOS QUE LUCHAN!

Coordenação Anarquista Brasileira – CAB (Βραζιλία)
Federación Anarquista Uruguaya – FAU (Ουρουγουάη)
Federación Anarquista Rosario – FAR (Αργεντινή)
Organización Anarquista de Córdoba – OAC (Αργεντινή)
Federación Anarquista Santiago – FAS (Χιλή)
Grupo Libertario Vía Libre (Κολομβία)
Union Communiste Libertaire (Γαλλία)
Embat – Organización Anarquista (Καταλωνία)
Alternativa Libertaria – AL/FdCA (Ιταλία)
Die Plattform - Anarchakommunistische Organisation (Γερμανία)
Devrimci Anarşist Faaliyet – DAF (Τουρκία)
Organization Socialiste Libertaire – OSL (Ελβετία)
Libertaere Aktion (Ελβετία)
Melbourne Anarchist Communist Group - MACG (Αυστραλία)
Aotearoa Workers Solidarity Movement - AWSM (Αοτεαρόα / Νέα Ζηλανδία)
Zabalaza Anarchist Communist Front - ZACF (Νότια Αφρική)

*Απόδοση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]