Η Νότια Αμερική φλέγεται

Διεθνή | Λαϊκοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση Tuesday December 24, 2019 06:21 by Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) - Anarkismo

Τέλος, είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε ότι δεν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο καθηκόντων. Πράγματι, το πρώτο είναι προϋπόθεση του δεύτερου. Οι αναρχικοί που οργανώνονται με βάση το Especifismo πρέπει να προπαγανδίζουν αδιάκοπα στη Χιλή και οπουδήποτε αλλού αυτό είναι πρακτικό, οι εργαζόμενοι να σχηματίζουν μαζικά όργανα εργατικής δημοκρατίας και να απομακρύνονται από τους κοινοβουλευτικούς δρόμους που μπορούν να οδηγήσουν μόνο σε ήττα ή από πολιτικά κόμματα που αναζητούν εξουσία μόνο για τον εαυτό τους και όχι για τους εργάτες. Μόνο η επαναστατική κατάργηση του καπιταλισμού μπορεί να λύσει την πιεστική κρίση της Νότιας Αμερικής και μόνο ο Αναρχικός Κομμουνισμός, το Especifismo, μπορεί να φωτίσει τον δρόμο προς αυτή την επανάσταση.

Σε όλη τη Νότια Αμερική, ο ταξικός αγώνας οργιάζει με μια ένταση που η Αυστραλία σπάνια έχει δει. Τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά είναι στην επίθεση σε διάφορες χώρες και είναι το πολιτικό κέντρο που αποτυγχάνει.

Η Βολιβία έχει μόλις βιώσει ένα στρατιωτικό πραξικόπημα με σαφή συμμετοχή των φασιστών και με τουλάχιστον ένα βαθμό ενορχήστρωσης μέσα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το καθεστώς που προήλθε από το πραξικόπημα έχει εκδώσει ένταλμα σύλληψης του πρώην προέδρου Evo Morales, με πρόσχημα την τρομοκρατία και την καταστροφή της χώρας, αλλά ο πραγματικός λόγος είναι ότι είναι ο ίδιος ο Evo Morales. Στη Βραζιλία, ο φασίστας Jair Bolsonaro εξελέγη με τεχνικά δημοκρατικά μέσα, αλλά έχει επιδοθεί σε μια δολοφονική καταπίεση, επιτιθέμενος στα θεσμικά όργανα της καπιταλιστικής δημοκρατίας από τα μέσα. Δεν φαίνεται, όμως, να έχει αποκτήσει το πάνω χέρι, μιας και εξελίσσονται σποραδικοί αγώνες μεγάλης κλίμακας εναντίον του.

Στην Αργεντινή, η Δεξιά έχει μόλις εκτοπιστεί από την Κεντροαριστερά, αλλά ο πληθωρισμός είναι υψηλός και οι μαζικοί αγώνες συνεχίζονται. Στην Κολομβία, μια πρόσφατη γενική απεργία αντιμετωπίστηκε με εκτεταμένη καταστολή, η οποία παρ’ όλα αυτά δεν κατάφερε να τσακίσει το κίνημα. Αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν, γιατί από τότε που με την ειρηνευτική συμφωνία αφοπλίστηκαν οι αντάρτες του FARC, η ολιγαρχία ήταν σε θέση να ασκήσει μια δολοφονική καταστολή σε βάρος του κοινωνικού κινήματος, χωρίς περιορισμούς εξαιτίας των αντιποίνων.

Η Δεξιά βρίσκεται επίσης στην επίθεση στην Βενεζουέλα εδώ και μερικά χρόνια. Ο πρόεδρος Nicolas Maduro, διάδοχος του Hugo Chavez, είναι μια αυταρχική προσωποικότητα που δεν έχει ιδέα πώς να αντιμετωπίσει την μαχητική Δεξιά, η οποία χρηματοδοτείται και κατευθύνεται σε μεγάλο βαθμό από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Περιορίζει τη βάση των Chavistas με αντιπαραγωγικά μέτρα και μια αδυναμία να αποφύγει τις παράνομες κυρώσεις εκ μέρους των ΗΠΑ. Είναι απαραίτητη μια αντιπολίτευση από την Αριστερά, αλλά μια αντιπολίτευση που να στρέφεται επίσης -και μάλιστα ρητά- ενάντια στη Δεξιά. Στο μεταξύ, στον Ισημερινό, ο ειρωνικά ονομαζόμενος Lenin Moreno, έχει αλλάξει πλευρά, ενώθηκε με τις Ηνωμένες Πολιτείες και υιοθέτησε σε μεγάλο βαθμό τις πολιτικές της Δεξιάς. Ένα τεράστιο κύμα απεργιών και διαδηλώσεων τον Οκτώβρη τον ανάγκασε να εγκαταλείψει μια σειρά δραστικών μέτρων λιτότητας.

Η Χιλή, όμως, φαίνεται ότι αποτελεί το σημείο μηδέν, εκεί όπου ο αγώνας έχει προχωρήσει πιο πέρα. Η εργατική τάξη και το φοιτητικό κίνημα στη Χιλή έχουν πραγματοποιήσει τεράστιους αγώνες τα τελευταία χρόνια, επικεντρώνοντας κυρίως σε άμεσα θέματα, αλλά με μια υποτονική απόρριψη του πολιτικού συστήματος. Το εν λόγω ρεύμα ήρθε επιτακτικά στην επιφάνεια όταν όλη η χώρα εξεγέρθηκε στις 7 Οκτωβρίου και τις επόμενες ημέρες εναντίον μιας προσπάθειας της δεξιάς κυβέρνησης να αυξήσει τις τιμές των εισιτηρίων των μέσων μαζικής μεταφοράς. Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν πολύ νωρίς από ένα σλόγκαν που έφερε τον αγώνα σε ένα νέο επίπεδο: «Δεν είναι τα τριάντα πέσος, είναι τα τριάντα χρόνια». Αν και οι φοιτητές ήταν οι πιο μαχητικοί, η δύναμη της εργατικής τάξης είναι πιο αποτελεσματική. Η στήριξη στον ακροδεξιό πρόεδρο Sebastian Pinera έχει καταρρεύσει εντελώς, πράγμα που τον ανάγκασε να κάνει μια συμφωνία ακόμη και με τα κόμματα της Αριστεράς (συμπεριλαμβανομένου του λεγόμενου «Κομμουνιστικού» Κόμματος) για μια Συνταγματική Συνέλευση που του επέτρεψε να επανασταθεροποιήσει τα πράγματα. Οι μαχητικές διαδηλώσεις συνεχίζονται.

Τι πρέπει να γίνει για να οδηγήσει τον αγώνα στο μετά; Πώς μπορεί να κτυπηθεί η Δεξιά; Η απάντηση είναι διττή. Πρώτον, οι αναρχικοί στη Νότια Αμερική θα πρέπει να οργανωθούν σε ομοσπονδίες επαναστατών αναρχικών κομμουνιστών - μια πρακτική που εκεί ακολουθεί τη τάση του Especifismo. Αυτό βέβαια συμβαίνει, σε κάποιο βαθμό. Η Federation Anarchista Santiago δραστηριοποιείται στη Χιλή και συμμετέχει έντονα στους αγώνες εκεί. Επιπλέον, ομάδες Especifismo στην Αργεντινή, την Ουρουγουάη και τη Βραζιλία ανακοίνωσαν πρόσφατα την επανεκκίνηση του CALA, του Αναρχικού Συντονισμού της Λατινικής Αμερικής. Πρόκειται για μια εξαιρετικά θετική εξέλιξη, δείχνοντας τον δρόμο στους αναρχικούς να συμμετάσχουν θετικά στους αγώνες σε αυτή την ήπειρο. Το Melbourne Anarchist Communist Group (Αναρχική Κομμουνιστική Ομάδα Μελβούρνης) καλεί τους αναρχικούς σε όλη τη Νότια Αμερική να συσπειρωθούν κάτω από τα πανό τους ή να σχηματίσουν παρόμοιες ομάδες έτσι ώστε η αποτελεσματικότητα της αναρχικής οργάνωσης να μπορεί να μεγαλώσει με στο μέγεθος εκείνο που χρειάζεται ο αγώνας.

Το άλλο πράγμα που πρέπει να συμβεί είναι η δημιουργία, στη Χιλή και σε άλλες χώρες όπου ο αγώνας έχει φτάσει στο αναγκαίο επίπεδο, των μαζικών οργάνων της εργατικής δημοκρατίας. Οι παλιές ρεφορμιστικές οργανώσεις της εργατικής τάξης είναι απλά ανεπαρκείς στην τρέχουσα κρίση. Απαιτούνται νέα όργανα, ξεπερνώντας τις γραφειοκρατικές διαιρέσεις, ενώνοντας ευρύτερα στρώματα εργαζομένων και εγκαθιστώντας την άμεση δημοκρατία αντί της εκπροσώπησης. Αυτά τα όργανα θα βασίζονται στον εργασιακό χώρο, προκειμένου να αναδειχθεί η δυνατότητα αποκοπής της εξουσίας του κεφαλαίου από την πηγή της και εκμετάλλευσης της τεράστιας δύναμης της οικονομίας, σύμφωνα με τη βούληση των ίδιων των εργαζομένων.

Τέλος, είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε ότι δεν υπάρχει σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο καθηκόντων. Πράγματι, το πρώτο είναι προϋπόθεση του δεύτερου. Οι αναρχικοί που οργανώνονται με βάση το Especifismo πρέπει να προπαγανδίζουν αδιάκοπα στη Χιλή και οπουδήποτε αλλού αυτό είναι πρακτικό, οι εργαζόμενοι να σχηματίζουν μαζικά όργανα εργατικής δημοκρατίας και να απομακρύνονται από τους κοινοβουλευτικούς δρόμους που μπορούν να οδηγήσουν μόνο σε ήττα ή από πολιτικά κόμματα που αναζητούν εξουσία μόνο για τον εαυτό τους και όχι για τους εργάτες. Μόνο η επαναστατική κατάργηση του καπιταλισμού μπορεί να λύσει την πιεστική κρίση της Νότιας Αμερικής και μόνο ο Αναρχικός Κομμουνισμός, το Especifismo, μπορεί να φωτίσει τον δρόμο προς αυτή την επανάσταση.

ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!

*Από το «The Anvil» («Το Αμόνι»), δελτίο του Melbourne Anarchist Communist Group (MACG), Vol 8/No 6, Νοέμβρης-Δεκέμβρης 2019. Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.
https://melbacg.wordpress.com/the-anvil/