user preferences

Τελεσίγραφο στην Εξουσία

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Καταστολή / Φυλακές | Γνώμη / Ανάλυση author Friday December 06, 2019 19:49author by Αργύρης Αργυριάδης Report this post to the editors

Να αποχωρήσει από την κατάληψη της κοινωνίας

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Ο ακροδεξιός συμβιβασμός με την φιλελεύθερη αστική δημοκρατία είναι απλά μια τακτική κίνηση. Το πραγματικό πνεύμα της ακροδεξιάς εκκολάπτετε μέσα στο αυγό του φιδιού. Απλά καλύπτεται με έναν θεσμικό νομιμόφρονά μανδύα του εθνοσωτήρα από τους νεοφασίστες με σκοπό να κερδίσει την ευυποληψία και να κερδίσει την εξουσία. Σε αυτό το ιδεολογικό παιχνίδι της εξουσίας το μυαλό όπως πάντα είναι ο στόχος. Είναι πασιφανές ότι πρέπει όχι μόνο να αντισταθούμε σε αυτή την θεσμική λοβοτομή αλλά να καταδείξουμε ότι η κοινωνία δεν πρόκειται να κάνει πίσω προς όφελος ενός υπερφίαλου σωβινισμού. Η ακροδεξιά στην κυβέρνηση στοχεύει στην αποδόμηση της κοινοτυπίας του κακού.
ejarxeiaastyno.jpg

Τελεσίγραφο στην Εξουσία:
Να αποχωρήσει από την κατάληψη που έχει κάνει στην κοινωνία

Ο τρόπος που ήρθε ως μάννα εξ ουρανού η κυβέρνηση Mητσοτάκη αποτελεί σε θεσμικό επίπεδο μια πασιφανή περίπτωση θεσμικού αδιεξόδου διαμέσου μιας αριστερής διακυβέρνησης και μιας πολιτικής γνωστικής ασυμφωνίας, αφού πρώτα δημιουργήθηκε το αναγκαίο κλίμα ώστε πριν την απόφαση, την κορύφωση της δυσάρεστης κατάστασης για την ελληνική Κοινωνία με το πρόσχημα της πρώτης φοράς αριστεράς που αποδέχθηκε τα πάντα. Και στην συνέχεια μετά την απόφαση σχηματισμού με την συμμετοχή ακροδεξιών να γίνεται προσπάθεια να μειωθεί η «δημοκρατική» αντίφαση ώστε να έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα για την εξουσία: Αποδοχή.

Η Γνωστική Ασυμφωνία είναι η τάση του ατόμου να μειώνει την ασυμφωνία που δημιουργείται από δυο γνωστικά αντιφατικά μεταξύ τους στοιχεία. Στην περίπτωση αυτής της κυβέρνησης το εθνικό έρχεται να κυριαρχήσει στο κοινωνικό (άλλωστε η εξουσία από την φύση της είναι εχθρός του κοινωνικού) και δεν αποτελεί σε κανέναν έκπληξη η απροκάλυπτη αντινομία και αμφισημία της συνύπαρξης της ακροδεξιάς με την θεσμική δημοκρατία. Άλλωστε συχνά είναι το ίδιο και το αυτό βλέπε, καταστολή, μεταναστευτικό κλπ.

Ο εξωραϊσμός της ακροδεξιάς είναι πλέον γεγονός με την είσοδο της Ελληνικής Λύσης στην βουλή. Πλέον η οριζόντια νομιμοποίηση του ακροδεξιού λόγου έρχεται να προσδώσει μια ζοφερή εικόνα του μέλλοντος δημιουργώντας μια συγκυριακή αυταπάτη προς τα κοινωνικά αντανακλαστικά αφού εφόσον «ο φασίστας ίσως και να κυβερνούσε υπέροχα», ίσως θα ήταν άξιο προσοχής να δούμε τον λόγο του. Η προοπτική αυτή είναι άκρως επικίνδυνη δεδομένου ότι με την ανεπάρκεια του αριστερού λόγου οι ακροδεξιοί από γραφικοί έγιναν οι «θεματοφύλακες» του πολιτεύματος (βλέπε Μπογδάνος).

Εδώ είναι που πρέπει να εστιασθεί και η προσοχή μας «το υπέροχο ξανθό κτήνος» των ακροδεξιών μπορεί να εκτρέψει λόγο της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης και της «ανομίας» ως επίφαση στην ήδη εδραιωμένη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας. Δεδομένου δε ότι πλέον, ο σύγχρονος αγοραίος δημοκρατικός κόσμος «είναι ένα τέρας ισχύος χωρίς αρχή και τέλος, μια σταθερή ποσότητα ισχύος, σκληρή σαν τον μπρούντζο, που δεν αυξάνεται ούτε μειώνεται, που δεν εξαντλείται αλλά μετασχηματίζεται, σε μια διαδικασία που δεν γνωρίζει ούτε κορεσμό ούτε αηδία ούτε κόπωση».

Διότι το μυθικό ιδεολογικό σύμπαν του καπιταλιστικού συστήματος ενσωματώνει όλα τα χρώματα του ιδεαλισμού. Η έννοια του κράτους διαλεκτικά συνδέει και ενσωματώνει την έννοια της "λαϊκής κυριαρχίας" με αυτήν της δικτατορίας των "εκλεκτών". Πάνω στα μοναρχικά λέπια των "πεφωτισμένων" αντιφεγγίζουν τα ιδεαλιστικά χρώματα της αστικής δημοκρατίας. Απλώς το παιχνίδι εδώ (αστική δημοκρατία) είναι πιο ελκυστικό, πιο δύσκολο και περίπλοκο, πιο σοφιστικό για τους υπέρμαχους της κρατικής εξουσίας. Γιατί εκεί που ο φιλοσοφικός "ρεαλιστικός" δαρβινισμός, ξεκινώντας από τη βιολογική αρχή "πόλεμος όλων εναντίον όλων", παράγει την αρχή της εξουσίας και κατόπιν την ανάγει άμεσα σε απόλυτη ηθική αρχή, οι "δημοκρατικοί" απολογητές της ίδιας αστικής εξουσίας εμφανίζονται υποχρεωμένοι να πλασάρουν στην αγορά των ιδεών προφανείς αντιφάσεις ή ωραιόλογες ταυτολογίες, συσκοτίζοντας με μια δημοκρατική φρασεολογία το γεγονός ότι οι κανόνες με τους οποίους παίζεται το παιχνίδι στο επίπεδο της πολιτικής και το ηθικιστικό παιχνίδι στο επίπεδο της φιλοσοφίας, δικαιώνουν πάντοτε αυτούς που έχουν τη δύναμη να επιβάλλουν τους κανόνες του παιχνιδιού, εφόσον «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα».

Πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό ότι ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά του εθνικισμού είναι η δυναμική της συναισθηματικής και συγκινησιακής απήχησης του. Αυτή η σύγχυση και το μπέρδεμα του λανθάνοντος φασισμού με το συναίσθημα του πατριωτισμού. Καθώς και το ότι ο εθνικισμός από την φύση του έχει σχιζοφρενικό πολιτικό χαρακτήρα. Αυτό επέτρεψε στην Ελληνική Λύση του Κ. Βελόπουλου να μπορεί να εκφράζεται σε διαφορετικές χρονικές περιόδους ως προοδευτικός αλλά και αντιδραστικός, δημοκρατικός και αυταρχικός, ορθολογικός και αντιορθολογικός και όχι η γραφικότητα του.
Η ψευδή αναγκαιότητα για ασφάλεια έφερε ξανά στο προσκήνιο την βασική πεποίθηση του εθνικισμού ότι το έθνος είναι η θα έπρεπε να είναι η κεντρική αρχή της πολιτικής οργάνωσης. Άρα στο βαθμό αυτό εθνικιστικές ακροδεξιές συνιστώσες θα ήταν αδύνατο να μην συνυπάρξουν σε ένα τέτοιο σχήμα. Φυσικά η έννοια της εθνικής σωτηρίας είναι απλά μια νοερή αναπαράσταση σε μια ζοφερή πραγματικότητα μια ιδεολογική κατασκευή που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κυριαρχίας. Δημιουργώντας έτσι μια επινοημένη παράδοση της λύτρωσης ως αναπαράστασης μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας που ο θεσμός ως άλλος φοίνικας θα αναγεννηθεί εκ νέου από τις στάχτες του.

Η επαναφορά συνεπώς του έθνους- κράτους με το πρόσχημα της εθνικής κυριαρχίας είναι το γεγονός που προσφέρει ως προοπτική τόσο την κοινωνική συνοχή ως άλλοθι όσο και την πολιτική ενότητα ως διακύδευμα. Διότι ο εθνικισμός έρχεται να νομιμοποιήσει την ιδέα της διακυβέρνησης και του σωβινισμού, βασικού συστατικού για την ανάπτυξη του ακροδεξιού λόγου.
Ο εθνικός σωβινισμός που υποθάλπεται μέσα στην κυβέρνηση Μητσοτάκη στα πρόσωπα του Βορίδη, του Άδωνη Γεωργιάδη αλλά και του Κ. Μπογδάνου, αυτών των προβεβλημένων «φιλήσυχων φασιστών» τρέφεται από ένα έντονο συναίσθημα υστερικού εθνικιστικού ενθουσιασμού που τους παρουσιάζει ως ακτιβιστές της πατριωτικής δεξιάς. Αυτός ο ιδιότυπος αρχαιολατρικός και χουντολάγνος σοβινισμός έχει ιδιαίτερη απήχηση στους περιθωριοποιημένους και τους αδύναμους διότι τους προσφέρει την προοπτική ασφάλειας, του αυτοσεβασμού και την υπερηφάνειας. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να υπάρξει η διέγερση από μια όψη «αρνητικής ενσωμάτωσης» ως απειλή – ως εχθρό. Οι τούρκοι ειδικά και οι μετανάστες γενικά. Χρειάζεται η συστράτευση του εθνικιστικού «εμείς» έναντι του αποδιοπομπαίου «άλλου» για όλες τις συμφορές και τις απογοητεύσεις από τις οποίες υποφέρουν οι «δικοί» μας. Για τον λόγο αυτό επιστρατεύεται ο διπλός πέλεκυς ή απλά ένα τσεκούρι στα χέρια του εκλεπτυσμένου αλλά ποτέ μετανοημένου Βορίδη.

Άλλωστε ο φασισμός προέρχεται από την Ιταλική λέξη fasces που σημαίνει «δέσμη από ραβδιά με την λεπίδα ενός πέλεκυ να προεξέχει». Ως άξιος χουντοτραφής απόγονος ο κύριος Βορίδης πρώην πρόεδρος της Νεολαίας ΕΠΕΝ, σαν γνήσιος φασίστας εξεγέρθηκε ενάντια στην νεωτερικότητα, ενάντια στις ιδέες και τις αξίες του διαφωτισμού και φυσικά ενάντια στις πεποιθήσεις που αυτός γέννησε, άσχετα αν αρχικά σαν νομικός και τώρα σαν υπουργός καλείται να τις προστατεύει.Ένα χαρακτηριστικό της ακροδεξιάς είναι η ριζοσπαστική απόρριψη της ισότητας. Η ακροδεξιά συμπεριφορά είναι βαθιά ελιτιστική και έντονα πατριαρχική, γιαυτό και η ακροδεξιά ρητορική φέρετε ως εκφραστής όλων αυτών των χυδαίων αντικοινωνικών τάσεων. Πρόκειται για μια κατάφωρη αποδοχή του ολοκληρωτικού ιδεώδους. Μέσα από ένα σύστημα πολιτικής εξουσίας που περιστοιχίζει τα πάντα και εγκαθιδρύθηκε από την ιδεολογική χειραγώγηση του «αποτελεσματικού» τον απροκάλυπτο τρόμο της «χρεοκοπίας» και την καθημερινή κτηνωδία της εργασιακής εφεδρείας. Η νέα κυβέρνηση εθνικιστικής σωτηρίας στοχεύει στην απόλυτη κατάργηση της κοινωνίας των πολιτών, βασιζόμενη πάνω στην απόρριψη της ανεκτικότητας, και της ανοικτής κοινωνίας προς όφελος του εξουσιαστικού «πλουραλισμού» της.

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Ο ακροδεξιός συμβιβασμός με την φιλελεύθερη αστική δημοκρατία είναι απλά μια τακτική κίνηση. Το πραγματικό πνεύμα της ακροδεξιάς εκκολάπτετε μέσα στο αυγό του φιδιού. Απλά καλύπτεται με έναν θεσμικό νομιμόφρονά μανδύα του εθνοσωτήρα από τους νεοφασίστες με σκοπό να κερδίσει την ευυποληψία και να κερδίσει την εξουσία. Σε αυτό το ιδεολογικό παιχνίδι της εξουσίας το μυαλό όπως πάντα είναι ο στόχος. Είναι πασιφανές ότι πρέπει όχι μόνο να αντισταθούμε σε αυτή την θεσμική λοβοτομή αλλά να καταδείξουμε ότι η κοινωνία δεν πρόκειται να κάνει πίσω προς όφελος ενός υπερφίαλου σωβινισμού. Η ακροδεξιά στην κυβέρνηση στοχεύει στην αποδόμηση της κοινοτυπίας του κακού. Σύμφωνα με την Χάνα Άρρεντ: «Το κακό δεν είναι ποτέ ριζικό, είναι μόνον ακραίο και δεν κατέχει κανένα βάθος ή σατανική διάσταση. Μπορεί να μεγαλώσει υπερβολικά και να ερημώσει ολόκληρο τον κόσμο, γιατί εξαπλώνεται όπως η μούχλα πάνω σε μια επιφάνεια». Ας μην το αφήσουμε να εξαπλωθεί. Να τους επιστρέφουμε το τελεσίγραφο ότι οι μέρες τους τελείωσαν να αποχωρήσουν αυτοί από τις θέσεις που έχουν καταλάβει.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]