user preferences

Καμίλλο Μπερνέρι

category Διεθνή | Αναρχική Ιστορία | Γνώμη / Ανάλυση author Saturday May 06, 2017 16:46author by Φρανκ Μίντζ Report this post to the editors

(Αυτή η βιογραφία που βασίστηκε κυρίως στο “Noir er Rouge” του Ισραέλ Ρενόφ, αντικαθιστά την υπερσυναισθηματική βιογραφία του Λουίτζι Φαμπρί).
18342441_324922137923599_3232661247811023757_n.jpg

ΚΑΜΙΛΛΟ ΜΠΕΡΝΕΡΙ

Του Φρανκ Μίντζ

Γεννήθηκε στο Λόντι τις 28 Μάη 1897, πέρασε την παιδική του ηλικία στο Reggio Emilia και ήταν ενεργός σε μια σοσιαλιστική ομάδα νέων. Αποφάσισε να παραιτηθεί στέλνοντας ένα ανοικτό γράμμα το οποίο προκάλεσε κάποια ενόχληση: «.. το Σοσιαλιστικό κίνημα άρχισε με ένα καταστροφικό βήμα στα βάθη του καταστροφικού εγωισμού, ακολουθώντας έτσι το μονοπάτι της ηθικής δύναμης του Χριστιανισμού, ο οποίος εξαπλώθηκε χάρη στους μάρτυρες του και έπεσε σε αδράνεια όταν οι θυσίες των οπαδών του έπαψαν.

Χρειαζόμαστε μια νέα έκρηξη ενέργειας, πρέπει να επιστρέψουμε στον καιρό που το να αγαπάς μια ιδέα σήμαινε να μην φοβάσαι να πεθάνεις και να θυσιάσεις όλη την ζωή σου μέχρι την ολική ταπείνωση» (1915). Αυτή η βαθιά μαχητική δέσμευση την οποία κάποιος συναντάει ξανά και ξανά μέχρι την δολοφονία του δεν ήταν ποτέ όμως μια τυφλή πίστη όπως θα δούμε.

Το 1917 στρατεύθηκε. Ήθελε να είναι ένας αντιρρησίας ή λιποτάκτης; «Υπάρχουν περιπτώσεις που το να σκοτώσεις κάποιον είναι η πιο λογική λύση και το να σκοτώσεις κάποιον γίνεται μια ηθική αναγκαιότητα. Περιπτώσεις συνείδησης είναι πιο τρομερές από τις Αυστριακές σφαίρες ή τα ασφυξιογόνα αέρια. Ένας παλεύει και πεθαίνει. Οι βιολέτες ανθίζουν στην αιματοβαμμένη γη, γύρω από τα χαντάκια με το κόκκινο νερό».

Μετά τον πόλεμο τελείωσε τις σπουδές του ενώ αναμίχθηκε πολύ ενεργά με τον αναρχικό τύπο. Έγινε δάσκαλος ανθρωπολογίας σε ένα λύκειο. Ο ερχομός του Φασιστικού καθεστώτος και η άρνηση του να δηλώσει πίστη σαν δημόσιος υπάλληλος σε αυτό το καθεστώς σήμαινε ότι έπρεπε να πάει στην εξορία.

Έτσι άρχισε μια μακρά σειρά από συλλήψεις και απελάσεις από την Γαλλία, την Ελβετία, τη Γερμανία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και την Ολλανδία, στις οποίες προστέθηκαν τα συνηθισμένα προβλήματα των πολιτικών εξόριστων: καυγάδες, σπασμωδικός ενθουσιασμός, απογοητεύσεις, κατασκοπία, κ.τ.λ. « Ονειρεύτηκα ότι έχτισα ένα στέρεο και ευρύχωρο κτίριο, αλλά είδα ότι η ενέργεια μου είναι μικρής διάρκειας: Ζύγισα τον εγκέφαλο μου, ακτινογράφησα την καρδιά μου και νιώθω ότι μερικές φορές είμαι αξιοκαταφρόνητος και μερικές φορές περήφανος. Αναρωτιέμαι κατά πόσο η πολιτική μου δραστηριότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα άσκοπο ανακάτεμα των πεσμένων φύλλων μιας παρηκμασμένης ιδεολογίας. Η πίστη μου που ήταν τέλεια, ήρεμη και καταπράσινη τώρα είναι καφέ όπως τα κλήματα το φθινόπωρο.»

Ο Μπερνέρι ζούσε με την γυναίκα του και τις δύο κόρες του που ήταν στη Γαλλία. Το 1930 έγραψε από μια Βελγική φυλακή στην κόρη του Τζουλιάνα: « Μια μέρα ίσως καταλάβεις πόσο πολύ αγάπησε ο πατέρας σου εσάς και τη μητέρα σας, αν και τόσο συχνά την έκανε να υποφέρει και παρ’ όλο που δεν ήταν πολύ στοργικός μαζί σας.» (γραμμένο στα Γαλλικά).

Αλλά παρά αυτά τα σωματικά και ηθικά εμπόδια, ο Μπερνέρι πνευματικά ήταν εντελώς ενεργητικός: « Το περίεργο είναι ότι από τη μία είμαι αναγκασμένος για μαχητικές πολιτικές και από την άλλη στο πεδίο της κουλτούρας, οι αγαπημένες μου μελέτες δεν είναι ούτε καμιάς ιδιαίτερης ευρυμάθειας (έχω σπαταλήσει τόσο πολύ χρόνο σε ανόητα πράγματα: ψυχολογία, ζωολογία, τηλεπάθεια, κ.τ.λ) ούτε εξαιρετικά αφαιρετικές (έχω ένα μεγάλο βιβλίο με υλικό πάνω στον Φιναλισμό). Το αποτέλεσμα είναι μια γενική αμηχανία.» (γράμμα στον Λουίτζι Φαμπρί, Σεπτέμβριος 1929)

«Όσο πιο πολύ διαβάζω τον τύπο μας τόσο περισσότερο νομίζω ότι ονειρεύομαι. Ξέρεις ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό και ότι σπάνια συμφωνώ με οποιονδήποτε. (...) Όσο για τις ενώσεις, πιστεύω ότι είναι η μόνη περιοχή στην οποία θα μπορούσαμε να χτίσουμε κάτι, αν και δεν μπορώ να αποδεχτώ τους αξιωματούχους των ενώσεων και μπορώ καθαρά να διακρίνω πισωγυρίσματα και κινδύνους στον αναρχοσυνδικαλισμό στην πράξη. Αν κατηγορώ τον ατομικισμό, είναι γιατί, αν και είναι αριθμητικά λιγότερο σημαντικοί, έχει πετύχει να επηρεάσει σχεδόν όλο το κίνημα. (...) Το όνειρό μου είναι να προκαλέσω την εξερεύνηση μιας μακράς σειράς προβλημάτων και μετά συγκεντρώνοντας όλες τις κριτικές παρατηρήσεις, τα σχόλια, τις λύσεις κ.τ.λ, από τον κόσμο που θα τα συζητήσει, να φτάσω σε ένα πρόγραμμα το 1932 ή το 1933, και να το καταθέσω σαν το πρόγραμμα μιας ομάδας αναρχικών που θα αφήσει τους άλλους στην ησυχία τους, αλλά η οποία επιθυμεί να προχωρήσει χαράσσοντας τον δικό της δρόμο.»

(Γράμμα στον Φαμπρί, Ιούλιος 1930) Δεν φαίνεται αυτό το σχέδιο να είδε το φως της μέρας. Από την άλλη, ο Μπερνέρι, έγραψε πολυάριθμα άρθρα και αντι-θρησκευτικές μπροσούρες για την χειραφέτηση της γυναίκας. Επίσης κατέθεσε και μια θεωρία η οποία δημοσιεύτηκε σαν « Ο Αντισημίτης Εβραίος» στην οποία μελέτησε την εξαναγκαστική ή εθελοντική αφομοίωση των Εβραίων. Ο Αντρέ Σπάϊαρ, ποιητής και σιωνιστής, έκρινε ότι το βιβλίο ήταν «πρωταρχικής σημασίας». Αλλά τα πιο σημαντικά συγγράμματα του ήταν « Η Φασιστική Κατασκοπία στο Εξωτερικό» (στα Ιταλικά) και το « Ο Μουσολίνι και η Κατάκτηση των Βαλεαρίδων Νήσων», και τα στρατευμένα άρθρα του από τα οποία θα αναφέρουμε τρία εδάφια τα οποία φαίνονται να συνοψίζουν τον Μπερνέρι πριν την άφιξη του σαν εθελοντής στην Ισπανία.

«Ευτυχώς το Μασονικό φαινόμενο είναι εντελώς περιφρονητέο από το Ιταλικό αναρχικό στρατόπεδο. Αλλά υπήρξε μια σημαντική μειονότητα αναρχικών οι οποίοι, δελεασμένοι από την ελπίδα των «ακραίων μέτρων», επέτρεψαν στους εαυτούς τους να συρθούν πίσω από τα πολιτικά παιχνίδια αυτής της αμφιλεγόμενης μορφής αντιφασισμού. Ο Ελευθεροτεκτονισμός υποστηρίζει κάθε κίνημα το οποίο μπορεί να βοηθήσει την μπουρζουαζία και πολεμά οποιοδήποτε μπορεί να την βλάψει. Είναι απαραίτητο να αφήσουμε κατά μέρος τον ρομαντισμό. Θα έλεγα να δούμε τις μάζες με προοπτική.

Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που λέγεται λαός, μια ομογενής ύπαρξη, αλλά όχλοι, διαφορετικοί και διαχωρισμένοι σε κατηγορίες. Δεν υπάρχει επαναστατική θέληση των μαζών, αλλά επαναστατικά κινήματα στα οποία οι μάζες είναι ένας τεράστιος μοχλός. (...) Αν επιθυμούμε να φτάσουμε σε μια ενδεχόμενη αναθεώρηση της επαναστατικής μας δύναμης, η οποία δεν είναι σημαντική, πρέπει να ξεφορτωθούμε τους ιδεολογικούς μας απριορισμούς, και την συνήθεια να αναβάλουμε τα πράγματα μέχρι μια μελλοντική ημερομηνία η οποία να είναι βολική για να τεθούν προβλήματα τακτικών και ανακατασκευής. Λέω ανακατασκευής, διότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος αναποτελεσματικότητας και παρεκτροπής της επανάστασης βρίσκεται στην συντηρητική τάση των μαζών». (1930)

«Το να περιμένεις τις μάζες να ξυπνήσουν, το να μιλάς για μαζική δράση, το να υποβιβάζεις τον αντιφασιστικό αγώνα στην ανάπτυξη και διατήρηση των μελών του κόμματος και της ένωσης αντί να συγκεντρώνεις τα μέσα του καθένα και τη θέληση του στην επαναστατική δράση, η οποία μόνο αυτή μπορεί να αλλάξει αυτή την ατμόσφαιρα του ηθικού εξευτελισμού στην οποία βρίσκεται το Ιταλικό προλεταριάτο και είναι στην διαδικασία της ολοκληρωτικής του διαφθοράς, είναι αξιοκαταφρόνητη, καθαρή ηλιθιότητα και μια πράξη προδοσίας» (1934, επίλογος του «Worker-idolatry»).

Στην είδηση της εξέγερσης της Ισπανίας, ο Μπερνέρι και η πλειοψηφία των Ιταλών αντιφασιστών διάλεξαν το δρόμο τους αμέσως. Σχημάτισαν μια ταξιαρχία η οποία ενοποιήθηκε με την Ταξιαρχία Ασκάσο στο μέτωπο της Αραγωνίας, οργανωμένη από τον Μπερνέρι και τον Ροσέλι (αριστερός σοσιαλιστής). Ο Μπερνέρι συμμετείχε στην μάχη του Μόντε Πελάδο (28 Αυγούστου 1936).- «Υπερασπιστήκαμε την θέση 130 απέναντι σε 600 καλά εξοπλισμένους άνδρες, και αυτό μετά από τέσσερις ώρες μάχης»- και της Χουέσκα (3 Σεπτέμβρη 1936).

Κατέληξε να αφοσιωθεί κυρίως στην προπαγάνδα χωρίς να σταματήσει να ασχολείται μα την Ιταλική Ταξιαρχία. Διεύθυνε το περιοδικό «Guerra di Classe» (στα Ιταλικά) και μίλησε στις ραδιοφωνικές εκπομπές της C.N.T/F.A.I στην Ιταλία. Το βιβλίο «Pensieri e battaglie» (Παρίσι 1938) μας δίνει έναν αριθμό σχολίων πάνω στην κατάσταση που κατέγραψε ο Μπερνέρι. Κάποιος μπορεί να δει πως αποσαφηνίζουν τα άρθρα του τον κίνδυνο ενός κομμουνιστικού πραξικοπήματος και τις τεντωμένες σχέσεις με τους αναρχικούς κυβερνητιστές.

« Μια ομάδα ανθρώπων που μου την δίνει πραγματικά στα νεύρα είναι οι εθελοντές που έχουν έρθει σαν παρατηρητές (Ως επί το πλείστον Γάλλοι). Έρχονται εδώ με τον αέρα του ιερέα και συμπεριφέρονται σαν καουμπόηδες που περνάνε τη μισή τους μέρα στα καφέ» (21 Σεπτέμβρη 1936).

«Το άρθρο στο Νο.6 έχει προκαλέσει τον Γενικό Πρόξενο της Ε.Σ.Σ.Δ στην Βαρκελώνη ο οποίος έχει ζητήσει από την Τοπική Επιτροπή της C.N.T, αν το εγκρίνει. Δεν ξέρω τι απάντησαν» (Ιανουάριος 1937).

«Το 8ο τεύχος της “Guerra di Classe” θα βγει όποτε μπορέσει. Η Επιτροπή (τοπική επιτροπή της C.N.T) την αντιμετώπισε με τον ίδιο τρόπο που αντιμετώπισε το “L’ Espagne Anti-Fasciste”1 και δεν θέλω να κατηγορηθώ. Όμως με λύπησε ελαφρά. Θα ασχοληθώ με αυτό συνδράμοντας κάποια περιοδικά και γράφοντας κάποιες μπροσούρες» (Φεβρουάριος 1937).

«Για κάποιο διάστημα υπέφεραν κάποιοι άνθρωποι στο στρατόπεδο μας εξαιτίας των Σταλινικών» (Ιανουάριος 1937).

«Ο Τζιόπ απελευθερώθηκε λόγω της προσοχής του Έσπλα και του Αριέτο, αλλά η περίπτωση του είναι σοβαρή, και τον συνόδευσαν και τον έκαναν να φύγει με αεροπλάνο λόγω του φόβου ενός βρωμερού κόλπου της Κομμουνιστικής Τσεκά, η οποία διατάζει στην Βαλένθια» (...) Δεν μπορώ να ξέρω πότε θα τελειώσω την μπροσούρα για τις Βαλεαρίδες (την οποία πιέζω τον εαυτό μου να δουλέψω, παρά τις αμφιβολίες μου!) με σκοπό να είμαι ικανός να αρχίσω μια χιονοστιβάδα από άρθρα πάνω στην κατάσταση που υπάρχει εδώ και κινδυνεύει να ανατραπεί από τους Μπολσεβίκους!» (Μάρτιος 1937).

«Εγώ ο οποίος γενικά δεν φοβάμαι μπροστά στον κίνδυνο, μερικές φορές καταλαμβάνομαι από έναν φόβο θανάτου χωρίς να υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος» (Γράμμα στην γυναίκα του, 25 Απριλίου 1937).

Δέκα μέρες αργότερα, στις 5 Μάη 1937, ο Μπερνέρι και ο Μπαρμπιέρι, και οι δύο αναρχικοί συνελήφθησαν στο σπίτι τους από δέκα ένοπλους αστυνομικούς, με την κατηγορία ότι ήταν «αντεπαναστάτες». Στις διαμαρτυρίες του Μπαρμπιέρι, ένας αστυνομικός έβγαλε την κάρτα του, Νο.1109 (το πρόσεξε η γυναίκα του Μπαρμπιέρι). (Σ.τ.Μ: και οι δύο δολοφονήθηκαν αργότερα την ίδια μέρα) Τα δύο τελευταία έργα του Μπερνέρι ήταν τα «Εμείς και το P.O.U.M» που εκδόθηκε από μια αναρχική εφημερίδα στην Νέα Υόρκη, χωρίς αμφιβολία λόγω του ότι η κριτική υπεράσπιση που έγραψε ο Μπερνέρι, δεν μπορούσε να δημοσιευθεί στην Ισπανία τον Απρίλιο- Μάη 1937 και μια ομιλία που έκανε στις 3 Μάη 1937 στο ράδιο της C.N.T/F.A.I με την ευκαιρία του θανάτου του Γκράμσι, « αυτός ο αξιοπρεπής και επίμονος μαχητής που ήταν αντίπαλος μας, ο Αντόνιο Γκράμσι, μας έπεισε ότι έβαλε ένα πετραδάκι στην κατασκευή της νέας κοινωνίας».
(Αυτή η βιογραφία που βασίστηκε κυρίως στο “Noir er Rouge” του Ισραέλ Ρενόφ, αντικαθιστά την υπερσυναισθηματική βιογραφία του Λουίτζι Φαμπρί)

1. Περιοδικό που εκδόθηκε από τον Προυντομώ ο οποίος έπρεπε να επιστρέψει στην Γαλλία για να μπορεί να εκδίδει χωρίς λογοκρισία.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]