user preferences

Αντιεκλογικοί στοχασμοί

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Αριστερά | Γνώμη / Ανάλυση author Saturday September 19, 2015 18:50author by antisystemic Report this post to the editors

Ο πολιτικός χρόνος τον τελευταίο καιρό φαίνεται πως ολοένα φθίνει και συμπυκνώνεται. Όλο και περισσότερο, γίνεται ξεκάθαρο στα υποτελή κοινωνικά στρώματα ότι οι ελίτ που μας κυβερνάνε δεν διαθέτουν κάποιο μακροπρόθεσμο σχέδιο για την διακυβέρνηση της χώρας, αλλά ο πολιτικός ορίζοντας τους μόλις και μετά βίας εκτείνεται μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Είναι πρόδηλο ότι οι πολιτικοί θεσμοί του ετερόνομου κοινωνικού παραδείγματος τελούν σε μια κατάσταση παρατεταμένης σύγχυσης, χωρίς να είναι σε θέση να εναρμονιστούν με την ταξική αναδιάρθρωση που συντελείται εδώ και πέντε χρόνια στην ελλαδική κοινωνία.
hudalutfi_2008_democracyiscoming_35x45cm603x500.jpg

«Μετά από αυτό, ονειρέψου αν θέλεις παραδείσους γεμάτους φώτα και αρώματα, γεμάτους άπιαστη αδελφοσύνη κι εξωπραγματική ευτυχία. Είναι καλό να ονειρευόμαστε, απαλύνει τον πόνο μας. Αλλά κράτα την πολιτική έξω από τα όνειρα σου, γιατί όπου βρίσκουμε τους πολιτικούς κάπου εκεί κοντά βρίσκουμε και την θλίψη, το μίσος και τις παγαποντιές. Πάνω απ’ όλα, να θυμάσαι ότι αυτός που σε εκλιπαρεί για την ψήφο σου, είναι εξορισμού απατεώνας, αφού σε αντάλλαγμα για την προτίμηση σου, υπόσχεται μια πανδαισία από θαύματα που ποτέ δεν πρόκειται να πραγματοποιήσει, γιατί δεν έχει τη δύναμη να τα πραγματοποιήσει. Ο άνθρωπος που θα εκλέξεις δεν εκπροσωπεί ούτε τα προβλήματα σου, ούτε τις φιλοδοξίες σου, ούτε οτιδήποτε δικό σου, αλλά μόνο τα δικά του πάθη και συμφέροντα, που είναι όλα αντίθετα με τα δικά σου.

Για να σε προειδοποιήσω έτσι ώστε να μην τρέφεις ελπίδες που σύντομα θα εξανεμιστούν, μην φαντάζεσαι ότι το αξιολύπητο θέαμα στο οποίο είσαι σήμερα αρωγός είναι χαρακτηριστικό μόνο σε ένα καθεστώς και ότι σύντομα θα περάσει. Όλα τα καθεστώτα είναι ισάξια, με την έννοια ότι δεν έχουν καμιά αξία. Γι’ αυτό πήγαινε σπίτι καλέ μου φίλε, και κάνε απεργία ενάντια στις γενικές εκλογές. Δεν έχεις τίποτα να χάσεις, και τουλάχιστον, αυτό θα σε διασκεδάσει για λίγο καιρό. Πίσω από τα παράθυρα σου, στο σπίτι σου που θα παραμένει ερμητικά κλειστό για να κρατήσει απέξω όλους τους ικέτες που σου ζητούν πολιτική ελεημοσύνη, θα παρακολουθείς αμέτοχος την ξετσίπωτη συναλλαγή προεκλογικών υποσχέσεων αντί ψήφων.

Και ακόμη και αν υπάρχει σε κάποια άγνωστη γωνιά αυτού του τόπου, κάποιος τίμιος άνθρωπος ικανός να σε κυβερνήσει και να σε σεβαστεί, μην μετανιώνεις για την απόφαση σου. Γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος ποτέ δεν θα θυσίαζε την αξιοπρέπεια του για να συμμετάσχει στο βρώμικο παιχνίδι της πολιτικής, όντας πολύ υπερήφανος για να δεχτεί από σενα μια εξουσιοδότηση την οποία συνήθως παραχωρείς στον πιο θρασύ από τους κυνικούς πολιτικούς, που ξεστομίζει τις χειρότερες προσβολές και ψέματα».

Octave Mirbeau, Εκλογική Απεργία (1888)

Ο πολιτικός χρόνος τον τελευταίο καιρό φαίνεται πως ολοένα φθίνει και συμπυκνώνεται. Όλο και περισσότερο, γίνεται ξεκάθαρο στα υποτελή κοινωνικά στρώματα ότι οι ελίτ που μας κυβερνάνε δεν διαθέτουν κάποιο μακροπρόθεσμο σχέδιο για την διακυβέρνηση της χώρας, αλλά ο πολιτικός ορίζοντας τους μόλις και μετά βίας εκτείνεται μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Είναι πρόδηλο ότι οι πολιτικοί θεσμοί του ετερόνομου κοινωνικού παραδείγματος τελούν σε μια κατάσταση παρατεταμένης σύγχυσης, χωρίς να είναι σε θέση να εναρμονιστούν με την ταξική αναδιάρθρωση που συντελείται εδώ και πέντε χρόνια στην ελλαδική κοινωνία. Για να το πούμε διαφορετικά, οι κοινωνικές δυνάμεις που μαζί θα αποτελέσουν τον ταξικό συνασπισμό του αστικού μπλοκ εξουσίας δεν έχουν ακόμη αποκρυσταλλωθεί, ούτε έχουν κατορθώσει να επιβάλλουν πλήρως την πολιτική ηγεμονία τους στις δομές ανισοκατανομής δύναμης του συστήματος. Η διαδικασία αυτή της ταξικής αναδιάρθρωσης συντελείται πρωτίστως μέσω της κατάργησης της πρόσβασης στα κέντρα λήψης αποφάσεων των ομάδων που προορίζονται να εκδιωχθούν από το αστικό μπλοκ εξουσίας και δευτερευόντως μέσω της λήψης μέτρων για την αναδιανομή του εισοδήματος προς όφελος των ελίτ και των εύπορων κοινωνικών στρωμάτων. Με αυτόν τον τρόπο, τόσο οι πηγές της άμεσης, όσο και της έμμεσης δύναμης περιορίζονται και συντελούν στην εκκόλαψη νέων ιεραρχικών σχέσεων ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες και την αναδιάταξη τους στον ιεραρχικό καταμερισμό της εργασίας.

Η υπέρβαση του διαχωρισμού μνημόνιο / αντιμνημόνιο ως κυρίαρχης αντίθεσης μεταξύ των κομματικών συμμοριών που λυμαίνονται την πολιτική ζωή της χώρας, αναμφίβολα αποτελεί ένα αποφασιστικό βήμα προς την αποκατάσταση της εύρυθμης λειτουργίας του πολιτικού θεσμικού πλαισίου.[i] Η αποβολή με συνοπτικές διαδικασίες της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ και ο επίσημος αποχωρισμός της ανεξέλεγκτης αυτής φράξιας των αριστερών πολιτικών καιροσκόπων από τον πολιτικό φορέα του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», συνιστούσε την αναγκαία συνθήκη για την ανασύσταση του δικομματισμού γύρω από έναν νεοφιλελεύθερο ιδεολογικό κοινό παρονομαστή. Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο παρά προβληματίζει τα οικονομικά επιτελεία των εξουσιαστών της ΕΕ, αφού μόλις εικοσιπέντε ήταν οι βουλευτές που είχαν το θάρρος να γυρίσουν την πλάτη τους στους νεόκοπους μνημονιακούς της Κουμουνδούρου προκειμένου να δημιουργήσουν ένα ακόμα εφήμερο αντιμνημονιακό κομματικό μόρφωμα και να προετοιμάσουν το έδαφος για τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε μονολιθικό σοσιαλφιλελεύθερο πολιτικό φορέα. Ο Λαφαζάνης μπορεί έτσι δικαιωματικά να υπερηφανεύεται ότι τουλάχιστον σε αυτό έμοιασε στον Λένιν, ότι τόλμησε να οδηγήσει την δική του μειοψηφική τάση (τους δικούς του «μπολσεβίκους») έξω από το κομματικό μαντρί των συριζαίων. Η ιστορία έχει χιούμορ τελικά. Κάνει φάρσες και γελάει σε βάρος μας.

Από την άλλη, η αποκάθαρση του ΣΥΡΙΖΑ από τα αντιμνημονιακά βαρίδια, τον διευκολύνει σίγουρα να ανταπεξέλθει στον νέο κυβερνητικό ρόλο του, θυσιάζοντας την όποια επίφαση «πολυσυλλεκτικότητας» στον βωμό της εξυπηρέτησης των αναγκών του διεθνοποιημένου συστήματος της οικονομίας της αγοράς. Παρόλα αυτά, μόνο ενισχυμένη δεν πρόκειται να βγει αυτή η μεταλλαγμένη «ριζοσπαστική» Αριστερά από την διαδικασία της ιδεολογικής της μεταμόρφωσης. Στον βαθμό που προορίζεται να υλοποιήσει το πρόγραμμα της συστημικής αναδιάρθρωσης που περιλαμβάνεται στο Μνημόνιο ΙΙΙ, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καταδικασμένος να προσανατολίζεται όλο και πιο συχνά στο ιδεολόγημα της πλασματικής «εθνικής ενότητας», εγκαταλείποντας με αυτόν τον τρόπο τα (κυρίως επικοινωνιακά) προγεφυρώματα που είχε δημιουργήσει στο κίνημα και χάνοντας εν πολλοίς το δικαίωμα του να ισχυρίζεται ότι μιλάει στο όνομα των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας. Μάλιστα, οι επικυρίαρχοι στην ΕΕ φαίνεται ότι προκρίνουν το ενδεχόμενο να σχηματιστεί ένας «μεγάλος συνασπισμός» ανάμεσα στην ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ σαν το ιδανικό σενάριο που θα εξασφάλιζε την αποτελεσματική διακυβέρνηση του ελλαδικού προτεκτοράτου, χωρίς να ενδιαφέρονται διόλου για τις επιπτώσεις που θα είχε μια τέτοια «παρά φύσιν» σύμπραξη στις αξιώσεις που προβάλλει το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» για μια δήθεν δημοκρατική και «πλουραλιστική» εκπροσώπηση και διαμεσολάβηση της ολότητας των ιδεολογικών τάσεων και των ταξικών συμφερόντων που ενυπάρχουν στον ετερόνομο καπιταλιστικό σχηματισμό.

Εκείνο που έχει σημασία από την σκοπιά της αυτονομίας, είναι ότι η εγκατάλειψη από τον ΣΥΡΙΖΑ εκείνων των εργαζόμενων στρωμάτων που μέχρι σήμερα διέθεταν συντεχνιακή πρόσβαση στα κέντρα λήψης αποφάσεων, καθώς και η αποτυχία του να συμπεριλάβει τους συνταξιούχους, τους μικροϊδιοκτήτες, τους χαμηλόμισθους, τους επισφαλείς εργαζόμενους και τους δημόσιους υπάλληλους στον «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα» που θα εφαρμόσει την επόμενη των εκλογών, συνιστά προάγγελο για μια γενικότερη επίθεση από-τα-πάνω στους υλικούς όρους ζωής των ομάδων αυτών και τον συνακόλουθο εξοβελισμό των επιθυμιών, των αξιών και των συμφερόντων τους από το κυρίαρχο νεοφιλελεύθερο κοινωνικό φαντασιακό. Στην πραγματικότητα, η ταξική αποδυνάμωση των ομάδων αυτών έχει ήδη επέλθει. Ο επίσημος γραφειοκρατικός συνδικαλισμός έχει ήδη εξομοιωθεί στις συνειδήσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας με την πιο αποκρουστική εκδοχή ενός αντικοινωνικού πνεύματος υπεράσπισης στενών συντεχνιακών «προνομίων» (όπως για παράδειγμα οι άδειες μετ’ αποδοχών, η προστασία από την απόλυση, κλπ.) και απαξιώθηκε εντελώς από τις σχέσεις εξάρτησης που ανέπτυξε με το παλαιοκομματικό κατεστημένο. Η μονιμότητα, σαν λειτουργικός όρος της μισθωτής σχέσης, λοιδορήθηκε κατ’ εξακολούθηση από τις συστημικές φυλλάδες σαν ένας αντιπαραγωγικός θεσμός που ενθαρρύνει την οκνηρία και την ασυδοσία των εργαζόμενων. Ο φόβος για την επιβίωση αποθεώνεται σαν το μοναδικό κίνητρο ικανό να πείσει τις αναξιόπιστες και φυγόπονες εργαζόμενες μάζες να εκπληρώσουν τον κοινωνικό ρόλο που τους έχει ανατεθεί από-τα-πάνω προκειμένου να συνεισφέρουν στο «κοινό καλό».[ii] Από αυτή την άποψη, ο νεοφιλελεύθερος κομματικός διπολισμός έρχεται να επικυρώσει τον υποβιβασμό των μικρομεσαίων στρωμάτων στην κοινωνική ιεραρχία και να αποκρυσταλλώσει σε νέες δομές ανισοκατανομής δύναμης την υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου και την βίαιη προλεταριοποίηση τους.

Στην αντιεκλογική μπροσούρα που κυκλοφόρησαν οι σύντροφοι της αναρχικής συλλογικότητας Νέας Σμύρνης (σωστά) παρατηρούν:

«Η συνεχής ανανέωση της πολιτικής νομιμοποίησης για την εφαρμογή των αντικοινωνικών σχεδιασμών του κράτους και του κεφαλαίου περνάει μέσα από την εκλογική διαδικασία. Μια διαδικασία που αποτελεί το αποκορύφωμα της εξαπάτησης και της υφαρπαγής της συναίνεσης των αφεντικών προκειμένου οι δούλοι να καταστούν συνένοχοι στη διαιώνιση της εκμετάλλευσης τους».[iii]

Σύμφωνα με το παραπάνω απόσπασμα, οι σύντροφοι φαίνεται πως ερμηνεύουν τις εκλογές μάλλον μονοσήμαντα, σαν ένα καλοκουρδισμένο εργαλείο απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης, χωρίς ωστόσο να αντιλαμβάνονται ότι οι εκλογές συνιστούν κι ένα πρόβλημα που οι ελίτ καλούνται να επιλύσουν, με την έννοια της εξεύρεσης ενός ισορροπημένου συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στα κόμματα ικανού να εγγυηθεί την σταθερότητα του θεσμικού πλαισίου του συστήματος. Όσο πιο συγκεντρωτική μορφή παίρνει η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία», τόσο υπονομεύει τους θεμελιώδεις ιδεολογικούς μύθους από τους οποίους αντλεί την νομιμοποίηση της. Αντίθετα, στον βαθμό που οι ετερόνομοι πολιτικοί θεσμοί προσβλέπουν να διαμεσολαβήσουν τις κοινωνικές συγκρούσεις μέσα σε συνθήκες ταξικής πόλωσης, το πολίτευμα κινδυνεύει να γίνει δυσλειτουργικό σε σημείο ακυβερνησίας. Σε σημείο δηλαδή, που θα αδυνατεί να υλοποιήσει το πρόγραμμα που εξυπηρετεί τις ανάγκες του εγχώριου και διεθνοποιημένου κεφαλαίου. Από την ταπεινωτική μεταχείριση που επιφύλαξε στην συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ το ευρωπαϊκό τμήμα της υπερεθνικής ελίτ, διαφαίνεται καθαρά η πρόθεση των ελίτ για την επιβολή ενός ολοκληρωτικού μοντέλου νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης, στα πρότυπα της δικομματικής κοινοβουλευτικής χούντας που ανέλαβε να διεκπεραιώσει την συστημική αναδιάρθρωση την περίοδο μετά την υπογραφή των δύο πρώτων μνημονίων. Αυτό σημαίνει ότι οδεύουμε οριστικά προς την παγιοποίηση των κοινωνικών συνθηκών έκτακτης ανάγκης, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η φτωχοποίηση σε μόνιμη βάση του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνικής ολότητας, το οποίο εφεξής θα αντιμετωπίζεται ως πλεονάζων πληθυσμός από τις ελίτ που κατέχουν την πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξουσία.

Από αυτή την άποψη, το ένα ενδεχόμενο είναι ότι το κρατικιστικό φαντασιακό θα υποχωρήσει και οι εξουσιαστικές προκαταλήψεις θα εξανεμιστούν υπό το βάρος της αποφασιστικής παρέμβασης του αναρχικού κινήματος που θα σπεύσει να οργανώσει με θεσμούς αυτοδιεύθυνσης σε μαζική κοινωνική κλίμακα εκείνους τους τομείς της κοινωνικής αναπαραγωγής από τους οποίους το Κράτος σταδιακά αποσύρεται. Ή, αντίθετα, η συμβολική αναπαράσταση ενός ισχυρού «κράτους-πατερούλη» με εθνικά χαρακτηριστικά, που θα είναι ικανό να τους πάρει κάτω από την προστασία του και να μεριμνήσει ξανά για την ικανοποίηση των αναγκών τους, θα αιχμαλωτίσει από την αρχή το φαντασιακό των υποτελών τάξεων. Από την έκβαση αυτής της διαπάλης θα εξαρτηθεί αν η χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία των εκμεταλλευόμενων, των αδύναμων και των καταπιεσμένων θα μπορέσει να συναντηθεί δημιουργικά με τα κύματα των απελπισμένων από τον Τρίτο Κόσμο που συνωστίζονται ανυπόμονα στην απέναντι όχθη της Μεσογείου. Οι μάζες αυτές των δυστυχισμένων φεύγουν σαν τα κυνηγημένα ζώα για να γλιτώσουν από τον πόλεμο και την ανέχεια, τις μεσαιωνικές απαγορεύσεις και τα αιματηρά πογκρόμ του Ισλαμικού Κράτους, μόνο και μόνο για να ανακαλύψουν ότι στον «παράδεισο» των μητροπόλεων του Κέντρου τις αντίστοιχες απαγορεύσεις (ναρκωτικά, τσιγάρα και ότι άλλο εμπίπτει στις κατηγορίες «αγαθών» που διαχειρίζεται η βιοπολιτική) έχουν αναλάβει να φέρνουν σε πέρας τα κατά τόπους Υπουργεία Υγείας, ενώ οι διώξεις που τους περιμένουν από τα σώματα ασφαλείας των καπιταλιστικών κρατών είναι εξίσου σκληρές και απάνθρωπες. Κάπου στην μπροσούρα τους, οι σύντροφοι από την Ν. Σμύρνη γράφουν, «Οι επίδοξοι πολιτικοί διαχειριστές έχουν να υποσχεθούν μόνο όξυνση της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης».[iv] Ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με τον φιλόσοφο Roger-Pol Droit όταν αυτός γράφει ότι «Αντί να ανακόπτουν την πρόοδο της ουτοπίας, οι καιροί μας μάλλον προετοιμάζουν το έδαφος για την επιστροφή της. Όσο περισσότερο επαναλαμβάνουμε ότι η πολιτική δεν έχει χώρο για τα όνειρα, τόσο περισσότερο η επιθυμία για έναν ριζοσπαστικά διαφορετικό κόσμο αναπτερώνεται».[v]

[i] Χρονικό μιας Ήττας, http://www.provo.gr/xroniko-mias-ittas/.
[ii] Είναι αυτό που ο Πολάνυι ονόμαζε «φόβο της πείνας». Στο K. Polanyi, Ο Μεγάλος Μετασχηματισμός (Νησίδες), σελ. σελ. 162-3.
[iii] Αποχή από τις εκλογές, Μπροσούρα, Αναρχική Συλλογικότητα vogliamo tutto e per tutti. Στο διαδίκτυο, https://vogliamotutto.espiv.net/.
[iv] Στο ίδιο.
[v] Z. Bauman, Η Εργασία, ο Καταναλωτισμός και οι Νεόπτωχοι (Μεταίχμιο), σελ. 269.

Related Link: https://antisystemic.wordpress.com/
This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]