Anarkismo.net     http://www.anarkismo.net

Αναρχικοί και Κοινωνική Επανάσταση

category Ινδονησία / Φιλιππίνες / Αυστραλία | Αναρχική Ιστορία | Συνέντευξη author Friday February 20, 2015 18:47author by Campio Carpio

Ο Salvador Torrents στην Αυστραλία

Ο Salvador Torrents ήταν ένας από τους πολλούς Ισπανούς αναρχικούς, που βρήκαν καταφύγιο στη μακρινή αυτή ήπειρο της Αυστραλίας, μετά από αλλεπάλληλες εξεγέρσεις και αγώνες για δικαιοσύνη καθ’ όλη την ιστορία της Ιβηρικής Χερσονήσου.
Μέχρι το θάνατό τους, όλοι παρέμειναν πιστοί στις ελευθεριακές ιδέες τους, συμβάλλοντας διαρκώς και φυτεύοντας τον σπόρο του αναρχισμού με την ελπίδα ότι μια μέρα θα ανθίσει.
961gd1vhlzk88w.jpg

Οι Αναρχικοί και η Κοινωνική Επανάσταση

Συνέντευξη με τον Salvador Torrents στην Αυστραλία

Του Campio Carpio

Ο Salvador Torrents ήταν ένας από τους πολλούς Ισπανούς αναρχικούς, που βρήκαν καταφύγιο στη μακρινή αυτή ήπειρο της Αυστραλίας, μετά από αλλεπάλληλες εξεγέρσεις και αγώνες για δικαιοσύνη καθ’ όλη την ιστορία της Ιβηρικής Χερσονήσου.

Μέχρι το θάνατό τους, όλοι παρέμειναν πιστοί στις ελευθεριακές ιδέες τους, συμβάλλοντας διαρκώς και φυτεύοντας τον σπόρο του αναρχισμού με την ελπίδα ότι μια μέρα θα ανθίσει.

Ο Salvador Torrents πιστεύεται ότι γεννήθηκε το 1885 και ξεκίνησε την ελευθεριακή μαχητική του δράση σε νεαρή ηλικία στο Δήμο της Matara. Το 1903 μαζί με τους Abelardo Saavedra, Jose Sanchez Rosa και Mariano Castellote, συμμετείχε στην πρώτη αναρχική συνάντηση που ιδρύθηκε στην πόλη αυτή. Συνέβαλε, επίσης, στην ίδρυση της αναρχικής ομάδας “Nueva Semilla" (“Νέος Σπόρος”) καθώς και του Ateneo Obrero (Εργατικού Αθήναιου) της Matara.

Μετά τα γεγονότα του Ιουλίου του 1909, αυτοεξορίστηκε στη Γαλλία. Αλλά αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ισπανία και περίπου το Δεκέμβρη του 1915 είχε επιλεγεί για να μεταναστεύσει στην Αυστραλία. Έμεινε στο Essendon της Μελβούρνης για ένα σύντομο χρονικό διάστημα και, τελικά, εγκαταστάθηκε στην παραλιακή κωμόπολη Innisfail του Queensland. Στα τέλη του 1919 είτε στις αρχές του 1920, ήρθαν στην Αυστραλία η συντρόφισσά του, Τερέζα, και η κόρη τους, Paz Universal (Οικουμενική Ειρήνη).

Στις αρχές του 1950, ο σύντροφος Campio Carpio, αναγνωρισμένος και σεβαστός συγγραφέας ισπανικών ελευθεριακών περιοδικών πήρε συνέντευξη από τον σύντροφο Torrents μέσω αλληλογραφίας. Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε σε μορφή φυλλαδίου το 1975 από τις ισπανικές αναρχικές συλλογικότητες που εξέδιδαν το περιοδικό “Militando” στο Σίδνεϊ και “Ravachol” στη Μελβούρνη και το οποίο τυπώθηκε στη Μελβούρνη από το Ravachol Press.

Πρόλογος

Η πρόσφατη αναβίωση του αναρχικού κινήματος σε όλο τον κόσμο δεν θα μπορούσε να μην επηρεάσει τη νεολαία της τελευταίας ανακαλυφθείσας ηπείρου. Η δίγλωσση αναρχική έκδοση "Acracia" διανέμεται σε όλες τις μεγάλες πόλεις όπως η Μελβούρνη, το Μπρίσμπαν και το Σίδνεϊ, καθώς και άλλους μεγάλους Δήμους σε όλη τη χώρα, μαζί με το "Nosotros", το οποίο είναι ένα ισπανικό λογοτεχνικό και ενημερωτικό περιοδικό. Επιπλέον, η εκδοτική ομάδα του "Ravachol" κυκλοφορεί μεγάλο αριθμό εντύπων και φυλλαδίων με ιδεολογικό και εκπολιτιστικό περιεχόμενο. Μερικά από αυτά είναι «Η θέση της Αναρχισμού στη Σοσιαλιστική Εξέλιξη" του μεγάλου Κροπότκιν, «Οι Αρχές του Ανθρωπισμού" του Ρουμανο-ουρουγουανού Eugen Relgis και το “Η Ισπανική Κοινωνική Επανάσταση” του Ramon Liarte. Πρέπει, επίσης, να αναγνωρισθεί και η όλη δουλειά των εκδοτικών κολεκτίβων Strawberry Press, Slash / Asterisk * και Ravachol Press που βοήθησαν με τη δεξιοτεχνία τους στη σελιδοποίηση, καθώς και στη λειτουργία των πιεστηρίων.

Ένα από τα αποτελέσματα αυτής της αφιερωματικής εργασίας είναι η νέα εμφάνιση του περιοδικού "Militando" , το οποίο με τη σειρά του ενθαρρύνει άλλες εκδοτικές πρωτοβουλίες των ιδανικών μας στα όρια των δικών μας ακτών, καθώς και σε όλο τον κόσμο. Οι εποχές που ζούμε απαιτούν από εμάς μια συνειδητή και συνεχή προσπάθεια του καθένα μας, τόσο σε κοινωνικό όσο και πολιτιστικό επίπεδο για να εξασφαλιστεί ότι η επαναστατική διαδικασία που επιθυμούμε δεν σταμάτησε. Αυτή είναι η ευθύνη που ο πολιτισμός έχει αναθέσει στα άτομα που επιθυμούν έναν καλύτερο κόσμο.

Συμπληρώνοντας τη δραστηριότητα αυτή, σας παρουσιάζουμε το κείμενο “Οι αναρχικοί και η Κοινωνική Επανάσταση”, μια συνέντευξη που πήρε ο σύντροφος Campio Carpio, μέσω αλληλογραφίας, με τον πιο αγαπητό σύντροφό μας σύντροφο Salvador Torrents, έναν πρωτοπόρο αναρχικό της Ιβηρικής Ανατολής που με τον υποδειγματικό τρόπο ζωής και τη δράση του, συνέβαλε στην αναγέννηση της αναρχικής μαχητικότητας στην Αυστραλία.

Antonio Jimenez
1975

Εισαγωγή

Το αναρχικό κίνημα είναι ένα πολύτιμο κίνημα λόγω των μαχητών του, μην έχοντας κάποια σημασία το πού μπορεί να τους βρει κανείς. Υπάρχουν σύντροφοι που ακολουθούν ανυπόμονα τις δυσκολίες των εκάστοτε δραστηριοτήτων και την κατάσταση του κινήματός μας σε κάθε γωνιά του κόσμου. Μιλώντας διαφορετικές γλώσσες και προερχόμενα από διαφορετικά πολιτιστικά υπόβαθρα, τα ιδανικά μας, μας βρίσκουν με ένα κοινό έδαφος, και αν και μπορούμε να πάρουμε διαφορετικούς δρόμους, ο σκοπός μας είναι ο ίδιος. Κανένα πρόβλημα δεν μάς είναι ξένο, ούτε είναι ξένη προς εμάς η αρχή της κάθε εξέγερσης. Αισθανόμαστε από κοινού την παλλόμενη ανησυχία μας για το ρυθμό των γεγονότων που συμβαίνουν γύρω μας σε αναμονή της επανάστασης την οποία και υποστηρίζουμε.

Ο σύντροφος Salvador Torrents, ο οποίος καταγόταν από την περιοχή της Καταλονίας της Ισπανίας, απεβίωσε πριν από 4 χρόνια στην Αυστραλία. Θα ήταν στα 70 του, αλλά οι απόψεις, οι αναλύσεις και οι απόψεις του για τα θεμελιώδη προβλήματα της κοινωνίας μας, ανήκαν στη νεολαία, και δεν εννοώ αυτήν την κομφορμιστική νεολαία που δέχεται τα διάφορα γεγονότα ως αναπόφευκτα περιστατικά και, ως επακόλουθο, παρακολουθεί τα ιστορικά γεγονότα να περνούν ως " fait accomplie " .

Ο Torrents έβλεπε σ’ αυτή την κομφορμιστική νεολαία το προϊόν του καπιταλιστικού συστήματος, που χτιζόταν, ενισχυόταν και υπερασπιζόταν με όλα τα είδη ελέγχου και λογοκρισίας εκ μέρους του κράτους, ενάντια στο επαναστατικό πνεύμα που φωλιάζει στο εσωτερικό του προλεταριάτου σε όλο τον κόσμο.

Λαμβάνοντας υπόψη την εμπειρία που αποκτήθηκε από τον σύντροφο Salvador Torrents μέσω του πολύχρονου ακτιβισμού του, θα προσπαθήσω να αξιοποιήσω τη γνώμη και τις απόψεις του για να ελκύσω και επισείσω την προσοχή των νεότερων γενεών στη μελέτη και την ανάλυση των κοινωνικών προβλημάτων που ενυπάρχουν στο εσωτερικό του καπιταλιστικού συστήματος, και, ταυτόχρονα, να εκθέσω ορισμένες από τις πιο αγνές ελευθεριακές ιδεολογικές σκέψεις.

Ο Salvador Torrents, ο οποίο έγραφε τακτικά άρθρα στα περιοδικά μας, ήταν ένας αυτοδίδακτος εργάτης ικανός να αντιλαμβάνεται την ελευθεριακή ιδεολογία όλες τις εποικοδομητικές ιδέες που περιέχει και να τις ενσωματώνει στο χωνευτήρι των συγκρουόμενων ιδεολογικών και κοινωνικών σκέψεων. Οι νέες γενιές έχουν σε αυτόν τον άνθρωπο το παράδειγμα του πώς οι συνεχείς κοινωνικές αδικίες σε όλο τον κόσμο δεν μπορούν να καθυστερήσει την επικείμενη Κοινωνική Επανάσταση
.
Με αυτά κατά νου, ρωτάμε τον σύντροφο Torrents:

Σύντροφε, η ιστορική σου εμπειρία σε έκανε να γνωρίζεις και να επαγρυπνείς για την παρέκκλιση προς την κοινωνική δημοκρατία από ορισμένα άτομα μέσα από τις τάξεις μας, δηλώνοντάς το ως το μικρότερο από όλα τα κακά. Έτσι, λαμβάνοντας υπόψη το μέλλον μας ως ένα επαναστατικό κίνημα που όλοι επιθυμούμε με ανυπομονησία, πρέπει ως αναρχικοί να αποδεχθούμε μια τέτοια μεταβατική φάση, ως τελικό αποτέλεσμα, ή θα πρέπει να είμαστε αντίθετοι με μια τέτοια στάση εφαρμόζοντας το δρόμο της άμεσης δράσης, όπως προτείνεται από τους ιδρυτές της Α’ Διεθνούς και τις προσκολλημένες σ΄ αυτή οργανώσεις κάτι που ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι είναι η λογική πορεία της δράσης;

Σε 50 χρόνια πάνω-κάτω που έχω διαβάσει τα γραπτά πολλών και ποικίλων επιφανών υποστηρικτών της ιδεολογίας μας, κάθε ένας από αυτούς έχει προωθήσει τη δική του άποψη. Υπάρχουν αμέτρητες διαφορές μεταξύ τους όσον αφορά την καταλληλότερη διαδρομή για να ανατραπεί το καπιταλιστικό σύστημα και να δημιουργηθεί μια ελευθεριακή κοινωνία. Ωστόσο, δεν έχουν καμία αμφιβολία ότι ένας τέτοιος στόχος μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από μια επανάσταση. Μια επανάσταση που εμείς οι ίδιοι πρέπει να επιτύχουμε, αναζωογονώντας τους εαυτούς μας, χωρίς να περιμένουμε την ημέρα που μπορεί να ξεσπάσει, πρέπει να δράσουμε τώρα, σε ημερήσια και ωριαία βάση. Να δείξουμε ότι όταν τεθεί σε δοκιμασία εμείς, ως αναρχικοί, είμαστε σε θέση να ζήσουμε με βάση τα ιδανικά που πρεσβεύουμε. Κατά τη διάρκεια του τελευταίου Πολέμου, διάφοροι μονάρχες πίστευαν ότι είχαν τη θεϊκή ευλογία να κυβερνούν αιώνια και, όμως, έπρεπε να ετοιμάσουν τις βαλίτσες τους για να ξεφύγουν από το αναπόφευκτο. Η κατάρρευση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και το νέο αυταρχικό καθεστώς της, μπορεί να μας διδάξει μόνο ένα καλό μάθημα. Τι θα μπορούσε να συμβεί σε περίπτωση που ξεσπούσε ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος; Με την πονηριά και τη σκληρότητα των επίδοξων generalissimos (στρατηγών), από τη μία πλευρά, και την απάθεια των ανθρώπων, οι οποίοι περιμένουν πάντα την άφιξη των λεγόμενων απελευθερωτών, από την άλλη, είναι εξαιρετικά δύσκολο να παρθεί μια στάση σχετικά με το τι μπορεί να διαφαίνεται σε περιόδους ημι-ευημερίας αν θα πρέπει να υπάρξει ένα άλλο μακελειό.

Η Ιστορία θα μπορούσε κάλλιστα να επαναληφθεί, ή από την άλλη πλευρά, οι υποστηρικτές του μακελειού μπορεί να διαπιστώσουν ότι η επιχείρησή τους θα μπορούσε να αποτύχει. Ως αναρχικοί, πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση και να χρησιμοποιούμε όλες τις γνώσεις και την ενέργειά μας για να αποκαλύψουμε το σκεπτικό μας ώστε να αντισταθούμε σε τέτοιες εγκληματικές φιλοδοξίες χωρίς ποτέ να παρεκκλίνουμε από τις αρχές μας: επιδιώκουμε να ζούμε ελεύθερα χωρίς στρατηγούς, πολιτικούς και επισκόπους, ανεξάρτητα από πού προέρχονται όλοι αυτοί.

Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς ως αναρχικοί, έτσι ώστε ότι η σημερινή νεολαία που χρησιμοποιείται ως τροφή για τα κανόνια για τους πολέμους και αποπροσανατολίζεται από τους πολιτικούς όλων των πεποιθήσεων, αναπτύσσει μια ευαισθητοποίηση και συνείδηση, αποδεχόμενη την ευθύνη ως μέλος της ανθρώπινης φυλής να αγωνιστεί για την υπεράσπιση της ζωής της και της ανθρωπότητας, εξασφαλίζοντας την πρόοδο της επανάστασης;

Η αυστραλιανή νεολαία είναι συγκλονισμένη με τον ιό γνωστό ως αθλητισμός, το οποίο περιλαμβάνει επίσης το 90% του πληθυσμού. Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να δώσουμε ένα τέλος σε αυτή την ασθένεια, μιας και φαινόμαστε ως τρελή νεολαία, μην έχοντας καμία σχέση με την πραγματικότητα της ζωής. Δεν πρέπει να κάνουμε μια διάκριση μεταξύ των παλαιότερων και των νέων. Όταν μιλάμε για τις αρχές του αναρχισμού η ηλικία ενός ατόμου δεν έχει καμία σημασία. Το φύτεμα του σπόρου της εξέγερσης είναι το καθήκον μας και είμαι βέβαιος ότι αυτός ο σπόρος θα εξαλείψει, τελικά, κάθε μία πολιτικάντικη σύγκρουση, καθώς και εκείνους τους πολιτικούς κηφήνες το μόνο ενδιαφέρον των οποίων είναι να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.

Πώς βλέπεις τις αντιπαραθέσεις στο ισπανικό αναρχικό κίνημα που συμβαίνουν στο εσωτερικό της CNT - FAI – ενάντια στην απάθεια των ρεφορμιστικών οργανώσεων εργαζομένων του κόσμου, η έλλειψη ενδιαφέροντος εκ μέρους της καπιταλιστικής οργάνωσης των Ηνωμένων Εθνών, καθώς και των κοινωνικών δημοκρατιών του κόσμου σε σχέση με τη συνεχή πάλη ενάντια στο ναζιστικό φασιστικό καθεστώς Φράνκο, σε μια προσπάθεια δημιουργίας μιας κοινωνίας ελεύθερων Ιβηρίων παραγωγών;

Οι αγωνιστές της CNT - FAI έχουν αποδειχθεί ότι είναι αρκετά ικανοί στην εφαρμογή στην πράξη των θεωριών που πάντα προωθούν. Η Ιβηρική Επανάσταση ήταν μια αξιέπαινη εξέλιξη, κατά την οποία χιλιάδες θαυμάσιων συντρόφων έχασαν τη ζωή τους. Τα καπιταλιστικά κράτη, υποκριτικά και απροκάλυπτα, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να συντρίψουν την επανάσταση.
Αντιδραστικές δυνάμεις θα βρίσκονται πάντα στους μισθοφόρους για να επιτύχουν τις φιλοδοξίες τους.

Όταν στις αρχές του περασμένου αιώνα (19ου), μια σειρά από εξεγέρσεις ξέσπασαν σε όλη την Ισπανία ενάντια στο άγριο καθεστώς του Ferdinand VII, ο βασιλιάς της Γαλλίας, εκπροσωπώντας τις ευρωπαϊκές μοναρχίες, έστειλε στην Ισπανία, τον στρατό των εκατό χιλιάδων παιδιών του Αγίου Luis, υπό τον Δούκα του Angouleme, για να καταστρέψει το φιλελεύθερο κίνημα. Θα ήμασταν ανίδεοι ώστε να μην νομίζουμε ότι η ιστορία δεν θα μπορούσε παρά να επαναληφθεί για τρίτη φορά.

Κάποιος θα βρει στον πατριωτισμό των καπιταλιστών το κέρδος που πρέπει να έχουν. Προκειμένου να δημιουργηθεί μια κοινωνία ελεύθερων παραγωγών, η καλή θέληση μιας ομάδας ή των κατοίκων μιας περιοχής δεν είναι αρκετή. Θα απαιτηθεί, επίσης, η υποστήριξη πολλών άλλων περιοχών που θα είναι πρόθυμες να υποστηρίξουν, να ενθαρρύνουν και να αναπτύξουν περαιτέρω μια τέτοια πρωτοβουλία. Η σύγχρονη εποχή μας διδάσκει ότι όταν το σπίτι του γείτονα είναι περικυκλωμένο από τις φλόγες, το σπίτι μας, επίσης, διατρέχει κάποιον κίνδυνο. Επειδή η Ισπανία έχει μείνει μόνη στην τραγωδία της, οι κάτοικοί της θα πρέπει να βρουν τις κατάλληλες λύσεις στα προβλήματά τους, επειδή έχουν τη γνώση και την κατανόηση των αρχών της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, προκειμένου να βάλουν την επανάσταση σε ένα δρόμο συνεχούς προόδου.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να ανήκουν στο συνδικάτο (1), όχι μόνο για να τύχουν βελτιώσεων, που είναι συχνά εσφαλμένες απάτες, αλλά κυρίως για να εκπαιδεύσουν τον εαυτό τους, έτσι ώστε, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, να είναι σε θέση να ξεφύγουν από το καπιταλιστικό σύστημα και να έχουν τη γνώση και την ικανότητα να οργανώνουν την παραγωγή σε μια ελεύθερη κοινωνία.

Τρέφω συμπάθεια προς το συνεταιριστικό κίνημα, όχι για να σώσουμε μερικά σεντς, αλλά κυρίως επειδή το έζησα, το βίωσα κατά τη διάρκεια της νιότης μου, στην Matara, προκειμένου να υπερασπιστούμε καλύτερα τον εαυτό μας ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα και να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας στο πώς θα καταφέρουμε όλα αυτά χωρίς την ανάγκη του κράτους. Το κίνημά μας έχει υποφέρει από την έλλειψη ικανών “διοικητικών” στελεχών, λόγω της απουσίας της κατάλληλης προετοιμασίας. Είναι αλήθεια ότι κατά τη διάρκεια της περιόδου 1936-39 πολύ ικανά άτομα εξελίχθηκαν μέσα από τις τάξεις μας, αλλά πρέπει να προετοιμαστούμε για το αύριο και την αντικατάσταση όλων εκείνων που έχασαν τη ζωή τους.

Πρέπει να αρχίσουμε από κάπου, και το παράδειγμα του Ateneo Obrero (ελευθεριακού κοινοτικού κέντρου) ή όπως εξηγεί ο σύντροφος Garcia Pradas στο τεύχος 5 της “Cenit”, όταν αναφέρεται στις διάφορες κοινοτικές πρωτοβουλίες που αναλήφθηκαν στη Βρετανία, όλα αυτά συνεισφέρουν στην ανάπτυξη μιας συνείδησης. Αυτό που πιστεύω ότι είναι ότι ο καλύτερος τρόπος να επιταχύνουμε το βήμα προς την χειραφέτηση είναι τα Ορθολογικά Σχολεία έτσι όπως προτάθηκαν και λειτούργησαν από τους Ferrer και Faure και τα οποία χρησιμοποιούνται με τον ίδιο τρόπο από το αναρχοσυνδικαλιστικό κίνημα για τους εκπαιδευτικούς του σκοπούς. Οι σπόροι που σπάρθηκαν από αυτά έχουν επιφέρει καλά αποτελέσματα, και ήταν από αυτό περιβάλλον που ξεπήδησαν λαμπροί αντιπροσωπευτικοί προπαγανδιστές του αναρχισμού και, πιστέψτε με, χρειαζόμαστε αρκετούς τέτοιους.

Οι αδαείς και αφελείς μάζες είναι εύκολη λεία για τους ταχυδακτυλουργούς εκπροσώπων της πολιτικής και της θρησκείας όπως ακριβώς είναι για την εκμετάλλευση ανθρώπου από τον άνθρωπο. Εμείς οι ίδιοι, πρέπει να εργαστούμε προς την επανάσταση από αυτήν ακριβώς τη στιγμή. Ας αφήσουμε τους πολιτικούς και τους καπιταλιστές να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον.

Είμαστε αναρχικοί. Πρέπει να προωθήσουμε τα ιδανικά μας, αποκαλύπτοντας όλα τους ψεύτικους σωτήρες η μόνη επιθυμία των οποίων είναι να γίνουν οι νέοι κύριοι. Εμείς δεν πρέπει και δεν μπορούμε να είμαστε συνένοχοι στα εγκλήματα των κοινωνικών δημοκρατιών.

Έχουμε δει, δεν έχει σημασία ποια χώρα είναι, ότι το άμεσο καθήκον αυτών των χειραγωγών και των δαιμόνιων ατομικιστών είναι να συντρίψουν το ανυπότακτο πνεύμα, και μακροπρόθεσμα, να γίνουν αυτοί οι ίδιοι οι νέοι αυτοκράτορες και εκτελεστές. Αυτό, και το έχουμε δει τόσες πολλές φορές, θα είμαστε κάτι παραπάνω από ηλίθιοι για να το αποδεχτούμε. Υπάρχουν πολλά πρόσφατα παραδείγματα.

Πώς βλέπετε το άμεσο μέλλον για τον αναρχισμό και ποια πορεία δράσης θα πρέπει να έχουμε αναλάβει ως αναρχικοί - όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο ότι ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος για τον έλεγχο του κόσμου θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μεταξύ των δύο ιδεολογικών δυνάμεων, της αστικής και κομμουνιστικού καπιταλισμού;

Παρατηρώντας το τι γίνεται στον κόσμο, θα πρέπει να σημειώσω τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα στην Αυστραλία, τι ντροπή, και κινείται προς τα πίσω και όχι προς τα εμπρός, γι’ αυτό το έθνος αυτό έχει επιλέξει την πιο συντηρητική κυβέρνηση που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί. Στο όνομα της δημοκρατίας, η πολιτική προπαγάνδα πήγε διακοπές, προκειμένου να προετοιμαστεί για πόλεμο και κήρυξε τον κομμουνισμό στα πλαίσια του νόμου, έτσι ώστε να μπορούσε να είναι ένας αξιοσέβαστος σύμμαχος. Χρησιμοποιώντας κανείς αυτό ως σημείο αναφοράς δεν μπορεί να είναι πολύ αισιόδοξος. Παρ' όλα αυτά, δεν είναι κάθε χώρα όπως η Αυστραλία. Η ιστορία είναι μεγάλος δάσκαλος. Ο γαλλο-πρωσικός πόλεμος γέννησε την ένδοξη Παρισινή Κομμούνα, η οποία, αν και καταπνίγηκε στο αίμα, άφησε επαναστατικές ρίζες που δεν θα μπορούσε να εξαφανίσει ο τύραννος.

Οι υπέρμαχοι του καπιταλισμού προσπαθούν να καλμάρουν τους εργαζόμενους, οι οποίοι, δυστυχώς, δεν εξεγείρονται πάντα, με αποτέλεσμα να είναι σε θέση να απαγάγουν τα παιδιά του εργαζομένου χρησιμοποιώντας τα ως τροφή για κανόνια, εξοντώνοντάς τα με τις αδύναμες επιχειρήσεις τους και αποτρέποντάς τους από το να είναι ελεύθερα άτομα. Ο διεθνισμός της εργατικής τάξης είναι αναγκαίος όπως και το καθημερινό ψωμί.

Τα χρόνια σας ως ακτιβιστής σας έχουν βοηθήσει να σχηματίσετε μια γνώμη για το μέλλον, μετά την κατάρρευση του φρανκικού καθεστώτος;

Κοιτάζοντας το μέλλον μέσα από τη δική μου εμπειρία ζωής, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι βασικοί όροι διαβίωσης της ανθρωπότητας έχουν βελτιωθεί αρκετά. Ανεξάρτητα από αυτό, όμως, εξακολουθούν να υπάρχουν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού που είναι δυσαρεστημένα με το σύστημα της εκμετάλλευσης στο οποίο υπόκεινται και, κατά συνέπεια, είναι αυτοί που υπονομεύουν τα θεμέλια του παρόντος κοινωνικού συστήματος. Όσο περνά ο καιρός, ο αριθμός των δυσαρεστημένων ανθρώπων αυξάνεται. Μπορούν να καθυστερήσουν την κατάρρευση του σημερινού συστήματος, αλλά αυτό είναι αναπόφευκτο.

Παρά το γεγονός ότι ζω στην Αυστραλασία, έχω επίγνωση της συνεχούς ώθησης που δίνουν οι δυσαρεστημένοι Ισπανοί στο δυσοίωνο καθεστώς που τους καταπιέζει, αψηφώντας την οργή του Φράνκο και των λεγόμενων δημοκρατικών χωρών που ερμηνεύουν τη μοίρα τους με τον ίδιο κυνισμό όπως έκανε και ο Χίτλερ, πιστοποιώντας τη σφαγή με την οποία αντιμετώπιζε ο δήμιος τους ηρωικούς εργαζόμενους. Ο Χίτλερ έχασε τον πόλεμο, αλλά κέρδισε την ειρήνη. Η κληρονομιά των πεδίων του θανάτου δεν είναι στο Μπέλσεν, το Νταχάου ή το Μπούχεβαλντ, είναι παντού. Οι χθεσινοί ήρωες της ελευθερίας σήμερα φέρουν το σήμα κατατεθέν των δημοκρατιών που εμείς, ως αναρχικοί, γνωρίζουμε τόσο καλά.

Πολλοί άμεσοι απόγονοι του Δον Κιχώτη, διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι την ελευθερία του κόσμου εξακολουθούν να βρίσκονται σε αυτήν την Ιβηρική Χερσόνησο. Επιπλέον, οι σύντροφοι, όλοι άξιοι εκπρόσωποι της CNT, δεν υπέβαλαν και δεν υποβάλλουν ποτέ κάποιο τιμολόγιο για τις πράξεις τους. Το πεπρωμένο τους εκτείνεται πολύ πέρα από εκείνο της ιδιοτέλειας. Η αποστολή τους είναι να επισπεύσουν την κοινωνική επανάσταση, και αυτό ενθαρρύνει τόσο τους παλαιούς και τους νέους.

Ως τελευταία ερώτηση, θα μπορούσατε να μας πείτε ποια ήταν πιο ικανοποιητική εμπειρία σας κατά τη διάρκεια της μακράς και αξιοσέβαστης πολύχρονης πορείας σας ως αγωνιστής;

Έζησα αρκετές εξαιρετικές εμπειρίες, αν και η πιο ικανοποιητική ένας ήταν όταν γιορτάσαμε στην Matara την πρώτη αναρχική συνάντηση, περίπου 48 χρόνια πριν. Μεταξύ λίγων φίλων και γνωστών, ήμουν σε θέση να μαζέψω μερικές πεσέτες για την κάλυψη των εξόδων της εκδήλωσης αυτής, η οποία, για μένα, είναι αξέχαστη. Οι ομιλητές που επιλέχθηκαν ήταν μερικοί από τους καλύτερους που θα μπορούσαμε να διαλέξουμε εκείνα τα χρόνια.

Η συνάντηση ήταν μια μεγάλη επιτυχία. Οι περισσότεροι από αυτούς που συμμετείχαν δεν είχαν άλλη άποψη από τον αναρχισμό, και οι αναρχικοί, εκτός από έναν, μετέφεραν τη δυσαρέσκεια για τους ιερείς, τους καπιταλιστές και τους πολιτικούς. Με μεγάλη επάρκεια και απλότητα, οι ομιλητές παρουσίασαν τις ιδέες μας. Τους θυμάμαι σαν να ήταν χθες: Saavedra, Rosa Sanchez, Gonzalez Sola και Ojeda, καθώς και ο βετεράνος οικοδόμος Mariano Castellote. Παρά τα χρόνια που έχουν παρέλθει, πολλά από τα ζητήματα που τίθενται είναι τόσο ζωντανά στο μυαλό μου σαν να έχουν μόλις συμβεί. Οι αναρχικοί και οι υποστηρικτές μας από την περιοχή συμμετείχαν και ήμασταν σε θέση να ξεκινήσουμε τις επαφές. Μεταξύ αυτών ήταν κλειστοί μου φίλοι και σύντροφοι, όπως οι Vilagrassa, Compte, Vehils και ο βετεράνος Casanovas, ο οποίος, όπως και εγώ, βρίσκεται στην Αυστραλία. Ως αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης, μερικοί από μας συνεργαστήκαμε και σχηματίσαμε την ομάδα "Nueva Semilla" (“Νέος Σπόρος”). Οργανώσαμε πολλές άλλες εκδηλώσεις με ομιλητές που ήρθαν από τη Βαρκελώνη, συμπεριλαμβανομένων των Leopold Bonafulla, Romero, A. Loredo και την αξέχαστη, πρώτης τάξεως, Teresa Claramunt. Πόσες υπέροχες και συγκινητικές στιγμές μπορώ να θυμηθώ στο «Ateneo Obrero» της Matara, έναν χώρο από τον οποίο θέλαμε να διορθώσουμε τα προβλήματα του κόσμου! Εκεί συζητήσαμε και υποστηρίξαμε με πάθος τις ιδέες μας, και ήταν σε αυτό το περιβάλλον που γίναμε αναρχικοί. Αυτές οι παθιασμένες συζητήσεις προσέλκυσαν το ενδιαφέρον των νέων ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους πύκνωσαν τις τάξεις μας και έγιναν λαμπεροί υπέρμαχοι των ιδανικών μας.

Τα γεγονότα του Ιούλη του 1909 ήταν ο λόγος για τις εν λόγω συγκεντρώσεις. Εμείς πήραμε ενεργό μέρος στη διάρκεια εκείνων των ημερών και εκεί είδαμε το πραγματικό πρόσωπο του καταπιεστή, ταπεινωμένου όταν οι άνθρωποι εξαπολύουν την οργή τους για την υπεράσπιση της δικαιοσύνης.

Από εκεί, και για να μην πέσω στα νύχια του νόμου και της τάξης, έπρεπε να περάσω στη Γαλλία, χωρίς χρήματα, χωρίς γνώση της γλώσσας, χωρίς κάποια τέχνη ή επάγγελμα, μόνο ήμουν σε θέση να εργαστώ ως εργάτης και χαρακτηριζόμουν ανά πάσα στιγμή ως ανεπιθύμητος, το ίδιο όπως και οι σημερινοί "rojos" (σ.τ.μ.: κόκκινοι) πρόσφυγες. Σπουδαία διαπιστευτήρια, αν ήθελες να κάνεις τη ζωή σου κάπως πιο εύκολη. Στην Τουλούζη, συνάντησα αρκετούς συντρόφους, που αναγκάστηκαν, όπως και εγώ, να περάσουν στη Γαλλία. Θυμάμαι τις διαδηλώσεις έξω από το προξενείο της Ισπανίας ενάντια στην εκτέλεση του Ferrer, ένα έγκλημα που πραγματοποιήθηκε, τελικά, με την ευλογία του κόσμου των συντηρητικών δυνάμεων. Ακριβώς όπως σήμερα. Δεν ξέρω τι είναι τόσο κακό, τόσο φρικιαστικό ή τόσο παράξενο για τους εργαζόμενους της Ιβηρικής, γιατί όποτε προσπαθούμε να βγάλουμε τα κεφάλια μας, ακριβώς πάνω από τη στάθμη του νερού, όλα τα τσακάλια από τον ουρανό και τη γη ενώνουν τις δυνάμεις τους και πέφτουν πάνω μας.

Ενώ ήμουν στη Γαλλία, έλαβα ένα γράμμα από τον πατέρα μου που μου έγραφε για τη γέννηση της πρώτης κόρης μου. Μου έστειλε κάποιες τρίχες των μαλλιών της. Την ονομάσαμε Paz, στη μνήμη της κόρης του Ferrer. Πέρασα αξέχαστες στιγμές στη Γαλλία, συζητώντας με φίλους τα προβλήματα της επανάστασης ξεχνώντας έτσι τα διλήμματά μας ως πρόσφυγες. Θυμάμαι κάποια από αυτές τις συζητήσεις με τον τότε ομοσπονδιακό ρεπουμπλικάνο, Bruno Llada. Την τελευταία φορά που τον είδα ήταν στη φυλακή της Βαρκελώνης, έχοντας διατελέσει μέλος της Απεργιακής Επιτροπής της Sabadell. Ο Po ήταν ένας άλλος που συζητούσε διάφορα θέματα μαζί μου, ήταν κι αυτός από την Σαμπαντέλ.

Μια άλλη συναισθηματική εμπειρία που είχα ήταν στις αρχές του 1915, όταν, μαζί με τους συντρόφους Corney και Gabalda, επισκεφθήκαμε τον παλιό σύντροφο Anselmo Lorenzo. Αφού χτυπήσαμε, ήρθε η κόρη του, άνοιξε την πόρτα και μας ρώτησε χαμογελώντας: “Θέλετε να δείτε τον παππού;" Μας πήρε στο γραφείο του ο μαέστρος, με καλοσύνη και αγάπη. Μιλήσαμε για κάθε θέμα που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε, αν και το κύριο θέμα ήταν ο πόλεμος Εμείς όμως δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε γιατί ορισμένοι αναρχικοί υποστήριζαν τον πόλεμο, όπως ακριβώς και ο Κροπότκιν. Ο Lorenzo μας είπε: “Αν δεν είχα αυτά τα κουρασμένα πόδια, σήμερα κιόλας θα ήθελα να πάω στη Μαδρίτη για να δώσω μια διάλεξη εκφράζοντας τη γνώμη μας για τον πόλεμο”.

Ήταν αρκετά κοινό εκείνες τις ημέρες να διαβάζουμε άρθρα γραμμένα από τον Lorenzo και στις δύο εφημερίδες μας, "Solidaridad Obrera” και “Tierra y Libertad”. Κάποιος μπορεί να διατυπώσει μια κάποια γνώμη για έναν συγγραφέα, αλλά για να τον συναντήσει προσωπικά και να έχει την ευκαιρία να μιλήσει μαζί του το μόνο ου κάνει είναι να ενισχύει τη γνώμη του γι' αυτόν.

Ενόσω ήμουν στη Γαλλία γνώρισα και τον E. Armand ο οποίος κυκλοφόρησε το "L’ Unique”, ενώ γνώρισα και τους Sebastian Faure, Maaé, Costa, Ballesteros, καθώς και τον Tomas.

Κατά τη διάρκεια επίσκεψης στα γραφεία σύνταξης της “Le Libertaire”, είχα την ευκαιρία να συναντηθώ με τον P. Martin, η παχιά γενειάδα του οποίου μου θύμισε τον σύντροφο Anselmo Lorenzo. Είχε, επίσης, τις ίδιες απόψεις με τον παλιό, βετεράνο από τη Βαρκελώνη, για τον πόλεμο, τους αναρχικούς και την κοινωνική επανάσταση σε όλο τον κόσμο.

Μετά τη Γαλλία, επέλεξα να πάω στην Αυστραλία, διότι μου θύμισε την παλιά Αγγλία, όπου έβρισκαν καταφύγιο οι σύντροφοι που διώκονταν.

Ο σύντροφος Σαλβαδόρ Torrents καταλήγει με την ακόλουθη φράση: Και έτσι εδώ είμαι, παίρνοντας χάπια ενθάρρυνσης μετά την ανάγνωση των άρθρων στα περιοδικά μας για τη θαρραλέα, επαναστατική και αναρχική Ιβηρική Χερσόνησο.

1. Σημείωση της αγγλικής μετάφρασης: Αποφύγαμε τη μετάφραση της λέξης Sindicato σε Ένωση (Union). Ο όρος Sindicato έχει μια εντελώς διαφορετική χροιά σε σχέση με τη λέξη Union. Ήταν μέσα στο περιβάλλον των Sindicatos που η πλειοψηφία των εργαζομένων της Ισπανίας έμαθαν να διαβάζουν, να γράφουν και να ενθαρρύνονται για περαιτέρω αυτομόρφωση, και έτσι οι υλιστικές φιλοδοξίες των νέων μελών σύντομα μετατρέπονταν σε ένα επαναστατικό πνεύμα.

*Μετάφραση από τα ισπανικά στα αγγλικά από τον Vicente Ruiz (hijo). Κυκλοφόρησε ως αυτοτελής 16σέλιδη μπροσούρα με τον τίτλο “The Anarchists and the Social Revolution – Interviewing Salvador Torrents in Australia”, τον Αλυγουστο του 2012, από την Grupo Cultural de Estudios Sociales de Melbourne. Μετάφραση στα ελληνικά Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης, Φλεβάρης 2015.

**Σχετικός σύνδεσμος: http://www.catalanfootprintinaustralia.net/scr/art/?id=9

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch

http://www.anarkismo.net/article/27908

Anarkismo.net is a international anarchist-communist news service