Ενημέρωση από τη Σορβόννη

Γαλλία / Βέλγιο / Λουξεμβούργο | Λαϊκοί Αγώνες | Νέα Saturday March 25, 2006 12:32 by Εξορισμένη Επιτροπή Κατάληψης της Σορβόννης

Εξορισμένη Επιτροπή Κατάληψης της Σορβόννης

Δημοσιεύτηκε στις 22 Μάρτη 2006 στο http://libcom.org/blog και από εκεί στο athens indymedia σε μετάφραση Χ. και Τζ.

Ανακοινωθέν #4 Το πανεπιστήμιο της Σορβόννης, με τους ανέμους του της αιωνιότητας. Γεμάτο από μια ιστορία που αναστάλθηκε. Δρόμοι μισοτελειωμένοι σαν από μάρμαρο, σαν ένα παγωμένο έλος. ‘Όταν δεν υπάρχει ήλιος, μάθε να ωριμάζεις κάτω από τον πάγο’. Και τότε, πριν δέκα μέρες, ο πάγος άρχισε να λιώνει, ένα απόγευμα μέσα στους αιώνες. Μια φωτιά από τραπέζια και τελευταίες ανακοινώσεις: μια φωτιά ψηλότερη από κάθε άνθρωπο, στη μέση της τετράγωνης αυλής, στην αυλή των τελετών. Όχι άλλοι ψίθυροι στις αίθουσες των διαλέξεων, όχι άλλες συζητήσεις στους διαδρόμους, μόνο να προχωρήσουμε μαζί, να αναζητήσουμε μια δομή. Αρχίζει. Βλήματα, ουρλιαχτά, πυροσβεστήρες, σκάλες εναντίον των μπάτσων. Το τέρας ξύπνησε.

Οι αρχές είναι ηλίθιες. Σπεύδουν. Νομίζουν ότι διώχνοντάς μας κατέστρεψαν την πνοή που έκανε την εμφάνισή της εδώ. Ανόητοι. Ανόητοι και μονότονοι σαν τον βαρύ γδούπο ενός υπολογιστή στο κράνος ενός μπάτσου. Στέλνοντάς μας σε εξορία, απλώς διεύρυναν το πεδίο της δράσης μας. Θα εισπράξουν αυτό που τους αξίζει για το γεγονός ότι μας πήραν τη Σορβόννη μας, για το γεγονός ότι μας απέκλεισαν από το χώρο. Εγκαθιστώντας την αστυνομία τους εκεί, προσέφεραν τη Σορβόννη σε όλους τους αποκλεισμένους. Τη στιγμή που γράφουμε αυτή την ανακοίνωση η Σορβόννη δεν ανήκει πια στους φοιτητές, ανήκει σε όλους εκείνους που, με το λόγο ή με τα κοκτέιλ, έχουν την πρόθεση να την υπερασπιστούν. Από την εξορία μας και μετά, έχουμε μερικές σκέψεις για την κατάσταση του κινήματος.

Αναθεώρηση #1. Παλεύουμε ενάντια σε ένα νόμο που πέρασε με πλειοψηφία από ένα νόμιμο κοινοβούλιο. Η ύπαρξή μας και μόνο αποδεικνύει ότι η δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας αμφισβητείται, αποδεικνύει ότι ο μύθος της κυριαρχίας της γενικής συνέλευσης μπορεί να αμφισβητηθεί. Είναι μέρος της πάλης μας να περιορίσουμε, όσο το δυνατόν περισσότερο, την τυραννία της πλειοψηφίας. Όλος αυτός ο χώρος που δίνεται στις γενικές συνελεύσεις μάς παραλύει, και χρησιμεύει μονάχα στη μεταβίβαση γραπτής νομιμοποίησης σε ένα μάτσο θλιβερών γραφειοκρατών. Οι συνελεύσεις ουδετεροποιούν κάθε πρωτοβουλία δημιουργώντας έναν θεατρικό διαχωρισμό ανάμεσα στο λόγο και την πράξη. Από τη στιγμή που έχει υπερψηφιστεί απεργία ως την απόσυρση του νόμου περί των ίσων ευκαιριών, οι γενικές συνελεύσεις θα πρέπει να γίνουν χώροι ατελείωτων συζητήσεων, χώροι για το μοίρασμα εμπειριών, ιδεών και επιθυμιών, τόποι στους οποίους συγκροτούμε τη δύναμή μας, και όχι θεατρικές σκηνές όπου διαδραματίζονται μικρο-διαμάχες για την εξουσία και ίντριγκες για την άσκηση επιρροής στις αποφάσεις.

Αναθεώρηση #2. Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, μολονότι συνεχίζουν τους συνηθισμένους χειρισμούς τους, δεν αποτελούν τόσο σοβαρό εμπόδιο για το πραγματικό κίνημα όσο τα αντανακλαστικά του πασιφισμού που εξαπλώνονται ανάμεσά μας. Τη νύχτα της εκκένωσης της Σορβόννης, μέρος των φοιτητών δεν είχαν ιδέα γιατί βρίσκονταν εκεί ή τι μπορούσαν να κάνουν, πολύ περισσότερο τι έπρεπε να κάνουν. Περιφέρονταν με αγωνία για την ελευθερία που τους προσφερόταν αλλά τους ήταν αδύνατο να την αρπάξουν, γιατί δεν την επιθυμούσαν. Μια εβδομάδα αργότερα, μετά από πολλές καταλήψεις και αναμετρήσεις με την αστυνομία, η βεβαιωμένη ανικανότητά τους δίνει τη θέση της σε μια αθώα θέληση για άμεση δράση. Ο πασιφισμός γίνεται τελικά αυτό που ποτέ δεν έπαψε να είναι: μια καλοπροαίρετη υπαρξιακή παθολογία.

Αναθεώρηση #3. Η πάλη ανήκει σε εκείνους που παλεύουν, όχι σε αυτούς που θέλουν να την ελέγξουν.

Αναθεώρηση #4. Η αδιάκοπη κίνηση, η κυκλοφορία των πάντων είναι μια παράδοξη συνθήκη για τη λειτουργία της καπιταλιστικής μηχανής. Στο πλαίσιο της ίδιας παραδοξότητας, η διακοπή της λειτουργίας της αποτελεί συνθήκη για την αποσύνθεσή της. Με τους αποκλεισμούς, παλεύουμε ενάντια στο πλήρες πάγωμα της κατάστασης που θέλουν να επιβάλουν.

Αναθεώρηση #5. Είναι αλήθεια ότι αναφερόμαστε στο 68, αλλά αναφερόμαστε όχι σε ό,τι πραγματικά συνέβη το 68, στο φολκλόρ, στην τότε κατειλημμένη Σορβόννη, στα οδοφράγματα στο Καρτιέ Λατέν, αλλά αναφερόμαστε σε αυτό που δε συνέβη το 68, στην επαναστατική θύελλα που δεν έλαβε χώρα. Ανάγοντάς μας στο παρελθόν, κάποιοι θα ήθελαν να μας αποσπάσουν από την παρούσα κατάσταση και να μας κάνουν να χάσουμε τη στρατηγική κατανόησή της. Αντιμετωπίζοντας το 68 σαν ένα απλό φοιτητικό κίνημα, θέλουν να ξορκίσουν την ακόμη παρούσα απειλή εκείνου που θα μπορούσε να είναι το ‘68, μια άγρια γενική απεργία, το ξέσπασμα μιας απεργίας των ανθρώπων.

Αναθεώρηση #6. Η ιδέα της καθημερινής δημοκρατικής συζήτησης με εκείνους που είναι ενάντια στην απεργία είναι γελοία και παράλογη. Η απεργία δεν υπήρξε ποτέ δημοκρατική πρακτική, αλλά ένα πολιτικό τετελεσμένο γεγονός, μια άμεση απαλλοτρίωση, μια σχέση εξουσίας. Κανείς δεν ψήφισε ποτέ για την εγκαθίδρυση του καπιταλισμού. Αυτοί που αντιτίθενται στην απεργία βρίσκονται de facto στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος, και η μόνη συνδιαλλαγή που θα μπορούσαμε να έχουμε μαζί τους είναι εκείνη των προσβολών, των γροθιών και των χαλασμένων αυγών. Απέναντι στα δημοψηφίσματα που στήνονται για να σπάσουν την απεργία, το μόνο πράγμα που έχουμε να κάνουμε είναι να τα καταργήσουμε με κάθε αναγκαίο μέσο.

Αναθεώρηση #7. Μια περίεργη ιδέα στοιχειώνει αυτό το κίνημα, η ιδέα της κατάληψης των πανεπιστημιακών κτιρίων μόνο κατά τη διάρκεια των ωρών εργασίας τους. Μια τέτοια κατάληψη δεν απελευθερώνει το χώρο. Σε μια τέτοια κατάληψη οι πυροσβέστες, οι διοικητικοί, και οι προφάσεις της εξουσίας συνεχίζουν να μας κάνουν να παιδιαρίζουμε, και το πανεπιστήμιο παραμένει απλώς ένα πανεπιστήμιο. Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που καταλαμβάνουμε αυτόν το χώρο πρέπει να τον αποικίσουμε, να τον αποικίσουμε με πράγματα διαφορετικά από την επιθυμία για επιστροφή στο κανονικό. Πρέπει να αγκαλιάσουμε γαλήνια το γεγονός ότι δε θα υπάρξει επιστροφή στο κανονικό, και στη συνέχεια να κατοικήσουμε αυτό το μη αναστρέψιμο.

Αναθεώρηση #8. Ο εθνικός συντονισμός αντανακλά τη στειρότητα μιας συγκεκριμένης έννοιας της πολιτικής. Οι συνδικαλιστές, τα εκατομμύρια των αριστερίστικων ομάδων και υποομάδων προσφέρουν σε άψυχες γενικές συνελεύσεις πλατφόρμες που έχουν γραφτεί εκ των προτέρων από τις ηγεσίες τους. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα που προσεγγίζει εκείνη ενός ακόμη κομματικού συνεδρίου, ο εθνικός συντονισμός δεν υποδεικνύει παρά ένα παιχνίδι εξουσίας σοβιετικού τύπου ανάμεσα στα ‘όργανα’. Προτείνουμε αντίθετα την ιδέα ενός παράλληλου συντονισμού, ακολουθώντας το παράδειγμα του μαθητικού κινήματος του περασμένου χρόνου, έναν ανοιχτό συντονισμό (consulta) που δεν είναι παρά ένας προσωρινός χώρος για να επεξεργαστούμε με πιο εκλεπτυσμένο τρόπο μια εθνική στρατηγική.

Αναθεώρηση #9. Είμαστε οι κληρονόμοι της αποτυχίας όλων των ‘κοινωνικών κινημάτων’, όχι μόνο εκείνων των τελευταίων τριών χρόνων (καθηγητές, συνταξιούχοι, εποχιακοί εργάτες, μαθητές), αλλά πολύ περισσότερων, που πηγαίνουν πίσω τουλάχιστον ως το 1986. Μάθαμε αρκετά μαθήματα από εκείνες τις αποτυχίες. Το πρώτο από αυτά έχει να κάνει με τα media. Όταν τα media γίνονται η ηχώ του κινήματος, μετατρέπονται ουσιαστικά σε μέρος του κινήματος, ένα μέρος που, όταν αποχωρεί (συνήθως ταυτόχρονα με τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες) προκαλεί την κατάρρευση του κινήματος. Η ισχύς ενός κινήματος βρίσκεται στην πραγματική του δύναμη, και όχι σε όσα λέγονται γι’ αυτό ή στα κακόβουλα κουτσομπολιά σχετικά με αυτό. Το κίνημα πρέπει να προστατευθεί με κάθε μέσο, ακόμα και με τη βία αν χρειαστεί, από την υφαρπαγή του από τα media. Πρέπει να αναπτύξει τη δική του φωνή.

Αναθεώρηση #10. Κανένα από τα κινήματα των πρόσφατων χρόνων δεν πέτυχε, μέσα σε ολόκληρους μήνες πάλης, αυτό που διακριτικά κατέκτησαν οι εξεγερμένοι τού Νοέμβρη μέσα σε τρεις εβδομάδες ταραχών – οι περικοπές της κρατικής βοήθειας στις περιοχές που επηρεάστηκαν ανεστάλησαν, και η χρηματοδότηση των τοπικών προγραμμάτων επαναφέρθηκε. Και όλα αυτά χωρίς καν να διατυπωθούν αιτήματα. Η διατύπωση αιτημάτων σημαίνει να ορίζεις την ύπαρξή σου με τους πολύπλευρους όρους εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία, σημαίνει να ομολογείς ότι ο εχθρός έχει το πλεονέκτημα. Ακόμα και από τη σκοπιά εκείνων που θέλουν απλώς να κερδίσουν ορισμένα πράγματα, κάτι τέτοιο είναι ηλίθιο.

Αναθεώρηση #11 Αυτό είναι το τέλος των πορειών και των ημερών δράσης που κηρύττονται από την κεντρική επιτροπή. Μόνο άγριες διαδηλώσεις και καταλήψεις από δω και πέρα. Η συνέλευση των απεργών στη Ρεν προτιμά ήδη τις διαδηλώσεις με ‘διαισθητικές οδούς’, και αρνείται να αποδεχτεί τις οδούς που υποδεικνύονται από την αστυνομία και τους μπράβους της. Ακόμη και οι επιτελάρχες τους έχουν τώρα καινούριο ρόλο, και καινούριο όνομα: αποτελούν το ‘τμήμα δράσης’ και ετοιμάζονται να αναμετρηθούν με την αστυνομία αν αυτό χρειαστεί.

Αναθεώρηση #12. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας πει ότι αυτό που κάνουμε ‘δεν είναι νόμιμο’. Δεν πρέπει να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως θεατές της πάλης και, ακόμη περισσότερο, δεν πρέπει να βλέπουμε τους εαυτούς μας από τη σκοπιά του εχθρού. Η νομιμότητα ανήκει σε εκείνους που πιστεύουν στις πράξεις τους, σε εκείνους που γνωρίζουν τι κάνουν και γιατί το κάνουν. Αυτή η ιδέα της νομιμότητας αντιτίθεται σαφώς σε εκείνη του Κράτους, της πλειοψηφίας και της αντιπροσώπευσης. Δεν αποδέχεται αυτές τις λογικές, επιβάλλει τις δικές της λογικές. Αν η πολιτική συνίσταται στην πάλη μεταξύ διαφορετικών νομιμοτήτων, διαφορετικών ιδεών σχετικά με την ευτυχία, το έργο μας από δω και πέρα είναι να παράσχουμε σε αυτή την πάλη μέσα, χωρίς κανένα όριο εκτός από εκείνο που μας φαίνεται δίκαιο και χαρούμενο.