Πατήσια-Παγκράτι δύο ευρώ παρά κάτι

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Λαϊκοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση

Monday November 19, 2012 06:23

by Πολιτική Ομάδα για την Αυτονομία

Σχετικά με τα ταμεία αλληλοϋποστήριξης παραβατa

Οι πρόσφατες διακηρύξεις για αυστηροποίηση των ελέγχων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς έρχονται με προκλητικό τρόπο να επιβάλουν μια κατάσταση φόβου και ενοχοποίησης σε όλους εμάς που τα χρησιμοποιούμε καθημερινά. Οι αυξήσεις στην τιμή των εισιτηρίων που η κυβέρνηση έχει υποσχεθεί δεν προωθούνται καν ως ένα μέτρο χρήσιμο για τη μείωση του ελλείμματος των εν λόγω επιχειρήσεων (μιας και αυτές καθίστανται σιγά σιγά πλεονασματικές λόγω των προηγούμενων μέτρων), αλλά προωθούνται απροκάλυπτα ως μια ακόμα οικονομική εισφορά προς τα ταμεία του Κράτους.

Οι πρόσφατες διακηρύξεις για αυστηροποίηση των ελέγχων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς έρχονται με προκλητικό τρόπο να επιβάλουν μια κατάσταση φόβου και ενοχοποίησης σε όλους εμάς που τα χρησιμοποιούμε καθημερινά. Οι αυξήσεις στην τιμή των εισιτηρίων που η κυβέρνηση έχει υποσχεθεί δεν προωθούνται καν ως ένα μέτρο χρήσιμο για τη μείωση του ελλείμματος των εν λόγω επιχειρήσεων (μιας και αυτές καθίστανται σιγά σιγά πλεονασματικές λόγω των προηγούμενων μέτρων), αλλά προωθούνται απροκάλυπτα ως μια ακόμα οικονομική εισφορά προς τα ταμεία του Κράτους.

Να λοιπόν που έχουμε φτάσει σε μια κατάσταση όπου τα οικονομικά μέτρα δεν χρειάζονται κάποια αιτιολόγηση ή κάποιο οικονομικού τύπου επιχείρημα για να προωθηθούν. Μοιάζει σαν να έχουμε μπει στον «σωστό δρόμο», να έχουμε βρει την τεχνοκρατική συνταγή που θα μας σώσει. Δεν πρόκειται βέβαια για κάποιο μεμονωμένο συμβάν. Η απουσία κάθε ουσιαστικής συλλογικής αντίδρασης από την πλευρά του κόσμου είναι που στηρίζει την εντεινόμενη θύελλα λιτότητας. Όσο υποχωρούμε ή αδρανούμε, τόσο πιο χυδαίο και απροκάλυπτο τρόπο θα βρίσκουν οι ολιγαρχίες για να ασκούν τις πολιτικές τους.
Αυταρχισμός και στη χρήση των Μέσων Μεταφοράς; Δεν είναι μόνο ότι σε λίγο καιρό οι ανακοινώσεις περί «υπενθύμισης της προστασίας των προσωπικών μας αντικειμένων» που ακούγονται από τα μεγάφωνα στο Μετρό θα ταιριάζουν ειρωνικά με τη ληστεία όλων μας κατά την αγορά εισιτηρίων. Είναι πολύ περισσότερο η εικόνα των αποξενωμένων επιβατών, του φοβισμένου κόσμου που απλά περιφέρεται στην πόλη χωρίς να συζητά, να αισθάνεται, να αντιδρά με το περιβάλλον του, η εικόνα των ανθρώπων που δυσκολεύονται να πουν ένα όχι στον άδικο νόμο, να δείξουν αλληλεγγύη στο διπλανό τους, να αντιδράσουν συλλογικά σε αυτό που τους πνίγει.

Η εντατικοποίηση των ελέγχων και το μέτρο του «bonus» των εισιτηρίων (στα 10 ακυρωμένα ένα δώρο!) αναπαράγουν μια γελοία λογική συμφωνα με την οποία τα εισιτήρια αποτελούν απόδειξη ατομικής υπευθυνότητας ή τίτλο ιδιοκτησίας ενώ οι νομιμόφρονες επιβάτες απειλούνται από τους πιο «άτακτους». Η ανταλλαγή εισιτηρίων μεταξύ των επιβατών -το μόνο συλλογικό μέσο αντίδρασης που έχει απομείνει- καταδικάζεται ως πράξη ανήθικη, ανατρεπτική, εγκληματική. Είναι χαρακτηριστική η επίκληση της νομιμότητας και η καταδίκη της «ανομίας» και της «λαθρεπιβίβασης» (μετά τους λαθρομετανάστες έχουμε και τους λαθρεπιβάτες!), λες και το να χαρίζεις μια δωρεάν διαδρομή στο συνεπιβάτη σου αποτελεί αδίκημα σε βαθμό κακουργήματος. Ετσι, σύμφωνα με τη διαχέουσα «επίσημη» άποψη η αλληλεγγύη μεταξύ επιβατών συνεπάγεται μια κολάσιμη πράξη ανευθυνότητας απέναντι προς το κοινό καλό…

Αντίσταση και αντάρτικο στα τρόλεϊ και στα βαγόνια; Ναι, κι εκεί και όπου αλλού χρειάζεται. Αφού είναι φανερό ότι δεν επαρκεί να ζητάμε μειώσεις των τιμών από το κράτος ή δωρεάν μεταφορά σε φτωχούς και ανέργους, καλούμαστε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Οι συντονισμένες κινήσεις ακτιβισμού ανά γειτονιά ή και σε επίπεδο δήμου, που είχαν ξεπηδήδει την περίοδο των προηγούμενων αντίστοιχων μέτρων, θα πρέπει να πολλαπλασιαστούν συντονισμένα για να διαχυθούν ως ιδέα και καθημερινή πρακτική στον κόσμο. Εάν δε θέλουμε να συμβιβαζόμαστε και να υποχωρούμε συνεχώς (όπως κάνουμε σε άλλες περιπτώσεις ως εργαζόμενοι, ως άνεργοι, ως συνάδελφοι, ως πολίτες, ως γείτονες κ.λπ.) θα πρέπει να προσπαθήσουμε να αντιδρούμε συλλογικά και μαζικά και ως επιβάτες: χάρισμα εισιτηρίων (με κέφι και χαμόγελο), συλλογική απάντηση και αλληλεγγύη απένταντι στην εχθρότητα των ελεγκτών και των αστυνομικών, υπεράσπιση της «απείθειας» στους ελέγχους.

Σήμερα, που περνάμε σε μια φάση μονιμοποίησης και κανονικοποίησης της λιτότητας και της κοινωνικής αδικίας, καλούμαστε να ξεπεράσουμε το ακτιβιστικό πλαίσιο δράσης. Καλούμαστε να προσανατολιστούμε σε ένα νέο πεδίο καθημερινών αγώνων και να διοχετεύσουμε τη φαντασία μας σε νέες μορφές πολιτικής δράσης, που θα διεκδικούν, όχι ζητώντας κάτι από το κράτος, αλλά δημιουργώντας τις συνθήκες συλλογικής συνύπαρξης που επιθυμούμε.

Για την αντιμετώπιση των ελέγχων και των προστίμων μπορούμε να δημιουργήσουμε μικρά «ταμεία αλληλοβοήθειας παραβατών», με σκοπό την αλληλοϋποστήριξη των επιβατών, ιδέα που εφαρμόζεται με επιτυχία σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις: μικρές ομάδες, της τάξης των δέκα ατόμων, οι οποίες δημιουργούν, η καθεμιά τους, το δικό της ταμείο αλληλοβοήθειας, που σκοπό έχει να αποζημιώνει τα μέλη της, κάθε φορά που δέχονται πρόστιμο από έναν ελεγκτή, δεδομένου, φυσικά, ότι δεν πληρώνουμε εισιτήριο. Τα χρήματα για την αποπληρωμή των προστίμων προέρχονται από τις μηνιαίες εισφορές των μελών της ομάδας και μπορεί να λειτουργεί αποτελεσματικά αφού στατιστικά τα πρόστιμα που μπορούν να δεχθούν μέσα σε ένα μήνα τα μέλη της ομάδας είναι πολύ χαμηλότερα, χρηματικά, από το άθροισμα των εισφορών των μελών. Δεδομένης, άλλωστε, της συσσώρευσης των εισφορών, με το πέρασμα του χρόνου, δημιουργείται ένα ποσό που μπορεί άνετα να καλύπτει τις ανάγκες της ομάδας. Ταυτόχρονα, αυτή η κατάσταση επιτρέπει στην εκάστοτε ομάδα να καθορίζει τη μηνιαία εισφορά σε τέτοιο επίπεδο, ώστε τα έξοδα κάθε μέλους να είναι αρκετά χαμηλότερα από τα αντίστοιχα στην περίπτωση που πλήρωνε εισιτήριο, ενώ μένει στην άκρη και ένα ποσό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την προώθηση του κινήματος των ταμείων αλληλοβοήθειας αλλά και των δωρεάν μεταφορών, γενικότερα (έκδοση προκηρύξεων, εκτύπωση αυτοκολλήτων κ.λπ.).

Τέτοιες κινήσεις οριοθετούν έναν πιο οργανωμένο και πιο σταθερό τύπο αγώνα, που μπορεί να μας επιτρέψει να αντιμετωπίσουμε σε μόνιμη βάση και όχι σπασμωδικά και περιστασιακά τις συνέπειες των αλλαγών στα ΜΜΜ. Ταυτόχρονα προωθεί ένα εγχείρημα που ξεπερνά μια διεκπεραιωτικού τύπου διαδικασία, όπου συμμετέχουμε για καθαρά ωφελιμιστικούς λόγους, με τρόπο απρόσωπο και τυπικό, απλώς επειδή θέλουμε να πληρώνουμε λιγότερα χρήματα για τις μεταφορές μας: μια νέα δομή, οριζόντια και (αμεσο)δημοκρατική, που βασίζεται στην αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη ανάμεσα στα μέλη και το οποίο προσπαθεί να ενσαρκώσει μια σειρά αξιών που έρχονται σε αντίθεση με αυτές της σημερινής κοινωνίας: συλλογική δράση, δημοκρατική οργάνωση, απόρριψη του ατομικισμού και του σταρχιδισμού κ.λπ.

Εάν δεν τρεφόμαστε με αυταπάτες περί «προσωπικού βολέματος στις δύσκολες μέρες» και θέλουμε να κοιτάζουμε βαθιά το πολιτικό πρόβλημα σήμερα, θα πρέπει να εντάσσουμε τους αγώνες μας σε μια γενικότερη προσπάθεια επαναπροσδιορισμού των αντιλήψεών μας για τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να είναι οργανωμένες οι μετακινήσεις μας. Είναι καιρός να προσανατολιστούμε προς τη διεκδίκηση δωρεάν δημόσιων μετακινήσεων στις πόλεις ως προσπάθεια προοδευτικής απεξάρτησης από τη λαγνεία του αυτοκινήτου και προσέγγισης ενός οικολογικού μοντέλου κοινωνίας.

Ανταλλαγή εισιτηρίων και ιδεών στα μέσα μεταφοράς Συνελεύσεις σε βαγόνια και λεωφορεία Ταμεία αλληλοϋποστήριξης παραβατών παντού!

Benutzereinstellungen

Anarkismo.net

Suche

Neue Veranstaltungshinweise

Kommende Veranstaltungen

Andere Presse

Feeds

Πατήσια-Παγκράτι δύο ευρώ παρά κάτι

Hauptseite

Latest News

Opinion and Analysis

Press Releases