user preferences

Από την εξέγερση, στην επανάσταση

category Διεθνή | Λαϊκοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση author Friday August 31, 2012 21:19author by antisystemic Report this post to the editors

Μέρος Β'

Προσχέδιο για την μετάβαση στον ελευθεριακό σοσιαλισμό
nothanks.jpg

Βεβαίως τα παραπάνω προϋποθέτουν ότι το ελευθεριακό κίνημα θα είναι σε θέση να προωθήσει άμεσα τα μέτρα υλοποίησης της κοινωνικής επανάστασης τόσο στη σφαίρα της πολιτικής όσο και στο πεδίο της οικονομίας και θα διαθέτει την μεταβατική στρατηγική που θα καταστήσει την μετάβαση στον ελευθεριακό σοσιαλισμό μια ρεαλιστική κι εφικτή προοπτική. Πώς όμως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο; Αν δεχτούμε ότι στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο ο απώτερος στόχος του ελευθεριακού κινήματος είναι η εγκαθίδρυση μιας ελεύθερης συνομοσπονδίας δημοτικών συνελεύσεων στα πρότυπα μιας Περιεκτικής Δημοκρατίας, τότε απομένει να απαριθμήσουμε εκείνα τα συλλογικά κινηματικά όργανα που μπορούν να σηκώσουν το βάρος της οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας, αναδιοργανώνοντας παράλληλα τις βασικές δομές της οικονομίας στην βάση της αρχής της ισοκατανομής της οικονομικής δύναμης και της ομοιόμορφης ικανοποίησης των βασικών αναγκών όλων των πολιτών.Έχουμε ήδη γράψει ότι ενώ οι περισσότεροι αντισυστημικοί συγγραφείς και ακτιβιστές καταγίνονται με την αυτοοργάνωση των εργαζομένων και την ανεύρεση τρόπων μέσα από τους οποίους η ελευθεριακή Αριστερά θα μπορέσει να διεισδύσει στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα, κατά την γνώμη μας οι αναρχικοί θα έπρεπε να ρίξουν το βάρος τους στην ταξική οργάνωση και κινητοποίηση του ενός εκατομμυρίου διακοσίων χιλιάδων ανέργων[vii], μέσω της σύστασης ενός δικτύου μαζικών συνδικάτων ανέργων με αναρχικό πολιτικό υπόβαθρο και χαρακτήρα. Η δεδομένη αδυναμία του συστήματος, υπο το βάρος της συστημικής αναδιάρθρωσης που βρίσκεται σε εξέλιξη, να απορροφήσει και να προσφέρει σταθερές και ικανοποιητικές συνθήκες διαβίωσης σε ένα τεράστιο τμήμα του εργατικού δυναμικού, καθιστά την τεράστια μάζα των ανέργων μια εν δυνάμει τρομακτική αντισυστημική δύναμη που δύσκολα δύναται να εξαγοραστεί ή να αφομοιωθεί από το σύστημα.[viii] Με αυτόν τον τρόπο, η αδυναμία παρέμβασης του αναρχικού κινήματος στο εσωτερικό του συστήματος της οικονομίας της αγοράς, δηλαδή η αδυναμία παρεμβολής στη σχέση που ορίζει σε κάθε στάδιο εξέλιξης του συστήματος την ίδια τη σύνθεση του κεφαλαίου, αντισταθμίζεται από την ικανότητα του να παρέμβει εξωτερικά στην λειτουργία του συστήματος μέσω της άμεσης δράσης. Όπως γράφει ο J. Petras για την εμπειρία της Αργεντινής, «Βέβαια η ροή των εμπορευμάτων και του κεφαλαίου απαιτούν την ελεύθερη διάβαση των δρόμων για να προσεγγίσουν την αγορά τους. Εδώ λοιπόν οι “περιθωριακές ομάδες” γίνονται στρατηγικοί πρωταγωνιστές των οποίων οι άμεσες ενέργειες εμποδίζουν τα κυκλώματα της ελίτ και διαταράσσουν τη διαδικασία συσσώρευσης. Οι αποκλεισμοί οδικών δικτύων από τους άνεργους είναι λειτουργικό ισοδύναμο των βιομηχανικών εργατών που σταματούν τις μηχανές και τη γραμμή παραγωγής: η μία μπλοκάρει το κέρδος, η άλλη τη δημιουργία της αξίας. Η μαζική οργάνωση έξω από το εργοστασιακό σύστημα αποδεικνύει τη βιωσιμότητα της εν λόγω στρατηγικής, όταν λαμβάνει χώρα εκτός των δομών των εκλογικών κομμάτων και των γραφειοκρατικών συνδικάτων».[ix]

Επιπλέον, τα συνδικάτα των ανέργων θα μπορούσαν να οργανωθούν κατά ειδικότητα και με βάση το αντικείμενο εξειδίκευσης των μελών τους, ώστε με αυτόν τον τρόπο να αποτελέσουν την δεξαμενή άντλησης εργατικού δυναμικού για την στελέχωση των αυτοδιαχειριζόμενων δημοτικών επιχειρήσεων, των μελλοντικών δημοτικών υπηρεσιών κοινής ωφελείας, κλπ. Τέλος, μια συνομοσπονδία αναρχικών συνδικάτων ανέργων θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ισχυρός μοχλός πίεσης που θα επιδρά «απ’ έξω» πάνω στον απαξιωμένο επίσημο συνδικαλισμό της υποταγής και της αστυνόμευσης του εργατικού κινήματος, προκαλώντας ρήγματα στο εσωτερικό τους και οξύνοντας την αντίθεση μεταξύ συνδικαλιστικής βάσης και ηγεσίας. Ο υδροκεφαλισμός του ελληνικού κράτους αναμφίβολα συνιστά πλεονέκτημα για μια στρατηγική της εξέγερσης που περιλαμβάνει μαζικές και δυναμικές μορφές άμεσης δράσης ενάντια στην ομαλή λειτουργία και αναπαραγωγή της οικονομίας. Θα αρκούσε η επικέντρωση των δυνάμεων μας και της δράσης μας στο λεκανοπέδιο της Αττικής, όπου είναι συγκεντρωμένος ο μεγάλος όγκος της εμπορικής δραστηριότητας καθώς και το μεγαλύτερο μέρος της βιομηχανικής παραγωγής, προκειμένου να προκαλέσουμε μια γενικευμένη αποσταθεροποίηση στη λειτουργία ολόκληρου του οικονομικού συστήματος.

Θα πρέπει σε αυτό το σημείο να ξεκαθαρίσουμε ότι τα αναρχικά συνδικάτα ανέργων δεν θα είναι μια φωτοτυπία του κινήματος των άνεργων piqueteros (MTD) που έκανε την εμφάνιση του στην Αργεντινή την περίοδο 1996-2002. Δυστυχώς, παρά τις ριζοσπαστικές μορφές αυτοοργάνωσης και την αξιοσημείωτη επιτυχία στην σφυρηλάτηση νέων αγωνιστικών σχέσεων ανάμεσα στους αποκλεισμένους από την παραγωγή εργάτες, το πολιτικό πρόγραμμα των piqueteros ουδέποτε υπερέβη τα ρεφορμιστικά όρια ενός κινήματος διαμαρτυρίας, εκφράζοντας αιτήματα για θέσπιση από τις αρχές τοπικών προγραμμάτων για δημιουργία επιδοτούμενων θέσεων απασχόλησης, για εθνικοποιήσεις τραπεζών, για χρηματοδότηση αναπτυξιακών προγραμμάτων ανά κοινότητα, κλπ.[x] Είναι αλήθεια ότι πολλές από αυτές τις πρωτοβουλίες υπαγορεύτηκαν από μια πραγματιστική αντίληψη ικανοποίησης μέσω της άμεσης δράσης των πιεστικών προλεταριακών «αναγκών της στιγμής». Ωστόσο, είναι αυτήν την αναγωγή της άμεσης υλικής ανάγκης σε απώτατο πολιτικό όριο του κινήματος, που οφείλει να αποφύγει το αναρχικό κίνημα των ανέργων για να μην εκφυλιστεί σε κοινωνικό κίνημα «διατύπωσης αιτημάτων» προς τις ελίτ. Με άλλα λόγια, η ισομερής ικανοποίηση των βασικών αναγκών των ετεροκαθοριζόμενων κοινωνικών στρωμάτων σε μόνιμη και διαρκή βάση μπορεί να γίνει δυνατή μόνο έξω και σε κατάσταση σύγκρουσης με τους θεσμούς του συστήματος. Γι’ αυτό τον λόγο, η πολιτική πρακτική του κινήματος θα πρέπει να καθοδηγείται τόσο από την αρχή της δημιουργίας μετωπικών σχημάτων για την άμεση εκπλήρωση των λαϊκών αναγκών, όσο και από την αρχή του ασυμβίβαστου αυτών των σχημάτων (θεσμών) με το θεσμικό πλαίσιο που εγγυάται την αναπαραγωγή της συστημικής κυριαρχίας.

Επιπλέον, τα πιο μαχητικά κομμάτια του MTD στηρίχτηκαν στις τοπικές οργανώσεις βάσης για να αναπτύξουν οργανικούς δεσμούς και συμμαχίες με κοινότητες που είχαν χτυπηθεί βαριά από την ανεργία. Οι κοινότητες αυτές ύστερα κινητοποιούνταν για να υποστηρίξουν και να συνδράμουν τα παρακείμενα τους μπλόκα στις εθνικές οδούς. Παρόλο που η αρχή της οργάνωσης από κάτω προς τα πάνω είναι απαραβίαστη για κάθε ελευθεριακό πολιτικό εγχείρημα, θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι απουσίαζε από το κίνημα των piqueteros η ολιστική οικονομική οπτική που ενυπάρχει στην αντίληψη της συγκρότησης βιομηχανικών συνδικάτων ανέργων, που προϋποθέτει και την λειτουργική διαφοροποίηση του συνδικαλιστικού μοντέλου αυτοοργάνωσης των αποκλεισμένων εργατών από αυτό του MTD. Αυτό που εννοούμε είναι ότι τα συνδικάτα των ανέργων δεν θα πρέπει απλώς να συγκροτηθούν με βάση την τοπικότητα της κάθε οργάνωσης και την περαιτέρω συνομοσπονδιοποίηση των αυτόνομων τοπικών ομάδων σε ευρύτερα σύνολα (αυτό είναι δεδομένο), αλλά θα πρέπει η οργάνωση τους να ενσωματώνει και να αντικατοπτρίζει και το κριτήριο της εξειδίκευσης σύμφωνα με το αντικείμενο της εργασίας των άνεργων ακτιβιστών, σε αναρχοσυνδικαλιστικά πρότυπα. Κατά την γνώμη μας, αυτό θα μπορούσε να γίνει με δύο τρόπους. Σε τοπικό επίπεδο μπορούν να δημιουργηθούν συνδικάτα ανά συναφείς επαγγελματικές ειδικότητες που αντιστοιχούν σε κάθε βιομηχανικό κλάδο (π.χ. κουλτούρα, υπηρεσίες, υγεία, καθαριότητα, έρευνα κλπ.) ή, όπου αυτό δεν είναι δυνατό, απευθείας μετωπικές γενικές συνελεύσεις - συνδικαλιστικές οργανώσεις ακτιβιστών πόλης, στις οποίες θα μετέχουν όλοι οι άνεργοι, ανεξαρτήτως επαγγέλματος ή ειδικότητας. Οι οργανώσεις αυτές θα είναι πλήρως αυτόνομες και θα μπορούσαν είτε να δρουν σε συνεννόηση με την ελεύθερη δημοτική συνέλευση της περιοχής τους, ή κάποια στιγμή να συγχωνευτούν με αυτήν δημιουργώντας έτσι ένα ενιαίο στρατευμένο συλλογικό υποκείμενο ανά αυτόνομο δήμο. Ωστόσο, η φεντεραλιστική συνδικαλιστική δομή σε επίπεδο πόλης ή περιφέρειας θα πρέπει να έχει ξεχωριστή και ανεξάρτητη υπόσταση από τις δομές της συνομοσπονδιακής πολιτικής δημοκρατίας[xi] και θα πρέπει να περιλαμβάνει θεσμικές διευθετήσεις όπου οι ακτιβιστές θα έχουν τη δυνατότητα να οργανώνονται και να διαβουλεύονται ανά ειδικότητα και κλάδο παραγωγής. Με αυτόν τον τρόπο, οι συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες διατηρούν την κινηματική τους διάσταση ως συντονιστικά σώματα των τοπικών συνδικάτων ανέργων, αλλά προσλαμβάνουν και μια επιπρόσθετη ιδιότητα ως αμεσοδημοκρατικά όργανα εκπόνησης οικονομικών σχεδίων και ως θεσμική υποδομή για μια στρατηγική μετάβασης σε μια εναλλακτική μορφή οικονομικής οργάνωσης της κοινωνίας.

Με τα παραπάνω δεν επιθυμούμε να προεξοφλήσουμε την μελλοντική μορφή του απελευθερωτικού συλλογικού υποκειμένου και να προδιαγράψουμε την μεθοδολογία που θα υιοθετήσει στο πεδίο της Κοινωνικής Πάλης. Απλώς προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε τους τρόπους χάρη στους οποίους η οργάνωση ενός παρόμοιου κινήματος θα ήταν εφικτή. Ένα μαζικό κίνημα άμεσης δράσης, οργανωμένο σε μια συνομοσπονδία των δημοτικών συνελεύσεων και των συνδικάτων ανέργων, θα μπορούσε να αναπτύξει δυναμικές μορφές συλλογικής δράσης και παρέμβασης μεταξύ των οποίων: η παρακώλυση των δικτύων κυκλοφορίας εμπορευμάτων και μεταφοράς της εργατικής δύναμης (μπλοκάρισμα συγκοινωνιών, εθνικών οδών), ο αποκλεισμός των σταθμών διακίνησης αγαθών και υπηρεσιών από το εσωτερικό και το εξωτερικό (τρένα, αεροδρόμια, λιμάνια), η οργάνωση δυναμικών κινητοποιήσεων στους δρόμους με συγκρουσιακά χαρακτηριστικά, η οργάνωση ενός απεργιακού κινήματος των ανέργων με εισβολή και κατάληψη των χώρων παραγωγής από ομάδες ανέργων κι «έξωθεν» μπλοκάρισμα της παραγωγικής διαδικασίας, η απαλλοτρίωση των δομών της τοπικής αυτοδιοίκησης (δημαρχεία, δημοτικές υπηρεσίες, κλπ.) και η μετατροπή τους σε κέντρα εξεγερσιακής δραστηριότητας απ’ όπου οι τοπικές δημοτικές συνελεύσεις θ’ ασκούν έμπρακτα την πολιτική και οικονομική αυτοδιάθεση τους. Πέρα από τα παραπάνω, ολόκληρη η γκάμα των μορφών συλλογικής αντίστασης που έχουν αναπτυχθεί αυθόρμητα την τελευταία τριετία (πρωτοβουλίες επανασύνδεσης ρεύματος στα φτωχά νοικοκυριά, συνιστώσες του κινήματος «δεν πληρώνω», επιτροπές κοινωνικής ανυπακοής κόντρα στο χαράτσι, τοπικά δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, κλπ.) θα μπορούσαν να ενσωματωθούν στο κοινό αντισυστημικό πρόγραμμα και να αποτελέσουν επιμέρους ριζοσπαστικές εκφάνσεις του ανταγωνιστικού κινήματος .Τελικός στόχος της ανατρεπτικής μας δραστηριότητας θα ήταν η γενίκευση των συνθηκών διάλυσης και αποδιοργάνωσης των κατεστημένων πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών εξουσιών που θα κλιμακωθεί σε γενικευμένη λαϊκή εξέγερση με στόχο την ανατροπή των βασικών ετερόνομων θεσμών της συστημικής χούντας, δηλαδή της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας» και του συστήματος της οικονομίας της αγοράς. Παράλληλα, θα μπορούσε να συγκληθεί μια ιδιότυπη «συντακτική συνέλευση» που θα απαρτίζεται από ανακλητούς εντολοδόχους των συνιστωσών του κινήματος και θα είναι επιφορτισμένη με την επικύρωση της ελεύθερης συνομοσπονδίας των δήμων ως νέας «πολιτειακής» μορφής, καθώς και με τον από κοινού καθορισμό των γεωγραφικών ορίων των νέων δήμων σύμφωνα με τις εξουσιοδοτήσεις που θα λάβουν οι εντολοδόχοι των συνελεύσεων που θα συμμετάσχουν σε αυτή. Ταυτόχρονα η «συντακτική» θα μπορεί να λάβει αποφάσεις που θα υποδεικνύουν τα κεντρικά οικονομικά όργανα στα οποία θα ανατεθεί να φέρουν σε πέρας την ανασυγκρότηση της παραγωγής με βάση την αρχή της αποκέντρωσης, της αλληλεξάρτησης και της συλλογικής στήριξης.

Αυτά τα όργανα μπορούν να έχουν συγκροτηθεί μέσα από την συνομοσπονδιοποίηση των συνδικάτων ανέργων ακόμη και πριν από τη σύγκλιση μιας συντακτικής συνέλευσης. Για παράδειγμα, τα συνδικάτα των ανέργων μπορούν με την πάροδο του χρόνου κι όσο αναπτύσσεται το κίνημα, να συστήσουν τοπικές και εθνικές ομοσπονδίες ανά πρωτογενή, δευτερογενή ή τριτογενή οικονομικό τομέα και ανά βιομηχανικό κλάδο και σε συνεργασία με το κίνημα των δημοτικών συνελεύσεων να επεξεργαστούν σχέδια ίδρυσης νέων δημοτικοποιημένων μονάδων παραγωγής υπό εργατικό έλεγχο. Έτσι, από την μία η Συνομοσπονδία των δημοτικών συνελεύσεων θα δημιουργούσε την υποδομή και τους θεσμούς για την αποτελεσματική αποκέντρωση της δύναμης στο πεδίο της πολιτικής και στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο. Από την άλλη, η συνομοσπονδία των συνδικάτων ανέργων θα παρείχε τις αναγκαίες εφεδρείες σε προσωπικό και τεχνογνωσία οι οποίες θα μπορούσαν να προετοιμάσουν και να συγκεκριμενοποιήσουν τις οικονομικές δομές και τους θεσμούς του αυτοδιαχειριζόμενου οικονομικού τομέα.

Τις ανάγκες ενός δημοκρατικού σχεδιασμού σε εθνική κλίμακα θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν αυτόνομα όργανα εργατών-ανέργων, παρμένα μέσα από την εμπειρία του αναρχοσυνδικαλιστικού σοσιαλισμού, όπως εφαρμόστηκε αυτός κατά τη διάρκεια της Ισπανικής Επανάστασης του ’36. Ένα από αυτά θα μπορούσε να είναι μια Εθνική Οικονομική Ομοσπονδία κατά τα πρότυπα των οικονομικών συμβουλίων που περιγράφει ο αναρχικός οικονομολόγος Ντιέγκο Άμπαντ ντε Σαντιγιάν.[xii] Η Ομοσπονδία θα λογοδοτεί στη Συνομοσπονδιακή Συνέλευση των ανακλητών εντολοδόχων των δήμων. Αυτή είναι μια σημαντική λεπτομέρεια, αφού η υπαγωγή της Οικονομικής Ομοσπονδίας στον έλεγχο της συνομοσπονδιακής συνέλευσης είναι αναγκαία προκειμένου να αποφευχθεί η μερικότητα των συμφερόντων που εκφράζουν θεσμοί αυτοδιεύθυνσης που αναδύονται αποκλειστικά στο πεδίο της παραγωγής και της οικονομίας. Μόνο οι δημοτικές συνελεύσεις και οι συνομοσπονδιακές διακλαδώσεις τους μπορούν να διαμορφώσουν και να δώσουν θεσμική υπόσταση στο κοινό συμφέρον όλων των ανθρώπων που μετέχουν σε αυτές πρωτίστως ως πολίτες της συνομοσπονδίας.Η Οικονομική Ομοσπονδία θα περιλαμβάνει και η ίδια ανακλητούς εντολοδόχους από το σύνολο των συνομοσπονδιών των συνδικάτων ανέργων ανά βιομηχανικό κλάδο. Σε αυτή θα συμμετέχουν επίσης εργάτες-άνεργοι από όλα τα δημοτικοποιημένα κέντρα παραγωγής και υπηρεσιών που έχουν τεθεί σε λειτουργία: έρευνα, συντονισμός, μεταφορές, ανταλλαγή, υγεία, κουλτούρα, εκπαίδευση, αγροτικές καλλιέργειες, επικοινωνίες, κλπ. Με αυτόν τον τρόπο, η Ομοσπονδία θα διαθέτει ανά πάσα στιγμή μια ολοκληρωμένη εικόνα για τα οικονομικά δεδομένα του κινήματος, για τις παραγωγικές ανάγκες του σκιώδους συνομοσπονδιακού οικονομικού μοντέλου και τις διαθεσιμότητες εργατικού δυναμικού ανά κλάδο. Έτσι, θα μπορέσει να αναλάβει ρόλο συμβουλευτικό και συντονιστικό για την αποτελεσματική εκτέλεση των οικονομικών προγραμμάτων που θα αποφασίζονται στο τοπικό επίπεδο και θα συντονίζονται από την Συνομοσπονδιακή Συνέλευση των απελευθερωμένων δήμων. Ένα παρόμοιο οργανωτικό δίκτυο μπορεί να αναπαραχθεί απευθείας στο τοπικό επίπεδο και να ρυθμίζει τις προσπάθειες των τοπικών δημοτικών συνελεύσεων για τη δημιουργία ενός δημοτικοποιημένου οικονομικού τομέα. Όπου δεν έχουν ιδρυθεί τοπικές διακλαδώσεις των αυτόνομων συνδικάτων ανέργων, οι τοπικές συνελεύσεις θα έχουν πάντα την επιλογή να απευθύνονται άμεσα και χωρίς διαμεσολάβηση για κάθε είδους βοήθεια στα περιφερειακά και «εθνικά» συνδικάτα της αναρχικής ομοσπονδίας.

Σε ότι αφορά τη χρηματοδότηση, αυτή θα προέλθει από την ίδρυση μιας «Τράπεζας Εργασίας», που φυσικά ουδεμία σχέση έχει με τις καπιταλιστικές τράπεζες. Θα βρίσκεται και αυτή υπό τον άμεσο έλεγχο της Συνομοσπονδιακής Συνέλευσης και θα αποτελεί συλλογικό φορέα διαχείρισης και αξιοποίησης του διαθέσιμου κοινωνικού κεφαλαίου.[xiii] Εκεί μπορεί να συγκεντρωθεί το σύνολο των διαθέσιμων κεφαλαίων των κοινωνικοποιημένων εθνικών βιομηχανιών και κολεκτιβοποιημένων επιχειρήσεων, καθώς και το σύνολο των εσόδων που προκύπτουν από τις συναλλαγές των κοινωνικοποιημένων παραγωγικών μονάδων με παράγοντες του εξωτερικού οικονομικού περιβάλλοντος. Επίσης, η Τράπεζα μπορεί να αναλάβει και τη διαχείριση του κεφαλαίου «πρωταρχικής συσσώρευσης»[xiv] που θα εξοικονομηθεί: α) από την παύση πληρωμών του κρατικού χρέους, β) από την απαλλοτρίωση των κρατικών αποθεμάτων χρυσού[xv], γ) από την δήμευση στο όνομα της συνομοσπονδίας των περιουσιών των μελών της οικονομικής ελίτ και των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων, δ) από την απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση των τραπεζικών κεφαλαιακών αποθεμάτων και ε) από την δραστική περικοπή των δαπανών για οπλικά συστήματα και τον τερματισμό της χρηματοδότησης για τα έξοδα συντήρησης του στρατού που θα αντικατασταθεί από λαϊκές πολιτοφυλακές, υπόλογες στις κατά τόπους δημοτικές συνελεύσεις[xvi].

Φυσικά, στα προβλεπόμενα διαθέσιμα κεφάλαια θα πρέπει να συμπεριληφθεί και κάποιο είδος ενίσχυσης και υποστήριξης σε νόμισμα, εφόδια, πρώτες ύλες, αγαθά και μηχανικό εξοπλισμό που είναι πιθανό να αποσταλούν στην συνομοσπονδία από το διεθνές ταξικό κίνημα αλληλεγγύης των εργαζομένων όλου του κόσμου προς την ελληνική κοινωνική επανάσταση. Η διπλωματική δραστηριότητα των εξεγερμένων στο εξωτερικό θα πρέπει κατά την γνώμη μας να δώσει ιδιαίτερη έμφαση κυρίως σε αυτή την πτυχή των διεθνών σχέσεων. Θα πρέπει να επιδιώξει την καλλιέργεια άμεσων επαφών με τις οργανώσεις βάσης και την εγκαθίδρυση άτυπων διεθνών δικτύων ανταλλαγής και αμοιβαίας συλλογικής στήριξης με συλλογικούς φορείς, οργανώσεις, παραγωγικούς συνεταιρισμούς, συνδικάτα και κινήματα του παγκόσμιου προλεταριάτου, έξω και πέρα από τις καθιερωμένες επαφές με κρατικούς αξιωματούχους και εκπροσώπους της υπερεθνικής ελίτ μέσα στα προκαθορισμένα πλαίσια της διπλωματίας. Τα κονδύλια που θα συγκεντρωθούν θα αναδιανεμηθούν υπο την μορφή πιστώσεων σε είδος προς τις νεότευκτες δημοτικές επιχειρήσεις. Η Τράπεζα μπορεί επίσης να αναλάβει τη διαμεσολάβηση με καπιταλιστές (ή μη) προμηθευτές του εξωτερικού για την εισαγωγή πρώτων υλών και άλλων προϊόντων αναγκαίων για την ανοικοδόμηση της οικονομίας, ελαχιστοποιώντας παράλληλα την χρήση του χρήματος ως μέσον ανταλλαγής στο εσωτερικό της χώρας. Οι θεσμοί αυτοί θα ήταν προσωρινοί και θα λειτουργούσαν ως εργαλεία οικονομικής ανασυγκρότησης μέχρις ότου θα ήταν δυνατή η μετάβαση και η πλήρης εφαρμογή του μοντέλου συνομοσπονδιακής παραγωγής και κατανομής αγαθών και υπηρεσιών μεταξύ των ελεύθερα συνασπισμένων δήμων.Το παραπάνω προσχέδιο δανείζεται αρκετά στοιχεία τόσο από το ελευθεριακό μοντέλο αχρήματης οικονομίας που έχει προτείνει η Περιεκτική Δημοκρατία, όσο και από την επαναστατική εμπειρία των Ισπανών αναρχικών η οποία είναι εξόχως εποικοδομητική. Όχι μόνο επειδή δείχνει πώς μπορεί να εφαρμοστεί η κοινωνική αυτοδιεύθυνση και η αυτοδιεύθυνση των εργαζομένων σε ένα μοντέρνο οικονομικό σύστημα, αλλά και γιατί οι αναρχικοί αγωνιστές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εμείς σήμερα, προβλήματα ανοικοδόμησης της οικονομίας μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Ωστόσο, το σύστημα της εργατικής αυτοδιαχείρισης επέδειξε αξιοσημείωτο δυναμισμό και ανθεκτικότητα στις αντιξοότητες και το σκόπιμο σαμποτάζ που δέχτηκε από τις ελίτ. Απέδειξε την ικανότητα του για εκσυγχρονισμό των οικονομικών τομέων που είχε υπό τον έλεγχο του, για βελτίωση της ποιότητας των παραγόμενων αγαθών και υπηρεσιών, για ορθολογική αναδιοργάνωση τομέων με στόχο την ικανοποίηση των αναγκών όλων των πολιτών, καθώς και για ανάπτυξη καινούριων παραγωγικών κλάδων όποτε το απαίτησαν οι περιστάσεις.[xvii] Για όλους τους παραπάνω λόγους τα διδάγματα που οι σύγχρονοι κοινωνικοί αγωνιστές μπορούν να αντλήσουν από την Ισπανική εμπειρία είναι πραγματικά ανεκτίμητα.

Σημειώσεις

[i] Βλέπε για παράδειγμα το Ο Ψευτο-μονόδρομος και η Αριστερά (Ελευθεροτυπία, 22-05-10), αλλά και όλη τη σχετική αρθρογραφία του Τάκη Φωτόπουλου στην εφημερίδα που αναδημοσιεύεται ηλεκτρονικά εδώ: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/.

[ii] Όπως γράφει ο Φωτόπουλος, «Αλλά από τη στιγμή που καταστρέφεται η οικονομική αυτοδυναμία, είτε βίαια (αποικιοκρατία), είτε μέσω της αγοράς, και, ως αποτέλεσμα, δύο μέρη με άνιση οικονομική δύναμη (ως προς την παραγωγικότητα, την τεχνολογία και το ύψος του εισοδήματος) έλθουν σε άμεση οικονομική επαφή, τότε η αυτόματη λειτουργία του μηχανισμού της αγοράς εξασφαλίζει την αναπαραγωγή και την επέκταση της ανισότητας μεταξύ των δύο μερών και επομένως θέτει όρια στην παραπέρα ανάπτυξη με βάση το μέγεθος της μειονότητας που κυρίως επωφελείται από αυτού του είδους της ανάπτυξη». Στο Τ. Φωτόπουλος, Περιεκτική Δημοκρατία – Δέκα Χρόνια Μετά (Ελεύθερος Τύπος), σελ. 237-8.

[iii] Κ. Καστοριάδης, Το Επαναστατικό Πρόβλημα Σήμερα (Ύψιλον), σελ.76.[iv] Ως οικονομική αυτοδυναμία δεν νοείται η εθνικιστική απομόνωση ή η αυτάρκεια, αλλά η «στήριξη πρωταρχικά στους δικούς μας πόρους, ανθρώπινους και φυσικούς και η ικανότητα αυτόνομου καθορισμού των στόχων και λήψης των αποφάσεων». Η υπονόμευση και καταστροφή της οικονομικής αυτοδυναμίας της κάθε κοινωνίας, δηλαδή των υλικών μέσων που διαθέτει η κάθε κοινωνία για να επιβιώσει, είναι δομικό φαινόμενο που συμβαδίζει με την διαπλοκή και την ενσωμάτωση των τοπικών οικονομιών μέσα στις δομές του συστήματος της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς. Ανάμεσα σε συγκρίσιμες οικονομίες η διαπλοκή αυτή δημιουργεί δεσμούς αλληλεξάρτησης. Ωστόσο, σε περιπτώσεις όπου έρχονται σε επαφή δύο οικονομίες με ανισομερή επίπεδα ανάπτυξης, η διαπλοκή στο πλαίσιο της λειτουργίας της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς τείνει να δημιουργεί δεσμούς εξάρτησης, δομικού ετεροκαθορισμού και υποτέλειας. Στο Τ. Φωτόπουλος, Περιεκτική Δημοκρατία, σελ. 397.

[v] Τ. Φωτόπουλος, Περιεκτική Δημοκρατία, σελ. 391-441.

[vi] Τ. Φωτόπουλος, Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ (Γόρδιος, 2010), σελ. 373-395.

[vii] Σύμφωνα πάντα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία που δίνει η ΕΛΣΤΑΤ που ως γνωστό είναι πολύ μικρότερα από τα πραγματικά νούμερα της αδήλωτης ανεργίας.

[viii] Τ. Φωτόπουλος, Αντι-συστημική εξέγερση στην Ελλάδα, http://www.inclusivedemocracy.org/pd/is18-19/issue_18-1...a.htm και Τα εκατομμύρια «απασχολήσιμοι» πληρώνουν την κρίση, http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grE/....html .

[ix] J. Petras, Το Κίνημα των Ανέργων στην Αργεντινή, https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article...63999.

[x] J. Petras, στο ίδιο & Picket and Pot Banger Together – Class recomposition in Argentina?, http://libcom.org/library/argentina-aufheben-11.

[xi] Τι Είναι η Συνομοσπονδιακή Πολιτική Δημοκρατία;, http://www.inclusivedemocracy.org/pd/is1/issue_1_id_1.htm.[xii] S. Dolgoff, Αναρχικές Κολλεκτίβες (Διεθνής Βιβλιοθήκη, 1982), σελ. 135-6.

[xiii] «Οι απομονωμένες επιχειρήσεις ήταν οικονομικοί νάνοι. Όλα όμως τα κολλεκτιβοποιημένα εργοστάσια και οι εγκαταστάσεις, συνεργαζόμενες και συνεισφέροντας σε κοινό ταμείο ήταν γίγαντες. Τα κεφάλαια όλων των κολλεκτιβοποιημένων εγκαταστάσεων, των κοινωνικοποιημένων εργοστασίων και των ενώσεων βρισκόταν στην “Κεντρική Τράπεζα Εργασίας” της Βαρκελώνης και στα τμήματα της σ’ ολόκληρη τη χώρα. Η τράπεζα διοχέτευε κεφάλαια από τις πιο αποδοτικές κολλεκτίβες στις λιγότερο αποδοτικές, υπο μορφή πιστώσεων. Οι συναλλαγές με μετρητά μειώθηκαν στο ελάχιστο. Η τράπεζα ισοσκέλιζε τους λογαριασμούς ανάμεσα στις κολλεκτίβες και κανόνιζε τις πιστώσεις, όχι με μετρητά, αλλά με ανταλλαγή προϊόντων και υπηρεσιών». Στο Dolgoff, σελ. 138-9.

[xiv] Η αναγκαιότητα αυτή προκύπτει από το γεγονός ότι (τουλάχιστον αρχικά) θα υπάρχει ένα ελευθεριακό σοσιαλιστικό οικονομικό μοντέλο που θα λειτουργεί πολιορκούμενο από τις δομές και τις εξουσιαστικές ελίτ της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς. Όπως γράφτηκε και στο σχέδιο απόφασης του ιδρυτικού συνεδρίου της «Ομοσπονδίας των Αγροτικών Κολλεκτίβων της Αραγώνας» που έγινε το 1937 στην Σαραγόσα: «Οι κολλεκτίβες ή τα διαμερίσματα θα συγκεντρώσουν κεφάλαια (επίσημο εθνικό νόμισμα) ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες τους, για την ίδρυση ταμείου της Περιοχής, με σκοπό την προμήθεια από τις κολλεκτίβες ή τα διαμερίσματα προϊόντων από Εξωτερικές πηγές…». Στο Dolgoff, σελ. 203.

[xv] Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος έχει στην κατοχή της 111,7 τόνους χρυσού και βρίσκεται στην τριακοστή θέση της παγκόσμιας κατάταξης αποθεμάτων. Στο https://www.gold.org/government_affairs/gold_reserves/. [xvi] Ο κρατικός προϋπολογισμός για «αμυντικές δαπάνες» το 2011 ανερχόταν σε 5 δις 855 εκατομμύρια ευρώ, ποσό που υπερβαίνει το 2,3 % του ΑΕΠ. Στο http://milexdata.sipri.org/result.php4.

[xvii] Για παράδειγμα, υποδειγματική ήταν η αναδιοργάνωση σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα των υπηρεσιών ιατρικής περίθαλψης στην περιοχή της Βαρκελώνης από τους ίδιους τους εργαζόμενους και η ίδρυση νοσοκομείων και υγειονομικών σταθμών ακόμη και στις φτωχές εργατικές περιοχές της πόλης, τη στιγμή που στην προεπαναστατική Ισπανία η συντριπτική πλειοψηφία των κλινικών ήταν συγκεντρωμένη αποκλειστικά στις περιοχές όπου κατοικούσαν τα εύπορα ανώτερα και μεσαία κοινωνικά στρώματα. Στο Deirdre Hogan, Industrial Collectivization during the Spanish Revolution, http://libcom.org/library/industrial-collectivisation-s...hogan.

Related Link: http://antisystemic.wordpress.com/

This page has not been translated into العربية yet.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]