user preferences

Από την εξέγερση στην επανάσταση

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Λαϊκοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση author Saturday August 11, 2012 19:36author by enfantdelarage Report this post to the editors

και η πολιτική των από κάτω

Από την εξέγερση στην επανάσταση και η πολιτική των από κάτω - λινκ: http://enfantdelarage.wordpress.com/2012/08/08/α&#...E%B7/
exit1.jpg

Η πρώτη κίνηση των από κάτω είναι η αντίσταση. Όταν οι δυνάμεις κυριαρχίας απειλούν ,σε συνθήκες απόλυτης ανασφάλειας και εκφοβισμού, να επιβάλλουν μια ευρύτατη φτωχοποίηση της κοινωνίας με ένα διαρκές μνημόνιο, προσδοκώντας παράλληλα την παθητικοποίηση όλων όσων αντιστέκονται, την κυριαρχία του ατομισμού και του κοινωνικού αυτοματισμού, όλοι όσοι βιώνουμε την εκμετάλλευση, τη φτώχεια και την καταστολή απαντάμε και αντιτάσσουμε τα δικά μας διλλήματα στα ψευτοδιλλήματα του κράτους και των εκμεταλλευτών μας, συγκρουόμαστε στο δρόμο στην κατεύθυνση της συνολικής ρήξης, προβαίνουμε σε καταλήψεις και αποκλεισμούς.

Αρνούμαστε να πεισθούμε για το τρένο της Ευρώπης, να βαφτίσουμε τις απολύσεις εξυγίανση και την απόλυτη υποτίμηση της ζωής μας οικονομική πολιτική.

Αρνούμαστε να διαμαρτυρηθούμε ειρηνικά, να διαπραγματευθούμε με όσους διαφεντεύουν τις μοίρες μας, να ζητήσουμε την άδεια του ταξικού μας εχθρού για να τον πολεμήσουμε. Μακριά από ψευδαισθήσεις ατομικών λύσεων προκρίνουμε τη συλλογική απάντηση απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε, θεωρώντας ότι αυτός είναι ο πιο κατάλληλος τρόπος να δράσουμε και να σταθούμε απέναντι σε καταστάσεις στις οποίες η κρίση και η επίθεση των αφεντικών μας φέρνουν αντιμέτωπους.

Με αυτή την οπτική οι μικρές και μεγάλες εξεγέρσεις φέρνουν αισιόδοξα μηνύματα για τις μάχες που έχουμε μπροστά, αποδεικνύουν με τον πιο άμεσο τρόπο ότι μια κοινωνία είναι πανίσχυρη όταν αποφασίζει να υιοθετήσει μάχιμες μορφές πάλης και συλλογικής αυτοάμυνας και να απαντήσει σε όσους ζουν παρασιτικά σε βάρος της. Ειδικά σήμερα, στιγμιότυπα μαζικής κοινωνικής αντιβίας είναι η ελάχιστη απάντηση μιας κοινωνίας τη στιγμή που η ίδια δέχεται μια ολομέτωπη επίθεση τέτοιας κλίμακας. Είναι μια βία δευτερογενής σε σχέση με τις αιτίες που τη γέννησαν και προκύπτει σαν φυσικό επακόλουθο του τεράστιου όγκου της βίας που βιώνουμε καθημερινά, της βίας των από πάνω, ενός οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού πολέμου που αποκλείει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους από τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά για να διατηρήσει ένα σύστημα αδικίας.

Πέρα από την αδιάλειπτη προσπάθεια των μέσων μαζικής εξαπάτησης να αποδομήσουν τις συγκρουσιακές διαθέσεις του κόσμου σε κεντρικά πολιτικά γεγονότα και να θάψουν τις πιο επικίνδυνες πολιτικά πρακτικές όσων αποφασίζουν να παλέψουν γι’ αυτά που τους έχουν κλέψει, η συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς σπεύδει να διαχωρίσει τη θέση της από τις συγκρούσεις και να καταδικάσει τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται, κατοχυρώνοντας το μονοπώλιο της βίας στο κράτος. Βαφτίζει τις ταξικές συγκρούσεις επιθέσεις προβοκατόρων, τις συγκρούσεις εκείνες που αποτελούν πολιτικές επιλογές και εγγράφουν τη συνέχεια της ιστορίας.

Οδύρεται ακόμα και το κομμάτι της που αυτοαποκαλείται αντάρτικο ή επαναστατικό, προσποιούμενο κάτι που δεν είναι, για τις καταστροφές των κτιρίων, επί το πλείστον τραπεζών και μαγαζιών μαυραγοριτών που βρίσκουν τρόπους για να πλουτίσουν από την απελπισία των διπλανών τους, και τα αποδίδει σε παρακρατικούς μηχανισμούς. Είναι μια αριστερά της λήθης, ανίκανη να προτείνει οτιδήποτε σε επίπεδο πολιτικής πρακτικής πέρα από τη διεξαγωγή εκλογών, που προσδοκεί να διεμβολίσουν ένα κομμάτι του εξεγερμένου κόσμου. Οδύρεται η αριστερά αυτή για τα σπασμένα πεζοδρόμια και τα κατεστραμμένα μάρμαρα, ξεχνώντας πως οι κοινωνίες χρησιμοποιούν το υλικό του παλιού κόσμου, όταν νιώθουν ότι αυτός δεν τις χωρά, για να φτιάξουν ένα νέο, ένα κόσμο που αποφασίζουν οι ίδιες. Είναι η εγγραφή του νέου μέσα στο παλιό αυτό που σύσσωμοι καταδικάζουν, για μας ένας κόσμος που θα χωράει όλους τους κόσμους, τον κόσμο του καθενός μας.

Τέτοια γεγονότα αποτελούν το σπόρο για τη συνολική αμφισβήτηση της κυριαρχίας τους. Όχι όμως όταν αναπαράγονται απλά ως αυθόρμητες κοινωνικές εκρήξεις, αλλά όταν συνεχίζονται καθημερινά σε όλα τα επίπεδα, όταν η πολιτική των από κάτω διαμορφώνεται κάθε στιγμή στους δρόμους και στις γειτονιές, με μαζικές αρνήσεις πληρωμών, ενισχύοντας τις λαϊκές συνελεύσεις και αλληλεπιδρώντας με την τοπική κοινωνία, μοιράζοντας κείμενα και σχεδιάζοντας δράσεις, στους χώρους δουλειάς συμμετέχοντας σε ταξικά σωματεία βάσης και στα κινήματα των ανέργων, στηρίζοντας σε πνεύμα ταξικής συνείδησης τους τοπικούς και μεγαλύτερους αγώνες ,στο σχολείο, το πανεπιστήμιο, στις πολιτικές συλλογικότητες του αγώνα, τις συλλογικές κινηματικές διαδικασίες και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα αντίστασης. Μαζί με την συνολική άρνησή μας για το σύστημά τους λοιπόν, έρχεται πρώτιστα η δημιουργία στην κοινωνική βάση, η ενίσχυση των αυτοοργανωμένων δομών από τα κάτω ώστε να γίνουν πεδία από όπου εκκινούν αγώνες, πεδία αυτοθέσμισης σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, ανασύστασης του κοινωνικού ιστού και επανοικειοποίησης του δημόσιου χώρου, κέντρα παραγωγής, διανομής και κατανάλωσης, κέντρα μιας εσωτερικής οικονομίας μεταξύ των καταπιεσμένων χωρίς εκμετάλλευση.

Και γίνονται πραγματικά επικίνδυνες όταν όλες αυτές οι πρακτικές δεν συγκροτούν απλά θύλακες αντίστασης και αγώνων απέναντι στο σύστημα, ανίκανες να τους κλιμακώσουν και να το αμφισβητήσουν στην πράξη στην ολότητά του, αλλά είναι μπολιασμένες με την αλληλεγγύη και συγκροτούν ένα σύστημα διάχυσης πολιτικού λόγου, των αναρχικών πρακτικών και επεξεργασμένων αναρχικών προταγμάτων αναδημιουργίας της κοινωνίας σε νέες βάσεις. Οι διαφορετικές εστίες αντίστασης δηλαδή με παράλληλες διαδρομές αγώνα θα πρέπει να βρουν τους τρόπους να βρεθούν μαζί στο μέλλον, δημιουργώντας αρθρώσεις και πολλαπλασιάζοντας τη δυναμική τους. Η πολιτική έκφραση του αναρχικού κινήματος θα συμβάλει σ’ αυτή την κατεύθυνση στην οικοδόμηση νέων καναλιών αντίστασης μεταξύ των από κάτω, αποτυπώνοντας συμφωνίες σε οργανωτικό και πολιτικό επίπεδο και σε συγκεκριμένες πολιτικές στοχεύσεις . Τότε δημιουργείται το πιο ισχυρό όπλο που έχουμε για να ανατρέψουμε τα σχέδια των κυρίαρχων, τότε μπορούμε να μιλάμε για ένα μαζικό αναρχικό κίνημα, για ένα συλλογικό, ταξικό, αντισυστημικό και αντικρατικό αγώνα ικανό να σαρώσει τους σάπιους θεσμούς εξουσίας.

Τότε μιλάμε για ένα μονοπάτι που αποφεύγει να πέφτει στα ίδια λάθη, που δημιουργεί καθώς το χαράσσουμε σημεία συνάντησης με τα τμήματα της κοινωνίας που πλήττονται βάναυσα και που μας ωθεί στην γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση. Τότε μπορούμε να απαντήσουμε στο μόνο πραγματικό δίλλημα της εποχής μας : καπιταλισμός ή επανάσταση.

enfantdelarage

Related Link: http://enfantdelarage.wordpress.com

This page has not been translated into Polski yet.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]