"RealPolitik" (Μέρος 5)

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Αναρχικό κίνημα | Γνώμη / Ανάλυση Saturday April 21, 2012 21:10 by Άρης T.

Μια αναρχοκομμουνιστική πολιτική ανάλυση της σ`

"RealPolitik" - Μια αναρχοκομμουνιστική πολιτική ανάλυση της συγκυρίας - Μια ανάλυση πάνω στην πολιτική συγκυρία και μια πρόταση για ένα Πλαίσιο Διαλόγου πάνω στην Οργάνωση των δυνάμεων του Κοινωνικού Επαναστατικού Αναρχικού Κινήματος

Ειδική πολιτική πρέπει να παραχθεί γύρω και από τους άνεργους. Οι άνεργοι θα πρέπει να είναι η πιο μαχητική μονάδα του εργατικού – επαναστατικού κινήματος. Σε οργανική σύνδεση με τις δυνάμεις στο εργατικό κίνημα και μέσω της Οργάνωσης των Ανέργων σε Συνδικάτο πρέπει να στηριχτούν ώστε να προβούν άμεσα σε καταλήψεις αγροτικών εκτάσεων για τη δημιουργία συνεταιρισμών, σε καταλήψεις παραγωγικών δομών που κλείνουν και να τις λειτουργούν αυτοδιαχειριστικά από κοινού με τους απολυμένους εργάτες μειώνοντας τις ώρες εργασίας.

Να συμμετέχουν στις απεργίες και όλες τις εκδηλώσεις πάλης του εργατικού κινήματος, με μέσα το σαμποτάζ στην παραγωγή, και την γενική πολιτική απεργία, ώστε με τη νίκη του εργατικού κινήματος να νικήσουν και οι άνεργοι. Με την ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που θα σημάνει το πρώτο βασικό βήμα στην κατεύθυνση της κοινωνικής χειραφέτησης θα πρέπει να μειωθούν άμεσα οι ώρες δουλειάς για όλους ώστε να δουλεύουν όλοι.

Παράλληλα με την κοινωνική και ταξική πάλη του κινήματος, οι αναρχικοί μέσω της Οργάνωσης, των Σωματείων και των Συλλόγων, των λαϊκών συνελεύσεων θα πρέπει να φροντίσουν να μην πεθάνουν της πείνας οι άνεργοι σύντροφοι.
Αφενός διοργανώνουμε σταθερά λαΐκά συσσίτια υποστήριξης και αλληλεγγύης στους πιο φτωχούς συνανθρώπους μας. Όμως αυτό δεν αρκεί.

Πρέπει να μπορούμε να δίνουμε όσο το δυνατόν σε πιο διευρυμένα κοινωνικά στρώματα καταπιεσμένων άμεσες λύσεις. Πρέπει να συγκροτήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης ώστε να εξασφαλίσουμε τα μέσα να δημιουργηθούν νέοι συνεταιρισμοί που δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και θα εξασφαλίζουν ένα έστω και μικρό εισόδημα στους φτωχούς.

Παράλληλα μπορούμε συνεχίζοντας την πολιτική πάλη να καταδεικνύουμε μέσω των συνεταιριστικών εγχειρημάτων την λειτουργικότητα της ιδεολογικής μας βάσης και θέσης σε ακόμα μεγαλύτερα ακροατήρια καταπιεσμένων.

Οι αναρχικοί πρέπει να πρωτοστατήσουμε στην ίδρυση λεσχών του Συνδικάτου Ανέργων σε κάθε γειτονιά, οι οποίες θα αναπαράγουν τους δεσμούς αλληλεγγύης σε κοινωνικό επίπεδο μεταξύ των Ανέργων. Επίσης πρέπει να προπαγανδίζουμε την δημιουργία ενός ευρύτερου της Οργάνωσής μας πολιτικού σώματος το οποίο θα συγκροτείται από τα Σωματεία εργαζομένων και Ανέργων, των λαϊκών συνελεύσεων και των Αυτοδιαχειριζόμενων παραγωγικών μονάδων το οποίο, εν ήδη δυαδικής εξουσίας θα διεκδικεί την απόσπαση όλων των πολιτικών και νομοθετικών εξουσιών από το αστικό σύστημα εξουσίας με στόχο την καταστροφή τόσο του αστικού συστήματος, όσο και της ίδιας της εξουσίας, μέσω της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας αλλά και της διαχωρισμένης εξουσίας που προκύπτει από το διαχωρισμό της οικονομίας από την πολιτική. Όλες οι παραπάνω προσπάθειες πρέπει να κινούνται προς αυτή την κοινή ιδεολογική και πολιτική κατεύθυνση, και να αποτελούν τα κύτταρα υπεράσπισης και υλοποίησης της μέσα στην κοινωνία.

Η οργάνωση στις γειτονιές είναι άλλο ένα θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει έντονα. Με βάση τα ταξικά χαρακτηριστικά, δημιουργούμε συνελεύσεις στις γειτονιές. Με βάση την αλληλοβοήθεια και την κοινωνική αλληλεγγύη και μέσω αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών μαθαίνουμε τα προβλήματα των συγκατοίκων, συζητάμε προστατεύουμε ο ένας τον άλλο, και βρίσκουμε συλλογικές λύσεις. Δημιουργούμε κουλτούρα συλλογικής δράσης και σπάμε τον ατομικισμό.
Αναπτύσσουμε ένα αγωνιστικό κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο με όρους καθημερινότητας των φτωχών ανθρώπων. Κάνουμε Εργατική άρνηση πληρωμών απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο και στηρίζουμε τον διπλανό μας απέναντι σε μεθοδεύσεις της κρατικής καταστολής. Σπάμε στο ξύλο όλοι μαζί, όποιον κάνει τον άσχετο και έρχεται να κόψει ξανά ρεύμα, να κλέψει και να λεηλατήσει δηλαδή με «άνωθεν εντολές» ότι απέμεινε από τη ζωή και την αξιοπρέπεια των φτωχών. Δεν πληρώνουμε τίποτα σε κράτος και αφεντικά[14]. Κάνουμε μαζική άρνηση πληρωμών απέναντι σε χαράτσια, φόρους, μέτρα και ότι άλλο προκύψει. Ένας τρόπος άμεσης αντιπαράθεσης με οποιαδήποτε εξουσία είναι η άρνηση του πληθυσμού να πληρώσει φόρους και εισφορές. Ο όγκος των χρημάτων που δεν επιστρέφουμε στις τσέπες των ελλήνων και ξένων κεφαλαιοκρατών καταδεικνύει πόσο έτοιμοι είμαστε για μια διαφορετική κοινωνική συγκρότηση, καθώς αποτελεί casus belli για τα αφεντικά.

Μια ειδική κατηγορία στη σύνθεση της σύγχρονης εξαθλιωμένης μάζας των καταπιεσμένων είναι οι μετανάστες. Οι αναρχικοί πρέπει να καταρτίσουμε και σε αυτή την περίπτωση ένα πλάνο το οποίο δεν θα αποθεώνει την ιδεοληψία σε βάρος των πραγματικών συνθηκών. Η μετανάστευση είναι ανοιχτή πληγή στο σώμα του πλανήτη και των ανθρώπων του. Η μετανάστευση είναι κακό πράγμα, γιατί είναι πάντα παράγωγο εξουσιαστικής βίας, αλλιώς δε θα λεγόταν μετανάστευση αλλά τουρισμός.

Η βία αυτή σήμερα έχει όνομα και διαδρομή και είναι φοβερά επικερδής σε όλα τα επίπεδα γι’ αυτό και συνεχίζεται αμείωτη η άσκησή της, από τους εξουσιαστές. Πολυεθνικές εταιρίες που ελέγχουν τις αστικές κυβερνήσεις, βάζουν τους μισθοφορικούς και εθνικούς στρατούς να κάνουν πολέμους και να βομβαρδίζουν χώρες. Εγκαθιστώντας κυβερνήσεις Κουίσλινγκ εκμεταλλεύονται τους εθνικούς πόρους και κερδίζουν. Δημιουργούνται μεταναστευτικά ρεύματα από απελπισμένους ανθρώπους, τους αναλαμβάνουν οι λαθρέμποροι ανθρώπων οι οποίοι κερδίζουν. Μπαίνουν στην Ευρώπη τους μισούς τους χρησιμοποιούν τα αφεντικά ως εργαζόμενους και τα αφεντικά κερδίζουν. Τους υπόλοιπους εξαθλιωμένους τους γκετοποιούν σε περιοχές στα κέντρα των μητροπόλεων. Υποβαθμίζεται η περιοχή. Μεγάλες εταιρείες real estate αγοράζουν φτηνά σπίτια ντόπιων οι οποίοι φύγουν από την περιοχή. Οι ίδιες εταιρείες διαπλεκόμενες με πολιτικά πρόσωπα, βάζουν τις κυβερνήσεις μετά από κάποιο χρονικό διάστημα να «καθαρίσουν» τις γειτονιές στέλνοντας τους μπάτσους να μαζέψουν τα ανθρώπινα σκουπίδια και να τα αδειάσουν με τις κλούβες- απορριμματοφόρα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης-χωματερές ανθρώπων, όπου δεν θα μπορεί κανείς να μπει και να δει πως ζουν σαν ζώα, όταν δεν πεθαίνουν. Οι εταιρείες real estate κερδίζουν.

Μια επισήμανση εδώ. Συνηθίζεται να χρησιμοποιείται τελευταία η απίστευτη φράση, φυσικά από τους πιο γελοίους τύπους: «και τι φταίω εγώ». Αυτή η φράση λέγεται συνήθως από κάτι μεσοαστούς ΠΑΣΟΚους και νεοδημοκράτες, οι οποίοι ενώ έχουν ψηφίσει χίλιες φορές τα κόμματα τα οποία συμμετείχαν σε όλους τους βομβαρδισμούς που διοργάνωσαν τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα σε όλο τον πλανήτη υποστηρίζοντας τελικά την διαδρομή κέρδους όλων των παραπάνω τώρα κάνουν την παλαβή. Δυστυχώς ίδια αντανακλαστικά επιδεικνύουν και μεγάλα κομμάτια των κατώτερων τάξεων που δεν μπορούν ή δεν ενδιαφέρονται να συνδυάσουν αίτια και αποτελέσματα ειδικά πάνω στο μεταναστευτικό ζήτημα.
Παρόλα αυτά, εδώ υπάρχει ένα αληθινό πρόβλημα που έχει να κάνει με την εργασία και την κρίση, ειδικότερα στην Ελλάδα, στην οποία διακρίνονται εντονότερα τα συμπτώματα της τελικής σπείρας της δομικής κρίσης. Όλοι αυτοί οι μετανάστες ήρθαν εδώ για να δουλέψουν. Με 30% όμως επίσημη ανεργία αυτό είναι απλά αδύνατον. Είναι αδύνατον δηλαδή ο αποανεπτυγμένος καπιταλισμός να ενσωματώσει όπως έκανε τα προηγούμενα χρόνια την υποτιμημένη εργατική δύναμη των μεταναστών.

Προτιμά να φέρνει την τιμή της εργατικής δύναμης των ντόπιων καταρτισμένων προλετάριων στα ίδια επίπεδα με αυτής των μεταναστών. Άρα υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Καθώς δεν μπορεί αυτή η μάζα να δουλέψει θα επικουρεί τους ντόπιους λούμπεν σε εγκληματικές πράξεις. Θα κλέψουν για να φάνε όπως κάνει κάθε πεινασμένος ανεξαρτήτως φυλής και χρώματος. Πόσο μάλλον όταν μετά το Δουβλίνο ΙΙ τους κρατάς εγκλωβισμένους με το ζόρι εδώ, δημιουργώντας μια κόλαση για όλους.

Μοιραία η κατάσταση θα πάρει την εξής τροπή. Πολλοί μετανάστες θα βρεθούν κλειδωμένοι σε φυλακές αφού πια είναι αχρείαστοι, ενώ η πολιτική ζωή θα εκφασιστεί μέσα σε ένα απόγευμα αφού τα αμόρφωτα καταπιεσμένα στρώματα θα βλέπουν το δέντρο και όχι το δάσος. Θα νοιώθουν μόνο τα αποτελέσματα μιας αλληλουχίας πολιτικών αποφάσεων και θα κρίνουν με βάση αυτά χωρίς να κατανοούν τις βαθύτερες αιτίες.

Η επαναστατική πολιτική θα χάσει τα βασικά της κοινωνικά ερείσματα ώστε να αντισταθεί στην καπιταλιστική επίθεση αφού θα προσπαθήσουν οι αστοί με όλους τους τρόπους να διασπάσουν την εργατική τάξη και τους ανέργους, στρέφοντας την προς τον φασισμό. Σε αυτή τη μάχη δεν μπορείς να πας με γενικά ιδεολογικά συνθήματα γιατί όλες σου οι απόψεις θα είναι καρφωμένες στον τοίχο. Εμείς πρέπει να οργανώσουμε στα σωματεία μας όσους μετανάστες δουλεύουν ακόμα και να ζητήσουμε όσοι μένουν εδώ να πάρουν χαρτιά, παράλληλα η Ελλάδα να αρνηθεί την συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ, να εξαιρεθεί από αυτήν[15], και να αφήσει τους μετανάστες να πάνε σε όποια χώρα θέλουν.

Για όσους μετανάστες έχουν επιλέξει το δρόμο του dealer και της μαφίας δυστυχώς δεν υπάρχει λύση. Θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως εχθροί. Το κίνημα πρέπει να προσπαθήσει να καθαρίσει τις λαϊκές γειτονιές από τους μαφιόζους και τους ναρκοεμπόρους συγκρουόμενο μαζί τους ασχέτως του σε πια φυλή ανήκουν. Το να πεινάει κάποιος είναι σεβαστό αλλά ακόμα και τότε μπορεί να διαλέξει την πλευρά του αγώνα ή την πλευρά του κοινωνικού κανιβαλισμού. Και στην κατοχή πεινούσε ο κόσμος αλλά δεν μπορεί να νοηθεί επαναστατικό κίνημα που παρέχει δικαιολογίες στους μαυραγορίτες «γιατί πεινούσαν κι αυτοί οι καημένοι».

Για αυτόν που διαλέγει έστω και με μεγάλο βαθμό εξαναγκασμού την καταστροφή του διπλανού του ως μέσο για την δική του επιβίωση δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Οι αναρχικοί ιστορικά ήταν πάντα ότι πιο αντίθετο υπήρξε ποτέ απέναντι στην έννοια του κοινωνικού κανιβαλισμού. Τέλος μερικές παρατηρήσεις πάνω σε αυτό που ονομάζεται κεντρικός πολιτικός λόγος που αντιστοιχεί στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.

Ξεκινώντας από τις εκλογές. Η συμμετοχή, ή μη των Αναρχικών, σε εκλογές (εργατικών) σωματείων – (φοιτητικών) συλλόγων και άλλων οργάνων που μπορούν [λειτουργώντας αμεσοδημοκρατικά και αντιπαραθετικά στους εξουσιαστικούς θεσμούς] να αποτελέσουν όργανα βάσης της εργατικής δημοκρατίας και της κοινωνικής Αυτοδιεύθυνσης δεν αποτελεί ζήτημα αρχής για τους κοινωνικούς αναρχικούς αλλά ζήτημα πολιτικής τακτικής. Μάλλον το καταστασιακό και πρόσφατα το Post-anarchy ρεύμα έχει τέτοιους ιστορικούς προβληματισμούς που δεν μας αφορούν άμεσα. Αντιθέτως οι εκλογές ανάδειξης αντιπροσώπων στους αστικούς θεσμούς είναι πάντα πράξη συναίνεσης και αποδοχής του αστικού συστήματος.
Άλλωστε ειδικότερα σήμερα, αποτελεί και τακτικά λανθασμένη η οποιαδήποτε κίνηση συναίνεσης προς το καθεστώς. Με απλά λόγια τι νόημα θα έχει τι και αν θα ψηφίσουμε στις εκλογές αν είναι να ψάχνουμε τροφή στα σκουπίδια; Κάνουμε πολιτική για να προωθήσουμε το σύνθημα της κατάργησής της, ως διαχωρισμένης διαδικασίας και εξουσίας από την σφαίρα της κοινωνίας και της οικονομίας της.

Καταργώντας την διαχωρισμένη πολιτική εξουσία που επιβάλλεται στην «οικονομία» ξαναδίνουμε στους όρους τον χαμένο απλό λεκτικό ορισμό τους, ορίζοντας την πολιτική ως τη συλλογική διαπραγμάτευση της κοινωνίας πάνω στο τρόπο ισόνομης διανομής των υποχρεώσεων και των δικαιωμάτων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, και την οικονομία ως τη συλλογική διαπραγμάτευση της κοινωνίας πάνω στην ισόνομη διανομή των πόρων αναπαραγωγής σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.

Γύρω από τα μέσα προπαγάνδας που χρησιμοποιεί το κίνημα, θέμα γύρω από το οποίο έχει γίνει πολύς λόγος. Δεν χρειάζεται εδώ να υπάρξει και πάλι η τοποθέτηση του ζητήματος με αξιακούς όρους. Θα αρκεστούμε να πούμε ότι η μη χρήση των μέσων διαμεσολάβησης γνώμης του αστικού καθεστώτος πρέπει να είναι αντιστρόφως ανάλογη με την δημιουργία και ανάπτυξη των δικών μας μέσων.

Για το τέλος αφήσαμε τον δρόμο. Σίγουρα πολύ σημαντικό. Στον δρόμο και ειδικότερα σε συνθήκες σύγκρουσης ή και μαζικής εξέγερσης, θα είναι ωφέλιμο και πάλι νομίζω για το κίνημα να προσπαθούμε να αντιστοιχούμε κοινωνικές δυναμικές και διεργασίες με συλλογικές φιγούρες και ενέργειες. Εννοείτε ότι η υιοθέτηση τακτικών στοχευμένης βίας από όσο το δυνατόν ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια αποτελεί στοίχημα για το ρίζωμα της αντίληψής μας μέσα στην κοινωνία για διαρκή δυναμικό αγώνα απέναντι στην εξουσία τους κράτους και του κεφαλαίου.

Αντιθέτως η τυφλή βία η οποία δεν κατευθύνεται απέναντι σε σημαντικούς στόχους και μπορεί να βάλει σε κίνδυνο ακόμα και εργαζόμενους πρέπει να τσακίζεται από τους αναρχικούς. Το να κερδίσει η αναρχική αντίληψη στο δρόμο μπορεί υπό όρους να αποτελέσει βήμα προς την κοινωνική απελευθέρωση, το να κερδίσει η λογική του λούμπεν στο δρόμο και στο δημόσιο χώρο γενικά σημαίνει σίγουρα εκτροπή προς των κοινωνικό κανιβαλισμό.

Βασικά πάνω απ’ όλα στη συμμετοχή κόσμου σε μια σύγκρουση που μπορεί να πάρει διαστάσεις εξέγερσης μας ενδιαφέρει όχι τόσο το πολιτικό-κομματικό περίβλημα αλλά η κοινωνική θέση. Π.χ. οι αναρχικοί δεν έχουν καμία δουλειά στις συγκρούσεις των ιδιοκτητών ταξί, οι οποίοι επειδή είναι ένα συντεχνιακό κορπορατιβιστικό σώμα διαμορφωμένο από το κράτος είναι φυσιολογικά πιο επιρρεπείς σε ακροδεξιές πολιτικές τάσεις. Αντιθέτως δεν ελιτίζουμε ψάχνοντας ιδεολογικό-πολιτική καθαρότητα στις συγκρούσεις απολυμένων εργατών με την κυβέρνηση.

Η RealPolitik μας στήνει ιδεολογικό πόλεμο στις θεωρίες συνωμοσίας που υποβαθμίζουν και ευτελίζουν τις λαϊκές συγκρούσεις με τα σώματα ασφαλείας μιλώντας για προβοκάτορες και πράκτορες. Αναλαμβάνουμε δημόσια και σταθερά την ευθύνη για ότι μας αναλογεί, δηλαδή για βίαιες ενέργειες που θεωρούμε ότι προωθούν την ταξική πάλη. Παράγουμε πολιτικό λόγο απλό και κατανοητό για τον πολύ κόσμο. Δεν έχει απομείνει τίποτα.

Ενώ η τάξη μας οδηγείται στην καταστροφή καθώς της αφαιρούνται ακόμα και τα πιο πρωτόλεια εργαλεία αναπαραγωγής της, η καπιταλιστική εξουσία δεν διαπραγματεύεται τίποτα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κατανοήσει και ο πλέον αδαής ότι δεν υπάρχει ειρηνική διαδήλωση που μπορεί να κερδίσει που μπορεί να κάνει τις συνθήκες διαβίωσης μας έστω και λίγο καλύτερες. Το «τέλος της μεταπολίτευσης» που αναφέρεται συχνά, σημαίνει αυτό ακριβώς, ότι δεν υπάρχει δηλαδή κανένα μέσω ενσωμάτωσης της διαμαρτυρίας που να μπορεί να διαπραγματευτεί με μια εξουσία που θα ήθελε να παράξει συναίνεση. Όλοι οι θεσμοί ενσωμάτωσης έχουν καταρρεύσει, όσοι συντηρούνται τυπικά [βλέπε π.χ. ΓΣΕΕ] λειτουργούν μόνο ως σύμμαχοι της κυβέρνησης και δεν έχουν καμιά δυνατότητα διαπραγμάτευσης, ενώ το ίδιο το αστικό μπλοκ δεν θέλει να παράξει συναίνεση αλλά να επιβάλλει την ταύτιση τη κοινωνίας με τις επιλογές του.

Οι αναρχικοί είναι η μοναδική πολιτική δύναμη που προτείνει και πράττει στην κατεύθυνση μιας και μοναδικής μεστής νοήματος για τους φτωχούς ρεαλιστικής πολιτικής, η οποία συναρτάται στην εξής απλή αρχή: η λύση για τους φτωχούς είναι η καταστροφή των πλουσίων και του συστήματος επιβολής των συμφερόντων τους.

Ακόμα για να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο καθημερινής πρακτικής αντίθεσης με τους εκπροσώπους του αστικού μπλοκ, επικροτούμε το δημόσιο και μαζικό λιντσάρισμα των πολιτικών, των επιχειρηματιών και των δημοσιογράφων. Αυτή πρέπει να είναι η νέα μορφή του αντάρτικου πόλης σε συνθήκες κρίσης, γιατί σε αυτή μπορεί να συμμετέχει ο ίδιος ο λαός και όχι κάποια πεφωτισμένη γκρούπα [16].

Πρέπει να ορίσουμε πολιτικά τον ρεαλισμό του συνθήματος «ο λαός δεν ξεχνά τους φασίστες τους κρεμά» δηλώνοντας ανοιχτά ότι επιδιώκουμε κυρίως την κοινωνική τους κατάργηση ως θεσμό όμως ταυτόχρονα επιθυμούμε την φυσική τους εξόντωση. Καλώς ή κακώς η εκδίκηση αποτελεί λαϊκή αρετή και κοινωνικό κίνητρο. Για τις ζωές που μας στέρησαν χωρίς κανένα δικαίωμα να το κάνουν, για τις ζωές των πολλών και διάφορων 77χρονων, θα τους στερήσουμε τις δικές τους. Τη μέρα της λαϊκής γιορτής το Σύνταγμα θα φιλοξενεί και κρεμάλες. Τα ξέρουν πολύ καλά αυτά, γι’ αυτό στέλνουν τα λυσσασμένα σκυλιά τους, τους μπάτσους να τσακίσουν το λαό. Ξέρουν τι τους περιμένει εάν διαλύσουμε τον μπατσοκλοιό. Τα σπασμένα ένα-ένα με περισσή επιμέλεια κοκαλάκια των μπάτσων θα είναι ένα τίποτα μπροστά στα αποτελέσματα της λαϊκής ενασχόλησης με τα άχρηστα τομάρια τους.

Όλες οι παραπάνω προτάσεις συγκλίνουν στο να αναβαθμιστούν οι πολιτικές μας θέσεις σε ένα επίπεδο όπου θα μπορούν να αναμετρηθούν με την εξουσία σε «κεντρικό πολιτικό επίπεδο» αφού φυσικά καταστήσουμε ως «κεντρικό πολιτικό σκηνικό» τα άδεια στομάχια και τη μάχη στον δρόμο και όχι τους αστικούς θεσμούς.

Ως κοινωνική βάση της αντίληψης οριοθετούμε ένα υπάρχον και διευρυμένο κοινωνικό δυναμικό, αυτό που συγκροτούν εκείνα τα κομμάτια των φτωχών και καταπιεσμένων που δεν έχουν αλλοτριωθεί τόσο ώστε να μπορούν να κατανοήσουν ότι η μόνη ρεαλιστική προοπτική είναι μια άλλη ζωή, από αυτή που συνηθίσαμε να ζούμε, θεμελιωμένη στην Αλληλεγγύη, την Αξιοπρέπεια, την Ισότητα, την Ελευθερία, τη Συναπόφαση, τη Συμμετοχή, μια νέα Αναρχική Κοινωνία, αυτή είναι η δική μας REALPOLITIK.

Υποσημειώσεις

[1] Αρνείται μήπως ουδείς ότι το μόνο που αλλάζει είναι η έκταση των εκμεταλλευομένων; Εάν ναι, τότε δεν χρειάζεται ούτε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω 100 χρόνια για να επισκεφτούμε σκοτεινές στοές σε κάποιο άγνωστο για την Ελλάδα Νότινγχαμ, ούτε να ταξιδέψουμε -άλλωστε που λεφτά για τέτοιες πολυτέλειες- στην άλλη άκρη του κόσμου για να ανακαλύψουμε που διάολο πήγαν όλα αυτά τα εργοστάσια που φύγανε από ‘δω και τι γίνεται εκεί μέσα. Πριν 2 καλοκαίρια στην Μανωλάδα κάτω από τον λαμπρό και φωτεινό ελληνικό ήλιο κάποιοι βασανίζανε κάποιους μετανάστες, η εργασιακή «σύμβαση» των οποίων μοιάζει μάλλον κατώτερη ακόμα και από αυτή την μισανθρωπική δυστοπία που κατασκευάζουν οι ηγήτορες μας με μέριμνα πολλή. Τι οδήγησε τους κατά τα άλλα φιλόξενους επαρχιώτες να αναγκάσουν κάποιους ανθρώπους -ο εναπομείναντας ρασιοναλισμός ακόμα και του καπιταλισμού μας επιτρέπει να θεωρούμε αυτούς τους ανθρώπους, βιολογικά τουλάχιστον ως τέτοιους και όχι ως ζώα όπως προκύπτει από την συμπεριφορά του «έμβιου κοινωνικού περιβάλλοντος» τους - σε αυτή τη συνθήκη επιβίωσης; H RealPolitik. Η υπεράσπιση των συμφερόντων των βασανιστών, όπως αυτοί τα αντιλαμβάνονταν και με τον τρόπο που τα κατανοούσαν σε μια δεδομένη στιγμή και συνθήκη.

[2] Χούντα στα Ισπανικά σημαίνει επιτροπή.

[3] Σε όσα λέγονται περί χούντας 2 έχουμε να πούμε άμα γίνει χούντα θα γίνει από τους ίδιους, όχι από άλλο κέντρο και επίσης για να υπάρξει λόγος πρέπει αφενός να γκρεμιστούν ανεπανόρθωτα όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί που θα μπορούσαν να γειώσουν την πολιτική της τρόικας σε εθνικό επίπεδο με πιθανότητες απόσπασης κάποιας κοινωνικής συναίνεσης και στη θέση τους να αναδειχθεί μια αυστηρά ορισμένη πλειοψηφική πολιτικό-κοινωνική δύναμη άρνησης της πολιτικής της Τρόικας και αταλάντευτης εχθρότητας απέναντί της.

[4] Όσο γραφόταν αυτό το κείμενο δεν είχε ανακοινώσει ακόμα ο Καμμένος τη συγκρότηση κόμματος. Πάντως οι εξελίξεις δείχνουν να δικαιώνουν τις προβλέψεις μας.

[5] Η έννοια της ηλιθιότητας εδώ δεν σημαίνει ότι δεν ήξερε τι έκανε ή διαφωνούσε, απλά τονίζεται ότι το μέγεθος ενός τέτοιου μεγάλου τακτικού λάθους μπορεί να εξηγηθεί μόνο μέσω της θεωρίας «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει».

[6] Αξίζει να τονίσουμε ότι ακόμα και ιστορικά η σύμπραξη των φασιστών με τους συντηρητικούς και τους σοσιαλδημοκράτες γινόταν με δυο τρόπους. Είτε υπερφαλάγγιζαν τις παραδοσιακές αστικές δυνάμεις οι φασιστικές και ναζιστικές δυνάμεις και τις ενσωμάτωναν στο κράτος της Νέας τάξης με θεσμικό τρόπο, είτε οι συντηρητικοί επικρατούσαν επί των φασιστών και τελικά ή τους εξολόθρευαν μετά την χρήση τους ή τους άφηναν σε ρόλο κομπάρσου σε σχέση με τις αποφάσεις και σκιάχτρου τρομοκράτησης της αριστεράς. Ο Καρατζαφέρης δε χρησιμεύει σε τίποτα από αυτά. Υπάρχει πιο χρήσιμος πολιτικός φορέας πια, που μπορεί να επιτελέσει αυτό το ρόλο, η Χρυσή Αυγή.

[7] Ιδιαίτερα σοβαρό ρόλο για την ανάδειξη του πραγματικού πολιτικού ρόλου του ΚΚΕ έπαιξε -ίσως παραδόξως- το κίνημα της πατάτας. Όχι φυσικά για τους γνωστούς επιφανειακούς λόγους οι οποίοι κάλυψαν για άλλη μια φορά το σύνολο σχεδόν του δημόσιου λόγου θάβοντας έτσι και το όποια σημαντικά συμπεράσματα. Εδώ και μερικά χρόνια το ΚΚΕ αναβαθμίζει τον πολιτικό φραξιονισμό δημιουργώντας «μέτωπα» τα οποία συγκροτούν οι ίδιες οι πολιτικές και κοινωνικές του δυνάμεις. Σε αυτή την πολιτική οδηγήθηκε λόγω πολλών συνισταμένων οι οποίες χρίζουν ιδιαίτερης ανάλυσης σε κάποιο άλλο κείμενο. Οι βασικότερες πάντως περιληπτικά είναι ακριβώς η αδυναμία για συνεργασία με πολιτικά σχήματα, καθώς και η αδυναμία παραγωγής πραγματικά ανταγωνιστικής πολιτικής με επίδικο τον ανταγωνισμό σε επίπεδο εξουσίας. Τέλος ο φόβος για άδειασμα των οργανώσεων του ΚΚΕ υπό το βάρος της εποχής η οποία ζητά απτές επιτυχίες και λύσεις, οδήγησε το ΚΚΕ στην υιοθέτηση του «μετωπικού φραξιονισμού» ως κυρίαρχη πολιτική του. Μια -και μάλλον μοναδική- ενδιαφέρουσα νέα ανάλυση κατέλαβε ένα αξιοπρόσεχτο κομμάτι του δημόσιου λόγου του κομματικού τύπου.
Η νέα θέση που αναδύθηκε ακριβώς για να καλύψει το κενό πολιτικών συμμαχιών ήθελε τη συγκρότηση κοινωνικού μετώπου μεταξύ της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμάτων, [μικρομαγαζατόρων, μικρών και μεσαίων αγροτών, συντεχνίες κλπ] σε αυτό το σχήμα δε οι εκπρόσωποι της μικροαστικής –ή και μεσοαστικής;!- λάμβαναν τη θέση του «συμμάχου» της εργατικής τάξης. Δυο μάλλον επιφανειακές επεξεργασίες έγιναν αρχικά σε αυτή τη θέση η μια με αρνητικό πρόσημο και η άλλη με θετικό. Όσοι αρνούνταν τη θέση εξ’ αρχής μέσω μιας ιδεολογικής προσέγγισης ότι αποτελεί ρεφορμισμό η οποιαδήποτε κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης -η κριτική αυτή προέρχεται κυρίως από το πολιτικό φάσμα του αναρχισμού- μπορεί να δικαιώνεται ιδεολογικά αλλά ξαστοχεί πάνω στην πραγματικότητα. Η καθαρή αυτή γραμμή δεν μπόρεσε να απαντήσει στο απέναντι άκρο της διαλεκτικής σύνθεσης που βασίστηκε στην επιφανειακή προσέγγιση, στη θέση δηλαδή που έλεγε ότι σε συνθήκες κρίσης η προλεταριοποίηση ευρύτερων αστικών κοινωνικών στρωμάτων θα οδηγήσει σε νέες συνθέσεις την πολιτική της εργατικής τάξης, η οποία συνηγορούσε στην ορθότητα της νέας γραμμής του ΚΚΕ.
Κι όμως το «κίνημα της πατάτας» ξεγύμνωσε όλες τις επεξεργασίες που βασίστηκαν για άλλη μια φορά πρώτα στο πολιτικό κι έπειτα ως αναγκαίο συμπλήρωμα προαποφασισμένου συμβολαίου, στο κοινωνικό. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα μετά από πολλά χρόνια εξατομικευμένου «εκσυγχρονισμού» δημιουργήθηκε ένα αληθινά κοινωνικό -δηλαδή από τα κάτω- μέτωπο μεταξύ των μικρών και μεσαίων αγροτών και της εργατικής τάξης. Ένα μέτωπο μικροαστικών ή ακόμα και μεσοαστικών στρωμάτων σύνδεσε τα συμφέροντα του με τις βασικές ανάγκες του κόσμου της εργασίας και των ανέργων. Αυτό ήταν βασικά το επονομαζόμενο κίνημα της πατάτας. Η στάση που κράτησαν απέναντί του οι πολιτικές δυνάμεις έδωσε διάφορα και διαφορετικά για κάθε περίπτωση συμπεράσματα. Η καταγγελία του κινήματος από το ΚΚΕ σήμαινε τα περισσότερα. Δυο βασικά συμπεράσματα μπορούμε να εξάγουμε.
Η θέση του ΚΚΕ για την κοινωνική συμμαχία μεταξύ μικροαστών κι εργατικής τάξης είναι μια καμουφλαρισμένη πρόταση κομματικής επιβολής. Η καταγγελία του ΚΚΕ προς την πατάτα έκρυβε πίσω της την δήλωση ότι εννοώντας κοινωνική συμμαχία το ΚΚΕ εννοούσε ότι «συμμαχεί» με όσους ψηφοφόρους ή μέλη του ΚΚΕ ανήκουν σε άλλη τάξη από την εργατική. Με απλά λόγια είσαι εργοστασιάρχης με 500 εργάτες, εργολάβους με 30 αλβανούς εργάτες, ψιλικατζής με 2 μαύρους εργαζόμενους; Δεν πειράζει μπορείς να είσαι ΚΚΕ. Σήμαινε όμως και κάτι που σε διαλεκτική σύνδεση με το προηγούμενο ξεσκεπάζει εντελώς πια και στα μάτια του πιο αδαή το ρόλο του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ καταγγέλλοντας την πατάτα εννοεί ότι όχι μόνο δεν το ενδιαφέρει αυτό το κοινωνικό μέτωπό συνεργασίας μικροαστών – εργαζομένων αλλά και ότι δεν πρόκειται να αναλάβει καμία δράση για να ανατρέψει τους ταξικούς συσχετισμούς μέσα σε τέτοια διαταξικά μέτωπα υπέρ των δυνάμεων της εργασίας.
Με απλά λόγια δεν έχει καμιά διάθεση να πάρει το θετικό ιδεολογικό πρόσημο της πατάτας δηλαδή το ότι δεν χρειάζεται η παρασιτική εμπορική τάξη των μεσαζόντων, και να προσπαθήσει να εμβαθύνει στο ζήτημα του περάσματος από μια διαφορετική διανομή σε μια διαφορετική παραγωγή. Το πώς δηλαδή παράγεται η πατάτα -που σωστά πουλιέται χωρίς μεσάζοντες στην πόλη- στο Νευροκόπι και υπό ποιους όρους εργασίας, από ποιους, και σε ποιόν ανήκει το χωράφι θα ήταν η καταλυτική ταξική παρέμβαση που θα αναβάθμιζε την θέση της εργατικής τάξης σε αυτό το κοινωνικό μέτωπο από τη θέση του καταναλωτή στη θέση του παραγωγού, αφού θα έθετε ζήτημα ιδιοκτησίας στα εργαλεία, και τα μέσα παραγωγής. Εάν όμως έκανε τούτη την πολιτική το ΚΚΕ τι θα έλεγε στον εργοστασιάρχη, τον εργολάβο και τον ψιλικατζή, που «μπορεί να στηρίξει ΚΚΕ κι ας μη συμφωνεί σε όλα μαζί του»; Μα αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα ότι δεν διαφωνεί πουθενά με την απροκάλυπτα σοσιαλδημοκρατική πολιτική του ΚΚΕ κανείς από τους παραπάνω.
Μέχρι και με τον πρόεδρο των εμπόρων θα μπορούσε να συνεργαστούν οι -ταξικές;!!!- δυνάμεις της Π.Α.Σ.ΕΒΕ, ο οποίος είναι ο μόνος θεσμικός παράγοντας που ζητά να μην μειωθούν οι μισθοί των εμποροϋπαλλήλων. Τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Το ΚΚΕ βαθειά σοσιαλδημοκρατικό ρεφορμιστικό ακόμα και με την ιστορική έννοια του όρου –και όχι απλά επειδή δεν μπορεί να παράξει την παραμικρή δυναμική αντίσταση- δεν ενδιαφέρεται να δημιουργηθεί καμιά δυαδική εξουσία ανταγωνιστική στην κυρίαρχη δεν ενδιαφέρεται να προωθήσει μια επίκαιρη εργατική πολιτική στα νέα κοινωνικά μέτωπα που διαμορφώνονται. Ψελλίζει ότι «δεν είναι ανάγκη να συμφωνείτε σε όλα για να στηρίξετε ΚΚΕ» εννοώντας ότι δεν χρειάζεται να συμφωνούμε με την αποκατάσταση του Στάλιν στο 18ο συνέδριο, ενώ ταυτόχρονα μηρυκάζει την πιο άχρηστη απ’ όλες τις εκδοχές της σοσιαλδημοκρατίας, αυτή του ολισμού, καθώς το να ασκείς μια σοσιαλδημοκρατική πολιτική με στόχο να καλυτερεύσεις τα πράγματα σε μια άλλη σοσιαλιστική κοινωνία είναι δυο φορές γελοίο.
Όταν λέει το ΚΚΕ ότι τα κινήματα βάσης είναι αποπροσανατολιστικά εννοεί από την σοσιαλδημοκρατική προσέγγιση της άγιας μέρας που θα φέρει το ΚΚΕ στο τιμόνι του κράτους. Η πολιτική πυξίδα των σύγχρονων λενινιστών είναι η κατάληψη του κρατικού μηχανισμού, μάλιστα χωρίς βία και χωρίς ανταγωνιστικό κοινωνικό κίνημα βάσης. Από το λενινιστικό άρλεκιν «Κράτος και Επανάσταση» οι λενινιστές βγάλανε ένα και μοναδικό ορθό συμπέρασμα ότι το περιεχόμενο ήταν παπαρολογίες μέχρι να καταληφθεί ο κρατικός μηχανισμός. Ανάμεσα στα λόγια του Λένιν περί ολοκληρωτικής καταστροφής του κράτους από τα σοβιέτ και τα έργα του, της απονέκρωσης δηλαδή των σοβιέτ και των απηνών διωγμών των υπολοίπων εργατικών ιδεολογιών, οι κηφήνες του Περισσού διαλέγουν τα έργα. Τα στερνά λοιπόν τιμούν τα πρώτα. Σ’ αυτή τη Realpolitik λοιπόν που επιφυλάσσει το κόμμα στην τάξη, η τάξη πρέπει να απαντήσει απλά ως της αρμόζει…ταξικά.

[8] Δεν μπαίνει καν στην εξίσωση το ζήτημα ότι σε ένα χρηματοπιστωτικής υφής χρέος τα νούμερα είναι απλά πολιτικοί, κοινωνικοί, ταξικοί ακόμα και γεωπολιτικοί συσχετισμοί, οι οποίοι αλλάζουν από τους κυρίαρχους. Επίσης δεν μπαίνει καν το θέμα του πως θα καταπολεμηθεί η ανεργία που αγγίζει το 30% εάν δεν μειωθούν οι ώρες δουλειάς τουλάχιστον κατά το ήμισυ.

[9] Αυτός ο κύκλος άνοιξε με την προσπάθεια προσέγγισης του ΝΑΡ αυτόνομων θέσεων στη δεκαετία του ’90, κι έκλεισε οριστικά με τη συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. [10] Βέβαια ακόμα κι αυτοί το τοποθετούν σε ένα γενικό και αόριστο «κεντρικό πολιτικό επίπεδο» χωρίς να γειώνουν την στρατηγική αυτή σε συνθήκες αγώνα για τους εργαζόμενους και τους ανέργους π.χ. επιλέγοντας την τακτική της εργατικής άρνησης πληρωμών σε κράτος και κεφάλαιο.

[11] Εννοείτε εδώ ότι μιλάμε για την σύγχρονη εργατική τάξη, στην οποία ενσωματώνονται και υπάλληλοι του διογκωμένου τριτογενή τομέα παραγωγής. Δεν μιλάμε απλά για τους βιομηχανικούς εργάτες.

[12] Φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαία η χρονική συγκυρία κατά την οποία το κράτος θα σκεφτεί την υπερ-φορολόγηση της αγροτικής παραγωγής. Το επόμενο διάστημα ασφαλώς θα δούμε νέα νομοσχέδια να κατατίθενται με στόχο να χτυπηθεί η αγροτική αυτοαπασχόληση καθώς και οι συνεταιρισμοί. Αυτή η πολιτική-οικονομική στρατηγική εκπορεύεται από τα διεθνή και ντόπια καπιταλιστικά κέντρα έτσι ώστε η υπό κατάρρευση αγροτική παραγωγή να ανασυγκροτηθεί με νέους ακόμα πιο ακραίους καπιταλιστικούς όρους. Πρόκειται για το σχέδιο φτωχοποίησης των μικρομεσαίων αγροτών, το αστικό ανάλογο στην επαρχία και την αγροτική παραγωγή. Οι αγρότες θα πρέπει να μετατραπούν σε κολίγους των νέων μεγαλοτσιφλικάδων-γαιοκτημόνων οι οποίοι θα έχουν τη σύγχρονη μορφή των πολυεθνικών εταιρειών, οι οποίες θα ελέγχουν την αγροτική παραγωγή εξ’ ολοκλήρου. Η ίδια διαδικασία έχει ξεκινήσει και προχωρά με ακόμα πιο γοργούς ρυθμούς, στο ζήτημα της κατοχής και της διανομής του νερού σε παγκόσμια κλίμακα.
Γι’ αυτό δεν αρκούν μόνο μερικές «έξυπνες» ιδέες πάνω στο τι θα καλλιεργήσουμε στο χωράφι που κατέχουμε ή που θα νοικιάσουμε. Το κράτος και το κεφάλαιο βρίσκουν τρόπο για να εκμηδενίσουν αυτή την επιλογή. Γι’ αυτό στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία συλλογικών εγχειρημάτων παραγωγής που εμπλέκουν μεγάλα κοινωνικά κομμάτια, τα οποία θα υιοθετήσουν ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά ολοκληρωτικής σύγκρουσης με το κράτος και το κεφάλαιο. Η κρίσιμη μάχη μπορεί να δοθεί γύρω από την συλλογική άρνηση των πολιτικών εντολών και νόμων της κεντρικής κυβέρνησης.

[13] Για μια επισκόπηση των εξελίξεων από ταξική σκοπιά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δες εδώ: http://federacion-salonica.blogspot.com/2011/10/blog-po....html

[14] Το κίνημα «Δεν Πληρώνω» που έχει αναπτυχθεί ως τώρα πρέπει να εξεταστεί με προσοχή. Κατά τη γνώμη μου έχει πολλά κοινά στοιχεία με το κίνημα της πατάτας. Ενέχει ένα θετικό ιδεολογικό πρόσημο. Ότι αρνείται μια μερίδα του πληθυσμού να ασκείται πάνω της, μια πολιτική που έχει θεσμοθετήσει η εκλεγμένη δημοκρατική κυβέρνηση. Ενέχει δηλαδή την ιδεολογική μήτρα της επανάστασης, την απείθεια. Κοινωνικά όπως και το κίνημα της πατάτας αποτελεί μια ξεκάθαρη συνεργασία της εργατικής τάξης και των ανέργων με μικρομεσαία στρώματα. Αυτό όπως είπαμε και παραπάνω είναι απαραιτήτως κακό, αφού αποτελεί μια λογική κοινωνική διεργασία με βάση τις νέες συνθήκες.
Το θέμα είναι ποιος και με ποιους τρόπους ορίζει το πολιτικό δηλαδή το ταξικό περιεχόμενο του κινήματος. Προς το παρόν έχουν εκφραστεί διάφορες εκδοχές πάνω στο ζήτημα. Υπάρχει μια που είναι εντελώς διεκπεραιωτική καθώς δεν βάζει βαθύτερα ζητήματα, αρκεί να μην πληρώνει άσχετα με το ποιος είσαι, είναι η μικροαστική αντίληψη. Το κομμάτι που κατεβαίνει στις εκλογές, μετατρέπει απ’ ευθείας το κίνημα σε νέο σοσιαλδημοκρατικής κοπής θεσμό ενσωμάτωσης σε συνθήκες κρίσης. Θέλει να αναδειχθεί δηλαδή σε έναν θεσμό διαπραγμάτευσης ο οποίος φυσικά δεν βάζει κανένα ταξικό θέμα ή κάποιο θέμα ιδιοκτησίας αφού το μόνο που τον νοιάζει είναι να μεγαλώσει ώστε να έχει καλύτερες διαπραγματευτικές δυνατότητες με το κράτος. Είναι η μεσοαστική αντίληψη, η οποία εάν κυριαρχήσει, σε λίγο διάστημα αντί να μειωθεί το κόστος του χαρατσιού θα πάψει απλά να υπάρχει κίνημα. Τέλος υπάρχει και η πρόταση που πρέπει να υπερασπιζόμαστε ως κίνημα και φέρει την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων μέσα στο κίνημα της Άρνησης Πληρωμών. Πρόκειται για την θέση για εργατική άρνηση πληρωμών σε κράτος και κεφάλαιο. Για να οριοθετηθεί όμως η ταξική θέση των συμμετεχόντων θα πρέπει να βρεθεί ένα λειτουργικό πλαίσιο. Κι αυτό θα είναι το εξής. Να περάσει η οργάνωση του κινήματος άρνησης στα Ταξικά Σωματεία και Συνδικάτα, ώστε την άρνηση πληρωμής να την κάνουν τα Σωματεία και οι Σύλλογοι των εργαζομένων και των ανέργων σε συνεργασία με τις λαϊκές συνελεύσεις εργατών-ανέργων, οι οποίες οργανώνουν τον αγώνα σε τοπικό επίπεδο. Έτσι θα αποκλειστούν αρχικά όσοι δεν είναι εργαζόμενοι. Από όσους δε εργαζόμενους κατέχουν ακίνητη περιουσία μπορεί να ζητηθεί αρχικά να δώσουν αντί για εισφοράς το κράτος, μια έκτακτη εισφορά στο ταμείο του Συνδικάτου, ή τις λαϊκής συνέλευσης. Για όλους τους υπόλοιπους δεν μας αφορά. Αν κάποιος εργοστασιάρχης δεν έχει να πληρώσει, ή κάποιος Πάγκαλος με 38 ακίνητα, το εργατικό κίνημα δεν δίνει μια. Μπορεί να κάνουν και αυτή «άρνηση πληρωμής» αλλά αυτό μπορεί να μετρά μόνο αθροιστικά σε ένα κίνημα που πρωτοπορία του είναι οι δυνάμεις των εργαζομένων και των ανέργων και όχι των μεσοαστών. Παρόλα αυτά, πρέπει να έχουμε ανοικτά τα μάτια σε νέες εξελίξεις καθώς σε συνθήκες κρίσης ο χρόνος διεξαγωγής της ταξικής πάλης αλλά και των νέων δεδομένων εντείνεται. Είναι πολύ πιθανή η ραγδαία προλεταριοποίηση μεσοαστικών στρωμάτων, τα οποία θα πρέπει να ενσωματώσουμε στο εργατικό – επαναστατικό κίνημα και τις διαδικασίες του.

[15] Ήδη πριν λίγες μέρες έγινε γνωστή η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα εξαιρείται από τη συνθήκη του Δουβλίνου.

[16] Την άκαιρη ένοπλη πάλη ή θα την καταδικάσεις όσο είναι νωρίς, ή θα σε καταδικάσει αυτή. Επίσης καλώς ή κακώς προέχει η αλληλεγγύη στους άοπλους εργάτες από την αλληλεγγύη στους ένοπλους αντάρτες, γιατί για να υπάρξουν πραγματικοί λαϊκοί ένοπλοι αντάρτες πρέπει να υπάρχει μια πλειοψηφική τάση αγωνιζόμενων κοινωνικών στρωμάτων που θα την υποστηρίζει.