preferenze utente

cerca nell'archivio del sito Cerca cerca nell'archivio del sito


Search comments

ricerca avanzata

J. A. Andrews (1865-1903) Μέρος Α’

category Ινδονησία / Φιλιππίνες / Αυστραλία | Αναρχική Ιστορία | Κριτική / Παρουσίαση author Friday December 23, 2005 11:25author by Bob James Segnalare questo messaggio alla redazione

Μικρή βιογραφία

Μικρή βιογραφία ενός από τους σημαντικότερους Αυστραλούς αναρχικούς

Ο John Arthur Andrews είναι, μάλλον, ο γνωστότερος και ο σπουδαιότερος από μια ομάδα αναρχικών που συγκρότησαν την ομάδα Melbourne Anarchist Club (MAC - Αναρχική Λέσχη Μελβούρνης). Και πρέπει να θεωρείται ως τέτοιος, γιατί μας έχει αφήσει πολύ περισσότερα γραπτά (αν και πολλά από αυτά δεν έχουν ακόμα δημοσιευτεί και δεν είναι γνωστά σε μας, γιατί ο ίδιος τα δημοσίευσε χρησιμοποιώντας διάφορα ψευδώνυμα) από κάθε άλλον. Η φαντασία του ήταν απέραντη και είχε μια αρκετά δυνατή νοημοσύνη. Ήταν ένας χαρισματικός θεωρητικός, ποιητής και ιστορικός.

Γεννήθηκε στο Bendigo (επαρχιακή πόλη της Βικτώριας, λίγο έξω από τη Μελβούρνη), στις 27 Οκτώβρη 1865.

Η, κατά κάποιο τρόπο, ασυνήθιστη παιδική του ηλικία είχε τεράστια επίδραση στις απόψεις του και στις εμπειρίες της ζωής του. Οι προσωπικές του δοκιμασίες – οικογενειακές και άλλες – του προσέδωσαν μια τάση φυσικής, σωματικής αδυναμίας, αλλά και απεριόριστες ικανότητες.

Ο «Rivuleth» (για τον οποίο πιστεύεται ότι είναι ο αναρχικός ποιητής και αγωνιστής, B.P.O’Dowd), λέει ότι ο Andrews έζησε μέρος των παιδικών του χρόνων στο Emerald Hill της Μελβούρνης (μέχρι το 1874) και μετέπειτα στο προάστιο Balwyn.

Σε ηλικία 11 χρόνων παρακολούθησε το Κρατικό Σχολείο του Kew, όπου τα άλλα αγόρια τον κακομεταχειρίζονταν λόγω των αδυναμιών του και αυτός, ευαίσθητος καθώς ήταν σε κοροϊδίες, κυνηγήθηκε, χτυπήθηκε και καταδιώχτηκε ανηλεώς για δύο χρόνια. Μετά από όλα αυτά παρακολούθησε στο Κρατικό Κολλέγιο, όπου δεν ήταν επιμελής, αλλά ήταν επιτυχής στις εξετάσεις και πέρασε στις εγγραφές στο πανεπιστήμιο τον Δεκέμβρη του 1881.

Όμως, στις αρχές του 1882 πέθανε ο πατέρας του – ο οποίος εργαζόταν ως αρχιλογιστής στην κυβερνητική Υπηρεσία Ύδρευσης της Βικτώριας - από φθίση και, έτσι, στα 17 του, ο Andrews άρχισε να εργάζεται στην ίδια υπηρεσία που εργαζόταν και ο πατέρας του, ως λογιστής. Το 1883 έγινε μέλος του Young Men’s Literary Society (Λογοτεχνικός Σύνδεσμος Νέων) όπου γρήγορα, εξαιτίας των ικανοτήτων του, εξελίχτηκε σε «ηγετική» φυσιογνωμία. Το 1884 ήρθε ο «πρώτος του δημόσιος λογοτεχνικός θρίαμβος». Ο «Rivuleth» δεν μας παρέχει λεπτομέρειες, αλλά το 1885 ο Andrews κέρδισε το διαγωνισμό «Melbourne Herald» με ένα ποίημα για τις 8 ώρες εργασίας.

Την περίοδο που αναμενόταν να κερδίσει το Λογοτεχνικό Βραβείο Warung (William Astley), συνάντησε και άρχισε να διαβάζει, αντίθετα, κάποιες αστυνομικές ιστορίες και μαζί τους γνώρισε τα πλέον κακόφημα μέρη της Μελβούρνης, τα οποία λίγο μετά θα γίνουν το σπίτι του. Άρχισε να ενδιαφέρεται για τον αντικληρικό και τον κρατικό σοσιαλισμό, απ’ όπου, όμως, σταδιακά, αλλά σχετικά γρήγορα, κατέληξε στον αναρχισμό. Ο ίδιος λέει ότι μια φορά έγραψε μια επιστολή για τον W.W. Collins, τον λέκτορα της ελεύθερης σκέψης, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ελεύθερης σκέψης «Liberator» («Απελευθερωτής») της Μελβούρνης.

Αν και ανικανοποίητος με την εργασία του ως δημοσίου υπαλλήλου, συνέχιζε να εργάζεται στην ίδια υπηρεσία, όταν στις 23 Δεκέμβρη 1886 απολύθηκε, επειδή αρνήθηκε να απολογηθεί σε έναν ανώτερό του, με τον οποίο, μάλλον, είχαν μια συνεχή διαμάχη.

Αν και ήδη είχε αποκτήσει σοβαρά προβλήματα υγείας, συνέχισε τις δημόσιες δραστηριότητές του και να γράφει. Συνέβαλε αποφασιστικά στην ίδρυση του Melbourne Anarchist Club (MAC – Αναρχική Λέσχη Μελβούρνης) το 1886, αλλά η πρώτη του, ιστορικά καταγραμμένη, εμφάνιση ήταν στις 2 Γενάρη 1887. Αν και δεν είχε πειστεί εντελώς για τον αναρχισμό, εντούτοις, άρχισε με μια ομιλία στη MAC για την «κυβερνητική ρουσφετολογία», πιθανότατα ξεθυμαίνοντας έτσι κάποια από την οργή του για τους πρώην εργοδότες του. Στις 20 Φλεβάρη 1887 μίλησε πάνω στην «απάτη των εκθέσεων» και το κείμενο της ομιλίας αυτής δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Honesty» («Τιμιότητα») τον Φλεβάρη του 1888 καθώς και στην εφημερίδα «Liberator». Στην ομιλία αυτή ανέπτυξε τη σκέψη ότι τέτοιες εμπορικές τελετές, όπως αυτές που διοργανώνονταν στη Μελβούρνη τότε, δεν είχαν τίποτα να κάνουν με το «ελεύθερο εμπόριο» και βοηθούσαν στην επέκταση των μεγάλων εταιριών σε βάρος των μικρών. Έγινε, επίσης, γραμματέας μιας Co-operative Printing Co (Συνεργατικής Τυπογράφων), η οποία τύπωνε την εφημερίδα «Honesty» (το εκφραστικό όργανο της MAC), για μερικές βδομάδες τον Μάη του 1887. Τότε εγκαταστάθηκε στο Dunolly (στην επαρχιακή Βικτώρια) για μια περίοδο (από τον Μάη του 1887 έως τα μέσα του 1888), όπου εργάστηκε ως νομικός σύμβουλος και όπου η υγεία του βελτιώθηκε.

Κατά την επιστροφή του στη Μελβούρνη, επέκτεινε τις δημόσιες δραστηριότητές του, και ένα σοβαρό τραύλισμα από το οποίο υπέφερε νωρίτερα έχει ελαττωθεί. Επέστρεψε στο MAC, για να βρει τους οπαδούς της αλληλοβοήθειας (mutualists) να τσακώνονται άγρια μεταξύ τους πάνω στο ποια μέθοδος ήταν η καλύτερη για να υπολογιστεί η εργάσιμη ώρα και η παραγωγή ώστε να εξασφαλιστεί η ισότητα και η ανεξαρτησία της εργασίας. Η αντίδρασή του στη διαμάχη αυτή, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την πρώτη μεγάλη διάσπαση και τη μετακόμιση του MAC σε ένα Co-οperative Home (Συνεργατικό Σπίτι), ήταν να επεξεργαστεί τη δική του άποψη. Και την άποψή του για τα ζητήματα αυτά την περιέγραψε με σαφήνεια ως κομμουνιστικό αναρχισμό, πιστεύοντας ότι η σύνθεσή «του» ήταν η μοναδική και η πιο αξιόλογη. Η φιλοσοφία του Andrews, με την οποία αυτός προσπάθησε να εξαλείψει τις διαφορές ανάμεσα στον αναρχικό κομμουνισμό και τον ατομικισμό, στις διαμάχες αυτές στο εσωτερικό του MAC, έφερε μια δεύτερη διάσπαση και την τελική διάλυση της οργάνωσης. Δύο ήταν τα κυρίαρχα θέματα της διαμάχης: πρώτον, η ατομική ή συλλογική ιδιοκτησία από έναν εργαζόμενο σε ένα παραγόμενο προϊόν και, δεύτερον, η πάλη και η φυσική βία ως το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας αλλαγής από μια εκμεταλλευτική και ιεραρχική σε μια συνεργατική κοινωνία. Οι υποστηρικτές της αλληλοβοήθειας και όσοι ήσαν γύρω από τον David Andrade (σημαντική προσωπικότητα του αναρχικού χώρου της Μελβούρνης την εποχή αυτή) πίστευαν ότι, οι κομμουνιστές, με το να συνηγορούν υπέρ της μεγάλης πιθανότητας βίας, στην πραγματικότητα δικαιολογούσαν την αντι-αναρχική υστερία της εποχής και τους επιδέξια μανουβραρισμένους ισχυρισμούς ότι «ο αναρχισμός σήμαινε μια ακατάπαυστη σφαγή».

Ενόσω η διαμάχη αυτή συνεχιζόταν, ο Andrews διαδέχτηκε τον, αμερικάνικης καταγωγής, αναρχικό Upham, ο οποίος επέστρεψε στον αντικληρικαλισμό κατά τη διάρκεια της πρώτης διαμάχης στο MAC, ως εκδότης των δύο τελευταίων τευχών της εφημερίδας «Honesty». Μια συλλογή ποιημάτων του με τίτλο «Temple Mystic» κυκλοφόρησε στο τέλος του 1888, τυπωμένη στο τυπογραφείο F.W.Niven στην επαρχιακή πόλη της Βικτώριας Ballarat, αν και στην «Honesty» έγινε λόγος ότι ήταν έκδοση του MAC. Δύο μπροσούρες του με τίτλο «Nihilism» («Μηδενισμός») και «For Truth and Right» («Για την Αλήθεια και το Δίκιο») αναμενόταν να κυκλοφορήσουν περίπου τον ίδιο καιρό με τον κατακερματισμό του MAC, αλλά εκδόθηκαν μερικά χρόνια αργότερα. Ο Andrews συνέχισε να γράφει κείμενα για έντυπα όπως το «Punch» («Γροθιά»), «Bulletin» («Δελτίο») και «The Melbourne Herald» («Ο Κήρυκας της Μελβούρνης»), συχνά με ψευδώνυμα, ενώ εξέδωσε και το έντυπο του Australian Natives Association (Σύνδεσμος Αυστραλών Ιθαγενών) το «Australian» («Αυστραλός»), μέχρι τη διακοπή της κυκλοφορίας του στα τέλη του 1888, αν και κάποιοι είχαν την υποψία (χωρίς, όμως, ιστορική τεκμηρίωση) ότι κάποια αντι-αναρχικά κείμενα που εμφανίστηκαν στα έντυπα αυτά πριν το 1888 γράφτηκαν από τον Andrews.

Όταν, λοιπόν, οι σχέσεις μεταξύ αναρχικών κομμουνιστών και οπαδών της αλληλοβοήθειας έγιναν αρκετά άσχημες, οι πρώτοι αποχώρησαν από το MAC και εισήλθαν σε άλλες οργανώσεις στις αρχές του 1889.

Ο Andrews εισήλθε σε μια περίοδο μεγάλης ένδειας και ανέχειας. Για να εξοικονομήσει χρήματα, κοιμόταν σε πάρκα, σε δεξαμενές νερού, σε εγκαταλειμμένα σπίτια ή περιφερόταν στους δρόμους χωρίς να κοιμάται. Έψαχνε για τροφή στις όχθες των ρυακιών και ποταμών, αρχίζοντας να εκφράζει κάποιες θεωρίες για αυτάρκεια του ατόμου. Τα έσοδά του προέρχονταν μόνο από την πώληση της εφημερίδας «Radical» («Ριζοσπάστης»), εξαιτίας της οποίας απέκτησε και μια σχεδόν συνεχή παρενόχληση από την αστυνομία. Προσπάθησε να μείνει σε κάποια σπίτια στο προάστιο North Richmnod, στη Μελβούρνη, αλλά το ακριβό νοίκι τον απέτρεψε.

Οι αναρχικοί κομμουνιστές και διάφοροι σοσιαλιστές της Μελβούρνης ίδρυσαν ένα τμήμα της Australian Socialist League (ASL - Αυστραλιανή Σοσιαλιστική Ένωση) τον Μάρτη του 1889, με τον Andrews ως γραμματέα του τμήματος, μέχρι που ο Sam Rosa, ο Flynn και μερικοί άλλοι άλλαξαν το καταστατικό τον Ιούλη του ίδιου χρόνου και μετέτρεψαν το τμήμα σε Social-Democratic League. Οι αναρχικοί κομμουνιστές τότε σκέφτηκαν να συγκροτήσουν τη δική τους οργάνωση, αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συνέβη και ο Andrews αργότερα είπε ότι αυτή την περίοδο ο δογματισμός είχε τόσους πολλούς υποστηρικτές στον αναρχικό χώρο που απέτρεψε τη συγκρότηση μιας αναρχικής οργάνωσης. Δημιουργήθηκε τότε στη Μελβούρνη μια Συνέλευση των «Knights of Labor» («Ιπποτών της Εργασίας»), στην οποία συμμετείχαν μερικοί ονομαστοί αναρχικοί της εποχής, όπως οι Larry Petrie, Peter McNaught και «Chummy» Fleming, αλλά ο Andrews μίλησε αρκετά υποτιμητικά γι’ αυτή την προσπάθεια.

Το 1889 τα περισσότερα γραπτά του Andrews εμφανίστηκαν στην εφημερίδα «Radical», του σοσιαλιστή Winspear, που εκδιδόταν στην πόλη Hamilton της Νέας Νότιας Ουαλίας. Ο ίδιος ο Winspear άρχισε να ρέπει προς τον αναρχισμό και να δημοσιεύει όλο και περισσότερα αναρχικά κείμενα στην εφημερίδα του, ενώ, επίσης, άρχισε να τη διοχετεύει και να έχει επαφές με το εργατικό κίνημα στην ανατολική Αυστραλία και στην πόλη της Αδελαίδας. Πάντως, ο Winspear έκλινε περισσότερο προς τις ιδέες της αλληλοβοήθειας και όταν, κάποια στιγμή, απέκτησε σχέσεις με την Sydney Socialist League (το παράρτημα της ASL στο Σίδνεϊ), εγκατέλειψε την εφημερίδα του που σταμάτησε, φυσικά, την κυκλοφορία της.

Επίσης, ο Andrews εκείνη την εποχή έγραφε και έστελνε κείμενά του σε δύο πορτογαλικές αναρχικές εφημερίδες καθώς και στην εφημερίδα «Liberty» («Ελευθερία») του Benjamin Tucker στη Βοστόνη των ΗΠΑ.

Στις αρχές του 1890 ο Andrews, όπως πολλοί άλλοι, μετακινήθηκε στα βόρεια της Μελβούρνης και βρήκε δουλειά στην εφημερίδα «Yea and Alexandra Standard» («Σημαία του Yea και Alexandra») από όπου στις 10 Μάη έστειλε μια επιστολή στην καθημερινή εφημερίδα της Μελβούρνης «Age» («Εποχή»), στην οποία υπέγραφε ως διεθνής αναρχικός ανταποκριτής για τα γεγονότα στην Ευρώπη. Όταν ξέσπασε η τότε σημαντική απεργία των λιμενεργατών τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου και έφτασαν στα χέρια του πληροφορίες ότι στρατός από την επαρχιακή Βικτώρια κινείται εναντίον των απεργών, δημοσίευσε ένα Μανιφέστο, για του οποίου την διανομή φυλακίστηκε ο αναρχικός αγωνιστής John White. Ο Andrews έπαιξε, επίσης, σημαντικό ρόλο και σε μια άλλη απεργία την ίδια περίοδο, αναγκάζοντας ένα συνταγματάρχη να παραδεχτεί δημόσια ότι δεν πρόκειται να επιτεθεί με τους στρατιώτες του στους απεργούς. Εγκατέλειψε τότε την εφημερίδα και επέστρεψε για λίγο στη Μελβούρνη, όπου συγκάλεσε μια μάζωξη αναρχικών κομμουνιστών με αντικείμενο την κυκλοφορία μιας εφημερίδας. Αλλά αυτό δεν έγινε, γιατί η μάζωξη αυτή δεν κατέληξε πουθενά.

Περίπου προς το τέλος του 1890 εγκαταστάθηκε στο Σίδνεϊ, όπου, αρχικά, έγραφε συνθήματα και αναρχικά σύμβολα στους τοίχους, αλλά γρήγορα άρχισε να εμφανίζεται στις συνελεύσεις της Sydney Socialist League (ASL) όπου συνάντησε τον, γερμανικής καταγωγής, αναρχικό, Joseph Schellenberg, ζώντας στο κτήμα του. Ο Schellenberg ήταν από τα αρχικά μέλη της ASL. Στα μέσα του 1891 ο Andrews βοήθησε να συγκροτηθεί ένα κέντρο προπαγάνδας στο κτήμα του Schellenberg, στο Smithfield, λίγο έξω από την πόλη του Σίδνεϊ. Εκεί ήταν που τα μέλη του Communist-Anarchist Group of Central Cumberland (Κομμουνιστική-Αναρχική Ομάδα του Κεντρικού Cumberland - ομάδα που είχε, στο μεταξύ, συγκροτήσει ο Andrews και άλλοι αναρχικοί) άρχισαν να επηρεάζουν τον τότε ανατρεπτικό χώρο του Σίδνεϊ και ολόκληρης της Αυστραλίας.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2001-2024 Anarkismo.net. Salvo indicazioni diversi da parte dell'autore di un articolo, tutto il contenuto del sito può essere liberamente utilizzato per fini non commerciali sulla rete ed altrove. Le opinioni espresse negli articoli sono quelle dei contributori degli articoli e non sono necessariamente condivise da Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]