user preferences

New Events

Noord-Afrika

no event posted in the last week
Search author name words: Federazione dei Comunisti Anarchici

Libie: de greep van de dictatuur, de bommen van het imperialisme

category noord-afrika | imperialisme / oorlog | persbericht author Saturday May 14, 2011 00:08author by Federazione dei Comunisti Anarchici - FdCAauthor email internazionale at fdca dot it Report this post to the editors

De Arabische volkeren, het Arabische proletariaat, lijken uiteindelijk de post-modernistische tijd binnen te gaan. Na eeuwen van overheersing en geweld door eerst het Turkse Rijk, daarna het kolonialisme en uiteindelijk de dictaturen die bleven bestaan gedurende de tweede helft van de laatste eeuw, komen deze volkeren, dit proletariaat, uit hun afzondering en dagen ze de macht uit die hen onderdrukt en hen de vrijheid en waardigheid onthoudt om hun levens te leven. [Italiano]
raid.jpg


Libie: de greep van de dictatuur, de bommen van het imperialisme


De Arabische volkeren, het Arabische proletariaat, lijken uiteindelijk de post-modernistische tijd binnen te gaan. Na eeuwen van overheersing en geweld door eerst het Turkse Rijk, daarna het kolonialisme en uiteindelijk de dictaturen die bleven bestaan gedurende de tweede helft van de laatste eeuw, komen deze volkeren, dit proletariaat, uit hun afzondering en dagen ze de macht uit die hen onderdrukt en hen de vrijheid en waardigheid onthoudt om hun levens te leven.

Het bewustzijn te worden uitgebuit, te worden uitgesloten van de rijkdom van de dictators en hun bendes, van het leven zonder vrijheid of rechten, is snel omgezet in een bewustzijn om in staat te zijn te vertrouwen op hun eigen krachten, om in staat te zijn zichzelf te organiseren in volkscomite's die uiting geven aan de meningen en bijdragen van allen, om in staat te zijn politie krachten en legers uit te dagen, om in staat te zijn dictators ten val te brengen en enkele problemen te scheppen voor de imperialistische machten die hen ondersteunden.

En dit alles ondanks degenen die, vanuit een min of meer bewust racisme of eenvoudigweg slechtheid, hen omschreven als - of probeerden hen weg te zetten als - "grondwettelijk" niet in staat om te onderscheiden tussen religie en politiek.

De vormen van strijd zijn gedurende maanden doorgegaan, beginnend met Tunesie en Egypte, en hebben zich verspreid naar de gehele Arabische wereld, zelfs naar de plekken waar de sterkste steunpilaren van het Westerse imperialisme dachten veilig te zijn en het niet nodig hadden om "op andere paarden in te zetten". Na jaren waarin vakbondsstrijd in bloed was onderdrukt en genegeerd door de massa media toen er geen verband leek te zijn met het fundamentalisme, zijn vrijheid en moderniteit nu de populaire leuzen. Geen alibi's meer over buitenlandse vijanden, geen verbranden van Amerikaanse vlaggen en het verwerpen van de Zionisten meer. Het volk protesteert tegen diens eigen hierarchieen, hun eigen nationale heersende klassen die zich gedurende de recente decennia hebben verrijkt door het bloed van de arbeidersklassen op te zuigen, hun eigen min of meer verlichte monarchieën, maar zonder terug te vallen tot de sirene oproepen van Pan-Arabisme of fundamentalisme. Het zoeken naar normalisering is moeilijk, hoewel de heersende klassen meesters van transformatie zijn en altijd gereed zijn om bij te draaien: ondanks alles dat kan worden gezegd gaan de vormen van strijd door.

De spanning is in ieder Arabisch land in het Midden Oosten en Noord Afrika hoog. De volkeren laten zich uiteindelijk horen en de regimes antwoorden met repressie van de zwaarste soort op deze uitdaging.

In deze context van algemene instabiliteit die voor de eerste keer wordt veroorzaakt door volksrebellie en niet door media aandacht, het feit dat bepaalde Europese staten proberen voordeel te krijgen van de situatie om er het meeste uit te halen, om hun sferen van invloed in het Midden Oosten te herstellen, die werden bedreigd vanwege hun in toenemende mate onhoudbare steun aan regimes die uitgedoofd waren, verklaart het interventionisme van Frankrijk in het geval van Libie. Hoewel het zichzelf een respectabele rol had toegeëigend op het schaakbord van de diplomatie in het Middellandse Zee gebied door zichzelf aan te wijzen als grenswacht van de kustlijn van Europa, was Libie nog steeds moeilijk te beheersen, vanwege de vaardigheid van de Kolonel om zichzelf te presenteren als de vertegenwoordiger van de Afrikaanse Unie en de laatste kampioen van Derde Wereld denken, ook dankzij zijn aanzienlijke financiële capaciteit.

En dus zien we het manoeuvreren voor positie onder de verschillende Libische facties, en het wordt gemakkelijk om enige bereidheid te vinden om over te gaan naar de kant van de rebellen, in ruil voor een plek in de zon in Cyrenaica. En als iemand weet af te komen van een van de moeilijker te beheersen heersers in het gebied (die er ook voor had gekozen een ongeloofwaardige en nauwelijks betrouwbare bondgenoot te zijn, zoals de Italiaanse regering), dan kan het Westen als geheel de toekomstige vermogens van het gebied opeisen, de volksopstand legitimiteit ontzeggen aan de ene kant en van de andere kant een vertoon van kracht laten zien. Dit verklaart het onderhandelen over het commando van de operatie tussen de NAVO en de Alliantie, de poging van Italië om op te treden in een operatie waarin het onvermijdelijk wordt de voornaamste belangen van Italië in Libie uit te onderhandelen (olie en gas onder de controle van de ENI) voor de gedeeltelijke bescherming van diens kusten, in een poging een einde te maken aan de aankomst van boten vol met wanhopige Noord Afrikanen die tot nu toe waren gecontroleerd door Kadafi, en door hem waren gebruikt als een machtig middel voor chantage en overleven.

In deze context waarin dingen met buitengewone snelheid veranderen en waarin grote belangen (alles van grondstoffen tot financiële middelen en de controle van de immigratie) worden veiliggesteld en opnieuw gedefinieerd, hebben deze opstanden breuken veroorzaakt in de imperialistische opzet van de regio.

Waar wij, als revolutionaire activisten, belangstelling voor hebben is het potentieel voor opstand en zelf-organisatie dat wordt uitgedrukt door bevolkingen wier eisen niet langer worden bepaald door klerikale mensen en fundamentalisten, maar in plaats daarvan worden geconcentreerd op basale rechten en de herverdeling van rijkdom. Terwijl het fundamentalisme (eerder gebruikt als een middel voor sociale en politieke controle) niet langer een dreiging is, worden de Westerse machten gedwongen hun toevlucht te nemen tot gewapende interventie, niet om de rebellen te verdedigen, zoals ze ons willen doen geloven, maar de verschillende facties die zich - namens het Westen - inzetten voor controle van de grondstoffen. Na een decennium van oorlogen, die werden voorgesteld als inzet voor democratie, maar die alleen dienden om Westerse belangen en lokale fundamentalisten te versterken, heeft de strijd door het volk zelf in deze landen ze meer democratie en secularisme opgeleverd, ze ontdekken de verschrikkelijke boodschap die wordt afgeleverd door de jachtvliegtuigen die onze bases verlaten en de oorlogsschepen die onze havens verlaten: vrijheid en sociale rechtvaardigheid staan niet op de agenda van het kapitalisme. De enige mogelijkheid om een rechtvaardiger maatschappij op te bouwen, een vrijere maatschappij, ligt in strijd, aan beide kanten van de Middellandse Zee.

Dit is waarom we de volkscomite's en onze kameraden die, ten koste van hun eigen leven en vrijheid, vechten in de straten en op de pleinen van Benghazi, Syrie, Bahrein, Saoedi Arabie, in het hele Midden Oosten en Noord Afrika, steunen.

Dit is waarom we ons hevig keren tegen de oorlog en de militaire interventie, waarvan het onvermijdelijke gevolg verwoesting en ellende in Libie zal zijn, en tegen de wrede repressie die in andere landen wordt uitgevoerd, in hun poging om de situatie daar te normaliseren.


Federazione dei Comunisti Anarchici

28 maart 2011

Vertaling naar het Nederlands door a-infos-nl

Related Link: http://www.fdca.it
This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]