user preferences

Η Αριστερά, η δημοκρατική αντίληψη του αγώνα

category Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Μετανάστευση / Ρατσισμός | Γνώμη / Ανάλυση author Tuesday April 19, 2011 20:05author by Απατριςauthor email info at apatris dot info Report this post to the editors

και η Νομική

Η εγκατάλειψη του, βασισμένου στη συναίνεση, κοινωνικού συμβολαίου και η αναβάθμιση της αστυνομικής εξουσίας σε ρυθμιστή των κοινωνικών σχέσεων, εξοβελίζουν την Αριστερά από την περίοπτη θέση που κατείχε στη Δημοκρατία
460_0___30_0_0_0_0_0_asylo2.jpg

Η Αριστερά, η δημοκρατική αντίληψη του αγώνα και η Νομική

Η ανασύνθεση της Δημοκρατικής Τάξης Ξεκινώντας από τη αναγνώριση του συνολικού/συστημικού χαρακτήρα της κρίσης, διαπιστώνουμε την προσπάθεια της Δημοκρατίας να αναδιαρθρώσει σε μια νέα βάση όλο το εύρος των κοινωνικών σχέσεων, μέσα από στρατηγικές μηδενικής ανοχής. Διακηρύσσοντας το τέλος του δημοκρατικού διαλόγου και τη λήξη της ενσωμάτωσης και της θεσμικής συνδιαλλαγής, ως τη μέχρι τώρα στρατηγική λύσης των κοινωνικών συγκρούσεων, το καθεστώς προσπαθεί να ανατρέψει τους μέχρι τώρα κοινωνικούς συσχετισμούς δυνάμεων. Οι μέχρι πρότινος μέθοδοι απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης αποδομούνται και η αστυνομική επιτήρηση και καταστολή αναβαθμίζεται σε ρυθμιστής της κοινωνικής ζωής και εγγυήτρια της διατήρησης του κοινωνικού ιστού.

Η Δημοκρατία από πάντα είχε το κυριαρχικό “δικαίωμα” να ορίζει το τί είναι νόμιμο και τί όχι, τι επικίνδυνο, και τι ανεκτό και αφομοιώσιμο στην Τάξη της. Αν ακόμα και σε περιόδους διαφαινόμενης κοινωνικής “ειρήνης” επεδείκνυε την πυγμή της, πλέον, και μέσα στην καθολικότητα των αναδιαρθρώσεων, τα όρια της δημοκρατικής νομιμότητας μετατοπίζονται, ελαστικοποιούνται και ορίζονται εκ νέου. Πράγμα που έχει άμεσες και υλικές επιπτώσεις τόσο στα ίδια τα όρια της διεξαγωγής των κοινωνικών αγώνων, όσο και στα πολιτικά περιεχόμενα που έχουν ώστε να ανταγωνίζονται την κυρίαρχη Τάξη.

Να σημειώσουμε παρενθετικά πως η “νομιμότητα” δεν γίνεται αντιληπτή μέσα από τη θεσμική/συνταγματική κατοχύρωση “δικαιωμάτων” στη σφαίρα του Δικαίου. Το Δίκαιο και οι Νόμοι αποτελούν προσωρινή αποκρυστάλλωση ενός συνεχούς και υπαρκτού ανταγωνισμού μεταξύ των κοινωνικών και ειδικότερα κινηματικών δυνάμεων και της κυρίαρχης τάξης. Έτσι η ελαστικοποίηση των ορίων της “νομιμότητας” έχει να κάνει με την αμφισβήτηση αυτού του συσχετισμού κοινωνικών δυνάμεων. Το ζήτημα που τίθεται για το κίνημα είναι όχι η επικέντρωση σε μια θεσμική διαμάχη “καταστρατήγησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων μας” στη σφαίρα του Δικαίου, αλλά είτε η de facto και σε υλικό επίπεδο διατήρηση ενός συσχετισμού δυνάμεων, είτε η όξυνσή του, είτε η υπαναχώρηση.

Η θέση της αριστεράς στη Δημοκρατική Τάξη …

Η Αριστερά μέσα από μια σειρά οξυμένων και μακροχρόνιων κοινωνικών συγκρούσεων έλαβε μια συγκεκριμένη θέση μέσα στο δημοκρατικό κράτος πρόνοιας. Στον ελλαδικό χώρο ειδικότερα, η σοσιαλδημοκρατία επιδιώκει να καταλαγιάσει τις κοινωνικές αναταραχές μέσα από τη συστημική θεσμοποίηση των κοινωνικών απαιτήσεων και την αφομοίωση ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων. Μέσα στο πεδίο της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης η Αριστερά είτε ενσωματώθηκε επίσημα και κατέλαβε κοινοβουλευτικές ακόμα και κυβερνητικές καρέκλες και εδραιώθηκε στα συνδικάτα και σε άλλες θεσμικές λειτουργίες ως ο αγωνιστικά δημοκρατικός διαμεσολαβητής του λαού, είτε αρκέστηκε σε μια επιθετική αντιπολίτευση απέναντι στους προδότες των αγώνων του λαού, είτε προσπάθησε να σταθεί στο δρόμο και καταρρακώθηκε, πνιγμένη από την καταστολή και τη γενική ανάταση της ευδαιμονίας.

…Η Δημοκρατική αντίληψη του αγώνα …

Έτσι σε βάθος χρόνου και μέσα από πολλαπλές και πολύπλοκες συγκρούσεις, αντιστάσεις και αφομοιώσεις η Αριστερά προσαρμόστηκε στην κυρίαρχη Δημοκρατική Τάξη και αποκρυστάλλωσε μια συγκεκριμένη αντίληψη για τη διεξαγωγή των κοινωνικών αγώνων και αρκετές ψευδαισθήσεις για το ρόλο και το περιεχόμενο της Δημοκρατίας ως καθεστώς. Οι αγώνες μετατοπίστηκαν σε πιο αμυντικές στρατηγικές, αποζητώντας μια πιο “δίκαιη” ρύθμιση, μια πιο σωστή λειτουργία του κράτους πρόνοιας, μια εν ολίγοις μεγαλύτερη ενσωμάτωση. Η Αριστερά πλέον δεν διαταράσσει τη δημοκρατική ομαλότητα, διατηρεί τα κεκτημένα, ακόμα και μέσα από την αμείλικτη εσωτερική καταστολή όσων κομματιών επέλεγαν ανά καιρούς τη ρήξη με τη Δημοκρατία. Η αντίληψη που διαμόρφωσε σταδιακά η Αριστερά για τους αγώνες αποκόπηκε από το υλικό πεδίο της άμεσης και από τα κάτω κινηματικής σύγκρουσης και διαθλάστηκε μέσα από το πρίσμα της θεσμικής διαβούλευσης, της γραφειοκρατίας, των κομμάτων και των διοικητικών συμβουλίων, εγκλωβίζοντας και οδηγώντας σε αδράνεια αγωνιστές που επιχειρούσαν την από τα κάτω κινητοποίηση.

Απ’ την προβοκατορολογία και τους σκοτεινούς κύκλους που επιζητούν την αποσταθεροποίηση της δημοκρατίας, τη θεσμοποίηση και τον ακρωτηριασμό των αγώνων, την εσωτερική καταστολή, την κάθαρση και τις συγκυβερνήσεις, μέχρι την απομόνωση των ριζοσπαστικών αγωνιστών, τη νομιμόφρωνα σιωπή απέναντι στην αντιτρομοκρατική υστερία και τη σκύλευση της ιστορίας της αριστεράς, τις πατριωτικές κορώνες, τον υποβόσκοντα εθνικισμό των αθλητικών επιτυχιών και τον μικροαστικά εμφορούμενο ανθρωπισμό απέναντι στους μετανάστες, η αριστερά υπερασπιζόμενη τον εαυτό της αναπόφευκτα υπερασπίζεται την Δημοκρατική Τάξη της οποίας άλλωστε είναι μέρος.

Η όποια επίδειξη ισχύος από το καθεστώς και βίαιη αποκατάσταση της Τάξης, αντιμετωπιζόταν από την αριστερά στην καλύτερη ως παρέκκλιση/εκτροπή από τα συνταγματικά δικαιώματα, είτε στη χειρότερη με τη σιωπή ή συνενοχή της. Αντί αυτά τα γεγονότα να γίνονται αντιληπτά ως η απαρέγκλιτη ουσία της κυριαρχίας και ως αποσπασματικά επεισόδια μιας προσπάθειας αλλαγής συσχετισμών δυνάμεων και διάνοιξης νέων χώρων κρατικής επέμβασης. Η αριστερά σφύριζε πάντα αδιάφορα και ανεχόταν την όξυνση της καταστολής, και δικαιολογημένα, αφού μέχρι τώρα αφορούσε κυρίως όσους αρνούνταν τη Δημοκρατική Τάξη. Δεν έβλεπε όμως ότι σταδιακά χτίζεται το έδαφος όπου και τώρα θα την υποστεί και η ίδια.

… και η χρεοκοπία της

Έτσι λοιπόν, η λήξη της δημοκρατικής διαβούλευσης ως τρόπος λύσης των κοινωνικών συγκρούσεων, δημιουργεί, αφενός, ένα ρευστό τοπίο για τη θέση και τη λειτουργία της Αριστεράς στο Δημοκρατικό καθεστώς. Αφετέρου, η αντίληψη που είχε η Αριστερά για τα πλαίσια διεξαγωγής και τα περιεχόμενα του αγώνα, χρεοκοπεί οριστικά.

Σχετικά με το πρώτο σημείο, από τη στιγμή που η Δημοκρατία ανάγει πλέον την αστυνομική εξουσία ως τον κυρίαρχο τρόπο για τη διατήρηση της Τάξης, είναι σαφές πως πλέον δεν χρειάζεται την Αριστερά στο ρόλο του συνομιλητή. Οι ανά καιρούς βολές κατά ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, δεν παρά μια σταδιακή προσπάθεια να εξοβελιστεί η Αριστερά ως κομμάτι της ρύθμισης της κοινωνικής ζωής. Και αυτό όχι γιατί είναι επικίνδυνη για το σύστημα, αλλά γιατί η Δημοκρατία θέλει να γίνει πιο ευέλικτη, να απεγκλωβιστεί από τις γραφειοκρατικές, εσω-συστημικές “αντιστάσεις”, να μπορεί να επιβάλλεται με άνεση, σχηματίζοντας ένα ενιαίο μέτωπο που ως κυρίαρχη γραμμή του θα έχει την επιβολή της Τάξης με κάθε μέσο. Το δίλημμα που τίθεται πλέον εδώ και κάποιο καιρό είναι ή νομιμοφροσύνη και επιβολή της Τάξης ή αφανισμός. Κι αυτό θα εφαρμόζεται σαν στρατηγική σε όλο και πιο διευρυνόμενο πεδίο. Η θέση που έχει καταλάβει η Αριστερά στο δημοκρατικό καθεστώς διακυβεύεται, καταρρέει. Είτε λοιπόν θα συνδράμει στην προσπάθεια της εγκαθίδρυσης μιας νέας δημοκρατικής Τάξης ως θλιβερός συνένοχος -και όχι ως το αριστερό άλλοθι- ή θα εξοβελιστεί, θα διαλυθεί και θα κατασταλεί.

Έτσι η εγκατάλειψη του μέχρι πρότινος συναινετικού κοινωνικού μοντέλου, είναι που συνεπιφέρει και την οριστική χρεοκοπία στη δημοκρατική αντίληψη της διεξαγωγής και του περιεχομένου των αγώνων. Ακόμα κι αν παραβλέψουμε το έτσι κι αλλιώς ρεφορμιστικό και αφομοιώσιμο περιεχόμενο αυτής της αντίληψης, είναι πλέον σαφές ότι, από τη στιγμή που καταρρέει το συνολικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ήταν ενταγμένη, δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε απανωτές και αναπόφευκτες ήττες. Όταν τα όρια της νομιμότητας ελαστικοποιούνται, όταν η ανεκτικότητα της Δημοκρατίας περιορίζεται, όταν η πυγμή και η ισχύς του κράτους αντικαθιστά τη διαβούλευση και τη διαμεσολάβηση, τότε ο καταγγελτικός λόγος για αδιαλλαξία, συνταγματική εκτροπή, περέκκλιση της δημοκρατίας και επίκλησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων γίνεται ένα θλιβερό επικοινωνιακό κλαψούρισμα, που είναι ανίκανο να αντιπαλέψει με κινηματικούς, συγκρουσιακούς και ανταγωνιστικούς όρους τη Δημοκρατία.
και το παράδειγμα της Νομικής

Τα γεγονότα του στρατιωτικού αποκλεισμού της Νομικής, η άρση ασύλου και η απειλή εκκένωσης, αναδεικνύουν καίρια τόσο την αντιμετώπιση των αγώνων από τη Δημοκρατία, ακόμα και όταν σε αυτούς υπάρχει εμπλοκή της Αριστεράς, όσο και για τη χρεοκοπία της δημοκρατικής αντίληψης του αγώνα. Η Αριστερά θεώρησε ότι θα στήριζε έναν αγώνα που θα μπορούσε να χωρέσει στα δημοκρατικά πλαίσια. Σίγουρα περίμενε ανηλεή πόλεμο, αλλά κυρίως σε επίπεδο ιδεολογικό, επικοινωνιακό, μηντιακό. Πίστευε ότι το κύρος της και η κοινωνικής της νομιμοποίηση και τα θεσμικά της ερείσματα θα αρκούσαν για να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες. Έφτασε στο σημείο μάλιστα να συναντηθεί με εκπροσώπους του υπουργείου προστασίας του πολίτη πριν ξεκινήσει ο αγώνας (αποζητώντας τί άραγε;). Η δημοκρατία ωστόσο, μέσα από τους πολλαπλούς τρόπους που χρησιμοποίησε για να σπάσει την απεργία πείνας, δε δίστασε να ασκήσει και ποινικές διώξεις στους αριστερούς αλληλέγγυους. Μπορεί η αρχική πρόθεση για κακουργηματική δίωξη να φαίνεται αστήριχτη και επικοινωνιακή, αλλά είναι από τα σημεία όπου η δημοκρατία προσπαθεί σταδιακά να ανοίξει νέα πεδία επέμβασης και καταστολής, ακόμα κι αν για την ώρα δεν επεκτείνεται στο εύρος που θα ήθελε, έχει όμως καταφέρει πολλά και προετοιμάζεται για το μέλλον.

Η Νομική ανέδειξε περίτρανα τη χρεοκοπία της δημοκρατικής αντίληψης του αγώνα, σε σημείο που να προβληματίσει και αρκετούς αριστερούς οι οποίοι επανεκτιμούν τη στάση τους. Επίσης έδειξε τη διάθεση της δημοκρατίας να επανορίσει τα όρια της νομιμότητας και του δημοκρατικά ανεκτού, ακόμα κι αν αυτό μπορεί να αφορά την Αριστερά. Από το δέος μπροστά στο εύρος και την ένταση της Δημοκρατικής επιχείρησης, από τις εναλλακτικές προτάσεις, που “άδειαζαν” τους αλληλέγγυους αριστερούς, και τα απανωτά τηλεφωνήματα μεταξύ πολιτικών αρχηγών της αριστεράς και της κυβέρνησης, μέχρι τη θεσμική “προστασία” που προσέφεραν αριστεροί διαμεσολαβητές δίνοντας το παρόν στη Νομική, η Αριστερά βίωσε έμπρακτα στο πετσί της τόσο τη δύναμη της Δημοκρατίας, όσο και την αδυναμία της χρεοκοπημένης αντίληψής της για τα περιθώρια διεξαγωγής ενός αγώνα. Βίωσε την αντίφαση του αγωνίζειν απέναντι στη Δημοκρατία και του θεσμικού συμμετέχειν στα όλο και πιο στενά όρια της Δημοκρατικής Τάξης.

Οι κοινωνικές συγκρούσεις πλέον δεν γίνεται να λυθούν από, ούτε να καν συμπεριλαμβάνουν την πτυχή της θεσμικής δημοκρατικής διαβούλευσης. Βρισκόμαστε σε πολεμική κατάσταση μηδενικού αθροίσματος. Οι κοινωνικοί αγώνες χρειάζεται να απεγκλωβιστούν από τις δημοκρατικές ψευδαισθήσεις και να επανέλθουν στη σφαίρα του δρόμου, με επιθετικά, συγκρουσιακά και ανταγωνιστικά περιεχόμενα και μορφές. Αυτή η διαδικασία βέβαια δεν αποτελεί ένα ευχολόγιο, αλλά πατά πάνω στην ήδη υπάρχουσα κοινωνική και κινηματική πραγματικότητα και τη σποραδική ανάδυση νέων μορφών αγώνα που ήδη διεξάγονται.

Βλάσσης

* Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 13 (Απρίλης 2011) της εφημερίδας δρόμου Άπατρις που κυκλοφορεί στην Κρήτη

Related Link: http://apatris.info/
This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]