user preferences

New Events

Βόρεια Αφρική

no event posted in the last week

Λιβύη: το σφίξιμο της δικτατορίας...

category Βόρεια Αφρική | Ιμπεριαλισμός / Πόλεμος | Ανακοίνωση Τύπου author Thursday March 31, 2011 18:51author by FdCA - Anarkismoauthor email internazionale at fdca dot it Report this post to the editors

...οι βόμβες του ιμπεριαλισμού

Οι αραβικοί λαοί, το αραβικό προλεταριάτο, φαίνεται ότι εισέρχεται, τελικά, στην μεταμοντέρνα εποχή. Μετά από αιώνες κυριαρχίας και βίας, αρχικά από την τουρκική αυτοκρατορία, στη συνέχεια την αποικιοκρατία και, τέλος, τις δικτατορίες που διήρκεσαν όλο το δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα, οι λαοί αυτοί, αυτό το προλεταριάτο, βγαίνει τελικά από τη μοναξιά του και αμφισβητεί την εξουσία που το καταπιέζει και του αρνείται την ελευθερία και την αξιοπρέπειά του για να οργανώσει τη ζωή του. [English] [Italiano]
460_0___30_0_0_0_0_0_raid.jpg

Οι αραβικοί λαοί, το αραβικό προλεταριάτο, φαίνεται ότι εισέρχεται, τελικά, στην μεταμοντέρνα εποχή. Μετά από αιώνες κυριαρχίας και βίας, αρχικά από την τουρκική αυτοκρατορία, στη συνέχεια την αποικιοκρατία και, τέλος, τις δικτατορίες που διήρκεσαν όλο το δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα, οι λαοί αυτοί, αυτό το προλεταριάτο, βγαίνει τελικά από τη μοναξιά του και αμφισβητεί την εξουσία που το καταπιέζει και του αρνείται την ελευθερία και την αξιοπρέπειά του για να οργανώσει τη ζωή του.

Η συνειδητοποίηση της εκμετάλλευσης, του αποκλεισμού από τον πλούτο των δικτατόρων, όλων αυτών των φυλών που ζουν χωρίς ελευθερία ή δικαιώματα, έχει γρήγορα μετατραπεί σε συνειδητοποίηση του ότι είναι πλέον σε θέση να βασίζονται στις δικές τους δυνάμεις, ότι είναι σε θέση να οργανωθούν σε λαϊκές επιτροπές που δίνουν φωνή στις απόψεις και τη συνεισφορά όλων, ότι είναι σε θέση να αντιστέκονται στις αστυνομικές δυνάμεις και τους στρατούς, ότι είναι σε θέση να ανατρέψουν τους δικτάτορες και να δημιουργήσουν αρκετά προβλήματα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που τους υποστήριξαν. Και όλα αυτά σε πείσμα όλων εκείνων οι οποίοι, από περισσότερο ή λιγότερο συνειδητό ρατσισμό ή απλώς κακή πίστη, τους περιγράφουν ή προσπαθούν να τους χαρακτηρίσουν ως «συνταγματικά» ανίκανους να διακρίνουν μεταξύ θρησκείας και πολιτικής.

Οι αγώνες συνεχίζονται τώρα επί μήνες, αρχής γενομένης από την Τυνησία και την Αίγυπτο, και έχουν εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, ακόμη και σε εκείνες τις χώρες όπου τα οχυρά του δυτικού ιμπεριαλισμού θεωρούνταν ασφαλή και δεν χρειαζόταν “αλλαγή αλόγων”. Μετά από χρόνια ενωτικών αγώνων που πνίγηκαν στο αίμα και αγνοήθηκαν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όταν φάνηκε ότι δεν υπάρχει καμία σύνδεση με το φονταμενταλισμό, η ελευθερία και ο εκσυγχρονισμός είναι πλέον τα συνθήματα της εποχής. Δεν υπάρχει πλέον άλλοθι για τους ξένους εχθρούς, δεν καίγονται πλέον αμερικανικές σημαίες και δεν καταγγέλλονται οι Σιωνιστές.

Οι λαοί διαμαρτύρονται ενάντια στις δικές τους ιεραρχίες, στις δικές τους εθνικές αστικές τάξεις, οι οποίες κατά τις τελευταίες δεκαετίες έχουν τόσο πλουτίσει από το ρούφηγμα του αίματος των εργαζόμενων τάξεων, ενάντια στις δικές τους περισσότερο ή λιγότερο πεφωτισμένες μοναρχίες τους, αλλά χωρίς να πέσουν θύματα των προσκλητικών σειρήνων του παν-αραβισμού ή του φονταμενταλισμού. Η αναζήτηση εξομάλυνσης της κατάστασης είναι δύσκολη, ακόμη και αν οι άρχουσες τάξεις είναι οι οδηγητές των μετασχηματισμών και είναι πάντα έτοιμες να αλλάξουν τον εαυτό τους: παρ' όλα όσα μπορούν να λεχθούν, οι αγώνες συνεχίζονται.

Η ένταση είναι πολύ υψηλή σε κάθε αραβική χώρα σε όλη τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Οι λαοί οι ίδιοι έχουν καταφέρει να ακουστούν τελικά και τα καθεστώτα ανταποκρίνονται σε αυτή την πρόκληση με την καταστολή από τις σκληρότερες του είδους. Στο πλαίσιο αυτό της γενικότερης αστάθειας που έχει προκληθεί για πρώτη φορά από λαϊκή εξέγερση και όχι μόνο από τις μανούβρες των ΜΜΕ, το γεγονός ότι ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση με τις λιγότερες δυσάρεστες επιπτώσεις, για να ανακτήσουν τις σφαίρες τους επιρροής στη Μέση Ανατολή, οι οποίες βρίσκονταν υπό απειλή λόγω της ολοένα και πιο αφόρητης υποστήριξής τους στα καθεστώτα αυτά που είχαν από καιρό συγκεντρώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντί τους, εξηγεί και τον παρεμβατισμό της Γαλλίας στην περίπτωση της Λιβύης. Παρά το γεγονός ότι είχε δώσει ένα σεβαστό ρόλο στον εαυτό της στη σκακιέρα της διπλωματίας της Μεσογείου με τον αυτοδιορισμό της ως του συνοριοφύλακα των ακτών της Ευρώπης, η Λιβύη ήταν ακόμα δύσκολο να ελεγχθεί λόγω της ικανότητας του συνταγματάρχη να παρουσιάζεται ως εκπρόσωπος της Αφρικανικής Ένωσης και ως ο τελευταίος υπερασπιστής του Τρίτου Κόσμου, χάρη και στη σημαντική χρηματοδοτική ικανότητά του.

Και έτσι βλέπουμε τους ελιγμούς και τον ανταγωνισμό μεταξύ των διαφόρων παρατάξεων της Λιβύης για μια θέση, και γίνεται έτσι εύκολο να βρεθούν μερικοί στρατηγοί πρόθυμοι να περάσουν με την πλευρά των ανταρτών με αντάλλαγμα μια θέση στον ήλιο στην Κυρηναϊκή. Και αν κάποιος απαλλάσεται από ένα από τα πιο δύσκολα στη διαχείρισή τους πιόνια στην περιοχή (που είχε ακόμα και η ιταλική κυβέρνηση το έκρινε ως αναξιόπιστη και ελάχιστα αξιόπιστη σύμμαχο), τότε η Δύση στο σύνολό της μπορεί να διεκδικήσει το μελλοντικό πλούτο της περιοχής, απονομιμοποιώντας τη λαϊκή εξέγερση από τη μια και την επίδειξη δύναμης από την άλλη. Αυτό εξηγεί τις ανάρμοστες διαπραγματεύσεις κατά τη διάρκεια της διοίκησης της επιχείρησης μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Συμμαχίας, την προσπάθεια της Ιταλίας να διαχειριστεί μια επιχείρηση όπου καθίσταται αναπόφευκτο να ανταλλάξει τα κύρια συμφέροντά της ως χώρα στη Λιβύη (πετρέλαιο και φυσικό αέριο κατά βάση υπό τον έλεγχο της ENI) με τη μερική προστασία των ακτών της, σε μια προσπάθεια να σταματήσει την άφιξη των καραβιών των απελπισμένων Βορειοαφρικανών που μέχρι τώρα ελέγχονταν από τον Καντάφι, χρησιμοποιούμενοι από αυτόν ως ένα ισχυρό μέσο εκβιασμού με αντάλλαγμα την επιβίωσή τους.

Σε αυτό το πλαίσιο, όπου τα πράγματα αλλάζουν με εξαιρετική ταχύτητα και μεγάλα συμφέροντα (τα πάντα, από φυσικούς και οικονομικούς πόρους μέχρι και τον έλεγχο της μετανάστευσης) επαναπροσδιορίζονται, οι εξεγέρσεις αυτές έχουν προκαλέσει ρωγμές στο ιμπεριαλιστικό στάτους κβο της περιοχής.

Αυτό που, ως επαναστάτες, μας ενδιαφέρει είναι η εξέγερση και η αυτο-οργάνωση που εκφράστηκαν από τους πληθυσμούς αυτούς, οι απαιτήσεις των οποίων δεν καθορίζονται πλέον από κληρικούς ή φονταμενταλιστές, αλλά, αντίθετα, επικεντρώνονται στα θεμελιώδη δικαιώματα και την αναδιανομή του πλούτου.

Με το φόβητρο του φονταμενταλισμού (που είχε χρησιμοποιηθεί προηγουμένως ως μέσο κοινωνικού και πολιτικού ελέγχου) να μην αποτελεί πλέον απειλή, οι δυτικές δυνάμεις αναγκάζονται να καταφύγουν σε ένοπλη επέμβαση, ώστε όχι να προστατεύσουν τους επαναστάτες, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε, αλλά τις διάφορες παρατάξεις, που ανταγωνίζονται για τον έλεγχο -για λογαριασμό της Δύσης- των πόρων. Μετά από μια δεκαετία πολέμων μεταμφιεσμένων σε ενέσεις δημοκρατίας που χρησίμευσαν μόνο για την ενίσχυση των δυτικών συμφερόντων και των τοπικών φονταμενταλιστών, τώρα που με τους αγώνες τους οι άνθρωποι αυτών των χωρών έχουν κερδίσει περισσότερη δημοκρατία και κοσμικότητα, οι ίδιοι βρίσκονται αντιμέτωποι με το φοβερό μήνυμα που φέρνουν τα μαχητικά τζετ που απογειώνονται από τις βάσεις μας και τα πολεμικά πλοία που αποπλέουν από τα λιμάνια μας: η ελευθερία και η κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι στην ημερήσια διάταξη του καπιταλισμού.

Η μόνη δυνατότητα οικοδόμησης μιας πιο δίκαιης κοινωνίας, μιας πιο ελεύθερης κοινωνίας, βρίσκεται στον αγώνα και στις δύο πλευρές της Μεσογείου.

Για το λόγο αυτό, υποστηρίζουμε τις λαϊκές επιτροπές και τους συντρόφους μας οι οποίοι, με κίνδυνο της ζωής και της ελευθερίας τους, αγωνίζονται στους δρόμους και τις πλατείες της Βεγγάζης, της Συρίας, του Μπαχρέιν, της Σαουδικής Αραβίας, σε όλη τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική. Γι ‘ αυτό είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι με τον πόλεμο και τη στρατιωτική επέμβαση, αναπόφευκτο αποτέλεσμα επέμβαση των οποίων θα είναι η καταστροφή και η δυστυχία στη Λιβύη, καθώς και η σκληρή καταστολή που εξαπολύουν σε άλλες χώρες στην προσπάθειά τους για εξομάλυνση της κατάστασης εκεί.

Federazione dei Comunisti Anarchici (Ομοσπονδία των Κομμουνιστών Αναρχικών)

28 March 2011

* Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, 30 Μάρτη 2011.

Related Link: http://www.fdca.it

This page has not been translated into Català yet.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]