user preferences

Search author name words: Alternative Libertaire

Γαλλία: Η λαϊκή οργή ...

category Γαλλία / Βέλγιο / Λουξεμβούργο | Εργατικοί Αγώνες | Ανακοίνωση Τύπου author Thursday November 04, 2010 06:36author by Κλεμάν Γκρενιέ (Alternative Libertaire) - Anarkismo Report this post to the editors

...και η ολοκληρωτική αποτυχία του ρεφορμισμού

Εγινε ωστόσο εμφανής και η αδυναμία του ταξικού συνδικαλισμού να ανατρέψει τον κατακερματισμό των κινητοποιήσεων στον οποίον οδηγούν τόσο ο ριζοσπαστικός ρεφορμισμός που επιδεικνύει η CGT, όσο και ο συμβιβασμένος της CFDT. Ιδού ένα πεδίο στο οποίο πρέπει να ενισχυθούμε.
110_0___10_0_0_0_0_0_arton3461.jpg

Μετά από δύο μήνες μαζικής πάλης που περιελάμβανε διαδηλώσεις, 24ωρες απεργίες και απεργίες διαρκείας (διυληστήρια πετρελαίου, μεταφορές, λιμενεργάτες, εργαζόμενοι στην αποκομιδή σκουπιδιών, σχολεία, πανεπιστήμια), μπλοκάρισμα τομέων – κλειδιών της οικονομίας (βιομηχανικές ζώνες, πρατήρια πετρελαίου, λιμάνια, σταθμοί, αεροδρόμια, αμαξοστάσια,διόδια), η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος που πρότεινε η γαλλική κυβέρνηση έγινε δεκτή στο κοινοβούλιο και οι περισσότεροι κλάδοι διέκοψαν τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις.

Τώρα που ο νόμος ψηφίστηκε, περάσαμε σε μια νέα φάση διαμαρτυρίας, η οποία θέτει σε αμφισβήτηση την νομιμοποίηση της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας», όπως είχε συμβεί με την περίπτβωση του «Συμφώνου Πρώτης Πρόσληψης» το 2006, το οποίο είχε ψηφιστεί ως νόμος αλλά αποσύρθηκε από την κυβέρνηση κάτω από την πίεση του δρόμου.

Στην πραγματικότητα ούτε οι ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές δομές ούτε τα πολιτικά κόμματα που εμπλέκονται μέσα στο θεσμικό παιχνίδι επιθυμούν να φτάσει τόσο μακριά η διαμαρτυρία. Ετσι το τροπάριο «δεν έχετε παρά να ψηφίσετε σωστά το 2012» (στην επόμενη προεδρική εκλογή) ξανακάνει την εμφάνισή του. Πρόκειται φυσικά για μια απάτη, που στοχεύει στην αποφυγή επέκτασης της κοινωνικής διαμαρτυρίας πέρα από τα όρια καταγγελίας μιας κυβέρνησης που είναι σήμερα αντιδημοφιλής όσο ποτέ. Κυρίως, πρόκειται για την προσπάθεια να σφυριχθεί η λήξη σε μια κινητοποίηση και να γίνει αποδεκτή η ήττα πριν ακόμα τελειώσει ο αγώνας.

Βρισκόμαστε πράγματι στη φάση της αποχώρησης ή σε μια μεταβατική περίοδο που χαρακτηρίζεται επίσης και από τις εκπαιδευτικές διακοπές που επηρεάζουν τις κινητοποιήσεις (μικρή παρουσία μαθητών, φοιτητών και εκπαιδευτικού προσωπικού στις τελευταίες διαδηλώσεις);

Ανασκόπηση των δύο μηνών

Τα συνδικάτα CGT (πρώην κομμουνιστές), CFDT (δεξιοί σσοσιαλδημοκράτες), FO (ανεξάρτητος μετριοπαθής συνδικαλισμός), SUD (άκρα αριστερά), οργάνωσαν τη δυναμική του κινήματος στη βάση των «ημερών δράσης». Η στρατηγική αυτή συνίσταται σε μεμονωμένες ημέρες διαδηλώσεων, που σκόπευαν να δείξουν στην κυβέρνηση ότι επίκειται κλιμάκωση.

Η πρώτη από αυτές τις ημέρες δράσης - η 7η Σεπτέμβρη - έφερε όχι πολύ λιγότερους από 2 εκατομμύρια ανθρώπους στον δρόμο. Η επόμενη, που πραγματοποιήθηκε στις 23 Σεπτέμβρη βρήκε 2,7 εκατομμύρια να διαδηλώνουν, όπως και η επόμενη φορά.

Ως έναν βαθμό, η στρατηγική αυτή έφερε καρπούς. Αν και η αστυνομική καταστολή υπήρξε μεγάλη (περισσότερες από 1000 συλλήψεις από τις 23 Σεπτέμβρη και μετά) οι πρώτες διαδηλώσεις εμφανίστηκαν ενισχυμένες. Κάθε δράση όχι μόνο είχε περισσότερο κόσμο, αλλά επίσης νέοι συμμετέχοντες από τον ιδιωτικό τομέα δεν είχαν κατέβει ποτέ άλλοτε ξανά στον δρόμο.

Τον Οκτώβρη, το κοινωνικό κίνημα βρήκε μαζική υποστήριξη από τους μαθητές και στηρίχτηκε πολύ από τους εργαζόμενους του πετρελαϊκού κλάδου, οι οποίοι μπλόκαραν τα 12 στρατηγικά διυλιστήρια της χώρας. Αυτή η στρατηγική (αποκλεισμός των διυληστηρίων και πρόκληση μιας σημαντικής έλλειψης σε βενζίνη) υπήρξε ένας από τους βασικούς πυλώνες της δυναμικής που αναπτύχθηκε. Ενώ τα τελευταία τριάντα χρόνια κέντρο της όξυνσης των αγώνων υπήρξε ο κλάδος των μεταφορών (μετρό και σιδηρόδρομος), αυτή τη φορά πέρασε στον πετρελαϊκό κλάδο. Οι εργαζόμενοι του κλάδου απέκτησαν συνείδηση της δυνατότητάς τους να μπλοκάρουν την οικονομία και κατόρθωσαν εύκολα να κάνουν χρήση της βοήθειας του συνόλου της κοινωνίας στις πύλες των επιχειρήσεών τους, προκειμένου να εμποδίσουν την έξοδο γεμάτων φορτηγών. Αυτή η πρακτική ακολουθήθηκε σε πολλές περιπτώσεις.

Η κυβέρνηση έπαιξε σε δύο ταμπλό. Από τη μία πλευρά προσπάθησε να κερδίσει χρόνο από την απεργία, επιταχύνοντας την ψήφιση του νόμου στη Βουλή και τη Γερουσία, υπολογίζοντας ότι δεν πρόκειται να συνεχιστούν αντίστοιχες αντιδράσεις από τη στιγμή που θα ψηφιστεί ο νόμος. Αυτό αποδείχτηκε αληθινό σε ό,τι έχει να κάνει με τα ρεφορμιστικά συνδικάτα και τα κόμματα. Από την άλλη πλευρά, ανέπτυξε την καταστολή στο μέγιστο βαθμό, ειδικά σε ό,τι είχε να κάνει με την επιστράτευση εργαζομένων προκειμένου να λειτουργήσουν τα διυληστήρια.

Ο απολογισμός

Το κίνημα αυτό έκανε ακόμα πιο φανερό ότι δημιουργείται ένας κεντρικός άξονας μαλθακού ρεφορμισμού στο συνδικαλιστικό τοπίο, μέσα από τη συμμαχία της CGT με την CFDT. Ο άξονας αυτός έδρασε και μέσα σε αυτό το κίνημα. Από τα συνδικάτα, εκτός φυσικά από την αναρχοσυνδικαλιστική CNT, μόνο τα SUD κάλεσαν σε κίνημα Γενικής Απεργίας προκειμένου να υποχωρήσει η κυβέρνηση.

Αν και αυτή η στρατηγική ήταν η μόνη που μπορούσε να οδηγήσει το κίνημα σε νίκη, οι δυνάμεις μας - οι δυνάμεις αυτών των δύο συνδικάτων- δεν ήταν αρκετές για να την επιβάλλουν. Το γεγονός αυτό θέτει εκ νέου το ζήτημα της ενίσχυσης του ταξικού συνδικαλισμού και τις δυνατότητες δράσης του. Αντί για αυτό, επικεντρωμένες στις «μέρες δράσεις» και παρουσιάζοντας ένα «καλεντάρι κλιμάκωσης», οι μεγαλύτερες συνομοσπονδίες ευθύνονται για το σπάσιμο του κινήματος των απεργιών και των αποκλεισμών. Η ρεφορμιστική στρατηγική οδήγησε στην ολοκληρωτική αποτυχία. Δεν έφτασε ούτε καν στην πιο στοιχειώδη διαπραγμάτευση και οδήγησε σε κινητοποιήσεις – ρεκόρ, οι οποίες δεν οδήγησαν σε υποχώρηση ούτε κατά ένα γιώτα την οικονομική και την πολιτική εξουσία.

Ειδικότερα μέσα στην είδαμε το διάστημα αυτό να δημιουργείται μια τάφρος ανάμεσα στην αγωνιστική βάση που σε πολλές περιπτώσεις πίεσε στην κατεύθυνση μιας απεργίας διαρκείας (όπως για παράδειγμα στην CGT των σιδηροδρομικών) και μια ηγεσία τρομαγμένη από την ίδια την έκταση των κινητοποιήσεων.

Σε αυτή την κινητοποίηση, η CNT, η Alternative Libertaire, όπως άλλωστε και οι υπόλοιπες κοινωνικά ενεργές ελευθεριακές οργανώσεις, βρέθηκαν σε όλα τα μέτωπα του αγώνα, παλεύοντας για την οργάνωση των αγώνων σε όσους χώρους είχαμε παρουσία, στους απεργιακούς πυλώνες, στις δράσεις για τον αποκλεισμό της παραγωγής και της οικονομίας και πάντοτε με καθαρή παρουσία μέσα στις Γενικές Συνελεύσεις. Με τον τρόπο αυτό έγινε φανερή η αποδοχή που μπορούν να έχουν οι ελευθεριακές αντιλήψεις και πρακτικές σε ένα σημαντικό τμήμα των εργαζομένων. Εγινε ωστόσο εμφανής και η αδυναμία του ταξικού συνδικαλισμού να ανατρέψει τον κατακερματισμό των κινητοποιήσεων στον οποίον οδηγούν τόσο ο ριζοσπαστικός ρεφορμισμός που επιδεικνύει η CGT, όσο και ο συμβιβασμένος της CFDT. Ιδού ένα πεδίο στο οποίο πρέπει να ενισχυθούμε.

Το κείμενο αυτό του Κλεμάν Γκρενιέ (μέλους της εργατικής ελευθεριακής οργάνωσης Alternative Libertaire) δημοσιεύεται στην αναρχοσυνδικαλιστική εφημερίδα ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ που κυκλοφορεί την Παρασκευή, 5 Νοεμβρίου σε όλη την Ελλάδα. Μετάφραση Yannis Androulidakis

Related Link: http://www.alternativelibertaire.org
This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]