user preferences

New Events

Βαλκανικές Χώρες

no event posted in the last week

Η εθνικότητα του εργάτη

category Βαλκανικές Χώρες | Ιμπεριαλισμός / Πόλεμος | Γνώμη / Ανάλυση author Friday November 04, 2005 07:57author by "Τα Παιδιά της Γαλαρίας" - Anarkismo Report this post to the editors

"Τα Παιδιά της Γαλαρίας", τ.8, Μάϊος 2000

Προλογικό σημείωμα από το έντυπο "Τα Παιδιά της Γαλαρίας", τ.8, Μάϊος 2000

"Η εθνικότητα του εργάτη δεν είναι σερβική,αλβανική ή ελληνική, αλλά είναι η εργασία, η ελεύθερη σκλαβιά, το παζάρεμα του εαυτού του. Η κυβέρνηση του δεν είναι ούτε σερβική,ούτε αλβανική ή ελληνική, είναι το κεφάλαιο.

Ο αέρας της πατρίδας του δεν είναι ούτε σερβικός,ούτε αλβανικός, ούτε ελληνικός, είναι η μολυσμένη ατμόσφαιρα του κοινωνικού εργοστασίου. Το έδαφος που του ανήκει δεν είναι ούτε "σερβικό", ούτε το "αλβανικό",ούτε το ελληνικό. Βρίσκεται μερικά μέτρα κάτω από τη γη" Κ.Μαρξ "Η αυταπάτη της εθνικής οικονομίας"

Σήμερα πληρώνουμε ακόμα τις συνέπειες της αποτυχίας του κομμουνιστικού και του αναρχικού κινήματος μέσα στον 20 αι. να διαχωριστεί πλήρως και σαφώς από τον εθνικισμό. Και το χειρότερο είναι ότι η "αντικαπιταλιστική αριστερά", το "ελευθεριακό κίνημα", η "αυτονομία" έπαιξαν ένα πολύ άσχημο παιγνίδι με τις λέξεις (και με τις ζωές των προλεταρίων), ταυτίζοντας τον εθνικισμό μόνο με την ακροδεξιά και το φασισμό. Γι' αυτούς, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του 20ου αι. δεν ήταν εθνικιστικά,δεν αποτελούσαν τροχοπέδη στην ανάπτυξη των ταξικών αγώνων,γιατί τάχα "έσπαγαν την ιμπεριαλιστική αλυσίδα στον πιο αδύνατο κρίκο της" (όταν στην πραγματικότητα τη σφυρηλατούσαν και την επέκτειναν) ή γιατί ήταν "αγώνες για τον αυτοκαθορισμό του ατόμου και των ιδιαίτερων πολιτισμικών του αναγκών" (όταν στην πραγματικότητα αυτά τα κινήματα έσπευδαν να ενσωματώσουν τις παλιές κοινωνίες στο δυτικό μοντέλο).

0 Στην αυγή του 21ου αι. όλα συνεχίζονται. Τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα εξακολουθούν να παίζουν το εκσυγχρονιστικό καπιταλιστικό παιγνίδι τους ψάχνοντας πάντα εδώ και κει ισχυρούς προστάτες. Ο ιμπεριαλισμός έχει γίνει ανθρωπιστικός. Οι δήμιοι με τα πακέτα της βοήθειας στο ένα χέρι πετάνε απελευθερωτικές βόμβες με το άλλο. Η Ευρώπη χαϊδεύει τις "πολιτιστικές μειονότητες", οι ΗΠΑ τον UCK και όλοι οι δυτικοί δημοκράτες μαζί με τους "εκπροσώπους των εθνών" μοιράζουν χαμογελαστοί τη Χάρτα των Δικαιωμάτων του ελεύθερου Ιδιώτη,του γελαστού Επενδυτή και του δίκαιου Εμπόρου.

Στις αναμνηστικές φωτογραφίες ποζάρουν καθισμένοι πάνω στους τάφους των προλετάριων και των "καθυστερημένων" αγροτών και οι επιζήσαντες τους φιλάνε με ευγνωμοσύνη τα χέρια. Στριμωγμένοι στη γωνία οι "επαναστάτες" διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την "ήττα" του "επαναστατικού υποκειμένου" ρωτώντας τους πρώην συντρόφους τους που σήμερα επανδρώνουν τις ανθρωπιστικές οργανώσεις "πως φτάσαμε ως εδώ;"

Έλα ντε που φτάσαμε. Κάτι με τα "φονιάδες των λαών αμερικάνοι", κάτι με τα "λευτεριά στον κουρδικό και τον παλιστινιακό λαό", κάτι με τις καταγγελίες των "σερβοφασιστών", κάτι με τα "αλληλεγγύη στον μεξικάνικο νότο", κάτι με τις εθνικές "αξιοπρέπειες", κάτι με τα "η παγκοσμιοποίηση καταστρέφει τους λαούς",κάτι με τα "νίκη στην αντιιμπεριαλιστική Σερβία", στο τέλος να που οι ανθρωπιστές και οι εκσυγχρονιστές "ισχυροί" εμφανίστηκαν σαν κάποια "λύση διαιτησίας" και "φροντίδας" για τον "άλλο".

Δεν ήταν πάντα τα πράγματα τόσο άσχημα. και το χειρότερο είναι ότι πολλοί δεν το ξέρουν καν ή άλλοι κάνουν ότι δεν το θυμούνται. Θα ήταν υπερβολικά αισιόδοξο να ελπίζει κανείς (και να δουλεύει) σ'αυτούς τους μαύρους καιρούς της έκλειψης του προλεταριακού κινήματος για την επανεμφάνισή του;

Υπάρχει ελπίδα να δούμε να επανεμφανίζεται έστω εκείνος ο μειοψηφικός αντιεξουσιαστικός χώρος που γνωρίσαμε πριν από αρκετά χρόνια, ο χώρος στον οποίο ήταν ακόμη κυρίαρχες οι διεθνιστικές κομμουνιστικές ιδέες;

Αυτό προϋποθέτει να βγάλουν κάποια στιγμή οι προλετάριοι που είναι εγκλωβισμένοι στα "αριστερά", "αναρχικά","αυτόνομα" γκέτο τους το κεφάλι τους έξω από τα ιδεολογικά τους καταφύγια. Ν'αντιμετωπίσουν κατάφατσα ένα κόσμο που έχει καταντήσει ένα επαναλαμβανόμενο άνοστο αστείο. Ν'αγωνιστούν για τον εαυτό τους και να δείξουν επιτέλους αλληλεγγύη προς τους "άλλους" αγωνιζόμενους προλετάριους και όχι προς τους "αγωνιζόμενους λαούς" ή τους κολλητούς τους.

Δύσκολα πράγματα, σίγουρα9

9. Μήπως έχει κανείς καμία καλύτερη πρόταση για το πως θα τελειώνουμε με την ιδεολογική αρτηριοσκλήρωση και το θεωρητικό αφοπλισμό, όσο τουλάχιστον συνειδητοποιεί κανείς ότι αυτά είναι τα προβλήματα;"

"ΤΕΥΧΟΣ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ

στον πόλεμο (το δικό τους) που δε λέει να τελειώσει και στον πόλεμο (το δικό μας) που δεν λέει ν'αρχίσει"

This page has not been translated into Esperanto yet.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]