Ghassan Ali, ένας ελευθεριακός κομμουνιστής στο PFLP

Μέση Ανατολή / Αραβία / Ιράκ | Αριστερά | Συνέντευξη Thursday April 15, 2010 13:35 by Alternative Libertaire - Anarkismo

Από τον ειδικό φάκελο της Alternative Libertaire που κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2010. [Français] [English] [Castellano] [Português] [Italiano]

Ο Ghassan Ali είναι τρίτης γενιάς Παλαιστίνιος πρόσφυγας. Οι παππούδες του εκδιώχθηκαν από το χωριό τους από τους Ισραηλινούς. Ο ίδιος και οι γονείς του γεννήθηκαν σε στρατόπεδα προσφύγων στη Λωρίδα της Γάζας. Ως παιδί, έριξε πέτρες στη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα (1987-1993). Αφηγείται την προσωπική του πορεία στην Alternative Libertaire και εξηγεί τη θέση του ως ελευθεριακός κομμουνιστής στο PFLP [1] καθώς και το δρόμο που, κατά τη γνώμη του, πρέπει να πάρει η Αντίσταση.

Ποια είναι η κατάσταση στη Γάζα μετά τον πόλεμο του Ιανουαρίου;

Η Γάζα εξακολουθεί να βρίσκεται σε αδιέξοδο. Από τη μία πλευρά, η ανθρωπιστική κατάσταση εξακολουθεί να υποβαθμίζεται. Ο αποκλεισμός επιβλήθηκε από το Ισραήλ και η διεθνής κοινότητα μάς έχει κλειδωθεί σ’ αυτό το γκέτο, όπου οι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την καταστροφή, την πείνα και την εξαφάνιση των μονάδων υγείας. Πάνω από 40.000 σπίτια και κτίρια καταστράφηκαν και οι κάτοικοί τους, που ζουν σε σκηνές και στρατόπεδα, αντιμετώπισαν τον πρώτο τους χειμώνα χωρίς σπίτι. Η πολιτική κατάσταση είναι απελπιστική: Το Ισραήλ συνεχίζει το αποικιακό του έργο μετά την επιβολή των όρων του στην αμερικανική κυβέρνηση, με την Ευρώπη να συντάσσεται από πίσω. Οι Ισραηλινοί πολέμαρχοι απειλούν τη Γάζα με νέο πόλεμο και η Δύση ανταποκρίνεται επιβραδύνοντας το έργο της εξεταστικής επιτροπής του ΟΗΕ για το Ισραήλ [2]. Στη συνέχεια, υπάρχει η εσωτερική κατάσταση, η οποία επηρεάζει τους Παλαιστίνιους πολύ πιο βαθιά από οποιοδήποτε άλλο πρόβλημα. Η αλληλοκτόνα διαμάχη τροφοδοτείται με διαταγές της Φατάχ και της Χαμάς, οι οποίες επικεντρώνονται στα δικά τους συμφέροντα και τις συμμαχίες τους σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο. Ο παλαιστινιακός λαός είναι αυτός που πληρώνει πάντα γι’ αυτές τις συγκρούσεις. Η κατάσταση είναι αρκετά ζοφερή με σοβαρούς κινδύνους. Ποτέ άλλοτε η παλαιστινιακή υπόθεση δεν βρισκόταν σε τέτοιο σημείο από ό,τι σήμερα.

Πώς εντάχθηκες αρχικά το PFLP;

Ως έφηβος, ήμουν υποστηρικτής της Φατάχ. Όμως, κατά την περίοδο των συμφωνιών του Όσλο, γνώρισα τον Haydar Abdelshafi, σημαντική φυσιογνωμία της αντίστασης που είχε την προεδρία της Παλαιστινιακής αντιπροσωπείας στις συνδιασκέψεις ειρήνης στη Μαδρίτη. Μού έδωσε ένα αντίγραφο των Συμφωνιών του Όσλο και μού εξήγησε τους κινδύνους για την υπόθεσή μας. Η πολιτική μου συνείδηση διαμορφώθηκε μέσα από τη συνάντηση αυτή καθώς και με τις παρατηρήσεις μου σε ζητήματα όπως η διαφθορά, η κοινωνική αδικία, οι φυλακίσεις πολιτικών και η καταστολή κάθε φωνής που ήταν επικριτική στην εξουσία. Αυτή την εποχή, που ονομάζεται “Χρυσές Ημέρες της Συμφωνίας του Όσλο”, συμμετείχα στην ένωση φοιτητών του PFLP και στη συνέχεια έγινα μέλος του.

Πώς θα χαρακτήριζες την PFLP το 2009; Υπάρχουν διαφορές μεταξύ των δεδηλωμένων στόχων του και την πραγματική του πολιτική;

Το 2006, το PFLP κέρδισε μόνο 3 έδρες στις βουλευτικές εκλογές. Ωστόσο, σήμερα βρίσκεται σε καλύτερη θέση, λόγω της απογοήτευσης από την πολιτική της Χαμάς και της Φατάχ, που οδηγούν στον εσωτερικό διαχωρισμό και τον εμφύλιο πόλεμο, κάτι που εξυπηρετεί την κατοχή περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Αλλά η PFLP - και όλες οι δυνάμεις της αριστεράς - έχουν συρρικνωθεί εδώ και χρόνια και δεν μπορούν να θεωρηθούν ισχυρές, αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις. Αυτό θα απαιτήσει σημαντικές αλλαγές στη στρατηγική.

Ως ελευθεριακός κομμουνιστής και μέλος του PFLP, ποια είναι η θέση σου στο εσωτερικό της οργάνωσης;

Το PFLP έχει μια ευρεία και ποικίλη κληρονομιά. Ήταν κυρίως υπέρ του αραβικού εθνικισμού από τότε που δημιουργήθηκε (1967), αλλά αργότερα, το 1972, προσδιορίστηκε ως μαρξιστικό. Συμμετέχει κυρίως στον αγώνα για την απελευθέρωση και την κοινωνική δικαιοσύνη. Σήμερα αποτελείται από μαοϊκούς μέχρι και σταλινικούς, αλλά και ελευθεριακούς μαχητές όπως εγώ. Ο καθένας προσπαθεί να κάνει τη φωνή του να ακουστεί. Ως ελευθεριακός κομμουνιστής, πιστεύω ότι οι συλλογικοί αγώνες είναι πιο σημαντικοί από την προσπάθεια ενοποίησης όλων των δυνάμεων της παλαιστινιακής αριστεράς: η ενοποίηση των αδυναμιών δεν θα είναι απαραίτητα αποτέλεσμα της δύναμης και της αποτελεσματικότητας. Για να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στο μέλλον, το PFLP θα πρέπει να εξετάσει το παρελθόν του. Για παράδειγμα, η εμπειρία από τις λαϊκές επιτροπές κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα, οι οποίες δημιούργησαν εκπαιδευτικές, κοινωνικές, πολιτιστικές και οικονομικές δομές, λαϊκά σχολεία που αντικατέστησαν αυτά που έκλεισαν λόγω της κατοχής, και συνεταιρισμούς στις πίσω αυλές που αντικατέστησαν τις θέσεις εργασίας που χάθηκαν στο Ισραήλ. Ήταν ένας αρκετά αποτελεσματικός αγώνας: οι εμπειρίες που έχουν αποκτηθεί από το σύνολο του πληθυσμού - άνδρες, γυναίκες και παιδιά σε κάθε πόλη, χωριό και στρατόπεδο προσφύγων, είναι σημαντικές. Τότε, ναι, θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια ενωμένη αριστερά.

Τι γίνεται με τις τρέχουσες σχέσεις μεταξύ Χαμάς, PFLP και της Φατάχ;

Η PFLP είχε πάντοτε την αρχή: “Μια ενωμένη πάλη ενάντια στην κατοχή και δημοκρατικό διάλογο για την κοινωνική πάλη και τα εσωτερικά ζητήματα". Το PFLP, η Φατάχ και η Χαμάς επιδιώκουν όλες να αλλάξουν την εσωτερική κατάσταση και τέλος τη διαίρεση μεταξύ των δυνάμεων της αντίστασης. Δυστυχώς, οι δύο πόλοι της δεξιάς - Χαμάς και Φατάχ - είναι μάλλον φυγόξενοι στη συμπεριφορά τους: "Αν δεν είστε μαζί μας, είστε εναντίον μας!". Και οι δύο θέλουν το μονοπώλιο στην πολιτική νομιμότητα και οι άλλοι να συμμορφωθούν με αυτές. Μετά τις εκλογές του 2006, το PFLP πήρε σαφή θέση: αγωνιζόμαστε για την ενότητα της αντίστασης, για τη δημοκρατία και την τάξη μεταξύ των Παλαιστινίων. Αυτό είναι η βάση μας από τότε. Είμαστε κατά των πολιτικών φυλακίσεων και άλλων παραβιάσεων των πολιτικών και των προσωπικών ελευθεριών. Διότι, για το PFLP, δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί το ότι Παλαιστίνιοι σκοτώνονται μεταξύ τους. Αλλά αυτές οι θέσεις μάς έχουν δημιουργήσει προβλήματα με τις δυνάμεις ασφαλείας στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Δηλαδή και με τις δύο παλαιστινιακές Αρχές.

Ποια είναι η σημερινή κατάσταση των κοινωνικών κινημάτων στην αντίσταση κατά του Ισραήλ;

Κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα, η οποία ξεκίνησε το 2000, η οργανωμένη ένοπλη αντίσταση δεν ξεκίνησε μέχρι τον τρίτο μήνα της Ιντιφάντα, μετά τη σφαγή των διαδηλωτών από τις ισραηλινές δυνάμεις. Οι ανομοιομορφίες μεταξύ διαδηλωτών και μαχητικά αεροσκάφη είχε ως αποτέλεσμα τη λαϊκή ένοπλη εξέγερση. Αλλά το πρόβλημα που εξακολουθεί να παραμένει είναι η έλλειψη στρατηγικής και πολιτικών αιτημάτων. Η Παλαιστινιακή [Εθνική] Αρχή υποχρεούται να διαπραγματευθεί με το Ισραήλ - κάτι που ήταν και παραμένει εντελώς αναποτελεσματικό - και να υπακούσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Όσο για τη Χαμάς, συνεχίζει να καταφεύγει στην απλή δημαγωγία που τροφοδοτείται από την ισραηλινή κτηνωδία. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν αρκετά παραδείγματα λαϊκής αντίστασης κατά της κατοχής: τα μποϊκοτάζ, οι διαδηλώσεις ενάντια στο Τείχος, οι εκστρατείες για τη συγκομιδή της ελιάς με τους χωρικούς και ούτω καθεξής. Αν οι Παλαιστίνιοι και το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης θα μπορούσαν να επεκτείνουν τις δράσεις αυτές, θα μπορούσαν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στην αντίσταση ενάντια στην κατοχή.

Νομίζετε ότι προχωράμε προς μια τρίτη ιντιφάντα;

Δεδομένου του περιφερειακού και εσωτερικού πλαισίου, είναι δύσκολο να πω εάν αυτό είναι δυνατό. Οι διαπραγματεύσεις βρίσκονται σε μια κλινική κατάσταση θανάτου και η ισραηλινή κυβέρνηση δεν έχει πρόθεση να παραχωρεί τα πάντα στον Μαχμούντ Αμπάς, ο οποίος είναι ο τελευταίος που πιστεύει στις διαπραγματεύσεις. Όλα είναι δυνατά. Η απουσία εθνικής ενότητας και η πλήρης πολιτική διάσταση μεταξύ των δύο μεγάλων παλαιστινιακών δυνάμεων καθιστά μια ενιαία αντιστασιακή στρατηγική, μια «τρίτη Ιντιφάντα", δύσκολο να επιτευχθεί στο άμεσο μέλλον. Αλλά πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι κανείς δεν προέβλεψε την γέννηση των δύο πρώτων Ιντιφάντα.

Εν κατακλείδι, τα πιο ακανθώδες ζήτημα: ένα κράτος, δύο κράτη;

Επιτρέψτε μου να σάς υπενθυμίσω ότι μέχρι το 1974, οι Παλαιστίνιοι ζήτησαν ένα κράτος ως λύση, ένα κοσμικό και δημοκρατικό κράτος. Το αίτημα αυτό εγκαταλείφθηκε κάτω από την πίεση της διεθνούς κοινότητας. Από τότε, η ΟΑΠ έχει καλέσει στη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους που να περιλαμβάνει στα σύνορά του τα εδάφη που καταλήφθησαν το 1967, που αντιστοιχούν στο 27% της παλαιάς Παλαιστινιακής Εντολής [3]. Από την έναρξη των διαπραγματεύσεων για την εφαρμογή των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, δεν υπήρξε ποτέ μια απλή, έστω, ένδειξη αναγνώρισης των εν λόγω ψηφισμάτων από το Ισραήλ. Αντίθετα, έχουν τα εδάφη του μελλοντικού παλαιστινιακού κράτους κομμένα σε τεμάχια. Το θέμα της επιστροφής των προσφύγων απορρίπτεται. Το τέλος του αποικισμού έχει αναβληθεί επ ' αόριστον. Τέλος, οι Παλαιστίνιοι με ισραηλινή ιθαγένεια – το 20% του πληθυσμού – κινδυνεύουν να απελαθούν ώστε να σταματήσει να υπάρχει η απειλή για τη “δημογραφική καθαρότητα του εβραϊκού κράτους”. Το σημαντικό, κατά τη γνώμη μου - για όλους τους κατοίκους της Παλαιστίνης - είναι να τεθεί ένα τέρμα στο αποικιοκρατικό σχέδιο του Ισραήλ και ο καθένας να είναι σε τέτοια θέση ώστε να έχει δικαίωμα ίσης μεταχείρισης, ανεξαρτήτως θρησκείας ή εθνότητας. Ένα ενιαίο, δημοκρατικό κράτος θα επιτρέψει αυτό το όνειρο να δει το φως της ημέρας, αλλά σήμερα δεν νομίζω ότι η κατάσταση και η ισορροπία των δυνάμεων προσφέρουν στη λύση αυτή μια κάποια ευκαιρία. Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από τη θέση του ενός ή του άλλου για το θέμα αυτό, ο ρόλος και το άμεσο καθήκον όλων είναι να τεθεί τέρμα στην αποικιακή κατοχή και να αγωνιστούμε για μια αξιοπρεπή ζωή, η οποία μπορεί να δώσει ελπίδα στις επόμενες γενιές.

Σημειώσεις:

1. Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.

2. Η Γαλλία δεν υποστήριξε ψήφισμα του ΟΗΕ στις 5 Νοεμβρίου 2009, που εγκρίθηκε με μεγάλη πλειοψηφία. Το ψήφισμα πάρθηκε μετά τη δημοσίευση των συμπερασμάτων έρευνας για «εγκλήματα πολέμου και τα πιθανά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας" στη Γάζα. Τρεις εβδομάδες αργότερα, ο πρέσβης της Γαλλίας στο Τελ Αβίβ διασφάλισε τη φιλία της Γαλλίας με το Ισραήλ, δυσφημώντας την έρευνα του ΟΗΕ ("Canard enchaîné", 21 Οκτωβρίου 2009).

3. Η Βρετανική Εντολή της Παλαιστίνης, δηλαδή εδάφη που καταλήφθηκαν από τη Βρετανία μεταξύ 1920 και 1948.

* Η συνέντευξη πάρθηκε από τον Nicolas Pasadena (της γαλλικής ααρχοκομμουνιστικής οργάνωσης Alternative Libertaire). Δημοσιεύτηκε επίσης στο http://www.anarkismo.net Αγγλική μετάφραση από τον ChaCha και τον Νέστωρ. Ελληνική μετάφραση “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”, Απρίλης 2010. Σχετικός σύνδεσμος: http://www.alternativelibertaire.org