Η εξέγερση απέναντι στο νόμο

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Καταστολή / Φυλακές | Ανακοίνωση Τύπου Thursday January 15, 2009 17:10 by Κάποιοι-ες

Μερικές σκέψεις…

Με αφορμή την προκήρυξη του "Ε.Α." που στάλθηκε στα ΜΜΕ ένα κείμενο που μοιράστηκε στους δρόμους μερικές μέρες μετά την ένοπλη επίθεση στους μπάτσους.

Το γεγονός πως η τρομοκρατία κουβαλάει νερό στο μύλο του θεάματος, δεν αποδεικνύει ότι κατευθύνεται πάντα από ανθρώπους του θεάματος Σανγκουινέτι, γράμμα στον Ντεμπόρ, 1/6/1978

Ακόμα κι αν η ένοπλη επίθεση εναντίον των ένοπλων φρουρών του εμπορεύματος στις 5/1 στα Εξάρχεια δε σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε απ’ τους ανθρώπους του θεάματος, δηλ. από κρατικούς υπαλλήλους, και μόνο το γεγονός ότι ένα μήνα μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης αναγκαστήκαμε όλοι να γίνουμε παθητικοί ενατενιστές της είναι ήδη μια ήττα. Την πατρότητα της μέχρι τώρα ύποπτα ορφανής ενέργειας ας την αναζητήσουν οι συνωμοσιολόγοι ή οι ιδεολόγοι θιασώτες της ένοπλης βίας με κάθε τίμημα. Εμάς, στην προκειμένη περίπτωση, μας ενδιαφέρει το τίμημα. Γι’ αυτό θα την κρίνουμε σε σχέση με τ’ αποτελέσματά της και σε σχέση με την εξέγερση του Δεκέμβρη.

Το πρωτοφανές σε μαζικότητα και ένταση ξέσπασμα των προηγούμενων ημερών, η έκρηξη της προλεταριακής οργής είχε και αιτίες και στόχους. Τις πρώτες μπορούμε να τις ανιχνεύσουμε στη διαρκή υποτίμηση της ζωής μας: συσσωρευμένη υπερεργασία για όλο και μικρότερους μισθούς, επίθεση του κράτους στον έμμεσο μισθό, εντατικοποίηση και απονοηματοδότηση της μαθητικής και φοιτητικής εργασίας, εντεινόμενη επισφάλεια, λεηλασία της φύσης. Και φυσικά, η αυξανόμενη βία απ’ την πλευρά του κράτους-ασφάλειας, με την αστυνομία να είναι μόνο η πιο ορατή του πλευρά. Μπήκαμε στην εξέγερση ως διαχωρισμένες κατηγορίες μαθητών, φοιτητών, εργατών, ντόπιων και μεταναστών και τις αναιρέσαμε στο δρόμο και στις καταλήψεις. Από την Αθήνα μέχρι τη Λάρισα και τη Θεσσαλονίκη, από τον Άγιο Δημήτριο μέχρι το Χαλάνδρι, από τη φλογισμένη Δευτέρα της 8/12 μέχρι τις διαδηλώσεις για την Κούνεβα και τους συλληφθέντες, τα ίδια συνθήματα βρίσκονταν στο στόμα όλων: «Στο πρόσωπο οξύ και σφαίρες στο ψαχνό, τον πόλεμο τον ζούμε κάθε μέρα εδώ», «Τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά, καμιά ειρήνη με τα αφεντικά», «Στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο», «Αφήσατε τα δάση να καούν για πλάκα και τώρα φυλάτε το δέντρο του μαλάκα» και πάνω απ’ όλα το ενωτικό σύνθημα «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Έτσι, αυτή η εξέγερση, ξεκινώντας από τους μπάτσους, στην ουσία επιτέθηκε σ’ ολόκληρο το οπλοστάσιο του καπιταλιστικού κράτους που βρίσκεται σε κρίση: στην όξυνση της επιτήρησης, την ποινική διαχείριση της κοινωνικής ανασφάλειας μέσω της δαιμονοποίησης των πλεοναζόντων, υποτιμημένων προλεταρίων, το δόγμα της μηδενικής ανοχής, τη βία της κοινωνικής απορρύθμισης.

Οι εχθροί της εξέγερσης, κομματικοί μηχανισμοί με καταμερισμένες λειτουργίες μπάτσου-επαναφομοιωτή/ψηφοθήρα, τα ΜΜΕ, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όταν δε διέσπειραν το φόβο, προχωρούσαν σε θεαματικούς διαχωρισμούς των υποκειμένων της εξέγερσης για να την αδειάσουν από το ταξικό περιεχόμενό της. Ωστόσο, ισχυριζόμαστε ότι η κατασταλτική λειτουργία του κράτους, σε σχέση με το εύρος και την ένταση όλων των εκρηκτικών γεγονότων του Δεκέμβρη, ήταν σε τελική ανάλυση η πιο αδύναμη απάντηση από πλευράς του. Στην ουσία, στις σπασμωδικές κρατικές αντιδράσεις εκφράστηκε ο φόβος των αφεντικών και η περίφημη μηδενική ανοχή, για μεγάλο διάστημα και αναλογικά πάντα με το μέγεθος της εξέγερσης, κατήντησε απλή ανοχή απέναντι στις δραστηριότητές μας.

Ισχυριζόμαστε, λοιπόν, πως μια από τις νίκες που κατέγραψε η εξέγερση –προσωρινές, αλλά με έντονα σημάδια πάνω στο κοινωνικό σώμα– ήταν το σάρωμα των θεσμών του παλιού κόσμου, η γενικευμένη απειθαρχία, που είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξει ο συσχετισμός δύναμης και να ραγίσει το κράτος ασφάλειας.

Ωστόσο, η κρατική αντεπίθεση, η επίθεση του παλιού κόσμου που ξεκίνησε ταυτόχρονα με την εξέγερση και ενάντιά της, έμελλε να κορυφωθεί και να έχει τα πρώτα απτά αποτελέσματα μετά την επίθεση στους ένοπλους ΜΑΤατζήδες έξω από το ΥΠΠΟ. Η λογική που προωθεί το κράτος είναι παλιά και η συνταγή δοκιμασμένη: η «τρομοκρατία», δηλ. το τελετουργικό της εγκληματοποίησης, η ατομική, «αντικοινωνική» συμπεριφορά, πρέπει να είναι ο τερματικός σταθμός μιας γενικευμένης εξεγερσιακής αντιθεσμικής κατάστασης. Συμψηφίζοντας τη δολοφονία του νεαρού Αλέξη (αλλά και τις δολοφονικές απόπειρες εναντίον του μαθητή στο Περιστέρι και της μετανάστριας καθαρίστριας Κούνεβα) με τον τραυματισμό ενός ένοπλου μισθοφόρου –που, από όποια πλευρά και να το δει κανείς, υπέστη ένα εργατικό ατύχημα σαν τα εκατοντάδες «ατυχήματα» που καταγράφονται στα παπάρια των επιθεωρήσεων εργασίας κάθε χρόνο– το κράτος επιχειρεί να πάρει τη ρεβάνς, πρώτα απ’ όλα σε ιδεολογικό επίπεδο. Χρησιμοποιεί το αίμα ενός υπαλλήλου του για να νομιμοποιήσει ξανά την αστυνομία δείχνοντας την «ανθρώπινη» πλευρά της και, σε μια κλίμακα παραπάνω, το κράτος ασφάλειας συνολικά.

Μόνο τώρα, στην κάμψη της εξέγερσης, μπόρεσε να εξαπολύσει ένα πογκρόμ προσαγωγών και συλλήψεων με τέτοιο τρομοκρατικό τρόπο. Το χτύπημα που επιχειρεί να δώσει, ωστόσο, έχει ταυτόχρονα μια ιδεολογική και μια εδαφική πλευρά. Διαχειριζόμενο τον τρόμο, γκετοποιεί την εξέγερση στα Εξάρχεια, στο πεδίο των προβλέψιμων και «μονίμως εξεγερμένων», επιχειρώντας να περιορίσει το εύρος και να συρρικνώσει την απελευθερωτική δυναμική της. Επιχειρεί να κλείσει τον κύκλο εκεί όπου άνοιξε και σαν άνεμος διαχύθηκε σε κάθε απομακρυσμένη κωμόπολη. Το κράτος θέλει να μετατρέψει την εξέγερση σε μια θεαματική βεντέτα μπάτσων και «αναρχικών», σε μια γκροτέσκα και χιλιοπαιγμένη θεατρική παράσταση για δύο ρόλους. Προσπαθεί να φέρει στα μέτρα του, δηλ. σε ένα επίπεδο απλής στρατιωτικής αντιπαράθεσης όπου πάντα το κράτος θα πλεονεκτεί, ένα διάχυτο αντάρτικο που απ’ την Κομοτηνή μέχρι τη Ρόδο με ευφάνταστη βία παρανομούσε συλλογικά. Κι αν η κρατική αυτή εκστρατεία φαντάζει χοντροκομμένη και η λογική της δε διαφέρει απ’ την απλοϊκή λογική της κλιμάκωσης απ’ τα «μαλακά» στα «σκληρά» ναρκωτικά, είναι γιατί δεν έχει άλλο χαρτί να παίξει ούτε άλλη επιλογή, στο βαθμό που δεν επιλέγει να γενικεύσει μεμονωμένες τρομο-πρακτικές τύπου Λάρισας και Πτολεμαϊδας.

Στόχος αυτής της εκστρατείας είναι οι χιλιάδες μαθητών, μεταναστών και άλλων νεαρών προλετάριων που έσπασαν τον τρόμο το Δεκέμβρη και αμφιταλαντεύονται τώρα μπροστά σε μια ενέργεια ξένη με την πρακτική τους. Η βία των εξεγερμένων κατευθύνθηκε εναντίον των κοινωνικών σχέσεων στις οποίες υπόκεινται καθημερινά με την καταστροφή ή απαλλοτρίωση εμπορευμάτων, με τις μαζικές συγκρούσεις με την αστυνομία, με τη συλλογική βία. Δόλια τους υποδεικνύεται τώρα, που παίζεται το ενδεχόμενο μιας αναζωπύρωσης, ότι η αναγκαστική «ολοκλήρωση» και «κατάληξη» του εξεγερτικού Δεκέμβρη είναι η «τρομοκρατία» του Γενάρη.

Ωστόσο, ο κόσμος της εξέγερσης πρέπει να σκορπίσει την ομίχλη και τον τρόμο που επιβάλλει ο γέρικος κόσμος του θεάματος και βασισμένος στις συμμαχίες του, στις κατακτήσεις του, στα ρήγματα που κατάφερε στη βιτρίνα της κυριαρχίας να συνεχίσει ό,τι ξεκίνησε. Αυτό προϋποθέτει ότι είμαστε σε θέση να αυτοκαθορίζουμε τα μέσα της δράσης μας και ότι δε μένουμε τρομαγμένοι θεατές ενώπιον μιας υποτιθέμενα «υποδειγματικής» δράσης. Όχι μόνο δε θα είναι λίγο, αλλά θα είναι η μόνη αντάξια του Δεκέμβρη πράξη.

Κάποιοι-ες από αυτούς που βρέθηκαν στους δρόμους των εξεγερμένων πόλεων

9/1/2009

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ!

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΤΩΝ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΩΝ Ή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ!