En medio de la crisis social global agudizada por la pandemia de coronavirus, que en muchos países llevó a la desmovilización de movimientos sociales, organizaciones políticas y colectiv@s, el zapatismo lanzó una nueva invitación a las luchas « de abajo y a la izquierda ».

"Compas Anarquistas : nosotros los zapatistas, nosotras las zapatistas, no les vamos a achacar nuestras deficiencias (incluida la falta de imaginación), ni los vamos a hacer responsables de nuestros errores, ni mucho menos los vamos a perseguir por ser quienes son." [1]

SupMarcos, 2013

“si van a criticar algo, primero investiguen bien. La ignorancia bien redactada es como una idiotez bien pronunciada : igual de inútil”. [2]

Miquel Amorós, parafraseado por el SupMarcos, 2013

"A quien encontrábamos o nos quería dirigir o quería que lo dirigiéramos. Había quienes se acercaban y lo hacían con el afán de usarnos, o para mirar hacia atrás, sea con la nostalgia antropológica, sea con la nostalgia militante. Así para unos éramos comunistas, para otros trotskistas, para otros anarquistas, para otros maoístas, para otros milenaristas, y ahí les dejo varios “istas” para que pongan lo que sea de su conocimiento. [...] Con la Sexta al fin los encontramos a ustedes. Por fin, alguien que entendía que no buscábamos ni pastores que nos guiaran, ni rebaños a los cuales conducir a la tierra prometida. Ni amos ni esclavos. Ni caudillos ni masas sin cabeza." [3]

SupMarcos, 2014

"Provocar el pensamiento, la discusión, el debate es algo que nosotras, nosotros, zapatistas valoramos y mucho. Por eso nuestra admiración al pensamiento anarquista. Es claro que no somos anarquistas, pero sus planteamientos son de los que provocan y alientan, los que hacen pensar. Y créeme que el pensamiento crítico ortodoxo, por llamarlo de alguna forma, tiene mucho que aprender en ese aspecto, pero no sólo en eso, del pensamiento anarquista. Por ponerte un ejemplo, la crítica al Estado como tal, es algo que en el pensamiento anarquista lleva ya mucho camino andado." [4]

SupGaleano, 2015

En medio de la crisis social global agudizada por la pandemia de coronavirus, que en muchos países llevó a la desmovilización de movimientos sociales, organizaciones políticas y colectiv@s, el zapatismo lanzó una nueva invitación a las luchas "de abajo y a la izquierda".

A pesar del recrudecimiento del paramilitarismo en las regiones donde el movimiento zapatista (en forma amplia, incluyendo al CNI-CIG y otras muchas luchas afines) disputa el territorio al Estado y transnacionales ; a pesar de una pandemia que se enzaña con l@s más empobrecidos (la mayoría de indígenas en Méjico se encuentran en la pobreza o incluso en extrema pobreza) ; a pesar de una campaña mediática gubernamental que señala, como ciertos anarquistas franceses, que el zapatismo tiene años muerto y que dicho movimiento se tiene que dar cuenta de ello para dejar de molestar ; a pesar de la catástrofe climática global, el EZLN permitió vislumbrar la realización del sueño de los años recientes : la convergencia de luchas.

A diferencia de grupos dogmáticos de diversas corrientes de izquierda, el zapatismo muestra su respeto a quienes comparten sus mismos enemigos. Desde su levantamiento en 1994, el EZLN ha sido objeto de ataques de todos los frentes, basados en el racismo y la envidia. En 2014, los pueblos zapatistas retiraron al subcomandante insurgente Marcos de la dirigencia del EZLN, además de renombrarlo Galeano (en honor a un militante zapatista asesinado por paramilitares) para dar la muerte tan deseada por muchos al mestizo ; quedó entonces al mando el subcomandante insurgente Moisés, cien porciento indígena. Los ataques dirigidos a la persona de Marcos/Galeano, pese al cambio sabido de dirigencia del ejército zapatista, pretenden negar la capacidad de acción de los pueblos indígenas zapatistas al señalar al ex-íder como la mente maestra detrás de los éxitos y fracasos del movimiento ; son, pues, ataques racistas.

Lxs zapatistas han cumplido, dentro de las posibilidades del racismo de estado y a pesar de los límites de la intelectualidad de izquierda (europea y latinoamericana), tejer vínculos con miles de luchas a lo largo y ancho de todo el territorio europeo, ahora renombrado Slumil K’axjemk’op. Todavía la delegación de casi 200 indígenas no ha tocado las tierras al otro lado del Atlántico y ya se han realizado cientos de eventos, hermanando organizaciones, colectivos e individualidades en luchas como la del derecho a la vivienda, las luchas feministas, antirracistas, antiimperialistas, anticoloniales, etc.

Quien cómodamente, desde Europa, critica las estrategias del amplio movimiento zapatista indígena articulado en torno al CNI-CIG y al EZLN, debería darse cuenta de que no hace falta ser anarquista o marxista para provocar la caída del capitalismo, que no hace falta seguir a pie juntillas dogmas decimonónicos, cerrándose a toda expresión diferente anclada en su realidad específica, para crear contra-poderes que, atacando al capitalismo en sus medios de producción, circulación y consumo, den estocadas de muerte a ese sistema.

La experiencia para-electoral del CNI-CIG de 2018, siguiendo la propuesta del EZLN de presentar una candidatura colectiva a las elecciones presidenciales (y en la cual el mismo ejército zapatista no participó), evidenció todo el racismo del Estado y la mentira de la representación popular a través de las elecciones. Esa estrategia ha sido criticada desde posiciones antielectorales que, con ceguera epistemológica, ignora los logros de la campaña indígena : estrechar los lazos de muy diversas luchas por la defensa del territorio y de la autodeterminación de las comunidades indígenas que, hasta ese momento, estaban desarticuladas o ajenas al CNI y romper el cerco mediático que encierra en desiertos de silencio las luchas territoriales de los pueblos indígenas. Cabe anotar que la vocera nahua, presentada como precandidata por el CNI, no apareció en la boleta electoral.

Hay quienes no se avergüenzan de su ignorancia al afirmar que el EZLN se ha integrado a la política institucional, por convocar a manifestar por todos los medios el respaldo a las víctimas de crímines de Estado, incluida la participación en una especie de plebiscito reciente ; esas posturas omiten que cerca de 800 comunidades indígenas en Chiapas hicieron asambleas comunitarias (no votos y fuera del sistema legal) para apoyar la exigencia de justicia ; omiten que muchas de esas comunidades ni siquiera eran comunidades zapatistas pero prefirieron ese ejercicio (no vinculante legalmente) que el de las urnas que se realizó en paralelo. Donde la crítica ve integración al sistema, la realidad muestra desintegración del sistema estatal mexicano, al tiempo que aumenta la articulación de las autonomías comunitarias indígenas.

El viaje a Europa ha dejado a las comunidades zapatistas en números rojos. Las diferentes campañas de crowdfounding permiten a la geografía europea preparar la visita de las comunidades. La mezquindad de quienes afirman que la visita se realiza con fines mercantiles omite, pues no ignora, que es un deber moral de lxs militantes con visión internacionalista la solidaridad y que, si bien por ahora los fondos se reunen para sostener la gira por la vida, nada más justo que promover también cualquier iniciativa que permita fortalecer la economía de las comunidades zapatistas frente a los embates del estado mexicano, sus paramilitares y las corporaciones transnacionales que ambicionan la selva Lacandona. Ellxs, desde su posición, han sido también solidarixs con las luchas en otras geografías. [5] [6]

Como Union Communiste Libertaire saludamos la iniciativa del Viaje por la vida [7], valoramos el esfuerzo que cientos de miles de indígenas zapatistas realizan, poniendo en riesgo sus vidas, para venir a contarnos de sus luchas y escuchar las nuestras, para darnos un bello motivo de encontrarnos entre militantes en Europa e incentivar la creación de una red de resistencia y rebeldía global que ponga fin al colonialismo, al patriarcado, al capitalismo.

Union communiste libertaire 13 sept 2021

En pleine crise sociale mondiale aggravée par la pandémie de coronavirus, qui a entraîné dans de nombreux pays la démobilisation des mouvements sociaux, des organisations politiques et des collectifs, le zapatisme a lancé une nouvelle invitation aux luttes « d’en bas et à gauche ». L’UCL soutient pleinement cette initiative et s’y implique.

« Camarades anarchistes, nous les zapatistes, nous ne mettrons pas nos insuffisances sur votre compte (y compris le manque d’imagination), et nous ne vous rendrons pas responsables de nos erreurs, et entendons encore moins vous reprocher d’être ce que vous êtes. » [1]

SupMarcos, 2013

« Si vous allez critiquer quelque chose, faites d’abord bien vos recherches. L’ignorance bien rédigée est comme l’idiotie bien prononcée : tout aussi inutile. » [2]

Miquel Amorós, parafraseado por el SupMarcos, 2013

"Les personnes que nous rencontrions voulaient soit nous diriger, soit que nous les dirigions. Il y a eu ceux qui nous ont approchés et l’ont fait avec le désir de nous utiliser, ou de regarder en arrière, soit avec une nostalgie anthropologique, soit avec une nostalgie militante. Donc pour certains nous étions communistes, pour d’autres trotskystes, pour d’autres anarchistes, pour d’autres maoïstes, pour d’autres millénaristes, et ici je laisse plusieurs « istes » pour que vous puissiez mettre ce que vous savez. [...] Enfin, quelqu’un qui a compris que nous ne cherchions ni des bergers pour nous guider, ni des troupeaux pour les conduire à la terre promise. Ni des maîtres, ni des esclaves. Ni des chefs de guerre, ni des masses sans tête." [3]

SupMarcos, 2014

"Provoquer la pensée, la discussion, le débat, c’est quelque chose que nous, zapatistes, nous estimons au plus haut point. Nous avons donc de l’admiration pour la pensée anarchiste. Bien sûr, nous ne sommes pas anarchistes, mais les questionnements posés par l’anarchisme sont de ceux qui provoquent et ravivent les idées, de ceux qui font réfléchir. Et il me semble que de ce côté, mais pas uniquement, la pensée critique orthodoxe, si je puis dire, a beaucoup à apprendre de la pensée anarchiste. Par exemple, la critique de l’État en tant que tel est portée depuis bien longtemps par la pensée anarchiste." [4]

SupGaleano

Malgré la recrudescence du paramilitarisme dans les régions où le mouvement zapatiste (sous une forme large, incluant le CNI-CIG et de nombreuses autres luttes connexes) dispute des territoires à l’État et aux entreprises transnationales ; malgré une pandémie qui s’attaque aux plus démuni.es, sachat que la majorité des indigènes au Mexique sont dans une situation de pauvreté voire d’extrême pauvreté ; malgré une campagne médiatique gouvernementale qui rappelle, à l’instar de certains anarchistes français, que le zapatisme est mort depuis des années et que le mouvement doit en prendre conscience pour cesser d’être une nuisance ; malgré la catastrophe climatique mondiale, l’EZLN a laissé entrevoir la réalisation du rêve de ces dernières années : la convergence des luttes.

Contrairement aux groupes dogmatiques de différents courants de gauche, le zapatisme fait preuve de respect envers ceux qui partagent les mêmes ennemis. Depuis son soulèvement en 1994, l’EZLN a été la cible d’attaques sur tous les fronts, fondées sur le racisme, la jalousie ou le sectarisme. Depuis 2014, les peuples zapatistes ont écarté le sous-commandant insurgé Marcos de la direction de l’EZLN, et l’ont rebaptisé Galeano (en hommage à un militant zapatiste tué par des paramilitaires) pour donner au métisse la mort tant désirée par beaucoup ; le sous-commandant insurgé Moisés, cent pour cent indigène, a été mis à la tête de l’organisation.

Les attaques dirigées contre la personne de Marcos/Galeano, malgré le changement connu de direction de l’armée zapatiste, cherchent à nier la capacité d’action des peuples indigènes zapatistes en désignant l’ancien leader comme le cerveau des succès et des échecs du mouvement ; il s’agit donc d’attaques racistes.

Les zapatistes ont réussi, dans la limite des possibilités du racisme d’État et malgré les limites de l’intelligentsia de gauche (européenne et latino-américaine), à tisser des liens avec des milliers de luttes sur l’ensemble du territoire européen, désormais rebaptisé Slumil K’axjemk’op. La délégation de près de 200 indigènes n’a pas encore touché la terre de l’autre côté de l’Atlantique que des centaines d’événements ont déjà eu lieu, reliant des organisations, des collectifs et des individus dans des luttes telles que le droit au logement, les luttes féministes, antiracistes, anti-impérialistes, anti-coloniales, etc.

Ceux qui, depuis l’Europe, critiquent confortablement les stratégies du large mouvement indigène zapatiste articulé autour du CNI-CIG et de l’EZLN, devraient se rendre compte qu’il n’est pas nécessaire d’être anarchiste ou marxiste pour provoquer la chute du capitalisme, qu’il n’est pas nécessaire de suivre à la lettre des dogmes du 19e siècle, en se fermant à toutes les expressions différentes ancrées dans leur réalité spécifique, pour créer des contre-pouvoirs qui, attaquant le capitalisme dans ses moyens de production, de circulation et de consommation, donnent des coups mortels à ce système.

L’expérience para-électorale du CNI-CIG en 2018, suite à la proposition de l’EZLN de présenter une candidature collective aux élections présidentielles (et à laquelle l’armée zapatiste elle-même n’a pas participé), a révélé tout le racisme de l’État et le mensonge de la représentation populaire à travers les élections. Cette stratégie a été critiquée par des positions anti-électorales qui, avec un aveuglement épistémologique, ignorent les réussites de la campagne indigène : renforcer les liens entre des luttes très diverses pour la défense du territoire et l’autodétermination des communautés indigènes qui, jusqu’alors, étaient disjointes ou en dehors du CNI et briser le siège médiatique qui enferme les luttes territoriales des peuples indigènes dans des déserts de silence. Il convient de noter que la porte-parole Nahua, présentée comme une pré-candidate du CNI, n’a pas figuré sur le bulletin de vote.

Il y a ceux qui n’ont pas honte de leur ignorance lorsqu’ils affirment que l’EZLN est devenue une partie de la politique institutionnelle, pour avoir fait appel à tous les moyens pour manifester leur soutien aux victimes des crimes d’État, y compris la participation à une sorte de plébiscite récent ; ces positions omettent le fait que près de 800 communautés indigènes du Chiapas ont tenu des assemblées communautaires (pas de vote et en dehors du système juridique) pour soutenir la demande de justice ; elles omettent le fait que beaucoup de ces communautés n’étaient même pas des communautés zapatistes mais ont préféré cet exercice (non juridiquement contraignant) à l’exercice des urnes qui a eu lieu en parallèle. Là où les critiques voient une intégration dans le système, la réalité montre une désintégration du système étatique mexicain, tout en augmentant l’articulation des autonomies des communautés indigènes.

Le voyage en Europe a laissé les communautés zapatistes dans le rouge. Les différentes campagnes de crowdfunding permettent à la géographie européenne de préparer la visite des communautés. La mesquinerie de ceux qui prétendent que la visite a un but commercial omet, parce qu’elle ne l’ignore pas, que c’est un devoir moral des militants ayant une vision internationaliste de faire preuve de solidarité et que, bien que pour l’instant les fonds soient collectés pour soutenir le Voyage pour la vie, rien ne serait plus juste que de promouvoir également toute initiative qui renforcerait l’économie des communautés zapatistes contre l’assaut de l’État mexicain, de ses paramilitaires et des entreprises transnationales qui convoitent la jungle Lacandone. Depuis leur position, les peuples zapatistes, ont eux également été solidaires des luttes menées dans d’autres géographies [5]

En tant qu’Union Communiste Libertaire, nous saluons l’initiative du Voyage pour la Vie [6] - nous admirons l’effort que font des centaines de milliers d’indigènes zapatistes, mettant leur vie en danger - pour venir nous parler de leurs luttes et écouter les nôtres, pour nous donner une belle raison de nous rencontrer entre militant·es en Europe et pour encourager la création d’un réseau de résistance et de rébellion globale qui mette fin au colonialisme, au patriarcat et au capitalisme.

Union communiste libertaire 13 sept 2021

Συντρόφια από το Αφγανιστάν και το Ιράν που συμμετέχουν στη συνέλευση SolidarityWithMigrants, για την κατάσταση στο Αφγανιστάν. - Ο ιμπεριαλισμός σκοτώνει κάθε μέρα περισσότερους ανθρώπους από οποιαδήποτε πανδημία

Συντρόφια από το Αφγανιστάν και το Ιράν που συμμετέχουν στη συνέλευση SolidarityWithMigrants, για την κατάσταση στο Αφγανιστάν.

Ο ιμπεριαλισμός σκοτώνει κάθε μέρα περισσότερους ανθρώπους από οποιαδήποτε πανδημία

Τί συμβαίνει στο Αφγανιστάν;

Από την εποχή του Α’ ΠΠ, τα αποικιοκρατικά Ευρωπαϊκά κράτη και οι ΗΠΑ έχουν εξαπολύσει μια αδιάκοπη εκστρατεία εγκληματικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην δυτική Ασία.

Από τις στρατιωτικές επιθέσεις, τις κατοχές, τα πραξικοπήματα, του λιμούς, τις κυρώσεις, τις οικονομικές πιέσεις και τις πολιτικές παρεμβάσεις για την εγκαθίδρυση υποτακτικώνκυβερνήσεων-μαριονετών μπορούμε να συμπεράνουμε πως οι λαοί αυτής της περιοχής δεν έχουν βιώσει ειρήνη για πάνω από έναν αιώνα. Οι ιμπεριαλιστικές χώρες έχουν χαράξει σύνορα καιέχουν ιδρύσει έθνη-κράτη όπως το εγκληματικό κατοχικό κράτος του Ισραήλ. Κατασκεύασαν και πυροδότησαν θρησκευτικές διαμάχες εκεί που αυτές δεν υπήρχαν. Με κάθε διαθέσιμη μέθοδοαποσταθεροποίησης, αυτές οι ιμπεριαλιστικές χώρες μετέτρεψαν μία ανεξίθρησκη και ειρηνική περιοχή σε ένα από τα πιο ασταθή και χαοτικά μέρη στον κόσμο.

Το Αφγανιστάν δεν αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση σε αυτό το ιστορικό περιεχόμενο. Μετά την επινόηση της χώρας στις αρχές του 20ου αιώνα, διαφορετικές εθνικές ομάδες, γλώσσες καιθρησκείες συμπιέστηκαν βίαια εντός ενός κοινού χώρου. Οι προαναφερθείσες διαφορές έχουν εργαλειοποιηθεί κατ’ εξακολούθηση σε συγκρούσεις και πολέμους. Επειδή βρισκόταν μεταξύ της ΕΣΣΔ και της Κίνας, το Αφγανιστάν απέκτησε κρίσιμο γεωπολιτικό ρόλο κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Από το 1979 ως το 1988, περισσότερα από 10 κράτη ενεπλάκησαν στον πόλεμο-δι’-αντιπροσώπων μεταξύ του ανατολικού και του δυτικού μπλοκ. Για σχεδόν 10 χρόνια, η ΕΣΣΔ και η Αφγανική κυβέρνηση πολεμούσαν εναντίων των ΗΠΑ, του Πακιστάν και ενός αριθμού Ευρωπαϊκών και Αραβικών χωρών, ένας πόλεμος που κόστισε πάνω από 1 εκατομμύριο σε θανάτους. Η προέλευση των Ταλιμπάν κρατάει από εκείνη την περίοδο, όταν τα δυτικά μπλοκ κατασκεύασαν και υποστήριξαν ισλαμιστικές ομάδες για να πολεμήσουν ενάντια στις κομμουνίστριες. Μετά το 1988, οι ΗΠΑ συνέχισαν να εκπαιδεύουν και να υποστηρίζουν τουςΤαλιμπάν έως ότου οι δεύτεροι κατάφεραν να κατακτήσουν ολόκληρη την χώρα και να σχηματίσουν την δική τους κυβέρνηση το 1996.

Εντός της πενταετούς διακυβέρνησής τους, οι Ταλιμπάν διέπραξαν κατά του Αφγανικού λαού κάθε έγκλημα που μπορούσε να διεπραχθεί ενώ ο “ελεύθερος κόσμος” κρατούσε σιγή ιχθύος·γενοκτονίες κατά των Χαζάρα και τον Τατζίκων, λιθοβολισμούς, δολοφονίες, βασανιστήρια και οι βιασμούς γυναικών, μαζικές εκτελέσεις πολιτικών αντιπάλων (και όσων απλώς αρνούνταν να τους ακολουθήσουν) καθώς και καταστροφές χώρων ιστορικής κληρονομιάς. Όλα αυτά ταχρόνια, εκατομμύρια Αφγαν@ φύγαν από την χώρα και πήγαν στο Ιράν, στην Τουρκία και στην Ευρώπη. Μόνο στο Ιράν αυτή τη στιγμή βρίσκονται πάνω από 6 εκατομμύρια Αφγανέςπρόσφύγ(ισσ)ες.

Το 2001, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ κατέκτησαν το Αφγανιστάν υπό το πρόσχημα του “πολέμου ενάντια στους Ταλιμπάν”. Σκότωσαν χιλιάδες αθώων ανθρώπων, εγκατέστησαν στρατιωτικές βάσεις και λεηλάτησαν όλους τους φυσικούς πόρους και τον πλούτο μέσω εκατοντάδων συμφωνιών με δυτικές επιχειρήσεις. Ενόσω εκμεταλλεύονταν την εργασία του λαού του Αφγανιστάν, δεν έγινε καμία απόπειρα να εγκατασταθούν πιο μακροπρόθεσμες οικονομικές και βιομηχανικές υποδομές.Τώρα, μετά από 20 χρόνια κατοχής και λεηλασίας, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν άφησαν τίποτα πίσω τους παρά μόνο καμμένη γη και τους Ταλιμπάν ξανά στην εξουσία.

Πολιτική βία κατά γυναικών

Για όσο διάστημα οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ προετοίμαζαν την επίθεσή τους κατά του Αφγανιστάν, ένα από τα βασικά τους προπαγανδιστικά σχήματα ήταν η “απελευθέρωση των γυναικών”. Για εκείνα τα 20 χρόνια [της κατοχής], βέβαια, οι γυναίκες εξακολούθησαν να δολοφονούνται, ναλιθοβολούνται και να καίγονται στην πυρά.Οι βομβιστικές επιθέσεις σε σχολεία γυναικών, οι διώξεις, οι βιασμοί, η έμφυλη σκλαβιά, οι γάμοι-κατ-εξαναγκανασμό, η υποχρεωτικότητα στο φόρεμα της χιτζάμπ και οι κοινωνικές καιοικονομικές απαγορεύσεις εξακολούθησαν να υπάρχουν ακόμα και υπό την επίβλεψη του ΝΑΤΟ και της υποτελούς σε εκείνο Αφγανικής κυβέρνησης. Ακόμα και οι γυναίκες που δούλεψαν στον στρατό, στους πολιτικούς θεσμούς και στην κυβέρνηση δεν γλίτωσαν αυτών των απαγορεύσεων.

Τώρα που οι Ταλιμπάν επέστρεψαν, τα πολύτιμα δικαιώματα και οι ελευθερίες των Αφγανών γυναικών, πράγματα που είχαν κατακτηθεί με αγώνες όλα αυτά τα χρόνια, χάθηκαν ξανά.

Φτώχεια και ναρκωτικά

Το Αφγανιστάν δεν είναι μία φτωχή χώρα. Το φυσικό τοπίο, οι πόροι και οι άριστες γεωργικές συνθήκες το καθιστούν ως μια χώρα μεγάλων οικονομικών προοπτικών. Παρ’ όλα αυτά, ο λαόςπαραμένει φτωχός. Για πολλά χρόνια, η οικονομία της χώρας βασιζόταν στην καλλιέργεια παπαρούνας και στην εξαγωγή του παραγόμενου οπίου στις γειτονικές χώρες. Αυτή η κατάσταση, όχι μόνο συνεχίστηκε κατά την διάρκεια της αμερικανονατοϊκής κατοχής αλλά εξαπλώθηκε, εκβιομηχανίστηκε και μετατράπηκε σε καπιταλιστική. Πολλ@ νεαρ@ Αφγαν@έχασαν τις ζωές τους εξαιτίας αυτής της θανατηφόρας μπίζνας την ίδια ώρα που τα στελέχη της κυβέρνησης-μαριονέτας και οι οικογένειές τους πλούτιζαν καθημερινά. Από την άλληπλευρά, οι προπαγανδιστές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ μιλάνε για τα τρισεκατομμύρια που ξοδεύτηκαν στο Αφγανιστάν. Πού πήγαν όλα αυτά τα χρήματα; Διοχετεύτηκαν στις αμερικάνικεςκαι πολυεθνικές εταιρίες, στις μετοχές των εμπόρων όπλων, των κατασκευαστών στρατιωτικών εγκαταστάσεων, των υπηρεσιών ασφαλείας και στις εξορυκτικές εταιρίες. Στην πραγματικότητα,αυτά τα λεφτά βγήκαν απ’το ένα μπατζάκι για να μπουν στο άλλο.

Και τώρα;

Οι Ταλιμπάν έχουν υπό τον έλεγχό τους το μεγαλύτερο μέρος της χώρας ενώ η παρουσία του ISIS και της Αλ Κάιντα εξακολουθεί να υπάρχει. Αυτές οι οργανώσεις, καθώς και τα υπόλοιπατερατουργήματα της CIA, έχουν αποσταθεροποιήσει και καταστρέψει ολόκληρη την περιοχή που ονομάζουμε Μέση Ανατολή. Η εξουσία παραχωρήθηκε στους Ταλιμπάν από την κυβέρνηση- μαριονέτα του Αφγανιστάν, η οποία απλώς ακολουθούσε τις εντολές των ΗΠΑ. [Το σημερινόκαθεστώς] έχει την υποστήριξη του Πακιστάν, της Τουρκίας, του Κατάρ, των ΗΠΑ και όλων των Ευρωπαϊκών χωρών. Επισυνάπτουν συμφωνίες με την Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν, χώρες οι οποίες πιστεύουν πως το καθεστώς των Ταλιμπάν θα τους έρθει καλύτερα από το κατοχικό καθεστώς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Ο λαός του Αφγανιστάν είναι μόνος του. Άνθρωποιεγκαταλείπουν πόλεις, χωριά, την ίδια τους την χώρα. Όμως, δεν έχουν πουθενά να πάνε. Όλες οι χώρες ανακοινώνουν πως δεν θα δεχθούν άλλες Αφγανές προσφύγισσες, χτίζοντας πάνω στιςυπάρχουσες υποδομές και στο υπάρχον νομικό καθεστώς, που είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΝ συστηματικά τις Αφγανές.Η περίπτωση του Αφγανιστάν, όπως εκείνες του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας, απέδειξε πως η ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση έχει ένα και μόνο αποτέλεσμα: την καταστροφή τηςχώρας, γενοκτονία και μαζική μετανάστευση.

Για την εξέγερση του λαού του Αφγανιστάν·

ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ ΣΤΙΣ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΕΗΛΑΣΙΑ

ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΦΓΑΝΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΕΣ - ΧΑΡΤΙΑ ΓΙΑ ΟΛ@

ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

-συντρόφια από το Ιράν και το Αφγανιστάν // Solidarity with Migrants

Κανένας έξυπνος ριζοσπάστης δεν μπορεί να αποτύχει να συνειδητοποιήσει την ανάγκη της ορθολογικής εκπαίδευσης των νέων. Η ανατροφή του παιδιού πρέπει να γίνει διαδικασία απελευθέρωσης με μεθόδους που δεν θα επιβάλλουν έτοιμες ιδέες, αλλά που θα πρέπει να βοηθούν στη φυσική του αυτοανάπτυξη. Ο σκοπός αυτής της εκπαίδευσης δεν είναι να επιβάλλει την προσαρμογή του παιδιού σε αποδεκτές έννοιες, αλλά να αφήσει ελεύθερο το παιχνίδι στην πρωτοτυπία, την πρωτοβουλία και την ατομικότητά του. Μόνο με την απελευθέρωση της εκπαίδευσης από τον καταναγκασμό και τον κάθε ειδους περιορισμό μπορούμε να δημιουργήσουμε το περιβάλλον για την εκδήλωση του αυθόρμητου ενδιαφέροντος και των εσωτερικών κινήτρων από την πλευρά του παιδιού.

Η ανάγκη της μετάφρασης ιδεών στη ζωή

Alexander Berkman

Ένας χρόνος πέρασε από το θάνατο του Francisco Ferrer. Το μαρτύριό του έχει ξεσηκώσει την καθολική σχεδόν αγανάκτηση ενάντια στον επιβήτορα ιερέα και ηγεμόνα που καταδίκασε έναν ευγενή άνθρωπο σε θάνατο. Οι σκεπτόμενοι, προοδευτικοί άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν εκφράσει τη διαμαρτυρία τους με αδιαμφισβήτητο τρόπο. Παντού εκδηλώθηκε μια μεγάλη συμπάθεια για τον Ferrer, το σύγχρονο θύμα της ισπανικής Ιερής Εξέτασης, αλλά και μια βαθιά εκτίμηση για το έργο και τους στόχους του. Με λίγα λόγια, ο θάνατος του Ferrer πέτυχε -όπως πιθανότατα κανένα άλλο μαρτύριο της πρόσφατης ιστορίας- να αναζωογονήσει την κοινωνική συνείδηση ​​του ανθρώπου. Έχει αποσαφηνίσει την αιώνια αμετάβλητη στάση της Εκκλησίας ως εχθρού της προόδου. Έχει προβάλει εκτενώς το Κράτος ως τον άσπονδο εχθρό κάθε λαϊκής προόδου. Έχει, τέλος, προκαλέσει έντονο ενδιαφέρον για το πεπρωμένο του παιδιού και την αναγκαιότητα της ορθολογικής εκπαίδευσης.

Θα ήταν πράγματι κρίμα αν οι πνευματικές και συναισθηματικές διεργασίες που ξυπνούσαν, εξαντλούνταν έτσι, με μια απλή αγανάκτηση και μια φτηνή εικασία όσον αφορά τις ασήμαντες λεπτομέρειες της προσωπικότητας και της ζωής του Ferrer. Οι διαμαρτυρίες και οι εκδηλώσεις μνήμης είναι αρκετά απαραίτητες και χρήσιμες, σε κατάλληλο χρόνο και τόπο. Έχουν ήδη επιτύχει, όσον αφορά τον κόσμο γενικότερα που παίρνει μέρος σε αυτές, κάτι που αποτελεί ένα σπουδαίο εκπαιδευτικό έργο. Μέσα από αυτές η κοινωνική συνείδηση ​​οδήγησε στην πραγματοποίηση του τεράστιου εγκλήματος που διέπραξε η Εκκλησία και το ισπανικό Κράτος.

Αλλά "ο κόσμος γενικά" δεν ωθείται εύκολα στη δράση. Χρειάζεται πολλούς τρομερούς μάρτυρες να διαταράξουν την ισορροπία της αδράνειας. Και ακόμη και όταν αυτή διαταραχθεί, τείνει να επανέλθει γρήγορα στην πρότερη ακινησία. Είναι οι σκεπτόμενοι, τα ριζοσπαστικά στοιχεία, που είναι, κυριολεκτικά, αυτοί που κινούν τον κόσμο, αυτοί που διαταράσουν πνευματικά και συναισθηματικά αυτή την ηλίθια γαλήνη του. Δεν πρέπει ποτέ να υποφέρουν για να αδρανοποιηθούν, γιατί και αυτοί κινδυνεύουν επίσης να μεγαλώσουν απορροφούμενοι απλώς από τον μάρτυρα και τον ρητορικό θαυμασμό του μεγάλου έργου του. Όπως ο ίδιος ο Ferrer μας προειδοποίησε με σύνεση: "Τα είδωλα δημιουργούνται όταν οι άνθρωποι τα επαινούν και αυτό είναι πολύ κακό για το μέλλον του ανθρώπινου γένους. Ο χρόνος που αφιερώνεται στους νεκρούς θα μπορολυσε να χρησιμοποιηθεί καλύτερα για τη βελτίωση της κατάστασης των ζωντανών, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν μεγάλη ανάγκη γι’ αυτό”.

Αυτά τα λόγια του Francisco Ferrer πρέπει να εντυπωθούν στο μυαλό μας. Ειδικά οι ριζοσπάστες -οποιασδήποτε ιδεολογικής κατεύθυνσης- έχουν πολλά να μάθουν από αυτή την άποψη. Έχουμε αφιερώσει πάρα πολύ χρόνο στους νεκρούς, και όχι αρκετό στους ζωντανούς. Έχουμε εξιδανικεύσει τους μάρτυρές μας στο βαθμό του να παραμελούμε τις πρακτικές ανάγκες που εξυπακούονται από την υπόθεση για την οποία πέθαναν. Έχουμε εξιδανικεύσει τα ιδανικά μας, αποκλείοντας την εφαρμογή τους στην πραγματική ζωή. Η αιτία γι’ αυτό ήταν μια ανώριμη εκτίμηση των ιδανικών μας. Ήταν πολύ ιερά για καθημερινή χρήση. Το αποτέλεσμα είναι εμφανές και μάλλον αποθαρρυντικό. Μετά από ένα τέταρτο του αιώνα -και περισσότερο- ριζοσπαστικής προπαγάνδας, μπορούμε να επισημάνουμε ότι δεν σημειώθηκε κάποια ιδιαίτερη επιτυχία. Κάποια πρόοδος, χωρίς αμφιβολία, έχει γίνει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ανάλογη με τις πραγματικά τεράστιες προσπάθειες που καταβλήθηκαν. Αυτή η σχετική αποτυχία, με τη σειρά της, προκαλεί μια περαιτέρω απογοητευτική επίδραση: οι παλαιοί ριζοσπάστες εγκαταλείπουν τις τάξεις τους, απογοητευμένοι, ενώ οι πιο δραστήριοι εργαζόμενοι έχουν γίνει αδιάφοροι, αποθαρρυμένοι από την έλλειψη αποτελεσμάτων.

Αυτή είναι η ιστορία κάθε παγκόσμιας επαναστατικής ιδέας της εποχής μας. Αλλά αυτό ισχύει ειδικά για το αναρχικό κίνημα. Οπωσδήποτε, δεδομένης της φύσης του δεν είναι ένα κίνημα που μπορεί να κατακτήσει άμεσα απτά αποτελέσματα, όπως για παράδειγμα ένα πολιτικό κίνημα μπορεί να επιτύχει. Μπορεί επίσης να ειπωθεί, ότι η διαφορά μεταξύ ακόμη και του πλέον προηγμένου πολιτικού κινήματος, όπως ο σοσιαλισμός, και του αναρχισμού είναι αυτή: το ένα επιδιώκει τον μετασχηματισμό των πολιτικών και οικονομικών συνθηκών, ενώ ο στόχος του άλλου περιλαμβάνει μια πλήρη αποτίμηση των ατομικών και κοινωνικών αντιλήψεων. Ένα τέτοιο γιγάντιο καθήκον είναι αναγκαστικά αργής προόδου, ούτε η πρόοδός του προσμετράται από ψηφοδέλτια ή άλλα παρόμοια. Είναι η αποτυχία του να πραγματοποιηθεί πλήρως το τεράστιο έργο που είναι εν μέρει υπεύθυνο για την απαισιοδοξία που τόσο συχνά ξεπερνά τα ενεργά πνεύματα του κινήματός μας. Σε αυτό προστίθεται η έλλειψη σαφήνειας όσον αφορά τον τρόπο κοινωνικής προσφοράς.

Το Παλιό θα γεννήσει το Νέο. Πώς συμβαίνουν αυτά τα πράγματα; όπως ρωτά η μικρή Wendla τη μητέρα της στο “Frühlings Erwachen” του Wedekind*. Έχουμε ξεπεράσει τον πελαργό της Κοινωνικής Επανάστασης που θα μας δώσει το νεογέννητο παιδί της έτοιμης ισότητας, της αδελφοσύνης και της ελευθερίας. Αντιλαμβανόμαστε τώρα την προσεχή κοινωνική ζωή ως όρο και όχι ως σύστημα. Μια κατάσταση του μυαλού, κυρίως. Κανείς βασίζεται στην αλληλεγγύη των συμφερόντων που απορρέουν από την κοινωνική κατανόηση και το φωτισμένο αυτοσυμφέρον. Μπορεί να οργανωθεί ένα σύστημα. Πρέπει να αναπτυχθεί μια κατάσταση. Η εξέλιξη αυτή καθορίζεται από το υπάρχον περιβάλλον και τις πνευματικές τάσεις της εποχής. Η αιτιώδης συνάφεια των δύο είναι αναμφίβολα αμοιβαία και αλληλεξαρτώμενη, αλλά ο παράγοντας της ατομικής και προπαγανδιστικής προσπάθειας δεν πρέπει να υποτιμηθεί.

Η κοινωνική ζωή του ανθρώπου είναι ένα κέντρο, όπως ήταν, από όπου ακτινοβολούν πολλές πνευματικές τάσεις, διασχίζουν και διασταυρώνονται, υποχωρούν και πλησιάζουν η μια στην άλλη σε μια ατέρμονη διαδοχή. Τα σημεία σύγκλισης δημιουργούν νέα κέντρα, ασκώντας ποικίλες επιρροές στο μεγαλύτερο κέντρο, στη γενική ζωή της ανθρωπότητας. Έτσι δημιουργούνται νέες πνευματικές και ηθικές ατμόσφαιρες, ο βαθμός της επιρροής των οποίων εξαρτάται, κυρίως, από τον ενεργό ενθουσιασμό αυτών που έχουν προσκοληθεί σε αυτή τη διαδικασία. Τελικά, στην συγγένεια μεταξύ του νέου ιδεώδους και των απαιτήσεων της ανθρώπινης φύσης. Παίζοντας αυτήν την πραγματική χορδή, το νέο ιδεώδες θα επηρεάσει όλο και περισσότερα πνευματικά κέντρα τα οποία αρχίζουν σταδιακά να ερμηνεύονται στη ζωή και να μεταβάλλουν τις αξίες του μεγάλου γενικού κέντρου, δηλαδή την κοινωνική ζωή του ανθρώπου.

Ο αναρχισμός είναι μια τέτοια πνευματική και ηθική ατμόσφαιρα. Με σίγουρο χέρι έχει αγγίξει την καρδιά της ανθρωπότητας, επηρεάζοντας τα πρωταρχικά μυαλά του κόσμου στη λογοτεχνία, την τέχνη και τη φιλοσοφία. Έχει αναστήσει το άτομο από τα ερείπια της κοινωνικής καταστροφής. Στο προσκήνιο της ανθρώπινης προόδου, η δική του πρόοδος είναι αναγκαστικά οδυνηρά αργή: το μολύβδινο βάρος τόσων εποχών άγνοιας και δεισιδαιμονίας κρέμεται βαριά στα πόδια του. Αλλά η αργή πρόοδός του δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αποθαρρυνθεί. Αντίθετα, αποδεικνύει την ανάγκη μεγαλύτερης προσπάθειας, την εδραίωση των υφιστάμενων ελευθεριακών κέντρων και την αδιάκοπη δραστηριότητα για τη δημιουργία νέων.

Η ανωριμότητα του παρελθόντος είχε τυφλώσει το όραμά μας στις πραγματικές απαιτήσεις της κατάστασης. Ο αναρχισμός θεωρήθηκε, ακόμη και από τους υποστηρικτές του, ως ιδανικό για το μέλλον. Η πρακτική εφαρμογή του στην τρέχουσα ζωή αγνοήθηκε εντελώς. Η προπαγάνδα περιοριζόταν στην ελπίδα να φτάσουμε στην Κοινωνική Επανάσταση. Η προετοιμασία για τη νέα κοινωνική ζωή δεν κρίθηκε απαραίτητη. Η σταδιακή ανάπτυξη και ανάπλαση της ερχόμενης ημέρας δεν εισήγαγε επαναστατικές αντιλήψεις. Η αυγή είχε παραβλεφθεί. Ένα θανατηφόρο λάθος, γιατί δεν υπάρχει μέρα χωρίς αυγή.
Το μαρτύριο του Φρανσίσκο Φερρέρ δεν θα είναι μάταιο αν μέσω αυτού οι αναρχικοί -όπως και άλλα ριζοσπαστικά στοιχεία- συνειδητοποιήσουν ότι, τόσο στην κοινωνική όσο και στην ατομική ζωή, η αντίληψη προηγείται της γέννησης. Η κοινωνική αντίληψη που χρειαζόμαστε και πρέπει να έχουμε είναι η δημιουργία ελευθεριακών κέντρων που θα ακτινοβολούν την ατμόσφαιρα της αυγής στη ζωή της ανθρωπότητας.

Πολλά τέτοια κέντρα είναι δυνατά. Αλλά το πιο σημαντικό από όλα είναι η νεανική ζωή, η αναδυόμενη γενιά. Μετά από όλα, αυτοί θα αναλάβουν το καθήκον της προώθησης αυτού του έργου. Ακριβώς στην αναλογία που η νέα γενιά θα μεγαλώνει περισσότερο φωτισμένη και ελευθεριακή, θα προσεγγίσουμε μια πιο ελεύθερη κοινωνία. Ωστόσο, από αυτή την άποψη, υπήρξαμε και εξακολουθούμε να είμαστε αδικαιολόγητα αμελείς, εμείς οι αναρχικοί, οι σοσιαλιστές και οι άλλοι ριζοσπάστες. Διαμαρτυρόμενοι για το εκπαιδευτικό σύστημα που αναπαράγει δεισιδαιμονίες, συνεχίζουμε να υποτάσσουμε τα παιδιά μας στην οδυνηρή επιρροή τους.

Καταδικάζουμε την τρέλα του πολέμου, όμως επιτρέπουμε στους απογόνους μας να εμποτίζονται με το δηλητήριο του πατριωτισμού. Είμαστε περισσότερο ή λιγότερο χειραφετημένοι από τα ψεύτικα αστικά πρότυπα, εξακολουθώντας να υποφέρουμε για το ότι τα παιδιά μας αλλοιώνονται από την υποκρισία του κατεστημένου. Κάθε τέτοιος γονέας βοηθά άμεσα στη διαιώνιση της κυρίαρχης άγνοιας και της δουλείας. Μπορούμε όντως να περιμένουμε μια γενιά που θα ανατραφεί στην ατμόσφαιρα του καταπιεστικού, αυταρχικού εκπαιδευτικού καθεστώτος, να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο μιας ελεύθερης, αυτοδύναμης ανθρωπότητας; Αυτοί οι γονείς είναι εγκληματικά ένοχοι για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους: εκτρέφουν το φάντασμα που θα χωρίσει το σπίτι τους από τον εαυτό του και δυναμώνουν τα προπύργια του σκότους.

Κανένας έξυπνος ριζοσπάστης δεν μπορεί να αποτύχει να συνειδητοποιήσει την ανάγκη της ορθολογικής εκπαίδευσης των νέων. Η ανατροφή του παιδιού πρέπει να γίνει διαδικασία απελευθέρωσης με μεθόδους που δεν θα επιβάλλουν έτοιμες ιδέες, αλλά που θα πρέπει να βοηθούν στη φυσική του αυτοανάπτυξη. Ο σκοπός αυτής της εκπαίδευσης δεν είναι να επιβάλλει την προσαρμογή του παιδιού σε αποδεκτές έννοιες, αλλά να αφήσει ελεύθερο το παιχνίδι στην πρωτοτυπία, την πρωτοβουλία και την ατομικότητά του. Μόνο με την απελευθέρωση της εκπαίδευσης από τον καταναγκασμό και τον κάθε ειδους περιορισμό μπορούμε να δημιουργήσουμε το περιβάλλον για την εκδήλωση του αυθόρμητου ενδιαφέροντος και των εσωτερικών κινήτρων από την πλευρά του παιδιού. Μόνο έτσι μπορούμε να παρέχουμε λογικές συνθήκες ευνοϊκές για την ανάπτυξη των φυσικών τάσεων του παιδιού και τις λανθάνουσες συναισθηματικές και ψυχικές του ικανότητες. Τέτοιες μέθοδοι εκπαίδευσης, που ουσιαστικά βοηθούν την παιδική ποιότητα και τη φιλοδοξία της γνώσης, θα αναπτύξουν μια γενιά με υγιή πνευματική ανεξαρτησία. Θα παράγουν άντρες και γυναίκες ικανούς, σύμφωνα με τον Francisco Ferrer, “να εξελίσσονται χωρίς να σταματούν, να καταστρέφουν και να ανανεώνουν το περιβάλλον τους χωρίς διακοπή, ανανεώνοντας και τους εαυτούς τους · πάντοτε έτοιμοι να δεχτούν το καλύτερο, ευτυχισμένοι με το θρίαμβο των νέων ιδεών, που φιλοδοξούν να ζήσουν πολλές ζωές σε μια μόνο”. Σε αυτούς τους άνδρες και γυναίκες στηρίζεται η ελπίδα της ανθρώπινης προόδου. Σε αυτούς ανήκει το μέλλον. Και είναι, σε πολύ σημαντικό βαθμό, με τη δική μας δικαιοδοσία που πρέπει να ανοίξουμε το δρόμο. Ο θάνατος του Francisco Ferrer ήταν μάταιος, η αγανάκτηση, η συμπάθειά μας και ο θαυμασμός μας άχρηστοι, εκτός αν μεταφράσουμε τα ιδεώδη του μαρτυρικού εκπαιδευτικού στην πράξη και στη ζωή και έτσι προωθήσουμε τον ανθρώπινο αγώνα για φώτιση και ελευθερία.

Μια αρχή έχει ήδη γίνει. Αρκετά σχολεία, στις κατευνθλυσεις του Ferrer, υπάρχουν και λειτουργούν ήδη στη Νέα Υόρκη και το Μπρούκλιν. Στη Φιλαδέλφεια και το Σικάγο πρόκειται επίσης να αρχίσουν μαθήματα. Προς το παρόν, οι προσπάθειες είναι περιορισμένες, λόγω έλλειψης βοήθειας και καθηγητών, στα σχολεία της Κυριακής. Αλλά είναι ο πυρήνας της μεγάλης, εκτεταμένης δυναμικής. Τα ριζοσπαστικά στοιχεία της Αμερικής και κυρίως ο Σύνδεσμος Francisco Ferrer (Francisco Ferrer Association) δεν θα μπορούσαν να προωθήσουν κανένα πιο αξιοπρεπές και διαρκές έργο στη μνήμη του μάρτυρα εκπαιδευτικού Francisco Ferrer, παρά με μια γενναιόδωρη ανταπόκριση σε αυτή την έκκληση για την ίδρυση του πρώτου Ημερήσιου Σχολείου Francisco Ferrer στην Αμερική.

*Το “Frühlings Erwachen” ήταν όπερα του μουσουργού Frank Wedekind που γράφτηκε το 1890-1891, αλλά ανεβάστηκε μετά το 1906, αρχικά στην Ολλανδία. Στα ελληνικά μπορεί να μεταφραστεί ως “Το Ξύπνημα της Άνοιξης”.

**Το κείμενο του Alexander Berkman δημοσιεύτηκε με τίτλο “The Need Of Translating Ideals Into Life”, στην αναρχική επιθεώρηση “Mother Earth” τεύχος 9, Νοέμβρης 1910. Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.

A statement of Anarchist Federation (Gr) about the ongoing forest fires and the disastrous handlings of the Greek State

We are on the cusp of a major environmental and social disaster. Entire regions of Greece are practically being wiped out. Tens of thousands of people are losing their livelihoods, losing all prospects in their own country, and are objectively becoming internal refugees. From the fires in Ilia in 2007, the fires in Mati in 2018 to the fires of today, we have the same pattern of destruction, the same data, the same people responsible, the same criticisms.

Everything has been said. Everything is known.

But we cannot ignore the fact that the situation at the moment is borderline. We do not know what the next day will look like, and that is literal. We do not know what will happen tomorrow, in a fortnight, in two months. The disaster we are experiencing at the moment may be a prelude to what will happen tomorrow or in a month's time. We may see much worse, and what is at stake is nature itself and the quality of our lives before they are even in the hands of the bosses and the state. We say this having taken into account a number of factors.

1. Extreme weather events will continue and intensify. Climate change, i.e. global warming as a result of capitalist production, is here. And we have every reason to expect that in the coming period there will again be conditions conducive to holocausts. Or floods.

2. The state both cannot and will not fulfill its part of the contract in a contracting society. At all levels, it either refuses to organise prevention and protection mechanisms or completely fails even to manage the technical part of such a treaty. The state cares about serving its own interests and the only thing its political department is interested in with regard to fires is the electoral cost in the electoral game. Its entire strategy is geared towards protecting itself, not protecting the social base. We can expect nothing different in the next fires.

3. The disaster will be followed by a communication feast in which the state will hand out some money to the affected people, promise more and once the lights go out the issue will be forgotten. Let us remember that they even ate up the huge amount of solidarity money that was collected for the fire victims of Elis in 2007. Nor do we have anything to expect from the state in terms of restoring the immediate needs of those who have lost everything.

4. Despite the enormous destruction that has already taken place as I write this, there are still many forests that have not been burned throughout the country. What happened to Evia, Ilia and Attica could happen to the whole country on a much larger scale in the next few years. Much further away from the capital with more unfavourable conditions.

In the light of these facts, we call on the social base in terms of locality, in villages, towns and cities to organize themselves immediately and to undertake as far as possible any initiative of fire prevention and supervision of forest areas in their regions. The 'run for your lives' policy that the state has chosen as its strategy is bound to cause enormous additional damage and possibly even more victims. Experience itself in this crisis has shown us that it was self-organisation and the assumption of responsibility by local people that saved what was saved. This must be multiplied.

Municipal and political authorities should be taken by the throat to mobilise whatever mechanisms they have and to equip local self-organised structures, projects and patrols. Make use of the voluntary contribution of non-locals who will come to help. To require coordination and guidance from the Fire Brigade and even auxiliary firefighting by those locals who have the ability and will to do so. With safety first, we must not run before we mobilize. Fire protection and forest protection in general should be radically reconfigured based on local communities. Guard the burnt areas with the aim of not only regenerating the forests but also expanding them.

But also the social base outside the 'dangerous areas' must be mobilised. Both for the immediate needs of the IDPs and for the political struggle for their rehabilitation immediately afterwards.

And in these disasters as in the previous ones, we have also seen social solidarity manifest itself massively and spontaneously. We also saw the dynamics of self-organization, its effectiveness and ingenuity. What is different now is that the kind of crisis we have entered makes these occasional, and under a state of desperation, social health manifestations necessary on a permanent basis.

We are on our own. And we have on the one hand the state and capital sucking us dry and at the same time turning our everyday environment into ashes.
We have to take matters into our own hands or we have to settle for unprecedented levels of misery, unprecedented in what we are not used to. We have to save nature and ourselves from the destructive tide of the state and capital.

Anarchist Federation

Site: anarchist-federation.gr
email: anarchist-federation@riseup.net
Twitter: twitter.com/anarchistfedGr
Fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015
Youtube: Αναρχική Ομοσπονδία