22 de setembro de 2018, Bruno Lima Rocha
Estamos em setembro de 2018 e metade do Brasil está sob um legítimo e justificado estado de nervos. No texto que segue fazemos três reflexões sobre o momento do antifascismo e algumas perspectivas.

22 de setembro de 2018, Bruno Lima Rocha
Estamos em setembro de 2018 e metade do Brasil está sob um legítimo e justificado estado de nervos. No texto que segue fazemos três reflexões sobre o momento do antifascismo e algumas perspectivas.
1ª reflexão: O que está indo embora junto com o fim da Nova República
O barco já está afundando, ou seja, a Nova República está sendo enterrada viva e com ela os direitos sociais duramente batalhados como contrapartida da luta do povo brasileiro no período da Abertura lenta, gradual e restrita. Como diziam os antigos, isso – a perda - já é jornal velho.
Os direitos sociais são a conquista substantiva na Constituição de 1988 e, sim, formavam na década de '80 a concepção do reformismo ainda radicalizado, mesclando uma formação em cima de Paulo Freire e Antonio Gramsci, e todas as diversas significações que isso pode implicar em um partido massivo, com direito de tendência e liderança carismática e intocável, como o ex-presidente Lula.
O ciclo que se encerra está para além da Nova República e trata-se da formalização institucional das relações sociais no Brasil. Há registro de comemoração do primeiro de maio - dia do trabalhador - já em 1892. Na virada do século, boa parte das associações mutualistas ou ligas de socorros mútuos foram acompanhando o debate da ala federalista da 1a Associação Internacional e tomaram os rumos do chamado sindicalismo de intenção revolucionária (de orientação anarquista). Foram exatos quarenta anos até as primeiras legislações de vulto ser promulgadas em 1932. Vargas terminou o trabalho sujo de Arthur Bernardes, cortou a cabeça do sindicalismo classista, reprimiu primeiro o anarquismo e depois a linha de Moscou e concluiu sua obra excluindo os setores mais duros do integralismo de seu Estado Novo, aos moldes do salazarismo português à época.
Mas, com toda a repressão e o autoritarismo varguista, o conjunto de regulações do mundo do trabalho e das legislações sociais veio em um crescendo, chegando até ao mundo da roça, o campo, em pleno governo Geisel. Por isso a ditadura no Brasil criou um regime de tutela militar e voltado para a modernização conservadora. Está tudo indo embora neste período histórico, à exceção do pior de sua reivindicação: militares entreguistas; neoliberais selvagens; esnobismo anti-povo e elogio às posturas anti-intelectuais. Enfim, estamos vendo a linha chilena manifestando-se através do racismo de classe como bem define Jessé Souza.
O desmonte do Estado em sua dimensão tanto pública como estratégica até pode ser revertido ou ter alguma interrupção, mas o pacto de classes gerado na Abertura e depois aprofundado no período lulista, esse já era. É um morto vivo e não terá solução nem neste ano e menos ainda no próximo biênio, independente do resultado das eleições presidenciais.

2ª reflexão: Onde e como transformar a revolta ao protofascismo em luta popular organizada?
Realmente o momento é grave, e por vários motivos, – relações causais diretas e indiretas - já muitas vezes debatidos tanto aqui como em publicações semelhantes. Se por um lado o recuo de legislação protetiva conforme narrado acima, simplesmente retira o chão de quem precisa literalmente ser protegido da sanha do capitalismo periférico, por outro, chama a atenção para novos recursos societários.
Traduzindo, os espaços urbanos vão ficar cada vez mais perigosos se não houver uma ampla - e urgente - retomada do investimento em equipamentos públicos. Como isso não transforma territórios violentos em "pacificados" em menos de três anos, teremos um trabalho social em locais deflagrados cada vez mais difíceis de serem executados. Mas, como se sabe na luta popular, ou se tem trabalho de base, e a partir destes, temos recursos de mobilização, ou tudo não passa de perigosa ilusão.
Um espaço intermediário seria o incremento da mobilização, com algum grau razoável de organização perene, das lutas derivadas do antifascismo que emerge nos últimos quatro anos, à medida que o pacto de classes é derrubado e através deste, a Nova República também. A sociedade está bastante mobilizada através de redes de identificação política, ideológica, simbólica, de gêneros, étnico-culturais e faltava - falta ainda - algum grau de unidade para todo esse caldeirão de possíveis lutas que ultrapassam a superfície e se fazem notar.
A aposta segura seria esse caldo de cultura como energia sobrante, na resistência ao avanço do protofascismo - caso a desgraça ocorra e a chapa Bolsonaro-Mourão vença nas urnas e, ainda que o pior não ocorra, apostar que todo o avanço reacionário vai recuar se perder para o voto útil é algo que beira a fantasia organizada.
Vem daí a questão de fundo: como garantir que toda essa energia que transborda o voto útil e o alinhamento ao reformismo possa existir a partir de novembro, e mais importante ainda, consiga realinhar forças a partir de fevereiro-março de 2019?!
Não está fácil, mas é o momento de menor recuo desde a avançada que culminou na rebelião popular de 2013 e o decorrente sequestro da pauta pelos grupos de mídia naquele ano ainda.
3ª reflexão: E os passos seguintes?
Pareço repetir o óbvio, mas se eu ainda conheço as centro-esquerdas e esquerdas brasileiras, não vejo nada além de "expectativas" quanto ao "o que fazer caso a desgraça aconteça". Assim, arrisco o passo seguinte do antifascismo cravando alguma unidade. Primeiro, observo que a dimensão das lutas sociais, da defesa da democracia em seu sentido mais profundo, vai ser a constante do dia a dia. Caso Bolsonaro, seu guru Chicago Boy e o general que "admira" Ustra em rede nacional e sem rubor algum não ganhem, 2019 será uma reedição de 2015 durante o governo Levy. Mas, caso os protofascistas cheguem ao Planalto pela força do voto na urna burguesa, aí o racha nacional se materializa. Explico.
Se a aventura política da versão brasileira linha chilena não der em vitória eleitoral, essas forças se dissipam e provavelmente em algum flanco jurídico o futuro ex-deputado vai sofrer.
A derrota eleitoral de Bolsonaro pode galvanizar o projeto político de médio prazo, no NOVO, onde os ultraliberais "apresentáveis se apresentam para a sociedade", propondo o desmonte dos direitos coletivos em nome de uma modernização colonizada. A distopia de Buchanan, Mises e Hayek pode vir a se tropicalizar, sempre com a inestimável ajuda da mídia, mas não agora.
O agora é o ontem, no cume de guerra fria e a linha chilena ruminantes no Brasil. Daí, o debate óbvio e que obviamente não cabe em rede aberta, é observar o que cada agrupação, corrente, tendência, coletivo, federação, organização, partido e movimento fará diante de uma democracia aparente e um projeto totalitário e ultraliberal no Planalto. Se do lado de cá tudo é ainda especulação, do lado de lá, posso apostar em um avanço na criminalização da luta política e a judicialização do debate cibernético. E, ao contrário do que ocorre com Trump, aqui o "Estado profundo" parece querer mergulhar de cabeça na distopia neo integralista onde o fantasma de Olympio Mourão faz morada. O tema é tão delicado que paro por aqui, mas corroboro - neste quesito - a análise quanto ao papel da Lava-Jato e quem a apoia incondicionalmente feita pelo liberal semi arrependido Reinaldo Azevedo. Este, antes de deitar baboseira no panfleto dos Civita - onde não está mais - deveria ter relido o Golbery e, tal como o Dr. Frankenstein, se dado conta: "eu criei um monstro!". Neste caso, não se trata somente do hoje âncora de programa líder na Bandnews. Quantos e tantos que ajudaram a criar o monstro e agora sequer sabem o que fazer e nem para onde correr.
Da banda de cá de novo, será a hora de rumar no sentido da bela estrofe do mais célebre hino antifascista, a Canção do Expedicionário, marcha da Força Expedicionária Brasileira (FEB)
"esse 'V' que simboliza, a vitória que virá, Nossa vitória final".
Tenho muita esperança no sentido coletivo das brasileiras e dos brasileiros. Vale lembrar que o povo se armou de voluntários e obrigou o Estado Novo a ir à guerra contra o Eixo nazifascista. Na campanha da Itália, nossos heróis pracinhas enfrentaram tropas alemãs com mais de cinco anos de guerra e neve na altura do joelho. Os fascistas daqui, como Olympio Mourão ou o patético Eduardo Gomes, passaram a mesma guerra no Brasil, se escondendo atrás de uma mesa.
Há que seguir a letra, "as asas do meu ideal, a glória do meu Brasil". Ou seja, concluir a obra do herói da FAB, brigadeiro Rui Moreira Lima, que da eternidade deve ainda desejar cumprir a ordem direta que Jango mesmo levando um golpe, nunca dera.

Bruno Lima Rocha é pós-doutorando em economia política, doutor e mestre em ciência política, professor de relações internacionais e de jornalismo.
(estrategiaeanaliseblog.com / blimarocha@gmail.com / grupo do Telegram t.me/estrategiaeanalise)

«Δεν φοβόμαστε». Δεν θα τρομοκρατηθούν από τις φασιστικές επιθέσεις ή από την απάθεια της αστυνομίας που κοιτούσε καθώς μαχαιρωνόντουσαν. Το φεμινιστικό κίνημα κατανοεί ότι ενώ κατατίθενται αιτήματα για νέους νόμους, η πάλη για τον φεμινισμό είναι έξω, στους δρόμους, τους χώρους εργασίας και τις γειτονιές.

Δεν Φοβόμαστε: Ο φεμινισμός στη Χιλή κερδίζει έδαφος παρά τις φασιστικές επιθέσεις

Η Black Rose/Rosa Negra Anarchist Federation στέλνει την απόλυτη αλληλεγγύη της στις φεμινίστριες σε όλη τη Χιλή που μάχονται για ελεύθερη και νόμιμη πρόσβαση στην έκτρωση! Θέλουμε να τονίσουμε ιδιαίτερα την υποστήριξή μας στην Coordinadora Feminista 8 de Marzo, την Coordinadora Feministas en Lucha, καθώς και τις δεκάδες φεμινιστικές κολεκτίβες και άλλες οργανώσεις που συμμετέχουν σ’ αυτόν τον αγώνα.

Στις 25 Ιουλίου 2018, 50.000 φεμινίστριες και υποστηρικτές των ελεύθερων και νόμιμων υπηρεσιών έκτρωσης κατέβηκαν στους δρόμους του Σαντιάγκο στη Χιλή. Η πορεία τίμησε την 5η επέτειο από την κατάληψη του κεντρικού καθεδρικού ναού από τις φεμινίστριες στη διάρκεια λειτουργίας που πρωτοστατούσε ο αρχιεπίσκοπος της Χιλής προς τιμήν του Άγιου Σαντιάγκο με επισκόπους, τον δήμαρχο και άλλους κυβερνητικούς αξιωματούχους να παρευρίσκονται. Το γεγονός ήταν η πρώτη φεμινιστική toma (κατάληψη) και αποτέλεσε ορόσημο για το φεμινιστικό κίνημα στη Χιλή που, από το 2013, άνθισε σε μαζικό κίνημα με αντίκτυπο στους πολιτικούς χώρους και διαλόγους σε ολόκληρη τη χώρα.

Το φεμινιστικό κίνημα κερδίζει αργά έδαφος σε όλη τη Λατινική Αμερική. Στην Ουρουγουάη, μετά από χρόνια αγώνα, η έκτρωση πριν τις 12 εβδομάδες νομιμοποιήθηκε το 2012. Η Χιλή, μέχρι πρόσφατα μαζί με το Ελ Σαλβαντόρ, είχε την αυστηρότερη νομοθεσία γύρω από τις εκτρώσεις, που δεν επιτρέπονταν υπό οποιοσδήποτε συνθήκες, νομοθεσία που θεσπίστηκε το 1989 από το καθεστώς Pinochet. Τον Αύγουστο του 2017, η γερουσία της Χιλής ενέκρινε ένα νομοσχέδιο που επέτρεπε την έκτρωση μόνο σε τρεις περιπτώσεις: αν η ζωή της γυναίκας είναι σε κίνδυνο, αν το έμβρυο δεν είναι βιώσιμο, ή στην περίπτωση βιασμού κοριτσιών 14 ετών και κάτω. Στην Αργεντινή, οι φεμινίστριες είναι στο μεταίχμιο να δουν την νομιμοποίηση της έκτρωσης, που περιμένει την ψήφιση της στη Σύγκλητο της Αργεντινής στις 8 Αυγούστου.

Σε ένα άρθρο της Alondra Carrillo, μιας vocera (εκπρόσωπος Τύπου) από την Coordinadora Feminista 8 de Marzo, έγραψε, «Για αρκετά χρόνια, ένα φάντασμα πλανάται πάνω από το κόσμο και, σε αυτή την περίπτωση, είναι το φάντασμα του φεμινισμού». Η Carrillo έχει δίκιο. Το φάντασμα του φεμινισμού μεγαλώνει και η εξουσία και η πατριαρχία που βρίσκονται σε παρακμή, αμφισβητούνται σε πραγματικό χρόνο. Καθώς το σύστημα εξουσίας αμφισβητείται, τα παραληρήματα και η βία εκείνων που χάνουν τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο γίνονται αισθητά.

Σε αντίδραση προς την άνοδο και τον αντίκτυπο του φεμινιστικού κινήματος, έχει δραστηριοποιηθεί μια οργάνωση πατριαρχικών ανδρών που ονομάζεται Κοινωνικό Πατριωτικό Κίνημα και περιγράφει τον εαυτό του ως εθνικιστική οργάνωση που αντιτίθεται στην νομιμοποίηση της έκτρωσης και την «ιδεολογία του φύλου». Ο εκπρόσωπος Τύπου τους, Pedro Kuntsman, δήλωσε ότι η οργάνωση δέχεται γκέι άνδρες γιατί δεν είναι υπόθεσή τους τι κάνει ο κόσμος στο κρεβάτι του, αλλά περιέγραψε τις φεμινίστριες ως hembras (θηλυκά ζώα) που θα έπρεπε να στειρωθούν. Αρκετές εκατοντάδες άνδρες μέλη αυτής της φασιστικής οργάνωσης κινητοποιήθηκαν για να εμποδίσουν την φεμινιστική πορεία, γέμισαν το δρόμο με αίμα ζώων, και επιτέθηκαν κατά των διαδηλωτ(ρι)ών, μαχαιρώνοντας τρεις γυναίκες. Ενώ αισθανόμαστε ανακούφιση που δεν χάθηκε κάποια ζωή, στεκόμαστε δίπλα στις φεμινίστριες και τους υποστηρικτές τους που διαδηλώνουν κατά της φασιστικής επίθεσης.

Μετά το περιστατικό, οι φεμινίστριες στη Χιλή γέμισαν τις σελίδες των κοινωνικών δικτύων τους με φωτογραφίες από την διαδήλωση λέγοντας: «Δεν φοβόμαστε». Δεν θα τρομοκρατηθούν από τις φασιστικές επιθέσεις ή από την απάθεια της αστυνομίας που κοιτούσε καθώς μαχαιρωνόντουσαν. Το φεμινιστικό κίνημα κατανοεί ότι ενώ κατατίθενται αιτήματα για νέους νόμους, η πάλη για τον φεμινισμό είναι έξω, στους δρόμους, τους χώρους εργασίας και τις γειτονιές.

Δεν θα υπάρξει πισωγύρισμα! Το φάντασμα του φεμινισμού είναι εδώ για να αλλάξει το κόσμο.

Από την Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων της Black Rose/Rosa Negra

26 Ιουλίου 2018

Encuentros Ácratas: La experiencia de las Ligas Socialistas y la izquierda abajo en 1970.

[Conmemorando el Paro Cívico Nacional del 14 de septiembre de 1977]

Hernán Darío Correa. Presentación del libro "Como marcas en la brecha. Una historia de vida (2015)".

Viernes 21 de septiembre. 6:30 pm
CODEMA [Carrera 19 # 39B-16]

Encuentros Ácratas: La experiencia de las Ligas Socialistas y la izquierda abajo en 1970.

[Conmemorando el Paro Cívico Nacional del 14 de septiembre de 1977]

Hernán Darío Correa. Presentación del libro "Como marcas en la brecha. Una historia de vida (2015)".

Viernes 21 de septiembre. 6:30 pm
CODEMA [Carrera 19 # 39B-16]

The so-called Syrian Civil War is Syrian in name only. It has seen combatants from scores of countries flooding into the jihadist fanatic armies, while Israel, Turkey, the US, France, the UK, Iran, Russia, the Arab monarchies, they all have meddled, bombarded, funded their own armed proxies and contributed in many ways to destroy the country. Syria is a shame on humanity, seen by everyone as an opportunity to flex their muscles and test each other’s red lines, limits and capacities. And we’ve been surprised to see the Russian emperor come out absolutely naked in this power-game.

The conflict in Syria has, above all, demonstrated the limits of the military power of Russia. All the jingoistic rhetoric of Putin-loving elements about Russia’s military might have been exposed to the world for what it is: a sham. The emperor is naked –Russia is nothing but a rundown state with pretentions of being a super-power, which may be able to bully the Georgians, but south of the Caucasus, it is others who run the show. And the war in Syria has proved just that. Despite the massive success of the operations to defeat jihadists in Syria and to boost the government of Assad –the only leader of the only country who would be willing to give them a military base in the Mediterranean-, Russia has clashed against a formidable military force which tests the limits of its hard power. This was demonstrated by Erdogan time and again, but particularly with the Sochi meeting which made partition of Syria official, showed that Turkey wouldn’t back down to Russia’s threats and showed its willingness to protect the most back-warded jihadists imaginable. It is Erdogan, not Putin who sets the agenda and who determines what is acceptable and what is not in Syria. Russia was humiliated, proving that getting into a course of conflict with a NATO country is no option for them. Their limits were exposed for everyone to see.

It is not the first time that Turkey slaps Russia in the face. They downed a Russian fighter; their ambassador Andrei Karlov was assassinated in Turkey by a policeman whom jihadists in Idlib parade as a hero; and what does Russia do? Some economic measures against Turkey only to be back a couple of months later with a stronger than ever relationship. They drum-beat like King Kong and then do nothing. Not because they are sensible, or hold the higher moral ground, or because they try not to escalate things. They don’t do anything because they can’t. Simple as that. The outdated Russian army is efficient enough to carpet bomb –they lack capacity for precision targeting- gangs of armed jihadists who spend most of their time reading the Q’uran as opposed to military theory anyway. But confronted to a real army, such as Turkey, they will back. Sergey Lavrov, their minister of foreign affairs, yelled from the top of his lungs that the territorial integrity of Syria was out of question and they would bomb the terrorists in Idlib. In Tehran Putin was saying that a cease-fire was out of question. But Turkey only needed to move its military forces into the region to convince Putin to sit in the negotiating table one week later and accept a de-militarised zone; indeed more than what Erdogan had originally asked for. And what about the territorial integrity of Syria and the fight against Al-Qaeda? Well, now Syria has been officially partitioned and the Al-Qaeda gangs will be well looked after by their Turkish sponsors.

To add injury to insult, that very night a number of targets in Syria, including Latakia where Russia has its military base, came under attack by Israeli fighters. The highly inefficient Russian air-defences not only didn’t manage to stop most of the bombs to hit target, but they actually managed to down a cargo place with 15 Russian soldiers behind which the Israeli fighter jets had taken shelter to attack Syria. The Russian Minister of Defence comes out to say that Russia reserves the right to take appropriate measures against hostile Israeli actions… and what will happen? Guessed right. Nothing. This is just bluffing. Putin already came out to say that the Israelis didn’t mean it and in a couple of days everything will be back to business as usual. Israel will keep bombarding Syria as the please, and Putin will declare that his love for Netanyahu is eternal and that a dozen dead Russians are not that big a deal at all. They will come out of this with a relationship stronger than ever. The harder you hit Putin, the stronger the relationship will be after the blow.

But if you give him what he wants, then he will trample all over you. Look at Assad, renewing the Russian military base until 2049, when Putin accepts the partition of Syria, and actually coordinates with Israel their bombardments so they don’t hit Russians but ‘kill as many Syrians as you like, sir’ –what kind of strange alliance is that? But it is not only that Russians will not stop Israel from bombing their supposed ally –they actually can’t do anything about it. The Latakia bombings demonstrated that Russia can’t even defend the surroundings of their military bases. Let’s see if anyone would dare to bombard jihadists even miles away from the Al-Tanf US military base in Southern Syria! If Russia can’t protect even its own bases and their own military personnel, what can Assad expect in terms of protection from future bombardments and interventions?

As for poor Syria, its future looks grim as hell. Assad has been left with a partitioned country and nothing much of a say in the future of it. The Kurdish have been increasingly turned into a proxy army for the US and their dependence on them was tested with the Turkish invasion of Afrin: it fell like a house of cards. Their enclave will be turned into a US protectorate in exchange of oil and military bases –which sooner rather than later will be officially sanctioned by the US, which will never allow a Turkish military incursion where their military bases are. Erdogan’s limits are not set by Russia, but by the US and Israel. Thus, all the transformative and emancipatory potential of the experience of Rojava, the only honourable page written in this senseless conflict, will come to nothing. The US will never allow any serious challenge to ‘capitalist modernity’ in their protectorate. They will possibly allow women co-chairs all over the place to prove the world how progressive Rojava is, same as Israel and their gay parade marches, proof that they are a “progressive” country, nevermind the plight of Palestinians. But to question class relations and imperialism in Rojava? To be serious about self-government? That is really difficult to happen under US sponsorship. Possibly far more pressure will be put on them to distance from the PKK which is getting shattered in Turkey and Northern Iraq. The Kurdish are prisoners now of US presence in Syria, and no amount of PR exercises will change the fact that if your autonomy depends on the presence of a foreign empire, it is empty chatter.

Was there another possible outcome? Yes. A pragmatic alliance between Assad and the Kurds, which would have allowed for Assad to remain as president and the Kurdish to get a degree of autonomy, stood a real chance of defeating Turkey and its proxies, while keeping a certain autonomy from their foreign patrons. A far cry from the scenario every party would have wished for, but no doubt the best possible scenario that could have come out of this absolute humanitarian disaster called Syrian Civil War. But precisely the proxy nature of the conflict didn’t allow anyone to see this chance. The Kurdish thought, and still think (surprisingly, even after Afrin), that the US is their friend. The Assadists thought that Russia was their friend. Imperialism has no friends, only interests. Whether it is the proper US imperialism, or the pathetically hallucinatory Russian imperialism, they only looked for their interests. Israel has won a weak neighbour unable to defend itself and under constant threat from the jihadists pockets kept live by Turkey. Turkey will manage to keep the Kurdish at bay and annex new territories in Idlib, Al-Bab, Jarabulus, and Afrin through proxies to feed the neo-Ottomanists dreams of its caliph. The US won oil and 14 military bases Russia keep their only military base in the Mediterranean, one which they can’t even defend. But there it is. And the Arab or Kurdish Syrians? Irrevocably partitioned into protectorates and unable to have a say in their own future. What a prospect!

Welcome to the New Middle East that Bush foresaw back in 2001.

Απέναντι στον κόσμο της εξουσίας, απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό κράτους και κεφαλαίου, οφείλουμε να υψώσουμε συλλογικά ελευθεριακά αναχώματα ανάσχεσης της ολομέτωπης επίθεσής τους, αποδομώντας καταρχήν έναν από τους βασικότερους ιδεολογικούς πυλώνες του κράτους, αυτόν της εθνικιστικής-πατριωτικής ιδεολογίας. Η αποδόμηση αυτή αποτελεί ταυτόχρονα και την αναγκαία συνθήκη για την οικοδόμηση της ελευθεριακής επαναστατικής προοπτικής, που στρατηγικό της στόχο έχει την καταστροφή κράτους και κεφαλαίου και την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση.

22 Σεπτέμβρη 2018 / Εκδήλωση – συζήτηση: Εθνικισμός-πατριωτισμός ως πυλώνες του κράτους. Η αποδόμησή τους ως προϋπόθεση για την ελευθεριακή επαναστατική προοπτική.

Ιστορικά, σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης εντείνονται οι εκμεταλλευτικές και καταπιεστικές συνθήκες, με αποτέλεσμα την όξυνση των κοινωνικών/ταξικών αντιθέσεων. Η διαρκής υποτίμηση της εργασίας, η ένταση της εξαθλίωσης και η συνολική υποβάθμιση των υλικών όρων και της ποιότητας διαβίωσης της τάξης μας, αποτελεί τη βασική στρατηγική επιλογή στην κατεύθυνση επιβίωσης και διαιώνισης του κυρίαρχου εξουσιαστικού συστήματος. Σε μια τέτοια συνθήκη, η κοινωνική συναίνεση και ο διαρκώς επιδιωκόμενος έλεγχος του πληθυσμού καθίστανται ιδιαίτερα επισφαλείς. Συνεπώς, προκειμένου να επιτευχθεί η αναγκαία κρατική και καπιταλιστική αναδιάρθρωση, επιστρατεύονται αφενός οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους στην κατεύθυνση της τρομοκράτησης και της πειθάρχησης της τάξης μας (ποινικοποίηση κοινωνικών/ταξικών αγώνων, εγκλεισμός και εξοντωτικές ποινές σε αγωνιζόμενους/ες, πρακτική κατάργηση απεργιών, θεσμικός ρατσισμός, με στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/στριών) και αφετέρου κάθε δυνατός μηχανισμός προπαγάνδας και αποπροσανατολισμού του κοινωνικού σώματος. Μια τέτοια συνθήκη βιώνουμε στην παρούσα συγκυρία, τόσο παγκόσμια όσο και ειδικότερα στο ελληνικό κράτος.

Οι κυρίαρχοι μηχανισμοί προπαγάνδας, επιστρατεύονται από κράτος και κεφάλαιο προκειμένου να επιτευχθεί ο ιδεολογικός έλεγχος των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων τμημάτων της κοινωνίας. Τα θεσμικά ΜΜΕ, ο εκκλησιαστικός μηχανισμός της θρησκείας και το εκπαιδευτικό σύστημα, αποτελούν δομικούς μηχανισμούς για την προώθηση των πιο συντηρητικών και σκοταδιστικών δογμάτων, στην κατεύθυνση προώθησης της «εθνικής ενότητας και ομοψυχίας». Το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» επανέρχεται ενισχυμένο στο προσκήνιο, καθώς οι κυρίαρχοι επιχειρούν να διασπείρουν και να ενισχύσουν τα θεμελιώδη ιδεολογήματα και δομικά χαρακτηριστικά του κρατισμού, της αστικής δημοκρατίας και του εθνοκεντρισμού (εθνικισμός, ανορθολογισμός, πατριαρχία). Ο εθνικισμός-πατριωτισμός, ως ιδεολογικός πυλώνας της αστικής κυριαρχίας, έχει ιστορικά αποτελέσει πετυχημένο ιδεολογικό εργαλείο του κράτους, για την χειραγώγηση των συνειδήσεων των υπηκόων του. Σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, ανάγεται σε κυρίαρχο ενοποιητικό αφήγημα πλούσιων και φτωχών, καταπιεστών και καταπιεσμένων, εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων. Ως πολιτική ιδεολογία του κράτους και ως βασικός πυλώνας της κοινωνικής του νομιμοποίησης, ο εθνικισμός-πατριωτισμός αναβαθμίζεται από τους ιδεολογικούς (σχολείο, παν/μιο, ΜΜΕ, στρατός) και κατασταλτικούς (στρατός, αστυνομία, δικαστικό σύστημα) μηχανισμούς του, προκειμένου να επιτευχθεί η πολυπόθητη για τα αφεντικά «εθνική ενότητα», ως αντίβαρο στη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης. Για την ενίσχυση της εθνικής ενότητας επιστρατεύονται τόσο εξωτερικοί (Μακεδονία-FYROM, Τουρκία) όσο και εσωτερικοί (όσοι δεν εμπίπτουν ή αμφισβητούν την κυρίαρχη εθνική αφήγηση) «εχθροί του έθνους». Το εθνικό αφήγημα, που προσπαθεί να θολώσει και να σκεπάσει τις οξυνόμενες ταξικές και κοινωνικές αντιθέσεις, βρίσκει εύφορο έδαφος σε κομμάτι του κοινωνικού σώματος, με αποτέλεσμα τα εθνικιστικά, ρατσιστικά και πολεμοχαρή συλλαλητήρια του τελευταίου χρόνου σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και επαρχιακές πόλεις.

Τα φασιστικά και ακροδεξιά κόμματα υποστηρίζουν ιδεολογικά κι εκμεταλλεύονται αυτόν τον κρατικό σχεδιασμό, αυξάνοντας την πολιτική και κοινωνική τους επιρροή μέσω της προώθησης της εθνικιστικής ιδεολογίας. Από την άλλη, η ουσιαστική πολιτική συμφωνία της αριστεράς (κυβερνώσας και αντικυβερνητικής, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, μνημονιακής και αντιμνημονιακής) στο ιδεολόγημα της φαντασιακής κοινότητας του «έθνους», παίρνει σάρκα και οστά με την προπαγάνδιση κρατικών μοντέλων «εθνικής» ανεξαρτησίας, προωθώντας και ενισχύοντας την εθνική-πατριωτική συνείδηση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Με αυτό τον τρόπο, η αριστερά ενισχύει τις στρατηγικές επιδιώξεις κράτους και κεφαλαίου.

Το σύγχρονο αστικό κράτος, τόσο ως δομή όσο και ως κοινωνική σχέση, δημιούργησε και εξέθρεψε τον εθνικισμό-πατριωτισμό και συμπορεύτηκε μαζί του, σε τέτοιο βαθμό που να θεωρούνται πλέον από την συντριπτική πλειοψηφία, ως αξεδιάλυτες έννοιες. Έτσι, κάθε ιδεολογικό σύστημα το οποίο αποδέχεται το κράτος είτε ως το ιδανικό σύστημα κοινωνικής οργάνωσης, είτε ως εργαλείο για την ταξική και κοινωνική χειραφέτηση, είναι αναγκασμένο να αποδεχτεί, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, και το ιδεολόγημα του έθνους. Το μοναδικό πολιτικό ρεύμα που επί εκατοντάδες χρόνια αντιτάχθηκε, από τη γέννησή του κιόλας, τόσο στο κράτος όσο και στο αστικό ιδεολόγημα του εθνικισμού, ήταν (και παραμένει) το αναρχικό ρεύμα. Απέναντι στον κόσμο της εξουσίας, απέναντι στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό κράτους και κεφαλαίου, οφείλουμε να υψώσουμε συλλογικά ελευθεριακά αναχώματα ανάσχεσης της ολομέτωπης επίθεσής τους, αποδομώντας καταρχήν έναν από τους βασικότερους ιδεολογικούς πυλώνες του κράτους, αυτόν της εθνικιστικής-πατριωτικής ιδεολογίας. Η αποδόμηση αυτή αποτελεί ταυτόχρονα και την αναγκαία συνθήκη για την οικοδόμηση της ελευθεριακής επαναστατικής προοπτικής, που στρατηγικό της στόχο έχει την καταστροφή κράτους και κεφαλαίου και την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση.

ΚΑΝΕΝΑ «ΕΘΝΟΣ» ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ, ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΝΟΡΟ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ.

15 Σεπτέμβρη 2018

Αναρχική Συλλογικότητα Καθ’οδόν & Αναρχική Συλλογικότητα mⒶnifesto

Εκδήλωση – συζήτηση, Σάββατο 22 Σεπτέμβρη στις 18:30′, αρχιτεκτονική σχολή Π.Θ.