Comrade Mandla Khoza (or "MK," as his friends and comrades knew him) passed away on Friday 26 July in his home town of Siphofaneni, Swaziland (Eswatini). He had long suffered from sugar diabetes. He leaves behind four children. One of the pioneering members of the Zabalaza Anarchist Communist Federation (ZACF) founded in South Africa on May Day 2003, MK was committed to a social revolution that would place power and wealth in the hands of the working class, the peasants and the poor. As he would often say: “It doesn’t matter if you change who sits on the throne: you have to get rid of the throne itself.” This obituary commemorates his life as a militant.

Comrade Mandla Khoza (or "MK," as his friends and comrades knew him) passed away on Friday 26 July in his home town of Siphofaneni, Swaziland (Eswatini). He had long suffered from sugar diabetes. He leaves behind four children. One of the pioneering members of the Zabalaza Anarchist Communist Federation (ZACF) founded in South Africa on May Day 2003, MK was committed to a social revolution that would place power and wealth in the hands of the working class, the peasants and the poor. As he would often say: "It doesn't matter if you change who sits on the throne: you have to get rid of the throne itself." This obituary commemorates his life as a militant.

MK was born on the 22 May 1974 in Swaziland, a small country in the iron grip of the Swazi royal family under the Tinkhundla regime, and economically dominated by neighbouring South Africa as well as by Britain. Siphofaneni is near the large town of Manzini, and close to the sugar cane plantations. Like many Swazis, MK came to South Africa to escape the grinding poverty of his homeland. MK and his cousin, Mandla Dlamini (also a pioneering ZACF member), worked at a Coca Cola factory but lost their jobs. The two were living in the Motsoaledi squatter camp in Soweto, Johannesburg by 2001. Here, Mandla Dlamini's father ran a spaza shop [1] and shebeen [2] from his house, and the two young men assisted. A friend remembers that "The two cousins used to assist school kids with school work, help neighbours with chores and were appreciated by people."

They joined with South African comrades to form the anarchist Black Action Group in Motsoaledi around this time, which helped found the ZACF in 2003. Together, these comrades also founded the Phambili Motsoaledi Community Project in the squatter camp (in 2002), which ran a food garden, library and meeting centre, a newsletter called "Vuka Motsoaledi," and subsequently, a community action structure called the Motsoaledi Concerned Residents (MCR; founded 2005). Like the ZACF, with which these two structures were closely linked, these were part of the Anti-Privatisation Forum (APF). The APF was a broad coalition of unions, township groups and left formations, founded in 2000: it covered much of Gauteng province, Africa's industrial heartland, including Soweto.

MK periodically returned to Swaziland, where the ZACF built a small presence and distributed materials. For example, in 2003 ZACF was in contact with dissidents in the Swaziland Youth Congress (SWAYOCO), youth wing of the banned People's United Democratic Movement (PUDEMO). Some young and upcoming revolutionaries were interested in moving beyond a reformist agenda. On one occasion, a South African ZACF comrade was arrested at the border gate on the Swazi side, coming from a May Day rally in Swaziland, and carrying anarchist political materials.

MK got involved in the Swaziland underground opposition movement, joining SWAYOCO to promote anarchism. While ZACF was clear that a parliamentary democracy would not solve the problems in the country, it would be preferable to the dictatorship, and open space for more struggle. Therefore, it argued for democratic reforms, including an end to the Tinkhundla regime, political amnesty, the abolition of chiefly privileges, gender equality and land reform, full union rights and a living wage campaign in the plantations, factories and farms as steps towards a counter-power that could make more radical changes.[3]

From around 2005, MK and his cousin Mandla Dlamini began to spend most of their time in Swaziland, despite the extremely difficult conditions. For example, on Saturday 1 October 2005, MK was involved in a SWAYOCO demonstration in Mazini against the absolutist system headed by King Mswati III, which was attacked by the Royal Swazi Police. He was among the eight SWAYOCO activists arrested that day, held at Zaklehe Detention Centre on charges of disturbing the peace. Following pressure from below, the eight were released on bail, appearing in court on 7 November.

Further pressure came when the ZACF was falsely accused in the Swazi press in early 2006 of bombing police vehicles. ZACF argued against the turn to armed struggle that was drawing in some of the underground, arguing for a mass popular movement, including the unions. It advocated struggle "to go beyond the usual bourgeois betrayal and involve a destruction of the Swazi capitalist state and its replacement by decentralised popular assemblies".[4] Nonetheless it campaigned in solidarity with those jailed for such actions, stressing that desperate steps were a response to the oppression that tormented the kingdom. Repression mounted, with regular arrests and trials of PUDEMO and SWAYOCO activists, often based on bogus charges of "terrorism." At one point MK was forced to go into hiding across the border, in South Africa's Mpumalanga province, due to ongoing harassment and intimidation for his political activities by the Swazi Special Branch.

MK was in South Africa to attend the December 2007 ZACF congress, which restructured the organisation to streamline its operations.[5] One of the major decisions was to replace the ZACF's awkward multi-country structure straddling South Africa and Swaziland with an autonomous Swaziland anarchist group, allied to ZACF. He participated in the next ZACF congress, a year later, reporting modest progress.

An anarchist study circle was formed in Siphofaneni with SWAYOCO comrades. There were numerous trips by Johannesburg-based comrades into Swaziland, bringing in material, maintaining contact and meeting people from PUDEMO and SWAYOCO. MK wanted to start a community project, for oppressed and exploited people. He felt a deep sense of duty. He was interviewed in a 2007 documentary on the Swazi democracy movement, "Without the King," as a masked "Anonymous Political Activist." He stated "It's very, very tough for us here… I have to change the system because I can't leave here. If I can leave, what about other people, what can they do? We must fight together to change the system so that everything will come right here."

His position was that of a revolutionary: "If we were governing ourselves, we could be organised.… There is nowhere the government machinery is helping. If it's not for the World Food Programme's food, we could be died [dead] a long, long time ago… He's [King Mswati III's] having everything. He earns and controls everything… the people themselves must understand what the government's doing to them, then the people themselves, they'll reject the elements in the government that are suppressive or oppressive to them. When they reject them, that will mean that they want to overthrow the government."

The interview can be seen here: https://youtu.be/12YAgDa0xqY

Results of these years of militancy were limited, and times were always tough: MK was unemployed and poor, and sought ways to make a living, while struggling with illness. In recent years contact became more sporadic. His passing on is a lesson that we are strong through each other, that we must take care of each other and hear each other. MK knew, a friend recalls, that for people to be free they have to do it themselves: "that's why he was anarchist-communist and didn't believe in replacing one government by another one."

Notes:
[1] spaza shop: informal convenience store, involved in petty trade
[2] shebeen: informal tavern
[3] ZACF, 26 January 2006, "Solidarity with the pro-democratic movement in Swaziland, " http://anarkismo.net/article/2195
[4] ZACF letter to the Editor, "Times of Swaziland," January 18, 2006: http://anarkismo.net/article/15535
[5] The ZACF was founded as the Zabalaza Anarchist Communist Federation, but reconstituted as the Zabalaza Anarchist Communist Front at this congress, reflecting the tighter structure.

mk_1.png 0.15 Mb

Το κείμενο αυτό μοιράστηκε τους τελευταίους μήνες στις ανατολικές γειτονιές της Αθήνας όπου ζούμε και δραστηριοποιούμαστε ως Υπόγειος Ιλισός από τις αρχές του 2019.

Βλέπεις κανέναν πόλεμο στις γειτονιές μας;

Δε βλέπουμε ούτε τανκς, ούτε στρατό, ούτε αεροπλάνα να βομβαρδίζουν τις γειτονιές μας. Πόλεμο ανάμεσα σε στρατούς δεν έχουμε σίγουρα (ακόμα τουλάχιστον). Έχουμε όμως έναν άλλον πόλεμο. Έναν κοινωνικό πόλεμο που ξεδιπλώνεται δίπλα μας όταν πολλοί κοιμούνται ήσυχοι. Και όταν αρκετοί από εμάς την ίδια ώρα δεν κοιμούνται ήσυχοι. Ο πόλεμος των πλούσιων απέναντι στους φτωχούς, των κυρίαρχων απέναντι στους υποτελείς δεν γίνεται μόνο με τα όπλα. Γίνεται με την ιδεολογία του έθνους, με την διάχυση του ρατσιστικού και σεξιστικού μίσους, με την ανάπτυξη και το airbnb, με την αστυνομία, με τον τσαμπουκά και τον εκβιασμό στους χώρους εργασίας.

«Παράνομος που υπάρχεις»

Η «Συνέλευση Άλσους Παγκρατίου» δημοσιοποίησε πριν από μερικές εβδομάδες μια ακόμη στιγμή αυτού του πολέμου που ασκείται πάνω στα σώματα μεταναστών εδώ στη γειτονιά μας, στο Αστυνομικό Τμήμα Παγκρατίου. Εκεί κρατούνται μετανάστες χωρίς χαρτιά με προβλήματα υγείας σε άθλιες συνθήκες. Το κράτος και οι νόμοι του το ονομάζουν «διοικητική κράτηση». Δηλαδή, κράτηση επειδή δεν έχεις έγγραφα που να αναγνωρίζουν την ύπαρξη σου απέναντι στο κράτος. Φυλάκιση χωρίς δικαστικές αποφάσεις, χωρίς ποινικά αδικήματα. Χιλιάδες μετανάστες/ριες κρατούνται με αυτό τον τρόπο στα Α.Τ. στις πόλεις μας και στα κέντρα κράτησης, ενώ αρκετοί δολοφονούνται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μέσα σε αυτά (ακόμα κι αν έχουν χαρτιά), όπως ο Νιγηριανός Εμπουκά Μαμασουμπέκ, 34 ετών στο Α.Τ. Ομόνοιας στις 8 Φλεβάρη.

Ο εθνικισμός βλάπτει σοβαρά την υγεία

Τους τελευταίους μήνες με την ανακίνηση του «Μακεδονικού» εθνικιστές, παπάδες, στρατιωτικοί και άλλοι υπέρμαχοι του «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» προσπάθησαν να διασπείρουν το μίσος τους με τα συλλαλητήρια για το όνομα. Στα σχολεία, τον χώρο που η σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία έχει ορίσει για να φυλακίζει, πειθαρχεί και εκπαιδεύει τα παιδιά της, έγινε επίσης προσπάθεια να γίνουν καταλήψεις για το ίδιο θέμα με σκοπό να δημιουργηθούν πυρήνες νεολαίας που να προωθούν το μίσος των ντόπιων προς τους “ξένους”.

Παράλληλα, τους τελευταίους μήνες στον Υμηττό ο δήμαρχος Σταυριανουδάκης (που θα είναι υποψήφιος με τη ΝΔ στις ερχόμενες εθνικές εκλογές) έδωσε 3 φορές άδεια σε διαφόρων ειδών εθνικιστές για να κάνουν το ίδιο μέσα από εκδηλώσεις, χρησιμοποιώντας έναν δημοτικό χώρο στο ισόγειο του Παλαιού Δημαρχείου Υμηττού. Δηλαδή, σε χώρο που ανήκει στους κατοίκους της περιοχής. Συγκεκριμένα, στις 5/11/18, στις 26/01/19 και στις 28/3/19 έδωσε αντίστοιχα άδειες σε Μακεδονομάχους, στην «Ελλήνων Συνέλευσις» του Σώρρα και στον Βελόπουλο με το κόμμα του «Ελληνική Λύση». Καμία από αυτές δεν πραγματοποιήθηκε τελικά (θα εξηγήσουμε πιο κάτω το «γιατί»).

Αυτή η στήριξη σε φασίστες όμως, είτε με το χώρο που έδωσαν τα συλλαλητήρια, είτε με το χώρο που δίνουν οι επίσημοι φορείς, πήρε μορφή όταν στις 3/4/19 το βράδυ περίπου 30 άτομα, ηλικίας μέχρι 20 ετών, επιτέθηκαν σε τέσσερις πακιστανούς στο πάρκο Πέτρου και Παύλου στον Υμηττό, οι οποίοι φιλοξενούνται σε δομή ασυνόδευτων ανήλικων εκεί κοντά. Δηλαδή, παιδιά που δεν έχουν την υποστήριξη ούτε γονιών, ούτε άλλων είτε γιατί έχουν πεθάνει στον πόλεμο, είτε γιατί τους έχουν χάσει στο δρόμο της μετανάστευσης, βρέθηκαν χτυπημένα στο νοσοκομείο. Αυτό είναι το πρόσωπο του φασισμού.

Η εργασία ΔΕΝ απελευθερώνει

Οι συνθήκες εργασίας, το επίπεδο του μισθού, οι καφρίλες μικρών και μεγαλύτερων αφεντικών είναι δυστυχώς γνωστές σε όλες μας, δε χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε τα αυτονόητα. Τα ίδια ισχύουν και στις γειτονιές των ανατολικών όπου ζούμε και δραστηριοποιούμαστε. Ξέρουμε για τις συνθήκες εργασίας στα Jumbo, γνωρίζουμε πιο παλιά τι γινόταν στην κλινική της Euromedica με απλήρωτες νοσηλεύτριες για χρόνια, πρόσφατα απασχόλησαν και τα media οι συνθήκες εργασίες στα My Market ή πιο παλιά στα market in. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα, που έγινε γνωστό μετά από διεκδίκηση των δεδουλευμένων από εργαζόμενη και την πρωτοβουλία αγωνιζόμενων είναι η περίπτωση του παιδότοπου «Φρουτοπλανήτες» που βρίσκεται στο εμπορικό (στα Village) στην Υμηττού 108-110. Εκεί όχι μόνο «τηρούσε τον κανόνα» των απλήρωτων υπερωριών, της μαύρης εργασίας και της εντατικοποίησης της εργασίας (κάνοντας δουλειές πέρα από τις συμφωνημένες) αλλά εφάρμοζε και μια ειδική, ρατσιστική πολιτική απέναντι στους μετανάστες γονείς (βάζοντας τους να προπληρώσουν την 1 ώρα παραμονής των παιδιών τους, ενώ για τους έλληνες επιτρεπόταν 2 ώρες και πληρωμή μετά).

Από τα αστυνομικά τμήματα και τα κέντρα κράτησης μεταναστών ως τα σχολεία και τα πάρκα και από τους χώρους εργασίας μέχρι τις παρενοχλήσεις και τις κακοποιήσεις των γυναικών στα λεωφορεία και το δρόμο από άντρες, ένας καθημερινός πόλεμος μαίνεται από τους μικρούς και μεγάλους εξουσιαστές αυτού του κόσμου.

ΕΜΕΙΣ ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ

(αλλά δε θα κάτσουμε και με σταυρωμένα τα χέρια)

Δε μας αρέσει ο πόλεμος, δεν τον απολαμβάνουμε. Είμαστε υποχρεωμένες και υποχρεωμένοι όμως να πάρουμε θέση απέναντι του. Να φανερώσουμε την αδικία του, να οργανώσουμε τις άμυνες μας και να χτίζουμε βήμα βήμα έναν άλλο κόσμο ελευθερίας κι αλληλεγγύης. Δεν αναφέραμε τις στιγμές αυτού του πολέμου για δημοσιογραφικούς λόγους. Τους αναφέραμε για να δείξουμε και τον δρόμο για τις απαντήσεις που δίνουμε. Στις εθνικιστικές καταλήψεις οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι στις γειτονιές στήριξαν με διάφορους τρόπους την αποτροπή τους. Πρωτίστως, υποστηρίζοντας τους μαθητές και τις μαθήτριες που ανέλαβαν να στήσουν ανάχωμα απέναντι στο φασισμό. Παράλληλα, σε διάφορα σχολεία μοιράστηκαν έντυπα αντιφασιστικού και αντισεξιστικού χαρακτήρα σε μια προσπάθεια ουσιαστικής επαφής με τις μαθητικές κοινότητες. Αυτή τη προσπάθεια πρέπει να την συνεχίσουμε.

Αγωνιζόμενοι/ες από αυτοοργανωμένα εγχειρήματα και αναρχικές ομάδες από τις ανατολικές και νότιες, κυρίως, γειτονιές της Αθήνας έδειξαν στον δήμαρχο Υμηττού ότι δεν υπάρχει χώρος εδώ για φασίστες. Και στις 3 περιπτώσεις που αναφέραμε οι «εκδηλώσεις» ακυρώθηκαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από παρεμβάσεις αυτού του κόσμου. Πραγματοποιήθηκε, επίσης, παρέμβαση στη γειτονιά του Υμηττού με μαζικά μοιράσματα και συγκέντρωση στην πλ. Υμηττού στις 20/4/19 ως μια μικρή απάντηση για την επίθεση που δέχτηκαν οι μετανάστες μαθητές.

Μέσα από ανάλογες πρωτοβουλίες ανθρώπων που αυτοοργανώνονται σε συνελεύσεις και στέκια της γειτονιάς αναδείχθηκαν οι εξουσιαστικές σχέσεις που ασκούνται πάνω στα σώματα των καταπιεσμένων, είτε στο Α.Τ. Παγκρατίου, είτε στους εργασιακούς χώρους.

Τα παραπάνω γεγονότα αποτελούν κάποια μόνο παραδείγματα του πώς εμφανίζονται οι διάφορες μορφές εκμετάλλευσης στις γειτονιές μας. Τα ρατσιστικά πογκρόμ, τα εργασιακά κάτεργα, οι φυλακίσεις των «ξένων» δεν είναι απλά εικόνες που βλέπουμε στην τηλεόραση. Όλα αυτά εμφανίζονται δίπλα από τα σπίτια μας, στους χώρους που δουλεύουμε ή που επισκεπτόμαστε ως πελάτες, στα μέσα μεταφοράς που χρησιμοποιούμε κ.ο.κ. Η εξουσία δεν εντοπίζεται μόνο στη βουλή και τα υπουργεία, αλλά διαχέεται παντού και διαπερνά όλες τις πτυχές της ζωής μας. Οι διάφορες σχέσεις εξουσίας απλώνονται πάνω στο έδαφος που ζούμε, καθορίζοντας τους όρους με τους οποίους επιβιώνουμε αλλά και τον τρόπο που δρούμε και σκεπτόμαστε, είτε αυτό σημαίνει ότι γινόμαστε κανίβαλοι που αρέσκονται στο να επιτίθενται στους αδύναμους, είτε ότι απλά αδιαφορούμε για αυτή την “φυσική τάξη πραγμάτων” και προσαρμοζόμαστε στην φρίκη της.

Από τη δική μας πλευρά, είμαστε πεπεισμένοι ότι μόνο η αυτόνομη κοινωνική οργάνωση και ο αντιεξουσιαστικός αγώνας μπορούν να απαντήσουν στον πολύμορφο πόλεμο που δεχόμαστε. Ακριβώς επειδή είναι πολύμορφος, οι απαντήσεις πρέπει να δίνονται συμπεριληπτικά και συνολικά, ακόμα και αν εμείς που απαντάμε δεν έχουμε πάντα άμεσο συμφέρον. Για παράδειγμα ένας αγώνας που φέρει ταξική δικαιοσύνη, αλλά δεν αναδεικνύει την έμφυλη καταπίεση που υπάρχει και μέσα στη δουλειά δίνει μισές απαντήσεις. Απαντάμε έτσι όχι μόνο επειδή η εκμετάλλευση αρθρώνεται με όλους τους τρόπους, αλλά και γιατί με αυτούς τους τρόπους απάντησης δείχνουμε και ποιος είναι ο κόσμος που προσπαθούμε να χτίσουμε: ένας κόσμος ισότητας, ελευθερίας χωρίς καμία εξουσία και καμία μορφή εκμετάλλευσης.

Πού θα δοθούν αυτές οι απαντήσεις;

-Εκεί που βιώνουμε την καταπίεση, δηλαδή εδώ, δηλαδή παντού.

Στις ανατολικές συνοικίες ζούμε, μεγαλώνουμε, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τα ενοίκια που όλο ανεβαίνουν, τα μεροκάματα που όλο πέφτουν, τους δημόσιους χώρους να γίνονται όλο και πιο εμπορευματοποιημένοι, τους μαλάκες που βάζουν χέρι στα λεωφορεία και τα πάρκα, τους φασίστες που προσπαθούν με διάφορους τρόπους να πάρουν χώρο στις γειτονιές μας. Επομένως με τις γειτόνισσες, τους συναδέλφους, τους συμμαθητές, τις συνεπιβάτισσες με τους οποίους βιώνουμε μαζί αυτή την ασφυκτική πραγματικότητα, πρέπει να οργανωθούμε, ώστε να δίνουμε άμεσες απαντήσεις στα επιμέρους ζητήματα, οικοδομώντας ταυτόχρονα προοπτικές για τη συνολική κοινωνική χειραφέτηση. Με βάση την κοινή μας εμπειρία μπορούμε κατ’αρχάς να αποκτήσουμε μια κοινή αντίληψη της καταπίεσής μας και έπειτα να οργανώσουμε τις συλλογικές μας αντιστάσεις και να δημιουργούμε εστίες αμφισβήτησης και αγώνα.

Με αυτό το σκεπτικό η δική μας πρόταση είναι η δημιουργία αυτοοργανωμένων, από τα κάτω, κοινοτήτων αγώνα οι οποίες θα αναδεικνύουν και θα πολιτικοποιούν διαρκώς τις σχέσεις εκμετάλλευσης, κυρίως όταν αυτές πλήττουν τους πιο αδύναμους της κοινωνίας και είναι με αυτόν τον τρόπο αόρατες. Αυτές οι κοινότητες οφείλουν να χτίζουν πραγματικές σχέσεις αλληλεγγύης και συντροφικότητας τόσο στο εσωτερικό τους στον τόπο παρέμβασής τους, όσο και με κοινότητες από άλλα μέρη. Έτσι, μπορούν να στήσουν αναχώματα στην πατριαρχία και στο ρατσισμό, στις δομές τους κράτους και του κεφαλαίου, αλλά να τις γκρεμίζουν κιόλας, χτίζοντας αυτό τον άλλο κόσμο, κάνοντας τις προτάσεις τους πραγματικότητα εδώ και τώρα.

Εμείς ως γυναίκες και άνδρες, ως ντόπιοι και μετανάστες οργανωνόμαστε σε μια αναρχική κοινότητα αγώνα. Δηλαδή, μια κοινότητα μάχης ενάντια στην εξουσία και την εκμετάλλευση που προσπαθεί (και) στο εσωτερικό της να πραγματοποιεί τον κόσμο της ελευθερίας και της αλληλεγγύης αντιλαμβανόμενοι τις διαφορετικές θέσεις, ιστορίες και καταπιέσεις μας. Φυσικά δεν προτείνουμε στη κοινωνία να οργανωθεί με τον ίδιο τρόπο.

Προτείνουμε όμως σε κάθε χώρο εργασίας να δημιουργούμε ορατές και αόρατες κοινότητες εργαζομένων που αντιστέκονται στις εργοδοτικές καφρίλες και χτίζουν σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ τους. Σε κάθε σχολείο να φτιάχνουμε κοινότητες που εναντιώνονται στον εθνικισμό, την εξουσία των καθηγητών και των γονιών και στην πατριαρχία. Στα πανεπιστήμια να στηρίζουμε και να συμπράττουμε με τα αυτόνομα φοιτητικά σχήματα για κοινούς αγώνες μέσα και έξω από αυτά. Στους δημόσιους χώρους, στις πλατείες και στα μέσα μαζικής μεταφοράς να οργανωνόμαστε ενάντια στον διάχυτο σεξισμό, τις παρενοχλήσεις και τα βλέμματα των ανδρών. Να αντιδρούμε σε ρατσιστικές συμπεριφορές όπου βρισκόμαστε, να κάνουμε πράξη στην καθημερινότητα μας την κοινή ζωή ανάμεσα σε ντόπιους και μετανάστες. Να μην αφήνουμε μόνους τους μετανάστες στα κέντρα κράτησης και στα αστυνομικά τμήματα αλλά με έμπρακτη αλληλεγγύη να στηρίζουμε τους αγώνες τους.

ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Υπόγειος Ιλισός - Αναρχική Κοινότητα Αγώνα στα Ανατολικά της Αθήνας

Επικοινωνήστε μαζί μας στο ypogeios_ilisos@espiv.net

El departamento del Cauca y especialmente la zona norte, ha sido una de las regiones más afectadas por la presencia de grupos armados (incluso se investiga la veracidad de recientes comunicados firmados por la organización narcotraficante mexicana “El Cartel de Sinaloa”) que intentan mantener el control de las rutas del jugoso negocio de las drogas ilícitas en esta zona durante los últimos dos años. Mientras tanto, la comunidad Nasa con su guardia indígena continúa su lucha por ejercer el control territorial y la armonización de éste en sus patrullajes con sus bastones de mando, significantes de autoridad ancestral.

El asesinato reiterativo a líderes, activistas y comuneras en defensa de sus territorios y la vida, continúa en un prolongado ascenso, desequilibrando el trabajo que vienen construyendo cientos de comunidades, pueblos y organizaciones en todo el país.

El departamento del Cauca y especialmente la zona norte, ha sido una de las regiones más afectadas por la presencia de grupos armados (incluso se investiga la veracidad de recientes comunicados firmados por la organización narcotraficante mexicana “El Cartel de Sinaloa”) que intentan mantener el control de las rutas del jugoso negocio de las drogas ilícitas en esta zona durante los últimos dos años. Mientras tanto, la comunidad Nasa con su guardia indígena continúa su lucha por ejercer el control territorial y la armonización de éste en sus patrullajes con sus bastones de mando, significantes de autoridad ancestral.

Las estructuras armadas apoyadas en el negocio redondo de los cultivos para uso ilícito han declarado una guerra sin tregua ante la comunidad que se opone a las armas y al negocio de la droga. A esto, hay que sumarle la persecución y estigmatización permanente a las comuneras por parte de la fuerza pública y, por ende, del Gobierno Nacional, donde la Minga por la Defensa de la Vida, el Territorio, la Justicia y la Paz no la iban a dejar pasar en blanco después de haber logrado taponar la vía Panamericana por más de un mes produciendo una campaña de solidaridad en todos los rincones de Colombia que logró sentar a la bancada ministerial de Iván Duque, quienes tuvieron que escuchar las justas demandas de las diversas manifestaciones de la organización indígena.

Panfletos; amenazas directas; hostigamientos; atentados; secuestros, vienen siendo las consecuencias de aquella guerra contra las comunidades, dejando un saldo de seis indígenas asesinadas desde el 1 de julio al 10 de agosto[1], buscando desequilibrar todo un proceso cultural, social y político de los pueblos.

En los primeros doce días del mes de agosto, cuatro indígenas Nasa fueron asesinados. El primero: Gersain Yatacue, coordinador de la guardia en la vereda San Juan de Toribio. El segundo: alguacil y médico tradicional (Thë wala) en el municipio de Tacueyó. Los dos últimos: Kevin Mestizo Coicué y Eugenio Tenorio, guardias indígenas que se dirigían a prestar servicio durante la Feria del Café que se celebraba para esas fechas, siendo víctimas de un hostigamiento cuando se dirigían en una chiva en la vía que comunica el corregimiento de El Palo con Toribio. Así las cosas, lo que se pretende es generar un ambiente de terror y miedo en los territorios ancestrales de las comunidades indígenas. Sin embargo, la fuerza y esperanza del pueblo, viene surgiendo de tanto dolor y sangre en sus tierras, donde ya se han declarado en asamblea permanente para dar con el paradero de las personas responsables.

Seguiremos acompañando los procesos y las comunidades como medio alternativo, donde también invitamos a las organizaciones sociales y populares a la visibilización permanente de la situación en el Norte del Cauca y en todo el país, donde la reestructuración del paramilitarismo y la persecución estatal viene cobrando vidas, proyectos y sueños colectivos de aquellas, que defienden la vida y la paz de las clases populares.

[1] Ver al respecto: https://www.elespectador.com/noticias/nacional/indigenas-del-cauca-se-declaran-en-asamblea-permanente-por-constantes-asesinatos-articulo-875611

On August 5, India’s Hindu nationalist government unilaterally revoked the autonomy of the state of Jammu and Kashmir, while flooding the region with troops, imposing a curfew, and shutting down all communications. The state is to be broken in two, with the eastern portion (Ladakh) under direct rule by New Delhi.

The government of Prime Minister Narendra Modi shut down Internet connections, mobile phone services, and land-line phones in the besieged region. The fragmentary news that has trickled out speaks of arrests of leading politicians and widespread fear among the region’s 12 million inhabitants.

Presenting the stunning news to India’s parliament, India’s Minister of the Interior, Amit Shah, stated that these moves would bring “better government, a flood of outside investment, and peace.”

The government of mostly Muslim Pakistan has contested for influence in the region with mostly Hindu India. Pakistan now occupies the northern third of historic principality of Kashmir. Pakistan reacted to the August 5 measures with angry condemnation.

Modi heads a “fascist regime,” government minister Fawad Chaudhry told the Pakistani parliament on August 7. Another war over Kashmir was not off the table, he added. “Pakistan should not let Kashmir become another Palestine,” Chaudhry stated. “We have to choose between dishonor and war.”

70 Years of Rivalry
Pakistani-Indian rivalry in Kashmir goes back more than 70 years. In 1947, “British India” divided into two independent states: Pakistan and India. Jammu and Kashmir was the only state allocated to India with a majority Muslim population. Muslims made up only 15% of India’s post-independence population; their fellow believers in Kashmir felt isolated and vulnerable.

Acknowledging strong support in Kashmir for self-determination, the United Nations provided for a referendum on the region’s status, but this never took place. Nonetheless, the terms for region’s incorporation into India did include addition of two clauses in the constitution, providing for wide-ranging autonomy for the state of Jammu and Kashmir (Article 370) and banning ownership of land by non-Kashmiris (Article 35A).

The Muslim population considered autonomy plus the land-ownership protection as essential to protect them from being swamped and sidelined by India’s Hindu majority. These measures stood as a barrier against the danger of a colonial settler invasion from outsiders that would convert the Muslims into a marginalized minority in their own land.

Both these safeguards were swept aside by the Indian government on August 5, 2019.

Palestinian Parallel
The Muslims’ present status, as the Pakistani government minister noted, has an uncanny resemblance to that in west-bank Palestine, where a hostile Israeli occupation has in fact turned into a colonial settler project to marginalize the indigenous Palestinian population in their own land.

Given that India has abolished the land-protection clause, the prediction of its Minister of the Interior, Amit Shah, that Kashmir will experience “a flood of outside investment” could well signify a plan for extensive colonialist dispossession of Kashmiri Muslims through land purchases by outsiders.

An Urgent Danger of Nuclear War
Even during the decades in which constitutional safeguards existed, Jammu and Kashmir have known little tranquility. Frictions with the central government have been frequent; New Delhi’s incursions into regional governance have provoked resistance. There have been armed clashes on the Pakistani border, and on two occasions the Pakistani and Indian armies fought brief wars. An armed resistance in the 1980s seeking Kashmiri self-determination met strong Indian military retaliation. Casualties were heavy, a low-level conflict has persisted, and security forces have often attacked unarmed popular protesters.

And now the armies of both India and Pakistan have nuclear weapons. Both countries possess more than 100 nuclear warheads, each one capable of causing incalculable slaughter of civilians on the other side.

In February this year, following on a bomb attack that killed 40 Indian security personnel, India and Pakistan each carried out an air raid against the other’s territory. Under these conditions, India’s crackdown in Kashmir could very possibly result in a military conflict escalating into nuclear war.

Voices of Opposition in India
Although many press reports speak of strong popular support in India for the government crackdown, opposition parties were quick to criticize these measures.

Speaking for the largest Indian opposition group, the Congress Party, Ghulam Nabi Azad stated that “the Bharatiya Janata Party has murdered the constitution. It has murdered democracy.”

Five left-wing parties issued a joint statement condemning Modi’s measures as “an assault on federalism, a fundamental feature of the Indian Constitution” and called a joint national protest for August 7.[1]

“It is universally acknowledged that the unity of India lies in its diversity,” the Communist Party of India (Marxist) stated August 5. “They are treating Jammu and Kashmir as an occupied territory.”

A Role for the United Nations?
Given that Kashmir’s disputed status was originally established recognized by the United Nations by calling for a referendum, the UN would seem to have some responsibility to assist in overcoming the present crisis. This point is strongly made in an August 7 appeal by the Kashmir Scholars Consultative and Action Network to UN Secretary-General António Guterres. The UN should appoint a Special Rapporteur, the Kashmir scholars state, to work toward an end to violence against Kashmiri civilians and a restoration of human rights.

A year ago, on June 14, 2018, the UN High Commission on Human Rights (UNHCHR) submitted a report calling for an investigation of human rights violations in Kashmir.

The UNHCHR described credible reports of massacres, gang rapes, abductions, and “wilful blinding using pellet guns” by Indian security forces, which have not met with any official response.

The Indian government opposes UN mediation over Kashmir and refused to admit UNHCHR researchers into the region. It denounced the UNHCHR report as fallacious and prejudiced.

Canada’s Role in Kashmir
Zafar Bangash, director of the Toronto-based Institute of Contemporary Islamic Thought, has pointed out that the UNHCHR decision to look into the Kashmir conflict resulted in part from a UK-based petition with strong backing from Canadians resulting in some 50,000 signatures worldwide. This is perhaps the only significant Canadian contribution to Kashmir peacemaking in recent years.

During the two-month Kashmir war between India and Pakistan that followed on their independence in 1947, Canada’s government played an active role in shaping the terms of armistice, and for a time a Canadian general, Andrew McNaughton, headed the armistice commission. Even today, that fact is remembered with gratitude by Kashmiri self-determination activists. But in recent years, Canada has abstained from such initiatives, and its government is now an obedient ally of both the US and Israel, both of whom are closely aligned with the Modi government.

[1] The five parties are: Communist Party of India (Marxist), Revolutionary Socialist Party, All-India Forward Bloc, Communist Party of India, and the CPI(ML) Liberation.

KSL: Bulletin of the Kate Sharpley Library No. 99, July 2019 has just been posted on our site. The PDF is up at: https://www.katesharpleylibrary.net/00013n

Contents:
The First of May. "This coming May 1st, the Toilers of the entire world will take to the streets: to do what? Why will they do so? To demand what? A palliative that is not going to be able to bring about any improvement in our lot."
The Sons of Night by Antoine Gimenez and the Giménologues "This is a great work of history from below, full of untold stories and unheard voices. There’s Hans ‘Jack’ Vesper who dragged himself back through no-man’s land and ended up in such a state that he thought he was a bear." [Book review]
Factionalism & Individualism by Albert Meltzer "Declension: “I assert individuality”; “You introduce factionalism”; “They are schismatics”"
Anarchist history roundup July 2019 part 1. Peter the Painter, Wobblies, Emma Goldman and Special Branch files on British anarchists (1945-52)
Brenda Christie (1949-2019): a tribute "she turned her back on the ‘dolce vita’ of sixties Milan because it ‘failed to satisfy her sense of moral integrity.’ Instead, she lived a life full and committed."
The Russian anarchist movement in North America by Lazar Lipotkin [review] "Lipotkin provides an extremely valuable account of the activities of the Russian anarchist movement in America, which was affected but not destroyed by repression in both America and Russia."