In the midst of the COVID-19 pandemic, it often seems as if we are stuck in a dystopian movie. In this movie death is stalking us, hospitals overflow with the sick and dying, and the grave diggers are at work. We know more victims will soon die as the folly of millions of workers being forced by circumstances to return into cramped mines, banks, factories and warehouses is so evident. Those that are no longer needed by the billionaires who own the companies are marshalled daily by the police and military dishing out violence and on occasion, humiliation, to underline their power and the power of their bosses. It all feels so unreal, a ghastly movie playing out before our eyes.

The trauma of it all has led many people to seek solace in fiction or conspiracy theories. It can be morbidly comforting to believe in fantasy in times of strife. We, however, fall into such fantasies at our own peril. When we try and deny reality and escape from it – even if we are traumatised – we are left powerless. We miss that all of this has to do with the workings and power relations that define our everyday lives – the very workings and power relations of capitalism and state systems.

Grave diggers: the grim tale of states, capitalism and COVID-19

Shawn Hattingh

In the midst of the COVID-19 pandemic, it often seems as if we are stuck in a dystopian movie. In this movie death is stalking us, hospitals overflow with the sick and dying, and the grave diggers are at work. We know more victims will soon die as the folly of millions of workers being forced by circumstances to return into cramped mines, banks, factories and warehouses is so evident. Those that are no longer needed by the billionaires who own the companies are marshalled daily by the police and military dishing out violence and on occasion, humiliation, to underline their power and the power of their bosses. It all feels so unreal, a ghastly movie playing out before our eyes.

The trauma of it all has led many people to seek solace in fiction or conspiracy theories. It can be morbidly comforting to believe in fantasy in times of strife. This is why so many people blame some sinister force for “cooking up” the virus in a biotech lab or why 63% of Americans believe COVID-19 was sent by God to force humanity to repent for its sins. It is soothing to believe something so awful must have a supernatural origin or, at least, a deeper meaning.

We, however, fall into such fantasies at our own peril. When we try and deny reality and escape from it – even if we are traumatised – we are left powerless. If we head down the path of fiction to try to explain why the virus has taken hold, and why some people are far more vulnerable than others, we miss the real causes. If we willingly pretend it is some movie or conspiracy we lose sight of why workers face death to enrich billionaires, why hospitals cannot cope, and why the police and military are being deployed by states in the face of the pandemic. We miss that all of this has to do with the workings and power relations that define our everyday lives – the very workings and power relations of capitalism and state systems.

To understand the reason why capitalism and states – including the workings and the power relations they embody – are at the root of this dire situation we need to examine how such a pandemic came about and how it is being handled or mishandled by those that have power. We have to look at why and how the novel coronavirus took hold, why capitalists and states were so badly prepared, why workers are being forced to return to work in the shadow of it and why states are disproportionately serving the rich to best weather it.

The capitalist trade in wild meat

At the heart of the COVID-19 pandemic is capitalism’s abuse and exploitation of nature, including using various wild animals, as commodities. The destruction of natural barriers between humans and host species of viruses – directly linked to corporate logging, mining, industrial agriculture and property speculation – have dramatically increased the likelihood, and indeed occurrences, of viral pandemics. As a result, some scientists are already warning that COVID-19 could be the first of a number of new viral pandemics arising out of ecological destruction.

In the case of COVID-19, it was the commercialisation of the wild meat trade that allowed the virus to jump from bats to pangolins to humans. The wild meat trade globally is big business and it is controlled by powerful cartels using capitalist management techniques that aim to maximise profit. In China alone, the industry was worth US$57 billion in 2017.

What makes the wild meat trade, including the pangolin trade, so profitable are the exploitation of nature, the minimal investment that is needed to carry out this exploitation, the low wages paid to impoverished poachers/hunters/farmers and the high prices that the elite who consume these products are willing to pay the cartels and retailers. Indeed, the pangolin market is thoroughly capitalist with the buyers of pangolin scales being 200 pharmaceutical companies and the buyers of the meat being the Chinese ruling class (eating pangolin meat is a status symbol and forms no part of the diet of the Chinese working class). Without this industry there may never have been COVID-19 – capitalist logic, including the drive to maximise profit, gave rise to the massive pangolin meat trade through which humans likely contracted the novel coronavirus.

They were warned

The ruling classes that hold power and control the resources under the capitalist and state systems had received ample warning of the possible danger of one of the coronavirus family causing a pandemic. From 2003 onwards, in the wake of Severe Acute Respiratory Syndrome (SARS), scientists and the World Health Organization repeatedly warned of this probability. The powerful ruling classes (capitalists, politicians and top state officials) chose to ignore these warnings. Consequently, very little was done by pharmaceutical companies to conduct the research on the coronavirus family that was needed. The key reason for ignoring these warnings was it would not immediately bring profits. In other words, it was not lucrative for corporations to undertake research on the coronavirus family when a pandemic had not yet occurred. In fact, it is only profitable for pharmaceutical companies to undertake research on viruses once a pandemic has already arisen. Prevention or mitigation against possible pandemics simply does not pay under capitalism.

Likewise, the elite that directly control states also elected to largely ignore the forewarnings. Despite knowing the real dangers of new pandemics – given at least three dozen new viruses having developed among the human species since the 1970s – states spend very little on research to prevent and control diseases. In 2019 the US’ federal government’s budget was US$4.4 trillion, yet the entire budget allocated to disease control and prevention – including funds directed to global disease control and prevention – was only US$12.1 billion. For the three years prior to the outbreak of the coronavirus, the US had cut staff working on research in China on viruses that could be transferred from bats to humans, including coronaviruses, from 50 to 14. The powerful in the US had other priorities like spending US$686 billion on the military. Lest anyone think that this has been a unique problem to the US, the South African state spent more money in 2017 (R2.19 billion) on VIP protection for politicians than it did on health related research (R1.45 billion).

Capitalism has made the pandemic worse for the poorest

Over the past 45 years, states have actively intervened to assist the wealthiest capitalists in society. Trillions of dollars have been showered upon the rich in the form of tax breaks since the late 1970s as well as corporate bailouts that followed the 2008 crisis. In contrast, the right to housing and healthcare won by the working class through hundreds of years of struggle has been gutted. This has made the working class in many countries – especially the Black section of the working class in the US, Brazil and South Africa – highly vulnerable to the virus. In some of the poorest communities in the US, the death rates from COVID-19 are up to 9 times higher than in wealthy areas. Indeed, under capitalism, essentials for the working class, such as housing and healthcare, are generally under-produced, and under-invested in, as these are not profitable sectors. This is precisely why the poor are vulnerable, as in overcrowded housing the virus can spread quickly, social distancing is difficult and when people need medical care the only options are under-resourced healthcare facilities or even no facilities at all. The workings of capitalism, and the manner in which states prop up the wealthy while attacking the poor, have made some people far more vulnerable than others to the pandemic.

In a sane society everyone would have access to basic needs, but not under capitalism and the state systems. When COVID-19 -linked lockdowns began in different countries, it was low-paid workers and the unemployed that were the worst hit. Without being able to sell their labour power, it was hard for this class to survive. Hundreds of millions of people experienced hunger under lockdown conditions worldwide. Yet, ironically, there was a global surplus of food produced at the very same time – some corporations dumped food to ensure prices remained high. Likewise, under the logic of capitalism thousands of nurses in the US have been retrenched during the pandemic because the private healthcare sector was trying to ensure profits via cost-cutting during COVID-19. This example illustrates how even highly socially useful labor was shed for profits rather than using it to address the pandemic.

It has become evident to all during the pandemic that it is the working class that produce all goods and services under capitalism. Likewise, without the working class no profits could be made in the productive sectors of the economy. This is why corporations across the world have been clamoring for production to restart in every sector as soon as possible, even though it is still unsafe to do so. They need labor to extract surplus value and they are willing to endanger the lives of workers to do so. This is why millions of workers have been forced back to work, even in non-essential sectors, before the peak of the pandemic has been reached. To make matters worse many companies have skimped on protective measures and clothing for workers to increase profits. Workplaces, therefore, are one of the main nodes through which the virus has been spreading. To maintain profits, capitalism is literally creating killing fields. This was not god given, it has been a choice made by the wealthy and powerful in their own class interests.

Even when states have attempted to do some social good during the pandemic – albeit limited – it has often turned out to be a disaster because of the inefficiency of centralised and hierarchical systems. In South Africa, for example, the state further centralised its limited feeding programs, targeted at children in the poorest schools, under the auspices of the so-called Command Centre (comprised of the president, a handful of cabinet ministers and selected state officials) during COVID-19. The goal was to expand and roll out food parcels not only to poor children, but also their parents who were temporarily or permanently unemployed. This turned out to be a disaster and the amount of food being distributed under the Command Centre to the poor declined compared to levels prior to COVID-19. Worse still, some politicians used their power to steal and sell food parcels that should have been distributed to the hungry.

In this context it is important to realise that states are not democratic structures. Even in a parliamentary system, the vast majority of top state officials, including generals, are not voted for. Representative democracy means people hand their power to politicians to govern and have, at best, a minor say every four or five years during elections. The fact that states are hierarchical and undemocratic means that in times of crisis their first reaction is to police people. Instead of involving communities to address COVID-19, including ensuring social distance, most states deployed the police and military to enforce commands from above to impose social distancing and curfews during COVID-19 – even in informal settlements where social distancing cannot happen. In the US, this has seen a spike in police killings – almost exclusively of working class people. Likewise, in South Africa the police and military arrested 230,000 people during the lockdown. Worse, at least 11 people were killed. States arose historically to carry out and defend elite minority rule, often through brutal violence, and when social crises occur – as with COVID-19 - it is these authoritarian impulses that come to the surface.

The rich are glowing in the light of bailouts

When it was evident that the novel coronavirus could not be contained, most states reacted either with secrecy or denial. The Chinese state initially tried to cover up the danger of the coronavirus, including sanctioning eight doctors in Wuhan who alerted contacts on social media in December 2019 about the new virus. The Chinese state did this for two reasons: to avoid any social unrest that may turn into a threat to it given the protests around its authoritarianism in Hong Kong, and to avoid the stock markets plunging. Likewise, the Trump regime’s immediate reaction to COVID-19 cases surfacing in the US was to deny any possible danger. The motive for doing so was again to protect the powerful who are heavily invested in the stock markets.

When denial was no longer possible, to try and prevent healthcare systems being swamped by COVID-19 – and having the possible politically devastating spectacle of people having to place their dead in the streets because morgues could not cope – states began embarking on lockdowns. The problem was the lockdowns severely dented capitalist economies around the globe. The first reaction of states under these conditions was to protect the wealthy and the powerful.

Within a matter of days of the start of lockdowns most states passed emergency measures expressly aimed at protecting capitalists. The foremost beneficiaries of these measures were financial corporations and banks. In one week in March – with the threat of credit markets seizing due to lockdowns – the US state approved a US$2.3 trillion stimulus package, most of which were bailouts primarily for financial corporations. Accompanying this, the Federal Reserve ramped up Quantitative Easing (QE) starting in March 2020 – in other words electronically printing money and pumping it into the finance sector – to the tune of US$50 billion a day. By some estimates the assistance received by financial corporations during COVID-19 from the US state alone has surpassed US$6 trillion. This dwarfs the relatively tiny amounts spent to assist the working class and provide some semblance of decent healthcare under COVID-19.

Even smaller states, such as South Africa, have been following the lead of the US. The South African state passed its own limited “stimulus” package during lockdown. Although in reality small, at R500 billion (not all of which represented an increase in spending but involved reshuffling the 2020/21 national budget) the largest item was a R300 billion guarantee for banks on the loans they had provided for businesses. In addition, in March 2020 the South African state embarked on its own version of QE. The priority of the South African state, like the US state, was to assist capitalists – who in reality are less than 1% of the population.

Various states have attempted to sell QE and the bailouts for the financial sector during COVID-19 on the basis that the trillions of dollars made available to massive corporations will trickle down to everyone. This, as in 2008/09, has turned out to be bullshit. Corporations, as they did with the bailouts after 2008, have used them to speculate on stock markets and undertake a spree of share-buybacks. This can be seen in the movements of the stock markets in 2020. For example, in early 2020 the Dow Jones hit a record high, before slumping 30% in the first days of lockdown and then climbing dramatically again after the expansion of QE and the bailouts. This in a global economy that has experienced a contraction and accompanying unemployment levels last seen during the Great Depression. This helps to explain how the wealth of the US’ tiny group of billionaires could leap by US$500 billion during the COVID-19 lockdown.

Another path is still possible

The organising by the working class through protests and strikes that have taken place during COVID-19 does, however, offer hope in the face of the fiasco states and corporations have made of dealing with the pandemic. In reality, the best projects that have been established to handle social and health issues arising out of COVID-19 were those set up and undertaken by communities themselves. From the US to South Africa, these have been at the forefront of addressing hunger and providing mutual aid. This offers hope and the first steps towards a possible path to a better world.

At times in history – from the Paris Commune, to the Korean People's Association in Manchuria, to the Spanish Revolution, to Rojava – there have been glimpses on a larger scale of a system that could have dealt better with the crisis of COVID-19. In such societies it was mutual aid, direct democracy, anti-racism, anti-sexism and production for need and not profit that were valued. The task in the face of states and capitalism failing to effectively deal with the pandemic, is to build on the organising that has taken place under COVID-19 to plant the seeds of a saner, more compassionate and democratic society, drawing inspiration in the process from larger attempts to create a better world such as those above. Without that, a grim future awaits humanity post COVID-19. Karl Marx once wrote capitalism would be its own grave digger. He never could have known that 150 odd years after he said those words, capitalism and the states that prop it up are still alive (not well, but alive) and are leading hundreds of thousands of people to premature deaths. Grave diggers they certainly are.

Στον θόρυβο που έχει δημιουργηθεί στις μέρες μας σε σχέση με την κλιματική αλλαγή μπορούν και πρέπει να ειπωθούν πολλά. Το παρόν κείμενο του Price είναι ένα κείμενο σημερινό (δημοσιεύτηκε το Γενάρη 2019 – πριν γίνει ο μεγάλος ντόρος) το οποίο μας δίνει τη μεγάλη εικόνα από την άλλη μεριά του Ατλαντικού. Οι αναγνώστες ας έχουν κατά νου ότι αντίστοιχο με του αμερικανικού «Πράσινου New Deal» πάει να επιτευχθεί και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης (οι προτάσεις έχουν ήδη κατέβει στο ευρωκοινοβούλιο). Αυτά σαν μια προσπάθεια κατανόησης της πρεμούρας των αστών για το κλίμα σήμερα…
Το κείμενο είναι “σημερινό” ωστόσο τα ζητήματα αυτά οι Αναρχικοί, ανά τον κόσμο, τα έχουν στην ατζέντα τους εδώ και πολλά χρόνια. Σε θεωρητικό επίπεδο τίποτα δεν έχει αλλάξει· το ζήτημα της οικολογίας παραμένει στην επιφάνεια, μαζί με την αναγκαιότητα καταστροφής του συστήματος της ατομικής ιδιοκτησίας.

Ένα Πράσινο New Deal εναντίον του Επαναστατικού Οικοσοσιαλισμού

Οικοσοσιαλισμός: ρεφορμιστικός ή επαναστατικός, κρατιστικός ή ελευθεριακός;

Η ιδέα του «Πράσινου New Deal» έχει τεθεί ως απάντηση στην απειλή της κλιματικής και της οικολογικής καταστροφής. Δύο τέτοιες προτάσεις αναλύονται εδώ και αντιπαρατίθενται με το πρόγραμμα του επαναστατικού ελευθεριακού οικοσοσιαλισμού.

Σύμφωνα με τους κλιματολόγους, ο βιομηχανικός πολιτισμός έχει το πολύ μια ντουζίνα χρόνια έως ότου η υπερθέρμανση του πλανήτη να είναι μη αναστρέψιμη. Αυτό θα προκαλέσει (και ήδη προκαλεί) ακραίες καιρικές συνθήκες, επιταχύνοντας την εξολόθρευση ειδών, ξηρασίες και πλημμύρες, απώλεια χρήσιμου νερού, τεράστιες καταιγίδες, αύξηση της στάθμης της θάλασσας που θα καταστρέψει νησιά και παράκτιες πόλεις, και συνολικά περιβαλλοντικές συνθήκες στις οποίες ούτε άνθρωποι ούτε άλλοι οργανισμοί μπορούν να υπάρξουν. Τα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά αποτελέσματα θα είναι τρομακτικά.

Οι επιστήμονες γράφουν ότι οι άνθρωποι έχουν τις τεχνολογικές γνώσεις για να αποφύγουν τα χειρότερα αποτελέσματα. Αλλά αυτό θα απαιτούσε τεράστιες προσπάθειες για να μειωθεί δραστικά η παραγωγή θερμότητας που παγιδεύει τα αέρια του θερμοκηπίου. Η πρόσφατη Διακυβερνητική Ομάδα του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή γράφει ότι «αυτό θα απαιτούσε ταχείες και εκτεταμένες αλλαγές στην ενέργεια, στη γη, στο αστικό πεδίο και στις υποδομές (συμπεριλαμβανομένων των μεταφορών και των κτιρίων) και στα βιομηχανικά συστήματα (…) άνευ προηγουμένου όσον αφορά την κλίμακα». (Σμιθ, 2018) Τουλάχιστον αυτό σημαίνει μια ταχεία αλλαγή με κλείσιμο των βιομηχανιών που παράγουν ορυκτά καύσιμα, αφήνοντας το πετρέλαιο, τον άνθρακα και το φυσικό αέριο στο έδαφος και κατανέμοντας ό,τι είναι διαθέσιμο σήμερα. Αυτό σημαίνει την αντικατάστασή τους με προστατευμένες κι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Σημαίνει δραστικές αλλαγές στις βιομηχανίες καυσίμων που έχουν ως βάση τον άνθρακα, από την κατασκευή έως τη μεταποίηση. Αυτό σημαίνει την παροχή εναλλακτικών θέσεων εργασίας και υπηρεσιών για όλους όσους πεταχτούν εκτός εργασίας από αυτές τις αλλαγές.

Στις προειδοποιήσεις των επιστημόνων, υπήρξαν ανησυχίες από ορισμένους οικονομικούς επενδυτές, επιχειρηματίες (σε μη πετρελαϊκές βιομηχανίες) και τοπικούς πολιτικούς. Σε γενικές γραμμές, όμως, η αντίδραση των παραδοσιακών πολιτικών είναι η ίδια ως συνήθως. Οι κύριες προτάσεις για τον περιορισμό της κλιματικής αλλαγής ήταν η επιβολή κάποιων φόρων στις εκπομπές άνθρακα. Από τους φιλελεύθερους έως τους συντηρητικούς, αυτό έχει εγκωμιαστεί ως μια μεταρρύθμιση “υπέρ της αγοράς”. Αλλά, όπως εξήγησε ο Ρίτσαρντ Σμιθ (2018), αυτές είναι ανεπαρκείς και μάλιστα δόλιες προτάσεις. «Εάν ο φόρος είναι πολύ ελαφρύς, δεν καταφέρνει να συμπιέσει τη χρήση ορυκτών καυσίμων αρκετά ώστε να βοηθήσει το κλίμα. Αλλά (…) καμία κυβέρνηση δεν θα βάλει τόσο υψηλή τιμή που να προκαλέσει πραγματικά βαθιές μειώσεις των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, διότι όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτό θα αναγκάσει τις επιχειρήσεις να βγουν εκτός αγορών, θα βγάλουν τους εργαζομένους εκτός εργασίας και ενδεχομένως θα προκαλέσουν ύφεση ή τίποτα χειρότερο.»

Στις ΗΠΑ, ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα αμφισβητεί ξεκάθαρα τα επιστημονικά στοιχεία ως “hoax”(φάρσα). Ωσάν να δήλωνε «μετά από μας, κατακλυσμός», η πολιτική του ήταν να αυξήσει όσο το δυνατόν περισσότερο την εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου, κάνοντας κι άλλες επιθέσεις στο περιβάλλον. Το άλλο κόμμα δέχεται με λόγια την πραγματικότητα της υπερθέρμανσης του πλανήτη, αλλά υποστηρίζει μόνο ανεπαρκή και περιορισμένα βήματα για την αντιμετώπισή της. Έχει επίσης προωθήσει την αύξηση των γεωτρήσεων, της υδραυλικής ρηγμάτωσης (fracking), και την καύση καυσίμων άνθρακα. Αυτοί οι Ρεπουμπλικάνοι, οι Δημοκρατικοί και οι συνέταιροι χορηγοί τους είναι εχθροί της ανθρωπότητας και της φύσης, χειρότεροι από εγκληματίες πολέμου.

Από την Αριστερά, υπήρξαν σοβαρές προσπάθειες για να αντιμετωπιστεί η πρόκληση των επιστημόνων. Διάφοροι οικοσοσιαλιστές και άλλοι ριζοσπάστες έχουν υποστηρίξει μια τεράστια προσπάθεια να αλλάξει η πορεία της βιομηχανικής κοινωνίας. Αυτό μερικές φορές αποκαλείται«Πράσινο New Deal». Η προσέγγιση αυτή βασίζεται στο New Deal των ΗΠΑ του Φ. Ντ. Ρούζβελτ κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης. Οι υποστηρικτές της θεωρίας αυτής συνήθως μοντελοποιούσαν τα προγράμματά τους για τη βιομηχανική κινητοποίηση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που ακολούθησε το New Deal. (Για παράδειγμα, βλέπε Aronoff 2018; Ocasio-Cortez 2018; Rugh 2018; Simpson 2018; Smith 2018; Wikipedia.)

Πρέπει να υπάρξει μια τεράστια κοινωνική προσπάθεια για να αλλάξουμε την τρέχουσα τεχνολογική μας πορεία. Μια δραστική μεταμόρφωση του βιομηχανικού πολιτισμού είναι απαραίτητη εάν είμαστε διατεθειμένοι (σύμφωνα με τη φράση του Ρίτσαρντ Σμιθ) να «σώσουμε τους ανθρώπους», καθώς επίσης και τα ζώα και τα φυτά. Δεν χρειάζεται τίποτα λιγότερο από μια επανάσταση. Ωστόσο, νομίζω ότι υπάρχουν σοβαρές αδυναμίες σ’ αυτή τη συγκεκριμένη προσέγγιση, κυρίως στο μοντέλο του New Deal και την κινητοποίηση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου – οι οποίες δεν ήταν επαναστάσεις, και παρόλα αυτά εξιδανικεύτηκαν. Οι υποστηρικτές ενός Πράσινου New Deal είναι σχεδόν όλοι τους ρεφορμιστές – μ’ αυτό δεν εννοώ τους υπέρμαχους των μεταρρυθμίσεων, αλλά εκείνους που πιστεύουν ότι θα είναι αρκετή μια σειρά μεταρρυθμίσεων. Είναι κρατιστές-σοσιαλιστές που πρωτίστως βασίζονται στην παρέμβαση του κράτους στην οικονομία ακόμα και στον έλεγχο της οικονομίας απ’ αυτό· στην πράξη αυτό το πρόγραμμα δεν δημιουργεί το σοσιαλισμό αλλά τον κρατικό καπιταλισμό.

Από τη σκοπιά του επαναστατικού αναρχικού-σοσιαλισμού, η στρατηγική του «Πράσινου New Deal» είναι προβληματική επειδή σημαίνει (1) μια προσπάθεια μετασχηματισμού του υπάρχοντος καπιταλισμού, όχι τον αγώνα με στόχο την ανατροπή του. (2) Όπως συχνά αναφέρεται, χρειάζεται δουλειά μέσω του Δημοκρατικού Κόμματος. (3) Προτείνει να χρησιμοποιηθεί το σημερινό εθνικό κράτος ως μέσο αλλαγής. Τέλος (4), ενώ οι υποστηρικτές μιλούν για λαϊκή κινητοποίηση και εκδημοκρατισμό, η τελική τους προσέγγιση είναι ο συγκεντρωτισμός από τα πάνω προς τα κάτω.

Τα σχέδια των Οκέσιο-Κορτέζ και Ρίτσαρντ Σμιθ

Ένα μέλος των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής (Democratic Socialists of America – DSA), η Αλεξάντρια Οκέσιο-Κορτέζ μόλις εκλέχθηκε στη Βουλή των Αντιπροσώπων ως αντάρτισσα των Δημοκρατικών από το Κουίνς, της Νέας Υόρκης. Με μια ομάδα συναδέλφων της, πρότεινε επίσημα στο Λευκό Οίκο την ίδρυση μιας ειδικής Επιλεγμένης Επιτροπής για το Πράσινο New Deal (Ocasio-Cortez 2018). Αυτή η επιτροπή του Κογκρέσου θα επεξεργάζονταν ένα σχέδιο για τη μετάβαση των ΗΠΑ σε μια «πράσινη» οικονομία που δεν θα είναι βασισμένη στο κάρβουνο- αν και στην πραγματικότητα δεν θα είχε την εξουσία να εφαρμόσει οποιοδήποτε σχέδιο. Υποτίθεται ότι αυτό θα καταθέτονταν στο συνέδριο του 2019.

Η επιτροπή θα ανέπτυσσε ένα «Σχέδιο» για την επίτευξη στόχων όπως «100% εθνική ισχύ από ανανεώσιμες πηγές» σε δέκα χρόνια, ένα εθνικό «έξυπνο» ενεργειακό πλέγμα, αναβάθμιση των οικιστικών και βιομηχανικών κτιρίων για εξοικονόμηση ενέργειας, επενδύσεις για τη συρρίκνωση των αερίων του θερμοκηπίου, καθιστώντας την «πράσινη» τεχνολογία μια μεγάλη αμερικάνικη εξαγωγή. Κεντρικός στόχος είναι η «κατάργηση του άνθρακα στις βιομηχανίες των κατασκευών, των γεωργικών και άλλων». «Κατάργηση του άνθρακα, επιδιόρθωση και βελτίωση των μεταφορικών και άλλων υποδομών» (Ocasio-Cortez 2018). Υποτίθεται ότι αυτοί οι στόχοι θα εφαρμοστούν κατά τέτοιο τρόπο ώστε να παρέχουν καλές θέσεις εργασίας, υπηρεσίες και ευημερία για όλους.

Ο Ρίτσαρντ Σμιθ είναι γνωστός διορατικός οικοσοσιαλιστής συγγραφέας (από τον οποίο έμαθα πάρα πολλά, παρά τις διαφωνίες). Έχει γενικά θετική αντίδραση στην πρόταση αυτή (Σμιθ 2018). Περιγράφοντας τον εαυτό του ως «υπερήφανο μέλος» των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής, ενστερνίζεται την ιδέα της Οκέσιο-Κορτέζ για ένα τεράστιο κυβερνητικό πρόγραμμα, το οποίο θα βασιστεί πάνω στο New Deal και την κινητοποίηση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης. Ωστόσο, εγείρει κάποιες σημαντικές ανησυχίες, ειδικά γύρω από τον βασικό στόχο της “απο-ανθρακοποίησης”.

«Αυτό που δεν λέγεται είναι ότι η κατάργηση του άνθρακα θα πρέπει να μεταφραστεί σε κλείσιμο και μείωση των εξόδων των υπαρχόντων εταιρειών. Πώς καταργεί κανείς τη χρήση άνθρακα από την ExxonMobil ή τη Chevron ή την Peabody Coal; Η κατάργηση του άνθρακα για τις εταιρείες αυτές σημαίνει τη χρεοκοπία τους. Το ίδιο θα ισχύει και για πολλές από τις μεταγενέστερες καταναλώτριες βιομηχανίες…» Αυτό που απαιτείται, καταλήγει, είναι η ανάληψη αυτών των βιομηχανιών απ’ το κράτος με σκοπό να κλείσουν ή να τροποποιηθούν δραστικά. «Αλλά δεν υπάρχει καμία αναφορά σε κλεισίματα, περιορισμούς, εξαγορές, ή εθνικοποίηση.»

Ακόμη μεγαλύτερη από την ανάγκη αφαίρεσης του άνθρακα στις βιομηχανίες (στις Η.Π.Α. και διεθνώς), είναι η ανάγκη να δημιουργηθεί ένα ισορροπημένο, οικολογικά βιώσιμο σύστημα παραγωγής. «Ίσως η μεγαλύτερη αδυναμία του σχεδίου GND (Πράσινο New Deal) είναι ότι δεν βασίζεται στη θεμελιώδη αντίληψη ότι μια άπειρα αναπτυσσόμενη οικονομία δεν είναι πλέον δυνατή σε έναν περιορισμένο πλανήτη (…), στην επιτακτική ανάγκη για οικονομική από-ανάπτυξη πολλών βιομηχανιών ή στην ανάγκη να καταργήσουν ολόκληρους μη βιώσιμους βιομηχανικούς κλάδους, από τα τοξικά φυτοφάρμακα, έως τις χωματερές και ως τους κατασκευαστές όπλων»

Σε αντίθεση με τη συνάδελφό του (και πολιτικό των Δημοκρατικών) Οκέσιο-Κορτέζ, ο Σμιθ θέτει ένα πρόγραμμα το οποίο απαιτεί ρητά κυβερνητικές αναλήψεις από τις εταιρείες παραγωγής ορυκτών καυσίμων. (Επισημαίνει επίσης: «Έχουν κι άλλοι επίσης υποστηρίξει την εθνικοποίηση για τη σταδιακή κατάργηση των ορυκτών καυσίμων»). Ζητά ακόμη την εθνικοποίηση βιομηχανιών που εξαρτώνται από τα ορυκτά καύσιμα: «αυτοκίνητα, αεροπορία, πετροχημικά, πλαστικά, κατασκευές, μεταποίηση, ναυτιλία, τουρισμό και ούτω καθεξής». Αυτές οι εθνικοποιήσεις θα αποτελούσαν μέρος ενός σχεδίου για τη σταδιακή κατάργηση των ορυκτών καυσίμων, τη σταδιακή εισαγωγή ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, την παύση της παραγωγής ορυκτών καυσίμων, τον τερματισμό ή την τροποποίηση βιομηχανιών που βασίζονται σε ορυκτά καύσιμα, και τη δημιουργία μεγάλων κυβερνητικών προγραμμάτων απασχόλησης. Αυτό σημαίνει αλλαγή από μια οικονομία βασισμένη στην ποσοτική ανάπτυξη, τη συσσώρευση και τα κέρδη, στην «από-ανάπτυξη [και] ουσιώδη αποβιομηχανοποίηση».

Αυτό το πρόγραμμα μπορεί να φαίνεται επαναστατικό. «Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό στο πλαίσιο του καπιταλισμού (…) Η κλιματική κρίση μας φωνάζει για κάτι σαν άμεση μετάβαση στον οικοσοσιαλισμό».

Ωστόσο, ο Σμιθ αντιφάσκει· δεν παρουσιάζει την άποψή του ως επαναστατικό πρόγραμμα. Ενώ προτείνει κοινωνικοποίηση (με τη μορφή εθνικοποίησης) μεγάλου μέρους της εταιρικής οικονομίας, δεν ζητά την αφαίρεση του πλούτου και της δύναμης αυτών των βασικών τομέων της καπιταλιστικής τάξης. «Δεν ζητάμε απαλλοτρίωση. Προτείνουμε μια κρατική εξαγορά σε μια δίκαιη τιμή (…) Οι εταιρείες θα καλοδέχονταν μια τέτοια εξαγορά». Θα υπάρξει «εγγυημένη κρατική στήριξη για τους επενδυτές…» Επιπλέον, «είναι πιθανόν κατανοητό ότι, λαμβάνοντας υπόψη την κρίσιμη βιομηχανική αναδιάταξη του Ρούσβελτ (με τις αναγκαιότητες του πολέμου) ως προηγούμενο, το (…) σχέδιο (…) για εξαγορά-εθνικοποίηση των ορυκτών καυσίμων (…) θα μπορούσε να θεσπιστεί στο πλαίσιο του καπιταλισμού, αν και το αποτέλεσμα θα ήταν μια τεράστια κρατική οικονομία. Ο Ρούσβελτ δημιούργησε [έναν] κρατικά διευθυνόμενο καπιταλισμό…».

Ενώ μια επαναστατική προσέγγιση συχνά χλευάζεται ως «ουτοπική» και φανταστική, αυτό το ρεφορμιστικό πρόγραμμα είναι το ίδιο φανταστικό. Φαντάζεται ότι η καπιταλιστική τάξη και οι δωροδοκημένοι πολιτικοί της – που έχουν αντισταθεί για δεκαετίες σε κάθε προσπάθεια για περιορισμό της υπερθέρμανσης του πλανήτη – δεν θα μάχονταν λυσσασμένα ενάντια σ’ αυτό το πρόγραμμα. Υποτίθεται ότι θα δεχτούν την απώλεια των βιομηχανιών τους, των αρχοντικών τους, της κοινωνικής τους κατάστασης, των ιδιωτικών αεροσκαφών, των μέσων ενημέρωσης, της πολιτικής επιρροής τους και της υπόλοιπης κυριαρχίας τους πάνω στην κοινωνία – χάριν του περιβάλλοντος! Κατά πάσα πιθανότητα, για να αποφευχθεί αυτό, θα δημιουργήσουν ρατσισμό, σεξουαλική υστερία και εθνικισμό, θα επιδοτήσουν φασιστικές συμμορίες, θα προωθήσουν κανένα στρατιωτικό πραξικόπημα, θα στρεβλώσουν ή θα προσπαθήσουν να σταματήσουν τις εκλογές και να βγάλουν εκτός νόμου την αντιπολίτευση. Όλα αυτά έχουν γίνει επανειλημμένα στο παρελθόν και γίνονται εν μέρει αυτή τη στιγμή (αν και σε μικρή κλίμακα – μέχρι στιγμής).

Στο (πολύ) απίθανο γεγονός που οι καπιταλιστές δεχτούν αυτό το πρόγραμμα, θα εξακολουθούν να κατέχουν τεράστιο πλούτο από την εξαγορά, τον οποίο θα χρησιμοποιήσουν για να παλέψουν να πάρουν πίσω την εξουσία τους. Ακόμη και στο (εξαιρετικά απίθανο) γεγονός που οι βιομηχανίες θα μπορούσαν να αφαιρέσουν πλήρως τα υπολείμματα άνθρακα μέσω της εξαγοράς-εθνικοποίησης, εξακολουθεί να υπάρχει το βασικό πρόβλημα (όπως επεσήμανε ο Σμιθ) της ουσιαστικής εξάπλωσης του καπιταλισμού και της συσσώρευσης κερδών, το οποίο θα πρέπει να έρθει σε σύγκρουση με τη βιώσιμη ζωή στη γη.

Υπάρχει μια ολόκληρη ιστορία ταξικών αγώνων, επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων, που έχουν διδάξει σταθερά το μάθημα ότι δεν υπάρχει ειρηνικός-σταδιακός-εκλογικός «κοινοβουλευτικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό», συμπεριλαμβανομένου του οικοσοσιαλισμού. Οι ριζοσπάστες θα έπρεπε να έχουν πάρει το πιο πρόσφατο μάθημά τους από το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα.

Μπορεί το κράτος να μας σώσει;

Κεντρική, στη σύλληψη του Πράσινου New Deal, είναι η πεποίθηση ότι το κράτος μπορεί να σώσει τους ανθρώπους και τη βιόσφαιρα. Σύμφωνα με το Σμιθ, «Για τη σωτηρία του κόσμου απαιτείται η θέσπιση ενός σχεδιασμού μεγάλης κλίμακας, κάτι που μπορούν να κάνουν μόνο οι κυβερνήσεις». Υπάρχει «μία μόνο άμεση λύση: η κρατική παρέμβαση…». Ομοίως, η πρόταση της Οκέσιο-Κορτέζ αναφέρει: «Δεν λέμε ότι δεν υπάρχει ρόλος για τις επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα· λέμε απλά ότι (…) η κυβέρνηση είναι σε θέση να είναι ο πρώτος οδηγός».

Αυτό που, συγκεκριμένα, ο Σμιθ προτείνει είναι μια μορφή κρατικού καπιταλισμού. Υποστηρίζει μια «εκτεταμένου μεγέθους κρατική οικονομία», η οποία μπορεί να είναι «μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού», βασισμένη και πηγαίνοντας πέρα από τον «κρατικά διευθυνόμενο καπιταλισμό» του Ρούσβελτ. Υπάρχει μια ριζοσπαστική παράδοση που υποστηρίζει την εθνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων και τη δημιουργία δημοσίων έργων, αλλά είχε πάντα τις ρίζες της στην απαίτηση των εργαζομένων για δημοκρατικό ελέγχο και διαχείριση. Για παράδειγμα, το Μεταβατικό Πρόγραμμα του Τρότσκι αναφέρει: «Εκεί που η στρατιωτική βιομηχανία είναι ‘εθνικοποιημένη’ (…) το σύνθημα του εργατικού ελέγχου διατηρεί την πλήρη δύναμη του. Το προλεταριάτο έχει τόσο λίγη εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση της μπουρζουαζίας όσο και σ’ ένα μεμονωμένο καπιταλιστή» (Τρότσκι 1977· 131). Ο εργατικός έλεγχος δεν αποτελεί μέρος της πρότασης του Σμιθ, ούτε της Οκέσιο-Κορτέζ (και έχει απομακρυνθεί από το πρόγραμμα των περισσότερων σύγχρονων τροτσκιστών).

Φυσικά ο Ρίτσαρντ Σμιθ είναι ένας ειλικρινής σοσιαλιστής δημοκράτης και ένας μακροχρόνιος αντίπαλος του σταλινικού ολοκληρωτισμού. Αλλά προσκαλεί αυτό το αμερικανικό αστικό κράτος, το κράτος που δημιούργησε και κυριαρχείται από τον αμερικανικό καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό, να αναλάβει και να διευθύνει την οικονομία. Αυτό το πρόγραμμα είναι κρατικός καπιταλισμός. Ως αποτέλεσμα, η οικονομία, ακόμη κι αν υπάρξει η “από-ανθρακοποίησηση”, θα έχει την καπιταλιστική τάση για συσσώρευση κέρδους. Όπως κι η κρατικο-καπιταλιστική Σοβιετική Ένωση, θα εξακολουθεί να είναι εγγενώς καταστροφική για την οικολογική ισορροπία μεταξύ ανθρώπου και φύσης.

Οι κρατιστές σοσιαλιστές επικεντρώνονται στο να κατηγορούν την οικονομία της αγοράς για κοινωνικά προβλήματα, όπως η υπερθέρμανση του πλανήτη. Βλέπουν το κράτος ως έναν εξωτερικό, ουδέτερο θεσμό, που θα μπορούσε να παρέμβει στην οικονομία για να λύσει αυτά τα προβλήματα. «Εάν οι καπιταλιστές δεν προνοήσουν για θέσεις εργασίας, τότε είναι ευθύνη της κυβέρνησης να το πράξει. Εμείς, το κοινό που ψηφίζει, [θα] διεκδικήσουμε τον έλεγχο της κυβέρνησης και όχι οι επιχειρήσεις.» (Σμιθ 2018) Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση θα μπορούσε να κυριαρχείται από τις επιχειρήσεις (χρησιμοποιώντας τα χρήματά τους) ή θα μπορούσε να κυριαρχείται απ’ το λαό (χρησιμοποιώντας τις ψήφους του). Υποθετικά, είναι και τα δύο πιθανά, κάτι που όμως έρχεται σε αντίθεση με την εμπειρία δύο αιώνων ταξικής πάλης.

Το κράτος είναι ένας συγκεντρωτικός γραφειοκρατικός-στρατιωτικός, κοινωνικά-αλλοτριωμένος θεσμός. Δημιουργήθηκε από (και δημιουργεί) τον καπιταλισμό (και προηγούμενα συστήματα εκμετάλλευσης) και χρησιμεύει στην προάσπισή του – κι επομένως συμμετέχει πλήρως σε όλα τα κακά του βιομηχανικού καπιταλισμού. «Η κλιματική αλλαγή είναι άλλο ένα κρατικό αποτέλεσμα που οι κυβερνήσεις δεν είναι σε θέση να επιλύσουν (…) Οι υποδομές της αυτοκινητοβιομηχανίας, της βιομηχανικής γεωργίας και της ηλεκτροπαραγωγής, οι οποίες ευθύνονται για τις περισσότερες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, κατασκευάζονται και ρυθμίζονται από τα κράτη. (…) Οι βιομηχανίες που είναι υπεύθυνες για την καταστροφή του πλανήτη εξαρτώνται από τις ρυθμίσεις της κυβέρνησης, την αστυνομική προστασία και χρηματοδότηση κι αποτελούν μέρος ενός οικονομικού συμπλέγματος που συνδέεται αναπόσπαστα με την κυβέρνηση (…) Το να συνεχίζουμε να εμπιστευόμαστε τα κράτη ως δυνητικούς λύτες της κλιματικής αλλαγής και του μαζικού αφανισμού (…) [είναι το ίδιο με το να] συνεργαζόμαστε με την καταστροφή την ίδια.» (Gelderloss 2016· 241-2)

Οι αναρχικοί και οι ριζοσπάστες μαρξιστές συμφώνησαν ότι το υπάρχον κράτος δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να υπερασπιστεί με συνέπεια τα συμφέροντα των εργαζομένων και των καταπιεσμένων ανθρώπων. Μερικές φορές, υπό την πίεση των από κάτω, η κατάσταση αυτή μπορεί να δώσει κάποια οφέλη. Ομοίως, η διαχείριση μιας εταιρείας μπορεί να αυξήσει τους μισθούς των εργαζομένων όταν απειλείται με απεργία. Αλλά ούτε η κρατική ούτε η εταιρική διοίκηση είναι “με το μέρος μας”. Βεβαίως οι επαναστάτες μπορούν να πιέσουν το κράτος να κάνει μεταρρυθμίσεις με τον ίδιο τρόπο που οι εργαζόμενοι μπορεί να απεργήσουν για να αναγκάσουν τα αφεντικά να αυξήσουν τους μισθούς τους. Αλλά αυτές οι προσπάθειες, είτε κερδίζουν είτε χάνουν, δεν αλλάζουν τη θεσμική δύναμη του κεφαλαίου, στις επιχειρήσεις ή στο κράτος.

Ως εκ τούτου, οι αναρχικοί και οι ριζοσπάστες μαρξιστές υποστήριξαν την ανατροπή και την κατάργηση του κράτους και την αντικατάστασή του από εναλλακτικά όργανα. Σε μια εισαγωγή στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, ο Ένγκελς τροποποιεί τις αρχικές απόψεις τους κάνοντας αναφορά στον Μαρξ, και γράφοντας: «Ένα πράγμα ιδιαίτερα αποδείχθηκε από την Κομμούνα [του 1871], ότι “η εργατική τάξη δεν μπορεί απλά να πάρει στα χέρια της την έτοιμη κρατική μηχανή και να την βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς”.» (Μαρξ & Ένγκελς 1955· 6). Αυτό ακριβώς προτείνουν να γίνει οι Οκέσιο-Κορτέζ, Σμιθ και άλλοι.

Οι αναρχικοί και άλλοι ελευθεριακοί σοσιαλιστές προτείνουν να αντικατασταθεί το κράτος από ομοσπονδίες συμβουλίων εργασίας, συνελεύσεων γειτονιών κι εθελοντικών ενώσεων, υπό την προστασία του ένοπλου λαού (πολιτοφυλακή) μόνο για όσο απαιτείται. Υποστηρίζουν την κοινωνικοποίηση της οικονομίας, όχι με κρατική ιδιοκτησία, αλλά αντικαθιστώντας τον καπιταλισμό με δίκτυα δημοκρατικά αυτοδιαχειριζόμενων βιομηχανιών, καταναλωτικών συνεταιρισμών και κολλεκτιβοποιημένων δήμων. Περιμένουν να τροποποιηθεί η παραγωγική τεχνολογία από τους εργαζόμενους, έτσι ώστε να εξαλειφθεί ο διαχωρισμός μεταξύ πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας και να δημιουργηθεί μια οικολογικά βιώσιμη κοινωνία.

Η Οκέσιο-Κορτέζ και άλλα μέλη των ΔΣΑ βασίζονται στο Δημοκρατικό Κόμμα για να εφαρμόσουν το Πράσινο New Deal τους – ένα σχέδιο το οποίο, σύμφωνα με τις απόψεις του Σμιθ, θα πρέπει να οδηγήσει στην εθνικοποίηση ενός μεγάλου μέρους της οικονομίας. Ωστόσο, οι Δημοκρατικοί δεσμεύονται να διαχειριστούν μια παραδοσιακή, ιδιωτικό-καπιταλιστική οικονομία. «Οι περισσότεροι Δημοκρατικοί (…) αναγνωρίζουν ότι η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι πραγματική, αλλά δεν έχουν κάνει σημαντικά βήματα για να αντιμετωπίσουν την αποκαλυπτική κλίμακα του προβλήματος (…) Οι Δημοκρατικοί ήταν πάντα το εκκρεμές μεταξύ των συμφερόντων των δωρητών των εταιρικών καμπανιών τους και της μικρομεσαίας τάξης (…) Έχουν όλο και περισσότερο ευθυγραμμιστεί με τα ζηλόφθονα συμφέροντα των υποστηρικτών τους από την ελίτ. Οι ηγέτες των κομμάτων έχουν υιοθετήσει μια φιλική προς τις επιχειρήσεις, νεοφιλελεύθερη προσέγγιση της κλιματικής αλλαγής, ακριβώς όπως έχουν κάνει και σε όλα τα υπόλοιπα ζητήματα.» (Rugh 2018) Σχετικά με τις πράξεις των Δημοκρατικών που καταστρέφουν το κλίμα όταν βρίσκονται στο γραφείο, δείτε το άρθρο του Dansereau (2018).

(Βουλευτές του Κόμματος των Πρασίνων έχουν επίσης υποστηρίξει για κάποιο διάστημα ένα “Πράσινο New Deal” [Βικιπαίδεια]. Δεν γράφω κριτική για την εκδοχή τους στο GND αυτή τη στιγμή. Οι Πράσινοι απορρίπτουν το Δημοκρατικό Κόμμα για βάσιμους λόγους, και ισχυρίζονται ότι υποστηρίζουν μια αποκεντρωμένη κοινωνία. Αλλά εξακολουθούν να αποδέχονται μια εκλογική-ειρηνική-ρεφορμιστική στρατηγική. Ελπίζουν να αναλάβουν το κράτος με την εκλογή του κόμματός τους και στη συνέχεια να χρησιμοποιήσουν τη δύναμη του εθνικού κράτους για να μεταμορφώσουν τον καπιταλισμό με την πραγματοποίηση του Πράσινου New Deal.)

Αποκέντρωση και Ομοσπονδοποίηση

Ο Ρίτσαρντ Σμιθ είναι υπέρ της δημοκρατίας και του δημοκρατικού σχεδιασμού. Προτείνει εκλεγμένα «συμβούλια σχεδιασμού σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και διεθνές επίπεδο». Ωστόσο, το σχέδιό του, όπως και το αντίστοιχο της Οκέσιο-Κορτέζ, είναι σαφώς μια συγκεντρωτική προσέγγιση από τα πάνω προς τα κάτω. Άλλοι ειδικοί στην οικολογική αναζωογόνηση (που δεν είναι αναρχικοί) έχουν δει τα πράγματα με μια πιο αποκεντρωμένη προοπτική.

Για παράδειγμα, ο Bill McKibben είναι από καιρό ηγέτης του κινήματος κλιματικής δικαιοσύνης. Η βασική του λύση για την αλλαγή του κλίματος είναι η αποκέντρωση: «περισσότερες τοπικές οικονομίες, μικρότερες γραμμές τροφοδοσίας και μειωμένη ανάπτυξη» (McKibben 2007· 180) «Η ανάπτυξη (…) θα πρέπει να επικεντρωθεί στο τοπικό πολύ περισσότερο από το παγκόσμιο. Θα πρέπει να επικεντρωθεί στη δημιουργία και τη διατήρηση ισχυρών κοινοτήτων…» (197) «Η αυξημένη αίσθηση της κοινότητας και οι αυξημένες δεξιότητες στη λήψη δημοκρατικών αποφάσεων, που συνεπάγεται μια πιο τοπική οικονομία, δεν θα αυξήσει απλώς τα επίπεδα ικανοποίησης στη ζωή μας, θ’ αυξήσει επίσης και τις πιθανότητες επιβίωσης μας» (231).

Η Ναόμι Κλάιν δηλώνει ότι: «Είναι σαφής και ουσιαστικός ο ρόλος των εθνικών σχεδίων και πολιτικών (…) Αλλά (…) η πραγματική εφαρμογή πολλών από αυτά τα σχέδια [θα πρέπει να] είναι όσο το δυνατόν πιο αποκεντρωμένη. Οι κοινότητες θα πρέπει να έχουν νέα εργαλεία και εξουσίες (…) Οι συνεταιρισμοί που λειτουργούν από τους εργάτες έχουν την ικανότητα να διαδραματίζουν έναν τεράστιο ρόλο σ’ ένα βιομηχανικό μετασχηματισμό (…) Οι γειτονιές [θα πρέπει] να σχεδιαστούν δημοκρατικά από τους κατοίκους τους (…) Η καλλιέργεια (…) μπορεί επίσης να γίνει ένας διευρυμένος τομέας αποκεντρωμένης αυτάρκειας και μείωσης της φτώχειας» (Κλάιν, 2014· 133-134)

Ο Μαρξιστής Fred Magdoff (καθηγητής με ειδίκευση στα φυτά και την εδαφολογία),του περιοδικού Monthly Review, έγραψε: «Κάθε κοινότητα και περιοχή πρέπει να επιδιώκει, μέσα σε λογικά πλαίσια, να είναι όσο το δυνατόν πιο αυτάρκης σε ό, τι αφορά τις βασικές ανάγκες όπως νερό, ενέργεια, τροφή και στέγαση. Αυτό δεν αποτελεί έκκληση για απόλυτη αυτάρκεια, αλλά μάλλον για μια προσπάθεια (…) ώστε να μειωθεί η ανάγκη για μεταφορές μεγάλων αποστάσεων (…) Η ενέργεια (…) [πρέπει] να χρησιμοποιείται κοντά στο σημείο όπου παράχθηκε (…) σε μικρότερα αγροκτήματα (…) για να παράγονται υψηλές αποδόσεις ανά στρέμμα. (….) Οι άνθρωποι θα ενθαρρύνονται να ζουν κοντά στο σημείο όπου εργάζονται» (Magdoff, 2014· 30-31). Επίσης, οι «Οι χώροι εργασίας (συμπεριλαμβανομένων των αγροκτημάτων) θα ελέγχονται και θα διαχειρίζονται από τους εργαζόμενους και τις κοινότητες στις οποίες εδράζονται». (29)

Συγκρίνετε με τις απόψεις του αναρχικού και κοινωνικού οικολόγου Μάρεϋ Μπούκτσιν: «Οι φορείς των πολιτών μπορούν να “δημοτικοποιήσουν” τις βιομηχανίες, τις δημόσιες υπηρεσίες και τις κοντινές γαίες τους τόσο αποτελεσματικά όσο θα γινόταν και σε οποιοδήποτε σοσιαλιστικό κράτος (…) Μια επιχείρηση που διοικείται από το δήμο θα είναι επιχείρηση ελεγχόμενη από τον εργάτη-πολίτη και θα εξυπηρετεί τις ανθρώπινες και οικολογικές ανάγκες. (…) [Έτσι, θα υπήρχε] η αντικατάσταση του εθνικού κράτους από τη συνομοσπονδία των δήμων.» (Μπούκτσιν 1986· 160) Ο έλεγχος της πετρελαϊκής βιομηχανίας μπορεί να είναι ένα εθνικό και διεθνές ζήτημα, που διοικείται μέσω της συνομοσπονδίας, ενώ η χρήση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας θα εφαρμοζόταν κυρίως από τις τοπικές κοινότητες.

Εν ολίγοις, ο πλούτος και η εξουσία των καπιταλιστών θα πρέπει να απομακρυνθούν από αυτούς (με απαλλοτρίωση) από την αυτοοργάνωση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Ο καπιταλισμός θα πρέπει να αντικατασταθεί από μια κοινωνία που είναι αποκεντρωμένη και συνεταιριστική, που παράγει για χρήση και όχι για κέρδος, δημοκρατικά και αυτοδιαχειριζόμενα στο χώρο εργασίας και στην κοινότητα, και ομοσπονδοποιείται σε τοπικό, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Πρέπει να υπάρξει τόσο μεγάλη αποκέντρωση όσο είναι, σε λογικά πλαίσια, εφικτή και τόσο μικρή συγκέντρωση όσο να είναι απολύτως απαραίτητη. Πρέπει να υπάρχει συνολικός οικονομικός συντονισμός σε εθνικό, ηπειρωτικό και παγκόσμιο επίπεδο, από ομοσπονδίες αυτοδιοικούμενων βιομηχανιών και κοινοτήτων, όχι όμως από τα γραφειοκρατικά-στρατιωτικά καπιταλιστικά κράτη. Αυτός είναι ο οικοσοσιαλισμός με τη μορφή του οικοαναρχισμού.

Αλλά ας είμαστε ρεαλιστές ….

Οι υποστηρικτές του Πράσινου New Deal το θεωρούν μια ρεαλιστική πρόταση για την κινητοποίηση των μαζών και την αλλαγή της οικολογίας. Θεωρούν ένα πρόγραμμα επαναστατικού ελευθεριακού οικοσοσιαλισμού ως μη ρεαλιστικό, μη βιώσιμο για το σύντομο χρονικό διάστημα που μένει για να σώσουμε τον κόσμο. Πρέπει να δράσουμε γρήγορα, λένε, με προτάσεις που οι περισσότεροι άνθρωποι μπορούν να δεχτούν, καλώντας το κράτος να αναλάβει.

Αυτό είναι από μόνο του παράδειγμα αυτού που ο C. Wright Mills ονομάζει «εκκεντρικό ρεαλισμό». Η ιδέα ότι το Δημοκρατικό Κόμμα θα προωθούσε ένα σχέδιο για την επόμενη σύνοδο του Κογκρέσου που θα ανέπτυσσε ένα πρόγραμμα αναμόρφωσης του αμερικανικού καπιταλισμού, ίσως εθνικοποιώντας ένα μεγάλο μέρος της οικονομίας και, στη συνέχεια περνώντας το στο Κογκρέσο -πρέπει να πούμε- δεν είναι πιθανή. Με όλο τον σεβασμό στους υποστηρικτές της (με τους οποίους μοιράζομαι τις ίδιες αξίες), αυτή η ιδέα είναι σαν τον μεθυσμένο που ψάχνει για τα χαμένα κλειδιά του κάτω από τη λάμπα του δρόμου, καθώς εκεί υπάρχει το φως, παρόλο που τα κλειδιά είναι σίγουρα αλλού.

Ο Σμιθ αναφέρει την “κατάργηση των ορυκτών καυσίμων” ως «αυτό-ριζοσπαστικοποιημένη μεταβατική απαίτηση». Ελπίζει πως «μια δραστήρια εκστρατεία γι’ αυτό το Πλάνο θα δείξει γιατί ο καπιταλισμός δεν μπορεί να επιλύσει τη χειρότερη κρίση που έχει δημιουργηθεί ποτέ και θα ενθαρρύνει τις απαιτήσεις για (…) τον κυβερνητικό σχεδιασμό να καταπνίξει τις εκπομπές αερίων (…) Με μια (…) δυναμική κινητοποίηση γύρω απ’ αυτό το Πράσινο New Deal (…) μπορούμε να εκτροχιάσουμε την καπιταλιστική ρότα προς την οικολογική κατάρρευση και να χτίσουμε τον οικοσοσιαλιστικό πολιτισμό…»

Με άλλα λόγια, εκείνος προτείνει την οικοδόμηση ενός μαζικού κινήματος για το Πράσινο New Deal (το οποίο θεωρεί ανεπαρκές όπως προτείνεται) της Οκέσιο-Κορτέζ και/ή το πιο ριζοσπαστικό του σχέδιο (εθνικοποίηση με βάση την εξαγορά των καπιταλιστών). Ελπίζει ότι οι άνθρωποι θα γνωρίσουν τα όρια οποιουδήποτε καπιταλισμού, διότι η «εκστρατεία θα δείξει γιατί ο καπιταλισμός δεν μπορεί να λύσει την κρίση». Ωστόσο, δεν προτείνει να πούμε στην εργατική τάξη και στον υπόλοιπο πληθυσμό ότι αυτοί που είναι υπέρ του καπιταλισμού ξεκάθαρα «δεν μπορούν να λύσουν την κρίση». Αντιθέτως, υποστηρίζει ένα σχέδιο που είναι μια επέκταση του «κυβερνητικά διευθυνόμενου καπιταλισμού» του Ρούσβελτ. Προφανώς ελπίζει ότι ο λαός από μόνος του θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο «καπιταλισμός δεν μπορεί να λύσει την κρίση» ή ίσως με κάποια βοήθεια από το ρεφορμιστικό, κρατικό-σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα που υποστηρίζει τους Δημοκρατικούς Σοσιαλιστές της Αμερικής. Ένα οικοσοσιαλιστικό αποτέλεσμα είναι πολύ πιθανότερο, αν υπάρχουν ήδη ριζοσπάστες που λένε την αλήθεια για τον καπιταλισμό από την αρχή, ακόμα κι αν μέχρι στιγμής είναι αντιδημοφιλές όταν το κάνουν.

Οι επαναστάτες έχουν εδώ και καιρό υποστηρίξει ότι ακόμη και οι μεταρρυθμίσεις είναι δυνατό να κερδηθούν όταν οι εξουσιαστές φοβούνται ένα μαχητικό, επιθετικό κι επαναστατικό κίνημα ή τουλάχιστον μια επαναστατική πτέρυγα ενός ευρύτερου κινήματος. Οι “μεταρρυθμίσεις” σε αυτή την περίπτωση θα ήταν βήματα για την συγκράτηση και τον μετριασμό των επιπτώσεων της υπερθέρμανσης του πλανήτη λόγω της καπιταλιστικής βιομηχανίας, ακόμη και αν χρησιμοποιηθεί το καπιταλιστικό κράτος. Τέτοιες μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να κερδηθούν από ένα περιβαλλοντικό κίνημα που προσπαθεί να είναι «λογικό» και «αξιοσέβαστο», ειδικά αν έχει μια ριζοσπαστική αριστερά που η πρότασή της είναι να εξαγοραστούν οι μεγάλες επιχειρήσεις, μένοντας στο πλαίσιο του καπιταλισμού.

Δεν μπορούμε να πούμε τι είναι λογικό να περιμένουμε. Η σημερινή λαϊκή συνείδηση δεν είναι ίδια με την αυριανή. Οι ίδιες οι κρίσεις του περιβάλλοντος και του καιρού θα την αλλάξουν. Η κλιματική κρίση θα αλληλεπιδράσει με την επικείμενη οικονομική κρίση και με τη συνεχή αναταραχή που αφορά την φυλή, τη μετανάστευση, το φύλο και τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Για να μην αναφέρουμε τους αμέτρητους πολέμους. Με τέτοιες αναταραχές στη ζωή των εργαζομένων και των νέων, μπορεί να υπάρξει ένα άνοιγμα για ένα επαναστατικό αναρχικό οικοσοσιαλιστικό πρόγραμμα. Δεν μπορεί να γίνει γνωστό αν αυτό θα αναπτυχθεί στα κοντά. Αλλά δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την ιστορία.

Εν κατακλείδι, οι επαναστατικοί ελευθεριακοί οικοσοσιαλιστές θα πρέπει να υποστηρίξουν όλους τους ειλικρινείς αγώνες για μεταρρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που υποστηρίζουν την κρατική δράση, και να συμμετάσχουν σ’ αυτά τα κινήματα. Αλλά πρέπει πάντα να επισημαίνουν τους περιορισμούς και τους κινδύνους αυτών των προγραμμάτων. Θα πρέπει πάντοτε να επιδιώκουν για τελικό στόχο μία αποκεντρωμένη ομοσπονδία αυτοδιαχειριζόμενων θεσμών ως τη μόνη κοινωνία ικανή για οικολογική αρμονία και ελευθερία.

Το ζήτημα δεν είναι μόνο εάν ο καπιταλισμός είναι συμβατός με την οικολογική ισορροπία και τον τερματισμό της κλιματικής αλλαγής. Το ζήτημα αφορά επίσης τη φύση του κράτους και εάν το κράτος είναι συμβατό με την αποφυγή της οικολογικής καταστροφής. Αυτά τα θέματα θα πρέπει να καθορίσουν τη στάση μας απέναντι στις προτάσεις για ένα Πράσινο New Deal.

Βιβλιογραφικές Αναφορές

All, Max (2018). “Beyond the Green New Deal.” The Brooklyn Rail. (11/1/18). https://brooklynrail.org/2018/11/field-notes/Beyond-the…-Deal

Aronoff, Kate (2018). “A Mandate for Left Leadership.” The Nation (12/31/18). Pp. 18—20, 26.

Bookchin, Murray (1986). The Modern Crisis. Philadelphia PA: New Society Publishers.

Dansereau, Carol (2018). “Climate and the Infernal Blue Wave: Straight Talk About Saving Humanity.” System Change Not Climate Change. (From Counterpunch ll/13/18.) https://systemchangenotclimatechange.org/article/climat…anity

Gelderloos, Peter (2016). Worshipping Power: An Anarchist View of Early State Formation. Chico CA: AK Press.

Klein, Naomi (2014). This Changes Everything: Capitalism vs. the Climate. NY: Simon & Schuster.

Magdoff, Fred (Sept. 2014). “Building an Ecologically Sound and Socially Just Society.” Monthly Review (v. 66; no. 4). Pp. 23—34.

Marx, Karl, & Engels, Friedrich (1955). The Communist Manifesto. Northbrook IL: AHM Publishing.

McKibben, Bill (2007). Deep Economy: The Wealth of Communities and the Durable Future. NY: Henry Holt/Times Books.

Ocasio-Cortez, Alexandria (2018). ”Select Committee for a Green New Deal: Draft Text for Proposed Addendum to House Rules for 116th Congress of the United States” https://ocasio2018.com/green-new-deal

Rugh, Peter (2018). “Gearing Up for a Green New Deal.” The Indypendent. Issue 242. https://indypendent.org/2018/12/gearing-up-for-a-green-…deal/

Simpson, Adam (2018). “The Green New Deal and the Shift to a New Economy” The Next System Podcast. https://thenextsystem.org/learn/stories/green-new-deal-…onomy

Smith, Richard (2018). “An Ecosocialist Path to Limiting Global Temperature Rise to 1.5 [degrees] C” System Change Not Climate Change. (An abridged version of a paper to appear in 3/1/19 Real-World Economics Review.) https://systemchangenotclimatechange.org/article/ecosoc…se-15°c

Trotsky, Leon (1977). The Transitional Program for Socialist Revolution. NY: Pathfinder Press.

Wikipedia, (χωρίς χρονολογία). “Green New Deal.” https://en.wikipedia.org/wiki/Green_New_Deal

*Το άρθρο αυτό υπό τον τίτλο “A Green New Deal vs. Revolutionary Ecosocialism” δημοσιεύτηκε στο https://www.anarkismo.net/article/31250
Μετάφραση: Λυσσασμένοι Προλετάριοι.

Encuentros Ácratas: Revolución Española. 84 años, debates y perspectivas

Encuentros Ácratas:
Revolución Española. 84 años, debates y perspectivas

Participa: Embat-Organización libertaria de Cataluña // Embat, organització llibertària de Catalunya

Sábado 18 de julio de 2020
2:00 pm. Facebook live

Link del evento: https://www.facebook.com/events/3276988192525310/

Grupo Libertario Vía Libre

This is a very tiny contribution about the factors that caused the weakness of anarchism and the anarchist movement. Once we establish our weakness perhaps it won’t be difficult to overcome our problems. This article covers only three of our weak areas.

Why anarchism isn’t a popular idea?

By: Zaher Baher
June 2020

I am sure that many people have written about this subject before. However, this is one of the major questions where the more we write about it, the more clarification and explanation is needed.

To start, we need to ask a couple of questions: What kind of system do we live under? What does the system actually want?

We live under the most powerful and brutal system that recent history has seen, and it is a global system too. It does not miss any opportunity to strengthen and renew itself, anytime and anywhere. Neither the systems of feudalism and slavery had this strength, or a global reach, so they both remained local systems.

The capitalist system does not just create different laws and tools to maintain its survival, it manages to contain and control anything that has ever been built or made. Its tools are used to serve the system in one way or another, and if it can’t co-opt an idea or movement, it can defuse and distort it easily through its mainstream media and social media.

Capitalism has developed all kinds of bodies, such as the parliamentary system, media, markets, political parties, spy networks, military, police, banks and other financial institutions, many hierarchical institutions, non-governmental organizations (NGOs), charities, businesses, nationalism, religion, media and sports. In addition, the state encourages useless demonstrations and protests to continue, although with much restriction: watching, photographing and monitoring the participants. In doing so, the state can at least benefit in a couple of ways: it knows that it is a good way for people to take out their anger and frustrations with no result. Through these demonstrations and protests, the state can discover the identities of these activists, leading them to be watched, monitored and put on a blacklist.

The capitalist system is not just an economic system, it is an entire system that includes all of these bodies I mentioned above. All of them serve the system in different ways, while also operating to reject any serious and effective ideas or activities which might undermine capitalism.

All of these institutions have been built on a hierarchical system. The job of these institutions is not just to allow the people at the top to make all the decisions, but to make the individuals at the bottom voiceless, and completely dependent on those at the top. The purpose of these institutions is to make people forget their individual minds, their ideas and interests, their creativity, and finally their agency to change society.

In short, the system uses its media to persuade people to do more shopping and to consume unnecessary goods through bombarding people with adverts, while also putting them in debt. It tries to convince people that this is the best and only type of life, and that exploitation, poverty, homelessness and unemployment have always existed throughout history.

This is the system we live under. It forces us to do whatever it wants and imposes on us whatever conditions suit itself.
Anarchism does not just totally reject all of these conditions and restrictions, it rejects the system itself that created all of these. Anarchism is the only real enemy of the system, and it struggles and fights it in different ways. The state, the politicians, and the liberal and neo-liberal economists all know this reality.

While the theories and strategies of anarchism, are very well known by the state, the majority of the general population does not recognise or understand what anarchism actually is. Those who are familiar with the idea find it strange and unworkable. They do not believe that society can be organised by the people themselves, nor do they believe that a classless and non-hierarchical society can be achieved.

People have difficulty understanding that it’s possible for them to run an entire society and make their own decisions for themselves. But this is not just possible, it has happened throughout history. People don’t think that without managers and directors, they themselves could do all the work in every department:- from the NHS, to education, transport, construction work, agriculture, shops and supermarkets, municipalities, and other services in the society.

We are the people who create the capital and the capitalists in the first place, not the opposite. If you put all of the world’s billionaires in a house for a year, along with all of their money, they couldn’t make a penny.

The politicians and media always remind us that it’s the rich who maintain society, creating work that brings prosperity to all of us, so we must be grateful to them. In fact, these bodies are hiding the truth from us that work and the workforce came first, and money and capitals came second. In other words, it is the work and the workforce that creates the wealth that maintains the state and capitalists. The history of human beings has shown that people have lived without the state and capitalism.

There is another factor as to why anarchism is not popular. We are not as active as we need to be. We are divided between ourselves, instead of having solidarity and support for one another, we criticise each other and write about each other. Although, we call ourselves the real fighters against the system, many of us have probably adapted a capitalist mentality, or are under great influences of it. We do not communicate often, even with our comrades. We are individualist, cutting ourselves off from our communities. We do not share our communities’ problems and we do not participate when they are fighting for their demands. We believe in mass or social revolution, yet we marginalise ourselves by staying in a corner, either doing nothing or very little, but still calling ourselves active anarchists.

Zaherbaher.com

Die Ermordung von George Floyd durch die Polizei in den USA hat dort und auf der ganzen Welt eine Welle der Empörung von unten ausgelöst. Massendemonstrationen und direkte Aktionen gegen die Polizei als Reaktion auf Repressionen waren in den letzten Wochen an der Tagesordnung. Dieser Mord, neben Tausenden von anderen, lässt die weit verbreiteten Proteste von 2014 in den USA wieder aufleben, die als Folge der vielen Morde an, insbesondere jungen, Schwarzen entbrannten.

DIE MENSCHEN ERHEBEN SICH GEGEN RASSISMUS UND DISKRIMINIERUNG

Die Ermordung von George Floyd durch die Polizei in den USA hat dort und auf der ganzen Welt eine Welle der Empörung von unten ausgelöst. Massendemonstrationen und direkte Aktionen gegen die Polizei als Reaktion auf Repressionen waren in den letzten Wochen an der Tagesordnung. Dieser Mord, neben Tausenden von anderen, lässt die weit verbreiteten Proteste von 2014 in den USA wieder aufleben, die als Folge der vielen Morde an, insbesondere jungen, Schwarzen entbrannten.

Diese Tatsache hat den tiefgreifenden Rassismus, der in den heutigen Gesellschaften existiert, in den Vordergrund gerückt. In Europa fordern Tausende von Einwander*innen ihre Rechte und die Gleichbehandlung mit der weißen Bevölkerung. Das Recht darauf, eine sichere Zuflucht aufzusuchen, wird dabei auch für die Tausenden von Menschen gefordert, die täglich versuchen, das Mittelmeer zu überqueren oder von der Türkei nach Europa zu gelangen. Denn für Viele bedeutet dieser Versuch noch immer den Tod, brutale Repression oder die Unterbringung in menschenverachtenden Flüchtlingslagern.

Dieses Phänomen verdeutlicht die historische Rolle des Rassismus bei der Entstehung der kapitalistischen Gesellschaften. Die Entfaltung des Kapitalismus - lange vor der industriellen Revolution - hatte ein zentrales Element: die Ausplünderung ganzer Kontinente, den Massenmord an ganzen Bevölkerungen, die Aneignung von Territorien, Ressourcen und Menschen durch die europäischen Staaten und ihre Bourgeoisien, mit dem Ziel, Kapital zu akkumulieren. Dieses wurde später im 18. Jahrhundert zur Entwicklung von Maschinen und Industrie genutzt. Es waren die koloniale Strategie der Plünderung von Ressourcen überall in den Amerikas, begeitet von Sklaverei und Menschenhandel in Südamerika und Afrika Sklavenhandel und der Handel mit Menschen aus Afrika, die in die amerikanischen Länder verschleppt wurden, die die Festigung des Kapitalismus ermöglichten.

Dann, in einer anderen Phase der Entfaltung des Systems, entwickelte sich bereits im 19. Jahrhundert die imperialistische oder koloniale Expansion Europas über Afrika, Asien und Ozeanien, mit zahllosen Toten, Vergewaltigungen und Plünderungen, wobei sich die Eroberung, die einige Jahrhunderte zuvor in Amerika stattfand, nun auf dem Rest des Planeten wiederholte. So dehnte sich der Kapitalismus auf den Rest der Welt aus und wurde zu einem globalen System. Plünderung, Zerstörung und Völkermord sind dem Kapitalismus inhärent; sie liegen in seiner DNA. Das gilt auch für den Rassismus oder das Patriarchat, denn der Kapitalismus baut auf der Ausbeutung von Körpern auf, die er zu Elementen umwandelt, die ihm sein Funktionieren und seine Reproduktion erlauben.

Rassismus ist ein strukturelles Element des kapitalistischen Systems. Denn um den Rest des Planeten auszuplündern - auch innerhalb der entwickelten Länder - müssen das kapitalistische System und die herrschenden Klassen festlegen, wer beherrscht und ausgeplündert werden soll.

Eine Legitimation für diese Entscheidung fanden die europäischen Eroberer und Kolonialherren schon früh in pseudowissenschaftlichen "Rassentheorien", die die Existenz von unterschiedlichen "Menschenrassen" behaupteten und diese in Hierarchien einordneten, an deren angeblicher Spitze immer die "weiße Rasse" stand, also die Europäer*innen selbst.

Dadurch brachte und bringt der Rassismus einen großen Teil der Weltbevölkerung, ja ganze Kontinente, im Rahmen des kapitalistischen Systems in untergeordnete Positionen. Das ist der Grund für das Verhältnis zwischen den entwickelten Ländern und den unterentwickelten Länder, das wir beobachten können. Das kapitalistische System, das auf der Unterteilung sozialer Klassen basiert, hat diese Klassen in gutem Maße organisiert, auch auf der Grundlage der Diskriminierung anhand der Hautfarbe.

Neben dem Rassismus spielen dabei auch andere Faktoren eine Rolle, die teilweise miteinander verwoben sich und sich gegenseitig bedingen, so zum Beispiel das Konstrukt der Nation, mit dem die Unterdrückten gespalten werden und alle Menschen, die nicht zum eigenen nationalen Kollektiv gehören, abgewertet werden. Die Nation bildet so eine der Grundlagen der rassistischen und kapitalistischen Normalität.

In Europa und Amerika ist die Mehrheit der nicht-weißen Bevölkerung arm und trägt all das koloniale historische Erbe mit sich herum, das wir erwähnt haben. Es ist so, dass nicht-weiße Menschen immer die am schlechtesten bezahlte Arbeit finden, ohne soziale Sicherheit oder Sozialleistungen oder Zugang zum Gesundheitssystem auskommen müssen und schlechten Wohnverhältnissen sowie ständiger Polizeischikane und Gewalt ausgesetzt sind. Letztere zeigen sich in den Vereinigten Staaten, in Europa, aber auch in den Favelas Brasiliens, wo ein tatsächlicher Prozess des organisierten Massakers an der jungen schwarzen Bevölkerung stattfindet.

Mit anderen Worten: Rassismus ist keine bloße Konsequenz der Wirtschaftsstruktur der kapitalistischen Gesellschaft, er ist kein zweitrangiges Problem. Im Gegenteil, wir müssen sagen, dass das kapitalistische System mithilfe des Rassismus und der Diskriminierung anhand der Hautfarbe installiert wurde und dieses System nicht ausschließlich wirtschaftlich ist. Es ist ein globales System, in dem die ideologisch-politischen Aspekte eine relevante Rolle spielen, ebenso wie die rechtlichen Aspekte, die das Kapital für seine Expansion nutzt, die repressiven Aspekte, die kommunikativen Aspekte usw.

Auf der Grundlage des rassistischen Diskurses erhalten das kapitalistische System und die Staaten einen Zustand aufrecht, in dem es Gebiete auf dem Planeten gibt, die zu Hunger, ständiger Invasion und Krieg verurteilt sind. Dies ist notwendig, damit dieses mörderische System fortbestehen kann; genauso wie es auch von Zeit zu Zeit notwendig ist, sich mit etwas "Kosmetik" ein neues Aussehen zu verleihen, um zu zeigen, dass es einen Wandel gibt, so wie es zum Beispiel mit Barack Obama getan wurde, dem erlaubt wurde, als Schwarzer Präsident der USA zu werden. Gerade unter der Obama-Administration kam es zu einem Anstieg der Polizeigewalt gegen Schwarze, ein deutliches Zeichen dafür, dass Rassismus strukturell im System verankert ist, sich in seinen repressiven Kräften und in Gruppen von Rassist*innen und Verfechter*innen einer "weißen Vorherrschaft" einnistet - genauso wie auf anderen Ebenen des Systems - und eine klare Klassenkomponente hat.

Der Kapitalismus in seiner "liberalen" Aufmachung hat einer kleinen Minderheit von Schwarzen den Zugang zur Macht und zu den herrschenden Klassen ermöglicht, aber nur zu dem Zweck, sich selbst als System zu erneuern und stärker zu werden. Der "liberale" Kapitalismus und der "demokratische" Staat haben nicht aufgehört, rassistisch zu sein, weil er eine*n schwarze*n Präsident*in oder Manager*in in eine privilegierte Position bringt; er wird sicherlich immer technologischer, um den Grad der Ausplünderung und Unterdrückung der sozialen Mehrheit auf dem ganzen Planeten zu erhöhen.

Aus diesem Grund sprechen wir aus der Sicht des politisch organisierten Anarchismus von der Notwendigkeit des Aufbaus einer Front der unterdrückten Klassen, die all jene Sektoren zusammenführt, die vom System unterdrückt und beherrscht werden. Formelle und prekäre Arbeiter*innen, Bäuer*innen, Indigene, Migrant*innen, Arbeitslose und Geflüchtete, d.h. all jene Sektoren, die in ihrem täglichen Leben unter den Folgen des kapitalistischen Systems leiden, haben in einer solchen Front einen Ort des Kampfes. Dies ist das soziale Subjekt, das sich heute in den Aufständen auf der ganzen Welt manifestiert, und es ist das Subjekt, das mit einer Perspektive der organisatorischen Stärkung der Massen aufgebaut werden muss für die Prozesse des Bruchs mit dem System, der sozialen Revolution, die wir fördern und nach der wir uns sehnen.

Weil das kapitalistische System nicht nur ein Wirtschaftssystem oder ein System ist, das ausschließlich von seinen wirtschaftlichen Grundlagen losgelöst ist, verstehen wir, dass der Kampf gegen Rassismus und die staatliche Gewalt, die ihn aufrechterhält, auch ein Kampf gegen die Strukturen des kapitalistischen Systems ist, ein System des Hungers, des Todes und der Gewalt gegen die Unterdrückten der Welt, unabhängig von der Farbe ihrer Haut oder ihrer Sprache. Wir rufen dazu auf, gerade gegen jenen Staat, der bei der Entfaltung des kapitalistischen Systems nicht "neutral", sondern ein zentrales und organisierendes Element desselben war, die Selbstorganisation und den Kampf aller unterdrückten Menschen zu fördern und zu unterstützen!

Da die politischen und wirtschaftlichen Mächte diejenigen, die ihnen keine Treue schwören, ausgrenzen, um angesichts sozialer Konflikte selbst als "Löser des Problems" zu erscheinen, nehmen rassistische und diskriminierende Angriffe in der Gesellschaft zu. Während Kapitalismus und Staat ihre Repression und Militarisierung im sozialen Bereich mit neuen Kampfstoffen, Kugeln und rassistischen Mobilisierungen in der Bevölkerung, der Polizei und der Armee verstärken, ist es jetzt an der Zeit, sie zu bekämpfen!

LANG LEBE DER KAMPF VON UNTEN GEGEN RASSISMUS UND ALLE FORMEN DER UNTERDRÜCKUNG!
FÜR DEN AUFBAU EINER GEGENMACHT VON UNTEN UND EINER FRONT DER UNTERDRÜCKTEN KLASSEN!
HOCH MIT DENEN, DIE KÄMPFEN!
ARRIBA LXS QUE LUCHAN!

☆ Federación Anarquista Uruguaya — FAU (Uruguay)
☆ Embat – Organització Libertària (Katalonien)
☆ Federación Anarquista de Rosario — FAR (Argentinien)
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front — ZACF (Südafrika)
☆ Anarchist Communist Group — ACG (Großbritannien)
☆ Anarchist Federation (Griechenland)
☆ Bandilang Itim (Philippinen)
☆ Devrimci Anarşist Faaliyet — DAF (Türkei)
☆ Melbourne Anarchist Communist Group —MACG (Australien)
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement – AWSM (Neuseeland)
☆ Coordenação Anarquista Brasileira – CAB (Brasilien)
☆ Anarchist Union of Afghanistan and Iran – AUAI (Iran/Afghanistan)
☆ Organización Anarquista de Córdoba – OAC (Argentinien)
☆ Union Communiste Libertaire (Frankreich)
☆ Alternativa Libertaria – FDCA (Italien)
☆ Organisation Socialiste Libertaire – OSL (Schweiz)
☆ Workers Solidarity Movement – WSM (Irland)
☆ Die Plattform – Anarchakommunistische Organisation (Deutschland)
☆ Libertäre Aktion (Schweiz)
☆ Tekoşina Anarşist – TA (Rojava – Nordost Syrien)