Upcoming EventsNo upcoming events.
|
greece / turkey / cyprus / economy / news report Monday December 09, 2019 19:22 byDevrimci Anarşist Falliyet
As the Young Workers Association, we were at the crisis rally in Bakırköy with our slogans, black flags and rebellion. Last week we have distributed leaflets, made posters on the walls in different parts of the city. To raise the anger of the oppressed ones. As the Young Workers Association, we were at the crisis rally in Bakırköy with our slogans, black flags and rebellion. Last week we have distributed leaflets, made posters on the walls in different parts of the city. To raise the anger of the oppressed ones.We're the ones who can't buy pants for our kids. We're the ones who can't afford to pay the bills. We work 14 hours a day with minimum wage. We're the ones who haven't been paid for 4 months. We're the ones who can't pay the rent. We are the ones whose lifes are stolen. We are the oppressed ones. They won't give us the right. We will get. They won't give us our bread. We will get. They will not give justice. We will get. They won't give freedom. We will get. Victory is won on the street with struggle. We will never give up the struggle against capitalism, which is itself a crisis, as it is today. We will continue to shout that all bosses are thieves. This fight is not just today's fight. Now it's time to fight. As long as the powers exist, as long as capitalism exists, this fight will continue. We will continue our fight with our black flag against injustice everywhere.
Νότια Αφρική (Περιφέρεια) / Ιστορία (γενική) / Γνώμη / Ανάλυση Sunday December 08, 2019 19:32 byvarious
Η Industrial and Commercial Workers’ Union of Africa (Ένωση Βιομηχανικών και Εμπορικών Εργατών Αφρικής - ICU) ιδρύθηκε στο Κέιπ Τάουν το 1919. Το 1920 συγχωνεύθηκε με την επαναστατική συνδικαλιστική ένωση, Industrial Workers of Africa (Βιομηχανικοί Εργάτες της Αφρικής) και άλλα συνδικάτα. Μεγάλωσε ταχύτατα στη Νότια Αφρική μεταξύ της έγχρωμης και μαύρης εργατικής τάξης και των εκμισθωτών γης. Εξαπλώθηκε επίσης, τις δεκαετίες του 1920 και του 1930, σε γειτονικές χώρες. Η ηρωική ιστορία της Industrial and Commercial Workers’ Union of Africa (ICU): Αντλώντας διδάγματαΗ Industrial and Commercial Workers’ Union of Africa (Ένωση Βιομηχανικών και Εμπορικών Εργατών Αφρικής - ICU) ιδρύθηκε στο Κέιπ Τάουν το 1919. Το 1920 συγχωνεύθηκε με την επαναστατική συνδικαλιστική ένωση, Industrial Workers of Africa (Βιομηχανικοί Εργάτες της Αφρικής) και άλλα συνδικάτα. Μεγάλωσε ταχύτατα στη Νότια Αφρική μεταξύ της έγχρωμης και μαύρης εργατικής τάξης και των εκμισθωτών γης. Εξαπλώθηκε επίσης, τις δεκαετίες του 1920 και του 1930, σε γειτονικές χώρες. Η ICU δεν ήταν ακριβώς επαναστατική συνδικαλιστική ένωση, αλλά επηρεάστηκε από τον επαναστατικό συνδικαλισμό. Οι στόχοι της ICU ήταν μερικές φορές λίγο συγκεχυμένοι. Είχε δεχθεί επιρροές από αρκετές και ετερόκλητες ιδέες και ρεύματα. Ωστόσο, από το Καταστατικό της, που υιοθετήθηκε το 1925, και πολλές ομιλίες και ανακοινώσεις, συνάγεται ότι ο απώτερος στόχος της ήταν να καταργηθεί το ταξικό σύστημα μέσω της εργατικής και της άμεσης δράσης και να αναδιανεμηθεί εξίσου η οικονομική και πολιτική εξουσία σε συνδυασμό με τους οργανωμένους εργαζόμενους ανά τον κόσμο. Τα συνδικάτα να αναλάβουν τη λειτουργία των εργοστασίων και των αγροκτημάτων. Στη Νότια Αφρική, αυτό σήμαινε επίσης την κατοχή γης από πλευράς των μαύρων και των έγχρωμων εργατών, τερματίζοντας έτσι την εξουσία των λευκών μεγαλοαγροτών. Η ICU είχε ως στόχο να τερματίσει την εθνική καταπίεση στη Νότια Αφρική, φέροντας στο προσκήνιο του έγχρωμους εργάτες. Στο Καταστατικό της ICU δηλωνόταν ότι η οργάνωση επιδίωκε την αναδιοργάνωση της κοινωνίας σύμφωνα με τις σοσιαλιστικές γραμμές και σύμφωνα με την αρχή: "Από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του". Ο βραχυπρόθεσμος στόχος της ICU ήταν η οργάνωση των εργαζομένων σε όλες τις βιομηχανίες, τόσο στις αστικές όσο και στις αγροτικές περιοχές. Οι αγωνιστές της ICU πίστευαν ότι η δύναμή τους ήταν στους αριθμούς τους που θα μπορούσε να αυξηθούν με τη συνένωση όλων των εργαζομένων σε μια "Μεγάλη Ένωση” (“One Big Union”). Πολλά μέλη δεν ήταν εργαζόμενοι. Ήταν εκμισθωτές αγρότες, δηλαδή αγροτικές οικογένειες που ενοίκιαζαν γη από λευκούς μεγαλοαγρότες, πληρώνοντας με εργασία, καλλιέργειες ή χρήμα. Ένα μεγάλο επίτευγμα της ICU με τους αριθμούς, ήταν ότι η οργάνωση είχε πάνω από 100.000 μέλη μόνο στη Νότια Αφρική - και κατάφερε επίσης να κινητοποιηθεί σε μεγάλο μέρος της ευρύτερης περιοχής της Νότιας Αφρικής. Η ICU ήταν το μεγαλύτερο συνδικαλιστικό σωματείο που είχε ριζώσει στην αφρικανική ήπειρο μέχρι τη δεκαετία του 1940. Ένα άλλο σημαντικό επίτευγμα ήταν ότι τα μέλη της οργάνωσης, στα τέλη της δεκαετίας του 1920, ήταν κυρίως εργάτες γης και μισθωτοί αγρότες, οι οποίοι γενικά είναι πολύ πιο δύσκολο να οργανωθούν από ό,τι οι εργάτες των πόλεων. Δημιουργήθηκαν επίσης διεθνείς συνδέσεις, κυρίως με αμερικανικά και βρετανικά συνδικάτα. Η ICU είχε μια βασική ταξική ανάλυση και μια ιδέα για το τι ήθελε (μια ελεύθερη κοινωνία, όπου οι μαύροι και οι έγχρωμοι αντιμετωπίζονταν με αξιοπρέπεια και όπου οι εργαζόμενοι δεν εκμεταλλεύονταν) και τι να χρησιμοποιούν (συνδικάτα) για να φτάσουν εκεί. Ωστόσο, δεν υπήρχε στρατηγική ανάλυση του τρόπου με τον οποίο θα μπορούσε να συμβάλει η συνδικαλιστική οργάνωση της ICU. Αυτό, σε συνδυασμό με την κακή οργάνωση και τα προβλήματα με τη χρηματοδότηση και τις εσωτερικές διαμάχες, έκανε τη ICU εντελώς αναποτελεσματική, παρά τη δύναμή της σε μέλη. Επίσης, η πολιτική της ICU συχνά συγχέεται. Μερικές φορές η ICU χρησιμοποιουσε μια ταξική ανάλυση, μερικές φορές ήταν εθνικιστική, μερικές φορές ήταν ριζοσπατική, μερικές φορές ήταν πολύ μέτρια. Μίλησε για απεργίες, αλλά δεν διοργάνωσε πολλούς. Μίλησε για δομές από τη βάση προς την κορυφή, αλλά πολλοί ηγέτες της ήταν διεφθαρμένοι και η ευθύνη ήταν αδύναμη. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, η ICU είχε καταρρεύσει στη Νότια Αφρική. *Το κείμενο γράφτηκε από τον Warren McGregor (TAAC, ZACF), με τη βοήθεια των συντρόφων Abram, Anathi, Bongani, Eric, Jane, Leila, Lucky, Mzee, Nobuhle, Nonzukiso, Pitso, Siya, Warren. **Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης. ***Πηγή: www.zabalaza.net
Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος / Καταστολή / Φυλακές / Γνώμη / Ανάλυση Friday December 06, 2019 19:49 byΑργύρης Αργυριάδης
Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Ο ακροδεξιός συμβιβασμός με την φιλελεύθερη αστική δημοκρατία είναι απλά μια τακτική κίνηση. Το πραγματικό πνεύμα της ακροδεξιάς εκκολάπτετε μέσα στο αυγό του φιδιού. Απλά καλύπτεται με έναν θεσμικό νομιμόφρονά μανδύα του εθνοσωτήρα από τους νεοφασίστες με σκοπό να κερδίσει την ευυποληψία και να κερδίσει την εξουσία. Σε αυτό το ιδεολογικό παιχνίδι της εξουσίας το μυαλό όπως πάντα είναι ο στόχος. Είναι πασιφανές ότι πρέπει όχι μόνο να αντισταθούμε σε αυτή την θεσμική λοβοτομή αλλά να καταδείξουμε ότι η κοινωνία δεν πρόκειται να κάνει πίσω προς όφελος ενός υπερφίαλου σωβινισμού. Η ακροδεξιά στην κυβέρνηση στοχεύει στην αποδόμηση της κοινοτυπίας του κακού. Τελεσίγραφο στην Εξουσία:Να αποχωρήσει από την κατάληψη που έχει κάνει στην κοινωνία Ο τρόπος που ήρθε ως μάννα εξ ουρανού η κυβέρνηση Mητσοτάκη αποτελεί σε θεσμικό επίπεδο μια πασιφανή περίπτωση θεσμικού αδιεξόδου διαμέσου μιας αριστερής διακυβέρνησης και μιας πολιτικής γνωστικής ασυμφωνίας, αφού πρώτα δημιουργήθηκε το αναγκαίο κλίμα ώστε πριν την απόφαση, την κορύφωση της δυσάρεστης κατάστασης για την ελληνική Κοινωνία με το πρόσχημα της πρώτης φοράς αριστεράς που αποδέχθηκε τα πάντα. Και στην συνέχεια μετά την απόφαση σχηματισμού με την συμμετοχή ακροδεξιών να γίνεται προσπάθεια να μειωθεί η «δημοκρατική» αντίφαση ώστε να έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα για την εξουσία: Αποδοχή. Η Γνωστική Ασυμφωνία είναι η τάση του ατόμου να μειώνει την ασυμφωνία που δημιουργείται από δυο γνωστικά αντιφατικά μεταξύ τους στοιχεία. Στην περίπτωση αυτής της κυβέρνησης το εθνικό έρχεται να κυριαρχήσει στο κοινωνικό (άλλωστε η εξουσία από την φύση της είναι εχθρός του κοινωνικού) και δεν αποτελεί σε κανέναν έκπληξη η απροκάλυπτη αντινομία και αμφισημία της συνύπαρξης της ακροδεξιάς με την θεσμική δημοκρατία. Άλλωστε συχνά είναι το ίδιο και το αυτό βλέπε, καταστολή, μεταναστευτικό κλπ. Ο εξωραϊσμός της ακροδεξιάς είναι πλέον γεγονός με την είσοδο της Ελληνικής Λύσης στην βουλή. Πλέον η οριζόντια νομιμοποίηση του ακροδεξιού λόγου έρχεται να προσδώσει μια ζοφερή εικόνα του μέλλοντος δημιουργώντας μια συγκυριακή αυταπάτη προς τα κοινωνικά αντανακλαστικά αφού εφόσον «ο φασίστας ίσως και να κυβερνούσε υπέροχα», ίσως θα ήταν άξιο προσοχής να δούμε τον λόγο του. Η προοπτική αυτή είναι άκρως επικίνδυνη δεδομένου ότι με την ανεπάρκεια του αριστερού λόγου οι ακροδεξιοί από γραφικοί έγιναν οι «θεματοφύλακες» του πολιτεύματος (βλέπε Μπογδάνος). Εδώ είναι που πρέπει να εστιασθεί και η προσοχή μας «το υπέροχο ξανθό κτήνος» των ακροδεξιών μπορεί να εκτρέψει λόγο της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης και της «ανομίας» ως επίφαση στην ήδη εδραιωμένη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας. Δεδομένου δε ότι πλέον, ο σύγχρονος αγοραίος δημοκρατικός κόσμος «είναι ένα τέρας ισχύος χωρίς αρχή και τέλος, μια σταθερή ποσότητα ισχύος, σκληρή σαν τον μπρούντζο, που δεν αυξάνεται ούτε μειώνεται, που δεν εξαντλείται αλλά μετασχηματίζεται, σε μια διαδικασία που δεν γνωρίζει ούτε κορεσμό ούτε αηδία ούτε κόπωση». Διότι το μυθικό ιδεολογικό σύμπαν του καπιταλιστικού συστήματος ενσωματώνει όλα τα χρώματα του ιδεαλισμού. Η έννοια του κράτους διαλεκτικά συνδέει και ενσωματώνει την έννοια της "λαϊκής κυριαρχίας" με αυτήν της δικτατορίας των "εκλεκτών". Πάνω στα μοναρχικά λέπια των "πεφωτισμένων" αντιφεγγίζουν τα ιδεαλιστικά χρώματα της αστικής δημοκρατίας. Απλώς το παιχνίδι εδώ (αστική δημοκρατία) είναι πιο ελκυστικό, πιο δύσκολο και περίπλοκο, πιο σοφιστικό για τους υπέρμαχους της κρατικής εξουσίας. Γιατί εκεί που ο φιλοσοφικός "ρεαλιστικός" δαρβινισμός, ξεκινώντας από τη βιολογική αρχή "πόλεμος όλων εναντίον όλων", παράγει την αρχή της εξουσίας και κατόπιν την ανάγει άμεσα σε απόλυτη ηθική αρχή, οι "δημοκρατικοί" απολογητές της ίδιας αστικής εξουσίας εμφανίζονται υποχρεωμένοι να πλασάρουν στην αγορά των ιδεών προφανείς αντιφάσεις ή ωραιόλογες ταυτολογίες, συσκοτίζοντας με μια δημοκρατική φρασεολογία το γεγονός ότι οι κανόνες με τους οποίους παίζεται το παιχνίδι στο επίπεδο της πολιτικής και το ηθικιστικό παιχνίδι στο επίπεδο της φιλοσοφίας, δικαιώνουν πάντοτε αυτούς που έχουν τη δύναμη να επιβάλλουν τους κανόνες του παιχνιδιού, εφόσον «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα». Πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό ότι ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά του εθνικισμού είναι η δυναμική της συναισθηματικής και συγκινησιακής απήχησης του. Αυτή η σύγχυση και το μπέρδεμα του λανθάνοντος φασισμού με το συναίσθημα του πατριωτισμού. Καθώς και το ότι ο εθνικισμός από την φύση του έχει σχιζοφρενικό πολιτικό χαρακτήρα. Αυτό επέτρεψε στην Ελληνική Λύση του Κ. Βελόπουλου να μπορεί να εκφράζεται σε διαφορετικές χρονικές περιόδους ως προοδευτικός αλλά και αντιδραστικός, δημοκρατικός και αυταρχικός, ορθολογικός και αντιορθολογικός και όχι η γραφικότητα του. Η ψευδή αναγκαιότητα για ασφάλεια έφερε ξανά στο προσκήνιο την βασική πεποίθηση του εθνικισμού ότι το έθνος είναι η θα έπρεπε να είναι η κεντρική αρχή της πολιτικής οργάνωσης. Άρα στο βαθμό αυτό εθνικιστικές ακροδεξιές συνιστώσες θα ήταν αδύνατο να μην συνυπάρξουν σε ένα τέτοιο σχήμα. Φυσικά η έννοια της εθνικής σωτηρίας είναι απλά μια νοερή αναπαράσταση σε μια ζοφερή πραγματικότητα μια ιδεολογική κατασκευή που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κυριαρχίας. Δημιουργώντας έτσι μια επινοημένη παράδοση της λύτρωσης ως αναπαράστασης μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας που ο θεσμός ως άλλος φοίνικας θα αναγεννηθεί εκ νέου από τις στάχτες του. Η επαναφορά συνεπώς του έθνους- κράτους με το πρόσχημα της εθνικής κυριαρχίας είναι το γεγονός που προσφέρει ως προοπτική τόσο την κοινωνική συνοχή ως άλλοθι όσο και την πολιτική ενότητα ως διακύδευμα. Διότι ο εθνικισμός έρχεται να νομιμοποιήσει την ιδέα της διακυβέρνησης και του σωβινισμού, βασικού συστατικού για την ανάπτυξη του ακροδεξιού λόγου. Ο εθνικός σωβινισμός που υποθάλπεται μέσα στην κυβέρνηση Μητσοτάκη στα πρόσωπα του Βορίδη, του Άδωνη Γεωργιάδη αλλά και του Κ. Μπογδάνου, αυτών των προβεβλημένων «φιλήσυχων φασιστών» τρέφεται από ένα έντονο συναίσθημα υστερικού εθνικιστικού ενθουσιασμού που τους παρουσιάζει ως ακτιβιστές της πατριωτικής δεξιάς. Αυτός ο ιδιότυπος αρχαιολατρικός και χουντολάγνος σοβινισμός έχει ιδιαίτερη απήχηση στους περιθωριοποιημένους και τους αδύναμους διότι τους προσφέρει την προοπτική ασφάλειας, του αυτοσεβασμού και την υπερηφάνειας. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να υπάρξει η διέγερση από μια όψη «αρνητικής ενσωμάτωσης» ως απειλή – ως εχθρό. Οι τούρκοι ειδικά και οι μετανάστες γενικά. Χρειάζεται η συστράτευση του εθνικιστικού «εμείς» έναντι του αποδιοπομπαίου «άλλου» για όλες τις συμφορές και τις απογοητεύσεις από τις οποίες υποφέρουν οι «δικοί» μας. Για τον λόγο αυτό επιστρατεύεται ο διπλός πέλεκυς ή απλά ένα τσεκούρι στα χέρια του εκλεπτυσμένου αλλά ποτέ μετανοημένου Βορίδη. Άλλωστε ο φασισμός προέρχεται από την Ιταλική λέξη fasces που σημαίνει «δέσμη από ραβδιά με την λεπίδα ενός πέλεκυ να προεξέχει». Ως άξιος χουντοτραφής απόγονος ο κύριος Βορίδης πρώην πρόεδρος της Νεολαίας ΕΠΕΝ, σαν γνήσιος φασίστας εξεγέρθηκε ενάντια στην νεωτερικότητα, ενάντια στις ιδέες και τις αξίες του διαφωτισμού και φυσικά ενάντια στις πεποιθήσεις που αυτός γέννησε, άσχετα αν αρχικά σαν νομικός και τώρα σαν υπουργός καλείται να τις προστατεύει.Ένα χαρακτηριστικό της ακροδεξιάς είναι η ριζοσπαστική απόρριψη της ισότητας. Η ακροδεξιά συμπεριφορά είναι βαθιά ελιτιστική και έντονα πατριαρχική, γιαυτό και η ακροδεξιά ρητορική φέρετε ως εκφραστής όλων αυτών των χυδαίων αντικοινωνικών τάσεων. Πρόκειται για μια κατάφωρη αποδοχή του ολοκληρωτικού ιδεώδους. Μέσα από ένα σύστημα πολιτικής εξουσίας που περιστοιχίζει τα πάντα και εγκαθιδρύθηκε από την ιδεολογική χειραγώγηση του «αποτελεσματικού» τον απροκάλυπτο τρόμο της «χρεοκοπίας» και την καθημερινή κτηνωδία της εργασιακής εφεδρείας. Η νέα κυβέρνηση εθνικιστικής σωτηρίας στοχεύει στην απόλυτη κατάργηση της κοινωνίας των πολιτών, βασιζόμενη πάνω στην απόρριψη της ανεκτικότητας, και της ανοικτής κοινωνίας προς όφελος του εξουσιαστικού «πλουραλισμού» της. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Ο ακροδεξιός συμβιβασμός με την φιλελεύθερη αστική δημοκρατία είναι απλά μια τακτική κίνηση. Το πραγματικό πνεύμα της ακροδεξιάς εκκολάπτετε μέσα στο αυγό του φιδιού. Απλά καλύπτεται με έναν θεσμικό νομιμόφρονά μανδύα του εθνοσωτήρα από τους νεοφασίστες με σκοπό να κερδίσει την ευυποληψία και να κερδίσει την εξουσία. Σε αυτό το ιδεολογικό παιχνίδι της εξουσίας το μυαλό όπως πάντα είναι ο στόχος. Είναι πασιφανές ότι πρέπει όχι μόνο να αντισταθούμε σε αυτή την θεσμική λοβοτομή αλλά να καταδείξουμε ότι η κοινωνία δεν πρόκειται να κάνει πίσω προς όφελος ενός υπερφίαλου σωβινισμού. Η ακροδεξιά στην κυβέρνηση στοχεύει στην αποδόμηση της κοινοτυπίας του κακού. Σύμφωνα με την Χάνα Άρρεντ: «Το κακό δεν είναι ποτέ ριζικό, είναι μόνον ακραίο και δεν κατέχει κανένα βάθος ή σατανική διάσταση. Μπορεί να μεγαλώσει υπερβολικά και να ερημώσει ολόκληρο τον κόσμο, γιατί εξαπλώνεται όπως η μούχλα πάνω σε μια επιφάνεια». Ας μην το αφήσουμε να εξαπλωθεί. Να τους επιστρέφουμε το τελεσίγραφο ότι οι μέρες τους τελείωσαν να αποχωρήσουν αυτοί από τις θέσεις που έχουν καταλάβει.
argentina/uruguay/paraguay / miscellaneous / opinión / análisis Thursday December 05, 2019 15:51 byFederación Anarquista Uruguaya
Ya han pasado las elecciones. Recién el jueves 28 se ha confirmado ha ganado la fórmula Luis Lacalle Pou-Beatriz Argimón, marcando un retorno de la derecha clásica a la administración del Estado. Ya han pasado las elecciones. Recién el jueves 28 se ha confirmado ha ganado la fórmula Luis Lacalle Pou-Beatriz Argimón, marcando un retorno de la derecha clásica a la administración del Estado. Mucho se ha hablado de estas elecciones. Desde la “izquierda” la importancia que revestía, de lo que estaba en juego, de los riesgos de que ganara la derecha, de que Cabildo Abierto se convirtiera en una fuerza determinante en la coalición «multicolor» con gran capacidad de presión, se ha hablado del miedo al fascismo. Todo ello fue colocado como argumento para votar a Martínez, entre tantas otras cosas. Para evitar confusiones -o incrementar las que ya hay-, separemos la paja del trigo. Hagamos unos análisis pormenorizados de varios hechos y concepciones y pongamos el eje en lo que verdaderamente está en juego en el próximo período. 1) Lo que viene no es fascismo Se ha manifestado a través de variada militancia (frenteamplista y no), pero también de sectores de la población, el miedo al fascismo que se vendría supuestamente, con el nuevo gobierno liderado por Luis Lacalle Pou y apoyado por Manini Ríos. Cabe precisar con claridad los conceptos, sino se produce una verdadera confusión en todos los órdenes y se impide así realizar un análisis riguroso de la situación y de las perspectivas que se abren. El fascismo como régimen fue una experiencia histórica concreta y es irrepetible. No se volverán a generar las condiciones para el surgimiento de un régimen de tales características, tal como se dieron en la década de 1920 y 1930, pleno período inter bélico europeo. El fascismo incluía una determinada forma de organización social (corporativismo, organización militar de toda la sociedad e integración al partido de la misma, concepción guerrerista, etc.) En cambio, el fascismo como ideología sí está vivo, y algunos de sus elementos ideológicos se insertan en lo que es la etapa actual del capitalismo, y colorea la cruel ideología neoliberal, de esta forma incide en la vida política de varias formaciones sociales e incluso en algunas de ellas a nivel de gobierno, como ocurre en varios países de Europa. Hay un crecimiento de las expresiones de extrema derecha a nivel internacional. Pero ese fascismo, en el terreno ideológico, se articula con otras demandas sociales, sentimientos y frustraciones propias de esta época. Tiene capacidad de influencia en el terreno ideológico y de hecho, inserto en diferentes gobiernos han contribuido en la generación de discursos y concepciones reaccionarias a nivel de la sociedad. Toda la política sistémica de seguridad y tecnificación de la policía tiene un objetivo específico: la «delincuencia», los «pichis», las «zonas rojas» o «barrios marginales». Todo ese discurso de derecha -que viene de larga data y que es puntal hoy de esta etapa del capitalismo- ha sido abonado también por los gobiernos progresistas del Frente Amplio. Está claro, fortalecer la represión no va a favor de ningún proceso de producir la liberación de ningún sujeto social. Es sintomático como en materia de esta concepción de «seguridad» los actores políticos del FA han asumido el discurso y lenguaje de la derecha. Es más, sobre final de la campaña el FA hizo públicas varias medidas que tomarían en materia represiva muy similares a las que propone la derecha. Un problema de fondo es que avanzan en nuestra sociedad los discursos reaccionarios y eso explica porqué Cabildo Abierto obtiene 270 mil votos. Dichos discursos reaccionarios habilitan a otros discursos de derecha y extrema derecha, también que instituciones totalmente denostadas socialmente puedan salir al debate público sin mayores tapujos (FFAA, centros de retirados militares, etc.) Entonces, si lo que viene no es el fascismo, ¿qué es? Lo que se viene es una fuerte dosis de ajuste neoliberal como ya conocimos, acompañado de una fuerte política securitaria y de represión, aplicando más a fondo la infame ley antiterrorista aprobada por el gobierno de “izquierda” dando palo fuerte a los que protesten y reclamen. Es el estilo de política que las clases dominantes siempre han querido aplicar en nuestro país. Pero ocurrió que luego de la crisis del 2002 necesitaban de un gobierno que acomodara la casa para poder volver. Un gobierno que, junto a pequeñas reformas y cierto asistencialismo, hizo pacientemente los mandados al poder dominante, al gran capital. Por otra parte tenemos que la votación que recibió la fórmula Martínez- Villar en segunda vuelta deja en mejor posición al FA para negociar y hasta para perspectivas futuras elecciones. Se libera del giro creciente hacia la derecha, que acentuaría en este próximo período si fuera gobierno teniendo en cuenta que ya no hay nada de viento de cola y al revés, hay dificultades a nivel de país en relación con su presupuesto y no tuvieron ni tienen disposición de meterse con los dueños del poder y meterle la mano en los bolsillo a los de arriba. Por otro lado si el Partido Nacional hace un juego inteligente, buscando socios para los quites camuflados que realizará a los de abajo, es más que probable que busque acuerdos puntuales con sectores del FA. Por su lado el FA, ya lo han dicho algunos de sus representantes están dispuestos al diálogo «por el bien del país y la gente”. Realizará el FA la oposición que sea más funcional a lograr el próximo gobierno. Falta ver que presión recibirá de los y las de a pie, que serán quien sufran consecuencias económicas y sociales, igualmente qué movilizaciones pueden llegar estos a generar aún sin el estímulo ni agrado de sus dirigentes. La historia no se repite y hay elementos nuevos y se darán combinaciones nuevas: esto no será mecánicamente una repetición de los ’90. Pero seguramente en nuestro país se abre un ciclo de gobiernos de derecha clásica (que han gobernado este país por 170 años) con variantes complejas y un posible crecimiento mayor aún de discursos reaccionarios a nivel social en general. Lo cierto es que al avance y crecimiento de la derecha y de los grupos e ideología fascista no se los frena votando, no se los frena en las urnas. Se los enfrenta, frena y derrota en las calles, con la lucha popular organizada. 2) El verdadero problema de Cabildo Abierto La votación de Cabildo Abierto y el respaldo recibido por Guido Manini Ríos nos habla a las claras que esos sectores de derecha rancia y extrema derecha estaban algo dormidos y desperdigados por ahí. Incluso algunos «personajes» cobijados bajo el ala del FA, como su candidato a Vicepresidente Guillermo Domenech, escribano de Presidencia y Guido Manini Ríos, ascendido a Comandante en Jefe del Ejército por Fernández Huidobro y Mujica. Parece para algunos un posible aliado, alguien a tener en cuenta. Esto es sencillamente infame. La derecha se junta, arma trinchera, da cobijo a grupos neonazis…¿Acaso pensaban que los preferidos de las clases dominantes estaban derrotados, que no estaban luchando para resurgir y tomar el timón que habían prestado? ¿Qué se esperaba que hicieran? ¿Pensábamos que al «país de excepción» no iba a llegar esta tendencia internacional con toda una estructura de poder dominante detrás? Está claro, no solo llega, sino que tiene raíces propias. Y capacidad de operar por su cuenta. Tenemos por su lado que el video de Manini con un mensaje dirigido a las Fuerzas Armadas, a su personal subalterno, en un claro mensaje corporativo, defensor de la institución militar, señalaba a quién debían votar los militares. Como anteriores videos de Manini, es provocador, está pensado claramente para generar efectos políticos en el conjunto de la población-especialmente de izquierda- y brinda un mensaje que busca levantar la moral de las FFAA y le otorga a sus miembros un rol político. Ya había ocurrido esto mientras Manini era Comandante en Jefe del Ejército. Es decir, actúa con total autonomía porque sabe del espacio que tiene él y su gente. Sabe el rol preponderante que juega el ejército para el “orden” existente. Lo que signifique para el sistema al que está articulado como institución con disciplinamiento específico y asesino. También sabe porqué unos y otros han colaborado con la impunidad para que prácticamente no pase nada a quienes fueron torturadores, asesinos, violadores y que desaparecieron a cientos de militantes luchadores/as por un cambio de verdad. Por otro lado, el Centro Militar, institución que armó el marco político para el desarrollo de Cabildo Abierto y ha respaldado a Manini Ríos en todo momento, también lanza sus comunicados. La visión del Centro Militar es directamente anticomunista, englobando dentro de los «comunistas» a toda la izquierda, incluso a todo el FA. O sea, odian a todo lo diferente a la derecha y a las charreteras. Milicaje puro y duro, amantes de la dictadura y se han quedado estancados en la lógica de la «guerra fría» y de que finalmente son intocables por el arriba. Fueron bien “educados” para hacer lo que hicieron y que están dispuesto a repetir. Lo único que hay momentos que se confunden por esa misma “educación” que reciben y así no perciben adecuadamente que están para hacer los mandados al poder y que sólo provisoriamente y cuando les conviene los poderosos le prestan el gobierno. Es posible que en el futuro inmediato, Cabildo Abierto y sus principales figuras sigan lanzando discursos de odio y anti-izquierdistas, anti derechos, insuflando valores tradicionales, al estilo que hicieron los grupos de extrema derecha antes del golpe de Estado durante un largo período (Orpade, Alerta, Jup, etc.). Es otro contexto, pero por su formación y dinámica interna no reparan en dar continuidad mecánica a determinadas prácticas. Muchos de los actuales miembros de Cabildo Abierto vienen de esas experiencias. Es posible que vayan al choque también, y por las dudas, hay que tomar las precauciones adecuadas en esos casos. Manifestamos claramente nuestro total repudio a los dichos de Manini en ese infame video y al editorial del Centro Militar, y a toda la andanada fascistoide que se ha hecho pública en estos días, que buscan generar las condiciones para un avance cada vez mayor de esa derecha y los militares en contra de lo mejor de nuestro pueblo. Este tipo de expresiones no deben tener cabida en nuestra sociedad y deben ser rechazadas, repudiados por el conjunto socialmente sano de nuestro pueblo. 3) «Coalición Multicolor» y su «fortaleza». Distintas hipótesis iniciales. La Coalición Multicolor tiene más debilidades que fortalezas. Las propias pujas internas dentro del Partido Nacional y la autonomía que posee Cabildo Abierto que un Lacalle Pou querrá limitar, hacen prever un futuro difícil a nivel de determinados acuerdos. Seguramente en los temas centrales cerrarán filas, pero habrá disputas y fuertes debates en varios asuntos. Por lo tanto, Lacalle Pou no las tiene todas consigo. Tendrá que negociar, ceder, y es posible que esta coalición se rompa o se desgaste en poco tiempo. Es decir, puede no tener condiciones plenas de gobernabilidad a determinada altura del mandato. Puede ocurrir también: que el interés por mantener al «marxismo» fuera del gobierno (según las expresiones del Centro Militar), y porque si no están juntos son débiles, haga que esa alianza perdure algo más. Sin lugar a dudas, jugarán en ello un montón de intereses y hechos que no se pueden predeterminar a priori. No se nos escapa que es necesario ver un tiempo el funcionamiento de este acuerdo multicolor para plantear una hipótesis más rigurosa. Pero aún teniendo presente algo tan importante igualmente iremos opinando sobre caliente y oportunamente haciendo los ajustes que correspondan. 4) El FA, fin de ciclo progresista y corrimiento a la centro-derecha Sin lugar a dudas es el fin de un ciclo. Un ciclo compuesto por un conjunto de elementos coyunturales específicos que como ya hemos analizado, él ha contado con algunas medidas paliativas de las consecuencias sociales más agudas de las políticas del sistema. Pero remitiéndonos al resultado electoral de octubre, si analizamos departamento a departamento, nos canta a las claras que en este periodo poco cambió la mentalidad de la población referida a lo electoral, que determinados efectos ideológicos electorales en todo este tiempo fueron de muy bajo calado en el interior del país, justo donde más creció la extrema derecha. En los departamentos históricamente más conservadores fue donde votó mejor Cabildo Abierto y peor el FA. Ello nos da una medida de este fenómeno. El «progresismo» allí no produjo un cambio relevante de mentalidad o de percepción, tal vez sí en algún sector, pero no parece ser en lo general. Pero además, el FA, su estructura partidaria, ha ido acompañando el giro a la derecha que ha dado parte de nuestra sociedad, desde lo ideológico y lo político. La preocupación por la «seguridad» y las propuestas represivas que se iban emparentando con las de «reforma», la centralidad de este tema en la campaña, el primer ministro nombrado de su posible gabinete…Todas señales que corrían el discurso hacia la derecha con tal de pescar votos. Pero ese giro hacia el centro-derecha ya es una tendencia que viene de antes y ahora se hace más pronunciada. Mención aparte tenemos que hacer de los de a pie que siguen sentimentalmente y con simpatías política genéricas al FA, con críticas a veces pero aún con algunas esperanzas que exprese intereses distintos a los partidos tradicionales. Hay ahí distintos elementos ideológicos, por también distintas experiencias de vida, que claman por cosas justas y que están en estado dinámico como para ejercer presión fuerte y hasta calle en alguna circunstancia social.Es tema a seguir de cerca en esta oportunidad que la contención puede aflojar por el hecho de ya no ser gobierno y si “opositor”.Puede haber circunstancias sociales en que la resistencia de los de abajo rompa estrategias electoreras en momentos difíciles y de golpes crudos a sectores de pueblo. 5) Lo que estaba en juego era el grado del ajuste Pero además de todo esto que acabamos de mencionar acerca de las elecciones, podemos decir que apenas se disputaba el grado o dosis del ajuste y represión que vendrá. No estaban en juego ni dos modelos ni dos proyectos de país: el modelo es uno solo y cada posible «gestor» le dará su impronta. Un ajuste de mayor calado, otro de menor, pero lo cierto que ajuste y giro a la derecha. Esa es la tendencia. Entonces no se explica por qué variada militancia que no vota al FA asiduamente (o no lo votaba) se desgañitó en noviembre por obtener votos y convencer a «las izquierdas» de votar por «lo menos malo». En esa lógica, ¿octubre no fue importante? ¿ Y 2014? ¿Es importante una ronda eleccionaria de acuerdo al análisis e intereses de quién o quiénes? No hay acaso concepciones en juego que implican necesariamente coherencia. Si hay caminos que no son válidos para un proceso de cambio, no podemos validarlo hoy y negarlo mañana. Las vías que conducen a lo contrario o atan al sistema a los y las de abajo tienen sus prácticas e instituciones para reproducirse, bien se sabe. No podemos decir que las herramientas podridas del sistema son válidas cuando se nos ocurra. Toda concepción de lucha tiene sus prácticas para avanzar y hay prácticas que no tienen nada que ver en la forja de un pueblo fuerte que vaya perfilando su mirada para un mañana anticapitalista. Para los y las anarquistas -y en especial para los y las de FAU- el voto y las elecciones son parte de la estructura del Estado. No votamos no un capricho, una pose de moda o una especie de mantra principista. No votamos porque no creemos en los mecanismos que juegan en el marco de la estructura de poder del enemigo de clase. No votamos en las elecciones nacionales porque no es posible por ese mecanismo colocar y concretar los intereses populares, porque quien gobierna lo hace en el mejor de los casos buscando el «equilibrio entre clases», que en la realidad es conciliación subordinada, y apunta directamente en beneficio de las clases propietarias. El sufragio se ha demostrado como una vía muerta al socialismo. Basta recordar la trágica experiencia del proceso chileno liderado por Allende. Allí no se disputa el poder; la burguesía no coloca el poder en discusión el día de las elecciones, no paraliza la vida social para ver qué clase se queda con el poder, según los votos den ganador a tal o cual fórmula. El voto en las elecciones nacionales no cambia nada de fondo, si así fuera estaría prohibido, porque ninguna clase social que detente el poder lo va a «rifar» cada cinco años. Es más, ya ni siquiera el sistema admite demasiadas reformas. Por eso ahora se habla de «progresismo» y no de izquierda o socialismo. Toda una clara connotación ideológica fuerte y profunda que va destiñendo y quitando contenido a importantes conceptos creados por los de abajo a lo largo de sus luchas donde se expresan nociones y aspiraciones de una vida mejor. Los y las anarquistas de FAU hemos apoyado variados plebiscitos e iniciativas por sentidos reclamos populares desde nuestra militancia social y marcando nuestra impronta: DDHH, jubilaciones, la enseñanza, contra las privatizaciones… Allí hemos estado y arrimado el hombro en varias tareas. Pero un plebiscito en defensa de una empresa pública es una cosa, otra es votar por tal candidato, pensando lo que se quiera pensar que ese candidato hará. Allí operan los mecanismos tramposos y ficciones que generan una dependencia del pueblo hacia los políticos «profesionales». 6) Una salida popular Hay que buscar un camino propio, una salida popular, desde abajo. No a través de los partidos políticos del sistema, sino a través de los organismos populares, de los sindicatos, cooperativas de vivienda, gremios estudiantiles, organizaciones barriales, que agrupen al pueblo y den la pelea por los derechos y reclamos que se estimen necesarios. Organizaciones del pueblo que enfrenten el ajuste y la represión que vendrá. Una salida que abra cauce a un camino de unión de los Oprimidos con miras a la construcción de Poder Popular. Es más difícil, claro, comparado con meter papelitos en una urna cada cinco años. Pero es más seguro, es más eficaz y coloca a las clases oprimidas como sujeto político constructor de su propio destino, sin intermediarios ni charlatanes. Preferimos, los y las anarquistas de FAU, apostar por un proceso prolongado, largo, trabajoso, arduo, pero que cimente una sociedad diferente. Esa es la única garantía de cambio. Por eso siempre decimos que los y las anarquistas «votamos» todos los días, fortaleciendo las organizaciones sociales germen de una sociedad nueva. Eso es ser de izquierda , desde nuestra modesta posición.» A ENFRENTAR EL AJUSTE Y LA REPRESIÓN CON LUCHA POPULAR ORGANIZADA POR UN FRENTE DE CLASES Y SECTORES SOCIALES OPRIMIDOS POR LA CONSTRUCCIÓN DE PODER POPULAR POR EL SOCIALISMO Y LA LIBERTAD ¡ARRIBA LOS QUE LUCHAN! FEDERACIÓN ANARQUISTA URUGUAYA
venezuela / colombia / community struggles / opinión / análisis Tuesday December 03, 2019 23:55 byJosé Antonio Gutiérrez D.
Los sectores del establecimiento interesados en mantener el status quo, buscan reproducir el modelo de negociación con las FARC-EP pero con la protesta social: desmovilizarla, que terminen aceptando que no se discutirá ni el Estado ni el modelo, y luego mandarlos para la casa. Mientras prosigue la matazón de los más revoltosos y ruidosos. Y el país como si nada. ¡Precisamente es lo que hay que discutir, el ESMAD… y el Estado! |
Tue 10 Dec, 16:06
|