Twenty-five years into democracy the black working class majority in South Africa has not experienced any meaningful improvements in its conditions. The apartheid legacy of unequal education, healthcare and housing and the super-exploitation of black workers continues under the ANC and is perpetuated by the neoliberal policies it has imposed.

The only force capable of changing this situation is the working class locally and internationally. Yet to do so, struggles need to come together, new forms of organisation appropriate to the context are needed; and they need both to be infused with a revolutionary progressive politics and to learn from the mistakes of the past.

Outside the ANC alliance, there have indeed been many efforts to unite struggles – but these have largely failed to resonate with the working class in struggle and form the basis of a new movement. Nowhere is this more evident than with the newly-formed Socialist Revolutionary Workers Party (SRWP) – which got less than 25 000 votes in the national elections, despite the fact that the union that conceived it, Numsa, claims nearly 400 000 members.

After the election dust settles: Class struggle, the Left and power

Jonathan Payn (ZACF)

Twenty-five years into democracy the black working class majority in South Africa has not experienced any meaningful improvements in its conditions. The apartheid legacy of unequal education, healthcare and housing and the super-exploitation of black workers continues under the ANC and is perpetuated by the neoliberal policies it has imposed.

These troubles are part of the world’s troubles; this neoliberalism is part of global neoliberalism. As the global economic crisis deepens, the global ruling class is making the working class pay, transferring the costs to workers and the poor, leading to increased poverty, unemployment, inequality and insecurity. And so in South Africa neoliberal oppression is piled on top of national oppression.

The only force capable of changing this situation is the working class locally and internationally. Yet to do so, struggles need to come together, new forms of organisation appropriate to the context are needed; and they need both to be infused with a revolutionary progressive politics and to learn from the mistakes of the past.

Some such struggles have occurred over recent years, including the historic platinum mineworkers’ strike and farmworkers’ strike in 2012; but the many struggles have not yet pulled together into a new movement.

Outside the ANC alliance, there have indeed been many efforts to unite struggles – but these have largely failed to resonate with the working class in struggle and form the basis of a new movement.

Nowhere is this more evident than with the newly-formed Socialist Revolutionary Workers Party (SRWP) – which got less than 25 000 votes in the national elections, despite the fact that the union that conceived it, Numsa, claims nearly 400 000 members.

NUMSA’S NON-MOMENT

When the National Union of Metalworkers of South Africa (Numsa) announced its resolutions, following its historic 2013 Special National Congress, to break with the ANC and SACP and to form a “United Front against neoliberalism”, many on the left were hopeful that this would give working class movements the new ideological and organisational direction they need.

The United Front, Numsa said, was not about building a new organisation, party or labour federation but “a way to join other organisations in action, in the trenches”, gaining community support for Numsa campaigns and building “concrete support for other struggles of the working class and the poor wherever and whenever they take place”.

It looked as if there hopes were not misplaced when, for example, unemployed youth and community activists across the country responded positively to Numsa’s call by supporting the 19 March 2014 actions against the Youth Wage Subsidy. Branches were set up and, despite initial scepticism, community activists joined.

By August 2017, however, the Johannesburg branch of the United Front had declared that, “After the initial enthusiasm, there is now a feeling the UF has largely collapsed, with only a couple of local structures still active.” Numsa had shifted its focus and resources to establishing a “Movement for Socialism” because “the working-class needs a political organisation committed in its policies and actions to the establishment of a socialist South Africa”.

Having gained some community support for its campaigns, including the United Front itself, the success of the United Front in building working class unity going forward depended on whether Numsa would reciprocate by putting its resources and capacity at the service of building “concrete support for other struggles of the working class and the poor wherever and whenever they take place”.

Instead, Numsa energies were shifted into calling for a new workers’ party, while presenting itself as the vanguard of the whole working class, and in so doing missed its moment.

THE SRWP WON’T SET YOU FREE

Numsa undertook to “conduct a thoroughgoing discussion on previous attempts to build socialism as well as current experiments to build socialism” and “commission an international study on the historical formation of working-class parties, including exploring different type of parties – from mass workers’ parties to vanguard parties”. But it already knew what it was aiming for. It had said that a new political party was on the cards – to replace the SACP, which had become corrupted by the neoliberal state, as the political vanguard of the working class.

The potential of the United Front approach for building working class unity is precisely because it accommodates ideological differences in order to build the unity of working class formations in struggle. But Numsa still looks to the legacy of Communist Parties. And these parties have historically used united fronts to create unity in action in struggles against capitalist attacks, but also with the aim of winning over the majority in these struggles to their programme – in this case the formation of a new party, that they would lead – under their Party leadership and no one else’s.

While Numsa has broken with Cosatu and the SACP organisationally, it has not broken with them ideologically. The belief by a section of full-time Numsa leaders that they are the vanguard of the working class and their insistence on building a party to contest state power are founded on the same ideological certainties and theoretical understandings of class, power and the nature of the state as the SACP – with the same strategic implications that, invariably, will have the same disappointing outcomes.

If we really want to build a movement for socialism, and to avoid merely replacing one set of rulers for another, the state-centric left needs to rethink its understandings class, power and the nature of the state in light of the imperial evidence and learn from the mistakes of the past, instead of repeating them and expecting a different outcome.

---

This article first appeared in issue 112 of Workers World News, produced by the International Labour Research and Information Group (ILRIG)

«Πρέπει να είμαστε κομμουνιστές, επειδή είμαστε αναρχικοί, γιατί η αναρχία και ο κομμουνισμός είναι οι δύο όροι που είναι απαραίτητοι για την επανάσταση.» https://rabidproletarians.espivblogs.net/archives/806

Σε ένα συνέδριο [στμ. τμήματος της Πρώτης Διεθνούς] που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι από την περιοχή του Κέντρου, ένας ομιλητής, ο οποίος ξεχώρισε λόγω της αγριότητάς του εναντίον των αναρχικών, δήλωσε: «Ο κομμουνισμός και η αναρχία θα ούρλιαζαν αν βρίσκονταν μαζί».

Ένας άλλος ομιλητής που μίλησε επίσης εναντίον των αναρχικών, αν και λιγότερο σκληρά, φώναξε, μιλώντας για την οικονομική ισότητα: «Πώς μπορεί να παραβιαστεί η ελευθερία, αν υπάρχει ισότητα;»

Λοιπόν! Θεωρώ ότι και οι δύο ομιλητές κάνουν λάθος.

Μπορεί να υπάρχει απόλυτη οικονομική ισότητα, χωρίς να υπάρχει καθόλου ελευθερία. Ορισμένες θρησκευτικές κοινότητες αποτελούν ζωντανή απόδειξη αυτού του γεγονότος, αφού εκεί υπάρχει η πληρέστερη ισότητα μαζί όμως και ο δεσποτισμός. Πλήρης ισότητα, επειδή ο ηγέτης ντύνεται με το ίδιο ύφασμα και τρώει στο ίδιο τραπέζι με τους άλλους· δεν ξεχωρίζει τον εαυτό του με κανέναν άλλο τρόπο παρά από το δικαίωμά του να διοικεί. Και οι υποστηρικτές του «Λαϊκού Κράτους»; Αν δεν συναντήσουν εμπόδια, είμαι βέβαιος ότι τελικά θα επιτύχουν την τέλεια ισότητα, αλλά ταυτόχρονα τον τέλειο δεσποτισμό, γιατί, ας μην ξεχνάμε, ο δεσποτισμός του σημερινού Κράτους θα ενίσχυε τον οικονομικό δεσποτισμό όλου του κεφαλαίου που πέρασε στα χέρια του Κράτους, και όλα θα πολλαπλασιάζονταν με τον αναγκαίο συγκεντρωτισμό που απαιτείται για το νέο αυτό Κράτος. Και γι’ αυτό εμείς, οι αναρχικοί, οι φίλοι της ελευθερίας, προτείνουμε μια πλήρη επίθεση ενάντια σε όλα αυτά.

Έτσι, σε αντίθεση με όσα ειπώθηκαν, έχουμε τον τέλειο λόγο να φοβόμαστε για την ελευθερία, ακόμη και όταν υπάρχει ισότητα· ωστόσο δεν υπάρχει φόβος για την ισότητα όπου υπάρχει αληθινή ελευθερία, εν ολίγοις, αναρχία.

Τέλος, η αναρχία και ο κομμουνισμός, αντί να ούρλιαζαν αν βρίσκονταν μαζί, θα ούρλιαζαν επειδή δεν είναι μαζί – επειδή αυτοί οι δύο όροι, συνώνυμα της ελευθερίας και της ισότητας, είναι οι δύο απαραίτητοι και αδιαίρετοι όροι της επανάστασης.

Το επαναστατικό μας ιδανικό είναι πολύ απλό, όπως θα δούμε: αποτελείται, όπως και όλων των προκατόχων μας, από αυτούς τους δύο όρους: ελευθερία και ισότητα. Υπάρχει μόνο μια μικρή διαφορά.

Εκπαιδευμένοι από την εμπειρία των εξαπατήσεων που διαπράχθηκαν από εκείνους που αντιτίθενται σε πολιτικοκοινωνικές απελευθερώσεις και μεταρρυθμίσεις, όλων των ειδών και ανά πάσα στιγμή, μέσω των λέξεων ελευθερία και ισότητα, θεωρήσαμε σκόπιμο να θέσουμε τους δύο αυτούς όρους μαζί με την έκφραση της ακριβούς αξίας τους.

Συνεπώς, συνδυάζουμε αυτούς τους δύο όρους, ελευθερία και ισότητα, δύο ισοδύναμα, των οποίων το ακριβές νόημα δεν μπορεί να προκαλέσει παρανοήσεις και υποστηρίζουμε: «Θέλουμε την ελευθερία, δηλαδή την αναρχία και την ισότητα, δηλαδή, τον κομμουνισμό.»

Η αναρχία σήμερα είναι μια επίθεση, ένας πόλεμος εναντίον όλων των αρχών, ενάντια σε όλη την εξουσία, εναντίον όλων των κρατών. Σε μελλοντικές κοινωνίες, η αναρχία θα είναι μια άμυνα, το εμπόδιο ενάντια στην επανεγκαθίδρυση της εξουσίας, κάθε εξουσίας, κάθε κράτους: πλήρης και ολοκληρωμένη ελευθερία του ατόμου που, ελεύθερα και ωθούμενος μόνο από τις ανάγκες, τις απολαύσεις και τις προτιμήσεις του, συνενώνεται με άλλα άτομα σε ομάδες ή σε συνεταιρισμό· ελεύθερη ανάπτυξη του συνεταιρισμού που ομοσπονδοποιείται μαζί με άλλους στην κομμούνα ή τη γειτονιά· ελεύθερη ανάπτυξη των κομμούνων που ενώνονται σε ομοσπονδίες στην περιοχή – και ούτω καθεξής: περιοχές στο έθνος, έθνη στην ανθρωπότητα.

Ο κομμουνισμός, το ζήτημα που μας απασχολεί πιο συγκεκριμένα σήμερα, είναι το δεύτερο σημείο του επαναστατικού ιδανικού μας.

Ο κομμουνισμός σήμερα εξακολουθεί να αποτελεί επίθεση· δεν είναι η καταστροφή της εξουσίας, αλλά η απόκτηση, στο όνομα της ανθρωπότητας, όλου του πλούτου που υπάρχει στον πλανήτη. Στην κοινωνία του μέλλοντος, ο κομμουνισμός θα είναι η απόλαυση όλου του υπάρχοντος πλούτου, από όλους τους ανθρώπους και σύμφωνα με την αρχή: από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του, δηλαδή από τον καθένα στον καθένα με την επιθυμία του.

Είναι απαραίτητο να παρατηρήσουμε – και αυτό απαντά στους αντιπάλους μας, τους εξουσιαστές και κρατιστές κομμουνιστές – ότι η κατοχή και η απόλαυση του υπάρχοντος πλούτου, πρέπει, σύμφωνα με εμάς, να είναι πράξη του ίδιου του λαού. Οι άνθρωποι, λένε, η ανθρωπότητα, δεν είναι άτομα ικανά να κατασχέσουν τον πλούτο και να τον πάρουν στα χέρια τους· πρέπει να συμπεράνουμε, είναι αλήθεια, πως είναι απαραίτητο, για το λόγο αυτό, να θεσπιστεί μια άρχουσα τάξη, εκπροσώπων και αντιπροσώπων του κοινού πλούτου. Αλλά εμείς δεν συμμεριζόμαστε αυτήν την άποψη. Ούτε μεσάζοντες, ούτε εκπρόσωποι που καταλήγουν πάντα να αντιπροσωπεύουν κανέναν άλλον εκτός από τους ίδιους τους εαυτούς τους! Κανένας διαχειριστής της ισότητας, κανένας διαχειριστής της ελευθερίας! Καμία νέα κυβέρνηση, κανένα νέο κράτος, είτε ονομάζεται λαϊκό είτε δημοκρατικό, επαναστατικό ή προσωρινό.

Ο κοινός πλούτος που κατανέμεται σε ολόκληρο τον κόσμο, με όλα τα δικαιώματά του να ανήκουν στο σύνολο της ανθρωπότητας, θα χρησιμοποιηθεί από κοινού από αυτούς που βρίσκονται στο επίπεδό αυτού του πλούτου και είναι σε θέση να τον χρησιμοποιήσουν. Οι άνθρωποι μιας τέτοιας γης θα χρησιμοποιήσουν τον πλανήτη, τις μηχανές, τα εργαστήρια, τα σπίτια, τη γη κ.λ.π., ώστε να τους εξυπηρετήσουν όλους από κοινού. Μέρη της ανθρωπότητας, θα ασκήσουν εδώ, πραγματικά και άμεσα, το δικαίωμά τους σε ένα τμήμα του ανθρώπινου πλούτου. Αλλά ακόμη, εάν ένας κάτοικος του Πεκίνου εμφανίζονταν σε αυτή τη γη, θα είχε τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους: θα απολάμβανε μαζί με τους υπόλοιπους τον πλούτο της χώρας, όπως έκανε και στο Πεκίνο.

Ήταν έτσι αρκετά μπερδεμένος, εκείνος ο ομιλητής που κατήγγειλε τους αναρχικούς ότι θέλουν να δημιουργήσουν περιουσία ως μέλη σωματείων. Δεν θα ήταν υπέροχο να καταστρέφαμε το κράτος για να το αντικαταστήσουμε με ένα πλήθος μικρότερων κρατών; Να σκοτώσουμε το τέρας με το ένα κεφάλι για να βρεθούμε μπροστά στο τέρας με τα χίλια κεφάλια!

Όχι, το έχουμε πει, και δεν θα σταματήσουμε να το λέμε: ούτε μεσολαβητές, ούτε μεσίτες ή χρήσιμοι υπάλληλοι που πάντα καταλήγουν να γίνονται οι πραγματικοί ηγεμόνες: θέλουμε όλος ο υπάρχων πλούτος να λαμβάνεται άμεσα από τους ίδιους τους ανθρώπους και να κρατείται από τα ισχυρά τους χέρια και οι ίδιοι οι άνθρωποι να αποφασίζουν τον καλύτερο τρόπο να τον απολαύσουν, είτε για παραγωγή είτε για κατανάλωση.

Αλλά οι άνθρωποι μας ρωτούν: είναι ο κομμουνισμός εφαρμόσιμος; Θα μπορούσαμε να διαθέτουμε αρκετά προϊόντα ώστε να αφήσουμε όλους να έχουν το δικαίωμα να πάρουν ό,τι επιθυμούν, χωρίς να απαιτούμε από τους ανθρώπους περισσότερη εργασία από αυτή που είναι πρόθυμοι να δώσουν;

Απαντάμε: ναι. Είναι βέβαιο ότι μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτήν την αρχή: από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του, διότι, στις μελλοντικές κοινωνίες, η παραγωγή θα είναι τόσο άφθονη ώστε δεν θα χρειαστεί να περιορίζουμε την κατανάλωση ή να ζητάμε από τους ανθρώπους περισσότερη δουλειά απ’ όση είναι πρόθυμοι ή ικανοί να δώσουν.

Αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να φανταστούμε αυτή την τεράστια αύξηση της παραγωγής, αλλά μπορούμε να την υποθέσουμε εξετάζοντας τα αίτια που θα την προκαλέσουν. Αυτά τα αίτια μπορούν να συνοψιστούν σε τρεις αρχές:

1. Αρμονία της συνεργασίας στους διάφορους κλάδους της ανθρώπινης δραστηριότητας που θα αντικαταστήσει τις σημερινές μάχες που μεταφράζονται σε ανταγωνισμό.

2. Εισαγωγή σε μεγάλη κλίμακα όλων των ειδών μηχανημάτων.

3. Σημαντική διατήρηση των δυνάμεων εργασίας και πρώτων υλών, υποστηριζόμενη από την κατάργηση της επιβλαβούς ή άχρηστης παραγωγής.

Ο ανταγωνισμός, η μάχη, είναι μία από τις θεμελιώδεις αρχές της καπιταλιστικής παραγωγής, η οποία έχει ως σύνθημα: mors tua vita mea, ο θάνατός σου η ζωή μου. Η καταστροφή του ενός φτιάχνει την περιουσία του άλλου. Και αυτός ο αδυσώπητος αγώνας συμβαίνει από έθνος σε έθνος, από περιοχή σε περιοχή, από άτομο σε άτομο, μεταξύ των εργαζομένων καθώς και μεταξύ των καπιταλιστών. Είναι μια θανάσιμη μάχη, ένας αγώνας όλων των μορφών: αγώνας σώμα με σώμα, αγώνας σε ομάδες, ομίλους, στρατιωτικά σώματα. Ένας εργαζόμενος βρίσκει δουλειά, όταν κάποιος άλλος την χάνει· ένας κλάδος ή πολλές βιομηχανίες ευημερούν όταν άλλες παρακμάζουν.

Λοιπόν! Φανταστείτε όταν, στην κοινωνία του μέλλοντος, αυτή η ατομικιστική αρχή της καπιταλιστικής παραγωγής, ότι κάθε άνθρωπος ενδιαφέρεται για τον εαυτό του στρεφόμενος εναντίον των άλλων και κατ’ επέκταση όλοι στρέφονται εναντίον όλων, θα αντικατασταθεί από την αληθινή αρχή της ανθρώπινης κοινωνίας: ένας για όλους και όλοι για έναν – δεν θα λάβουμε τεράστιες αλλαγές στα αποτελέσματα της παραγωγής; Φανταστείτε πόσο μεγάλη θα είναι η ανάπτυξη της παραγωγής, όταν κάθε άνθρωπος, μακριά από την ανάγκη να καταπολεμήσει τους άλλους, θα βοηθηθεί από εκείνους, όταν δεν θα είναι εχθροί του αλλά συνεργάτες. Αν το συλλογικό έργο δέκα ανθρώπων καταλήξει σε απολύτως αδύνατο αποτέλεσμα για έναν μόνο άνθρωπο, πόσο μεγάλα θα είναι τα αποτελέσματα μιας μεγάλης κλίμακας συνεργασίας όλων των ανθρώπων που σήμερα εργάζονται εχθρικά μεταξύ τους

;Και οι μηχανές; Η εμφάνιση αυτών των ισχυρών βοηθών εργασίας, όσο ευρεία κι αν φαίνεται σε εμάς σήμερα, είναι ελάχιστη σε σχέση με αυτό που θα είναι στις μελλοντικές κοινωνίες.

Σήμερα, τα μηχανήματα έχουν συχνά την άγνοια του καπιταλιστή, αλλά συχνότερα το ενδιαφέρον του. Πόσες μηχανές δεν θα χρησιμοποιηθούν μόνο και μόνο επειδή δεν φέρνουν άμεσο όφελος στον καπιταλιστή;

Μήπως μια εταιρεία εξόρυξης άνθρακα, για παράδειγμα, θα οδηγηθεί σε σημαντική οικονομική επιβάρυνση προκειμένου να διασφαλίσει τα συμφέροντα των εργαζομένων και θα κατασκευάσει δαπανηρά μηχανήματα που θα βοηθήσουν τους ανθρακωρύχους να κατεβαίνουν στα ορυχεία; Η τοπική αρχή θα φέρει μια μηχανή για να σπάσει τους βράχους, όταν αυτή η εργασία της δίνει τα μέσα ώστε να δίνει φτηνή ελεημοσύνη στους πεινασμένους; Τόσες πολλές ανακαλύψεις, τόσες πολλές εφαρμογές της επιστήμης παραβλέπονται μόνο και μόνο επειδή δεν φέρνουν αρκετά στον καπιταλιστή!

Ο ίδιος ο εργαζόμενος σήμερα είναι εχθρός των μηχανών και δικαίως, εφόσον γι ‘αυτόν είναι το τέρας που έρχεται να τον κυνηγήσει, να τον κάνει να πεινάσει, να τον υποβαθμίσει, να τον βασανίσει, να τον συντρίψει. Και τι τεράστιο ενδιαφέρον θα είχε, αντίθετα, το να αυξηθεί ο αριθμός τους, όταν ο εργαζόμενος δεν θα είναι πλέον στην υπηρεσία των μηχανών· αντιθέτως, εκείνες θα ήταν στην υπηρεσία του, βοηθώντας τον για την ευημερία του!

Τέλος, είναι απαραίτητο να λάβουμε υπόψη τις τεράστιες εξοικονομήσεις που θα προκύψουν από τα τρία στοιχεία της εργασίας: τη δύναμη, τα μέσα και τα υλικά, τα οποία σπαταλώνται σε τεράστιο βαθμό σήμερα, καθώς χρησιμοποιούνται για την παραγωγή απολύτως άχρηστων αντικειμένων, όταν δεν είναι επιβλαβή για την ανθρωπότητα.

Πόσοι εργάτες, πόσα υλικά και πόσα εργαλεία χρησιμοποιούν σήμερα οι στρατιές της γης και της θάλασσας για να κατασκευάσουν πλοία, φρούρια, κανόνια και όλα αυτά τα οπλοστάσια επιθετικών και αμυντικών όπλων! Πόσες από αυτές τις δυνάμεις σπαταλώνται για να παράγουν πολυτελή αντικείμενα που δεν εξυπηρετούν τίποτα άλλο παρά τις ανάγκες της ματαιοδοξίας και της διαφθοράς!

Και όταν όλη αυτή η δύναμη, όλα αυτά τα υλικά, όλα αυτά τα εργαλεία χρησιμοποιούνται για τη βιομηχανία, ώστε να παραχθούν αντικείμενα που τα ίδια θα χρησιμεύσουν στην παραγωγή, τι θαυμάσια αύξηση θα δούμε σε αυτήν!

Ναι, ο κομμουνισμός είναι εφαρμόσιμος! Μπορούμε βέβαια να επιτρέψουμε σε όλους να πάρουν σύμφωνα με τη θέλησή τους, αφού θα υπάρχουν αρκετά για όλους. Δεν θα χρειαστεί πλέον να απαιτήσουμε περισσότερη δουλειά απ’ όση κάποιος θέλει να δώσει, γιατί θα υπάρχουν πάντα αρκετά προϊόντα για αύριο.

Και χάρη σε αυτήν την αφθονία η δουλειά θα χάσει τον τρομακτικό χαρακτήρα της υποδούλωσης, αφήνοντας σε αυτήν μόνο τη γοητεία μιας ηθικής και φυσικής ανάγκης, όπως της μελέτης και της ζωής με τη φύση.

Δεν θέλουμε απλώς να πούμε ότι ο κομμουνισμός είναι δυνατός· μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι είναι απαραίτητος. Όχι μόνο να θέλαμε να είμαστε κομμουνιστές· πρέπει να είμαστε κομμουνιστές, αλλιώς ρισκάρουμε να χάσουμε το νόημα της επανάστασης.

Στην πραγματικότητα, μετά την κολεκτιβοποίηση των εργαλείων και των πρώτων υλών, αν διατηρήσουμε την ατομική οικειοποίηση των προϊόντων εργασίας, θα βρεθούμε αναγκασμένοι να εξοικονομήσουμε χρήματα και, ακολούθως, θα υπάρξει μια μεγαλύτερη ή μικρότερη συσσώρευση πλούτου, ανάλογα με την μεγαλύτερη ή μικρότερη αξία, ή μάλλον, ανάλογα με την μεγαλύτερη ή μικρότερη ικανότητα των ατόμων. Επομένως, η ισότητα θα εξαφανιζόταν, επειδή εκείνοι που θα κατάφερναν να συγκεντρώσουν περισσότερο πλούτο θα είχαν ήδη εξυψωθεί σε σχέση με το επίπεδο των άλλων. Δεν θα παρέμενε πλέον περισσότερο από ένα βήμα πριν οι αντεπαναστάτες μπορέσουν να καθιερώσουν το δικαίωμα της κληρονομιάς. Άκουσα μάλιστα έναν διάσημο σοσιαλιστή, ένα λεγόμενο επαναστάτη, ο οποίος υποστήριζε την ατομική απόδοση προϊόντων και τελείωσε το λόγο του λέγοντας ότι δεν είδε κανένα μειονέκτημα σε μια κοινωνία που δέχτηκε τη μεταφορά των προϊόντων με κληρονομιά: αυτό, σύμφωνα με τον ίδιο, θα ήταν απίθανο να έχει οποιεσδήποτε επιπτώσεις. Για όσους από εμάς γνωρίζουμε από κοντά τα αποτελέσματα στα οποία έφτασε η κοινωνία με αυτή τη συσσώρευση πλούτου και τη μεταβίβασή τους με την κληρονομιά, δεν μπορεί να υπάρξει καμία αμφιβολία πάνω σε αυτό το θέμα.

Αλλά η ατομική κατανομή των προϊόντων θα εγκαθίδρυε και πάλι όχι μόνο την ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων αλλά και την ανισότητα μεταξύ των διαφόρων μορφών εργασίας. Θα βλέπαμε σχεδόν αμέσως την επανεμφάνιση της «καθαρής» και της «βρόμικης» εργασίας, της «ευγενούς» και της «απαίσιας» εργασίας: η πρώτη θα γινόταν από τους πλούσιους, η δεύτερη θα είχε ανατεθεί στους φτωχούς. Έτσι, δεν θα ήταν πλέον η κλήση και το γούστο που θα οδηγούσε έναν άνθρωπο να αφιερωθεί σε ένα είδος δραστηριότητας σε σχέση με κάποιο άλλο: θα ήταν το συμφέρον του, η ελπίδα να κερδίσει περισσότερα σε ένα συγκεκριμένο επάγγελμα. Με αυτό τον τρόπο η τεμπελιά και η επιμέλεια, η αξία και η έλλειψη αξίας, οι καλοί και οι κακοί, η κακία και η αρετή και, κατά συνέπεια, η «ανταμοιβή» από τη μια και η «τιμωρία» από την άλλη, ο νόμος, ο δικαστής, τα πρωτοπαλίκαρα, η φυλακή θα επανεμφανίζονταν όλα.

Υπάρχουν σοσιαλιστές που προσκολλώνται στην υποστήριξη της ιδέας της ατομικής κατανομής προϊόντων εργασίας, βασισμένοι στο αίσθημα της δικαιοσύνης.

Παράξενη ψευδαίσθηση! Με τη συλλογική εργασία, που μας επιβάλλει την ανάγκη μεγάλης κλίμακας παραγωγή και μεγάλης κλίμακας χρήση των μηχανών, με αυτή την συνεχώς αυξανόμενη τάση της σύγχρονης εργασίας να υπηρετεί τον εαυτό της μέσα από το έργο των προηγούμενων γενεών – πώς θα μπορέσουμε να προσδιορίσουμε ποια τμήματα του προϊόντος ανήκουν σε ποιον; Είναι απολύτως αδύνατο, και οι ίδιοι οι αντίπαλοί μας το γνωρίζουν τόσο καλά ώστε καταλήγουν να λένε «Λοιπόν, θα χρησιμοποιήσουμε ως βάση για την κατανομή τις ώρες εργασίας», αλλά, ταυτόχρονα, οι ίδιοι παραδέχονται ότι αυτό θα ήταν άδικο, επειδή με τρεις ώρες εργασίας από τον Πιερ θα μπορούσαν να παράγουν όσο με πέντε ώρες εργασίας από τον Πωλ.

Στις παλιές εποχές, αποκαλούσαμε τους εαυτούς μας “κολεκτιβιστές” επειδή αυτή ήταν η λέξη που μας διέκρινε από τους ατομικιστές και από τους απολυταρχικούς κομμουνιστές· αλλά τελικά είμαστε όλοι απλά αντιεξουσιαστές κομμουνιστές και, οι αυτοαποκαλούμενοι “κολεκτιβιστές”, πιστεύαμε ότι εκφράζαμε με αυτό το όνομα την ιδέα μας ότι πρέπει να συγκεντρωθούν τα πάντα, χωρίς να γίνεται διάκριση μεταξύ των εργαλείων και των υλικών της εργασίας και των προϊόντων συλλογικής εργασίας.

Αλλά, μια μέρα, είδαμε μια νέα απόχρωση σοσιαλιστών που, αναβιώνοντας τα λάθη του παρελθόντος, θαυμάζοντας τον εαυτό τους ενώ φιλοσοφούσαν, διαχωρίζοντας τον εαυτό τους σε αυτό το ζήτημα, ολοκλήρωσαν το λόγο τους κάνοντας τούς εαυτούς τους αποστόλους της παρακάτω θέσης:

«Υπάρχουν», λένε, «η αξία χρήσης και η αξία παραγωγής. Η αξία χρήσης είναι αυτή που χρησιμοποιούμε για να ικανοποιήσουμε τις προσωπικές μας ανάγκες: το σπίτι στο οποίο ζούμε, τα τρόφιμα που καταναλώνουμε, τα ρούχα, τα βιβλία κλπ., ενώ η αξία παραγωγής είναι αυτή που χρησιμοποιούμε για να παράγουμε: το εργαστήριο, τα υπόστεγα, το μαντρί, η αποθήκη, οι μηχανές και τα εργαλεία όλων των ειδών εργασίας, ο ήλιος, οι πρώτες ύλες κλπ. Τα πρώτα, που εξυπηρετούν τις ανάγκες του ατόμου», λένε, «πρέπει να αποδοθούν στο άτομο, ενώ τα δεύτερα, τα οποία βοηθούν τον καθένα να παράγει, θα πρέπει να κατέχονται από κοινού».

Αυτή είναι η πρόσφατα ανακαλυφθείσα – ή μάλλον, ανανεωμένη όσο χρειάζεται – οικονομική θεωρία.

Αλλά ρωτώ εσάς, εσάς που δίνετε τον ευνοϊκό τίτλο της “αξίας παραγωγής” στον άνθρακα που τροφοδοτεί τα μηχανήματα, στο ορυκτέλαιο που χρησιμεύει για να τα λιπαίνει, στο πετρέλαιο που φωτίζει το έργο του – γιατί αρνείστε αυτόν τον τίτλο στο ψωμί, στο κρέας που τρώω, στο λάδι με το οποίο ετοιμάζω τη σαλάτα μου, στο φωταέριο που φωτίζει τη δουλειά μου, σε όλα όσα βοηθούν στη ζωή και στη λειτουργία αυτού του τέλειου μηχανήματος, του πατέρα όλων των μηχανών: του ανθρώπου;

Κατηγοριοποιείται ως αξία παραγωγής το λιβάδι και το στάβλο που χρησιμεύουν για τη στέγαση αγελάδων και αλόγων και αποκλείετε τα σπίτια και τους κήπους που εξυπηρετούν το πιο ευγενές όλων των ζώων: τον άνθρωπο;

Πού είναι η λογική σας;

Εκτός αυτού, εσείς οι ίδιοι που φαντάζεστε τους εαυτούς σας ως αποστόλους αυτής της θεωρίας, γνωρίζετε πολύ καλά ότι αυτός ο διαχωρισμός δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, και ότι εάν είναι δύσκολο να το απεικονίσουμε σήμερα, θα εξαφανιστεί εντελώς την ημέρα που όλοι θα είμαστε ταυτοχρόνως παραγωγοί και καταναλωτές.

Έτσι, βλέπουμε ότι δεν είναι αυτή η θεωρία η οποία θα μπορούσε να δώσει μια νέα ώθηση στους υποστηρικτές των ατομικών αποδόσεων των προϊόντων της εργασίας. Αυτή η θεωρία απέκτησε μόνο ένα αποτέλεσμα: αυτό της αποκάλυψης του παιχνιδιού αυτών των λίγων σοσιαλιστών που θα ήθελαν να περιορίσουν το εύρος της επαναστατικής σκέψης· έχει ανοίξει τα μάτια μας και μας έδειξε την αναγκαιότητα να λέμε ξάστερα ότι είμαστε κομμουνιστές.

Αλλά τελικά, ας ασχοληθούμε με τη μία και μόνη σοβαρή ένσταση που οι αντίπαλοί μας έφεραν κατά του κομμουνισμού.

Όλοι συμφωνούμε ότι αναγκαστικά κινούμαστε προς τον κομμουνισμό, αλλά παρατηρούμε ότι στην αρχή τα προϊόντα δεν θα είναι άφθονα· θα χρειαστεί να καθιερώσουμε μερίδες και να χωρίσουμε πόρους, και το καλύτερο μέρος των προϊόντων της εργασίας θα βασιστεί στην ποσότητα εργασίας που θα αποδώσει ο καθένας.

Σε αυτό απαντάμε ότι, σε μια μελλοντική κοινωνία, ακόμη και όταν θα είμαστε υποχρεωμένοι να κατανέμουμε τους πόρους, πρέπει να παραμένουμε κομμουνιστές: αυτό σημαίνει ότι η διανομή πρέπει να γίνεται όχι ανάλογα με την αξία, αλλά με τις ανάγκες.

Πάρτε για παράδειγμα την οικογένεια, αυτό το μικρό μοντέλο κομμουνισμού (ενός περισσότερο αυταρχικού κομμουνισμού από αναρχικό, είναι αλήθεια, το οποίο όμως, στο παράδειγμα μας, δεν αλλάζει τίποτα).

Στην οικογένεια, ας υποθέσουμε ότι ο πατέρας φέρνει σπίτι εκατό σεντς κάθε μέρα, ο μεγαλύτερος γιος τρία φράγκα, ο μεσαίος σαράντα σεντς, και ο μικρότερος μόνο πέντε σεντς την ημέρα. Ο καθένας φέρνει τα χρήματα στη μητέρα που κρατά τα μετρητά και ταΐζει όλους αυτούς. Ο καθένας κερδίζει διαφορετικά ποσά, αλλά στο δείπνο, ο καθένας εξυπηρετεί τον εαυτό του σύμφωνα με τις ορέξεις του· δεν υπάρχει κατανομή. Αλλά έρχονται άσχημες μέρες και η παντελής έλλειψη χρημάτων αναγκάζει την μητέρα να μην βασίζεται πλέον στην όρεξη και το γούστο του κάθε ατόμου για τη διανομή στο δείπνο. Είναι απαραίτητο να δοθούν συγκεκριμένες μερίδες φαγητού και, είτε με πρωτοβουλία της μητέρας είτε με τη σιωπηρή συμφωνία ολόκληρου του τραπεζιού, οι μερίδες μειώνονται. Βλέπετε, όμως, αυτή η κατανομή δεν συμβαίνει ανάλογα με τα κέρδη, επειδή είναι τα μικρότερα παιδιά που λαμβάνουν τις πιο γενναιόδωρες μερίδες ενώ το καλύτερο κομμάτι του κρέατος προορίζεται για την ηλικιωμένη γυναίκα που δεν κερδίζει τίποτα. Ακόμη και κατά τη διάρκεια έλλειψης τροφίμων, η οικογένεια λειτουργεί βάσει της αρχής της διανομής ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός. Θα μπορούσε να είναι διαφορετικά στην ανθρώπινη οικογένεια του μέλλοντος;

Είναι προφανές ότι θα μπορούσα να πω περισσότερα πάνω σε αυτό το θέμα, αν δεν μιλούσα μπροστά σε αναρχικούς.

Δεν μπορούμε να είμαστε αναρχικοί χωρίς να είμαστε κομμουνιστές. Στην πραγματικότητα, η παραμικρή ιδέα περιορισμού ήδη περιέχει σπόρους αυταρχισμού. Δεν θα προλάβαινε να γίνει αντιληπτό προτού αμέσως να δημιουργηθούν ο νόμος, ο δικαστής, ο αστυνομικός.

Πρέπει να είμαστε κομμουνιστές επειδή στον κομμουνισμό θα συνειδητοποιήσουμε την πραγματική ισότητα. Πρέπει να είμαστε κομμουνιστές επειδή οι άνθρωποι, που δεν καταλαβαίνουν την κολεκτιβιστική σοφιστεία, κατανοούν απόλυτα τον κομμουνισμό, όπως έχουν ήδη παρατηρήσει οι φίλοι μας Ρεκλύ και Κροπότκιν. Πρέπει να είμαστε κομμουνιστές, επειδή είμαστε αναρχικοί, γιατί η αναρχία και ο κομμουνισμός είναι οι δύο όροι που είναι απαραίτητοι για την επανάσταση.

Canada’s embassy in Venezuela has just been closed. The spur for this closure is an open attempt by Canada’s Prime Minister Justin Trudeau to overthrow Venezuela’s Nicolás Maduro. Canada is one of the leaders of the Lima Group, a network of countries that came together in 2017 with the express purpose of regime change in Venezuela. Canada’s diplomatic corps has played the role of facilitator for the Venezuelan opposition leader Juan Guaidó. Trudeau and Guaidó speak regularly. Their plot against Venezuela thickens.

The Canadian government held the meeting of the Lima Group this year. It helped organize the speaking tours of Venezuelan opposition figures. But, most controversially, Canada’s ambassador to Venezuela – Ben Rowswell – held an annual dinner and delivered a human rights award to people who amplified the voices of those opposed to the Bolivarian Revolution. “The tradition here,” Rowswell said sanctimoniously, “is that Canada believes in the principles of human rights and democracy and takes pragmatic measures on the ground to unblock political situations.” Unblock political situations is a uniquely Canadian way of saying promoting regime change.

Venezuela has been – as the most recent dossier from Tricontinental: Institute for Social Research argues – the target of a hybrid war. Canada has not been a bystander in this hybrid war, but it has functioned to give the entire maneuver the sheen of Canadian liberalism.

Canadian Weapons
Countries work hard to protect and promote their self-image. No state likes to be associated – for instance – with arms sales. Sweden, which gives out the Nobel Peace Prize, and Switzerland, which promotes itself as a neutral country, are leading sellers of arms – both in the top twenty list. Canada sells fewer arms than Switzerland and Sweden, but the places that it sells arms to should raise eyebrows.

For all the talk of “human rights” and for all the hoopla about the human rights award from the Canadian embassy in Caracas, it is Canada’s Justin Trudeau who championed a $15-billion arms deal with Saudi Arabia despite the many criticisms of the Saudi war on Yemen. It is one thing to talk about human rights. It is another to live by that credo. Canada does not.

The Canada-Saudi arms deal did not take place in another century. It was signed in 2014 and executed this year by the liberal government of Trudeau. The list of arms sold to Saudi Arabia by Canada’s General Dynamics Land Systems includes the kind of Canadian-made weapons that Saudi Arabia is already using against the people of Yemen. It is quite one thing for a pompous Canadian Parliament to sanction people associated with the murder of the Saudi journalist Jamal Khashoggi (as they did in November last year) and another to sell arms to a regime that has killed thousands of civilians in a brutal and unending war.

Evidence of the brutality of the Saudi war does not necessarily need to be assembled for the Canadian foreign ministry. In July 2017, Canada’s Foreign Minister Chrystia Freeland said that she was “deeply concerned” by the videos of Canadian weaponry used against the Yemeni people. “If it is found that Canadian exports have been used to commit serious violations of human rights,” said the Canadian foreign ministry, then Canada “will take action.” This is a curious standard. Only if Canadian weaponry is used to commit violations is this a concern. It is acceptable to sell weaponry to a country that is in the midst of prosecuting an inhumane war.

In June 2018, the Canadian Parliament’s Standing Senate Committee on Human Rights produced a key report. Three Canadian senators – a liberal, a conservative and an independent – found that “even though the Government of Canada advocates for the protection of human security abroad, it too often appears willing to compromise its values in order to advance economic and other foreign policy interests.” In this report, the senators note that it is more than likely that Canadian weaponry was used by Saudi Arabia against the Bahraini population in 2011 and against the Saudi public. This – the standard developed by Freeland and underscored by the Canadian Senate – did not bother Freeland’s department when it eventually provided export licenses.

No need to unblock the political situation in Saudi Arabia. No talk of “principles of human rights and democracy” when “Made in Canada” becomes the last phrase seen by a Yemeni child before the lights go out.

Canadian Mining
If you think about Canada, you don’t always think about mining companies and their human rights violations.

But these mining companies play a fundamental role in driving much of Canadian foreign policy, notably when it comes to South America, Africa and Southern Asia. Some of the world’s largest mining firms – as is noted in this briefing from Tricontinental: Institute for Social Research – are Canadian. Many of them operate in South America.

From one end of Latin America to another, Canadian mining companies have been involved in scandals upon scandals. The Working Group on Mining and Human Rights in Latin America filed a report with the Inter-American Commission on Human Rights that is damning. “The Impact of Canadian Mining in Latin America and Canada’s Responsibility” (2014) should have shaped the way the world sees Canada. But it has had almost no impact.

The report notes that “the mining sector plays a fundamental role in the Canadian government’s efforts” in Latin America, to the extent of interference in the domestic affairs of a number of countries. In Colombia, Honduras and Peru, the Canadian government drove the drafting of the mining policies.

Anger at Venezuela has got to be understood in terms of Canada’s mining interests. In 2007, Barrick Gold’s Peter Munk wrote a letter to the Financial Times that summarized the view of the entire Canadian mining sector toward Venezuela. The letter called Hugo Chávez a “dangerous dictator” and called for intervention – “let us not give President Chávez a chance to do the same step-by-step transformation of Venezuela.” What bothered Munk and his class of mining executives was Venezuela’s push against foreign firms that sought to drain the wealth from countries like Venezuela.

Why was Munk so annoyed? Chávez’s government had just pushed for foreign companies to surrender their majority control over Venezuela’s oil reserves. This bothered Munk, but he was not alone. Canadian embassy officials in Venezuela told James Rochlin, a professor of the University of British Columbia, that they felt “burned” by Chávez. The Canadian government began to get cozy with Colombia against Venezuela. The roots of the Lima Group go back to the anger of the mining firms with Chávez’s desire to use Venezuela’s resources for the Venezuelan people. The Canadian mining bosses and the Canadian government wanted the Bolivarian Revolution overthrown so that they could take advantage of Venezuela’s resources.

So much for high-minded principles. For those who want to understand Canada’s foreign policy, don’t spend years studying its human rights statements. Put your hand into the dirt, touch the ore under the soil – that’s where Canadian foreign policy is rooted.

Como fruto del debate que el Grupo Libertario Vía Libre ha desarrollado en los últimos dos años sobre las violencias y prácticas machistas y gracias a la positiva influencia que nos ha dejado el gran despertar del movimiento de mujeres en América Latina y el mundo, además, de las enseñanzas que hemos incorporado gracias a la militancia feminista de algunas compañeras que hacen parte de nuestra organización, hemos decidido sistematizar nuestras reflexiones y experiencias alrededor de una política común e integral de género que resumimos en 5 líneas generales de acción y 12 propuestas específicas.

Como fruto del debate que el Grupo Libertario Vía Libre ha desarrollado en los últimos dos años sobre las violencias y prácticas machistas y gracias a la positiva influencia que nos ha dejado el gran despertar del movimiento de mujeres en América Latina y el mundo, además, de las enseñanzas que hemos incorporado gracias a la militancia feminista de algunas compañeras que hacen parte de nuestra organización, hemos decidido sistematizar nuestras reflexiones y experiencias alrededor de una política común e integral de género que resumimos en 5 líneas generales de acción y 12 propuestas específicas:

Formas organizativas.

1.Constitución de una secretaría de género en tanto instancia orgánica especializada en este campo y de naturaleza permanente. Esta sería una forma organizativa con proyecciones generales de trabajo elaboradas en las asambleas generales y revisadas constantemente en las reuniones ordinarias de la agrupación, que desarrolla planes de trabajo y tareas puntuales relacionadas con el impulso de las líneas de acción de la política de género.

2. Consolidación de círculos de hombres, mujeres, disidencias y mixtos como espacios de reflexión continúa sobre prácticas machistas que propicien ejercicios de identificación y modificación de conductas patriarcales y de las militantes, especialmente, de los hombres1. Los espacios combinarán momentos de separación con base en la identidad de género y momentos de participación conjunta, que nutren y enriquecen las perspectivas colectivas. Además, los definimos como escenarios orgánicos vitales para el desarrollo de nuestra práctica política.

3.Establecimiento, ante situaciones eventuales, de comisiones de género encargadas de proponer rutas para el abordaje de casos específicos de violencias y prácticas machistas que tengan como base la experiencia del grupo y sus protocolos.

Documentos programáticos.

4.Construcción colectiva de protocolos de prevención y de acción frente a las prácticas y violencias machistas que nos permitan responder con rigor, eficacia y contundencia ante situaciones eventuales. Los protocolos serán socializados con cada una de las militantes de la organización y es clave que se entiendan como la base para el trámite de los casos, sin obviar la importancia de analizar en su especificidad las complejidades de cada situación.

En este punto, quisiéramos anunciar que hemos elaborado la versión final del “Protocolo para la prevención y atención de casos de violencia de género y prácticas machistas en organizaciones políticas” que construimos a partir de nuestra experiencia y que hemos tenido la oportunidad de discutir ampliamente en espacios internos del grupo y en eventos públicos organizados por sectores estudiantiles universitarios. Este documento pronto estará disponible en nuestros medios virtuales.

5.Incorporación de una serie de [[bold]]documentos orgánicos con la perspectiva feminista del grupo. Estos son documentos teóricos que guían nuestro accionar y que sirven para el estudio y la deliberación de nuestras integrantes, la discusión con las simpatizantes que se acercan a la organización y el debate público sobre el tema.

Formación teórica y práctica.

6.Continuación de los espacios de formación en feminismo, actividades tanto de carácter interno como externo, que se realizarán de forma periódica e interconectada, liderados por las activistas del movimiento de mujeres y disidencias sexuales del grupo y en donde se desarrollan procesos de indagación, enseñanza y aprendizaje sobre asuntos de género.

7.Impulso de una perspectiva feminista en todas nuestras actividades, esto es el desarrollo de una línea común que atraviesa todos los ámbitos de nuestra labor política y social, convirtiendo el programa feminista de inspiración libertaria en un tema que atraviesa nuestro abordaje de diferentes problemáticas, nuestras actividades de agitación y propaganda, nuestra labor en los espacios sociales, el trabajo organizativo de base y la movilización social.

Política de afirmación de las mujeres y de las disidentes sexuales y de género.

8.Estructuración de una política afirmativa que atendiendo a la problemática de la división sexual y de género de la sociedad que se replica en las organizaciones populares, busca organizar un conjunto de iniciativas con la participación plena e igualitaria de las compañeras mujeres y disidentes sexuales en todos los espacios de actividad. Esto implica la consciente y auto reflexiva distribución no sexista de las tareas políticas y organizativas, la promoción de los liderazgos y las voces de las mujeres y de las disidentes.

9.Proyección de espacios seguros, que entendemos como la apuesta por la construcción de un conjunto de relaciones, lugares y momentos en donde las mujeres y disidencias sexuales puedan potenciar sus capacidades, expresar sus sentires, preocupaciones y posturas políticas con tranquilidad, vean sus experiencias y visiones valoradas, se desenvuelvan en un ambiente de compañerismo y sus expresiones personales sean resguardadas y respetadas en medio de relaciones solidarias.

10.Creación de una identidad feminista, que nos supone un proceso de identificación personal y colectiva con las luchas de las mujeres y las disidencias sexuales contra la dominación patriarcal, a favor del reconocimiento y la continuación de una tradición histórica y una memoria colectiva que lucha contra la dominación masculina, así como una estética, una gráfica y un lenguaje que le otorgue centralidad a las mujeres y disidentes.

Compromisos políticos.

11.Ratificación de nuestro compromiso con el movimiento de mujeres y de disidencias sexuales, a través de la participación en los procesos de movilización, organización y lucha contra el heteropatriarcado que se desarrolla en nuestra sociedad, acompañando las denuncias y campañas de las organizaciones feministas, así como, la difusión y la defensa teórica y práctica de la liberación de las mujeres y de las disidentes.

12.Propensión por el desarrollo de una apuesta feminista en todos los sectores sociales y populares, por el impulso de un programa feminista transversal en todos los movimientos políticos y sociales, por el compromiso multisectorial con las movilizaciones y luchas del movimiento de mujeres y disidencias, por la construcción de organizaciones seguras que impulsen la participación y prevengan las prácticas y violencias machistas, por la generalización de los espacios de reflexión y el desarrollo de políticas de género en todas las organizaciones sociales.

¡Por el feminismo y la libertad!
¡Arriba las que luchan!

Grupo Libertario Vía Libre.
Junio del 2019. Bogotá, Colombia.

[1] Pensamos que para evitar el aislamiento y la autocomplacencia en las que pueden incurrir los espacios de hombres se deben coordinar estos escenarios con el conjunto de la política de género de la organización y sus instancias orgánicas, así como, es clave que reciban la influencia de las visiones y experiencias de las mujeres y disidencias.

After withdrawing from the nuclear deal with Iran last year and resuming sanctions last November, the White House in April announced that its goal was to “drive Iranian exports to zero.” To make this drive happen, the White House stopped allowing countries like India, China, Japan, Turkey, and South Korea to import Iranian oil: dictating to sovereign countries whom they can trade with.

The dictating doesn’t stop there. Last December the United States had Canadian authorities detain and imprison a Chinese executive, the chief financial officer of telecom company Huawei. Meng Wanzhou is currently being held in Canada for extradition to the U.S., on the allegation that her company violated U.S. sanctions against Iran. Not content with having told China that it cannot trade with Iran, the United States has gotten a third country, Canada, to take a Chinese corporate executive captive in what Trump suggested was leverage for a trade deal: “If I think it’s good for what will be certainly the largest trade deal ever made, which is a very important thing – what’s good for national security – I would certainly intervene, if I thought it was necessary,” he told Reuters in December.

The trade deal with China didn’t come through, and a “trade war” has begun. Meng Wanzhou is still stuck in Canada. And the blockade against Iran is still tightening. Economist Mark Weisbrot assessed some of the damage to the Iranian economy in a recent segment on the Real News Network, noting that when sanctions were imposed in 2012, oil production dropped by 832,000 barrels per day and GDP by 7.7 per cent; when they were lifted in 2016 in the nuclear deal, production increased by 972,000 barrels per day and GDP increased by 12 per cent that year. In 2018 when sanctions were imposed, oil production fell dramatically again and inflation rose by 51 per cent; shortages of dozens of essential medicines, according to a study at the University of California, have followed.

Sanctions Destroy Economies
Some basic economics are in order here. A country that does not need to import or export is called an autarky, and in today’s global economy there are no autarkies. All national economies depend on trade: they export, earn foreign currency, and use that to import what they cannot produce. Driving a country’s exports to zero means destroying the country’s economy, and depriving the country’s people of necessities.

Sometimes billed as an alternative to war, sanctions are in fact a weapon of war. Far from precision-guided munitions, sanctions are weapons of starvation, which target the most vulnerable civilians for slow and painful death by deprivation of food and medicine. They are an alternative to war in the sense that unlike the invasion of ground troops or even the dropping of bombs, they pose little risk to the aggressor. This is their appeal to someone like Trump, who revealed the genocidal intent behind the Iran sanctions when he threatened (on Twitter) “the official end of Iran.”

In the 1990s, one focus of the antiwar movement was the impact of the genocidal sanctions against Iraq, which killed 500,000 children (a “price” that Madeleine Albright famously said was “worth it”). Antiwar activists feared that the sanctions were part of a military strategy that would end in even more devastating shooting war. Those fears proved true. Today’s sanctions seem to draw from the same playbook.

International law recognizes that sanctions are a form of warfare, and places the use of the sanctions weapon in the hands of the United Nations Security Council. And so it happened that between the 1990 and 2003 U.S. wars on Iraq, the UN played the shameful role of administering the Iraq sanctions. But today’s unilateral sanctions imposed by the U.S. circumvent any UN legalities. In the same Real News segment, UN Special Rapporteur on Unilateral Coercive Measures Idriss Jazairy noted that about one-quarter of the world’s population is under some form of unilateral sanctions. Iran, Venezuela, Syria, Cuba, Sudan and others are under various U.S. sanctions regimes. Yemen is fully blockaded by the U.S., UK, and Saudi Arabia; Gaza and the West Bank are completely sealed in by Israel; Qatar is blockaded by Saudi Arabia and the UAE, and the list goes on.

U.S. sanctions against Venezuela have already killed 40,000 people between 2017 and 2018, according to a report by Mark Weisbrot and Columbia University’s Jeffrey Sachs. The more intense sanctions imposed in 2019 will kill still more. Venezuela’s electrical grid is damaged, most likely because of sabotage. Maintenance of potable water pumps has become impossible without imported spare parts, leaving millions without water. A Venezuelan professor of economics, Pasqualina Curcio, told a delegation of the End Venezuela Sanctions coalition that sanctions have cost the country $114-billion, “which is nearly equal to one year’s worth of Venezuelan GDP at a typical oil price, or 26 years’ worth of medical imports.”

The Real Purpose?
One of the tactical arguments anti-sanctions campaigners sometimes make is that sanctions “don’t work.” And for their declared purpose of “regime change,” indeed they do not. But when a policy is so widespread, such a first resort, perhaps the declared purpose is not the real purpose. If the purpose is to destroy economies, isolate countries, coerce allies, keep tensions near boiling and maintain a constant threat of war, sanctions are successful. It has been shown time and again that torture “doesn’t work” for obtaining information. But torture is not a technique for obtaining information. It is a technique for breaking a person and, when practiced on a mass scale by an apartheid state or dictatorship, for breaking a society. Sanctions are similar: the point is to break the society, not “regime change.”

Sanctions are Trump’s favorite weapon, but good Democrats are no different. Obama oversaw the destruction of Syria, Clinton laughed about the murder of Gaddafi and the destruction of Libya, and Albright said that 500,000 Iraqi children’s deaths were “worth it.” For the empire, genocide, like aggression, is a normal part of politics. Nuclear planners plan how to commit it. Sanctions officials administer it. And for the most part, human rights organizations take no position on it.

It is possible that at some point sanctions could become self-limiting. If enough countries are sanctioned, they might of course decide to trade with one another. In attempting to isolate so many big countries, the United States could isolate itself, creating a kind of “coalition of the sanctioned.” But from the U.S. perspective, with Brazil, India, and Egypt (the biggest countries in Latin America, South Asia, and the Arab world) all utterly subservient, perhaps this looks like a good moment to try to pressure China, Russia, Iran, Venezuela and Cuba. Trump’s planners can rest assured that it is not them, but millions of innocents in those countries who will pay for their power plays.