Mέλη του πολιτικού μας πυρήνα προχώρησαν σε αντιεκλογική παρέμβαση στην "Εφημερίδα των Συντακτών" ζητώντας την δημοσιοποίηση σχετικού κειμένου στην ηλεκτρονική της σελίδα, η οποία και πραγματοποιήθηκε. Παραθέτουμε το κείμενο της παρέμβασης.

Βρισκόμαστε στο κατώφλι των εκλογών και περιδιαβαίνουμε την τελευταία «κρίσιμη» περίοδο πριν την κορύφωση των «πολιτικών μαχών». Οι μέρες που διανύουμε είναι μέρες που θα θυμόμαστε για πάντα. Είναι μέρες βαμμένες στο αίμα των δεκάδων συνανθρώπων μας στα Τέμπη που σκοτώθηκαν σε ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα για το οποίο προειδοποιούσαν και φώναζαν δραματικά οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους. Χιλιάδες λαού σε όλη την χώρα παρακινημένοι από την δίκαιη οργή βγήκαν στους δρόμους για να καταγγείλουν το κρατικό και καπιταλιστικό αυτό έγκλημα, να παλέψουν για να μην συγκαλυφθούν οι πραγματικοί ένοχοι (κράτος-κυβερνήσεις-καπιταλιστές) και να συγκρουστούν με τους πληρωμένους βασανιστές του κρατικού μηχανισμού παρά την σφοδρή καταστολή και κόντρα στους κάθε λογής επαγγελματίες προβοκατορολόγους.

Κι όλα αυτά, την ίδια ώρα που οι ένοχοι, οι συνυπεύθυνοι και οι εκμεταλλευτές ακόμη και του θανάτου έχουν τα μάτια τους στραμμένα στις εκλογές. Όλοι πλέον γνωρίζουμε ότι το έγκλημα στα Τέμπη ιδίως σε σχέση με τις εκλογές τους απασχολεί. Πάνδημο το αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας σχεδιάζει με ποιον τρόπο θα αξιοποιήσει τον θάνατο των συνανθρώπων μας για να ενισχύσει το κάθε κομματικό γκρουπούσκουλο τα εκλογικά του ποσοστά. Πρώτα και κύρια η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που έσπευσε αρχικά να αποδώσει σε «ανθρώπινο λάθος» τις εγκληματικές ευθύνες για τον μεσαιωνικό τρόπο λειτουργίας των σιδηροδρόμων και εν συνεχεία, φοβούμενη τις εκλογικές απώλειες προσπάθησε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα με προκλητικές «συγγνώμες» επικοινωνιακού χαρακτήρα. Το ίδιο και η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ επί διακυβέρνησης του οποίου έλαβε χώρα η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ με τυμπανοκρουσίες. Οι της Κουμουνδούρου έχουν το θράσος και προσμένουν το έγκλημα στα Τέμπη, για το οποίο είναι συνυπεύθυνοι, να λειτουργήσει ως έναυσμα για την «εκλογική ανατροπή του Μητσοτάκη» αντί να κρύβονται για να μην δεχτούν πυρά. Από κοντά και τα υπόλοιπα καθάρματα των επίδοξων διαχειριστών της εξουσίας και οι κολαούζοι τους.

Δεν είναι τυχαίο που τα πρώτα μέσα που μίλησαν για την επίδραση του εγκλήματος στα Τέμπη ως προς τις εκλογές, ήταν η ΑΥΓΗ και η ΕΦΣΥΝ τρίβοντας τα χέρια τους και ευελπιστώντας για άνοδο του πολιτικού τους αφεντικού. Ενώ απ’ την μία πλευρά οι γδάρτες της Ν.Δ. βλέπουν το έγκλημα στα Τέμπη ως κίνδυνο για εκλογικές απώλειες, τα λαμόγια της σοσιαλδημοκρατίας αξιώνουν πως θα ευνοηθούν, πιστεύοντας ότι ο λαός δεν θα συνεκτιμήσει τις δικές τους εγκληματικές ευθύνες για την κατάσταση των σιδηροδρόμων. Εμπόριο ελπίδας πάνω στο αίμα, τον θάνατο και τον πόνο. Αλλά, αυτό ήταν πάντα και αυτό θα είναι πάντα το ήθος των κρατικών και κυβερνητικών παραγόντων τόσο της δεξιάς όσο και της αριστερής πλευράς της συστημικής διαχείρισης.

Ας περάσουμε όμως και να κοιτάξουμε κατάματα και τις δικές μας ευθύνες ως κοινωνία, ως εργατική τάξη και ως νεολαία μπροστά στις επικείμενες εκλογές. Ποιο είναι το δικό μας χρέος μέσα σε αυτό το άδικο, εκμεταλλευτικό και σάπιο σύστημα που μας ισοπεδώνει τις ζωές και μας οδηγεί στον θάνατο; Μπορούμε να το ανατρέψουμε; Κι αν ναι, τι σχέση μπορεί να έχουν οι εκλογές με ένα τέτοιο δύσκολο μεν αλλά όχι ακατόρθωτο ιστορικά εγχείρημα; Κατ εμάς, καμία!

Όντας στην καρδιά μιας παγκόσμιας συστημικής κρίσης που μαίνεται από το 2008 και την οποία στον ελλαδικό χώρο από το 2010 και την υπαγωγή στο πρώτο μνημόνιο την έχουμε ζήσει στο πετσί μας μέσα από την λεηλασία κάθε πλευράς του κοινωνικού βίου, ένα μόνο μπορεί να είναι βέβαιο: κάθε κυβέρνηση θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Το ίδιο θα ισχύσει φυσικά και για την επόμενη που θα σχηματιστεί σε λίγο καιρό από τώρα, είτε αυτή θα είναι πάλι με κορμό μια απονομιμοποιημένη κοινωνικά Ν.Δ. είτε μια ασταθής κυβέρνηση «προοδευτικής συνεργασίας» μεταξύ των καθαρμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Ας ανατρέξουμε: από την κυβέρνηση του «λεφτά υπάρχουν» και τον Παπαδήμο, από τους Σαμαρο/Βενιζέλους έως τους ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και πλέον στην νεοφιλελεύθερη δεξιά της τελευταίας τετραετίας, κάθε κακό έρχεται να διαδεχτεί ένα μεγαλύτερο. Τι άλλαξε; Τι μπορεί να αλλάξει με την διαδοχή των προσώπων στην διαχείριση ενός δομικά εκμεταλλευτικού συστήματος; Ας τελειώνουμε πια με τις αυταπάτες.

Έχουν δοκιμαστεί πλέον όλες οι διαφορετικές κυβερνητικές παραλλαγές. Έχουν δοκιμαστεί επίσης και όλες οι συνταγές διαχείρισης της δομικής και αξεπέραστης καπιταλιστικής κρίσης, με τα ίδια τραγικά αποτελέσματα. Ας δούμε το παρόν με ορισμένα εύληπτα παραδείγματα. Σε όλο τον κόσμο ο πληθωρισμός έχει εκτοξευθεί εξαιτίας της αύξησης της ποσότητας του χρήματος στην οποία προχώρησαν οι κεντρικές τράπεζες για να αντιμετωπιστεί η ύφεση του 2020. Αν σε εκείνη την περίοδο δεν ενσωματωνόταν και η Ελλάδα στα προγράμματα αγοράς ομολόγων (δηλαδή της αγοράς κρατικού χρέους από τις κεντρικές τράπεζες) θα χρεοκοπούσε εν μέσω υγειονομικής κρίσης. Για να αποφύγουν κάτι τέτοιο εν μέσω πανδημίας, οι οικονομικοί και πολιτικοί διαχειριστές του κλεμμένου πλούτου της εργασίας μας μαγείρεψαν μια πολιτική η οποία μετέθεσε τις συνέπειες του νέου επεισοδίου της κρίσης. Ένα από τα αποτελέσματα που ήδη βιώνουμε, είναι ο πληθωρισμός. Πώς προσπαθούν λοιπόν να τον κατευνάσουν; Με την απόσυρση των μέτρων που τα ίδια τα κράτη, οι κυβερνήσεις, οι τράπεζες και τα διεθνή καπιταλιστικά διευθυντήρια πήραν (αυξήσεις των επιτοκίων, παύση της αγοράς ομολόγων κλπ). Τι συνεπάγεται πρακτικά; Την επιστροφή της ύφεσης, την εκτόξευση του παγκόσμιου χρέους και νέα πακέτα λιτότητας. Αν δεν ξέσπαγε η πανδημία και δεν συνέβαιναν τα lockdown η ύφεση που ήδη είχε χτυπήσει σε συνδυασμό με τις δημοσιονομικές απαιτήσεις για πρωτογενή πλεονάσματα, θα είχαν οδηγήσει ήδη σε νέα μνημόνια, τα οποία θα ήταν μάλιστα και πιο ήπια μπροστά σε αυτά που έρχονται.

Τι θέλουμε να πούμε με αυτά τα παραδείγματα; Ότι οι αξιώσεις «μικρών καλυτερεύσεων» έχουν πεθάνει προ πολλού. Τελείωσαν με το ξέσπασμα της πιο δομικής, της πιο σφοδρής στην ιστορία του καπιταλισμού κρίσης που έχουμε γνωρίσει. Ότι «μικρό» μπορεί να κερδηθεί, μπορεί μόνο από τους δικούς μας αγώνες. Και τέτοια παραδείγματα υπάρχουν μέσα από την δράση του εργατικού κινήματος. Υπήρξαν στην COSCO, υπήρξαν στην EFOOD, υπήρξαν στην Kavala Oil, υπήρξαν και αλλού. Το διακύβευμα της εποχής, είναι να πολλαπλασιάσουμε τις μικρές νίκες και να τις πάμε ένα βήμα παραπέρα: να θέσουμε κοινωνικό και πολιτειακό ζήτημα. Να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας, να αγωνιστούμε οργανωμένα, να πιστέψουμε στην δυνατότητα της επαναστατικής ανατροπής. Εμείς είμαστε που παράγουμε τον πλούτο, εμείς θα πρέπει να τον πάρουμε στα χέρια μας ανατρέποντας την καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής του. Εμείς είμαστε η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, εμείς θα πρέπει να λαμβάνουμε τις αποφάσεις και όχι οι κυβερνήσεις, τα κοινοβούλια και οι κρατικοί κηφήνες. Αν το πάρουμε απόφαση καμία αστυνομία δεν θα μπορέσει να τους σώσει.

Τι προτείνουν οι αναρχικοί;

Η αποχή από τις εκλογές που προτείνουμε είναι πρώτιστα μια άρνηση του κράτους, της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού. Είναι μια άρνηση του σάπιου αυτού συστήματος που κυριαρχεί τους τελευταίους τρεις αιώνες σε όλο τον πλανήτη. Αλλά δεν είναι στείρα άρνηση. Δεν είναι άρνηση συμμετοχής στα «κοινά» όπως συκοφαντικά διατείνονται όλοι οι κομματικοί εχθροί της αποχής. Η αποχή που προτείνουμε, η μαζική λαϊκή αποχή είναι ακριβώς η εμπλοκή στα κοινά: είναι το πρόταγμα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να μην αναθέτουμε σε επαγγελματίες διαχειριστές της βαρβαρότητας τις δικές μας υποθέσεις. Η αποχή που προτείνουμε ισοδυναμεί με την συμμετοχή στα κοινά, την ανάληψη της διαχείρισης τους από εμάς.

Απέναντι στο δίλημμα αστικό κράτος ή εργατικό κράτος ή απέναντι στα ενδοσυστημικά διλήμματα για νεοφιλελεύθερο ή σοσιαλδημοκρατικό κράτος, το κίνημα μας έχει απαντήσει προ πολλού: καθόλου κράτος! Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής πλούτου, των υπηρεσιών και των αγαθών. Όλος ο πλούτος στα δικά μας χέρια. Κατάργηση των ιεραρχικών θεσμών του κράτους και αντικατάσταση τους με λαϊκές συνελεύσεις, κοινοτικά συμβούλια και συμβούλια παραγωγών-εργαζομένων. Όλες οι αποφάσεις στα δικά μας χέρια, όλες οι υποθέσεις υπό τον έλεγχο των λαϊκών οργάνων. Ανάπτυξη επαναστατικού προγράμματος ανατροπής στο εδώ και το τώρα μέσα από την οικοδόμηση ισχυρών πολιτικών και ταξικών φορέων. Άμεση εφαρμογή σχεδίου κοινωνικοποιήσεων, απαλλοτρίωσης πόρων, ισοδιανομής αγαθών και δίκτυα αλληλοβοήθειας-μεταφοράς-διανομής. Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα μπορούσε να ξεκινήσει άμεσα, αν το παίρναμε απόφαση. Όχι σε «συνύπαρξη» με την καπιταλιστική οικονομία όπως πρεσβεύουν οι διάφορες λογικές «νησίδων ελευθερίας» ή «εναλλακτικών οικονομιών» που λειτουργούν περισσότερο ως αφομοιώσιμο «ντεκόρ» της βαρβαρότητας αλλά μέσα από την εδώ και τώρα οικοδόμηση ενός επαναστατικού κινήματος ανατροπής του καπιταλισμού και του κράτους.

Για την παρέμβαση μας στην Εφημερίδα των Συντακτών

Η «ΕφΣυν» στην οποία σήμερα παρεμβαίνουμε είναι ένα απόλυτα συστημικό μέσο που εκπροσωπεί τα συμφέροντα ενός αστικού κόμματος εξουσίας, του οποίου η διακυβέρνηση συνδέθηκε με το 3ο επαχθές μνημόνιο και τους μεταμνημονιακούς μύθους που συνοδεύτηκαν με την δημοσιονομική υπαγωγή στα διεθνή οικονομικά διευθυντήρια για δεκαετίες. Μια τετραετία ισοπέδωσης μισθών, συντάξεων, εργατικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και μιας καταστολής πότε παραδοσιακής γεμάτης αίμα που δεν αναδείκνυαν παρά σπανίως τα «ευαίσθητα» μέσα της αριστεράς είτε μιας καταστολής της αφομοίωσης. Η «ΕφΣυν» είχε τον ρόλο του καθεστωτικού αβανταδόρου όλα αυτά τα χρόνια. Συγκάλυπτε τα κρατικά εγκλήματα της περιόδου 2015-2019 ενώ απ’ το 2019 έως και σήμερα που πέρασε στην αντιπολίτευση, παλεύει με νύχια και με δόντια για την επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική εξουσία.

Η ύπαρξη «φιλικών» αρθρογράφων προς τα «κινήματα» μέσα σ’ αυτήν, δεν είναι το «άλλο» πρόσωπο του αφεντικού της. Είναι ο τρόπος με τον οποίο τα μνημονιακά καθάρματα του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να επωφεληθούν την δίκαιη κοινωνική οργή, να την διαμεσολαβήσουν με νέα ψεύδη και να την εγκλωβίσουν στην κάλπη. Τα κινήματα για αυτούς είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι πάνω στις πλάτες των οποίων θέλουν να αναρριχηθούν για να ξαναπάρουν την κυβέρνηση. Αντίθετα για εμάς, το εργατικό και φοιτητικό κίνημα, τα διάφορα κοινωνικά κινήματα, είναι σπόροι που ζυμώνουν νέους κόσμους, αρκεί να οργανώνονται μακριά από εγκλωβισμούς στις ατζέντες της αστικής πολιτικής, αλλά και να μην γίνονται στρατεύσιμα σώματα των αυτόκλητων πρωτοποριών της «δικτατορίας του προλεταριάτου».

Θα αναρωτηθεί όμως κανείς: άραγε η «ευκολία» μιας παρέμβασης στην ΕΦΣΥΝ δεν πιστοποιεί και την «φιλικότητα» ή τουλάχιστον την ανεκτικότητα της προς τα κινήματα, των οποίων η φωνή μπορεί να ακουστεί; Καταρχήν οι αναρχικοί πάντα παρεμβαίναμε σε μέσα όλων των κομματικών συμφερόντων. Κατά δεύτερον υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά: στην περίοδο διακυβέρνησης της Ν.Δ. η ΕΦΣΥΝ αναμένει κάθε παρέμβαση, ακόμη και αναρχικών, να κρούει την «δεξιά» και να ενισχύει την αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια έχει ανοιχτές αγκάλες για αντικυβερνητικές και αντι-ΝΔ παρεμβάσεις και «φωνές» θεωρώντας πως το αφεντικό της όντας η ηγεμονεύουσα αντιπολιτευτική δύναμη, θα καρπώνεται τα οφέλη. Με εμάς σίγουρα έπεσαν «έξω». Ήρθαμε να διακηρύξουμε την ΑΠΟΧΗ και να χτυπήσουμε το μέσο και το αφεντικό του. Δεν ήρθαμε ούτε ως προσκεκλημένοι ούτε είμαστε φιλοξενούμενοι. Δεν ήρθαμε για να κερδίσουμε την συμπάθεια του ακροατηρίου του ΣΥΡΙΖΑ για κάποιο δικό μας αίτημα, αλλά να το θέσουμε προ των ευθυνών του.

Επίλογος

Όπως προείπαμε, το σύστημα νοσεί και δεν μπορεί πλέον να παράξει τίποτα πέρα από εξαθλίωση, φτώχεια και πολέμους για τους πολλούς. Το ερώτημα είναι αν θα γίνουμε κρέας για οβίδες ή θα φτιάξουμε τον δικό μας κόσμο. Αν θα γίνουμε συμμέτοχοι στον αργό μας θάνατο ή η ενσάρκωση της αντίστασης που έχει τόσο ανάγκη ο κόσμος. Αν θα αγωνιστούμε συλλογικά διεκδικώντας την άμεση καλυτέρευση των συνθηκών της ζωής μας κοιτώντας ταυτόχρονα την ανατροπή και την επανάσταση ή θα αδιαφορήσουμε και θα κλειστούμε παθητικά στον ατομικισμό και την βολική για το σύστημα διακήρυξη «δεν αλλάζει τίποτα». Τουλάχιστον, ας περισώσουμε την αξιοπρέπεια μας. Να μην ψηφίσουμε τους γδάρτες των ζωών μας. Να μην γίνουμε συνένοχοι στο διαρκές ταξικό έγκλημα και τις κοινωνικές αδικίες εις βάρος μας.

Ας τους τινάξουμε αυτή την αιματοβαμμένη εκλογική περίοδο στον αέρα.

Αποχή από τις εκλογές – Μόνη λύση η Κοινωνική Επανάσταση

Οργανώσου, Συλλογικοποιήσου, Πάλεψε

«Όποιος μιλάει για πολιτική εξουσία, μιλάει για κυριαρχία· εκεί, όμως, όπου υπάρχει κυριαρχία, πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει μια λίγο-πολύ μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, που να κυριαρχείται· και φυσικά, εκείνοι που κυριαρχούνται απεχθάνονται εκείνους που τους κυριαρχούν, ενώ εκείνοι που κυριαρχούν πρέπει, πάλι, αναγκαστικά, να αναστέλλουν και επομένως να καταστέλλουν, εκείνους που υπόκεινται στην κυριαρχία τους. Αυτή είναι η ιστορία της πολιτικής εξουσίας, από τη στιγμή που εγκαθιδρύθηκε στον κόσμο.» Μιχαήλ Μπακούνιν

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ – ΚΑΜΑΤΕΡΟΥ

ΙΣΤΟΤΟΠΟΙ: protaanka.espivblogs.net & anarchism.espivblogs.net

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: protaanka@espiv.net & facebook

Όλο το προηγούμενο διάστημα το διαδίκτυο «πνίγηκε» από φωτογραφίες που οι επαγγελματίες προβοκατορολόγοι κυκλοφόρησαν, οι οποίες τάχα απεδείκνυαν ότι οι συγκρούσεις στο πλαίσιο των μεγάλων διαδηλώσεων για το κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη ήταν «στημένες» και απέρρεαν από μια «προσχεδιασμένη προβοκάτσια».

Προβοκατορολογίας το ανάγνωσμα

Όλο το προηγούμενο διάστημα το διαδίκτυο «πνίγηκε» από φωτογραφίες που οι επαγγελματίες προβοκατορολόγοι κυκλοφόρησαν, οι οποίες τάχα απεδείκνυαν ότι οι συγκρούσεις στο πλαίσιο των μεγάλων διαδηλώσεων για το κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη ήταν «στημένες» και απέρρεαν από μια «προσχεδιασμένη προβοκάτσια».

Ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου διαλόγου περιστράφηκε μετά από χρόνια εκ νέου γύρω από ερωτήματα σχετικά με την προέλευση των διαδηλωτών που αντιπαρατέθηκαν με τους κρατικούς φρουρούς, γύρω από την καταδίκη των γεγονότων και την εξοργιστική, από μεριάς προβοκατορολόγων μεταβίβαση της ευθύνης για την καταστολή στους διαδηλωτές, για την χρησιμότητα ή μη των «επεισοδίων» κλπ. Ως είθισται το συμπέρασμα το οποίο ήθελαν να διατρανώσουν, είναι ότι τέτοια γεγονότα αποδυναμώνουν τις διαδηλώσεις, αφού η διάλυση τους, η οποία πιστώνεται στους διαδηλωτές που συγκρούονται και όχι στους μπάτσους, το κράτος και την κυβέρνηση, οδηγεί σε απομαζικοποίηση. Μια τέτοια απόφανση είναι τουλάχιστον «πλυντηριακή» για τους βασανιστές των κρατικών μηχανισμών και είναι αυτού του είδους οι αποφάνσεις που τελικά λειτουργούν αποπροσανατολιστικά και διχάζουν τον κόσμο των διαδηλώσεων. Κατ’ ουσίαν οι προβοκατορολόγοι είναι αυτοί που ενώ από την μια βγάζουν λάδι τους κρατικούς μηχανισμούς και φορτώνουν στο αναρχικό κίνημα, το οποίο ταυτίζεται με «σκοτεινά κέντρα», την ευθύνη για την κρατική καταστολή, από την άλλη διασκορπίζουν την ματαιότητα και δημιουργούν κλίμα που προετοιμάζει την απομαζικοποίηση. Στην προκείμενη βέβαια, όσοι μίλησαν για «απομαζικοποίηση» εν αρχή με τις συγκρούσεις της 5ης Μαρτίου, τρεις μέρες μετά, στην απεργία της 8η Μάρτη, οι εκτιμήσεις τους ξεφτιλίστηκαν.

Οι «τρανταχτές αποδείξεις» των συνομωσιολόγων που κυκλοφόρησαν ήταν φωτογραφίες που έδειχναν διαδηλωτές με καλυμμένα πρόσωπα και από δίπλα διάφορες συκοφαντικές επιγραφές που μιλούσαν για «ασφαλίτες», «προβοκάτορες» και «παρακρατικούς». Σε άλλες φωτογραφίες φαίνονταν πραγματικοί ασφαλίτες και φασίστες οι οποίοι εμφανίζονταν μέσα από τις γραμμές της αστυνομίας σε διαδηλώσεις του παρελθόντος, όπου εκεί φυσικά δεν είχαν ως ρόλο να επιτεθούν στα αδέρφια τους αλλά να συνδράμουν επικουρικά στο κατασταλτικό τους έργο. Εντούτοις, οι φωτογραφίες αυτές δεν αναφέρονταν στο παρελθόν αλλά εμφανίζονταν ως «νέες» και ως αποδεικτικά τεκμήρια που υποτίθεται επιβεβαίωναν πως τα πρόσωπα που απεικονίζονταν, ήταν και τα πρόσωπα που συγκρούστηκαν με τις δυνάμεις καταστολής στο πλαίσιο των τελευταίων διαδηλώσεων. Για ακόμη μια φορά έστησαν μεθοδικά μια ολόκληρη εκστρατεία συκοφάντησης με την διασπορά ψεύτικων εικόνων για την διαμόρφωση ενός αντιεξεγερτικού και αντιαναρχικού κλίματος, ούτως ώστε να καταδικαστούν οι «προβοκάτορες» και να ελεγχθούν, οριοθετηθούν και προσδιοριστούν οι διαδηλώσεις με τέτοιον τρόπο, ώστε αυτές και ο απόηχος τους, να μην δημιουργήσουν τίποτα παραπάνω, παρά ένα κεφάλαιο προς αξιοποίηση στις επερχόμενες εκλογές από μεριάς σοσιαλδημοκρατίας και εξωκοινοβουλευτικών αβανταδόρων, για την «ανατροπή του Μητσοτάκη».

Το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν θα πρέπει να ερμηνεύσουμε τα παραπάνω ως κάποιο «σκοτεινό σχέδιο» ή απλά «αφέλεια». Γιατί, πρόκειται για συκοφαντίες και μάλιστα συκοφαντίες προφανέστατες που επιχειρούν οι εμπνευστές τους να τεκμηριώσουν με προφανή ψεύδη. Αναμφίβολα θα πρέπει να προβληματιστούμε αλλά όχι να εγκλωβιστούμε σε συνωμοσιολογικές εικασίες και να ψάξουμε μυστηριώδη κέντρα απ’ όπου εκπορεύονται αυτές οι γελοιότητες. Ας αφήσουμε την συνωμοσιολογία στους αυθεντικούς της φορείς είτε αυτοί είναι ακροδεξιοί, είτε (στα καθ’ ημάς) βιοκλεισούρες και πέριξ. Εμείς ας ασχοληθούμε με την πραγματική υπόσταση στην βάση μιας καθαρής θέασης και μελετώντας τις καταστάσεις αποκαθαρμένα από την αναζήτηση αινιγματικών μυστηρίων.

Καταρχάς οι αντιλήψεις αυτές δεν γεννήθηκαν τώρα αλλά είναι καλά ριζωμένες σε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας και δυστυχώς σταθήκαμε από ανήμποροι έως αδιάφοροι να τις ξεριζώσουμε τα προηγούμενα χρόνια. Δεν είναι αυθύπαρκτες και δεν ανάβλυσαν από αυθόρμητα συμπεράσματα ανθρώπων που διαφώνησαν σε κάποια ορισμένη περίοδο με την εκδήλωση συγκρούσεων με τις δυνάμεις καταστολής. Έχουν φορείς προέλευσης αυτές οι αντιλήψεις που δεν είναι ούτε «σκοτεινοί» ούτε «αόρατοι». Τα πρωτεία στην προβοκατορολογία κατέχουν οι σταλινικοί του ΚΚΕ από την εποχή που χαρακτήριζαν τους εξεγερμένους καταληψίες του πολυτεχνείου του 73’ ως «πράκτορες της CIA». Δεν άλλαξαν όμως πολλά από τότε μέχρι σήμερα. Τις ίδιες θεωρήσεις διοχετεύουν τα καθοδηγητικά όργανα του κόμματος στα μέλη και τα μέλη με την σειρά τους, διαποτίζουν με αυτές τον δημόσιο διάλογο. Οι πολιτικές σκοπιμότητες αυτών των θεωρήσεων από μεριάς του κόμματος είναι πολύ συγκεκριμένες αλλά δεν θα σχολιαστούν στο παρόν.

Έπονται οι υπόλοιποι της αριστεράς, ιδίως της κομμουνιστικής και δευτερεύοντος της σοσιαλδημοκρατικής, που πάντα αναπαρήγαγαν και διαιώνιζαν αυτές τις συνομωσίες. Τις περισσότερες φορές τα παραληρήματα προβοκατορολογίας αποτέλεσαν μάλιστα και το σημείο σύνδεσης τους με το ΚΚΕ, το σημείο ένωσης σταλινικών και οπορτουνιστών απέναντι στον αναρχισμό και τους εκπροσώπους του. Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μπορούμε να θυμηθούμε στα γεγονότα της απεργιακής κινητοποίησης της 20ης Οκτωβρίου 2011 όταν το ΚΚΕ περιφρούρησε την βουλή από την οργή των διαδηλωτών και εισέπραξε τα εύσημα από το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος. Δεν ήταν μόνο η Νέα Δημοκρατία και το ακροδεξιό ΛΑΟΣ που συνεχάρην τις σταλινικές ορδές. Ήταν και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που με ανακοίνωση της δήλωσε: «η επίθεση των αστυνομικών δυνάμεων κατά της διαδήλωσης στο Σύνταγμα ξεδιπλώθηκε με τη χρησιμοποίηση της δολοφονικής επίθεσης τυχοδιωκτικών ομάδων, που βρίσκονταν για άλλη μια φορά σε διατεταγμένη υπηρεσία, ενάντια στη περιφρούρηση του ΠΑΜΕ και σε άλλους διαδηλωτές» [1]. Σύμφωνα λοιπόν με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι χιλιάδες αγωνιστών/τριων που συγκρουστήκαμε τότε με την περιφρούρηση του ΠΑΜΕ ήμασταν «τυχοδιωκτικές ομάδες σε διατεταγμένη υπηρεσία»! Τύφλα να έχουν οι μικροτσιπάκηδες και οι μασωνολόγοι!

Δεν είναι όμως η μόνη ανακοίνωση. Τον Νοέμβριο του 2017 το κατειλημμένο πολυτεχνείο βρέθηκε υπό πολιορκία τόσο από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τις κομματικές τους νεολαίες (ΚΝΕ-ΕΑΑΚ κλπ) όσο από μια μερίδα ατόμων και ομάδων του δικού μας χώρου. Τελικά, με πρωτοβουλία μιας ομάδας «αναρχικών και κομμουνιστών» που έβγαλε τα κάστανα απ’ την φωτιά για την καθεστωτική αριστερά, αναλαμβάνοντας την εκκένωση και την παράδοση του πολυτεχνείου στις αστικοδημοκρατικές εθνικές φιέστες η κατάληψη έληξε. [2]. Με μια ανάλογη ανακοίνωση τότε, το ΝΑΡ και η ΝΚΑ έγραψαν για το κατειλημμένο πολυτεχνείο τα ακόλουθα: «Άξιος ο μισθός τους! Την καλύτερη υπηρεσία προσφέρουν στα αφεντικά τους που δεν είναι άλλος από το κράτος, την κυβέρνηση και την Αμερικάνικη Πρεσβεία.» [3]. Έτσι, σύμφωνα με το πιο «ριζοσπαστικό» κομμάτι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπως είθισται να προβάλλεται, οι καταληψίες του πολυτεχνείου ήταν μισθοφόροι πληρωμένοι από την Αμερικανική Πρεσβεία!

Θα μπορούσαν να παρατεθούν δεκάδες παραδείγματα από το παρελθόν αλλά ας αρκεστούμε σε αυτά, τα οποία είναι επαρκώς ενδεικτικά και τεκμηριώνουν ότι οι φυσικοί, πρωτογενείς φορείς της προβοκατορολογίας δεν είναι «σκοτεινά» κέντρα αγνώστου προέλευσης, αλλά συγκεκριμένα πολιτικά κέντρα της κομμουνιστικής αριστεράς. Από το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ έως τους μουλούδες και άλλα γκρουπούσκουλα. Όλοι αυτοί, οι ιστορικοί εχθροί του αναρχικού κινήματος, οι πρεσβευτές της «δικτατορίας του προλεταριάτου» είτε ως τιμητές των γκούλαγκ και των δολοφονιών των αντιφρονούντων στα πάλαι ποτέ καθεστώτα του υπαρκτού, είτε ως αναθεωρητικές ουρές της σοσιαλδημοκρατικής, κυβερνώσας αριστεράς. Η ρίζα του κακού βρίσκεται σε αυτούς, οι θεωρίες περί προβοκατόρων προέρχονται πάντα από αυτούς.

Τα ίδια κέντρα «προβοκατορολογίας» λειτούργησαν και τις μέρες αυτές. Με πρώτο το ΚΚΕ που απ’ την Κυριακή 5 Μαρτίου ξεκίνησε την ενορχήστρωση του βρώμικου σχεδίου συκοφάντησης. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ο Σύλλογος Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας που ελέγχεται από το κόμμα, ο οποίος έγραψε πως μετά τις συγκρούσεις μέλη του εντόπισαν αυτοκίνητο που επέβαιναν ματατζήδες και…κουκουλοφόροι και μετέφεραν εύφλεκτο υλικό, ολοκληρώνοντας την καταγγελία καλώντας την κυβέρνηση «να μαζέψει τους μηχανισμούς της»! Ακολούθησαν ως είθισται οι υπόλοιποι εκ της «εξωκοινοβουλευτικής» οι οποίοι κατά την διάρκεια των συγκρούσεων ήταν και προκλητικότατοι, έβγαζαν βίντεο, ύβριζαν χυδαία και σε ορισμένα παραδείγματα χρειάστηκε η απόσπαση των κινητών τους και η επιστροφή τους μετά την διαγραφή των καταδοτικών καταγραφών. Για την ιστορία ανάλογα συνέβησαν και στην απεργιακή κινητοποίηση του Νοεμβρίου στην κάτω πλευρά του Συντάγματος και συγκεκριμένα με μέλη του ΣΕΚ.

Οι αντιρρήσεις που υπάρχουν ως προς τις συγκρούσεις, αντί να εκφράζονται ως τέτοιες, δηλαδή ως τακτικές διαφωνίες και ως διαφωνίες επί των πρακτικών, καταλήγουν τις πιο πολλές φορές να διαιωνίζουν τις προερχόμενες από την αριστερά προβοκατορολογίες. Θα πρέπει όμως να υπογραμμίσουμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που τις μέρες αυτές αναπαράγουν τις συκοφαντικές προσβολές, που παρουσιάζουν διαδηλωτές ως «ασφαλίτες» και «προβοκάτορες» δεν είναι οργανωμένα μέλη κομμάτων, πόσο μάλλον στελέχη των ηγεσιών τους. Πολλοί που τα αναπαράγουν είναι ακόμα και άνθρωποι που διάκεινται φιλικά προς την αναρχία. Είναι άνθρωποι που πρέπει να τους απευθυνθούμε και όχι να τους απαξιώσουμε. Ασφαλώς δεν είναι αυτοί που δημιούργησαν το ψευδές υλικό που διακινείται και οι ίδιοι άκριτα αναπαρήγαγαν. Αν θέλουμε να βρούμε τους πολιτικούς υπευθύνους, τα πολιτικά «κέντρα» διασποράς προβοκατορολογίας, ήδη περιγράψαμε ποια είναι. Η ιδεολογική και πολιτική διαπάλη επί του ζητήματος των συγκρούσεων στις διαδηλώσεις, δεν μπορεί να περιοριστεί στην απόκρουση της συνωμοσιολογίας αλλά να φτάσει στην ρίζα, στο υπόβαθρο της αντιπαράθεσης: στην χρησιμότητα ή μη των συγκρούσεων.

Για να φτάνει κανείς να αποδέχεται ότι οι διαδηλωτές που συγκρούονται με τους κρατικούς μηχανισμούς είναι πληρωμένοι πράκτορες, προβοκάτορες και ασφαλίτες, θα πρέπει να έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις που θα επιτρέψουν ένα τέτοιο αφήγημα να γίνει πιστευτό. Θα πρέπει να έχει πειστεί πρώτα και κύρια ότι οι συγκρούσεις συμφέρουν το κράτος και την εκάστοτε κυβέρνηση, για να μπορέσει και να αποδεχτεί κάτι τέτοιο. Αν βγάλουμε από την εξίσωση τους σταλινικούς και τους οπορτουνιστές των οποίων η προβοκατορολογία κρύβει πολιτικές σκοπιμότητες, η πραγματικότητα είναι πως η πλειοψηφία όσων διατείνονται ότι οι μαζικές διαδηλώσεις «διαλύονται» λόγω των «στημένων επεισοδίων» είναι άνθρωποι που σπανίως διαδηλώνουν και η γνώση τους είναι ελάχιστη για το τι πραγματικά συμβαίνει. Ίσως κάποιοι εξ’ αυτών να διδάχτηκαν απ’ την πρόσφατη απεργία, με την απρόκλητη επίθεση των κατασταλτικών δυνάμεων στο μπλοκ της ΣΒΕΟΔ και κατ’ επέκταση σε ολόκληρη την διαδήλωση, η οποία σε έναν βαθμό αναχαιτίστηκε επιθετικά από εκείνους που κατηγορούνται ως «προβοκάτορες».

Εμείς οι αναρχικοί που έχουμε καταπιεί τους δρόμους και έχουμε διοργανώσει και συμμετάσχει σε αναρίθμητες διαδηλώσεις σε αντίθεση με τους ανθρώπους που περιστασιακά διαδηλώνουν και μιλούν για «προβοκάτσιες» καταπίνοντας αμάσητα τις θεωρίες των προαναφερθέντων, όχι μόνο γνωρίζουμε πολύ καλύτερα τι ισχύει και τι δεν ισχύει, αλλά είμαστε και οι κατ’ εξοχήν αρμόδιοι για να το εξηγήσουμε. Εδώ ωστόσο ξεκινάει ένα πρόβλημα. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να εξοργιζόμαστε απέναντι σε θεωρίες που μας ταυτίζουν με «σκοτεινούς μηχανισμούς» τόσο από πολιτικής άποψης όσο και από αξιακής. Δεν γίνεται δηλαδή με τόσες συλλήψεις, τόσους αιχμαλώτους, τόσους βασανισμένους, να έρχονται και να μας υβρίζουν από πάνω. Αλλά η οργή πρέπει να κατευθύνεται, με πολιτικούς όρους προς τους φορείς αυτών των απόψεων και όχι σε αυτούς, που πολύ προβληματικά τις αναπαράγουν. Αν θέλουμε οι μαχητικές πρακτικές να κοινωνικοποιηθούν δεν θα πρέπει να τις αντιλαμβανόμαστε ως ξεκομμένες ιδιοκτησιακές μας πρακτικές βλέποντας τες έξω από την ταξική και κοινωνική πάλη, σαν ένα πεδίο δικής μας σύγκρουσης με τους ένστολους φρουρούς, το οποίο δεν χωράει κανέναν. Με αυτό τον τρόπο αντίληψης καταλήγουμε αυτοαναφορικά να περικλείνουμε την μαχητική πλευρά της κοινωνικής αντίστασης ως υπόθεση αποκλειστικά δική μας και να βλέπουμε εχθρικά όποιον διαφωνεί ή δεν την αντιλαμβάνεται. Και νομοτελειακά επιτείνουμε τόσο την αυτοπεριθωριοποίηση μας όσο και την συνθήκη της πλήρους αποξένωσης του αναρχικού κινήματος από ευρύτερες κοινωνικές και ταξικές δυνάμεις.

Ακόμη και κατά την διάρκεια των συγκρούσεων, είναι λανθασμένο να μην μιλάμε, επί τόπου, με τον κόσμο που «διαμαρτύρεται». Έτσι αφήνουμε ένα κομμάτι, κυρίως νεολαιίστικο, να τον υβρίζει χυδαία και απολίτικα όπως σε πολλά παραδείγματα συνέβη στις 5 και 8 του Μάρτη, αλλά που και πάντα συνέβαινε. Όσο δύσκολο κι αν είναι ένα τέτοιο εγχείρημα μέσα σε ένα πλαίσιο μάχης, άλλο τόσο αναγκαίο είναι. Πολλοί το κάνουμε, πάντα το κάναμε. Είναι διαφορετική φυσικά η αναγκαία διακοπή της καταδοτικής καταγραφής των συγκρούσεων από κομματικά μέλη και διαφορετικό να αντιμετωπίζουμε συλλήβδην ως εχθρό όποιον διαμαρτύρεται προς την λάθος πλευρά.

Δομικότερα, θα πρέπει να εκτοπίσουμε όλη αντίληψη που μας διακατέχει διαχρονικά για τις απεργίες, τις μαζικές διαδηλώσεις, τα μεγάλα ραντεβού, σύμφωνα με την οποία αρκεί κάποιο μπλοκ στην ουρά, μερικές ετοιμασίες μπουκαλιών και λίγες προπαγανδιστικές αφίσες ή διαδικτυακά καλέσματα. Μόνοι μας περιθωριοποιούμαστε είτε ως οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις είτε ως μάχιμες ορδές. Αν θέλουμε πρωταγωνιστικό πολιτικό ρόλο κι αν θέλουμε την πλατιά κοινωνική υιοθέτηση μαχητικών πρακτικών θα πρέπει να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Από την προετοιμασία, την οργάνωση και την προπαγάνδιση των διαδηλώσεων σε κάθε γειτονιά και κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε χώρο σπουδών, μέσα από τις πολιτικές και ταξικές μας οργανώσεις, έως την μαχητική οργάνωση, σχεδιασμένα και μέσα από την δημιουργία υποδομών δράσης και αυτοάμυνας. Αν θέλουμε την μετατόπιση των αντιλήψεων ως προς τις συγκρούσεις στο πλαίσιο των μεγάλων κοινωνικών και ταξικών διαδηλώσεων θα πρέπει να αντιπαρατεθούμε πολιτικά με τους φορείς της προβοκατορολογίας αλλά και να πείσουμε τον κόσμο για την σημασία της έμπρακτης αντίστασης.

Ως προς το τελευταίο, το πιο σημαντικό είναι οι οργανωμένες δυνάμεις του αναρχισμού να συμπεριλάβουμε στην κοινωνική και ταξική μας απεύθυνση τα ζητήματα αυτά και να διαχύσουμε, συστηματικά και με πολιτική σοβαρότητα, την αλήθεια. Να μιλήσουμε για τον κοινωνικό χαρακτήρα των συγκρούσεων, την αναγκαιότητα τους για την αναχαίτιση της κρατικής καταστολής και την αμφισβήτηση της κρατικής παντοδυναμίας, την χρήση της βίας ως αντιστασιακή αυτοάμυνα ή δευτερογενής επίθεση στην προηγηθείσα κρατική και καπιταλιστική βία. Να μιλήσουμε, στην βάση ζωντανών παραδειγμάτων, για την σημασία των μαχητικών αγώνων, για την αύξηση της αποτελεσματικότητας τους όταν συμπεριλαμβάνουν αντιστασιακές πρακτικές, για την αναγκαιότητα της αυτοπροστασίας και της μαχητικής οργάνωσης των μεγάλων διαδηλώσεων κ.λ.π.

Θα πρέπει, τέλος, να αλλάξουμε την αντίληψη μας για τα «μεγάλα ραντεβού» και να πάψουμε τον αυτοεγκλωβισμό μας είτε ως το μάχιμο κομμάτι στην ουρά της αριστεράς είτε ως περιθωροποιημένο στοιχείο αποκομμένου πυροκροτητή. Θα πάψουμε να είμαστε ουρές όταν ένα πλατύ μέτωπο αναρχικών δυνάμεων, ταξικών σωματείων βάσης, φοιτητικών σχημάτων, από τα κάτω κοινωνικών φορέων θα διαρρήξει οριστικά τις σχέσεις με τις προσυγκεντρώσεις των Χαυτείων και θα στήσει μαζικές, μαχητικά οργανωμένες και πλατιά προπαγανδισμένες ανεξάρτητες διαδηλώσεις. Ας παραμείνουν τα Χαυτεία στις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και τους εξωκοινοβουλευτικούς νεροκουβαλητές τους, η Κλαυθμώνος στις εργοδοτικές ηγεσίες του ξεπουλημένου συνδικαλισμού και η Ομόνοια στους σταλινικούς. Κι ας επιχειρήσουμε να φύγουμε απ’ τις ουρές και το περιθώριο τους τόσο για λόγους αγωνιστικής αξιοπρέπειας (δεν γίνεται να είμαστε ουρά των συκοφαντών μας) όσο και για λόγους αποτελεσματικού διαχωρισμού απ’ τις δυνάμεις της αστικής διαχείρισης και των «δικτατοριών του προλεταριάτου» έτσι ώστε να αποκτήσουμε σαφή πολιτική διακριτότητα και να παραταχτούμε στον δρόμο και παντού ως το αντίπαλο δέος του συστήματος, των υποψήφιων διαχειριστών του και των γραφικών αγκιτατόρων που προσμένουν την ανάσταση της μαμάς ρωσίας.

Μ.

anarchism.espivblogs.net

Παραπομπές
1) https://athens.indymedia.org/post/1344914/
2) https://athens.indymedia.org/post/1580079/
3)https://narnet.gr/articles/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CE%B5%CF%85%CE%B8%CF%8D%CE%BD%CE%B7...CF%82

Solidarity statement with the anarchist prisoner Alfredo Cospito

The resistance of Alfredo Cospito against the the inhuman 41-bis, the isolation confinement system of Italian Prison, echo all around the world. Some internationalists currently in Rojava, Kurdistan, came together to show our solidarity and send our love and strength to the comrade Alfredo. His resistance against the repression of the Italian state inspires us, we see it as an example of militant struggle and we see it as part of the struggle we are also fighting for. The struggle for freedom, for a free life, against prisons, against domination, against nation-state.

Prison shows the true face of nation-states, that even when they call themselves “democratic”, relay on repression, punishment and isolation to perpetuate its system of oppression and domination. This brutal and life-denying methods are something that many comrades have experienced and are still resisting. The non-life of the prison system must be resisted by all means possible, and hunger strike is often a desperate action to question their power, to regain agency in an environment that tries to impose total submission. To refuse nutrition, a fundamental need of life, is an action of resistance that sends a clear message: “I will not submit to your authority. I don’t accept your brutality and I’m ready to sacrifice my life to resist”. Anarchists know that well, and kurds too. The resistance of kurdish militant in Amed prison on the 80’s are an example of that resistance. In Rojava we learn about it, and the words of Kemal Pir are a beautiful example of that resistance: "We love life so much that we are ready to sacrifice our lives for it".

We have come to Rojava from different parts of the world to join this revolution, to struggle here in solidarity with the peoples of this region, and the revolutionary values and society we are building here. We recognize that all struggles against oppression are connected, that we become stronger by relating and supporting each other in our struggle, because we all have a common aim: free life. Alfredo fought the Italian state, attacked its institutions and challenged its authority. He did not hesitate to take action against a system of domination that oppress people, knowing that repression may follow his actions. And in front of this repression, he did not bend. He stands today as an example of resistance, is for that we salute his determination and his struggle.

Fuori Alfredo dal 41-bis!
International solidarity with political prisoners!
Against all cages and the system that makes them!

Statement in solidarity 0.17 Mb

What Is Sky Anarchy?
Sky Anarchy is a new adventure. It's part of a wider project of addressing the issues of aviation and its relationship with anarchy and the left in general. Through this I hope to open up our movement to the possibilities and hopefully to educate our comrades on aviation past, present, and it's hypothetical future. All feedback is welcome.

Submitted by Jacob Hutchison on March 24, 2023

Premise
Anarchism is a rich tradition filled with nearly endless volumes on theories of how to create a better world. Millions of pages, in hundreds of languages, from virtually every country on earth have contributed to this library of work. So many futures, so many ways to organize humanity, many ways in which talents and affinities have contributed, limitless possibilities.

All of that said, very little has been said of one of humanity's greatest achievements; aviation.

There are many reasons for this I'm sure; aviation has an admittedly bloody history, it's most memorable accomplishments have been defined by war. Reasonable concerns about climate change have put airplanes in the crosshairs of environmentalists. In a world where carbon emissions are rising, airplanes have come to symbolize post-imdustrial excess, something contributing to a seemingly inevitable catastrophe.

I hope to address these concerns and open up a discussion in anarchist circles about aviation. This is not meant to be comprehensive, but ongoing. I hope this helps stimulate a wider project to incorporate aviation, air travel, aircraft, and air infrastructure into out visions of an anarchist future.

Does anarchism have a history in aviation?
Like much of aviation, the anarchist connection to flying has its roots in war. In 1917, a revolution that overthrew the Czar and led to a civil war in Russia, saw the rise of one of the most successful anarchist movements in history; the Revolutionary Insurrectionary Army of Ukraine, also known as, the "Black Army."

Very quickly this army seized large swaths of territory in Eastern Ukraine and very rapidly collectivized land for the peasants. The Russian Empire was in retreat and in its path a whole host of possibilities opened up, these would eventually lead to the formation of the Soviet Union. This small army made a lot of progress in large part to the collapsing institutions around them.

Like guns, trains, wagons, fortifications, and ships, the revolutionaries seized airplanes as well. The Red Army established the Workers' and Peasants' Red Air Fleet in May of 1918. The Russian Empire didn't have a large air force during the First World War, so much of this history is overshadowed by the battles on land and at sea. However, extensive air operations also took place with bombing and reconnaissance being carried out by all sides.

This included the anarchists; by 1920 even the Black Army had gotten its hands dozens of airplanes. Between 1918 and 1920, they had acquired several Nieuport 23s, Anatra DS Anasals, Farman HF.30s, DeHavilland D.H.5s, and Sopwith 2½ Strutters. The force consisted of over 20 aircraft at its height and was able to carry to out effective reconnaissance for the Black Army.

While the anarchist movement in Ukraine was eventually defeated, it showed anarchists have an aviation tradition. One that should be remembered.

How do we create aviation safety with a central regulatory authority?
The fact is, safety regulations have made aviation today one of the safest industries in the world. Extensive maintenance, minimum standards of training, manufacturing requirements have made flying so safe we largely take it for granted when we board an airline.

While this is true, as anarchists we have to consider this is true of many things and yet we know we can do better. Currently there are multiple national and international regulatory bodies that govern aviation. Organizations such as the International Civil Aviation Organization (ICAO), the Federal Aviation Administration (FAA), the European Union Aviation Safety Agency (EASA), and multiple Civil Aviation Authorities (CAA) around the world. These organizations write the rules and create policies that establish minimum safety and competency standards for every aspect of aviation. All of them have an origin in the early 20th century when aviators and passengers demanded a more responsible aviation industry.

What is wrong with how things are?
Like so many industries, things that may come from sincere intentions to make it better, safer, and more efficient often become bureaucratic bloat. The FAA in the United States is a massive organization with tens of thousands of employees. Unelected officials, only accountable to cabinet secretaries are who author and enforce aviation regulations. These regulations are often of very little relevance and do little to make aviation either safer or more efficient. The people creating them are usually not pilots, mechanics, or air traffic controllers and their only experience is in managerial work.

Another huge problem is the graft that comes with the profit motive. There have been frequent complaints of regulatory capture. Federal aviation regulations often favor large airlines. Fines and penalties that can be easily covered by the big carriers are burdensome and prohibitive to general aviation (GA) pilots and mechanics. This has overall driven down the level of safety, drive up costs, and lowered the overall confidence in the airline industry and in aviation as a whole.

This is by no means an exhaustive list of problems in aviation regulatory governance, but these are arguably the most important. In both cases we have unelected, unaccountable bureaucrats collaborating with unelected, unaccountable business executives, neither of which have any experience in aviation outside of managing the industry.

So what's the alternative?
The possibilities are many. Perhaps a good question to start with is, who better to regulate aviation than the people with the most "skin the game"? Pilots, aircrew, mechanics, air traffic controllers, and even passengers have as much stake in making aviation as safe, efficient, environmentally clean, and comfortable as possible.

In an anarchist society, aviation could be governed by affinity groups and spokes councils of people who are enthusiastic for aviation. Democratic accountability is a major concern that could be addressed through local, regional, and confederal councils of delegates recallable at any time that hash out rules and regulations. The various levels could create standards both on a universal basis and also that conform to local conditions.

Under the current regime, regulations are often passed with very little oversight or input from industry experts. They often ossify into fixed rules, even when technology and experience has evolved beyond them. They are done frequently from an attitude of trying to avoid liability than to keep people safe. With horizontally organized, worker and affinity managed, and democratically accountable institutions, we can achieve so much more.

How do we reconcile aviation with climate change?
It shouldn't be controversial to state that aviation isn't carbon neutral. Airplanes, helicopters, and even balloons burn fossil fuels just as cars, ships, and trains do. They contribute to climate change like any of the above.

As aviators we need to be mindful of this and recognize the crisis we're facing. This does not mean engaging in individual moralizing or playing the blame game. We, like everyone else, have a stake in the future of our planet and we should contribute to the solutions.

Can we do better than fossil fuels?
The goal is a future beyond fossil fuels. Aviation is part of that future. It's been 240 years since humanity first took flight in a balloon and 120 years since we flew our first airplane. We've made so much progress since then, as far as fuel efficiency and efforts to grow beyond fossil fuels. This is not something to hang our laurels on; we have much work left to do.

As previously stated with regulations, this is better done democratically than hierarchically. It's no mystery one of the biggest roadblocks keeping us tied to fossil fuels is that the capitalist mode of production keeps us tied to it. The profit generated, the rejection of alternatives due to cost, and the disregard for life on earth are reasons why, despite many alternatives already existing, there has been pitifully little investment in alternatives to fossil fuel.

This is by design and by extension it means that liberating ourselves from fossil capital is the abolition of capitalism itself. Anarchists are largely aware that is the ultimate and lasting solution to the prison of fossil capital (and capital in general). That means air anarchy will need to work with wider revolutionary movements as a whole and not just imagine its future in a vacuum. Social revolution is necessary to the survival of our species.

What are the alternatives to fossil fuels?
The aviation sector as a whole has made statements and commitments to using alternatives to fossil fuel. The shackles of fossil capital have made it difficult to follow through on this, and has slowed progress, but there are solutions both hypothetical and existing.

Getting into the details isn't the goal of this, but there are several existing alternatives. Electric power has been the subject of much research and development, especially for short haul and urban air mobility. The rise of biofuels and hydrogen have also been promising in the realm of breaking us free of fossil fuel dependence.

Sailplanes and motor gliders can operate with very little powered flight. Blimps have been explored as an option for passenger travel. There's growing work as mentioned above electric aircraft, particularly electric vertical take off and landing (evtol). Ekranoplan (Russian for "screenglider"), is a form of flight that utilizes ground effect, a form of high efficiency lift that happens close to the ground. These are especially useful on seas and ocean along coastlines and between islands. This concept has been tested in Singapore as a possibly viable means of intercoastal travel.

All of these are existing technologies, all of them are technologies trapped behind the demands of capital. The capitalist aviation industry cannot pursue these alternatives due to the economic risk to investment. That means we need to.

What does anarchist aviation look like?
Let's dream about the possibilities for a moment. The short history of aviation has brought us all kinds of forms. Only a few have become mainstream in the capitalist mode of production. As we've also seen, anarchists have an a rich aviation history as a tool of liberation.

There have been hypothetical proposals in the solarpunk artistic scene, of an anarchist future where air travel is done by blimps. Imagining a slower paced society, where travel is easy to access and delays are no trouble. Possible futures where electric aircraft are used regularly in short distance travel. Solar powered planes, gravity planes, and hoverbikes criss-crossing the sky. Of exploring a borderless, stateless, classless world by air.

There are also things we can do right now to incorporate anarchism into aviation. We can organize anarchist flying clubs, pilot's associations, and unions. There are non-anarchist organizations that can act as a template, like the Aircraft Owners and Pilots Association (AOPA) and many flying clubs around the world. In addition to creating our own organizations we can join these existing formations to promote anarchism within them as well. Another avenue is to join radicalize the airline unions. In addition to existing airline unions we can help organize other unions within aviation, such as charter pilots, corporate pilots, air medical, and others. Labor organizing has long been a path of agitation within anarchism there's no reason aviation should be an exception.

These organizations in addition to focusing on aviation education, training, and safety, can also use their collective power for agitation and mutual aid. It would be a way of attracting anarchists to aviation and aviators to anarchism. Most importantly it would get more people in aviation invested in contributing to the social revolution we need to fight climate change and liberate ourselves from fossil capital.

Conclusion
Aviation is not incompatible with anarchism. Flying is part of anarchist history and of humanity's pursuit for ultimate freedom. Anarchists should embrace aviation as both a tool of revolution and as revolutionary itself.

This is only the beginning of what is hopefully a larger project. The hope is to get the input of other anarchist aviators and aviation enthusiasts. Like every other institution we can do better and the answer is always solidarity!

Yo

An article examining the underlying link between disasters.

Disasters have always happened and always will. Sad, but true. Since they cannot be entirely avoided, the focus should be on whether a particular economic and political system exacerbates or creates more of them. We live under capitalism. It is a system built on profit-driven private ownership. Within this economic system, the state sometimes modifies the worst excesses that result from the profit motive, but basically exists to reinforce and maintain things as they are. I want to briefly examine how well capitalism stands up when it comes to the issue of disasters.

Take the Grenfell Tower fire in London, in June 2017, in which 72 people died, as an example.

The Grenfell Tower was built to the building codes at the time it was constructed in 1974. It had one stairwell to access the building and no fire sprinklers. The sprinklers were added later. So, too, were gas pipes. The problem was they were placed in the stairwell. The pipes supplying both water and gas narrowed the stairwell to the point it was inadequate in the event of a disaster.
Fire drills were conducted. However, unlike those in many other places, the advice was to stay put unless the residents were in an apartment that was on fire or in a surrounding apartment.

The reasoning behind this strategy is sound enough according to the National Fire Chiefs Council in the United Kingdom https://www.nationalfirechiefs.org.uk/stay-put-position). However, it is not flawless.

The solid construction of the Grenfell Tower meant the fire was unlikely to spread before firefighters arrived. Evacuating only those directly at risk from the fire ensured that the stairwell was not jammed full of residents trying to get out and fire crews trying to get in. However, the fire drills did not consider the closure of nearby fire stations due to restructuring. It also didn’t factor-in the possibility the fire might spread outside the building. So, by the time fire crews got to the Tower it was already well ablaze. This meant that many residents didn’t know what to do when confronted by fire coming from the outside the building.

While all these factors contributed to the death toll there were four key things that caused most of the deaths according to the article https://www.firedoorscomplete.com/news/has-fire-safety-changed-since-grenfell

1. Overconfidence in the ability of the building to withstand a major fire.

2. Decades of neglect. The result was that electrical fires and other maintenance issues were common enough to be highlighted as a potential cause of a fatal fire by the building’s tenant’s group in an article published in their newsletter in November 2016. That included fire doors that didn’t function properly and expired fire hoses and other equipment that didn’t work properly, if at all.

3. The use of cheap aluminium cladding on the exterior that wasn’t fireproof. For £2 per metre extra the owners could’ve installed fireproof cladding (https://www.theguardian.com/uk-news/2017/jun/16/manufacturer-of-cladding-on-grenfell-tower-identified-as-omnis-exteriors ).

4. Over-reliance upon the “stay put” fire drills without a second plan in the event the “stay put” option wasn’t possible.
It was a design flaw in the cheap cladding put on the outside of the building (to make it look nicer for the wealthy neighbourhood that surrounded it) that made it act like a chimney when it caught fire. A fire that started on the 4th Floor ignited the aluminium and flames raced up the side of the building and fanned out at the top. The result was it incinerated the top floors before the residents had any chance to get out.

Twelve years earlier in September 2005 an even bigger disaster that was decades in the making, occurred in New Orleans, Louisiana, in the United States. The city was struck by Hurricane Katrina, a Category 5 Hurricane. Nearly 2,000 people died and thousands more had their lives disrupted.

In the 1960s the United States Army Corps of Engineers built a network of levees to prevent the sort of flooding caused by hurricanes in and around New Orleans. Due primarily to being built by army engineers on a huge scale it was assumed the levees could withstand anything that nature threw at them. What most did not know was that the levees were never designed to withstand a hurricane the strength of Katrina, let alone a moderate-strength one.

During the inquiry into the hurricane and its aftermath, it was revealed the engineers who designed and built the dams did so to the most conservative estimates of the kind of flooding that a hurricane could cause. Saving costs and the construction of a little used canal to the Port of New Orleans both played major roles in turning Katrina into the deadly disaster it became. (https://www.washingtonpost.com/archive/politics/2005/10/24/investigators-link-levee-failures-to-design-flaws/d6dc41b1-4c31-4040-a692-0b6ba9bfb36f/ )

This over-confidence in the structures built by the military led to the neglect of the levees. Maintenance was either minor or non-existent. Residents in the lower-lying wards began to report water seeping through the base of nearby levees. Despite this, their concerns were dismissed. More remarkably, when one of the companies responsible for levee construction highlighted problems with the ground upon which they were built, they were ignored.

Indeed, the Washington Post article pointed out that:
“Reports of problems with the soft underlayer began to surface even before the floodwalls were finished. In 1994, the now-defunct Pittman Construction Co., a New Orleans firm involved in levee construction, claimed in court documents that floodwall sections were failing to line up properly because of unstable soils. An administrative law judge dismissed the complaint on technical grounds in 1998, without specifically addressing the allegations about weak soils.”

Those failures largely occurred in the very wards where concerns about water seepage and other issues were raised.
The callous failure to evacuate those people who didn’t have their own transport – mostly working-class Black families and the poor – despite the fact there were vehicles that were available to evacuate them also contributed to the large death toll.

After the hurricane had passed through, those people went to evacuation sites, including a stadium. However, the destruction of water and sewerage infrastructure (which was partly the result of neglect) and the flood damage to road and rail links made it difficult to get food, water, and medical supplies to the evacuation centres.

After immense pressure, President George W Bush later admitted the failure of the relevant authorities to respond effectively to the disaster. In his own case, he had been on holiday when the disaster struck. Instead of immediately reacting to what had become “Baghdad on the Bayou”, he went to the opposite end of the country and didn’t even watch the aftermath on TV (Nick Bryant, ‘When America Stopped Being Great’, 2020, p.205)

In Aotearoa, we could get smug by thinking that such things could not happen here. The devastating floods that hit Auckland at the end of January 2023 and Cyclone Gabrielle only a couple of weeks later, showed that over-confidence, neglect through the failure to maintain facilities, and penny-pinching weren’t just confined to other places. Such tendencies are just as strong here.

No one could’ve predicted just how much rain would fall in Auckland in such a brief time. Likewise, how much flooding and landslides would be caused by Cyclone Gabrielle shortly afterward. However, like the two previous disasters discussed above, the factors that would lead to four deaths in the Auckland floods and eleven deaths (at the time of writing) as the result of Cyclone Gabrielle were decades in the making.

In Auckland, the stormwater drainage systems were known to be woefully inadequate and in desperate need of an upgrade. The planned upgrades were canceled in 2020 because of the Covid-19 pandemic and the cost of such work.

Elsewhere, similar problems with inadequate stormwater drainage systems, road networks that had often not been maintained for years (if not decades) and a privatised telecommunications and power network that was already struggling to cope with increased demand were known to people in charge of these essential infrastructures. The problem was those in charge were more concerned with reducing costs than maintaining or upgrading those services.

As a result, they all failed at the very time they were needed most. Indeed, with nearly all information being broadcast by the Internet or television it was impossible for people who had lost power – and therefore access to the Internet and phone networks – to access information or to call 111 or other emergency numbers.

None of these disasters were deliberate acts in the sense of anyone consciously causing them. Yet all three resulted in the loss of life that was largely preventable. All three disasters were the product of overconfidence in the ability of structures (and infrastructure) to withstand anything. This was despite decades of neglect resulting from that over-confidence and a penny-pinching mindset. This led to those organisations entrusted with maintaining these structures ignoring warnings. Why? It was cheaper to discredit the complainers than to fix the problems.

The Grenfell Tower was owned by the Royal and Kingsbridge Council. The levees are owned by the U.S. military. The stormwater drains and other infrastructure that failed in Auckland are owned by different councils. They were all neglected by various forms of government. The latter were convinced they knew what was best. They ignored warnings that, had they been listened to and acted on, would’ve reduced the level of destruction. Most of those who died wouldn’t have. However, governments have a long record of not listening or acting on what ordinary people say.

The three examples may look unrelated due to their relative scales and the geographical and chronological separation between them. However, there are links between how they were caused and how they played out. What occurred were not exceptions. There are many instances that could’ve been included here that would also have reflected the end result of a systemic obsession with the bottom line and indifference towards the mass of humanity. This isn’t about geography, nature, timing, or ‘bad people.’ It’s about a way of organising society that causes problems that either wouldn’t exist or otherwise greatly magnifies those that could be contained.

Is there an alternative? Could things be different?

Infrastructure isn’t easy to sort out. It can sometimes take years to see anything completed. It can be even longer to see the infrastructure subjected to the ultimate tests that nature and stupidity can throw at it. Housing, road, and rail networks; water and sewerage systems; telecommunications and electrical networks; and other infrastructure can’t be constructed and maintained by enthusiastic volunteers. There will be a need for professional and efficient organisation to deal with infrastructure that can handle the challenges posed by global climate change and population growth.

Anarchism is not a rejection of organisational structures. They will still exist in a free society. However, the people doing the work will do so because they see the need for it. The people directing what must be done will be doing so based on their expertise. They will only be directing things as long as the task at hand is being undertaken and the people taking direction from them agree to do so. Once the task is completed the experts cease to be directors. In short, there will be no managerial class.

Anarchism is not driven by profit, political expediency, or bureaucracy. So, many of the causes of deadly disasters would be eliminated. It does not shun expertise and values direct democratic control and collective ownership, so the quality and effectiveness of infrastructure would improve. We would look at the bigger picture by examining if other measures could be used to prevent disasters. Measures such as stopping the destruction of wetlands as wetlands can absorb a lot of water thus reducing (or eliminating) flooding in built-up areas. Another might be not building on flood plains and other areas prone to flooding. Another would be constructing buildings using fire-proof and sturdy materials that will do the job.

Scott Crow is an Anarchist who helped found the Common Ground movement that emerged in New Orleans immediately following Hurricane Katrina. His recording of this work provides an example of what can be achieved at a grassroots level. The group demonstrated that when governments and other official organisations fail, people can and do, mobilise, and focus on what’s important. Common Ground came from nothing and managed to build up a movement that provided shelter, food, medical care, and other short-term needs. Crow pointed out the challenges and what could go wrong with such organising.(https://blog.pmpress.org/2019/07/24/black-flags-and-radical-relief-efforts-in-new-orleans-an-interview-with-scott-crow/ ) Real life can be messy and the point is not that everything always goes smoothly. Nevertheless, it is one small example that proves our ability to deal with the challenges the system has created and provides the rudimentary tools for working towards something better.

To conclude, people are capable of a range of actions, from profit-seeking destruction through to basic mutual aid. The system of capitalism and the states that support it actively creates disasters in some cases and makes them worse in others.
Problems will continue to exist no matter what form of society we have. However, an improved society post-capitalism is one where greed will not overtake the common need for the basics of life such as safe shelter. It is one where infrastructure won’t be neglected to the point that preventable mass death-causing disasters occur. It is one that will acknowledge expertise but not permit unaccountable power imbalances. It is one that will put people and their own initiatives first. In short, its one that will be an improvement over the disaster that capitalism itself represents.