Numero di gennaio de “il Cantiere” raccolta di materiali di intervento dei comunisti anarchici nella lotta di classe

Numero di gennaio de “il Cantiere” raccolta di materiali di intervento dei comunisti anarchici nella lotta di classe

In questo numero si parla

–Anno passato

-Un appello da respingere

–Gruppo Stellantis

-Scuola

-Dad e università

–Elezioni USA

-Alta Murgia

-Carceri

-Romania e Lotte (post) pandemiche

-Le nostre radici: il Comunismo Libertario

venerdì 29 GENNAIO 2021 alle 18:00

Per seguire https://www.gotomeet.me/Movimento13Gennaio

Incontro con Adriana Dadà
Nella primavera/estate del 1920 si combatte in molte parti d’Italia una delle tante fasi della lotta di classe, all’interno di quello che viene definito il biennio rosso. L’elemento più conosciuto di questo ciclo di lotte è l’occupazione delle fabbriche con epicentro a Torino.
Nel racconto di politici, storici e militanti comunisti la centralità di Torino è determinata dalla presenza di Antonio Gramsci e della rivista “Ordine Nuovo”.
Studiando i materiali documentari dell’epoca si scopre invece il ruolo fondamentale degli anarchici in quel periodo, in quella città e molte altre aree del paese.
Non sarà un caso se il segretario delle Fiom di Torino è Pietro Ferrero, notoriamente comunista anarchico, che opera, insieme a molti militanti delle organizzazioni anarchiche nella Camera del Lavoro e all’interno dell’Unione Anarchica d’Italia. Fu barbaramente trucidato dai fascisti nell’attacco alla Camera del lavoro, ma il suo busto rimase nella sede della Camera del Lavoro fino alla ristrutturazione di una ventina di anno fa.
Rileggendo la rivista “Ordine Nuovo” si scoprirà che uno dei più ferrati teorici dei Consigli è Pietro Mosso, già allora autore di un’analisi sul taylorismo, anche lui riconosciuto e attivo come anarchico.
Il tutto può essere meglio compreso se si considera che prima della grande lotta dell’agosto/settembre gli anarchici si erano riuniti a congresso a Bologna, dall’1 al 4 agosto, e fra i documenti più importanti che discussero (in un lungo odg che dimostra la loro capacità di analisi strategica) c’è proprio la relazione di Maurizio Garino, anche lui attivo a Torino, su “I consigli di fabbrica e di azienda”.
Ancor più ora nel 2021, anno nel quale ci saranno celebrazioni del centenario della nascita del Partito Comunista, è utile ampliare le conoscenza sulla complessità di quel momento e sul ruolo centrale dei comunisti anarchici.

Aggiornamenti e materiali sulla pagina FB dell’evento l’evento sarà successivamente messo on line sul canale yoube del Venerdì Libertario

Raccolta di materiali di intervento dei comunisti anarchici nella lotta di classe

In questo numero si parla:

–Unificare le lotte

–Lavorare meno Lavorare Tutti

–Salario e CCNL

–Accordo 2 dicembre ratifica la debolezza del sindacato

–Internazionale- Stati Uniti

–Le nostre radici – I consigli operai

–Coronavirus: rivolte e morti in carcere

–Emanuel Gagliano tra poesia e anarchia

La rentrée scolaire du lundi 2 novembre a été marquée par un mouvement social dans l’Éducation Nationale. Cette nouvelle mobilisation se démarque de ses prédécesseuses par plusieurs points qu’ils nous semblaient pertinents d’analyser.

Les raisons de la colère sont doubles

Suite à l’attentat contre le professeur Samuel Paty, le ministère avait « généreusement » accordé un temps de concertation et d’hommage aux équipes pédagogiques des écoles et des établissements scolaires. Ce moment, très attendu par les personnels, a été ramené à la veille de la rentrée à une simple minute de silence et à la lecture d’une lettre de Jean Jaurès, elle-même tronquée de ses aspects revendicatifs.

Seconde raison, le protocole sanitaire adopté par le ministère de l’Éducation Nationale et applicable dans les écoles, collèges, lycées et services. Alors que le gouvernement multiplie les annonces sur une seconde vague épidémique qui s’annonce plus forte que celle du printemps dernier, les mesures de protections des élèves et des personnels s’avèrent totalement insuffisantes et bien souvent inapplicables dans un grand nombre établissements.

Face à ces nouveaux signes de mépris du ministre Blanquer, la grogne est rapidement montée sur les réseaux sociaux et au sein des communautés scolaires. La quasi totalité des organisations syndicales avaient donc encouragé les personnels à se réunir dès le lundi 2 novembre, afin de reprendre ce temps de concertation et de décider collectivement des modalités d’actions, comme le droit de grève ou le droit de retrait.

À l’échelle nationale, la réponse des personnels a été inégale. Si les discussions ont eu lieu dans de très nombreux lieux de travail, la mobilisation n’a pas été partout la même. Celle-ci s’est principalement concentrée dans les grands centres urbains (région parisienne, lyonnaise, marseillaise) ou dans quelques villes en régions.

Dans certains départements très militants comme le 93, la mobilisation a été réellement massive avec plus d’une centaine d’établissement mobilisés au cours de cette première semaine.

Le caractère inédit de cette mobilisation provient principalement de l’auto-organisation de nombreuses et nombreux personnels dans leurs établissements, ainsi que de son caractère rassembleur.

En effet, si des préavis étaient déposés, il ne s’agissait pas de journées « officielles » de grèves. Ce sont les collègues, après des AG locales ou des heures d’infos syndicales qui ont décidé d’appliquer leur droit de retrait ou leur droit de grève, et ont parfois élaboré localement leurs propres protocoles sanitaires, ainsi que des séances pédagogiques sur la laïcité et la liberté d’expression.

Les syndicats ont bien sûr joué un rôle de coordination et d’animation de ces moments, mais des personnels peu habitués aux mobilisations y ont cette fois-ci participé.

La mobilisation est sortie du seul cadre des enseignantes et des enseignants. Les personnels de vie scolaire : AED, CPE, agentes et agents se sont impliqué·es parfois massivement, entraînant ainsi la fermeture complète de certains établissements.

En parallèle, les lycéennes et les lycéens et des associations de parents d’élèves se sont également mobilisé·es sur les questions de protocoles sanitaires, en étant parfois durement réprîmé-es.

Cette mobilisation a d’ores et déjà fait reculer le ministre.

En effet, jeudi 5 novembre, Jean-Michel Blanquer a annoncé que les trois sessions d’épreuves de contrôle continu seront annulées dans les lycées, et qu’ils pourront éventuellement mettre en œuvre les dédoublements de classes exigés par les personnels.

Ces mouvements de rentrée amènent les organisations syndicales à appeler à une journée de grève nationale mardi 10 novembre.

Une étape est peut-être franchie dans la construction et l’auto-organisation d’un mouvement, qui a le mérite de dépasser partiellement les bases militantes habituelles. Mais la mobilisation ne s’est pas encore étendue sur le reste du territoire, alors qu’il reste également l’enjeu de l’obtention des dédoublements de classe dans les collèges.

La semaine qui vient est donc déterminante : il faut à tout prix que la mobilisation se développe et que le rapport de force bascule complètement du côté des personnels.

Ο αγώνας που υποστηρίζουμε θα αποκαλύψει σε εκατομμύρια πώς ο καπιταλισμός και οι ανθρώπινες ανάγκες είναι έννοιες εκ διαμέτρου αντιθετες. Θα δώσει ώθηση στην εξουσία εκείνη που θα μπορούσε να κάνει κάτι γι 'αυτό. Μπορεί να είναι η αρχή ενός επαναστατικού κινήματος.

Ο ιός που προκαλεί την COVID-19 φαίνεται, επιτέλους, ότι βρίσκεται υπό έλεγχο στην Αυστραλία. Στο βόρειο ημισφαίριο, ωστόσο, είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα. Καθώς το φθινόπωρο βόρειο ημισφαίριο προχωράει οι διαγνωσμένες περιπτώσεις αυξάνονται έντονα και κυμαίνονται σε επίπεδα ρεκόρ σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης και αλλού. Τα νοσοκομεία γεμίζουν γρήγορα και πολλές κυβερνήσεις που είχαν ανοίξει τις εθνικές τους οικονομίες τις κλειδώνουν ξανά. Οι θάνατοι έχουν αυξηθεί απότομα τον τελευταίο μήνα και αναμένεται να αυξηθούν και άλλο.

Έχουμε μάθει αρκετά από τον περασμένο Γενάρησχετικά με το SARS-CoV-2, τον ιό που προκαλεί την COVID-19. Το ποσοστό θανάτων είναι κάπως χαμηλότερο από ό,τι υπήρχαν φίβοι στην αρχή, αλλά εξακολουθεί να είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο απ΄όμ,τι μια συνηθισμένη γρίπη. Η επαναμόλυνση, αν και ήταν δυνατή, ήταν σπάνια. Το πιο ανησυχητικό, ωστόσο, είναι ότι η ανάρρωση από τον ιό δεν σημαίνει ανάρρωση από την ασθένεια. Μια σημαντική μειοψηφία που έχει μολυνθεί COVID-19 υφίσταται μερικές φορές σοβαρές επιδράσεις τους τελευταίους μήνες μετά την εκκαθάριση της λοίμωξης. Ορισμένα αποτελέσματα μπορεί να είναι μόνιμα. Επιπλέον, φαίνεται ότι η ανοσία που αποκτάται από τη σύλληψη του ιού και την ανάρρωση μπορεί να είναι βραχύβια.

Το αποτέλεσμα είναι ότι η πανδημία COVID-19 είναι μια συνεχιζόμενη καταστροφή στην οποία οι καπιταλιστές στις περισσότερες χώρες δεν έχουν αποτελεσματική απάντηση. Η εξάλειψη ή η καταστολή επιτεύχθηκε σε λίγες μόνο χώρες. Μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει ενδεδειγμένο εμβόλιο και καμία εγγύηση ότι θα βρεθεί αρκετά αποτελεσματικό μεσοπρόθεσμα, πόσο μάλλον σύντομα. Επιπλέον, ακόμη και οι εγκληματικές πολιτικές που υποστηρίζει η σκληρή Δεξιά δεν θα λειτουργούσαν. Η συνθηκολόγηση με τον ιό δεν θα σώσει την καπιταλιστική οικονομία ακόμα και με το τίμημα του θανάτου των ηλικιωμένων και των αρρώστων. Αντίθετα, τα επαναλαμβανόμενα κύματα του ιού θα επιβάλλουν αυξημένη κακή υγεία και αναπηρία στο εργατικό δυναμικό. Εν τω μεταξύ, οι ορθολογικές προσπάθειες των ανθρώπων να αποτρέψουν τη μόλυνσή τους θα καταστρέψουν τις καταναλωτικές δαπάνες και θα στείλουν τις εθνικές οικονομίες στην ίδια ουρά που σκοπεύουν να αποτρέψουν οι πολιτικές της Δεξιάς.

Τι απαιτείται για να νικήσουμε τον ιό;

Το SARS-CoV-2 εξαπλώνεται κυρίως μέσω της στενής επαφής, οπότε έως ότου ο ιός κατασταλεί επαρκώς, πρέπει να ελαχιστοποιήσουμε την επαφή μεταξύ ατόμων που δεν ζουν στο ίδιο νοικοκυριό. Σε αυτό το σημείο, μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσω των τεστ σε δυνητικά μολυσμένα άτομα, της απομόνωσης και της ανίχνευσης των επαφών τους. Μέχρι τότε, όσο το δυνατόν περισσότερη οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα πρέπει να διεξάγεται εξ αποστάσεως ή να σταματά.

Υπό τον καπιταλισμό, αυτή η στρατηγική έχει καταστροφικές οικονομικές συνέπειες. Ο κύκλος εργασιών μειώνεται σε μαζική κλίμακα και συσσωρεύονται τεράστιες απώλειες. Η κανονική σχέση μεταξύ της βάσης των γεγονότων της παραγωγικής οικονομίας αγαθών και υπηρεσιών και της χρονικής βάσης της παρασιτικής οικονομίας του μισθώματος και των τόκων διασπάται. Οι κυβερνητικές αντιδράσεις για το καναλιζάρισμα της κρίσης αυξάνουν το δημόσιο χρέος σε πρωτοφανή επίπεδα που απειλούν τη φερεγγυότητα των κρατών. Έτσι, αντί να πληρώνουν όλους για να μείνουμε στο σπίτι και να μην διαδώσουμε τον ιό, οι περισσότερες κυβερνήσεις έλαβαν μισά μέτρα ή, αφού επέβαλαν κλείδωμα, άνοιξαν την οικονομία προτού νικηθεί ο ιός.

Μια ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία δεν θα είχε τέτοια αντικρουόμενα κίνητρα. Χωρίς το κίνητρο του κέρδους, η παραγωγή μη απαραίτητων αγαθών και υπηρεσιών θα μπορούσε να σταματήσει, ενώ όλοι οι απαραίτητοι πόροι θα μπορούσαν να διατεθούν εκ νέου για την υποστήριξη του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης. Οι περιορισμοί φυσικής απόστασης θα μπορούσαν να αναπτυχθούν στη λαϊκή βάση με τη βοήθεια των συμβουλών των εμπειρογνωμόνων και να έχουν μεγαλύτερη κοινωνική υφή, αναιρώντας την ανάγκη για αστυνομική επιβολή. Και, το σημαντικότερο, θα μπορούσε να δοθεί κάθε κατάλληλη κοινωνική υποστήριξη για να απαλύνει τις δυσκολίες απομόνωσης.

Το παρόν καθήκον

Για να νικηθεί αυτή η πανδημία, η εργατική τάξη χρειάζεται ένα πρόγραμμα μάχης που να επιτίθεται στην εξουσία των καπιταλιστών που στέκεται εμπόδιο στο δρόμο μιας αποτελεσματικής κοινωνιοκής αντίδρασης στη δημόσια υγεία. Κατά συνέπεια, η Melbourne Anarchist Communist Group (Αναρχική Κομμουνιστική Ομάδα της Μελβούρνης) υποστηρίζει το ακόλουθο πρόγραμμα σε προηγμένες χώρες όπου ο ιός δεν έχει ακόμη κατασταλεί:

* Χωρίς ασφάλεια δεν πρέπει να υπάρχει εργασία. Κατάλληλη φυσική απόσταση σε όλους τους χώρους εργασίας, επαρκές προσωπικό, εξοπλισμός ατομικής προστασίας και εκπαίδευση, κλείσιμο μη ουσιαστικών βιομηχανιών όπου η φυσική απόσταση είναι αδύνατη.

* Βιώσιμο εισόδημα για όλους. Πλήρης αμοιβή για όλους τους αδειούχους εργαζόμενους, άδεια πανδημίας για όλους, όσο χρονο χρειάζεται, όσο συχνά χρειάζεται, επιδόματα ανεργίας στον ελάχιστο μισθό όπου δεν το ξεπερνούν ήδη.

* Ασφάλεια στέγασης. Ακύρωση ενοικίωνκαι στεγαστικών δανείων καθ’ όλη τη διάρκεια της πανδημίας,βκαμία έξωση, στέγαση των αστέγων.

* Δωρεάν και επαρκής υγειονομική περίθαλψη για όλους.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να αγωνιστούν γι’ αυτό το πρόγραμμα στο χώρο εργασίας τους. Χρειάζεται να συγκροτηθούν επιτροπές υγείας και ασφάλειας στη βάση οι οοίες να συνδεθούν μεταξύ τους. Πρέπει να αρνούνται τις μη ασφαλείς συνθήκες και, όπου είναι δυνατόν, να επιβάλλουν άμεσα κατάλληλα μέτρα υγείας και ασφάλειας. Επίσης, πρέπει να αντιμετωπίσουν τους επίσημους και αξιωματούχους των συνδικάτων με το δίλημμα: ή να υποστηρίξουν τον αγώνα ή να κάνουν στην άκρη.

Ο αγώνας που υποστηρίζουμε θα αποκαλύψει σε εκατομμύρια πώς ο καπιταλισμός και οι ανθρώπινες ανάγκες είναι έννοιες εκ διαμέτρου αντιθετες. Θα δώσει ώθηση στην εξουσία εκείνη που θα μπορούσε να κάνει κάτι γι 'αυτό. Μπορεί να είναι η αρχή ενός επαναστατικού κινήματος.

ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΤΕ ΤΟΝ ΙΟ! ΟΧΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΟΧΙ ΕΡΓΑΣΙΑ!

Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 31/10/2020 στο δελτίο της Melbourne Anarchist Communist Group “The Anvil” Vol 9 No 5, published on 31/10/2020. Μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.

https://melbacg.wordpress.com/the-anvil/