Μια από τις σημαντικότερες παραμέτρους του ψηφιακού μετασχηματισμού της οικονομίας είναι οι αλλαγές στον τρόπο που οργανώνεται και παρέχεται η εργασία. Παράδειγμα αποτελεί και η εργασία από απόσταση, κάνοντας χρήση των σύγχρονων μέσων τηλεπικοινωνίας. Η τηλεργασία, παρόλο που δεν είχε υιοθετηθεί στην Ελλάδα μέχρι πρόσφατα, υπήρχε κατά καιρούς σαν θέμα στα διάφορα ειδησεογραφικά μέσα. Γιατί όμως τα αφεντικά προωθούσαν - έστω και ακαδημαϊκά - τόσο πολύ την συγκεκριμένη μορφή εργασίας; Τι έχουν να κερδίσουν από αυτήν;

Σημειώσεις για την τηλεργασία και την επέκταση της ελαστικής εργασίας από την πίσω πόρτα

Η τηλεργασία ως μορφή εργασίας υπάρχει παγκοσμίως εδώ και περίπου 25 χρόνια. Aρκετά πράγματα να έχουν γραφτεί γι’ αυτήν, όπως θα δούμε και παρακάτω. Σε πολλές χώρες έχει υιοθετηθεί σε έναν ευρύ βαθμό εδώ και αρκετό καιρό(π.χ. Δανία, Ολλανδία, Σουηδία κλπ.). Στην Ελλάδα όμως, η χρήση της ήταν αποσπασματική, και σημαντικότερα, μη θεσμοθετημένη αυστηρά. Υπήρχε κυρίως σαν μια διευκόλυνση που παρείχε ο εργοδότης στον εργαζόμενο, όταν ο τελευταίος για κάποιο λόγο ήθελε να εργαστεί κάποιες μέρες από το σπίτι. Άλλωστε, το εγχώριο κεφάλαιο είναι διστακτικό, χωρίς να έχει κάποια σαφή στρατηγική για τον ψηφιακό μετασχηματισμό της εργασίας. ’Ετσι, η Eλλάδα παραμένει ουραγός μεταξύ των 28 μελών της ΕΕ στις ψηφιακές δεξιότητες και την ωριμότητα των επιχειρήσεων.

Παρ’όλα αυτά, το ξέσπασμα της επιδημίας Covid-19 υπήρξε η αφορμή ώστε τους τελευταίους μήνες να ξεκινήσει μια διαδικασία ραγδαίας αντιστροφής αυτής της κατάστασης. Σε διάφορους κλάδους οι εργοδότες αναγκάστηκαν να καταφύγουν στην τηλεργασία για να συντηρήσουν την επιχείρηση τους. Έτσι, πολλές και πολλοί από εμάς βρεθήκαμε ξαφνικά, καθισμένοι μπροστά από ένα PC ή tablet ατελείωτες ώρες, ακόμη και εκτός ωραρίου. Θέλοντας να κατανοήσουμε την παρούσα συνθήκη αναρωτηθήκαμε αν αυτή η απότομη αλλαγή είναι κάτι προσωρινό ή μια νέα κανονικότητα. Αναρωτηθήκαμε επίσης, με ποιούς τρόπους μπορούν τα αφεντικά, να αξιοποιήσουν την τεχνολογία και την τηλεργασία για την αύξηση των κερδών τους, την απαλλαγή τους από λειτουργικά έξοδα, την αποδυνάμωση της διαπραγματευτικής ισχύς των εργαζομένων (εξαιτίας της αυξανόμενης απομόνωσής τους) και τέλος τον μετασχηματισμό της εργασίας.

Τεχνολογία & ευελιξία: Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος

Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του `90, οι εξωφρενικοί ρυθμοί τεχνολογικής ανάπτυξης επιφέρουν βαθιές αλλαγές στην οργάνωση της παραγωγής. Η εξέλιξη αυτή, δίνει στις επιχειρήσεις την δυνατότητα να ανταποκριθούν πιο αποτελεσματικά στις αυξανόμενες απαιτήσεις μιας οικονομίας που επεκτείνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Οι νέες τεχνολογίες ανοίγουν την πόρτα σε νέες αγορές και νέους τρόπους εντατικοποίησης της εργασίας και συσσώρευσης κεφαλαίων. Η ενσωμάτωση της πληροφορικής κι η γενικότερη αναβάθμιση των τηλεπικοινωνίων, σημαίνει ότι η διασύνδεση μεταξύ των διαφόρων τμημάτων και εργασιακών καθηκόντων μπορεί να γίνει σε μεγάλη κλίμακα και με ταχύτητα ασύλληπτη σε σχέση με παλιότερα. Έτσι, πολλές υπηρεσίες γραφείου μπορούν να παρέχονται και να συντονίζονται από οποιοδήποτε μέρος και από οποιαδήποτε απόσταση: είτε πρόκειται για διαφορετικούς ορόφους, είτε μέχρι και διαφορετικές ηπείρους1. Οι καινοτομίες αυτές συμβαδίζουν με τις πλέον διαδεδομένες επιχειρηματικές πρακτικές αποκέντρωσης της παραγωγής: Διάφορες εργασίες που δεν συμφέρει να γίνονται μέσα στην επιχείρηση, τώρα αναθέτονται σε εξωτερικούς συνεργάτες (outsourcing), εταιρίες ενοικίασεως εργαζομένων κι υπεργολαβίες (job sharing).

Τεράστιας σημασίας είναι κι οι ανατροπές που λαμβάνουν χώρα στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων. Οι επιχειρήσεις, απαλλαγμένες απ’ την υποχρέωση παροχής μόνιμης και σταθερής εργασίας, εφαρμόζουν την απόλυτη ευελιξία2 στον τόπο εκτέλεσης και τον τρόπο οργάνωσης της εργασίας. Οι σύγχρονοι εργαζόμενοι μπορούν να ενοικιαστούν, να απολυθούν και να μετακινηθούν ανά πάσα στιγμή, ανάλογα με την ζήτηση και το κόστος εργασίας. Παρότι κουβαλάνε στην πλάτη τους πολύχρονη θητεία στα θρανία, βρίσκονται σε μια διαρκή επανεκπαίδευση και ανάπτυξη νέων προσόντων κομμένων και ραμμένων στις συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες που επιφέρει η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας.

Σήμερα, βλέπουμε να αναπτύσσονται νέα επιχειρηματικά μοντέλα, όπως αυτά των πλατφορμών e-shop και παροχής υπηρεσιών, που απασχολούν εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο. Αυτοί είναι οι ονομαζόμενοι gig workers κι ο αριθμός τους αυξάνεται συνεχώς, καθώς όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της καθημερινής ανθρώπινης δραστηριότητας μεταφέρεται στον κυβερνοχώρο. Ηλεκτρονικό εμπόριο, τηλεδιασκέψεις, τηλεαγορές, βραχυχρόνιες μισθώσεις διαμερισμάτων, εφαρμογές (apps) για μετακινήσεις στην πόλη, είναι η νέα τάση του παγκόσμιου κεφαλαίου, που εκμεταλευόμενο τις δυνατότητες της ‘‘έξυπνης’’ τεχνολογίας, εισάγει προσωρινές και ευέλικτες μορφές απασχόλησης.

__________________________

[1] Μέσω των εφαρμογών Cloud οι εργαζόμενοι μπορούν να έχουν πρόσβαση στα ίδια έγγραφα που έχουν οι συνάδελφοί τους, είτε βρίσκονται εντός είτε εκτός γραφείου. Επίσης, μέσω φθηνών ή δωρεάν ψηφιακών εργαλείων (όπως είναι το zoom, webex, microsoft teams, slack, trello, toggl κ.α), το προσωπικό μιας επιχείρησης έχει την δυνατότητα να επικοινωνεί, να κάνει τηλεδιασκέψεις και να συντονίζει την ομαδική εργασία αποτελεσματικά εξ’ αποστάσεως.

[2] Οι αλλαγές στην οργάνωση της εργασίας έφεραν νέες μορφές απασχόλησης, που ονομάστηκαν ευέλικτες (μερική εργασία, εργασία με κυλιόμενο ωράριο, εργασία τις Κυριακές & αργίες, εργασία εξ’αποστάσεως όπως η τηλεργασία). Πολλές από αυτές τις ευέλικτες μορφές εργασίας αποκαλούνται «γκρίζες» γιατί στερούνται εργασιακά δικαιώματα και κοινωνική ασφάλισή (εργασία με το κομμάτι “φασον”, ενοικίαση εργαζομένων κ.α.).

Οι σύνδεσμοι των αφεντικών έχουν καταλήξει

Μια από τις σημαντικότερες παραμέτρους του ψηφιακού μετασχηματισμού της οικονομίας είναι οι αλλαγές στον τρόπο που οργανώνεται και παρέχεται η εργασία. Παράδειγμα αποτελεί και η εργασία από απόσταση, κάνοντας χρήση των σύγχρονων μέσων τηλεπικοινωνίας. Η τηλεργασία, παρόλο που δεν είχε υιοθετηθεί στην Ελλάδα μέχρι πρόσφατα, υπήρχε κατά καιρούς σαν θέμα στα διάφορα ειδησεογραφικά μέσα. Γιατί όμως τα αφεντικά προωθούσαν - έστω και ακαδημαϊκά - τόσο πολύ την συγκεκριμένη μορφή εργασίας; Τι έχουν να κερδίσουν από αυτήν; Νομίζουμε ότι είναι καλύτερο να δούμε τι λένε οι ίδιοι. Μέσα από τις έρευνες φορέων που εκφράζουν τα συμφέροντα τους, βγάζουν κάποια συμπεράσματα και μιλούν για πολλαπλά κοινά οφέλη:

1. Αυτονομία

Σε έρευνες της Eurofound (Ευρωπαϊκό Ίδρυμα για τη Βελτίωση των Συνθηκών Διαβίωσης και Εργασίας), τονίζεται ότι μέσω της τηλεργασίας δίνεται η δυνατότητα στους εργαζόμενους να συνδυάζουν την δουλειά τους με την οικογενειακή ζωή και τους παρέχεται μεγαλύτερη αυτονομία στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Φεύγουμε από ένα περιβάλλον ελέγχου και περνάμε σε ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν. Μια νέα φιλοσοφία διοίκησης που βασίζεται στην παραχώρηση ευελιξίας και αυτονομίας ως προς την επιλογή του τόπου, του χρόνου και του τρόπου που θα δουλεύουν οι εργαζόμενοι, με αντάλλαγμα τη εξαναγκασμένη μεγιστοποίηση της αποδοτικότητάς τους. Παρατηρείται ότι τέτοιες αλλαγές επηρεάζουν και τα καθήκοντα του μάνατζερ που πλέον περιορίζονται στον απλό έλεγχο για την τήρηση των deadlines και δεν αναλώνονται στην αυστηρή επιτήρηση της κάθε επί μέρους διαδικασίας στην εργασία. Αυτό δεν σημαίνει ότι υποβαθμίζεται το “διευθυντικό δικαίωμα” των μάνατζερ, απλώς αποκτά διαφορετικό προσωπείο, μιας και ο σκοπός τους συνεχίζει να είναι ο ίδιος: η εξασφάλιση ότι η εργασία μας θα υποτάσσεται κάτω από τις εντολές και ανάγκες της επιχείρησης. Παρ’ όλα αυτά όμως, σε πολλές περιπτώσεις όσον αφορά των έλεγχο των εργαζομένων, παρατηρείται το αντίθετο από αυτό που διαφημίζουν. Οι εργοδότες έχουν την δυνατότητα να επιτηρούν, διαρκώς, ακόμα στενότερα τις δραστηριότητες των εργαζομένων μέσω εφαρμογών, για το αν πράγματι δουλεύουν ή χασομερούν, περισσότερο και από όταν η εργασία εκτελείται στο χώρο της επιχείρησης. Κάποιες φορές, αυτό δεν είναι καν απαραίτητο, μιας και η εργασία είναι διαμορφωμένη έτσι (αυστηρά deadlines στα projects, συνεχής αξιολόγηση) ώστε ο εργαζόμενος να αυτόπειθαρχείται και να συμβάλει κι αυτός στην επιτήρηση των συναδέλφων.

2. Άυξηση παραγωγικότητας

Σε μια άλλη έρευνα, του ΣΕΒ συγκεκριμένα, αναφέρεται ότι η τηλεργασία μπορεί να αυξήσει την παραγωγικότητα σε βαθμό μέχρι και 50%. Αφενός λόγω της διεύρυνσης του ωφέλιμου εργάσιμου χρόνου κι αφετέρου λόγω του ότι οι τηλεργαζόμενοι είναι πολύ πιο συγκεντρωμένοι κατά τη διάρκεια της εργασίας τους. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα για τα αφεντικά δεν είναι ποιες ώρες της ημέρας θα δουλεύουμε αλλά πόσο αποδοτικοί θα είμαστε. Αναφέρονται σε σύγχρονες μεθόδους αξιολόγησης, με τα κριτήρια απόδοσης να είναι περισσότερο ο όγκος εργασίας και η επίτευξη προκαθορισμένων στόχων και λιγότερο η φυσική παρουσία του εργαζόμενου και η τήρηση του ωραρίου.Η παραγωγικότητα επίσης αυξάνεται και μέσω της μείωσης των “άσκοπων” απουσιών μας, καθώς κι άρρωστοι να είμαστε ή να έχουν απεργία τα μέσα μαζικής μεταφοράς, μπορούμε να δουλέψουμε από το σπίτι. Αναφέρονται επίσης και στην προσέλκυση και διατήρηση προσωπικού νεότερης ηλικίας.

Είναι γνωστό ότι οι νέοι-ες μπαίνουν στην αγορά εργασίας με περισσότερη όρεξη για δουλειά αλλά και εφόδια, όντας πιό καταρτισμένοι πάνω στις νέες τεχνολογίες. Έχουν λιγότερες οικονομικές απαιτήσεις και βιοποριστικές ανάγκες και είναι περισσότερο πειθαρχημένοι. Επίσης, δίνεται η ευκαιρία στις επιχειρήσεις να εντοπίσουν αποδοτικότερους και καταλληλότερους υπαλλήλους, διευρύνοντας απεριόριστα την ακτίνα εμβέλειάς τους στην αναζήτηση εργατικού δυναμικού. Μπορούν να προσελκύουν εργαζόμενους από άλλες πόλεις ή ακόμα και από άλλες χώρες, με χαμηλότερα εισοδήματα και κόστος εργασίας.

3. Ευκαιρίες απασχόλησης

Ένα άλλο σημείο στο οποίο επικεντρώνονται οι έρευνες των αφεντικών, είναι ότι η τηλεργασία αυξάνει τις ευκαιρίες απασχόλησης για κοινωνικές ομάδες με περιορισμένη δυνατότητα παροχής εργασίας. Παραδείγματα αποτελούν τα ΑΜΕΑ και οι έγκυες γυναίκες ή νέες μητέρες. Συγκεκριμένα για τις τελευταίες, αναφέρεται ότι με την τηλεργασία τους δίνεται η δυνατότητα να εκπληρώνουν ταυτόχρονα τα καθήκοντα τους ώς μητέρες και εργαζόμενες πιο αποτελεσματικά. Δεν διστάζουν να πουν ότι ο μη σαφής διαχωρισμός εργασίας και ελεύθερου χρόνου δεν είναι απαραίτητα κακός αλλά δημιουργεί σε αυτούς τους ανθρώπους νέες ...ευκαιρίες. Τις νέες αυτές ευκαιρίες που διατυμπανίζουν, από τη μία μπορούμε να τις αντιληφθούμε κι ως μέσο εισαγωγής νέας εργατικής δύναμης στην αγορά εργασίας, την οποία κατά καιρούς και χρειάζονται. Από την άλλη, είναι δύσκολο να μην μεταφράσουμε τις «ευκαιρίες» αυτές, ως πάτημα για το κεφάλαιο, ώστε να απαλλαγεί μια και καλή από έναν διαχρονικό βραχνά: Την κοινωνική μέριμνα των εργαζομένων - γυναικών μέσω επιδομάτων και αδειών μητρότητας.

4. Μείωση λειτουργικών εξόδων

Λειτουργικά είναι τα έξοδα που οφείλονται σε συνήθεις δραστηριότητες της επιχείρησης όπως το ενοίκιο κι οι λογαριασμοί, οι μεσιτείες, ο εξοπλισμός, η ανάλωση υλικών, κ.α. Κατά την περίοδο επιβολής των αυστηρών περιοριστικών μέτρων καραντίνας, πολλές επιχειρήσεις συνειδητοποίησαν ότι μέσω της τηλεργασίας θα μπορούσαν μακροπρόθεσμα να προχωρήσουν στη μείωση του κόστους των εγκαταστάσεων τους. Άλλωστε, η ερχόμενη αναδιάρθρωση της εργασιακής διαδικασίας, μέσω της ενσωμάτωσης καινοτομιών, θα οδηγήσει εκτός από την αύξηση της παραγωγικότητας (που εδώ αποδεικνύεται μέσω ενός πλήθους ερευνών) και στην μείωση του κόστους, με αποτέλεσμα την αύξηση του ποσοστού κέρδους.

5. Ευελιξία & αλλαγή μοντέλου

Ένα ακόμη σημείο στο οποίο επικεντρώνονται, είναι η αναγκαιότητα για επικαιροποίηση της εργατικής νομοθεσίας, η οποία χαρακτηρίζεται ως άκαμπτη, αδυνατώντας να ενσωματώσει τις επεκτεινόμενες αρχές της ευελιξίας που χαρακτηρίζουν τις σύγχρονες “μεταβιομηχανικές” κοινωνίες. Για την τηλεργασία, πρακτικά αυτό σημαίνει ότι το νομικό της πλαίσιο , δεν έχει ανανεωθεί από το 2007 όπου και ενσωματώθηκε στην εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας. Το υπάρχον πλαίσιο δεν δίνει μεγάλη ευελιξία όσον αφορά τον καθορισμό, τήρηση του ωραρίου εργασίας, διαλλειμάτων και κατ’επέκταση στο κατά πόσο καλύπτονται οι επιχειρήσεις σε περίπτωση ελέγχου της ΣΕΠΕ. Για παράδειγμα, στην μερική τηλεργασία, προκειμένου να είναι απολύτως νόμιμη μια επιχείρηση, θα πρέπει είτε οι μέρες τηλεργασίας να είναι αυστηρώς προ-καθορισμένες (πχ κάθε Τετάρτη), είτε να αναθεωρείται η σύμβαση κάθε φορά που αλλάζει το πρόγραμμα του τηλεργαζομένου. Για τους συγγραφείς του κεφαλαίου, όλα τα παραπάνω θεωρούνται πρακτικά μη εφαρμόσιμα και ζητούν ειδικές ρυθμίσεις, όπως είναι ήδη σε ισχύ σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Αυτές, θα προσδίδουν μεγαλύτερη ευελιξία στις επιχειρήσεις, ώς προς τον καθορισμό του ωραρίου.

Αυτό που όμως έχει την μεγαλύτερη σημασία για τις “δεξαμενές γνώσης” του ελληνικού κεφαλαίου, είναι το πώς αντιλαμβάνονται οι επιχειρήσεις σήμερα το καθεστώς της τηλεργασίας. Κι εξηγούμαστε: Μέχρι στιγμής, σχεδόν καμία επιχείρηση δεν εφάρμοζε την τηλεργασία με πρωταρχικό στόχο όλα τα παραπάνω. Κυρίωςαποτελούσε μια παροχή διευκόλυνσης προς τους εργαζόμενους, πάντα κατόπιν αμοιβαίας συμφωνίας, χωρίς ταυτόχρονα να δημιουργεί ένα ειδικό εργασιακό καθεστώς και μια νέα κατηγορία εργαζομένων. Το στοίχημα των αφεντικών για την επόμενη μέρα είναι πως η τηλεργασία θα συμβάλει στον μετασχηματισμό της τυπικής εξαρτημένης εργασίας σε εργολαβική. Για τις επιχειρήσεις, οι συμβάσεις έργου είναι ευέλικτες ως προς τις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες του κάθε project. Έτσι, δίνεται η δυνατότητα να απασχολούν εξ’ αποστάσεως και για ένα συγκεκριμένο κομμάτι χρόνου, “ανεξάρτητους” εργαζόμενους καταλλήλων προσόντων και εξειδικεύσεων, απαλλασσόμενες ταυτοχρόνως από ασφαλιστικές εισφορές και μισθολογικά βαρίδια.

Ο μαγικός κόσμος της τηλεργασίας κι εμείς

Από τα παραπάνω δεδομένα, ξεχωρίζουν τέσσερα σημεία που η τηλεργασία χτυπά τον εργαζόμενο στη δουλειά αλλά και τηνπροσωπική του ζωή.

Πρώτον, η απουσία του ίδιου του εργαζόμενου από τον χώρο δουλειάς σημαίνει και απουσία καθημερινής τριβής με συναδέλφους. Αυτή η κατάσταση μπορεί να μας μετατρέψει σε αποκομμένες και προκατειλημμένες ατομικότητες, και η δουλειά να γίνει απόλυτα βαρετή και καταθλιπτική. Άραγε με ποιούς θα κάνουμε διάλλειμα, θα λέμε αστεία και θα συζητάμε για την δουλειά μας; Πως θα αποκτήσουμε συνοχή, εμπιστοσύνη και συναδελφικότητα μεταξύ μας όταν η άμεση επαφή θα αντικατασταθεί από τα τηλέφωνα και τα παράθυρα συνομιλίας στα διάφορα διαδικτυακά meeting; Κι όμως, η μισή μέρα που σπαταλάμε στην δουλειά μαζί με τους συναδέλφους, αποτελεί αναμφισβήτητατο πιο στιβαρό θεμέλιο για να μας κρατάει ενωμένους απέναντι στις παράλογες απαιτήσεις της δίοικησης, οπως για παράδειγμα πάνω στο ζήτημα του ρυθμού εργασίας. Με την φυσική μας παρουσία στο γραφείο, έχουμε την δυνατότητα να διαμορφώνουμε έναν στάνταρ και αποδεκτό από όλους ρυθμό δουλειάς. Ο διπλανός μας θα μας ζητήσει να μειώσουμε τον ρυθμό που δουλεύουμε για ένα δύσκολο πρότζεκτ, και εμείς θα του ζητήσουμε να παρατείνουμε λίγο παραπάνω το διάλλειμα για τσιγάρο ή φαγητό. Όσο καλύτερα γνωριζόμαστε μεταξύ μας, τόσο πιο εύκολα μπορούμε να το κατακτήσουμε χωρίς να κατηγορηθεί κάποιος μεμονωμένα ώς τεμπέλης η αργός.

Δεύτερον, η απουσία καθορισμένου εργασιακού χώρου και χρόνου που συντελείται μέσω της τηλεργασίας διαιωνίζει και την ψευδαίσθηση ότι η εργασία και τα συμφέροντα μας ταυτίζονται με τα κέρδη και τους στόχους της επιχείρησης. Δίνει την αίσθηση του εξωτερικού συνεργάτη - αυτοαπασχολούμενου (εργαζόμενου επιχειρηματία του εαυτού του) που ρυθμίζει ο ίδιος το πώς και πότε θα δουλεύει. Η ζωή του γίνεται πλέον αντιληπτή ώς επένδυση σε εργασιακές δεξιότητες με σκοπό από τα να τα βγάλει πέρα μόνος του μέχρι κάποτε όλη αυτή η γνώση και εμπειρία να αυτοαξιοποιηθεί μέσω μιάς start-up επιχείρησης και να γίνει ο επόμενος αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας. Αυτό το περίφημο κυνήγι απόκτησης προσόντων που πρέπει να είναι συνεχές, μπορεί να γίνει εύκολα από το διαδίκτυο, αρκεί να ξημεροβραδιάζεις επανειλημμένα πίσω από την οθόνη του υπολογιστή σου. Όμως, στην αγορά εργασίας, δεν είναι ο καλύτερος αυτός που πετυχαίνει. Ολόκληρες στρατιές διανοητικών εργαζόμενων (brainworkers) που μορφώθηκαν και εξειδικεύτηκαν, κατέληξαν «μπλοκάκηδες», δηλαδή να εργάζονται ώς μισθωτοί με πενιχρούς μισθούς και ταυτόχρονα να πληρώνουν κερατιάτικα για ασφαλιστικές εισφορές σαν να είναι ελεύθεροι επαγγελματίες. Κι από ότι φαίνεται, οι ψευδαισθήσεις και τα όνειρα όλων αυτών των «ταλαντούχων επιστήμονων» και των «απροσάρμοστων» ‘tech-φρικιών’ με τις αστείρευτές γνώσεις και δεξιότητες γκρεμίστηκαν πατώντας την μπανανόφλουδά του νεοφιλελευθερισμού και του «ισότιμου» ανταγωνισμού.

Τρίτον, γίνεται αντιληπτό ότι η θολούρα μεταξύ ελεύθερου και εργάσιμου χρόνου αποτελεί πεδίο νέων ευκαιριών μόνο για τους εργοδότες και τις επιχειρήσεις. Ο τηλεργαζόμενος αναγκάζεται να είναι συνεχώς διαθέσιμος για να απαντήσει σε κάποιο mail, σε κάποιο τηλεφώνημα του αφεντικού, να εξυπηρετήσει κάποια «έκτακτη ανάγκη» που προέκυψε ή κάποια υποχρέωση που πρέπει να εκπληρωθεί γιατί πιέζει το deadline. Η συγκεκριμένη συνθήκη τον ωθεί να ασχολείται όλο και περισσότερο με την δουλειά εκτός του ωραρίου, ακόμη και αν δεν υπάρχει η ανάγκη γι’ αυτό, μιας και δημιουργείται η αντίληψη ότι κάποιες ενέργειες μπορούν να διεκπεραιωθούν άμεσα και γρήγορα με λίγα κλικ από το σπίτι. Βέβαια, το ξεχείλωμα του ωραρίου το φέρνουν κι οι πολλαπλές ταχύτητες και τα διαφορετικά ωράρια των εργαζομένων που αναπτύσσονται από την εξ’ αποστάσεως εργασία.

Τέταρτον, και τελευταίο. Όλη αυτή η κατάσταση είναι φυσικό επακόλουθο να διαμορφώνει την υγεία και την προσωπικότητα του τηλεργαζόμενου. Ποτέ δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με κάτι που τον γεμίζει αυθεντικά, μιας και η δουλεία είναι έτοιμη να εισβάλει κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο στον προσωπικό του χρόνο, με τους χώρους του σπιτιού του να μετατρέπονται σε ένα απέραντο γραφείο. Ο τηλεργαζόμενος αναγκάζεται να εξασφαλίσει ένα χώρο εργασίας μέσα στο σπίτι. Αυτό είναι δύσκολο για αρκετούς που έχουν οικογένεια ή συγκατοικούν, μιας και όλα τα άτομα πρέπει να προσαρμόσουν την καθημερινότητα τους κατά τις εργάσιμες ώρες. Δεν είναι παράξενο λοιπόν αυτή η φιγούρα εργαζομένου να ζει με άγχος και στρές λόγω των ρυθμών δουλειάς και της απώλειας της προσωπικής του ζωής. Ένα από τα πραγματικά πρόβλημα των σημερινών εργαζόμενων είναι ότι δεν έχουν χρόνο. Δεν έχουμε την δυνατότητα να βιώσουμε τον ελεύθερο μας χρόνο έτσι όπως πραγματικά θέλουμε, γιατί πολύ απλά δεν μας ανήκει. Η δουλειά μας τρώει τον περισσότερο χρόνο κι είναι αυτή που θα καθορίσει απόλυτα για το τι θα κάνουμε και πως θα περάσουμε το απόγευμά μας ή το Σαββατοκύριακο. Οι δουλείες «λάστιχο» όπως είναι η εργασία από το σπίτι, τεμαχίζουν τον ελεύθερο μας χρόνο σε χίλια κομμάτια και κάνουν τα πράγματα ακόμη πιο θολά και αλλοτριωτικά.

Μπορεί η μάχη να δοθεί εξ' αποστάστεως;

Η ελαστικοποίηση κι ο θρυμματισμός της εργασίας αγγίζει πλέον τους περισσότερους ηλικιακά νέους εργαζόμενους, με τους περισσότερους να μην έχουν ζήσει κάτι διαφορετικό. Παρότι μιλάμε την ίδια γλώσσα, φαίνεται ακατόρθωτο ακόμα και να διανοηθούμε να ενεργοποιηθούμε με τη δική μας κοινή ταυτότητα, να οργανώσουμε τα αιτήματα μας, να δώσουμε τους δικούς μας αγώνες. Κι ενώ βρισκόμαστε σε εργασίες οι οποίες διαρκώς αποκτούν όλο και πιο κομβικό ρόλο στην νέα οικονομία, δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε τρόπους έκφρασης των συλλογικών μας αναγκών. Η εποχή που η ύπαρξη μαζικών χώρων δουλειάς όπως τα εργοστάσια κι η συλλογική ζωή γύρω από αυτά ήταν βασικοί παράγοντες για να συγκροτηθούν οι εκμεταλλευόμενοι ώς ταξη έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Η εργατική οργάνωση του παρελθόντος φαίνεται ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε μια περίοδο η οποία χαρακτηρίζεται, σε αρκετούς κλάδους, από τη γενικευμένη έξοδο των εργαζομένων από τον παραδοσιακό ενιαίο εργασιακό χώρο. Για παράδειγμα, τα open space γραφεία και τα call centers, όπου δεκάδες εργαζόμενοι στοιβάζονται μέσα σε λίγα τετραγωνικά, πιθανότατα και να μην υπάρχουν στο μέλλον.

Είναι πράγματι γεγονός ότι η τηλεργασία ήρθε για να μείνει. Στο άμεσο μέλλον, πολλοί θα είναι αυτοί, κυρίως οι millennials, που θα προτιμήσουν την τηλεργασία για να αποδράσουν από τις πολύωρες και κουραστικές μετακινήσεις, την ενοχλητική επίβλεψη των προϊσταμένων και των εργοδοτών τους, ίσως ακόμη και από τους αντιπαθητικούς συναδέλφους. Οι βάσιμες επιθυμίες των νέων εργαζομένων για τηλεργασία, περισσότερη ευελιξία και απελευθέρωση από το «ρουτινιασμενο» 5ημερο-8ωρο, αποτελούν έμπρακτη αμφισβήτηση των παραδοσιακών μορφών εργασίας. Ταυτόχρονα όμως κρύβουν παγίδες ακόμη κι όταν εκφράζονται από ριζοσπαστική σκοπιά. Το κεφάλαιο μπορεί εύκολα να ενσωματώσει τις εργατικές αρνήσεις με τους δικούς του όρους, κάτι που είναι απολύτως βέβαιο ότι θα μας ωθήσει σε περισσότερη αβεβαιότητα. Θα γίνουμε ακόμη πιο ανταγωνιστικοί, αλαζόνες και φοβισμένοι για τις δουλειές μας, ψάχνοντας διαρκώς για ατομικές λύσεις στα τεράστια συλλογικά προβλήματα που μας κλονίζουν. Η εκτίμηση μας πηγάζει από την εμπειρία των νέων προλετάριων της δεκαετίας του ‘70 στις δυτικές μητροπόλεις. Εκείνοι αρνήθηκαν τον ρόλο τους μέσα στην βαριά βιομηχανία των εργοστασίων, απαιτώντας ελευθερία από την αιώνια φυλακή της μισθωτής εργασίας. Το κοινωνικό αυτό τσουνάμι ανυπακοής έφερε τα αντίστροφα αποτελέσματα. Πυροδότησε με όρους ρεβάνς από το κεφάλαιο, την εγγεγραμμένη/προμελετημένη απορρύθμιση του κοινωνικού συμβολαίου που είχαν κερδίσει οι εργατικοί αγώνες κι οι εξεγέρσεις των προηγούμενων δεκαετιών. Η διαδικασία αυτής της απορρύθμισης αποτυπώθηκε με την εφαρμογή των νέων τεχνολογιών και την εισαγωγή ρομποτικών συστημάτων στα εργοστάσια, την μείωση του απαιτούμενου αριθμού εργατικών χεριών, την διάλυση των ισχυρών συνδικάτων και την ελαστικοποίηση της εργασίας που ακολούθησαν.

Μακριά όμως από εύκολα συνθήματα για άρνηση της τηλεργασίας και σπάσιμο των καμερών και των υπολογιστών, οφείλουμε να μπούμε στη διαδικασία να απαντήσουμε σε κάποια ερωτήματα που προκύπτουν. Μπορούν οι νέες τεχνολογίες να βοηθήσουν στην επικοινωνία των εργαζομένων που δεν βρίσκονται στον ίδιο χώρο δουλειάς; Η πετυχημένη διαδικτυακή συνεννόηση και αντίδραση (μέσω της εφαρμογής what’s app) των διανομέων της WOLT μετά από την ανακοίνωση της εταιρίας να περικόψει τα bonus, όπως κι η στάση τηλεργασίας στην πλατφόρμα ΒΕΑΤ μετά από απολύσεις της διοίκησης εν μέσω της καραντίνας, φέρνουν στο προσκήνιο μια νέα μορφή επικοινωνίας, συντονισμού και οργάνωσης των εργαζομένων. Μπορούν οι προοπτικές και η αναγκαιότητα αγώνα που γεννιούνται εν μέσω εργασιακής κινητικότητας και ακραίας ευελιξίας να απαντήσουν στο μεγάλο στοίχημα που παρέμενε ανοιχτό πριν ακόμα χτυπήσει την πόρτα μας η επιδημία κι η εξ αποστάσεως εργασία: Να βγούμε από την απομόνωση και την αδράνεια, να συναντηθούμε, να ανακτήσουμε την χαμένη μας εργατική αυτοπεποίθηση, να προετοιμάσουμε τις θέσεις μάχης μας στους αγώνες του μέλλοντος.

Κινήσεις για την Ταξική Αυτονομία

taksiki-autonomia@riseup.net

460_0___30_0_0_0_0_0_2a80d38d5885395684cfadf81cb09d54.jpg 0.02 Mb

Ya la situación está volviendo a la "normalidad" poco a poco. Y van quedando claras algunas cosas. En primer lugar, la enorme solidaridad de nuestro pueblo que salió al cruce de la emergencia económica y organizó ollas populares, reparto de viandas, canastas... Cientos de organizaciones sociales, sindicales, vecinas y vecinos organizaron lo más elemental: enfrentar el hambre, pero no de cualquier manera sino con solidaridad y un claro sentido de clase. Se salió a poner el hombro en un momento complicado, donde reinaba el pánico y el aislamiento total. Con todas las medidas sanitarias de precaución, esa tarea se hizo y se hace. Porque la "emergencia sanitaria" podrá superarse totalmente en un tiempo; pero la emergencia del hambre va a perdurar bastante más, y todo parece indicar que se profundizará.

Carta Opinión – Junio 2020

El movimiento sindical en la calle

Ya la situación está volviendo a la "normalidad" poco a poco. Y van quedando claras algunas cosas. En primer lugar, la enorme solidaridad de nuestro pueblo que salió al cruce de la emergencia económica y organizó ollas populares, reparto de viandas, canastas... Cientos de organizaciones sociales, sindicales, vecinas y vecinos organizaron lo más elemental: enfrentar el hambre, pero no de cualquier manera sino con solidaridad y un claro sentido de clase. Se salió a poner el hombro en un momento complicado, donde reinaba el pánico y el aislamiento total. Con todas las medidas sanitarias de precaución, esa tarea se hizo y se hace. Porque la "emergencia sanitaria" podrá superarse totalmente en un tiempo; pero la emergencia del hambre va a perdurar bastante más, y todo parece indicar que se profundizará.

A nivel sindical podemos destacar en el marco de esta "emergencia sanitaria" las dos movilizaciones realizadas por el SUATT (sindicato del taxi), con dos sendas caravanas y "bocinazos" reclamando soluciones ante la caída del salario por la baja de la actividad. Del mismo modo, el conflicto desarrollado por la Unión Ferroviaria en reclamo del pago del SVR (salario variable) y por medidas de protección a los trabajadores debido al Covid-19, paralizando las líneas de Minas y el Litoral arrojó una victoria obrera importante. Estas dos luchas desarrolladas bajo una orientación combativa. También en este período se movilizaron vendedores y vendedoras ambulantes, feriantes y demás trabajadores y trabajadoras informales exigiendo un subsidio o renta básica y el SUNCA movilizó en Treinta y Tres debido a que ciertas empresas con obras de porte no se hacen cargo de medidas sanitarias. Lo mismo, la importante movilización de Sutiga ante el MIDES en contra de la precarización laboral.

Nuestra Organización estuvo presente animando y promoviendo algunos de esos conflictos, también en medidas de apoyatura y solidaridad, y arrimando el hombro en varias ollas populares. También realizamos nuestro tradicional acto del 1 de Mayo en días previos, brindando nuestra opinión y orientación política en el marco de esta situación.

El movimiento popular estuvo en la calle en este período. No se escondió. Y cuando hubo que movilizar, movilizó y fuerte. Lamentablemente, lo que ha pasado en el período que va desde marzo hasta ahora, es que el movimiento sindical particularmente, ha carecido de una orientación clara. La conducción mayoritaria del PITCNT parece no comprender ante la situación que nos encontramos. Primó el "guardarse", el no salir a la calle para nada. Ante el 1 de Mayo se titubeó, se cambió el carácter de las actividades: de actos zonales a caravanas. Las caravanas resultaron en una tremenda movilización y de carácter más combativo que los habituales actos del 1 de Mayo, señal de que la gente quiere salir y estar en la calle, de que el pueblo quiere luchar. También la Columna Cerro-Teja contó con una participación importante y tono combativo, contando como es habitual con la participación de varios sindicatos y colocando en la calle conflictos protagonizados por la clase trabajadora. Todo ello no fue leído así por la conducción mayoritaria del PITCNT, que privilegió el planteo del Sindicato Médico para no hacer los actos. El mismo Sindicato Médico que junto con una buena parte del FA estaba exigiendo "cuarentena obligatoria"... Miremos hacia Argentina para ver lo que pasa con las "cuarentenas obligatorias": hambre y milicos en la calle, militarización plena de la sociedad.

Lo que demostró la masiva participación el 1 de Mayo y la posterior movilización contra la LUC es que hay condiciones y voluntad para la lucha. Y que el movimiento sindical y popular debe estar a la altura de las circunstancias ante lo que se viene. Porque, además, el enemigo juega y juega muy bien sus cartas. Hace demagogia y cierto "populismo" que le permite esta situación del coronavirus. Quien subestime al gobierno, se equivoca. No son ningunos improvisados. Son las clases dominantes que retomaron el control del gobierno, son los "dueños de casa" que corrieron a los "inquilinos" anteriores, "mandaderos" que hicieron bien los mandados, pero la burguesía es desconfiada: prefiere sus asuntos manejarlos ella misma directamente, a pesar de que quienes gobiernan en todo momento lo hacen en su nombre y beneficio; otro no puede ser el papel que juegue la casta política. Entre el 2005 y febrero de 2020, la burguesía uruguaya vivió su "período de oro": sus ganancias fueron históricas, pero quieren y necesitan controlar el gobierno para imponer "sus" propias políticas ellos mismos.

Por eso, este paro y movilización son importantes. Porque colocan al movimiento sindical y popular de conjunto en la calle. Juntos, mostrando masividad y fuerza. Es un camino que debe profundizarse con otras medidas y movilizaciones que incluyan entre otras, un paro de 24 horas. Por aquí podemos transitar un camino de lucha con independencia de clase.

Ley de Urgente Consideración

Aquí se encuentra el corazón del plan de gobierno de la "coalición multicolor". Represión y aumento de penas a los de abajo, privatizaciones, limitaciones al derecho de huelga y movilizaciones, reparto de tierras para los de arriba, etc. A ello se le suma las modificaciones a la "ley de medios" que permite nuevamente la concentración y monopolio. La LUC es un paquete que va a tener efectos en el largo plazo en nuestra sociedad. Uno no menor será la impunidad policial, de la cual ya tuvimos una muestra en los primeros 13 días de gobierno.

Además de la metodología aplicada para elaborar la ley de urgencia y los "tiempos parlamentarios de debate", lo que importa analizar es la concepción de la ley. Ella es autoritaria por donde se la mire y es un plan de gobierno y proyecto de sociedad de lo más rancio de la burguesía uruguaya.

Más allá de las modificaciones que sufrió, en un marco de negociación que el Partido Nacional abrió para sus socios de la coalición, esta Ley de Urgente Consideración es un mazazo sobre el lomo del pueblo. Y hay que enfrentarla. Ya se vienen haciendo cosas: una importante movilización se realizó el 14 de mayo, variada propaganda se viene desplegando, distintos sindicatos y organizaciones sociales han realizado actividades... Pero como decíamos, la lucha contra la LUC no termina con su votación y aprobación parlamentaria, sigue el día después y por un largo período.

¿Plebiscito o no? Esa va a ser seguramente la discusión del movimiento popular, la cual yacontiene algunas dificultades: en primer lugar, ¿se plebiscitará, se impugnará toda la ley o una parte? Pero sobre todo, el desafío será mantener la movilización callejera constante, movilizaciones masivas que impugnen la LUC y pongan al gobierno en la disyuntiva de pagar los costos políticos de su aplicación. Y por supuesto, abrir cauce a un proceso de acumulación popular en la lucha que permita ir más allá de esta temática y avanzar en la construcción de Poder Popular, en perspectiva de una mirada más estratégica.

La respuesta es en la calle. Salida la crisis

Sumado a ello está el proyecto de ley de Cabildo Abierto de Reglamentación Sindical, viejo anhelo de los sectores reaccionarios. A lo largo del siglo XX intentaron aprobar o plantear proyectos de este tipo, pero la contundente respuesta del movimiento sindical y popular echó por tierra sus aspiraciones. Este proyecto de CA no debe ni puede prosperar ni debemos permitir que genere ambiente favorable a soluciones de este tipo. Los sectores de ultraderecha harán campaña con estos planteos, como lo hicieron siempre, de ellos no podemos esperar otra cosa. Visten ropaje democrático, pero no hay que rascar mucho para que aparezca el gendarme filo nazi. Son los Tenientes de Artigas, eso no hay que perderlo de vista. Que ahora jueguen en el Parlamento no significa que no sean golpistas y unos fascistas recalcitrantes. Experiencia histórica hay de sobra para analizar el comportamiento de la ultraderecha.

Este paro del 4 de junio con movilización se inscribe en este marco de movilizaciones y conflictos, que ya van tornándose cada vez más de carácter ideológico- político. La lucha de clases comienza a tensarse. Y debemos prepararnos para los tiempos que vienen. No es menor el planteo de un paro de 24 horas a definirse en julio.

Venimos apreciando cómo los pueblos latinoamericanos retoman la movilización, incluso en el marco de la pandemia de coronavirus, incluso exigiendo medidas paliativas referidas a la pandemia, como en el caso de Chile, donde la situación de revuelta social iniciada en octubre de 2019 sigue abierta. O como en Ecuador, donde las y los estudiantes se están movilizando masivamente en varias ciudades del país, justo en otro de los territorios golpeados duramente por la pandemia. Aquí más cerca, en Córdoba, diversas organizaciones populares están todos los días en la calle entorno de la fecha del Cordobazo...

Los tiempos que vienen son de movilizaciones importantes en la región, y seguramente aquí también. Por ello la LUC, la tecnificación policial y de la inteligencia, su política antisindical y antipobres, solo revestida por las míseras migajas tiradas en el marco del coronavirus. Se abren caminos de lucha: a transitarlos y profundizarlos con la fuerza conjunta del movimiento popular. Esto es lo que nos parece debe desplegarse hoy como política de clase concreta; no el "Diálogo Nacional" con los de arriba, con los patrones y dueños del país, en un remedo de la "Concertación para el crecimiento" llevada a cabo en plena crisis del 2002. El movimiento sindical y popular no debe ser masa de maniobra de nadie; debe mantener su independencia política y desarrollar su propia política de clase, única que engloba los intereses de las grandes mayorías de nuestro país. El lugar del movimiento sindical y popular es en la calle, en la olla brindando una mano solidaria, en las cooperativas, en los cantegriles y asentamientos; no sentados al lado de los Manini, Gaggero, Lestido, Balestra y todos esos personajes infames...

20 de Mayo - 27 de Junio

Esas mismas patronales tienen aún mucho que que decir sobre los crímenes de la dictadura. El decreto de la dictadura del 4 de junio de 1973 les otorgaba la potestad despedir libremente, de modo de "sacarse de encima" a las y los militantes sindicales y más combativos de las fábricas.

Decenas de miles de de despidos hubo a raíz de ese decreto y de la impunidad patronal garantizada por los tanques y las botas. Porque los militares perpetraron horrendos crímenes en beneficio y por una clase. Por algo, las cámaras empresariales saludaron el Golpe de Estado.

Esas mismas patronales y sectores de los partidos políticos de derecha, recurrieron a las FFAA para llevar a cabo una cruel represión que frenara el avance del movimiento popular. Dentro de las propias FFAA se venían perfilando los sectores más reaccionarios y golpistas, los Tenientes de Artigas, el mismo sector que ahora lidera Manini Ríos y tiene bancada parlamentaria. Desde allí, Manini Ríos realizó un discurso el 14 de abril, día relevante para la institución militar, defendiendo al torturador Lawrie Rodríguez, asesino de nuestro compañero de FAU Iván Morales.

Pero el Terrorismo de Estado fue una política institucional de la FFAA y de todo el aparato represivo y fue una política de clase. Es claro al ver qué sector social sufrió las consecuencias del Terrorismo de Estado.

Las movilizaciones desplegadas el pasado 20 de Mayo fueron de vital importancia. Al no realizarse la Marcha del Silencio por decisión de Familiares, diversas organizaciones sociales convocaron en distintos puntos del país a pequeñas concentraciones, movilizaciones, a gestos simbólicos que de alguna manera generaron una amplia repercusión referida a la fecha. Se demostró también el hondo calado de esta temática en la sociedad y la exigencia de avanzar en una política de Derechos Humanos en lo referido a los crímenes de la dictadura.

El 27 de Junio nos interpela de forma similar: aniversario del Golpe de Estado pero también de la gigantesca Huelga General con la que el movimiento obrero y popular enfrentó a la dictadura, derrotando incluso a los defensores de los "militares nacionalistas" con los que había "amplias coincidencias" a partir de los Comunicados 4 y 7 emitidos en febrero de 1973, en el último capítulo de preparación del golpe de Estado. La clase obrera demostró una dignidad inmensa; fue desalojada una y otra vez ante cada ocupación efectuada -varias fábricas llegaron a ser ocupadas hasta siete veces-, se desarrolló importante agitación y actividad callejera.

La huelga fue levantada pero no cesó la Resistencia. El Documento de las 3F desarrollado por FUNSA, FUS y FOEB señalaba que no había sido derrotada la clase obrera uruguaya, "sino un método", el método de la componenda, del reformismo. Por ello, mirando dicho período y éste, tomando elementos para aprender cómo actuar en el hoy, nos parece de vital importancia fortalecer en el movimiento popular un método de trabajo de carácter combativo, que fortalezca a las organizaciones sociales y las coloque en el centro de la acción política, con una plataforma y un plan de lucha claros.

Las instituciones de la burguesía solo a la burguesía pueden servir, como ha dicho reiteradas veces nuestra Organización. Por las vías parlamentarias, gubernativas, ministeriales no hay nada para los de abajo. Para el pueblo, las conquistas surgen de las calles.

Por ello es imperioso rescatar el ejemplo de tantos compañeros que lo dieron todo por nuestra clase, por los y las de abajo, como Iván Morales, María Emilia Islas, Gerardo Gatti, León Duarte, Elena Quinteros, Telba Juárez, Eduardo Chizzola, Cecilia Trías, Gilberto "Trencito" Coghlan, Adalberto “Plomito” Soba, Alberto "Pocho" Mechoso, y tantos otros compañeros y compañeras que se jugaron la vida por un proyecto de intención revolucionaria socialista y libertario y que hoy viven en nuestra lucha.

¡A DERROTAR LA LUC Y LA AVANZADA REACCIONARIA!
A LOS GENOCIDAS, ¡NI OLVIDO NI PERDÓN!
¡POR UNA SALIDA DESDE ABAJO A LA CRISIS!
¡A CONSTRUIR PODER POPULAR! ¡ARRIBA LOS/AS QUE LUCHAN!

FEDERACIÓN ANARQUISTA URUGUAYA

Das was wir am 18. Mai beim wilden Streik der Erntehelfer*innen in Bornheim bei Bonn erlebt haben, lässt sich schwer in Worte fassen. Auch dieses Video kann nur einen kleinen Eindruck von dem herausragenden Charakter dieses Kampfes trasportieren.

Die unmenschliche Behandlung der Bosse den Arbeiter*innen gegenüber. Auf der anderen Seite die unglaubliche Wut der Arbeiter*innen über diese Zustände. Die Erschöpfung nach Tagen der Auseinandersetzung, die unendlichen Stunden unter der Prallen Sonne, die sich überschlagenden Ereignisse, die sich stendig verändernde Situation und dann noch die Klassenverräter*innen Cops die ihre Funktion erfüllen und damit auf der Seite der Bosse stehen. Von uns gibt es hier diesmal keine Analyse, keine Auswertung, keine weiteren Überlegungen und keine großen Worte – nur Anerkennung für die Genoss*innen der FAU was sie in diesem Kampf leisten. Sowie die Hoffnung, dass die kleine Gegenmacht von unten die sich hier auftut den Forderungen der Arbeiter*innen zum Durchbruch verhelfen, dass durch diesen Kampf am Ende ein realer materieller Effekt für alle steht. Die gewonnenen Erfahrungen der Solidarität und der Selbstermächtigung lassen sich sowieso nicht mehr nehmen… HOCH MIT DENEN DIE KÄMPFEN!

ENGLISH:
What we experienced on the 18th of May during the wildcat strike of the harvest workers in Bornheim near Bonn is difficult to put into words. Also this video can only give a small impression of the outstanding character of this struggle. On the other the inhumane treatment of the workers by the bosses. On the other hand the incredible anger of the workers over these conditions. The exhaustion after days of struggle, the endless hours under the blazing sun, the tumultuous events, the constantly changing situation and then the class traitor cops who fulfill their function and through that are on the side of the bosses. This time there is no analysis, no evaluation, no further considerations and no big words from us – only recognition for the fighting workers and for the comrades of the FAU for what they achieve in this fight. As well as the hope that the small counter-power from below that is opening up here will help the demands of the workers to break through, that through this struggle there will be a real material effect for all in the end. The gained experiences of solidarity and self-empowerment cannot be taken away anyway… UP WITH THOSE WHO FIGHT!

Español:
Lo que vivimos en el 18 de mayo durante la huelga de los trabajadorxs de la cosecha en Bornheim, cerca de Bonn, es difícil de poner en palabras. También este video sólo puede transmitir una pequeña impresión del carácter sobresaliente de esta lucha. En un lado el trato inhumano de los trabajadrxs por los jefxs. Por otro, la increíble ira de los trabajadorxs debido a estas condiciones. El agotamiento después de días de lucha, las interminables horas bajo el sol abrasador, los acontecimientos tumultuosos, la situación en constante cambio y luego los traidorxs de la clase – los pacxs, que cumplen su función y por lo tanto están del lado de los jefxs. No hay ningún análisis, ni evaluación, ni más consideraciones ni grandes palabras de nuestra parte esta vez, sólo reconocimiento a los trabajadorxs en lucha y a lxs camaradas de la FAU (union anarchosyndicalista) por lo que están haciendo en esta lucha. Así como la esperanza de que el pequeño contrapoder de abajo que se está abriendo aquí ayudará a que las demandas de los trabajadorxs se abran paso, que a través de esta lucha habrá un efecto material real para todos al final. Las experiencias adquiridas de solidaridad y auto-empoderamiento no pueden ser quitadas de todos modos… ¡ARRIBA LAS Y LOS QUE LUCHAN!

Für aktuelle Infos zum Streik folgt der FAU Bonn: https://twitter.com/FAUBonn

Zum Video: https://www.youtube.com/watch?v=qXt5TcpPoIQ

Ya Carl Sagan nos advertía del peligro de sociedades profundamente dependientes de la tecnología, que sin embargo, desconocen el funcionamiento de las mismas de manera general. En particular, un desconocimiento generalizado del funcionamiento de esta virtualización conlleva a peligros relacionados con la privacidad, con la enajenación tecnológica (es decir, que se percibe el funcionamiento interno de los productos como algo lejano y que no podemos entender, a pesar de que los usamos frecuentemente), y sobre todo, con la tecnificación burocrática del poder, pues las sociedades deben regularse por los análisis de epidemiólogos, mientras se duda del acceso optimo a la información que poseen o la calidad de la misma.

Parecen ser tiempos extraños que vivimos. En promedio, una gran pandemia mundial afecta a la humanidad cada siglo, además de otras endemias y brotes locales que atacan ciertas regiones del mundo cada cierto tiempo y parecen tener dificultades para salir de su entorno. La última vez que la humanidad vivió una situación similar a la presente fue hace cerca de un siglo, con la llamada gripe española, que paradójicamente, los datos apuntan a que su caso 0 estuvo ubicado en Kansas, EUA, en 1917, y aumentó en gran medida las bajas en plena primera guerra mundial. Además, se tienen registros de múltiples enfermedades similares anteriormente, siendo sin lugar a dudas la más conocida la peste negra, que acabó con la vida de entre un tercio y la mitad de los habitantes de Europa en el siglo XIV, dejando similar cifras de muertes en Asia.

La pregunta no era si podíamos enfrentarnos o no a una pandemia, sino más bien ¿cuando?. Era cuestión de tiempo para que la humanidad tuviera que enfrentarse a ello, y sin embargo, parece que los endebles planes preventivos no estaban a la altura de las circunstancias actuales. Empero, la pandemia ha acelerado cambios drásticos que ya presentaban nuestras sociedades paulatinamente, en particular, ha proliferado una virtualización de las vidas de maneras que no se pensaban comprensibles anteriormente: el teletrabajo, la educación a distancia, el auge del comercio a domicilio, o la oferta de servicios a través del internet (tales como ciertas revisiones médicas o aprendizaje de instrumentos musicales). Si hubiéramos pensado esta misma situación diez años atrás muy difícilmente nuestras sociedades hubieran podido soportar alguno de estos cambios, y que entre otras definiciones, nos parecerían de ciencia ficción. Este auge marca el inicio de una revolución que ya venía caminando sin que nos percatáramos hace algunos años, pero que las condiciones actuales, le impone un ritmo de crecimiento más vertiginoso, obligando a las personas a asimilar esos cambios cada vez más pronto, modificando hábitos de consumo, estando más abiertas a las nuevas tecnologías de forma acrítica o viéndose en la necesidad de adaptarse a las nuevas condiciones de mercado. Son las revoluciones tecnológicas las que marcan la velocidad con la que avanza la sociedad hoy en día, y no solamente porque modifican las relaciones laborales y de consumo como se hacia tradicionalmente, cuando una nueva máquina industrial podía hacer prendas de vestir más baratas y en mayor volumen, sino además, porque se modifican todos nuestros hábitos sociales: desde el ocio (con redes sociales virtuales cada vez más complejas y diversas, que favorecen la venta de nuestra imagen a cambio de likes), la educación (con la irrupción de la virtualización en prácticamente todas las universidades y colegios), la vida social (compartiendo cada vez más con seres queridos distantes a través de vídeo llamadas), entre otras facetas, incluso, la modificación subjetiva de los individuos.

A pesar de ello, como toda revolución, esta presenta riesgos. Ya Carl Sagan nos advertía del peligro de sociedades profundamente dependientes de la tecnología, que sin embargo, desconocen el funcionamiento de las mismas de manera general. En particular, un desconocimiento generalizado del funcionamiento de esta virtualización conlleva a peligros relacionados con la privacidad, con la enajenación tecnológica (es decir, que se percibe el funcionamiento interno de los productos como algo lejano y que no podemos entender, a pesar de que los usamos frecuentemente), y sobre todo, con la tecnificación burocrática del poder, pues las sociedades deben regularse por los análisis de epidemiólogos, mientras se duda del acceso optimo a la información que poseen o la calidad de la misma. Este peligro puede suponer un retroceso en avances en las luchas sociales que se venían teniendo en años atrás en muchos países, y en particular, pueden relegar la discusión política y la educación en general a espacios cada vez más reducidos a la virtualidad, que adolecen de múltiples carencias y son por lo demás excluyentes con las capas de población que no se relacionan de manera eficiente con las tecnologías de la información, o directamente carecen de ellas, como lo puede ser los sectores rurales o las periferias urbanas. Por eso mismo se hace indispensable pensarse los cambios que se vienen dando en función de una mayor cualificación política, que permita una apropiación crítica de las herramientas (por ejemplo, usando aplicaciones alternativas a las privativas de los grandes conglomerados) y un manejo eficaz sobre las mismas, entendiendo que el uso individual de estas tiene repercusiones colectivas en nuestros movimiento, e incluso atañen el futuro como especie humana.

Gran parte de las dinámicas de uso de redes y servicios virtuales aumentan la ansiedad, crisis nerviosas y dificultades para asumir estos nuevos retos en muchas personas (sobre todo, de la imposibilidad de que las ofertas de teletrabajo suplan la demanda laboral en el país, que ya de por sí es mayoritariamente informal y con alto indice de desempleo; o las crisis provocadas a los estudiantes con acceso limitado a estas herramientas), mientras las personas son sobrebombardeadss por la información y con pocas posibilidades de convertir esas angustias en actividad física optima, lo que ha significado y -significará- una crisis de salud pública, está vez mental. Y todo esto teniendo de presente que esta virtualización es solo uno de los primeros pasos, quedando en camino la irrupción de nuevas tecnologías como la inteligencia artificial, la robótica (por ejemplo, con la entrega de domicilios con drones terrestres y aéreos), y los cada vez mayores peligros en la privacidad (con el advenimiento de la 5ta generación de redes móviles -5G-).

Por eso, esta revolución plantea una gran cantidad de riesgos que parecen que se sortean sobre el camino, que vienen dejando una estela de preocupación donde en sociedades como la nuestra, ubicadas en el tercer mundo, parecen difícil de sobrellevar, aumentando la brecha entre una revolución que avanza a pasos agigantados en las zonas urbanas e industriales que lo asumen como un cambio más (una actualización más, como si se tratará de una app), y aquellos lugares donde esa revolución tecnológica se impone por sobre seres humanos que no pueden seguir el ritmo de esta rueda que se viene acelerando.

Steven Crux (mayo 2020)

The struggle against the coronavirus pandemic is one that can only be won by an act of unprecedented human solidarity. Through that act the values of a new world can be born. But turning those values into reality requires the working class. Only the working class: global, multi- racial, multicultural and gender diverse, has the potential strength to uproot the power of capital at its source and steer a new course. We can start by defending health and safety for all workers and by fighting for adequate resources for the health care system. We can extend the struggle by defending civil liberties and opposing austerity. And we can culminate it with a revolution to overthrow capitalism and create libertarian communism, worldwide.

Origins

In 1886, workers in Chicago in the US kicked off a campaign to win the eight hour day, starting with a strike on 1 May. Police started breaking up a peaceful workers’ demonstration, then an unknown person threw a bomb. Seven police and at least four workers died from the explosion and the following gunfight. A kangaroo court convicted eight Anarchist union organisers, without any evidence of guilt being presented. Four were hung, one committed suicide and two later had death sentences commuted. In the campaign to defend them, International Workers’ Day was born.

Back to the Future

The labour movement, just getting started in 1886, grew to a massive size and strength over the following decades. Despite massive internal conflict over political philosophy, it made revolutions in several countries and won great reforms in many others. Inequalities were greatly ameliorated in industrialised countries and many developing countries. The revolutions, though, were defeated – some by the capitalists and some by tyrants who claimed to rule in the name of the workers. And then the capitalists went on the offensive again, taking advantage of new technology to integrate world markets and pit the new workforces of the Third World against the labour movements of developed countries. Today, inequality has widened again to levels last seen in the 19th Century.

Coronavirus

The novel coronavirus, which causes the disease COVID-19, has caused a global health emergency. The economic emergency that has accompanied it, though, is caused by capitalism. And this, in turn, aggravates the health emergency. Workers need wages to buy their daily necessities. Petty traders need their turnover to make ends meet. And capitalists need both workers and customers to make profits. When people stay home to stop the spread of the virus, the wheels of capitalism grind to a halt and the system falls into crisis. Some countries, like Australia, have a buffer that will last a while. Most others have none. In some countries, workers already have to choose between the possibility of infection and the certainty of starvation. Capitalism kills.

A New World

The struggle against the coronavirus pandemic is one that can only be won by an act of unprecedented human solidarity. Through that act the values of a new world can be born. But turning those values into reality requires the working class. Only the working class: global, multi- racial, multicultural and gender diverse, has the potential strength to uproot the power of capital at its source and steer a new course. We can start by defending health and safety for all workers and by fighting for adequate resources for the health care system. We can extend the struggle by defending civil liberties and opposing austerity. And we can culminate it with a revolution to overthrow capitalism and create libertarian communism, worldwide.

WORKERS OF THE WORLD UNITE!

Melbourne Anarchist Communist Group

1 May 2020

*Download the leaflet here: https://melbacg.files.wordpress.com/2020/05/may-day-2020-final.pdf