Bus drivers in Auckland, Aotearoa/New Zealand have been locked out by their bosses.

In recent times we’ve seen industrial action by bus drivers in Hamilton (May 2018) and Wellington (October 2018) and today it’s happening in Auckland.

The underlying problem is that there is a contracting system that encourages the lowest bids from companies who then put the screws on the drivers. The drivers are paid $22 per hour by NZ Bus and do dangerous 12-hour shifts, with long unpaid breaks sandwiched between. When they acted to stand up for themselves by rejecting a pathetic 2% increase and looked for support from the traveling public by not taking fares, NZ Bus threw a tantrum and locked them out. The drivers marched up Queen st yesterday and are continuing to seek support while this current dispute continues.

AWSM expresses its solidarity with the drivers and we ask our readers, supporters, and sympathisers to extend your own support to the drivers in whatever way you are able.

An Injury to One is an Injury to All!

Η Διεθνής Συνομοσπονδία Εργασίας και οι κατά τόπους ενώσεις της προσυπογράφουν και υποστηρίζουν τη διαδήλωση που καλείται στην Αθήνα για τις 30 Νοεμβρίου 2019 από το ελληνικό μας τμήμα την ΕΣΕ μαζί με ένα ευρύ αριθμό πρωτοβάθμιων σωματείων.

Δήλωση Αλληλεγγύης της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Εργασίας (ΔΣΕ) στην πορεία των πρωτοβάθμιων σωματείων 30 Νοέμβρη 2019

Η Διεθνής Συνομοσπονδία Εργασίας και οι κατά τόπους ενώσεις της προσυπογράφουν και υποστηρίζουν τη διαδήλωση που καλείται στην Αθήνα για τις 30 Νοεμβρίου 2019 από το ελληνικό μας τμήμα την ΕΣΕ μαζί με ένα ευρύ αριθμό πρωτοβάθμιων σωματείων. Για αυτό το λόγο προσυπογράφουμε το κάλεσμα που ακολουθεί:

Ως εργατικά σωματεία, στην προσπάθειά μας να δώσουμε μια δυναμική συνέχεια στους αγώνες μας για τα εργατικά συμφέροντα και δικαιώματα, για τις ανάγκες, τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας, έχουμε επιλέξει το δρόμο της κοινής, οριζόντιας συντονισμένης και οργανωμένης από τα κάτω δράσης.

Βασικοί σταθμοί της προσπάθειας αυτής υπήρξαν η διακλαδική και οργανωμένη από τα κάτω απεργία της 1ης Νοέμβρη 2018, καθώς και η εργατική διαδήλωση της 16ης Φλεβάρη 2019. Συμπληρωματικά, κατά το τελευταίο χρόνο, όπως βέβαια και κατά τις προηγούμενες περιόδους, ως σωματεία έχουμε προχωρήσει σε πολλές κοινές δράσεις κι έχουμε αλληλοενισχυθεί σε διάφορες μάχες που δίνουμε στους κλάδους και τους χώρους δουλειάς μας.

Μέσα από τις συσκέψεις των σωματείων μας κατά την προηγούμενη περίοδο (Άνοιξη – Καλοκαίρι 2019) είχε προκριθεί η επιλογή να προσανατολιστούμε σε μια νέα διακλαδική και οργανωμένη από τα κάτω απεργία στις αρχές της άνοιξης του 2020. Ως ημέρα για την απεργία αυτή έχουμε ορίσει ήδη από τον περασμένο Οκτώβρη την Πέμπτη 19 Μάρτη 2020.

Τα σωματεία μας κατά το τρέχον και το επόμενο διάστημα προχωρούν και σε νέες γενικές συνελεύσεις, ώστε μέσα από τις διαδικασίες βάσης μας να συνεχίσουμε τη συζήτηση για την απεργία, να αποφασίσουμε για την κήρυξή της και να την οργανώσουμε στους κλάδους και τους χώρους δουλειάς μας.

Βαδίζοντας προς την απεργία αυτή, ως σωματεία επιλέγουμε να προχωρήσουμε και σε μια σειρά νέων ανοιχτών συσκέψεων για το συνεχή συντονισμό μας, για την οργάνωση κοινών δράσεων, όπως εργατικές διαδηλώσεις και παρεμβάσεις με αφορμή και τα αντεργατικά μέτρα και τις επιθέσεις της κυβέρνησης και των εργοδοτών καθώς και σε διάφορες εκδηλώσεις.

Για την εργατική διαδήλωση στις 30 Νοέμβρη 2019:

Έχουμε ήδη (από τα μέσα Οκτώβρη) δρομολογήσει την οργάνωση μιας νέας εργατικής διαδήλωσης στο κέντρο της Αθήνας για το Σάββατο 30 Νοέμβρη 2019. Η αρχική συγκέντρωση θα είναι στις 12 το μεσημέρι στην Πλατεία Κοραή (όπως και η αντίστοιχη διαδήλωσή μας στις 16/2/19). Η συμμετοχή σε αυτήν καθώς και η συνδιοργάνωσή της είναι ανοιχτή σε όλα τα σωματεία (άσχετα με το αν έχουν ήδη αποφασίσει να προχωρήσουν σε απεργία στις 19/3/2020 ή με το αν προτίθενται να συζητήσουν σχετικά ή να λάβουν μια τέτοια απόφαση στη συνέχεια). Ήδη έχουν δηλώσει συμμετοχή στη διαδήλωση και το Πανελλήνιο Σωματείο Εκτάκτου Προσωπικού του Υπουργείου Πολιτισμού καθώς και το Συντονιστικό Αναπληρωτών Αδιόριστων Εκπαιδευτικών. Επίσης, και το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών με απόφαση της Γενικής του Συνέλευσης (26/11/19) συμμετέχει στην εργατική διαδήλωση στις 30/11/19, όπως και στην απεργία στις 19/3/20.

Επίσης, απευθύνουμε κάλεσμα και σε εργατικά σωματεία, εργατικές-κοινωνικές συλλογικότητες και συναδέλφους-συναδέλφισσες από διάφορες πόλεις της Ελλάδας να προχωρήσουν στην οργάνωση αντίστοιχων κινητοποιήσεων την ίδια μέρα (30/11/19). Ήδη για τη Θεσσαλονίκη, το Σωματείο βάσης εργαζομένων στον χώρο της ψυχικής υγείας & κοινωνικής πρόνοιας, το Σωματείο Σερβιτόρων-Μαγείρων & λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού Κ. Μακεδονίας και το Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Θεσσαλονίκης οργανώνουν το Σάββατο 30 Νοέμβρη 2019 στις 12:00 στο μνημείο Λαμπράκη (Ερμού με Βενιζέλου) εργατική συγκέντρωση στον δρόμο για μια νέα διακλαδική και οργανωμένη από τα κάτω απεργία στις 19 Μάρτη 2020.

Στο πλαίσιο της οργάνωσης της διαδήλωσης αυτής απευθύναμε κάλεσμα και σε όλους τους συναδέλφους και όλες τις συναδέλφισσες από κάθε εργασιακό κλάδο και χώρο δουλειάς, τις συλλογικότητες εργαζομένων και ανέργων, τα συλλογικά εγχειρήματα αγώνα σε γειτονιές και όλες τις δυνάμεις του ταξικού-κοινωνικού κινήματος. Σε σχετική σύσκεψη με μεγάλη συμμετοχή που έγινε την Τρίτη 19/11/19 συζητήσαμε για το περιεχόμενο της διαδήλωσης (αλλά και της απεργίας στις 19/3/20), για τις κινήσεις που οργανώνουμε για την προπαγάνδισή της, καθώς και για τη δυνατότητα-επιλογή τους να συμμετέχουν στη διαδήλωση. Και είναι αρκετές οι συλλογικότητες που πρόκειται να συμμετέχουν στην εργατική διαδήλωση το Σάββατο 30/11/19 αλλά και που ήδη συνεισφέρουν ενεργά στην προπαγάνδισή της μέσα από αφισοκολλήσεις, εξορμήσεις και παρεμβάσεις σε χώρους εργασίας και γειτονιές.

Εν τω μεταξύ, κατά τις προηγούμενες συσκέψεις είχαμε συζητήσει για τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις μας (παρεμβάσεις, διαδηλώσεις, απεργίες,…) ενάντια στις νέες αντεργατικές-αντικοινωνικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης σε πλήρη συμπαιγνία με τους εκπροσώπους του κεφαλαίου (βλ. νέα επίθεση στις ΣΣΕ και τους μισθούς μας, περαιτέρω παρεμβάσεις του κράτους στη λειτουργία των σωματείων,…).

Μέσα από την όλη αυτή προσπάθεια επιχειρούμε:

Να βάλουμε μπροστά και πάλι με ένα δυναμικό τρόπο τις διεκδικήσεις μας. Τόσο τις διεκδικήσεις μας σε κάθε κλάδο και χώρο εργασίας, όσο και τις συνολικές διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος. Αναφέρουμε ενδεικτικά -σε αυτή τη φάση- τον αγώνα για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και για αυξήσεις σε μισθούς και αμοιβές. Τη μάχη ενάντια σε κεφάλαιο και κράτος για την ευθύνη τους για τα λεγόμενα «εργατικά ατυχήματα». Την πάλη ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία και ενάντια στην ποινικοποίηση και κατατρομοκράτηση των εργατικών αγώνων και της συνδικαλιστικής δράσης. Την εναντίωση στη μαύρη και υποδηλωμένη εργασία, στη μη καταβολή δεδουλευμένων, στη μη προστασία των εργαζόμενων μητέρων και στις σεξιστικές συμπεριφορές στους χώρους εργασίας. Την εναντίωση στην εργασιακή επισφάλεια και τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, καθώς και τη διεκδίκηση για μόνιμη και σταθερή εργασία.

Να συνδέσουμε τις αντιστάσεις μας στους κλάδους και τους χώρους δουλειάς μας και να ισχυροποιήσουμε τη θέση όλων μας απέναντι στους εργοδότες μας και τους κυβερνώντες (όποιοι και να είναι αυτοί κάθε περίοδο), απέναντι συνολικά στον κοινό ταξικό εχθρό.

Να καταδείξουμε και πάλι προς κάθε κατεύθυνση πως ο κόσμος της εργασίας μπορεί βασιζόμενος στις δικές του δυνάμεις να οργανώνει από τα κάτω και να πραγματοποιεί αποτελεσματικά τους αγώνες του.

Καλούμε κάθε εργατικό σωματείο του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα όλης της ελληνικής επικράτειας που ενδιαφέρεται να κινηθεί σε μια τέτοια κατεύθυνση -είτε συνολικά, είτε και μερικώς- να γίνει κομμάτι της προσπάθειας αυτής, να συμμετέχει στις επόμενες σχετικές συσκέψεις (ή -ιδίως για κάποιο σωματείο της επαρχίας- να έρθει σε επικοινωνία μαζί μας), όπως άλλωστε και στη διακλαδική απεργία και στις υπόλοιπες κοινές δράσεις (όπως την προσεχή εργατική διαδήλωση στις 30/11/19).

Βέβαια, για κάθε σωματείο είναι ανοιχτό το να κινηθεί σε μια τέτοια κατεύθυνση είτε συνυπογράφοντας τις όποιες κοινές ανακοινώσεις-αφίσες που προκύπτουν, είτε και με δική του σχετική ανακοίνωση και δράση στην οποία θα μπορεί να προβάλλει και τα όποια ιδιαίτερα ζητήματα της εργασιακής πραγματικότητας των μελών του. Άλλωστε, ιδίως η διακλαδική απεργία βασίζεται στην όλη απεργιακή προσπάθεια που θα γίνει σε κάθε κλάδο και κάθε εργασιακό χώρο από το κάθε σωματείο του κλάδου-χώρου αυτού. Σε κάθε περίπτωση το κάθε σωματείο μπορεί να κινηθεί με τους δικούς του ρυθμούς και με όποιο τρόπο κρίνει αυτό πιο πρόσφορο. Ενδεικτικά για τα σωματεία του δημοσίου τομέα σημειώνουμε ότι, όπως το είχαμε συζητήσει-εκφράσει και μπροστά στην πρώτη διακλαδική απεργία (1/11/18), θα μπορούσε με πρωτοβουλία σωματείων του τομέα αυτού να γίνει και μια παράλληλη διαδικασία συντονισμού.

Τέλος, διευκρινίζουμε ότι οι συσκέψεις σωματείων που πραγματοποιούμε είναι ανοιχτές και σε συνάδέλφους-συναδέλφισσες από σωματεία που μπορεί να μην έχουν -ως τη στιγμή των συσκέψεων- κάποια συλλογική απόφαση συμμετοχής. Ωστόσο, η όποια κίνηση συνδιαμορφώνεται κάθε φορά (μέσα από τις συσκέψεις αυτές) αποτελεί προϊόν συνδιαμόρφωσης των τοποθετήσεων των σωματείων με σχετική συλλογική απόφαση.

Η ανακοίνωση αυτή (που αποτελεί επικαιροποιημένη εκδοχή μιας σχετικής ανακοίνωσης που δημοσιοποιήθηκε αρχικά τον Ιούλη του 2019 και επικαιροποιείται μετά από κάθε σύσκεψη) συνυπογράφεται από τα ακόλουθα σωματεία:

– Σύλλογος Εργαζόμενων στα Φροντιστήρια Καθηγητών (ΣΕΦΚ)
– Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών (ΣΜΕΔ)
– Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής (ΣΥΒΧΨΑ)
– Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΣΒΕΜΚΟ)
– Σωματείο Εργαζόμενων στα Public
– Σωματείο Εργαζομένων στη ΜΚΟ Άρσις
– Σωματείο Εργαζομένων στη Nokia Ελλάδος
– Σωματείο Εργαζόμενων στην εταιρεία Πλαίσιο Νομού Αττικής
– Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού (ΣΣΜ)

Τέλος, σημειώνεται ότι στο πλαίσιο της όλης διεργασίας συντονισμού μας συμμετέχουν με συλλογική απόφαση και τα ακόλουθα σωματεία:

Από Θεσσαλονίκη:
– Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στον χώρο της ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας (ΣΒΕΨΥΚΟΙ)
– Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού Κεντρικής Μακεδονίας
– Σωματείο Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Νομού Θεσσαλονίκης

Από Ιωάννινα:
– Σωματείο Βάσης Εργαζόμενων Διανομέων Ιωαννίνων (ΣΒΕΔΙ)

Σάββατο 30 Νοέμβρη 2019: Εργατική διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας | Αρχική συγκέντρωση: 12μ., Πλ. Κοραή

Δευτέρα 9 Δεκέμβρη 2019, 7.30μμ: Επόμενη ανοιχτή σύσκεψη σωματείων

Πέμπτη 19 Μάρτη 2020: Νέα διακλαδική και οργανωμένη από τα κάτω απεργία

Όχι σε κόμματα. Οι εργασιακές διεκδικήσεις είναι ο πυρήνας γύρω από τον οποίο θα συσπειρωθούμε. Υπέρτατο όργανο του σωματείου, η γενική συνέλευση. Ο χώρος που όλοι μιλάμε και συνδιαμορφώνουμε. Να μην θέλουμε πια αντιπρόσωπο στον οποίο θα αναθέσουμε την ελπίδα μας.

Για τις εκλογές στο σωματείο των εκπαιδευτικών (ΕΛΜΕ Ρεθύμνου)

Ποιος από εμάς πιστεύει ότι η χώρα τελείωσε με τα μνημόνια, ότι η επιτήρηση έπαψε, ότι η οικονομία ανακάμπτει; Η κατ’ επίφαση έξοδος από τα μνημόνια και τα οικονομικά πλεονάσματα στήνουν ένα ωραίο σκηνικό. Και οι δύο πολιτικοί αντίπαλοι είναι υπηρέτες του ίδιου αφέντη. Μεταξύ δύο ίδιων πολιτικών καλούμαστε να επιλέξουμε το  μικρότερο κακό, τον καλύτερο διαχειριστή μια «κρίσης» ακολουθώντας το δόγμα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Τώρα η «κανονικότητα» βαπτίζεται με τα ανοιγμένα κεφάλια φοιτητριών από τα αναγκαστικώς «γλυκά» ΜΑΤ, τα κολλέγια αποκτούν επαγγελματικά δικαιώματα σε μια νύχτα, το ΙΕΠ επαναφέρει την Τράπεζα Θεμάτων και την αξιολόγηση και οι μαριονέττες του ΟΟΣΑ που έχουν τον τίτλο του υπουργού Παιδείας προγραμματίζουν μάνατζερ διευθυντές σχολείων και σύνδεση «αποδοτικότητας» με την χρηματοδότηση των σχολείων. Αν λείπουν αναλώσιμα και καθηγήτριες ένας χορηγός είναι η προτεινόμενη λύση από τους πρόθυμους καταστροφείς της δημόσιας παιδείας.
Και στο Ρέθυμνο του τουρισμού; Η σαιζόν διαρκώς επεκτείνεται. Τουρίστες όλον τον χρόνο. Ο κόσμος παίρνει δάνεια για να κάνει το πατρικό Airbnb και να πιάσει την καλή σε μια νύχτα. Ανακαινίσεις παντού με μαύρους εργαζόμενους. Η πόλη ζει έναν νέο πυρετό του χρυσού μέχρι να σκάσει και αυτή η φούσκα της ψευδεπίγραφης ευμάρειας. Ποιους αφορά όλο αυτό, αισθάνεστε τα πράγματα να καλυτερεύουν;

Και στα σχολεία όπως και έξω, οι δείκτες ευημερούν. Οι εργαζόμενοι; Οι μόνιμοι κρατιούνται όσο μπορούν γιατί η σύνταξη, αν την  πάρουν, θα είναι επίδομα πείνας. Παιδαγωγός και  ψυχολόγος και νοσοκόμος και εφημερίες και  απουσίες και σημειώματα και myschool… Και 30ωρη παραμονή στο σχολείο για προετοιμασία, χωρίς να έχεις πάντα καρέκλα για να καθίσεις και να κάνεις και  «προγραμματισμό και αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου» (λέγε με αξιολόγηση). Όσο κι αν βάζουν πλάτη οι μόνιμοι, τα σχολεία στηρίζουν την λειτουργία τους σε αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου, πλήρους ωραρίου, γενικής, ειδικής, ένταξης και παράλληλης στήριξης, ακόμα και ωρομίσθιους. Εκπαιδευτικοί στην επισφάλεια. Εκπαιδευτικοί λάστιχο σε δύο και τρία σχολεία. Παράλληλη στήριξη σε ένα σχολείο τις μονές και σε άλλο τις ζυγές μέρες. Και η κοινωνία που κανιβαλίζει μας θεωρεί και προνομιούχους. Εξασφαλισμένη εργασία αν είμαστε αρκετά ευέλικτοι να δηλώνουμε περιοχές από την Γαύδο ως την Σαμοθράκη. Ασφάλιση και  εργασιακός τουρισμός και μετά ταμείο ανεργίας. Και οι ίδιοι καμιά φορά πέφτουμε στο λούκι και αισθανόμαστε τυχεροί αν πιάσουμε το δυσπρόσιτο, αν βρούμε σπίτι  αξιοπρεπές με ενοίκιο που αντέχεται. Με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο όπου είναι η οικογένεια που συχνά αφήνουμε πίσω. Το τυράκι και αυτή την φορά είναι ο διορισμός. Όλα αυτά τα χρόνια της «κρίσης» έχουμε σχεδόν μηδενικούς διορισμούς στα σχολεία. Θα αλλάξει αυτό με μια υπόσχεση; Δεν είναι αλήθεια ότι οι αποχωρήσεις δεν συνοδεύονται από ανάλογες προσλήψεις; Ότι αναπληρώνουμε στην ουσία τους εαυτούς μας; Δεν πρέπει να τσιμπάμε στις υποσχέσεις. Είναι φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Πρώτη φορά είναι που μας εμπαίζουν; Διεκδικούμε μόνιμους διορισμούς για όσους εργάζονται σήμερα με συμβάσεις εργασίας και δεν περιμένουμε καμία προεκλογική εξαγγελία.

Υπάρχει εναλλακτική;

Η δυναμική διεκδίκηση και ο αγώνας στον δρόμο θα έπρεπε να είναι η προφανής εναλλακτική για έναν χώρο που φτάνει τους 157.000 εργαζόμενους (σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια, με το 15% αυτών σε ελαστική σχέση εργασίας). Γιατί δυσκολευόμαστε; Από το 2013 δεν έχουμε καταφέρει να συσπειρωθούμε και να κερδίσουμε τίποτα.

Οι αγώνες μας ξεπουλήθηκαν και συνεχίζουν να ξεπουλιούνται από τα ΔΣ της ΟΛΜΕ και της ΑΔΕΔΥ, από συνδικαλιστές πολιτικής καριέρας. Αυτό μας απομάκρυνε από το σωματείο, από την συλλογική διεκδίκηση. Πολλοί επιλέξαμε τον ατομικό δρόμο που τουλάχιστον ορίζουμε οι ίδιοι. Τι μπορεί να πετύχει όμως ένας απέναντι στην γενικευμένη επίθεση που δεχόμαστε ως εργαζόμενοι;

Και το πρωτοβάθμιο σωματείο που καλούμαστε  να εκλέξουμε το Διοικητικό του Συμβούλιο τι κάνει; Το πρωτοβάθμιο σωματείο, η ΕΛΜΕΡ δεν έχει δικαίωμα να κηρύξει απεργία, γι’ αυτό σε καταστάσεις κρίσης, με στάσεις προσπαθεί να μας κινητοποιήσει. Καλές οι προθέσεις αλλά αρκούν; Η ΟΛΜΕ, το δευτεροβάθμιο συνδικαλιστικό μας όργανο, ακόμα πιο δυσκίνητο, η γραφειοκρατία του είναι κομμένη και ραμμένη για να μην επιτυγχάνει την απαιτούμενη πλειοψηφία στις συνελεύσεις των προέδρων των τοπικών ΕΛΜΕ. Και όταν καταφέρνει να καλέσει καμιά 24ωρη, στόχο έχει να εξαντλεί  την τσέπη και την ενέργεια του συναδέλφου που θέλει να κατέβει στον δρόμο μαχητικά αλλά αρνείται να οδηγηθεί και σαν το πρόβατο στην σφαγή. Από καρεκλοκένταυρους. Από επαγγελματίες συνδικαλιστές που ακολουθούν κομματική ατζέντα και να είστε σίγουροι έχουν το μέλλον τους εξασφαλισμένο, όπως έχει δείξει το κοντινό παρελθόν.

Το τριτοβάθμιο, η ΑΔΕΔΥ, παρέα με την ΓΣΕΕ, κάνουν «κοινωνικές συμμαχίες» με τα αφεντικά.
Όμως αυτοί δεν είμαστε εμείς. Αυτοί αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα της εργοδοσίας, της αγοράς. Η παιδεία δίνεται βορά στις επιχειρήσεις. Θέλουν σχολεία της αγοράς, που φτιάχνουν αμόρφωτους, αναλώσιμους εργαζομένους που δεν γνωρίζουν να διεκδικούν αφού δεν θυμούνται κανέναν αγώνα. Και το πρότυπο που αναπαράγουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί είναι του εργαζόμενου που μοιρολατρικά έχει αποδεχτεί την κατάσταση ως αναπόφευκτη, την ματαιότητα των αγώνων. Αυτό που προβάλλουμε στα παιδιά είναι ο ευέλικτος εργαζόμενος που βάζει πλάτη να στηρίξει ένα σχολείο με περιορισμένους πόρους. Αν θέλει να κάνει σωστά την δουλειά του θα δουλέψει υπερωριακά χωρίς αμοιβή και θα ψάξει χρηματοδότηση στην ιδιωτική πρωτοβουλία που θέλει να βάλει χέρι στο φιλέτο.

Υπάρχει εναλλακτική!

Οργάνωση από τα κάτω. Βρισκόμαστε στον χώρο εργασίας, στο σχολείο, μιλάμε μεταξύ μας για τα εργασιακά μας προβλήματα, αυτά που ενώνουν όλους. Μιλάμε με τις καθαρίστριες, τους σχολικούς φύλακες, το ειδικό και βοηθητικό προσωπικό. Ενδυναμώνουμε ο ένας τον άλλο. Συμμετέχουμε και στηρίζουμε το σωματείο μας. Αυτό έχουμε. Ας του δώσουμε πνοή, ας το ανανεώσουμε. Όχι σε επαγγελματίες συνδικαλιστές. Όχι σε πολιτικές παρατάξεις.
Όχι σε κόμματα. Οι εργασιακές διεκδικήσεις είναι ο πυρήνας γύρω από τον οποίο θα συσπειρωθούμε. Υπέρτατο όργανο του σωματείου, η γενική συνέλευση. Ο χώρος που όλοι μιλάμε και συνδιαμορφώνουμε. Να μην θέλουμε πια αντιπρόσωπο στον οποίο θα αναθέσουμε την ελπίδα μας.
Το σωματείο στα χέρια μας. Η δουλειά μας δεν τελειώνει με μια ψήφο σε μια κάλπη αλλά με ενεργή συμμετοχή στις διαδικασίες, στις συνελεύσεις.

Ποιοι είμαστε;
Η ΕΣΕ (Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση) υπάρχει από το 2003 και στο Ρέθυμνο από το 2017. Τοπικές υπάρχουν και σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα. Λειτουργούν σε μια οριζόντια συνεργασία.
Η ΕΣΕ αποτελεί μια ένωση εργαζομένων /ανέργων / φοιτητών. Μια ένωση που βασίζεται πάνω στην αρχή της αλληλεγγύης και της ανάγκης για αντίσταση ενάντια στη κοινή καταπίεση που βιώνουμε όλοι στους χώρους δουλειάς μας και στην κοινωνία. Αντιλαμβανόμαστε τους εργαζόμενους, άρα και τους εαυτούς μας, ως ενεργά μέλη μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης όπου όλες οι αποφάσεις θα παίρνονται μόνο από μας.
Η ΕΣΕ δεν είναι πολιτική ομάδα, αλλά μια αμιγώς εργατική συλλογικότητα. Δεν είναι μια κομματική -«συνδικαλιστική» παράταξη άμεσα ή έμμεσα εξαρτημένη από κάποιο κόμμα που διεκδικεί θέσεις κυβερνητικής εξουσίας. Αποτελούμε συλλογικότητα με οριζόντια δομή οργάνωσης ενάντια σε γραφειοκρατικές διαδικασίες σε όλα τα επίπεδα, οι οποίες ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι αποτελούν μια ιδανική οδό παρεμπόδισης των δυναμικών και αγωνιστικών παρεμβάσεων.
Αγωνιζόμαστε για:
• Άμεση δράση και αυτοοργάνωση μέσα στους χώρους δουλειάς
• Οριζόντια οργάνωση χωρίς γραφειοκρατικές, ιεραρχικές δομές
• Οι γενικές συνελεύσεις να είναι το μοναδικό κέντρο λήψης αποφάσεων των εργαζομένων
• Επιθετικές εργατικές διεκδικήσεις και μέσα πάλης
Σε συμφωνία με τα προτάγματα της εργατικής μας ομάδας, οι εκπαιδευτικοί της ΕΣΕ, συμμετέχουμε στις εκλογές της ΕΛΜΕΡ για να δουλέψουμε στην κατεύθυνση μιας διεκδίκησης από τα κάτω, από την βάση και χωρίς ανάθεση, μακριά από πολιτικές και γραφειοκρατικές κηδεμονίες.

Εκπαιδευτικοί της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης
(ΕΣΕ) Ρεθύμνου

El próximo jueves 21 de noviembre diferentes organizaciones sociales han convocado un nuevo paro cívico nacional contra las políticas económicas y sociales del gobierno de Iván Duque. En este escrito, presentamos algunas reflexiones sobre el nuevo escenario del paro, la situación de defensiva del gobierno Duque, el estado del movimiento popular en vísperas del paro y las perspectivas del Grupo Libertario Vía Libre sobre la situación.

Ver también:

• Balance preliminar del paro nacional del 21 de noviembre Grupo Libertario Vía Libre

• Reflexiones en caliente sobre el paro cívico en Colombia José Antonio Gutiérrez D. [Français]

• La semana de protesta nacional de noviembre de 2019 Grupo Libertario Vía Libre

• ¡Precisamente es lo que hay que discutir, el ESMAD… y el Estado! José Antonio Gutiérrez D.

  External Link:: https://grupovialibre.org/2019/11/19/vamos-al-paro-nacional-del-21-de-noviembre/

Mandy Moussouris and Shawn Hattingh explain the roots and principles of anarcho-syndicalism and what these mean for the practice of worker education in movements inspired by these principles and traditions. Emphasising the democratic practice, working class rooted, organic and critical nature of the pedagogy, they explain that the practice seeks to intersect employed and unemployed women and men. Practically, the education provides a platform for post-revolutionary practice of direct democracy at the point of production and, thus, naturally included practical skills such as trades, accounting and sciences.

Education for revolution: Anarcho-syndicalist pedagogy for South Africa

From: South African Labour Bulletin, volume 43, number 1, pp. 17-19.

Anarcho-syndicalism was, and is, similar to other socialist movements including Bolshevism – in that at its heart it aims for the working class to overthrow capitalism.[1] It, however, also differs from other socialist movements. From the beginning anarcho-syndicalism also aimed to end all other forms of oppression through revolution, including religion, the state, patriarchy and racism.

The main difference between anarchists and other socialists/ Marxists was and is that anarchists are opposed to all forms of states, even ones that have labelled themselves socialist.Anarchist analysis sees the state system as a hierarchical structure that by its nature is designed for a minority (the ruling class) to rule over a majority. For anarchists, history has shown that wherever a state exists there has never been freedom and equality. Even in the Soviet Union and African socialism, an elite political class emerged in these states as a result of their innate hierarchical structure, which necessarily centralises power, and those with power became the ruling class which continued to rule over and exploit workers, peasants and the unemployed. These societies were not socialist but state capitalist.

Anarchists argue that true equality and a communist society was not achieved in such cases because the state was not destroyed. For anarchists and anarcho-syndicalists the working class must liberate itself by not only defeating capitalism, but also ending the state system and indeed all forms of coercive and hierarchical social structures. Only once this has been achieved will all be able to equally participate in a free and equal society – a society based on grass-root, participatory democracy or self-governance from below.

For anarcho-syndicalists the revolutionary union (based on direct democracy with workplace committees and councils as the base where power resides) were and are seen as the revolutionary vehicles for the self-liberation of the working class.

Anarcho- syndicalists reject the idea that political parties are revolutionary precisely because they mimic the state form and are at best based on representative democracy, which does not break down the power differences between the leaders and the led. Thus, at the heart of anarcho-syndicalism is the view that the working class, through revolutionary unions (or similar working-class formations), can and will undertake a revolutionary struggle against the state and capitalism. The aim of this revolution was to socialise the means of production and wealth and to run companies and the entire economy on the basis of worker self-management to meet the needs of all. Community and worker councils would be federated to plan the economy based on direct democracy. Federated community councils would replace the state and allow for direct democracy and freedom to be practised throughout society.

ANARCHO-SYNDICALISM AND THE IMPORTANCE OF WORKING-CLASS SELF-EDUCATION

As part of workers and the broader working class defending their interests against capitalists, landlords and the state – and to prepare for both the revolution and the subsequent running of a communist society based on direct democracy – anarcho-syndicalist unions had massive education programmes amongst workers and within working-class communities.

Importantly, most worker-education initiatives across the globe at the height of the anarchist-syndicalist union movement between 1900 and 1930 were rooted in the community and focused on the education of all, including children. Ferrer’s school in Spain, the Modern School in New York, initiatives in Cuba and Mexico were all classic examples of worker-led education grounded in communities and focusing beyond the education of the employed (at the time mainly men) to education of all.

As part of mass working-class education, distribution of written material was seen as vital by anarcho-syndicalist unions.The CNT in Spain ran numerous daily newspapers and a number of periodicals. One of its newspapers, Solidaridad Obrera, was the biggest in Spain in the mid-1930s and had a daily circulation of 200,000. These periodicals and newspapers carried articles ranging from the news to theoretical pieces based on working-class and anarchist perspectives and analyses.

Central to anarchist education were also spaces in which workers and the unemployed (anarcho- syndicalist unions organised both those with jobs and those without) could debate, discuss and develop analyses of society and the root causes of oppression and how to overcome these. Militants of CNT, for instance, ran hundreds of educational and cultural centres – called ateneos or anarchist meeting houses – across working-class areas in Spain.These were centres where activists held discussions, courses and debates and were defined by a democratic form of self-education. The importance of these cultural and educational centres is difficult to overstate for the working class in Spain between 1900 and 1937.

They provided the building blocks for organised community politics, where education and discussion were viewed as essential for the development of free people who would be capable of taking on the building of a new society according to anarchist principles.The ateneos signified a unique space where local people could come together to solve problems and broaden their horizons.

The Industrial Workers of the World (IWW), founded in 1905, initially with ties to both the socialist and anarchist labour movements, had similar spaces of democratic and revolutionary self- education in the form of union halls and more informal self-education sessions called ‘hobo jungles’ in the countries it organised, including in the United States of America, Britain, South Africa and Australia. These served as forums for learning, critical reflection, and debate, particularly through the first three decades of the twentieth century. The hobo jungles served a similar function as the union hall in terms of being subversive and self- educational spaces, which migrant workers used to educate themselves about capitalism, the role of the state, and the ideology and practices of revolutionary syndicalism.

Within many of the anarcho-syndicalist unions, women members sometimes formed their own federations and women’s groups. For example, in Mexico in 1922, the Federation of Libertarian Women was formed to fight evictions and defend the interests of domestic workers in Veracruz. Self-education, based on a form of anti-state and anti-capitalist feminism, was central to the Federation of Libertarian Women.

Culture was another key educational tool within anarcho-syndicalist unions. Many anarcho-syndicalist unions had drama groups, which were used to highlight issues facing the working class, to build class consciousness and to promote solidarity. Such activities were intended to further a working-class counter-culture. Songs were also important educational tools.The IWW, for instance, has its own song book; one of its key members was the legendary Joe Hill who wrote and performed many songs which were aimed at building and celebrating a working-class counter-culture. Some of the songs and slogans of the IWW are still used by unions today. Solidarity Forever, for example, was composed by the IWW and the slogan an “Injury to one is an injury to all” was an IWW slogan that succinctly defined what working- class solidarity should be in a few words.

BUILDING A NEW WORLD WITHIN THE SHELL OF THE OLD

For the anarcho-syndicalist unions, workers’ education had to be the antithesis of the education that that was offered by capitalist and state systems.The working class needed to contest the monopoly the state and capitalism had over education and do so in a way that was democratic and did not contain any of the oppressive pedagogy of state, religious and capitalist schools.Without the working class developing its own education that was in its own class interests, revolution would not and could not be possible. Such education had to develop revolutionary class consciousness, it had to unmask the enemy in terms of the capitalist and state systems, and it had to build self- organisation but, most importantly, it had to do so in new and different ways. Anarchist education had to reflect the principles of participatory democracy envisaged for and essential to the new society.

Using democratic, participatory learning, another key component of anarchist education was to prepare the working class to run a post- revolutionary libertarian-communist society based on worker self- management and direct democracy without a state. Skills development- including very practical skills such as trades, accounting, and ciences- were therefore a key component of education in anarcho- syndicalist unions and this form of skills development was seen as revolutionary in itself.

Anarchist education is necessarily non-hierarchical and based on attempting to break down the culture of ‘great leaders’ to engender a genuine egalitarianism and support critical thinking amongst workers and the broader working class, which was seen as a prerequisite for any genuine revolution.As the Italian anarchist Enrico Malatesta put it: “only those that wish to dominate prefer sheep, the better to lead them. We prefer intelligent workers, even if they are our opponents, to anarchists who are such only in order to follow us like sheep.We want freedom for everybody; we want the masses to make the revolution for the masses. The person who thinks with their own brain is to be preferred to one who blindly approves everything. Better an error consciously committed and in good faith, than a good act performed in a servile manner.”

THE LEGACY OF ANARCHIST/ SYNDICALIST EDUCATION

Anarcho-syndicalist unions, such as the CNT and IWW, continue to exist today and still practise non- hierarchical education with the aim of building class consciousness, working-class counter-culture and counter-power.

Although the anarcho-syndicalist unions have declined, new movements – including those that are undertaking the Kurdish liberation struggle – have become influenced by anarchism since the 2000s. Like the anarcho-syndicalist unions they conduct anti-hierarchical revolutionary self-education with the aim of furthering critical thinking amongst activists.This pedagogy has made a massive contribution to the current experiment underway in Rojava in Northern Syria to create a new stateless society based on libertarian socialism and feminism. The reality is that because anarchist education was born in the struggle of the oppressed, it continues to have relevance and is at the heart of the struggle for a new equal society today in places such as Rojava.

**Shawn Hattingh is from the International Labour Research and Information Group and Mandy Moussouris writes in her personal capacity