Anarkismo.net
|
venezuela / colombia / workplace struggles domenica giugno 17, 2018 17:07 byGrupo Libertario Via Libre
La más reciente contienda electoral por la cabeza del Poder Ejecutivo en Colombia tuvo un lugar central en el debate político y social del país, llegando a convertirse en el pan de cada día de la población. La generalización de las redes sociales, la vasta propaganda eleccionaria y el intenso cubrimiento informativo, pusieron a la gente a discutir de política con una intensidad especial. Finalmente, el pasado domingo 27 de mayo de 2018, se realizó la primera vuelta de las elecciones presidenciales de Colombia para elegir el presidente número 60 del Estado, que definió como contendientes de una segunda vuelta a los candidatos Iván Duque y Gustavo Petro. Ver también :
|
 #Nobastan3Causales: seguimos luchando por aborto libre en Chile dom 23 set, 11:29
Around the world the ruling class (capitalists, politicians and state managers) is trying to restore its profits by making the working class pay for the economic crisis. One way capitalists do this is by retrenching workers and making the remaining workers work harder to meet production targets, as well as by attacking wages, working conditions and benefits. States help capitalists do this, among other things, by increasing interest rates while giving corporations tax cuts, commercialising and privatising state owned enterprises and outsourcing the provision of basic services. States also help capitalists by undermining workers’ rights, such as the right to strike, in order to make it more difficult for workers to resist these attacks. En los últimos días, se registra un incremento sustancial de las amenazas y asesinatos de líderes y lideresas sociales en todo el país. Desde la elección presidencial del pasado 17 de junio se han asesinado 22 líderes sociales, una persona cada día[1]. El panorama es bastante gris, pues mientras los grandes medios de comunicación se han dedicado a cubrir ampliamente el mundial de fútbol y el gobierno nacional continúa negando la sistematicidad de este fenómeno[2] en un intento por invisibilizar los patrones comunes de la masiva vulneración a los derechos humanos que se está produciendo en el país, tras bambalinas se encuentra la cruda realidad que está marcada por el asesinato, solo en lo corrido de 2018, de 123 líderes y lideresas sociales según las últimas cifras de Indepaz.[3] El domingo 17 de junio de 2018 se realizó la segunda vuelta de las elecciones presidenciales de Colombia, en las que se alzó como nuevo jefe de Estado el neoconservador uribista Iván Duque. Para analizar, desde una perspectiva libertaria, los resultados y tendencias de esta coyuntura política, marcada por la escogencia del sexagésimo presidente de la República, apuntamos los siguientes elementos: La más reciente contienda electoral por la cabeza del Poder Ejecutivo en Colombia tuvo un lugar central en el debate político y social del país, llegando a convertirse en el pan de cada día de la población. La generalización de las redes sociales, la vasta propaganda eleccionaria y el intenso cubrimiento informativo, pusieron a la gente a discutir de política con una intensidad especial. Finalmente, el pasado domingo 27 de mayo de 2018, se realizó la primera vuelta de las elecciones presidenciales de Colombia para elegir el presidente número 60 del Estado, que definió como contendientes de una segunda vuelta a los candidatos Iván Duque y Gustavo Petro. But what will it take to win against this Death Star of a corporation? We need a direct action workers movement, directly controlled by its members, willing to spread the struggle beyond the shackles of labor law, and beyond the confines of the contract. Si no lo remedia una negociación de última hora, la huelga en Aerotecnic Metallic SLU comenzará el próximo jueves 24 de Mayo a las 7:00 am y será de carácter indefinido. Después de dos años con reuniones de trabajo y varios plenos internacionales (Bilbao, Milán y Frankfurt) se ha gestado una nueva internacional anarcosindicalista y sindicalista revolucionaria, que este domingo ha sido bautizada como la Confederación Internacional del Trabajo. El Congreso, organizado por la USI-AIT, comenzó el pasado viernes y terminó el domingo, celebrándose en la ciudad italiana de Parma, un antiguo bastión del anarcosindicalismo durante el período del "biennio rosso" (1919-1921) como así demostraron en la ruta histórica que llevaron a cabo el viernes. Con motivo del Congreso fundacional de la Nueva Internacional, entrevistamos al Secretario de Exteriores del sindicato, Miguel Pérez. Nos explica los entresijos de este histórico evento, que pretende crear un espacio que relanzará las ideas libertarias a nivel mundial. There has been a lot of talk about the promise of a National Minimum Wage (NMW) in South Africa. This means wages cannot go below a certain level. But capitalists and politicians continue to eat the food of the workers, the poor and unfortunate. Why? In some cases, the NMW is an improvement – but generally, the NMW is not a “living wage,” meaning a wage on which you can live a decent life. Prices keep going up. This society is based on the maximization of profit, this is its logic, and this means wages are not linked to what the workers and poor need, but to what bosses and politicians need. Wages are a system of exploitation. We live a capitalist society of stress and fear and jealousy, rooted in a system of cheap black labour, and power and profits for the bosses and politicians. We need to fight for something more, take back our unions, and lay the groundwork for an anarchists society, with equality based on workers and community councils. Desde hace un año, la CNT gijonesa mantiene una conflicto sindical contra la pastelería La Suiza por los abusos sufridos por una afiliada de este sindicato. Nos cuentan la lucha llevada contra este establecimiento y cómo la empresa, de la mano de la Policía, ha hecho todo lo posible por reprimir al sindicato y a las personas que han mostrado su solidaridad con la trabajadora. The remarkable “recovered factories” (fábricas recuperadas) movement saw hundreds of closed factories reopened by the workers, run democratically, creating jobs and helping working class and poor communities. It showed that there is only so much protesting can accomplish – at some point you have to create something new. But it also shows it is essential that such alternative sites of production form alliances with, and become embedded, in other movements of the working class, poor and peasantry, including unions and unemployed movements. This assists them in building larger struggles, and provides them with some protection from the capitalist market and the state. It is meanwhile important for unions and social movements to start to systematically develop alternatives to capitalist- and state- run social services and media. However, it is simply impossible to escape capitalism by creating cooperatives, social centres or alternative spaces –almost all means of production remain in ruling class hands, secured by force and backed by huge bureaucracies. It is essential to build a mass revolutionary front of unions and other movements, embracing popularly-run social services, media and production, and aiming at complete socialisation of the economy and of decision-making through a revolutionary rupture. We are young workers from shopping malls, cafes', bars, restaurants, fast food shops, and other working places. We are waiters, clerks, carriers, cleaners, stand stuff... We are young workers in service sector. We are workers exploited with the fastness and the intense of the work of capitalist system. This statement was distributed at noon on May Day at the 8 Hour Monument in Melbourne On 17 November 2017, the Minister of Labour announced the state intends to carry out a new round of attacks on workers and their rights. The attacks come in the form of three Labour Bills currently being considered by parliament: the Basic Conditions of Employment Bill, the National Minimum Wage Bill and the Labour Relations Amendment Bill. If passed, the changes to the labour laws these bills propose will be a major attack on workers’ rights, won through decades of struggle, and will further deepen and entrench inequality and roll back important democratic gains. Ο εργάτης αισθάνεται ότι είναι ο εαυτός του έξω από την εργασία του, και όταν εργάζεται αισθάνεται έξω από τον εαυτό του. Νιώθει άνετα όταν δεν εργάζεται. Κι όταν εργάζεται δεν νιώθει άνετα. Κατά συνέπεια, η εργασία του δεν είναι εθελοντική, αλλά καταναγκαστική. Και η καταναγκαστική εργασία δεν είναι η ικανοποίηση μιας ανάγκης, αλλά μονάχα ένα μέσο για να ικανοποιήσει ανάγκες εκτός της εργασίας. Ο αλλότριος χαρακτήρας της φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι μόλις πάψει να υπάρχει σωματικός ή άλλος εξαναγκασμός η εργασία αποφεύγεται σαν πανούκλα. Una de las grandes deficiencias que tienen los círculos libertarios en Colombia ha sido la falta de sistematicidad, de trazar objetivos y poder evaluar su cumplimiento en un futuro, así sea para hallar los puntos clave donde empiezan a generarse los errores o aciertos de nuestras posturas. Precisamente, la parte de balances es importante para ello, y no se le ha dado la importancia suficiente, por un lado, por guardar estos análisis en los círculos más íntimos militantes, o simplemente quedan en el aire y no logramos aterrizarlos, para su comunicación y debate, dejando morir en el olvido interesantes análisis que se quedan en una conversación informal. Aquí, un breve y humilde aporte a esa labor que parece que, desde diferentes ópticas y miradas, ya venimos dando en el país. Por supuesto, no se intenta hacer un trabajo personal de reflexión, sino de recoger muchos apuntes que se han construido colectivamente en esas informalidades, pero que a lo mejor con un poco de mayor difusión podemos conectar nodos para caminar con una paso más firme y ligero. CGT convoca huelga el 9 de febrero y asambleas para decidir un plan de lucha continuado que evite el previsible despido de miles de profesores/as interinos/as andaluces/as. Mechanisation and automation have been called the Fourth Industrial Revolution. But these are not inevitable or neutral economic realities. They are political weapons of oppression under capitalism. It is a war against the working classes to increase profits. It is no an accident that bosses choose to mechanise and automate in the context of the massive crisis of capitalism. ΟΛΟΙ στη συγκέντρωση που καλεί η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Βιο.Με Αθήνας [1] την Πέμπτη 11 Γενάρη στην Κλαυθμώνος στο Υπουργείο Το παρακάτω άρθρο αποτελεί μια πολύ σύντομη άποψη για την εργατική τάξη, είτε ως μια επαναστατική τάξη συνολικά που μας οδηγεί σε μια αταξική και μη ιεραρχική κοινωνία είτε όχι. Εξηγεί ότι ο κόσμος έχει αλλάξει, το ίδιο και η εργατική τάξη, αναφέρεται στην πραγματικότητα και την πραγματική ζωή αντί να βασίζεται στα κείμενα των παλαιών και “ιερών” βιβλίων. Για μας η ΒΙΟ.ΜΕ. αποτελεί ένα ελευθεριακό παράδειγμα ταξικής αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης της παραγωγής. Ο αγώνας των εργαζομένων της είναι δίκαιος. Είναι μια προωθημένη και ριζοσπαστική απάντηση των εργατών προς τους καπιταλιστές που ζούνε από την εργασία των πρώτων, μέσω της άντλησης της υπεραξίας, στηριζόμενοι στην καταχρηστική κατοχή ατομικής ιδιοκτησίας. Ο αγώνας για αυτοδιαχείριση είναι κομμάτι του αγώνα για την κοινωνική επανάσταση και ως τέτοιο καλούμαστε να το υπερασπιστούμε. Η αυτοδιαχείριση, όμως, δε σταματά στη ΒΙΟ.ΜΕ. Αφορά έναν διαφορετικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας, από τα κάτω, χωρίς αφεντικά και σχέσεις εκμετάλλευσης, με βασικό γνώμονα τις ανάγκες των ανθρώπων που την αποτελούν και τα ήδη ενεργά αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, τόσο στο πανεπιστήμιο, (στέκι στο βιολογικό, Α.Κ.Ι., καμαράκια, στέκια, κ.ά.), όσο και στην εργασία (αυτοδιαχειριζόμενα εργοστάσια διεθνώς), το αποδεικνύουν. Μέσα από τη συλλογική δράση, τον επαναπροσδιορισμό των αναγκών, των αξιών και των κοινωνικών μας σχέσεων, θεωρούμε αναγκαίο η αυτοδιαχείριση να επεκταθεί, στα πανεπιστήμια, στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές μας... σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Για να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας! Το Σάββατο 23/12 πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με μπογιές και τρικάκια στο κατάστημα “Market In” επί της οδού Ανδρέα Παπανδρέου στο Κορδελιό. Τις προηγούμενες μέρες ρίξαμε τρικάκια και μοιράσαμε κείμενα στους εργαζόμενους και στη γειτονιά, τόσο στο Κορδελιό, όσο και στην Άνω Τούμπα (γήπεδο του ΠΑΟΚ) και στο κέντρο (Βενιζέλου), όπου βρίσκονται καταστήματα της αλυσίδας “Market In”. Με αυτόν τον τρόπο επιλέξαμε να στοχοποιήσουμε την εργοδοσία του “Market In”, στέλνοντας παράλληλα ένα μήνυμα έμπρακτης αλληλεγγύης στους εργαζόμενους του καταστήματος και στους συντρόφους της ΕΣΕ Ιωαννίνων. Όσο χτυπιούνται κομμάτια της τάξης μας από την αδηφαγία και την αυθαιρεσία των αφεντικών, εμείς θα αντιπαραβάλλουμε την ταξική αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση στους χώρους της δουλειάς, ώστε να αναχαιτίσουμε κάθε χτύπημα που δεχόμαστε, προετοιμάζοντας ταυτόχρονα την αντεπίθεσή μας ενάντια στον κόσμο του κράτους και του κεφαλαίου, ώστε να χτίσουμε πάνω στα συντρίμμια του την κοινωνία της γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης, του ελευθεριακού κομμουνισμού. Μοίρασμα ενημερωτικών κειμένων έξω από τα Benetton του Ρεθύμνου για την απόλυση εργαζομένου στην Αθήνα και τη συνέργια στη δολοφονία του Σαντιάγο Μαλντονάδο στην Αργεντινή. Στις 19 Δεκέμβρη το απόγευμα μοιράστηκε στο κατάστημα της Benetton στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου το παρακάτω κείμενο που ετοίμασαν η ΕΣΕ Αθήνας και η Red Fractal και μοίρασαν σε αντίστοιχη δράση στην Αθήνα στις 16/12. Δεν μπορούμε να δούμε αυτή την κίνηση ως αποκομμένη από την συγκεκριμένη συγκυρία. Είναι αυτή η χρονική στιγμή το κεφάλαιο και οι αριστεροί διαχειριστές τους κράτους, εξαπολύουν νέες επιθέσεις προς τους εργαζόμενου και ετοιμάζονται να χτυπήσουν τη δυνατότητα των πρωτοβάθμιων σωματείων να κηρύττουν απεργίες. Αφού ισοπέδωσαν το μεροκάματο και τα εργατικά κεκτημένα, αφού κατάντησαν την εργατική τάξη να δουλεύει με όρους σκλαβιάς, χωρίς ασφάλιση και ωράρια, δεν θα μπορούσαν παρά να χτυπήσουν και την συνδικαλιστική δράση. Επιδιώκουν να απαγορεύουν τις συγκεντρώσεις, τους αποκλεισμούς, τις απεργίες. Και θα επιδιώξουν να το καταφέρουν με κάθε μέσο. Και τώρα τι κάνουμε; Μαγική λύση δεν υπάρχει, ούτε θα ‘ρθει κάποιος σωτήρας να μας δώσει κανένα ψίχουλο αξιοπρέπειας. Έχουμε μόνο το μυαλό μας και τα χέρια μας! Απέναντι στην όλο και βιαιότερη εκμετάλλευση της εργατικής μας δύναμης, να προτάξουμε την ταξική αλληλεγγύη και τη συλλογική αντίσταση. Οργάνωση στους χώρους της δουλειάς για καλύτερους μισθούς και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας με τα κατάλληλα μέτρα ασφαλείας. Δεν θέλουμε να τρώμε τα ψίχουλα των πλουσίων. Στην Ελλάδα της κρίσης υπάρχει χρήμα. Θέλουμε ισότιμο καταμερισμό του πλούτου. Ο πλούτος ανήκει σ' αυτούς και αυτές που τον παράγουν. Για μια δίκαιη κοινωνία που να στηρίζεται στην αλληλέγγυα στην αλληλέγγυα οικονομία, χωρίς αφεντικά και χωρίς μεσάζοντες.
This is part 1 of an extensive interview AWSM recently conducted with Alex Pirie, a grassroots activist and social justice campaigner in New Zealand/Aotearoa. It has been slightly edited for clarity. Future installments will follow a similar principle. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, υπάρχει ανάγκη οργάνωσης των εργαζομένων στο εμπόριο και σε κάθε κλάδο, σε σωματεία μαχητικά, αδιάλλακτα, με επιθετικούς αγώνες και διεκδικήσεις απέναντι στην εργοδοσία. Που να ξεπερνούν την συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τα συμφέροντα των κομμάτων μέσα στα συνδικάτα. Υπάρχει ανάγκη για σωματεία που να δώσουν πάλι νόημα στον συνδικαλισμό και να τον κάνουν ξανά επικίνδυνο. Μέχρι τα αφεντικά να μην βρίσκουν χέρια να κάνουν τέτοιες γιορτές σαν τη Black Friday και την Λευκή Νυχτα!
This article reports on the recent strike by rail workers in Wellington, Aotearoa/New Zealand. più >> |
crea la tua prima pagina per anarkismo
|
