Primo maggio 1886, negli Stati Uniti iniziò un ampio sciopero che chiedeva una giornata lavorativa di otto ore. Lo slogan dello sciopero era "Otto ore di lavoro, Otto ore di svago, Otto ore di riposo", propagandato dalla metà del XIX secolo e attraverso il quale il movimento operaio lottava per sottrarre il potere al Capitale e rivendicare il tempo dei lavoratori per la vita, la cultura e il divertimento.

Lo sciopero fu preparato in anticipo. Il movimento operaio americano lo decise nel 1884. Per realizzarlo, si tennero centinaia di riunioni e raduni, si raccolsero fondi, in tempi in cui l'organizzazione sindacale era illegale. Furono diffusi manifesti e giornali che incoraggiavano i lavoratori ad aderire allo sciopero previsto.

Eppure la lotta per una giornata lavorativa di otto ore non era concepita come una semplice riforma. Era permeata dalla speranza di un domani migliore, una lotta che a sua volta si faceva strada verso un'altra, definitiva lotta per una società egualitaria, libera da ogni oppressione. Non fu intesa come lotta da realizzare attraverso il congresso, né attraverso i tribunali, ma piuttosto che avrebbe dovuto avere successo attraverso l'azione diretta delle masse popolari. La classe operaia diffidava di quelle istituzioni ingannevoli che significavano per loro una fonte di repressione e di fame.

Il primo maggio 1886, lo sciopero si rivelò massiccio, con manifestazioni in tutto il paese, con il suo nucleo nella popolosa città industriale di Chicago. Lì, la repressione della polizia si fece sentire fortemente, così come la resistenza degli operai; ci furono scontri che lasciarono diversi morti e feriti, tra cui un operaio che morì davanti allo stabilimento industriale McCormick, dove c'erano molti crumiri.

Sfidando la feroce repressione, i lavoratori indissero una manifestazione il 4 maggio a Haymarket Square. Durante la manifestazione, uno sconosciuto lanciò un ordigno esplosivo, in risposta alla repressione della polizia. Questo istigò la brutale risposta della polizia, che lanciò una campagna di persecuzione, imprigionamento e tortura contro i lavoratori, tra questi otto militanti sindacali anarchici più in vista furono schiacciati dal peso della giustizia borghese, dopo esser stati condannati per cospirazione.

Il processo fu una montatura contro la classe operaia, come solo pochi anni dopo lo sarebbe stato contro altri due noti anarchici, Sacco e Vanzetti. Testimonianze e prove furono fabbricate, facendo ricadere il risentimento della borghesia sulla militanza operaia. Anche lo stesso procuratore Julius Grinnell si espresse così: "La legge è sotto processo. L'anarchia è sotto processo... Signori della giuria, condannate questi uomini, fatene un esempio, impiccateli e salverete le nostre istituzioni, la nostra società".

L'anno seguente, nel novembre 1887, la giustizia borghese condannò alcuni degli anarchici accusati a diversi anni di reclusione, e gli altri a morte per impiccagione. Davanti alla corte, Adolph Fischer dichiarò: "Se devo morire per il fatto di essere anarchico, per il mio amore per la libertà, la fraternità e l'uguaglianza, allora non mi opporrò. Se la morte è la pena per il nostro amore per la libertà del genere umano, allora dico apertamente che ho rinunciato alla mia vita; ma non sono un assassino".

Da allora, il Primo Maggio è commemorato come la giornata internazionale dei lavoratori e delle lavoratrici. Commemorato per la prima volta nel 1890, il Primo Maggio è celebrato come giorno di sciopero dei lavoratori contro il Capitale, come occasione per omaggiare i martiri di Haymarket e per lottare per la giornata lavorativa di 8 ore. Come risultato degli scioperi e della lotta tenace, la richiesta delle 8 ore è stata lentamente conquistata dalla classe operaia in diversi paesi, come nel caso dell'Uruguay e della Nuova Zelanda prima del 1915, o in Spagna con lo sciopero della Canadenca nel 1919.

Cosa significa oggi il Primo Maggio:

La giornata lavorativa di 8 ore è già stata conquistata come diritto in molti paesi, e il primo maggio è riconosciuto come giornata internazionale di commemorazione dal movimento dei lavoratori e delle lavoratrici in tutto il mondo. Tuttavia, oggi milioni di persone oppresse nel mondo lavorano ancora per lunghe ed estenuanti giornate lavorative in condizioni terribili, si verificano ancora incidenti nelle fabbriche e nelle officine, con conseguenti terribili tragedie, come abbiamo visto accadere in Bangladesh numerose volte. Il capitale transnazionale ha diffuso in modo spropositato la produzione su tutto il pianeta, impoverendo le condizioni di vita e di lavoro di intere popolazioni in regioni e paesi periferici, minacciando, inoltre, l'esistenza stessa del pianeta.

Pertanto, la rivendicazione delle 8 ore di lavoro è ancora attuale e valida. E, soprattutto, è più che mai valida la società sognata e combattuta dai Martiri di Chicago e da generazioni di militanti e lavoratori, che portavano nel cuore desideri di giustizia sociale per tutta l'umanità, sapendo che la lotta contro il capitalismo e lo Stato era decisiva, come lo è ancora oggi. Sapevano che gli oppressori e le loro istituzioni sono da una parte, e le classi oppresse dall'altra, coloro che sanguinano davanti alle macchine, che muoiono di fame, che sono disoccupati, che il sistema capitalista disprezza, ma che costruiranno un nuovo mondo giusto.

Come coloro che parteciparono agli scioperi di Chicago, noi oppressi e oppresse sappiamo oggi che la giustizia non può essere raggiunta all'interno del sistema, che l'attuale ordine sociale non porta nulla di buono a noi, che dipendiamo dal nostro lavoro quotidiano per vivere. Il capitalismo porta solo miseria, fame, violenza e morte. Questo è ciò che il sistema ci ha portato per secoli, eppure negli ultimi trent'anni è avanzato tecnologicamente in modo grottesco. Il capitalismo ha scatenato guerre per controllare le risorse, generando il caos nei paesi e trasformandoli in "stati falliti", distruggendo i loro interi sistemi produttivi, e spostando le popolazioni, trasformandole in rifugiati o migranti economici alla disperata ricerca di lavoro e benessere. La lista delle catastrofi generate dall'ambizione incontrollata del Capitale nel suo assetto imperialista è lunga e complicata.

Sono le classi oppresse di tutto il mondo che soffrono le conseguenze della riproduzione del sistema capitalista e la sua necessità di sfruttare l’ambiente e il lavoro umano, siamo noi che dobbiamo tenere alte le bandiere di lotta dei Martiri di Chicago e i loro sogni di giustizia e libertà.

Che cosa deve fare l’anarchismo organizzato:

L'anarchismo, l'ideologia professata dai Martiri di Chicago, non è morto, né è scomparso, come molti appartenenti alle varie correnti ideologiche e politiche hanno sostenuto. Al contrario, l'anarchismo oggi ha la forza di dimostrare che la sua proposta è valida e utile per l'umanità, che il suo approccio sociale è valido per le lotte attuali e non una "reliquia del passato". L'impegno anarchico, che mira a costruire una società in cui il potere, la proprietà e i mezzi di autosostentamento siano socializzati, e in cui la libertà collettiva sia una componente essenziale dell'ordine sociale, è attuale e valido oggi.
Questa proposta non può realizzarsi da un giorno all'altro, ci vuole pazienza, tenacia e determinazione per costruire una società diversa che promuova l'organizzazione del popolo e sostenga le lotte del popolo. Dobbiamo migliorare questa proposta giorno per giorno. Questo è possibile attraverso l'inserimento sociale nel cuore della società, nelle classi popolari e lavoratrici.

E' di particolare interesse per l'anarchismo organizzato avere un'influenza sui segmenti della società dove gli oppressi e le oppresse lottano, in particolare sui lavoratori e le lavoratrici, rafforzando e sviluppando l'organizzazione sindacale, e la lotta per migliori salari e condizioni di lavoro. Inoltre, è interesse dell'anarchismo organizzato intrecciare queste lotte con quelle di altri popoli oppressi e costruire una strategia intorno alla realizzazione di un fronte degli oppressi, avanzando nella creazione di maggiori spazi di autogestione e indipendenza di classe, riguardo a ciò che noi chiamiamo la costruzione del potere popolare (o potere dal basso).

Tutti i diritti e i benefici che appartengono al popolo sono stati combattuti e conquistati attraverso la lotta. Le classi dominanti non danno niente gratis; solo la solidarietà e la lotta militante dell'organizzazione popolare unita ha garantito conquiste per gli oppressi e le oppresse. In questa lotta l'anarchismo organizzato ha un posto, con la nostra strategia, le nostre proposte e la nostra metodologia, che sottolinea la creazione del potere popolare e non quella di un partito politico, come spesso fanno gli avanguardisti.

Gli aneliti di giustizia e libertà dei martiri di Chicago scenderanno di nuovo nelle strade il prossimo Primo Maggio, insieme agli oppressi e alle oppresse del mondo, nella loro lotta per un futuro migliore. I loro sogni vivono nella lotta di tutte le donne e di tutti gli uomini, in tutto il mondo, per il pane e la dignità, ma anche per una società pienamente egualitaria e giusta.


LUNGA VITA AI MARTIRI DI CHICAGO!
VIVA LA GIORNATA INTERNAZIONALE DEI LAVORATORI E DELLE LAVORATRICI!
VIVA L’ANARCHISMO, VIVA LA RIVOLUZIONE!
RAFFORZIAMO L'ANARCHISMO ORGANIZZATO!
PER IL SOCIALISMO E LA LIBERTÀ!
VIVA LA CLASSE LAVORATRICE!

☆ Federación Anarquista Uruguaya – FAU (Uruguay)
☆ Federación Anarquista de Rosario – FAR (Argentina)
☆ Organización Anarquista de Tucumán – OAT (Argentina)
☆ Embat - Organització Llibertària de Catalunya (Catalogna)
☆ Devrimci Anarşist Federasyon – DAF (Turchia)
☆ Αναρχική Ομοσπονδία - Anarchist Federation (Grecia)
☆ Organización Anarquista de Córdoba – OAC (Argentina)
☆ Die Plattform - Anarchakommunistische Organisation (Germania)
☆ Federación Anarquista Santiago - FAS (Cile)
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement - AWSM (Aotearoa/Nuova Zelanda)
☆ Coordenação Anarquista Brasileira - CAB (Brasile)
☆ Libertäre Aktion (Svizzera)
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front - ZACF (Sudafrica)
☆ Alternativa Libertaria – AL/fdca (Italia)
☆ Grupo Libertario Vía Libre (Colombia)
☆ Workers Solidarity Movement - WSM (Irlanda)
☆ Anarchist Communist Group - ACG (Gran Bretagna)
☆ Melbourne Anarchist Communist Group - MACG (Australia)
☆ Organisation Socialiste Libertaire – OSL (Svizzera)
☆ Union Communiste Libertaire (Francia)

Ο καπιταλισμός το 2021 δεν έχει ακόμη νικήσει την πανδημία του κορονοϊού και η πτωτική τάση όσον αφορά την αύξηση των μισθών στις προηγμένες χώρες δεν έχει αλλάξει. Η κοινωνική ανισότητα συνεχίζει να αυξάνεται, ενώ ο ρατσισμός και ο μισογυνισμός είναι εδραιωμένος στην κρατική πολιτική. Σε πολλές χώρες, η καπιταλιστική δημοκρατία καταρρέει. Το ριζοσπαστικό εργατικό κίνημα που γεννιέται είναι ακόμα νέο και αδύναμο, αλλά οι υλικές συνθήκες το βοηθούν να αναπτυχθεί. Αυτό το εργατικό κίνημα πρέπει να ενωθεί σε διεθνή βάση για να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να τερματίσει κάθε καταπίεση σε παγκόσμια κλίμακα. Οι αναρχικοί πρέπει να είμαστε μέρος αυτού του κινήματος, γιατί είναι το σπίτι μας.

Σικάγο

Τα συνδικάτα υπό την ηγεσία των αναρχικών ξεκίνησαν μια εκστρατεία για την οκτάωρη εργάσιμη ημέρα στο Σικάγο το 1886, χρησιμοποιώντας την άμεση δράση ως στρατηγική τους. Τα αφεντικά αντιτάχθηκαν στην εκστρατεία θεωρώντας την οικονομικά ως καταστροφική και πολιτικά ως προκλητική. Η εκστρατεία ξεκίνησε με ένα κύμα απεργιών την 1η Μάη, αλλά ένας εργαζόμενος σκοτώθηκε από έναν αστυνομικό, οπότε πραγματοποιήθηκε διαδήλωση διαμαρτυρίας στις 4 Μάη. Στη διαδήλωση αυτή, κάποιος έριξε μια βόμβα, από την οποία σκοτώθηκαν μερικοί αστυνομκοί και η αστυνομία πυροβόλησε στο πλήθος στο ψαχνό. Οκτώ αναρχικοί συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν ψευδώς για τον βομβισμό. Τέσσερις εκτελέστηκαν, ένας αυτοκτόνησε και τρεις φυλακίστηκαν. Χρόνια αργότερα, μετά από μια μακρά εκστρατεία, οι επιζώντες μάρτυρες του Haymarket απαλλάχθηκαν.

Διεθνής Ημέρα Εργαζομένων

Η Εργατική Πρωτομαγιά, η οποία εξελίχθηκε σε διεθνή εκστρατεία για τους μάρτυρες Haymarket, είναι η Διεθνής Ημέρα Εργαζομένων. Είναι η μέρα που οι εργαζόμενοι κινητοποιούνται για να δείξουν τη δύναμή τους και να γιορτάσουν την υπόθεσή τους. Είναι η μέρα που οι εργάτες δείχνουν τόσο τη διεθνή τους ενότητα όσο και τον διαχωρισμό τους από τους καπιταλιστές. Στην Αυστραλία, οι περισσότερες κυβερνήσεις θέλησαν να διαγράψουν την Εργατική Πρωτομαγιά από τη δημόσια συνείδηση, καθιερώνοντας την Ημέρα της Εργασίας (Labour Day) στις διάφορες Πολιτείες της χώρας. Ακόμα και όταν δεν υπάρχει ξεχωριστή Εργατική Ημέρα και η Εργατική Πρωτομαγιά τιμάται τεχνικά, οι αργίες ισχύουν την πρώτη Δευτέρα του Μάη.

Η Εργατική Τάξη

Μετά από μια μακρά περίοδο παρακμής, η ριζοσπαστική πτέρυγα του εργατικού κινήματος κερδίζει δύναμη. Αυτή η δύναμη προέρχεται από τη μεταβαλλόμενη σύνθεση της εργατικής τάξης στις προηγμένες χώρες. Ανεξάρτητα συνδικάτα ξεφυτρώνουν, ενώ “κανονικά” συνδικάτα (established unions) συντονίζονται με τις δημογραφικές αλλαγές όσον αφορά τη σύνθεση των μελών τους. Οι παλιές μέρες των συνδικαλιστικών οργανώσεων της προστασίας των υπαλλήλων στη βαριά βιομηχανία είναι παρελθόν. Όλο και περισσότερο, το πιο πιθανό είναι τις κατώτερες θέσεις εργασίας (blue collar) να τις κατέχουν μετανάστες εργαζόμενοι από τον Τρίτο Κόσμο, ενώ οι γυναίκες είναι πλέον πλειοψηφία του συνδικαλιστικού κινήματος σε αρκετές χώρες. Γι’ αυτούς τους εργαζομένους, τα συνδικάτα δεν είναι φορείς υπεράσπισης της φυλετικής ιεραρχίας, αλλά εναντίωσης και αντίστασης σε αυτή. Το σύνθημα του MUA «Touch One, Touch All»* είναι αρκετά τυπικό της διατομεακής (intersectional) ταξικής πάλης, όπως είναι πιθανό να διαπιστώσετε.

Ο Αγώνας

Ο καπιταλισμός το 2021 δεν έχει ακόμη νικήσει την πανδημία του κορονοϊού και η πτωτική τάση όσον αφορά την αύξηση των μισθών στις προηγμένες χώρες δεν έχει αλλάξει. Η κοινωνική ανισότητα συνεχίζει να αυξάνεται, ενώ ο ρατσισμός και ο μισογυνισμός είναι εδραιωμένος στην κρατική πολιτική. Σε πολλές χώρες, η καπιταλιστική δημοκρατία καταρρέει. Το ριζοσπαστικό εργατικό κίνημα που γεννιέται είναι ακόμα νέο και αδύναμο, αλλά οι υλικές συνθήκες το βοηθούν να αναπτυχθεί. Αυτό το εργατικό κίνημα πρέπει να ενωθεί σε διεθνή βάση για να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να τερματίσει κάθε καταπίεση σε παγκόσμια κλίμακα. Οι αναρχικοί πρέπει να είμαστε μέρος αυτού του κινήματος, γιατί είναι το σπίτι μας.

ΕΡΓΑΤΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩΘΕΙΤΕ!

Melbourne Anarchist Communist Group (Αναρχική Κομμουνιστική Ομάδα Μελβούρνης)

1 Μάη 2021

*MUA: Maritime Union of Australia, το ισχυρό και μαχητικό συνδικάτο των Αυστραλών λιμενεργατών, που έχει υιοθετήσει την τακτική «Touch One, Touch All», δηλαδή απολύεται ένας, απολυόμαστε όλοι, καταπιέζεται ένας, καταπιεζόμαστε όλοι και ούτω καθεξής. Η επίθεση σε έναν από μας είναι επίθεση σε όλους και ανάλογα κινητοποιείται.

**Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.

Capitalism in 2021 still hasn’t defeated the coronavirus pandemic and the downward trend in wage rises in advanced countries hasn’t changed. Social inequality continues to increase, while racism and misogyny are entrenched state policy. In many countries, capitalist democracy is crumbling. The radical workers’ movement which is being born is still young and weak, but the material conditions are helping it develop. This workers’ movement needs to unite internationally in order to overthrow capitalism and end all oppression worldwide. Anarchists need to be part of this movement, for it is our home.

Chicago

Anarchist-led trade unions started a campaign for the eight hour day in Chicago in 1886, using direct action as their strategy. The bosses opposed it as both economically ruinous and politically seditious. The campaign started with a strike wave on 1 May, but a worker was shot by a cop, so a protest rally was held on 4 May. At that rally, someone threw a bomb, a handful of coppers died and the police opened fire into the crowd with their guns. Eight Anarchists were arrested and falsely convicted over the bombing. Four were executed, one committed suicide and three were imprisoned. Years later, after a long campaign, the Haymarket Martyrs were exonerated.

International Workers Day

May Day, which grew out of the international campaign for the Haymarket Martyrs, is International Workers Day. It is the day when workers mobilise to demonstrate their strength and celebrate their cause. It is the day when workers show both their international unity and their separation from the capitalists. In Australia, most governments have been keen to erase May Day from public consciousness by establishing Labour Day on a different date in various States. Even where there is no separate Labour Day and May Day is technically commemorated, the holiday is on the first Monday in May.

The Working Class

After a long period of decline, the radical wing of the labour movement is gaining strength. This strength comes from the changing composition of the working class in advanced countries. Independent unions are springing up, while some established unions are tuning in to the demographic changes in their membership. The old days of unions being the preserve of white men in heavy industry are gone. Increasingly, blue collar jobs are more likely to be held by immigrant workers from the Third World, while women are becoming a majority of the union movement in many countries. For these workers, unions aren’t vehicles for defending racial and gender hierarchies, but for challenging them. The MUA’s motto of ‘Touch One, Touch All’ is as good a summary of intersectional class struggle as you’re likely to find.

The Struggle

Capitalism in 2021 still hasn’t defeated the coronavirus pandemic and the downward trend in wage rises in advanced countries hasn’t changed. Social inequality continues to increase, while racism and misogyny are entrenched state policy. In many countries, capitalist democracy is crumbling. The radical workers’ movement which is being born is still young and weak, but the material conditions are helping it develop. This workers’ movement needs to unite internationally in order to overthrow capitalism and end all oppression worldwide. Anarchists need to be part of this movement, for it is our home.

WORKERS OF THE WORLD UNITE!

Melbourne Anarchist Communist Group

1 May 2021

Vía facebook live Vía Libre Grupo Libertario

Foro Internacional: Perspectivas Libertarias sobre las luchas obreras actuales

Invitadas internacionales: Federación Anarquista de Rosario– FAR (Argentina)
Federación Anarquista uruguaya – FAU (Uruguay)
Federación Anarquista Santiago – FAS (Chile)
Grupo Libertario Vía Libre-(Colombia)

Viernes 30 de abril.
6:00 pm (Col)7:00 pm (Chile) / 8:00 pm (Arg/Uy)

Vía facebook live Vía Libre Grupo Libertario

Πιο πολύ από ποτέ είναι επίκαιρος ο αγώνας των εργατών του Σικάγο το 1886. Με την εξέγερση τους πέτυχαν την καθιέρωση του 8ώρου. Ήδη, οι φωνές μας μαζί με τις φωνές των καταπιεσμένων μεταναστ(ρι)ών, εργαζομένων, ανέργων, φοιτητ(ρι)ών, μαθητ(ρι)ών, καλλιτεχνών και υγειονομικών ενώνονται, σπάνε τον τρόμο και βγαίνουν στο δρόμο καθημερινά. Οι συλλογικοί μας αγώνες δείχνουν ότι είμαστε ήδη εδώ και δεν είμαστε μόνες. Ας γίνει η οργή μας το κύμα που θα τους πνίξει.Αντί να περιμένουμε την σφαγή σαν τους αμνούς, να βγούμε στην αντεπίθεση, να εναντιωθούμε στην κατάργηση του 8ώρου και να απαιτήσουμε αύξηση μισθού και ασφάλεια στον χώρο εργασίας μας.

Εργατική Πρωτομαγιά: Δεν είναι αργία είναι ΑΠΕΡΓΙΑ

Μια αργία προσφέρει μια ανάσα ανάμεσα στις εντατικοποιημένες μέρες. Κάπως έτσι θα σκέφτηκαν και οι μεγαλοσυνδικαλιστές που αποφάσισαν να μην μας την στερήσουν και να μεταθέσουν την μεγαλύτερη γιορτή μας, κάποιοι για τις 4 και κάποιοι για τις 6 του μήνα. Δεν πειράζει και πολύ. Η εργαζόμενη θα μείνει λίγο ακόμα καραντίνα για να παχύνει για το μεγάλο φαγοπότι της εργοδοσίας, στο οποίο θα προσφερθεί ως το κυρίως πιάτο. Βρούτσης και Χατζηδάκης έχουν ήδη ετοιμάσει τα κάρβουνα και τα αφεντικά ακονίζουν τις μασέλες.

Ο εγκλεισμός συνοδευόμενος με την απαραίτητη καταστολή και την απαγόρευση των διαδηλώσεων τη στιγμή που ψηφίζεται σωρεία αντιδραστικών νόμων, αποτελεί την χρυσή ευκαιρία για να περάσει αυτή η επίθεση στην εργατική τάξη. Αποχαιρετάμε και θεσμικά το 8ωρο. Το ξεχείλωμα των ωραρίων με απλήρωτες υπερωρίες και η τηλε-εργασία ήρθαν για να μείνουν. Περισσότεροι εργαζόμενοι/ες θα καλούνται να δουλέψουν την Κυριακή χωρίς πρόσθετη αμοιβή. Ατομικές θα είναι οι συμβάσεις και η διαπραγμάτευση λένε θα γίνεται "επί-ίσοις- όροις" με το αφεντικό. Αυτή η "ισοτιμία" στα χαρτιά, μεταφράζεται ως εξής: θα δουλεύουμε περισσότερο και όποτε θέλουν τα αφεντικά για να αμειβόμαστε στην καλύτερη το ίδιο. Η εντατικοποίηση αυτή, δεν σημαίνει μόνο την θυσία του ελεύθερου μας χρόνου για τα κέρδη του αφεντικού αλλά φέρνει και την φυσική εξάντληση και εργατικά "ατυχήματα". Το καθεστώς της "σαιζόν" θα καθιερωθεί παντού γιατί βολεύει... έχεις δεν έχεις ελιές. Στον εργασιακό μεσαίωνα ολοταχώς! Είναι τέτοια εξάλλου η "προστασία της εργασίας" που φέρνει το πολυαναμενόμενο νομοσχέδιο που απελευθερώνονται οι απολύσεις χωρίς δικαίωμα διεκδίκησης επαναπρόσληψης και με μικρότερη αποζημίωση. Όσο για την ψηφιακή κάρτα που θα χτυπάει ο εργαζόμενος και πλασάρεται σαν "καινοτομία", έχει θεσπιστεί εδώ και μια δεκαετία μένοντας όμως ανενεργή. Και τώρα ήρθαν οι "άριστοι" να πατάξουν την μαύρη εργασία και την υπο-ασφάλιση!

Και μιας και νοιάζονται για την υγεία και μακροημέρευσή μας σειρά παίρνει και το ασφαλιστικό. Ο κοινωνικός αυτοματισμός που μέχρι πρότινος κατηγορούσε την νεολαία για την-κατάρρευση του συστήματος υγείας τώρα θα στραφεί κατά των συνταξιούχων που πολλαπλασιάζονται και "ροκανίζουν" τα θεμέλια του διανεμητικού ασφαλιστικού συστήματος. Ο νεοεισερχόμενος ασφαλισμένος θα χρειαστεί να γεμίσει τον δικό του ατομικό κουμπαρά. Τουλάχιστον του δίνεται η "δυνατότητα" να τζογάρει για υψηλότερες αποδόσεις, όσο είναι νέος ακόμα. Ας είν' καλά τα funds που θα διαχειρίζονται τα χρήματα των ασφαλισμένων, χωρίς κανέναν βέβαια έλεγχο. Οποιαδήποτε ομοιότητα με προηγούμενο κούρεμα των αποθεματικών των ταμείων είναι κάθε άλλο παρά τυχαία.

Εκτός από τα εργασιακά, μέσα στον Μάιο πρέπει να έχει εφαρμοστεί και ο πτωχευτικός νόμος αλλά και η απλοποίηση αδειών για επενδύσεις για να πάρουμε, ως χώρα, την επόμενη δόση και να ελαφρυνθεί δήθεν το χρέος μας. Στο διάστημα αυτό η αστυνομία είναι η μόνη που ενισχύεται, με το σύστημα υγείας στα πρόθυρα κατάρρευσης και το κράτος να μπήγει τα νύχια του ακόμα πιο βαθιά στα συνδικάτα, επιχειρώντας να ελέγξει και αυτά που δεν είναι ήδη μαγαζάκια. Τα σωματεία, για να είναι "νόμιμα", να γλιτώσουν το πρόστιμο και να τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα συλλογικής διαπραγμάτευσης έχουν ήδη τους συνδικαλιστές φακελωμένους. Ποινικοποιείται λοιπόν η συνδικαλιστική δράση και ο νέος νόμος, που αναμένεται, θα κάνει πιο δύσκολη την κήρυξη απεργίας, απαιτώντας έως και 1/3 προσωπικό ασφαλείας και γενικές συνελεύσεις και εκλογές εξ' αποστάσεως με ηλεκτρονική ψηφοφορία. Παράλληλα με τον έλεγχο των διαδηλώσεων, πού ήδη έχει νομοθετηθεί και επιχειρείται, θα απαγορεύονται οι καταλήψεις χώρων και εισόδων ενώ τα αφεντικά θα έχουν τη δυνατότητα να ενεργοποιούν την αστυνομική καταστολή με την πρόφαση σωματικής ή ψυχολογικής βίας (οποιαδήποτε δράση, δραστηριότητα, παρέμβαση, λόγος, πράξη κτλ θα μπορεί να βαπτιστεί ως ψυχολογική- σωματική βια και μάλιστα να διώκεται και ποινικά)! Αν λάβουν χώρα, η απεργία καθίσταται παράνομη. Λες και η απεργία θα έπρεπε να είναι νόμιμη και τα σωματεία κολαούζοι κράτους και αφεντικών.

Οι αντιστάσεις και οι φωνές μας είναι τα αναχώματα της δυστοπίας που θέλουν και κατασκευάζουν για εμάς.

Πιο πολύ από ποτέ είναι επίκαιρος ο αγώνας των εργατών του Σικάγο το 1886. Με την εξέγερση τους πέτυχαν την καθιέρωση του 8ώρου. Ήδη, οι φωνές μας μαζί με τις φωνές των καταπιεσμένων μεταναστ(ρι)ών, εργαζομένων, ανέργων, φοιτητ(ρι)ών, μαθητ(ρι)ών, καλλιτεχνών και υγειονομικών ενώνονται, σπάνε τον τρόμο και βγαίνουν στο δρόμο καθημερινά. Οι συλλογικοί μας αγώνες δείχνουν ότι είμαστε ήδη εδώ και δεν είμαστε μόνες. Ας γίνει η οργή μας το κύμα που θα τους πνίξει.Αντί να περιμένουμε την σφαγή σαν τους αμνούς, να βγούμε στην αντεπίθεση, να εναντιωθούμε στην κατάργηση του 8ώρου και να απαιτήσουμε αύξηση μισθού και ασφάλεια στον χώρο εργασίας μας.

Φτάνει.

Όχι άλλοι νεκροί εργαζόμενοι.

Όχι στην κατάργηση του 8ώρου!

Κάτω τα χέρια από την απεργία.

Κάτω τα χέρια από τις ζωές μας.

Ταξική αυτοοργάνωση και συσπείρωση από τα κάτω.

Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (ΕΣΕ) Ρεθύμνου