user preferences

venezuela / colombia / represión / presos / opinión / análisis Friday September 11, 2020 03:06 byViaLibre

¡Justicia para las víctimas de la brutalidad policial!

Las protestas del 9 de septiembre contra la brutalidad policial en Colombia



En la tarde del miércoles 9 de septiembre de 2020 se presentaron en Colombia múltiples protestas contra la brutalidad policial en ciudades como Bogotá, Medellín, Cali, Barranquilla, Ibagué y Tunja. Con eje en la capital, la actividad inició con una concentración de varios centenares de personas frente al Comando de Acción Inmediata (CAI) en el barrio Villa Luz de la localidad de Engativá, donde se presentó un fuerte choque con las fuerzas de seguridad. Desde allí los escenarios de denuncia y choque, con miles de participantes, se extendieron a otros sectores de la ciudad, principalmente en barrios populares, a localidades como Suba y Kennedy, y, en menor medida, Bosa, Usme, Teusaquillo, Antonio Nariño, Usaquén y Ciudad Bolívar, así como poblaciones del conurbano de Bogotá como Soacha y Madrid.

Convocada espontáneamente por redes sociales tras el cruel asesinato de Javier Ordoñez por parte de agentes de la Policía en la madrugada del mismo día miércoles, la protesta contra la acción represiva sorprenden por su magnitud y rapidez. La actividad fue catalizada por la difusión del video donde se muestra los tratos crueles a los que someten varios policías a un Javier Ordoñez ya reducido y en el suelo. La respuesta de la población parece influida por la movilización de la población negra de Estados Unidos contra la policía racista tras el asesinato de George Floyd, y la experiencia anti represiva de las jornadas de movilización de noviembre-diciembre de 2019 en el país, motorizada a su vez por el asesinato del joven Dilan Cruz.

La jornada de protesta contra la brutalidad policial del 9 de septiembre cuenta con elementos de revuelta local, y es protagonizada por jóvenes populares, habituales víctimas de la brutalidad policial y blanco principal del desempleo, el trabajo precario y la violencia urbana. La misma retoma, aunque aún sin una continuidad política clara, las protestas del movimiento de mujeres contra la violencia sexual cometidas por las Fuerzas de Seguridad en junio de este año, las movilizaciones por hambre de trabajadoras desempleadas y habitantes de barrios populares en los primeros meses de la cuarentena y las más débiles jornadas de movilización del 21 de agosto contra las masacres y el incremento de la violencia en el país.

En medio de un contexto marcado por el cansancio social y la crisis económica generada por las medidas de aislamiento obligatorio y la crisis socio sanitaria derivada de la pandemia del COVID-19, estas protestas se articulan con una nueva ola de denuncias por parte de víctimas, organizaciones defensoras de derechos humanos y medios de comunicación, de múltiples prácticas de brutalidad policial cometidas por las fuerzas de seguridad antes y durante la cuarentena. Su naturaleza explosiva muestra la existencia de un malestar importante entre múltiples sectores sociales y el desarrollo de una cierta identidad común entre las participantes, si bien desorganizada y fragmentada.

La lucha contra la brutalidad policial, reclamando justicia para Javier Ordoñez, Anderson Arboleda, Dilan Cruz y todas las víctimas de la represión gubernamental, resulta hoy vital. Es una lucha que debe partir del reconocimiento de la centralidad y la sensibilidad de las víctimas y sus familias, y debe hacerse analizando el especial énfasis que la represión institucional hace contra las jóvenes populares, la población negra y las disidencias sexuales. El ejemplo del caso de Nicolás Neira, asesinado hace 15 años por el Escuadrón Móvil Antidisturbios (ESMAD), debe llevarnos a cuestionar el carácter mismo de las Fuerzas de Seguridad en el marco de un Estado represivo y una sociedad capitalista injusta, violenta y desigual, esbozando posibles alternativas de auto organización y auto cuidado, en miras al socialismo y la libertad.

¡Justicia para las víctimas de la brutalidad policial!

Grupo Libertario Vía Libre

bolivia / peru / ecuador / chile / represión / presos / comunicado de prensa Wednesday June 10, 2020 00:31 byFederación Anarquista de Santiago

Ante la militarización y la precarización que azota a nuestros barrios, la Federación Anarquista de Santiago declara:

Ante la militarización y la precarización que azota a nuestros barrios, la Federación Anarquista de Santiago declara:

1- Desde la llegada de Virus a la región chilena el Estado y el gobierno ha gestionado una política genocida, en donde se ha privilegiado las ganancias de las grandes empresas por sobre la vida de millones de personas, es por ello que al día de hoy tenemos las cifras de contagio por millón de personas más altas del planeta, con una cantidad de contagiadxs que supera las 138.000 personas, cuestión que nos tiene entre los 13 territorios más afectadxs por el virus. Respecto a la mortalidad, según los datos del gobierno, han fallecido alrededor de 2400 personas (cifras entregadas con fecha 07 de junio), no obstante, se advierte que esta cifra es mayor, ya que se están contabilizando solo a quienes tienen la confirmación mediante examen de ser casos positivos, es decir, quedan fuera todas las personas que murieron por el virus sin realizarse el examen (que se paga), por ello las cifras debiesen ser superiores.

El gobierno insiste en culpar a las personas por el caos sanitario que existe, sin embargo nada dice de años y años de políticas de precarización de la salud pública, nada dicen de la falta de insumos médicos, nada dicen del colapso de toda la red hospitalaria pública de la región chilena, que año a año se evidencia en invierno. Sebastián Piñera y Jaime Mañalich son unos asesinos, que han jugado con la vida de millones de personas, sin importarles la muerte, el hambre, el miedo y la incertidumbre que inunda nuestras poblaciones, son unos criminales que solo han protegido los intereses de la clase dominante, mientras el gobierno y los partidos de orden insisten en su agenda represiva, sin avance alguno en materia de salud y sanidad.

2- Este sistema de miseria e injusticia, ha condenado la vida de miles de trabajadorxs, a cuerpos feminizados, racializados y migrantes. El hambre y la cesantía han golpeado fuertemente nuestras puertas, ante la pandemia y las medidas de confinamiento. Entre lxs más afectadxs están lxs trabajadorxs informales quienes han quedado sin la posibilidad de llevar el sustento a sus hogares, y que en su desesperación por alimentos y techo han salido a las calles intentando sobrevivir, siendo fuertemente reprimidxs por pacos y milicos. Así también, quienes tenían trabajos más estables, han quedado en el más completo abandono a causa de las medidas pro-empresa del gobierno. La Ley de protección al empleo, ha favorecido el despido injustificado y la precarización laboral de cientos de trabajadorxs, siendo mujeres un número elevado de ellas, por parte de grandes empresas y PYMES. Esta situación se ha dado mayoritariamente en el sector retail y construcción, llevando las cifras más altas de desempleo a nivel país desde hace 35 años, representando a un total de 469.284 cesantes, según cifras oficiales. Los efectos de esta situación que solo afecta a lxs marginados y excluidxs: la clase oprimida, desde hace semanas ya se comienzan a vivir en nuestros territorios innumerables protestas, junto con acampes frente a las embajadas de diferentes países en donde lxs migrantxs claman por ayuda de los diferentes Estados genocidas, que claramente se olvidaron de ellxs.

Frente a esta compleja situación, en donde una vez más el Estado, como buen aparato de la clase burguesa se ha alineado con el empresariado, instalando el “sálvese quien pueda” como discurso oficial, mientras que en los territorios se han ido organizado diferentes embriones de vida comunitaria para atenuar los efectos de esta problemática, así han surgido ollas comunes, comedores populares, redes autogestivas de abastecimiento, comprando juntos, etc. Frente a la indiferencia del Estado, los pueblos han respondido con solidaridad y apoyo mutuo, reactivando nuestra memoria de clase, experiencias que nos enseñaron en los años más difíciles de nuestra historia que en base a la organización y resistencia, lxs oprimidxs podemos vencer todo obstáculo.

3- En este contexto han surgido protestas y movilizaciones en diferentes puntos de la región chilena, en donde barrios y poblaciones se han movilizado, denunciando el hambre y la represión que les azota. Los aprendizajes populares de la revuelta social, las organizaciones territoriales algunas más y otras menos maduras han incentivado que a pesar de la pandemia es necesario estar en la calle movilizadxs, y que esta es la única herramienta que tenemos para terminar con la precarización de la vida y encaminar un proceso revolucionario desde abajo. La auto-organización popular y la capacidad de acción directa que germina en diferentes territorios nos trazan el camino para afrontar este nuevo ciclo político marcado por la crisis social, ecológica y económica que ya se venía acumulando, pero que en un contexto de pandemia, ha visibilizado aun más las contradicciones gestadas desde el estallido social, y que además abre escenarios de disputa radical en el marco de un proceso restituyente en curso a favor de una posible oxigenación democrática en la región chilena.

Debemos prestar atención a la respuesta que el Estado ha tenido en nuestros territorios a partir de esta crisis. Este ha respondido con una fuertísima represión y con medidas miserables, tal como el reparto de canastas básicas, las cuales fueron adquiridas a los grupos SAIEH, CENCOSUD y WALLMART, es decir, mientras lxs dominadxs pagamos los costos de esta crisis, los empresarios siguen llenando sus bolsillos con nuestras necesidades. Se anunciaron 2,5 millones de canastas a repartir entre las familias más pobres pero que concretamente sólo daría una cobertura de menos del 40% de la clase más precarizada, estas migajas del Estado han dado pie a un aberrante show mediático y al oportunismo de los politiqueros y burócratas, quienes han llegado a nuestras poblaciones para hacer entrega de mercadería en cajas con sus nombres y fotografías. Nuestra hambre, nuestra miseria, es para ellxs una oportunidad para hacer campaña política. De lo anterior, especial análisis hay que prestarle a la alcaldización de la política territorial quienes a partir de sus redes clientelares y el asistencialismo, han logrado gestionar la crisis por los cauces institucionales, a partir de entrega de beneficios sociales, ollas comunes y bonos en dinero, lo cual juega en contra de los intereses de nuestra política territorial de carácter autogestivo y de lucha. Es urgente madurar nuestras experiencias organizativas y darle una perspectiva que permita construir y posicionar una alternativa territorial clasista, solidaria, feminista y ecológica, proyectos políticos que sean a favor de la resistencia por la vida.

4- Las medidas represivas adoptadas por el gobierno se intensifican cada día más. Nuestros barrios y poblaciones periféricas están asolados por hordas de Boinas Negras, famosos en este territorio por los crímenes que realizaron durante la dictadura de Pinochet. Los esbirros del ejército junto a las fuerzas especiales de los pacos deambulan por nuestras calles reprimiendo e infundiendo el miedo, su tarea es clara: por un lado proteger la propiedad privada, los intereses de la clase dominante, y por otro lado encargarse de reprimir a pobladorxs que organizan la rabia con barricadas y piedras, resistiendo a este sistema de muerte y miseria. Vemos con preocupación está avanzada represiva del Estado de Chile y su dominación en todos territorios a lo largo de la región chilena y Wallmapu, porque se inscribe en una lógica de control social y militarización y que nuevamente cobra la vida de un hermano mapuche, el werken Alejandro Treuquil de la Comunidad Autónoma We Newen el pasado 4 de junio.

El gobierno busca empujar nuevas leyes represivas como la Ley de Inteligencia, que viene a atacar directamente a los núcleos de organización popular, criminalizándoles y creando, tal como en décadas pasadas, la figura del “enemigo interno”, transformando a la Agencia Nacional de Inteligencia en una nueva policía política y represivas, tal como lo fue le DINA, la CNI y la Oficina. Por otro lado, también se avanza en la Ley de Infraestructura Crítica, que busca mantener zonas estratégicas para la circulación de mercancías, fuertemente militarizadas en cualquier tipo de contexto, es decir, mantener dotaciones de Fuerzas Armadas de manera permanente en las calles.

Cabe recordar, que estas leyes se vienen a sumar a la fuerte agenda represiva que ha levantado el gobierno desde el estallido social, con el fin de desarticular la organización popular, prohibir las expresiones de protesta social, y extender el Estado de Excepción Permanente. Es por eso que en los primeros días de la pandemia, el gobierno recibía nuevos carros lanza aguas y lanza gases, y no respiradores o insumos médicos, sus prioridades están claras.

5- Clara ha sido la posición del Estado y su gobierno neoliberal frente a la economía, han protegido las ganancias por sobre la vida de las personas, toda su batería de leyes ha ido a salvaguardar los intereses de la burguesía y por lo tanto precarizar aún más nuestras vidas. Sin embargo, queremos hacer mención a un aspecto que no debe ser descuidado por los pueblos en lucha y por las organizaciones que defienden territorios. Según los últimos datos entregados por el Banco Central el IMACEC (Indicador Mensual de Actividad Económica) la economía cayó en un 14,81% no obstante la actividad minera solo cayó en un 0,1%, esa estadística nos permite visualizar el escenario que se está gestando en cuanto a la reactivación económica que la burguesía clama, esta reactivación va a pasar necesariamente por una profundización del extractivismo y extensión de los proyectos extractivos de diversos territorios, gravísimas son las resoluciones del Sistema Nacional de Evaluación de Impacto Ambiental (SEIA) que han autorizado un 2,5% más de proyectos extractivos en comparación al año anterior, y la inversión en esta materia se ha duplicado. El Estado y el empresariado van a justificar el sacrificio de territorios y ecosistemas bajo la excusa de recuperar empleos y el normal funcionamiento de la economía, es por eso que nos parece necesario generar este estado de alerta, en pos de la defensa de nuestros cuerpos y territorios.

6- Desde los medios tradicionales de comunicación, desde los diversos partidos políticos, y desde el gobierno se ha insistido en el discurso de la unidad nacional, buscando mediante un discurso nacionalista ponerle paños húmedos a la situación que enfrentamos, queremos ser clarxs, la crisis que vivimos es un conflicto de clases, y los puntos expuestos anteriormente así lo confirman, la clase dominante nos ha condenado a la muerte, al hambre y a la miseria, y gracias al ingenio y la iniciativa popular es que hemos podido construir para nosotrxs y nuestras comunidades iniciativas de abastecimiento y seguridad alimentaria. Todo este llamado a la unidad es una sucia jugada que tiene como objetivo darle validez al bullado Acuerdo Nacional, en donde se busca generar un plan de reactivación económica y "paz social", que transcienda la crisis sanitaria, anticipando la contención de un segundo tiempo de la revuelta social y de medidas a favor de la clase burguesa en el marco del proceso restituyente.

A este Acuerdo Nacional han sido invitados partidos políticos, organizaciones de clase de la burguesía (CPC y SOFOFA), Fundaciones empresariales y ONGs, buscando por tanto, diseñar un plan económico, el cual vendrá claramente a precarizar aún más nuestras vidas, fortaleciendo la propiedad privada y las ganancias empresariales. Desde ya hacemos un llamado a rechazar este acuerdo de hambre, a este acuerdo que sólo viene a reafirmar la política genocida y ecocida del Estado-nación chileno.

7- Desde el anarquismo organizado vemos fundamental hoy más que nunca, fomentar y poner en práctica los valores antagónicos a los de este sistema de dominación. Hacemos un llamado a las comunidades en lucha a redoblar los esfuerzos organizativos y solidarios, y a multiplicar los embriones de auto-organización por la defensa de la vida, ollas comunes, comedores populares, redes abastecimiento, redes de cuidados comunitarios, iniciativas de economía solidaria y feminista, asambleas territoriales, entre otras, muchas de ellas nacidas al calor de las luchas de la revuelta social, junto con la memoria y herencia histórica de siglos de lucha de la clase dominada. Es urgente complejizar la organización territorial intentando diversificar y ser lo más audaces posibles, tanto en las áreas de lucha reivindicativa como en las de autoconstrucción, puesto que son procesos dialécticos de transformación social. Respecto a las actividades de cuidado y de reproducción de la vida relegadas históricamente a los cuerpos feminizados, creemos necesario problematizar que es en momentos de mayor contradicción entre el patriarcado, el capital y la vida, donde las mujeres corren el peligro de terminar administrando la crisis, siendo sus cuerpos verdaderos bastidores de la violencia estructural, por ello es importante no romantizar su rol en las ollas comunes o en iniciativas de abastecimiento, e intentar que estas tareas sean socializadas sin distinción de género La crisis de cuidados y de reproducción social de la vida son expresión de la crisis sistémica y estructural del sistema patriarcal y capitalista del mundo.

El ciclo político inaugurado con la revuelta social sigue abierto, la pandemia agudizó la crisis sistémica y junto con ello la acción represiva del Estado, pero contrariamente también la capacidad organizativa de los pueblos en lucha. Es por esto que las principales disputas se siguen dando en el plano de las subjetividades (lo cultural, los sentidos, la opinión pública, lo que se dice y se habla en la calle) y de las alternativas políticas que podamos generar en este escenario, en donde la nuestra es la construcción de poder autogestivo revolucionario de la clase oprimida. Nuestra alternativa debe ser capaz de desarrollar repertorios tácticos más legitimados y efectivos que los del Estado, permitiéndonos asegurar la subsistencia; procesos de educación política en los espacios sociales; de construcción programática y de la apertura de una política territorial en clave autogestiva, capaz de definir objetivos políticos junto con formas de organización que permitan al territorio desarrollar experiencias de lucha y de solución a problemas prácticos del territorio, para de esta forma ir madurando los pilares de un programa político y revolucionario desde abajo. Sin la maduración de estas organizaciones territoriales, la cual no es posible por fuera de la confrontación radical con la institucionalidad estatal, no será posible abolir los efectos de la actual crisis, ni los desafíos que conllevan la revuelta social y la coyuntura restituyente en curso.

Desde los territorios hay que ir madurando nuestros esfuerzos organizativos hacia el federalismo y la autogestión social. Cada empeño organizativo, asociado a las necesidades básicas del territorio (salud, comunicaciones, educación, abastecimiento, violencia patriarcal, cuidados comunitarios, gestión hídrica comunitaria, etc.) que podamos levantar en los lugares donde habitamos es una posibilidad de ir prefigurando, en la construcción de comunidad organizada en resistencia, la sociedad que llevamos en nuestros corazones.

Por último, sabemos que son momentos aciagos, pero en la medida de las capacidades y sentires, llamamos a apoyar las colectas y actividades generadas para el apoyo de lxs miles de presxs politicxs que repletan las cárceles del Estado, quienes están viviendo situaciones de riesgo e incertidumbre constantes.

¡SI EL ESTADO NOS CONDENA AL HAMBRE Y A LA MUERTE!
¡NUESTRA RESPUESTA ES ORGANIZACIÓN POR LA VIDA!
¡A MULTIPLICAR LA SOLIDARIDAD y EL APOYO MUTUO!

¡A MULTIPLICAR LAS COMUNIDADES ORGANIZADAS!

¡LIBERTAD A LXS PRESXS POLITICXS!
¡A ENRRAIZAR EL ANARQUISMO!

iberia / represión / presos / debate Tuesday June 09, 2020 10:19 byDiarmuid Breatnach

Esta carta es un llamado al movimiento independentista catalán para que extienda su solidaridad a las demandas del prisionero político vasco Patxi Ruiz, actualmente en huelga de hambre. Si bien esta solidaridad debiera ser hecha por un sentido humanitario básico, esta posición fortalecería la solidaridad entre los elementos progresistas en ambas naciones que confrontan la represión del Estado Español.


CARTA ABIERTA AL MOVIMIENTO INDEPENDENTISTA CATALÁN

Diarmuid Breatnach


Hermanos y hermanas, ¡saludos! Vuestra valiente lucha se encuentra ahora en una pausa. Aunque en la lucha revolucionaria es importante mantener el impulso, a veces una pausa da tiempo para la reflexión. Un momento útil para ver lo que funcionó y lo que no, para repasar las lecciones aprendidas hasta ahora en la lucha y también para comparar con otros períodos históricos.

NO PODÉIS GANAR SOLOS

Está claro para la mayoría de la gente que Catalunya no puede, tal como están las cosas, ganar la independencia solo por sus propios esfuerzos. La población total de Catalunya, más o menos similar a la de Irlanda, supera por poco los 7,5 millones, mientras que la población del resto del Estado español asciende a casi 45,5 millones. Incluso con las poblaciones del resto de los Països Catalans, Valencia, Baleares y Catalunya Nord, los números no suman suficiente. Y tampoco todos los catalanes están a favor de la independencia, aunque la mayoría parlamentaria la pueda apoyar. Tampoco debe ser ignorado el Estado francés, que se encuentra en vuestra frontera norte y reclama el dominio sobre la Catalunya Nord.

Los Estados franceses y españoles son poderosos y también miembros prominentes de las alianzas económicas y militares, entre las que, en lo tocante a esta discusión, destaca sin duda la Unión Europea. Muchos de vosotros pedisteis apoyo a la UE cuando el Estado español envió sus fuerzas policiales para atacaros con ocasión de vuestro referéndum sobre la independencia en 2017. Recibisteis su respuesta cuando el entonces presidente de la Comisión, Claude Junkers, declaró que "no quieren una Unión Europea de 99 Estados" y también indicó que algunos de los estados miembros de la UE podrían enfrentarse a problemas similares a los del Estado español (en clara alusión a Francia, Italia, el Reino Unido - en ese momento - y Bélgica, estados que incluyen naciones o identidades nacionales en conflicto). La respuesta se repitió cuando a los eurodiputados catalanes Puigdemont y Comin se les prohibió durante un período la entrada al Parlamento Europeo.

Aquellos de vosotros que esperabais de la UE algo diferente sufristeis una decepción, en algunos casos muy amarga. Fue tan injusto. Sí, fue muy injusto… pero era totalmente previsible. La UE es una alianza que no sólo es capitalista, no sólo está dominada por un enfoque neoliberal de la economía, sino que también está dominada por Estados imperialistas. Y no se esperaba que alentaran la ruptura de uno de esos estados, aun cuando hubieran preferido que se comportara con más astucia y menos fuerza bruta. Por cierto, prefieren la astucia a la fuerza bruta no porque crean que ésta última está mal, sino porque una vez se ha recurrido a la fuerza bruta, caen las máscaras y entonces el resultado del envite depende de qué lado tiene más fuerza. Los gobernantes de los estados son muy pocos en número y sus partidarios cercanos pocos también. En el otro bando, el pueblo gobernado constituye una enorme masa.

Esto me lleva de nuevo a la cuestión de los números y lo pocos que sois. Tenéis valor e innovaciones inteligentes, pero necesitáis aliados. Hay muchos lugares en el mundo para buscar aliados, pero los lugares más obvios y efectivos son los más cercanos, en los mismos estados que os oprimen. Concentrémonos por un momento en el territorio de su principal opresor aquí: el Estado español.

EL ALIADO MÁS CERCANO Y OBVIO


Si se buscan aliados potenciales hay uno obvio que viene a la mente: el País Vasco. La población de esa nación no es ni siquiera la mitad del tamaño de la vuestra y está dividida mucho más que la vuestra por la frontera con el Estado francés. Sin embargo, después de la victoria del ejército fascista de Franco, esa pequeña nación luchó una dura lucha contra el Estado español a lo largo de la dictadura, durante la Transición y después. Aunque los observadores a menudo se centran sólo en su vertiente armada, se podría decir que la lucha fue también, y principalmente, social, linguística, ideológica y sindicalista. Un socio obvio, podría pensarse. Sin embargo, las cosas no han resultado, hasta ahora, de esa manera. Parece interesante analizar el por qué.

Una razón, creo, fue el rechazo de gran parte del movimiento independentista catalán a la vertiente armada de la lucha vasca, aunque ya hubiese terminado en 2012. Uno de los líderes catalanes exiliados, por el momento eurodiputada, incluso declaró públicamente que "nosotros los catalanes no somos como los vascos; nuestra lucha es pacífica". Estaba repitiendo lo que innumerables catalanes han dicho también sobre el carácter pacífico de su lucha, aunque desde luego el insulto y la alienación respecto a otra nación en dificultades fueron gratuitos.

En primer lugar, aunque la lucha de los catalanes por la independencia vaya a ser pacífica por los siglos de los siglos amén, eso no sería razón para rechazar la ayuda de un aliado que, además, había abandonado la lucha armada hacía ya más de cinco años. Lamento decir, y no os gustará admitir, que esos comentarios de distanciamiento de los vascos y de la vertiente armada de su historia de resistencia tenían como objetivo hacerse más atractivos para la UE. No funcionó, como bien sabéis ahora, y de hecho nunca podría funcionar, porque es la consecuencia propia de luchar por conseguir un Estado propio al que la UE se opone, independientemente de los métodos usados.

En segundo lugar, desde un punto de vista tanto histórico como práctico, es ilógico comprometerse para siempre a uno mismo (o a su pueblo) a un solo método de lucha. Contradice la historia de Catalunya, así como la historia de prácticamente cualquier otra nación del planeta que se haya resistido a una fuerza invasora o colonizadora. Ignora también la historia del propio Estado español que desde sus inicios ha sido represor violento no sólo de cada pueblo que ha invadido fuera de la península, así como de las naciones dentro de sus fronteras actuales, sino también de todos los movimientos democráticos, liberales y socialistas que surgieron entre su propia población. Pero dejemos esta cuestión a un lado por el momento y volvamos a la de los aliados.

Conociendo la historia del pueblo vasco, muchos en 2017 esperaban que surgiese allí algún tipo de movimiento popular en apoyo de Catalunya, para presionar a las fuerzas represoras y dar al Estado español un mayor quebradero de cabeza. No sucedió. Aparte de una o dos manifestaciones y mensajes de apoyo, sólo vimos el bloqueo por un breve tiempo de una de las principales autopistas comerciales del Estado español. Muchos quedaron sorprendidos o incluso impactados ante una respuesta tan débil de un movimiento que poco antes había sido capaz de poner a decenas de miles de personas en las calles en protesta contra el Estado.

Si los catalanes pidieron ese tipo de apoyo, o no, en realidad es lo de menos. La oportunidad estaba ahí, el enemigo era el mismo, pero los líderes del movimiento independentista vasco optaron por no actuar.

¿Significa esto que los vascos nunca apoyarán la lucha de Catalunya por la independencia? No es eso lo que pienso... pero el tema requiere una investigación un poco más profunda.

UN CAMBIO DE LIDERAZGO

Si esta crisis hubiera surgido en los años 70 o 80, el apoyo práctico del País Vasco habría sido enorme y habría tensionado enormemente a las fuerzas represoras del Estado español. Tal vez incluso a principios de la década de 1990. Sin embargo, al final de esa década la mayoría de los líderes de la izquierda abertzale estaban tratando de abandonar por completo la lucha armada y se sintieron atraídos por lo que veían como el éxito de los procesos de pacificación en Irlanda, Palestina (por un corto período) y Sudáfrica. A diferencia de los ejemplos irlandés y sudafricano, disolvieron la vertiente militar de su organización sin obtener del Estado español ni una sola cosa a cambio (excepto más represión). Pronto se hizo evidente que la actividad armada no era la única forma de lucha a la que estaban renunciando, y que a partir de entonces se centrarían casi completamente en el camino electoral.

Parece lógico hacerse preguntas sobre un liderazgo que en su momento se declaró a favor de la independencia y el socialismo de una entera nación en torno al euskera, y que ahora se conforma con campañas electorales en las que, incluso en el muy improbable caso de convertirse en un partido mayoritario en una parte de su nación, todavía tendría su territorio dividido entre dos estados poderosos. Por ridículo que parezca, tal vez sólo tenían ganas de volver a tener “vidas normales” y les faltó valor para admitir su verdadera motivación.

Mientras tanto, los catalanes, ahora alzándose en lucha, tienen vidas lejos de lo que podría considerarse "normal". Sus organizaciones independentistas se están preparando para la siguiente etapa de la guerra y su gente se pregunta en qué consistirá y si sus líderes tienen la capacidad de tomar las decisiones correctas; otros líderes en la cárcel o en el exilio por acusaciones amañadas, más de 700 activistas que se enfrentan a futuros procesos, y todo ello a raíz de la lucha contra un Estado que no ha cedido ni un milímetro.

La necesidad de aliados eficaces, en todo caso, es ahora mayor. Todavía están los vascos. Sí, lo digo a pesar del abandono de la lucha por los líderes de su movimiento. Allí el corazón de la resistencia todavía late, aunque la cabeza esté algo confusa e incierta.

POR LOS DERECHOS HUMANOS Y LA SOLIDARIDAD


Hace casi cuatro semanas, Patxi Ruiz Romero, un preso político vasco que podría ser considerado por algunos un "disidente", inició una huelga de hambre, durante la cual 12 días fueron también una huelga de sed. Un movimiento vasco que también algunos consideran "disidente", el Movimiento por la Amnistía y Contra la Represión, ha movilizado protestas públicas en solidaridad con Patxi Ruiz y han tenido lugar ayunos, concentraciones y marchas en todo el País Vasco, incluyendo cada una de sus cinco ciudades: Gasteiz / Vitoria, Iruñea / Pamplona, Donosti / San Sebastián, Baiona / Bayona y Bilbo / Bilbao. Todo esto ha ocurrido no sólo con la falta de apoyo del liderazgo de la izquierda abertzale, sino incluso con su condena de la movilización en las calles. ¡Y vosotros, catalanes, sabéis de la importancia de las calles! ¿No es “Els carres seran sempre nostres” ("Las calles siempre serán nuestras") uno de los eslóganes populares de vuestro movimiento?

Os pido ahora que tendáis públicamente la mano de vuestra solidaridad con este movimiento (como hicisteis el viernes pasado en la concentración de Barcelona). Tanto por solidaridad por los derechos humanos como por hermandad en la lucha con el País Vasco. Algunos diréis que no estáis de acuerdo con el camino elegido por Patxi Ruiz y que llevó a su arresto. Yo respondo que no tenéis por qué apoyar ese camino, pero sí que DEBERÍAIS APOYAR LOS DERECHOS HUMANOS a la autodeterminación, contra la tortura, contra las palizas en prisión y a favor de cumplir su condena cerca de su familia (¿recordáis cuando los presos políticos catalanes estaban detenidos en Madrid?).

Otros podéis objetar que el movimiento "disidente" es pequeño. Yo respondería que un pequeño movimiento que lucha vale mucho más que otro enorme pero frenado por sus propios líderes. También respondería que la izquierda abertzale fue también, en algún momento, un movimiento pequeño.

Algunos podéis decir que vuestro movimiento será acusado de ser partidario de ETA, cuando no lo sois. En primer lugar, ETA ya no existe. En segundo lugar, ¿qué importancia tiene una acusación más contra vosotros lanzada por fascistas y unionistas españoles?
No deberíais necesitarme a mí, un militante insignificante aunque con muchos años de experiencia, para entender esto. La verdad está clara en este caso. Y a estas alturas, tal vez incluso vuestro apoyo será insuficiente para salvar la vida de Patxi. Pero sería apreciado y recordado, y ayudaría a forjar una unidad de acción contra un enemigo común, una unidad a la que otras fuerzas, en este momento más o menos inactivas, acudirían y ayudarían a romper este Estado fascista y traer la libertad para todos. Desde dondequiera que esté en ese momento, estoy seguro de que Patxi os lo agradecería. Y vuestro propio pueblo también. Y otras muchas personas que están en lucha en todo el mundo.

Diarmuid Breatnach, Dublín.

brazil/guyana/suriname/fguiana / repressão / prisioneiros / opinião / análise Wednesday December 11, 2019 10:23 byBrunoL

Há um tema delicado, uma forma de gerar o medo e criar factoides sem fim, vindos do Palácio do Planalto, durante o desgoverno de Jair Bolsonaro e Paulo Guedes. O tema dos decretos de Garantia da Lei e da Ordem, além de ser uma herança maldita e esdrúxula da ditadura, é também uma imposição no texto constituinte, assim como a defesa interna atribuída aos quartéis - outra excrescência do governo da Arena de Sarney com o PMDB e sob tutela ainda da milicada – é uma tentação permanente de autoritarismo.

Bruno Lima Rocha, 10 de dezembro de 2019
Há um tema delicado, uma forma de gerar o medo e criar factoides sem fim, vindos do Palácio do Planalto, durante o desgoverno de Jair Bolsonaro e Paulo Guedes. O tema dos decretos de Garantia da Lei e da Ordem, além de ser uma herança maldita e esdrúxula da ditadura, é também uma imposição no texto constituinte, assim como a defesa interna atribuída aos quartéis - outra excrescência do governo da Arena de Sarney com o PMDB e sob tutela ainda da milicada – é uma tentação permanente de autoritarismo.
Mentecaptos como o atual presidente, cuja carreira militar foi patética, indicam essa necessidade como se isso fosse resolver alguma crise de segurança pública. Caso alguém seja curioso na área, convido a observarem a situação no Rio de Janeiro, em termos comparativos, antes e depois da Intervenção do Carnaval de 2018. Não foi a primeira e pelo visto não será a única. E de que serviu? Nada a não ser ajudar a contaminar ainda mais os quartéis pelo convívio com a economia politica do tráfico e do crime em geral.
GLO e “mexicanização”
Tal fenômeno, o de emprego interno das Forças Armadas para resolver problemas de ordem interna, ganha o neologismo de "mexicanização" graças ao governo neoliberal de Felipe Calderón (PAN, 2006-2012). Este oligarca, eleito através de apuração fraudada, tomou como sócio majoritário ao Cartel de Sinaloa e declarou guerra aos Zetas, que por sinal estava em guerra contra seus ex-patrões do Cartel do Golfo, e havia conflito coletivo contra o Cartel de Juárez e também de Jalisco (antes do Nueva Generación).
O resultado foi uma mortandade absurda muito devido à aplicação de uma lei semelhante ao excludente de ilicitude habilitando as Forças Armadas, e em especial a Marinha como braço armado da SEDENA (o Ministério da Defesa do México) a matarem sem prestar contas de seus atos. Com isso o país teve a parcela norte de seu território dizimada e a corrupção avançando como forma de enriquecimento complementar de militares de carreira.
Como já se sabe, a experiência histórica não serve nada para Bolsonaro e seus asseclas. Isso é fato. Não sei se o Alto Comando do Exército brasileiro vai aceitar o embarque em mais uma aventura. Porque esta, caso possa ser decretada GLO sem passar pelo Congresso ou sem o pedido de governos estaduais, então poderia ser aplicada a todo instante e momento.
Não deixa de ser irônico. Um ex-oficial militar de passagem medíocre e final melancólico como castrense pode vir a executar um ato que nem a ditadura conseguiu ou quis fazer.
GLO e factoides sem fim
O que me parece algo sempre válido é considerar a possibilidade de emprego de uma GLO através de factoides. Nunca podemos nos esquecer do Plano Cohen do fascista Olympio Mourão - ele mesmo, o da coluna dos tanques que saíram de Minas em 1964 - e o efeito que pode gerar uma comoção interna. Por exemplo, o presidente eleito teve uma campanha mais que conturbada. Imaginemos um ataque cometido em um mesmo dia com protestos massivos do tipo “Ele Não!”. Seria plausível supor que uma situação assim pode implicar no motivo alegado para o acionar de uma GLO.
O emprego do momento pós golpe parlamentar de 2016 foi quando dos protestos contra a votação do segundo turno da Reforma Trabalhista na Câmara Federal, em maio de 2017. O ainda presidente da câmara baixa Rodrigo Maia considerou algo a respeito e na mesma tarde o GSI de Etchegoyen colocou as garras de fora e obteve o decreto de GLO para uma semana no DF, operando a partir da Esplanada. A medida foi suspensa antes do prazo, até porque as caravanas para Brasília retornaram aos seus estados de origem, sendo impossível manter uma luta de médio prazo sem bases territoriais.
A experiência de Brasília não foi boa para quem atua na esquerda. O mais preocupante é supor que possa haver algum grau de coordenação entre forças federais e forças estaduais. Se isso acontecer o nível da política de extermínio durante uma GLO em vigência pode ser ainda maior, ainda mais se junto vier o pacote do excludente de ilicitude.
Mas, por mais alarmantes que possam ser os fatos, há algo de confusão na internet brasileira. Não vejo uma ditadura perto nem nada por estilo. Mas sim, reconheço que é incompatível o neoliberalismo com qualquer forma de democracia - da liberal burguesa à direta e participativa - e também que para as populações indígenas, quilombolas, da luta do campo e a maioria afro descendente dos territórios de periferia, a maior parte desta parcela da população, em especial sua juventude, muitas vezes sequer tem os direitos civis assegurados. Logo, com ou sem GLO, o Estado já é o campeão absoluto em execuções extrajudiciais e crimes derivados de abuso de autoridade policial ou negligência dos governos constituídos. A chacina nos dois bailes funk da comunidade de Paraisópolis infelizmente não é novidade alguma.
As periferias vivem uma autêntica "tirania dos casos isolados"!!!
GLO e os riscos reais
O terceiro e último aspecto que gostaria de analisar diante das ameaças de projeto de lei de emprego de GLO por decreto e sem consulta aos governos estaduais, medida essa agravada por tentativa de legalizar a matança com ou PL este sobre excludente de ilicitude e6o colapso das Forças Armadas.
Vamos observar bem. O Estado através do governo central conta com algumas forças aptas para o combate urbano, ou algum tipo de modus operandi não convencional. Se formos comparar, o acionar de tipo BOPE da PMERJ - hoje somando mais de três batalhões na verdade - supera em "eficiência" ao destas unidades.
Imaginemos o emprego permanente de soldados profissionais - ou o desgoverno Bolsonaro através de "análise" do GSI cogitou enviar conscritos?! - como o batalhão de Forças Especiais o contingente profissional da Brigada Paraquedista, ou o Batalhão Tonelero do Corpo de Fuzileiros Navais? Quem sabe o conjunto da Força de Deslocamento Rápido (FDR) do Exército? Ou porque não a unidade de elite e salvamento da Força Aérea? Para que? Para patrulhar vielas e becos e atirar em jovens inocentes saindo de bailes da comunidade?
Vai ter então emprego de munição letal na repressão a supostos atos de protesto como as jornadas que ocorrem no Chile e Colômbia? Logo vai ter o emprego de tanques e carros de combate e as forças sociais manifestantes serão dizimadas por tiros de ponto 50 disparadas por um cabo de cavalaria que deu muita sorte e engajou depois do primeiro ano de serviço? Ah então o "jênio" do Planalto vai aplicar as Forças Armadas no policiamento ostensivo e anti-motim? Assim vai triplicar o contingente da PE, da Polícia da Marinha e da Polícia da Aeronáutica?!
E se no meio dos supostos conflitos sociais uma parcela do comando resolver recuar, como ocorreu em 2019 no Chile, em especial com a Infantaria da Marinha (fuzileiros chilenos) ou as medidas forem em parte contestadas pelas autoridades do Comando do Exército, como também ocorreu no Chile?!
Vejam bem, não estou dizendo que a vocação dos militares brasileiros seja a do combate profissional e a não ingerência interna. Longe disso, ainda mais com essa aventura ridícula de se somarem ao desgoverno de um tenente que reformou como capitão. Não. Mas também afirmo que a mesma "agilidade" que a geração de quatro e três estrelas liderada por Eduardo Villas Bôas - aquele que manda recado ao STF pelo Twitter - e do falastrão de loja maçônica Hamilton Mourão (o vice cujo titular não queria, mas aí apareceu vídeo do "príncipe"...) teve para entrar na política pela porta dos fundos, pode ser usada para escapar pela janela de serviço.
Assim, pendurado no próprio delírio e com cadáveres na conta - mortes “contábeis” porque seriam de militantes e não de jovens inocentes sem representação política - como ficaria o governo de quem assinou o famigerado decreto?!
Sinceramente não creio nem em profissionalismo militar - a adesão ao Bolsonaro é a prova viva da sandice - e menos ainda no patriotismo dos oficiais generais das três armas. Mas creio sim, e muito, em seu instinto de sobrevivência. Já com o núcleo duro dos olavianos do Jair, tudo é possível, tudo mesmo, mas sempre levando em conta que para oportunistas de ocasião e delirantes compulsivos - vide as pastas das relações exteriores, educação e as políticas culturais - nem o inferno é o limite. Já no meio do caos, se este vier, a turma da especulação financeira faz um "desinvestimento" e volta a se dedicar plenamente "apenas" a jogatina financeira, mudando de lugar no balcão para seguir assegurando que quase nada saia do lugar.
GLO com decreto presidencial sem pedido do governo local e com excludente de ilicitude é o melhor caminho para o fim do desgoverno e seus asseclas oportunistas. O problema é que nada disso é comédia ou meme, têm vidas reais e muito sangue no meio. Espero que possamos derrotar este absurdo antes que a sociedade organizada tenha de confrontar a excepcionalidade de frente e na rua.

Bruno Lima Rocha é pós-doutorando em economia política, doutor e mestre em ciência política; professor universitário nos cursos de relações internacionais, direito e jornalismo. Para acessar textos e contato:
www.estrategiaeanaliseblog.com (textos) e www.estrategiaeanalise.com.br (arquivo); https://www.facebook.com/estrategiaeanaliseoficial/ (todo o acervo audiovisual, com participações em mídia) / t.me/estrategiaeanalise (grupo no Telegram para receber áudios e vídeos) e blimarocha@gmail.com (para e-mail e Facebook).

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος / Καταστολή / Φυλακές / Γνώμη / Ανάλυση Friday December 06, 2019 19:49 byΑργύρης Αργυριάδης

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Ο ακροδεξιός συμβιβασμός με την φιλελεύθερη αστική δημοκρατία είναι απλά μια τακτική κίνηση. Το πραγματικό πνεύμα της ακροδεξιάς εκκολάπτετε μέσα στο αυγό του φιδιού. Απλά καλύπτεται με έναν θεσμικό νομιμόφρονά μανδύα του εθνοσωτήρα από τους νεοφασίστες με σκοπό να κερδίσει την ευυποληψία και να κερδίσει την εξουσία. Σε αυτό το ιδεολογικό παιχνίδι της εξουσίας το μυαλό όπως πάντα είναι ο στόχος. Είναι πασιφανές ότι πρέπει όχι μόνο να αντισταθούμε σε αυτή την θεσμική λοβοτομή αλλά να καταδείξουμε ότι η κοινωνία δεν πρόκειται να κάνει πίσω προς όφελος ενός υπερφίαλου σωβινισμού. Η ακροδεξιά στην κυβέρνηση στοχεύει στην αποδόμηση της κοινοτυπίας του κακού.

Τελεσίγραφο στην Εξουσία:
Να αποχωρήσει από την κατάληψη που έχει κάνει στην κοινωνία

Ο τρόπος που ήρθε ως μάννα εξ ουρανού η κυβέρνηση Mητσοτάκη αποτελεί σε θεσμικό επίπεδο μια πασιφανή περίπτωση θεσμικού αδιεξόδου διαμέσου μιας αριστερής διακυβέρνησης και μιας πολιτικής γνωστικής ασυμφωνίας, αφού πρώτα δημιουργήθηκε το αναγκαίο κλίμα ώστε πριν την απόφαση, την κορύφωση της δυσάρεστης κατάστασης για την ελληνική Κοινωνία με το πρόσχημα της πρώτης φοράς αριστεράς που αποδέχθηκε τα πάντα. Και στην συνέχεια μετά την απόφαση σχηματισμού με την συμμετοχή ακροδεξιών να γίνεται προσπάθεια να μειωθεί η «δημοκρατική» αντίφαση ώστε να έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα για την εξουσία: Αποδοχή.

Η Γνωστική Ασυμφωνία είναι η τάση του ατόμου να μειώνει την ασυμφωνία που δημιουργείται από δυο γνωστικά αντιφατικά μεταξύ τους στοιχεία. Στην περίπτωση αυτής της κυβέρνησης το εθνικό έρχεται να κυριαρχήσει στο κοινωνικό (άλλωστε η εξουσία από την φύση της είναι εχθρός του κοινωνικού) και δεν αποτελεί σε κανέναν έκπληξη η απροκάλυπτη αντινομία και αμφισημία της συνύπαρξης της ακροδεξιάς με την θεσμική δημοκρατία. Άλλωστε συχνά είναι το ίδιο και το αυτό βλέπε, καταστολή, μεταναστευτικό κλπ.

Ο εξωραϊσμός της ακροδεξιάς είναι πλέον γεγονός με την είσοδο της Ελληνικής Λύσης στην βουλή. Πλέον η οριζόντια νομιμοποίηση του ακροδεξιού λόγου έρχεται να προσδώσει μια ζοφερή εικόνα του μέλλοντος δημιουργώντας μια συγκυριακή αυταπάτη προς τα κοινωνικά αντανακλαστικά αφού εφόσον «ο φασίστας ίσως και να κυβερνούσε υπέροχα», ίσως θα ήταν άξιο προσοχής να δούμε τον λόγο του. Η προοπτική αυτή είναι άκρως επικίνδυνη δεδομένου ότι με την ανεπάρκεια του αριστερού λόγου οι ακροδεξιοί από γραφικοί έγιναν οι «θεματοφύλακες» του πολιτεύματος (βλέπε Μπογδάνος).

Εδώ είναι που πρέπει να εστιασθεί και η προσοχή μας «το υπέροχο ξανθό κτήνος» των ακροδεξιών μπορεί να εκτρέψει λόγο της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης και της «ανομίας» ως επίφαση στην ήδη εδραιωμένη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας. Δεδομένου δε ότι πλέον, ο σύγχρονος αγοραίος δημοκρατικός κόσμος «είναι ένα τέρας ισχύος χωρίς αρχή και τέλος, μια σταθερή ποσότητα ισχύος, σκληρή σαν τον μπρούντζο, που δεν αυξάνεται ούτε μειώνεται, που δεν εξαντλείται αλλά μετασχηματίζεται, σε μια διαδικασία που δεν γνωρίζει ούτε κορεσμό ούτε αηδία ούτε κόπωση».

Διότι το μυθικό ιδεολογικό σύμπαν του καπιταλιστικού συστήματος ενσωματώνει όλα τα χρώματα του ιδεαλισμού. Η έννοια του κράτους διαλεκτικά συνδέει και ενσωματώνει την έννοια της "λαϊκής κυριαρχίας" με αυτήν της δικτατορίας των "εκλεκτών". Πάνω στα μοναρχικά λέπια των "πεφωτισμένων" αντιφεγγίζουν τα ιδεαλιστικά χρώματα της αστικής δημοκρατίας. Απλώς το παιχνίδι εδώ (αστική δημοκρατία) είναι πιο ελκυστικό, πιο δύσκολο και περίπλοκο, πιο σοφιστικό για τους υπέρμαχους της κρατικής εξουσίας. Γιατί εκεί που ο φιλοσοφικός "ρεαλιστικός" δαρβινισμός, ξεκινώντας από τη βιολογική αρχή "πόλεμος όλων εναντίον όλων", παράγει την αρχή της εξουσίας και κατόπιν την ανάγει άμεσα σε απόλυτη ηθική αρχή, οι "δημοκρατικοί" απολογητές της ίδιας αστικής εξουσίας εμφανίζονται υποχρεωμένοι να πλασάρουν στην αγορά των ιδεών προφανείς αντιφάσεις ή ωραιόλογες ταυτολογίες, συσκοτίζοντας με μια δημοκρατική φρασεολογία το γεγονός ότι οι κανόνες με τους οποίους παίζεται το παιχνίδι στο επίπεδο της πολιτικής και το ηθικιστικό παιχνίδι στο επίπεδο της φιλοσοφίας, δικαιώνουν πάντοτε αυτούς που έχουν τη δύναμη να επιβάλλουν τους κανόνες του παιχνιδιού, εφόσον «η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα».

Πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό ότι ένα από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά του εθνικισμού είναι η δυναμική της συναισθηματικής και συγκινησιακής απήχησης του. Αυτή η σύγχυση και το μπέρδεμα του λανθάνοντος φασισμού με το συναίσθημα του πατριωτισμού. Καθώς και το ότι ο εθνικισμός από την φύση του έχει σχιζοφρενικό πολιτικό χαρακτήρα. Αυτό επέτρεψε στην Ελληνική Λύση του Κ. Βελόπουλου να μπορεί να εκφράζεται σε διαφορετικές χρονικές περιόδους ως προοδευτικός αλλά και αντιδραστικός, δημοκρατικός και αυταρχικός, ορθολογικός και αντιορθολογικός και όχι η γραφικότητα του.
Η ψευδή αναγκαιότητα για ασφάλεια έφερε ξανά στο προσκήνιο την βασική πεποίθηση του εθνικισμού ότι το έθνος είναι η θα έπρεπε να είναι η κεντρική αρχή της πολιτικής οργάνωσης. Άρα στο βαθμό αυτό εθνικιστικές ακροδεξιές συνιστώσες θα ήταν αδύνατο να μην συνυπάρξουν σε ένα τέτοιο σχήμα. Φυσικά η έννοια της εθνικής σωτηρίας είναι απλά μια νοερή αναπαράσταση σε μια ζοφερή πραγματικότητα μια ιδεολογική κατασκευή που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της κυριαρχίας. Δημιουργώντας έτσι μια επινοημένη παράδοση της λύτρωσης ως αναπαράστασης μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας που ο θεσμός ως άλλος φοίνικας θα αναγεννηθεί εκ νέου από τις στάχτες του.

Η επαναφορά συνεπώς του έθνους- κράτους με το πρόσχημα της εθνικής κυριαρχίας είναι το γεγονός που προσφέρει ως προοπτική τόσο την κοινωνική συνοχή ως άλλοθι όσο και την πολιτική ενότητα ως διακύδευμα. Διότι ο εθνικισμός έρχεται να νομιμοποιήσει την ιδέα της διακυβέρνησης και του σωβινισμού, βασικού συστατικού για την ανάπτυξη του ακροδεξιού λόγου.
Ο εθνικός σωβινισμός που υποθάλπεται μέσα στην κυβέρνηση Μητσοτάκη στα πρόσωπα του Βορίδη, του Άδωνη Γεωργιάδη αλλά και του Κ. Μπογδάνου, αυτών των προβεβλημένων «φιλήσυχων φασιστών» τρέφεται από ένα έντονο συναίσθημα υστερικού εθνικιστικού ενθουσιασμού που τους παρουσιάζει ως ακτιβιστές της πατριωτικής δεξιάς. Αυτός ο ιδιότυπος αρχαιολατρικός και χουντολάγνος σοβινισμός έχει ιδιαίτερη απήχηση στους περιθωριοποιημένους και τους αδύναμους διότι τους προσφέρει την προοπτική ασφάλειας, του αυτοσεβασμού και την υπερηφάνειας. Για να γίνει αυτό όμως πρέπει να υπάρξει η διέγερση από μια όψη «αρνητικής ενσωμάτωσης» ως απειλή – ως εχθρό. Οι τούρκοι ειδικά και οι μετανάστες γενικά. Χρειάζεται η συστράτευση του εθνικιστικού «εμείς» έναντι του αποδιοπομπαίου «άλλου» για όλες τις συμφορές και τις απογοητεύσεις από τις οποίες υποφέρουν οι «δικοί» μας. Για τον λόγο αυτό επιστρατεύεται ο διπλός πέλεκυς ή απλά ένα τσεκούρι στα χέρια του εκλεπτυσμένου αλλά ποτέ μετανοημένου Βορίδη.

Άλλωστε ο φασισμός προέρχεται από την Ιταλική λέξη fasces που σημαίνει «δέσμη από ραβδιά με την λεπίδα ενός πέλεκυ να προεξέχει». Ως άξιος χουντοτραφής απόγονος ο κύριος Βορίδης πρώην πρόεδρος της Νεολαίας ΕΠΕΝ, σαν γνήσιος φασίστας εξεγέρθηκε ενάντια στην νεωτερικότητα, ενάντια στις ιδέες και τις αξίες του διαφωτισμού και φυσικά ενάντια στις πεποιθήσεις που αυτός γέννησε, άσχετα αν αρχικά σαν νομικός και τώρα σαν υπουργός καλείται να τις προστατεύει.Ένα χαρακτηριστικό της ακροδεξιάς είναι η ριζοσπαστική απόρριψη της ισότητας. Η ακροδεξιά συμπεριφορά είναι βαθιά ελιτιστική και έντονα πατριαρχική, γιαυτό και η ακροδεξιά ρητορική φέρετε ως εκφραστής όλων αυτών των χυδαίων αντικοινωνικών τάσεων. Πρόκειται για μια κατάφωρη αποδοχή του ολοκληρωτικού ιδεώδους. Μέσα από ένα σύστημα πολιτικής εξουσίας που περιστοιχίζει τα πάντα και εγκαθιδρύθηκε από την ιδεολογική χειραγώγηση του «αποτελεσματικού» τον απροκάλυπτο τρόμο της «χρεοκοπίας» και την καθημερινή κτηνωδία της εργασιακής εφεδρείας. Η νέα κυβέρνηση εθνικιστικής σωτηρίας στοχεύει στην απόλυτη κατάργηση της κοινωνίας των πολιτών, βασιζόμενη πάνω στην απόρριψη της ανεκτικότητας, και της ανοικτής κοινωνίας προς όφελος του εξουσιαστικού «πλουραλισμού» της.

Ας μην τρέφουμε αυταπάτες. Ο ακροδεξιός συμβιβασμός με την φιλελεύθερη αστική δημοκρατία είναι απλά μια τακτική κίνηση. Το πραγματικό πνεύμα της ακροδεξιάς εκκολάπτετε μέσα στο αυγό του φιδιού. Απλά καλύπτεται με έναν θεσμικό νομιμόφρονά μανδύα του εθνοσωτήρα από τους νεοφασίστες με σκοπό να κερδίσει την ευυποληψία και να κερδίσει την εξουσία. Σε αυτό το ιδεολογικό παιχνίδι της εξουσίας το μυαλό όπως πάντα είναι ο στόχος. Είναι πασιφανές ότι πρέπει όχι μόνο να αντισταθούμε σε αυτή την θεσμική λοβοτομή αλλά να καταδείξουμε ότι η κοινωνία δεν πρόκειται να κάνει πίσω προς όφελος ενός υπερφίαλου σωβινισμού. Η ακροδεξιά στην κυβέρνηση στοχεύει στην αποδόμηση της κοινοτυπίας του κακού. Σύμφωνα με την Χάνα Άρρεντ: «Το κακό δεν είναι ποτέ ριζικό, είναι μόνον ακραίο και δεν κατέχει κανένα βάθος ή σατανική διάσταση. Μπορεί να μεγαλώσει υπερβολικά και να ερημώσει ολόκληρο τον κόσμο, γιατί εξαπλώνεται όπως η μούχλα πάνω σε μια επιφάνεια». Ας μην το αφήσουμε να εξαπλωθεί. Να τους επιστρέφουμε το τελεσίγραφο ότι οι μέρες τους τελείωσαν να αποχωρήσουν αυτοί από τις θέσεις που έχουν καταλάβει.

This page has not been translated into 한국어 yet.

This page can be viewed in
English Italiano Català Ελληνικά Deutsch



Repression / prisoners

Thu 28 Mar, 22:25

browse text browse image

356647378_669315091906397_7385037275390918927_n.jpg imageΑστυνομική δολοφ... Jun 29 20:37 by Union Communiste Libertaire 0 comments

images2.png imageΗ Karala για την Ροζάβα &... Jan 09 15:07 by Karala 0 comments

textSolidarietà anarchica internazionale contro la repressione dello stato turco Jun 08 04:58 by Varie organizzazioni anarchiche 0 comments

whatsappimage20220530at19.52.jpeg imageInternational anarchist solidarity against Turkish state repression Jun 05 23:10 by Various anarchist organisations 356 comments

whatsappimage20220530at19.52_1.jpeg imageSolidaridad anarquista internacional contra la represión del estado turco Jun 05 23:05 by Varias organizaciones anarquistas 10 comments

haroldq.jpg image¡Harold está libre, cayó el montaje judicial! Sep 07 14:57 by José Antonio Gutiérrez D. 1 comments

eru4zxwyagavsa.jpg imageHarold Ordóñez Botero: montaje judicial, persecución política, y accionar terrorista del E... Sep 03 21:14 by José Antonio Gutiérrez D. 0 comments

textEm Apoio ao Povo em Luta na Colômbia May 12 23:01 by Coordenação Anarquista Brasileira - CAB 0 comments

460_0___30_0_0_0_0_0_photo5825431007795459852.jpg imageΑλληλεγγύη στον _... May 12 21:15 by Αναρχοκομμουνιστικές οργανώσεις 0 comments

_117840122_mediaitem117839610.jpg imageA Statement about Kill the Bill May 03 18:09 by A few members of Haringey Solidarity Group 0 comments

castellano.jpg imageDeclaración conjunta internacionalista por la libertad de las y los presos politicos de la... Dec 12 00:21 by Vários organizaciones anarquistas 1 comments

portugues.jpg imageDeclaração internacional pela liberdade dos/das presos/as políticos/as da revolta social d... Dec 12 00:19 by Vários organizações anarquistas 0 comments

french.jpg imageDéclaration de solidarité internationaliste: Liberté pour les prisonnier-es politiques des... Dec 11 16:58 by Diverses organisations anarchistes 0 comments

german.jpg imageInternationale Erklärung für die Freiheit der politischen Gefangenen der sozialen Revolte ... Dec 11 16:45 by Verschiedene anarchistische Organisationen 0 comments

130804329_382576026410460_5533331711011610731_n.jpg imageΛευτεριά στους π_... Dec 11 16:19 by Αναρχικές οργανώσεις 0 comments

italian.jpg imageDichiarazione internazionale per la liberazione dei e delle prigioniere politiche, arresta... Dec 11 02:50 by Varie organizzazioni anarchiche 0 comments

english.jpg imageInternational Statement for the liberation of the political prisoners, arrested during the... Dec 10 14:30 by Various anarchist organisations 0 comments

catalan.jpg imageDeclaració internacional per la llibertat de les preses polítiques de la revolta social de... Dec 10 14:23 by Diverses organitzacions anarquistes 0 comments

textSchéma du maintien de l’ordre : changement de cagoule Nov 09 22:18 by Matt 0 comments

photo_20200926_133047_3_1.jpg imageAλληλεγγύη στους 51 ... Oct 01 00:45 by Various organizations 0 comments

9_s_2020.jpeg imageLas protestas del 9 de septiembre contra la brutalidad policial en Colombia Sep 11 03:06 by ViaLibre 0 comments

102300534_592073054766697_8486429724561772500_o.jpg image[Chile] El Estado nos Mata Jun 10 00:31 by Federación Anarquista de Santiago 0 comments

patxi.jpg imageCarta Abierta al Movimiento Independentista Catalán Jun 09 10:19 by Diarmuid Breatnach 0 comments

decreto_glo.jpg imageDecreto de Garantia da Lei e da Ordem e o desgoverno dos factoides Dec 11 10:23 by BrunoL 0 comments

ejarxeiaastyno.jpg imageΤελεσίγραφο στην... Dec 06 19:49 by Αργύρης Αργυριάδης 0 comments

allan_1.jpg image“Toc toc”: Cuando la persecución política toca la puerta Nov 26 03:26 by Carlos Pazmiño Vásquez 0 comments

chile.jpeg imageSolidariedade ao Povo do Chile! Contra o Ajuste e a Repressão de Piñera! Nov 02 08:07 by Várias organizações políticas anarquistas latino-americanas 0 comments

farchile.jpeg imageLa Lucha se Contagia en América Latina! Oct 23 20:19 by Federación Anarquista de Rosario 1 comments

cgtcontralarepressioed238.jpg image[Catalunya] Una sentència que ataca les llibertats i els drets civils Oct 22 20:37 by Secretariat Permanent de CGT-Catalunya 0 comments

efe_20191015_192900_pd1508_28912_11.jpg image¿Qué está pasando en Cataluña? Revueltas populares y lucha de clases Oct 22 18:22 by Gritos desde la pecera 0 comments

more >>
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]