Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Black Flag Anarchist Review 2. Ο Wayne Price είναι ακτιβιστής, συγγραφέας και θεωρητικός του αναρχισμού και του επαναστατικού αντιεξουσιαστικού σοσιαλισμού. Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας

Wayne Price: Ο Malatesta για τoν Πόλεμο και την Εθνική Αυτοδιάθεση

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Black Flag Anarchist Review 2. Ο Wayne Price είναι ακτιβιστής, συγγραφέας και θεωρητικός του αναρχισμού και του επαναστατικού αντιεξουσιαστικού σοσιαλισμού. Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας

Γίνεται κουβέντα μεταξύ των αναρχικών στις ΗΠΑ και διεθνώς σχετικά με την ορθή προσέγγιση στο πόλεμο του Ρωσικού Κράτους στην Ουκρανία. Κάποιοι (όπως εγώ) εκφράζουν την αλληλεγγύη τους με τον ουκρανικό λαό έναντι της εισβολής της Ρωσικής Ομοσπονδίας. (Ο «ουκρανικός λαός» είναι κυρίως η εργατική τάξη, η κατώτερη μεσαία τάξη, οι αγρότες και οι φτωχοί). Άλλοι απορρίπτουν την υποστήριξη στους Ουκρανούς. Η Ουκρανία, τονίζουν, έχει καπιταλιστική οικονομία, έχει κράτος, είναι έθνος, και λαμβάνει βοήθεια από τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και τους συμμάχους του στο ΝΑΤΟ (που είναι όλα αλήθεια).

Και οι δυο πλευρές έχουν χρησιμοποιήσει τον Ιταλό αναρχικό, Errico Malatesta (1853-1932). Ήταν ένας νεότερος φίλος και σύντροφος του Bakunin και του Kropotkin, που θεωρούνται ως «ιδρυτές» του αναρχισμού. «Ο Malatesta, που η εξηντάχρονη καριέρα του είναι ελάχιστα γνωστή έξω από την Ιταλία, είναι δίπλα στον Michael Bakunin και τον Peter Kropotkin, ως ένας από τους μεγάλους επαναστάτες του διεθνούς αναρχισμού».

Από όταν ο ρωσικός στρατός εισέβαλε στην Ουκρανία, έχω εμπλακεί σε πολλές διαδικτυακές συζητήσεις με αντιπάλους της στήριξης προς τον ουκρανικό λαό (όχι το κράτος αλλά τους ανθρώπους). Κάποιες αντιπαραθέσεις ήταν με κρατιστές σοσιαλιστές που ουσιαστικά είναι με τη πλευρά του των Ρώσων εισβολέων. Πρακτικά κανένας αναρχικός ωστόσο δεν έχει ψευδαισθήσεις για την Ρωσία του Putin. (Ούτε έχουν ψευδαισθήσεις για την καλοσύνη του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ, αντίθετα με πολλούς προοδευτικούς). Όμως πολλοί αναρχικοί απορρίπτουν κάθε στήριξη στον ουκρανικό λαό, αντιμετωπίζοντάς τους ως εξίσου κακούς με τους Ρώσους εισβολείς.

άποιοι έχουν κάνει αναφορές στην αντίθεση του Malatesta στον 1ο ΠΠ, ισχυριζόμενοι πως αυτό δείχνει πως ένας σημαντικός αναρχικός ήταν αντίθετος στον «πόλεμο» ως τέτοιο. Στη διάρκεια του 1ου ΠΠ, οι περισσότεροι αναρχικοί ήταν αντίθετοι και στις δυο πλευρές, μια μειοψηφία ωστόσο στήριζε τους Συμμάχους. Η μειοψηφία αυτή περιλάμβανε τον Kropotkin, το πιο σεβαστό αναρχικό στοχαστή της εποχής του! Ο Malatesta έγραψε πολεμικές εναντίον αυτών των υπέρ του πολέμου αναρχικών.

Έγραψε, «[Οι αναρχικοί] έλεγαν πάντοτε πως οι εργάτες όλων των χωρών είναι αδέρφια, και πως ο εχθρός – ο «ξένος» – είναι ο εκμεταλλευτής, είτε έχει γεννηθεί κοντά μας είτε σε μια μακρινή χώρα…. Διαλέγαμε πάντοτε τους συντρόφους μας στον αγώνα, όπως και τους εχθρούς μας, εξαιτίας… της θέσης τους στο ταξικό πόλεμο, και ποτέ για λόγους φυλής ή εθνικότητας. Πάντοτε έχουμε πολεμήσει εναντίον του πατριωτισμού… και πάντοτε ήμασταν περήφανοι πως είμαστε διεθνιστές…. Τώρα… οι πιο αποτρόπαιες συνέπειες της καπιταλιστικής και Κρατικής κυριαρχίας θα δείξουν, ακόμη και στους τυφλούς, πως έχουμε δίκιο….».

Στο ίδιο όμως έργο έγραψε, «Δεν είμαι πασιφιστής…. Οι καταπιεσμένοι είναι πάντοτε σε μια κατάσταση νόμιμης αυτοάμυνας, και έχουν πάντα δίκιο να επιτίθονται στους καταπιεστές…. Υπάρχουν πόλεμοι που είναι αναγκαίοι, ιεροί πόλεμοι, και αυτοί είναι πόλεμοι απελευθέρωσης, τέτοιοι είναι γενικά ‘εμφύλιοι πόλεμοι’ – π.χ. επαναστάσεις».

Με άλλα λόγια, πρέπει να είμαστε απέναντι σε όλες τις πλευρές ενός πολέμου καταπιεστών – όπως ο 1ος ΠΠ μεταξύ συνασπισμών ιμπεριαλιστικών κρατών (Γαλλία-Βρετανία-Ρωσία-και αργότερα ΗΠΑ εναντίον Γερμανίας-Αυστρίας-Τουρκίας). Οι πόλεμοι όμως των καταπιεσμένων εναντίον των καταπιεστών, πρέπει να υποστηρίζονται. Ούτε το περιόρισε αυτό σε ταξικούς πολέμους, όπως οι επαναστάσεις από σκλάβους, χωρικούς ή σύγχρονους εργάτες. (Αυτό μερικές φορές εκφράζεται ως «Κανένας Πόλεμος Εκτός Από Ταξικό!»). επίσης περιέλαβε πολέμους από καταπιεσμένα έθνη.

Ο Malatesta για την Εθνική Απελευθέρωση

Το 1911, το ιταλικό κράτος, σε ανταγωνισμό με την τουρκική αυτοκρατορία, προσπάθησε να καταλάβει τμήματα της βόρειας Αφρικής. Ο Malatesta καταδίκασε «το πόλεμο της λεηλασίας και λαφυραγωγίας που σκόπευε να κάνει η ιταλική κυβέρνηση εναντίον των ανθρώπων στη Λιβυή». Δεν καταδίκασε όμως και τις δυο πλευρές.

«Αν, χάρη σε κάποιο ατύχημα, μια σύγκρουση ξεσπούσε μεταξύ ενός λαού και ενός άλλου, στεκόμαστε με το λαό που υπερασπίζεται την ανεξαρτησία του…. Είναι η εξέγερση των Αράβων εναντίον του Ιταλού τυράννου που είναι ευγενικός και ιερός…. Ελπίζουμε πως ο ιταλικός λαός… θα επιβάλει την απόσυρση από την Αφρική στη κυβέρνηση του, αν όχι, ελπίζουμε πως οι Άραβες θα κατορθώσουν να τη διώξουν». Δεν υποστήριξε τις πολιτικές των ηγετών των Αράβων· αλλά ήταν αλληλέγγυος με τον αραβικό λαό και ήθελε να διώξουν τους Ιταλούς ιμπεριαλιστές.

Ένα ακόμη παράδειγμα: Το 1900, ο Malatesta πέρασε μια σύντομη περίοδο στη Κούβα. Δεν ήταν πολύ καιρός που ο Πόλεμος Ανεξαρτησίας της Κούβας είχε διώξει τους Ισπανούς αποικιοκράτες. Στις ομιλίες του χαιρέτησε τους Κουβανούς αναρχικούς που συμμετείχαν στον εθνικό αγώνα· χαιρέτησε τους Κουβανούς εργάτες που πολέμησαν για την ελευθερία τους· προειδοποίησε για τη δημιουργία ενός νέου κράτους· και προειδοποίησε πως οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ αντικαταστούν τους Ισπανούς.

«Επιτρέψτε μου να στείλω χαιρετισμό στους γενναίους εργάτες της Κούβας, λευκούς και μαύρους, γεννημένους εδώ ή αλλού…. Πάντοτε θαύμαζα την ανιδιοτέλεια και τον ηρωισμό με τον οποίο πολέμησαν για την ελευθερία της χώρας τους….»

«…Οι σκέψεις των συντρόφων μου στο ζήτημα της ανεξαρτησίας [της Κούβας]…. Οι αναρχικοί, όντας οι εχθροί όλων των κυβερνήσεων και διεκδικώντας το δικαίωμα να ζουν και να μεγαλώνουν σε απόλυτη ελευθερία για όλες τις εθνικές και κοινωνικές ομάδες, όπως και για κάθε άτομο, πρέπει αναγκαστικά να είναι αντίθετοι σε κάθε κυβέρνηση και να στέκονται με κάθε λαό που πολεμά για την ελευθερία του».

«Εμείς οι αναρχικοί θέλουμε την ελευθερία της Κούβας, όπως θέλουμε εκείνη όλων των ανθρώπων: θέλουμε πραγματική ελευθερία όμως. Και για αυτό έχουμε πολεμήσει και θα συνεχίσουμε να πολεμάμε».

Ο Malatesta είχε πλήρη επίγνωση των ορίων της ανεξαρτησίας της Κούβας. «Οι Κουβανοί κατόρθωσαν να κερδίσουν πολύ λίγα από την εκδίωξη της Ισπανικής κυβέρνησης επειδή οι Ισπανοί καπιταλιστές που τους εκμεταλλεύονται παραμένουν εδώ… [και] παραμένουν υποταγμένοι σε άλλους καπιταλιστές, Κουβανούς [και] Αμερικάνους…». Προειδοποίησε πως ένα νέο, καπιταλιστικό κράτος σχηματίζονταν, υπό τη προστασία των ΗΠΑ.

Ακόμη και με αυτούς τους περιορισμούς, θεωρούσε πως ο αγώνας δεν ήταν μάταιος. «Υπάρχει κάτι, ωστόσο, που πέτυχαν οι Κουβανοί, και αυτό είναι η επίγνωση πως, έχοντας κατορθώσει να εκδιώξουν τους Ισπανούς από τη Κούβα με τη βία, θα αποκτήσουν με τη βία ότι σκοπεύουν». Δηλαδή, έμαθαν την δυνατότητα της επανάστασης. Η μάχη για πλήρη ελευθερία στη Κούβα δεν είχε τελειώσει. «Ο αγώνας μόλις άρχισε και είναι αναγκαίο να συνεχιστεί, ανυποχώρητο και δίχως έλεος, ενάντια σε κάθε κυβέρνηση και κάθε εκμεταλλευτή».

Ο Malatesta είχε μια προσέγγιση, μια μέθοδο οργάνωσης. Αποκαλώντας τον εαυτό του «επαναστάτη αναρχο-σοσιαλιστή», υποστήριζε πως οι αναρχικοί πρέπει να συμμετέχουν σε κάθε λαϊκό κίνημα για την βελτίωση των ζωών των ανθρώπων, ανεξάρτητα από το πόσο μικρό είναι. Την ίδια στιγμή, υποστήριζε, πως οι επαναστάτες αναρχικοί που συμφωνούσαν μεταξύ τους θα έπρεπε να οργανωθούν ώστε να προωθούν τον αναρχισμό ως πρόγραμμα και όραμα μέσα σε ευρύτερα κινήματα. Υποστήριζε το να συμμετέχουν οι αναρχικοί σε σωματεία, συνδικάτα και απεργίες. Ήταν όμως αντίθετος με το να διαλυθεί μέσα στο εργατικό κίνημα το αναρχικό κίνημα (όπως θεωρούσε πως πρότειναν κάποιοι αναρχοσυνδικαλιστές). Αντίθετα ήθελε οι αναρχικές ομάδες να είναι μέσα και έξω από τα σωματεία.

Παρομοίως, ήθελε οι Ιταλοί αναρχικοί να συμμετέχουν στο αντιμοναρχικό κίνημα. Πρότεινε την σύνταξη με την αριστερή πτέρυγα του κινήματος, που ήταν υπέρ μιας λαϊκής εξέγερσης για την ανατροπή του απολιθωμένου Ιταλού βασιλιά. Ο Malatesta ήταν έτοιμος για την δημιουργία μιας συμμαχίας με τους σοσιαλδημοκράτες (κυρίως Μαρξιστές) που ήλπιζε πως θα αντικαθιστούσαν το βασιλιά με εκλεγμένο κοινοβούλιο, στο οποίο θα κινούνταν σταδιακά προς κρατικό σοσιαλισμό. Επίσης με τους ριζοσπάστες δημοκρατικούς, που απλά επιθυμούσαν την εγκαθίδρυση κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Στη πορεία μιας λαϊκής επανάστασης, ήλπιζε πως οι αναρχικοί θα ήταν σε θέση να προχωρήσουν πιο πέρα από όσο ήθελαν αρχικά οι σύμμαχοί τους.

«Συμμετέχοντας στην [αντιμοναρχική] εξέγερση… και παίζοντας όσο μεγαλύτερο ρόλο μπορούμε, μπορούμε να κερδίσουμε τη συμπάθεια των εξεγερμένων ανθρώπων και θα ήμαστε σε θέση να σπρώξουμε τα πράγματα όσο το δυνατόν πιο μακριά…. Πρέπει να συνεργαστούμε με τους δημοκράτες, τους σοσιαλδημοκράτες, και κάθε άλλο αντιμοναρχικό κόμμα για να ανατρέψουμε τη μοναρχία· αλλά πρέπει να το κάνουμε ως αναρχικοί, για τους σκοπούς της αναρχίας, δίχως να διαλύσουμε τις δυνάμεις μας ή να τις αναμίξουμε με άλλες δυνάμεις και δίχως να κάνουμε όποια παραχώρηση πέρα από τη συνεργασία στη στρατιωτική δράση», οι Ιταλοί αναρχικοί και συνδικαλιστές το προσπάθησαν αυτό στη μάχη εναντίον της ανόδου του Φασισμού.

Η μέθοδος του Malatesta συνοψίστηκε από ένα νεότερο επαναστάτη, τον Eugenio Pellaco: «Όπου βρίσκεται ο λαός, εκεί είναι που πρέπει να είναι ο αναρχικός, έτοιμος να προπαγανδίσει και να πολεμήσει….»

Malatesta Κατά Lenin Πάνω στην Εθνική Αυτοδιάθεση

Οι απόψεις του Malatesta πάνω στην εθνική αυτοδιάθεση (ή τους πολέμους για εθνική απελευθέρωση) μπορούν να τεθούν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Πολλοί αναρχικοί θεωρούν πως μια αναγνώριση της πραγματικότητας ότι υπάρχουν έθνη – και κάποια καταπιέζονται από άλλα – είναι το ίδιο με τον «εθνικισμό». Η εθνική καταπίεση όμως είναι αντικειμενικό πρόβλημα (η άρνηση της ελευθερίας ενός λαού να επιλέξει την ίδια του την οικονομική και πολιτική κοινωνία). Ο «εθνικισμός» είναι ένα πρόγραμμα για την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Οι αναρχικοί απορρίπτουν το εθνικιστικό πρόγραμμα. Ζητά την ενότητα όλων των τάξεων μέσα στο έθνος, υπό την ηγεσία των καπιταλιστών ηγετών, την εγκαθίδρυση ενός κράτους, και την άρνηση των κοινών συμφερόντων των εργατών του καταπιεσμένου έθνους με τους εργάτες άλλων κρατών. Ούτε και λειτουργεί. Ακόμη και το καταπιεσμένο έθνος κερδίσει την εθνική του ανεξαρτησία, θα κυριαρχείται από την παγκόσμια αγορά που κυβερνιέται από τις μεγάλες καπιταλιστικές οικονομίες (ιμπεριαλισμός). Πολιτικά θα κυριαρχείται ακόμη από τα μεγάλα κράτη με τις τεράστιες στρατιωτικές τους δυνάμεις. Οι αναρχικοί σοσιαλιστές πιστεύουν πως η μόνη πλήρης λύση στην εθνική καταπίεση (δηλαδή, επίτευξη της ενικής ανεξαρτησίας) είναι μέσα από μια διεθνή επανάσταση της εργατικής τάξης του κόσμου και όλων των καταπιεσμένων λαών, εγκαθιδρύοντας μια αναρχία παγκόσμιας κλίμακας. Δεν είναι το ίδιο με τον εθνικισμό.

Πολλοί αναρχικοί πιστεύουν αδαώς πως η «εθνική αυτοδιάθεση» είναι λενινιστική έννοια. Στη πραγματικότητα είναι μια από τις βασικές αστικό-δημοκρατικές απαιτήσεις που τέθηκαν στις μεγάλες αστικό-δημοκρατικές επαναστάσεις της Βρετανίας (1640), των Ηνωμένων Πολιτειών (1776) και Γαλλίας (1789), και άλλες. Αυτά περιλάμβαναν την ελευθερία του λόγου, του τύπου, της θρησκείας, όπως και γη για εκείνους που τη δουλεύουν, το δικαίωμα στα όπλα, την αθωότητα μέχρι της αποδείξεως του εναντίου, την εκλογή αξιωματούχων, καμιά διάκριση με βάση της φυλή, το φύλο, τη θρησκεία, την εθνικότητα, και ούτω καθεξής. Φυσικά, η καπιταλιστική τάξη ποτέ δεν κράτησε το δικό της δημοκρατικό πρόγραμμα με κάποιο τρόπο· η εφαρμογή αυτών των αιτημάτων πάντοτε εξαρτιόνταν από τους αγώνες των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων εναντίον των κυβερνώντων τάξεων.

Η ιδέα του Lenin ήταν το δικό του κόμμα να κάνει περισσότερα από το να πολεμήσει για βελτιωμένους μισθούς των εργατών και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Έπρεπε να υπερασπίσει τα αστικό-δημοκρατικά δικαιώματα όλων των καταπιεσμένων, ανεξάρτητα πόσο κοντά ή μακριά από τον ταξικό αγώνα της εργατικής τάξης. Αυτό περιλάμβανε μεγάλες ομάδες όπως οι γεωργοί, ή οι γυναίκες – και έθνη καταπιεσμένα από τη τσαρική αυτοκρατορία ή από άλλους ιμπεριαλισμούς. Υποστήριζε επίσης την στήριξη μικρότερων ομάδων όπως λογοκριμένους συγγραφείς, κληρωτούς στρατιώτες, θρησκευτικές μειονότητες, κλπ.

Το πρόβλημα με το πρόγραμμα του Lenin δεν ήταν πως ήταν πολύ δημοκρατικό! Το πρόβλημα ήταν πως η δημοκρατία του ήταν απλά εργαλειακή. Ο στόχος του ήταν να βάλει το κόμμα του στη συγκεντρωτική κρατική εξουσία. Ο Lenin στήριζε τους αγρότες ως ένα στάδιο προς τη συγχώνευση σε μεγάλης κλίμακας κρατικές φάρμες – υποτίθεται εθελοντικά, αν και δεν ήταν με αυτό το τρόπο που το έκαναν ο Stalin ή ο Mao. Παρόμοια, αν οι σοσιαλιστές στην ιμπεριαλιστική χώρα υποστήριζαν τα δικαιώματα των εργατών σε μια καταπιεσμένη χώρα, τότε υποτίθεται αυτοί οι εργάτες θα εμπιστεύονταν τελικά τους σοσιαλιστές και θα ήταν πρόθυμοι από μόνοι τους να ενωθούν – ξανά, δεν έγινε έτσι στη πράξη (όπως στην Ουκρανία).

Υποστηρίζοντας την εθνική αυτοδιάθεση, ο Lenin ήλπιζε να καταλήξει τελικά σε ένα ενωμένο, ομογενοποιημένο, και συγκεντρωτικό παγκόσμιο κράτος – ένα πραγματικό τερατούργημα. Οι αναρχικοί είναι επίσης διεθνιστές, επιδιώκοντας το τέλος των εθνικών κρατών. Στηρίζουν όμως και την αποκέντρωση και το πλουραλισμό, τις περιφέρειες και τις ομοσπονδίες. Εργάζονται προς ένα κόσμο πολλών πολιτισμών, που αλληλοεπιδρούν μέσα από ομοσπονδίες και δίκτυα – δίχως καμιά χώρα να κυριαρχεί πάνω σε μια άλλη. Αυτή είναι η θεμελιώδης βάση της αναρχικής στήριξης προς την εθνική αυτοδιάθεση.

Ουκρανία

Τι φως ρίχνουν στον πόλεμο της Ουκρανίας οι απόψεις του Malatesta; Φυσικά θα ήταν αντίθετος σε ένα ενδο-ιμπεριαλιστικό πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ και των νατοϊκών συμμάχων της – αν έφτανε ποτέ ως εκεί – όπως αποκήρυξε το 1ο ΠΠ. Ο πόλεμος μεταξύ του ρωσικού κράτους και του λαού της Ουκρανίας είναι άλλο ζήτημα. Η Ρωσία είναι ο ιμπεριαλιστής επιτιθέμενος. Η Ουκρανία είναι μια αδύναμη, φτωχή και μη ιμπεριαλιστική χώρα.

Όπως δείχνει ο Malatesta, είναι διαστρέβλωση να λες πως οι πραγματικοί αναρχικοί δεν στηρίζουν καταπιεσμένους λαούς (έθνη, χώρες) εναντίον ιμπεριαλιστών καταπιεστών. Είναι αλήθεια πως ο ουκρανικός λαός δεν είναι αναρχικοί ή σοσιαλιστές· αποδέχονται το κράτος και το καπιταλισμό τους. Σημαίνει αυτό πως οι αναρχικοί πρέπει να τους τιμωρήσουν με το να αρνούνται να τους υπερασπιστούν όταν δέχονται επίθεση από ισχυρό αντίπαλο που μακελεύει το λαό τους και καταστρέφει τις πόλεις τους;

Είναι αλήθεια πως οι Ουκρανοί πήραν όπλα από τη μόνη διαθέσιμη πηγή, δηλαδή τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές. Αυτό δεν αλλάζει τη βασική φύση του πολέμου – αλλά οι Ουκρανοί πρέπει να είναι προσεκτικοί και να μην εμπιστεύονται τις ΗΠΑ. Η κυβέρνηση της μπορεί να τους προδώσει με άνεση αν οι ηγέτες της πιστεύουν πως αξίζει. (Οι Κουβανοί πήραν βοήθεια από τις ΗΠΑ εναντίον των Ισπανών. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό. Το λάθος τους ήταν πως δεν είχαν προετοιμαστεί να αντισταθούν στις ΗΠΑ όπως τελείωνε ο πόλεμος).

Από όσο μπορώ να ξέρω, οι Ουκρανοί αναρχικοί έχουν ακολουθήσει τη προσέγγιση του Malatesta. Πρακτικά ολόκληρη η χώρα έχει ξεσηκωθεί να αντισταθεί στην εισβολή. Υπάρχει εθελοντική οργάνωση σε ολόκληρη τη χώρα, τόσο στρατιωτικά και προσφέροντας κοινωνικές υπηρεσίες, παρά το χάος και τη καταστροφή. Οι Ουκρανοί αναρχικοί δεν έχουν αυτογελοιοποιηθεί με το να είναι αντίθετοι στην αντίσταση του λαού. Αντίθετα έχουν ενωθεί με το ευρύτερο κίνημα των Ουκρανών. Κάποιοι έχουν προσφέρει μη στρατιωτικές υπηρεσίες μέσα από ομάδες αλληλοβοήθειας, όπως διανομή τροφίμων. Άλλοι έχουν σχηματίσει μια στρατιωτική μονάδα αποτελούμενη από αναρχικούς και αντιφασίστες. Αν και έχουν αρκετά μεγάλο βαθμό αυτονομίας, συντονίζονται με τις ένοπλες δυνάμεις.

Κάποιοι αναρχικοί σε άλλες χώρες τους έχουν επικρίνει επειδή συνεργάζονται με το κράτος. Φυσικά θα ήταν καλύτερο αν μπορούσαν να σχηματίσουν μια μεγάλης κλίμακας αναρχική πολιτοφυλακή ή αντάρτική δύναμη. Με δεδομένους όμως τους περιορισμούς των αναρχικών οργανώσεων, αυτή μοιάζει μια λογική τακτική για την ώρα. Ακολουθώντας τη προσέγγιση του Malatesta, η συμμετοχή στην προσπάθεια ολόκληρης της χώρας να διώξει τους Ρώσους εισβολείς μπορεί να κάνει εφικτό οι αναρχικοί να έχουν ευρύτερη επιρροή στη μελλοντική Ουκρανία.

*Πηγή: https://geniusloci2017.wordpress.com/

Οι αναρχικοί θα πρέπει να έχουν κατά νου τα λόγια του Peter Kropotkin γι’ αυτό το θέμα και την προειδοποίησή του προς τους εργάτες που αρνούνται να εγκαταλείψουν τέτοιες τακτικές για επαναστατικό αγώνα:
«Δούλεψε για εμάς, καημένο πλάσμα που πιστεύεις ότι μπορείς να βελτιώσεις την τύχη σου με συνεταιρισμούς χωρίς να τολμήσεις να αγγίξεις ταυτόχρονα την περιουσία, τη φορολογία και το κράτος! – Κράτα τους και μείνε σκλάβος τους!» (Π. Κροπότκιν, «Σύγχρονη επιστήη και αναρχισμός», 1914).

Αναρχικοί και δυαδική εξουσία: Κατάσταση ή στρατηγική;

Matt Crossin*

Έχει συμβεί μια περίεργη εξέλιξη που οδήγησε στο να συσχετίζεται όλο και περισσότερο η αναρχική θεωρία με μια τακτική που αναφέρεται ως «οικοδόμηση Δυαδικής Εξουσίας». Οι υποστηρικτές αυτής της τακτικής πιστεύουν ότι οι αναρχικοί –καθώς αντιτίθενται στα αφεντικά και τις κυβερνήσεις– θα πρέπει, ως πρωταρχική τους στρατηγική, να δημιουργήσουν παράλληλους, αυτοδιαχειριζόμενους θεσμούς, όπως εργατικούς συνεταιρισμούς, κοινοτικές συνελεύσεις, ομάδες αλληλοβοήθειας κ.λπ. Το επιχείρημα αυτό λέει ότι καθώς αυτές οι οργανώσεις πολλαπλασιάζονται, θα αποτελούν μια μορφή λαϊκής εξουσίας που όχι μόνο παρέχει ένα ελκυστικό όραμα ενός άλλου κόσμου, αλλά αφήνει τους καπιταλιστές χωρίς εργάτες και το κράτος άσχετο.

Αν και η χρήση του όρου «δυαδική εξουσία», αναφερόμενη σε τέτοιου ειδους τακτικές εμφανίζεται σποραδικά στη δεκαετία του 1990 (στο υλικό της ομάδας «Love and Rage», για παράδειγμα), δεν είναι σαφές πώς ακριβώς η συσχέτιση αυτή έγινε τόσο ευρέως δημοφιλής τα τελευταία χρόνια. Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι αυτή η αντίληψη περί Δυαδικής Εξουσίας δεν έχει τίποτα κοινό με την αρχική χρήση, που επινοήθηκε από τον Λένιν, ως μέσο περιγραφής μιας συνθήκης επαναστατικής πιθανότητας.

Η δυαδική εξουσία δεν ήταν μια στρατηγική για την επίτευξη τέτοιων περιστάσεων (πόσο μάλλον ο σοσιαλισμός). Περιέγραφε μια πραγματικά υπάρχουσα κατάσταση όπου τα όργανα της εργατικής εξουσίας (σοβιέτ, εργοστασιακές επιτροπές, πολιτοφυλακές), που σχηματίστηκαν μέσω της ταξικής πάλης, μπορούσαν να συλλέξουν πόρους και λαϊκή νομιμότητα ώστε να είναι ικανά να συναγωνιστούν και να ξεπεράσουν ευνοϊκά αυτά του κράτους. Αυτές οι συνθήκες έφεραν τους εργάτες σε θέση να απαλλοτριώσουν την καπιταλιστική τάξη και να ανατρέψουν το Κράτος. Αργότερα, στην Ισπανική Επανάσταση, παρόμοιες επιτροπές και συλλογικότητες, με τη ίδια επαναστατική δυναμική, εμφανίστηκαν εν μέσω της αντιφασιστικής εξέγερσης και μετά κάθισαν άβολα δίπλα σε μια σταδιακά ανασυσταθείσα ρεπουμπλικανική κυβέρνηση. Και στις δύο περιπτώσεις συνυπήρχαν δύο αντίπαλες διεκδικήσεις για την εξουσία: μία αστική, μία προλεταριακή. Σε καμία περίπτωση η δυαδική εξουσία δεν αναφέρεται στην εφαρμογή μιας στρατηγικής. Σίγουρα δεν βασίζεται στην έναρξη της λειτουργίας συνεργατικών χώρων εργασίας, κοινοτικών κήπων ή ομάδων «αμοιβαίας βοήθειας», όπως η Food Not Bombs – ανεξάρτητα από τα πλεονεκτήματα αυτών των αντίστοιχων έργων.

Η πραγματική δυαδική εξουσία είναι εγγενώς ασταθής, δεδομένου ότι δεν αντιπροσωπεύει μια ενεργό απειλή για την εξουσία των κυβερνήσεων και των καπιταλιστών. Τόσο στη ρωσική όσο και στην ισπανική περίπτωση, οι συνθήκες της δυαδικής εξουσίας έληξαν με αναπόφευκτες αντιπαραθέσεις. Στη Ρωσία η προσωρινή κυβέρνηση ανατράπηκε προς όφελος μιας ολοένα και πιο αυταρχικής κυβέρνησης των Μπολσεβίκων (αρχικά νομιμοποιημένης υπό το σύνθημα «όλη η εξουσία στα σοβιέτ»). Στην Ισπανία, οι επαναστατικές επιτροπές, αφού απέτυχαν να συντρίψουν το Κράτος ανεπανόρθωτα ή να κοινωνικοποιήσουν πλήρως την παραγωγή, υπήχθησαν στο Λαϊκό Μέτωπο και τελικά συντρίφθηκαν από έναν φιλελεύθερο-σταλινικό συνασπισμό εντός της ρεπουμπλικανικής κυβέρνησης που είχαν βοηθήσει να αναβιώσει.

Μακριά από το να αντιπροσωπεύουν την πολιτική του κλασικού μαζικού αναρχισμού (μερικές φορές αναφέρεται ως αναρχισμός της «ταξικής πάλης», οι νέοι υποστηρικτές της Δυαδικής Εξουσίας ως στρατηγικής, στην πραγματικότητα, αναβιώνουν την παλιά «ουτοπική» παράδοση του μη συγκρουσιακού, μη επαναστατικού σοσιαλισμού. Είναι, στην καλύτερη περίπτωση, η πρωτοαναρχική πολιτική του Pierre-Joseph Proudhon, παρά ο αναρχισμός του Errico Malatesta, του Mikhail Bakunin ή των επαναστατικών αναρχικών εργατικών οργανώσεων που αναπτύχθηκαν από την Ομοσπονδιακή πτέρυγα της Διεθνούς Ένωσης Εργατών.

Όπως ακριβώς ο Προυντόν, και σε αντίθεση με την επαναστατική αναρχική πεποίθηση, οι υποστηρικτές της Δυαδικής Εξουσίας υποστηρίζουν ότι μπορούμε να βελτιώσουμε τη θέση μας στον καπιταλισμό και τελικά να επιτύχουμε την αναρχία, συνδυάζοντας όποιους πόρους μπορούμε να συγκεντρώσουμε και διαχειρίζοντάς τους με αυτόνομο, συνεργατικό τρόπο. Στην πράξη, αυτό θα σήμαινε ότι οι καλύτεροι ανάμεσά μας παρέχουν αγαθά και υπηρεσίες σε όσους από εμάς βρίσκονται σε χειρότερη θέση (μια μορφή παροχής υπηρεσιών που συχνά συγχέεται με την έννοια της «αλληλοβοήθειας») (1) και συνεταιριστικές επιχειρήσεις που ανταγωνίζονται τις παραδοσιακές επιχειρήσεις στο αγορά.

Ιστορικά, αυτή η στρατηγική είναι αποτυχημένη, για λόγους που διατυπώθηκαν επαρκώς από αναρχικούς αλλά και μαρξιστές. Ως εργαζόμενοι, δεν έχουμε σχεδόν τίποτα να μοιραστούμε μεταξύ μας. Εν τω μεταξύ, οι καπιταλιστές έχουν τα πάντα. Θα μπορούν πάντα να υπερτερούν του συνεταιριστικού τομέα. Η λογική της αγοράς θα πιέζει πάντα τους εργάτες-ιδιοκτήτες αυτών των συνεταιρισμών –δηλαδή της συνεταιριστικής διαχείρισης ιδιωτικής ιδιοκτησίας με τη μορφή επιχειρήσεων– να επιδεινώσουν τις δικές τους συνθήκες, να μειώσουν τους μισθούς τους, να μειώσουν την ποιότητα των προϊόντων τους, και να αυξήσουν τις τιμές για τους καταναλωτές προκειμένου να επιβιώσουν.

Η επιβίωση, διατηρώντας παράλληλα το πνεύμα του συνεταιριστικού έργου, είναι από μόνη της ένας αγώνας. Το να εκτρέπονται παραδοσιακές καπιταλιστικές επιχειρήσεις από τη λειτουργία τους, να ιδιοποιούνται οι πόροι τους, να τίθεται αυτή η περιουσία υπό ευρύτερο κοινωνικό έλεγχο και να εξαφανίζεται το κράτος στη διαδικασία, είναι μια φαντασίωση.

Οι υποστηρικτές της Δυαδικής Εξουσίας αποφεύγουν να απαντήσουν σε ολόκληρο το ερώτημα για το πώς μοιάζει η νίκη. Ακόμα κι αν η στρατηγική της Δυαδικής Εξουσίας μπορούσε να επιτύχει μια κατάσταση πραγματικής δυαδικής εξουσίας (όπως διατυπώθηκε από τον Λένιν), ο στόχος μας ως αναρχικοί είναι να εξαλείψουμε το κεφάλαιο και το κράτος, όχι να υπάρχουμε «εκτός» ή «παράλληλα» με αυτά ή ως «δεύτερη» εξουσία. Σαφώς, κάποια στιγμή θα χρειαζόταν να απαλλοτριώσουμε το κεφάλαιο και αυτό φυσικά θα προκαλούσε την απάντηση του Κράτους, το οποίο εξαρτάται και αναπαράγει την ταξική κοινωνία.

Ωστόσο, η αντιεξουσία –η εξουσία μέσα στις παραδοσιακές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, ενάντια στα αφεντικά και την κυβέρνηση, ικανή να αναλάβει τον έλεγχο της οικονομικής ζωής της κοινωνίας, να την θέσει στην υπηρεσία της ανθρώπινης ανάγκης και να υπερασπιστεί δυναμικά αυτόν τον μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων– σπάνια λαμβάνεται υπόψη από οι υποστηρικτές της Δυαδικής Εξουσίας Εδώ υπάρχει επίσης μια θεμελιώδης αδυναμία στο όραμα της Δυαδικής Εξουσίας για τη μεταρρύθμιση, καθώς η δομική μας θέση μέσα στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις (που απαιτούν την εργασία μας) είναι αυτή που μας επιτρέπει να ασκούμε μόχλευση leverage στα αφεντικά και τις κυβερνήσεις που τους υπηρετούν.

Οι αναρχικοί θα πρέπει να έχουν κατά νου τα λόγια του Peter Kropotkin γι’ αυτό το θέμα και την προειδοποίησή του προς τους εργάτες που αρνούνται να εγκαταλείψουν τέτοιες τακτικές για επαναστατικό αγώνα:
«Δούλεψε για εμάς, καημένο πλάσμα που πιστεύεις ότι μπορείς να βελτιώσεις την τύχη σου με συνεταιρισμούς χωρίς να τολμήσεις να αγγίξεις ταυτόχρονα την περιουσία, τη φορολογία και το κράτος! – Κράτα τους και μείνε σκλάβος τους!» (Π. Κροπότκιν, «Σύγχρονη επιστήη και αναρχισμός», 1914). (2)

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1) Για μια κριτική αυτού που συχνά εκλαμβάνεται εσφαλμένα ως «αλληλοβοήθεια«, ανατρέξτε στο άρθρο «Socialism is not charity: why we’re against “mutual aid”» («Ο σοσιαλισμός δεν είναι φιλανθρωπία: γιατί είμαστε ενάντια στην “αλληλοβοήθεια”») που δημοσιεύτηκε από την ομάδα Black Flag Sydney στο περιοδικό τους «Mutiny» (διαθέσιμο στη διεύθυνση: https: //blackflagsydney.com/article/21). Για μια άλλη εξέταση του τρόπου με τον οποίο η αλληλοβοήθεια σχετίζεται με τον επαναστατικό αναρχισμό του Κροπότκιν, βλέπε το άρθρο του Gus Breslauer «Mutual Aid: A Factor of Liberalism’ in Regeneration» («Αλληλοβοήθεια: Ένας παράγοντας φιλελευθερισμού» στην «Regeneration» διαθέσιμο στη διεύθυνση: https://regenerationmag.org/mutual-aid-a-factor-of-liberalism/)

2) Αυτό το απόσπασμα περιέχει προσθήκες που έγιναν στο πρωτότυπο του 1913 σε μια έκδοση του 1914 που κυκλοφόρησε η «Freedom». Παραθέτω από την οριστική έκδοση του 2018 που επιμελήθηκε ο Iain McKay και κυκλοφόρησε από την AK Press, αλλά χρησιμοποίησα το εκτεταμένο κείμενο (που περιλαμβάνεται από τον McKay σε μια υποσημείωση) για να αντικατοπτρίζει τη μεγαλύτερη έκδοση του 1914. Διαθέσιμο εδώ: https://usa.anarchistlibraries.net/library/petr-kropotkin-modern-science-and-anarchy

Επίσης:
Matt Crossin, ’Anarchists and Neo-anarchists: Horizontalism and Autonomous Spaces’

*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στις 18 Ιουλίου 2022 εδώ: https://www.redblacknotes.com/2022/07/18/anarchists-and-dual-power-situation-or-strategy/?fbclid=IwAR0I5JuS-koDSFBPoL6g4bW3YgvPAYIiZcdIIoQxP9Iy6X7Dts...L-dSw

**Μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.

The working class of Australia has no interest in a war against Chinese workers and Chinese workers have no interest in a war with us. Militarization and war is a ruling class game. We have far more in common with each other than either of us do with the ruling classes of our countries. And just as so many Chinese workers (under much harsher conditions than our own) have had the bravery to fight the bosses and politicians who exploit and oppress them, rather than embrace a nationalist fight against ‘foreign forces’, we should also recognise that our main enemy is here at home. They manage our workplaces and make our laws. The only war worth fighting is the class war against them.

Chinese Workers Fight Back

What is the significance of the recent protests in China and what should we take from them here in Australia?

The capitalist press have mostly stuck to a simplistic explanation based purely on opposition to Covid lockdowns. Clearly, the draconian policing of an unrealistic ‘Zero Covid’ policy (implemented as a substitute for a poorly executed vaccination effort and significantly privatised health system) has been a major source of anger. An important event in building popular support for the protests was a deadly fire in a Xinjiang apartment building, which resulted in at least ten people dying. Many locals blamed the inadequate response time by firefighters on Covid restrictions.

But there is much more to these protests than just anger over Covid restrictions. Furthermore, we can easily debunk conspiratorial narratives that this is some kind of right-wing or Western controlled movement. Instead, it is a manifestation of class war, which many Chinese workers continue to frame in socialist terms.

The Foxconn Strike

Particularly neglected in Western coverage of China is the component of labour struggle. A major development in the build up to the protests was the militant confrontation between workers and police at the Foxconn mega-factory in the city of Zhengzhou.

Foxconn is a Taiwanese company best known for producing iPhones for Apple, as well as working conditions so brutal that ‘suicide nets’ have been built outside of factory windows, to prevent workers leaping to their deaths. To comply with government Covid restrictions, Foxconn had forced workers to live in the factory from October through to November in appalling conditions. Eventually, many workers escaped and quit, forcing the State to work with the company to offer pay raises and bonuses to attract new workers.

When the workers arrived they found that the promises of higher pay didn’t materialise. On top of this, they became furious about the handling of Covid – in this case because workers who tested positive for Covid were not being separated from others. In other words, when Foxconn workers once again stormed out of the factory and confronted police, they did so on the basis of pay and workplace safety.

From Social Media to the Street

News of the strike spread across Chinese social media and messenger apps. Whatsonweibo, which monitors these platforms, reported that

a clear majority of the people speak out in support of the Foxconn workers. They post old propaganda posters that emphasize how the Chinese working class will lead the revolution, and recommend other Weibo users to read Karl Marx. “Is the working class still leading?”, they ask.”

Despite what many people think, protest is not rare in China. There is intense working class militancy, frequent struggles in rural areas over land and social services, and also student protest. What is rare is dissent against the political system as a whole, the rapid spread of protest across the country, and the intermingling of different struggles.

In the case of the recent protests, we saw both uncommon examples of political dissent and its rapid spread across various regions. There was widespread mourning of those who died in the Xinjiang fire, with some making open reference to the repression of the Uygurs. Workers took to the streets singing the Internationale. Slogans calling for the fall of Xi Jinping and the Chinese Communist Party dictatorship could be heard in multiple cities. University students began calling for freedom of speech and democracy. Others held up sheets of blank A4 paper – a defiant symbol conveying the same message.

In one video, a person opposed to the protests echoes the narrative that the West is behind the unrest. The man asks the crowd if they know that “foreign forces” are manipulating them. Someone with a megaphone responds: “The foreign forces you are talking about, are they Marx and Engels?” In another video, a student comes amazingly close to a famous phrase from Bakunin: “No socialism without freedom! No freedom without socialism!”

Certain Covid restrictions have now been eased, particularly in cities where the rebellion was strongest. Protest has waned, but now the Party’s incompetent management of the pandemic threatens to overwhelm the healthcare system, which could easily lead people back to striking and hitting the streets.

No War Between Nations, No Peace Between Classes

In Australia, the major political parties are increasingly militaristic in their attitudes towards China, and the capitalist media repeatedly warns us about the supposed ‘Chinese threat’. Incredibly, even when the people of China rise up against their own ruling class, the framing of the coverage barely changes at all. When Chinese workers show that they also oppose their government, it is seen as just another opportunity to encourage Australians to embrace militarisation and a readiness for the possibility of war.

The working class of Australia has no interest in a war against Chinese workers and Chinese workers have no interest in a war with us. Militarization and war is a ruling class game. We have far more in common with each other than either of us do with the ruling classes of our countries. And just as so many Chinese workers (under much harsher conditions than our own) have had the bravery to fight the bosses and politicians who exploit and oppress them, rather than embrace a nationalist fight against ‘foreign forces’, we should also recognise that our main enemy is here at home. They manage our workplaces and make our laws. The only war worth fighting is the class war against them.

WORKERS OF THE WORLD UNITE!
NO WAR BUT CLASS WAR!

*This article is from “The Anvil”, newsletter of the Melbourne Anarchist Communist Group (MACG), Vol. 11/ No 6, November-December 2020.

* Go to: https://melbacg.wordpress.com/

Από τη μελέτη μου για την ισπανική επανάσταση στη δεκαετία του 1930, θα έλεγα ότι τα στοιχεία δείχνουν την κρίσιμη σημασία της προετοιμασίας-προετοιμασίας των αγωνιστών, ενεργών μελών της οργάνωσης. Τόσο οι μεγάλες επιτυχίες όσο και οι αποτυχίες της CNT σε εκείνη την επανάσταση μπορούν να εξηγηθούν από αυτό. Δεδομένου του πόσο κρίσιμη είναι η προετοιμασία, δείχνει το ριζικό λάθος του «αυθορμητισμού» ή «θα το καταλάβουμε όταν έρθει η ώρα».

Αυτόν το μήνα έχουμε την 100ή επέτειο ίδρυσης της συνδικαλιστικής διεθνούς -της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων (International Workers Association - IWA ή AIT στα ισπανικά). Προς τιμήν αυτής επετείου, θα παραθέσω τα ακόλουθα σχόλια για την ισπανική επανάσταση του 1936-1937.

Από τη μελέτη μου για την ισπανική επανάσταση στη δεκαετία του 1930, θα έλεγα ότι τα στοιχεία δείχνουν την κρίσιμη σημασία της προετοιμασίας-προετοιμασίας των αγωνιστών, ενεργών μελών της οργάνωσης. Τόσο οι μεγάλες επιτυχίες όσο και οι αποτυχίες της CNT σε εκείνη την επανάσταση μπορούν να εξηγηθούν από αυτό. Δεδομένου του πόσο κρίσιμη είναι η προετοιμασία, δείχνει το ριζικό λάθος του «αυθορμητισμού» ή «θα το καταλάβουμε όταν έρθει η ώρα».

Κατά κάποιο τρόπο, το κίνημα της ισπανικής εργατικής τάξης εκείνης της εποχής ήταν υποδειγματικό ως προς το υψηλό επίπεδο προετοιμασίας και την υποδομή που ανέπτυξε για να το κάνει αυτό. Το Ateneos -σχολεία εργαζομένων ή κέντρα του κινήματος- παρείχαν κάθε είδους εκπαίδευση -μαθήματα δημόσιας ομιλίας, μαθήματα γραφής και ανάγνωσης (ιδιαίτερα σημαντικά για τις γυναίκες λόγω του υψηλού επιπέδου αναλφαβητισμού μεταξύ των γυναικών λόγω του ελέγχου της εκπαίδευσης από την εκκλησία) εργαστήρια κοινωνικής θεωρίας, εκπαίδευση σχετικά με την πολιτική και τις οργανωτικές μεθόδους της CNT και άλλα.

Συν τα πολλά έντυπα που έπαιξαν το ρόλο τους στη λαϊκή εκπαίδευση. Για παράδειγμα, οι αναρχικοί εξέδωσαν μια εφημερίδα που προσανατολιζόταν στους στρατιώτες της εγατικής τάξης, με το όνομα “Soldado del Pueblo” (“Λαϊκός Στρατιώτης”). Στα σημαντικά γεγονότα του Ιούλη του 1936, αρκετοί στρατιώτες πέρασαν στο πλευρό του εργατικού κινήματος. Έτσι η CNT κατέλαβε 30.000 τουφέκια το πρωί της στρατιωτικής εξέγερσης. Ένας δεκανέας στην κύρια αποθήκη όπλων στη Βαρκελώνη τσάκισε τον αξιωματικό του και έπεισε τους άλλους στρατιώτες να αφήσουν τους ανθρώπους της Επιτροπής Άμυνας της CNT να εισέλθουν στις εγκαταστάσεις.

Για χρόνια η CNT συζητούσε την κατάληψη των χώρων εργασίας ως ένα σημαντικό πρώτο βήμα σε μια επαναστατική κατάσταση. Αυτό συζητήθηκε σε συνέδρια και σε δημοσιεύσεις. Έτσι είχε γίνει ένα ευρέως αποδεκτό μέρος της συνδικαλιστικής σκέψης. Το 1936-37 τα συνδικάτα της CNT απαλλοτρίωσαν το 80% της οικονομίας της Καταλονίας και το 70% της οικονομίας της Βαλένθια και της Μούρθια. Αυτή η περιοχή περιείχε το 80% της παραγωγικής ικανότητας της Ισπανίας. Ο στόχος αυτού του κινήματος δεν ήταν να κρατήσει μεμονωμένες εταιρείες ως συνεταιρισμούς, αλλά να συγχωνεύσει τα περιουσιακά στοιχεία όλων των εταιρειών μιας βιομηχανίας και να δημιουργήσει μια ελεγχόμενη από τους εργάτες βιομηχανική ομοσπονδία για τον συντονισμό και τον σχεδιασμό μιας ολόκληρης βιομηχανίας. Αυτό το ονόμασαν «κοινωνικοποίηση». Το έκαναν αυτό στη δημόσια συγκοινωνία, τους σιδηροδρόμους, την υγειονομική περίθαλψη, την κατασκευή επίπλων, την ψυχαγωγία, τα αρτοποιεία και τα γαλακτοκομεία και ολόκληρη τη βιομηχανία κουρέματος του μετρό της Βαρκελώνης. Αυτό δεν θα είχε συμβεί χωρίς την προετοιμασία των πρηγούμενων χρόνων από την πλευρά των εργαζομένων αγωνιστών για αυτόν τον στόχο. Αυτό αποτελεί ένα παράδειγμα επιτυχίας στην προετοιμασία.

Είχαν όμως και αποτυχίες στην προετοιμασία. Δεν είχαν φτάσει ποτέ σε ένα παρόμοιο επίπεδο όσον αφορά τα πρώτα βήματα που απαιτούνταν για την αντικατάσταση του κράτους. Με άλλα λόγια, ποια είναι η λύση για τη συνολική κοινωνική διακυβέρνηση; Πώς θα «κοινωνικοποιηθεί» εκείνος ο άλλος τομέας; Ως αποτέλεσμα «αυτοσχεδίαζαν στην ασυναρτησία» (σύμφωνα με τα λόγια του Cesar Lorenzo στο «Los anarquistas y el poder» - «Οι αναρχικοί και η εξουσία»). «Αυτοσχεδιάζοντας», αυτό ήταν που έκαναν με την ένταξη στην κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου, φαινομενικά για να αποκτήσουν πρόσβαση στα αποθέματα χρυσού για την πολιτοφυλακή και τις κοινωνικοποιημένες βιομηχανίες τους (κάτι που δεν συνέβη ποτέ).

Σε μια συνέντευξη προφορικής ιστορίας τη δεκαετία του 1970, ο Juan Garcia Oliver είπε στον Freddy Gomez ότι οι δύο χαρακτηριστικές θέσεις της ομάδας Nosotros την άνοιξη του 1936 ήταν: (1) «το κίνημα (δηλαδή τα συνδικάτα) πρέπει να πάρουν την εξουσία» και (2) η πρόταση για προλεταριακό στρατό.

Τι θα σήμαινε να «πάρουν την εξουσία» τα συνδικάτα; Ο δημοσιογράφος της «CNT», Valeriano Orobon, είχε προτείνει ότι αυτό θα έπρεπε να βασίζεται στο ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης, χτίζοντας μια «επαναστατική εργατική δημοκρατία». Με αυτό εννοούσε την εκλογή ανακληθέντων αντιπροσώπων, σε φορείς όπως εργατικά συμβούλια σε όλη την πόλη ή περιφερειακά συνέδρια, όχι απλώς της CNT αλλά να εκλέγονται από τους χώρους εργασίας ή τις συνδικαλιστικές συνελεύσεις. Ένα ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης από τα κάτω.

Ο επίσης δημοσιογράφος της «CNT», Eduardo de Guzman, διευθύνων συντάκτης της καθημερινής «CNT» στη Μαδρίτη, υποστήριξε επίσης αυτό και είπε ότι η πρόταση ήταν για «μια κυβέρνηση της εργατικής τάξης» ολόκληρου του προλεταριάτου αλλά μόνο του προλεταριάτου. Η πρόταση αυτή υποστηρίχθηκε από τα συνδικάτα της CNT στην Αραγονία, όπου τον Σεπτέμβρη του 1936 τα συνδικάτα «ανέλαβαν την εξουσία» μέσω της εκλογής περιφερειακού συμβουλίου άμυνας, εκλεγμένου από τις συνελεύσεις των χωριών. Υπήρχε, μεν, πλειοψηφία της CNT, αλλά υπήρχαν και εκπρόσωποι της UGT (της συνδικαλιστικής ένωσης των μαρξιστικών κομμάτων). Υπήρχε επίσης ένα λαϊκό συνέδριο αντιπροσώπων από τις συνελεύσεις των χωριών για να προχωρήσουν σε έναν συντονισμένο οικονομικό σχεδιασμό.

Σε εκείνη τη συνέντευξη προφορικής ιστορίας, ο Garcia Oliver είπε ότι αυτές οι θέσεις της ομάδας Nosotros έπεφταν απευθείας έξω από τον επαναστατικό συνδικαλισμό. Πιστεύω ότι έχει ξεκάθαρα δίκιο σε αυτό το σημείο. Για παράδειγμα, οι αρχές του 1922 της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων (International Workers Association - IWA) λένε ξεκάθαρα ότι σε μια επαναστατική κατάσταση τα εργατικά συνδικάτα (μαζικές οικονομικές οργανώσεις) πρέπει να ελέγχουν την κυρίαρχη ένοπλη δύναμη. Εάν δεν το κάνουν και ένα κράτος συνεχίσει να υπάρχει, θα ήταν πιθανό να πάρει απλώς πίσω τις απαλλοτριωμένες βιομηχανίες από τους εργάτες - όπως συνέβη αργότερα στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Οι αρχές της IWA λένε επίσης ότι προτείνεται η κοινωνία να διοικείται μέσω μιας σειράς συμβουλίων που σχηματίζονται από την εργατική τάξη.

Πριν από τα γεγονότα του Ιούλη του 1936 δεν είχε υπάρξει ποτέ μια ευρεία συζήτηση σχετικά με αυτό στους κύκλους της CNT και, επομένως, δεν είχε επιτευχθεί συναίνεση υπέρ αυτής της πρότασης.

Την άνοιξη του 1936 η CNT ήταν το πλειοψηφικό συνδικάτο στην Ισπανία με πάνω από ένα εκατομμύριο μέλη. Υπήρχαν τρεις κύριες ελευθεριακές σοσιαλιστικές πολιτικές τάσεις στην ένωση. Η μικρότερη τάση ήταν οι τtreintistas, κυρίως πρώην συνδικαλιστικά στελέχη που είχαν έναν πιο σταδιακό (gradualist) προσανατολισμό. Πίστευαν ότι η CNT έπρεπε να ήταν μέρος του Λαϊκού Μετώπου από την αρχή.

Στη συνέχεια, υπήρχε η λεγόμενη «καθαρή αναρχική» τάση, η οποία ήταν κυρίαρχη στην Επιτροπή Χερσονήσου της FAI - άνθρωποι όπως η Φεντερίκα Μοντσένι. Η τάση αυτή ήταν αντίθετοι στη δημιουργία οτιδήποτε έμοιαζε με κυβέρνηση. Αυτό τους οδήγησε σε θέση «αντιεξουσίας». Ως εκ τούτου, αυτό τους έφερε σε αντίθεση με την τρίτη τάση, την οποία αποκαλώ τάση συνδικαλιστικής εργατικής εξουσίας. Αυτοί ήταν οι υποστηρικτές της αντικατάστασης του κράτους με μια ενιαία λαϊκή πολιτοφυλακή που να διοικείται από περιφερειακά και εθνικά συμβούλια άμυνας, εκλεγμένα από τους εργάτες, και περιφερειακά και εθνικά συνέδρια εργαζομένων, για οικονομικό σχεδιασμό και συντονισμό. Αυτή η τάση καταγγέλθηκε από τους «καθαρούς» ως «αναρχομπολσεβίκικη». Αυτό ήταν μια παραταξιακή προσβολή. Η τάση της εργατικής εξουσίας ήταν συνδικαλιστές, όχι μπολσεβίκοι. Η τάση της εργατικής εξουσίας ουσιαστικά πρότεινε μια κοινωνικοποίηση της διακυβέρνησης από τα κάτω με την κατάληψη της εξουσίας από τα συνδικάτα.

Ο άλλος τομέας, όπου νομίζω ότι η CNT έκανε εξαιρετική δουλειά προετοιμασίας, ήταν η ανάπτυξη του μυστικού δικτύου των ενόπλων εργατικών πυρήνων - έξι ατόμων που δεν έρχονται σε επαφή μεταξύ τους για να αποτρέψουν τη διείσδυση της αστυνομίας. Ο Agustin Guillamon κάνει εξαιρετική δουλειά στο να περιγράφει αυτές τις επιτροπές στο βιβλίο του "Ready for Revolution". Αυτοί οι ένοπλοι πυρήνες ήταν που ξεσηκώθηκαν τον Ιούλη του 1936 και συνέτριψαν το πραξικόπημα του στρατού στη Βαρκελώνη.

Δυστυχώς, όπως τονίζει ο Guillamon, η CNT ήταν πολύ άνιση στην ανάπτυξη αυτών των επιτροπών ένοπλων εργατών. Αν και η εθνική οργάνωση το ενέκρινε αυτό (με τη βοήθεια της IWA), τέτοιοι πυρήνες αναπτύχθηκαν μόνο στην Καταλονία. Η CNT είχε 30.000 μέλη στη Σαραγόσα, αλλά δεν έκανε τίποτα για την ανάπτυξη των επιτροπών ένοπλης άμυνας εκεί. Μάλλον θα μπορούσαν να είχαν νικήσει τον στρατό εκεί αν το είχαν κάνει. Επίσης, δεν τα ανέπτυξαν στη Γαλικία ή στην Ανδαλουσία, που ήταν επίσης προπύργια της CNT.

Ωστόσο, ακόμα κι αν η CNT είχε κάνει μια πιο ενδελεχή δουλειά προετοιμασίας σε αυτούς τους τομείς, εξακολουθεί να είναι πολύ άβολο όσον αφορά τη νίκη, λόγω των τεράστιων ποσών στρατιωτικής βοήθειας στον Φράνκο που παρείχαν ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι. Φυσικά, αν η CNT δεν ήταν τόσο γεωπολιτικά απομονωμένη, και αν αυτό το είδος επαναστατικής διαδικασίας συνέβαινε σε κάποια άλλα μέρη, ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι θα είχαν βρει τους πόρους τους πολύ ισχνούς.

*Μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.

Militant Kindergarten is a 15-week seminar hosted by the Center for Especifismo Studies.

Militant Kindergarten is a 15-week seminar hosted by the Center for Especifismo Studies. This seminar uses Social Anarchism and Organisation by FARJ, an important text of the especifista anarchist tendency, to learn about and cultivate anarchist theory, strategy, and militancy through group discussion. Militant Kindergarten occurs online beginning every January.

If you would like to register or have questions, please contact especifismostudies [at] gmail [dot] com

The Tendency to Learn

Today, the struggle for revolution suffers from insufficient capacity, on the individual, organizational, and societal levels. Our largest social movements, like our most passionate personal efforts, are in need of a militant thrust that can strategically connect disparate instances of action. Militancy allows mass movements to claim a legitimate pride and ownership of the most successful revolutionary actions. And militancy provides the active minority with a distinct purpose and place in the cultivation of social force.

However, sustained militancy is an act of freedom, and today, most people find themselves “thrown” into militancy, not by choice but by circumstance. We, the people struggling for social revolution, want the choice to increase our capacity for militant action. We demand the option to engage in militancy because only then will the capacity of our revolutionary movements be sustained by the freedom of individuals. Still, even with the freedom to choose militant action, the question remains: Where should revolutionaries commit their actions so that they will be bound to the eventual reality of the people, instilling in them a sense of agency in History and an acceptance of the responsibility to act ethically in the present?

For us, the answer to this question is found in adult education which is particularly fertile terrain for long-term engagement in the destiny of popular movements. People will always need to learn. For this reason, we propose the establishment, maintenance, and defense of revolutionary educational tendency, in order to act as a point of confluence and exchange between people looking to learn and to teach, including members of the community, activists, organizers, dissidents, and militants. The tendency to learn, which is typically associated with juveniles, beginners, students, and those lacking sufficient experience, should not be dismissed as a spontaneous form of organization. Often, after people have “learned”, they move on to doing “actions”, employing their knowledge but abandoning the learning space where they developed their capacity, not bothering to maintain lasting connections to its methods or its purpose. We, however, insist that this space requires its own committed defense if it is to have an enduring impact on societal transformation. Primarily, the defense of this learning space, over time, will encourage the collective formation of militants who will be able to use their common education as a basis for a unified strategy and political program. Additionally, the persistence of this space will propagate an appreciation for militants in social struggles and an understanding of how necessary militancy is for the success of revolutionary movements.

The tendency to learn should serve both as a space where people are presented with the tools and community necessary for militant formation and as an informative space for the broader community to become more familiar with the concept and theory of militancy. Therefore, our objective is singular, but it has two distinct aspects that have to be developed simultaneously: We must create an educational space for the formation of militants, and our frequenting of this space must establish dependable paths to and from militant engagement.

In this way, the tendency to learn will be a place for the most and least experienced to encounter and to educate each other. With such clear aims, we will undoubtedly be evaluated by our own standards, those of commitment and endurance. The explicit definition of the tendency to learn will be realized only by our commitment to it, and its effectiveness can only be measured by its endurance in time and purpose.

We describe the the Center for Especifismo Studies (CES) as:

[A] A mutually respectful learning space;
[B] Maintained and defended by militants;
[C] For the purpose of militant formation;
[D] And for the purpose of educating the people about revolutionary militancy;
[E] As a place for studying liberatory theories and practices;
[F] With an operational character, requiring cooperation and participation in production, not deliberation, combativeness, and defensiveness.

We define our program as:

meeting for educational reasons

developing relationships and values through dialogue

defending the learning space by using the relationships and values to meet learning needs

training critical evaluation skills, stamina for discussions, and capacity for militant engagement

continuing an annual Militant Kindergarten

hosting study groups, discussion groups, conferences, summits, and presentations

developing, producing, and cataloguing learning tools and resources

promoting liberatory educational practices and militant formation