Le meurtre atroce de Samuel Paty, enseignant d’histoire-géo- graphie, perpétré au nom de l’intégrisme islamiste, a suscité une intense émotion de l’ensemble de la société. Les instru- mentalisations de ce meurtre ont été quasi immédiates, multi- pliant les amalgames racistes. Une entreprise de division de la population que le gouvernement avait déjà entamé avec sa campagne islamophobe sur le « séparatisme ».

Le 16 octobre, Samuel Paty, enseignant d’histoire-géographie, était assassiné par un jeune intégrisme islamiste. Ce crime atroce a déclenché une immense émotion qu’ont partagée les membres de l’UCL qui, partout, ont pris part aux rassemblements en hommage à la victime. Cet acte nous révulse, tout comme nous révulsent tous les crimes perpétrés par les obscurantistes criminels, quelle que soit leur obédience. Samuel Paty avait présenté en classe quelques jours auparavant des caricatures de Charlie Hebdo. Comme nous l’avons déjà dit  : «  aucun meurtre, aucun attentat ne peut remettre en cause la liberté d’expression, et l’UCL y est viscéralement attachée.  » [1]

Aujourd’hui, les informations rendues publiques [2]. indiquent que ce sont des personnes liées à l’intégrisme islamiste et inscrites dans les réseaux de l’extrême droite fasciste qui sont impliquées dans les événements ayant conduit au meurtre de Samuel Paty. Abdelhakim Sefrioui, fondateur du collectif Cheikh Yassine, est un antisémite notoire [3]. Ces individus sont parmi nos pires ennemis et l’ensemble des forces progressistes doit faire rempart à leurs agissements criminels.

Refuser les amalgames

Le compte twitter du meurtrier avait lui été signalé dès le mois d’août aux autorités [4]. Toute une société, choquée, s’interroge sur ce qui a conduit et permis à un jeune homme de 18 ans de commettre un tel crime. Pour cela, les personnels des établissements scolaires, comme les élèves et leurs parents, ont besoin du temps de l’échange et de l’écoute qui ne peut pas être corseté par le «  cadrage national strict  » évoqué par Jean-Michel Blanquer [5]. Mais par la voix de son ministre de l’Intérieur, le gouvernement s’est empressé d’instrumentaliser ce crime à d’autres fins. Avec le relai actif d’une grande partie de la classe politique hexagonale et des éditorialistes réactionnaires. Et ce sont les personnes musulmanes ou assignées comme telles qui en ont été les cibles [6]. Considérées, d’office, comme complaisantes avec le terrorisme, elles ont été sommées de se justifier à longueur de journée, dans un amalgame cher à l’extrême droite entre pratique de la religion musulmane et intégrisme islamiste.

Le ministre de l’Intérieur a fait procéder à des perquisitions en assumant publiquement non seulement qu’elles n’ont rien à voir avec l’enquête mais qu’elles ont pour fonction d’intimider. Lors de l’instauration de l’état d’urgence en 2015, ce type de pratiques avait déjà été dénoncé par les organisations de défense des droits humains comme de graves atteintes aux libertés démocratiques [7]. Darmanin n’a pas hésité non plus à brandir la menace de dissolution du Collectif contre l’islamophobie en France (CCIF), une association antiraciste qui apporte un soutien juridique aux personnes victimes d’agressions, de violences, d’injures ou de discrimination islamophobes. Le comble aura été atteint lorsque le même ministre s’en est pris aux rayons «  communautaristes  » des supermarchés  : au-delà de l’absurde, comment justifier là encore d’un quelconque rapport avec un acte terroriste  ?

Faut-il vraiment rappeler que les personnes qui pratiquent la religion musulmane doivent pouvoir vivre dans ce pays avec les mêmes droits que n’importe qui  ? Qu’elles ne constituent ni une cinquième colonne, ni un «  corps étranger  »  ? Mais dire cela c’est visiblement déjà un signe de «  compromission  » pour le ministre de l’Intérieur. C’est ce qui vaut à l’Observatoire de la laïcité d’être sur la sellette, du fait de la défense de la loi de 1905 intransigeante autant qu’imperméable au climat islamophobe. Le syndicat SUD-Éducation, qui refuse les instrumentalisations du meurtre de Samuel Paty, est accusé par Darmanin d’avoir contribué à une «  ambiance  » permettant le passage à l’acte terroriste. Le même reproche a été fait au directeur de Mediapart. Et bien sûr toutes celles et ceux qui ont participé à la marche antiraciste du 10 novembre 2019 contre l’islamophobie sont taxé·es «  d’islamo-gauchisme  », un anathème utilisé ici à dessein pour disqualifier les partisans et partisanes de l’égalité des droits.

Une campagne de haine et de division

L’heure est donc à la désignation et à la stigmatisation de prétendus «  ennemis intérieurs  » [8]. Le 2 octobre, Emmanuel Macron a présenté les grandes lignes du projet de loi sur le «  séparatisme  » [9]. Déjà il ne disait rien des agressions de personnes musulmanes, pas un mot sur les propos racistes et les incitations récurrentes à la haine raciale qui polluent les médias. Déjà il entretenait les amalgames et les stigmatisations islamophobes, expressions de l’héritage du racisme colonial. Mais la duplicité de ce gouvernement est totale  : ce n’est pas le «  séparatisme  » du concordat en Alsace-Moselle qui est visé, ni celui des subventions publiques aux écoles privées. Défendre vraiment la laïcité serait y mettre fin. Nous disons que le «  vrai séparatisme  » c’est celui des riches, c’est celui des inégalités sociales et des discriminations raciales. Une telle spirale islamophobe ne profite en définitive qu’à ceux qui prêchent la haine et la mort. Ce n’est ni aux côtés du gouvernement, ni avec les racistes et islamophobes que nous construirons l’unité contre l’obscurantisme criminel. Aujourd’hui comme hier, les communistes libertaires ne laisseront pas la population et les classes populaires être divisées.

Théo (UCL Orléans) - le 22 octobre 2020

La situation sanitaire que nous vivons actuellement est dramatique. Pire qu’au printemps, des milliers de personnes mourront ou garderont des séquelles graves de leur infection au coronavirus, sans compter celles qui ne pourront pas être prises en charge pour d’autres pathologies. Cette crise sanitaire est doublée d’une crise sociale avec l’augmentation des licenciements. Comme si aucune leçon n’avait été tirée du précédent confinement, Macron annonce le 28 octobre un reconfinement qui n’en est pas un mais plutôt un couvre-feu de la vie sociale.

Afin de permettre aux capitalistes de continuer à s’enrichir, le confinement est désormais travaillé. D’un premier confinement, où de nombreuses activités économiques non-essentielles avaient été stoppées (mais pas toutes ! des patrons continuaient à faire venir les salarié·es pour fabriquer des voitures…), c’est désormais toutes les personnes essentielles à la santé du porte-feuilles des capitalistes qui doivent bosser.

Ainsi, certain⋅es d’entre nous continuerons de s’entasser dans des transports en commun bondés matin et soir. La situation ne sera pas la même pour tous et toutes : ce sont les classes populaires qui se retrouvent en première ligne de la pandémie.

Entre la mise en danger constante à l’école et au travail, la gestion catastrophique du gouvernement de l’épidémie, la multiplication des licenciements et l’intensification de la crise économique, la fin de l’année 2020 s’annonce particulièrement sombre.
Le confinement des sociabilités

Si un confinement s’avérait inévitable pour limiter la propagation du virus devenu incontrôlable, non seulement cette mesure aurait pu certainement être évitée par une meilleure gestion du déconfinement mais en plus elle arrive avec deux semaines de retard et ne fait que mettre à nouveau en lumière l’idéologie mortifère du gouvernement.

Ce faux confinement s’inscrit parfaitement dans la logique des précédentes mesures de l’État qui choisit de sauver l’économie au mépris de la santé et du bien-être de la population et sacrifie nos sociabilités.

Alors que les lieux d’études et les entreprises sont des foyers de transmissions avérés, le gouvernement persévère à vouloir les maintenir ouverts sans mettre en place des protocoles sanitaires applicables.
Une gestion autoritaire désastreuse de la crise sanitaire

Aucun bilan n’a été tiré de la première vague : encore une fois oublié⋅es, les précaires (personnes sans domicile, travailleuses et travailleurs pauvres, les bénéficiaires du RSA, les étudiant.es salarié.es, chômeurs et chômeuses) se retrouvent seul⋅es face au virus.

Comme au printemps, l’État est surpris par la crise. Les suppressions de postes et de lits de la dernière décennie se font durement sentir et l’Hôpital est à nouveau débordé sans qu’aucune ouverture de lit ou nouveaux recrutements en urgence n’aient été mis en route au cours de l’été pour anticiper la deuxième vague.

Désormais notre vie sociale se limite au travail : l’État nous prive de notre liberté et en profite pour nous imposer des contrôles policiers. Encore une fois les contrôles s’effectueront davantage dans les quartiers populaires que les quartiers aisés. Et dans un climat d’attaques terroristes et d’intensification du racisme d’État et d’intensification du climat islamophobe, il est à craindre qu’il y ait encore plus de violences policières que lors du dernier confinement.

Nous n’avons rien à attendre de l’État. Ce n’est pas à nous de payer les frais de cette crise dont les capitalistes et les États ont profité pour nous saigner davantage.

Nous demandons que les capitalistes paient le coût de nos salaires : zéro licenciement pendant cette crise sanitaire. Les hôpitaux seront rapidement surchargés : socialisons et réquisitionnons les cliniques. Sur les lieux d’études, au travail par le biais de la syndicalisation, dans la rue avec les brigades de solidarités, dans les immeubles en activant des solidarités directes, c’est à nous de nous mobiliser au plus vite pour lutter contre cette crise sans précédent.

Union communiste libertaire, le 31 octobre 2020

Quinze jours à peine après l’horrible assassinat de Samuel Paty, un homme, se revendiquant là encore de l’intégrisme islamiste, a tué trois personnes à Nice le jeudi 29 octobre. L’UCL toute entière est révulsée par ces nouveaux meurtres et veut témoigner ici de ses condoléances aux familles des victimes et à leurs proches. Les assassins qui tuent ici comme Daech en Syrie sont parmi nos pires ennemis et l’ensemble des forces progressistes doit faire rempart à leurs agissements criminels.

Ce sont d’ailleurs bien nos camarades Kurdes et des volontaires internationaux qui luttent contre Daech. C’est bien le camp progressiste, ici qualifié d’islamo-gauchiste, qui lutte là-bas. Que fait l’État français pour les aider, lui qui assure vouloir lutter contre l’intégrisme ?

La bataille passe par la lutte contre l’impérialisme de notre propre pays, par la lutte internationaliste avec nos camarades Kurdes, par la lutte antiraciste en France, par et pour la construction d’une véritable unité de notre camp social.

Nous devons nous défendre face aux réactionnaires, islamistes ou identitaires, qui se nourrissent mutuellement des divisions et des haines qu’ils alimentent. La spirale de la terreur dans laquelle semble s’enfoncer l’hexagone est lourde de menaces sur nos libertés et pour nos solidarités.

Déjà les instrumentalisations racistes et islamophobes du meurtre de Samuel Paty avaient été quasi-immédiates. L’amalgame avec les terroristes est à spectre très large et donne lieu à des perquisitions délibérément abusives ou à la menace de dissolution d’une association de défense des droits humains comme le CCIF.

Par la voix des ministres Darmanin ou Blanquer, par celle d’éditorialistes réactionnaires relayés dans les médias de grande écoute, ces instrumentalisations et amalgames livrent à la vindicte toute une partie de la population, de religion musulmane ou considérée comme telle : des dégradations ou menaces sur des lieux de culte, des agressions de femmes portant le foulard se sont déjà succédées depuis deux semaines.

Jusqu’à la menace par arme de poing d’un commerçant maghrébin à Avignon ce même jeudi 29 octobre par un homme proche ou membre de l’organisation fasciste Génération identitaire qui a été abattu par la police. Le ministre de l’intérieur prendra-t-il la mesure de cette menace émanant de l’extrême droite ? Demandera-t-il de dissoudre Génération identitaire ?

Tout indique en réalité que le gouvernement est bien plus sensible aux exigences martiales de la droite et de l’extrême droite qui en appelle désormais à prendre des « mesures de guerre ».

En pleine surenchère, le gouvernement élargit l’amalgame jusqu’à des syndicats comme SUD-Éducation ou l’Unef, s’attaque à l’Observatoire de la laïcité, désigne les prétendus « islamo-gauchistes » comme complices des terroristes.

Face à la montée des périls, l’UCL réaffirme sa volonté de préserver les libertés démocratiques existantes, déjà si fragilisées depuis l’introduction dans le droit commun des mesures d’état d’urgence de 2015.

L’UCL appelle surtout à renforcer les solidarités populaires, celles qui nous unissent au lieu de nous diviser, particulièrement en cette période de crise sanitaire et sociale.

Nous n’oublions pas que ceux qui manient le racisme et l’islamophobie aujourd’hui sont ceux qui entretiennent le « vrai séparatisme » : celui des inégalités sociales et des discriminations racistes.

L’UCL et ses militant·es se tiennent disponibles pour construire, avec l’ensemble des syndicats, associations, collectifs, organisations politiques qui le jugent également urgent, un large front uni de la solidarité et de l’égalité face à la haine et au racisme.

Nous ne nous laisserons pas diviser.

Union communiste libertaire, le 30 octobre 2020

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στα αγγλικά στην “Black Flag”, (τεύχος 198, Μάης 1990) και αναβαθμίστηκε στο https://libcom.org/history/1943-1944-cnt-liberation-of-paris Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης

1943-1944: Η CNT και η απελευθέρωση του Παρισιού

Στο τέλος του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου και της Επανάστασης, ο Jesus βρισκόταν στο μέτωπο της Μαδρίτης και δεν μπορούσε να περάσει στη Γαλλία μέχρι τις αρχές του 1941. Στο Περπινιάν, καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός μήνα για παράνομη διέλευση των συνόρων. Φυλακίστηκε στο Argeles από όπου απελάθηκε στην Αλγερία.

«Εκεί αποφάσισα να προσφέρω εθελοντικά τις υπηρεσίες μου στο Γαλλικό Αφρικανικό Σώμα με το οποίο συμμετείχα σε ολόκληρη την εκστρατεία της Τυνησίας. Στη συνέχεια κατατάχθηκα στην Ταξιαρχία Marching που αργότερα μετονομάστηκε σε Σύνταγμα Chad και έγινε διάσημο σε όλες τις μάχες ενάντια στις δυνάμεις του Ρόμελ στην Αφρική.

Στο τέλος του αφρικανικού πολέμου συνέχισα στις Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις. Αναχωρήσαμε από την Καζαμπλάνκα στις 4 Απρίλη 1944, φτάσαμε στο Swansea στην Αγγλία στις 22του ίδιου μήνα και αφού μείναμε σε πολλούς στρατιωτικούς καταυλισμούς, ξεκινήσαμε με ένα «πλοίο ελευθερίας» για τη Νορμανδία στις 31 Ιούλη.

Έχοντας γίνει λοχίας από τον στρατηγό Leclerc (που δεν σήμαινε τίποτα για μένα), πολεμούσα σε όλη τη Γαλλία και τη Γερμανία πριν μπω στο Παρίσι. Ο στρατηγός Leclerc συγκέντρωσε το 9ο Τμήμα -που αποτελείτο σχεδόν ολοκληρτωτικά από Ισπανούς και μέλη της C.N.T.- και έκανε την ακόλουθη ομιλία:

“Στρατιώτες για την ελεύθερη Γαλλία και ξένοι μαχητές για την ελευθερία της Γαλλίας. Το τμήμα μας που δοξάστηκε σε χιλιάδες δράσεις πρέπει να είναι το πρώτο που θα εισέλθει στο Παρίσι. Επειδή ξέρω ότι δεν θα υποχωρήσετε και ότι ενδιαφέρεστε πολύ την τιμή του Τμήματος, δίνω την εντολή στο 9ο Τμήμα Company ξένων εθελοντών) να είστε επικεφαλής των δυνάμεων και οι πρώτοι που θα απελευθερώσετε το Παρίσι”.

Αυτό και συνέβη. Ήμασταν οι πρώτοι που μπήκαμε στο Παρίσι. Ήμουν υπεύθυνος για το πρώτο κανόνι που εγκαταστάθηκε στην πλατεία Δημαρχείου (Hotel de Ville). Το ονομάσαμε “El-Abuelo” (“Παππούς”). Τα τανκς και τα τεθωρακισμένα αυτοκίνητα έφεραν τα ονόματα “Ascaso”, “Durruti”, “Casas Viejas” και “Teruel” ... και μπροστά ανεμίσαμε την ισπανική δημοκρατική σημαία αφού εξουσιοδοτηθήκαμε γι’ αυτό από τον διοικητή».
(Απολογισμός του Jesus Abenza).

Εκτός από την άμεση συμμετοχή στην απελευθέρωση του Παρισιού, οι Ισπανοί αναρχικοί και αναρχοσυνδικαλιστές έλαβαν μέρος στον ένοπλο αγώνα ενάντια στο φασιστικό καθεστώς του Φράνκο στην Ισπανία και πολέμησαν στη Γαλλική Αντίσταση καθ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής. Στη 2η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία του Leclerc, οι Ισπανοί δημιούργησαν ολόκληρους λόχους που δημιούργησαν ουσιαστικά ένα ολόκληρο Σύνταγμα - το 3ο Σύνταγμα Chad. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 9ο Τμήμα -"La Nueve”, όπως την ονόμαζαν οι σύντροφοί μας- αποτελείτο σχεδόν ολοκληρωτικά από ελευθεριακούς μαχητές της CNT (Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας) και της Ιβηρικής Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAI).

«Το ισπανικό σώμα που ανήκε στη Φάλαγγα Leclerc ήταν τόσο σημαντικό που ο ίδιος ο στρατηγός Leclerc αποκάλυψε και χαιρέτησε την ισπανική Δημοκρατική σημαία που έφερε το 9ο Τμήμα. Αυτό συνέβη τον Αύγουστο του 1943 κοντά στο Djidjelli.

Αυτό το Τμήμα αποτελείτο εξ ολοκλήρου από Ισπανούς, συμπεριλαμβανομένων των αξιωματικών. Τα άλλα Τμήματα, αποτελούνταν από Ισπανούς κατά περίπου 60 ... Φτάσαμε στη Γαλλία μεταξύ 1 και 3 Αυγούστου 1944 στην ακτή της Νορμανδίας. Εκεί, πολλοί από εμάς έπεσαν, ιδιαίτερα στην περίφημη μάχη του “Falaise Pocket” ... Στο νεκροταφείο Echouche (στη Νορμανδία), έχει ταφεί μεγάλος αριθμός Ισπανών προσφύγων που έπεσαν στις λυσαλέες μάχες …

Τα πρώτα τανκς που εισήλθαν στο Παρίσι είχαν ισπανικά ονόματα. Οι Ελεύθερες Γαλλικές Δυνάμεις πίστευαν ότι ήμασταν Αμερικανοί, και καθώς μιλούσαμε άσχημα Γαλλικά, υπήρχε πιθανότητα σύγχυσης. Είπαμε: "Δεν είμαστε Αμερικανοί, δεν είμαστε Άγγλοι, είμαστε Ισπανοί και πρόσφυγες”. Το πρωί της 25ης κατευθυνθήκαμε προς τους στρατώνες στην Place de la Republique. Πολύ ισπανικό αίμα έτρεξε ξανά στη διαδρομή από το Δημαρχείο προς το PI. Republique».
(Απολογισμός του V. Echegaray)

Η Οδύσσεια της 2ης Τεθωρακισμένης Ταξιαρχίας δεν τελείωσε στο Παρίσι, αλλά συνεχίστηκε σε εκστρατείες στην Αλσατία και τη Λωρραίνη. Το 9ο Τμήμα διακρίθηκε περίλαμπρα στο Moselle, στην απελευθέρωση του Στρασβούργου στις 23 Σεπτεμβρίου, και στη συνέχεια στις μάχες στη Γερμανία, περνώντας από το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Νταχάου (που είχε ήδη απελευθερωθεί από τους Αμερικανούς) με την τελική σύλληψη των χιτλερικών. Οι Ισπανοί ήταν οι πρώτοι που μπήκαν στο Eagles Nest στο Berchtesgarten.

Η μαζική παρουσία ελευθεριακών μαχητών στη 2η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία και ιδιαίτερα στο 9ο Τμήμα, μπορεί να εξηγηθεί εύκολα αν λάβουμε υπόψη ότι πολλοί από αυτούς πίστευαν ότι μόλις απελευθερωνόταν η Γαλλία, θα ερχόιταν η σειρά της Ισπανίας.

Ο σύντροφος Manuel Lozano, στον οποίο απονεμήθηκε ο Στρατιωτικός Σταυρός από τον Leclerc για τη συμμετοχή του στις εκστρατείες του 9ου Τμήματος, εξηγεί: «Συνεργαστήκαμε με τη διοίκηση του Leclerc επειδή πιστεύαμε ότι μετά τη Γαλλία θα είμαστε έτοιμοι να απελευθερώσουμε την Ισπανία. Στο Τμήμα μου, “La Nueve”, όλοι ήμασταν έτοιμοι να εγκαταλείψουμε τη Γαλλία με όλο τον εξοπλισμό και να πάμε στην Ισπανία. Ο Campos, ο διοικητής του 3ου Τμήματος, ήρθε σε επαφή με τους αντάρτες του Union Nationale που πολεμούσαν στα Πυρηναία. Αλλά το Union Nationale ελεγχόταν από τους κομμουνιστές, και έπρεπε να απορρίψουμε τη σκέψη αυτή ... Αν οι κομμουνιστές δεν κυριαρχούσαν εκεί, τότε όχι το Τμήμα μας και όχι μόνο το Τμήμα μας, αλλά και όλα τα άλλα σώματα που κυρίως αποτελούνταν από Ισπανούς πρόσφυγες θα είχαν συνεργαστεί με το Union Nationale. Είχαμε οργανώσει τα πάντα. Τα φορτηγά ήταν γεμάτα εξοπλισμό, καύσιμα, και άλλα υλικά θα μπορούσαμε να φτάσουμε μέχρι τη Βαρκελώνη. Και τότε, ποιος ξέρει, ίσως η ιστορία της Ισπανίας θα ήταν διαφορετική …».

Πάντα με γνώμονα τη συνέχιση του αγώνα στην Ισπανία, οι σύντροφοι της «La Nueve» είχαν οργανώσει μια συστηματική επιχείρηση απόκτησης όπλων από τα πεδία των μαχών. Χρησιμοποιήθηκαν δύο ημιφορτηγά γι’ αυτό το σκοπό και τα όπλα που αποκτήθηκαν αποθηκεύθηκαν εν μέρει στο μικρό εργαστήριο που είχε δημιουργήσει ο Manuel Fernandez, ένας ηλικιωμένος αγωνιστής του Συνδικάτου υλοτόμων, κοντά στο Montpelier, για χρησιμοποιείτο από ομάδες δράσης που διείσδυαν την Ισπανία εκείνη την εποχή.

Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι οι επίσημοι ιστορικοί έχουν σιωπήσει περίεργα για το ρόλο των Ισπανών στην Αντίσταση γενικά, και ιδίως του στρατού του Leclerc. Από το 1946 ο ιστορικός Adrien Dansette, αρνήθηκε την παρουσία των Ισπανών, προσποιούμενος ότι ήταν Μαροκινοί! Στη συνέχεια, δεν υπάρχουν αναφορές στα ισπανικά ούτε στο έργο των Lapieffe, Collins ή Michel. Ακόμα και ο Raymond Dronne, ο οποίος ήταν διοικητής του 9ου Τμήματος, δύσκολα τους αναφέρει στο βιβλίο του για την απελευθέρωση του Παρισιού. Όμως στο ημερολόγιο της εκστρατείας του (αναπαράγεται στα ισπανικά, αλλά δεν δημοσιεύεται στα γαλλικά από όσο γνωρίζουμε) θυμάται, συχνά και με συγκίνηση, αυτούς τους μαχητές, οι οποίοι ήταν κυρίως μέλη των CNT και FAI. Επικρατεί αυτή η σιωπή σκόπιμα ή είναι απλώς τυχαία; Σε κάθε περίπτωση, η συμμετοχή ξένων (είτε Ισπανών είτε Γερμανών αντιφασιστών είτε Πολωνών προσφύγων, Εβραίων μαχητών, Αλγερινών, Κάνακ ή Σενεγαλέζων πεζικάριων), στον αγώνα για την απελευθέρωση, είτε αναφέρεται ελάχιστα είτε διαστρεβλώνεται συστηματικά είτε απλώς διαγράφεται, παρουσιάζοντας μόνο τους Γάλλους μαχητές, δημιουργώντας τη θεωρία περί μιας εθνικής συναίνεσης, περιορίζοντας ταυτόχρονα τη συνεργασίαπολλών Γάλλων με τους Ναζί.

Ένα άρθρο που περιγράφει εν συντομία την ιστορία της προκατόχου της Alternative Libertaire, Union des Travailleurs Communistes Libertaires

Οι πρόγονοι της Alternative Libertaire: Η UTCL - Από τάση δίκτυο

Ένα άρθρο που περιγράφει εν συντομία την ιστορία της προκατόχου της Alternative Libertaire, Union des Travailleurs Communistes Libertaires

Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες της γέννησης της Alternative Libertaire (AL - Ελευθεριακή Εναλλαγή) ήταν η Union des Travailleurs Communistes Libertaires (UTCL - Ένωση Ελευθεριακών Κομμουνιστών Εργατών). Αυτή η οργάνωση -η ζωή της οποίας διήρκεσε 17 χρόνια- κατέβαλε έντονες προσπάθειες για να διατηρήσει έναν ελευθεριακό προσανατολισμό στην ταξική πάλη της εποχής της.

Αλλά πριν γίνει οργάνωση, η UTCL ήταν μια τάση μέσα στην Organisation Révolutionnaire Anarchiste (ORA - Αναρχική Επαναστατική Οργάνωση) (1). Μετά το 1968, η ORA είχε προσελκύσει πολλούς νέους που είχαν διαγραφεί ή αποχωρήσει από λενινιστικές, τροτσκιστικές και μαοϊκές οργανώσεις.

Αν πρέπει να χαρακτηρίσουμε το πολιτικό σχέδιο της ORA, θα πρέπει να πούμε ότι επιδίωξε να οικοδομήσει μια οργάνωση για τον “εργατικό αναρχισμό”. Στις αναφορές της στον μαρξισμό, που γίνονταν όλο και πιο αποδεκτές, προστέθηκε η επιθυμία να συμμετάσχει στους τότε εργατικούς αγώνες, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την κυκλοφορία δελτίων σε διάφορους βιομηχανικούς τομείς. Δύο από αυτά τα δελτία έμελλε να διαρκέσουν λίγο παραπάνω από άλλα: “Le Rail enchaîné” (2) στην εθνική σιδηροδρομική εταιρεία SNCF και "Le Postier affranchi" (3) στα Ταχυδρομεία. Φτιαγμένα από νεαρούς υπαλλήλους αυτών των υπηρεσιών, τα εν λόγω δελτία ήταν στα μάτια κάποιων το καλύτερο σημείο της ORA. Από την άλλη πλευρά, ενώ οι ελπίδες μιας επικείμενης επανάστασης ξεθώριασαν, η πλειοψηφία της ORA ξεκίνησε μια εξέλιξη που θα την οδήγησε στην εγκατάλειψη αυτής της εργατικής προσέγγισης, προτιμώντας το είδος του κινηματισμού σαν αυτό που προτιμούσαν οι Ιταλοί αυτόνομοι.

Το 1974 ξέσπασαν μεγάλες απεργίες από εργαζόμενους στις τράπεζες, στα ταχυδρομεία και στο σιδηροδρομκό δίκτυο SNCF, τρεις τομείς όπου η ORA διέθετε αγωνιστές. Για όσους βρίσκονταν πίσω από το "Le Postier affranchi", η υπόθεση ήταν ξεκάθαρη: έπρεπε να είναι με το μέρος των μαζικών αγώνων, υποστηρίζοντάς τους μέσω της συνδικαλιστικής δουλειάς που πρέπει να είναι αναπόσπαστο μέρος του έργου των επαναστατών. Συμμετείχαν σε αυτήν την ανάλυση από άλλους, ιδίως από τους σιδηροδρομικούς εργαζόμενους. Έτσι σχηματίστηκε ένας μαχητικός πυρήνας, ο οποίος θα γινόταν γνωστός ως Tendance pour une Union des Travailleurs Communistes Libertaires (Τάση για ένα Συνδικάτο Κομμουνιστών Ελευθεριακών Εργαζομένων). (4)

"Μια άλλη μικρή ομάδα!" (1976-1982)

Ο αγώνας της τάσης αυτής μέσα στην ORA δεν κράτησε πολύ, δεδομένης της διαφορετικής στρατηγικής και των οργανωτικών της ιδεών. Στο συνέδριο της Ορλεάνης τον Απρίλη του 1976, η μειοψηφική αυτή τάση UTCL διαγράφτηκε από την οργάνωση και η πλειοψηφία της ORA πήρε το όνομα Organisation Communiste Libertaire (OCL - Ελευθεριακή Κομμουνιστική Οργάνωση). Το πρώτο τεύχος του "Tout le pouvoir aux travailleurs" (5), επίσημου εκφραστικού οργάνου της UTCL, ήταν ήδη στο τυπογραφειο, με τον κάπως ειρωνικό τίτλο "Μια άλλη μικρή ομάδα!". Η διακοπή των σχέσεων με την OCL ολοκληρώθηκε, και η δεύτερη κινήθηκε προς μια πιο αντι-συνδικαλιστική κατεύθυνση, ενώ οι “Βασικές Αρχές” που υιοθετήθηκαν από το 1ο Συνέδριο της UTCL το 1978 απαιτούσαν από τους αγωνιστές να είναι και μέλη των εργατικών συνομοσπονδιών CGT ή CFDT. (6)

Τα μέλη της UTCL αφιέρωσαν, ωστοσο, ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς τους ουσιαστικά στην CFDT, η οποία ήταν υπέρ της αυτοδιαχείρισης. Τα δελτία σε διάφορους βιομηχανικούς τομείς πολλαπλασιάστηκαν, με ποικίλες μορφές και κανονικότητα: "Le Postier affranchi" στα ταχυδρομεία, "Le Court-circuit" στο χώρο των εργαζομένων στο ηλεκτρικό (Électricité de France), (7), ”L’Éclateur" στην Air-France (8) και "Cheminots en lutte" στο SNCF. (9) Αλλά η νέα οργάνωση σύντομα έπρεπε να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και την κρίση του ακτιβισμού.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 επικράτησε μια περίοδος παρακμής στους αγώνες. Ο Μάιος του 1968 ήταν ήδη πολύ πίσω και οι περισσότερες ακροαριστερές οργανώσεις είχαν εισέλθεοι σε μια καθοδική πορεία. Αυτό που ήταν το ισχυρό σημείο της UTCL -ριζωμένο μεταξύ των εργαζομένων και η επιλογή της συνδικαλιστικής εργασίας ως η καθημερινή εναλλακτική λύση για τον ανεξέλεγκτο ατομικισμό- ήταν επίσης και η αδυναμία της. Στην πραγματικότητα, ήταν δύσκολο για την UTCL να οικοδομήσει "την εργατική οργάνωση για τον ελευθεριακό κομμουνισμό" όταν δεν είχε φτάσει να διαθέτει έναν ικανό αριθμό μελών, και όταν μεταξύ αυτών υπήρχαν τόσοι πολλοί που είχαν εκλεγεί εκπρόσωποι του αντίστοιχου συνδικάτου από τους συναδέλφους τους στους χώρους εργασίας τους και δεν μπορούσαν να τους απαρνηθούν.

Αυτό όμως δεν εμπόδισε την UTCL να αναλάβει συγκεκριμένα καθήκοντα, όπως εκστρατείες υποστήριξης των εργαζομένων στην Ανατολική Ευρώπη. Η διαδικασία αυτή κορυφώθηκε με την οργάνωση ενός συμποσίου υπό τον γενικό τίτλο "1921-1981: Από την Κροστάνδη στο Γκντανσκ - 60 χρόνια αντίστασης στον κρατικό καπιταλισμό", όπου συμμετείχαν οι διάσημοι αντιφρονούντες σοβιετικοί συνδικαλιστές Ante Ciliga και Marcel Body, καθώς και οι ιστορικοί Marc Ferro και Daniel Guérin, που ήταν και ο ίδιος μέλος της UTCL.

Μια "ακούσια Μπακουνική Συμμαχία” (1982-1991)

Τον Μάη του 1982 το "Lutter!" πήρε τη θέση του "Tout le pouvoir aux travailleurs". Τόσο στον Τύπο όσο και στην ίδια την οργάνωση, η στρατηγική ανάλυση της συνδικαλιστικής και της εργατικής εργασίας ήταν υψηλού επιπέδου.

Φυσικά, η UTCL συνέχισε τις δημόσιες εκστρατείες της: προς υποστήριξη των λαών Kanak, των αγώνων στην Ανατολική Ευρώπη, για τη διακοσαετία της Γαλλικής Επανάστασης και ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ. Όμως, στην πραγματικότητα η UTCL ως οργάνωση γινόταν όλο και περισσότερο ένα δίκτυο έμπειρων συνδικαλιστών, γνωστών σε ολόκληρο σχεδόν το κίνημα. Στην πολιτική διαθήκη της το 1991, η UTCL θα αυτοπεριγραφόταν ως μια “ακούσια Μπακουνική Συμμαχία”, σε σχέση με τους μυστικούς συνδέσμους που ήταν τόσο αγαπητές στους διάσημους Ρώσους αναρχικούς.

Εάν χρειαζόταν απόδειξη της επιρροής της σε αυτόν τον τομέα, υπήρχε η δημόσια συνάντηση που διοργανώθηκε το 1986 από την UTCL σχετικά με τον επαναστατικό συνδικαλισμό, στην οποία συμμετείχαν 400 άτομα, ένας πολύ καλός αριθμός, οι περισσότεροι από τους οποίους αρκετά χρόνια αργότερα θα γίνονταν βασικά πρόσωπα στα νέα εναλλακτικά συνδικάτα SUD, SNPIT και CRC. (10)

Το δίκτυο UTCL πολέμησε ενάντια στον συγκεντρωτικό έλεγχο της CFDT, ο οποίος άρχισε τότε να αντικαθιστά την αυτοδιαχείριση με την τακτική των διαπραγματεύσεων. Σε αυτό το πλαίσιο δημοσίευσε το "Projet communiste libertaire" (“Ελευθεριακό Κομμουνιστικό Σχέδιο"), ένα πυκνογραμμένο ντοκουμέντο (11) που εγκρίθηκε από το 4ο Συνέδριο της UTCL τον Μάρτη του 1986. Ορίζει την έννοια του αντι-εξουσιαστικού συντονισμου του αγώνα "ως εναλλακτική λύση στην πρωτοπορία”. Αυτή η ιδέα θα εφαρμοζόταν πολύ γρήγορα από ομάδες απεργών το χειμώνα του 1986-1987, στις οποίες συμμετείχαν τα μέλη της UTCL. Και ενώ οι αγώνες άρχισαν ξανά, οι μορφές ακτιβισμού εξελίχθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Έτσι, το 1989, οι συνδικαλιστές που είχαν ανακληθεί ή τεθεί σε διαθεσιμότητα από την ηγεσία της CFDT θα συγκροτούσαν τη συνδικαλιστική ένωση SUD στο χώρο των ταχυδρομείων. (12)

Την ίδια χρονιά, η UTCL ξεκίνησε τη διαδικασία που θα οδηγούσε στη διάλυσή της και στην ακόλουθη δημιουργία της Alternative Libertaire (AL). Η UTCL είχε κάνει τον κύκλο της. Ωστόσο, εκτός από την οικοδόμηση συνδέσμων και ενός κοινού μονοπατιού, διήνυσε μια περίοδο μαχητικής συλλογικής δουλειάς δεκαεπτά ετών, η οποία δημιούργησε, με τη σειρά της, μια στρατηγική και πολιτική συνοχή η οποια αποτελεί μια σημαντική κληρονομιά για το σημερινό ελευθεριακό κίνημα στη Γαλλία.

Théo Rival (AL Ορλεάνη)

Άρθρο που δημοσιεύθηκε στο "Alternative libertaire", Αρ. 207 - Ιούνης 2011. Αγγλική μετάφραση FdCA-Γραφείο Διεθνών Σχέσεων. Ελληνική μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.

Σημειώσεις:
1. Για την ORA, δείτε τη συνέντευξη με τους Rolf Dupuy και Guy Malouvier στο "Alternative libertaire", Μάης 2008.
2. Σημείωση του μεταφραστή: "Οι ασυνόδευτοι σιδηρόδρομοι".
3. Σημείωση του μεταφραστή: "Η απελευθερωμένη ταχυδρομική μηχανή".
4. Σημείωση του μεταφραστή: Τάση για ένα Συνδικάτο Κομμουνιστών Ελευθεριακών Εργαζομένων. Σημείωση του συγγραφέα: Les dix-sept années de l'UTCL, συλλογική ανασκόπηση που κυκλοφόρησε το 1991 για το 5ο και τελευταίο συνέδριο της UTCL (διατίθεται στα γαλλικά στο Raforum.info).
5. Σημείωση του μεταφραστή: "Όλη η εξουσία στους εργαζόμενους”.
6. Σημείωση του μεταφραστή: Confédération Française Démocratique du Travail.
7. Σημείωση του μεταφραστή: "Το βραχυκύκλωμα". Η EDF είναι ο εθνικός πάροχος ηλεκτρικής ενέργειας.
8. Σημείωση του μεταφραστή: "The Spark Gap".
9. Σημείωση του μεταφραστή: “Σιδηροδρομομικοί στον αγώνα".
10. Βλ. "1988, des moutons noirs fondent SUD-PTT" στο "Alternative libertaire", Οκτώβριος 2008.
11. Δείτε τη μερική δημοσίευση αυτού του κειμένου από την AL: Un projet de societyé communiste libertaire.
12. Patrice Spadoni, "Rayon de SUD, les dix ans de SUD-PTT", συνέντευξη με την Annick Coupé και τη Martine Donio, στο "Alternative libertaire", Ιανουάριος 1999.