Για να τελειώνουμε. Τις διαφορές μας με τον Σταλινισμό, τον Λενινισμό και τα μη αναρχικα ρεύματα που αναφέρονται στην επανάσταση θα τις λύσουμε εκεί που πρέπει, μέσα στους κοινωνικούς αγώνες. Με την διαπάλη, όσο σκληρή κι αν χρειαστεί να γίνει, στους κόλπους της κοινωνικής βάσης. Η ιστορία μας δίδαξε πολλά, γνωρίζουμε τα λάθη και την αφέλεια των πολιτικών μας προγόνων. Δεν ξεχνάμε τίποτα.

Εξίσωση Ναζισμού – «Σταλινισμού»; Πίσω γορίλες!

Κατά καιρούς, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο και στο εσωτερικό πολιτικό πεδίο των κρατών που την απαρτίζουν επανέρχεται το θέμα της ιστορικής εξίσωσης ανάμεσα στον Ναζισμό/Φασισμό και το κομμουνιστικό κίνημα, ειδικά αυτό που κατάφερε να καταλάβει την εξουσία και να δοκιμάσει το μοντέλο του για δεκαετίες, αυτό που κάποτε λέγαμε «υπαρκτός σοσιαλισμός».

Σχεδόν με σαδομαζοχιστική ευχαρίστηση ξεκινάει μια έκθεση ωμοτήτων. Συγκριτικοί πίνακες νεκρών σε στρατόπεδα, λοιμούς, πολέμους, εκτελέσεις, με τα εκατομμύρια να πέφτουν σαν στραγάλια καταρτίζονται με σκοπό να μας δείξουν πως στην πραγματικότητα, πριν 80 χρόνια, στον Β’ΠΠ, πολέμησαν μεταξύ τους δύο αδερφά κινήματα και πως ακόμα και σήμερα ο ναζισμός/φασισμός και η «επαναστατική αριστερά» είναι ένα και το αυτό, οτιδήποτε απειλεί την δήθεν «φιλελεύθερη» καπιταλιστική τάξη είναι μια απειλή γενοκτονίας που σκοπεύει, αν κρίνουμε απο τα νούμερα, να ελαφρύνει κατά πολύ τον πλανήτη από την ανθρώπινη παρουσία.

Θα αποφύγουμε να σχολιάσουμε τον τρόπο κατάρτισης των αριθμών και την περιγραφή ιστορικών περιστατικών. Θα αρκούσε να κάνουμε το ίδιο για τους νεκρούς 200 χρόνων καπιταλισμού δηλαδή πολέμων, πείνας, διωγμών, καταστολής, αποικιοκρατίας, ρατσιστικών πογκρόμ, δουλείας… και τότε και ο ναζισμός (αν ως υπόθεση εργασίας τον διαχωρίσουμε από τον καπιταλιστικό κόσμο) και o «Σταλινισμός» θα ωχριούσαν…

Αν και η παραβίαση βασικής αριθμητικής του δημοτικού σχολείου, καθώς και η εξόφθαλμη μονομέρεια, είναι ενδεικτική των προθέσεων αλλά και της «αξίας» των διαφόρων «μελετητών» του τύπου «μαύρη βίβλος του κομμουνισμού», στην Ελλάδα έχουμε μέγάλη εμπειρία απο θεωρίες για «κονσερβοκούτια» και «θύματα ΕΑΜοβούλγαρων». Αυτοί που ήταν αποφασισμένοι να πιστέψουν τις κοτζαμάνικες τερατολογίες το έκαναν. Οι άλλοι, οι πολλοί, έχουν απο δεκαετίες γυρίσει την πλάτη σε αυτή την προπαγάνδα.

Οι γενιές όμως αλλάζουν, οι παλιοί πεθαίνουν, η άμεση ιστορική μνήμη ξεθωριάζει, και κανείς δεν είναι τόσο αφελής να πιστέψει ότι όλη αυτή η διαμάχη αφορά το παρελθόν και κάποια τελικά ιστορικά πορίσματα.

Αφορά το παρόν και το μέλλον των καπιταλιστικών κοινωνιών. Αφορά και την προοπτική μιας επαναστατικής κοινωνικής αλλαγής και κατά πόσο αυτή ακυρώνεται από τις στρεβλωμένες απόπειρες να πραγματοποιηθεί στο παρελθόν.

Το ιστορικό αναρχικό κίνημα έχει χτυπηθεί ανελέητα από τις Μαρξιστικές – Λενινιστικές εκδοχές, αφότου ο Λενινισμός πήρε κεφάλι στα επαναστατικά κινήματα κατορθώνοντας να επιβάλει το σχέδιό του στην πρώτη νικηφόρα κοινωνική επανάσταση την εποχή του καπιταλισμού. Προδοσίες, διώξεις, σφαγές, τρομακτική καταστολή σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου: στην Ρωσία, Ουκρανία, Ισπανία, Βουλγαρία, Κορέα… ακόμα και στην Ελλάδα στα κατοχικά και εμφυλιακά χρόνια, ακόμα και σε επίπεδο εχθρότητας, κατάδοσης και συκοφαντησης και μετά την πτώση της χούντας. Δε μπορούμε επίσης να ξεχάσουμε τον αρνητικά φορτισμένο έως αντεπαναστικό ρόλο που έπαιξε ο σταλινισμός στην υπόθεση της απελευθέρωσης των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων, όχι με όρους κατάκτησης της εξουσίας αλλά με την έννοια της πραγματικής και πολύπλευρης κοινωνικής απελευθέρωσης.

Είμαστε οι τελευταίοι που θα δίναμε συγχωροχάρτι στα πολιτικά ρεύματα που όχι μόνο σφαγίασαν επαναστάτες αλλά και ταύτισαν την επαναστατική υπόθεση με τις καρικατούρες των «σοσιαλιστικών» καθεστώτων που ο καπιταλισμός τα σάρωσε χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, με τις υποτελείς κοινωνίες τους να παρακολουθούν το τέλος με αδιαφορία αν όχι με ανακούφιση. Τι δουλειά μπορεί να έχει ο κομμουνισμός και η ελευθερία, για να δώσουμε ένα σημερινό παράδειγμα, με κωμικοτραγικά καθεστώτα σαν αυτό της Β. Κορέας;

Αλλά ο «εχθρός του εχθρού μου» δεν είναι φίλος μου. Δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η σύγκρουση στο ευρύτερο σοσιαλιστικό κίνημα από τον 19ο και 20ο αιώνα ήταν μια σύγκρουση ανάμεσα σε πολιτικές δυνάμεις που είχαν τον ίδιο στόχο: την καταστροφή του καπιταλισμού και, είτε άμεσα είτε ως ευχή για το μέλλον, την κατάργηση του κράτους. Αλλά πάνω από όλα αυτή η σύγκρουση αφορούσε, και διεξήχθη στους κόλπους της κοινωνικής βάσης: στο προλεταριάτο, τους εκμεταλλευόμενους, τους καταπιεσμένους. Σε αυτούς ανήκει όχι απλά το δικαίωμα αλλά η υποχρέωση της ιστορικής αποτίμησης των επαναστατικών ρευμάτων, αυτοί πρέπει να χαράξουν την επίκαιρη επαναστατική στρατηγική. Στους κόλπους της υποτελούς τάξης θα δοθεί η μάχη, εκεί θα μιλήσουμε για την αποτυχία αλλά και τα εγκλήματα των Λενινιστικών κινημάτων ευρύτερα (γιατί αν μη τι άλλο θα ήταν άδικο να χρεωθεί αποκλειστικά ο Σταλινισμός τα αποτελέσματα της συνεπούς εφαρμογής του ευρύτερου ιδεολογικού του πλαισίου – στην Κροστάνδη και την Ουκρανία για παράδειγμα δεν ήταν οι Σταλινικοί που χτύπησαν την επανάσταση).

Και υπάρχει και η άλλη πλευρά που όλοι τείνουμε να ξεχάσουμε Το κομμουνιστικό κίνημα, μαζί με όλα τα άλλα επαναστατικά κινήματα έδωσε τρομερούς και αιματοβαμμένους αγώνες στην καρδιά του καπιταλισμού ώστε εμείς σήμερα να μπορούμε να θεωρούμε δεδομένα πράγματα που είναι κατακτημένα. Αν σήμερα δεν δουλεύουμε 16 ώρες την μέρα, αν έχουμε επαρκή τροφή και στέγη, αν δεν μας στέλνουν στα κάτεργα γιατί απλά συζητήσαμε την πιθανότητα απεργίας, αν έστω και για τα μάτια του κόσμου οι ιμπεριαλισμοί ψάχνουν λογικοφανείς δικαιολογίες για τα μαζικά τους εγκλήματα αυτό το οφείλουμε σε αυτούς τους τρομερούς και αιματοβαμμένους αγώνες. Το οφείλουμε και στους αγώνες των κομμουνιστικών και Σταλινικών κινημάτων, οργανώσεων, κομμάτων στα καπιταλιστικά κέντρα και στην καπιταλιστική περιφέρεια.

Αυτά όμως που εμείς οι καταπιεσμένοι ξεχάσαμε πως κερδήθηκαν, γιατί γεννηθήκαμε όταν ήταν ήδη κερδισμένα. και νομίζουμε ότι μας τα παραχώρησε κάποιος «μεγαλόκαρδος» καπιταλισμός, ο καπιταλισμός δεν τα ξέχασε ποτέ. Και τώρα που νομίζει ότι μονοπωλεί τα πάντα θέλει να τα πάρει όλα πίσω.

Αυτό είναι το διακύβευμα της εξίσωσης Ναζισμού –Σταλινισμού».

Η παγκόσμια καπιταλιστική τάξη, σε περίοδο κρίσης, δεν μπορεί να κρύψει την αντικοινωνική και βάρβαρη φύση της. Το σύνθημα «ενώστε τη δεξιά» που ακούστηκε απο τους γραφικούς ναζί στο Charlottesville γίνεται πραγματικότητα μέσα στην Ευρωπαϊκή ένωση. Φιλελεύθεροι, δεξιοί, φασίστες αλλά και σοσιαλδημοκράτες και κεντρώοι της Ευρώπης επιχειρούν να φτιάξουν την νέα αφήγηση του καπιταλισμού που επιστρέφει εκδικητικός και τροπαιούχος. Στο όνομα του «Σταλινισμού» φωτογραφίζουν κάθε κοινωνική αντίσταση. Ούτε καν την επανάσταση και τον κομμουνισμό. «Πρόδρομος εγκλημάτων», πάνε να μας πείσουν, είναι και η πιο ασήμαντη διεκδίκηση, και η παραμικρότερη άρνηση κάθε κυρίαρχης πολιτικής. Ο καπιταλισμός θέλει να μας γυρίσει πίσω, στις «χρυσές του εποχές» τον 19ο αιώνα, τότε που όλες οι μεταρρυθμίσεις που τώρα προπαγανδίζουν ήταν σε ισχύ, τότε που οι μάζες των εξαθλιωμένων εργατών γεννιόνταν, αναπαράγονταν και πέθαιναν σαν τα ποντίκια. Κι αυτός είναι ο λόγος που στο παρόν κείμενο βάζουμε τον Σταλινισμό σε εισαγωγικά.

Κι ακόμα κι αυτή η «εξίσωση» ανάμεσα στο φασιστικό σκοτάδι και τον κοινωνικό αγώνα είναι ένα υπολογισμένο ψέμα. Το τελευταίο σκαλοπάτι πριν την επίσημη αναγνώριση και δικαίωση του ναζισμού. Δεν είναι μόνο οι αριθμοί των πτωμάτων που στις μελέτες που παρουσιάζουν/κατασκευάζουν που δείχνουν την «εγκληματική υπεροχή» του «Στάλιν» απέναντι στον «Χίτλερ». Είναι και ολόκληρο το φιλελεύθερο αναθεωρητικό ιστορικό ρεύμα που για παράδειγμα στην Ελλάδα εκφράστηκε με την προσπάθεια να δικαιολογηθούν οι κατοχικοί δοσίλογοι και φασίστες απο διάφορους τυχάρπαστους όπως ο καθηγητής, κος Καλύβας, ο Μαραντζίδης και άλλοι. Η δεξιά πρέπει να ενωθεί, το κεφάλαιο θα χρειαστεί ξανά τους φαιοχιτώνες τραμπούκους του στο πεζοδρόμιο. Σε καμία «εξίσωση» δεν πιστεύουν, θέλουν να φέρουν τους περιθωριακούς και «παρεξηγημένους» ναζί πίσω στα σαλόνια. Έχουν ήδη μπει στη βουλή σε τόσες χώρες άλλωστε…

Για να τελειώνουμε.
Τις διαφορές μας με τον Σταλινισμό, τον Λενινισμό και τα μη αναρχικα ρεύματα που αναφέρονται στην επανάσταση θα τις λύσουμε εκεί που πρέπει, μέσα στους κοινωνικούς αγώνες. Με την διαπάλη, όσο σκληρή κι αν χρειαστεί να γίνει, στους κόλπους της κοινωνικής βάσης. Η ιστορία μας δίδαξε πολλά, γνωρίζουμε τα λάθη και την αφέλεια των πολιτικών μας προγόνων. Δεν ξεχνάμε τίποτα.

Κι ακριβώς επειδή δεν ξεχνάμε τίποτα θα σταθούμε επιθετικά απέναντι σε κάθε ξέπλυμα του καπιταλισμού, σε κάθε «εξίσωση». θα σταθούμε στο πλευρό του αγώνα. Λυκοφιλίες απο τους αναρχικούς (όσο κι αν τολμάνε οι φιλελεύθεροι να μνημονεύουν τους αναρχικούς ως θύματα του «Σταλινισμού») δεν θα πρέπει να περιμένουν. Δεν θα βάλουμε τον εχθρό διαιτητή σε καμιά κινηματική διαμάχη. Αυτό μας επιβάλει τόσο το αναρχικό, επαναστατικό ήθος όσο και η αναγκαία τακτική και στρατηγική του αγώνα στην ιστορική περίοδο που ζούμε.
Πίσω γορίλες.

http://anarchist-federation.gr/hitler_stalin

In Catalonia an important process of independence is taking place against Spain. At the request of the Popular Party (PP), the Spanish Constitutional Court declared the Catalan Statute of 2010, unconstitutional. This statute was negotiated between the Government of José Luis Rodríguez Zapatero and later endorsed by the Spanish Parliament. Since then, the number of Catalans who want to become independent from Spain has not stopped growing.

The degree of autonomy that Catalonia was going to reach was far too much for a right-wing party as the PP, despite the 2010 statute cuts which were decided by the Spanish parliament.

Chronology of the Process of Independence of Catalonia

-November 9, 2014: A consultation for independence was held, prohibited by the Constitutional Court. Almost 2.3 million people participated in it. These were the results: 80.72% ‘YES’, 4.55% ‘NO’, 9.56% in blank votes and the rest with other answers. Artur Mas, the former president of the Autonomous Community, called the vote a total success due to the conditions in which they were held. In an appearance on the night of the vote, he sent two messages to the central government: The Catalans had made it clear that they wanted independence and they wanted to decide their political future.

-November 20, 2014: The Board of Prosecutors concluded that there were conditions to act against the Catalan president for holding the consultation on 9 November and, after a debate of more than four hours, it was understood that there was disobedience to the Constitutional Court, which had banned the consultation.

-January 14, 2015: Following an agreement between the President of Catalonia and the leader of Esquerra Republicana de Catalunya (ERC), Oriol Junqueras, supported by the President of the Catalan National Assembly, Carme Forcadell, the Òmnium Cultural, Muriel Casals, and the president of the Association of Municipalities for Independence, Josep Maria Vila d'Abadal, the Generalitat convenes early elections for the 27 September of that year.

-September 11, 2015: Demonstration of the Diada prior to 27 September. According to the organization, two million people participated; however, the Urban Guard gave an estimated participation of 1.2 million people.
November 13, 2016: Thousands of people gathered to show their support for the Catalonian politicians who were being investigated by the Spanish court, including Artur Mas himself. The ex-president said that he did not disobey the law, but rather, he obeyed the mandate of the people of Catalonia and called for the consultation on 9 November. Puigdemont, the current president of Catalonia, defended that Catalonia will decide its relationship with Spain freely and at the polls and said: “I hope that the government in Madrid will listen to the people.”

-March 13, 2017: Artur Mas is convicted of disobeying two years of political inactivity and a fine of 36,500 euros. Ortega and Rigau are also sentenced, for the same offence of one year and nine months and one year and six months respectively. In addition, Ortega will have to pay a fine of 30,000 euros, while Rigau must pay 24,000 euros.

-May 22, 2017: In a conference in Madrid, Puigdemont, accompanied by the Vice-President of the Catalonian Government and ERC leader, Oriol Junqueras, and the Minister of Foreign Affairs, Raül Romeva, reiterated again the desire to dialogue with the central government to agree on the question, date and necessary majority of the referendum, but added that the referendum will be held, even if the central government refuses to negotiate.

-May 24, 2017: Puigdemont sent a letter to Mariano Rajoy, President of Spain, stating that it would be necessary for the two governments to start a dialogue. In his letter he said that the Generalitat had the maximum will to seek a peaceful agreed solution, but respecting the will of the Catalan people.

-May 25, 2017: Rajoy responded to Puigdemont’s letter with a resounding NO. The President of the central government rejects any kind of negotiation about the referendum and accuses the Catalonian government of threatening the central State.

-June 9, 2017: Puigdemont announced that the referendum for independence would be held on Sunday, 1 October 2017 with the question: “Do you agree with an independent State in the form of a Republic?”

-September 6, 2017: The Catalan Parliament approved the law of the referendum and the president convened the consultation for 1 October. In a controversial parliamentary session in which the left grouped in Catalunya sí que es pot abstained.

-September 7, 2017: Prior to the referendum, the central government responded with a series of reprisals from the Spanish state. The Constitutional Court prohibited the referendum and warned thousand Catalonian politicians. The Prosecutor’s Office issues a complaint against Puigdemont and the Catalonian government. Rajoy announced, after meeting with Pedro Sánchez (PSOE) – who assured all his support to the central government – that he will do anything to stop the referendum. But the Catalan Parliament gave the green light to the Law of Legal and Fundamental Transiency of the Republic and Puigdemont ratified that the referendum should continue despite the complaints.

-September 8, 2017: Inspections by the Civil Guard began in search of ballot boxes and ballots, ordered by the Attorney General's Office. The Civil Guard inspected printing shops, the headquarters of the newspaper El Vallenc and private vehicles in search of propaganda material for the referendum. The controls have been repeated every day so far. There have been multiple peaceful demonstrations against these police acts and also Julian Assange defends the right to decide of the Catalans.

-September 11, 2017: A new Diada demonstration with more than 1 million people in favour of the referendum. In his institutional message, Puigdemont says: “No one can disable us.”

-September 15, 2017: The central government intervened in the accounts of the government of Catalonia and suspended several fiscal competencies.

-September 17, 2017: In Madrid, an event was held in support of the right to decide, which had previously been banned by a Madrid court. In spite of this, thousands of people gathered. There was a large police presence and the threat of fascist groups attacking the event.

-September 19, 2017: The Civil Guard took the voters’ census for the referendum and the interrogation by the prosecution of more than 700 Catalan mayors who support the referendum starts. If they do not attend the interrogation, the persecutors office threatens them with jail.
This chronology is not complete, but it shows the milestones in this dispute.

The Spanish Left and the Catalan Referendum

Both Podemos and Izquierda Unida support a referendum but with guarantees. Podemos sees the referendum as a citizen mobilization, but believes that it cannot be binding. Izquierda Unida, for its part, says that the question of the referendum leaves out people who want a federal state, to which the various existing nationalities of the Spanish State can freely adhere.

The problem of guarantees is that, if the central government does not want to negotiate, the guarantees that are demanded cannot be given, since the updated voters' census can only be given by the central government.

Esquerra Unida I Alternativa (EUiA), the political counterpart of Izquierda Unida in Catalonia, decided on 17 September to appeal to the Catalan people to participate in the referendum, although EUiA is against the independence of Catalonia.

And here I come to the most controversial point. Who leads the process of independence? The Catalan bourgeoisie is not exactly a very democratic bourgeoisie and is immersed in many scandals of corruption. Although the movement for independence is very transversal, it is highly questionable that independence will serve the working classes, as the parties of the Catalan bourgeoisie have approved in the Catalan government the biggest cuts in health and education among others and have supported the central government when the Spanish parliament has passed anti-democratic laws such as the “Law Mordaza” that cut many democratic rights in order to curb the protests of the citizens against antisocial policies. I personally would vote NO for independence for the reasons mentioned above. However, this does not detract from the right of self-determination of the people. I sincerely believe that the NO would win in a referendum, if it could be carried out with the necessary guarantees, and a democracy should allow the people to decide about their future.

The 2010 surveys indicated that 35% of Catalans wanted independence, but now the surveys say that there are almost 50% of Catalonians that want independence. In addition, several surveys point out that 80% of the Catalan people want a referendum and 60% have said that they will participate, even if the Spanish State forbids it.

The repression and intransigence of the government of Mariano Rajoy have made many people in Catalonia stand for independence. And if his party continues with this repressive policy, it is expected that soon this number will increase.

A Few Questions

-What are the limits of sovereignty?
-Is there a right of self-determination only for the colonies or also for the nationalities of consolidated autonomous States?
-Why is it not possible in Spain what has been possible in the United Kingdom with Scotland?
-Do the Spanish government and the king fear that a Catalan rupture will provoke an increase in the struggle for a republic in Spain?

I had already finished this article, but the events of today, 20 September, in Catalonia made me have to expand it. This morning the Civil Guard and the National Police Corps entered in several Catalan government departments, they have registered the departments and arrested some 14 people, including officials of the government of Catalonia. The leftist parties in Spain have called for a fight against this new repressive spiral of the central government of the PP that is a de facto state of exception in Catalonia.

It is no longer just the right of people to decide. The leaders of Podemos and Izquierda Unida have said: “We must also defend democratic rights because of this dictatorial move by the Spanish government.” They have called for actively defending the democratic rights that are being cut drastically in the Spanish State. In response, tens of thousands of people have concentrated on ‘Puerta del Sol’ in Madrid and other Spanish cities.

What has become clear is that the ruling party has not been detached from its fascist roots. It is necessary to remember that this party was created by seven ex-ministers of the dictator Franco.

“La santa alianza de la clase política dominante (PP, PSOE, C`s, PNV, PDCat…), la clase empresarial y la judicatura, han instaurado el estado de excepción contra las clases populares y los movimientos sociales”.

Las clases políticas (PSOE, PP, PNV, CIU, C’s…) y el empresariado financiero e industrial, instauraron el estado de excepción permanente y se terminó la falsa democracia representativa en agosto de 2011, con la reforma del artículo 135 de la Constitución, que legalizó el robo y la desposesión de los recursos públicos dedicados a la Educación, Sanidad, Cultura, Cuidados a las personas dependientes, prestación al desempleo, investigación, políticas de empleo, etc.

La vida cotidiana, los empleos, las prestaciones, los derechos sociales, los servicios públicos, la libertad de expresión y reunión, quedaron condicionadas a la única libertad existente: la libertad del mercado capitalista y el aseguramiento de su tasa de ganancia, y quien no obedezca, a los tribunales o a la cárcel.

El 15M como movimiento social impugnando las políticas neoliberales; las Huelgas Generales de las personas asalariadas ante las Reformas Laborales que destruyeron cualquier contrapoder de las clases obreras; las movilizaciones de la PAH y STOP DESAHUCIOS que cuestionaban el robo y la especulación con un bien de uso necesario como la vivienda; las Mareas en defensa de los servicios públicos para todos y todas; las migraciones y las inmigraciones, cuya muerte física y social es una realidad vergonzante e inhumana… solamente recibieron como respuesta, autoritarismo, código penal y reforzamiento de un sistema constitucional antidemocrático y tutelado por el mercado y las fuerzas represivas.

La Reforma Laboral, destruyendo empleos, robando salarios e instaurando la precariedad y la desigualdad como modo de vida de la mayoría social. La Ley Mordaza como control autoritario y represivo de cualquier disidencia. Las sentencias de las máximas judicaturas (Tribunal Supremo y Tribunal Constitucional) que legitiman el esquirolaje en las huelgas y violan el derecho fundamental a interrumpir la normalidad de la explotación. La entrada en la cárcel, al amparo de la Ley Mordaza, de cientos de sindicalistas y cientos de activistas sociales. Jueces y juezas que legitiman la corrupción y el robo de la clase política y meten en la cárcel a titiriter@s, tuiter@s y cantantes, por el simple hecho de expresarse libremente denunciando las políticas liberticidas y autoritarias del poder.

El salto dado en los últimos días, es cualitativo y cuantitativo: miles, cientos de miles de personas, son tachadas de presuntas delincuentes, amenazadas con la cárcel y encarceladas por el hecho de… querer votar o no votar ???..., represaliadas con multas, intervenidas en sus decisiones y frenadas en seco a través de sus cuerpos de represión (guardia civil, policías –todas-, jueces y juezas), en cualquier acto que se pretenda realizar en defensa de la libertad de expresión o, simplemente en defensa del empleo, un transporte digno, una vivienda necesaria, un salario digno, un barrio habitable y un medio ambiente que permita vivir a las generaciones actuales y a las futuras.

La concepción de CGT y nuestra pelea no es por nacionalismo alguno sino por una sociedad autogestionada, donde la democracia sea real y directa por parte de las clases populares, las cuales tienen el derecho a decidir sobre todo: modelos productivos, modelos sociales, empleo, trabajo, rentas, etc., pero con independencia del tema nacional, los registros, detenciones, imputaciones, la prohibición de actos sobre el derecho a decidir, no son sino un ataque a las libertades y a los derechos de todos y todas.

La actuación del poder ejecutivo, representado por un partido político corrupto y anti-democrático (PP), con el apoyo incondicional de C’s y el PSOE, no es sino un cierre y un blindaje de la impunidad que se han otorgado las burguesías, las de todos los territorios, las cuales no tuvieron en el pasado y el presente, ningún enfrentamiento para decretar el estado de excepción contra las clases asalariadas: la reforma del art. 135, la Ley Mordaza, la Reforma Laboral, los decretos contra la sanidad, la educación, las pensiones, los PGE… y, a la vez, utilizar una “legalidad ilegítima” por medio de sus Tribunales, todos, para no dar cuenta de los cientos de miles de millones robados y expoliados a la mayoría social y esconder que, tanto unos como otros, son los responsables de estas leyes autoritarias, que mandan huelguistas a la cárcel, imponen multas a los movimientos sociales y encarcelan por el hecho de expresar ideas políticas.

CGT defenderá en la calle y en cualquier lugar, la libertad y los derechos fundamentales. Es legítimo desobedecer sus leyes y su sistema legal que nos convierte en súbditos y llamamos a la DESOBEDENCIA a las clases asalariadas, para defender las libertades que nos pertenecen a todos y todas y que este régimen capitalista nos niega.

Madrid, 21 de septiembre de 2017

Secretariado Permanente del Comité Confederal

En juin 2017, Pierre Bance, auteur de “Un Autre Futur pour le Kurdistan ?” contactait Le Monde. Après lui avoir réservé une tribune libre sur le Rojava, le quotidien rejetait sa publication…
Retour sur cette censure.

Le 13 juin 2017, j’envoyais au quotidien Le Monde une tribune libre avec pour titre « Après Rakka, l’ambition démocratique de la Fédération de la Syrie du Nord ». Son objet était de montrer que la conquête de Rakka par les Forces démocratiques syriennes n’est pas seulement une opération militaire, mais qu’elle porte aussi le projet politique d’installer, dans la Syrie septentrionale, un système fédéral basé sur des communes autonomes. Cette « auto-administration démocratique », phase préalable au confédéralisme démocratique du leader kurde Abdullah Öcalan, lui-même inspiré par le municipalisme libertaire du philosophe américain Murray Bookchin, est déjà une réalité dans les trois cantons du Kurdistan de Syrie (Rojava). Elle est actée dans deux documents de nature constitutionnelle. Le premier qui date du 14 janvier 2014 est connu sous le nom de Charte du Rojava. Le deuxième en date du 29 décembre 2016 renforce le fédéralisme avec pour vocation de l’étendre aux territoires libérés. D’où son nom, Contrat social de la Fédération démocratique de la Syrie du Nord. Comme vous pourrez le lire ci-dessous en annexe, ce libre propos n’est pas une apologie du projet, les critiques qui peuvent lui être adressées comme les interrogations qu’il soulève ne sont pas cachées.

Le 14 juin, Le Monde me répond qu’il souhaite réserver cet article et « qu’une date sera fixée pour sa parution dans le quotidien et, ou, sur son site ». Mais, le 25 juin, c’est une tribune de Jean-Pierre Filiu intitulée « Le vrai visage des libérateurs de Rakka » que Le Monde publie sur la page « Débats » de son site [1]. Je signale aussitôt aux journalistes du Monde que pour nourrir le débat, il serait bon de publier mon texte en contrepoint car il propose une toute autre lecture du contexte kurde.

Le personnage Filiu et sa relation avec Le Monde méritent qu’on s’y arrête un instant. Ce spécialiste des pays arabes, professeur à Science Po, membre de divers cabinets ministériels socialistes dont celui de Lionel Jospin entre 2000 et 2002, s’est pris de passion pour les révolutions arabes, spécialement pour l’opposition démocratique syrienne bien que celle-ci ne représente qu’elle-même et la fantomatique Armée syrienne libre. Concomitamment, Filiu s’est pris d’aversion envers le Mouvement révolutionnaire kurde en général, le Parti des travailleurs du Kurdistan (PKK) et son organisation sœur en Syrie, le Parti de l’union démocratique (PYD) en particulier [2]. Le soutien aux premiers n’impliquait pas, au premier regard, la détestation des seconds. Or, l’homme ne se contente pas de critiquer les Kurdes, ses propos frôlent le délire complotiste quand il voit la main malfaisante du PKK partout. Pour s’en convaincre on regardera ses tribunes publiées, plus souvent qu’à leur tour, dans la page « Débats » du Monde.fr. Le Monde qui en fait d’ailleurs sa référence préférée pour le Proche-Orient [3]. Outre sa dernière livraison, « Le vrai visage des libérateurs de Rakka », précitée, on lira avec délice jusqu’où peut conduire l’enferment idéologique dans « La question kurde dans l’impasse » [4] et la sottise en politique dans « Comment le PKK de Cemil Bayık a trahi les Kurdes de Syrie ». Écrits tous démentis par les faits, [5].
Cela étant, ma tribune n’est pas publiée en réponse. Je laisse passer les vacances et relance Le Monde le 4 septembre lui demandant les raisons de son abstention. Je fais valoir que le sujet est plus que jamais d’actualité. Les Forces démocratiques syriennes (FDS) ont étendu leur territoire, libérant le canton d’al-Shabba, la région de Mambij et celle de Rakka, encerclant la ville sur le point de tomber, tout en faisant une percée vers Deir ez-Zor. Que, par ailleurs, la Fédération démocratique de la Syrie du Nord a réorganisé son administration en conséquence et que des élections se dérouleront dans quelque quatre mille communes le 22 septembre, et sont prévues aux assemblées des six cantons le 3 novembre, des trois régions et de la Fédération le 29 janvier 2018. Aucune réponse de la rédaction du Monde.

Comment ne pas conclure à une censure ? Certes Le Monde est libre de publier les tribunes qu’il veut, mais il perd cette liberté une fois qu’il s’est engagé sur leur parution. Pourquoi alors cette décision de retrait et ce silence ? Certes, dans mon livre Un autre futur pour le Kurdistan. Municipalisme libertaire et confédéralisme démocratique [6], je reconnais ne pas avoir été tendre pour un journaliste du Monde, Alan Kaval.

J’ai dit que certains écrits d’Alan Kaval pourraient l’avoir été par une agence de presse pro-gouvernementale turque [7]. Kaval, qui connaît bien son sujet, n’ignore pas que le PKK a abandonné le marxisme-léninisme pour « son idéologie propre » [8] mais jamais il ne précise honnêtement le projet du confédéralisme démocratique, car un tel exposé ruinerait ses dénigrements. Tout est ramené à des « fantasmes utopiques » [9], une intention démocratique qui « masque mal la mainmise du parti sur les institutions et l’éviction de ses rivaux » [10] quand il ne se lance pas dans une (perfide) présentation de ce qu’il qualifie d’« assemblage labyrinthique » : « En se retirant de la région, le régime a permis au mouvement kurde de se servir des territoires passés sous son contrôle pour imposer son modèle, celui dit de “l’autonomie démocratique”, la grande idée théorique d’Abdullah Öcalan. Elle est censée aboutir, selon la vulgate diffusée par le PKK, à la construction d’un “système politique sans État où la société se gouverne elle-même”. Sa mise en pratique se traduit concrètement par la construction d’un assemblage institutionnel labyrinthique composé de “maisons du peuple”, de communes, de municipalités, d’assemblées locales, de comités divers et de ministères autoproclamés, où tous les postes à responsabilités sont soumis à une règle de parité stricte entre hommes et femmes. En réalité, chacune de ces institutions, prétendument représentatives, est noyautée par des cadres du PYD, qui ont fait leurs armes au sein du PKK face à l’armée turque durant les décennies précédentes. » [11].

Mais Filiu et Kaval ne sont pas les seuls à abhorrer le PKK, à s’obstiner à voir en lui une organisation nationaliste, autoritaire et terroriste.

Quelques exemples. Marie Jégo, correspondante permanente du Monde à Istanbul, continue de qualifier le PYD et le PKK d’organisations marxistes [12] et Alain Frachon, spécialiste du Proche-Orient, de partis marxistes-léninistes [13]. Erdoğan pourra aussi remercier Louis Imbert qui explique que les Forces démocratiques syriennes sont une alliance « dominée par les cadres issus du PKK » [14] et encore Pierre Breteau qui écrit à peu près la même chose en s’appuyant sur Jean-Pierre Filiu [15]. Enfin, et c’est tout dire de la philosophie générale du journal, dans un récent éditorial à propos du procès de journalistes turcs, Le Monde écrit : « À qui fera-t-on croire que ces femmes et ces hommes, patriotes responsables, ont maille à partir avec le terrorisme que pratique le mouvement kurde PKK ? » [16].

Y aurait-il un lobby anti-PKK au Monde qui serait intervenu pour stopper la publication de ma tribune préalablement décidée par des imprudents ? Sans doute non, mais plus certainement un groupe de pression qui se fédère naturellement autour de préjugés.

Ainsi, les lecteurs du Monde, s’ils n’ont pas eu la curiosité d’aller voir ailleurs, ne sauront rien de la société sans État des Kurdes. Un projet nouveau pour un Proche-Orient nationaliste, étatiste et si peu démocratique, un projet qui s’adresse également à toute l’humanité. Même si tout n’est pas rose au Kurdistan, loin de là, et je renvoie encore à Un autre futur pour le Kurdistan comme à la tribune ci-dessous, il y a beaucoup à apprendre de l’expérience de la Syrie du Nord, non seulement pour les révolutionnaires tombés dans un trou noir mais pour tous ceux qui, à gauche, souhaitent se libérer du carcan partidaire et étatique. Le vieux monde de la démocratie représentative n’est pas une fatalité. La Commune n’est pas morte, le Mouvement kurde le prouve en Syrie et en Turquie.

Aussi, pour conclure et préciser mon propos, je ne dirai pas que « Tout “Le Monde” déteste le PKK », mais bien que « Tout Le Monde déteste la démocratie directe ».

Pierre Bance
21 septembre 2017

---

La tribune censurée par Le Monde

Après Rakka, l’ambition démocratique de la Fédération de la Syrie du Nord

En entrant dans Rakka, les Forces démocratiques syriennes (FDS), alliance de milices kurdes et arabes, ne libèrent pas seulement la population de la dictature et de l’obscurantisme, elles lui proposent l’adhésion à une société progressiste fondée sur le fédéralisme. Leur ambition démocratique est inscrite dans deux textes de nature constitutionnelle : la Charte du Rojava du 29 janvier 2014 appliquée dans les cantons kurdes de Syrie et le Contrat social de la Fédération démocratique de la Syrie du Nord adopté par une assemblée multi-ethnique le 29 décembre 2016. Comme elles le furent pour les soldats de l’an II, les idées émancipatrices expliquent mieux la bravoure des miliciennes et miliciens, que la soif d’exploits militaires ou de conquêtes territoriales.

Rappelons-nous. Au début des années 2000, Abdullah Öcalan et le Parti des travailleurs du Kurdistan (PKK) firent le constat d’une double impasse : le marxisme-léninisme n’est pas une idéologie en mesure de répondre à la modernité capitaliste ; la guerre de libération nationale pour fonder un État-nation kurde est sans issue. S’inspirant des travaux d’un philosophe américain, Murray Bookchin, fondateur de l’écologie sociale et théoricien du municipalisme libertaire, ils imaginent le confédéralisme démocratique. À la faveur de la révolution syrienne de 2011, les révolutionnaires du Kurdistan de Syrie avancent cette théorie et mettent en place de nouvelles institutions civiles et politiques. Chaque communauté ethnique, culturelle, économique, professionnelle, politique… a la possibilité de s’organiser en conseils autonomes lesquels s’unissent au sein de la commune d’un village ou d’un quartier. Les communes se fédèrent aux divers niveaux utiles à la gestion des affaires collectives en observant une stricte parité entre les femmes et les hommes, en garantissant la représentation des minorités. On ne crée pas un État nouveau, on marginalise l’idée même d’État en étendant le champ des autonomies, en s’appropriant ses missions de service public (santé, éducation, infrastructures, transports, énergie, etc.) et en réduisant le plus possible ses fonctions régaliennes. Par exemple, le maintien de l’ordre public et la justice de proximité sont assurés par les citoyens eux-mêmes. Comme l’État est progressivement subverti par la commune, le capitalisme le sera par une économie sociale, écologique et autogérée, initiée par les coopératives de producteurs et de consommateurs. L’utopie prend vie au Rojava (Kurdistan de l’Ouest). Elle s’étend aujourd’hui dans tout le Nord de la Syrie et se présente comme une solution pour la paix au Proche-Orient.

On se doute que mettre en œuvre ces fichues idées, droit venues de la Commune de Paris, n’est pas chose facile avec Bachar al-Assad en embuscade, avec une lutte intense contre l’État islamique, contre les milices nationalistes ou djihadistes de l’opposition syrienne et les menaces récurrentes d’invasion du gouvernement turc. Comment un tel contexte de guerre n’exacerberait-il pas les contradictions ? La Charte du Rojava et le Contrat social de la Syrie du Nord, en maintenant les institutions d’une démocratie occidentale avec la séparation des pouvoirs législatif, exécutif et judiciaire, ne consacrent pas le modèle fini de démocratie directe qu’ils invoquent, même si le gouvernement se nomme pudiquement « auto-administration démocratique » parce qu’il estime que son seul devoir est d’exécuter les directives venues d’en bas, des communes. L’organisation sur un mode représentatif, en septembre et novembre, des élections locales puis, en janvier 2018, des élections régionales et nationales, n’est pas non plus une preuve de démocratie directe. On objectera encore que le Parti de l’union démocratique (PYD) est omniprésent dans les institutions politiques, civiles et militaires, qu’une petite-bourgeoise s’installerait volontiers au pouvoir, que les Unités de protection du peuple (YPG, YPJ) et les FDS sont plus proches d’une armée classique avec son décorum militariste que des milices anarchistes de la guerre d’Espagne, que la propriété privée des moyens de production et d’échange n’est pas remplacée par l’autogestion généralisée, etc. L’autonomie démocratique du Nord de la Syrie n’est pas encore le confédéralisme démocratique où l’État n’a plus de légitimité parce qu’il n’a plus d’utilité, elle est une phase intermédiaire d’État fonctionnel nécessitée par les contraintes géopolitiques.

Il reste qu’elle est porteuse d’espoir et à ce titre mérite attention. Que le Mouvement pour une société démocratique (TEV-DEM), fédération des communes et commu-nautés diverses, assure le fonctionnement de la société civile et régule l’économie. Que la plupart des porteurs de délégations, de mandats, de missions ou de commandements, Kurdes, Arabes, Assyriens ou Turkmènes manifestent la volonté de vivre ensemble, en paix, pour aller vers « cette étrange unité que se dit multiple » que Gilles Deleuze et Félix Guattari dans Mille plateaux n’imaginaient pas qu’elle fleurirait au cœur de ce Proche-Orient si peu libertaire.

Pierre Bance

Docteur d’État en droit, ancien directeur des éditions Droit et Société. Auteur d’Un autre futur pour le Kurdistan ? Municipalisme libertaire et confédéralisme démocratique, Les Éditions Noir & Rouge, février 2017, 400 pages.

Texte libre de droits avec mention de l’auteur Pierre Bance, et de la source : Autre futur.net, espace d’échanges pour un syndicalisme de base, de lutte, autogestionnaire, anarcho-syndicaliste, syndicaliste révolutionnaire

NOTES

[1] Le Monde.fr, 25 juin 2017. Le vrai visage des libérateurs de Rakka – Jean Pierre Filiu. Lire la réponse cinglante et argumentée d’André Métayer sur le site des Amitiés kurdes de Bretagne.
[2] Voir la notice que consacre Wikipédia à Jean-Pierre Filiu.
[3] Pas moins de six mentions entre juillet 2017 et aujourd’hui, sans compter les rappels fréquents à son blog en page d’accueil : Résultats de la recherche
[4] Le Monde.fr, 30 avril 2017. La question kurde dans l’impasse – Jean Pierre Filiu
[5] Le Monde.fr, 4 septembre 2016 Comment le PKK de Cemil Bayik a trahi les kurdes de Syrie – Jean Pierre Filiu
[6] Noir et Rouge, 2017, 400 pages : Un autre futur pour le Kurdistan
[7] Un autre futur pour le Kurdistan, page 180, note 717. Est plus spécialement visé un article, « La guerre perdue du PKK », paru dans Le Monde du 25 septembre 2016,
[8] « Les Kurdes préparent l’après-EI à Rakka », Le Monde, 30 août 2017. Malgré le titre de l’article, on ne saura rien de ce que préparent les Kurdes sinon des manœuvres de couloir avec les tribus arabes et, toujours, sous le contrôle sans partage du PKK.
[9] « Kobané, “ville musée” de la résistance kurde », Le Monde, 24 mai 2016
[10] « Les Kurdes, combien de divisions ? », Le Monde diplomatique, novembre 2014
[11] « Les Kurdes, combien de divisions ? », Le Monde diplomatique, novembre 2014
[12] « Les Kurdes de Syrie voient l’intervention russe d’un bon œil », Le Monde, 3 octobre 2015
[13] « Poutine s’en va-t-en guerre », Le Monde, 2 octobre 2015
[14] « De l’Irak au Liban, l’organisation État islamique seule sur tous les fronts », Le Monde, 26 août 2017
[15] « Syrie : jour par jour, les combats pour la reprise de Rakka en cartes », Le Monde, 27 juillet 2017
[16] « Les procès du Bosphore », éditorial du Monde du 26 juillet 2017

La fuerza publica de nuevo dispara de manera indiscriminada contra las comunidades indígenas y campesinas de Corinto-Cauca. En los hechos fue asesinado el campesino José Alberto Torijano, coordinador de la Guardia Campesina de la vereda Río Negro, además fueron gravemente heridos Jonathan Alexander Hernández Guevara y Gonzalo Iquinas Perdomo.

La fuerza publica de nuevo dispara de manera indiscriminada contra las comunidades indígenas y campesinas de Corinto-Cauca. En los hechos fue asesinado el campesino José Alberto Torijano, coordinador de la Guardia Campesina de la vereda Río Negro, además fueron gravemente heridos Jonathan Alexander Hernández Guevara y Gonzalo Iquinas Perdomo.

Desde las 4am efectivos del Ejercito Nacional iniciaron un allanamiento que buscó la destrucción de un laboratorio de coca en la vereda Medía Naranja. En el operativo dos comuneros fueron retenidos por el Ejercito Nacional, lo que ocasionó una acción espontanea de solidaridad de las comunidades indígenas y campesinas, buscando la liberación de los comuneros retenidos. Ante la presión comunitaria los militares cedieron y liberan a los dos comuneros retenidos. Escoltados por las comunidades el Ejercito inició su retirada de la zona, pero entre las 8 y las 9am, a la altura de la vereda Pueblo Nuevo, comenzaron a disparar contra las comunidades, es allí que es asesinado José Alberto Torijano, mientras que otros dos civiles caen heridos por el fuego de los militares.

Es muy preocupante que militares y policías operen con impunidad, disparando de manera reiterada contra las comunidades indígenas y campesinas, como si la vida de los sectores populares de Corinto no tuviera valor. Es común que las comunidades indígenas de Corinto sean recibidas por ráfagas de fusil, disparadas por efectivos policiales durante la realización de las Mingas de Liberación de la Tierra. El asesinato del joven indígena Daniel Felipe Castro Basto, el pasado 9 de mayo, es el resultado de este modo de proceder represivo de los uniformados. La reiteración de los hechos de muerte por parte de policías y militares indica que el asesinato registrado el día de hoy no es un hecho aislado, es evidente que existen ordenes expresas de altos oficiales de la Fuerza de Tarea de Conjunta Apolo y de la Policía del Cauca para disparar con impunidad y asesinar a las comunidades.

De acuerdo con el reciente informe de Somos Defensores, sobre la violación de derechos humanos contra activistas sociales en Colombia, de enero a junio de 2017 se presentaron 335 agresiones y 51 asesinatos de activistas sociales. De acuerdo con diferentes fuentes, desde el 2016 el departamento del Cauca continua siendo el más golpeado por la violencia contra las organizaciones populares en Colombia.

Por otro lado el allanamiento realizado por el Ejercito el día de hoy fue una medida arbitraria de parte de la fuerza publica ya que, desde inicios de este año, las comunidades han buscado mecanismos de dialogo con el Gobierno Nacional para realizar un acuerdo que permita la sustitución permanente de cultivos de coca. Para el mes de abril German España, funcionario de la Dirección para la Atención Integral de Lucha Contra las Drogas, se reunió con las comunidades de Corinto y reitero la disposición de dialogo del Gobierno Nacional, sin embargo nunca dieron respuesta a la propuesta de sustitución de cultivos presentada por las comunidades. El Estado no solo desconoce la voluntad de dialogo de indígenas y campesinos, por el contrario procede a criminalizar, perseguir y violentar a las comunidades que, abandonadas por la inversión estatal, acosadas por las políticas económicas neo-liberales, se han visto obligadas a subsistir a través de los cultivos de coca.

Denunciamos el asesinato de José Alberto Torijano

Rechazamos la política de muerte contra las comunidades indígenas y campesinas de Corinto

Hacemos un urgente llamado a las organizaciones de derechos humanos para que realicen un seguimiento permanente de la violencia registrada contra las comunidades indígenas y campesinas de Corinto

No más represión, no más persecución , basta ya de tanta muerte contra los sectores populares en Colombia.