Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε το 2015 στα ρωσικά εδώ: http://www.aitrus.info/node/4423 Η αγγλική μετάφραση δημοσιεύτηκε εδώ: https://libcom.org/article/v-damier-k-limanov-anarchists-and-left-radicals-mongolia-and-tuva-1910s-1920s Ελληνική μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.

Αναρχικοί και αριστεροί ριζοσπάστες στη Μογγολία και την Τούβα (1910 - 1920)

V. Damier, K. Limanov*

Η Μογγολία και η Τούβα μέχρι το 1911 ήταν μέρος της αυτοκρατορίας Τσινγκ (Qing) της Κίνας. Ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα, το έδαφος της Μογγολίας χρησίμευε για τους Ρώσους επαναστάτες όλων των κατευθύνσεων, συμπεριλαμβανομένων των Ναρόντνικ, και στη συνέχεια επίσης των Σοσιαλδημοκρατών και των Αναρχικών, ως ασφαλές καταφύγιο και ζώνη «διέλευσης» για μετανάστες στην Κίνα (1 ).

Αναρχικές ομάδες δρουν από το 1906 στη ρωσική περιοχή Transbaikal (2). Ωστόσο, οποιαδήποτε επιρροή των αναρχικών στον πληθυσμό της Μογγολίας και της Τούβα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δεν ανιχνεύεται. Οι δραστηριότητες των αναρχικών στα εδάφη της Μογγολίας και της Τούβα συνδέονται, πρώτα απ’ όλα, με τα γεγονότα της Μεγάλης Ρωσικής Επανάστασης του 1917-1921. Κατά τον εμφύλιο πόλεμο στη Ρωσία (1918-1922), οι δύο αυτές χώρες μετατράπηκαν σε πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ των ένοπλων σχηματισμών των ρωσικών «κόκκινων» και «λευκών», κινεζικών και μογγολικών στρατιωτικών αποσπασμάτων.

Από κοινωνικοοικονομική και πολιτική άποψη, η Μογγολία και η Τούβα τη δεκαετία του 1910-1920 είχαν πολλά κοινά. Ο ντόπιος πληθυσμός ασχολείτο κυρίως με νομαδικά βοοειδή. Οι αγρότες κτηνοτρόφοι (αράτ) είχαν διάφορες μορφές εξάρτησης από την κοσμική αριστοκρατία και τον βουδιστικό κλήρο (λαμά και τα μοναστήρια τους ντάτσαν). Η βιομηχανία δεν ήταν μεγάλη. Και στις δύο χώρες υπήρχε επίσης ρωσικός πληθυσμός, που ασχολείτο κυρίως με τη γεωργία, τη βιομηχανία και το εμπόριο.

Το πολιτικό καθεστώς καθοριζόταν κυρίως από τη συνοριακή θέση μεταξύ Ρωσίας και Κίνας. Η Μογγολία, η οποία ήταν μέρος της αυτοκρατορίας Τσινγκ μέχρι το 1911, κέρδισε αυτονομία με τη ρωσική υποστήριξη μετά την πτώση της μοναρχίας στην Κίνα. Το καθεστώς με επικεφαλής τον ηγέτη της Εκκλησίας των Λαμαϊστών, τον Μπογκντ-Χαν, ο οποίος αναρριχήθηκε στο θρόνο των Μογγόλων, υπήρχε μέχρι το 1919, όταν τα κινεζικά στρατεύματα που εισήλθαν στη χώρα τερμάτισαν το καθεστώς αυτονομίας. Όμως το φθινόπωρο του 1920, η Μογγολία καταλήφθηκε από τα αποσπάσματα του Ρώσου «λευκού» στρατηγού R.F. Ungern-Sternberg, ο οποίος αποκατέστησε επίσημα την ανεξαρτησία της Μογγολίας. Το καλοκαίρι του 1921 ηττήθηκε από τα στρατεύματα της Δημοκρατίας της Άπω Ανατολής και αποσπάσματα του Μογγολικού Λαϊκού Κόμματος. Η νέα λαϊκή κυβέρνηση δημιούργησε στενή συμμαχία με τη Σοβιετική Ρωσία και τον Νοέμβριο του 1924 ανακήρυξε επίσημα τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μογγολίας. Η Τούβα (περιοχή Uryanghai), που βρίσκεται μεταξύ Μογγολίας και Ρωσίας, κηρύχθηκε ρωσικό προτεκτοράτο το 1914. Το 1918, η εξουσία των Σοβιέτ εγκαταστάθηκε προσωρινά στην επαρχία, βασισμένη στους Μπολσεβίκους και τους Αριστερούς Σοσιαλεπαναστάτες. Το καλοκαίρι ανατράπηκε από τους «λευκούς». Μέχρι το καλοκαίρι του 1919, η Τούβα βρισκόταν υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης του Ομσκ του Ναυάρχου A.V. Kolchak, και στη συνέχεια μέχρι το 1921 στο έδαφός του πολέμησαν μεταξύ τους «λευκά» και «κόκκινα» ρωσικά αποσπάσματα, κινεζικά και μογγολικά στρατεύματα και τοπικοί σχηματισμοί. Τον Αύγουστο του 1921, μετά την οριστική κατάληψη των Ουριανγκάι από τους «κόκκινους», ανακηρύχθηκε η Λαϊκή Δημοκρατία του Ταννού-Τούβα. Το νέο κράτος υπήρχε υπό το de facto προτεκτοράτο της Σοβιετικής Ρωσίας. και σοβιετικοί σύμβουλοι έδρασαν στη χώρα.

Στις συνθήκες του εμφυλίου πολέμου στη Ρωσία άρχισαν να εμφανίζονται Ρώσοι αναρχικοί στη Μογγολία και την Τούβα, που συμμετείχαν κυρίως στα «κόκκινα» αποσπάσματα.

Τον Μάρτιο του 1918 ένα απόσπασμα από το Cheremkhovo με επικεφαλής τον αναρχικό Dmitry Matveyevich Tretyakov, έφτασε στην πόλη Troitskosavsk (Kyakhta) στα σύνορα της Μογγολίας και βοήθησε το τοπικό Συμβούλιο να αναλάβει την εξουσία. Ωστόσο, οι στρατιώτες αρνήθηκαν να υπακούσουν στις αρχές και στο αρχηγείο της Κόκκινης Φρουράς και άρχισαν να ξεσπούν συγκρούσεις με τον πληθυσμό. Έχοντας συλλάβει αρκετούς «επιτρόπους» και αστυνομικούς που υποστήριζαν τον Ataman Semyonov, μέρος του αποσπάσματος με επικεφαλής τον Tretyakov πήγε στο Ιρκούτσκ τον Απρίλιο, αλλά περικυκλώθηκε στο δρόμο από τις δυνάμεις του Centrosibir (ανώτατο όργανο της Σοβιετικής Σιβηρίας, - V.D., K.L.) και αφοπλίστηκε. Ο Tretyakov και ο επίτροπος του αποσπάσματος Koshkin συνελήφθησαν. Τα απομεινάρια του αποσπάσματος με επικεφαλής τον αναρχικό Graitser παρέμειναν στο Troitskosavsk. Στις 21 Μαΐου 1918, το Συνέδριο των Σοβιέτ του Troitskosavsk Uyezd ενέκρινε ψήφισμα, απαιτώντας από το απόσπασμα του Griaitser να εγκαταλείψει την πόλη εντός 4 ωρών. Τελικά το Συμβούλιο πέτυχε να εξασφαλίσει την αποχώρηση του αποσπάσματος. Ο Graitser και αρκετοί άλλοι που παρέμειναν μόνοι στην πόλη συνελήφθησαν και στάλθηκαν στο Cheremkhovo με συνοδεία (3).

Το καλοκαίρι του 1918, η σοβιετική εξουσία στην Ανατολική Σιβηρία ανατράπηκε και άνδρες του Κόκκινου Στρατού, Μπολσεβίκοι και Αναρχικοί, κατέφυγαν στη Μογγολία, ξεφεύγοντας από την καταστολή, μεμονωμένα και ομαδικά (4). Έτσι, τον Σεπτέμβριο του 1918, μετά την ήττα από τις «λευκές» μονάδες στην περιοχή Transbaikal, τα αποσπάσματα των αναρχικών Nestor Alexandrovitch Kalandarishvili (1876-1922) (5) και Dmitri Matveyevich Tretyakov (1886-1919) (6) αποτελούνταν από μεταλλωρύχους του Cheremkhovo, αναρχικούς και «διεθνιστές» (Κινέζους, Ούγγρους κ.ά.) καθώς και τα «κόκκινα» αποσπάσματα του V.M. Ο Ragozin, ο S.I. Lebedev, ο S.S. Blumenfeld και άλλοι υποχώρησαν στο έδαφος της Μογγολίας. Αργότερα, στην κοιλάδα του ποταμού Dzhida, ενώθηκαν με τα απομεινάρια του 1ου Διεθνούς Αποσπάσματος Chita του Armand Mueller (7), που αρχικά κινούνταν μαζί με το απόσπασμα της Ερυθράς Φρουράς των εργαζομένων των κεντρικών καταστημάτων σιδηροδρόμων της Chita υπό τη διοίκηση του αναρχοσυνδικαλιστή R. Orlov. Όπως αναφέρει η ερευνήτρια Β.Ε. Kozhevin, το σχέδιο διέλευσης των συνόρων προτάθηκε από τον N.A. Kalandarishvili, αλλά δεν τον υποστήριξαν όλοι οι διοικητές (8). Προχωρώντας κατά μήκος του ποταμού Dzhida, τα αποσπάσματα, που αριθμούσαν τότε τουλάχιστον 800 άτομα (9) (σύμφωνα με άλλες πηγές, έως και 1.500 άτομα) (10), έφτασαν στα σύνορα κοντά στο χωριό Modonkul και κατευθύνθηκαν προς το Khatkhyl (Hatgal) στο Μογγολία. Όπως υποστήριξαν οι πηγές της Λευκής Φρουράς, «η κύρια ομάδα του Karandashvili (sic!) ξεκίνησε μια πορεία από το Khatkhyl στα νοτιοδυτικά της Μογγολίας, επιδιώκοντας προφανώς να διεισδύσει στο Semirechye». Εικάστηκε ότι πριν από την «είσοδο» των Κόκκινων, ο πληθυσμός του Χατχίλ, το ταχυδρομείο και το γραφείο της μογγολικής αποστολής εκκενώθηκαν» στην περιοχή της λίμνης Kosogol (Hubsugul) (11). Σύμφωνα με τις πληροφορίες που επικαλείται η V.E. Kozhevin, τα αποσπάσματα πέρασαν περίπου 2 εβδομάδες στο ulus Darhii-Huree στη Βόρεια Μογγολία (ανατολικά της λίμνης Hubsugul) και στη συνέχεια, περνώντας τα σύνορα με τη Ρωσία κοντά στο ulus του Sanaga στη Buryatia, επέστρεψαν και πάλι στο ρωσικό έδαφος και διέσχισαν το Τα βουνά Σαγιάν, έχοντας διανύσει συνολικά περίπου 1000 χλμ. (12) Οι λεπτομέρειες της παραμονής των αποσπασμάτων στη Μογγολία είναι ελάχιστα γνωστές, αλλά σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, στις τάξεις τους υπήρχαν και Μογγόλοι (13).

Ο Kalandarishivi και το απόσπασμά του

Τον Μάρτιο του 1919, ο αναρχικός του Buryat, Pavel Sergeyevich Baltakhinov (1900 - 1920) κρυβόταν στη Μογγολία (στην περιοχή Khathyl) από την αδελφή του. Ως φοιτητής Θεολογίας στο Ιρκούτσκ, ήταν το 1917-1918 μέλος της ομάδας αναρχικών κομμουνιστών του Ιρκούτσκ και της ενωμένης αριστερής ομάδας Buryat του Ιρκούτσκ. Διέδωσε την αναρχική και αντι-κολτσακική προπαγάνδα, συμμετείχε στην υπόγεια ομάδα των «κόκκινων» και αναγκάστηκε να φύγει από το Ιρκούτσκ για να αποφύγει τη σύλληψη. Τον Αύγουστο του 1919, ο Baltakhinov επέστρεψε στη Ρωσία, εντάχθηκε στους αντάρτες του Kalandarishvili και στις αρχές του 1920 ηγήθηκε του «Πρώτου Αντάρτικου Μπουριάτ» (14), που αριθμούσε 50-60 άτομα (15). Σύμφωνα με τον Μογγόλο δημοσιογράφο C. Munkhbayar, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Μογγολία, ο Baltakhinov ηγήθηκε της αναρχικής αγκιτάτσιας μεταξύ των Μογγόλων και αρκετοί άνθρωποι πήγαν μαζί του στη Ρωσία (16). Ωστόσο, δεν υπάρχει λόγος να θεωρηθεί το απόσπασμα Baltakhinov ως αναρχικό, επειδή σχηματίστηκε με τη συμμετοχή της τοπικής οργάνωσης του RCP (B) (17). Το 1920 - 1921, ο Baltakhinov, ο Kalandarishivi και αρκετοί άλλοι αναρχικοί εντάχθηκαν στο μπολσεβίκο κόμμα.

Ο Baltakhinov

Αναρχικοί και Σοσιαλεπαναστάτες Μαξιμαλιστές (ενεργώντας μαζί με τους Αριστερούς Εσέρους) πολέμησαν στον αντάρτικο στρατό υπό τη διοίκηση του A.D. Kravchenko και της P.E. Shchetinkin που ήταν κοντά στους Αριστερούς Εσέρους εκείνη την εποχή. Αυτός ο στρατός μετακόμισε στην Τούβα μετά την ήττα της κομματικής δημοκρατίας Stepno-Badzheyskaya τον Ιούλιο του 1919, νίκησε τα "λευκά" αποσπάσματα και κήρυξε εκεί την αποκατάσταση της σοβιετικής εξουσίας (18). Οι παρτιζάνοι βρίσκονταν στην Τούβα μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1919, όταν εξαπέλυσαν επίθεση κατά της πόλης Μινουσίνσκ. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, έως και 500 Ρώσοι και Τουβανοί (19) εντάχθηκαν στον στρατό τους, συμπεριλαμβανομένων μερικών από τους μελλοντικούς ακτιβιστές του κινήματος Arat.

Ο «Λευκός» Στρατηγός Ungern-Sternberg, τα στρατεύματα του οποίου έλεγχαν τη Μογγολική πρωτεύουσα Urga από τον Φεβρουάριο έως τον Ιούλιο του 1921, είδε ως κύριους εχθρούς τους επαναστάτες, σοσιαλιστές, κομμουνιστές, αναρχικούς και Εβραίους που, όπως ισχυρίστηκε, είχαν καταστρέψει την κουλτούρα της Δύσης και τώρα απειλούσαν τους πολιτισμούς της Ανατολής (20). Ως αποτέλεσμα του πογκρόμ και των εκτελέσεων που οργάνωσε, δεκάδες αριστεροί ακτιβιστές της ρωσικής αποικίας και Εβραίοι δολοφονήθηκαν βάναυσα. Ο Ungern είπε στον συγγραφέα A.F. Ossendowski: «Γιατί οι Αμερικανοι εκτελούν στην ηλεκτρική καρέκλα αναρχικούς που τοποθετούν βόμβες, και δεν μπορώ εγώ να απελευθερώσω τον κόσμο από τους κακοποιούς που έχουν καταπατήσει την ψυχή ενός ανθρώπου; Εγώ, ένας Τεύτονας, απόγονος σταυροφόρων και πειρατές, τιμωρώ με θάνατο τους δολοφόνους» (21).

Το 1921, σύμφωνα με τον Ch. Munkhbayar, οι αναρχικοί από τη Buryatia πολέμησαν στην 22η Ομάδα Ειδικού Σκοπού του Κόκκινου Στρατού του «κόκκινου» διοικητή Κ.Κ. Baikalov (Nekunde), απελευθερώνοντας τη Δυτική Μογγολία από τους «λευκούς» σχηματισμούς (22).

Στο μέλλον, θα υπάρχουν μόνο λίγα ίχνη από την παραμονή των αναρχικών στη Μογγολία. Έτσι, στις αρχές του 1922, έχοντας υποστεί ήττα στις μάχες κατά των «Κόκκινων», ο διοικητής του αποσπάσματος των παρτιζάνων και ένας από τους ηγέτες της Ομοσπονδίας Αναρχικών Αλτάι, I.P. Novosyolov, «απομονώθηκε από τους παρτιζάνους και εξαφανίστηκε χωρίς ίχνη». Υπάρχει μια εκδοχή ότι πήγε στη Μογγολία και μετά στην Κίνα (23).

Υπάρχουν ελάχιστες πληροφορίες για τους αναρχικούς που πολέμησαν στη Μογγολία εναντίον και των δύο πλευρών. Έτσι, ο Αμερικανός ταξιδιώτης-φυσιοδίφης Roy Chapman Andrews, μίλησε το 1924 για τον άνθρωπο που προσέλαβε στην Κίνα ως μηχανικό αυτοκινήτων, πηγαίνοντας σε μια αποστολή στη Μογγολία. Ένας άντρας μικρού αναστήματος που μιλούσε μογγολικά, ρωσικά και κινέζικα, μισούσε, σύμφωνα με τον ταξιδιώτη, οποιαδήποτε κυβέρνηση. Αυτός ο "μικρός αναρχικός" ονειρευόταν να επιστρέψει στη Μογγολία - μια χώρα ελευθερίας και ελεύθερων χώρων, όπου ο καθένας είχε τον δικό του νόμο. Φτάνοντας στην Urga για να αποκτήσει διαβατήρια για τα μέλη της αποστολής, ο Andrews ανακάλυψε ότι το όνομα του μηχανικού αυτοκινήτων του ξεσήκωσε τον Μογγόλο υπουργό Εξωτερικών και Σοβιετικό σύμβουλο. Του είπαν ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου με τον Ungern, ότι αυτός ο άνδρας συνεργάστηκε με αποσπάσματα ανταρτών που επιτέθηκαν τόσο στους «κόκκινους» και στους «λευκούς». Τώρα ο αναρχικός σκόπευε να μπει στη Μογγολία, αν και ήξερε ότι κινδύνευε να πεθάνει. Έχοντας ανακαλύψει από αυτόν ένα φορτίο λαθρεμπορίου και μη θέλοντας να τσακωθεί με την κυβέρνηση της Μογγολίας, ο Andrews το έδωσε στις αρχές. Ωστόσο, την παραμονή του απαγχονισμού, ο αναρχικός κατάφερε να δραπετεύσει από την Urga και να φτάσει στην Κίνα, όπου εγκαταστάθηκε στο Kalgan (24).

Τα νέα καθεστώτα που ιδρύθηκαν στη Μογγολία και στην Tuva μετά την ήττα των «λευκών» το 1921 ήταν ουσιαστικά ένα είδος συνασπισμού μεταξύ των ριζοσπαστών που συνεργάζονταν με τους Μπολσεβίκους και των εθνικιστικών στοιχείων της παλιάς αριστοκρατίας. Οι υπάρχουσες κοινωνικές και περιουσιακές σχέσεις στην αρχή υποβλήθηκαν μόνο σε σταδιακές, μάλλον αργές αλλαγές. Στη Μογγολία, στις αρχές της δεκαετίας του 1920, υπήρξαν περιπτώσεις διαμαρτυριών των Αρατών (Arats) κατά της αυθαιρεσίας των ευγενών (25), αλλά το οργανωμένο αντιπολιτευτικό κίνημα «στα αριστερά» δεν εμφανίστηκε.

Ορισμένες διαθέσεις αριστερού ριζοσπαστισμού υπήρχαν στις αρχές της δεκαετίας του 1920 στην Επαναστατική Ένωση Νεολαίας της Μογγολίας, η οποία ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1921 και ονομαζόταν μέχρι το 1922 «Ένωση Επαναστατικής Νεολαίας για την Κατάργηση της Δουλοπαροικίας» (26). Η Ένωση Νέων ζήτησε τη δημιουργία ενός κοινωνικού συστήματος στο οποίο δεν θα υπάρχει διαφορά μεταξύ των ευγενών και των εργαζομένων και «όλοι οι νέοι της Μογγολίας» θα προστατεύονται από εσωτερικούς και εξωτερικούς εκμεταλλευτές. Τα κύρια καθήκοντα της οργάνωσης ήταν η μόρφωση του λαού (συμπεριλαμβανομένης της εξάλειψης του αναλφαβητισμού), η χειραφέτηση των γυναικών και η ελευθερία από τις θρησκευτικές παραδόσεις και προκαταλήψεις (27). Η Ένωση Νεολαίας ιδρύθηκε κατά το πρότυπο της Ρωσικής Κομσομόλ και το 1922 ανακοίνωσε την πρόθεσή της να ενταχθεί στην Κομμουνιστική Διεθνή Νεολαίας (KIM). Ωστόσο, είναι πιθανό ότι αρχικά πολλά μέλη της Ένωσης δύσκολα κατανοούσαν τις βασικές διαφορές μεταξύ του μπολσεβικισμού και άλλων ριζοσπαστικών αριστερών ρευμάτων. Δεν είναι τυχαίο το ότι ένας από τους ηγέτες της Μογγολικής Ένωσης Νέων, ο Bujannemekh, θυμήθηκε ένα τέτοιο επεισόδιο της συνάντησης του Λένιν με εκπροσώπους στο Συνέδριο των Λαών της Άπω Ανατολής τον Ιανουάριο του 1922, ένα επεισόδιο που του έκανε έντονη εντύπωση: μετά από μια συνομιλία με τον Σοβιετικό ηγέτη, ένας Ιάπωνας αναρχικός ανακοίνωσε δυνατά: «Από εδώ και πέρα, παρατάω τις προηγούμενες απόψεις μου και γίνομαι κομμουνιστής» (28).

Η Επαναστατική Ένωση Νέων επέκρινε την πολύ αργή και αναποφάσιστη εφαρμογή των κοινωνικών μετασχηματισμών στη Μογγολία. Σε ένα από τα ντοκουμέντα της σημειωνόταν ότι στη χώρα «πολλά πράγματα παραμένουν όπως πριν: οι πρίγκιπες καταπιέζουν, τηρούν την παλιά τάξη, αγνοούν την κατάσταση του λαού, καθοδηγούνται από τα κληρονομικά δικαιώματα και αντιστέκονται στη λαϊκή κυβέρνηση». Η Ένωση τάχθηκε κατά των παραχωρήσεων προς τους ευγενείς, για την εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας και δεν ήθελε να υποταχθεί στο κυβερνών Λαϊκό Κόμμα της Μογγολίας, συχνά μπαίνοντας σε συγκρούσεις με την ηγεσία του κόμματος (29). Η κατάσταση περιπλέκεται από το γεγονός ότι διάφορες παρατάξεις του κόμματος είχαν υποστηρικτές τους στην Ένωση Νέων.

Τον Δεκέμβρη του 1921, μια τέτοια σύγκρουση λίγο έλειψε να μετατραπεί σε ένοπλη σύρραξη. Ο πρωθυπουργός της μογγολικής κυβέρνησης, D. Bodo, δυσαρεστημένος με την ανεξαρτητοποίηση της επαναστατικής ένωσης νεολαίας από το κόμμα, υποστήριξε την ομιλία ορισμένων μελών του κόμματος στο Προσωρινό Χουράλ Khural με την έκκληση να περιοριστεί η ένωση, η οποία «έχει μπει στο μονοπάτι της άναρχης εξέγερσης». Σε απάντηση, η Ένωση Νέων εστειλε τελεσίγραφο στην Κεντρική Επιτροπή του Λαϊκού Κόμματος ζητώντας την απομάκρυνση και την τιμωρία όσων αντιτάχθηκαν. Ο Bodo σε συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής κατηγόρησε την Ένωση Νέων για «αναρχία» και «απαίτησε ακραία μέτρα για να την περιορίσει». Στο διπλανό δωμάτιο, περίπου 100 ένοπλα μέλη της Ένωσης Νέων συνεδρίαζαν και η σύγκρουση φαινόταν επικείμενη, αλλά την τελευταία στιγμή η σύγκρουση αποτράπηκε από τον αναπληρωτή Σοβιετικό πρέσβη A.Ya. Okhtin και ο λαϊκιστής Buryat Μπουριάτ E.-D. Rinchino, ο οποίος ενεργώντας σύμφωνα με τις οδηγίες της Κομιντέρν και ηγήθηκε του Επαναστατικού Στρατιωτικού Συμβουλίου της Μογγολίας (30).

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Κομιντέρν έπαιζε το παιχνίδι της στη Μογγολία, προσδοκώντας ότι το Λαϊκό Κόμμα, που ήταν ετερογενές στη σύνθεση και τις ιδέες του, θα διαλυθεί σταδιακά, και επομένως θα ήταν απαραίτητο να ενισχυθούν οι φιλικές φράξιες σε αυτό και ταυτόχρονα να κρατήσει την Ένωση Νέων χωρίς τον έλεγχο του κόμματος για ένα διάστημα. Ο επικεφαλής της Γραμματείας της Άπω Ανατολής της Κομιντέρν, B.Z. Shumyatsky, έδωσε εντολή στον Rinchino τον Οκτώβρη του 1921 να αναπτύξει τις τακτικές της Ένωσης Νέων «με την έννοια της εγκαθίδρυσης της ανεξαρτησίας από τη λαϊκή επαναστατική κυβέρνηση και της δημιουργίας πρακτικών επαφών με το Λαϊκό Επαναστατικό Κόμμα. Η ένωση δεν πρέπει να εισέλθει στο όργανο της εξουσίας ως μια ένωση, γιατί διαφορετικά η ριζοσπαστική της ουσία θα διαστρεβλωθεί και θα γίνει ένα απλό παράρτημα του Λαϊκού Επαναστατικού Κόμματος... Όχι, η επαναστατική ένωση πρέπει να διατηρηθεί για να αναπτυχθεί σε βάθος... Για να μην εισαχθεί στους νέους και, αναμφίβολα επαναστατική οργάνωση του σωματείου, το ένζυμο της αποσύνθεσης, που αργά ή γρήγορα θα είναι επικείμενο στο Λαϊκό Επαναστατικό Κόμμα, γι' αυτό προτείνω μόνο την επαφή, μόνο την προσωπική συμμετοχή των μελών της επαναστατικής ένωσης στο έργο του επαναστατική κυβέρνηση του λαού, αλλά όχι περισσότερο, πράγμα που σημαίνει ότι το σωματείο πρέπει να είναι απαλλαγμένο από οποιεσδήποτε υποχρεώσεις στις πράξεις και την κριτική του, εκτός από έναν υπολογισμό tion: να αποδεχόμαστε και να υποστηρίζουμε μετά από κριτική, ως το λιγότερο κακό, την «μισογυνία» των δραστηριοτήτων της λαϊκής επαναστατικής κυβέρνησης...» (31). Μόνο μετά από έναν σκληρό αγώνα στο Λαϊκό (Λαϊκό Επαναστατικό) Κόμμα της Μογγολίας το 1922-1924 και την «μπολσεβικοποίηση» του, η Κομιντέρν ενέκρινε την υποταγή της Ένωσης Νέων στο κόμμα.

Τα γεγονότα στην Τούβα εξελίχθηκαν με άλλο τρόπο. Αν και η δημιουργία του Λαϊκού Επαναστατικού Κόμματος Τουβάν (TPRP) το 1921-1922 ξεκίνησε από την Κομιντέρν και τους Ρώσους Μπολσεβίκους, η νέα οργάνωση ήταν επίσης ασταθής και από πολλές απόψεις ένας τεχνητός συνασπισμός της αριστοκρατίας του Τουβάν και των ακτιβιστών του Arat που εργάζονταν. στενά με τους «κόκκινους» παρτιζάνους. Η πραγματική πολιτική εξουσία παρέμεινε στα χέρια των εκπροσώπων των ευγενών, οι οποίοι δεν επέτρεψαν στους Άρατς να κρατήσουν και κομματικές θέσεις, επικαλούμενοι το γεγονός ότι οι ημιγράμματοι από τις «κατώτερες τάξεις» απλώς δεν έχουν επαρκείς γνώσεις και εμπειρία για να ασκήσουν κυβερνητικές υποθέσεις. Οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, στην ουσία, δεν πραγματοποιήθηκαν.

Ένα χρόνο μετά το πρώτο συνέδριο του TPRP, η κυβέρνηση αποφάσισε τον Μάρτη του 1923 να διαλύσει την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος γενικά, δηλώνοντας ότι η οργάνωση ήταν αδρανής και απαιτούσε μόνο επιπλέον έξοδα. Ωστόσο, με την επιμονή των Ρώσων Μπολσεβίκων και των ακτιβιστών του Αράτ τον Ιούλιο του 1923, συγκεντρώθηκε το 2ο Συνέδριο του Λαϊκού Επαναστατικού Κόμματος, η ισορροπία δυνάμεων στο οποίο ήταν ήδη διαφορετική. Οι συμμετέχοντες ψήφισαν υπέρ της κατάργησης όλων των φεουδαρχικών τίτλων και προνομίων, καθώς και ενός συστήματος συλλογικής αμοιβαίας ευθύνης για την εκτέλεση καθηκόντων και την πληρωμή φόρων. Ψήφισαν τη συμμετοχή όλων των μελών του κόμματος στη δημόσια και πολιτική ζωή, τη φορολόγηση των πλουσίων και εύπορων στρωμάτων του πληθυσμού και την άσκηση κοινωνικής πολιτικής για τους φτωχούς. Ο ακτιβιστής Arat Oyun Kursedi εξελέγη πρόεδρος του κόμματος. Πολέμησε το 1919 στον αντάρτικο στρατό των Kravchenko και Shchetinkin. Αν και η κυβέρνηση συνέχισε να ηγείται από ευγενείς, ένας άλλος ακτιβιστής του Αράτ ο Ντάνζιν, έγινε αντιπρόεδρος του κόμματος και διορίστηκε έφορος της κυβέρνησης (32). Ωστόσο, οι άρχουσες ελίτ δεν σκόπευαν να παραιτηθούν από την εξουσία. Συνέχισαν να παραβιάζουν τα συμφέροντα των Αράτων στη χρήση γης, τη φορολογία και το εμπόριο, να κοροϊδεύουν την αυθαιρεσία και την ταπείνωση κατά των απλών ανθρώπων και να ασκούν σωματική τιμωρία. Προώθησαν επιδεικτικά τη λαμαϊστική θρησκεία και τη διατήρηση των παραδοσιακών εθίμων και κανόνων.

Το φθινόπωρο του 1923, με την υποστήριξη του Danzyn, μια ομάδα Arats άρχισε να οπλίζεται ενάντια στους ευγενείς, τους γραφειοκράτες και τους πλούσιους. Δημιούργησαν μια οργάνωση με την ονομασία «The Part of a Clenched Fist» («Chuduruk Nam»). Αυτή η κίνηση παραμένει πρακτικά ανεξερεύνητη. Τα έργα που γράφτηκαν στη Σοβιετική περίοδο χαρακτήριζαν την «Chuduruk Nam» ως μια «αναρχική ομάδα» (33), μικρή σε σύνθεση και χωρίς σημαντική υποστήριξη από τον πληθυσμό. Το γεγονός ότι ο ελάχιστα μαθημένος Άρατς, που δεν είχε ούτε πρόσβαση στην αναρχική λογοτεχνία ούτε επαφές με αναρχικούς ακτιβιστές, μπορούσε πραγματικά να είναι εξοικειωμένος με τις ιδέες του αναρχισμού, εγείρει αμφιβολίες. Στην καλύτερη περίπτωση, μπορούμε πιθανώς να μιλήσουμε για αυθόρμητο αναρχισμό και εξισωτισμό του «Chuduruk Nam», το οποίο, ωστόσο, γνώρισε μεγάλη δημοτικότητα. Ο σύγχρονος ερευνητής του πολιτισμού του Τουβάν Β B.A. Myshlyavtsev πιστεύει ότι "η καταστροφή των πλουσίων και η σταδιακή εξομάλυνση της ιδιοκτησιακής ανισότητας δεν έγιναν αντιληπτές από την πλειοψηφία του πληθυσμού ως τραγωδία. Αντίθετα, υπήρξε μια ενσάρκωση του ιδεώδους της ισότητας", το οποίο βρήκε «συμμόρφωση στην παραδοσιακές αντιλήψεις του λαού για τη δικαιοσύνη». «Τα πιο ενδιαφέροντα από αυτή την έννοια είναι τα «ακροαριστερά «λαϊκά κινήματα, για παράδειγμα «Chuduruk Nam», «Κόμμα της Γροθιάς» από την εποχή της επανάστασης της δεκαετίας του 1920» (34).

Από όσο μπορούμε να κρίνουμε, το «Chuduruk Nam» ήταν ένας ένοπλος σχηματισμός, η αποστολή του οποίου ήταν να προστατεύει τους Άρατς και τους φτωχούς από την αυθαιρεσία των ευγενών, των αξιωματούχων και των πλούσιων κτηνοτρόφων. Σοβιετικοί συγγραφείς το κατηγόρησαν για «ανομία», αρπαγή βοοειδών από τον πληθυσμό, ξυλοδαρμούς, όργια και βία κατά των γυναικών (35). Μάλιστα, οι διμοιρίτες κατάσχεσαν βοοειδή και περιουσίες πλουσίων και τιμώρησαν αυθαιρεσίες αξιωματούχων. Όσο για τις γυναίκες και τα κορίτσια, πρόκειται για τη διεξαγωγή ανοιχτών συναντήσεων με το σύνθημα «Open Face», όπου οι συμμετέχοντες ενθαρρύνονταν να συζητούν ελεύθερα στενά ζητήματα («η αγάπη, συμπεριλαμβανομένων των σεξουαλικών σχέσεων, πρέπει να είναι ελεύθερη»), πείθοντας να κόψουν μακριά μαλλιά. Στην καταπολέμηση των ανθυγιεινών συνθηκών και των θρησκευτικών προκαταλήψεων, τα παλιά ρούχα καταστράφηκαν και εξηγήθηκαν οι κανόνες υγιεινής (36). Φυσικά, εκπρόσωποι των ευγενών, των πλουσίων στρωμάτων και των αρχών χαρακτήρισαν όλες αυτές τις ενέργειες ως αυθαιρεσίες και ληστείες. Με μια πιο ισορροπημένη εξέταση, μπορούν να αξιολογηθούν ως εκδήλωση οξείας κοινωνικής σύγκρουσης.

Ο λόγος για την αντεπίθεση στο κίνημα του Αράτ από την άρχουσα ελίτ ήταν τα γεγονότα που συνδέονται με τη λεγόμενη ανταρσία του Khamchik στα ανατολικά της χώρας τον Μάρτιο του 1924. Ο Lama Sumunak στάθηκε επικεφαλής της εξέγερσης, υποστηριζόμενος από την τοπική αριστοκρατία και οι κληρικοί. Ένας από τους λόγους της ανταρσίας ήταν μια φήμη ότι η κυβέρνηση σκόπευε να αναγκάσει τις γυναίκες να έχουν κοντά μαλλιά (37). Οι αντάρτες ζήτησαν από την Τούβα να προσχωρήσει στη Μογγολία (38), ελπίζοντας προφανώς ότι θα ήταν ευκολότερο να διατηρηθούν στοιχεία του παραδοσιακού τρόπου στο πλαίσιο της Μογγολίας και να αντισταθούν στην σοβιετική πίεση. Ακόμη και ο πρωθυπουργός πρίγκιπας Buyan-Badyrgy ήταν ύποπτος για κρυφή συμπάθεια προς τους αντάρτες, ή τουλάχιστον τις φιλομογγολικές φιλοδοξίες τους. Η Μογγολία δήλωσε ότι υποστήριξε το κίνημα, αλλά η Σοβιετική Ένωση παρενέβη, εξασφαλίζοντας το status quo (39). Το καλοκαίρι του 1924, η εξέγερση καταπνίγηκε από το κυβερνητικό απόσπασμα και τις εθελοντικές ομάδες Αράτ. Ο ίδιος ο Kursedi έπαιξε ενεργό ρόλο στην καταστολή της εξέγερσης.

Οι άρχουσες ελίτ της Τούβα κατηγόρησαν τους ριζοσπάστες του Αράτ για την κατάσταση. Ανακοίνωσαν ότι αυτές οι ενέργειες συνέβαλαν στην επιδείνωση της κατάστασης, ότι η ανομία του «Chuduruk Nam» φέρεται να προκάλεσε δυσαρέσκεια και ο Kursedi δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα άκρα και έδειξε ανομία καταπνίγοντας την εξέγερση. Ως αποτέλεσμα, το Τρίτο Συνέδριο του TPRP τον Αύγουστο του 1924 έληξε με την πλήρη ήττα των ριζοσπαστών και την καταδίκη του «Chuduruk Nam». Ο Kursedi στερήθηκε τη θέση του προέδρου του κόμματος και ο Danzyn δεν εξελέγη στην Κεντρική Επιτροπή και απομακρύνθηκε από όλες τις θέσεις (40). Αποφασίστηκε ο αφοπλισμός των αποσπασμάτων του Αράτ.

Ωστόσο, ο Danzyn και ο «Chuduruk Nam» δεν υπάκουσαν στις αποφάσεις που ελήφθησαν. Όπως προκύπτει από τα απομνημονεύματα του Τουβάν και των Σοβιετικών κομματικών και κρατικών προσωπικοτήτων, ο Σ.Κ. Ο Τόκα, ο οποίος συμμετείχε στην καταστολή του «Κόμματος της γροθιάς», το φθινόπωρο του 1924 το απόσπασμα του Τσουντουρούκ συγκεντρώθηκε στο παραδοσιακό προπύργιο των ριζοσπαστών: στον ποταμό Έλεγκεστ, στο Ούλουγκ-Αλακ, στο Τσάργι-Μπάρυ και Tyttyg-Aryg, όπου παρείχαν υποστήριξη και συνέχισαν τη δήμευση βοοειδών και την απαλλοτρίωση. Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1924, βρίσκονταν στην κοιλάδα του Ulug-Khem (το Άνω Yenisei), πάνω από το Ust-Elegest, περιχαρακωμένο στο νησί Tyttyg-Aryg. Οι δυνάμεις των κυβερνητικών στρατιωτών τους περικύκλωσαν, τους ανάγκασαν να παραδοθούν και να αφοπλιστούν (41). Το ριζοσπαστικό κίνημα Arat στην Τούβα τέθηκε τέλος.

Σημειώσεις-Παραπομπές:

(1) Даревская Е.М. Политические ссыльные Сибири в Монголии // Ссыльные революционеры в Сибири (XIX в. – февраль 1917 г. Выпуск 2. Иркутск, 1974. С.122; Лузянин С.Г. Россия – Монголия – Китай в первой половине ХХ века. Политические взаимоотношения в 1911 – 1946. Москва, 2003. С.99.
(2) Μία από τις πρώτες αναρχικές ομάδες στην περιοχή Transbaikal ήταν η ομάδα Chita γύρω από τον πρώην κατάδικο N. Cohn, η οποία δημιουργήθηκε την άνοιξη του 1906. Μετά την ένωσή της τον Ιούλιο του 1906 με την ομάδα των σοσιαλδημοκρατών (Z. Berman), που ήταν κοντά στον αναρχισμό, και με άλλα πρώην μέλη σοσιαλεπαναστατικών και σοσιαλδημοκρατικών οργανώσεων, ιδρύθηκε η «Τρανμπαϊκαλική Ομοσπονδία Ομάδων Ένοπλης Λαϊκής Εξέγερσης». Υπήρχαν επίσης η ομάδα των αναρχικών ατομικιστών της Σιβηρίας (1908), η ομάδα κομμουνιστών αναρχικών Chita (που ιδρύθηκε το 1909, διατηρούσε δεσμούς με τους αναρχικούς του Χαρμπίν), μια ομάδα νεαρών φοιτητών με επικεφαλής τον αναρχοσυνδικαλιστή Ι.Κ. Roitman, στο Verkhneudinsk (1910 - 1911), όπου το 1914 ο αναρχικός I.M. Gordon έφτασε από το Tulun για την οργάνωση μιας στρατιωτικής ομάδας και ενός τυπογραφείου. Βλέπε: Штырбул А.А. Анархистское движение в Сибири в 1-й четверти ХХ века: Antigosudarstvennый бунт и негосударственная самоорганизация трудящихся: Теория и πρακτική. Κεφάλαιο 1. (1900-1918). Омск, 1996. С.81, 84, 88-91; Ιστορία Μπουριάτιι. Том.III. ХХ – XXI вв. Улан-Удэ, 2011. С.23–24. Αξίζει να σημειωθεί ότι η αναρχική επιρροή παρέμεινε στην Transbaikalia μέχρι το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1920. Έτσι, στην έκθεση της OGPU για τον Φεβρουάριο του 1926, σημειώθηκε μια έντονη αναταραχή των αναρχικών στο εργοστάσιο γυαλιού Verkhneudinsk. Βλέπε: "Совершенно секретно": Лубянка Сталину о положении в стране (1922 – 1934). Том 4. 1926 год. Москва, 2001. С.114.
(3) Ермаков В.Д. Российский анархизм и анархисты (вторая половина ХIХ века - конец ХХ веков). Санкт-Петербург, 1996. С.121–122; Штырбул А.А. Анархистское движение в Сибири в 1-й четверти ХХ века: Антигосударственный бунт и негосударственная самоорганизация трудящихся: Теория и практика. Часть 2. (1918-1925). Омск, 1996. С.5-7; Познанский В.С. Очерки истории вооруженной борьбы Советов Сибири с контрреволюцией в 1917 – 1918 гг. Новосибирск, 1973. С.144–145.
(4) Белов Е.А. Россия и Монголия (1911 – 1919). Москва, 1999. С. 175.
5) Το απόσπασμα του Kalandarishvili άρχισε να συγκροτείται τον Φεβρουάριο του 1918. Ονομάστηκε 1st Irkutsk ξεχωριστό τμήμα ιππικού κομμουνιστών αναρχικών (Βλ.: Кожевин В.Е. Легендарный партизан Сибири. Улан-Удэ, 1987. 1st. Μεραρχία Ιππικού Ιρκούτσκ Αναρχικών-Κομμουνιστών-Διεθνιστών» (ό.π., Γ. 50). Τον Ιούλιο του 1918, το απόσπασμα μετονομάστηκε σε 1η Διεθνή Μεραρχία Ιππικού. Μετά την αναδιοργάνωση των στρατευμάτων του Centrosibir, από τα τέλη Ιουλίου 1918 ήταν μέρος της 3ης Σοβιετικής Μεραρχίας Verkhneudinsk του 2ου Σοβιετικού Σώματος (2ο Σοσιαλιστικό Σώμα Τυφεκίων Σιβηρίας) του Μετώπου της Βαϊκάλης. Διοικητής της μεραρχίας ήταν ο Καλανταρισβίλι. Με την κατάρρευση του Μετώπου της Βαϊκάλης τον Αύγουστο του 1918, η Τρίτη Σοβιετική Μεραρχία Verkhneudinsk αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά του Μετώπου Troitskosavsk, διοικητής του οποίου ήταν ο Kalandarishvili.
(6) Ο αναρχικός-κομμουνιστής Tretyakov εξέτιε ποινή σκληρών καταναγκαστικών έργων στο Algachi και στο Gorny Zerentui, τότε σε έναν οικισμό στην περιοχή Yakutsk, από όπου διέφυγε. Το 1917 ήταν μέλος της Ένωσης Ενωμένων Αναρχικών Tomsk και ένας από τους οργανωτές της εργατικής Κόκκινης Φρουράς στο Cheremkhovo. Από τον Μάρτιο του 1918, διοικούσε ένα απόσπασμα των ερυθρών φρουρών Cherimkhovo στην περιοχή Transbaikal. Τον Απρίλιο του 1918, συνελήφθη με εντολή του Centrosibir, αλλά στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος και έγινε διοικητής ενός αναρχικού αποσπάσματος της Ερυθράς Φρουράς στο μέτωπο της Dauria. Από τα τέλη Ιουλίου 1918 το απόσπασμα του Tretyakov εντάχθηκε στα σοβιετικά στρατεύματα του μετώπου Troitskosavsk. Στα τέλη του 1918 ο Tretyakov έκανε παράνομη εργασία στο Krasnoyarsk, συνελήφθη από τους Λευκούς Φρουρούς και στις 19 Ιουλίου 1919 εκτελέσθηκε από αυτούς ως όμηρος.
(7) Кожевин В.Е. Op.cit. С. 60-61.
(8) οππ. С.63.
(9) А.М. Нашествие "красных" из Монголии // Свободная Сибирь. Красноярск, 1918. № 125 (337), 17 (4) октября. С.4.
(10) Όσον αφορά τον αριθμό των ερυθρών ανταρτών που συμμετείχαν στην εκστρατεία στη Μογγολία, παρουσιάζονται ορισμένα αντιφατικά στοιχεία στην επιστημονική βιβλιογραφία. Έτσι, ο σοβιετικός ιστορικός M.A.Gudoshnikov ,ισχυρίστηκε ότι «περίπου τρεις χιλιάδες άνθρωποι υποχώρησαν» (Гудошников М.А. Очерки по истории гражданской войны в Сибири. Иркутск, 1959. С.103). Ο ιστορικός Β.Ε. Ο Kozhevin συμφωνεί εν μέρει με αυτήν την άποψη: γράφει ότι «χιλιάδες άνθρωποι πήγαν στην εκστρατεία. Υπήρχαν 1.500 μαχητές μόνο από το απόσπασμα του Kalandarishvili που πήγαν προς τα δυτικά» (Кожевин В.Е. Op.cit. С. 52.) Ωστόσο, σε μια από τις άλλες δημοσιεύσεις, ο ίδιος συγγραφέας διευκρίνισε ότι «ο Kalandarishvili ηγήθηκε της θρυλικής εκστρατείας πολλών αποσπασμάτων των Ερυθρών Φρουρών (με συνολικό αριθμό πάνω από 1500 άτομα)» (Кожевин В. К 100-летию со дня рождения Нестора Александровичарока Каландаришвил. , факты, находки // Военно-исторический журнал. 1976. №6. С.119). Τα ίδια στοιχεία δίνει και ο Ρώσος ιστορικός Π.Α. Novikov, ο οποίος πιστεύει ότι «ο πιο πιθανός αριθμός είναι 1500 άτομα» (Новиков П.А. Гражданская война в Восточной Сибири. Москва, 2005. С.155).
(11) А.М. Нашествие "красных" из Монголии...
(12) Δες: Кожевин В.Е. Легендарный партизан... С.63; Новиков П.А. Op.cit. С.82, 155.
(13) Έτσι, ο ίδιος ο Kalandarishvili είπε στον συγγραφέα I.M. Novokshonov για έναν Μογγόλο παρτιζάνο (αργότερα συνελήφθη από τον λαό του Kolchak), ο οποίος ήταν άμεσος απόγονος του Τζένγκις Χαν (Genghis Khan). Υπό την επίδραση αυτής της ιστορίας, ο Novokshonov έγραψε το μυθιστόρημα «Ο απόγονος του Τζένγκις Χαν», το οποίο μιλά για τον Μογγόλο νεαρό άνδρα που εντάχθηκε στο απόσπασμα του Kalandarishvili, επηρεασμένος από τις ιστορίες του διοικητή για μια νέα, ελεύθερη ζωή. Βασισμένος στην ιστορία το 1928, ο σκηνοθέτης V. Pudovkin γύρισε την ομώνυμη ταινία. Βλέπε: Семёнов А. В творческом содружестве // Байкал. 1980. №4. С.144.
(14) See: Канев С.Н. Октябрьская революция и крах анархизма. Москва, 1974. С. 382; Егунов Н.П. Павел Балтахинов. Иркутск, 1979; Ермаков В.Д. Op.cit. С.165; Басаев С. Мог бы стать священником // Газета РБ – Интернет-газета Республики Бурятия – http://gazetarb.ru/news/section-society/detail-301042/
(15) Улицы Улан-Удэ – памятники истории: словарь-справочник. Улан-Удэ, 2010. С.25.
(16) Мөнхбаяр Ч. Буриад Балтахинов Ар Монголд анархист үзлийг дэлгэрүүлж явжээ – http://moenhbayar.blogspot.ru/2011/04/blog-post_5156.html
(17) Очерки истории Бурятской организации КПСС. ‎Улан-Удэ, 1970. С. 94.
(18) Мармышев А.В., Елисеенко А.Г. Гражданская война в Енисейской губернии. Красноярск, 2008. С.165–168, 174–179.
(19) Аранчын Ю.Л. Исторический путь тувинского народа к социализму. Новосибирск, 1982. С.80.
(20) Белов Е.А. Барон Унгерн фон Штернберн: биография, идеология, военные походы, 1920 – 1921. Москва, 2003. С.106.
(21) Соколов Б.В. Барон Унгерн: Черный всадник. Москва, 2006 – http://www.litmir.co/br/?b=135556&p=40
(22) Мөнхбаяр Ч. Буриад Балтахинов…
(23) Штырбул А.А. Op.cit. С.127.
(24) The Lure of Mongolia όπως περιγράφεται από τον Roy Chapman Andrews στη συνέντευξη // The Scarsdale Inquirer. 1.03.1924. Νο. 14. Р.1, 4.
(25) История Монгольской Народной Республики. Издание 3. Москва, 1983. С.341–342.
(26) See: Матвеева Г.С. Монгольский революционный союз молодежи: история и современность. 1983. С.21.
(27) Carr E.H. A History of Soviet Russia. Vol.7. Socialism in One Country 1924 – 1926. New York, 1964. P.810.
(28) В.И. Ленин и литература зарубежного Востока. Сборник статей. Москва, 1971. С.117. Αυτός ο Ιάπωνας αναρχικός Yoshida Hajime αρνήθηκε τη μετάβασή του στις θέσεις της Κομιντέρν μετά την επιστροφή του στην Ιαπωνία.
(29) Далин С.А. Китайские мемуары. 1921–1927. Москва, 1982. С.63–64.
(30) Элбек-Доржи Ринчино о Монголи. Εκλογή εργασιών. Улан-Удэ, 1998. С.58.
(31) Письмо Б.З. Шумяцкого Э. Ринчино с рекомендациями по проведению революционной работы в Монголии по линии Нарревпартии и ревсоюза молодежи в подготовке кадров из простых монголов // Базаров Б.В., Жабаева Л.Б. Бурятские национальные демократы и общественно-политическая мысль монгольских народов в первой трети ХХ века. Улан-Удэ, 2008. С.304–305.
(32) Аранчын Ю.Л. Op.cit. С.98–104.
(33) История Тувы в 2-х томах. Том 2. Москва, 1964. С.108; Очерки истории тувинской организации КПСС. Кызыл, 1975. С.47.
(34) Мышлявцев Б.А. Нормативная культура тувинцев (конец ХХ – начало ХХI века) – http://samlib.ru/m/myshljawcew_boris_aleksandrowich/tuva-1.shtml
(35) Аранчын Ю.Л. Op.cit. С.109.
(36) Για το "Open Face" βλέπε: Кисель В.А. Поездка за красной солью. Погребальные обряды Тувы XVIII – начало XXI в. Санкт-Петербург, 2009. С.57.
(37) οππ. С. 55.
(38) Москаленко Н.П. Этнополитическая история Тувы в ХХ веке. Москва, 2005. С.98–103.
(39) Моллеров Н.М. Советско-китайский договор 1924 года (Итоги Кызылской Тройственной конференции) // Документ. Архив. История. Современность. Выпуск 5. Екатеринбург, 2005. С. 162–167.
(40) История Тувы. Том 2. С.111.
(41) Тока С.К. Слово арата. Книга 2. Часть 3. Глава 6. Партия чудурук

*Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε το 2015 στα ρωσικά εδώ: http://www.aitrus.info/node/4423 Η αγγλική μετάφραση δημοσιεύτηκε εδώ: https://libcom.org/article/v-damier-k-limanov-anarchists-and-left-radicals-mongolia-and-tuva-1910s-1920s Ελληνική μετάφραση: Ούτε Θεός Ούτε Αφέντης.

a review of a dystopian survival drama.

Squid Game is a Korean-language series on Netflix. Around 400 indebted people are lured into participation in a sequence of childhood-based games on a purpose built island. There is a multi-million Won prize for the eventual winner. As for the losers, they are killed by an army of identically clad mask-wearing minions, under the control of a front man who works on behalf of the shadowy game master. The stakes are high. Fiction? Yes. However, we live in a world where reality TV is constantly competing to outdo itself in shocking viewers. Billionaires like Jeffrey Epstein own islands where they brutally exploit young women. Workers in factories die from overwork or throw themselves off balconies and the poor everywhere are in debt and/or forced to sell their labour to bosses every day in order to live…Squid Game isn’t really such a leap to imagine.

One way in which the series draws us in, is that we are drip fed the information at the same time as the participants. We know no more than they do about what will happen, so discover it in real time. It’s a clever technique as it does not privilege us, but allows us to be there with the ‘players’. There are 6 events that comprise the deadly activities. The players are encouraged to form alliances prior to each event and will play in various combinations, but with no hint as to whether it will rely more on intellectual or physical prowess.
Along the way we are introduced to a cross section of types. These include an elderly man with early onset dementia, a token foreigner from Pakistan, a decent man, a gangster, a young defector from Nth Korea, the loner, the cynical woman etc. There is time in between events for us to gain some understanding of their backstories and for some genuine friendships to form, sometimes with tragic results. This allows the drama to breathe, so we develop further sympathy and emotionally invest in the outcome of the ‘game’, rather than relying on the cheap thrill of each activity itself. As for the latter, you may need a strong stomach to take the level of violence and blood on screen. To add depth and as a device to gain us greater understanding of what exists behind the scenes, there is a police spy who infiltrates the island as a guard. The narrative is tightly plotted, the acting is strong and the characters are believable, even in translation.

The sets used for the game space are intriguing. We see large rooms, some deliberately designed to simulate real life, but not enough so we would ever mistake them as such. The stairs that interconnect the rooms resemble a kind of pastel coloured Escher drawing. You suspect that the makers are exploiting a limited budget to make a few places look greater in number. If so, its cleverly done.

Squid Game has been criticised for having echoes of Hunger Games (2012), and the Japanese movies Battle Royale (2000) and As The Gods Will (2014). It is not a simple knock off of any of these, but has its own distinctive voice and can in no way be seen as plagarised. If it deserves any kind of criticism at all it is perhaps the choice of winner of the competition. Not wishing to spoil this, lets just say it seems unearned and a bit too pleasingly out of synch with the overall random philosophical harshness of the rest of the proceedings. There is also a twist at the end that isn’t loudly signposted but like leaving crumbs in a minotaur’s labyrinth, is possible to anticipate if you’re paying attention. You could also argue that there is a logical problem with the idea that 400 people could go missing every year, with nobody asking questions. Yet, that is actually the point. In today’s world, those who count for nothing become invisible and forgotten.

Squid Game is a well-made, bloody and accurate indictment of capitalism. Watch it now.

Συντρόφια από το Αφγανιστάν και το Ιράν που συμμετέχουν στη συνέλευση SolidarityWithMigrants, για την κατάσταση στο Αφγανιστάν. - Ο ιμπεριαλισμός σκοτώνει κάθε μέρα περισσότερους ανθρώπους από οποιαδήποτε πανδημία

Συντρόφια από το Αφγανιστάν και το Ιράν που συμμετέχουν στη συνέλευση SolidarityWithMigrants, για την κατάσταση στο Αφγανιστάν.

Ο ιμπεριαλισμός σκοτώνει κάθε μέρα περισσότερους ανθρώπους από οποιαδήποτε πανδημία

Τί συμβαίνει στο Αφγανιστάν;

Από την εποχή του Α’ ΠΠ, τα αποικιοκρατικά Ευρωπαϊκά κράτη και οι ΗΠΑ έχουν εξαπολύσει μια αδιάκοπη εκστρατεία εγκληματικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην δυτική Ασία.

Από τις στρατιωτικές επιθέσεις, τις κατοχές, τα πραξικοπήματα, του λιμούς, τις κυρώσεις, τις οικονομικές πιέσεις και τις πολιτικές παρεμβάσεις για την εγκαθίδρυση υποτακτικώνκυβερνήσεων-μαριονετών μπορούμε να συμπεράνουμε πως οι λαοί αυτής της περιοχής δεν έχουν βιώσει ειρήνη για πάνω από έναν αιώνα. Οι ιμπεριαλιστικές χώρες έχουν χαράξει σύνορα καιέχουν ιδρύσει έθνη-κράτη όπως το εγκληματικό κατοχικό κράτος του Ισραήλ. Κατασκεύασαν και πυροδότησαν θρησκευτικές διαμάχες εκεί που αυτές δεν υπήρχαν. Με κάθε διαθέσιμη μέθοδοαποσταθεροποίησης, αυτές οι ιμπεριαλιστικές χώρες μετέτρεψαν μία ανεξίθρησκη και ειρηνική περιοχή σε ένα από τα πιο ασταθή και χαοτικά μέρη στον κόσμο.

Το Αφγανιστάν δεν αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση σε αυτό το ιστορικό περιεχόμενο. Μετά την επινόηση της χώρας στις αρχές του 20ου αιώνα, διαφορετικές εθνικές ομάδες, γλώσσες καιθρησκείες συμπιέστηκαν βίαια εντός ενός κοινού χώρου. Οι προαναφερθείσες διαφορές έχουν εργαλειοποιηθεί κατ’ εξακολούθηση σε συγκρούσεις και πολέμους. Επειδή βρισκόταν μεταξύ της ΕΣΣΔ και της Κίνας, το Αφγανιστάν απέκτησε κρίσιμο γεωπολιτικό ρόλο κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Από το 1979 ως το 1988, περισσότερα από 10 κράτη ενεπλάκησαν στον πόλεμο-δι’-αντιπροσώπων μεταξύ του ανατολικού και του δυτικού μπλοκ. Για σχεδόν 10 χρόνια, η ΕΣΣΔ και η Αφγανική κυβέρνηση πολεμούσαν εναντίων των ΗΠΑ, του Πακιστάν και ενός αριθμού Ευρωπαϊκών και Αραβικών χωρών, ένας πόλεμος που κόστισε πάνω από 1 εκατομμύριο σε θανάτους. Η προέλευση των Ταλιμπάν κρατάει από εκείνη την περίοδο, όταν τα δυτικά μπλοκ κατασκεύασαν και υποστήριξαν ισλαμιστικές ομάδες για να πολεμήσουν ενάντια στις κομμουνίστριες. Μετά το 1988, οι ΗΠΑ συνέχισαν να εκπαιδεύουν και να υποστηρίζουν τουςΤαλιμπάν έως ότου οι δεύτεροι κατάφεραν να κατακτήσουν ολόκληρη την χώρα και να σχηματίσουν την δική τους κυβέρνηση το 1996.

Εντός της πενταετούς διακυβέρνησής τους, οι Ταλιμπάν διέπραξαν κατά του Αφγανικού λαού κάθε έγκλημα που μπορούσε να διεπραχθεί ενώ ο “ελεύθερος κόσμος” κρατούσε σιγή ιχθύος·γενοκτονίες κατά των Χαζάρα και τον Τατζίκων, λιθοβολισμούς, δολοφονίες, βασανιστήρια και οι βιασμούς γυναικών, μαζικές εκτελέσεις πολιτικών αντιπάλων (και όσων απλώς αρνούνταν να τους ακολουθήσουν) καθώς και καταστροφές χώρων ιστορικής κληρονομιάς. Όλα αυτά ταχρόνια, εκατομμύρια Αφγαν@ φύγαν από την χώρα και πήγαν στο Ιράν, στην Τουρκία και στην Ευρώπη. Μόνο στο Ιράν αυτή τη στιγμή βρίσκονται πάνω από 6 εκατομμύρια Αφγανέςπρόσφύγ(ισσ)ες.

Το 2001, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ κατέκτησαν το Αφγανιστάν υπό το πρόσχημα του “πολέμου ενάντια στους Ταλιμπάν”. Σκότωσαν χιλιάδες αθώων ανθρώπων, εγκατέστησαν στρατιωτικές βάσεις και λεηλάτησαν όλους τους φυσικούς πόρους και τον πλούτο μέσω εκατοντάδων συμφωνιών με δυτικές επιχειρήσεις. Ενόσω εκμεταλλεύονταν την εργασία του λαού του Αφγανιστάν, δεν έγινε καμία απόπειρα να εγκατασταθούν πιο μακροπρόθεσμες οικονομικές και βιομηχανικές υποδομές.Τώρα, μετά από 20 χρόνια κατοχής και λεηλασίας, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ δεν άφησαν τίποτα πίσω τους παρά μόνο καμμένη γη και τους Ταλιμπάν ξανά στην εξουσία.

Πολιτική βία κατά γυναικών

Για όσο διάστημα οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ προετοίμαζαν την επίθεσή τους κατά του Αφγανιστάν, ένα από τα βασικά τους προπαγανδιστικά σχήματα ήταν η “απελευθέρωση των γυναικών”. Για εκείνα τα 20 χρόνια [της κατοχής], βέβαια, οι γυναίκες εξακολούθησαν να δολοφονούνται, ναλιθοβολούνται και να καίγονται στην πυρά.Οι βομβιστικές επιθέσεις σε σχολεία γυναικών, οι διώξεις, οι βιασμοί, η έμφυλη σκλαβιά, οι γάμοι-κατ-εξαναγκανασμό, η υποχρεωτικότητα στο φόρεμα της χιτζάμπ και οι κοινωνικές καιοικονομικές απαγορεύσεις εξακολούθησαν να υπάρχουν ακόμα και υπό την επίβλεψη του ΝΑΤΟ και της υποτελούς σε εκείνο Αφγανικής κυβέρνησης. Ακόμα και οι γυναίκες που δούλεψαν στον στρατό, στους πολιτικούς θεσμούς και στην κυβέρνηση δεν γλίτωσαν αυτών των απαγορεύσεων.

Τώρα που οι Ταλιμπάν επέστρεψαν, τα πολύτιμα δικαιώματα και οι ελευθερίες των Αφγανών γυναικών, πράγματα που είχαν κατακτηθεί με αγώνες όλα αυτά τα χρόνια, χάθηκαν ξανά.

Φτώχεια και ναρκωτικά

Το Αφγανιστάν δεν είναι μία φτωχή χώρα. Το φυσικό τοπίο, οι πόροι και οι άριστες γεωργικές συνθήκες το καθιστούν ως μια χώρα μεγάλων οικονομικών προοπτικών. Παρ’ όλα αυτά, ο λαόςπαραμένει φτωχός. Για πολλά χρόνια, η οικονομία της χώρας βασιζόταν στην καλλιέργεια παπαρούνας και στην εξαγωγή του παραγόμενου οπίου στις γειτονικές χώρες. Αυτή η κατάσταση, όχι μόνο συνεχίστηκε κατά την διάρκεια της αμερικανονατοϊκής κατοχής αλλά εξαπλώθηκε, εκβιομηχανίστηκε και μετατράπηκε σε καπιταλιστική. Πολλ@ νεαρ@ Αφγαν@έχασαν τις ζωές τους εξαιτίας αυτής της θανατηφόρας μπίζνας την ίδια ώρα που τα στελέχη της κυβέρνησης-μαριονέτας και οι οικογένειές τους πλούτιζαν καθημερινά. Από την άλληπλευρά, οι προπαγανδιστές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ μιλάνε για τα τρισεκατομμύρια που ξοδεύτηκαν στο Αφγανιστάν. Πού πήγαν όλα αυτά τα χρήματα; Διοχετεύτηκαν στις αμερικάνικεςκαι πολυεθνικές εταιρίες, στις μετοχές των εμπόρων όπλων, των κατασκευαστών στρατιωτικών εγκαταστάσεων, των υπηρεσιών ασφαλείας και στις εξορυκτικές εταιρίες. Στην πραγματικότητα,αυτά τα λεφτά βγήκαν απ’το ένα μπατζάκι για να μπουν στο άλλο.

Και τώρα;

Οι Ταλιμπάν έχουν υπό τον έλεγχό τους το μεγαλύτερο μέρος της χώρας ενώ η παρουσία του ISIS και της Αλ Κάιντα εξακολουθεί να υπάρχει. Αυτές οι οργανώσεις, καθώς και τα υπόλοιπατερατουργήματα της CIA, έχουν αποσταθεροποιήσει και καταστρέψει ολόκληρη την περιοχή που ονομάζουμε Μέση Ανατολή. Η εξουσία παραχωρήθηκε στους Ταλιμπάν από την κυβέρνηση- μαριονέτα του Αφγανιστάν, η οποία απλώς ακολουθούσε τις εντολές των ΗΠΑ. [Το σημερινόκαθεστώς] έχει την υποστήριξη του Πακιστάν, της Τουρκίας, του Κατάρ, των ΗΠΑ και όλων των Ευρωπαϊκών χωρών. Επισυνάπτουν συμφωνίες με την Ρωσία, την Κίνα και το Ιράν, χώρες οι οποίες πιστεύουν πως το καθεστώς των Ταλιμπάν θα τους έρθει καλύτερα από το κατοχικό καθεστώς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Ο λαός του Αφγανιστάν είναι μόνος του. Άνθρωποιεγκαταλείπουν πόλεις, χωριά, την ίδια τους την χώρα. Όμως, δεν έχουν πουθενά να πάνε. Όλες οι χώρες ανακοινώνουν πως δεν θα δεχθούν άλλες Αφγανές προσφύγισσες, χτίζοντας πάνω στιςυπάρχουσες υποδομές και στο υπάρχον νομικό καθεστώς, που είναι έτσι φτιαγμένα ώστε να ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΝ συστηματικά τις Αφγανές.Η περίπτωση του Αφγανιστάν, όπως εκείνες του Ιράκ, της Λιβύης και της Συρίας, απέδειξε πως η ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση έχει ένα και μόνο αποτέλεσμα: την καταστροφή τηςχώρας, γενοκτονία και μαζική μετανάστευση.

Για την εξέγερση του λαού του Αφγανιστάν·

ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ ΣΤΙΣ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΕΗΛΑΣΙΑ

ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΦΓΑΝΕΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤ(ΡΙ)ΕΣ - ΧΑΡΤΙΑ ΓΙΑ ΟΛ@

ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

-συντρόφια από το Ιράν και το Αφγανιστάν // Solidarity with Migrants

A review of a movie about a Japanese village that suffered from industrial pollution.

There are some places that stand in for an entire phenomenon. Invoke “Bhopal” or “Chernobyl” and (at least to those in the know) a host of connotations and meanings spring forth. Unfortunately a lot more environmental disasters caused by valuing profit over people continue to occur. The result is some of these names lose their potency in the publics’ collective mind. There’s just too much bad stuff happening even when the global economic system of capitalism is functioning ‘normally’. To help jog our memories and to maintain our knowledge of a terrible example of what has happened, we have Minamata.

For those unfamiliar with the meaning of Minamata…in short, there was a company called Chisso. They made various chemical products and spent years knowingly pumping mercury contaminated water into the waters around the small Japanese village of Minamata. The locals ate the fish in those waters and as a consequence their children were born with a variety of physical and cognitive deformities. Chisso tried all sorts of tactics to avoid responsibility for what they had done. They fought against members of the community who tried to gain compensation and an admission of guilt.

Liberal Hollywood tends to take a patronising view when considering making ‘foreign’ based issue movies. On the one hand the honourable impulse is to want to tell the public about a problem. On the other, there’s the idea that the folks in Boise, Idaho wont go to watch such a product unless they have a famous acting face to relate to. Its a shame there is a lack of faith in the intelligence of movie goers to empathise with a story, whether there is a big name actor attached or not. Finances and artistic integrity are locked in a nasty dialectic and often the money wins.

Minamata follows the conventional path by not opening with a focus on the people of the village but the American photographer Eugene Smith (Johnny Depp). The first section is a character study of Smith. He physically resembles a sort of Che Guevara/beatnik hybrid and Depp is impressively unrecognisable at first under the beret and grey beard. Smith was a once famous war photographer who by 1971 has become a has-been. He is virtually broke, estranged from his offspring and spends his time both in the dark and in dark rooms, spouting a mixture of alcohol-induced self-pity and semi-philosophical aphorisms about his art. He receives a knock on the door of his garret from two Japanese folks who need his name to draw attention to the plight of the people in Minamata. Will he reject their plea and descend into an early grave or acceed to their request and eventually regain his self-respect and professional stature by drawing the world’s attention to their cause? No points for guessing the answer.

One person who deserves mention here is Bill Nighy as Robert Hayes, the editor of LIFE magazine, who has a prickly relationship with Smith and agrees to send him to Japan to cover the story. Nighy has made a career out of playing upper middle class Englishmen who are slightly eccentric, absent-minded professor types. Here he is cast against type in the sort of role you would probably have seen in a 1990s’ cop movie as ‘Angry Captain chewing out rogue cop-hero’. Nighy is American here and has a competent accent but more significantly, the bursts of energy and anger he projects during excahnges with Depp are refreshing when coming from him. Hopefully we get to see more of that Nighy in future roles.

The second section takes place in Japan. It moves at a nicely glacial pace that allows us to acclimatise to the people and environment through Smith’s experiences. It is in this part that the photographer rediscovers his sense of purpose in his profession through encountering the victims. In some ways this is the most satisfying section. Depp’s acting is the best and understated he has done in a long time. There are no flashy gimmicks and he plays drunk very well. He is ably assisted by Minami Hinase as Aileen, who befriends and falls in love with Smith while acting as his local translator and assistant. She brings a modesty and sense of purpose that gently nudges Smith back on track when needed.

Section three fortunately makes an effort to bring voice to the locals. Without this, the film would probably have been better titled ‘Smith’. The main person we meet representing the locals is Mitsuo Yamazaki (Hiroyuki Sanada), who heads a community pressure group that organises protests against Chisso. Sanada has become the ‘go to guy’ when Hollywood needs a Japanese male with gravitas. His handsomeness and natural dignity are what initially draw you in, but his range as an actor is what sticks. He can quietly convince but is also capable of shouting indignantly to a crowd and bringing you along with him, despite any language barrier. As noted above, there is sufficient power in Sanada’s acting and the other Japanese actors that an engaging story could be told without reference to any outside person. However, Smith genuinely did play a major part in bringing the cause of Minamata to wider global attention. What the implications are for how the world works and who matters in it, should be clear from this.

To conclude, Minamata is a small, quiet movie that brings you into its orbit through its pacing and solid acting. It can be faulted for its choice of protagonist and consequent perspective but ultimately it is good such a movie exists at all. It reminds us of the consequences of private corporations and their enablers in government, continuing to run roughshod over the lives of ordinary people around the world.

Ένα μικρό άρθρο γραμμένο αρχικά στον γαλλικό Τύπο από τον κινέζο αναρχικό Li Pei-Kan (γνωστό γενικά στις αγγλόφωνες χώρες ως Ba Jin) που εξιστορεί παθιασμένα την ακροδεξιά καμπάνια τρομοκράτησης των αναρχικών, κομμουνιστών, σοσιαλιστών και Κορεατών στην Ιαπωνία, στον απόηχο του μεγάλου σεισμού το 1923 και την επακόλουθη αντίδραση μερικών αναρχικών οι οποίοι αναζήτησαν την εκδίκηση για τις δολοφονίες συντρόφων τους.

Το αναρχικό κίνημα στην Ιαπωνία - Οι μάρτυρες του Τόκιο

Ba Jin

Ένα μικρό άρθρο γραμμένο αρχικά στον γαλλικό Τύπο από τον κινέζο αναρχικό Li Pei-Kan (γνωστό γενικά στις αγγλόφωνες χώρες ως Ba Jin) που εξιστορεί παθιασμένα την ακροδεξιά καμπάνια τρομοκράτησης των αναρχικών, κομμουνιστών, σοσιαλιστών και Κορεατών στην Ιαπωνία, στον απόηχο του μεγάλου σεισμού το 1923 και την επακόλουθη αντίδραση μερικών αναρχικών οι οποίοι αναζήτησαν την εκδίκηση για τις δολοφονίες συντρόφων τους.

Στις 20 Φεβρουαρίου του 1928, ο Ιάπωνας σύντροφος Wada Kyutaro πεθαίνει στις φυλακές της Akita, της πιο παγωμένης περιοχής στην βόρεια Ιαπωνία. Τα νέα του θανάτου του ήταν ένα σκληρό χτύπημα για μένα. Για πολύ καιρό έγραφα άρθρα στον κινεζικό Τύπο σχετικά με τα γεγονότα που οδήγησαν στην καταδίκη του Wada και στον μαρτυρικό θάνατο του Furuta Daijiro. Ο Wada είναι ένα καινούριο όνομα για την Ευρώπη, αλλά στις καρδιές των γιαπωνέζων εργατών η θύμησή του θα διαρκέσει για πολύ καιρό, το ίδιο και με τον Furuta και πολλούς άλλους μάρτυρες, για τους οποίους θα πούμε ότι, λόγω των αναμνήσεων της ζωής που αφήσανε πίσω τους, δεν έχουν πεθάνει. Η ζωή τους, οι αγώνες τους, ο μαρτυρικός τους θάνατος, απεικονίζουν μια τραγωδία που μόνο η πένα του Σαίξπηρ θα μπορούσε να αποδώσει την αξιοπρέπεια που της αξίζει. Αναλαμβάνω μια σύντομη σύνοψη γι'αυτή την υπόθεση, την γράφω με αίμα και δάκρυα, έτσι ώστε οι Ευρωπαίοι να γνωρίσουν ότι στις χώρες της μυστήριας Ανατολής, υπήρχαν και ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που πέθαναν και πεθαίνουν για το θρίαμβο της Αναρχίας.

Η Σφαγή

Την 1 Σεπτεμβρίου του 1923 η Ιαπωνία χτυπήθηκε από τρομερούς σεισμούς. Ταυτόχρονα στο Τόκυο ξέσπασε μεγάλη φωτιά σε όλη την πόλη. Το σοκ από την κακοτυχία που τραυμάτισε σοβαρά τη χώρα έδωσε στην κυβέρνηση την ιδέα να την χρησιμοποιήσει ως πρόσχημα για να τσακίσει τα ανατρεπτικά κινήματα, από την κορεάτικη αντιπολίτευση μέχρι και τους αναρχικούς. Μετά την φριχτή καταστροφή, ανάμεσα στους επιζήσαντες πρόσφυγες διαδόθηκαν φήμες από την φοβισμένη αστική τάξη που έλεγαν ότι “οι σοσιαλιστές και οι κορεάτες βάζουνε βόμβες”, “καίνε σπίτια”, “ρίχνουνε δηλητήριο στα πηγάδια και στα τρόφιμα”. Αυτές οι φήμες πέσανε σε γόνιμο έδαφος: η ανάστατη αστική τάξη έλαβε αμυντικά μέτρα στις γειτονιές της: κοινοβουλευτικές οργανώσεις όπως η “Νέα Κοινωνία” και ο “Σύλλογος Παλαίμαχων Στρατιωτών” κινητοποιήθηκαν γρήγορα. Όλα τα μέλη αυτών των στρατιωτικών μονάδων λευκής φρουράς εξοπλίστηκαν με μακριά σπαθιά, πιστόλια και λόγχες από μπαμπού. Ο στόχος τους ήταν οι κορεάτες, οι σοσιαλιστές και οι ελευθεριακοί.

Η πρώτη νίκη των στρατιωτικών ορδών ήταν η καταστροφή πολλών σπιτιών των επαναστατών, οι συλλήψεις πολλών συντρόφων καθώς και οι βασανισμοί που ακολούθησαν.

Στις 3 Σεπτεμβρίου, ο σύντροφος Hirasana, 37 χρονών, γραμματέας του συλλόγου των εργατών, “Yun Rodo Kumial”, συνελήφθει μαζί με άλλους 10 συντρόφους. Μεταφέρθηκαν κρυφά στο αστυνομικό τμήμα του Kameido όπου και δολοφονήθηκαν με ξιφολόγχες. Τα σώματά τους κάηκαν μαζί με αυτά των δεκάδων δολοφονημένων κορεατών. Οι σύντροφοί μας πέθαναν φωνάζοντας “Ζήτω το Προλεταριάτο!”. Σε κάθε αστυνομικό τμήμα οι σύντροφοί μας δέχτηκαν βίαιη μεταχείριση και κατέληξαν τραυματισμένοι. Η αστυνομία χρησιμοποίησε συχνά τα σώματα των θυμάτων σαν αντικείμενα τα οποία πετούσε στους άλλους φυλακισμένους, ή τους βάραγε μέχρι να χάσουν τις αισθήσεις τους. Αρκετοί βίωσαν τον συγκεκριμένο βασανισμό ξανά και ξανά. Έτσι, [τον R. Takeshi?] τον βύθισαν σε βόθρο, με τα χέρια δεμένα πίσω στην πλάτη, προτού τον φυλακίσουν.

Στις 16 Σεπτεμβρίου, ο σύντροφος Osugi Sakae, 32 χρονών, εκδότης της μηνιαίας αναρχικής εφημερίδας Rodo Undo, η σύντροφός του Ito Noe, 29 χρονών, γνωστή φυσιογνωμία στο ιαπωνικό αναρχικό κίνημα, καθώς και ο Tachibana Munekazu, ένα εφτάχρονο αγόρι, ανιψιός του Osugi, μεταφέρθηκαν με αυτοκίνητο στα κεντρικά κτίρια των ειδικών ομάδων της αστυνομίας και στραγγαλίστηκαν από τον αρχηγό της αστυνομίας Amakasu Masahiko, τον υφιστάμενό του Mori και από δύο δεκανείς: τον Kamoshida και τον Houda. Γύμνωσαν τα πτώματα και τα πέταξαν σε ένα πηγάδι, ενώ έκαψαν τα σχοινιά με τα οποία έπνιξαν τα θύματα ώστε να εξαφανίσουν όλα τα στοιχεία. Στις 20 Σεπτεμβρίου ωστόσο το έγκλημα ανακαλύφθηκε και ο Amakasu τελικά συνελήφθη, οι άλλοι αστυνομικοί αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς καμία κατηγορία ενώ ήταν πασιφανές ότι συμμετείχαν στο μακελειό, και η κυβέρνηση δεν είπε ποτέ στον κόσμο το λόγο για τον οποίο ελευθερώθηκαν. Η δολοφονία του Osugi φυσικά ξεσήκωσε λαική αγανάκτηση ενάντια στην κυβέρνηση, αλλά αυτή η αγανάκτηση ήταν ανίκανη να βάλει ένα τέλος στην γενική σφαγή των Κορεατών και σοσιαλιστών. Μεγάλος αριθμός συντρόφων μας πέθαναν μαζί με τον Osugi και αρκετές χιλιάδες Κορεατών - ούτε καν οι Κινέζοι δεν
αποτέλεσαν εξαίρεση.

Μετά την Σφαγή

Η κυρίαρχη τάξη είχε από καιρό προετοιμαστεί για την σφαγή στο Τόκιο. Ο Wada εξέφρασε την αλήθεια στο άρθρο του στην Rodo Undo, τρεις μήνες μετά το θάνατο του Osugi: “Οι αρχές προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η δολοφονία του Osugi θα πρέπει να αποδοθεί στην προσωπική πρωτοβουλία του διοικητή της αστυνομίας, Amakasu, και των συνεργατών του. Αυτό είναι είναι χυδαίο ψέμα. Η αλήθεια είναι ότι όλοι γνώριζαν πως οι στρατιωτικοί για αρκετά χρόνια έτρεφαν την επιθυμία να αρπάξουν την πρώτη βολική ευκαιρία για να κόψουν τον λαιμό όλων των επαναστατών, και ότι την ίδια χρονική περίοδο οι ηγέτες του στρατού, στις εκθέσεις του στρατού, προκήρυσσαν ότι: 'το κράτος προσδοκά να κηρύξει πόλεμο στους σοσιαλιστές στο άμεσο μέλλον'...Βασιζόμενοι στα προηγούμενα γεγονότα μπορούμε να συμπεράνουμε με ισχυρή βεβαιότητα ότι οι μαζικές δολοφονίες δεν έγιναν από προσωπική πρωτοβουλία κάποιων ατόμων, αλλά ήταν έργο της κυβέρνησης που υπέκυψε στην επίμονη πίεση του στρατού. Κατά την διάρκεια της δίκης, ο Amakasu, ο δολοφόνος του Osugi, φάνηκε να περιφρονείται από την αστική τάξη. Αργότερα επιδίωξαν να τον απεικονίσουν ως έναν ένθερμο πατριώτη με μια φλογερή ιδιοσυγκρασία.”

O Amakasu ομολόγησε με υπεροψία τις δολοφονίες στο όνομα του ειλικρινή πατριωτισμού, ωθούμενος από τις προσωπικές του πεποιθήσεις, κάτι για το οποίο κανείς δεν πίστεψε. Όλη η δίκη ήταν μια φάρσα. Ο Amakasu καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκισης, αλλά στις 27 Ιανουαρίου της επόμενης χρονιάς η ποινή του έπεσε στα 3 χρόνια. Αφέθηκε κρυφά ελεύθερος πριν ακόμα συμπληρώσει ένα χρόνο από την ποινή του. Άλλο ένα παράδειγμα της θλιβερής αστικής δικαιοσύνης. Αλλά αυτό δεν μπορούσε να υποφερθεί με την σιωπή. Σε όλη αυτή την περίοδο εμφανίστηκαν εκδικητές: φίλοι που ήταν προετοιμασμένοι να ζητήσουν πίσω το αίμα του χαμένο συντρόφου τους, να απορρίψουν την “δικαιοσύνη” και να ξεσηκώσουν τους ανθρώπους: τους αναρχικούς.

Οι εκδικητές

Ανάμεσα στους φίλους και τους συντρόφους του Osugi υπήρξαν ο Wada, Furuta, Muraki, Kurachi και ο Aratani, οι οποίοι αποφάσισαν να αναλάβουν την εκδίκηση για την δολοφονία του Osugi σκοτώνοντας τον στρατηγό Fukuda, ο οποίος ήταν ο διοικητής των στρατευμάτων που επιτέθηκαν στις σοσιαλιστικές ομάδες, καθώς και αυτών που ανέλαβαν την σφαγή των Κινέζων στην Jinan. Σχεδίασαν την επίθεση σε ένα μικρό προάστιο του Τόκιο, σε ένα σπίτι, και έθεσαν ως ημερομηνία επίθεσης την 16η Σεπτεμβρίου, πρώτη επέτειο από τη δολοφονία του Osugi και της οικογένειας του. Ο Kurachi πήρε το δυναμίτη και ο Aratani κατασκεύασε την βόμβα.

Θα περιγράψω εν συντομία την ζωή αυτών τον 5 συντρόφων: Ο Furuta υπήρξε ένας γενναίος μαχητής του ιδανικού της αναρχίας και ήταν μόλις 25 χρονών. Για αρκετά χρόνια υπήρξε ο εκδότης της αναρχικής εφημερίδας Ο Αγρότης (The Peasant). Μαζί με άλλους συντρόφους ίδρυσε, στην μεγάλη βιομηχανική πόλη της Osaka, την ομάδα “Guillotine”. Ένα χρόνο πριν την σύλληψή του είχε σχεδιάσει, μαζί με τον σύντροφο Nakahama και άλλα μέλη της ομάδας, να καταστρέψουν μια τράπεζα στην Osaka. Στην επίθεση ο τραπεζίτης σκοτώθηκε. Ο Nakahama και ο Uchida, οι αδερφοί Kamisaki και μερικά άλλα άτομα συνελήφθησαν και κρατήθηκαν στις φυλακές της Osaka. Ο Furuta προερχόταν από μια πλούσια οικογένεια. Ενώ ο Wada μεγάλωσε στην φτώχεια. Από μικρή ηλικία έπρεπε να δουλεύει για την επιβίωση του. Υπήρξε μεταλλευτής και δούλεψε επίσης αρκετές φορές στους σιδηρόδρομους. Αυτοδίδακτος, υπήρξε σοσιαλιστής από τα 16 του χρόνια. Σύντομα μετά απ' αυτό ανακάλυψε το πεδίο μάχης του στον αναρχισμό. Ήταν εκπληκτικό υπόδειγμα αγωνιστή, εμπνευσμένος από έναν μοναδικό ενθουσιασμό. Εργάστηκε δίπλα στον Osugi και στους υπόλοιπους για την μεγάλη υπόθεση της απελευθέρωσης των εκμεταλλευομένων. Ήταν αφοσιωμένος στο διάβασμα και έγραψε πολλά ποιήματα.

Ο Muraki ήταν ένας βετεράνος αναρχικός και ο πιο στενός φίλος του Osugi. Ήταν φιλικός και ευγενικός. Υπέφερε καιρό από μια διαταραχή στον πνεύμονα. Ο Kurachi, όπως και ο Wada, ήταν γιος φτωχής οικογένειας. Επιδέξιος στην υφαντουργία, ίδρυσε την συνδικαλιστική οργάνωση στο εργοστάσιο που εργαζόταν. O Aratani επίσης γεννήθηκε στην φτώχεια. Υπήρξε μεταλλουργός από μικρό παιδί και ποτέ δεν πήγε στο σχολείο. Οι εμπειρίες της ζωής τον οδήγησαν στον αναρχισμό, καθώς είδε ότι ήταν ο μοναδικός τρόπος για την κατάργηση της αδικίας και της ανομίας στη σύγχρονη κοινωνία, της οποίας υπήρξε θύμα όπως και πολλοί άλλοι.

Η απόπειρα δολοφονίας του Fukuda

Η μέρα της κρίσης έφτασε τελικά, παρόλο που δεν ήταν η 16η Σεπτεμβρίου άλλα η πρώτη του ίδιου μήνα, το 1924. Την πρώτη του Σεπτέμβρη επρόκειτο να διεξαχθεί μια τελετή σε προάστιο του Τόκιο, για να τιμήσουν το μεγάλο σεισμό, και ο στρατηγός Fukuda ήταν προγραμματισμένο να απευθύνει πρώτος το λόγο στο κοινό. Στις 6μ.μ το αυτοκίνητο του στρατηγού έφτασε στο χώρο της τελετής, ο Fukuda βγήκε από το αυτοκίνητο και προχώρησε με τα πόδια προς το χολ της σύσκεψης. Ένας άνδρας τον ακολούθησε και τον πυροβόλησε με μια σφαίρα από περίστροφο, τραυματίζοντάς τον ελαφρά. Προσπάθησε να πυροβολήσει ξανά αλλά δεν είχε αρκετό χρόνο καθώς τον γράπωσαν οι σωματοφύλακες του Fukuda. Ο άνδρας αυτός ηταν ο Wada. Τον μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα όπου και δήλωσε ότι έδρασε με δική του πρωτοβουλία, καθώς ήταν πεπεισμένος ότι ο Amakasu δολοφόνησε τον Osugi κάτω από τις διαταγές του Fukuda, έτσι αποφάσισε να τον σκοτώσει για να εκδικηθεί για τον σύντροφό του.

Μετά την σύλληψή του η αστυνομία εισέβαλε στα σπίτια πολλών συντρόφων και τους υπέβαλλε σε χρονικά μεγάλες ανακρίσεις. Πέντε μέρες αργότερα το σπίτι του Fukuda καταστράφηκε από βόμβα, αλλά ο ίδιος δεν βρισκόταν στο σπίτι. Ο Furuta και οι σύντροφοί του έβαλαν και άλλες βόμβες, αλλά δυστυχώς χωρίς καμία επιπλέον επιτυχία.

Η σύλληψη των εκδικητών

Την νύχτα της 13ης Σεπτεμβρίου η αστυνομία συλλαμβάνει στα σπίτια τους, τα οποία είχαν περικυκλωθεί από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, τον Furuta και τον Muraki. Στο σπίτι του Furuta ένας αστυνομικός χτύπησε την πόρτα λέγοντας ότι έχει ένα τηλεγράφημα να παραδώσει. Ο Furuta άνοιξε την πόρτα και ο αστυνομικός τον άρπαξε και εισέβαλε στο σπίτι του. Ο Muraki, από την μεριά του, προσπάθησε να βάλει φωτιά στο σπίτι του, αλλά δεν είχε αρκετό χρόνο γι’ αυτό. Ο Kurachi και ο Maratani είχαν πάει με βόμβες στην φυλακή για να απελευθερώσουν τον σύντροφό τους Tetsu και του υπόλοιπους. Η αστυνομία ωστόσο, που είχε ακούσει φήμες σχετικά με το σχέδιο τους, κατάφερε να τους συλλάβει πριν το εκτελέσουν.

Η δίκη: μια φάρσα

Η δίκη διήρκεσε λίγες μέρες, από τις 21 έως 23 Ιουλίου, και τις 15 Αυγούστου. Ο Muraki ήταν τότε ήδη νεκρός. Η άμεση αιτία για τον θάνατό του ήταν η φυματίωση, αλλά οι τρομακτικές συνθήκες στην φυλακή είχαν επιταχύνει την πρόοδο της ασθένειας. Υπήρξε ένας άνθρωπος, που παρόλο την σοβαρή ασθένειά του, πολέμησε με αποφασιστικότητα για την αναρχία. Την τρίτη μέρα της δίκης ο δημόσιος κατήγορος ζητά την θανατική ποινή για τον Furuta, τον Wada και Kurachi, και δέκα χρόνια φυλάκιση για τον Aratani. Σε κάποιο σημείο της δίκης, και ενώ αυτή εξελισσόταν, ο Furuta φώναξε “ Αυτή η δίκη είναι μια φάρσα!”. Και είχε δίκιο. Ήμουν το ίδιο πεπεισμένος ότι ήταν φάρσα. Το χειρότερο πράγμα με αυτό είναι ότι μόνο αυτοί που το ζούνε μπορούνε να το καταλάβουνε.

Η καταδίκη

Όπως οι μάρτυρες του Σικάγου, οι Ασιάτες σύντροφοί μας κρίθηκαν ένοχοι μετά από μια γελοία φάρσα ολίγων ημερών στο δικαστήριο. Η τωρινή κυβέρνηση της Ιαπωνίας είναι παντοδύναμη: δολοφονεί του αγωνιστές μας τον έναν μετά τον άλλον. Η δικαιοσύνη; Ένα αστείο. Η ανθρωπιά; Δεν υπάρχει. Οι νόμοι εξελίσσονται και ελέγχονται από τους εξουσιαστές: είναι το όργανο που χρησιμοποιούν για να δολοφονήσουν τους στρατιώτες της ελευθερίας. Οι κατηγορούμενοι καταδικάστηκαν στις 10 Σεπτεμβρίου. Ο Furuta, ο οποίος κατασκεύασε τις βόμβες και σκότωσε έναν τραπεζίτη στην Osaka, καταδικάστηκε σε θάνατο. Ο Wada, ο οποίος προσπάθησε να σκοτώσει τον στρατηγό Fukuda, καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση. Ο Kurachi, ο οποίος είχε εφοδιαστεί με δυναμίτη από τα ορυχεία, για να το παραδώσει στον Furuta, καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλάκιση.

Ο Aratani, ο οποίος είχε βοηθήσει στην παράδοση των εκρηκτικών, καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκισης. Την ημέρα της καταδίκης, με το πρόσχημα ότι το προεδρείο του δικαστηρίου είχε λάβει ανώνυμες απειλές, διάφοροι σύντροφοι συνελήφθησαν.

Θέλω να πεθάνω

Με το άκουσμα της δικαστικής ποινής ο Furuta και Wada δήλωσαν ότι δεν θα κάνουν έφεση. Ο Wada είπε: “Θέλω να πεθάνω – Δεν θέλω να προκαλέσω οίκτο ή να ζητήσω ελαφρύτερη ποινή. Νιώθω μόνο φοβερή θλίψη το να μην μοιραστώ την ίδια μοίρα με τον Furuta”. Σκεφτόταν, χωρίς αμφιβολία, τα λόγια που είπε ο μάρτυρας από το Σικάγο, Neebe, προς τους δικαστές του: “Θεωρώ ότι είναι πιο έντιμο να πεθαίνεις ξαφνικά από το να αργοπεθαίνεις βασανιζόμενος”. Στις 4 Αυγούστου ο Wada έγραψε την τελευταία του δήλωση καθώς και επιθυμία, στην οποία έλεγε: “Αν καταδικαστώ σε θάνατο και εκτελεστώ, σκορπίστε τις στάχτες μου ως λίπασμα σε ένα παρτέρι, και για νεκρώσιμη τελετή πηγαίνετε για πικνίκ.” Στις 14 Σεπτεμβρίου ο Furuta έγραψε στους συντρόφους του τα παρακάτω: “Ο δικηγόρος Fuse Tatsuji με έχει ενημερώσει ότι δεν αποδοκιμάζετε την στάση μας, επειδή συμφωνείτε με την απόφασή μας να μην κάνουμε έφεση για τις ποινές. Αυτό μας έδωσε χαρά και γι'αυτό σας είμαστε για πάντα ευγνώμονες.”

Στις 20 Σεπτεμβρίου, ο Wada μεταφέρθηκε στις φυλακές της Akita για να εκτελέσει την ισόβια ποινή του. Οι σύντροφοι Furukana και Ikeda καταδικάστηκαν σε 6 μήνες φυλάκιση για απειλές ενάντια στο δικαστικό προεδρείο και τον στρατηγό Fukuda. Ο Furuta είχε σταθερά δίκιο έως το τέλος.Πέθανε στις 15 Οκτωβρίου στο ικρίωμα του Ichagya. Εκείνο το απόγευμα ο αδερφός του και κάποιοι σύντροφοί του πήγαν να πάρουν πίσω το σώμα του Furuta.

Ένας απ' αυτούς έγραψε: “Επικρατούσε σκοτάδι όταν μπήκαμε στα κτίρια των φυλακών. Ο φύλακας προχώρησε μπροστά από μας με ένα φανάρι στο χέρι και εμείς τον ακολουθήσαμε για πολύ ώρα κατά μήκος του παλιού τοίχους. Στο επισκεπτήριο συναντήσαμε τον δικό μας Furuta, χαμογελαστό, αλλά το σώμα του ήταν παγωμένο. Μπορούσαμε να διακρίνουμε στο λαιμό του σημάδι από το σχοινί. Λίγο αργότερα φέραμε μέσα το φέρετρο. Όπως βάζαμε το δύσκαμπτο πτώμα του στο φέρετρο, το κεφάλι του κρέμασε. Έμοιαζε λες και κοιμόταν. Σε συμφωνία με την επιθυμία του πατέρα του, μεταφέραμε το φέρετρό του στο μέρος που αγάπησε πιο πολύ στη ζωή του: στο προάστιο Lasugawa (Tokyo), στo σπίτι του δικηγόρου Fuse Tatsuji.” Στις 10μ.μ σύντροφοι μαζεύτηκαν γύρω από το φέρετρό του και διάβασαν το τελευταίο του γράμμα: “Αγαπημένοι σύντροφοι! Θα πεθάνω. Σας εύχομαι υγεία και δύναμη. 15 Οκτωβρίου, 8:25μ.μ. Furuta Daijiro.” Έγραψε αυτές τις λέξεις 5 λεπτά πριν πεθάνει. Ανέβηκε στο ικρίωμα κρατώντας στο ένα χέρι την φωτογραφία του σκύλου και της γάτας του και στο άλλο ένα φύλλο δέντρου, το οποίο του στάλθηκε από το μεγαλύτερο αδερφό του. Ακόμα και στο φέρετρό του η καρδιά του ανήκε στους ζωντανούς και στα πράγματα που αγάπησε περισσότερο.

Ένας γαλήνιος θάνατος

Ο Furuta περίμενε να πεθάνει στην φυλακή της Ichigaya. “Όλα φτάνουν σ' ένα τέλος. Η συνείδησή μου δεν με ενοχλεί. Είμαι σε ηρεμία.” είπε, μιμούμενος τα λόγια του Fageshi [;], του γνωστού Ιάπωνα σοσιαλιστή συγγραφέα, στενού φίλου του Furuta: “Σε αυτές τις συνθήκες, παρόλο τον πόνο και την οργή, μπορώ υπομονετικά και ήρεμα να περιμένω το τσίμπημα του θανάτου.” Με αυτό τον τρόπο πέθανε ένας αναρχικός.

Ο θάνατος του Tetsu

Στις 6 Μαρτίου του 1926 η δίκη της ομάδας από την Osaka, “Guillotine” , έφτασε στο τέλος της. Ο Tetsu Nakahama καταδικάστηκε σε θάνατο. Ο Momishi και ο Kanaka σε ισόβια κάθειρξη. Ο Uchida και άλλοι 3 σύντροφοι σε 15 χρόνια φυλάκιση. Ο Zamako σε 8 χρόνια και ο Ito με τον Ueno σε 3 χρόνια. Η εκτέλεση του ποιητή Nakahama στην αγχόνη, έγινε μυστικά στις 15 Απριλίου στην φυλακή της Osaka. Τα έργα του, ωστόσο, το “Μαύρο Ψωμί” και το καταπληκτικό ποίημα “Θρήνος για τον αργοπορημένο μου σύντροφο Furuta”, το οποίο με συγκίνησε μέχρι δακρύων, και τα άλλα του ποιήματα δεν μπορούν να συγκριθούν με το βιβλίο του Wada: Από την Φυλακή.

Η υπόθεση του Boku

Πριν από τον μαρτυρικό θάνατο του Tetsu, οι σύντροφοι Boku Retsu (γνωστός ως Pak Yol – Σημείωση από την ισπανική έκδοση) και η Fumi Kaneko είχαν καταδικαστεί σε θάνατο. Η λεγόμενη “Υπόθεση Boku” περιλαμβάνει τα παρακάτω: πριν κάμποσο καιρό, συνελήφθησαν κάποιοι γενναίοι αναρχικοί από την Κορέα – ο Boku Retsu, ο Kiu Shau-Kan και άλλοι, μαζί με την γιαπωνέζα συντρόφισσα Fumi Kaneko - με την κατηγορία της συνωμοσίας ενάντια στην ζωή του αυτοκράτορα. Η υπόθεση θα μπορούσε επίσης να ονομαστεί ως “Η Κορεάτικη Συνωμοσία”.

Οι εντολές εκδόθηκαν από την κυβέρνηση που έψαχνε μια αφορμή για να προκαλέσει τις εξαγριωμένες συμμορίες, τους στρατιώτες και την αστυνομία, να τρομοκρατήσουν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο που μπορεί να φανταστεί κάποιος τους χιλιάδες Κορεάτες, Κινέζους και επαναστάτες. Η προπαγάνδα και η προβοκάτσια στην γενοκτονία ήταν δουλειά υψηλών στην ιεραρχία προσώπων της κυβέρνησης και του στρατού, κατά την διάρκεια του μεγάλου σεισμού. “ Φυλαχτείτε” έλεγαν, “οι Κορεάτες, οι επαναστάτες και οι Κινέζοι πρόκειται να μας επιτεθούν. Άνδρες: οπλιστείτε! Γυναίκες και παιδιά: τραπείτε σε φυγή!” Στις 25 Μαρτίου του 1926 ο Boku και η σύντροφος του Kaneko καταδικάστηκαν σε θάνατο επειδή “συνωμότησαν να δολοφονήσουν τον Πρίγκηπα”. Η κατηγορία ήταν χωρίς καμία αμφιβολία εσφαλμένη. Η στάση και τον δύο πριν το δικαστήριο χαρακτηρίστηκε από αυτοέλεγχο και ηρεμία. Όταν τον ρώτησαν να πει το όνομα του, ο Boku αποκρίθηκε: “Δεν έχω όνομα!”. Στην ερώτηση για το που γεννήθηκε απάντησε: “Στον κόσμο!” Ενώ όταν ρωτήθηκε από που κατάγεται η οικογένεια του απάντησε: “Από τους προλεταρίους!” Γνώριζαν ότι θα καταδικαστούν σε θάνατο' και όταν τους διάβασαν την απόφαση, χαμογέλασαν και φίλησαν ο ένας τον άλλον. “Ζήτω η Αναρχία!”, φώναξε η Kaneko. Το ακροατήριο ήταν βαθιά συγκινημένο. Δάκρυα κύλισαν από πολλά μάτια.

Η κυβέρνηση δεν τόλμησε να τους εκτελέσει και η ποινή τους μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη. Τα νέα αυτά τα έλαβαν ως προσβολή. Στις 23 Ιουλίου, με την χαραυγή, η Fumi Kaneko αυτοκτόνησε στο κελί της, αφήνοντας το γραπτό της “Σκέψεις από την Φυλακή”. Ο σύντροφος Kiu Shau-Kan καταδικάστηκε σε 3 χρόνια φυλάκιση.

Και εδώ ας γράψω τον σύντομο επίλογο μου. Τα δάκρυα μου έχουν στεγνώσει. Η οργή και η θλίψη είναι ριζωμένες βαθιά στην καρδιά μου, και αν ακόμα είμαι νέος και άπειρος στον αγώνα, η συνείδησή μου μου λέει να ελπίζω σε ένα καλύτερο μέλλον. Πιστεύω ακλόνητα πως όσο υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν πως να πεθαίνουν για το ιδανικό της Αναρχίας, η Αναρχία θα αποτελεί την ζωντανή ελπίδα της Ανθρωπότητας. Οι Ιάπωνες σύντροφοί μας έχουν δίκιο όταν λένε: “Πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες έχουν πέσει στον αγώνα. Θα προχωρήσουμε πάνω από τα σώματά τους, μέχρι τη νίκη! Εμπρός!

*Li Pei-Kan (a/k/a Li Yaotang, a/k/a Ba Jin – Σημειώσεις του Μεταφραστή). Μεταφράστηκε τον Ιούλη του 2013 από την ισπανική μετάφραση του Jose Antonio Gutierrez D. (Απρίλιος 2011), “El movimiento anarquista en Japon: Los martires de Tokio” http://anarkismo.net/article/19366 [Κάποια από τα Ιαπωνικά ονόματα που εμφανίζονται στην Ισπανική μετάφραση έχουν αλλάξει έτσι ώστε να ταιριάξουν με την κοινή αγγλική προφορά, ενώ οι ταυτότητες των προσώπων με ερωτηματικό μπορούν να εξακριβωθούν και να τεκμηριωθούν μέσα από μια πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο – Σημείωση του Άγγλου μεταφραστή.] Πηγή μετάφρασης: http://libcom.org/history/anarchist-movement-japan-martyrs-tokyo-li-pei- kan-aka-li-yaotang-aka-ba-jin

Athens Indymedia Translations Team
29 Ιουλίου 2013

baibunsha_september_1922.jpg 0.02 Mb