user preferences

ireland / britain / community struggles / opinion / analysis Thursday April 21, 2022 19:59 byZaher Baher

We can contact other local groups wherever they are and make our campaign bigger and nationwide. We can win the price war. Nowadays, organising ourselves and creating campaigns are much easier than thirty years ago during the poll tax era. New technology and social media platforms have given us more opportunities to call and contact people, whilst providing more and better skills to plan and organise.

When Covid-19 came along, it was a time to organise ourselves to fight back against the state and the corporations while both sets of organisations were confused in dealing with Covid and were weak. It really did not matter whether the pandemic was “made up”, as some people believed, or was not, for a couple of reasons. Firstly, many of us agree it was not made directly but certainly it was made indirectly. Secondly whether deliberate or not, states and corporations used it very well to achieve what they could not achieve in a time without Covid. The pandemic caused the death of millions of people, frustrated oppositional movements around the world and created opportunities for the sacking of thousands and thousands of workers and later rehiring some of them with new terrible contracts. They increased the price of everything and the cost of living has gone up dramatically. As a consequence, states have re-energised themselves, justifying their existence. We have heard so many lies whilst witnessing widespread corruption and scandals.

We in Haringey Solidarity Group (HSG), based in north London, felt we needed to do something positive to stop attacks from the UK state and corporations. Some of us got together and contacted many anarchist groups, individuals and anti-authoritarian radical groups in the UK to come together to discuss the situation. While we managed to have three meetings, unfortunately it was not very fruitful. In the meantime, hundreds of new, local mutual aid groups were established, whilst many left-wing and trade unionist tried to support workers' health and safety concerns and other demands. Additionally, there was the massive Black Lives Matter movement.

On reflection, we could have done much more but the majority of us were just happy with what we did and listened to state misinformation and propaganda broadcast by mainstream media. We were told that to stay at home and the state will look after us. The current attacks, including the cost of living crisis, will damage us more than Covid-19 did. We are facing a terrible situation which, in some ways, have not been seen in fifty years in addition to the damage, vulnerability and injury caused by Covid.

Before Covid erupted, prices were already rising as a result of the UK leaving the EU. Similarly, imports of many products increased with further shortages likely as a result of the war in Ukraine and 500,000 job vacancies, as of August 2021, resulting from the combined impacts of Covid and Brexit The huge labour shortages in the food industry have led to unharvested crops being left to rot in fields with food and farming businesses particularly badly hit by a lack of workers. Many overseas workers went home during the pandemic, and Brexit has limited the number of EU temporary workers who can travel to the UK on the seasonal worker visa scheme. The government kept the number of seasonal worker permits – for those who come to the UK to pick crops – at 30,000 in 2021.

The prices of fuel and energy, even before the war in Ukraine, were increased by fossil fuel companies. The price of gas has surged and, as of April 1st the household energy price cap has increased by 54%, rising from £1,277 to £1,971 per year and is predicted to soar much higher when the price cap is reset in October. While the price of everything else depends is, in part, determined by fuel and energy costs, then essentials including food, drink, clothes and rent will increase. As the war continues, with Russia and Ukraine being the main exporters of wheat, the price of bread, pastries, cereal and cooking oil will increase. Vegetable oil now costs £1.30 a litre at the supermarket, up 22%, compared to one year ago. Sunflower oil – of which Ukraine and Russia are major producers – is up sharply too, by 17p to £1.34 a litre, according to NielsenIQ Scantrack data.

The report by PricewaterhouseCoopers (PwC) published in early April, said that British households were set to be £900 worse off this year in a “historic fall” in living standards. The lowest earners face a £1,300 drop in income, which could get even worse if the Russian invasion of Ukraine drags on.

In short, life will be harder and people will struggle for very basic survival. Increased poverty, unemployment, eviction, homelessness, mental illness, suicide and crime are all inevitable outcomes.

So what needs to be done?

The war impacts on everybody whether they be worker, unemployed, pensioner, student, or benefit claimant; it is unavoidable. It will hit hard, without recognising borders including those of class. The worst thing is this cannot be solved this alone. It cannot be survived for any length of time with only the help of the community, relatives, other people or food banks. Price increases are the killer; they will never come back down. We know that from the past experience. As a comrade from HSG recently said, "It is discrimination; people are discriminated against by depriving them of their basic needs".

When Covid came along, we were restricted in acting collectively but now that restrictions have been lifted, it is easier for people to get together, to meet, protest and demonstrate. In other words, resisting collectively to reverse this situation is much easier than during Covid.

We have only one choice which is to organise ourselves in resisting the price war imposed on us by the state and corporations. This is not a revolution and does not require an uprising as it is certainly far away from that. Unfortunately, in the UK, they are not on the horizon due to the absence of a revolutionary culture which is important as important as class consciousness.
However, while we all feel the pain of the rising cost of living, we can do a lot of things.

We can start from talking to people around us, to workers, small shop owners, people in community centres, groups in local area anybody who is really concerned about the issue. We can set up workshops, call for urgent meetings to discuss the matter and make decisions collectively to run a campaign in the neighbourhood and in the community, locally.

We can contact other local groups wherever they are and make our campaign bigger and nationwide. We can win the price war. Nowadays, organising ourselves and creating campaigns are much easier than thirty years ago during the poll tax era. New technology and social media platforms have given us more opportunities to call and contact people, whilst providing more and better skills to plan and organise.

It is time now. This time we are not starting from scratch, we are starting with experience: If not now, we wait for a long time. So do not wait.

.

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος / Λαϊκοί Αγώνες / Γνώμη / Ανάλυση Sunday February 20, 2022 18:29 byΑργύρης Αργυριάδης

Ο διπρόσωπος Ιανός για μια ακόμα φορά αποκαλύφθηκε μέσα στην α-νοησία του ναρκισσισμού και του καθωσπρεπισμού του. Η θεμελιώδης φύση του Ιανού δεν είναι πλέον υπό συζήτηση, οι μέθοδοί του είναι οργανωμένες γύρω από μια ενιαία αρχή: Το κέρδος!

Ιανός: Ο διπρόσωπος καπιταλισμός

Ο Ιανός από τα βάθη της ιστορίας ήταν πάντα αμφίσημος. Θεός της έναρξης και του τέλους, των περασμάτων και της ειρήνης γι’ αυτό και απεικονίζονταν με διπλό πρόσωπο. Το ίδιο ισχύει με τον καπιταλισμό αλλά και τις επικερδείς αλυσίδες πολιτισμού του. Από την μια, επικαλούνται ανώτερα ήθη, ενώ την ίδια στιγμή εφαρμόζουν απάνθρωπες και αντικοινωνικές πρακτικές. Μήπως οι πόλεμοι, η φτώχια, ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η πατριαρχία και ο φασισμός δεν αποτελούν μια σειρά από τις απεχθείς αλλά ανεκτές καταστάσεις του αγοραίου δημοκρατικού συστήματος της σημερινής εποχής;

Η περίπτωση της εταιρείας «πολιτισμού» Ιανός στο υποκατάστημα της Αθήνας κατά των αστέγων της περιοχής, δεν είναι απλά μια μεμονωμένη περίπτωση κοινωνικού δαρβινισμού από τα στελέχη της εταιρείας αλλά η κανονικότητα της συνθήκης που επικρατεί γενικότερα. Η παρουσία στον δημόσιο χώρο όλων αυτών που η κοινωνική–προνοιακή πολιτική και ανεπάρκεια τους έστειλε να εξασκούν ελεύθερα το δημοκρατικό τους δικαίωμα στην φτώχια δεν πρέπει να υφίσταται, διότι χαλάνε την βιτρίνα.

Ζούμε σε μια κοινωνία του φαίνεσθαι, βιτρίνες λουσάτες απλήρωτοι εργάτες, και όλες οι ασυδοσίες και ασχήμιες του συστήματος κρυμμένες κάτω από το χαλί. Ζούμε σε μια δημοκρατική κοινωνία ρηχή, φτωχή από αξίες και ιδανικά γι’ αυτό και εχθρεύεται όσους αυτή οδήγησε στην φτωχοποίηση. Ο σημερινός πολιτισμός μοιάζει σαν την καθαριότητα του «όσα βλέπει η πεθερά». Η αφήγησή της δεν έχει υποκείμενο παρά μόνο αντικείμενα χρήσης. Οι δρόμοι της απαιτούν μεγάλους περιπάτους λίγων εκατοστών ίσα-ίσα για να βρέξουν την μοκέτα από τα ανθρώπινα απόβλητα που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη ανάλυση για να καταλάβει κανείς τι προασπίζεται η δημοκρατία ως θεσμός και οι αγοραίοι σύμμαχοί της: Ένα πολιτισμό βάρβαρο και μισάνθρωπο. Ο διπρόσωπος Ιανός για μια ακόμα φορά αποκαλύφθηκε μέσα στην α-νοησία του ναρκισσισμού και του καθωσπρεπισμού του. Η θεμελιώδης φύση του Ιανού δεν είναι πλέον υπό συζήτηση, οι μέθοδοί του είναι οργανωμένες γύρω από μια ενιαία αρχή: Το κέρδος!

Όμως σύμφωνα με την αρχαία λατρεία ως θεός προΐσταται όλων των αρχών και των μεταβάσεων, είτε πρόκειται για αφηρημένες είτε για συγκεκριμένες, ιερές ή βέβηλες. Ο Σέξπηρ έγραψε κάποτε ότι αν ζούμε είναι για να πατήσουμε στα κεφάλια των αφεντάδων, σαν την Λιαποπούλου. Που σαν ένας σύγχρονος βασιλιάς Ερρίκος με τη στάση της απέδειξε ότι ακόμα και το χειρότερο κτήνος δείχνει οίκτο, αυτή όχι διότι είναι στέλεχος. Μπορεί να μην είμαστε αυτοί που θα φέρουν το φως και την λύση στο θέμα των αστέγων, αλλά με τις πράξεις μας πρέπει να δείξουμε ότι το σκοτάδι του κάθε Ιανού δεν είναι ανίκητο.

Αργύρης Αργυριάδης

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος / Λαϊκοί Αγώνες / Ανακοίνωση Τύπου Monday February 07, 2022 04:44 byΠρωτ. Αναρχικών Αγ. Αναργύρων-Καματερού

Η αγάπη για τον αθλητισμό, ακόμα και η υποστήριξη κάποιας συγκεκριμένης ομάδας, δεν μπορεί να συμπλέει με φαινόμενα αντικοινωνικής βίας, οπαδικούς στρατούς, ανώνυμες εταιρίες, οικονομικά συμφέροντα του κεφαλαίου, μεγιστάνων, βαρώνων, λαθρέμπορων, καναλαρχών, εκδοτών κ.α. ούτε και με την αναπαραγωγή κάθε κοινωνικής σαπίλας όπως του σεξισμού και της ομοφοβίας που είναι έκδηλα στα οπαδικά τραγούδια.

Για τη δολοφονία του 19χρονου Άλκη

Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια έξαρση της οπαδικής βίας. Οι επιθέσεις σε οπαδικούς συνδέσμους έχουν πυκνώσει, το ίδιο και τα καρτέρια, οι συμπλοκές και όλα όσα συνθέτουν το κάδρο της “αντιπαράθεσης ιδανικών” μεταξύ των οπαδικών θυρών. Με μια περιήγηση στις διάφορες οπαδικές σελίδες μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι τα γεγονότα αυτά έχουν πολλαπλασιαστεί και ήταν θέμα χρόνου να θρηνήσουμε έναν ακόμη νεκρό. Εδώ, στα δυτικά, το γνωρίζουμε και από πρώτο χέρι. Δεν είναι μόνο τα λεγόμενα “πεσίματα” αλλά και οι παγίδες στα τυφλά, με ανύποπτους περαστικούς να γίνονται στόχοι χούλιγκανς, που και στο άκουσμα και μόνο της αντίπαλης ομάδας είναι ικανοί να ξυλοφορτώσουν ή ακόμη και να μαχαιρώσουν.

Δίπλα στην αντικοινωνική και αποπροσανατολιστική αυτή βία μεταξύ ανθρώπων που δεν έχουν επί της ουσίας τίποτα να χωρίσουν, αρθρώνονται και τα γεμάτα βάθος και αξίες επιχειρήματα της μίας ή της άλλης πλευράς: “όχι δεν μας τρέξατε εσείς, εμείς σας τρέξαμε”, “σας γαμήσαμε εδώ, εκεί, παραδίπλα, στο υπερπέραν” και ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό. Τραυματίες και πολλές φορές ακόμα και δολοφονημένοι εμφανίζονται ως τα επινίκια “γαμιάδων” έναντι “λαγών” μέσα σε ανορθολογικά παραληρήματα κοινωνικού ξεπεσμού για τα οποία τρίβει τα χέρια της η οικονομική και πολιτική εξουσία, που αντί να δέχεται μαζικές απαντήσεις στην καταστροφή των ζωών μας, “διαιτητεύει” και τάχα “καταγγέλλει” την βία μεταξύ των καταπιεσμένων. Μια βία γεννημένη από το ίδιο το σύστημα και τα οικονομικά συμφέροντα του κεφαλαίου που διαχειρίζονται, διευθύνουν και καθοδηγούν τον επαγγελματικό αθλητισμό.

Η δολοφονία του 19χρονου φίλου της ομάδας του Άρη, του Άλκη, είναι ενταγμένη μέσα σε αυτό το πλαίσιο της έξαρσης του φαινομένου της οπαδικής βίας. Βέβαια, εδώ, δεν έχουμε νεκρό μετά από μια συμπλοκή μεταξύ οπαδών. Ο Άλκης δεν βρέθηκε σε στημένο ραντεβού οπαδών για να χτυπήσει και να χτυπηθεί, να βιντεοσκοπήσει “λαγούς” και να καυχιέται για το ποια θύρα “γαμάει” την άλλη. Δεν γνωρίζουμε αν ο Άλκης ήταν οργανωμένος οπαδός αλλά δεν έχει και καμία απολύτως σημασία. Άλλωστε ο θάνατος του πρόκειται για μια τυφλή δολοφονία, μόνο και μόνο επειδή δήλωσε την ομάδα που υποστηρίζει, στα σκουπίδια που τον δολοφόνησαν. Στην θέση του θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε.

Το παραπάνω δεδομένο ως προς τις συνθήκες που οι θρασύδειλοι επιτέθηκαν στον Άλκη, δεν αναιρεί την ουσία και τα οπαδικά κίνητρα των δολοφόνων. Διάφορες οπαδικές “θύρες”, μάταια προσπαθούν στις ανακοινώσεις τους να εξωραΐσουν την οπαδική βία και να ισχυριστούν ότι δεν είχε οπαδικά κίνητρα η δολοφονία. Είτε “παντελονάτη” είτε “συμμορίτικη” δεν παύει να είναι βία μεταξύ φτωχών, βία ανούσια, βία που βολεύει το κράτος και τα αφεντικά. Το πώς λειτουργούν συγκεκριμένοι θύλακες μέσα στον οπαδικό στρατό του ΠΑΟΚ είναι γνωστό, όπως και η ώσμωση αυτών των μορφωμάτων με τον φασισμό με χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Εύοσμο και την Σταυρούπολη. Ωστόσο το πρόβλημα δεν είναι ο “ΠΑΟΚ” αφού δεν είναι οι μόνοι οπαδοί που διαθέτουν τέτοια μορφώματα. Αυτές οι λογικές ανάδειξης του “ποιος βαράει ποιο έντιμα ή βρώμικα” το μόνο που καταφέρνουν είναι να οξύνουν το μίσος και να αναπαράγουν με μεγαλύτερη ένταση τις δήθεν “διαφορές” ανάμεσα στους οπαδούς.

Τέτοια φυντάνια, δυνητικοί δολοφόνοι για την “ομάδα” δεν υπάρχουν μόνο στον “ΠΑΟΚ” και οι αιτίες που τους γεννούν είναι κοινές. Δεν ευθύνεται η άλφα ή η βήτα ομάδα για αυτά τα φαινόμενα. Δεν είναι αυτή η ανακοίνωση ο χώρος και η ώρα για να αναπτύξουμε μια επαρκή ανάλυση για το οπαδικό φαινόμενο ωστόσο αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι για να αποκωδικοποιηθούν οι βαθύτεροι λόγοι αυτής και κάθε άλλης δολοφονίας με οπαδικά κίνητρα, θα πρέπει να ενσκήψουμε στην ρίζα του ίδιου του οπαδικού φαινομένου και να εντοπίσουμε τις αιτιακές προϋποθέσεις που το υποβαστάζουν ως φαινόμενο. Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση, έξω από τις αιτίες που γεννούν το φαινόμενο, όχι μόνο δεν θα βρει τις απαντήσεις, αλλά και δεν θα καταφέρει ποτέ να αντιμετωπίσει τις τραγικές του επιπτώσεις.

Από την πλευρά μας απευθυνόμαστε στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα των γηπέδων ως κομμάτι της τάξης μας, ως εργάτες, ταξικά προσδιορισμένους νέους, φτωχά λαϊκά στρώματα και όχι σαν οπαδούς ομάδων. Μέσα στην ίδια την απεύθυνση τους καλούμε να απαξιώσουν κάθε “αθλητική” Α.Ε. και κάθε οπαδική αντιπαράθεση, χουλιγκανισμούς, ξυλίκια για λάφυρα, οπαδική ηγεμονία και άλλες τέτοιες μαλακίες. Η αγάπη για τον αθλητισμό, ακόμα και η υποστήριξη κάποιας συγκεκριμένης ομάδας, δεν μπορεί να συμπλέει με φαινόμενα αντικοινωνικής βίας, οπαδικούς στρατούς, ανώνυμες εταιρίες, οικονομικά συμφέροντα του κεφαλαίου, μεγιστάνων, βαρώνων, λαθρέμπορων, καναλαρχών, εκδοτών κ.α. ούτε και με την αναπαραγωγή κάθε κοινωνικής σαπίλας όπως του σεξισμού και της ομοφοβίας που είναι έκδηλα στα οπαδικά τραγούδια.

Θέλουμε να ελπίζουμε ότι ο Άλκης που έφυγε τόσο άδικα δεν θα ξεχαστεί και δεν θα γίνει απλώς ένα οπαδικό λάβαρο της ομάδας που υποστήριζε. Η μνήμη του θα πρέπει να διατηρηθεί ζωντανή από όλους και όλες και να υπενθυμίζει ότι το οπαδικό μίσος και η οπαδική βία είναι ένας αξιακός ξεπεσμός, μια πολιτισμική παρακμή, μια παράλογη διαίρεση μεταξύ ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν και στην συντριπτική τους πλειονότητα ανήκουν στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα και μόνο κοινά έχουν. Ας ελπίσουμε ότι ο Άλκης δεν θα είναι μόνο ο τελευταίος νεκρός της οπαδικής βίας αλλά και αυτός που θα σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους ή έστω την αρχή της πρόσκλησης μιας βαθιάς ρωγμής, στην ύπαρξη οπαδικών στρατών.

Εχθρός δεν είναι ο “άλλος” οπαδός

Είναι το κράτος και ο καπιταλισμός

Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων-Καματερού

https://protaanka.espivblogs.net/2022/02/04/gia-tin-dolofonia-toy-19chronoy-alki/

Σε πείσμα όλων των παραπάνω, το ανατρεπτικό κίνημα καλείται να υπερασπιστεί τις κοινωνικές ανάγκες και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων φτωχοποιημένων στρωμάτων, όταν αυτά απαξιώνονται σε τέτοιες ακραίες καιρικές συνθήκες. Κόντρα στις ιδιωτικοποιήσεις, τα επιχειρηματικά συμφέροντα των εργολαβιών, την υποτίμηση των δημόσιων υποδομών και το τσάκισμα των εργασιακών κεκτημένων, οι εκμεταλλευόμενοι θα πρέπει να ακολουθήσουν το δρόμο της διεκδίκησης και του αγώνα.

Κόντρα στους χιονιάδες, τους εγκλωβισμούς και την ανέχεια: Οι ανάγκες της τάξης μας μπροστά

Η κακοκαιρία και οι έντονες χιονοπτώσεις στον ελλαδικό χώρο τις τελευταίες μέρες, ανέδειξαν για άλλη μια φορά το πραγματικό πρόσωπο και τις προτεραιότητες του επονομαζόμενου «επιτελικού κράτους». Χιλιάδες άνθρωποι περίμεναν αβοήθητοι και εγκλωβισμένοι στους δρόμους, τους χώρους δουλειάς και τα σπίτια τους, χωρίς να υπάρξει κάποια κίνηση βοήθειας. Το αστικό μπλοκ κυριαρχίας έχοντας πλήρη επίγνωση για τις καιρικές συνθήκες, εδώ και μια εβδομάδα, δεν εκκίνησε τις παραμικρές διαδικασίες για να αποτραπεί η εγκληματική συνθήκη που βίωσε η κοινωνική βάση τις τελευταίες ημέρες.

Οι έντονες χιονοπτώσεις δημιούργησαν ένα επικοινωνιακό και κυκλοφοριακό «κομφούζιο», ωθώντας χιλιάδες ανθρώπους σε απόγνωση. Οδηγοί παρέμειναν εγκλωβισμένοι με τα αυτοκίνητα τους στην Αττική και την Εθνική Οδό, επιβάτες των ΜΜΜ όπως στον ΤΡΑΙΝΟΣΕ Α.Ε. και τα αστικά/υπεραστικά λεωφορεία, παρέμειναν για ώρες ακινητοποιημένοι στη «μέση του πουθενά». Εξουθενωμένοι άνθρωποι αναγκάστηκαν να παρατήσουν τα οχήματα τους και να διασχίσουν χιλιόμετρα με τα πόδια, μέσα στο χιόνι, για να φτάσουν στα σπίτια τους ή να βρουν κάποιο κατάλυμα. Εν γνώση τους, κράτος και κεφάλαιο, έστειλαν την Δευτέρα τους εργαζόμενους, στους χώρους δουλειάς αντί να κηρύξουν επί τόπου, γενική αναστολή εργασίας και να λειτουργήσουν μόνο οι υπηρεσίες υψίστης ανάγκης, όπως τα νοσοκομεία. Εργαζόμενοι ντελιβεράδες βρέθηκαν στο «μάτι του κυκλώνα», αναγκασμένοι να δουλεύουν κάτω από ψυχρές θερμοκρασίες και σ’ ένα οδόστρωμα χιονισμένο, στο οποίο τα μηχανάκια τους συνεχώς ολισθαίνανε.

Η τάξη των εκμεταλλευόμενων έχει δοκιμαστεί με ποικίλα ακραία καιρικά φαινόμενα τα τελευταία χρόνια, που στη δημόσια σφαίρα βαφτίζονται ως ”θεομηνίες”. Στην πραγματικότητα όμως, οι πλημμύρες, οι πυρκαγιές και οι χιονοπτώσεις καθίστανται επικίνδυνες μέσα από την εγκληματική αδιαφορία των κυρίαρχων, για την ανθρώπινη ζωή και τον φυσικό κόσμο. Η λήψη των απαραίτητων μέτρων προστασίας, η οικοδόμηση των κατάλληλων υποδομών και η ενίσχυση των υπηρεσιών για τέτοιες έκτακτες περιπτώσεις, είναι γι’ αυτούς κοστοβόρες επενδύσεις, που στέκονται εμπόδιο στα αστικά τους συμφέροντα και την κερδοφορία τους. Καθότι είναι νομοτέλεια για την διαιώνιση του αστικού συστήματος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, οι προσλήψεις μπάτσων και σωμάτων ασφαλείας, είναι νομοτέλεια το ξύλο και τα χημικά σε εργαζόμενους πυροσβέστες που διεκδικούν τα αυτονόητα, είναι νομοτέλεια η ανυπαρξία σε αντιπυρικά/αντιπλημμυρικά έργα και οι αγορές σε οπλικά συστήματα και Rafal, για το ξεπέρασμα της κρίσης κερδοφορίας στην οποία έχουν περιέλθει τα αφεντικά. Οι ιδιωτικοποιήσεις σε όλους τους τομείς, η εμπορευματοποίηση των αγαθών και η αντικειμενοποίηση του φυσικού κόσμου στο βωμό του κέρδους, έχουν συμβάλλει καθοριστικά στην όξυνση των αντιθέσεων και την ανάδειξη των κρίσεων του αστικού συστήματος.

Πέρα όμως από το κυκλοφοριακό κομφούζιο και τον εγκλωβισμό του εργαζόμενου λαού, θα πρέπει να βάλουμε στην εξίσωση και την αδυναμία των φτωχότερων στρωμάτων, να επιβιώσουν με στοιχειώδεις όρους, υπό τέτοιες ακραίες καιρικές συνθήκες. Οι ανατιμήσεις των προïόντων, οι αυξήσεις τιμών στο ρεύμα, το πετρέλαιο και άλλα καύσιμα, έχουν ωθήσει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνικής βάσης στην ανέχεια. Η πλειονότητα αυτών αδυνατεί να ζεσταθεί, εν μέσω βαρυχειμωνιάς, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις νοικοκυριών που έχουν τυλιχθεί στις φλόγες από μαγκάλια και άλλα υποκατάστατα θέρμανσης. Δεν είναι λίγες, επίσης, οι περιπτώσεις ανθρώπων που δεν μπορούν να καλύψουν τις στεγαστικές τους ανάγκες και κοιμούνται στους δρόμους των μητροπόλεων. Με τους πλειστηριασμούς λαïκών κατοικιών να μπαίνουν σε εφαρμογή, την αδυναμία πολλών ανθρώπων να πληρώσουν το ενοίκιο τους, το οποίο έχει φτάσει στα ύψη και πολλούς φοιτητές να στερούνται το δικαίωμα να μένουν στις φοιτητικές εστίες, το στεγαστικό ζήτημα τίθεται όλο και πιο επιτακτικά στην ατζέντα των βασικών προλεταριακών αναγκών.

Σε πείσμα όλων των παραπάνω, το ανατρεπτικό κίνημα καλείται να υπερασπιστεί τις κοινωνικές ανάγκες και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων φτωχοποιημένων στρωμάτων, όταν αυτά απαξιώνονται σε τέτοιες ακραίες καιρικές συνθήκες. Κόντρα στις ιδιωτικοποιήσεις, τα επιχειρηματικά συμφέροντα των εργολαβιών, την υποτίμηση των δημόσιων υποδομών και το τσάκισμα των εργασιακών κεκτημένων, οι εκμεταλλευόμενοι θα πρέπει να ακολουθήσουν το δρόμο της διεκδίκησης και του αγώνα. Με το βλέμμα στραμμένο στον επαναστατικό μετασχηματισμό των παραγωγικών κοινωνικών σχέσεων και την ανατροπή του κρατικού – καπιταλιστικού συστήματος, που είναι υπεύθυνο, για τη λεηλασία του φυσικού κόσμου στο βωμό του κέρδους, την αυθαίρετη χαοτική δόμηση των αστικών κέντρων και την απαξίωση των αναγκών της κοινωνικής βάσης, που όλα μαζί οδηγούν σε ανισορροπία του περιβαλλοντικού συστήματος και σε μαζικούς θανάτους. Η ανάληψη πρωτοβουλιών από την ίδια την κοινωνική βάση, όπως δίκτυα και δομές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, είναι απαραίτητη για να αποτραπεί σε πρώτο χρόνο η θανατοπολιτική του αστικού μπλοκ κυριαρχίας, το οποίο μας έχει αποδείξει από τη γέννηση του, ότι αδιαφορεί και πολλές φορές εχθρεύεται απροκάλυπτα την ανθρώπινη ζωή.

https://www.alerta.gr/archives/24533

Σημασία έχει να αντιληφθούμε ότι μέσα στο σύνολο αυτό υπάρχουν διαφορετικές ομάδες, με διαφορετικά πιστεύω, με διαφορετικά προνόμια, με διαφορετικούς ρόλους, με διαφορετικά συμφέροντα και ότι δική μας δουλειά δεν είναι να τα βάλουμε όλα αυτά σε ένα μπλέντερ για να ανακατευτούνε και να βγει ένας πουρές, αλλά μέσω της ριζοσπαστικής θεωρίας και πρακτικής να αναδεικνύουμε διαρκώς τους ξεχωριστούς κόσμους που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία και να χαράζουμε εκείνες τις διαχωριστικές γραμμές που κάποια στιγμή θα καθιστούν αγεφύρωτα τα χάσματα αυτά, οξύνοντας τον κοινωνικό πόλεμο.

Η σύγχρονη νομιμοφροσύνη στην Ελλάδα- συμπεριφορά, εξέλιξη και ιδεολογικό υπόβαθρο

i) Συμπεριφορά

Η πρόσφατη υπόθεση της καταδίωξης των τριών ανήλικων Ρομά με το κλεμένο αμάξι από ομάδα ΔΙΑΣ και την εξέλιξη της με το καταιγισμό πυρών και το τραυματισμό δύο από αυτών, εκ των οποίων ο ένας κατέληξε, έδειξε αρκετά πράγματα για τους ιδεολογικούς συσχετισμούς μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον της επικράτειας που ονομάζεται Ελλάδα το 2021. Αυτό εν μέρει είναι πιο εύκολο λόγω της μαζικής χρήσης του διαδικτύου.

Πλέον τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσο και σε σχόλια κάτω από ρεπορτάζ και άρθρα σε ηλεκτρονικές εκδόσεις ειδησεογραφικών μέσων, μπορεί κάποια να έχει μια εικόνα ενός δημόσιου διαλόγου της κοινωνίας των πολιτών αλλά και να αναζητήσει και να βρει οτιδήποτε γράφεται για ένα θέμα, και μάλιστα να μπορεί να σχηματίσει αντίληψη επί των ποιοτικών και των ποσοτικών δεδομένων που παρουσιάζουν οι απόψεις που ακούγονται από κάθε πλευρά. Δηλαδή ποιες πλαισιώσεις (frames) κατορθώνουν να καταστούν κυρίαρχες μέσα στη συζήτηση και έτσι να καθορίσουν την ηγεμονία του «τι συνέβη», «γιατί συνέβη», «τι φταίει» και «τι πρέπει να αλλάξει».

Για να μη κουράσουμε με την πληθώρα των τεχνικών ανάλυσης τόσο των ποιοτικών όσο και των ποσοτικών δεδομένων μιας συζήτησης που απασχολεί κοινωνικά, ας περάσουμε κατευθείαν στα δικά μας συμπεράσματα από την παρακολούθηση αυτής της υπόθεσης.

Από ότι φαίνεται και από την έκταση των τοποθετήσεων που είναι υποστηρικτικά ως προς την αστυνομία, υπάρχει ένας συγκεκριμένος κοινωνικός πόλος εκεί έξω που είναι διατεθειμένος να δεχτεί την αφήγηση της αστυνομίας όσα νέα δεδομένα κι αν προκύψουν, βίντεο, φωτογραφίες, ηχητικά ντοκουμέντα, μαρτυρίες, και οποιοδήποτε αποδεικτικό υλικό κάθε φύσεως. Είναι σαν μην έχει καμία απολύτως σημασία το πόσα, και τι είδους, ντοκουμέντα διαψεύδουν την αφήγηση της αστυνομίας, καθόσον το μόνο που μετράει για αυτόν τον πόλο που μιλάμε, είναι η αφήγηση της αστυνομίας, αυτή κάθε αυτή, ότι κι αν αυτή λέει, όπως κι αν το λέει.

Η συμπεριφορά αυτή δεν αφορά μόνο την υπόθεση του Περάματος, η οποία επειδή έχει να κάνει με αστυνομία και Ρομά, μπορεί να μπαίνει και στη διάσταση πλέον του φυλετικού και κοινωνικού ρατσισμού, που προϋποθέτουν έτσι κι αλλιώς προκατάληψη, μια προκατάληψη που είδαμε και στην υπόθεση της δολοφονίας Ζακ Κωστόπουλου. Το ίδιο φαινόμενο έχει παρουσιαστεί και σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Οι πιο συχνές περιπτώσεις είναι αυτές της αστυνομικής αυθαιρεσίας σε διαδηλώσεις και επεισόδια όπου επαναλαμβάνεται το παραπάνω μοτίβο ίδιο και απαράλαχτο. Και πάλι εμφανίζεται ένας συγκεκριμένος πόλος ο οποίος αντιδρά το ίδιο όσα στοιχεία και να παρουσιάζονται που να διαψεύδουν την αστυνομία για αυτά που λέει. Είναι απλά σαν μην έχει καμία σημασία. Σαν να μην εμφανίστηκαν ποτέ στη δημόσια σφαίρα ή ακόμα περισσότερο σαν να υπάρχει μια μεθοδευμένη συνομωσία σπίλωσης της αστυνομίας από ύποπτα κέντρα.

Αν το φαινόμενο σταματούσε εκεί πέρα θα μπορούσαμε να πούμε ότι πέρα από ένα κόσμο που έχει ρατσιστικές προκαταλήψεις, αφορά κι ένα κόσμο με αρνητική προδιάθεση στις κινητοποιήσεις της αριστεράς και της ευρύτερης αντιεξουσίας, ένα κόσμο με συγκεκριμένες συντηρητικές ιδεολογικές καταβολές ενδεχομένως. Όμως και πάλι το φαινόμενο δε σταματά εκεί.

Η περίπτωση της οικογένειας Ινδαρέ, του νεαρού δικυκλιστή που έφαγε ξύλο από τη συνοδεία επίσημου κυβερνητικού οχήματος, της αστυνομικής απόβασης στα νησιά Χίου και Μυτιλήνης, του νεαρού φοιτητή που έφαγε ξύλο από ΔΙΑΣ στη Νέα Σμύρνη επειδή διαμαρτυρήθηκε για τα πρόστιμα σε οικογένεια είναι, παρότι ετερόκλητες μεταξύ τους, κάποιες από τις τρανταχτές περιπτώσεις όπου ακόμα κι αν τα θύματα της αστυνομικής συμπεριφοράς δεν μπορούν να συγκεντρώσουν αυτόματα μια προκατάληψη με ρατσιστικό και συντηρητικό υπόβαθρο, εν τούτοις η αφήγηση της αστυνομίας παραμένει ηγεμονική στο φαντασιακού αυτού του συγκεκριμένου πόλου, όσα αντίθετα στοιχεία κι αν παρουσιαστούν.

Αυτό το φαινόμενο φάνηκε ακόμα περισσότερο στην υπόθεση των επεισοδίων στην Ορεστιάδα όπου αστυνομικοί των ΜΑΤ που υπηρετούν στην μεθόριο του Έβρου και που προέρχονταν από άλλες πόλεις και επαρχίες της χώρας, τσακώθηκαν μεθυσμένοι με ομάδα νεαρών καταλήγοντας να τους επιτίθενται με υπηρεσιακό εξοπλισμό εκτός υπηρεσίας για να υποστηρίξουν αργότερα ότι δέχθηκαν επίθεση με ξύλα και μαχαίρια. Εδώ που το φερόμενο ως παραβατικό υποκείμενο είναι μια απλή παρέα νεαρών από την επαρχία της Βορείου Ελλάδος, και δεν πληροί καμία από τις τυπικές προϋποθέσεις προκατάληψης που είδαμε προηγουμένως, υπήρξε και πάλι το ίδιο μοτίβο. Άνθρωποι διατεθειμένοι να δεχτούν ως μόνη αλήθεια την αφήγηση της αστυνομίας. Ότι και να γίνεται, ότι και να αφορά, όποια κι αν είναι η άλλη πλευρά.

Το γεγονός αυτό κάνει τα πράγματα πιο σύνθετα. Αν μιλούσαμε απλώς για ένα κοινωνικό κομμάτι με ρατσιστικό υπόβαθρο και με συντηρητικά γνωρίσματα θα ήταν πιο εύκολο να κατανοήσουμε τι συμβαίνει και να ερμηνεύσουμε την ύπαρξη αυτού του φαινομένου. Η έκταση όμως, όπως και η ένταση και η επαναληψιμότητα του, παρά τις όποιες διαφοροποιητικές παραμέτρους, καθιστούν την ερμηνεία πιο δύσκολη υπόθεση. Ποιος κόσμος είναι τέλος πάντων αυτός, και ποια είναι τα χαρακτηριστικά που τον προσδιορίζουν; Που κρύβεται, τι νιώθει και τι σκέφτεται; Δε χρειάζεται να το ψάξουμε πολύ. Αν το καλοσκεφτούμε τέτοια άτομα τα ξέραμε από πάντα.

Είναι εκείνα τα άτομα που στο σχολείο φρόντιζαν πάντα να είναι με το μέρος των καθηγητών, να μην κάνουν κοπάνες, να απέχουν από κάθε συλλογική σχολική αταξία, να μη θέλουν ποτέ κατάληψη για να μη χαθεί το μάθημα, κάτι που συνέχισαν να επαναλαμβάνουν και σα φοιτητές/ φοιτήτριες στις σχολές τους.

Είναι εκείνοι οι συνάδελφοι/σσες στη δουλειά που είναι πάντα στην ώρα τους, που γλύφουν το αφεντικό, που σε κοιτούν με μισό μάτι αν λουφάρεις και ετοιμάζονται να σε καρφώσουν αν φύγεις μια ώρα νωρίτερα. Που δε θα απεργήσουν ποτέ, όχι τόσο για το φόβο της απόλυσης αλλά γιατί «τέτοιες διαμαρτυρίες δεν οδηγούν πουθενά» και γιατί «υπάρχουν και άνθρωποι που θέλουν να δουλέψουν», και με αυτό το επιχείρημα μπορεί να φτάσουν ως και την απεργοσπασία.

Είναι οι άνθρωποι στη στάση λεωφορείου, στο μετρό, στο ταξί, στο καφέ, οπουδήποτε, που θα γκρινιάξουν για το τάδε δρόμο που έκλεισε από μια πορεία, για την τάδε υπηρεσία που δε λειτούργησε από μια απεργία.

Είναι οι άνθρωποι που νομίζουν ότι μπορούν να μιλούν όπως θέλουν στη σερβιτόρα, στο παιδί του delivery, στον πωλητή στο κατάστημα ένδυσης/υπόδυσης γιατί είναι πελάτες και οποιαδήποτε αντίρρηση την αντιλαμβάνονται ως αγένεια που θα μεταφέρουν στον αφεντικό σου ή στη διεύθυνση σου.

Είναι ο κόσμος στα μπαλκόνια που απειλεί ότι θα φωνάξει την αστυνομία επειδή βάφεις τους τοίχους, ακόμα και όταν είναι οι τοίχοι ετοιμόρροπης οικοδομής, ο ίδιος κόσμος θέλει η αστυνομία να εκκενώνει καταλήψεις ακόμα κι όταν πρόκειται για υπό κατάρρευση κτίρια εγκαταλελειμμένα και αναξιοποίητα για 100 χρόνια.

Είναι οι άνθρωποι που φροντίζουν σε κάθε στιγμή, σε κάθε συγκυρία, ακόμα και αν δεν τους έχει ρωτήσει κανείς απολύτως κανείς, ότι σέβονται τους κανόνες και ότι αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα της τάξης στον κόσμο.

Με αυτόν τον κόσμο λοιπόν, με αυτούς τους ανθρώπους, η συζήτηση καθίσταται ατελέσφορη. Η διαλεκτική εξαντλείται και ακόμα και το πιο υπομονετικό άτομο μπορεί να εκραγεί προσπαθώντας να παραθέσει κάποια ορθολογικά επιχειρήματα, στοιχεία και δεδομένα. Κι αυτό γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε ουσιαστικά με ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό στρατόπεδο, που αποτελεί το σκληρό πυρήνα της κοινωνικής συναίνεσης: τον κοινωνικό πόλο της νομιμοφροσύνης.

ii) Εξέλιξη

Ο όρος νομιμοφροσύνη αρχίζει να εμφανίζεται στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και να απασχολεί τη σχετική συζήτηση στα χρόνια του πρώτου «εθνικού διχασμού» μεταξύ βενιζελικών και μοναρχικών. Ως όρος αναφερόταν στους υποστηριχτές του στέματος και των αξιών που πρεσβεύει το ιδεολογικό σύστημα της μοναρχίας υιοθετώντας με αυτόν τον τρόπο πολεμική θέση απέναντι στους νεωτεριστές φιλελεύθερους βενιζελικούς που υπονομεύουν τη νόμιμη τάξη πραγμάτων. Η νομιμοφροσύνη κατέστη συνώνυμη της υπεράσπισης των παλιών αξιών, της παράδοσης, της φιλοπατρίας και οικοδόμησε την πολεμική της στους αντιπάλους της σε μια στρατηγική ηθικού πανικού και μαζικής υστερίας όπως συνέβη μετεμφυλιακά και με το στρατόπεδο της εθνικοφροσύνης απέναντι στους αντεθνικά σκεπτόμενους και τους συνοδοιπόρους τους, κατηγορία που βάραινε κυρίως την αριστερά.

Μεταπολιτευτικά το κοινωνικό συμβόλαιο αλλάζει, επικρατεί ο ιστορικός συμβιβασμός, οι πολιτικές δυνάμεις αποδέχονται,-από τη δική της θέση η καθεμία-τους συσχετισμούς και τις ισορροπίες και δεσμεύονται ότι θα τις σεβαστούν, και αυτές οι πολώσεις εξαντλούνται ή μένουν περιθωριακές σε ένα κομμάτι ακροδεξιού λόγου που θεωρεί ότι καταπιέζεται από την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς και τον εκφυλισμό του ελληνικού πολιτικού συστήματος, εκφυλισμό που υποτίθεται σηματοδοτεί η μεταπολίτευση. Από κει και ύστερα αρχίζει να σχηματίζεται ένας νέος πόλος νομιμοφροσύνης διαφορετικός από αυτόν των προηγούμενων δεκαετιών.

Η σοσιαλδημοκρατική εκδοχή του ιστορικού συμβιβασμού στην Ελλάδα σηματοδότησε μια κοινωνική και πολιτισμική επανάσταση για τα ελληνικά δεδομένα, που όμοια της δύσκολα μπορεί κανείς να διακρίνει στην ιστορική εξέλιξη της χώρας, τόσο σε θέματα κοινωνικής πολιτικής όσο και σε θέματα γενικότερης προόδου. Οι νέες ισορροπίες εντός του πολιτικού συστήματος αρχίζουν να γέρνουν υπέρ της προόδου σε ζητήματα αδιανόητα μέχρι και την προηγούμενη μέρα αν και η παράδοση και η συντήρηση στη χώρα διατηρούσαν –και διατηρούν ακόμα- βαθιές ρίζες, κυρίως μέσω της ορθοδοξίας που όσο κι αν η επιρροή της εξασθενεί, εξακολουθεί να αποτελεί τον πυρήνα του κοινωνικού φαντασιακού.

Η νομιμοφροσύνη της μεταπολίτευσης λοιπόν δεν διακατέχεται από τον εθνικιστικό παροξυσμό των μοναρχικών, ή τον τυφλό αντικομμουνισμό των εθνικοφρόνων του μετεμφυλιακού κράτους. Τα ιδεολογικά στοιχεία που αποτελούν τον πυρήνα της δεν είναι ακριβώς καταστατικά ούτε αντιπροσωπεύουν τόσο ένα συγκεκριμένο σύστημα αξιών. Καθώς η σύνθεση του κοινωνικού κορμού αλλάζει πλέον ώστε να ενσωματώσει και να εγκολπώσει κοινωνικές δυναμικές που μέχρι χθες ήταν υπό διωγμό και να ανεχτεί την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και απόψεων που ήταν στιγματισμένες ως αντεθνικές, αναπόφευκτα αλλάζουν και τα στοιχεία συγκρότησης του. Όσο θα βαθαίνει η μεταπολίτευση και η ελληνική εκδοχή του κεϋνσιανισμού θα φτανει το pic της (’90-’00), η αφήγηση που γίνεται η συγκολλητική ουσία του νέου κοινωνικού συμβολαίου είναι η συσπείρωση γύρω από οτιδήποτε απειλεί τους όρους της νέου τύπου κοινωνικής συνοχής.

Ο νέος αυτός πόλος επομένως σαν πρώτη πυρηνική στρώση έχει την προσήλωση στη σταθερότητα του νέου status quo της μεταπολίτευσης, χαρακτηριστικού του οποίου γίνεται ένα νέο ευρύτερο πολιτικό «Κέντρο» που έχει και δεξιές και αριστερές, και συντηρητικές και προοδευτικές αναφορές, ένα κέντρο που αποδέχεται τη νέα κατάσταση και θέλει να την υπηρετήσει παίρνοντας αποστάσεις από τα άκρα που θα είναι –ανάλογα ποιος μιλάει- είτε «σταγονίδια της χούντας» είτε «ύποπτοι προβοκάτορες» είτε «αριστεροαναρχικοί τρομοκράτες». Ο σκληρός πυρήνας αυτού του πολιτικού κέντρου θα διαμορφώσει μια συνείδηση πλήρους συμμόρφωσης στις πολιτικές και κοινωνικές νόρμες, επικαλυπτόμενη με το μανδύα της δημοκρατικότητας και μιας υποτιθέμενης πολιτικής μετριοπάθειας που στέκεται ανάχωμα στο λαϊκισμό.

Ταυτόχρονα με όλα αυτά όμως έχουμε και την απομυθοποίηση της διαφθοράς καθώς αυτή πλέον είναι προσβάσιμη και στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Η διαφθορά δεν αφορά πλέον αποκλειστικά πολιτικούς, αστυνομία, δικαιοσύνη, μεγαλοεργολάβους, εφοπλιστές, βιομήχανους αλλά αποενοχοποιείται και αρχίζει να επεκτείνεται σε όλες τις βαθμίδες των δημόσιων υπηρεσιών και σταδιακά να είναι προσβάσιμη σε κάθε ιδιώτη που έχει αρκετά ελαστικές ηθικές αξίες.

Η ταξική κινητικότητα που προκάλεσαν οι μεταναστευτικές ροές από το ’90 και μετά καθώς και η σταδιακή μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο τουριστικό διασκεδαστήριο, διόγκωσαν τα φαινόμενα διαφθοράς οι δείκτες της οποίας αρχίζουν να χτυπούν πλέον κόκκινο. Ειδικά στην κατηγορία του τουρισμού, η ευκολία με την οποία άρχισαν να εμφανίζονται παντού κατά μήκος και πλάτος της χώρας αυτοδημιούργητοι ευκατάστατοι επιχειρηματίες που με μια επιδότηση πέρασαν ένα σύρμα ένα αναξιοποίητο οικόπεδο στην παραλία για να το κάνουν κάμπινκ ή έριξαν σοβά σε ένα κοτέτσι για να το κάνουν «ρουμ του λετ» είναι χαρακτηριστική του νεολληνικού success story. Αντίστοιχα φαινόμενα παρατηρούνται στην αγροτική ύπαιθρο, στο τομέα της εστίασης και της διασκέδασης, ενώ οι κρατικές αισχροκέρδειας εις βάρος καταναλωτών αρχίζουν και υιοθετούνται ακόμα και από γειτονικά παντοπωλεία.

Το πιο ενδιαφέρον σε όλο αυτό όμως είναι το πώς αυτή η διαφθορά αρχίζει να γίνεται κοινοτική, να αποκτά τοπικό χαρακτήρα και να δένεται με τα συμφέροντα ολόκληρων περιοχών ή επαγγελματικών κατηγοριών που στην πορεία έρχονται σε συνδιαλλαγή με πολιτικούς εκπροσώπους, δημάρχους-κοινοτάρχες κτλ για να προωθήσουν αυτά τα συμφέροντα σε βουλευτές, περιφερειάρχες κτλ, δημιουργώντας μια κομματική πελατεία αυστηρώς με χαρακτηριστικά συντεχνιακά.
Ταυτόχρονα όλα αυτά συμβαίνουν με μια επικάλυψη νομιμότητας, η οποία δημιουργεί μια τοξική κοινωνική πραγματικότητα στην οποία ή θα είσαι μέλος των διαφόρων καρτέλ διαφθοράς στα διάφορα επαγγελματικά μετερίζια όπου αυτή εκδηλώνεται, ή θα είσαι κοινωνικός παρίας που θα προσπαθεί με το σταυρό στο χέρι, δεχόμενος και χλεύη επιπλέον. Ακόμα χειρότερα μπορεί να ανήκεις στο γκρουπ των μόνιμα ενοχλητικών που διαρκώς φωνάζουν, διαμαρτύρονται και θέλουν να χαλάσουν τη φάση γιατί είναι «ιδεολογικά κολλημένοι», «φανατικοί», «γραφικά απομεινάρια μιας εποχής που δε μπορούν να πιστέψουν πως έχει παρέλθει οριστικά». Αυτή η επικάλυψη ωστόσο είναι το σημείο τομή όπου αυτός ο κόσμος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως εντός του πλαισίου της νομιμοφροσύνης, καθώς η νομιμότητα στην προκειμένη εργαλειοποιείται ως βασική προϋπόθεση της διαφθοράς, δεδομένου ότι η διαφθορά έχει υπαρξιακή ανάγκη τη συνδιαλλαγή με τη νομιμότητα ώστε να τροφοδοτείται και να χτίζει κοινωνικό προσωπείο. Εξού και το γεγονός ότι παρότι η πολιτική και επιχειρηματική ελίτ αυτού του τόπου εμπλέκεται σε αναρίθμητα σκάνδαλα διαφθοράς δεν υπήρξε ποτέ πραγματικό σοκ για τον πληθυσμό αυτής της χώρας, και σίγουρα όχι τέτοιο που να προκαλέσει κάποιο ξεσηκωμό ή κάποιον ανένδοτο αγώνα.
iii) Ιδεολογικό υπόβαθρο
Παρατηρούμε λοιπόν ότι η σύγχρονη εκδοχή της ελληνικής νομιμοφροσύνης έχει υβριδικό χαρακτήρα σαφέστατα επηρεασμένο από τις αντιφατικές ταξικές μετατοπίσεις που προκαλούνται με την ποσοτική διόγκωση του κοινωνικού μπλοκ μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας, τόσο στις μεγάλες μητροπολιτικές περιοχές όσο και στην ύπαιθρο. Στο ιδεολογικό κομμάτι η σύγχρονη εκδοχή της νομιμοφροσύνης ανακατεύει πέρα από την ακροδεξιά, που είναι και στην ιδεολογική της ατζέντα η προάσπιση του δόγματος Νόμου και Τάξης, ή την επίσημη αριστερά που έχει αποδεχθεί τη νομιμότητα ως όρο για την ένταξη της στο δημοκρατικό τόξο, λίγο από χριστιανοδεξιά, λίγό από διεφθαρμένη σοσιαλδημοκρατία, λίγο κοινωνία του θεάματος και life style με μπόλικο καταναλωτισμό και λίγο μαζική κουλτούρα υπό τη σκιά του δυτικού πολιτισμικού ιμπεριαλισμού. Ωστόσο δύο συνιστώσες ξεχωρίζουν. Από τη μία ο σκληρός πυρήνας του νέου πολιτικού κέντρου που τη νομιμοφροσύνη του την παρουσιάζει ως δημοκρατική αρετή, ως στοιχείο πολιτισμικής υπεροχής έναντι των ακραίων και των λαϊκιστών και από την άλλη το κοινωνικό μπλοκ διαφθοράς για το οποίο η νομιμοφροσύνη είναι απαραίτητη για τη διατήρηση των προνομίων του.

Αν για το πρώτο μπλοκ απειλή για τη νομιμότητα είναι τα πολιτικά άκρα και ο εξτρεμισμός από όπου κι αν προέρχεται, για το δεύτερο μπλοκ απειλή είναι οτιδήποτε θα μπορούσε δυνητικά να βλάψει τα συμφέροντα του. Η τοποθέτηση του είναι πρωτίστως οπορτουνιστική και δευτερευόντως ιδεολογική. Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να μέμφονται για παράδειγμα τους ελεύθερους κατασκηνωτές στο όνομα της νομιμότητας την ίδια στιγμή που διόλου δεν τους απασχολεί αν παραλίες καταπατώνται από μαγαζιά, ομπρέλες και ξαπλώστρες. Μπορεί να θέλουν να σαπίσουν στη φυλακή μικροπαραβατικοί που κλέψαν ένα αμάξι ή ένα μηχανάκι αλλά δε θα είναι ποτέ το ίδιο έξαλλοι με το τάδε πολιτικό πρόσωπο που βαρύνεται με σκάνδαλο κατασπατάλησης δημοσίου χρήματος. Θα καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται αλλά μόνο όταν στρέφεται ενάντια σε θεσμούς και πρόσωπα της εξουσίας και της ελίτ, ενώ αν πρόκειται για αυτοδικία νοικοκυραίων ή για κατάχρηση εξουσίας μπάτσων θα υπάρχει πάντα ένα «ναι αλλά…» ή και ένα «καλώς συνέβη».

Και κάπως έτσι η σύγχρονη δυστοπία που ζούμε αποκτά την απαραίτητη εκείνη αποδοχή για την κανονικοποίηση της. Κάπως έτσι συνηθίζουμε στη βαρβαρότητα, στο θάνατο και το αίμα. Κάπως έτσι η φωνή της οργής και της αγανάκτησης σκορπίζεται στον αέρα χωρίς πολλούς αποδέκτες. Κάπως έτσι ο κόσμος που παλεύει για το δίκιο ενάντια στην καταπίεση και την ελευθερία παραμένει λίγος.

Καλώς ή κακώς έχουμε πνιγεί μέσα στα μεγάλα αφηγήματα. Η φαντασιακή εικόνα μεγάλων μαζικών ξεσηκωμών έχουν διαιωνίσει το μύθο ότι οι επαναστάσεις ή είναι παλλαϊκές ή απλά δε συμβαίνουν. Και η διαιώνιση αυτού του μύθου είναι μάστιγα για τα ριζοσπαστικά κινήματα γιατί δημιουργεί τη ψευδαίσθηση ότι χρειαζόμαστε όλο τον κόσμο μαζί μας για την έφοδο στον ουρανό, όταν αυτό ελάχιστες φορές συνέβη στην ιστορία χωρίς να μεσολαβήσει ή να ακολουθήσει ένας σφοδρός εμφύλιος πόλεμος. Ένας πόλεμος στον οποίο λαός πολεμούσε εναντίον λαού, κοινωνική βάση πολεμούσε εναντίον κοινωνικής βάσης, από τα κάτω πολεμούσαν ενάντια σε άλλους από τα κάτω και εργατική τάξη πολεμούσε εναντίον εργατικής τάξης.

Κάπως όλη αυτή η ψευδαίσθηση, ότι η κοινωνική επανάσταση θα βρει σύσσωμο το σύνολο των καταπιεζόμενων και εκμεταλευόμενων ανθρώπων ενάντια στους δυνάστες τους και τους πραιτωριανούς κάθε εποχής, είναι που δημιουργεί μια αίσθηση ότι έχουμε χρέος να πάρουμε όλον τον κόσμο μαζί μας, ότι κι αν είναι αυτοί σήμερα, ότι κι αν κάνουν. Και δεν είναι ότι αυτό θα ήταν κακό, αλλά μάλλον ότι είναι απίθανο να συμβεί.

Καλώς ή κακώς οι εξουσίες των δυτικών κρατών έχουν εξελίξει κατά πολύ τους μηχανισμούς απόσπασης κοινωνικών συναινέσεων ώστε να κανονικοποιείται η συστημική βία και καταπίεση και να εγείρει αντιδράσεις από μειοψηφίες. Έχουν εξελίξει και την αφομοίωση εξεγερσιακών ξεσπασμάτων προς κατευθύνσεις μη ριζοσπαστικές μέσω της εκλογικής ανάθεσης και της ελπίδας για αλλαγή που εκπροσωπούν διάφορα πολιτικά κόμματα ανά περίσταση. Τακτική επιτυχής διότι σε πολλές περιπτώσεις συμβαίνουν όντως κάποιες αλλαγές που συντηρούν την εμπιστοσύνη στο σύστημα.

Επομένως είναι δεδομένο ότι σε οποιαδήποτε απόπειρα επαναστατικής ανατροπής ο εχθρός απέναντι μας δε θα είναι μόνο αυτός που έχουμε μάθει να μισούμε. Αυτό δε σημαίνει ότι από σήμερα εξισώνεται ο κάθε νομιμόφρων πολίτης ότι background και να έχει, με κάποιο εκπρόσωπο και συνειδητό υπηρέτη του συστήματος εξουσίας. Σκοπός της παρούσας ανάλυσης είναι η απόπειρα μιας «κοινωνικής ακτινογραφίας», ώστε να διαπιστώσουμε την εξελικτική πορεία των κρατούντων συσχετισμών και το ευρύτερο υπόβαθρο τους.

Είναι δεδομένο ότι οι ριζοσπαστικές πρωτοπορείες όσο ηρωικές και αν είναι, όσο αυτοθυσία κι αν έχουν, κι όσο κι αν το δίκιο που πρεσβεύουν εμπνέει, δεν επαρκούν για μια κοινωνική αλλαγή βαθιάς κλίμακας. Από εκεί όμως μέχρι να αντιλαμβανόμαστε το λαό, την κοινωνία, την τάξη μας, τους από τα κάτω (διαλέξτε διατύπωση και προχωράμε) ως ένα μασίφ υποκείμενο που έρχεται ή δεν έρχεται με το μέρος μας υπάρχει απόσταση.

Σημασία έχει να αντιληφθούμε ότι μέσα στο σύνολο αυτό υπάρχουν διαφορετικές ομάδες, με διαφορετικά πιστεύω, με διαφορετικά προνόμια, με διαφορετικούς ρόλους, με διαφορετικά συμφέροντα και ότι δική μας δουλειά δεν είναι να τα βάλουμε όλα αυτά σε ένα μπλέντερ για να ανακατευτούνε και να βγει ένας πουρές, αλλά μέσω της ριζοσπαστικής θεωρίας και πρακτικής να αναδεικνύουμε διαρκώς τους ξεχωριστούς κόσμους που υπάρχουν μέσα στην κοινωνία και να χαράζουμε εκείνες τις διαχωριστικές γραμμές που κάποια στιγμή θα καθιστούν αγεφύρωτα τα χάσματα αυτά, οξύνοντας τον κοινωνικό πόλεμο.

Κι αυτό μεταξύ άλλων, προϋποθέτει οριστικό διαζύγιο με τον κόσμο της νομιμοφροσύνης σε πολιτικό, ηθικό και αξιακό επίπεδο.

https://the-blast.espivblogs.net/2021/11/18/i-sygchroni-nomimofrosyni-stin-ellada-symperifora-exelixi-kai-ideologiko-ypovathro/

This page has not been translated into 한국어 yet.

This page can be viewed in
English Italiano Català Ελληνικά Deutsch



Community struggles

Fri 29 Mar, 18:36

browse text browse image

textTensiones y desafíos actuales en torno a las construcciones populares autónomas Jul 21 08:45 by Diego Naim Saiegh 0 comments

eklogiki.jpg imageΗ εκλογική συγκυ`... May 27 20:20 by Αργύρης Αργυριάδης 1 comments

roma.jpg imageΡομά και επαναστ^... Dec 12 18:17 by Γιάννης Βολιάτης 2 comments

unnamed.jpg imageSupport of the Kurdish-Speaking Anarchist Forum Sep 29 20:15 by Kurdish-Speaking Anarchist Forum 5 comments

1668390_1.jpeg imageThe Queen is dead Sep 15 19:54 by MACG 3 comments

cost_of_living.jpg imageIt is now or we have to wait for a long time Apr 21 19:59 by Zaher Baher 1 comments

ianos.png imageΙανός: Ο διπρόσωπ ... Feb 20 18:29 by Αργύρης Αργυριάδης 0 comments

1200x640.jpg imageΓια τη δολοφονία ... Feb 07 04:44 by Πρωτ. Αναρχικών Αγ. Αναργύρων-Καματερού 1 comments

.jpg imageΟι ανάγκες της τά ... Jan 27 05:55 by alerta 1 comments

dlqqxha71370b02c6343f0a52e41f251099262300x225.jpg imageΗ σύγχρονη νομιμ_... Dec 10 20:24 by The Blast 0 comments

conj1534x1536.jpg imageΗ Λατινική Αμερι_... Oct 07 16:58 by CALA 0 comments

a_1.jpg imageLa Union Communiste Libertaire reafirma su apoyo al EZLN y su viaje por la vida al rededor... Sep 22 23:55 by UCL 0 comments

a.jpg imageL’Union Communiste Libertaire réaffirme son soutien à l’EZLN et leur voyage pour la vie au... Sep 22 23:47 by UCL 0 comments

image_1.jpeg imageΕμβόλιο εναντίον... Sep 08 20:13 by Melbourne Anarchist Communist Group 1 comments

image.jpeg imageVaccination vs global capitalism Sep 07 22:18 by Mebourne Anarchist Communist Group 0 comments

coronaviruscovid19ataglance10august2021_1.png imageΜετάβαση στην κα`... Sep 02 21:40 by Melbourne Anarchist Communist Group 0 comments

coronaviruscovid19ataglance10august2021.png imageTransition to disaster Sep 01 20:33 by Melbourne Anarchist Communist Group 0 comments

img_20210319_094034.jpg imageΓια την πανδημία... Aug 26 07:30 by Pasamontaña 0 comments

download_1.jpg imageΗ ανυπακοή των κα ... Aug 21 20:25 by Αναρχικοί από την Εύβοια 0 comments

images.jpeg imageΑπό το λαό προς το &... Aug 17 18:36 by Ευβοιώτικη Πρωτοβουλία Αναρχικής Αγροτιάς 0 comments

image[South Africa] We are dying for food Aug 06 22:31 by Abahlali baseMjondolo 1602 comments

cuba.jpg imageΑνακοίνωση για τ_... Jul 21 21:04 by Black Rose / Rosa Negra 0 comments

.jpg imageΕξαναγκασμός ή κ_... Jul 16 21:13 by Γιάννης Βολιάτης* 0 comments

20210713saviolence.jpeg imageKwaZulu-Natal and Gauteng are burning Jul 14 20:56 by Abahlali baseMjondolo 0 comments

458913e4098004daa1bc20e4bb2ff89b.png imageΗ καταλήστευση σ^... Jul 05 21:21 by Αυτόνομη Συλλογικότητα Εύβοιας 0 comments

img_4019.jpg imageBella flor de la Resistencia: Jul 02 08:13 by Steven Crux 0 comments

download.jpg imageΥγειονομική απει... May 22 20:03 by Ανώνυμος 0 comments

wardens1.jpg image30 years Haringey Solidarity Group May 21 17:56 by Haringey Solidarity Group 0 comments

textIn solidarietà con il popolo colombiano in lotta May 13 03:10 by Varie organizzazioni anarchiche 0 comments

emvoliasmos1024x640.jpg imageΤα εμβόλια Apr 13 17:26 by MACG 0 comments

more >>
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]