user preferences

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος / Λαϊκοί Αγώνες / Ανακοίνωση Τύπου Tuesday April 06, 2021 21:50 byΑναρχική Ομοσπονδία

Με ανακοίνωσή της η ΟΕΝΓΕ καλεί σε πανελλαδικές κινητοποιήσεις στις εισόδους των νοσοκομείων και των κέντρων υγείας τις πρωινές ώρες της Τετάρτης 7/4, την Παγκόσμια Ημέρα Υγείας, ενώ την ίδια μέρα στις 16:00 καλεί σε κεντρική συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο Υγείας στην Αθήνα. Ως Αναρχική Ομοσπονδία στηρίζουμε το κάλεσμα και τις προγραμματισμένες κινητοποιήσεις της ΟΕΝΓΕ για την άμεση και ουσιαστική ενίσχυση και θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας και την ικανοποίηση των αιτημάτων των γιατρών, των υγειονομικών και των εργαζόμενων στα νοσοκομεία.

Κάλεσμα στήριξης των πανελλαδικών κινητοποιήσεων της ΟΕΝΓΕ την Παγκόσμια Ημέρα Υγείας (7/4)

Χωρίς αμφιβολία, αν οι συνέπειες της πανδημίας δεν έχουν γίνει ακόμα χειρότερες, αυτό το οφείλουμε αποκλειστικά σε έναν κλάδο εργαζόμενων. Είναι οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι τραυματιοφορείς, οι καθαρίστριες των νοσοκομείων, όλοι και όλες που εργάζονται στον χώρο της υγείας.

Χωρίς αμφιβολία, αν υπάρχει μια κοινωνική ομάδα που έχει πληρώσει το μέγιστο τίμημα από αυτή την πανδημία, δεν είναι ούτε οι υπέργηροι, ούτε όσοι είχαν υποκείμενα νοσήματα, ούτε οι ευπαθείς ομάδες, είναι και πάλι οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία. Στις τάξεις τους έχει συμβεί μια εκατόμβη θυμάτων και όχι μόνο. Φτάνει να φανταστούμε το αδιανόητο, ότι τους υποχρέωσαν να εργάζονται ακόμα κι όταν έβγαιναν θετικοί στα τεστ, ώσπου τα συμπτώματα να τους καταβάλουν.

Δεν χρειάζονται οι κρυφές κάμερες και τα δακρύβρεχτα ρεπορταζ, για να πειστεί κανείς ότι αυτό είναι το πιο λογικό και αναμενόμενο σε ανθρώπους που έρχονται διαρκώς σε επαφή με κρούσματα σε ένα περιβάλλον που βασικά μέτρα ασφαλείας δεν έχουν παρθεί. Πρέπει, όμως, να αναρωτηθούμε για το πέπλο σιωπής που έχει απλωθεί γύρω από αυτές τις συνθήκες, για το γεγονός ότι δεν έχουμε ούτε κρυφές κάμερες, ούτε δακρύβρεχτα ρεπορτάζ. Αντίθετα ακούμε να κατηγορούνται ακόμα και το γεγονός ότι το 80% των ασθενών που πεθαίνουν βρίσκονται εκτός ΜΕΘ, λες και είναι δική τους η ευθύνη που δεν φτιάχτηκαν νέες ΜΕΘ, λες και επιλέγουν ηθελημένα τον ρόλο του Θεού ή του δημίου.

Όταν στο πρώτο κύμα της πανδημίας, όταν ακόμα τα θύματα ήταν λίγα, βλέπαμε τα χειροκροτήματα των καθεστωτικών στους «ήρωες», θα έπρεπε να κρατήσουμε επιφυλάξεις. Είναι εύκολες οι φιέστες, όταν δεν έχει έρθει η ώρα απόδοσης ευθυνών. Και τώρα που ήρθε αυτή η ώρα, οι φιέστες δεν έχουν θέση. Τώρα διώχνουν από τα νοσοκομεία συνδικαλιστές που καταγγέλλουν τις συνθήκες περίθαλψης, τώρα, σε συνέχεια της προπαγάνδας περί «ατομικής ευθύνης» οι γιατροί κατηγορούνται για τα θύματα της πανδημίας και αν κινητοποιηθούν, κατηγορούνται για ανευθυνότητα.

Η πραγματικότητα είναι ότι οι υγειονομικοί, αυτοί που σηκώνουν όλο το βάρος της κρίσης βρίσκονται απέναντι στο κράτος που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να βρει πού θα φορτώσει την αποτυχία του, ενώ εκμεταλλεύεται τη συγκυρία, για να περάσει την πιο βαριά αντικοινωνική ατζέντα σε ένα σύνολο άλλων θεμάτων.

Οι υγειονομικοί είναι μόνοι τους. Ό,τι αίτημα είχαν διατυπώσει στο παρελθόν αποδείχθηκε προφητικό στη σημερινή κρίση, είτε αφορούσε ελλείψεις σε υλικά και εξοπλισμούς των νοσοκομείων, είτε ελλείψεις προσωπικού. Σήμερα το κράτος ομολογεί ότι δεν έχει προσωπικό να κάνει τα εμβόλια. Που και το προσωπικό που υπάρχει δεν έχει καν εμβολιαστεί το ίδιο…
Ασφαλώς είναι περισσότερα στο τραπέζι από τη γνωστή κρατική ανικανότητα και τις κομματικές επιδιώξεις της δεξιάς να βγει αλώβητη από την αποτυχία. Είναι η στρατηγική επιλογή καταστροφής και απαξίωσης της δημόσιας υγείας, όπως και κάθε δημόσιου αγαθού προς όφελος των ιδιωτών. Ενώ η πανδημία απέδειξε την εγγενή αδυναμία της ιδιωτικής υγείας να ανταποκριθεί σε δημόσιους κινδύνους ακόμα και τώρα το κράτος συνεχίζει να την πριμοδοτεί. Άμεσα και έμμεσα.

Μόνο να σκεφτούμε πως η μονοπώληση των πόρων του ΕΣΥ από την πανδημία έχει σπρώξει όλα τα άλλα περιστατικά στον ιδιωτικό τομέα. Αυτά που μέχρι χθες ήταν δωρεάν σήμερα πρέπει να πληρωθούν. Να πληρωθούν από όσους έχουν την δυνατότητα, γιατί οι πιο φτωχοί βλέπουν εξετάσεις και χειρουργεία να αναβάλλονται… για κάποτε.

Ακόμα και τώρα τα αφεντικά της υγείας, αντί να βλέπουν τα μαγαζιά τους επιταγμένα για το δημόσιο καλό, θησαυρίζουν, την ώρα που προλετάριοι και κατώτερα μικροαστικά στρώματα συντρίβονται. Αλλά όλα αυτά είναι λογικά, αν σκεφτεί κανείς ότι η εξουσία δεν είχε καν την λεπτότητα να μη σπεύσει να εμβολιαστεί πριν ακόμα και από τους υγειονομικούς.

Ο μόνος σύμμαχος σε αυτή την κρίση για την κοινωνική βάση είναι ο εαυτός της. Κι ένα κομμάτι της, οι εργαζόμενοι στην υγεία, τιμά τη συμμαχία αυτή και με το παραπάνω.
Δεν πρέπει να τους αφήσουμε μόνους και γιατί θα ήταν ανήθικο και γιατί δε μας συμφέρει.
Αν τα νοσοκομεία καταρρεύσουν, θα είναι καταστροφή.

Και για να μην καταρρεύσουν, ακόμα και αυτή την ύστατη ώρα, πρέπει να στηρίξουμε τους υγειονομικούς, να απαιτήσουμε να ικανοποιηθούν όλα τους τα αιτήματα άμεσα.
Μπορεί να μην είναι η ώρα για μαξιμαλισμούς, είναι όμως η ώρα να αναρωτηθούμε, από όσα βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας, σε ποιανού τα χέρια έπρεπε να είναι το ΕΣΥ. Του κράτους που προμοτάρει τα ιδιωτικά νοσοκομεία, που μέσα σε τέτοιες συνθήκες επιλέγει να μειώσει τον προϋπολογισμό για την υγεία, που διορίζει άσχετα κομματόσκυλα για διοικητές νοσοκομείων ή των εργαζόμενων; Των εργαζόμενων που με τα δικαιωμένα χρόνια αιτήματά τους έχουν αποδείξει ότι γνωρίζουν τι συμβαίνει και τι χρειάζεται και με τη στάση τους στην πανδημία ότι ξέρουν να τιμούν τον ρόλο τους.

Ό,τι και να θεωρεί κανείς δε χωρά συζήτηση ότι το ΕΣΥ χρειάζεται άμεσα μαζικές προσλήψεις. Ότι όλοι οι υγειονομικοί πρέπει να εμβολιαστούν άμεσα κατά απόλυτη προτεραιότητα. Ότι τα νοσοκομεία χρειάζονται νέες ΜΕΘ, εξοπλισμούς και αναλώσιμα.
Κι ότι εν όψει ενός πιθανού τρίτου κύματος της πανδημίας η ιδιωτική υγεία πρέπει να επιταχτεί στο σύνολό της. Κάθε μέρα ένα μέρος των νεκρών θα επιβίωνε, αν ένα μέρος των συνδικαλιστικών αιτημάτων των υγειονομικών είχε ικανοποιηθεί.

Πόσο θα επιτρέψουμε να συνεχιστεί και να χειροτερέψει αυτή η συνθήκη.

Να σταθούμε στο πλευρό των υγειονομικών.

Να υποστηρίξουμε τα αιτήματά τους

Να υπερασπιστούμε τις κινητοποιήσεις τους

Με ανακοίνωσή της η ΟΕΝΓΕ καλεί σε πανελλαδικές κινητοποιήσεις στις εισόδους των νοσοκομείων και των κέντρων υγείας τις πρωινές ώρες της Τετάρτης 7/4, την Παγκόσμια Ημέρα Υγείας, ενώ την ίδια μέρα στις 16:00 καλεί σε κεντρική συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο Υγείας στην Αθήνα. Ως Αναρχική Ομοσπονδία στηρίζουμε το κάλεσμα και τις προγραμματισμένες κινητοποιήσεις της ΟΕΝΓΕ για την άμεση και ουσιαστική ενίσχυση και θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας και την ικανοποίηση των αιτημάτων των γιατρών, των υγειονομικών και των εργαζόμενων στα νοσοκομεία.

Αναρχική Ομοσπονδία

Site: https://anarchist-federation.gr
email: anarchist-federation@riseup.net
Twitter: twitter.com/anarchistfedGr
Fb: facebook.com/anarxikiomospondia2015
Youtube: Αναρχική Ομοσπονδία

Φυσικά, η ιστορία δημιουργείται από τις πραγματικές κινήσεις των ανθρώπων. Από τη σκοπιά μας, μόνο μια επαναστατική στρατηγική που θα αντλεί από τα προτάγματα του ελευθεριακού κομμουνισμού και θα πατάει γερά πάνω στην τεκμηριωμένη ανάλυση της πραγματικότητας μπορεί να μας δώσει δυνατότητες. Η κατανόηση της σχέσης κοινωνικού και διακρατικού πολέμου και η ορατότητα αυτής της σχέσης μακριά από την προσπάθεια για συσκότισή της στο πολιτικό θέατρο (απ’ όπου κι αν προέρχεται) είναι βασικά ζητούμενα μιας τέτοιας τεκμηρίωσης.

Η Χούντα δεν τελείωσε το ’73. Τελείωσε το ’74

Οι έννοιες οργανώνουν τη σκέψη μας, φανερώνουν ή αποκρύπτουν πτυχές της πραγματικότητας και σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει η χρήση τους να γίνεται αβίαστα. Το περιεχόμενό τους, όμως, δεν ορίζεται εκ των προτέρων, θεωρητικά και a priori, αλλά μέσα στις πραγματικές κοινωνικές σχέσεις. Το γράφω αυτό για να ξεκαθαρίσω τη στάση μου σχετικά με τον διάλογο γύρω από τη χρήση της έννοιας της «χούντας» για να περιγραφεί η παρούσα κατάσταση. Η χρήση της θα πρέπει να υπηρετεί την φανέρωση της πραγματικότητας, πτυχών της που παραμένουν αόρατες και το περιεχόμενό της θα καθοριστεί μέσα στην πραγματική κίνηση. Έτσι, η αφηρημένη κριτική για το αν θα πρέπει να χρησιμοποιούμε αυτή την έννοια ή όχι δεν έχει και πολύ νόημα. Αντίθετα, θα πρέπει να γίνεται συγκεκριμένη. Ποιος τη χρησιμοποίησε; Με ποιο πολιτικό σχέδιο; Που; Στα Εξάρχεια ή σε μια πόλη της επαρχίας; Σε ποιους απευθύνεται; Τι σχέση κατάφερε να δημιουργήσει; Ποια κινητοποίηση ενίσχυσε; Σε κάποια περίπτωση η χρήση της μπορεί να ευνοεί την ριζοσπαστικοποίηση, ενώ σε κάποια άλλη να ωφελεί την συντήρηση.

Χρησιμοποιώ αυτόν τον τίτλο, κυρίως, για άλλους λόγους. Καταρχάς, γιατί πραγματικά υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι η Χούντα τελείωσε το ’73. Μέχρι και σε ανακοινώσεις αναρχικών εγχειρημάτων διάβασα ότι η περίοδος της χούντας τελειώνει το 1973. Υπάρχει εδώ μια ιστορική άγνοια που δεν είναι το κατεξοχήν πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πως δημιουργεί μια πολιτική άγνοια για τα αίτια της πτώσης της Χούντας. Άγνοια που οι συνέπειες της είναι παρούσες από τότε ως και σήμερα και δεν ευνοεί την αντικρατική μεθοδολογία ανάλυσης. Η Χούντα δεν τελείωσε με το Πολυτεχνείο του Νοέμβρη ‘73, παρόλο που η εξέγερση (όπως κάθε εξέγερση) επηρέασε την κρατική πολιτική και δημιούργησε αναταραχές και αναγκαίες ανακατατάξεις στο καθεστώς. Υπάρχουν λόγοι που δεν τελείωσε με την εξέγερση και τελείωσε τον Ιούλιο του 1974. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η εξέγερση έφθειρε την κοινωνική και πολιτική νομιμοποίηση της Χούντας. Αλλά δουλειά μας είναι να μην παραμένουμε σε μια επιφανειακή αντίληψη των γεγονότων (ότι έγινε η εξέγερση η οποία έφθειρε το καθεστώς και αυτό κατέρρευσε λίγους μήνες μετά εξαιτίας αυτής της εξέγερσης) αλλά να πλησιάζουμε όσο πιο κοντά γίνεται στα πραγματικά γεγονότα. Και ειδικά, στην σχέση του κοινωνικού πολέμου με το διακρατικό ανταγωνισμό – που είναι μια σχέση απαραίτητη για κάθε ανάλυση μας και σήμερα εξαιρετικά επίκαιρη.

Η παραπάνω αφήγηση έχει επιβληθεί από την Αριστερά για τους δικούς της λόγους ηγεμονίας μέσα στους κοινωνικούς αγώνες, μια αφήγηση που την κάνει να αυτοπαρουσιάζεται ως η ηγεσία τους και ως η μόνη πραγματική λύση για την ταξική πολιτική του κράτους. Σήμερα, ζούμε υπό την ηγεμονία της αφήγησης της Αριστεράς και γι’ αυτό η έμφαση είναι στον αυταρχισμό, στους μπάτσους και την καταστολή. Όσοι κινητοποιούνται από αυτά τα – κατά τ’ άλλα κακά – πράγματα αυτοτοποθετούνται στην ουρά της Αριστεράς (με το Μέρα25 να προσπαθεί να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ του ’08).

Η Χούντα δεν έπεσε ακριβώς. Παραιτήθηκε υπό το βάρος της αποτυχίας της. «Ήταν Κυριακή βράδυ, στις 21 Ιουλίου 1974 και ο υφυπουργός εξωτερικών Τζόζεφ Τζ. Σίσκο (JosephJ. Sisco), βρισκόταν στην Αθήνα προσπαθώντας να διαπραγματευθεί με την Ελλάδα και την Τουρκία μια κατάπαυση πυρός στην Κύπρο. Τρεις φορές προσπάθησε να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τον πρωθυπουργό Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο· τρεις φορές απέτυχε. Μετά δοκίμασε την τύχη του με τον εκτελούντα χρέη υπουργού εξωτερικών Κωνσταντίνο Κυπραίο· και πάλι τίποτα. Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα δεν είχε πια κυβέρνηση».[1]

Προσπάθειες επεκτατισμού του ελληνικού κράτους

Η προσπάθεια επέκτασης της εδαφικής κυριαρχίας του ελληνικού κράτους στον 20ο αιώνα έχει μια συγκεκριμένη ιστορία με επιτυχίες και αποτυχίες. Όλες οι επιτυχίες συνοδεύτηκαν από πετυχημένες συμμαχικές εκστρατείες και μεταπολεμικές διπλωματικές συμφωνίες. Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι μετά τους οποίους διπλασίασε την εδαφική του επικράτεια, η συνθήκη των Σεβρών του 1920 όπου πέτυχε να είναι η περιοχή της Σμύρνης υπό τον Σουλτάνο αλλά με ελληνική διοίκηση και δικαίωμα δημοψηφίσματος μετά από 5 χρόνια με ερώτημα περί ένωσης με το ελληνικό κράτος και η προσάρτηση των Δωδεκανήσων το 1946-7 ύστερα από την συμφωνία ανάμεσα σε νικητές και την ηττημένη Ιταλία στην οποία άνηκαν ως τότε. Οι αποτυχίες συνοδεύτηκαν από αστοχίες της εξωτερικής της πολιτικής και κυρίως από κινήσεις που έκανε όταν έπαιζε περισσότερο σόλο. Η προσπάθεια που έγινε με τον πόλεμο του 1919-21 και την μάχη του Σαγγαρίου (80χλμ δυτικά της Άγκυρας) όπου άρχισε η κάτω βόλτα και κατέληξε στον εκδιωγμό των ελληνόφωνων χριστιανικών πληθυσμών το 1922. Τη δεκαετία του ’50 το ελληνικό κράτος ξεκίνησε να στηρίζει την ανεξαρτησία της Κύπρου από τους Βρετανούς στέλνοντας τον Γεώργιο Γρίβα[2] ιδρύοντας την ΕΟΚΑ και όλη την πολύπαθη ιστορία που εκτυλίχθηκε στην Κύπρο με τις επιδιώξεις του ελληνικού κράτους η οποία κατέληξε στο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1074 με την ΕΟΚΑ Β’ και το ελληνικό κράτος να επιδιώκουν την de facto ένωση Ελλάδος-Κύπρου. Ο ΟΗΕ το χαρακτήρισε ως πραξικόπημα και το τούρκικο κράτος εισέβαλλε 5 μέρες μετά με τα γνωστά αποτελέσματα ως σήμερα.

Μέχρι και τη δεκαετία του ’90 μέρος του ελληνικού κράτους είχε διάφορες επιδιώξεις (ή φαντασιώσεις έστω) για εδαφική επέκταση προς τα βόρεια σύνορα είτε με τη Ν. Αλβανία/Β. Ήπειρο, είτε με την προσάρτηση της μισής Μακεδονίας σε συμφωνία με την Σερβία για να προσαρτήσει την άλλη μισή (μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας). Σε αυτή τη προσπάθεια επέκτασης κυριάρχησε για διάφορους λόγους η αντίληψη για οικονομική επέκταση – η οποία δεν πήγε και πολύ καλά – και συνέχεια της πρέπει να θεωρηθεί η επιθετικότατη και επεκτατική Συμφωνία των Πρεσπών από την πρώτη φορά Αριστερά. Το πιο πρόσφατο πρότζεκτ επέκτασης του ελληνικού κράτους αφορά τη θαλάσσια επικράτεια. Και συγκεκριμένα όλο αυτό που αποκαλούμε στρατηγική της ΝΑ Μεσογείου με τον χάρτη της Σεβίλλης (που δεν έχει καμία νομική ισχύ) και τη λεγόμενη επήρεια του Καστελόριζου. Δεν είναι σκοπός εδώ να αναφέρω τις λεπτομέρειες αυτής της ιστορίας. Στο μόνο που θα ήθελα να σταθώ είναι πως η ιστορία αυτή αναδείχθηκε από όλες τις κυβερνήσεις της τελευταίας 10ετίας με την Αριστερά να δείχνει ιδιαίτερο ζήλο αλλά και να έχει σημαντικές επιτυχίες – αφού σίγασε το εσωτερικό μέτωπο. Οι παραχωρήσεις για εξορύξεις υδρογονανθράκων ξεκίνησαν από την Ήπειρο και το Β. Ιόνιο και κατέληξαν μέσα στα χρόνια στα νότια της Κρήτης, οι συμφωνίες για τις ΑΟΖ ξεκίνησαν με Αλβανία και Ιταλία και έγινε η επέκταση στα 12 ν.μ. στο Ιόνιο. Γενικά ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μια εξαιρετικά επιθετική εξωτερική πολιτική που κάθε τίμιος εθνικιστής θα έπρεπε να χειροκροτά (ειδικά αν προσθέσουμε και τη Συμφωνία των Πρεσπών και όλες τις διμερείς/τριμερείς συμμαχίες με όλους τους πιθανούς παίκτες της περιοχής).

Από την άλλη μεριά, η ΝΔ επιστρέφει στις διερευνητικές επαφές με την Τουρκία (που ο ΣΥΡΙΖΑ διέκοψε το 2016 επειδή γούσταρε) και έκανε μια συμφωνία με την Αίγυπτο ως απάντηση στη συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης που στην πραγματικότητα αναγνωρίζει ότι δεν υπάρχει επήρεια στο Καστελόριζο και η Τουρκία έχει δίκιο. Γενικά, η Τουρκία ήδη κάνει κινήσεις για να έρθει πιο κοντά με Ισραήλ και Αίγυπτο και ουσιαστικά πήγε πολύ καλά στη Λιβύη αφού δεν επέτρεψε νίκη του Χάφταρ (αναγνωρισμένου από το ελληνικό κράτος ως σύμμαχο). Για τον East Med ας μη μιλήσουμε καλύτερα. Ούτε το καλώδιο για τον EuroAsia Interconnector δε θα μπορέσει να εγκαταστήσει χωρίς άδεια από την Τουρκία όπως πάνε τα πράγματα.

Η συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου

Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, η Δεξιά ζορίζεται πολύ και για να στυλώσει το εθνικό φρόνημα, να τσιμεντώσει τον εθνικό κορμό ανάγει τον κοινωνικό και διακρατικό πόλεμο σε πολιτικό και ιδεολογικό πόλεμο απέναντι στον αιώνιο εχθρό του κομμουνισμού και της Αριστεράς. Πουλάει ιδεολογία, δηλαδή, σε 2 και κάτι εκατομμύρια έλληνες εντός χώρας και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες εκτός χώρας που προετοιμάζει να εγγράψει στους εκλογικούς καταλόγους για να πάρει τις εκλογές. Το είδαμε στον Έβρο όπου κατάφερε να πουλήσει την εικόνα της εισβολής. Το βλέπουμε με την όλο και μεγαλύτερη στοχοποίηση στα κάστρα της Αριστεράς (άσυλο, πανεπιστήμια, διαδηλώσεις κτλ), στην περίπτωση Κουφοντίνα, στο δόγμα Νόμος και Τάξη. Θα πρέπει να εξηγήσει στους υπηκόους της, αν χάσει, ότι η ΝΑ Μεσόγειος δεν είναι ελληνική θάλασσα και το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη αλλά διεθνή ύδατα. Όλα αυτά είναι πολύ δύσκολα και δεν μπορούν να ειπωθούν μετά από τόσες δεκαετίες ψεμάτων ή ηλίθιων ελληνάραδικων επιδιώξεων. Το ζήτημα θα πρέπει να επιλυθεί με κάποιον τρόπο που να φαίνεται ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή (τα διεθνή δικαστήρια σε συνδυασμό με ολιγοήμερη πολεμική εμπλοκή φαντάζει το πιο πιθανό σενάριο). Η Αριστερά φυσικά βολεύεται με αυτή την αφήγηση για να απευθυνθεί στο υπόλοιπο μέρος του εκλογικού σώματος που είναι και εκείνο που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις. Γι’ αυτό και έχει επιστρατεύσει τους όρους περί Χούντας, περί κακών μπάτσων και αυταρχικής κυβέρνησης, νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιάς πολιτικής ατζέντας. Ή το καλύτερο: «αντιδημοκρατική εκτροπή»!! Ακούμε ακόμα και το επιχείρημα ότι μοιάζουμε με το καθεστώς Έρντογαν όσο περνάει ο καιρός. Ένα σύνθημα τέλεια τοποθετημένο στη θέση της Αριστεράς που συνδυάζει μια επιθετική εξωτερική πολιτική στον προαίωνιο εχθρό και τονώνει το εθνικό φρόνημα όσων δε θέλουν να ταυτίζονται με την ακροδεξιά.

Δεν έχουμε Χούντα. Ούτε αντιδημοκρατική εκτροπή. Δεν είναι το βασικό πρόβλημα οι μπάτσοι, ούτε η αυταρχικότητα της Δεξιάς κυβέρνησης. Φυσικά, ο πυρήνας της Δεξιάς είναι φασιστικός με την εμφυλιακή έννοια και είναι επικίνδυνος. Θα προτιμούσαμε να μην υπάρχει. Η στρατιωτικοποίηση και ο εκσυγχρονισμός της αστυνομικής πολιτικής (π.χ. διαδηλώσεις) ακολουθεί τα πρότυπα των κανονικών κρατών της Ευρώπης (δεν κρύβω ότι η Δεξιά είναι ικανή στο να τα κάνει σαλάτα και σε αυτό το τομέα, η Αριστερά έχει πιο πολλά φόντα). Τα προβλήματα του ελληνικού κράτους είναι, όμως, πολύ ευρύτερα και δεν μπορώ να αναφερθώ εδώ. Ξεκινούν από τη διαρκή κρίση του καπιταλισμού από τη δεκαετία του ‘70 και τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις (που είναι τεκτονικές) μέχρι την μείωση του πληθυσμού και την ανάπτυξη που ποτέ δε θα έρθει. Η Αριστερά προσπαθεί από κοινού να λύσει αυτά τα προβλήματα και πραγματικά δε θέλω να ξέρω τι θα έφτανε να κάνει για να υπερασπιστεί τις εδαφικές επιδιώξεις του ελληνικού κράτους. Η μάχη ανάμεσα σε Αριστερά και Δεξιά θα είναι την επόμενη δεκαετία εκείνη η σπειροειδής κίνηση που θα ολοκληρώνει την Κρατική πολιτική πειθάρχησης των υποτελών πληθυσμών στα πρότυπα της στρατιωτικής διαχείρισης των μεταναστευτικών πληθυσμών για τα κατώτερα στρώματα πότε με μπάτσους, πότε με επιδόματα, πότε με αυστηρότητα και πότε με κατανόηση. Μια μάχη που θα προσπαθεί να λειτουργεί αποπροσανατολιστικά από τα πραγματικά επίδικα του κοινωνικού πολέμου. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι αυτή η μάχη θα αφορά όλο και μικρότερο μέρος του πληθυσμού. Το Σεπτέμβριο του 1996 απείχε το 23,6% από τις εκλογές ενώ τον Ιούλιο του 2019 το 42.2%.[3] Ήδη, η ένταση του κοινωνικού πολέμου την τελευταία 15ετία έχει αναγκάσει το πολιτικό σύστημα όχι μόνο σε κρίση αντιπροσώπευσης αλλά και σε διακυβέρνηση από μια πολιτική ενότητα που μας κυβερνά μέχρι σήμερα και αποτελείται από όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά (ο ΣΥΡΙΖΑ και οι μάρτυρες υπεράσπισης του Κουφοντίνα ήταν άκρα αριστερά κάποτε). Από το 2010 και μετά κυβερνά ένα μίγμα αυτού του πολιτικού προσωπικού (σήμερα ένα μίγμα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ και πρώην αριστεροί).

Φυσικά, η ιστορία δημιουργείται από τις πραγματικές κινήσεις των ανθρώπων. Από τη σκοπιά μας, μόνο μια επαναστατική στρατηγική που θα αντλεί από τα προτάγματα του ελευθεριακού κομμουνισμού και θα πατάει γερά πάνω στην τεκμηριωμένη ανάλυση της πραγματικότητας μπορεί να μας δώσει δυνατότητες. Η κατανόηση της σχέσης κοινωνικού και διακρατικού πολέμου και η ορατότητα αυτής της σχέσης μακριά από την προσπάθεια για συσκότισή της στο πολιτικό θέατρο (απ’ όπου κι αν προέρχεται) είναι βασικά ζητούμενα μιας τέτοιας τεκμηρίωσης.

[1] «Πώς έπεσε η χούντα της Αθήνας». Tου Στίβεν Β. Ρόμπερτς
https://tvxs.gr/news/taksidia-sto-xrono/pos-epese-i-xoynta-tis-athinas-mia-xreokopia-sto-mikroskopio-toy-stiben-b-ro

[2] Ο Γεώργιος Γρίβας, ήρωας για τους φασίστες και δικαίως, είναι ένα πρόσωπο που συγκεντρώνει πολλές σημαντικές στιγμές της ελληνικής κρατικής πολιτικής. Πολέμησε στην Μικρασιατική Εκστρατεία (π.χ. στη μάχη του Σαγγάριου), υποστηρικτής της μεταξικής δικτατορίας κατά τη διάρκεια της οποίας προήχθη επαγγελματικά, ιδρυτής της Οργάνωσης Χ επί Κατοχής και απεσταλμένος του ελληνικού κράτους στη δεκαετία του ’50 ως ιδρυτής της ΕΟΚΑ, απεσταλμένος ξανά την δεκαετία του ’60 μετά την ανεξαρτητοποίηση της Κύπρου και με κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και τέλος ιδρυτής της ΕΟΚΑ Β’ που πραγματοποίησε το πραξικόπημα του ’74 στην Κύπρο – αν και ο ίδιος δεν πρόλαβε να το δει, είχαν κουβαλήσει το έπιπλο οι τέσσερις.

[3] Αποτελέσματα Εθνικών Εκλογών (1996 – 2019)
https://socioscope.gr/dataset/greek-election-results

*Από εδώ: https://blackathena.squat.net/xounta73/

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος / Λαϊκοί Αγώνες / Γνώμη / Ανάλυση Monday March 22, 2021 13:47 byΠρωτ. Αναρχικών Αγ.Αναργύρων-Καματερού

Ως Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων-Καματερού επεξεργαζόμαστε ιδέες και προτάσεις για ανάληψη πρωτοβουλιών τόσο στην τρέχουσα περίοδο της πανδημίας κατά την οποία τα κρατικά κελεύσματα για “ατομική ευθύνη” και “απομόνωση” καλλιεργούν το έδαφος για φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού, αποξένωσης και υποταγής στους σχεδιασμούς του κράτους, όσο και για το επόμενο κρίσιμο διάστημα κατά το οποίο θα δοθεί μια μεγάλη πολιτική μάχη ενάντια στις επιπτώσεις της Νέας Ύφεσης που θα σημάνει την έναρξη ενός νέου κύκλου κρατικής-καπιταλιστικής επίθεσης που θα είναι σαρωτικού χαρακτήρα.


Η ιστορική περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από την εξάπλωση μιας φονικής πανδημίας που έχει στερήσει την ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Ζωές που σε μεγάλο ποσοστό θα είχαν σωθεί, εάν η υγεία δεν αντιμετωπιζόταν ως αντικείμενο κέρδους και δεν πωλούνταν σαν εμπόρευμα μέσα σε ένα ληστρικά δομημένο σύστημα εκμετάλλευσης.

Η προσβολή από τον κορονοϊό αναμφίβολα δεν έχει ταξικά κριτήρια. Ο ιός προσβάλλει εξίσου πλούσιους και φτωχούς, με την διαφορά ότι οι τελευταίοι δεν έχουν την ίδια δυνατότητα πρόσβασης στην ακριβά κοστολογημένη διάγνωση, δεν ανήκουν στους λίγους και “τυχερούς”. Την ίδια στιγμή, το υποβαθμισμένο από όλες τις κυβερνήσεις σύστημα υγείας δεν διαθέτει τις απαραίτητες νοσοκομειακές και εργαστηριακές υποδομές, τον εξοπλισμό, το αναγκαίο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό για ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και αδυνατεί να παρέχει δειγματοληψία σε μαζική κλίμακα. Η παρούσα κατάσταση φανερώνει με το πιο εμφατικό και επώδυνο τρόπο όλες τις προϋπάρχουσες ανεπάρκειες και ελλείψεις του συστήματος υγείας και καταδεικνύει τον βαθιά ταξικό του χαρακτήρα. Οι άνθρωποι που θα χαθούν – με εξαίρεση ελάχιστα βαριά περιστατικά- θα είναι άνθρωποι της τάξης μας.

Το ξέσπασμα της πανδημίας, εκτός από τις συνέπειες στην δημόσια υγεία, αποτέλεσε και καταλυτικό παράγοντα για την εκδήλωση του νέου επεισοδίου της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Οι επιπτώσεις της Νέας Ύφεσης θα είναι μεγάλες για τον κόσμο της μισθωτής εργασίας που θα κληθεί να αποσβέσει το κόστος της ζημιάς για λογαριασμό του κεφαλαίου. Το διάστημα που θα ακολουθήσει, ο θάνατος θα γίνει κανονικότητα και θα διασπείρεται απλόχερα, από τον καταστροφικό ιό της κυριαρχίας.

Η αρχική πτώση των αγορών προκλήθηκε από την κατακόρυφη βουτιά των τιμών του πετρελαίου σε συνδυασμό με το κλίμα αβεβαιότητας και ανασφάλειας που δημιούργησε στους επενδυτές η εξάπλωση της επιδημίας και η επερχόμενη συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας. Σύντομα, η αβεβαιότητα μετατράπηκε σε κατάρρευση. Οδήγησε στον εγκλωβισμό της παγκόσμιας οικονομίας σε μια Νέα Ύφεση, σε ένα νέο επεισόδιο της τρέχουσας καπιταλιστικής κρίσης, που βρισκόταν εδώ και και καιρό προ των πυλών.

Επιβεβαιώνεται ότι σε πλείστες περιπτώσεις στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η πλασματική άνοδος υποκρύπτει μια λανθάνουσα κρίση. Είναι χαρακτηριστικό πως οι δείκτες της Wall Street κυμαίνονταν σε επίπεδα ρεκόρ την στιγμή που ο κορονοϊός χτύπαγε την Κίνα. Εντούτοις, οι ενδείξεις για το νέο επεισόδιο της συστημικής κρίσης ήταν έκδηλες και υπέβοσκαν κάτω από το τεχνητό πέπλο εικονικής κερδοσκοπίας. Η αυξανόμενη και ταχεία συσσώρευση του παγκόσμιου χρέους, οι χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και οι εμπορικοί πόλεμοι προλείαιναν το έδαφος. Άλλωστε, κάθε επιχείριση διάσωσης του συστήματος από το 2008 και ύστερα, κάθε συνταγή που επιστρατεύτηκε για να ανακόψει την καταστροφική τροχιά της κρίσης μετέθεσε την μεγαλύτερη έκρηξη της στο μέλλον. Οι τακτικές που ακολουθήθηκαν, η τροφοδότηση του δανεικού χρήματος και η ανακύκλωση του χρέους δημιούργησαν το δεδομένο ότι η φούσκα τεχνητής “ανάκαμψης” θα σκάσει εν μία νυκτί, ότι οι μηχανισμοί αντιμετώπισης της κρίσης θα οδηγήσουν σε περαιτέρω έξαρση και επιδείνωση της.

Η μεγάλη ένεση ρευστότητας της FED και η μείωση των επιτοκίων που χρησιμοποιήθηκαν ως μέτρα για τον περιορισμό των συνεπειών της επερχόμενης ύφεσης δεν κατάφεραν να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη των επενδυτών. Έτσι, υπήρξε ένα παρατεταμένο κραχ, με αποτέλεσμα την επιστράτευση νέων μέτρων νομισματικής επέκτασης, που επέφεραν τον μηδενισμό των επιτοκίων και την παροχή ποσών ρευστότητας ύψους τρισεκατομμυρίων. Αντίστοιχα στην ευρωπαϊκή αγορά, τα μέτρα της Ε.Κ.Τ. δεν ήταν ικανά να εμποδίσουν την πίεση στα ευρωπαϊκά ομόλογα συμπεριλαμβανομένων και των ελληνικών, που από το ιστορικό χαμηλό μετέβησαν σε επιτόκια δανεισμού που υπερβαίνουν το κόστος των δανειακών συμβάσεων.

Η διάχυτη ρευστότητα και η σπασμωδικότητα των κεφαλαιαγορών, καταμαρτυρούσαν την συστημική αβεβαιότητα, αποτύπωναν την κρίση εμπιστοσύνης των καπιταλιστών στο ίδιο τους το σύστημα. Μια οικονομική δόμηση που βασίζεται στην τιτλοποίηση του “κινδύνου”, το τζογάρισμα και την κερδοσκοπία επί του χρέους, θα ήταν αδύνατο να ξεπεράσει μια κρίση με τακτικές που το αναπαράγουν. Κανένα “νέο” εργαλείο δεν εμφανίστηκε από το 2007 έως σήμερα για να “ξελασπώσει” το σύστημα από το δομικό του αδιέξοδο. Κάποτε ο κευνσιανισμός υπήρξε αντίδοτο, αλλά μέχρι την εφαρμογή του μεσολάβησε ένας παγκόσμιος πόλεμος. Η ανάσυρση του με αφορμή μια κρίση του νεοφιλελευθερισμού, δεν θα αποτελέσει φάρμακο, αλλά πισωγύρισμα. Ειδικά σε μια εποχή προχωρημένης αλληλεξάρτησης των καπιταλιστικών λειτουργιών όπου οι παραδοσιακές συνταγές κεντρικών τραπεζών και κυβερνήσεων έχουν χρεοκοπήσει, η επαναφορά ενός ισχυρού κρατικού παρεμβατισμού αποδεικνύεται μη βιώσιμη για το σύστημα και επιτείνει το πρόβλημα. Το σύστημα έχει εξαντλήσει τους (οικονομικούς) μηχανισμούς και τα εργαλεία που έχει στα χέρια του. Εντός του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, καμία άλλη λύση δεν υπάρχει για μια δομική κρίση που είναι στο DNA του και συνεχώς οξύνεται, βαθαίνει, προκαλεί νέα αδιέξοδα: η λύση για το ξεπέρασμα της προϋποθέτει την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους.

Είναι φανερό λοιπόν, ότι η παράλυση του μεγαλύτερου μέρους της οικονομικής δραστηριότητας λόγω της πανδημίας θα προκαλέσει ραγδαίες υποχωρήσεις ως προς το διεθνές αλλά και εγχώριο Α.Ε.Π., ενώ οι επιπτώσεις της παραγωγικής και αγοραστικής βραχυκύκλωσης αποτυπώνονται ήδη στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η ανάδειξη του κορονοϊού ως “απρόβλεπτου” παράγοντα ανατροπής της δήθεν “ομαλοποίησης των αγορών” και της “ανάκαμψης της οικονομίας” θα αποτελέσει την κυρίαρχη επικοινωνιακή συνταγή που θα συνοδεύσει τις νέες πολιτικές κοινωνικής ευθανασίας με τις οποίες το σύστημα θα επιχειρήσει να μεταβιβάσει τα “σπασμένα” της Ύφεσης στο σύνολο της εργατικής τάξης. Το “όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε” θα αναδειχθεί ως το κεντρικό εργαλείο απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης στις απολύσεις, στα λουκέτα και την υπερσυσσώρευση πλεονάζουσας εργασίας των επόμενων μηνών. Οι συνέπειες του κορονοϊού, εκτός από την δημόσια υγεία, θα αποτυπωθούν σε όλο το φάσμα του κοινωνικού βίου. Η ολομέτωπη επίθεση στην μισθωτή εργασία, στα εργατικά κεκτημένα και τις κοινωνικές ελευθερίες θα έχει ως άλλοθι την πανδημία και συσκοτίζοντας ότι το σύστημα νοσούσε από καιρό και οι πάντες γνώριζαν ότι μια Νέα Ύφεση δεν αργεί, η πανδημία θα παρουσιαστεί ως μια “ασύμμετρη απειλή” που ευθύνεται αποκλειστικά για την εκδήλωση της κρίσης και τις οδυνηρές συνέπειες της.

Κάθε περίοδος κρίσης ξεκινάει με ένα τραπεζίτη να πηδάει από το παράθυρο. Και κάθε κρίση προχωράει με τους θύτες να γίνονται θύματα, με τους ολιγάρχες του πλούτου να πολλαπλασιάζουν τις περιουσίες τους και την τάξη των εκμεταλλευόμενων τελικά να είναι αυτή που κατακρημνίζεται. Είναι βέβαιο ότι αυτοί που θα “πέσουν από τα παράθυρα” για ακόμη μια φορά θα είναι οι εργαζόμενοι, οι επόμενες στρατιές ανέργων, οι νέες και οι νέοι, στις πλάτες των οποίων θα μετακυλιθεί το κόστος της Νέας Ύφεσης. Είναι ιστορικό καθήκον να το αποτρέψουμε.

Οι κοινωνικές ανισότητες εν καιρώ κρίσης έχουν υπερβεί κάθε ιστορικό προηγούμενο. Η ταξική ψαλίδα ολοένα και ανοίγει. Στην Ελλάδα 4 δισεκατομμυριούχοι (Λάτσης, Νιάρχος, Μυστακίδης και Βαρδινογιάννης) κατέχουν πλούτο ίσο με τον 1/20 του ΑΕΠ. Σε όλο τον πλανήτη περισσότερο από το 50% του παγκόσμιου πλούτου βρίσκεται στα χέρια μιας προνομιούχας κάστας που δεν ξεπερνά το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού. Αυτό είναι το δίκαιο του συστήματος! Αυτά είναι τα καλά του καπιταλισμού και του κράτους!

Οι θριαμβολογίες για το “τέλος της κρίσης” και οι μεταμνημονιακοί μύθοι έχουν πλέον υποχωρήσει μπροστά στο νέο επεισόδιο της δομικής κρίσης καπιταλιστικής υπερσυσσώρευσης. Η έξοδος στις αγορές ήταν ένα μεγάλο παραμύθι, μια απάτη που κατασκευάστηκε για να διανθίσει τα “success story” των διεθνών τραπεζιτών τοκογλύφων, των κυβερνήσεων και των αστικών τάξεων για τα “επιτυχημένα προγράμματα στήριξης”. Σαν ομάδα, είχαμε επισημάνει από καιρό ότι η κατά παραγγελία αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας του ελληνικού κράτους από καθοδηγουμένους οίκους αξιολόγησης και η “ψυχολογική ντόπα” των κεφαλαιαγορών θα οδηγούσαν σε μια πλασματική έλξη προς τα ελληνικά ομόλογα για ένα σύντομο κέρδος και ένα μαζικό ξεπούλημα στην δευτερογενή αγορά, τονίζοντας ότι “τα επενδυτικά κεφάλαια γνωρίζουν πολύ καλά ότι όσο πιο γρήγορα τα ξεφορτωθούν, τόσο πιο γρήγορα θα αποδεσμευτούν από την τοξικότητα τους”.

Τις μέρες αυτές, οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων μετά από μαζικές ρευστοποιήσεις αυξήθηκαν κατακόρυφα ως προς τις τιμές τους. Συγκεκριμένα το 10ετες ομόλογο ξεπέρασε το 4%, η απόδοση του 5ετους το 3% και του 15ετους το 3.5%. Οι επενδυτές στράφηκαν προς ασφαλή “καταφύγια” όπως τα γερμανικά και τα αμερικανικά ομόλογα και εγκατέλειψαν την προτροπή “αγοράζουμε Ελλάδα”, “αγοράζουμε τις θυσίες του ελληνικού λαού”. Η επισπευσμένη επαναφορά του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης (qe) από την Ε.Κ.Τ. και η ένταξη της Ελλάδας σε αυτό, στο μόνο που θα συμβάλλει, είναι η κερδοφορία των funds που επένδυσαν στα ελληνικά ομόλογα. Η επίδραση του qe στις αποδόσεις θα είναι ισχνή και χαμηλής διάρκειας, ενώ η αποτυχία του προηγούμενου προγράμματος ως προς την επίτευξη των στόχων για αύξηση του πληθωρισμού, διατήρηση της απόδοσης των ευρωπαικών ομολόγων σε χαμηλά επίπεδα κ.λ.π. προδιαγράφει την έκβαση και αυτού του προγράμματος.

Η χρεωκοπία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου σηματοδοτήθηκε το 2008 από τους ίδιους τους εκφραστές του, όταν οι τράπεζες και οι κεφαλαιοκράτες κατέφυγαν στην αγκαλιά του κράτους για να διασωθούν. Με την κρίση του κορονοϊού και την Νέα Ύφεση του 2020 κατέρρευσαν κι άλλο τα ιδεολογικά θεμέλια και οι δοξασίες του νεοφιλελευθερισμού, κατέρρευσαν οι μύθοι για την ιδιωτικοποίηση της υγείας, βουλώθηκαν τα στόματα για τον “κορεσμό των γιατρών στα νοσοκομεία” (sic). Η αύξηση των τιμών σε είδη αυτοπροστασίας και υγιεινής (αντισηπτικά, μάσκες κ.α.) που προσδιορίστηκαν ως “αισχροκέρδεια” και “μαυραγοριτισμός” έτυχε του (ορθού) επαναπροσδιορισμού από τον υπουργό ανάπτυξης και γνωστό τηλεπωλητή ως “εφαρμογή του νόμου της προσφοράς και της ζήτησης”. Αργότερα “ο μπουμπούκος” αναδιπλώθηκε, προδίδοντας τις φιλελεύθερες αρχές και την πίστη του στην αυτορρυθμιζόμενη αγορά και μίλησε με περηφάνια για τα “πλαφόν”, για τα αντισηπτικά που θα προσφέρονται “από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητες του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του”. Ζούμε στην χώρα που οι σοσιαλδημοκράτες εφαρμόζουν νεοφιλελευθερισμό και οι οι δεξιοί κευνσιανισμό! Που είναι τώρα οι φίλοι της “ελεύθερης αγοράς” να μας μιλήσουν για απολύσεις ιατρών; Οι δεξιοί έγιναν οι μεγαλύτεροι ρεβινζιονιστές και οπορτουνιστές. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που τα ΜΑΤ άνοιγαν τα κεφάλια των γιατρών και των εργαζομένων που διαδήλωναν ενάντια στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της δημόσιας υγείας.

Συμπερασματικά, η αδυναμία των συστημάτων υγείας να διαχειριστούν τους εκθετικά αυξανόμενους ασθενείς από την πανδημία είναι εμφανής. Τα μέτρα αυτοφυλάκισης με τα οποία τα κράτη επιχειρούν να συρρικνώσουν τα ποσοστά μετάδοσης του κορονοϊού αποκαλύπτουν τις ανεπάρκειες της σαθρής δόμησης του τομέα υγείας, της υποστελέχωσης προσωπικού, της υποχρηματοδότησης, της υποβάθμισης συνολικά της δημόσιας υγείας προς όφελος της κερδοφορίας των ιδιωτών.

Σε αυτές τις δύσκολες μέρες δεν κρυβόμαστε. Εμπιστευόμαστε τους γιατρούς, όχι το κράτος. Στηρίζουμε τους/τις ευπαθείς, τους συνανθρώπους μας με βαρύ ιατρικό ιστορικό, με χρόνια νοσήματα. Προσφέρουμε αλληλεγγύη στους ανθρώπους της τάξης μας που εργάζονται, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία και την ζωή τους. Εν μέσω πανδημίας, ένα οργανωμένο αναρχικό κίνημα όφειλε να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της κοινωνικής αντίστασης και αλληλοβοήθειας, με συνέπεια και υπευθυνότητα:

▪ Συγκροτώντας εθελοντικές ομάδες αλληλοβοήθειας (με την τήρηση όλων των υγειονομικών μέσων αυτο-προστασίας) και διανέμοντας είδη πρώτης ανάγκης στις ευπαθείς ομάδες υψηλού κινδύνου και σ’ εκείνους και εκείνες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα για την αγορά τους (αντισηπτικά, μάσκες, οινόπνευμα κ.α. που πωλούνται με μαυραγορίτικους όρους αισχροκέρδειας στην “αυτορυθμιζόμενη ελεύθερη αγορά”).

▪ Με ελευθεριακές κοινωνικές δομές που θα προήγαγαν την έμπρακτη αλληλεγγύη, την ταξική ενότητα και την συλλογική ευθύνη.
▪ Με την λειτουργία δομών υγείας που θα παρείχαν πληροφόρηση, πρωτοβάθμια μέριμνα και φαρμακευτική κάλυψη.
▪ Απαιτώντας την άμεση και δωρεάν δειγματοληψία για την διάγνωση της ασθένειας χωρίς ταξικούς διαχωρισμούς.
▪ Διεκδικώντας την επίταξη όλων των ιδιωτικών εργαστηριακών μονάδων και νοσοκομείων.

▪ Καταλαμβάνοντας κτήρια και αδειάζοντας εκκλησίες για την μετατροπή τους σε χώρους νοσηλείας, σε χώρους διαμονής και φροντίδας για άστεγους/ες.

▪ Με ιδέες, θέσεις, δράσεις και προτάσεις για την επαναστατική ανατροπή σε μια συγκυρία όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης που σύντομα θα επιφέρει νέες πολιτικές κοινωνικής λεηλασίας και ταξικής εκμετάλλευσης, νέους πολέμους, νέα δυστυχία και εξαθλίωση σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού.

Ως Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων-Καματερού επεξεργαζόμαστε ιδέες και προτάσεις για ανάληψη πρωτοβουλιών τόσο στην τρέχουσα περίοδο της πανδημίας κατά την οποία τα κρατικά κελεύσματα για “ατομική ευθύνη” και “απομόνωση” καλλιεργούν το έδαφος για φαινόμενα κοινωνικού κανιβαλισμού, αποξένωσης και υποταγής στους σχεδιασμούς του κράτους, όσο και για το επόμενο κρίσιμο διάστημα κατά το οποίο θα δοθεί μια μεγάλη πολιτική μάχη ενάντια στις επιπτώσεις της Νέας Ύφεσης που θα σημάνει την έναρξη ενός νέου κύκλου κρατικής-καπιταλιστικής επίθεσης που θα είναι σαρωτικού χαρακτήρα.

Προτείνουμε στις συντρόφισσες και στους συντρόφους που μοιραζόμαστε κοινές αξίες και πολιτικές στοχεύσεις, τις μέρες αυτές της αυτοφυλάκισης και του μαζικού εγκλεισμού να αναρωτηθούν ποιες ανεπάρκειες (οργανωτικές και πολιτικές) και ποια λάθη των τελευταίων χρόνων μας οδήγησαν (κινηματικά) εδώ που είμαστε σήμερα. Και προτρέπουμε όλες και όλους να εκμεταλλευτούν δημιουργικά, αγωνιστικά και παραγωγικά τις εβδομάδες που θα ακολουθήσουν, μεταδίδοντας κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα με κάθε τρόπο, προσφέροντας αλληλεγγύη στα πιο ευάλωτα τμήματα της κοινωνίας και αναλαμβάνοντας αντιστασιακές δράσεις.
Ας οπλιστούμε με γνώση, ιδέες και δύναμη και να μην κλειστούμε ατομικιστικά στους εαυτούς ή στα λιγοστά κοντινά μας πρόσωπα. Ας μην ξεχνάμε ότι οι συνωστισμένοι/ες στις φυλακές και στα κέντρα κράτησης δεν έχουν την “πολυτέλεια” να αυτοπροστατευτούν και να επιδείξουν “ατομική ευθύνη”(sic). Οι εργαζόμενοι/ες στα σούπερ μάρκετ, τα φαρμακεία, τους φούρνους, στις τηλεπικοινωνίες, οι διανομείς, οι βιομηχανικοί εργάτες, κ.α. δεν έχουν την δυνατότητα να στρατευτούν στα κρατικά διατάγματα “μένουμε σπίτι”. Να σταθούμε ο ένας πλάι στην άλλη.

Η κοινωνική αλληλοβοήθεια δεν θα μπει σε καραντίνα

Υγεία και δύναμη. Η Αλληλεγγύη θα νικήσει

Ζήτω η Κοινωνική Επανάσταση

Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων-Καματερού

Υ.Γ. Για δεοντολογικούς λόγους επισημαίνουμε ότι υπήρξαν κάποιες νοηματικές αλλαγές στην δομή του κειμένου, μετά την αρχική του δημοσίευση.

https://protaanka.espivblogs.net/2020/03/19/paremvasi-sto-parko-tritsi-gia-tin-nea-yfesi-me-aformi-tin-pandimia-keimeno-foto/?fbclid=IwAR04jlTNWfq1GD...AJYLI

indonesia / philippines / australia / community struggles / opinion / analysis Tuesday March 02, 2021 11:46 byIswed Tiggjan

The LNP government has announced this week its planned changes to the JobSeeker payment in so-called Australia. After 27 years of no increases, they have decided to raise the dole from $40 a day all the way up to $43 a day. This leaves the payment far below the relative poverty line. The real concern with these changes is the increase to already draconian mutual obligations forced onto the unemployed.
As anarchists we understand that capitalism’s illusion of being consensual and contractual is a bald-face lie, so how then can we fight back against not just these changes but the entire rotten welfare system in this country?
There are already the usual calls of putting pressure onto the Labor Party who have shown time and time again they are no friends of those in poverty. We need to build popular power in the movements and build alliances.

The LNP government has announced this week its planned changes to the JobSeeker payment in so-called Australia. After 27 years of no increases, they have decided to raise the dole from $40 a day all the way up to $43 a day. This leaves the payment far below the relative poverty line ($457 a week), let alone Henderson Poverty line ($550) which Anti-Poverty Network QLD argues is the minimum acceptable raise.

While this so-called ‘raise’ is pathetic and insulting, the real concern with these changes is the increase to already draconian mutual obligations forced onto the unemployed. Mutual obligations in this country have already allowed job agencies to act as prison wardens of the unemployed, threatening, lying and browbeating them into submission to ensure a desperate and pliable reserve army of labour and to coerce people into unsafe and underpaid work.

This coercive function is only going to increase further, with the announcement that the government plans to institute mandatory ‘intensive training’ for all those unemployed for over six months. Most worryingly, the government is also creating a ‘dob-in’ hotline, which will allow employers to report unemployed people to the government should they refuse ‘suitable’ work. This can then result in the suspension of payments. How is suitable work defined? Well however the government wants it to be, of course.

Even before the changes multiple members of Anti-Poverty Network QLD (APN QLD) had tales to tell about being forced into work that were physically or mentally unable to do, work that required hours and hours of public transport, or even at times work which was impossible to travel to. Eventually no doubt we’ll begin to see the government defining ‘suitable’ work as all work, no matter the circumstances, so that they can begin to force workers out to the farms to be underpaid, overworked and in many cases sexually assaulted.

As anarchists we understand that capitalism’s illusion of being consensual and contractual is a bald-face lie, but rarely does the state make it so obvious. We are told that capitalism wants a free market – that a generation of union-smashing, casualisation and browbeating of the working class was all to encourage a flexible market where people can pick and choose jobs as they wish and leave when they want. Yet now the unemployed don’t even have the capacity to turn down unsafe work without being pushed further down into poverty and desperation. A situation we would hardly call consensual.

With changes such as these we see the real reality of capitalism. Capitalism wants a browbeaten and demoralised reserve army of labour that it can use to lower the conditions of all workers. It wants unemployed people to be so willing to get out of this system that they will accept any conditions or pay, even to the extent of crossing picket lines.

One member of APN QLD told us about their experiences in the Job Active system, which as part of their mutual obligations included mandatory training courses once a fortnight. They told us that rather than teaching anything practical these courses consisted entirely of two hours of anti-union rhetoric based around treating the boss as lord and saviour, being at their beck and call and never ever questioning them or doing anything against their wishes. It is obvious this system is designed to punish and indoctrinate people in poverty so that they can be used as a weapon against the rest of the working class.

Now with the ‘bosses dob-in line’, we’re going to see these abuses worsen, with feminist groups across Australia already raising awareness to the fact that this can and will be used as a weapon against vunerable women to coerce sex and more.

So how then can we fight back against not just these changes but the entire rotten welfare system in this country?

There are already the usual calls of putting pressure onto the Labor Party and then focusing on having them elected to effect change on behalf of those in poverty with identical calls revolving around the Greens.

But the Labor Party have shown time and time again they are no friends of those in poverty. After all, what politician is? The Greens, on the other hand, are currently incapable of reaching government. Even if they were, we can guarantee that like socialist and green parties worldwide, their politics would drift further to the right the closer they came to the halls of power. Each and every time social movements have turned in this direction they have seen themselves gutted to serve the electoral ambitions of this party or that.

There is only one answer and it is the same that it has always been when discussing how to enact massive social change. We need to build popular power in the movements and build alliances between all those affected; people in poverty, First Nations people, women, unions and so on. We need to struggle on our own terms for our own demands, not those of a political party wanting to ride us into power. Enacting change through a political party rather than building the popular power of movements means that any victories will not be our own, so promises can be broken and reforms can be rapidly rolled back. It also leads to demobilisation, as meaningful long-lasting organisation and power can’t be built that way. Following this pattern only means having to start from scratch every time we are faced with a new confrontation. It is social movements not politicians that make change. Even the LNP can be forced into accepting the movement’s demands if the movement is strong enough and militant enough.

Building popular power within militant and autonomous social movements, rather than building social movements to support political parties, means not just building the power needed to win this struggle, but the power needed to win future struggles – the power not just to relieve poverty but to end it.

So what then can we do right now?

We can get involved in autonomous and grassroots anti-poverty organisations such as APN QLD. We can and must agitate within the rank and file of our unions to come out against these changes and join the fight to win back the rights the working class bled for in the past. We can mobilise in our communities, talk to our friends, neighbours and relatives, to strengthen the bonds of solidarity we need to overcome the discourse of powerlessness.

In short we can agitate, we can fight and we can build power. Then we can win on our own terms.

Ιβηρική / Λαϊκοί Αγώνες / Ανακοίνωση Τύπου Sunday February 21, 2021 19:26 byEmbat

Απαιτούμε την απελευθέρωση του Πάμπλο Χασέλ και όλων των πολιτικών κρατούμενων. Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων, τη διάλυση της BRIMO [2], την πτώση της μοναρχίας και του φασιστικού κράτους. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε κάτι άλλο.

Ο βασιλιάς είναι γυμνός. Η αυταρχική στροφή του κράτους. | Ανακοίνωση για τον Πάμπλο Χασέλ.

Μετά τη φυλάκιση του ράπερ Πάμπλο Χασέλ για ένα τραγούδι του κατά της μοναρχίας, μετά τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων ενάντια στη φυλάκισή του, μετά την εντελώς ατιμώρητη διαδήλωση των νεοναζί στη Μαδρίτη προς τιμήν της Κυανής Μεραρχίας (σώμα εθελοντών φασιστών της φρανκικής Ισπανίας στους κόλπους της Βέρμαχτ κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), έπειτα από την αχαλίνωτη δράση της αστυνομίας στο Λιναρές της Ανδαλουσίας, έπειτα από την πολύμηνη απαγόρευση κυκλοφορίας το βράδυ, ενώ κάθε πρωί πηγαίνουμε για δουλειά σε γεμάτα λεωφορεία και τρένα, παστωμένοι σαν τα ψάρια ή ακόμα και μετά από τη βιασύνη τους να ξαναβάλουν στη φυλακή τους φυλακισμένους “Procés” [1] μετά τα δυσμενή αποτελέσματα για το καθεστώς στις καταλανικές εκλογές, εμείς βιώνουμε μια νέα τροπή των γεγονότων στο ισπανικό κράτος.

Τα παραπάνω, όπως και άλλα πολλά, σχετίζονται με τη λεγόμενη «δημοκρατική ομαλότητα», ή μάλλον την απουσία της. Όπως ανέφερε ο ίδιος ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης – ο ίδιος που παρήγγειλε στον Πάμπλο Χασέλ το τραγούδι και στη συνέχεια δεν ήθελε να μάθει τίποτα για τις νομικές του επιπτώσεις – η Ισπανία είναι μια ισχνού χαρακτήρα δημοκρατία. Με βάση τα παραπάνω, κινούμαστε προς σύγκλιση όχι με τις πιο προηγμένες χώρες της Βόρειας Ευρώπης, αλλά με τις χώρες της Ανατολής.

Σε λιγότερο από μία εβδομάδα οι αντιφάσεις του ισπανικού κράτους έχουν γίνει εμφανείς. Η μεγαλύτερη απ’ όλες τις αντιφάσεις είναι ότι υπάρχει μια κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι είναι αριστερή και προοδευτική, αλλά κάθε μέρα λαμβάνουμε πληροφορίες για το αντίθετο. Για παράδειγμα, η έλλειψη απόφασης ή βούλησης να προστατευθούν όσοι βρίσκονται στη βάση της κοινωνικής και παραγωγικής πυραμίδας, ενώ υποτάσσονται στους από τα πάνω, ή ο κυνισμός τους, όταν υπερασπίζονται ότι δε συμβαίνει τίποτα, όταν υπογράφονται φρανκικές ανακοινώσεις στον στρατό. Καθίσταται σαφές ξανά και ξανά πως η κυβέρνηση δεν έχει καμία εξουσία. Ποιος έχει τότε; Είναι ένα βαθύ κράτος που ελέγχει τους αγωγούς. Και από εκεί ελέγχει όλους τους άλλους μοχλούς: τον στρατό, το δικαστικό σώμα, τα μέσα ενημέρωσης, τις μεγάλες επιχειρήσεις, τους πολιτικούς και την αστυνομία. Και, φυσικά, τη μοναρχία. Αυτή δε λείπει.

Το πρόβλημα δεν είναι ο Πάμπλο Χασέλ. Είναι απλώς ένα απότοκο του προβλήματος. Ο πραγματικός “ελέφαντας στο δωμάτιο” είναι ότι το ισπανικό κράτος βρίσκεται στα χέρια αυτού του βαθέως κράτους που διέπεται από τις ίδιες αντιδραστικές ιδέες του φρανκισμού. Το κράτος είναι φρανκικό με δημοκρατικό προσωπείο. Και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει ούτε από το PSOE (Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα), ούτε από τους Podemos, ανεξάρτητα από το πόσες κυβερνητικές θητείες μπορεί να έχουν.

Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ισπανία σημαίνει ότι το “κοπάδι των προβάτων” κάπως έχει ξεφύγει από τον έλεγχο και είναι καιρός να επιστρατευτούν τα “σκυλιά”. Το καταλανικό εθνικό ζήτημα της τελευταίας δεκαετίας προκάλεσε τη σταδιακή εμφάνιση αυτού του νέου πολιτικού παράγοντα που κυριαρχεί στη χώρα, το δικαστικό σώμα. Αυτός ο παράγοντας είναι υπεύθυνος να νομοθετεί, να εκφράζει τη γνώμη του και να καθορίζει σαφώς την πολιτική ατζέντα του κράτους. Αυτός ο παράγοντας τροφοδοτείται από τον βομβαρδισμό των μέσων ενημέρωσης με ορισμένα θέματα, προκειμένου να “διαπαιδαγωγήσει” τον λαό. Το κάνουν, για παράδειγμα, όταν μιλούν για “χαμένα” αντί για ακρωτηριασμένα μάτια, όταν δεν μιλούν για τη βία που ασκείται από το κράτος μέσω της αστυνομίας ή όταν εκτρέπουν την προσοχή από τη ρίζα του προβλήματος θέτοντας έναν στρεβλό ορισμό πολιτικής αγωγής στο επίκεντρο της συζήτησης. Τα θεσμικά όργανα τροφοδοτούν, επίσης, αυτόν τον βομβαρδισμό προτείνοντας επειγόντως μια μεταρρύθμιση του ποινικού κώδικα, που θα μπορούσε να είχε γίνει πριν από μήνες, την κατάργηση του νόμου της λογοκρισίας και τη χορήγηση αμνηστίας στον Πάμπλο Χασέλ. Αυτές οι προτάσεις, παρότι κατατίθενται ιδιαίτερα καθυστερημένα, αποτελούν απλώς πρόσκαιρα μπαλώματα και όχι ριζικές και ουσιαστικές λύσεις.

Το συνολικό ζήτημα αποκαλύφθηκε καλά το φθινόπωρο του 2019 με την απόφαση του δημοψηφίσματος. Τώρα γίνεται πιο ξεκάθαρο. Το ισπανικό δικαστικό σώμα δεν ενδιαφέρεται για το νόμο, αλλά για την επιβολή ενός τρόπου ζωής που να συνάδει με τις αξίες τους. Δεν υπάρχει χώρος για οτιδήποτε άλλο.

Το να μην αντιληφθούμε ότι, για να προχωρήσουμε μπροστά, πρέπει να τα αποκαλύψουμε όλα αυτά, σημαίνει πως θα συνεχίσουμε να παίζουμε το παιχνίδι του μετα-φρανκικού κράτους. Η καταλανική πολιτική βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση. Καταλαβαίνουν πώς λειτουργεί το κράτος, αλλά τότε ζητούν τάξη. Δε θέλουν να καούν ολοσχερώς οι στρατώνες του. Ας γίνονται διαμαρτυρίες, αλλά να είναι ειρηνικές. Ανεκτός ο φεμινισμός, αλλά χωρίς να χάσουμε προνόμια. Οκ με τον θυμό, αλλά να είναι συγκρατημένος. Φωνάξτε τέσσερα συνθήματα και μετά πάτε στα σπίτια σας. Όσοι συντάσσονται με αυτήν τη λογική δε σκοπεύουν να αλλάξουν τίποτα. Απλώς επιθυμούν να συμμετάσχουν στη διεύθυνση της υπάρχουσας κατάστασης. Το να μην κάνεις τίποτα, όπως θα επιθυμούσαν οι αριστεροί πολιτικοί ή οι καταλανιστές, σημαίνει να επιτρέψεις σε καταστάσεις όπως αυτές να κανονικοποιηθούν και να οξυνθούν.

Ο θυμός και η αγανάκτηση εμφανίζονται ως μεμονωμένα ξεσπάσματα. Όταν αποτελούν κοινό κτήμα του λαού και εξωτερικεύονται, δεν απαιτείται κανένα πολιτικό μανιφέστο. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα καμένο εμπορευματοκιβώτιο και τότε χιλιάδες άνθρωποι – όχι μόνο στην Καταλονία αλλά και σε όλη τη χώρα – θα λάβουν το μήνυμα. Οι νέοι καταλαβαίνουν ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτήν την πραγματικότητα. Οι νέες γυναίκες δεν δέχονται πια να μένουν στην οπισθοφυλακή. Όχι μόνο για τον Πάμπλο Χασέλ, αλλά και για το μέλλον μας ως ελεύθεροι άνθρωποι.

Πρέπει, λοιπόν, να αναδείξουμε τα μηνύματα που διαδίδονται αυτές τις μέρες, διότι διαβρώνουν την αξιοπιστία του κράτους. To πιο σημαντικό μήνυμα είναι η υπεράσπιση των ελευθεριών στους δρόμους με κάθε αναγκαίο μέσο. Οι καλύτεροι από τους ανθρώπους μας κινδυνεύουν κάθε βράδυ. Είναι απαραίτητο, ως κοινωνία, να τους παρέχουμε όλη μας την υποστήριξη αυτές τις μέρες, αλλά και σε αυτές που θα έρθουν. Είναι απαραίτητο να δείξουμε την αλληλεγγύη μας σε όσους και όσες συνελήφθησαν και τραυματίστηκαν.

Απαιτούμε την απελευθέρωση του Πάμπλο Χασέλ και όλων των πολιτικών κρατούμενων. Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων, τη διάλυση της BRIMO [2], την πτώση της μοναρχίας και του φασιστικού κράτους. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε κάτι άλλο.

Embat (ελευθεριακή οργάνωση της Καταλονίας)

18 Φεβρουαρίου 2021

[1] Οι κρατούμενοι «Procés» είναι κρατούμενοι που φυλακίστηκαν λόγω της φερόμενης εμπλοκή τους στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Καταλονίας.
[2] Η BRIMO είναι κινητή μονάδα. Έτσι ονομάζονται τα ΜΑΤ της καταλανικής αστυνομίας (Mossos d’Esquadra).

*Μετάφραση: alerta.gr

This page has not been translated into 한국어 yet.

This page can be viewed in
English Italiano Català Ελληνικά Deutsch



Community struggles

Fri 29 Mar, 09:32

browse text browse image

textTensiones y desafíos actuales en torno a las construcciones populares autónomas Jul 21 08:45 by Diego Naim Saiegh 0 comments

eklogiki.jpg imageΗ εκλογική συγκυ`... May 27 20:20 by Αργύρης Αργυριάδης 1 comments

roma.jpg imageΡομά και επαναστ^... Dec 12 18:17 by Γιάννης Βολιάτης 2 comments

unnamed.jpg imageSupport of the Kurdish-Speaking Anarchist Forum Sep 29 20:15 by Kurdish-Speaking Anarchist Forum 5 comments

1668390_1.jpeg imageThe Queen is dead Sep 15 19:54 by MACG 3 comments

cost_of_living.jpg imageIt is now or we have to wait for a long time Apr 21 19:59 by Zaher Baher 1 comments

ianos.png imageΙανός: Ο διπρόσωπ ... Feb 20 18:29 by Αργύρης Αργυριάδης 0 comments

1200x640.jpg imageΓια τη δολοφονία ... Feb 07 04:44 by Πρωτ. Αναρχικών Αγ. Αναργύρων-Καματερού 1 comments

.jpg imageΟι ανάγκες της τά ... Jan 27 05:55 by alerta 1 comments

dlqqxha71370b02c6343f0a52e41f251099262300x225.jpg imageΗ σύγχρονη νομιμ_... Dec 10 20:24 by The Blast 0 comments

conj1534x1536.jpg imageΗ Λατινική Αμερι_... Oct 07 16:58 by CALA 0 comments

a_1.jpg imageLa Union Communiste Libertaire reafirma su apoyo al EZLN y su viaje por la vida al rededor... Sep 22 23:55 by UCL 0 comments

a.jpg imageL’Union Communiste Libertaire réaffirme son soutien à l’EZLN et leur voyage pour la vie au... Sep 22 23:47 by UCL 0 comments

image_1.jpeg imageΕμβόλιο εναντίον... Sep 08 20:13 by Melbourne Anarchist Communist Group 1 comments

image.jpeg imageVaccination vs global capitalism Sep 07 22:18 by Mebourne Anarchist Communist Group 0 comments

coronaviruscovid19ataglance10august2021_1.png imageΜετάβαση στην κα`... Sep 02 21:40 by Melbourne Anarchist Communist Group 0 comments

coronaviruscovid19ataglance10august2021.png imageTransition to disaster Sep 01 20:33 by Melbourne Anarchist Communist Group 0 comments

img_20210319_094034.jpg imageΓια την πανδημία... Aug 26 07:30 by Pasamontaña 0 comments

download_1.jpg imageΗ ανυπακοή των κα ... Aug 21 20:25 by Αναρχικοί από την Εύβοια 0 comments

images.jpeg imageΑπό το λαό προς το &... Aug 17 18:36 by Ευβοιώτικη Πρωτοβουλία Αναρχικής Αγροτιάς 0 comments

image[South Africa] We are dying for food Aug 06 22:31 by Abahlali baseMjondolo 1602 comments

cuba.jpg imageΑνακοίνωση για τ_... Jul 21 21:04 by Black Rose / Rosa Negra 0 comments

.jpg imageΕξαναγκασμός ή κ_... Jul 16 21:13 by Γιάννης Βολιάτης* 0 comments

20210713saviolence.jpeg imageKwaZulu-Natal and Gauteng are burning Jul 14 20:56 by Abahlali baseMjondolo 0 comments

458913e4098004daa1bc20e4bb2ff89b.png imageΗ καταλήστευση σ^... Jul 05 21:21 by Αυτόνομη Συλλογικότητα Εύβοιας 0 comments

img_4019.jpg imageBella flor de la Resistencia: Jul 02 08:13 by Steven Crux 0 comments

download.jpg imageΥγειονομική απει... May 22 20:03 by Ανώνυμος 0 comments

wardens1.jpg image30 years Haringey Solidarity Group May 21 17:56 by Haringey Solidarity Group 0 comments

textIn solidarietà con il popolo colombiano in lotta May 13 03:10 by Varie organizzazioni anarchiche 0 comments

emvoliasmos1024x640.jpg imageΤα εμβόλια Apr 13 17:26 by MACG 0 comments

more >>
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]