Era la noche del 1 de mayo, cuando el alcalde del municipio de Madrid, a escasos 20 kilómetros de la capital del país, llamó a los habitantes a no salir de sus casas y dejar las calles solas, según él, dado que los enfrentamientos que se estaban presentando entre la policía local y grupos de manifestantes estaban escalando y era inevitable que se presentará un ataque a la estación de policía que podría dejar uniformados en riesgo. No solamente no se dio dicho ataque más que con piedras y palos, ni siquiera hubo policías heridos más allá de algunos con uno que otro moretón, sino que el saldo se hizo del otro lado de la balanza: fue la policía quien mató a dos jóvenes madrileños en esta jornada.

Era la noche del 1 de mayo, cuando el alcalde del municipio de Madrid, a escasos 20 kilómetros de la capital del país, llamó a los habitantes a no salir de sus casas y dejar las calles solas, según él, dado que los enfrentamientos que se estaban presentando entre la policía local y grupos de manifestantes estaban escalando y era inevitable que se presentará un ataque a la estación de policía que podría dejar uniformados en riesgo. No solamente no se dio dicho ataque más que con piedras y palos, ni siquiera hubo policías heridos más allá de algunos con uno que otro moretón, sino que el saldo se hizo del otro lado de la balanza: fue la policía quien mató a dos jóvenes madrileños en esta jornada.

Al primero, un mayor en una tanqueta del ESMAD que llegó desde Facatativá le propinó un disparo de un gas lacrimógeno directo al rostro, incrustándoselo directo en el ojo derecho; el segundo joven fue capturado por policías, llevado a la estación que supuestamente estaba bajo ataque, y en un acto de tortura fue descerebrado, le dejaron daño neurológico grave y luego fue abandonado afuera de la estación, sin prestarle ningún auxilio y ni siquiera llamaron una ambulancia, esperando a que muriera afuera, y luego de algunos días en coma murió. Sus nombres eran Bryan Niño y Elvis Vivas.

Andrés Tovar, el alcalde de Madrid y quien llegó a este puesto debiendo favores a todas las instancias departamentales y municipales hoy aliadas del gobierno nacional –y que, por cierto, ha sido un sector consolidadamente vinculado al volteo de tierras, corrupción y lobby político-, intentó replicar la estrategia del uribismo a nivel del municipio: mostrar a la policía como una fuerza que está siendo hostigada y que simplemente cumple su deber. Su orden de llamar al ESMAD al municipio y obligar a los habitantes a quedarse en sus casas, no era otra cosa que un plan pensado para que no hubieran testigos en las calles filmando, dado que esta orden no se acompañó con un llamado a personería, defensoría, procuraduría ni gestores de convivencia, que pudieran hacer la mínima presencia para garantizar el respeto a la integridad de los capturados o el cumplimiento de los protocolos de los antidisturbios, quienes llegaron disparando recalzadas, proyectiles en ángulo directo a cuerpos y cabezas, y gaseando a los vecinos que se atrevieran a grabar desde las puertas y ventanas. La policía es como un perro rabioso: si se le suelta el bozal, no se puede luego decir que no sé sabía que podía pasar, hay que asumir responsabilidades, sobre todo si se sucede, como parece ser, había una orden premeditada de usar el mayor uso de la violencia posible por parte de los uniformados.

De las flores a la industria: la misma desigualdad y miseria

Madrid es un pequeño pueblo ubicado a las afueras de Bogotá, si bien no limita con él, por lo cual se le suele considerar, a diferencia de otros municipios como Mosquera, Funza, Chia o Cota, un pueblo de segunda en perspectiva desde la elite capitalina, lo que se puede ver en su distribución demográfica que guarda una de las mayores desigualdades de la región.

A pesar de ser un pueblo tradicionalmente agrícola, vinculado al cultivo de papa, maíz y sobre todo arveja en las bonanzas de los 60 y 70, fue el auge de los negocios de floricultura lo que lo hizo famoso. Las flores, junto con el café, son los únicos productos agrícolas de alta exportación del país que tiene un peso importante en el PIB, no en vano, los empresarios de rosa, claveles, astromelias y demás flores son de los que más han acumulado riquezas en la región, y que solo se puede explicar dada los fenómenos de despojo en la región, precarización laboral de personas que pueden trabajar 12 o hasta 14 horas en temporadas altas sobre la proporción de un salario mínimo, mientras se exponen a plaguicidas, altas temperaturas en invernaderos y jornadas agotadoras en medio de espinas, y por supuesto, una política antisindical histórica en alianza con paramilitares locales. Desde hace varias décadas, el propio negocio de la floricultura es la dueña de más de la mitad de la fuerza laboral de muchos municipios de la sabana de occidente, si bien este fenómeno ha venido cambiando en detrimento de la industrialización, comercio y urbanización. (Puede leer artículo relacionado: El papel de las jóvenes y las hijas de las trabajadoras de las flores)

Aunque la mayoría de vías principales y secundarias de Madrid tienen profundos huecos, la malla vial principal y secundaria suele ser reemplazada cada 2 o 3 años porque se hace con los mínimos requerimientos de diseño para ahorrar –robar- en recursos, y muchos barrios e incluso veredas de alto flujo vehicular tienen las calles destapadas, mientras que la prioridad a nivel local y regional se ha establecido casi exclusivamente en la conexión vehicular con la capital, Bogotá: Un peaje en cada entrada del municipio, doble calzada para el tráfico de mulas y furgones, y cada vez más parqueaderos y bodegas de tráileres son el paisaje que domina en la periferia madrileña. Esta mejora en el tráfico económico tenía un solo fin: la instauración de zonas francas y múltiples industrias en el municipio, si bien jamás se acompañó de un mejoramiento del transporte humano, que adolece de busetas que no les cabe un alma en horas pico, precios de transporte intermunicipal elevados y que suelen subir de precio por encima del IPC, y falta de rutas. Pero ¿por qué el auge de la industria en el municipio?

Dado que Madrid ha sido un pueblo históricamente de vocación agrícola, muchas tierras han permanecido con enfoque rural, con lo cual son mucho más baratas, disponibles y de extensión en comparación a lo que sucede en Bogotá, que ha experimentado una alta urbanización desde los años 90. Sin embargo, no es tan fácil acceder a estas tierras, mucho menos, cambiar su vocación rural a industrial o residencial, precisamente por una tradición agrícola que no ha estado muy lejos de la capital y hace parte del panorama regional.

De esa forma, la elite del municipio que ha sido la históricamente gobernante, y que se puede sintetizar en unas 14 o 15 familias que mayoritariamente han vivido del erario público, entraron al negocio de la industrialización y comercialización de terrenos: han recibido dádivas de empresarios para, de manera fraudulenta o copando los espacios de gobierno a través de artimañas, cambiar la vocación de las tierras, mientras sus hijos ingenieros y contadores llenan la planilla de nuevas empresas, tal cual como sucedió con el volteo de tierras del que salieron beneficiados los hijos de Uribe en límites entre Madrid y Mosquera. Actualmente, hay varias investigaciones avanzadas por estos hechos a Giovanni Villarraga, exalcalde y antecesor espiritual de actual mandatario, varios de sus exfuncionarios y exconcejales, incluso de cargos tan lejanos al tema de ordenamiento como la secretaría de Educación, dado que la planilla corrupta empresarial da para ofrecer sobornos en todos los campos posibles (ver Link).

Esto, por supuesto, también se ha traducido en una agresiva urbanización, que se expresa en dos maneras: vivienda de interés social, muy pequeña y con bajo acceso a servicios sociales para las clases bajas, y viviendas de alto valor para las clases altas que se han venido desplazando al municipio. Por un lado, las viviendas de interés social tienen que compartir el territorio con los habitantes históricos del municipio y todos sus problemas, por ejemplo, al día de hoy no se ha aumentado la carga del sistema sanitario (que aún depende de un solo hospital de un solo piso) o el número de colegios (muchos de ellos que duraron y duran años como elefantes blancos), mientras que a los barrios de clase alta se les ha venido proveyendo de las mayores comodidades posibles, como el único espacio comercial de alta envergadura, una decente semaforización y una malla vial adecuada.

Sin embargo, para el pueblo, todo este vaivén político de las altas esferas solo ha representado dos cosas: desigualdad y miseria. Desigualdad, porque se tiene la idea, real por cierto, que la clase empresarial que se beneficia de Madrid mayoritariamente ni siquiera vive en el municipio o lo hace solo en los sectores de alta alcurnia, oscilando con apartamentos que han conseguido en Miami, y administra a través de una clase política que vive del erario público y a la complacencia de corruptos; y miseria porque las trabajadoras de flores y operarios de industria siguen ganando un salario mínimo que cada vez alcanza para menos, mientras sus propias condiciones de vida son cada vez más precarias.

La venda que cae

Para sostenerse en el poder, la clase dominante local se ha apoyado históricamente en líderes políticos de poca monta que pueden convencer, barrio por barrio, cuadra por cuadra, familia por familia, votar por x o y candidatos simplemente a cambio de un favor, de un puesto, de un almuerzo, de 50 mil pesos o persuadidos de que se va a mejorar en algo el polideportivo, la escuelita o el salón comunal, y que, con suerte, uno de los obreros que trabajé ahí puede ser un familiar o que uno que otro encargo se lo darán a quien dé su voto. En los concejos de estos municipios han pasado varios personajes pintorescos: el dueño del parqueadero, el mecánico automotriz, el comerciante de la zona pulposa o el abogado de cuentagotas; todos ellos subidos para ser comprados con facilidad y nombrados por el partido político que más rápido dé el aval, en el pasado, incluso de izquierda: no hay ética, no hay moral, solo curules y puestos a cambio de favores, desde los más pequeños hasta los más costosos.

Sin embargo, Madrid siempre ha tenido una semilla de rebeldía, especialmente desde el sector juvenil y cultural que no ha vendido su conciencia. Desde hace años existen colectivos, asociaciones y agrupaciones que han resistido desde la autogestión, la construcción de asambleas populares y la contracultura. De esa forma, la resistencia, denuncia y protesta no ha sido la excepción a lo largo del tiempo, y ha crecido exponencialmente en los últimos tiempos conforme el propio movimiento social ha venido explotando desde la firma de los acuerdos de paz, lo que significó el resurgir de demandas históricas y el posicionamiento de debates públicos que eran ocultados por el rugir de las balas. En este aspecto, es preciso recordar que Madrid cumple un rol estratégico en los planes militares a nivel nacional, pues alberga tanto la central de mantenimiento de la fuerza aérea (que funciona como base) como una escuela de suboficiales, además de ser entrada estratégica a la capital, por lo cual, se le ha querido imponer una tradición militarista desde arriba (por ejemplo, es común que los niños de los colegios tengan que asistir por obligación a las ferias militares de ciencia de la fuerza aérea, donde se ha querido instalar el discurso de enemigo interno).

Recientemente, como en el resto del país y la región, es el pueblo raso quien más ha sufrido las consecuencias de la pandemia, especialmente, dado que el uso agrícola de la tierra de antaño podría en estos momentos garantizar los mínimos vitales de demanda de agua, soberanía alimentaria e incluso un acceso más o menos digno a vivienda; sin embargo, el modelo agresivo floricultor, industrial y urbanizador sufrió un stop difícil de parar cuando se decretó el aislamiento obligatorio y que, por supuesto, no afecto de la misma manera a las de abajo como a los de arriba, pues no era obligatorio ni para los de arriba, ni obligatorio para la fuerza laboral que tenía que seguir cumpliendo su ritual desde la madrugada de llenar bolsillos ajenos. Esto se ha notado particularmente en la industria de las flores, detenida durante meses porque en el primer mundo no se regalaban flores al mismo ritmo de antes, y que en Madrid, tuvo especial repercusión en las mujeres y jóvenes que dependían de trabajar temporalmente o todo el año en esta industria, mientras la alcaldía en su arribismo llamaba a la población a quedarse en casa, al tiempo que cercaba el comercio informal desplazándose a áreas sin flujo de personas y negando una ayuda integral a las pequeñas empresas y negocios, como lo demuestran las ayudas ofrecidas que terminaron siendo funcionando como deudas. (Puede leer también: La revolución tecnológica y los momentos que vivimos)

No es gratuito, por supuesto, que sean estos jóvenes, mano de obra barata, sin estudios superiores, los migrantes, desempleados y padres o madres de familia sin futuro ni ayudas, quienes hayan aceptado el llamado el pasado 28 de abril a bloquear las calles del país. Si bien la indignación explotó como nunca antes había sucedido, esta ha sido recogida por los procesos históricos que ya se habían tejido en el campo popular madrileño, por ejemplo, con el propio comité del paro, que ya venía trabajando desde el 2019.

Cuando se junta un proceso de acumulado social de resistencia, la indignación y una alcaldía torpe, la receta de la rebeldía está hecha: no solamente se logró bloquear el 28 de abril la vía que conduce del occidente del país a la capital por la entrada de la calle 13, sino que el paro se extendió hasta el primero de mayo, en homenaje a las madres y padres de aquellos muchachos que también han sido quienes les han llenado los bolsillos a los floricultores desde hace décadas. Luego de varios días de paro, Andrés Tovar se sumó a la estrategia del uribismo de acabar el paro a sangre y fuego, como lo demuestra la muerte de estos dos jóvenes y decenas más de heridos y torturados, producto de sus decisiones no lamentables, sino conscientes.

Sin embargo, ni los infiltrados en la protesta, ni los patrulleros que han accionado armas de fuego en las protestas, ni el apoyo del ESMAD desde Facatativá y Bogotá, ni la fuerza aérea patrullando las calles madrileñas, ni los contratos o promesas que ha sorteado el alcalde dentro del comité del paro ni la primera línea, ha logrado parar la hoguera de la rebeldía: han sido casi dos meses de bloqueo de las principales vías del municipio, de confrontaciones con el Estado, pero también de olla popular para calmar el hambre, de asambleas deliberativas, de murales, de cultura, de mercado campesino y de otras acciones de solidaridad que ha vivido este pequeño pueblo, que quiere caminar a pasos avanzados contra la élite corrupta, e incluso en contra de sectores populares que aún están esperando las migajas de la clase política, en búsqueda de seguir arañando esa venda que les impide ver más allá del favor que hoy dan, y del permanente infiero que nunca para.

Lo que se pide:

A pesar de que hay una apuesta clara por la construcción de poder popular desde abajo, donde se plantee construir una negociación en función de lo que se quiere que sea el territorio, realmente las 3 condiciones que pide el comité del paro para iniciar la negociación son muy elementales: rechazo a la militarización del municipio por orden nacional y retiro del ESMAD; acto de perdón público a las familias de los jóvenes de los asesinados y las otras víctimas del abuso policial; y asumir la responsabilidad política por estos abusos, es decir, que no quede como una cuestión propia de la institución policial sino entender integralmente las fallas que llevaron a estos homicidios, con aras de garantizar justicia, verdad y no repetición.

A pesar de ser algo muy sencillo, y que con humildad la Alcaldía hubiera podido asumir incluso si tiene que bajar la cabeza, no es algo que ni siquiera se haya planteado, sino que la estrategia ha sido otra: se han citado diferentes actores de la elite política madrileña, para ver cuántos contratos o puestos le pueden dar a los integrantes del comité del paro, así sea un mercado, o buscando a quien pueden acercar a las diferentes tendencias políticas, quizá un contrato de asesoría en comunicaciones, una secretaria o hasta alguien a quien pongan a dar tintos, todo vale con tal de que no se afecte la impoluta -impune- hoja de vida de los responsables de todo esto, quienes no quieren perder sus puestos pues en un años aspiran a llegar a nuevos cargos -botines-. Pero la dignidad del pueblo ya es demasiada para venderse, no solamente porque han rechazado estas propuestas que se hacen por separado y debajo de cuerda buscando dividir al pueblo, sino porque la unidad se ha venido fortaleciendo y ahora el encuentro con las otras resistencias de la sabana y del país es cada vez más inevitable.

Sin lugar a duda, esto no es una lucha del corto plazo, se sabe que luego de instalar la mesa de negociación hay cosas que el régimen no quiere soltar, no solamente por la importancia de Madrid dentro del propio plan ciudad-región que pretende metropolizar Bogotá hacia las afueras, por ejemplo, con la construcción de un nuevo aeropuerto sobre la red de humedales de Madrid y Facatativá, que atenta directamente al medio ambiente y la población, sino también porque la elite local no quiere renunciar a los privilegios que ha construido, a los negocios que cada concejal monta con la plata que recibe de los privados, ni a la posibilidad de acabar con el poco verde rural que queda en el país para dárselo al mejor postor (o al que más porcentaje ofrezca), mucho menos, de perder la cierta impunidad que da el poder y ser cuestionados en los cimientos de sus capitales económicos y políticos.

Por eso, lo que el comité del paro ha venido construyendo y peleando es también hacia adentro del pueblo: aumentar el poder popular, crecer la participación ciudadana en las actividades, legislar sobre el territorio y gestionar cada vez más iniciativas como la alimentación o comercio de pequeños productos agrícolas. Mientras los responsables políticos de la muerte de Bryan y Elvis se niegan a dar ese mínimo perdón, será el pueblo quien tenga que asumir esa memoria para no perderla con cada mural, cada pinta y cada canción, porque parece que hasta algo tan elemental como el decir “perdón” no lo quieren hacer, y si lo llegan a hacer, será entredientes y anteponiendo un pero. Esto es una bola que sigue y sigue creciendo mientras se juntan más rebeldías, y eso es lo interesante: lo que se quiere y planea es una lucha para largo aliento, aunque los pasos se dan en el día a día, en cada olla comunitaria, en cada asamblea, en cada piedra.

Steven Crux

Julio 2021

Frente a la sede de gobierno local, posa la bandera nacional al revés y los rostros de los dos jóvenes asesinados, como recuerdo de la sangre que cubre hoy los escritorios de los responsables detrás de estos asesinatos. 0.18 Mb photo_20210701_171108.jpg 0.16 Mb El triángulo entre la clase corrupta, las constructoras y los sectores bancarios ha sido el principal ganador de un modelo urbanizador agresivo, que poco o nada deja a las personas más desfavorecidas. 0.09 Mb La Primera Línea, conformada por los jóvenes de las clases populares como medida de defensa luego de los asesinatos por parte de la polícia. 0.16 Mb Mercado campesino, organizado por el Comité del Paro y asociaciones productoras locales 0.18 Mb

Είναι ξεκάθαρο ότι ο ιός δεν είναι η αιτία, ούτε και η αφορμή, αλλά ο καταλύτης για τη βίαιη καπιταλιστική αναδιάρθρωση και κυρίως, για την επιβολή από το Κράτος και το Κεφάλαιο, μιας νέας πραγματικότητας, η οποία απαιτεί μέσω των νέων τεχνολογιών την πλήρη διαφάνεια και τον απόλυτο έλεγχο απέναντι στη συμπεριφορά μας, στις δραστηριότητες της καθημερινής μας ζωής, αλλά και στο ίδιο μας το σώμα.

Τους τελευταίους εννιά μήνες ακούμε από όλες τις πλευρές στο δημόσιο διάλογο, πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια φονική πανδημία. Πως μπροστά στη φονικότητα της πανδημίας η νεοφιλελεύθερη ελληνική κυβέρνηση, αλλά και όλες οι λίγο πολύ παρόμοιες κυβερνήσεις στην ΕΕ, αναγκάζεται απρόθυμα να πάρει σκληρά μέτρα, τα οποία όμως κρίνει απαραίτητα. Ακούμε, πως ο βασικός λόγος ύπαρξης των σκληρών μέτρων είναι ότι το κράτος δεν μπορεί να αντέξει τη λαϊκή πίεση και οργή από τις εκατόμβες νεκρών και την κατάρρευση του συστήματος υγείας και έτσι αναγκαστικά υιοθετεί τις πάνω-κάτω σωστές συμβουλές των γιατρών.

Πότε όμως νοιάστηκε ένα κράτος για νεκρούς πολίτες;

Δεκάδες χιλιάδες πεθαίνουν κάθε χρόνο στην Ελλάδα από καρκίνο. Οι περισσότεροι από αυτούς πιθανόν να είχαν σωθεί αν υπήρχε απρόσκοπτη και δωρεάν πρόσβαση σε θεραπείες και φαρμακευτικές αγωγές. Αν δεν χρησιμοποιούνταν ορμόνες στην παραγωγή κρέατος, φυτοφάρμακα και λιπάσματα στη γεωργική παραγωγή και δεν πριμοδοτούνταν η χρήση του ΙΧ ως λύση για τις μετακινήσεις. Όπως επίσης και αν απαγορευόταν η καύση σκουπιδιών και πετρελαιοειδών στη βιομηχανία. Αντί γι’ αυτό ψηφίζουν νόμους εν μέσω πανδημίας, που επιτρέπουν την καύση σκουπιδιών για την παραγωγή ενέργειας και την καθιερώνουν ως τη βασική μέθοδο διαχείρισης απορριμμάτων, γεμίζοντας τον αέρα με διοξίνες και δηλητήρια, ψηφίζουν νόμους που καταργούν την προστασία των περιοχών Natura 2000, επιτρέποντας την καταστροφή του περιβάλλοντος στο όνομα των κατά βούληση επενδυτικών σχεδίων και ενισχύουν με κάθε μέσο τη χρήση ΙΧ ενώ η ατμοσφαιρική ρύπανση ολοένα και επιδεινώνεται. Χιλιάδες άνθρωποι αφήνονται να πεθάνουν κάθε χρόνο για να μπορούν να κερδίζουν 2-3 λόμπι επενδυτών και οι συμμορίες των κυβερνητικών τρωκτικών. Μιλάμε για ένα κράτος που θα κάνει δέκα χρόνια να επισκευάσει ένα δολοφονικό δρόμο που σκοτώνει δεκάδες ετησίως, μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος εθνικός ή τοπικός εργολάβος.

Μέτρα κατά της πανδημίας

Αν τα κράτη νοιάζονται πραγματικά να σώσουν τους πολίτες τους, ας δούμε τι έκανε το ελληνικό κράτος από το Μάρτη έως σήμερα. Με το πρόσχημα της κατάρρευσης του συστήματος υγείας και με την απειλή πως θα κολλήσεις τον ιό στα νοσοκομεία, αποστέρησε εξ αρχής από τους πολίτες του τη δυνατότητα της ιατρικής βοήθειας. Αρρωσταίνεις; Μείνε σπίτι! Εξάλειψε έτσι τη δυνατότητα πρόσβασης στην υποτυπώδη υπάρχουσα δωρεάν περίθαλψη, δηλαδή στα νοσοκομεία. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι κάποιοι πέθαναν από τον ιό ή από άλλες ασθένειες στο σπίτι. Αβοήθητοι. Ενώ άλλοι πήγαν στο νοσοκομείο σε προχωρημένη κατάσταση με μόνη ιατρική επιλογή τη διασωλήνωση και την τεράστια θνησιμότητα, ανεξαρτήτως αιτίας, που συνοδεύει τις εντατικές.

Δεν έκανε καμία πρόσληψη γιατρών, καμία επένδυση σε εργαστήρια ή συστήματα υγείας, δεν έκανε την παραμικρή κίνηση για τη βελτίωση των νοσοκομείων. Παρά τις εκκλήσεις γιατρών, δε μίσθωσε καν κάποια ξενοδοχεία, ώστε να απομονώνονται όσοι έπαιρναν εξιτήριο από τα νοσοκομεία, οι οποίοι συνέχισαν να είναι μεταδοτικοί μετατρέποντας τα σπίτια σε εστίες μετάδοσης. Τυπώθηκαν δις από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για να αντιμετωπιστεί ο αντίκτυπος της πανδημίας του κορωνοϊού και η ελληνική κυβέρνηση στο πρώτο πράγμα που τα επένδυσε ήταν η αγορά όπλων, οι προσλήψεις χιλιάδων αστυνομικών, ο χρηματισμός του μηχανισμού προπαγάνδας, δηλαδή των ΜΜΕ και οι αναμενόμενες λαμογιές, όπως ο μεγάλος περίπατος και το φιάσκο των σκόιλ ελικικού. Ακόμα και όταν πρόσφατα η κατάσταση ξεπέρασε το απροχώρητο στα νοσοκομεία, η κυβέρνηση κοίταξε να σώσει δύο διαλυμένες και χρεοκοπημένες ιδιωτικές κλινικές νοικιάζοντάς τες, επιβαρύνοντας επιπλέον τα κρατικά ταμεία και το ΕΣΥ αποσπώντας από εκεί ιατρικό προσωπικό.

Φοβάται η κυβέρνηση μήπως καταρρεύσει το σύστημα υγείας;

Τότε γιατί μετά από εννέα μήνες πανδημίας δεν έχει κάνει τίποτα γι’ αυτό; Κατά γενική ομολογία και εμπειρική διαπίστωση, τα νοσοκομεία στην πρώτη καραντίνα, ουσιαστικά εκκενώθηκαν, ήταν πιο άδεια από ποτέ. Ακόμα και οι μονάδες κόβιντ, στην Ελλάδα αλλά και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, λειτουργούσαν στο ρελαντί.

Το ΕΣΥ καταρρέει κάθε χρονιά, με κάμερες ή χωρίς, με κάθε κυβέρνηση, αλλά συνεχίζει να υπάρχει, γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Κανένας δε νοιάζεται γι’ αυτό. Αν ρίξει κανείς μια ματιά σε δημοσιεύματα πριν δύο, τρία ή και περισσότερα χρόνια, έχει την εντύπωση ότι γράφτηκαν τώρα. Άνθρωποι περίμεναν σε ράντζα για σοβαρές εγχειρήσεις, ακόμα και τραυματίες. Δεκάδες ασθενείς περίμεναν απεγνωσμένα μια διαθέσιμη κλίνη σε ΜΕΘ για να σώσουν τη ζωή τους. Κάθε χρόνο κανένα κυβερνητικό αυτί δεν ιδρώνει. Οι συγκεκριμένοι άλλωστε θέλουν ένα διαλυμένο ΕΣΥ, γιατί έτσι προωθούν ενεργά την ιδιωτική νοσηλεία. Στην ουσία αξιοποιούν δημαγωγικά μία κατάσταση για την οποία είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι, έτσι ώστε να εμπεδωθεί από τον κόσμο ένα κλίμα φόβου και τρομοκρατίας.

Λίγο πριν τη δεύτερη καραντίνα το ΕΣΥ άρχισε πάλι να βγάζει δραματικές κραυγές με 120 άτομα στις ΜΕΘ. Ήταν στα όρια του σύμφωνα με τα ΜΜΕ. Μετά με 180 στα όρια της κατάρρευσης. Στα 250, το ίδιο. 340 συμπολίτες μας διασωληνωμένοι, είμαστε ακόμα στα όρια. 400, 550 και πάει λέγοντας. Ναι, το σύστημα υγείας είναι πλέον με 600 κατειλημμένες ΜΕΘ, φοβερά πιεσμένο, αλλά δεν έγινε και απολύτως τίποτα προκειμένου να μην είναι.

Ενδεικτική σε ό,τι αφορά τις προθέσεις της κυβέρνησης, ήταν και η διαχείρισή της σχετικά με τους καταυλισμούς προσφύγων και των φυλακών.

Παρόλο που ένεκα των εξαιρετικά άθλιων από κάθε άποψη συνθηκών διαβίωσης εκεί, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Λέσβου, της Χίου ή της Ριτσώνας, όπως και σε όλες τις φυλακές της χώρας που αποτελούν τον ορισμό της “υγειονομικής βόμβας” για την καθεστωτική αφήγηση, η κυβέρνηση δεν έκανε απολύτως τίποτα – δεν παρείχε γιατρούς, δυνατότητες τεστ, περίθαλψη, επαρκώς ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Αντίθετα, τους καταδίκασε σε θάνατο. Το ότι αυτός ευτυχώς δεν ήρθε, οφείλεται τόσο στο χαμηλό μέσο όρο ηλικίας, τουλάχιστον στους καταυλισμούς, όσο και ενδεχομένως στη χαμηλή φονικότητα εν γένει του ιού. Ειδικά με τα δεδομένα στην αρχή της επιδημίας, οι χειρισμοί του ελληνικού κράτους ήταν μονόδρομος για τη δημιουργία εκατοντάδων θανάτων και νοσηλειών στις ΜΕΘ, ακριβώς δηλαδή αυτό που υποτίθεται ότι προσπάθησε να αποφύγει.

Ό,τι συνέβη με την ελληνική διαχείριση των προσφύγων και των φυλακισμένων, συνέβη και στην υπόλοιπη Ευρώπη με τα γηροκομεία.

Με ολέθρια δυστυχώς αποτελέσματα. Σε αντίθεση με τις βαλκανικές χώρες, στην κεντρική Ευρώπη οι μη-παραγωγικοί ηλικιωμένοι καταλήγουν πολύ συχνά να περνάνε τα τελευταία χρόνια της ζωής τους σε ένα ίδρυμα. Ενώ λοιπόν, τα ιδρύματα αυτά ήταν υποτίθεται τα πρώτα μέρη που θα έπρεπε να προστατευτούν -κάτι που άλλωστε είναι και σχετικά εύκολο για ένα στοιχειωδώς οργανωμένο κράτος– γρήγορα κατέληξαν κρεματόρια. Οι μισοί νεκροί από την επιδημία προέρχονται από τα γηροκομεία. Πρόκειται για ένα τεράστιο νούμερο, για ένα αδιανόητο θανατικό, για το οποίο τα κράτη ανά τον κόσμο όχι μόνο δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να το αποφύγουν, αλλά ορισμένα το βοήθησαν κιόλας, στέλνοντας θετικούς στον ιό ηλικιωμένους από τα νοσοκομεία στα γηροκομεία. Οι εικόνες από γηροκομεία στον Καναδά, την Ισπανία ή την Αυστραλία, με αφυδατωμένους, πεινασμένους ηλικιωμένους στο πάτωμα, ή γεμάτους ακαθαρσίες ήταν πέρα από μια γροθιά στο στομάχι και πλήρως ενδεικτική για το πόσο νοιάζονται τα κράτη γενικά για τη ζωή των πολιτών τους. Μοιάζει σαν τα περισσότερα κράτη να χρησιμοποίησαν τους ηλικιωμένους ως λίπασμα για την εκστρατεία παραγωγής τρόμου.

Οι ξεκάθαρα παράλογοι και χωρίς επιδημιολογική χρησιμότητα, χειρισμοί της ελληνικής κυβέρνησης δεν αποτελούν τοπική ιδιαιτερότητα.

Αλλά αξίζει να αναφερθούν ενδεικτικά κάποιοι από αυτούς. Το κλείσιμο των πάρκων και η απαγόρευση πρόσβασης στα βουνά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη δε βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Ακόμα και το 1918, στην ισπανική γρίπη, προσπαθούσαν να σώσουν τους ασθενείς βγάζοντάς τους καθημερινά στον ήλιο και στον καθαρό αέρα. Κανείς –μη ανηλεώς χρηματιζόμενος– γιατρός δεν αγνοεί την κομβική σημασία της βιταμίνης D και του καθαρού, μη κλιματιζόμενου αέρα σε κάθε επιδημία ιών του αναπνευστικού. Απαγόρευση κολύμβησης και ψαρέματος, Μάρτιο μήνα. Κλείσιμο με κάγκελα της παραλίας, της μοναδικής πρόσβασης σε άπλετο ανοιχτό χώρο και ήλιο στη Θεσσαλονίκη. Επιβολή μάσκας παντού, ακόμα και όταν κυκλοφορείς μόνος σου στο δρόμο, μέχρι και στη Χαλκιδική μέσα στο αυγουστιάτικο καμίνι. Απαγόρευση κυκλοφορίας και εγκλεισμός των ανθρώπων στους κλειστούς χώρους των σπιτιών τους, με έναν ασταμάτητο καθημερινό βομβαρδισμό τρόμου από τους ειδικούς στις τηλεοράσεις και στις ηλεκτρονικές εφημερίδες, ενώ οι πιο μετριοπαθείς επιδημιολογικές έρευνες αποδίδουν ένα 20% της αύξησης των θυμάτων σε επιδημίες στην εξασθένιση του ανοσοποιητικού, λόγω του στρες και του εγκλεισμού.

Η Αστυνομία είναι, στην πανδημία, το ΕΣΥ της προστασίας μας…¹

Σε μία πανδημία θα περίμενε κανείς να βλέπει παντού γιατρούς και ασθενοφόρα. Αντί αυτού, βλέπουμε μια εικόνα στρατιωτικοποιημένης αστυνόμευσης βγαλμένη από δικτατορικά καθεστώτα. Αστυνομία και περιπολικά σε κάθε δρόμο και γειτονιά. Υπό το πρόσχημα της προστασίας της δημόσιας υγείας, το κράτος έχει κηρυχτεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και κυβερνιέται με διατάγματα, τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Παρότι αρκετά κράτη έχουν χρησιμοποιήσει την “τρομοκρατία” ή την οικονομία ώστε να χειραγωγήσουν τους υπηκόους τους στην αποδοχή της αναγκαιότητας κατεπειγόντων διαταγμάτων, αυτή τη φορά τα δυτικά κράτη, λες και συναγωνίζονται μεταξύ τους για το βαθμό αυταρχισμού, κατήργησαν ακόμα και την ίδια την αρχή του διαχωρισμού μεταξύ εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας που ορίζει το τυπικό πλαίσιο των αστικών δημοκρατιών.

Η ελληνική κυβέρνηση με τη σύμφωνη γνώμη της αντιπολίτευσης, με μεγάλη ευκολία και για “λόγους δημόσιας υγείας” κατήργησε τυπικά το κοινοβούλιο την άνοιξη του 2020 ενώ, σε αναντιστοιχία με τα γενικότερα πιο σκληρά μέτρα του φθινοπώρου, επέλεξε να μη διακόψει τη λειτουργία του, κάτι που δείχνει μια πρόθεση κανονικοποίησης της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Υπό το φαινομενικά αθώο πολιτικό σύνθημα της “σωτηρίας κάθε ζωής”, η ελληνική κυβέρνηση έκανε το σύνταγμα κουρελόχαρτο, καθορίζοντας σαν άσκοπη κάθε μετακίνηση που δεν υπόκειται στα 6 νούμερα που πρέπει να επιλέγουμε πριν βγούμε έξω, που δεν υπόκειται δηλαδή στην πειθαρχημένη κινητικότητα που ορίζουν οι ανάγκες του κράτους και του κεφαλαίου κι επιβάλλοντας οποιασδήποτε χουντικής έμπνευσης περιορισμούς των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών, όπως πχ. η καθολική απαγόρευση της κυκλοφορίας τη νύχτα και η υποχρεωτική μασκοφορία στο δημόσιο χώρο.

Μέσω μιας πολεμικής λογικής που στρατιωτικοποιεί τις ανθρώπινες σχέσεις αναγάγοντάς τες σε μολυσματικούς παράγοντες, η ιδιότητα του πολίτη στοιχήθηκε πίσω από την κρατική εξουσία και το ιερατείο της επιτροπής των εμπειρογνωμόνων, βάζοντας τα θεμέλια για μια πολιτική τάξη βασισμένη στην επιβολή απαγορεύσεων σε ένα σύνολο εξατομικευμένων και παθητικοποιημένων ατόμων που έχουν το Φόβο σαν μοναδικό σημείο της ανά μεταξύ τους συνεκτικότητας. Δεν μας διακατέχει κάποιου είδους νομικός ή ιδεαλιστικός φετιχισμός, υπαγορευμένος από τη δημοκρατική γλώσσα των δικαιωμάτων, όμως αυτό που βιώνουμε στο πετσί μας είναι ένας ιστορικά αδιανόητος περιορισμός της ελευθερίας κίνησης, δηλαδή της πιο στοιχειώδους και πιο αρχετυπικής προϋπόθεσης της ανθρώπινης ελευθερίας ως οντολογικής συνθήκης. Πρόκειται για μια πρωτόγνωρη ιστορικά στέρηση όλων των θεμελίων για μια κοινωνική και πολιτική πράξη˙ πρόκειται για μια υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής, η οποία μετατρέπεται σε απλή βιολογική συνθήκη.

Για να βγούμε από το σπίτι μας για οποιοδήποτε λόγο πρέπει να δίνουμε υπογεγραμμένη αναφορά στο καθημερινό χουντόχαρτο ή να στέλνουμε sms σχετικά με το που θα πάμε και τι θα κάνουμε. Ζούμε ουσιαστικά στην παρανομία, παίζοντας κρυφτό με τα πρόστιμα και τη βία της αστυνομίας, ακόμα και για να δούμε ένα φίλο. Μας επιτρέπεται να βγούμε έξω μόνο για να δουλέψουμε και να αγοράσουμε τα απαραίτητα για να επιβιώσουμε, σαν να είμαστε καταδικασμένοι σε καταναγκαστικά έργα. Οι συγκεντρώσεις και οι πορείες έχουν απαγορευτεί. Ο ιός κολλάει στις πλατείες αλλά όχι από τους τουρίστες, δεν κολλάει στα εργοστάσια, στα λεωφορεία, στο μετρό και τα σχολεία αλλά κολλάει στις οικογενειακές συγκεντρώσεις και σε πάρτι σε σπίτια με φίλους. Τα χαμηλά ποσοστά κρουσμάτων σε μία πόλη είναι επιτυχία των κρατικών σχεδιασμών, ενώ για τις γεμάτες ΜΕΘ στη Θεσσαλονίκη μας λένε πως φταίει η έλλειψη “ατομικής ευθύνης” και η απειθαρχία στα μέτρα. Μονά-ζυγά δικά τους… Με την επιβολή και την εσωτερίκευση του δόγματος της ατομικής ευθύνης που συμβάλει στην ηθικοποίηση του δημόσιου λόγου, όπως και γνωμικών του τύπου όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος, προσπαθούν να καταστήσουν το παράλογο, έλλογο, καταστέλλοντας ενστικτώδεις αντιδράσεις και σκέψεις.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στο ζόφο ήρθε να προστεθεί και το ρουφιανιλίκι. Οι καταγγελίες για συναθροίσεις σε σπίτια και για “συνωστισμό” σε πλατείες, ο δοσιλογισμός χωρίς κουκούλα, αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς μας. Πρόσφατα στην Ευαγγελίστρια, μετά από καταγγελία, πιτσιρικάδες μπουζουριάστηκαν επειδή έπαιζαν μπάλα και αντιδράσανε στον έλεγχο της αστυνομίας. Στην πρώτη καραντίνα, ακόμα και “προοδευτικοί” ρουφιάνευαν και στοχοποιούσαν στα εγωκεντρικά κοινωνικά δίκτυα, με φωτογραφίες από μπαλκόνι, οικογένειες χριστιανών που κοινωνούσαν στη ζούλα στην πίσω πόρτα της εκκλησίας. Εναλλακτικές πολιτιστικές φυλλάδες της μεσαίας τάξης συναγωνίζονται τα σαιτ ενημέρωσης ρουφιανεύοντας νέους που κάθονται στην πλατεία Ναυαρίνου χωρίς μάσκες. Τηλεοπτικά δελτία και εκπομπές διασύρουν και στιγματίζουν κόσμο που κάνει πάρτι και συγκεντρώσεις με φίλους στο σπίτι.

Το ελληνικό κράτος όπως και στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις επενδύουν σε ΜΜΕ, αστυνόμευση, στρατό και καταστολή, προσλαμβάνουν μπάτσους αντί για γιατρούς, κάνοντάς μας το βίο αβίωτο και ανθυγιεινό σ’ ένα κρεσέντο προπαγάνδας και λογοκρισίας.

Η φονικότητα ενός ιού. Του ιού των μέσων μαζικής ενημέρωσης

Μέσα μαζικής ενημέρωσης, δημοσιογράφοι, γιατροί και κρατικοί υπάλληλοι μας βομβαρδίζουν καθημερινά με εικόνες πολέμου, απειλές και έρευνες για τη φονικότητα του ιού και συνεπώς την αναγκαιότητα των αστυνομικών μέτρων που μας επιβάλουν. Οι εικόνες του Μπέργκαμο με τα στοιβαγμένα σε ρέο φέρετρα υπό τη συνοδεία στρατού, οι πρώτες εκτιμήσεις του Imperial College για 40 εκατομμύρια νεκρών παγκοσμίως, όπως και αυτές του ΠΟΥ για 3,4% ποσοστό θνητότητας, οι ζωντανές νεκροφιλικές μεταδόσεις από το εσωτερικό των ΜΕΘ και οι υπό κατασκευή τάφοι στα κοιμητήρια της Θέρμης, στοίχειωσαν τις μέρες και τις νύχτες μας, αποσκοπώντας να μας πείσουν ότι τα λοκ νταουν και οι απαγορεύσεις είναι αναγκαίες. Στην ημερήσια διάταξη της πρώτης καραντίνας κυριαρχούσαν τα ποσοστά θανάτων, το καλοκαίρι τα κρούσματα, τώρα η ασφάλεια των πολυαναμενόμενων εμβολίων. Τα μαντιλάκια, η αποφυγή χρήσης χρημάτων και τα on-line σεμινάρια για τον καθαρισμό των πλαστικών συσκευασιών από τα σούπερ μάρκετ, διαδέχτηκαν οι οδηγίες για το σωστό πλύσιμο της μάσκας και οι στρατηγικοί σχεδιασμοί για το μαζικό εμβολιασμό που θα μας λυτρώσει από την υποχονδρίαση και τις καθολικές απαγορεύσεις.

Όπως παραδέχτηκε και ο γλυκομίλητος κος Τσιόδρας στην πρώτη καραντίνα, η Ελλάδα έκανε συνειδητά υπερκαταγραφή των θανάτων από κορωνοϊό.2 Είναι πλέον γνωστό πως το φούσκωμα των θανάτων δεν ήταν ευρεσιτεχνία του ελληνικού κράτους, αλλά μία πρακτική που ακολούθησαν τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη με τις ευλογίες του ΠΟΥ.3 Από τις δηλώσεις αξιωματούχων του Βελγίου, πως καταγράφουν όσους έχουν πεθάνει με συμπτώματα παρόμοια με της κόβιντ, χωρίς να επιβεβαιώνουν ότι είναι θετικοί στον ιό, έως την αγγλική υπηρεσία δημόσιας υγείας που αναγκάστηκε να αφαιρέσει 5.377 νεκρούς τους οποίους είχε χρεώσει στον κορωνοϊό. Αποδείχτηκε –μετά από καταγγελίες ερευνητών– ότι κατέγραφε όσους πεθάνανε δύο ή τρεις μήνες αφού είχαν θεραπευτεί από τον ιό, λόγω άλλων αιτιών, όπως καρδιακή προσβολή ή αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ποιός ο λόγος να κάνεις κάτι τέτοιο; Πέρα από την παραποίηση της στατιστικής εικόνας, ποιός είναι ο λόγος σε μια πανδημία να τρομοκρατήσεις με κάθε μέσο τους πολίτες σου; Να επιστρατεύσεις όλους τους δημοσιογράφους και τους ειδικούς ώστε να σπείρουν το φόβο και τον πανικό στους ανθρώπους, ενώ είναι αποδεδειγμένο πως αυτή η πρακτική σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αύξηση της θνησιμότητας και στην καταστροφή;

Όποιος επιστήμονας αμφισβητήσει τα μέτρα που επιβάλλονται από τη “μία και μοναδική ορθολογική προσέγγιση” του επιστημονικού κρατικού ιερατείου ή παρεκκλίνει από τις οδηγίες του χρηματοδοτούμενου από τις μεγάλες φαρμακευτικές ΠΟΥ, λοιδορείται, συκοφαντείται και τελικά η άποψή του εξαφανίζεται μέσω της λογοκρισίας του youtube και των fact checkers. Όμως το έδαφος είχε ήδη προλειανθεί και μάλιστα από νωρίς. Ενάμιση μήνα προτού κηρύξει ο ΠΟΥ τη νόσο του νέου κορωνοϊού σε πανδημία, είχε ήδη μιλήσει (από τις 2 Φλεβάρη) για “ινφοδημία” (πληροφοριοδημία), δηλαδή “επιδημία της παραπληροφόρησης”. Δυο μέρες μετά, facebook, twitter και google και συντόμως και η amazon, άρχισαν να συνεργάζονται με τον ΠΟΥ, προκειμένου να επισημαίνεται και ακολούθως να αφαιρείται περιεχόμενο που παραβιάζει την πολιτική περιεχομένου σχετικά με “παραπληροφόρηση που οδηγεί σε σωματική βλάβη”.

Πρόκειται για μια συντονισμένη προπαγανδιστική εκστρατεία όπου η υπερπροβολή ακροδεξιών και παράλογων θεωριών ή ερμηνειών ως μοναδικών αντιφωνιών στο κυρίαρχο αφήγημα της κορωνο-τρομοκρατίας, επιτελεί ρόλο συσκότισης και προληπτικής λογοκρισίας κάθε πραγματικά κριτικής αμφισβήτησης του βαθύτερου πυρήνα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Σ’ αυτό το πλαίσιο, διανύοντας το λεγόμενο “2ο κύμα της πανδημίας”, δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη το ότι ο ίδιος ο ΠΟΥ –μέσα από δηλώσεις στελεχών του και μέσα από τα δελτία που δημοσιεύει– θεωρεί την ινφοδημία το ίδιο επικίνδυνη με αυτή καθεαυτή την πανδημία του κορωνοϊού, ίσως και περισσότερο επικίνδυνη, με τη σκέψη ότι καλλιεργεί “δυσπιστία για τις κυβερνήσεις, τις αρχές δημόσιας υγείας και την επιστήμη”. Μέσα Δεκέμβρη και ήδη έχει διοργανωθεί το 3ο διαδικτυακό συνέδριο του ΠΟΥ για την ινφοδημία, με καλεσμένους δημοσιογράφους του BBC κι αντικείμενο «τη “διόρθωση” και την “προετοιμασία” της απάντησης των μίντια στην ινφοδημία» και την «αναζήτηση γνώμης που θα βοηθήσει το σχηματισμό του μέλλοντος της δημοσιογραφίας κατά τη διάρκεια της επόμενης πανδημίας»! Παράλληλα, κι άλλοι υπερεθνικοί οργανισμοί, όπως η ΕΕ, ευθυγραμμίζονται στον “αγώνα για τη σωστή παρουσίαση των γεγονότων”, σε μια προσπάθεια αυστηροποίησης των κριτηρίων συμμετοχής σε μια “υγιή” δημόσια σφαίρα, η οποία θα είναι εχθρική στα επιχειρήματα που δεν καλύπτονται απ’ την ομπρέλα της κυρίαρχης ορθολογικότητας.

Σ’ ένα τέτοιο κρεσέντο προπαγάνδας και λογοκρισίας, όποιος άνθρωπος τολμήσει να αμφισβητήσει την καθεστωτική αφήγηση για την “υγειονομική κρίση” και να κάνει πολιτική κριτική, όποιος αμφισβητήσει την ορθότητα και το κύρος της ιατρικής του καθεστώτος, του ΠΟΥ και άρα των μεγάλων φαρμακευτικών εταιριών, κατηγορείται αυτόματα ως συνωμοσιολόγος, ακροδεξιός ή ψεκασμένος και αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να διωχτεί για προτροπή σε ανυπακοή.4 Αντιμετωπίζεται η αμφισβήτησή του δηλαδή, ως ενέργεια που θέτει σε κίνδυνο τη συλλογική ασφάλεια και ως εκ τούτου καθίσταται ποινικά κολάσιμη. Πορείες και συγκεντρώσεις χιλιάδων ανθρώπων ενάντια στα μέτρα απαγόρευσης σε Βερολίνο, Λονδίνο, Ισπανία και Ιταλία είτε αποκρύπτονται, είτε όταν αυτό δεν είναι δυνατόν, συκοφαντούνται ως συγκεντρώσεις αρνητών, ακροδεξιών και φλατέρθερς, ακόμα και υποκινούμενων από την ιταλική μαφία!

Μήπως γι’ αυτό η πρώτη κίνηση που έκανε η ελληνική κυβέρνηση την άνοιξη ήταν να χρηματίσει με κάποια εκατομμύρια τα ΜΜΕ αντί για το σύστημα υγείας; Μήπως γι’ αυτό από τις αρχές καλοκαιριού σύσσωμα τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι έχουν επιδοθεί σε μία τέτοια σφοδρή επίθεση απέναντι σε όσους αμφισβητούν τη φονικότητα ή τα αστυνομικά μέτρα κατά της πανδημίας; Χρειάζεται η απειλή των διώξεων, του στιγματισμού και των προστίμων για να πείσουν οι ειδικοί τον κόσμο πως ένας ιός είναι τόσο επικίνδυνος και φονικός; Χρειάζεται ο διπλασιασμός του προστίμου για να πείσεις κάποιον ότι πρέπει να τηρήσει τα “υγειονομικά μέτρα” για να προστατεύσει τη ζωή του; Παρά τον τρόμο και τις συνεχείς υποδείξεις που ξερνάν τα ΜΜΕ εδώ και μήνες, μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, για διαισθητικούς, θρησκευτικούς, πολιτικούς ή άλλους λόγους, εξακολουθεί να αμφισβητεί την καθεστωτική αφήγηση σχετικά με τον κορωνοϊό και την πανδημία. Και απ’ ότι φαίνεται δεν είναι οι μόνοι – ο ιός είναι τόσο θανατηφόρος που και ο ίδιος ο πρωθυπουργός και η σύζυγός του ρισκάρουν τη ζωή τους για να κάνουν ποδήλατο στο βουνό και να φωτογραφηθούν δίπλα σε 4-5 άλλους σπορτσμεν, χωρίς καμία προστασία…

Είναι όντως φονικός ο ιός;

Τα τελευταία εκατό χρόνια είναι η πρώτη φορά που η απειλή μίας επιδημίας οδηγεί στην ομηρία εκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι η πρώτη φορά που φυλακίζονται στα σπίτια τους υγιείς, υπό την απειλή υψηλών προστίμων από την κυβέρνηση και τρόμου από τα ΜΜΕ. Μήνες τώρα, έρευνες πολλών επιδημιολόγων υποστηρίζουν ότι ο ιός προκαλεί σοβαρές παρενέργειες κυρίως σε ανθρώπους ηλικίας άνω των 70 ετών και σε ανθρώπους νεότερους με σοβαρά προβλήματα υγείας. Αντίστοιχα κυμαίνονται και οι περιπτώσεις θνητότητας, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία, ένα 80% των φορέων του ιού, δεν πρόκειται να εμφανίσουν κανένα σοβαρό σύμπτωμα. Παρά το διαπιστωμένο και ομολογημένο από κρατικούς υπαλλήλους φούσκωμα, η γενική θνησιμότητα στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες έως τώρα, εκτός από την Αγγλία, το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Ιταλία και την Ισπανία, δείχνει πως δεν ξεπέρασε το μέσο όρο των τελευταίων ετών. Μπορεί να τον ξεπεράσει στο μέλλον; Ίσως. Είναι ο νέος κορωνοϊός πολύ πιο μεταδοτικός από τις εποχιακές γρίπες; Ναι, είναι. Και αυτή είναι και η επικινδυνότητα του˙ οπότε ναι, πρέπει να φροντίσουμε και να βρούμε τρόπους ώστε να προστατεύσουμε τους ηλικιωμένους και τις ευπαθείς ομάδες γενικότερα. Δε δικαιολογεί όμως σε καμία περίπτωση την επιβολή πραξικοπημάτων, την ισοπέδωση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Η πανδημία της ασιατικής γρίπης του 1957 υπολογίζεται ότι είχε 1 με 4 εκατομμύρια θύματα. Το ίδιο και αυτή του 1968-69, που την ονόμασαν τότε γρίπη του Χονγκ Κογκ. Αν αναλογιστούμε και το διπλάσιο πληθυσμό που κατοικεί στη γη σήμερα, το νούμερο θα μπορούσε να είναι πολύ μεγαλύτερο. Παρόλα αυτά, ποτέ δεν ακούσαμε τίποτα για τις εν λόγω πανδημίες. Έχουν γραφτεί τόνοι βιβλίων για τη “χρονιά της παγκόσμιας έκρηξης” και δεν έτυχε να διαβάσουμε καμία αναφορά. Στο Woodstock συνωστίστηκαν 400.000 άτομα και μετέδιδαν ο ένας στον άλλο οτιδήποτε μπορεί να μεταδοθεί. Μόνο στη Γαλλία πέθαναν 31.000 άνθρωποι σε διάστημα δύο μηνών. Μαρτυρίες γιατρών σε νοσοκομεία της Νίκαιας λένε πως δεν είχανε χρόνο για να απομακρύνουν τις σορούς. Τις στοιβάζανε στο πίσω δωμάτιο των ΜΕΘ. Λένε πως έφθαναν άνθρωποι στα νοσοκομεία σε φορεία σε απελπιστική κατάσταση. Πως πέθαιναν άνθρωποι όλων των ηλικιών, 20άρηδες, 30άρηδες, 40άρηδες, όπως και μεγαλύτεροι από πνευμονική αιμορραγία. Κανένα πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες της εποχής, κανένα κυβερνητικό μέτρο, κανένα σκάνδαλο, ούτε καν ιατρικός συναγερμός. Μήπως η διαφορά με το σήμερα είναι πως η ευαισθησία των κυβερνήσεων απέναντι στο θάνατο έχει αλλάξει; Ή πως το κράτος δεν πρόκειται να αντέξει τη λαϊκή πίεση και την οργή από τις εκατόμβες νεκρών και την κατάρρευση του συστήματος υγείας; Κατηγορηματικά όχι. Μόνο κρατικοί αξιωματούχοι, ακριβοπληρωμένα στελέχη φαρμακευτικών και επενδυτές στον κλάδο της πληροφορικής θα μπορούσαν να ισχυριστούν κάτι τέτοιο, χωρίς να κινδυνεύουν να αυτογελιοποιηθούν.

Η αποτυχία των λοκ νταουν

Οι χώρες που έκαναν τα πιο σκληρά λοκ νταουν είχαν και τις μεγαλύτερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές. Στην Ελλάδα, ενώ έχουμε μπει εδώ και εφτά εβδομάδες στη δεύτερη καραντίνα, ακόμα πιο σκληρή από την πρώτη, με καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 9 και επιβολή μάσκας παντού, ανακοινώνουν περίπου εκατό θανάτους καθημερινά τον τελευταίο μήνα. Στη Θεσσαλονίκη και την Κοζάνη, ενώ μας φορέσανε μάσκες και μας “κλείσανε” πριν τη δεύτερη πανελλαδική καραντίνα, τα κρούσματα συνεχώς αυξάνονται και τα νοσοκομεία εξακολουθούν να βρίσκονται στο κόκκινο, σε ένα κρασάρισμα διαρκείας. Πράγμα που σημαίνει ότι ο κόσμος κόλλησε τον ιό και τον μεταδίδει κανονικότατα και εν μέσω καραντίνας. Ναι μεν, αλλά τι θα γινόταν αν δεν είχαμε καραντίνα; Πόσους νεκρούς θα είχαμε; Πώς θα προστατεύσουμε το ΕΣΥ;

Καταρχάς το ΕΣΥ υπάρχει για να προστατεύει εμάς και όχι εμείς το ΕΣΥ. Δεν είναι λίγοι οι γιατροί και οι επιστήμονες που εξακολουθούν να υποστηρίζουν πως, έναντι των καταστρεπτικών λοκ νταουν, η λύση του προβλήματος βρίσκεται στην αναβάθμιση της πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Πως στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, η προληπτική και θεραπευτική αγωγή της νόσησης με κόβιντ μπορεί να ληφθεί σπίτι με παρακολούθηση από οικογενειακό γιατρό. Δε χρειάζεται δηλαδή, ούτε οι άνθρωποι να πεθαίνουν στο σπίτι τους αβοήθητοι, ούτε να “επιβαρύνουν” τα νοσοκομεία διασπείροντας τον ιό και κολλώντας θανατηφόρα υπερανθεκτικά νοσοκομειακά μικρόβια.

Κατά δεύτερο λόγο, σχετικά με το κόστος σε ανθρώπινες ζωές, καλό θα ήτανε να αναλογιστούμε πριν κάνουμε αυτή την ερώτηση τα συνολικά θύματα που θα προκύψουν, τώρα αλλά και σε βάθος χρόνου, από όλες τις αιτίες μαζί και όχι μόνο από τον κορωνοϊό για τα οποία ευθύνονται οι απαγορεύσεις. Να αναλογιστούμε τη θνητότητα και τη νοσηρότητα που θα προκύψει από την απαγόρευση του 80% των προγραμματισμένων χειρουργείων, την κατάργηση και την μετατροπή σε κόβιντ όλων των τμημάτων των νοσοκομείων. Καθώς επίσης τη θνητότητα, τη νοσηρότητα, το κοινωνικό και ψυχολογικό κόστος που θα προκύψει από τον εξαναγκαστικό εγκλεισμό μας στα τσιμεντένια κλουβιά που αποκαλούμε σπίτια, μόνοι ή με ανθρώπους που μπορεί να μην έχουμε επιλέξει, από την ενδοοικογενειακή βία, την ανεργία, τη διαστροφή της μετατροπής του σπιτιού μας σε χώρο εργασίας και διασκέδασης συνάμα, την καχυποψία απέναντι στον άλλο, το φόβο απέναντι στις κοινωνικές σχέσεις και τις κοινωνικές επαφές.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν βλέπει τον ιό ως μια απειλή την οποία θέλει να αντιμετωπίσει. Ότι η αιτία των σκληρών μέτρων που επιβάλλουν τα κράτη στους υπηκόους τους δεν είναι η υγεία. Ότι το δίλημμα ή με την υγεία ή με την οικονομία, είναι στην ουσία ένα δίλημμα κενό περιεχομένου, ένα ψευτοδίλημμα.

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι θυσιάζουν την οικονομία για χάρη της υγείας

Η παραγωγή και η κατανάλωση όμως δε σταμάτησε να λειτουργεί. Οι βιομηχανίες και τα εργοστάσια συνεχίζουν να παράγουν και να λειτουργούν, τα σούπερ μάρκετ και οι λαϊκές είναι γεμάτα από κόσμο, οι εταιρίες παροχής υπηρεσιών και εκπαίδευσης δουλεύουν από το σπίτι. Τα μεγάλα ηλεκτρονικά καταστήματα κάνουν χρυσές δουλειές, ενώ η κορωνοτρομοκρατία και τα λοκ νταουν εκτίναξαν τους χρηματοπιστωτικούς δείκτες στους κλάδους της πληροφορικής, της υγείας και της ιδιωτικής ασφάλειας.

Η νέα “οικονομική κρίση” έχει τους δικούς της νικητές και ηττημένους μέσα στον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Το κλείσιμο της βιομηχανίας του ελεύθερου χρόνου, το πάγωμα της τουριστικής και πολιτιστικής βιομηχανίας, το κλείδωμα του κλάδου του επισιτισμού, το λουκέτο εκατοντάδων μικρομεσαίων καταστημάτων και τα επιδόματα στη νέα στρατιά ανέργων που θα προκύψει από την υποχρεωτική εφαρμογή των νέων τεχνολογιών της πληροφορικής, αποτελούν τα απαραίτητα συστατικά στοιχεία για την εφαρμογή της πολιτικής του βασικού εγγυημένου εισοδήματος. Την απαραίτητη δηλαδή μαγιά για να συντελεστεί το νέο πλιάτσικο από τους ανθρώπους του κεφαλαίου και των εταιριών, με την υποτίμηση της εργασίας, την επιβολή νέων νόμων ενάντια στους εργαζόμενους και εν τέλει την υποτίμηση της καθημερινής ζωής των ανθρώπων.

Πράγματι ιδιαίτερα κερδοφόρα τμήματα του καπιταλισμού υπόκεινται σοβαρές ζημιές. Αλλά αυτό δε συνέβαινε και με κάθε “δημιουργική καταστροφή” ενός πολέμου, με κάθε βιομηχανική επανάσταση; Τα ίδια τα ιερατεία της χρηματοπιστωτικής αγοράς εξέφραζαν την ολοένα και αυξανόμενη ανησυχία τους για μια οικονομία φουσκωμένη όσο δεν πάει άλλο τα τελευταία χρόνια. Κανείς δε μνημονεύει τα εκτροφεία αλόγων ή τα εργοστάσια και τα μηχανουργεία των ατμομηχανών, τα οποία εξόντωσε ο μαύρος χρυσός. Με την εξόρυξη δεδομένων να είναι ο μαύρος χρυσός του 21ου αιώνα, την τεχνολογία 5g και το συνδεόμενο με αυτή internet of things να αποτελούν μια βιομηχανική επανάσταση από μόνα τους, ο καπιταλισμός δε θα θυσιάσει λεπτό από την ξέφρενη πορεία του για να θρηνήσει το airbnb, ή τον κλάδο του πολιτισμού και του επισιτισμού με την υφιστάμενη μέχρι τώρα λειτουργία τους.

Ο ιός αποτελεί την τέλεια αφήγηση, μία “φυσική καταστροφή”, ένα τσουνάμι, το οποίο παρουσιάζεται ως η αιτία για τη “μεγαλύτερη οικονομική ύφεση του 21ου αιώνα”, την οποία θα πρέπει να βάλουμε όλοι πλάτες για να ξεπεράσουμε…

Είναι ξεκάθαρο ότι ο ιός δεν είναι η αιτία, ούτε και η αφορμή, αλλά ο καταλύτης για τη βίαιη καπιταλιστική αναδιάρθρωση και κυρίως, για την επιβολή από το Κράτος και το Κεφάλαιο, μιας νέας πραγματικότητας, η οποία απαιτεί μέσω των νέων τεχνολογιών την πλήρη διαφάνεια και τον απόλυτο έλεγχο απέναντι στη συμπεριφορά μας, στις δραστηριότητες της καθημερινής μας ζωής, αλλά και στο ίδιο μας το σώμα. Το έδαφος ήτανε ήδη στρωμένο. Η εργαλειοποίηση του ιού και ο τρόμος απέναντί του είναι ο καταλύτης για το πραξικόπημα του ψηφιακού κόσμου στο όνομα της “προστασίας της δημόσιας υγείας”, για την απότομη γιγάντωση της ψηφιακής διαμεσολάβησης και τη βίαιη επιτάχυνση στην αλλαγή του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε τους άλλους ανθρώπους, τις κοινωνικές σχέσεις και εν τέλει την ίδια τη ζωή.

Σε αυτή τη νέα κανονικότητα καλούμαστε να φοράμε μάσκα και να κρατάμε τις απαραίτητες αποστάσεις από τους άλλους, να χρησιμοποιούμε κάρτες αντί χρημάτων, να εργαζόμαστε και να καταναλώνουμε από τον υπολογιστή του σπιτιού μας, να επικοινωνούμε και να κοινωνικοποιούμαστε μέσω των φορητών, φορετών ή οικιακών συσκευών μας. Η τηλεργασία, η τηλεκατανάλωση, η τηλεκπαίδευση και οι τηλεδιασκέψεις φαίνεται πως ήρθανε για να μείνουν, αφού η απουσία της άμεσης επαφής και των φυσικών αποστάσεων προσφέρει μία άνευ προηγουμένου αύξηση της παραγωγικότητας για τις επιχειρήσεις και μία τεράστια δεξαμενή δεδομένων για τον καθολικό και εξατομικευμένο έλεγχο των κοινωνικών σχέσεων, ηθών, συμπεριφορών και άρα του κέρδους που παράγεται από αυτές. Η βιομηχανία των συνεδρίων ήταν από τις πρώτες που “προσαρμόστηκαν”, ενώ σειρά έχει πάρει και η βιομηχανία του ελεύθερου χρόνου και του πολιτισμού, με τις πρώτες επί πληρωμή διαδικτυακές συναυλίες και πολιτιστικά φεστιβάλ να έχουν ήδη πραγματοποιηθεί.

Η υπόθεση του υποχρεωτικού εμβολιασμού, έμμεσου ή δια νόμου, και η συζήτηση για το ψηφιακό “υγειονομικό διαβατήριο”, πέρα από τα εύλογα ερωτήματα ασφάλειας των εμβολίων και βιοηθικής που εγείρουν, θέτουν στο επίκεντρο την ανάδυση ενός νέου ολοκληρωτισμού. Η εκβιαστική απαίτηση Κράτους και Κεφαλαίου για την πλήρη διαφάνεια των υπηκόων του, ώστε να απαλλαχθούν από τα δεσμά των απαγορεύσεων των υγειονομικών μέτρων, φέρνει στο επίκεντρο ένα καθολικό ψηφιακό φακέλωμα στο όνομα της “υγειονομικής ασφάλειας”. Θα πρέπει να παρέχουμε δηλαδή ανά πάσα στιγμή, πέρα από δεδομένα για τις κοινωνικές μας σχέσεις και συμπεριφορές, που κάποιοι ήδη δυστυχώς το κάνουμε χωρίς να το πολυσκεφτόμαστε, και αναλυτικές πληροφορίες σχετικά με το ίδιο μας το σώμα, ποια εμβόλια έχουμε κάνει και γιατί όχι, τι αρρώστιες έχουμε περάσει και τι φάρμακα παίρνουμε. Θα πρέπει να επιδεικνύουμε το ψηφιακό διαβατήριο υγείας σε μια νέα ιατρική αστυνομία (που δεν είναι ανάγκη να φοράει μπλε στολές) ώστε να μπορούμε να ταξιδέψουμε. Ίσως δούμε πολύ σύντομα, να απαιτηθεί η χρήση του για να μπορούμε να μπούμε στον χώρο εργασίας μας, να μείνουμε σε ένα ξενοδοχείο ή να παρευρεθούμε σε μια συναυλία.

Η νέα πραγματικότητα, εγκαθίσταται με φρενήρεις ρυθμούς και είναι γεμάτη μονοκαλλιέργεια τροφής, ψυχαγωγίας και ενημέρωσης, γεμάτη εταιρίες, βιογενετικό έλεγχο, επιτήρηση και πολύ –και διαρκή– αρρώστια.

Δήλωση Υπουργoύ Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, 17 Νοέμβρη 2020
«…εμείς κάναμε μια ακόμα υπερβολή Οποιοσδήποτε πέθαινε από ή με covid καταγραφόταν σα να πέθαινε από covid. Θυμάμαι, για παράδειγμα, μια εγκεφαλική αιμορραγία Το να έχεις covid δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πεθαίνεις από τον covid. Εμείς το καταγράφουμε σα να πεθαίνεις από τον covid. Το βάζαμε, δηλαδή, μέσα στην κοινή δεξαμενή.»
Ενημέρωση Υπ. Υγείας 4 Μαΐου 2020
βλ. World Health Organization, (2020) “International guidelines for certification and classification (coding) of COVID -19 as cause of death: Based on ICD, International Statistical Classification of Diseases”, 16 Απριλίου 2020
Στις 4 Αυγούστου, o Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, έδωσε εντολή στην Διεύθυνση Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος να αποστείλει στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών υλικό αναρτήσεων στο διαδίκτυο προς ενημέρωση και ποινική αξιολόγηση, προκειμένου να διερευνηθεί αν έχουν τελεστεί αξιόποινες πράξεις όπως η διασπορά ψευδών ειδήσεων και η διέγερση σε ανυπακοή.

30 years Haringey Solidarity Group: A Celebration of 30 years of radical ideas
and campaigning in Haringey and beyond

A review and celebration of 30 years of radical ideas and campaigning in Haringey and beyond

May 11th 2021 was the 30th anniversary of the Haringey Solidarity Group in North London. To celebrate we held a special online event looking at of some of the activities and struggles the group has been involved in over the 3 decades since its foundation.

Those attending contributed some memories and reflections, and some views on what lessons and inspiration we have taken from the past. You can watch the recording of the 90 minutes meeting here:
http://haringey.org.uk/video-of-30th-anniversary-zoom-celebration/

You can also read our detailed review of the history of the group’s activities, and the wide range of local struggles we have been involved with and supported:

1990-2005:
http://haringey.org.uk/haringey-solidarity-group-some-activities-1990-2005/'

2005-2020:
http://haringey.org.uk/haringey-solidarity-group-some-activities-2005-to-2020/'

Note: We are also planning a face-to-face celebration event in the Hub in Lordship Rec, N17, on Sunday afternoon 27th June - with films, food, stalls and an exhibition. Details to be firmed up.

Il mondo guarda oggi alla Colombia; le sue vie e le sue strade sono state il palcoscenico in cui il popolo è esploso con dignitosa rabbia in un grido impetuoso che risuona e non può passare inosservato

Il mondo guarda oggi alla Colombia; le sue vie e le sue strade sono state il palcoscenico in cui il popolo è esploso con dignitosa rabbia in un grido impetuoso che risuona e non può passare inosservato. La protesta sociale, che va avanti ininterrottamente dal 28 aprile, è la risposta all'aggravarsi della povertà e della precarietà di vita (conseguenze inevitabili del modello neoliberale) che, nel mezzo della crisi sanitaria, economica e sociale, si traduce in 1,7 milioni di case colombiane che mangiano solo due volte al giorno, un tasso di disoccupazione del 14,2% e quasi la metà della popolazione, il 42,2%, in una condizione di povertà.

Situazioni simili sono vissute dalle persone in diverse regioni del mondo, in America Latina, per esempio, alla fine dello scorso anno, il tasso di povertà ha raggiunto il 33,7%, il tasso di disoccupazione era del 10,7% e 78 milioni di persone erano in estrema povertà (8 milioni in più rispetto al 2019). La risposta dei governi in carica a questa crisi sociale sono stati i tentativi di aggiustamento economico, cioè l'aumento e la diversificazione della tassazione per la classe lavoratrice, manifestatasi, per il caso colombiano, nel terzo tentativo di riforma fiscale del governo di ultradestra Iván Duque. Coloro che pagano la crisi non sono i suoi principali generatori, ma il popolo impoverito e sfruttato.

In questo contesto, migliaia di persone in Colombia si sono mobilitate, soprattutto la gioventù popolare. Nei quartieri, nelle vie e nelle strade stanno resistendo e mantenendo la protesta con barricate, cacerolazos e assemblee. La giusta lotta che il popolo colombiano sta conducendo oggi alimenta l'ondata di proteste e rivolte che, dal 2019, si sono sviluppate in America Latina come momenti dirompenti che riattivano l'organizzazione popolare.

Da parte sua, lo stato colombiano ha risposto, come fanno tutti gli stati quando vedono i loro interessi minacciati, con repressione e violenza sproporzionata. Le cifre sono terrificanti e parlano da sole; all'8 maggio, 47 persone erano state uccise (39 dalla violenza della polizia), 451 ferite (32 con ferite agli occhi e 32 con armi da fuoco), 12 vittime di violenza di genere, 548 scomparse e 963 persone detenute (campagna Defend Freedom: Everyone's Business, ONG Temblores e Ombudsman's Office Colombia).

Di fronte alla brutale repressione perpetrata dal governo di Ivan Duque contro chi lotta in Colombia, chiediamo una solidarietà attiva, di organizzare giornate di protesta in tutti i territori e di denunciare, con tutti i mezzi possibili, ciò che oggi affligge il popolo colombiano. La solidarietà internazionalista è la salvaguardia delle lotte che forgiamo, per questo, oggi, sosteniamo le richieste dello sciopero nazionale: fermare la violenza di stato, ritirare la riforma sanitaria e garantire un reddito di base universale!


Solidarietà con i popoli che lottano!

Viva lo sciopero nazionale!

Di fronte alla repressione statale, solidarietà e organizzazione popolare!

☆ Grupo Libertario Vía Libre (Colombia)
☆ Coordenação Anarquista Brasileira – CAB
☆ Federación Anarquista Uruguaya – FAU
☆ Federación Anarquista de Rosario – FAR (Argentina)
☆ Organización Anarquista de Córdoba – OAC (Argentina)
☆ Organización Anarquista de Tucumán – OAT (Argentina)
☆ Roja y Negra - Organización Política Anarquista (Buenos Aires, Argentina)
☆ Federación Anarquista Santiago – FAS (Cile)
☆ Union Communiste Libertaire (Francia & Belgio)
☆ Embat - Organització Llibertària de Catalunya (Catalogna)
☆ Alternativa Libertaria – AL/fdca (Italia)
☆ Devrimci Anarşist Federasyon – DAF (Turchia)
☆ Organisation Socialiste Libertaire – OSL (Svizzera)
☆ Workers Solidarity Movement - WSM (Irlanda)
☆ Αναρχική Ομοσπονδία - Anarchist Federation (Grecia)
☆ Melbourne Anarchist Communist Group - MACG (Australia)
☆ Aotearoa Workers Solidarity Movement - AWSM (Aotearoa / Nuova Zelanda)
☆ Zabalaza Anarchist Communist Front - ZACF (Sudafrica)

Στο αποκορύφωμα της πανδημίας οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις παγκοσμίως μας είπαν πως «απέναντι σε αυτήν την κατάσταση είμαστε όλοι μαζί». Φυσικά, αυτό ήταν πάντα ένα ψέμα, αλλά έπρεπε να το πουν και ανταποκρίθηκε στις βαθύτερες επιθυμίες της εργατικής τάξης. Πρέπει να οικοδομήσουμε το κίνημα που θα μπορεί να δημιουργήσει μια κοινωνία που θα μας χωράει όλους μαζί. Χρειαζόμαστε ένα εργατικό κίνημα βασισμένο στις αρχές του αναρχικού κομμουνισμού. Χρειαζόμαστε την κοινωνική επανάσταση που μόνο αυτή μπορεί να οδηγήσει στον ελευθεριακό κομμουνισμό.

Εμβολιασμός, κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας της COVID-19

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε πρώτα, υπό τον τίτλο “Εμβόλια”, στις 28/2/2021 στο 10ο τεύχος του “Anvil” (“Αμόνι” - Vol 10 No 1, 28 Φλεβάρη 2021.), που εκδίδει η Ομάδα Αναρχικών Κομμουνιστών Μελβούρνης (Melbourne Anarchist Communist Group).

Τα εμβόλια κατά του COVID-19, της ασθένειας που προκαλείται από τον ιό SARS-CoV-2, έχουν αρχίσει να αξιοποιούνται στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες και η πανδημία αρχίζει να υποχωρεί εκεί. Σε ορισμένες χώρες οι αριθμοί νέων κρουσμάτων μειώθηκαν δραστικά και οι θάνατοι έχουν, επίσης, μειωθεί σημαντικά. Νέα δεδομένα δείχνουν ότι τα εμβόλια αποτρέπουν ουσιαστικά τη μετάδοση του ιού.

Τα εμπόδια

Είμαστε, όμως, πολύ μακριά από τον παράδεισο. Αρκετά εμπόδια στέκουν στον δρόμο της νίκης του ιού και θα ακολουθήσουν οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες. Το πιο σημαντικό είναι πως τα εμβόλια σπανίζουν στον Τρίτο Κόσμο. Πολλές χώρες δεν έχουν τους πόρους, για να τη διενέργεια τεστ για τον ιό, επομένως οι επίσημοι αριθμοί των κρουσμάτων είναι ανεξέλεγκτα υποτιμημένοι. Και τώρα που είναι διαθέσιμα αποτελεσματικά εμβόλια, το αντίτιμο που απαιτείται από τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες είναι απρόσιτο. Υπάρχει ένα ταμείο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για την πληρωμή εμβολίων για τις πολύ φτωχότερες χώρες, αλλά οι συνεισφορές από τις πλούσιες χώρες είναι πολύ μικρές σε σύγκριση με ό,τι χρειάζεται. Ως αποτέλεσμα, για να εμβολιαστεί όλος ο κόσμος, εκτιμάται ότι θα χρειαστούν 6 χρόνια. Οι πλούσιες χώρες, πολλές εκ των οποίων (συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας) έχουν πολύ χαμηλούς αριθμούς κρουσμάτων, θα εμβολιάσουν τον πληθυσμό τους εντός ενός έτους. Πρόκειται για επιπλέον πέντε χρόνια δυστυχίας και θανάτου, επειδή κάποιος είναι φτωχός. Το να έχει κάποιος λάθος χρώμα δέρματος φαίνεται πως δε βοηθά.

Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι ο ιός μεταλλάσσεται, οδηγώντας σε αυτό που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αποκαλεί «παραλλαγές ανησυχίας». Αυτά τα στελέχη του ιού είναι πιο μολυσματικά και μερικά μπορεί να είναι πιο θανατηφόρα. Επιπλέον, μερικά μεταλλαγμένα στελέχη του ιού μπορεί να είναι πιο ανθεκτικά στα υπάρχοντα εμβόλια, τα οποία πρέπει να τροποποιηθούν, για να τα αντιμετωπίσουν. Παρότι ορισμένοι ερευνητές δήλωσαν ότι αυτό μπορεί να γίνει γρήγορα, θα ήταν παράλογο να το υποθέσουμε ως βεβαιότητα. Εν τω μεταξύ, η φυσική επιλογή πιέζει πάντα έναν νέο ιό να εξελιχθεί, ώστε να είναι πιο μολυσματικός και πιο ανθεκτικός στα εμβόλια. Επιτρέποντας την ανεξέλεγκτη μετάδοση του ιού στον Τρίτο Κόσμο, την ώρα που οι πλούσιες χώρες εμβολιάζονται, δίνεται η μέγιστη ευκαιρία για την εμφάνιση νέων μεταλλάξεων του ιού.

Τρίτον, αντιμετωπίζουμε την επιζήμια επιρροή των αντι-εμβολιαστών. Διαδίδοντας έναν εκλεκτικό συνδυασμό θεωριών συνωμοσίας και αντι-επιστημονικής αμπελοφιλοσοφίας, προσπαθούν να αποθαρρύνουν τους ανθρώπους στις ανεπτυγμένες χώρες να εμβολιαστούν. Παρόλο που οι πεπεισμένοι αντι-εμβολιαστές αποτελούν απλώς ένα πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού, έχουν, ωστόσο, πολύ μεγαλύτερο ακροατήριο ανθρώπων που είναι διστακτικοί και επιρρεπείς στην παραπληροφόρηση. Εάν πεισθούν αρκετά άτομα να απορρίψουν τον εμβολιασμό, η κοινωνία θα παραμείνει ευάλωτη στον ιό.

Οι αντι-εμβολιαστές διέπονται από μια εξαιρετικά επιβλαβή πολιτική. Μερικές θεωρίες συνωμοσίας είναι απλώς τρελές. Αυτές που αφορούν τη Big Pharma συνδυάζουν βάσιμες ανησυχίες με ανεξέλεγκτη ​​παραπληροφόρηση. Αλλά θεωρίες συνωμοσίας είναι, όμως, πολύ πιο σκοτεινές. Οι χειρότερες εξ αυτών είναι απολύτως ξεκάθαρα αντισημιτικές και συνήθως ενδύονται με κωδικοποιημένη γλώσσα για τον Τζορτζ Σόρος ή για απροσδιόριστους υπέρμαχους της παγκοσμιοποίησης. Αυτοί οι άνθρωποι είναι φασίστες και πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι.

Οι επιπτώσεις

Επιπλέον, θα αντιμετωπίσουμε οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες. Η πανδημία έχει επιβάλει τεράστιο κόστος στις καπιταλιστικές οικονομίες σε όλο τον κόσμο. Μέρος αυτού του κόστους προέρχεται από μέτρα που έχουν λάβει οι κυβερνήσεις, για να σταματήσουν την εξάπλωση του ιού, αλλά το μεγαλύτερο μέρος αυτού του κόστους πηγάζει από τις αποφάσεις που έλαβαν μεμονωμένα άτομα για την προστασία της υγείας τους, όταν οι κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να περιορίσουν δραστικά τη μετάδοση του ιού. Οι δημόσιες δαπάνες βρίσκονται υπό κατάρρευση παγκοσμίως. Ο αντίκτυπος της πανδημίας έχει υποσκιαστεί από τα εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια που επικρατούν, αλλά εάν τα επιτόκια αυξηθούν ακόμη και κατά το ελάχιστο, κάθε κράτος θα βιώσει μια δημοσιονομική κρίση τεράστιων διαστάσεων.

Η οικονομική ανισότητα έχει, επίσης, αυξηθεί με συγκλονιστική ταχύτητα. Μετά την αρχική τους πτώση οι χρηματιστηριακές αγορές ανήλθαν σε νέα ύψη. Οι δισεκατομμυριούχοι της τεχνολογίας βιομηχανίας που κατέχουν μεγάλα μερίδια σε εταιρείες που άνθισαν στην κρίση συσσωρεύουν επιδεικτικά πλούτο σαν ληστές. Ο Τζεφ Μπέζος, ο μεγαλύτερος μέτοχος της Amazon, κάνει τους βαρόνους της βιομηχανίας του 19ου αιώνα να μοιάζουν με φτωχαδάκια. Η ανεργία έχει αυξηθεί και παράλληλα έχει επιβληθεί εκτεταμένο πάγωμα μισθών. Ακόμη και οι περικοπές μισθών δεν είναι ασυνήθιστες. Μαίνεται ένας ταξικός πόλεμος και μέχρι στιγμής η μία πλευρά νικά, χωρίς να συναντά ουσιαστική αντίσταση.

Καθώς η πανδημία υποχωρεί, οι εργαζόμενοι στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες θέλουν να αντισταθμίσουν τις θυσίες που έκαναν, ενώ ο ιός μαινόταν. Ο δεξιός φιλελευθερισμός έχει υποτιμηθεί εντελώς και οι κυβερνήσεις έβαλαν τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία στην άκρη κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Παρόλο που οι φασίστες στρατολόγησαν κόσμο από τη δεξαμενή των αντι-εμβολιαστών, η ευρύτερη κοινωνία απελευθερώθηκε από την ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού. Αυτή η ηγεμονία θα είναι δύσκολο να αποκατασταθεί.

Στο αποκορύφωμα της πανδημίας οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις παγκοσμίως μας είπαν πως «απέναντι σε αυτήν την κατάσταση είμαστε όλοι μαζί». Φυσικά, αυτό ήταν πάντα ένα ψέμα, αλλά έπρεπε να το πουν και ανταποκρίθηκε στις βαθύτερες επιθυμίες της εργατικής τάξης. Πρέπει να οικοδομήσουμε το κίνημα που θα μπορεί να δημιουργήσει μια κοινωνία που θα μας χωράει όλους μαζί. Χρειαζόμαστε ένα εργατικό κίνημα βασισμένο στις αρχές του αναρχικού κομμουνισμού. Χρειαζόμαστε την κοινωνική επανάσταση που μόνο αυτή μπορεί να οδηγήσει στον ελευθεριακό κομμουνισμό.

ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΛΙΜΑΚΑ

ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ

Ομάδα Αναρχικών Κομμουνιστών Μελβούρνης (Melbourne Anarchist Communist Group)

*Μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε στα ελληνικά αρχικά εδώ: https://www.alerta.gr/archives/17589

**Πρώτη αγγλική δημοσίευση εδώ: https://melbacg.wordpress.com/2021/03/26/the-vaccines/