Οι αναρχικές κομμουνιστικές, εσπεσιφιστικές οργανώσεις και ομοσπονδίες που απαρτίζουν τον Συντονισμό Αναρχικών Λατινικής Αμερικής (CALA) δημοσίευσαν το παρακάτω κείμενο ανάλυσης της τρέχουσας συγκυρίας στη Λατινική Αμερική αναφορικά με την πολιτική και οικονομική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα κατά τόπους στη Νότια και την Κεντρική Αμερική, αλλά και σχετικά με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που επαναφέρουν δυναμικά στο προσκήνιο τον λαϊκό παράγοντα, τις απελευθερωτικές δυνατότητες και προοπτικές που μπορεί να αναπτύξει η ακηδεμόνευτη οργάνωση, η άμεση δράση και η αυτοδύναμη κίνηση των από τα κάτω.

Ανάλυση της συγκυρίας: Η Λατινική Αμερική σήμερα. Covid-19 και νέος κύκλος αγώνων

Οι αναρχικές κομμουνιστικές, εσπεσιφιστικές οργανώσεις και ομοσπονδίες που απαρτίζουν τον Συντονισμό Αναρχικών Λατινικής Αμερικής (CALA) δημοσίευσαν το παρακάτω κείμενο ανάλυσης της τρέχουσας συγκυρίας στη Λατινική Αμερική αναφορικά με την πολιτική και οικονομική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί το τελευταίο διάστημα κατά τόπους στη Νότια και την Κεντρική Αμερική, αλλά και σχετικά με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που επαναφέρουν δυναμικά στο προσκήνιο τον λαϊκό παράγοντα, τις απελευθερωτικές δυνατότητες και προοπτικές που μπορεί να αναπτύξει η ακηδεμόνευτη οργάνωση, η άμεση δράση και η αυτοδύναμη κίνηση των από τα κάτω.

Η εξάπλωση του Covid 19 και των νέων στελεχών του σπέρνει τον όλεθρο στην ήπειρό μας. Χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά, ιδιαίτερα άνθρωποι που ανήκουν στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Είτε σε χώρες όπως η Βραζιλία, όπου συντελείται γενοκτονία εξαιτίας της αδράνειας του κράτους και της κυβέρνησης Μπολσονάρου, είτε σε πιο φιλελεύθερες χώρες, δεν υπάρχουν αποτελεσματικά μέτρα για την υγειονομική περίθαλψη, ούτε καν για την κάλυψη των καθημερινών βιοτικών αναγκών. Η πείνα, η ανεργία και η ανασφάλεια έχουν αυξηθεί με την όξυνση της οικονομικής και υγειονομικής κρίσης. Όλα δείχνουν ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει και ότι για άλλη μια φορά εμείς θα είμαστε αυτοί που θα πληρώσουν το τίμημα για το φαγοπότι αυτών που βρίσκονται στην κορυφή.

Ωστόσο, πέρα από τον φόβο της μετάδοσης και τα περιοριστικά μέτρα που έχουν επιβληθεί ανά χώρα, ο κόσμος βγήκε στους δρόμους. Από την αρχή της πανδημίας, υπήρξαν κινητοποιήσεις στην Κολομβία κατά της πείνας και για την αλληλοβοήθεια μεταξύ των από κάτω με το φαινόμενο των “κόκκινων κουρελιών”. Νέες κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν επίσης στο Εκουαδόρ και στη Χιλή. Στη Χιλή ο κόσμος διαδήλωσε παρά τη συντακτική διαδικασία που έχει εκτρέψει τον αγώνα από τους δρόμους στις κάλπες με κοινοβουλευτικές προοπτικές. Φυσικά, η απάντηση του Πινιέρα ήταν και πάλι η βίαιη καταστολή και η σύλληψη πολυάριθμων διαδηλωτών, καθιστώντας τη Χιλή μία από τις χώρες με τον υψηλότερο αριθμό πολιτικών κρατουμένων στην ήπειρο.

Η πολιτική αστάθεια έχει γίνει χαρακτηριστικό αυτής της φάσης στη Λατινική Αμερική, μαζί με τη μαζική παρουσία του κόσμου στους δρόμους, με ισχυρά ξεσπάσματα και διαδηλώσεις, οι οποίες απέχουν πολύ από το να είναι μεμονωμένες. Υπάρχει μια ανοιχτή σκηνή δυναμικών εξελίξεων στην ήπειρο.

Στο Ελ Σαλβαδόρ ο λαός βγήκε στους δρόμους και έβαλε φωτιά στο Υπουργείο Οικονομικών, αντιδρώντας στις σοβαρές περικοπές του προϋπολογισμού και στις πολιτικές λιτότητας της κυβέρνησης του Ναγίμπ Μπουκέλε. Στην Κόστα Ρίκα και τη Γουατεμάλα ο λαός κινητοποιήθηκε πιο πρόσφατα για βασικά, ουσιαστικά, κοινωνικά αιτήματα και δικαιώματα.

Στο Περού και τη Βολιβία, επίσης, οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους , για να αντιμετωπίσουν τα πραξικοπήματα. Η λαϊκή κινητοποίηση στη Βολιβία οδήγησε στην εκδίωξη του Ζανίν Άνεθ. Ακόμη και αν αυτό συνέβη εν μέσω εκλογών, ο ίδιος ο λαός ξεχείλισε τους δρόμους και άνοιξε τη δυνατότητα εκδίωξης των φασιστών από την κυβέρνηση. Και είναι σαφές ότι, όσες δίκες και αν γίνουν, το πρόβλημα της εξουσίας στη Βολιβία δεν έχει λυθεί: η λευκή, φασιστική και αντιδραστική άρχουσα τάξη απλώς περιμένει να επιτεθεί, ενώ υπάρχουν οι ενδείξεις μιας αυξανόμενης πολιτικής πόλωσης σε κοινωνικό επίπεδο.

Στο Περού η κινητοποίηση ήταν μαχητική σε τόνο ενάντια σε ένα νέο κοινοβουλευτικό ή “ήπιο” πραξικόπημα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου εξελέγησαν τρεις πρόεδροι που δεν ολοκλήρωσαν τη θητεία τους. Αυτή η κατάσταση οδήγησε σε αυτό που βιώνουμε σήμερα ως μια ισχυρή λαϊκή κινητοποίηση ενάντια στις προθέσεις επιστροφής του φουτζιμορισμού, η οποία οδήγησε στην άνοδο του Πέδρο Καστίγιο στην κυβέρνηση, αλλά η οποία θα μπορούσε να ξεπεράσει κάθε εκλογική πρωτοβουλία.

Στη Βραζιλία η λαϊκή κινητοποίηση έχει μειωθεί καθ’ όλη αυτήν την περίοδο, αλλά κάτι έχει γίνει, ο λαός δεν κοιμάται. Το βέβαιο είναι ότι υπάρχει έντονη πολιτική αστάθεια. Ο στρατός κερδίζει έδαφος μέρα με τη μέρα και δεν είναι γνωστό τι ακριβώς θα συμβεί. Υπάρχουν ακόμη και φήμες για “κατάσταση πολιορκίας” ή για άμεσο πραξικόπημα.

Αργεντινή και Ουρουγουάη
Στην Αργεντινή το πλαίσιο, αφενός, δείχνει την έλλειψη κρίσης και τη διστακτικότητα της κυβέρνησης του Αλμπέρτο Φερνάντες. Αυτό αποδεικνύεται από τους δεκάδες χιλιάδες μολυσμένους ανθρώπους ημερησίως, τα ρεκόρ στους θανάτους, τον συγκεντρωτισμό της ατζέντας για την υγεία και την επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας και περιορισμών, μεταθέτοντας την ευθύνη για την υγειονομική κρίση στη νεολαία και τις κοινωνικές συγκεντρώσεις. Όλα αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή που τα δημόσια μέσα μεταφοράς, τα εργοστάσια και άλλοι χώροι εργασίας είναι υπερπλήρεις, αποκαλύπτοντας την προτεραιότητα των επιχειρηματικών συμφερόντων έναντι της υγείας των εργαζομένων. Από την άλλη πλευρά, βλέπουμε μια αντιδραστική, αντι-δικαιωματική, προεκλογική αντιπολίτευση, η οποία περιέργως μιλάει για “ελευθερίες”, ενώ στην πραγματικότητα αγωνίζεται για την προστασία των επιχειρηματικών συμφερόντων. Οι ισχνές εκφράσεις του κοινωνικού αγώνα, ωστόσο, αποδεικνύονται ανεπαρκείς, για να καταστήσουν τον λαό και πάλι πρωταγωνιστή της αντίστασης, ένα έργο που θα μας απασχολήσει βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα.

Η πολιτική αστάθεια έχει γίνει χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου στη Λατινική Αμερική, σε συνδυασμό με τη μαζική παρουσία του κόσμου στους δρόμους, με ισχυρά ξεσπάσματα και διαδηλώσεις, οι οποίες απέχουν πολύ από το να είναι μεμονωμένες. Υπάρχει ένα ανοιχτό στάδιο στην ήπειρο.

Στην περίπτωση της Ουρουγουάης η ηγεσία της πλειοψηφίας του λαϊκού κινήματος έπαιξε ρόλο στην ανάσχεση της κινητοποίησης κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Η Πρωτομαγιά δεν γιορτάστηκε και πλην του καλέσματος που απηύθυνε η ιστορική οργάνωση Columna Cerro Teja δεν υπήρξαν μεγάλα καλέσματα για δράση. Η στρατηγική επικεντρώθηκε στη συλλογή υπογραφών για τη διενέργεια δημοψηφίσματος για το νόμο περί επείγουσας εξέτασης. Ο ελάχιστος απαιτούμενος αριθμός υπογραφών επιτεύχθηκε και ξεπεράστηκε, γεγονός που προκάλεσε άνοδο της λαϊκής διάθεσης. Ως αποτέλεσμα αυτού, καθώς και της έναρξης των μισθολογικών συζητήσεων και της επίθεσης των εργοδοτών, αναπτύχθηκαν σημαντικές συγκρούσεις στην αλιευτική βιομηχανία (μια απεργία που έληξε νικηφόρα), συγκρούσεις σε διάφορους χώρους εργασίας (στην περίπτωση του τομέα της επεξεργασίας κρέατος) και διάφορες κινητοποιήσεις δημόσιων υπαλλήλων και εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα.

Αν και μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού έχει εμβολιαστεί και τα ποσοστά θνησιμότητας έχουν πια μειωθεί, η οικονομική και κατασταλτική προσαρμογή που εφαρμόζεται είναι σκληρή. Οι τιμές των καυσίμων αναπροσαρμόζονται κάθε μήνα και στόχος είναι η ιδιωτικοποίηση του τομέα και του κρατικού διυλιστηρίου.

Αϊτή και Παραγουάη
Ο αγώνας του λαού της Αϊτής ενάντια στις διάφορες δικτατορίες και την ιμπεριαλιστική επέμβαση συνεχίζεται εδώ και πολύ καιρό. Πρόκειται για έναν δυναμικό αγώνα, που κινητοποίησε εκατομμύρια ανθρώπους στους δρόμους, είχε άλλη μια σημαντική έξαρση φέτος, αφού ο Juvenal Möise, ο οποίος είχε διαλύσει το κοινοβούλιο, παρέτεινε παράνομα την προεδρική του θητεία και ανέβαλε επ’ αόριστον τις εκλογές και στην πραγματικότητα έγινε δικτάτορας. Ο δικτάτορας δολοφονήθηκε σε μια σκοτεινή επιχείρηση από μια ομάδα κυρίως Κολομβιανών μισθοφόρων, πρώην εν ενεργεία στρατιωτικών, που συνδέονταν με παραστρατιωτικές δυνάμεις και τον ουριμπισμό, οι οποίοι είχαν προσληφθεί από μια εταιρεία της Βενεζουέλας στο Μαϊάμι και χρηματοδοτούνταν από επιχειρηματίες της Αϊτής, με σαφή σύνδεση με τον αυτοκρατορικό βορρά. Ο λαός της Αϊτής συνεχίζει να αντιστέκεται, αλλά υπάρχει σαφής ανάγκη εμβάθυνσης του αγώνα, για να ξεκινήσει μια διαδικασία που θα του επιτρέψει να προχωρήσει στον δρόμο για την οικοδόμηση της Λαϊκής Εξουσίας.

Από την πλευρά του, ο λαός της Παραγουάης κατάφερε να βγει στους δρόμους και να πρωτοστατήσει στην απόρριψη της κακοδιαχείρισης του Μάριο Άμπντο, η οποία εκφράστηκε με την επιδείνωση της κοινωνικής κρίσης, τον κορεσμό των κλινών εντατικής θεραπείας και τον συγκλονιστικό αριθμό των θανάτων από τον Covid-19. Αυτό έρχεται να προστεθεί στη διαρθρωτική κατάσταση στην Παραγουάη, με μια διεφθαρμένη διοίκηση που κυβερνά χέρι-χέρι με τη ναρκω-δύναμη του Οράσιο Κάρτες. Όλα αυτά έχουν φουντώσει τη λαϊκή αγανάκτηση και οργή, όπως φάνηκε από τις εμπρηστικές επιθέσεις σε διάφορα γραφεία του Κόμματος Κολοράντο (ANR) και του Παλατιού της Δικαιοσύνης. Ακόμη και το κίνημα των αγροτών έχει φτάσει στην Ασουνσιόν, καταλαμβάνοντας πλατείες και δημόσιους χώρους, ενώ ομάδες ιθαγενών έχουν βγει στους δρόμους, για να εκφράσουν την οργή τους. Όλοι τους φώναξαν “Έξω ο Μαρίτο”.

Σε απάντηση, η κυβέρνηση επιτέθηκε με καταστολή και φυλάκιση αγωνιστών από το λαϊκό στρατόπεδο, οι οποίοι κατάφεραν να απελευθερωθούν ως αποτέλεσμα της λαϊκής πίεσης.

Χιλή και Κολομβία: εξεγέρσεις και λαϊκή παρουσία
Στην περιοχή της Χιλής οι επιπτώσεις της κοινωνικής εξέγερσης και της πανδημίας συνεχίζουν να βαθαίνουν μια κοινωνική, οικονομική και πολιτική κρίση που χαρακτηρίζεται από την ένταση της μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Εδώ και αρκετές εβδομάδες η προεκλογική ατζέντα (εκλογές για την ανάδειξη εκλογέων, δημάρχων και προκριματικές προεδρικές εκλογές) έχει κυριαρχήσει στο προσκήνιο. Η χαμηλή συμμετοχή που σηματοδοτείται από τη γενικευμένη απαξίωση των πολιτικών κομμάτων που διαχειρίστηκαν την κρατική εξουσία τις τελευταίες δεκαετίες, η υποχώρηση της δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας και η υποτιθέμενη “αριστεροποίηση” της κοινωνίας (υψηλή συμμετοχή για το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Frente Amplio και τη νεοεμφανιζόμενη Λαϊκή Λίστα), σηματοδοτούν αυτήν τη διαδικασία.

Αυτή η διαδικασία της “αριστεροποίησης” δεν υφίσταται όπως παρουσιάζεται σε θεσμικό επίπεδο, αλλά μάλλον το εκλογικό σώμα αντιπροσωπεύει με την ψήφο του αυτή τη βούληση για αλλαγή, επικυρώνοντας ότι οι αλλαγές αυτές δεν θα έρθουν μέσω της δεξιάς και της κεντροαριστεράς. Η ψήφος – ως εκ τούτου – στρέφεται προς τις δυνάμεις της Αριστεράς ως εκδήλωση αυτών των πιθανών μετασχηματισμών.

Ενώ κατανοούμε ότι το εκλογικό ζήτημα είναι ένα απαραίτητο στοιχείο προς ανάλυση, οι ανησυχίες και οι δρόμοι μας κινούνται επίσης προς μια διαφορετική κατεύθυνση. Είδαμε πώς όλη αυτή η Διαδικασία Αποκατάστασης και η Πανδημία εμπόδισαν την ανάπτυξη της κοινωνικής διαμαρτυρίας και, ως τιμωρία, ανάγκασαν την τάξη μας να στριμωχτεί μεταξύ φτώχειας, χρεών και τεχνητών αναπνευστήρων, δημιουργώντας μια άβολη σιωπή.

Για εμάς, η κοινωνική εξέγερση που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2019 δεν είναι κάτι γραμμικό, αλλά μάλλον μια αντιφατική διαδικασία προώθησης και υποχώρησης, επίθεσης και υποχώρησης. Επομένως, σε μια εποχή που η κοινωνική διαμαρτυρία είναι αδύναμη και η θεσμική δράση ενισχύεται, είναι απαραίτητο να ανακτήσουμε την παρουσία μας στους δρόμους, όχι με την αισθητική ή συμβολική έννοια, αλλά με την ενίσχυση των λαϊκών και εδαφικών οργανώσεων, οι οποίες πρέπει να αυξήσουν τα επίπεδα διαλόγου και συντονισμού, προκειμένου να οικοδομήσουν προγραμματικές και τακτικές συμφωνίες, που θα στηρίζονται από την κινητοποίηση και την άμεση δράση. Το λαϊκό κίνημα στην περιοχή της Χιλής απαιτεί ένα σχέδιο αγώνα από επαναστατικούς, αντικαπιταλιστικούς και αντιεξουσιαστικούς φορείς, στο οποίο η απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, η διακοπή των εξορυκτικών σχεδίων και η κατάργηση των κατασταλτικών νόμων, μαζί με την κοινοτική διαχείριση των κοινωνικών δικαιωμάτων, είναι μερικοί από τους άξονες των αιτημάτων που ενώνουν στον λόγο, αλλά και στη δράση.

Η ανυπόφορη κατάσταση των πολιτικών κρατουμένων είναι ανησυχητική: οι τιμωρίες και οι μεταγωγές, που προστίθενται στην ίδια τη φυλάκιση, έχουν θέσει αρκετούς συντρόφους σε κρίσιμη κατάσταση. Πολλοί έχουν φυλακιστεί για περισσότερο από ένα χρόνο, χωρίς δίκη και χωρίς αποδείξεις, καθιστώντας σαφείς τις πραγματικές προθέσεις του κράτους να τιμωρήσει τον αγώνα και την οργάνωση. Γι’ αυτό κάνουμε έκκληση διεθνιστικής αλληλεγγύης, για να εξασφαλίσουμε την ελευθερία τους.

Στην περίπτωση της Κολομβίας, θα αναλύσουμε πτυχές όπως είναι η δημόσια υγεία, η οικονομική κατάσταση, η πολιτική συγκυρία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ένοπλη σύγκρουση, καθώς και η εθνική απεργία της 28ης Απριλίου και η εξέλιξη άλλων κοινωνικών αγώνων.

Όσον αφορά τη δημόσια υγεία, η Κολομβία είναι μία από τις χώρες που αντιμετώπισε την πανδημία του Covid-19 και την κοινωνική-υγειονομική κρίση με τον χειρότερο τρόπο στον κόσμο. Με περισσότερους από 125.890 επιβεβαιωμένους θανάτους και 4.940.000 κρούσματα Covid-19 στις 20 Σεπτεμβρίου, η Κολομβία είναι το δέκατο κράτος με τους περισσότερους θανάτους και κρούσματα στον κόσμο, καθώς και το τέταρτο με τα περισσότερα θύματα στη Λατινική Αμερική.

Η υγειονομική κυβερνητική πολιτική μετά από ένα αργό ξεκίνημα που στιγματίστηκε από καταγγελίες για διαφθορά, αύξησε το ρυθμό εμβολιασμού στο πλαίσιο ενός μοντέλου σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, φθάνοντας τον εμβολιασμό στο 32% του πληθυσμού με 16,1 εκατομμύρια άτομα πλήρως εμβολιασμένα, αν και εξακολουθούν να υπάρχουν σημαντικά κενά στην παρακολούθηση και την πρόληψη των κρουσμάτων, οικονομικές και περιφερειακές ανισότητες και ένα σημαντικό πρόβλημα στην προμήθεια δεύτερων δόσεων εμβολίων.

Στο οικονομικό μέτωπο η χώρα βίωσε μια άνιση ανάκαμψη της παραγωγικής της δραστηριότητας με ανάπτυξη 9,4% τους πρώτους επτά μήνες του έτους, μετά τη βαθιά κρίση του 2020, με ταχύτερη ανάκαμψη στο εμπόριο και τις υπηρεσίες που ξεπέρασαν τους προ της πανδημίας ρυθμούς δραστηριότητας και βραδύτερη σε άλλους τομείς, όπως η απασχόληση, με την ανεργία να βρίσκεται γύρω στο 14%. Τον Ιούλιο, η ανεργία ανήλθε στο 14,3% και 3,4 εκατομμύρια άνθρωποι ήταν άνεργοι, γεγονός που είναι χειρότερο στην περίπτωση των γυναικών (18,8%) και των νέων (23,3%). Από τον Μάιο, στο αποκορύφωμα του τρίτου κύματος της πανδημίας, υπήρξε μια ταχεία και ανεξέλεγκτη επαναλειτουργία πολλών οικονομικών δραστηριοτήτων, δημιουργώντας εικόνες συνωστισμού σε μέσα μαζικής μεταφοράς, γραφεία και χώρους αναψυχής.

Βασικό μέρος της κυβερνητικής πολιτικής ήταν η πολιτική προσαρμογής που συμπυκνώθηκε στη φορολογική μεταρρύθμιση, η οποία αναμενόταν να συγκεντρώσει έως και 35 τρισεκατομμύρια πέσος και να ξεπεράσει το επιδεινούμενο δημοσιονομικό έλλειμμα και την αύξηση του εξωτερικού χρέους. Ωστόσο, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αποσύρει το νομοσχέδιό της ως αποτέλεσμα της ιστορικής γενικής απεργίας, η οποία οδήγησε επίσης στην παραίτηση του υπουργού Οικονομικών Alberto Carrasquilla. Τρεις μήνες αργότερα, ωστόσο, η φιλο-Ούριμπε κυβέρνηση προώθησε μια μικρή φορολογική μεταρρύθμιση, αυξάνοντας εν μέρει τη φορολογία των επιχειρήσεων, με την οποία ελπίζει να συγκεντρώσει 15 τρισεκατομμύρια πέσος.

Πολιτικά, στον τρίτο χρόνο της κυβέρνησης του Ιβάν Ντούκε, του Δημοκρατικού Κέντρου, η υπερσυντηρητική κυβέρνηση διατηρεί ιστορικά χαμηλά επίπεδα υποστήριξης και δημοτικότητας, με ποσοστό αποδοκιμασίας 75%. Ωστόσο, ο κυβερνητικός συνασπισμός υπό την ηγεσία του Δημοκρατικού Κέντρου και αποτελούμενος από νεοσυντηρητικές δυνάμεις όπως το Συντηρητικό Κόμμα και το Κόμμα U, τους φονταμενταλιστές χριστιανούς της MIRA και της Colombia Justa-Libres και τους χαμαιλέοντες της Ανεξάρτητης Κοινωνικής Συμμαχίας, χάρη στις συμμαχίες της με άλλες δυνάμεις, διατηρεί την πλειοψηφία της στο νομοθετικό σώμα και την περιφερειακή εξουσία, καθώς και την υποστήριξη σημαντικού μέρους του κυρίαρχου Τύπου και την ισχυρή συμμαχία της με τα αφεντικά που συγκεντρώνονται στο Εθνικό Συνδικαλιστικό Συμβούλιο, ευθυγραμμισμένο με τον Ντούκε στη νεοφιλελεύθερη ατζέντα του και την καταστολή των διαμαρτυριών.

Μετά τη γενική απεργία η κυβέρνηση παρουσίασε εσωτερικές ρωγμές με τα πιο σκληρά τμήματα του ουριμπισμού και επέβαλε μια στροφή που εμβάθυνε τη δεξιά της κατεύθυνση, με μια ατζέντα ασφάλειας που περιλάμβανε πολιτικές όπως η στρατιωτική επέμβαση στην Μπογκοτά και την Μπαρανκίγια για την αντιμετώπιση της υποτιθέμενης κρίσης αστικής ανασφάλειας και μια επιλογή ατιμωρησίας για τα επίσημα εγκλήματα.

Όσον αφορά την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι δολοφονίες κοινωνικών ηγετών, ιδίως αγροτικών, περιβαλλοντικών και εθνοτικών ηγετών, συνεχίζονται και έχουν ήδη καταγραφεί 116 δολοφονίες μέχρι στιγμής φέτος, εναντίον αυτών των ακτιβιστών το 2021 σύμφωνα με την Indepaz. Από την άλλη πλευρά, βασικά έργα της ειρηνευτικής συμφωνίας που υπεγράφη μεταξύ του κράτους και των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC) το 2016 εξακολουθούν να είναι μπλοκαρισμένα, ιδίως στον τομέα της επιστροφής γης στα θύματα, καθώς μέσα σε 5 χρόνια έχει τηρηθεί μόλις το 3% των συμφωνηθέντων.

Επιπλέον, στον τομέα των ένοπλων συγκρούσεων, τα φαινόμενα αναγκαστικού εκτοπισμού αγροτικών και μαύρων πληθυσμών σε περιοχές όπως η Αντιοκία και ο Ειρηνικός αυξάνονται σε ένταση, λόγω της αύξησης των ένοπλων συγκρούσεων μεταξύ παραστρατιωτικών ομάδων και της εξέγερσης του Εθνικού Απελευθερωτικού Στρατού (ELN) και των ένοπλων αντικαθεστωτικών της FARC, με έως και 45.000 εκτοπισμένους το πρώτο εξάμηνο του έτους, σύμφωνα με το Γραφείο του Διαμεσολαβητή. Υπήρξε, επίσης, ανθρωπιστική κρίση στα σύνορα Κολομβίας-Βενεζουέλας, λόγω των συγκρούσεων στις περιοχές Arauca και Apure μεταξύ των αντικαθεστωτικών της FARC με επικεφαλής τον Gentil Duarte και της φρουράς της Βενεζουέλας, οι οποίες επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τις κοινότητες της περιοχής.

Από την άλλη πλευρά, σε ένα ιστορικό γεγονός για τους κοινωνικούς αγώνες της χώρας, πραγματοποιήθηκε γενική απεργία στις 28 Απριλίου, η οποία εγκαινίασε ημέρες πανεθνικής διαμαρτυρίας με μαζικές κινητοποιήσεις και αποκλεισμούς σε έως και 800 πόλεις, που διήρκεσαν τουλάχιστον ως τον Μάιο, τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, με επίκεντρο το Κάλι και τα νοτιοδυτικά της χώρας. Οι διαμαρτυρίες, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα τουλάχιστον 80 θανάτους από την κρατική και παρακρατική καταστολή μέχρι τον Ιούλιο, σύμφωνα με την Indepaz, αποτελούν σημαντικό ιστορικό ορόσημο, αντιπροσωπεύοντας μια μερική υπέρβαση των μεγάλων ημερών διαμαρτυρίας του Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου 2019, με μέγεθος παρόμοιο με εκείνο της πανεθνικής διαμαρτυρίας των πολιτών της 14ης Σεπτεμβρίου 1977.

Όσον αφορά άλλους κοινωνικούς αγώνες, πραγματοποιήθηκε η κινητοποίηση των δημόσιων εκπαιδευτικών λειτουργών ενάντια στην επιστροφή στη διδασκαλία χωρίς συνθήκες βιο-ασφάλειας, η οποία οδήγησε στην κατάληψη των εγκαταστάσεων της Περιφερειακής Γραμματείας Εκπαίδευσης (SED) της Μπογκοτά, μπροστά στην αδράνεια απέναντι στην αύξηση των κρουσμάτων και της διασποράς του Covid-19. Τον Ιούνιο έγιναν, επίσης, αποκλεισμοί δρόμων από τους εργάτες άνθρακα της Cerrejón που απολύθηκαν μετά τη μακρά και νικηφόρα απεργία του περασμένου έτους, καθώς και απεργία πείνας από απολυμένους εργαζόμενους της Nutresa στην Cúcuta κατά της εξωτερικής ανάθεσης και από δημόσιους υπαλλήλους του δημαρχείου της Sabanalarga για τα αιτήματά τους. Επιπλέον, υπήρξαν κινητοποιήσεις από εργαζόμενους στην αστική ανακύκλωση στην Μπογκοτά για την καταβολή των πόρων που οφείλει το κράτος, από τους ιθαγενείς Wayuu στη Λα Γκουαχίρα που απαιτούν περιβαλλοντική αποζημίωση για την εξορυκτική δραστηριότητα και από φοιτητές δημόσιων πανεπιστημίων για πανεπιστημιακή δημοκρατία σε ιδρύματα όπως το Εθνικό Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο.

Βραζιλία
Στη Βραζιλία, οι πρόσφατες διαμαρτυρίες κατά της γενοκτονικής κυβέρνησης του Μπολσονάρου ανοίγουν ένα νέο σενάριο που δεν έχει παρατηρηθεί από την αρχή της πανδημίας. Έχουμε περάσει από μια περίοδο απουσίας κινητοποιήσεων στους δρόμους σε μια περίοδο μιας υπολογίσιμης λαϊκής αντίστασης στους δρόμους απέναντι στις πολιτικές θανάτου του Μπολσοναριανισμού. Γιατί, όπως έχουν πει πολλοί κοινωνικοί αγωνιστές, όταν η κυβέρνηση είναι πιο θανατηφόρα από τον ιό, είναι καιρός να βγούμε στους δρόμους. Μέχρι στιγμής, έχουν πραγματοποιηθεί τρεις πανεθνικές κινητοποιήσεις, με σχετική ενότητα της αριστεράς, οι οποίες εκδηλώθηκαν σε περισσότερες από διακόσιες πόλεις της χώρας.

Η χώρα έχει περισσότερους από 500.000 θανάτους από τον Covid-19. Σε ένα πλαίσιο επιδείνωσης των συνθηκών εργασίας το κόστος ζωής γίνεται όλο και πιο ακριβό και το ποσοστό ανοσοποίησης του πληθυσμού στον ιό εξακολουθεί να είναι πολύ χαμηλό. Η βοήθεια έκτακτης ανάγκης έχει μειωθεί και αυτό που ήταν ήδη ένα αμελητέο ποσό που δεν έφτανε το ελάχιστο για την επιβίωση, είναι τώρα ακόμη χειρότερο. Ο αριθμός των ανέργων έχει φθάσει τα 14,7 εκατομμύρια άτομα, ενώ η αξία του καλαθιού τροφίμων και του αερίου μαγειρέματος αυξάνεται σε αρκετές πρωτεύουσες.

Στην κορυφή, αφενός, τμήματα της αντιπολίτευσης του Μπολσονάρου προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν τους δείκτες κατανάλωσης, για να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση και να την αποδυναμώσουν στον δρόμο προς τις προεδρικές εκλογές του 2022. Αυτή είναι, επίσης, η πολιτική της ρεφορμιστικής αριστεράς και των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών και των λαϊκών κινημάτων που ευθυγραμμίζονται με το σχέδιο “mejorista”, το οποίο εξακολουθεί να έχει το Κόμμα των Εργατών και τον Λούλα ως μέγιστη έκφρασή του. Επιδιώκουν, επίσης, την αποπομπή του προέδρου, και παρόλο που υπάρχουν αμέτρητα αιτήματα, η αποχώρηση του προέδρου είναι το λιγότερο πιθανό σενάριο. Ο στρατός είναι πιστός στον Μπολσονάρου και παρόλο που υπάρχουν φήμες για εσωτερική διαμάχη στις Ένοπλες Δυνάμεις, ο αριθμός των στρατιωτικών που καταλαμβάνουν διάφορους τομείς και τομείς της κρατικής μηχανής αυξάνεται και το πρόταγμα της στρατιωτικής εξουσίας, η βάση του δουλοκτητικού και αποικιοκρατικού κοινωνικού σχηματισμού της χώρας, αποκτά δύναμη και ακόμη μεγαλύτερη παρουσία στην πολιτική ζωή του κράτους. Και όλα αυτά γίνονται χωρίς την ανάγκη στρατιωτικού πραξικοπήματος.

Επιπλέον, ο Μπολσονάρου ευθυγραμμίζεται όλο και περισσότερο με το κέντρο στο Εθνικό Κογκρέσο και μαζί με τις παλιές πολιτικές ολιγαρχίες προωθεί τα σχέδιά του που επιτίθενται άμεσα στα δικαιώματα των ιθαγενών, των λαών της Quilombola και των προγονικών τους εδαφών, καθώς και στα δικαιώματα των υποτελών τάξεων της χώρας στο σύνολό της.

Εκτός από τις πανεθνικές κινητοποιήσεις κατά του κράτους γενοκτόνου και της εκάστοτε κυβέρνησής του, οι ιθαγενείς και οι κάτοικοι της Quilombola κινητοποιούνται διαρκώς, όπως και οι εργαζόμενοι στις εφαρμογές έχουν συλλέξει την εμπειρία τους αντιμετωπίζοντας τις τρομακτικές συνθήκες εργασίας. Και οι δημόσιοι υπάλληλοι, είτε στους δήμους είτε στις πολιτείες, αντιστέκονται στην αφαίρεση δικαιωμάτων. Όμως, είναι ακόμα απαραίτητο το αίσθημα της αγανάκτησης να φτάσει στους πιο επισφαλείς τομείς, στους μαύρους και τους ανθρώπους της περιφέρειας που αποτελούν την πλειοψηφία της χώρας.

Προοπτικές
Σε προηγούμενες δηλώσεις και αναλύσεις της συγκυρίας, μαζί με άλλες αδελφικές μας οργανώσεις από άλλες ηπείρους είπαμε ότι διανύουμε εποχές αγώνα σε παγκόσμιο επίπεδο και αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη Λατινική Αμερική. Είναι ένας κύκλος αγώνων που βρίσκεται σε άνοδο και ανοίγει αυτήν τη στιγμή. Είχε ήδη αρχίσει να αναπτύσσεται στα τέλη του 2019 και σταμάτησε από προσωρινά από την πανδημία του Covid-19, αλλά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχει πάρει ξανά μπρος.

Ενώ η κοινωνική και υγειονομική κρίση δημιούργησε, πάνω απ’ όλα, ένα σενάριο βάναυσης προσαρμογής, απολύσεων και μεγαλύτερου ελέγχου του πληθυσμού, η απάθεια και η προθυμία της πολιτικής τάξης και των καπιταλιστών αποκαλύφθηκαν αισχρά. Η λαϊκή απόρριψη δεν έχει αποδεκατιστεί, αλλά δημιουργεί νέες οργανωμένες αντιδράσεις, από διάφορους τομείς, σε όλα τα μήκη και πλάτη της ηπείρου, γνωρίζοντας ότι μόνο ο λαός θα αγωνιστεί για τα συμφέροντά του. Απέναντι στους λόγους της παραίτησης ή της προσαρμογής στους θεσμούς του συστήματος, οι λαοί της Λατινικής Αμερικής ξεσηκώνονται, για να πουν “φτάνει πια!”.

Τα αποτελέσματα της εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου καπιταλιστικού μοντέλου έχουν δημιουργήσει για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες αυτές τις καταστάσεις δυστυχίας, απελπισίας και εξέγερσης. Αυτό το μοντέλο πρέπει να εμβαθύνει την έντασή του για την ανάπτυξή του, ανεξαρτήτως της πανδημίας, ενώ προβλέπεται ότι μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες θα διογκώσουν τις ζώνες της φτώχειας και της δυστυχίας, η καταστολή θα οξυνθεί, ολόκληρος ο νομικός μηχανισμός που την προστατεύει θα αναβαθμιστεί, ενώ το αγρο-εξαγωγικό μοντέλο και τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου θα επωφεληθούν. Όλοι οι φορείς και τα θεσμικά όργανα που ζητούν χαλάρωση και έναν ορισμένο βαθμό κρατικού παρεμβατισμού δε φαίνεται να βρίσκουν ανταπόκριση στην πολιτική τάξη ή σε εκείνους που εφαρμόζουν τις πολιτικές του συστήματος στην περιοχή. Αλλά, όπως είπαμε, αυτό είναι ένα ανοιχτό, ασταθές στάδιο, και μπορεί να υπάρξουν κάποιες κυβερνητικές αλλαγές που θα επιτρέψουν σε αυτούς που βρίσκονται στον πάτο να χαλαρώσουν τη λαβή τους, όπως έκανε ο προοδευτισμός στις αρχές της δεκαετίας του 2000, αλλά που δεν άγγιξαν ή δεν άλλαξαν κάτι θεμελιώδες στο σύστημα. Οι κλασικές μεταρρυθμίσεις έλαμψαν δια της απουσίας τους, μιλώντας πρακτικά. Και σε αυτό το στάδιο, λίγες αλλαγές μπορούν να γίνουν μέσω των κυβερνήσεων, καθώς τα πολιτικά περιθώρια για αυτές είναι στενότερα από ό,τι ήταν πριν από 20 χρόνια.

Η Δεξιά έπαιξε πολύ καλά τα χαρτιά της. Η ίδια Δεξιά που πολλοί νόμιζαν ότι είχε πεθάνει είναι ακόμα εκεί, σφαγιάζοντας λαούς, καταπιέζοντας και καταδικάζοντάς τους στην πείνα. Σύμμαχος όπως πάντα με τις ΗΠΑ, οι οποίες ασκούν τώρα πίεση στην Κούβα αυξάνοντας τον οικονομικό αποκλεισμό του νησιού και αναπτύσσοντας μια εκστρατεία παραπληροφόρησης από τα καθεστωτικά, μέσα μαζικής ενημέρωσης σε λατινοαμερικανική κλίμακα. Δεν είναι τυχαίο ότι η συνάντηση του 14ου Ατλαντικού Φόρουμ πραγματοποιήθηκε στις 9 Ιουλίου στη Μαδρίτη, με εκπροσώπους της λατινοαμερικανικής και ισπανικής δεξιάς. Η εκδήλωση αυτή χρηματοδοτήθηκε από το Fundación Libertad και το Atlas Network. Αυτό συνέβη, μάλιστα, λίγες ημέρες πριν από την έναρξη αυτής της εκστρατείας κατά της Κούβας.

Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να κρύψει την ανησυχία και τις δικαιολογημένες διαμαρτυρίες ενός σημαντικού τμήματος του κουβανικού πληθυσμού κατά της κυβέρνησης και των συνεπειών του σχεδιαζόμενου ανοίγματος στον καπιταλισμό που αναπτύσσεται, καθώς και την καταστολή που αναπτύσσει το κουβανικό κράτος.

Επομένως, σε αυτό το στάδιο, όπου το μοντέλο της προσαρμογής και της απαλλοτρίωσης βαθαίνει και η βορειοαμερικανική αυτοκρατορία αυξάνει τη δράση της στην ήπειρο και από την άλλη πλευρά οι λαοί κατακλύζουν τους δρόμους, εμείς, οι αναρχικοί, οι εσπεσιφιστές της Λατινικής Αμερικής, αντιλαμβανόμαστε ότι είναι οι λαοί που πρέπει να κατακτήσουν τα δικαιώματά τους με τη δύναμη του αγώνα τους, πρωταγωνιστώντας οι ίδιοι στη διαμόρφωση των εξελίξεων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μιλάμε για την οικοδόμηση της Λαϊκής Εξουσίας, δηλαδή για χώρους και οργανωτικές εμπειρίες άμεσης δημοκρατίας, αυτοδιαχείρισης, που προεικονίζουν την κοινωνία που επιθυμούμε. Για τον λόγο αυτό προτείνουμε τη δημιουργία ενός Μετώπου των καταπιεσμένων τάξεων, το οποίο θα συγκεντρώνει και θα ενώνει προγραμματικά και στον αγώνα τους διάφορους οργανωμένους λαϊκούς τομείς (την εργατική τάξη και τους αγρότες, τους ανέργους, τους φοιτητές και τους κατοίκους των εργατικών συνοικιών, τους ιθαγενείς και τους μαύρους, τις γυναίκες και τους αντιφρονούντες σεξουαλικά και έμφυλα μεταξύ άλλων).

Η Λατινική Αμερική έχει μια μακρά ιστορία αγώνων και επαναστάσεων, λαϊκών εξεγέρσεων. Η ιστορική κληρονομιά μας συμβάλλει σε αυτόν τον κύκλο αγώνων που είναι ακόμα ανοιχτός και η τελευταία λέξη δεν έχει ειπωθεί ακόμα.

ΖΗΤΩ Η ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ!

ΝΑ ΕΜΒΑΘΥΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ!

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΟΣΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ!

Αναρχική Ομοσπονδία Ουρουγουάης (FAU)
Βραζιλιάνικος Αναρχικός Συντονισμός (CAB)
Αναρχική Ομοσπονδία του Ροζάριο (FAR)
Αναρχική Ομοσπονδία του Σαντιάγο (FAS)
Ελευθεριακή Ομάδα Vía Libre

*Το πήραμε από εδώ: https://www.alerta.gr/archives/21165

En medio de la crisis social global agudizada por la pandemia de coronavirus, que en muchos países llevó a la desmovilización de movimientos sociales, organizaciones políticas y colectiv@s, el zapatismo lanzó una nueva invitación a las luchas « de abajo y a la izquierda ».

"Compas Anarquistas : nosotros los zapatistas, nosotras las zapatistas, no les vamos a achacar nuestras deficiencias (incluida la falta de imaginación), ni los vamos a hacer responsables de nuestros errores, ni mucho menos los vamos a perseguir por ser quienes son." [1]

SupMarcos, 2013

“si van a criticar algo, primero investiguen bien. La ignorancia bien redactada es como una idiotez bien pronunciada : igual de inútil”. [2]

Miquel Amorós, parafraseado por el SupMarcos, 2013

"A quien encontrábamos o nos quería dirigir o quería que lo dirigiéramos. Había quienes se acercaban y lo hacían con el afán de usarnos, o para mirar hacia atrás, sea con la nostalgia antropológica, sea con la nostalgia militante. Así para unos éramos comunistas, para otros trotskistas, para otros anarquistas, para otros maoístas, para otros milenaristas, y ahí les dejo varios “istas” para que pongan lo que sea de su conocimiento. [...] Con la Sexta al fin los encontramos a ustedes. Por fin, alguien que entendía que no buscábamos ni pastores que nos guiaran, ni rebaños a los cuales conducir a la tierra prometida. Ni amos ni esclavos. Ni caudillos ni masas sin cabeza." [3]

SupMarcos, 2014

"Provocar el pensamiento, la discusión, el debate es algo que nosotras, nosotros, zapatistas valoramos y mucho. Por eso nuestra admiración al pensamiento anarquista. Es claro que no somos anarquistas, pero sus planteamientos son de los que provocan y alientan, los que hacen pensar. Y créeme que el pensamiento crítico ortodoxo, por llamarlo de alguna forma, tiene mucho que aprender en ese aspecto, pero no sólo en eso, del pensamiento anarquista. Por ponerte un ejemplo, la crítica al Estado como tal, es algo que en el pensamiento anarquista lleva ya mucho camino andado." [4]

SupGaleano, 2015

En medio de la crisis social global agudizada por la pandemia de coronavirus, que en muchos países llevó a la desmovilización de movimientos sociales, organizaciones políticas y colectiv@s, el zapatismo lanzó una nueva invitación a las luchas "de abajo y a la izquierda".

A pesar del recrudecimiento del paramilitarismo en las regiones donde el movimiento zapatista (en forma amplia, incluyendo al CNI-CIG y otras muchas luchas afines) disputa el territorio al Estado y transnacionales ; a pesar de una pandemia que se enzaña con l@s más empobrecidos (la mayoría de indígenas en Méjico se encuentran en la pobreza o incluso en extrema pobreza) ; a pesar de una campaña mediática gubernamental que señala, como ciertos anarquistas franceses, que el zapatismo tiene años muerto y que dicho movimiento se tiene que dar cuenta de ello para dejar de molestar ; a pesar de la catástrofe climática global, el EZLN permitió vislumbrar la realización del sueño de los años recientes : la convergencia de luchas.

A diferencia de grupos dogmáticos de diversas corrientes de izquierda, el zapatismo muestra su respeto a quienes comparten sus mismos enemigos. Desde su levantamiento en 1994, el EZLN ha sido objeto de ataques de todos los frentes, basados en el racismo y la envidia. En 2014, los pueblos zapatistas retiraron al subcomandante insurgente Marcos de la dirigencia del EZLN, además de renombrarlo Galeano (en honor a un militante zapatista asesinado por paramilitares) para dar la muerte tan deseada por muchos al mestizo ; quedó entonces al mando el subcomandante insurgente Moisés, cien porciento indígena. Los ataques dirigidos a la persona de Marcos/Galeano, pese al cambio sabido de dirigencia del ejército zapatista, pretenden negar la capacidad de acción de los pueblos indígenas zapatistas al señalar al ex-íder como la mente maestra detrás de los éxitos y fracasos del movimiento ; son, pues, ataques racistas.

Lxs zapatistas han cumplido, dentro de las posibilidades del racismo de estado y a pesar de los límites de la intelectualidad de izquierda (europea y latinoamericana), tejer vínculos con miles de luchas a lo largo y ancho de todo el territorio europeo, ahora renombrado Slumil K’axjemk’op. Todavía la delegación de casi 200 indígenas no ha tocado las tierras al otro lado del Atlántico y ya se han realizado cientos de eventos, hermanando organizaciones, colectivos e individualidades en luchas como la del derecho a la vivienda, las luchas feministas, antirracistas, antiimperialistas, anticoloniales, etc.

Quien cómodamente, desde Europa, critica las estrategias del amplio movimiento zapatista indígena articulado en torno al CNI-CIG y al EZLN, debería darse cuenta de que no hace falta ser anarquista o marxista para provocar la caída del capitalismo, que no hace falta seguir a pie juntillas dogmas decimonónicos, cerrándose a toda expresión diferente anclada en su realidad específica, para crear contra-poderes que, atacando al capitalismo en sus medios de producción, circulación y consumo, den estocadas de muerte a ese sistema.

La experiencia para-electoral del CNI-CIG de 2018, siguiendo la propuesta del EZLN de presentar una candidatura colectiva a las elecciones presidenciales (y en la cual el mismo ejército zapatista no participó), evidenció todo el racismo del Estado y la mentira de la representación popular a través de las elecciones. Esa estrategia ha sido criticada desde posiciones antielectorales que, con ceguera epistemológica, ignora los logros de la campaña indígena : estrechar los lazos de muy diversas luchas por la defensa del territorio y de la autodeterminación de las comunidades indígenas que, hasta ese momento, estaban desarticuladas o ajenas al CNI y romper el cerco mediático que encierra en desiertos de silencio las luchas territoriales de los pueblos indígenas. Cabe anotar que la vocera nahua, presentada como precandidata por el CNI, no apareció en la boleta electoral.

Hay quienes no se avergüenzan de su ignorancia al afirmar que el EZLN se ha integrado a la política institucional, por convocar a manifestar por todos los medios el respaldo a las víctimas de crímines de Estado, incluida la participación en una especie de plebiscito reciente ; esas posturas omiten que cerca de 800 comunidades indígenas en Chiapas hicieron asambleas comunitarias (no votos y fuera del sistema legal) para apoyar la exigencia de justicia ; omiten que muchas de esas comunidades ni siquiera eran comunidades zapatistas pero prefirieron ese ejercicio (no vinculante legalmente) que el de las urnas que se realizó en paralelo. Donde la crítica ve integración al sistema, la realidad muestra desintegración del sistema estatal mexicano, al tiempo que aumenta la articulación de las autonomías comunitarias indígenas.

El viaje a Europa ha dejado a las comunidades zapatistas en números rojos. Las diferentes campañas de crowdfounding permiten a la geografía europea preparar la visita de las comunidades. La mezquindad de quienes afirman que la visita se realiza con fines mercantiles omite, pues no ignora, que es un deber moral de lxs militantes con visión internacionalista la solidaridad y que, si bien por ahora los fondos se reunen para sostener la gira por la vida, nada más justo que promover también cualquier iniciativa que permita fortalecer la economía de las comunidades zapatistas frente a los embates del estado mexicano, sus paramilitares y las corporaciones transnacionales que ambicionan la selva Lacandona. Ellxs, desde su posición, han sido también solidarixs con las luchas en otras geografías. [5] [6]

Como Union Communiste Libertaire saludamos la iniciativa del Viaje por la vida [7], valoramos el esfuerzo que cientos de miles de indígenas zapatistas realizan, poniendo en riesgo sus vidas, para venir a contarnos de sus luchas y escuchar las nuestras, para darnos un bello motivo de encontrarnos entre militantes en Europa e incentivar la creación de una red de resistencia y rebeldía global que ponga fin al colonialismo, al patriarcado, al capitalismo.

Union communiste libertaire 13 sept 2021

En pleine crise sociale mondiale aggravée par la pandémie de coronavirus, qui a entraîné dans de nombreux pays la démobilisation des mouvements sociaux, des organisations politiques et des collectifs, le zapatisme a lancé une nouvelle invitation aux luttes « d’en bas et à gauche ». L’UCL soutient pleinement cette initiative et s’y implique.

« Camarades anarchistes, nous les zapatistes, nous ne mettrons pas nos insuffisances sur votre compte (y compris le manque d’imagination), et nous ne vous rendrons pas responsables de nos erreurs, et entendons encore moins vous reprocher d’être ce que vous êtes. » [1]

SupMarcos, 2013

« Si vous allez critiquer quelque chose, faites d’abord bien vos recherches. L’ignorance bien rédigée est comme l’idiotie bien prononcée : tout aussi inutile. » [2]

Miquel Amorós, parafraseado por el SupMarcos, 2013

"Les personnes que nous rencontrions voulaient soit nous diriger, soit que nous les dirigions. Il y a eu ceux qui nous ont approchés et l’ont fait avec le désir de nous utiliser, ou de regarder en arrière, soit avec une nostalgie anthropologique, soit avec une nostalgie militante. Donc pour certains nous étions communistes, pour d’autres trotskystes, pour d’autres anarchistes, pour d’autres maoïstes, pour d’autres millénaristes, et ici je laisse plusieurs « istes » pour que vous puissiez mettre ce que vous savez. [...] Enfin, quelqu’un qui a compris que nous ne cherchions ni des bergers pour nous guider, ni des troupeaux pour les conduire à la terre promise. Ni des maîtres, ni des esclaves. Ni des chefs de guerre, ni des masses sans tête." [3]

SupMarcos, 2014

"Provoquer la pensée, la discussion, le débat, c’est quelque chose que nous, zapatistes, nous estimons au plus haut point. Nous avons donc de l’admiration pour la pensée anarchiste. Bien sûr, nous ne sommes pas anarchistes, mais les questionnements posés par l’anarchisme sont de ceux qui provoquent et ravivent les idées, de ceux qui font réfléchir. Et il me semble que de ce côté, mais pas uniquement, la pensée critique orthodoxe, si je puis dire, a beaucoup à apprendre de la pensée anarchiste. Par exemple, la critique de l’État en tant que tel est portée depuis bien longtemps par la pensée anarchiste." [4]

SupGaleano

Malgré la recrudescence du paramilitarisme dans les régions où le mouvement zapatiste (sous une forme large, incluant le CNI-CIG et de nombreuses autres luttes connexes) dispute des territoires à l’État et aux entreprises transnationales ; malgré une pandémie qui s’attaque aux plus démuni.es, sachat que la majorité des indigènes au Mexique sont dans une situation de pauvreté voire d’extrême pauvreté ; malgré une campagne médiatique gouvernementale qui rappelle, à l’instar de certains anarchistes français, que le zapatisme est mort depuis des années et que le mouvement doit en prendre conscience pour cesser d’être une nuisance ; malgré la catastrophe climatique mondiale, l’EZLN a laissé entrevoir la réalisation du rêve de ces dernières années : la convergence des luttes.

Contrairement aux groupes dogmatiques de différents courants de gauche, le zapatisme fait preuve de respect envers ceux qui partagent les mêmes ennemis. Depuis son soulèvement en 1994, l’EZLN a été la cible d’attaques sur tous les fronts, fondées sur le racisme, la jalousie ou le sectarisme. Depuis 2014, les peuples zapatistes ont écarté le sous-commandant insurgé Marcos de la direction de l’EZLN, et l’ont rebaptisé Galeano (en hommage à un militant zapatiste tué par des paramilitaires) pour donner au métisse la mort tant désirée par beaucoup ; le sous-commandant insurgé Moisés, cent pour cent indigène, a été mis à la tête de l’organisation.

Les attaques dirigées contre la personne de Marcos/Galeano, malgré le changement connu de direction de l’armée zapatiste, cherchent à nier la capacité d’action des peuples indigènes zapatistes en désignant l’ancien leader comme le cerveau des succès et des échecs du mouvement ; il s’agit donc d’attaques racistes.

Les zapatistes ont réussi, dans la limite des possibilités du racisme d’État et malgré les limites de l’intelligentsia de gauche (européenne et latino-américaine), à tisser des liens avec des milliers de luttes sur l’ensemble du territoire européen, désormais rebaptisé Slumil K’axjemk’op. La délégation de près de 200 indigènes n’a pas encore touché la terre de l’autre côté de l’Atlantique que des centaines d’événements ont déjà eu lieu, reliant des organisations, des collectifs et des individus dans des luttes telles que le droit au logement, les luttes féministes, antiracistes, anti-impérialistes, anti-coloniales, etc.

Ceux qui, depuis l’Europe, critiquent confortablement les stratégies du large mouvement indigène zapatiste articulé autour du CNI-CIG et de l’EZLN, devraient se rendre compte qu’il n’est pas nécessaire d’être anarchiste ou marxiste pour provoquer la chute du capitalisme, qu’il n’est pas nécessaire de suivre à la lettre des dogmes du 19e siècle, en se fermant à toutes les expressions différentes ancrées dans leur réalité spécifique, pour créer des contre-pouvoirs qui, attaquant le capitalisme dans ses moyens de production, de circulation et de consommation, donnent des coups mortels à ce système.

L’expérience para-électorale du CNI-CIG en 2018, suite à la proposition de l’EZLN de présenter une candidature collective aux élections présidentielles (et à laquelle l’armée zapatiste elle-même n’a pas participé), a révélé tout le racisme de l’État et le mensonge de la représentation populaire à travers les élections. Cette stratégie a été critiquée par des positions anti-électorales qui, avec un aveuglement épistémologique, ignorent les réussites de la campagne indigène : renforcer les liens entre des luttes très diverses pour la défense du territoire et l’autodétermination des communautés indigènes qui, jusqu’alors, étaient disjointes ou en dehors du CNI et briser le siège médiatique qui enferme les luttes territoriales des peuples indigènes dans des déserts de silence. Il convient de noter que la porte-parole Nahua, présentée comme une pré-candidate du CNI, n’a pas figuré sur le bulletin de vote.

Il y a ceux qui n’ont pas honte de leur ignorance lorsqu’ils affirment que l’EZLN est devenue une partie de la politique institutionnelle, pour avoir fait appel à tous les moyens pour manifester leur soutien aux victimes des crimes d’État, y compris la participation à une sorte de plébiscite récent ; ces positions omettent le fait que près de 800 communautés indigènes du Chiapas ont tenu des assemblées communautaires (pas de vote et en dehors du système juridique) pour soutenir la demande de justice ; elles omettent le fait que beaucoup de ces communautés n’étaient même pas des communautés zapatistes mais ont préféré cet exercice (non juridiquement contraignant) à l’exercice des urnes qui a eu lieu en parallèle. Là où les critiques voient une intégration dans le système, la réalité montre une désintégration du système étatique mexicain, tout en augmentant l’articulation des autonomies des communautés indigènes.

Le voyage en Europe a laissé les communautés zapatistes dans le rouge. Les différentes campagnes de crowdfunding permettent à la géographie européenne de préparer la visite des communautés. La mesquinerie de ceux qui prétendent que la visite a un but commercial omet, parce qu’elle ne l’ignore pas, que c’est un devoir moral des militants ayant une vision internationaliste de faire preuve de solidarité et que, bien que pour l’instant les fonds soient collectés pour soutenir le Voyage pour la vie, rien ne serait plus juste que de promouvoir également toute initiative qui renforcerait l’économie des communautés zapatistes contre l’assaut de l’État mexicain, de ses paramilitaires et des entreprises transnationales qui convoitent la jungle Lacandone. Depuis leur position, les peuples zapatistes, ont eux également été solidaires des luttes menées dans d’autres géographies [5]

En tant qu’Union Communiste Libertaire, nous saluons l’initiative du Voyage pour la Vie [6] - nous admirons l’effort que font des centaines de milliers d’indigènes zapatistes, mettant leur vie en danger - pour venir nous parler de leurs luttes et écouter les nôtres, pour nous donner une belle raison de nous rencontrer entre militant·es en Europe et pour encourager la création d’un réseau de résistance et de rébellion globale qui mette fin au colonialisme, au patriarcat et au capitalisme.

Union communiste libertaire 13 sept 2021

Πώς θα κερδίσουμε αυτό το πρόγραμμα; Η απάντηση είναι η ίδια όπως πάντα. Η εργατική τάξη, που υποστηρίζεται στον Τρίτο Κόσμο από τις άλλες λαϊκές τάξεις, χρειάζεται να αγωνιστεί. Πρέπει να απαιτήσουμε μέτρα υγείας και ασφάλειας και να αρνηθούμε την μη ασφαλή εργασία. Πρέπει, επίσης, να δημιουργήσουμε ένα κοινωνικό κίνημα. Πρέπει να καταστήσουμε την κοινωνία ακυβέρνητη και να αποτρέψουμε τη συσσώρευση κερδών έως ότου οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο λάβουν τα απαραίτητα μέτρα για να νικήσουν οριστικά τον SARS-CoV-2.

Εμβολιασμός εναντίον του παγκόσμιου καπιταλισμού

Ο κορονοϊός SARS-CoV-2 συνεχίζει να σαρώνει τον κόσμο. Μέχρι στιγμής, έχει προκαλέσει πάνω από 200 εκατομμύρια επιβεβαιωμένα κρούσματα COVID-19 και περισσότερους από 4.500.000 θανάτους. Γνωρίζουμε ότι πολλοί περισσότεροι από τις δύο αυτές κατηγορίες δεν έχουν καταγραφεί, ιδιαίτερα στον Τρίτο Κόσμο. Πλούσιες ιμπεριαλιστικές χώρες αγοράζουν τα εμβόλια, τιμολογώντας τα φτωχότερα από την αγορά. Ένα πιο μολυσματικό στέλεχος του ιού, η παραλλαγή Delta, έχει διαταράξει τα προηγούμενα σχέδια επιστροφής στην κανονικότητα. Πολύ λίγες χώρες έχουν ξεφύγει από αυτό και ακόμη η επιτυχία τους αυτή μπορεί να είναι προσωρινή.

Υπάρχει σύνδεση. Η αποτυχία των περισσότερων κυβερνήσεων να καταπολεμήσουν αποτελεσματικά τον κορονοϊό έχει οδηγήσει σε μεγάλες εστίες μόλυνσης, ιδανικές για τη δημιουργία μεταλλάξεων. Η πίεση επιλογής οδηγεί σε πιο μεταδοτικά στελέχη που γίνονται κυρίαρχα. Έτσι προέκυψε το στέλεχος Δέλτα και θα γεννηθούν περισσότερα στελέχη όσο υπάρχουν τόσες πολλές παγκόσμιες μολύνσεις.

Αυτή είναι μια καταστροφή που επέφερε ο καπιταλισμός. Ο ιμπεριαλισμός κράτησε τις περισσότερες χώρες φτωχές. Στις πλούσιες χώρες, οι κυβερνήσεις που διστάζουν να αντιμετωπίσουν το κεφάλαιο, απέτυχαν να λάβουν αποτελεσματικά μέτρα για να σταματήσουν την κυκλοφορία του ιού. Πολλοί εργαζόμενοι που έμειναν χωρίς αρκετή οικονομική υποστήριξη, χρειάστηκε να παραβιάσουν τους κανονισμούς υγείας. Κάποιοι έχουν γίνει επιρρεπείς σε αντιδραστικούς που διακινούν αντιεπιστημονικές ανοησίες για τον ιό, τα εμβόλια, τις μάσκες ή οποιοδήποτε αριθμό φαρμάκων για κομπογιαννίτικες θεραπείες και εκκεντρικές θεωρίες. Πολλοί από αυτούς τους αντιδραστικούς είναι απλώς ανόητοι, αλλά ανάμεσά τους υπάρχουν αρκετοί κυνικοί φασίστες, που επιθυμούν να δημιουργήσουν χάος και επιθυμία για αυταρχικές λύσεις.

Οι νόμοι περί πνευματικής ιδιοκτησίας δημιούργησαν μια τεχνητή έλλειψη εμβολίων και οδήγησαν τις φτωχές χώρες να υστερήσουν έναντι των πλούσιων. Το ποσοστό εμβολιασμού στην Αφρική είναι τρομερά χαμηλό και μόνο το 1,6% των ανθρώπων σε χώρες χαμηλού εισοδήματος έχουν λάβει κάποια δόση. Ο καπιταλισμός, αποτρέποντας μια αποτελεσματική προσπάθεια κατά του ιού στον Τρίτο Κόσμο, δημιουργεί έτσι νέα στελέχη που αντιδρούν εναντίον των πλούσιων χωρών.

Όσο υπάρχει ο ιός, θα απειλήσει να ανοίξει ένα μονοπάτι θανάτου και αναπηρίας σε ολόκληρο τον πλανήτη, όπου ο εμβολιασμός ή άλλες στρατηγικές έχουν αποτύχει. Ο μόνος δρόμος για την ασφάλεια είναι η πλήρης εξάλειψή του. Αυτό θα απαιτήσει δραστική αύξηση της παραγωγής εμβολίων. Πρέπει να αναπτυχθούν νέα εμβόλια-εμβόλια για παιδιά, εμβόλια που παρέχουν τη μέγιστη προστασία έναντι του στελέχους Delta και μελλοντικές παραλλαγές, εμβόλια με λιγότερες παρενέργειες και εμβόλια που παρέχουν ισόβια προστασία.

Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει να παραβιαστούν οι κανόνες του καπιταλισμού. Οι νόμοι περί πνευματικής ιδιοκτησίας περιορίζουν την παραγωγή εμβολίων και επίσης περιορίζουν την πρόσβαση στα καλύτερα εμβόλια, οπότε πρέπει να εκλείψουν. Απαιτείται μια τεράστια ερευνητική προσπάθεια για την ανακάλυψη εμβολίων που μπορούν να εξαλείψουν τον ιό. Αυτό απαιτεί την απομάκρυνση των ερευνητών από τις εταιρικές δομές τους, ώστε να μπορούν να συνεργάζονται ελεύθερα και παγκοσμίως. Και τέλος, χρειαζόμαστε ένα συντονισμένο σχέδιο για την εξάλειψη του ιού διεθνώς, συνδυάζοντας τον εμβολιασμό με υιοθέτηση μέτρων δημόσιας υγείας. Αυτό θα απαιτήσει το κλείσιμο των βιομηχανιών και την πληρωμή των εργαζομένων για να μείνουν στο σπίτι. Το κεφάλαιο αντιστάθηκε σε τέτοια μέτρα και θα συνεχίσει να αντιστέκεται.

Πώς θα κερδίσουμε αυτό το πρόγραμμα; Η απάντηση είναι η ίδια όπως πάντα. Η εργατική τάξη, που υποστηρίζεται στον Τρίτο Κόσμο από τις άλλες λαϊκές τάξεις, χρειάζεται να αγωνιστεί. Πρέπει να απαιτήσουμε μέτρα υγείας και ασφάλειας και να αρνηθούμε την μη ασφαλή εργασία. Πρέπει, επίσης, να δημιουργήσουμε ένα κοινωνικό κίνημα. Πρέπει να καταστήσουμε την κοινωνία ακυβέρνητη και να αποτρέψουμε τη συσσώρευση κερδών έως ότου οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο λάβουν τα απαραίτητα μέτρα για να νικήσουν οριστικά τον SARS-CoV-2.

Και το κίνημα που δημιουργούμε, ενώ θα δραστηριοποιείται για την επίτευξη αυτού του προγράμματος, θα ενσωματώσει τις αξίες και τις πρακτικές μιας νέας κοινωνίας. Ένα κίνημα βασισμένο στην αλληλεγγύη και δεσμευμένο για την ελευθερία και την ισότητα όλων. Ένα κίνημα που μπορεί να κάνει μια επανάσταση για την ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του ελευθεριακού κομμουνισμού σε παγκόσμια κλίμακα. Ας το κάνουμε.

Εξαλείψτε τον ιό από το πρόσωπο της γης

*Το κείμενο δημοσιεύεται στο πρόσφατο τεύχος του δελτίου της Melbourne Anarchist Communist Group “The Anvil” (“Το Αμόνι”). Αν θέλετε να “κατεβάσετε” το τεύχος πηγαίνετε εδώ: https://melbacg.files.wordpress.com/2021/08/anvil-vol-10-no-4-web.pdf
**Ελληνική μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.

And the movement we build while campaigning for this program will embody the values and practices of a new society. A movement based on solidarity and committed to liberty and equality for all. A movement which can make a revolution to overthrow capitalism and establish libertarian communism worldwide. Let’s do it.

The SARS-CoV-2 coronavirus continues to sweep the world. So far, it has caused over 200 million confirmed cases of COVID-19 and over 4,500,000 deaths. We know that many more of both have gone unrecorded, particularly in the Third World. Rich imperialist countries buy up the vaccines, pricing poorer ones out of the market. A more infectious strain, the Delta variant, has disrupted previous plans for a return to normality. Very few countries have escaped it and even their success may be temporary.

There is a connection. The failure of most governments to fight the coronavirus effectively has led to large pools of infection which are ideal for generating mutations. Selection pressure leads to more contagious strains becoming dominant. This is how the Delta strain emerged and more strains will be born as long as while there are so many global infections.

This is a disaster made by capitalism. Imperialism has kept most countries poor. In rich countries, governments reluctant to confront capital have failed to take effective action to stop the virus circulating. Many workers, left without enough economic support, have had to break health regulations. Some have become an audience for reactionaries who peddle unscientific nonsense about the virus, vaccines, masks or any number of quack remedies and crackpot theories. Many of these reactionaries are simple fools, but in amongst them are cynical Fascists, keen to create chaos and a desire for authoritarian solutions.

Intellectual property laws have created an artificial shortage of vaccines and led to poor countries being outbid by rich ones. The vaccination rate in Africa is horrendously low and only 1.6% of people in low income countries have received any doses at all. Capitalism, by preventing an effective effort being made against the virus in the Third World, is thus creating new strains which strike back against rich countries.

As long as the virus exists, it will threaten to wreak a path of death and disability across the globe, wherever vaccination or other strategies fail. The only path to safety is to eliminate it completely. This will require vaccine production to increase by an order of magnitude. New vaccines must be developed – vaccines for children, vaccines giving maximum protection against the Delta strain and future variants, vaccines with fewer side-effects and vaccines which give life-long protection.

To achieve this, the rules of capitalism must be broken. Intellectual property laws restrict vaccine production and also restrict access to the best vaccines, so they must go. A massive research effort is needed to discover vaccines that can eliminate the virus. This requires breaking researchers out of their corporate structures so they can collaborate freely and globally. And finally, we need a co-ordinated plan to eradicate the virus worldwide, combining vaccination with public health measures. This will require shutting down industries and paying workers to stay home. Capital has resisted such measures and will continue to resist them.

How will this program be won? The answer is the same as always. The working class, supported in the Third World by the other popular classes, needs to fight. We need to demand health and safety measures and to refuse unsafe work and we also need to mobilise a social movement. We must render society ungovernable and prevent the accumulation of profits until governments around the world have taken the necessary steps to beat SARS-CoV-2 for good.

And the movement we build while campaigning for this program will embody the values and practices of a new society. A movement based on solidarity and committed to liberty and equality for all. A movement which can make a revolution to overthrow capitalism and establish libertarian communism worldwide. Let’s do it.

WIPE THE VIRUS FROM THE FACE OF THE EARTH

*This article is from the latest issue of "The Anvil", newsletter of Melbourne Anarchist Communist Group (MACG). You can download the issue from here: https://melbacg.files.wordpress.com/2021/08/anvil-vol-10-no-4-web.pdf