1 de mayo de 1886! Hoy hace 136 años que la clase obrera estadounidense creó una experiencia invaluable para las próximas luchas de las clases trabajadoras de todo el mundo al decir "¡esta lucha es nuestra última lucha!". Ella sigue siendo una victoria hoy por hoy. La exigencia de "8 horas para trabajar, 8 horas para dormir, 8 horas para lo que queramos" para reemplazar las 16 horas de trabajo y los ataques del capitalismo contra las vidas de las clases trabajadoras en el siglo XIX se convirtió en una huelga general en Estados Unidos. La huelga general ha sido una de las armas más significativas de la acción anarquista como una ganancia para la historia de la lucha de clases.

La lucha por las 8 horas nunca ha sido vista como una simple petición de reforma por parte de los anarquistas. Los y las anarquistas lucharon para reemplazarla por una revolución social con la afirmación: "independientemente de nuestra jornada de trabajo, sea de 2 horas o de 8 horas, este tiempo es esclavitud si trabajamos para los patrones".

[English] [Italiano] [Türkçe]

Primo maggio 1886! 136 anni fa, oggi, la classe operaia americana creò un'esperienza inestimabile per le successive lotte delle classi lavoratrici di tutto il mondo dicendo "questa lotta è la nostra ultima lotta!". Rimane una vittoria fino ai nostri giorni. La richiesta di "8 ore di lavoro, 8 ore di riposo, 8 ore per quello che vogliamo" per sostituire le 16 ore di lavoro e gli assalti del capitalismo che prendevano di mira la vita delle classi lavoratrici allora nel XIX secolo si trasformò in uno sciopero generale in America. Lo sciopero generale è stato una delle armi più significative dell'azione anarchica come conquista alla storia della lotta di classe.
Per gli anarchici, la lotta per le 8 ore non è mai stata vista come una semplice richiesta di riforma. Gli anarchici hanno lottato per sostituirla con una rivoluzione sociale, con l'affermazione che "Indipendentemente dal nostro orario di lavoro, che sia di 2 ore o di 8 ore, è schiavitù se lavoriamo per i padroni".

We don’t support running in elections or campaigning for them, but some Socialists are wasting their resources doing just that. Because none of them are in any danger of being elected this time around, the MACG considers that it’s possible to give them a principled vote (though it would be different if any might win – they would have to pass the test above). Such a vote is symbolic: you’re putting up your hand for Socialism and against capitalism. It’s a small gesture which you can make without compromising yourself. But we still think it was a mistake for honest Socialists to run.

Voting won’t fix this mess

On 21 May, voters in Australia will choose which government will oversee exploitation and oppression of the working class by the capitalists for the next three years. We won’t be able to vote for a free society, one where people live lives of equality and co-operation, where racism, sexism, homophobia and all the other toxic phenomena of capitalism don’t exist and where we live in harmony with our environment. Even if the High Court hadn’t ruled in 1948 that socialism was precluded by Section 92 of the Constitution, Parliament isn’t a viable means of creating that society.

The current crisis

This doesn’t mean nothing important is going on, though. Most importantly, the world is rapidly running out of time to prevent runaway climate change, which could destroy industrial civilisation and kill at least 80% of the planet’s human population. In addition, the rich are getting phenomenally richer while living standards for the working class go backwards; increasing conflict between the US and China is bringing war closer; State racism continues to torture refugees and lead to horrific Aboriginal deaths in custody; and the political Right are stoking culture wars, providing the perfect environment for the rise of Fascism. The capitalist system is sick and shows no signs of curing itself. So what does the election offer for addressing this?

The major parties

The incumbent government, a coalition of the Liberal and National Parties, is the representative of the capitalist classes. It is the enemy of the working class and its organisations. The coalition has spent 20 of the past 26 years in power so, as far as any government can be held responsible for the mess we’re in, they’re it. It should also be noted that, because of their close links to Big Business, the Coalition parties defend the interests of existing corporations. This is the source of their resistance to acting on climate change. Both parties need to be wiped from the face of the Earth.

The Labor Party is the political representative of the union bureaucracy. It exists to negotiate a compromise between labour and capital and the terms on which it can do that depend on the balance of power in the wider society. A by-product of this is that Labor is usually more capable than the Liberals of acting in the interests of the system as a whole when existing corporations are acting destructively. With the unions shackled by anti-worker laws and eviscerated by 40 years of economic “reforms”, the best Labor can offer is a few crumbs from the tables of the rich. In this election, Labor is using the “small target” strategy. It emphasises complete agreement with the Liberals on most issues and tries to keep political debate confined to a handful of topics on which the leaders think they have the advantage. Labor is promising very little reform and will, if elected, deliver less.

Minor capitalist parties

The most significant of the minor capitalist parties is The Greens. Though their policies are better than Labor’s in most areas, they suffer from a fundamental problem: they have the illusion that a just and sustainable capitalism can exist. But a sustainable society will require sweeping away so much of the existing capitalist class that very little would remain, so we could expect their virtually unanimous opposition. And, even in a fantasy world where a just capitalism could be created, its ordinary operations would immediately start generating injustice and inequality anew.

There is a range of single issue parties, each of them founded on the assumption that, apart from their own pet issue, everything else in this society is at least tolerable. This time round, there is a wave of “climate independents”. They are basically Liberals who realise how insane the current Liberal Party is being by defending fossil fuel corporations and risking the future of humanity. To the extent that they’re serious about actually tackling climate change, they’ll run into the same road block as The Greens.
Finally, there are the Right wing nut jobs who have been proliferating in recent years. They are the toxic by-product of the manifest inability of the major parties, over decades, to deliver a decent life for people in Australia. Since they won’t blame the capitalist system, they find refuge in reactionary prejudices, crackpot schemes and, increasingly, in conspiracy theories that will lead them to anti- Semitism and Fascism if they go down that road far enough. The good news is that, for now, they hate each other almost as much as they hate their enemies on the “woke Left”.

Socialists

The largest effort being made by groups which call themselves Socialists is the campaign run by the Victorian Socialists. They are running in eleven lower house electorates in Victoria and for the Senate. A smaller campaign is being run by the Socialist Alliance in five electorates across Australia and for the Senate in three States. We haven’t been able to find any other Socialists who are running for seats in the lower house.

So what about these Socialists, then? They’re against the capitalist system that’s causing all our troubles, so that’s a start. They oppose exploitation and oppression, stand up for all the good causes and realise that stopping climate change requires getting rid of capitalism. So they get more points in their favour. Unfortunately, there’s no Parliamentary road to Socialism. Nor is there a parliamentary road right now to significant reforms, as these have only ever been conceded when forced by a militant working class movement outside of parliament. The experience of 150 years across the world proves that Socialists don’t conquer Parliament, but instead Parliament conquers Socialists. The closer they get to power, the more pressure they are under to ditch Socialism. And ditch it they do. We can only get rid of capitalism through the working class organising in the workplace and making a revolution. Not only is that the only way to beat the capitalists, but it’s also the only way for the working class to rid itself of all the reactionary prejudices which the capitalists use to divide us.

Our stance

Many Socialists who consider themselves revolutionaries agree with us on the above but still see a point to running in elections. The Melbourne Anarchist Communist Group is prepared to concede that it is possible to enter a capitalist Parliament on a principled basis. You need to advocate Socialism and oppose capitalism; support working class struggles; oppose all oppression and exploitation; and refuse confidence to all capitalist governments. Crucially, because Socialists running for Parliament implicitly create the illusion that it can be achieved through Parliament, principled Socialists need to explain that this is not the case and we still need a revolution.

The MACG’s problem with this is that it’s not worth the effort. It also engages workers as ‘voters’ deferring to candidates, rather than as individuals capable of exercising power where they are exploited and dominated. The time and resources required to get elected would be far better put into building working class struggles at the grassroots. Recruit people to your union and organise against the boss. Fight against police violence. Organise tenants against their landlords. Struggle against sexism, heterosexism and transphobia. Organise solidarity for Indigenous struggles. And so forth. The immense effort these Socialists are putting into this election campaign would get much better results if put into grassroots struggle.

We don’t support running in elections or campaigning for them, but some Socialists are wasting their resources doing just that. Because none of them are in any danger of being elected this time around, the MACG considers that it’s possible to give them a principled vote (though it would be different if any might win – they would have to pass the test above). Such a vote is symbolic: you’re putting up your hand for Socialism and against capitalism. It’s a small gesture which you can make without compromising yourself. But we still think it was a mistake for honest Socialists to run.

Build movements not elections

Melbourne Anarchist Communist Group

http://melbacg.wordpress.com

*This is from “The Anvil”, newsletter of the Melbourne Anarchist Communist Group (MACG), Vol 11, No 2 March - April 2022.

Πρώτη Μαΐου 1886! Σήμερα, πριν από 136 χρόνια, η αμερικανική εργατική τάξη δημιούργησε μια ανεκτίμητη εμπειρία για τους μετέπειτα αγώνες των εργατικών τάξεων σε όλο τον κόσμο, λέγοντας "αυτός ο αγώνας είναι ο τελευταίος μας αγώνας!". Παραμένει μια νίκη μέχρι σήμερα. Το αίτημα "8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ξεκούραση, 8 ώρες για ό,τι θέλουμε" για να αντικαταστήσει τις 16 ώρες εργασίας και τις επιθέσεις του καπιταλισμού που στόχευαν τις ζωές των εργατικών τάξεων τότε, τον 19ο αιώνα, έγινε γενική απεργία στην Αμερική. Η γενική απεργία ήταν ένα από τα σημαντικότερα όπλα της αναρχικής δράσης που συνέβαλε στην ιστορία της ταξικής πάλης.

Για τους αναρχικούς, ο αγώνας για το 8ωρο δεν θεωρήθηκε ποτέ ως ένα απλό αίτημα για μεταρρύθμιση. Οι αναρχικοί αγωνίστηκαν να την αντικαταστήσουν με μια κοινωνική επανάσταση, με τον ισχυρισμό ότι "ανεξάρτητα από τις ώρες εργασίας μας, είτε είναι 2 ώρες είτε 8 ώρες, είναι δουλεία αν δουλεύουμε για τα αφεντικά".

Το κέντρο αυτού του μεγάλου αγώνα ήταν το Σικάγο, ένα από τα μεγαλύτερα βιομηχανικά κέντρα των Ηνωμένων Πολιτειών εκείνη την εποχή. Το Σικάγο ήταν ταυτόχρονα το σημαντικότερο κέντρο αναρχικής δράσης. Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες έδωσαν το παρόν στα εργοστάσια και στους δρόμους για να αγωνιστούν για το 8ωρο. Οι Pinkertons, ιδιωτική αστυνομία που πληρώνονταν από τους καπιταλιστές, επιτέθηκαν σε απεργούς εργάτες στο εργοστάσιο McCormick. Οι δολοφόνοι έσφαξαν τέσσερις άοπλους εργάτες.

Την επόμενη ημέρα οργανώθηκε διαδήλωση στη Haymarket. Στο τέλος της διαδήλωσης, καθώς η αστυνομία προσπαθούσε να εκκενώσει την πλατεία, ρίχτηκε μια βόμβα. Η ταυτότητα του ρίπτη είναι άγνωστη μέχρι σήμερα. Λίγο αργότερα, όλες οι αναρχικές εκδόσεις έκλεισαν, χιλιάδες εργάτες συνελήφθησαν και η υπόθεση Haymarket πυροδότησε μια συνεχιζόμενη σύγκρουση εναντίον της εργατικής τάξης.

Ο Grinnell, ο αστός εισαγγελέας, είπε: "Η αναρχία κρίνεται. Καλοί ένορκοι, καταδικάστε αυτούς τους ανθρώπους, παραδειγματίστε τους, κρεμάστε τους. Σώστε τους θεσμούς και την κοινωνία μας". Αυτό συμβαίνει επειδή ο στόχος των οκτώ αναρχικών που καταδικάστηκαν σε θάνατο δεν ήταν απλώς το δικαίωμα να εργάζονται μόνο 8 ώρες την ημέρα- ο στόχος τους ήταν να καταστρέψουν τον καπιταλισμό, την κυριαρχία της αδικίας και της εκμετάλλευσης.

Οι Albert Parsons, August Spies, Adolph Fischer, George Engel και Louis Lingg καταδικάστηκαν σε θάνατο. Οι Oscar Neebe, Samuel Fielden και Michael Schwab φυλακίστηκαν. Αποδείχθηκε ότι οι οκτώ αναρχικοί δεν είχαν καμία σχέση με τη βομβιστική επίθεση στο Haymarket- κατηγορήθηκαν για αναρχισμό! Οι αναρχικοί στο δικαστήριο δεν υπερασπίζονταν τους εαυτούς τους, αλλά την εργατική τάξη, τον οκτάωρο αγώνα και τον αναρχισμό! Μετά την ανακοίνωση της θανατικής καταδίκης, ο Adolphe Fischer διαμαρτυρήθηκε με τα εξής λόγια:

"Εδώ δικάστηκα για φόνο αλλά καταδικάστηκα για αναρχισμό. Καταδικάστηκα επειδή ήμουν αναρχικός. Αν οι άρχουσες τάξεις νομίζουν ότι μπορούν να συντρίψουν τον αναρχισμό κρεμώντας μερικούς αναρχικούς, κάνουν λάθος. Οι αναρχικοί αγαπούν τις αρχές τους περισσότερο από τη ζωή τους. Οι αναρχικοί είναι πάντα έτοιμοι να πεθάνουν για τις ιδέες τους".

Ο Louis Lingg δεν περίμενε να πεθάνει στα χέρια του δήμιου του. Έβαλε τέλος στη ζωή του αφού έγραψε "Ζήτω η Αναρχία!" στον τοίχο του κελιού του. Οι τέσσερις αναρχικοί πήγαν στην αγχόνη λέγοντας "Ζήτω η Αναρχία". Άφησαν πίσω τους τη θέλησή τους να μη συμβιβαστούν με την καπιταλιστική τάξη και το θάρρος τους να μην παραδοθούν με οποιοδήποτε τίμημα. Και, φυσικά, την 1η Μαΐου, τη Διεθνή Ημέρα των Εργαζομένων!

Σήμερα, όλες οι εργατικές τάξεις του κόσμου πρέπει να γνωρίζουν ότι το 8ωρο κατακτήθηκε μέσα από τον ανελέητο αγώνα, μέχρι θανάτου, των αναρχικών εργατών, παρόλο που οι καπιταλιστές εξακολουθούν να εξαπατούν τους εργαζόμενους. Η Έμμα Γκόλντμαν, η οποία εντυπωσιάστηκε από τον αγώνα των αναρχικών εργατών και έγινε και η ίδια αναρχική, είπε: "Όλα όσα είναι καλά και όμορφα στον κόσμο σήμερα υπάρχουν παρά τα κράτη, όχι εξαιτίας τους". Οι καπιταλιστές ποτέ δεν έδωσαν δικαιώματα στους εργαζόμενους άνδρες και γυναίκες, τα κέρδισαν με τον αγώνα τους.

Ο καπιταλισμός συνεχίζει να καταδικάζει εκατομμύρια εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο σε μισθωτή εργασία και πολύωρη απασχόληση, τους σκοτώνει στην εργασία, την εκμετάλλευση, την επισφάλεια, την εργασία χωρίς δικαιώματα και σε συνθήκες δουλείας. Η κατάσταση των καταπιεσμένων τάξεων του κόσμου είναι τρομερή στις διάφορες γεωγραφικές περιοχές, ιδιαίτερα στις χώρες του λεγόμενου "τρίτου κόσμου", όπου η ανεργία, η πείνα και η φτώχεια είναι απελπιστικά μεγάλες σε αυτό το νέο στάδιο της νεοφιλελεύθερης επέλασης. Ο καπιταλισμός που πολεμήσαμε με νύχια και με δόντια για εκατοντάδες χρόνια και η ατελείωτη απληστία του για κέρδος απειλεί όλους τους λαούς του κόσμου και τον ίδιο τον πλανήτη. Ο καπιταλισμός έχει σφετεριστεί τις ζωές των καταπιεσμένων τάξεων κάθε μέρα από την ίδρυσή του, με αντάλλαγμα την επιβίωση και τη συνέχιση της παραγωγής προς όφελος των κερδών και των προνομίων της άρχουσας τάξης. Ο αγώνας σήμερα είναι αγώνας ζωής ή θανάτου για όλους τους καταπιεσμένους. Γιατί σήμερα ο καπιταλισμός παρασύρει τον κόσμο σε μη αναστρέψιμες καταστροφές μαζί με τον παγκόσμιο ανταγωνισμό, τις πανδημικές κρίσεις και τους πολέμους κατά των λαών.

Οι αναρχικοί του Haymarket ήταν μετανάστες εργάτες. Ακριβώς όπως οι σημερινοί μετανάστες που χάνονται στα μακρινά ταξίδια τους στις θάλασσες του κόσμου για να επιβιώσουν, και ακριβώς όπως οι αμέτρητοι μετανάστες εργάτες που βρίσκονται μεταξύ ζωής και θανάτου στα κρατικά σύνορα.

Είμαστε αναρχικοί που αγωνιζόμαστε για τον ίδιο σκοπό σε διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές του κόσμου και θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας, παλεύοντας με νύχια και με δόντια με την καπιταλιστική τάξη, όπως ακριβώς και οι έντιμοι σύντροφοί μας που είπαν "Ζήτω η Αναρχία!" στην αγχόνη.

Οι σύντροφοί μας ήξεραν ότι θα νικούσαν ακόμα και αν αυτό σήμαινε να πεθάνουν. Γιατί η έναρξη μιας εξέγερσης ενάντια στον καπιταλισμό, ο οποίος, μέχρι την τελευταία σπιθαμή, είναι ένα μαρτύριο, σημαίνει νίκη! Οι κραυγές "Ζήτω η Αναρχία!" των συντρόφων μας αντικατοπτρίζονται στον αγώνα της εργατικής τάξης σήμερα. Και εμείς, ως αναρχικοί και αναρχικοί που αγκαλιάζουμε τον αγώνα τους, πρέπει να μετατρέψουμε αυτή τη φωνή σε μια οργανωμένη δύναμη που μπορεί να σκάψει τον τάφο της καπιταλιστικής τάξης που κλέβει τις ζωές μας.

Αυτή η φωνή δεν είναι κατάλοιπο του παρελθόντος, αλλά το σύνθημα του σημερινού αγώνα. Δεν υπάρχει απελευθέρωση για τους λαούς του κόσμου αν δεν εξαλείψουμε τα κράτη που μας επιβάλλουν καθημερινά νέους περιορισμούς και αν δεν δημιουργήσουμε έναν ίσο και ελεύθερο κόσμο στον οποίο δεν θα υπάρχει εξουσία ή ιδιοκτησία και τα πάντα θα ανήκουν σε όλους. Και ο δρόμος προς αυτή την απελευθέρωση περνάει μέσα από τη σπορά των σπόρων της ελευθερίας σε κάθε χώρα του κόσμου και κρατώντας ζωντανή την ελπίδα μας για έναν κόσμο χωρίς κράτη. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, όπως είπε ο Μαλατέστα, "Η περιστασιακή ατομική προπαγάνδα, η οποία συχνά αποτελεί μια απλή διέξοδο για να καταπνίξει τις ασθένειες της συνείδησης, έχει ελάχιστα ή καθόλου αποτελέσματα στην επίτευξη του σκοπού της. Το χώμα είναι πολύ αχάριστο για τους σπόρους που φυτεύτηκαν τυχαία για να βλαστήσουν και να ριζώσουν". Γι' αυτό ο αγώνας μας πρέπει να φέρει υπευθυνότητα, δέσμευση, αυτοπειθαρχία και αυτοοργάνωση για την επίτευξη της ελευθερίας. Συγκεκριμένα, στη συνδικαλιστική δράση, εμείς οι αναρχικοί και οι αναρχικοί-οργανωτές υποστηρίζουμε την ανάγκη για την ανάπτυξη της καθημερινής εργασίας από τα κάτω για την προώθηση της μαχητικότητας και του πρωταγωνισμού των εργαζομένων ανδρών και γυναικών να αντισταθούν στις επιθέσεις της άρχουσας τάξης και να καταπολεμήσουν την καταπίεση. Σήμερα, που υπάρχουν νέοι τομείς εργαζομένων που εργάζονται άτυπα, με μισθούς πείνας, χωρίς δικαιώματα, πολλοί από αυτούς μετανάστες, είναι απαραίτητο να βοηθήσουμε στην οργάνωση αυτών των εργαζομένων και να αναπτύξουμε μαζί τους μεθόδους οργάνωσης και εργασίας βασισμένες στην άμεση δράση και την αλληλεγγύη.

Πρόθεση της οργανωμένης αναρχικής μαχητικότητας είναι να προωθήσει και να ενισχύσει συνδικάτα με ταξική συνείδηση, μαχητικές ομάδες μέσα στα συνδικάτα που αναπτύσσουν μια άμεση γραμμή δράσης και εμβαθύνουν τη μαχητικότητα και την οικοδόμηση εξουσίας των εργαζομένων γυναικών και ανδρών, συντονίζοντας τις προσπάθειες που αναπτύσσονται στα διάφορα συνδικάτα για να δώσουν σε αυτή τη γραμμή συνδικαλιστικής εργασίας έναν γενικότερο χαρακτήρα που μπορεί να προταθεί ως οδηγός για τους ανθρώπους που αγωνίζονται. Είναι καθήκον του συνδικάτου να προσεγγίσει και να προσφέρει αλληλεγγύη και υποστήριξη στον αγώνα άλλων οργανωμένων κοινωνικών τομέων, προκειμένου να ενισχύσει τους διάφορους τομείς των καταπιεσμένων τάξεων. Αυτή η προοπτική της μαχητικής εργασίας θα μας επιτρέψει να οικοδομήσουμε την απαραίτητη δύναμη των λαϊκών τάξεων για να αναπτύξουμε ένα βαθύ επαναστατικό σχέδιο.

Πιστεύουμε ότι για να εμβαθύνουμε τον αγώνα των καταπιεσμένων τάξεων ενάντια στη μιζέρια, την εκμετάλλευση και την καταπίεση που μας κρατάει το σύστημα της κυριαρχίας, είναι απαραίτητο να οικοδομήσουμε μια οργάνωση από τα κάτω σε όλους τους κοινωνικούς χώρους για να αντισταθούμε στις επιθέσεις της άρχουσας τάξης εναντίον του λαού μας. Μόνο μέσα από την άμεση και οργανωμένη δράση των καταπιεσμένων σε κάθε κοινωνικό χώρο μπορούμε να προχωρήσουμε προς έναν κόσμο χωρίς καταπιεστές και καταπιεσμένους. Μόνο μέσα από μια κοινωνική επανάσταση που θα βάλει τέλος σε αυτό το σύστημα θανάτου για πάντα, θα επιτύχουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια. "Αν έστω και ένας από εμάς είναι φυλακισμένος, κανείς μας δεν είναι ελεύθερος"!

Την πρώτη Μαΐου θα είμαστε σε όλους τους δρόμους του κόσμου για να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη των συντρόφων μας, να εξυψώσουμε τον αγώνα τους και να δημιουργήσουμε έναν ισότιμο και ελεύθερο κόσμο στον οποίο δεν θα υπάρχουν ιεραρχίες και ιδιοκτησίες και στον οποίο τα πάντα θα ανήκουν σε όλους. Χωρίς καταπιεστές και καταπιεσμένους. Θα φωνάξουμε τα λόγια των συντρόφων μας που είπαν: "Θα έρθει μια μέρα που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές που πνίγετε σήμερα!" Και αυτή η φωνή θα συνεχίσει να προκαλεί φόβο στην καπιταλιστική τάξη, όχι μόνο αυτή την Πρωτομαγιά, αλλά κάθε μέρα. Πρωτομαγιά, στους δρόμους, στον αγώνα με τη δύναμη του οργανωμένου αναρχισμού!

Ζήτω η Πρωτομαγιά!
Ζήτω ο αγώνας για την ελευθερία της εργατικής τάξης!
Ζήτω η αναρχία! Ζήτω η επανάσταση!

☆ Anarchist Communist Group (ACG) – Μεγάλη Βρετανία
☆ Alternativa Libertaria (AL/FdCA) – Ιταλία
☆ Αναρχική Ομοσπονδία (Anarchist Federation) – Ελλάδα
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) – Βραζιλία
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Αργεντινή
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Ουρουγουάη
☆ Die Plattform – Γερμανία
☆ Embat, Organització Llibertària de Catalunya – Καταλονία
☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) – Χιλή
☆ Grupo Libertario Vía Libre – Κολομβία
☆ Karala – Τουρκία
☆ Libertäre Aktion (LA) – Ελβετία
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) – Αυστραλία
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) – Ατγεντινή
☆ Organización Anarquista de Santa Cruz (OASC) – Αργεντινή
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Αργεντινή
☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – Ελβετία
☆ Roja y Negra Organización Politíca Anarquista - Αργεντινή
☆ Union Communiste Libertaire (UCL) – Γαλλία, Βέλγιο & Ελβετία

1 Mayıs 1886! 136 yıl önce Amerika işçi sınıfının “bu kavga en sonuncu kavgamızdır artık!” diyerek başlattığı mücadele, ardında tüm dünya işçi sınıfı için paha biçilemez bir deneyim ve zafer bıraktı. 19. Yüzyılda 16 saate kadar varan çalışma sürelerine ve kapitalizmin, işçi sınıfının yaşamını hedef alan saldırılarına karşılık “8 saat iş, 8 saat uyku, 8 saat canımız ne isterse” talebi, 1 Mayıs 1886’da tüm Amerika’da bir genel greve dönüştü. Genel Grev, anarşist hareketin sınıf mücadelesi tarihine kazandırdığı en önemli silahlardan biriydi.

8 saat mücadelesi, anarşistler tarafından hiçbir zaman basit bir reform talebi olarak görülmedi. “Patronlar için çalışıyorsak, 2 saat çalışmak da köleliktir, 8 saat çalışmak da” diyen anarşistler, 8 saat mücadelesini toplumsal devrim mücadelesine dönüştürmek için mücadele ettiler.

1 Mayıs için Enternasyonal Anarşist Bildiri: Yaşasın Anarşizm! Yaşasın Devrim!

1 Mayıs 1886! 136 yıl önce Amerika işçi sınıfının “bu kavga en sonuncu kavgamızdır artık!” diyerek başlattığı mücadele, ardında tüm dünya işçi sınıfı için paha biçilemez bir deneyim ve zafer bıraktı. 19. Yüzyılda 16 saate kadar varan çalışma sürelerine ve kapitalizmin, işçi sınıfının yaşamını hedef alan saldırılarına karşılık “8 saat iş, 8 saat uyku, 8 saat canımız ne isterse” talebi, 1 Mayıs 1886’da tüm Amerika’da bir genel greve dönüştü. Genel Grev, anarşist hareketin sınıf mücadelesi tarihine kazandırdığı en önemli silahlardan biriydi.

8 saat mücadelesi, anarşistler tarafından hiçbir zaman basit bir reform talebi olarak görülmedi. “Patronlar için çalışıyorsak, 2 saat çalışmak da köleliktir, 8 saat çalışmak da” diyen anarşistler, 8 saat mücadelesini toplumsal devrim mücadelesine dönüştürmek için mücadele ettiler.

Bu büyük mücadelenin merkezi, ABD’nin o dönemlerde en büyük sanayi merkezlerinden biri olan Chicago’ydu. Chicago, aynı zamanda anarşist hareketin de en güçlü olduğu merkezdi. Yüzbinlerce işçi sokaklarda, fabrikalarda “8 saat çalışma süresi” mücadelesini haykırıyordu. McGormick fabrikasında, kapitalistlerin paralı ajanları, işçi katili Pinkertonlar, greve çıkan işçilere saldırdı. Silahsız işçilere ateş açan katiller, 4 işçiyi katletti.

Ertesi gün Haymarket’te bir miting düzenlendi. Burada polislerin işçilere saldırması üzerine kim tarafından atıldığı bugün bile belli olmayan bir bombadan sonra, kapitalist sınıfın paralı askerleri işçilere ateş açtılar. Devamında işçi sınıfına karşı başlayan sürek avında ilk önce tüm anarşist yayınlar kapatıldı, binlerce işçi tutuklandı ve Haymarket davası başladı.

Burjuvazinin savcısı Grinnell, “Anarşi yargılanıyor. Jürinin iyi insanları, bu adamları mahkum edin, onları örnek yapın, asın onları. Kurumlarımızı, toplumumuzu kurtarın.” diyordu. Çünkü idamla yargılanan 8 anarşistin hedefi, yalnızca 8 saat çalışma hakkı değil; bir adaletsizlik ve sömürü düzeni olan kapitalizmi tümüyle ortadan kaldırmaktı.

Albert Parsons, August Spies, Adolph Fischer, George Engel ve Louis Lingg idama mahkum edildi. Oscar Neebe, Samuel Fielden ve Michael Schwab’e hapis cezaları verildi. Sekiz anarşistin hiçbirinin Haymarket’te patlayan bombayla bir alakasının olmadığı kanıtlansa da, anarşistler bombalamayla değil, anarşizmle suçlanıyorlardı! Mahkemedeki anarşistler, kendilerini değil işçi sınıfını, 8 saat mücadelesini ve anarşizmi savundular! Adolph Fischer idam cezasının açıklanmasından sonra şu sözlerle meydan okudu:

“Burada cinayetten yargılandım ama anarşizmden hüküm giydim. Anarşist olduğum için mahkum edildim. Eğer egemen sınıflar bizi asarak, birkaç anarşisti asarak anarşizmi ezebileceklerini düşünürlerse fena yanılırlar. Anarşistler, ilkelerini yaşamlarından daha çok severler. Anarşistler, düşünceleri için ölmeye her zaman hazırdır.”

Louis Lingg ölümünü celladının eline bırakmadı. Hücresinin duvarına “Yaşasın Anarşizm” yazarak kendi yaşamına son verdi. 4 anarşist, “Yaşasın Anarşizm” diyerek idam sehpasına çıktılar. Arkalarında, kapitalist sınıfla uzlaşmaz bir irade ve ne pahasına olursa olsun vazgeçmeyen bir cesaret bıraktılar. Bir de 1 Mayıs Uluslararası İşçi Dayanışma ve Mücadele Günü!

Bugün tüm dünya işçi sınıfı bilmelidir ki; -kapitalistler hala çalmaya çalışsalar da- 8 saat çalışma hakkı, anarşist işçilerin ölüm pahasına verdikleri amansız mücadeleyle kazanılmıştır. Anarşist işçilerin mücadelesinden etkilenerek mücadeleye katılan Emma Goldman’ın deyimiyle; “bugün dünyada iyiye ve güzele dair olan her ne varsa bunlar devletlere rağmen vardır, onlar sayesinde değil”. Kapitalistler hiçbir zaman işçilere bir şey vermedi. İşçiler, mücadeleyle kazandılar.

Kapitalizm bugün de tüm dünyada milyonlarca işçiyi ücretli emeğe, uzun çalışma saatlerine mahkum ediyor, iş cinayetlerinde, sömürü, güvencesizlik, ve kölelik koşullarında ve hakları olmadan çalıştırarak katlediyor. Dünyadaki tüm ezilenler korkunç bir durumda, başta “üçüncü dünya” ülkeleri olmak üzere kapitalizmin bu yeni aşamasında işsizlik, açlık ve yoksulluk seviyeleri birbirinden farklı coğrafyalarda oldukça vahim. Yüzlerce yıldır dişe diş mücadele ettiğimiz kapitalizm ve onun bitmek bilmeyen kâr hırsı dünya halklarının tümünü ve gezegenin varlığını tehdit ediyor. Kapitalizm en başından beri olduğu gibi ezilen sınıfların yaşamlarını, hayatta kalarak üretimi devam ettirmek karşılığında, ezen sınıfın kâr ve ayrıcalıkları yararına her gün gasp ediyor. Bugün mücadele tüm ezilenler için ölüm kalım mücadelesidir. Çünkü bugün kapitalizm, küresel rekabetle, pandemik krizlerle, halka karşı yapılan savaşlarla; dünyayı geri dönülmez felaketlere sürüklemektedir.

Haymarket anarşistleri, göçmen işçilerdi. Tıpkı bugün, hayatta kalabilmek uğruna çıktıkları uzun yolculuklarda, dünyanın okyanuslarında kaybedilen, devletlerin sınır kapılarında yaşamla ölüm arasında kalan sayısız göçmen gibi.

Bizler bugün, aynı mücadeleyi dünyanın farklı coğrafyalarında yürüten anarşistleriz. Ve sınıfımızın onurlu kahramanları olan ve idam sehpalarında “Yaşasın Anarşizm!” diyen yoldaşlarımız gibi kapitalist sınıfla dişe diş mücadeleyi dünyanın dört bir yanında sürdürüyoruz.

Yoldaşlarımız, bu mücadelede öldürülseler bile kazanacaklarını biliyorlardı. Çünkü tepeden tırnağa bir işkence olan kapitalizme karşı isyanı başlatmak, kazanmaktır! Yoldaşlarımızın “Yaşasın Anarşizm!” haykırışları, bugün hala işçi sınıfı mücadelesinde yankılanıyor. Ve onların mücadelesini sahiplenen biz anarşistlere; bu sesi, yaşamlarımızı çalan kapitalist sınıfın mezarını kazacak olan örgütlü güce dönüştürmek düşüyor.

Bu ses, tarihin derinlerinde bir kalıntı değil, bugünün mücadelesinin de parolasıdır. Bizleri her gün yeni sınırlara sıkıştırmaya çalışan devleti, her saniye hayatımızı çalan kapitalizmi ortadan kaldırarak; her şeyin herkese ait olduğu, mülkiyetin ve otoritenin olmadığı özgür ve adil dünyayı yaratmadan, dünya halkları için kurtuluş yoktur. Ve bu kurtuluşun yolu, devletsiz bir dünya umudumuzu diri tutarak, özgürlüğün tohumlarını dünyanın tüm topraklarına ekmekten geçer. Ancak unutulmamalıdır ki, Malatesta’nın dediği gibi “Çoğunlukla vicdani rahatsızlıkları dindirmek için basit bir çıkış yolu olan ve ara sıra ortaya çıkan tek tek propagandalar, amaca ulaşmada çok az etkilidir ya da hiç etkili değildir. Toprak, filizlenip kök salması için gelişi güzel ekilen tohumlara karşı çok nankördür.” Bu yüzden mücadelemiz, özgürlük için gereken sorumluluğu, özveriyi, özdisiplini ve öz örgütlülüğü içinde taşımalıdır.

Açıklamak gerekirse, örgütsel eylemde, biz örgütlü anarşistler egemen sınıfın saldırılarına direnmek ve baskıya karşı savaşmak için işçilerin mücadeleciliğini ve kahramanlığını teşvik etmek için günlük çalışmanın aşağıdan inşa edilmesi gerekliliğini savunuyoruz. Bugün, kayıt dışı, açlık ücretleriyle, hiçbir hakkı olmadan, çoğu göçmen olan yeni işçi sektörleri varken, bu işçilerin örgütlenmesine yardımcı olmak ve onlarla birlikte doğrudan eylem ve dayanışmaya dayalı örgütlenme ve çalışma yöntemlerini geliştirmek gerekir.

Örgütlü anarşizmin amacı, sınıf örgütleri içerisinde doğrudan eylem hattı geliştirip mücadeleyi derinleştirerek militan bir örgütlenme için işçilerin gücünün inşasını desteklemek; sınıfın farklı örgütlenmelerinde mücadele eden insanlar için bir rehber olarak, daha bütünlüklü bir mücadele çabalarını koordine etmektir. Ezilen sınıfların farklı kesimlerini güçlendirmek için diğer örgütlü toplumsal kesimlerin mücadelesine ulaşmak ve onlara dayanışma ve destek sunmak örgütün görevidir. Bu militan mücadele perspektifi, güçlü bir devrimci pratik geliştirmek için eziln sınıfların örgütlü gücünü inşa etmemizi sağlayacaktır.

Devlet ve kapitalizmin yarattığı sefalet, sömürü ve baskıya karşı ezilen sınıfların mücadelesini derinleştirmek için, egemen sınıfın halklara yönelik saldırılarına direnmek için tüm toplumsal alanlarda aşağıdan örgütlenmenin inşa edilmesi gerektiğine inanıyoruz. Ezenlerin ve ezilenlerin olmadığı bir dünyaya ancak her toplumsal alanda ezilenlerin doğrudan ve örgütlü eylemiyle ilerleyebiliriz. Yalnızca bu ölüm sistemini kökünden kazıyacak toplumsal devrim yoluyla onurlu bir yaşama ulaşabiliriz. “Birimiz bile tutsaksak, hiçbirimiz özgür değiliz!”

1 Mayıs’ta yoldaşlarımızın anılarını yaşatmak, kavgalarını büyütmek ve her şeyin herkese ait olduğu, mülkiyetin ve otoritenin, ezenlerin ve ezilenlerin olmadığı özgür ve adil bir dünyayı yaratmak için dünyanın tüm sokaklarında olacağız.

“Sessizliğimizin, bugün boğduğunuz seslerden daha güçlü olduğu bir gün gelecek!” diyen yoldaşlarımızın sesini, dünyanın tüm sokaklarında haykıracağız. Ve bu ses, kapitalist sınıfın yalnızca bu 1 Mayıs’ta değil, her gün korkusu olmaya devam edecek. 1 Mayıs’ta örgütlü anarşizmin gücüyle sokağa, kavgaya, mücadeleye!

Yaşasın 1 Mayıs!
Yaşasın İşçi Sınıfının Özgürlük Mücadelesi!
Yaşasın Anarşizm! Yaşasın Devrim!

☆ Anarchist Communist Group (ACG) – Büyük Britanya
☆ Alternativa Libertaria (AL/FdCA) – İtalya
☆ Αναρχική Ομοσπονδία (Anarchist Federation) – Yunanistan
☆ Coordenação Anarquista Brasileira (CAB) – Brezilya
☆ Federación Anarquista de Rosario (FAR) – Arjantin
☆ Federación Anarquista Uruguaya (FAU) – Uruguay
☆ Die Plattform – Almanya
☆ Embat, Organització Llibertària de Catalunya – Katalonya
☆ Federación Anarquista de Santiago (FAS) – Şili
☆ Grupo Libertario Vía Libre – Kolombiya
☆ Karala – Türkiye
☆ Libertäre Aktion (LA) – İsviçre
☆ Melbourne Anarchist Communist Group (MACG) – Avustralya
☆ Organización Anarquista de Córdoba (OAC) – Arjantin
☆ Organización Anarquista de Santa Cruz (OASC) – Arjantin
☆ Organización Anarquista de Tucumán (OAT) – Arjantin
☆ Organisation Socialiste Libertaire (OSL) – İsviçre
☆ Roja y Negra Organización Politíca Anarquista - Arjantin
☆ Union Communiste Libertaire (UCL) – Fransa, Belçika ve İsviçre