Ένα άλλο "Όχι" της εργατικής τάξης

Ιρλανδία / Μεγάλη Βρετανία | Λαϊκοί Αγώνες | Ανακοίνωση Τύπου Thursday July 17, 2008 20:09 by Matthias (Alternative Libertaire Orléans) - Anarkismo

Ανακοίνωση Alternative Libertaire

Greek translation of "Ireland: Another working-class "No" by Matthias (Alternative Libertaire Orléans).

Στις 12 Ιούνη οι Ιρλανδοί δημιούργησαν στα ΜΜΕ και τα αφεντικά κατάσταση απελπισίας όταν το 54% των ψηφοφόρων είπε "Όχι" στη Συνθήκη της Λισσαβώνας, μια επιχειρούμενη νέα μορφή του Ευρωπαϊκού Συντάγματος. Οι ελευθεριακοί κομμουνιστές κινητοποιήθηκαν ώστε η απόρριψη αυτή να πάρει κοινωνική και αντικαπιταλιστική χροιά.

Το 2005, το "Όχι" του γαλλικού δημοψηφίσματος στην ευρωπαϊκή συνταγματική συνθήκη ήταν σαφώς ένα κοινωνικό "Όχι", με τους υποστηρικτές της γαλλικής κυριαρχίας ανίκανους να κάνουν τη φωνή τους να επισκιάσει την αντινεοφιλελεύθερη και αντικαπιταλιστική εκστρατεία. Στην περίπτωση της Ιρλανδίας το 2008, οι διάφοροι πόλοι αντίστασης στη Συνθήκη της Λισσαβώνας κάνουν την οποιαδήποτε ανάλυση λίγο πιο σύνθετη.

Ένα πράγμα, εντούτοις, είναι σίγουρο - το δημοψήφισμα αυτό χαρακτηρίζει το διαζύγιο μεταξύ της "κοινωνίας των πολιτών" και της πολιτικής ελίτ.

Το στρατόπεδο του "Ναι" αποτελέστηκε - όπως και στη Γαλλία τρία χρόνια πριν - από τα κύρια κυβερνητικά πολιτικά κόμματα: Fianna Fáil (κεντροδεξιό κόμμα και αυτήν την περίοδο στην κυβέρνηση), Fine Gael (άλλο κεντροδεξιό κόμμα) και τους σοσιαλδημοκράτες του Εργατικού Κόμματος.

Μπορούμε να χωρίσουμε τους υποστηρικτές του "Όχι" σε τρεις κύριες τάσεις. Οι πρώτες δύο μάς είναι γνωστές: από τη μια, οι υποστηρικτές της ιρλανδικής κυριαρχίας, εθνικιστές και Καθολικοί, εχθρικοί στην Ευρωπαϊκή Ένωση για λόγους ταυτότητας (1) και, από την άλλη, η αντιτιθέμενη στο νεοφιλελευθερισμό αριστερά και η άκρα αριστερά, που υπερασπίζεται τα ταξικά συμφέροντα. Η τρίτη τάση αποτελείται από τους πιο τυπικούς βρετανο-ατλαντιστές, που επιδιώκουν τη διατήρηση της προνομιούχας συμμαχίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες παρά με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ρεύμα αυτό καθοδηγήθηκε κυρίως από τους επιχειρηματίες και μας θυμίζει ότι μερικές φορές υπάρχουν στρατηγικές αντιφάσεις στο εσωτερικό της τάξης των Ευρωπαίων αφεντικών όσον αφορά τα εμπορικά της συμφέροντα που βρίσκονται σε κίνδυνο.

Ενώ οι γάλλοι, γερμανοί και ιταλοί καπιταλιστές έχουν ίσως ρίξει το βάρος τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, άλλοι (για παράδειγμα οι καπιταλιστές της Ανατολικής Ευρώπης και των αγγλοσαξωνικών χωρών) έχουν άλλες προτιμήσεις.

Οι πλούσιες γειτονιές ψηφίζουν "Ναι"

Οι ελευθεριακοί κομμουνιστές του Κινήματος Εργατικής Αλληλεγγύης (WSM - Workers Solidarity Movement) δεν χρησιμοποίησαν την ευκαιρία αυτή της πολύπλοκης κατάστασης για να μην κάνουν τίποτα και να σχολιάσουν την όλη κατάσταση από μακριά. Συμμετείχαν ενεργά στην πάλη ενάντια στη Συνθήκη της Λισσαβώνας, καταγγέλλοντας συγχρόνως τα αμφισβητήσιμα κίνητρα ορισμένων στοιχείων του στρατοπέδου του "Όχι", όπως των Libertas, ενός λόμπι που ιδρύθηκε από βιομηχάνους συνδεδεμένους με τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις.

Το WSM διένειμε επίσης πάνω από 50.000 σχετικές μπροσούρες και 2.000 αυτοκόλλητα για να δημοσιοποιήσει κατά το δυνατόν την ελευθεριακή κομμουνιστική εναλλακτική λύση στην Ευρώπη του κεφαλαίου. Αντίθετα από την κατάσταση στη Γαλλία όπου μόνη η Alternative Libertaire κινητοποιήθηκε ενάντια στη Συνταγματική Συνθήκη, το 2008, στην εκστρατεία υπέρ του "Όχι" στην Ιρλανδία αναμείχθηκε ενεργά ολόκληρο το ελευθεριακό κίνημα.

Η κοινωνιολογία της ψηφοφορίας μπορεί, εντούτοις, να ρίξει κάποιο φως στους λόγους για την επιτυχία του "Όχι", μια εκστρατεία στην υπόθεση της οποίας κερδήθηκε η μεγάλη πλειοψηφία της αγροτιάς και της εργατικής τάξης, ενώ οι πλούσιες γειτονιές του νότιου Δουβλίνου ψήφισαν υπέρ κατά 60%!

Οι μεσαίες τάξεις, στις οποίες βασίστηκε το κυβερνητικό στρατόπεδο, αποφάσισαν να μην ψηφίσουν καν, τονίζοντας ακόμα περισσότερο το ταξικό χάσμα μεταξύ εκείνων υπέρ της Λισσαβώνας και εκείνων ενάντια.

Η νίκη του "Όχι" στο δημοψήφισμα για τη Συνθήκη της Λισσαβώνας μπορεί επομένως να εκληφθεί ως νίκη για τα ιρλανδικά και ευρωπαϊκά κοινωνικά κινήματα, τα οποία, για μια ακόμα φορά, αποτέλεσαν εμπόδιο στην οικοδόμηση μιας νεοφιλεύθερης Ευρώπης.

Απεικονίζει, επίσης, μια σίγουρη απογοήτευση εκ μέρους των εργατικών τάξεων για το πολιτικό και οικονομικό καθεστώς, που αντιπροσωπεύεται από τα πολιτικά κόμματα εκε'ινα που τάχθηκαν ξεκάθαρα υπέρ του "Ναι".

(1) Η Καθολική Εκκλησία προειδοποίησε για τον κίνδυνο ότι η αποδοχή της Συνθήκης της Λισσαβώνας θα οδηγούσε στη νομιμοποίηση των αμβλώσων.

*Δημοσιεύτηκε στα www.anarkismo.net και www.ainfos.ca Αγγλική μετάφραση Γραφείο Διεθνών Σχέσων της ιταλικής FdCA. Ελληνική μετάφραση "ούτε θεός-ούτε αφέντης", 16 Ιούλη 2008.