Το κράτος και τι υπηρετεί

Ελλάδα / Τουρκία / Κύπρος | Καταστολή / Φυλακές | Γνώμη / Ανάλυση Friday December 28, 2007 18:06 by Π. Σαρρής

Μια κριτική στους υποστηριχτές του

Δημοσιεύτηκε στο τεύχος 3 (1 Νοέμβρη 1980)της αναρχικής εφημερίδας του Πύργου Ηλείας «Διεθνιστής». Διατηρείται η ορθογραφία του συντάκτη, αλλά όχι το πολυτονικό σύστημα.

Η λέξη κράτος συναντιέται καθημερινά στο λεξιλόγιο των ανθρώπων. Οι λόγοι διαφέρουν και πολλές φορές διαμετρικά.

Μια κατηγορία ανθρώπων ασχολείται με το κράτος για να εκθειάσει την τάξη που έχει επιβάλλει στην κοινωνία. Υποστηρίζει ότι δημιουργοί του είναι όλοι οι άνθρωποι που συμμετέχουν κι όλας στις αποφάσεις και στη δράση του. Η ύπαρξή του για την κοινωνική αυτή κατηγορία είναι αναγκαία παντού και πάντοτε μια και εξυπηρετεί το σύνολο της κοινωνίας. Χωρίς το κράτος γι’ αυτούς δεν γίνεται (δεν είναι δυνατή) η κοινωνική τάξη και αρμονία.

Μια άλλη κατηγορία ανθρώπων το υποστηρίζει σαν αναγκαίο κακό για ένα τουλάχιστον χρονικό διάστημα. Πρόκειται για τους Μαρξιστές-Λενινιστές. Αυτοί υποστηρίζουν ότι υπάρχει κράτος και κράτος. Υπάρχει αστικό κράτος όργανο στα χέρια των καπιταλιστών, και το εργατικό κράτος στην υπηρεσία του προλεταριάτου. Το δεύτερο αυτό κράτος (σύμφωνα με τους Μαρξιστές-Λενινιστές) αν πράγματι είναι εργατικό θα λειτουργήσει σταδιακά σαν αντι-κράτος και στο τέλος θα σβήσει. Για την ακρίβεια θα μαραθή.

Σα επιχειρήματα εκείνων που θέλουν την κατάργηση του κράτους απαντούν: «Χωρίς προηγούμενα να περάσει από στάδια η κατάργησή του είναι αδύνατη είναι ουτοπία». Αλλά τι είναι το κράτος; Είναι αναγκαίο για ένα χρονικό διάστημα για το ξερίζωμα του καπιταλισμού όπως υποστηρίζουν οι Μαρξιστές-Λενινιστές; Είναι τέλος καταπιεστικός από τη φύση του θεσμός με σκοπό τη διαιώνιση του διαχωρισμού μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων όποια κι αν είναι η μορφή τους; Στα ερωτήματα αυτά ανταπαντάμε χωρίς περιστροφές υποστηρίζοντας το τελευταίο και εξηγούμε γιατί.

Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Το κράτος είναι μια ιεραρχική οργάνωση με σκοπό την επιβολή της τάξης, όπως την εννοούν οι κάθε φορά κάτοχοι των μηχανισμών του. Δεν έχει καμμιά απολύτως σχέση ισοτιμίας με αυτούς που βρίσκονται στο χώρο της κυριαρχίας του. Δεν εκφράζει όλως λένε οι ακραιφνείς υποστηριχτές του, τις απόψεις και τα συμφέροντα όλων.

Είναι το βαρύ χέρι εκείνων που κατέχουν την κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική κ.λπ. ζωή κάθε κοινωνίας.

Υποστηρίζει τις αξίες και τις θεωρητικές αφαιρέσεις που θεωρούν αναγκαίες εκείνοι που κάθε φορά κατέχουν όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας. Προπαγανδίζει σε κάθε του εκδήλωση τις αξίες κι τις αφαιρέσεις για παράδειγμα της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Προστατεύει λ.χ. την αξία ΧΡΗΜΑ παίρνοντας σε κάθε περίπτωση το μέρος εκείνων που κατέχουν την αξία αυτή. Την αφαίρεση που λέγεται ΠΑΤΡΙΔΑ την υποστηρίζει με μεγάλο φανατισμό μια και τη θεωρεί ακρογωνιαίο λίθο της κυριαρχίας του.

Όσους στρέφονται έμπρακτα ενάντια στις αξίες του, όχι μόνο τους στιγματίζει, αλλά και τους τιμωρεί, σκοτώνει ανάλογα με την περίπτωση και κατά την κρίση του. Για τα περισσότερα κράτη ακόμη και η απλή έκφραση αντίθετων με αυτά απόψεων αποτελεί έγκλημα.

Μα οι αντιεξουσιαστές αγωνιστές δεν εξαφανίστηκαν, παρά την φοβερή καταπίεση, παρά τις κατακόμβες από αίμα που γέμισαν για τη συντριβή τους.

ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ

Στην πορεία των 200 χρόνων αντικρατικού αγώνα υπάρχουν προσπάθειες ανατροπής, που για μικρό διάστημα πέτυχαν την παράλυση του κράτους.

Για πρώτη φορά στη Γαλλία το 1871 με τη περίφημη κομμούνα της. Ο Μπακούνιν στο βιβλίο του «Η κομμούνα του Παρισιού και η ιδέα του κράτους», παρουσιάζει τον αγώνα των κομμουνάρων και αναλύει τα αίτια της τελικής αποτυχίας.

Άλλη προσπάθεια ανατροπή του Κράτος και των αφεντικών έγινε στη Ρωσία το 1917, με μεγαλύτερη αυτή τη φορά επιτυχία. Όλοι πίστεψαν τότε ΄τι σήμανε η ώρα της χειραφέτησης της ανθρωπότητας. Τα γεγονότα όμως τους διέψευσαν. Η νικηφόρα Ρώσικη επανάσταση συντρίφτηκε από την γραφειοκρατική αντεπανάσταση. Το Μάρτη του 1921 παίχτηκε η τελευταία φάση της επανάστασης.

Οι ναύτες της Κροστάνδης ξεσηκώθηκαν ενάντια στα καινούργια αφεντικά (του μπολσεβίκικου κόμματος). Πάλαιψαν ηρωικά αλλά νικήθηκαν.

Το 1936 στην Ισπανία νέα επίθεση κατά του κράτους πετυχαίνει στην αρχή αλλά μετά συντρίβεται. Μετά την φοβερή σφαγή του Β’ παγκόσμιου πόλεμου (40 εκ. νεκροί σύμφωνα με τους υπολογισμούς των αφεντικών) και την επέκταση των γραφειοκρατών στην Ανατολική Ευρώπη και την Κίνα, η εξέγερση του Μάη του ’68 στη Γαλλία, συντρίβει για ένα μήνα τα κράτος των αφεντικών.

Τελικά όμως με την βοήθεια και ων Σταλινικών το κράτος ορθοπόδισε… Παρά τις αποτυχίες που περιγράψαμε, οι αντίπαλοι του κράτους συνεχίζουν και θα συνεχίσουν τον αγώνα τους μέχρι την νίκη: τη συντριβή του Κράτους και την αντικατάστασή του από τις ¨ελεύθερες κοινότητες των εργατών και τω αγροτών».

Ν’ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΙΑ

Στην Ελλάδα το κράτος θέσπισε το 1978 τον τρομοκρατικό νόμο 774, για να εξοντώσει τους αντιπάλους του. Πρώτα θύματά του είναι ο Φίλιππας και η Σοφία Κυρίτση που καταδικάστηκαν σε 9 και 5 χρόνια φυλακή αντίστοιχα. Μαζί με αυτούς ο Γ. Σκανδάλης συναγωνιστής του τραγικού γιατρού Τσιρώνη και μια σειρά άλλοι αγωνιστές.

Χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα και το εξωτερικό έχουν ζητήσει με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας την απελευτέρωση των πολιτικών κρατούμενων του Ελληνικού Κράτους.

Είναι φανερό ότι το Κράτος και τα αφεντικά εντείνουν την τρομοκρατία για να καθηλώσουν το ευρισκόμενο σε άνοδο αντιεξουσιαστικό κίνημα. Σ’ αυτή τους την επίθεση πρέπει να αντιτάξουμε σθεναρή άμυνα.

Με κάθε τρόπο ας δείξουμε στο Κράτος ότι δεν μπορεί να φυλακίζει αγωνιστές ανενόχλητο. Ας αποκρούσουμε την επίθεση των αφεντιών πριν είναι αργά. Πριν εξαπολύσουν πογκρόμ εναντίον μας και μας ματοκυλίσουν. Παρόμοια σχέδια του κράτους υπήρχαν και θα υπάρχουν.