user preferences

Δικαιοσύνη για τον George Floyd

category Διεθνή | Μετανάστευση / Ρατσισμός | Γνώμη / Ανάλυση author Monday June 08, 2020 14:18author by Melbourne Anarchist Communist Group - Anarkismo Report this post to the editors

Το κύριο καθήκον των Αναρχικών είναι το ίδιο όπως πάντα. Πρέπει να οικοδομήσουμε οργανώσεις βάσης στους χώρους εργασίας και να μετατρέψουμε το συνδικαλιστικό κίνημα σε ένα οργανωμενο και μαχητικό κίνημα. Ενώ το καθήκον μας αυτή τη στιγμή είναι να συνεισφέρουμε στην ενοποποίηση των εμπροσθοφυλακών των αγωνιζόμενων αυτόχθονων και των Μαύρων κοινοτήτων στις ΗΠΑ, πρέπει ταυτόχρονα να είμαστε πεπεισμένοι ότι η όποια νίκη μας μπορεί να επιτευχθεί μόνο σε άλλο πεδίο. Ο αγώνας κατά του ρατσισμού μπορεί να κερδηθεί μόνο στους χώρους εργασίας. Και η εξάλειψη του ρατσισμού θα επιτευχθεί μόνο όταν η εργατική τάξη κάνει μια επανάσταση ενάντια στον καπιταλισμό.
protestsgeorgefloyd_2.jpg

Οι Ηνωμένες Πολιτείες φλέγονται από την οργή για τη δολοφονία του George Floyd από την αστυνομία στη Μινεάπολη στις 25 Μάη. Ένας αστυνομικός που τον είχε συλλάβει για ένα μικρό παράπτωμα τον πατούσε στο λαιμό του για σχεδόν εννέα λεπτά, σκοτώνοντάς τον. Ξεκινώντας από τη Μινεάπολη, οι διαδηλώσεις έχουν εξαπλωθεί σε εθνικό επίπεδο, συνδεόμενες με την κατά τόπους οργή κατά της αστυνομικής βίας και του ρατσισμού.

Η δολοφονία του George Floyd δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία. Η αστυνομία της Μινεάπολης και των γύρω προαστίων, όπως και οι αστυνομίες παντού στις ΗΠΑ, είναι τα κύρια όργανα της βίαιης επιβολής της ρατσιστικής κοινωνικής τάξης που δίνει ζωή στον καπιταλισμό. Ο ρατσισμός τους εναντιον των Μαύρων είναι διαβόητος, έχοντας ως αποτέλεσμα αμέτρητες καθημερινές ταπεινώσεις και αδικίες. Τα τελευταία χρόνια, είχε επίσης ως αποτέλεσμα τη δολοφονία του Jamar Clark το 2015 και του Philando Castile το 2016. Και οι δύο αυτές δολοφονίες προκάλεσαν άγριες και οργισμένες κινητοποιήσεις, αλλά οι δολοφόνοι του Clark δεν κατηγορήθηκαν ποτέ και ο αστυνομικός που σκότωσε τον Castile αθωώθηκε. Η αστυνομία της Μινεάπολης απολαμβάνει την ατιμωρησία όταν σκοτώνει έναν Μαύρο, ενώ η γρήγορη σύλληψη και καταδίκη το 2017 ενός Μαύρου αστυνομικού της Μινεάπολης για τη δολοφονία της Justine Damond, μιας λευκής γυναίκας, το 2017, έρχεται σε χτυπητή αντίθεση με όλα αυτά.

Οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν στη Μινεάπολη την επόμενη ημέρα της δολοφονίας και κλιμακώθηκαν σταδιακά καθώς τα νέα για τη δολοφονία εξαπλώθηκαν, συμπεριλαμβανομένων των διαφόρων βίντεο που έπαιρναν αυτόπτες μάρτυρες. Και όσο εξαπλώνονταν οι κινητοποιήσεις άλλο τόσο γίνονταν πιο οργισμένες. Οι άνθρωποι αναλογίστηκαν την χρόνια αδικία, σκέφτηκαν πώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα -ή θα μπορούσε να ήταν την επόμενη φορά -και έφεραν στη σκέψη τους την αποτυχία των καπιταλιστικών νόμων είτε να αναζητηθούν οι υπεύθυνοι των δολοφονιών αυτών της αστυνομίας είτε να αποτραπούν ενδεχόμενες νέες δολοφονίες. Η ολοένα και πιο βίαιη ανταπόκριση της αστυνομίας στις διαδηλώσεις προκάλεσε την ολοένα αυξανόμενη αντίσταση των Μαύρων και των υποστηρικτών τους στη Μινεάπολη. Το επίκεντρο της αντίστασης μέχρι στιγμής ήταν η κατάληψη του 3ου αστυνομικού τμήματος, που πυρπολήθηκε μετά την εκκένωσή του από τους αστυνομικούς.

Μέχρι το Σαββατοκύριακο, 30 και 31 Μάη οι διαδηλώσεις είχαν εξαπλωθεί σε εκατοντάδες πόλεις σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ορισμένες από αυτές ήταν αρκετά μαχητικές. Η τακτική της αστυνομίας διέφερε σημαντικά από τόπο σε τόπο, συμπεριλαμβανομένης από τη συμβολική αλληλεγγύη προς τους διαδηλωτές έως τις αναίτιες επιθέσεις σε ειρηνικές συνελεύσεις και δράσεις ή ακόμη και σε περαστικούς, δημοσιογράφους ή ανθρώπους που παρατηρούσαν από την μπροστινή βεράντα των σπιτιών τους. Σε ορισμένες διαδηλώσεις, η αστυνομία έκανε και τα δύο διαδοχικά. Στη Μινεάπολη, η αστυνομία ήταν αποφασισμένη να εκδικηθεί για την απώλεια του τμήματός της. Στην Ουάσιγκτον τη Δευτέρα, 1 Ιούνη, ο Τραμπ ανακοίνωσε ότι θα καλέσει το στρατό. Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι διαδηλώσεις συνεχίζονταν και η κατάσταση ήταν ακόμα σε εξέλιξη.

Η αστυνομική βία στις ΗΠΑ και η οργή των τοπικών κοινοτήτων εναντίον της δεν μπορούν να διαχωριστούν από την οικονομική κατάσταση. Οι μαύροι, στριμωγμένοι οικονομικά σε γκέτο χαμηλού εισοδήματος, υποφέρουν δυσανάλογα από την ανεργία, την επισφαλή απασχόληση και τους μισθούς φτώχειας. Η πανδημία του κορονοϊού προκάλεσε μαζική ανεργία στις ΗΠΑ, πολύ περισσότερο από την Αυστραλία (η ανεργία έφτασε το 14,7% τον Απρίλη και αναμενόταν να αυξηθεί τον Μάη). Επιπλέον, η οικονομική αντίδραση στην πανδημία επικεντρώθηκε στη βοήθεια προς εταιρείες και όχι σε νοικοκυριά. Και η ίδια η πανδημία σκότωσε κυρίως Μαύρους και άλλους μειονοτικούς στις ΗΠΑ. Όταν η καθολική ηθική οργή συναντά μια γενικευμένη δυσαρέσκεια οικονομικής υφής, το αποτέλεσμα θα είναι μια κοινωνική έκρηξη. Η δολοφονία του George Floyd προκάλεσε την οργή, αλλά η συντριβή του κοροναϊού προκάλεσε τη δυσαρέσκεια.

Εδώ στην Αυστραλία, οι αυτόχθονες έχουν υποστεί παρόμοιες καταστάσεις αστυνομικής βίας και ρατσισμού. Η Βασιλική Επιτροπή για τους Θανάτους των Ιθαγενών υπό Κράτηση (Royal Commission into Aboriginal Deaths in Custody) συνέταξε μια αναφορά πολύ πίσω το 1987, αλλά οι κυβερνήσεις έκτοτε ούτε καν είδαν τις προτάσεις αυτές ή αγνοώντας τις πιο σημαντικές. Και οι θάνατοι συνεχίστηκαν. Η Joyce Clarke πυροβολήθηκε από αστυνομικούς πέρυσι. Το ίδιο και ο Kumanjayi Walker. Ο Cameron Doomadgee δολοφονήθηκε το 2004 αφού ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου. Η Tanya Day πέθανε στον Αστυνομικό Σταθμό Castlemaine πέρυσι, ενώ ήταν υπό «προστατευτική κράτηση». Ο David Dungay πέθανε από ασφυξία στη φυλακή το 2015. Τα τελευταία του λόγια ήταν «Δεν μπορώ να αναπνεύσω». Αυτοί οι θάνατοι-δολοφονίες, όπως και οι θάνατοι κτων κ.κ. Dhu, Ward, Wayne Fella Morrison και πολλών άλλων, είναι το αποτέλεσμα της ανάγκης της προστασίας ενός καπιταλιστικού συστήματος που βασίζεται στη γενοκτονία και την κατάληψη. Η Αυστραλία, όπως και οι Ηνωμένες Πολιτείες, αποτελεί μια σκηνή εγκλήματος.

Η Αναρχική Κομμουνιστική Ομάδα Μελβούρνης (Melbourne Anarchist Communist Group) πιστεύει ότι είναι καθήκον των Αναρχικών παντού να συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις κατά της αστυνομικής βίας και του ρατσισμού που διοργανώνονται σε τοπικό επίπεδο και να βοηθήσουν τις κοινότητες που έχουν επηρεαστεί ή πλήττονται να αμυνθούν ενάντια στην αστυνομική βία. Βέβαια οι πληγείσες κοινότητες έχουν τον πρωταρχικό ρόλο όσον αφορά τον καθορισμό των ζητημάτων και τη λήψη αποφάσεων. Στην Αυστραλία, αυτό σημαίνει την υποστήριξη των οργανώσεων των αυτόχθονων που ασχολούνται με την καταπολέμηση των θανάτων όσων βρισκονται υπό κράτηση. Δεν είναι ο ρόλος των Αναρχικών να πυροδοτούν βία σε συγκεντρώσεις γι’ αυτά τα ζητήματα, αλλά αντίθετα να κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να διασφαλιστεί ότι, όταν ξεκινήσει η αστυνομία τη βία, θα ηττηθεί. Αυτοί οι κακοποιοί με τις μπλε στολές πρέπει να πάρουν ένα μάθημα σε συλλογικό επίπεδο, ενώ πρέπει να πειστούν να κάνπυν άλλο επάγγελμα, σε ατομικό επίπεδο.

Ωστόσο, πρέπει να πούμε περισσότερα. Ενώ οι διαδηλώσεις κατά της ρατσιστικής δολοφονίας της αστυνομίας είναι απολύτως δικαιολογημένες και η μαχητική άμυνα κατά της αστυνομικής επίθεσης είναι απαραίτητη, είναι ανεπαρκείς. Χρειαζόμαστε έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο αντεπίθεσης από το να αντιπαραθέτουμε τα σώματά μας στα δακρυγόνα, το σπρέι πιπεριού και τα τεθωρακισμένα οχήματα. Εάν αυτό είναι το όριο της τακτικής μας, θα μείνουμε τελικά μακριά από τους δρόμους υπό το βάρος της συντριπτικής βίας. Υπάρχει όμως ένας άλλος τρόπος.

Οι οδηγοί λεωφορείων στη Μινεάπολη και τη Νέα Υόρκη αρνήθηκαν να μεταφέρουν την αστυνομία σε διαδηλώσεις ή να μεταφέρουν συλληφθέντες διαδηλωτές σε αστυνομικά τμήματα. Η Ομοσπονδία Εκπαιδευτικών της Μινεάπολης εξέδωσε ανακοίνωση καταδικάζοντας τη δολοφονία του George Floyd. Το ίδιο έκανε και το Atwood Center, το οποίο οργανώνει τους εργαζόμενους στις αποθήκες της Amazon σε τοπικό επίπεδο. Αυτές οι ενέργειες είναι η κορυφή του παγόβουνου της εργατικής εξουσίας: η ικανότητα των εργαζομένων να αναλαμβάνουν δράση στο χώρο εργασίας που διακόπτει τη ροή των κερδών ή στερεί άμεσα την αστυνομία από τη δυνατότητα χρήσης δολοφονικής βίας. Αυτή η τακτική πρέπει να προωθηθεί.

Η πιο αποτελεσματική απάντηση στη ρατσιστική τρομοκρατία είναι η δράση των οργανωμένων εργαζόμενων. Μια δολοφονία από την αστυνομία θα πρέπει να απαντιέται με μια μονοήμερη γενική απεργία από όλους τους εργαζόμενους στην οικεία πόλη, οργανωμένης μέσω του τοπικού συμβουλίου εργασίας τους (η ημέρα της κηδείας αποτελεί προφανής περίσταση). Όλα τα συνδικάτα θα πρέπει να έχουν υιοθετήσει μόνιμες πολιτικές μη συνεργασίας με την αστυνομία σε διαδηλώσεις και η προμήθεια δακρυγόνων, σπρέι πιπεριού και άλλων μέσων χημικού πολέμου πρέπει να απαγορευτεί όταν η αστυνομία ασκεί βίαιη καταστολή ενός κινήματος διαμαρτυρίας. Και, τέλος, όλα τα αστυνομικά «συνδικάτα» πρέπει να απομακρυνθούν από το εργατικό κίνημα.

Γιατί πρέπει να το κάνουν αυτό οι εργαζόμενοι; Δεν είναι μόνο επειδή είναι ηθικά σωστό. Η καταπολέμηση του ρατσισμού είναι επίσης προς το σαφές υλικό συμφέρον της εργατικής τάξης. Για να κερδίσουν ακόμη και το πιο απλό αίτημα, οι εργαζόμενοι χρειάζονται αλληλεγγύη. Η εργατική τάξη πρέπει να είναι σε θέση να δράσει ενωτικά. Ο ρατσισμός, ωστόσο, είναι το νούμερο ένα όπλο που χρησιμοποιούν οι καπιταλιστές για να διαιρέσουν την εργατική τάξη. Οι λευκοί εργαζόμενοι στις ΗΠΑ ενδέχεται να έχουν σχετικά προνομιακή μεταχείριση έναντι των μαύρων εργαζόμενων, αλλά ο ρατσισμός έχει αποδυναμώσει την οργάνωση της εργατικής τάξης τόσο πολύ που οι πραγματικοί μισθοί είναι σχεδόν αμετάβλητοι από τη δεκαετία του 1970. Ο ρατσισμός των λευκών εργαζόμενων ωφελεί τα αφεντικά και όχι τους ίδιους.

Για να επιτευχθεί μια στάση αρχών ενάντια στη βία της αστυνομίας, πρέπει να διεξαχθεί μάχη ενάντια σε εκελινους τους γραφειοκράτες που άρχουν του εργατικού κινήματος του καιρού μας. Στις ΗΠΑ, είναι μέρος του Δημοκρατικού Κόμματος, ενώ εδώ στην Αυστραλία, είναι οι βασικοί υποστηρικτές του Εργατικού Κόμματος. Και στις δύο χώρες, για πρακτικούς σκοπούς, εγκατέλειψαν τη χρήση της απεργίας και διεξάγουν ολοένα και πιο αξιολύπητες και ανεπιτυχείς εκστρατείες με άλλα μέσα στη θέση τους. Η δηλητηριώδης πολιτική της ταξικής συνεργασίας έχει ως αποτέλεσμα δεκαετίες καταστροφής θέσεων εργασίας, χειροτέρευσης των εργασιακών συνθηκών και, τώρα, περικοπές μισθών. Οι γραφειοκράτες αυτοί δεν είναι ικανοί να κερδίσουν ακόμα και τα βασικά αιτήματα και να καταπολεμήσουν τον ρατσισμό.

Το κύριο καθήκον των Αναρχικών, επομένως, είναι το ίδιο όπως πάντα. Πρέπει να οικοδομήσουμε οργανώσεις βάσης στους χώρους εργασίας και να μετατρέψουμε το συνδικαλιστικό κίνημα σε ένα οργανωμενο και μαχητικό κίνημα. Ενώ το καθήκον μας αυτή τη στιγμή είναι να συνεισφέρουμε στην ενοποποίηση των εμπροσθοφυλακών των αγωνιζόμενων αυτόχθονων και των Μαύρων κοινοτήτων στις ΗΠΑ, πρέπει ταυτόχρονα να είμαστε πεπεισμένοι ότι η όποια νίκη μας μπορεί να επιτευχθεί μόνο σε άλλο πεδίο. Ο αγώνας κατά του ρατσισμού μπορεί να κερδηθεί μόνο στους χώρους εργασίας. Και η εξάλειψη του ρατσισμού θα επιτευχθεί μόνο όταν η εργατική τάξη κάνει μια επανάσταση ενάντια στον καπιταλισμό.

ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ

ΑΠΕΡΓΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

*Το κείμενο είναι το μοναδικό άρθρο του πρόσφατου δελτίου της Αναρχικής Κομμουνιστικής Ομάδας Μελβούρνης “The Anvil” (“Το Αμόνι”) και μπορεί να βρεθει εδώ: https://melbacg.wordpress.com/the-anvil

**Για να κατέβει πατήστε εδώ: A direct link to the file is here: https://melbacg.files.wordpress.com/2020/06/anvil-vol-9-no-3-web.pdf

***Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]