Να υιοθετήσουμε νέους αγώνες

Διεθνή | Αναρχικό κίνημα | Γνώμη / Ανάλυση

Wednesday February 19, 2020 19:33

by Zaher Baher - 1 of Anarkismo Editorial Group

Πρέπει να θάψουμε τους παραδοσιακούς

Αυτό το άρθρο επισημαίνει την αδύναμη θέση μας στους παγκόσμιους αγώνες ενάντια στο κράτος και το σύστημα. Λέει στους αναγνώστες ότι το σημερινό σύστημα είναι πιο προηγμένο και ισχυρότερο από πριν, μιας και δεν λειτουργούν οι παλιές μέθοδοι αγώνων, κάτι που ωφελεί το κράτος και το σύστημα.

Πρέπει να θάψουμε τους παραδοσιακούς αγώνες και να υιοθετήσουμε νέους

Αυτό το άρθρο επισημαίνει την αδύναμη θέση μας στους παγκόσμιους αγώνες ενάντια στο κράτος και το σύστημα. Λέει στους αναγνώστες ότι το σημερινό σύστημα είναι πιο προηγμένο και ισχυρότερο από πριν, μιας και δεν λειτουργούν οι παλιές μέθοδοι αγώνων, κάτι που ωφελεί το κράτος και το σύστημα.

Ο καπιταλισμός και ο πυλώνας του, το κράτος, έχουν αλλάξει τις μεθόδους τους για να αντισταθούν στο κίνημα της εργατικής τάξης. Το σύστημα με όλες τις δομές του έχει τροποποιηθεί και προσαρμοσθεί στην πάλη ενάντια στον ταξικό του εχθρό και έχει μάθει πώς να το εξημερώνει. Στην πραγματικότητα ο τρόπος με τον οποίο η εργατική τάξη αγωνίζεται εναντίον των εργοδοτών της και του κράτους έχει όντως ωφελήσει το καπιταλιστικό σύστημα.

Ο καπιταλισμός αναπτύσσεται. Από καιρό σε καιρό ανανεώνεται για να αντιμετωπίσει καλύτερα τα εσωτερικά προβλήματα του ανταγωνισμού και τα εξωτερικά για να πολεμήσει τον εχθρό του. Αυτή η εξέλιξη είναι πολύ προφανής, ειδικά από τη δεκαετία του '80, αλλά ακόμα η εργατική τάξη ή μάλλον οι μάζες αγωνίζονται με τον ίδιο τρόπο που αγωνίζονταν πριν από δεκαετίες.

Τα παγκόσμια μαζικά κινήματα του παρόντος, ιδίως τα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία, τα οποία συνεχίστηκαν για περισσότερο από ένα χρόνο, οι αμέτρητες διαδηλώσεις στο Ιράν, τα μαζικά κινήματα στον Λίβανο και το Ιράκ, που άρχισαν τον Οκτώβριο του 2019, δεν έχουν επιτύχει τίποτα. Αυτό δεν οφείλεται στο γεγονός ότι δεν είναι ισχυρά ή επειδή τα αιτήματά τους είναι άσχετα ή επειδή δεν έχουν υποστήριξη από διαφορετικά τμήματα της κοινωνίας.

Αν δούμε τις πρόσφατες διαδηλώσεις σε παγκόσμια κλίμακα, τις εξεγέρσεις και τα κινήματα, συμπεριλαμβανομένων των τεσσάρων χωρών που ανέφερα παραπάνω, εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τις ίδιες παλιές τακτικές και μεθόδους για να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους. Σίγουρα, δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε τα παλιά εργαλεία και τις τακτικές για την αντιμετώπιση αυτού του πολύ εξελιγμένου συστήματος.

Το θέμα δεν είναι αν μπορούμε ακόμα να κερδίσουμε ή να πετύχουμε κάτι παραπάνω με την παλιά τακτική, το θέμα είναι πόσο μπορούμε να κερδίσουμε. Εάν η νίκη περιορίζεται στην αλλαγή της κυβέρνησης ή του συστήματος.

Ας ρίξουμε μια ματιά στις πρόσφατες παγκόσμιες αναταραχές λίγο πιο κοντά από τα Κίτρινα Γιλέκα, το Χονγκ Κονγκ, τον Ισημερινό, το Σουδάν, τη Χιλή, το Ιράν, τον Λίβανο και το Ιράκ. Η χειρότερη πιθανότητα είναι ότι ενδέχεται να ηττηθούν και να δοθεί ένα αρνητικό μάθημα που θα οδηγήσει σε απογοήτευση. Το καλύτερο αποτέλεσμα είναι ότι επιτυγχάνουν πολύ λίγα.

Γιατί γίνεται αυτό; Η απάντηση είναι απλή. Οι σπόροι της ήττας βρίσκονται μέσα στο ίδιο το κίνημα. Βγαίνοντας στους δρόμους, κάνοντας πορείες, συγκρουόμενοιμε την αστυνομία, καταλαμβάνοντας ένα μέρος ή μια κεντρική πλατεία στις κύριες πόλεις και μένοντας εκεί για πολύ καιρό. Είναι εντάξει να γίνονται όλα αυτά στην αρχή των διαδηλώσεων ή των εξεγέρσεων για πολλούς λόγους. Αλλά παραμένοντας εκεί για τόσο πολύ καιρό χωρίς άλλα σχέδια, είναι κάτι που δεν οδηγεί πουθενά τους διαδηλωτές. Αυτό το αδύναμο σημείο πρέπει να ληφθεί υπόψη και να δράσουμε ώστε να επιφέρουμε ζωτικές αλλαγές στις μεθόδους του αγώνα μας. Πρέπει να επεκτείνουμε και να μεταφέρουμε τον αγώνα μας στη μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων, που με τη δική τους συμμετοχή θα δημιουργηθεί ένα μαζικό κίνημα με την υπόλοιπη κοινωνία.

Ο τρόπος που αγωνιζόμαστε δεν ισχύει πλέον και εξυπηρετεί περισσότερο το σύστημα, το κράτος και τις δικές του γραφειοκρατικές δυνάμεις. Όσο περισσότερο συνεχίζονται οι σκέτες διαμαρτυρίες, τόσο πιο ασθενέστερη θα είναι η ενέργειά μας και όλο και λιγότεροι άνθρωποι θα συμμετέχουν. Η ιστορία των αγώνων μας από τη δεκαετία του 1980 μας έχει δείξει πολλά και είναι γνωστή σε πολλούς από εμάς.

Το πιο αποτελεσματικό κίνημα του σήμερα είναι αυτό του Ιράκ που ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2019. Ανεξαρτήτως, όμως, από αυτό, οι διαδηλωτές πρέπει να επεκτείνουν και να διαδώσουν αποτελεσματικά τον αγώνα τους στις μάζες οργανώνοντάς τις σε τοπικές ομάδες και μη ιεραρχικές μαζικές οργανώσεις.

Πρέπει να συμμετέχουν οι άνθρωποι στις γειτονιές τους, στα εργοστάσια, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια και στα γραφεία για να οργανώσουν τις λαϊκές συνελεύσεις. Να πραγματοποιούνται τακτικές συνελεύσεις για να αρχίσει και πάλι να ασκείται η πολιτική από τους ίδιους τους ανθρώπους, εξουσιοδοτώντας τους να αναλάβουν την υλοποίηση των δικών τους αποφάσεων για κάθε πτυχή της ζωής τους και των κοινοτήτων τους.

Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα και σχέδιο. Οι παραπάνω μέθοδοι είναι απαραίτητες για μια μαζική κοινωνική επανάσταση. Λυπάμαι ποιυ πρέπει πω ότι χωρίς να κάνουμε αυτά τα πράγματα, η μοίρα του κινήματος στο Ιράκ, το Ιράν και το Λίβανο δεν θα είναι καλύτερη από αυτή που έχουμε ήδη δει.

http://Zaherbaher.com

Στην αγγλική του μορφή, το άθρο δημοσιεύτηκε εδώ: https://www.anarkismo.net/article/31753 Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης.

Benutzereinstellungen

Anarkismo.net

Suche

Neue Veranstaltungshinweise

Kommende Veranstaltungen

Andere Presse

Feeds

Να υιοθετήσουμε νέους αγώνες

Hauptseite

Latest News

Opinion and Analysis

Press Releases