user preferences

Η εργατική τάξη

category Διεθνή | Εργατικοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση author Wednesday October 24, 2018 21:53author by Melbourne Anarchist Communist Group - Anarkismo Report this post to the editors

Δεν μπορούμε να καταπολεμήσουμε τον αγώνα ενάντια στον σεξισμό, τον ρατσισμό, την ομοφοβία, το θρησκευτικό φανατισμό, το μίσος κατά των τρανς ή οποιαδήποτε άλλη καταπίεση “μετά την Επανάσταση”. Κάτι τέτοιο θα εξασφάλιζε το ότι η Επανάσταση δεν θα έρθει ποτέ. Αντίθετα, πρέπει να επιστρέψουμε στη θεμελιώδη αρχή με βάση την οποία δημιουργήθηκε το συνδικαλιστικό κίνημα - Touch One, Touch All (Η επίθεση στον ένα είναι επίθεση σε όλους). Όλες οι μορφές καταπίεσης, εντός και εκτός χώρων εργασίας, αποτελούν επίθεση στην αλληλεγγύη μας και, επομένως, στην εργατική τάξη στο σύνολό της.
touch_one_touch_all_crop.jpg

Η Αναρχική Κομμουνιστική Ομάδα Μελβούρνης (Melbourne Anarchist Communist Group - MACG) πιστεύει ότι η εργατική επανάσταση είναι ο μόνος τρόπος για την επίτευξη μιας κοινωνίας ειρήνης, ελευθερίας και ισότητας για όλους. Αυτό δεν είναι μια μοδάτη άποψη.

Και είναι κατανοητό ότι η άποψή μας δεν είναι μοδάτη, για δύο λόγους. Πρώτον, τα καπιταλιστικά μέσα ενημέρωσης και τα καπιταλιστικά εκπαιδευτικά ιδρύματα εργάζονται σκληρά για να ενσταλάξουν στους ανθρώπους την πίστη σε άλλους δρόμους προς μια δίκαιη κοινωνία ή να δυσφημήσουν την ιδέα αυτή. Δεύτερον, η αποτυχία των Κρατών που υποστηρίζουν την επανάσταση των εργαζομένων να επιτύχουν μια ελεύθερη και ισότιμη κοινωνία συνεισέφερε αρκετά στη δυσφήμηση τόσο του στόχου όσο και της στρατηγικής. Έτσι, οι άνθρωποι που εξακολουθούν να πιστεύουν στην επανάσταση των εργαζομένων πρέπει να δώσουν γι’ αυτό κάποιες εξηγήσεις. Στην MACG πιστεύουμε ότι μπορούμε να το κάνουμε.

Πριν από την άνοδο του βιομηχανικού καπιταλισμού, τα όνειρα της κατάργησης της κατεστημένης κοινωνικής τάξης και της δημιουργίας μιας οικονομικής ισότητας περιορίζονταν μόνο στα κεφάλια κάποιων διανοούμενων ή σε περιστασιακές εκρήξεις κατά τη διάρκεια επαναστατικών περιόδων. Οι διανοούμενοι συνήθως πίστευαν σε αυταρχικές κομμουνιστικές ουτοπίες που μπορούσαν να δημιουργηθούν μόνο από έναν κυβερνήτη ή ηγέτη - αλλά που κανένας κυβερνήτης ή ηγέτης δεν θα ήθελε να δημιουργήσει. Οι εκρήξεις αυτές αποτύγχαναν όταν αντιμετώπιζαν το πρόβλημα της έλλειψης αγαθών και είτε εμφανίστηκαν νέες άρχουσες τάξεις είτε αναδιοργανώθηκαν οι παλαιές.

Η Βιομηχανική Επανάσταση ξεκίνησε στην Αγγλία στα τέλη του 18ου αιώνα και, κατά τα επόμενα εκατό χρόνια, εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τις Αποικίες της Βρετανίας και αλλού. Η εργατική τάξη διαχωρίστηκε από τη μεσαία τάξη, αφού οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεν είχαν πλέον καμιά ρεαλιστική προσδοκία να προχωρήσουν στην αυτοαπασχόληση. Ήταν αυτή η νέα εργατική τάξη που συγκρότησε ένα μαζικό κίνημα προς μια ελεύθερη και ισότιμη κοινωνία, γιατί αυτή ήταν η τάξη που αποτελούσε μια δύναμη που διέθετε το απαραίτητο κίνητρο για μια πιθανή εξουσία. Αυτό το κίνημα προανήγγειλε μια κοινωνία βασισμένη σε αυτές τις αξίες λόγω της οργανικής σύνδεσης μεταξύ της πρακτικής δράσης του κινήματος και των δομών της νέας κοινωνίας.

Σήμερα, η εργατική τάξη είναι η μεγαλύτερη τάξη στον κόσμο, ξεπερνώντας τους αγρότες και ακόμη και τους φτωχούς των αστικών κέντρων του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, οι οποίοι είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοαπασχολούμενοι σε άτυπους τομείς. Σήμερα είμαστε πολύ πιο ισχυροί από τότε που έγινε η Ρωσική Επανάσταση πριν από έναν αιώνα. Η κοινωνική παραγωγικότητα εργασίας είναι τόσο μεγάλη που πολλοί συμφωνούν ότι ο κόσμος είναι αρκετά πλούσιος ώστε να καταργήσει τη φτώχεια αν υπήρχε μόνο η πολιτική βούληση για κάτι τέτοιο. Η φτώχεια, κάποτε μια αναπόφευκτη τραγωδία, αποτελεί τώρα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

Από την εμφάνισή τους στα τέλη της δεκαετίας του 1860, οι αναρχικοί της ταξικής πάλης διακήρυξαν ότι η εργατική τάξη είναι αυτή που θα καταργήσει τον καπιταλισμό. Υποστηρίζουμε την επανάσταση γιατί συμφωνούμε με τη φράση που αποδίδεται στην Lucy Parsons: "Ποτέ μην εξαπατηθείτε ότι οι πλούσιοι θα σας επιτρέψουν να ψηφίσετε ενάντια στον πλούτο τους”. Πιστεύουμε ότι η εργατική τάξη είναι κεντρική λόγω της αριθμητικής της υπεροχής, αλλά κυρίως επειδή οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να δημιουργούν τον πλούτο και να κάνουν την κοινωνία να λειτουργεί καθημερινά. Μπορούμε να καταλάβουμε τους τόπους εργασίας, την πηγή της δύναμης των καπιταλιστών, και να οικοδομήσουμε τη δική μας εξουσία. Ο αγώνας για καλύτερους μισθούς και συνθήκες είναι το σχολείο στο οποίο ομάδες εργαζομένων συνειδητοποιούν τη δύναμή τους και πιστεύουν σε μια κοινωνία που βασίζεται στην αλληλεγγύη που έχουν οι ίδιοι δημιουργήσει.

Οι επικριτές της στρατηγικής της ταξικής πάλης σπέρνουν αντιδραστικές ιδέες ανάμεσα στην εργατική τάξη. Είναι αλήθεια ότι πολλοί εργάτες έχουν ρατσιστικές, σεξιστικές και ομοφοβικές συμπεριφορές και ασκούν διάφορες μορφές καταπιεστικής συμπεριφοράς. Οι ηγέτες και οι προπαγανδιστές αντιδραστικών ιδεών στην κοινωνία, όμως, είναι στην πραγματικότητα οι ισχυροί καπιταλιστές. Χρόνια ρατσιστικής πολιτικής από πολιτικούς όπως ο John Howard, ο Tony Abbott και ο Peter Dutton ήταν απαραίτητα, για παράδειγμα, συνετέλεσαν στην άνοδο των φασιστικών καθαρμάτων στην Αυστραλία, όπως οι True Blue Crew και οι Soldiers of Odin. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.

Υπάρχει επίσης ένα πιο ισχυρό επιχείρημα κατά της απόρριψης της εργατικής τάξης. Οι εργαζόμενοι που έχουν αντιδραστικές ιδέες είναι σαν να πυροβολούν στα πόδια τους. Ο ρατσισμός τους, ο σεξισμός τους, η ομοφοβία τους κ.λπ. είναι όργανα της ίδιας τους της ήττας. Παράλληλα με την παρεμπόδιση της δίκαιης κοινωνίας, η αντίδραση νικά τους εργαζόμενους στον καθημερινό αγώνα για αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες. Οι μαύροι εργαζόμενοι χάνουν μαζικά από τον ρατσισμό, αλλά οι λευκοί εργαζόμενοι χάνουν επίσης. Οι εργαζόμενες γυναίκες χάνουν μαζικά από το σεξισμό, αλλά οι άνδρες εργαζόμενοι χάνουν επίσης. Και ούτω καθεξής. Μόνο οι καπιταλιστές κερδίζουν από τις αντιδραστικές ιδεολογίες και την κάθε είδους καταπίεση που τις δικαιολογούν με κάθε τρόπο.

Δεν μπορούμε να καταπολεμήσουμε τον αγώνα ενάντια στον σεξισμό, τον ρατσισμό, την ομοφοβία, το θρησκευτικό φανατισμό, το μίσος κατά των τρανς ή οποιαδήποτε άλλη καταπίεση “μετά την Επανάσταση”. Κάτι τέτοιο θα εξασφάλιζε το ότι η Επανάσταση δεν θα έρθει ποτέ. Αντίθετα, πρέπει να επιστρέψουμε στη θεμελιώδη αρχή με βάση την οποία δημιουργήθηκε το συνδικαλιστικό κίνημα - Touch One, Touch All (Η επίθεση στον ένα είναι επίθεση σε όλους). Όλες οι μορφές καταπίεσης, εντός και εκτός χώρων εργασίας, αποτελούν επίθεση στην αλληλεγγύη μας και, επομένως, στην εργατική τάξη στο σύνολό της.

Είναι στο χωνευτήρι του αγώνα που οι εργαζόμενοι μαθαίνουν αυτά τα μαθήματα πιο γρήγορα. Το πιο ονομαστό παράδειγμα ήταν η μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων του 1984-85 στη Βρετανία. Τα ανθρακωρυχεία, οι μακρόχρονοι προμαχώνες του σεξισμού, άλλαξαν όταν οι γυναίκες μπήκαν μπροστά στον αγώνα. Λίγες γυναίκες απασχολούνταν απευθείας στα ορυχεία, αλλά οι γυναίκες ήταν αυτές που είδαν ότι η ίδια η ύπαρξη των κοινοτήτων τους διακυβεύεται. Η συγκέντρωση χρημάτων από ομάδες μεταναστών και ΛΟΑΤ δημιούργησε περισσότερους δεσμούς αλληλεγγύης που μεταμόρφωσαν τη συνείδηση ​​των ανθρακωρύχων. Σε δώδεκα μήνες οι ανθρακωρύχοι έμαθαν νέες στάσεις καθημερινής ζωής, κάτι που κράτησε δεκαετίες για την υπόλοιπη εργατική τάξη στη Βρετανία.

Ο αγώνας της εργατικής τάξης συνδέεται με την επανάσταση με τρεις τρόπους. Πρώτον, ο αγώνας διεξάγεται εκεί από όπου το κεφάλαιο αντλεί τη δύναμή του - στο χώρο εργασίας. Δεύτερον, ο αγώνας για μισθούς και καλύτερες συνθήκες δείχνει ότι οι οικονομικές κρίσεις είναι αναπόφευκτες μέσα στον καπιταλισμό και η αυξανόμενη απειλή μιας ανεπανόρθωτης κρίσης αυξάνεται συνεχώς. Και, τρίτον, μόνο με αγώνα η εργατική τάξη θα μάθει τη σιδερενια αλληλεγγύη που είναι απαραίτητη για την επανάσταση. Καθώς αποκρύπτει όλες τις αντιδραστικές προκαταλήψεις (αυτό που ο Μαρξ αποκαλούσε "το χλευασμό των ηλικιών"), η εργατική τάξη θα επανασυγκροτηθεί σαν ένα σώμα ελεύθερων και ίσων ανθρώπων κατάλληλων για μια ελευθεριακή κομμουνιστική κοινωνία.

TOUCH ONE
TOUCH ALL

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο δελτίο “The Anvil” (“Το Αμόνι”) της Αναρχικής Κομμουνιστικής Ομάδας Μελβούρνης (Melbourne Anarchist Communist Group - MACG), τεύχος 7/2, Σεπτ.-Οκτ. 2018. Μετάφραση: Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης. Σύνδεσμος: http://melbacg.wordpress.com

Related Link: http://melbacg.wordpress.com
This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]