user preferences

New Events

Ιβηρική

no event posted in the last week

Η κατάσταση στην Καταλονία

[English] [Italiano]

category Ιβηρική | Λαϊκοί Αγώνες | Γνώμη / Ανάλυση author Monday November 13, 2017 19:43author by Aitor Tarradella Report this post to the editors

Ένα εισαγωγικό άρθρο σχετικά με την κατάσταση της Καταλονίας και τις θέσεις ορισμένων Καταλανών αναρχικών. Εάν κάποιοι από τους Ισπανούς συντρόφους μας δεν μπορούν να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα της θέσης μας ούτε και οι διεθνείς μας φίλοι, έγραψα αυτό το άρθρο στα καλύτερα αγγλικά που μπορώ, για να προσπαθήσω να εξηγήσω τη θέση πολλών Καταλανών αντικαπιταλιστών που υποστηρίζουν την Καταλανική Δημοκρατία.
460_0___30_0_0_0_0_0_28b9eebf550d43177f73a101bb5894a5.jpg

Το Αντικαπιταλιστικό Κίνημα στην Καταλανική Δημοκρατία

Ένα εισαγωγικό άρθρο σχετικά με την κατάσταση της Καταλονίας και τις θέσεις ορισμένων Καταλανών αναρχικών.

Εάν κάποιοι από τους Ισπανούς συντρόφους μας δεν μπορούν να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα της θέσης μας ούτε και οι διεθνείς μας φίλοι, έγραψα αυτό το άρθρο στα καλύτερα αγγλικά που μπορώ, για να προσπαθήσω να εξηγήσω τη θέση πολλών Καταλανών αντικαπιταλιστών που υποστηρίζουν την Καταλανική Δημοκρατία.

Είμαι μέλος της Embat, μιας πολιτικής οργάνωσης που επικεντρώνει τη δράση της στην Καταλονία και εργάζεται για τον κοινωνικό αναρχισμό, οπότε η άποψή μου πηγάζει από αυτή την θέση. Κάποιες απόψεις δεν θα γίνουν αποδεκτές από κάποιους που έχουν διαφορετικές θέσεις, καθώς άλλοι αναρχικοί ή το αριστερό κίνημα που εργάζεται για την ανεξαρτησία (Arran, Endavant, CUP ...), από ό,τι έχω δει και ακούσει, έχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ τους.

Από ό,τι έχω δει, υπάρχει πολλή άγνοια για τη συμμετοχή των κοινωνικών κινημάτων στην καταλανική διαδικασία και κάθε επιχείρημα περιορίζεται είτε σε εθνικιστικά αίτια είτε στην κοινοβουλευτική δράση. Πρώτον, θα προσπαθήσω να εξηγήσω την πολιτική ιστορία της Ισπανίας και της Καταλονίας και, στη συνέχεια, θα παραθέσω την άποψή μου για το τι συμβαίνει σήμερα καθώς και τη γνώμη μας για αυτό.

Ισπανία

Όπως πρέπει να γνωρίζετε, η Ισπανία έχει κυβερνηθεί, αυτά τα 40 χρόνια δημοκρατίας, κυρίως από δύο κόμματα.Το πρώτο είναι το Partido Popular (ή το PP - Λαϊκό Κόμμα) που αντιπροσωπεύει ένα ευρύ φάσμα της δεξιάς και οι ιδρυτές του ήταν μέλη της κυβέρνησης του Φράνκο.Το άλλο είναι το Partido Socialista Obrero Español (ή το PSOE - Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) που απηχεί πλεόν κεντροαριστερές θέσεις μετά την εγκατάλειψη της μαρξιστικής ιδεολογίας.

Για περισσότερα από 30 χρόνια, τίποτα δεν έχει υπάρχει καμιά βαθιά αλλαγή στο ισπανικό κράτος και μια δημοφιλής θέση της Αριστεράς είναι ότι αυτά τα κόμματα αντιπροσωπεύουν το καθεστώς του '78, δηλαδή εργάζονται σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1978 που εξακολουθεί να είναι σε ισχύ.

Το 2011, μετά από τρία χρόνια οικονομικής κρίσης, εμφανίστηκε το κίνημα Occupy (που στην Ισπανία ονομάστηκε κίνημα 15-M) και αποτέλεσε ευκαιρία για την ανάπτυξη διαφορετικών κομμάτων, κυρίως του Ciudadanos (φιλελεύθερου πολιτικού κόμματος) και του Podemos. Με τους Podemos, πολλά μικρότερα αριστερά κόμματα προσχώρησαν σε συνασπισμούς για να κερδίσουν τις δημοτικές εκλογές του 2015. Μετά τη νίκη στη Βαρκελώνη και τη Μαδρίτη, οι Podemos και τα άλλα πολιτικά κόμματα προσπάθησαν να κάνουν το ίδιο στις γενικές εκλογές του 2016. Δυστυχώς, αυτός ο συνασπισμός δεν λειτούργησε, το Λαϊκό Κόμμα κέρδισε τις εκλογές και οι Podemos κατέλαβαν την τρίτη θέση (δεύτερο ήρθε το PSOE, φυσικά).

Το κύριο κοινωνικό κίνημα στην Ισπανία στις μέρες μας είναι η Plataforma de Afectados por la Hipoteca (ή PAH), ένα κίνημα για το δικαίωμα στην κατοικία πολύ κοντά στους Podemos. Έκαναν μια σπουδαία δουλειά που σταμάτησε τις εξώσεις και ηγήθηκε μιας πρωτοβουλία για τα δικαιώματα στέγης αλλά απορρίφθηκε από την κυβέρνηση του ΡΡ.

Έτσι, προς το παρόν, η μόνη εναλλακτική λύση στην Ισπανία εκπροσωπείται από τους Podemos και τη δυνατότητα αριστερού συνασπισμού στις γενικές εκλογές του 2020. Ωστόσο, στις κύριες δημοσκοπήσεις, οι Podemos χάνουν τις ψήφους τους και αυτές του ΡΡ συνεχώς αυξάνονται.

Καταλονία

Στην Καταλονία, το καθεστώς του '78 έχει τους δικούς του πρωταγωνιστές όσον αφορά το δικομματικό σύστημα: το Convergència i Unió (ή CiU) που είναι ένας ευρύς δεξιός συνασπισμός και το Partit Socialista de Catalunya (ή PSC) το οποίο είναι η καταλανική ομοσπονδία του PSOE.

Το 2011, ο λαός της Καταλονίας προσχώρησε επίσης στο κίνημα 15-Μ, ενώ οι Ciudadanos και οι Podemos εμφανίστηκαν επίσης στο πολιτικό φάσμα της Καταλονίας, αλλά με λιγότερη επιρροή. Επίσης, εμφανίστηκε και η Candidatura d'Unitat Popular (ή CUP), αριστερό κόμμα που αγωνίζεται για την ανεξαρτησία και έχει σαφή αντικαπιταλιστική και φεμινιστική προσέγγιση. Το κίνημα για την ανεξαρτησία άρχισε να δυναμωνει με τη δημιουργία της Assemblea Nacional Catalana (ή ANC - Εθνικής Καταλάνικης Συνέλευσης), την αύξηση της δημοτικότητας του Òmnium Cultural καθώς και τις τεράστιες διαμαρτυρίες κατά την εθνική καταλανική ημέρα στις 11 Σεπτεμβρίου. Οι δύο αυτές οργανώσεις έχουν εθνικής-ανεξαρτησιακές απόψεις και βρίσκονται πολύ κοντά στον κύριο συνασπισμό για την ανεξαρτησία Junts Pel Sí. Αυτός ο χώρος ελέγχει τώρα την καταλανική κυβέρνηση, αλλά το ίδιο γίνεται και με άλλα κόμματα προσκείμενα στην ανεξαρτησία, όπως το Esquerra Republicana de Catalunya (ή ERC) και το CiU.

Έτσι, πριν από το δημοψήφισμα, η μόνη μεγάλη εναλλακτική στην Καταλονία κατά του καθεστώτος του '78 εκπροσωπήθηκε από αυτό το κίνημα ανεξαρτησίας που δεν έχει κοινωνικό περιεχόμενο.

Εκείνη τη στιγμή κατανοήσαμε ότι δεν μπορούσαμε να πολεμήσουμε τα εθνικιστικά ιδανικά ούτε να δημιουργήσουμε μια αντικαπιταλιστική εναλλακτική λύση. Παρ’ όλα αυτά, υποστηρίξαμε την ιδέα ότι ένα σπάσιμο των δομών του καθεστώτος του '78 στην Ισπανία, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ευκαιρία για την ανάπτυξη των αντικαπιταλιστικών συλλογικοτήτων, καθώς οι άνθρωποι θα πλησιάσουν στα ριζοσπαστικά ιδεώδη και τις πρακτικές. Συνεπώς, υποστηρίξαμε το δημοψήφισμα και την ανεξαρτησία χωρίς όμως μεγάλο ενθουσιασμό.

Η υπεράσπιση του δημοψηφίσματος

Με την κυβέρνηση του ΡΡ προσπαθώντας να απαγορεύσει το δημοψήφισμα και την επιβολή καταστολής μεγάλης κλίμακας, τα πράγματα άλλαξαν δραστικά. Στις 20 Σεπτεμβρίου, η ισπανική αστυνομία προσπάθησε να εισέλθει στα κεντρικά γραφεία του CUP και συνέλαβε ορισμένους επίσημους από την κυβέρνηση της Καταλονίας. Επίσης, άρχισαν μερικοί διαδηλώσεις από Ισπανούς συνδικαλιστές υπέρ της ισπανικής ενότητας, με τη συμμετοχή πολλών φασιστικών ομάδων.

Σε πολλά χωριά και γειτονιές το αριστερό κίνημα ξεκίνησε την ίδρυση των Comitès de Defensa del Referèndum (ή CDRs - Επιτροπές Υπεράσπιση του Δημοψηφίσματος), που ήταν τοπικές λαϊκές επιτροπές, για να υπερασπιστούν τις γειτονιές και τα εκλογικά κέντρα από την ισπανική αστυνομία και τους φασίστες.

Κατανοήσαμε ότι αυτό το κίνημα ανεξαρτησίας είναι κάτι περισσότερο από ένα εθνικιστικό ή κοινοβουλευτικό κίνημα. Είχε γίνει ένα ποικίλο κοινωνικό κίνημα και με πολλές δυνατότητες. Ως αναρχικοί πιστεύαμε ότι θα ήταν καλύτερο για το κίνημά μας να συμμετάσχουμε σε αυτές τις επιτροπές, οπότε θα έπρεπε να έχουμε και την ευκαιρία να προτείνουμε τις πρακτικές και τις ιδέες μας και να σχετιστούμε με ανθρώπους που συνήθως μας βλέπουν σαν φρικιά. Έτσι στις γειτονιές και τα χωριά μας ξεκινήσαμε ή συμμετείχαμε στα CDRs.

Για παράδειγμα, στη γειτονιά της Vallcarca (Βαρκελώνη), οι αναρχικοί ήταν από τους πρώτους που πρότειναν τη δημιουργία μιας τέτοιας τοπικής επιτροπής.Το κύριο κατηλειμμένο κοινωνικό κέντρο έγινε το αρχηγείο της επιτροπής άμυνας και οι συναντήσεις γίνονταν με τη μορφή συνέλευσης, με ανακλητότητα και όσο το δυνατόν πιο οριζόντια.

Επίσης, τα εναλλακτικά εργατικά συνδικάτα (κυρίως οι CGT, COS και IAC) άρχισαν να μιλούν για γενική απεργία στις 3 Οκτωβρίου για να απαντήσουν σε περίπτωση μεγάλης καταστολής.

Την ημέρα του δημοψηφίσματος, η ισπανική αστυνομία επιτέθηκε με ακραία βιαιότητα σε κάποιες από τις εκλογικές επιτροπές, προκαλώντας σχεδόν χίλιους τραυματίες στην Καταλονία, αλλά οι επιτροπές απάντησαν με μεθόδους άμεσης δράσης.Τα φορτηγά και άλλα οχήματα από τις αγροτικές περιοχές εμπόδισαν το δρόμο στην αστυνομία, οι άνθρωποι έκρυβαν τις κάλπες, τις άλλαζαν με ψεύτικες, σχημάτιζαν ανθρώπινα τείχη, οργάνωσαν την επικοινωνία και τη φροντίδα για τους τραυματίες κλπ. Υπήρξε μια καθολική απογραφή για το δημοψήφισμα (μπορούσαμε να ψηφίσουμε σε οποιοδήποτε κέντρο θέλαμε), οπότε υπήρξε ένας μεγάλος συντονισμός στις επιτροπές για να ανακατευθύνουν τους ψηφοφόρους σε άλλα κολέγια – εκλογικά κέντρα. Στο τέλος, η συμμετοχή στο δημοψήφισμα ανήλθε στο 42% και μόνο το 14% των εκλογικών κέντρων έκλεισαν, παρ΄ότι περίπου 20.000 Ισπανοί αστυνομικοί αναπτύχθηκαν στην καταλανική επικράτεια.

Η γενική απεργία ξεκίνησε δύο ημέρες αργότερα με την ANC, την Òmnium Cultural και μερικές οργανώσεις εργοδοτών να προσχωρούν σε αυτήν. Μπροστά από τις κάμερες, η απεργία δεν είχε καμιά εργατική εμφάνιση, αλλά είχε καλεστεί και καθοδηγηθεί απά τα εναλλακτικά συνδικάτα. Ούτε η CCOO ούτε η UGT, τα κυριότερα ισπανικά συνδικάτα, ήταν μέρος της απεργίας.

Τις επόμενες μέρες είδαμε την άνοδο των φασιστών σε πολλές διαδηλώσεις που κατέληξαν σε τραυματισμό μερικών ανθρώπων στη Βαρκελώνη, τη Βαλένθια και τη Μαγιόρκα με τη συνολική συνενοχή της ισπανικής αστυνομίας και της κυβέρνησης. Από την άλλη πλευρά, τα CDRs άρχισαν να αυξάνονται και να πληθαίνουν, αποτελέωντας τα τοπικά σημεία άμυνας για τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας. Ωστόσο, η ANC και η Òmnium Cultural εξακολουθούν να έχουν σημαντική επιρροή στο κίνημα που πρέπει να αμφισβητήσουμε.

Η θέση μας για το τώρα

Αυτό που είδαμε σήμερα είναι η πόλωση της ισπανικής και της καταλανικής κοινωνίας σε πιο ριζοσπαστικές θέσεις, ένα πολιτικό σπάσιμο που σήμερα αντιπροσωπεύεται από τη ν ανακήρυξη της Καταλανικής Δημοκρατίας και την αναστολή της αυτονομίας των Καταλανών με βάση το Άρθρο 155 του ισπανικού Συντάγματος. Έχουμε ένα μεγάλο μέρος του κινήματος της ανεξαρτησίας που στρέφεται προς τα αριστερά και μερικές εργατικές οργανώσεις να προσπαθούν να διατηρήσουν αυτόν τον παλμό αλλά και με τα δεξιά κόμματα.

Έχουμε επίσης την άνοδο του φασισμού, κυρίως στην ισπανική επικράτεια και δεν υπάρχει κανένα κίνημα ικανό να το αντιμετωπίσει. Οι Podemos προσπαθούν να διατηρήσουν ένα καλό προφίλ για να κερδίσουν τις επόμενες εκλογές (αντιμετωπίζοντας εχθρικά τόσο τη δήλωση της ανεξαρτησίας όσο και την καταπίεση της ισπανικής κυβέρνησης).

Στην Καταλονία, πρέπει να συνεχίσουμε να πιέζουμε για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας από τα CDRs. Προκειμένου να δημιουργηθεί ένας μεγάλος αριστερός πόλος, πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για τη συστατική διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει την ενδυνάμωση των αντικαπιταλιστικών οργανώσεων και την ανάκτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των γυναικών και του περιβάλλοντος. Ίσως έχουμε την ευκαιρία να έχουμε κάτι περισσότερο από ένα άλλο φιλελεύθερο ευρωπαϊκό κράτος.

Αντιλαμβανόμαστε, επίσης, ότι αυτό το σπάσιμο μπορεί να είναι ένα επεκτατικό κύμα σε άλλα κινήματα που ενδεχομένως αναπτυχθούν στην Ισπανία και την Ευρώπη, οπότε πιστεύουμε ότι η υπεράσπιση της Καταλανικής Δημοκρατίας από αριστερή άποψη στην Ευρώπη θα μπορούσε να σημαίνει την ανάπτυξη των λαϊκών κινημάτων στην Ήπειρο. Νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που μας υποστηρίζει το κουρδικό κίνημα.

Λοιπόν, έγραψα αυτό το κείμενο για να εξηγήσω τη θέση μας, αλλά και να ζητήσουμε την αλληλεγγύη σας σε πολιτικό επίπεδο. Παρακαλούμε, διαδώστε το μήνυμά μας σε άλλους αντικαπιταλιστές, φεμινίστριες, οικολόγους, αναρχικούς και άλλους ριζοσπάστες αριστερούς και συνεχίζετε να αγωνίζεστε.

Aitor Tarradella, Νοέμβριος 2017.

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε και εδώ: https://www.anarkismo.net/article/30663 Σε ελληνική μετάφραση εμφανίστηε εδώ: https://athens.indymedia.org/post/1579890/ από όπου (ανα)δημοσιεύεται εδώ με μικρές παρεμβάσεις στη μετάφραση.

Related Link: http://www.embat.info

This page has not been translated into Ελληνικά yet.

This page can be viewed in
English Italiano Deutsch
© 2005-2024 Anarkismo.net. Unless otherwise stated by the author, all content is free for non-commercial reuse, reprint, and rebroadcast, on the net and elsewhere. Opinions are those of the contributors and are not necessarily endorsed by Anarkismo.net. [ Disclaimer | Privacy ]